«Ἡρῴδης … ἀνεῖλε πάντας τούς παῖδας …»

Η έλευση του Μεσσία, του Σωτήρα, θεανθρώπου Ιησού Χριστού, προκάλεσε ποικιλία αντιδράσεων στους ανθρώπους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ηρώδη του βασιλιά, που φοβήθηκε νε μην χάσει την εξουσία του, την κυριαρχία του πάνω στους ανθρώπους, την άνεσή του στη ζωή του και την καλοπέραση, την σιγουριά και την εξασφάλιση. Έτσι, προτίμησε να καταδιώξει το βρέφος Ιησού και να εξαφανίσει το ενδεχόμενο απώλειας του θρόνου του, του αξιώματός του. Όμως ο Χριστός δεν καταδιώχθηκε για τις αρχές και τη διδασκαλία του τότε. Και σήμερα ο πόλεμος με πολλές αφορμές είναι στο προσκήνιο.
Ηρώδης είναι ο πολιτισμός μας που θέλει να εξορίσει το Χριστό από τη ζωή μας. Η επιστήμη που βάλθηκε να αποδείξει πως δεν υπάρχει Θεός, γιατί ο Θεός είναι άϋλος και δεν μπορούμε να μελετήσουμε χαρακτηριστκά του μέλλοντος. Είναι ο δυνάστης πολιτισμός μας που προσπαθεί να κάνει όλο και λιγότερο ανοιχτό τον άνθρωπο στο να πλησιάσει προς τις ρίζες του, την κατ εικόνα και ομοίωση Θεού δημιουργία του. ΄
Ηρώδης, για το Χριστό σήμερα είναι η ανάγκη επιβίωσης, η οργάνωση σχεδίων για την αυτοσυντήρηση, το άγχος και η αγωνία για τον επιούσιο, που βάζει το Χριστό στη δεύτερη θέση, τον απομακρύνει από την ζωή μας, από την καθημερινότητά μας, τον συμπιέζει, τον πεθαίνει.
Ηρώδης τέλος είναι ο διάβολος και η αμαρτία. Σπέρνει αγκάθια ο πρώτος, θυσιάζει συνειδήσεις η δεύτερη με απότερο σκοπό να εξαφανιστεί από προσώπου γης το όνομα Ιησούς Χριστός.
Και όμως ο αστέρας και πάλι θα λάμψει έστω και λιγότερο δυνατά, φωτίζοντας και παίρνοντας θέσεις.
Ας αποφασίσουμε να γίνουμε αναζητητές του Χριστού και του Φωτός Του και ας γνωρίζουμε ότι τον Ηρώδη-εχθρό του Ιησού μπορούμε να τον νικήσουμε….

Ο σιωπηλός, ο ήσυχος, ο κεκρυμμένος ...

Τις ημέρες των Χριστουγέννων, όπως και γενικότερα τις ημέρες των μεγάλων εορτών της πίστης μας, εκτός από όσους βλέπουν την οδό της γιορτής ως αφορμή για έξοδο από το σπίτι, για καταναλωτισμό, κάποτε άμετρα, εμφανίζονται και εκείνοι, λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, οι οποίοι σπεύδουν να πάρουν θέση έναντι του Χριστού με μία μαχητικότητα που εκπλήσσει. Αραδιάζουν επιχειρήματα τα οποία είναι άσχετα με το αν ο Χριστός είναι ο Θεός που γίνεται άνθρωπος, αλλά στοχεύουν στο να αποδομήσουν την παράδοση της Εκκλησίας. Ευφυής φαινομενικά η στόχευση. Αν αποδειχθεί ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε το έτος 0, αν δεν έλαβε χώρα η γέννησή του στις 25 Δεκεμβρίου αλλά ήταν την άνοιξη ή το τέλος του καλοκαιριού, αν αμφισβητηθεί το ότι ήταν ιστορικό πρόσωπο, διότι οι μόνες μαρτυρίες που έχουμε γι’ Αυτόν, όπως ισχυρίζονται, είναι της Καινής Διαθήκης και της χριστιανικής παράδοσης, αν Τον συνδέσουμε με απόκρυφες παραδόσεις, οι οποίες αναφέρουν ότι είχε γυναίκα και παιδί, αν δείξουμε ότι δε ήταν τίποτε άλλο παρά ένας καλός άνθρωπος ή ένας φιλόσοφος ή ένας επαναστάτης, τότε έχουμε πετύχει να καθησυχάσουμε την συνείδησή μας η οποία αναρωτιέται για την ύπαρξη του Θεού, αναρωτιέται τι κάνουμε έναντι των λόγων που το Ευαγγέλιο αναφέρει, τι κάνουμε για τις πολλές αμαρτίες μας, από τις πράξεις και τις σκέψεις μέχρι την υπερηφάνεια που μας οδηγεί στο να θεωρούμε τους εαυτούς μας θεούς. Κι έτσι ντοκυμανταίρ, χρηματοδοτημένα από άγνωστους κύκλους, δεδηλωμένοι άθεοι, αποδομητές, διάσημοι φιλόσοφοι και στοχαστές, επώνυμοι και ανώνυμοι, διότι σήμερα θριαμβεύσει και η δοκησισοφία του Διαδικτύου, είναι έτοιμοι να αποδείξου ή ότι ο Χριστός δεν υπήρξε ή ότι ήταν ένας όπως οι άλλοι.
Το ωραίο είναι ότι ο Χριστός έτσι εμφανίστηκε στον κόσμο. Σιωπηρά. Κεκρυμμένα. Χωρίς θόρυβο. Κρύφτηκε στην μήτρα μιας απλής και καθημερινής κοπέλας από την οποία έλαβε σάρκα. Προστατεύθηκε από έναν άσημο ξυλουργό. Γεννήθηκε σε ένα σπήλαιο έξω από μια ουτιδανή κωμόπολη. Τον προσκύνησαν βοσκοί, άνθρωποι δηλαδή αγράμματοι και αδιάφοροι για τους σπουδαίους και τους τρανούς. Ακόμη και οι μορφωμένοι Μάγοι που Τον επισκέφθηκαν κρυφά ήρθαν και κρυφά έφυγαν. Και όχι μόνο. Μεγάλωσε κρυμμένος. Έφτασε μέχρι τα τριάντα Του χρόνια κάνοντας ουσιαστικά μόνο μία δημόσια εμφάνιση. Και όταν ξεκίνησε το απολυτρωτικό Του έργο απευθύνθηκε στον κατεξοχήν σκληροτράχηλο και αφιλοσόφητο λαό, τον Ιουδαϊκό, μη ερχόμενος σε διάλογο με τους σπουδαίους, τους μορφωμένους, τους φιλοσόφους, τους πολιτισμένους, αλλά διαλέγοντας να συναναστρέφεται με τελώνες, με πόρνες, με τον απλό κοσμάκη, με αλλοεθνείς και διαβλητά πρόσωπα όπως η Σαμαρείτιδα, η Χαναναία, ο εκατόνταρχος. Μαθητές Του ήταν ψαράδες. Και το τέλος Του μαρτυρικό.
Αυτός ο σιωπηλός, ο ήσυχος, ο κεκρυμμένος Θεάνθρωπος όμως άλλαξε την ιστορία του κόσμου και της ζωής μας. Ήρθε ως Εκείνος που θα εκπλήρωνε ένα όνειρο και μια υπόσχεση: αυτήν την πίστης του Αβραάμ και όλων των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι εμπιστεύθηκαν τον λόγο του Θεού και εγκατέλειψαν τα πάντα, βάζοντας τον Θεό πιο πάνω από τον εαυτό τους, αφήνοντας την ύπαρξή τους στα χέρια Του, ταπεινούμενοι για τις αμαρτίες και τα λάθη τους, μη νικώμενοι όμως. Ο Αβραάμ «εξεδέχετο την τους θεμελίους έχουσαν πόλιν» (Εβρ. 11, 10). Περίμενε την πόλη που θα είχε στέρεα θεμέλια. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από την Εκκλησία, την οποία ο Θεός στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού δημιούργησε. Μας έδειξε έτσι ποιος είναι ο δρόμος.
Μόνο η πίστη μπορεί να μας κάνει να υπερβούμε την λογική των πολλών. Των αδιάφορων και των άθεων. Αυτών που με τα σαθρά επιχειρήματά τους, τα οποία δεν αντέχουν σε κριτική διότι παραθεωρούν ότι η πίστη στον Χριστό, όσο κι αν ενισχύεται μέσα από κάποια ιστορικά και άλλα επιχειρήματα, είναι κατάκτηση της καρδιάς του ανθρώπου και άνοιγμα της ύπαρξης στον Θεό. Είναι συνέχεια όλων εκείνων που και μετά τον Χριστό ακολούθησαν το όνειρο και την υπόσχεση. Ότι ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ και ότι υπάρχει ένας κόσμος, αυτός της Εκκλησίας, που είναι τρόπος, αυτός της αγάπης, και τόπος, αυτός της συνάντησης των ανθρώπων που πιστεύουν στον Θεάνθρωπο. Μέσα από την Εκκλησία η πίστη λαμβάνει υπόσταση για τα ελπιζόμενα. Στα πρόσωπα των αγίων οι οποίοι στον αιώνα ζούνε, θαυματουργούν, διδάσκουν, εμπνέουν, ελπίζουν αποδεικνύεται ότι οι πύλες του Άδη της εχθρότητας, της αδιαφορίας, της αθεΐας δεν μπορούν να νικήσουν. Ότι ο Χριστός είναι παρών στις καρδιές όσων ονειρεύονται και θυμούνται τη υπόσχεση. Ότι γεννιέται ανά πάσα στιγμή στην λειτουργική ζωή, αλλά και στην αγάπη. Ότι μεταμορφώνει τον καθέναν μας που αφήνεται σ’ Αυτόν.
Η απολογητική της Εκκλησίας έφερε στο φως και υπενθυμίζει επιχειρήματα που απαντούν σε προβληματισμούς συνήθως κακοπροαίρετους. Ιστορικοί της εποχής του Χριστού όπως ο Ιώσηπος, ο Τάκιτος, ο Σουητώνιος μαρτυρούν για την ιστορικότητα του προσώπου του. Πρωτίστως όμως η Εκκλησία που γιορτάζει την γέννησή Του και θα συνεχίσει να στηρίζεται στην αγάπη Του αποδεικνύει ότι ο δρόμος της πίστης είναι ανοιχτός για τον καθέναν. Μένει να αποφασίσουμε αν και πώς και πόσο θα Τον ακολουθήσουμε.

Η δόξα των πιστών

Είναι γεγονός πως η ζωή ενός πραγματικού Χριστιανού σήμερα, παρουσιάζει πολλές δυσκολίες στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, που δεν μπορούν να κατανοήσουν τον πνευματικό αγώνα, την ασκητικότητα, την ταπείνωση, την καλλιέργεια των αρετών. Ο άνθρωποι της εποχής μας επιζητούν την αναγνωρισημότητα, την τιμή, την δόξα και το χρήμα στην τελική.
Ο απ. Παύλος μιλώντας στου Κολασσαείς, λέει: «Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη» (Κολοσ. 3, 4). «Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι στην παρουσία Του». Η δόξα δεν είναι κάτι πρόσκαιρο, αλλά αιώνιο. Δεν είναι αυτόνομη, αλλά συνδέεται άμεσα με τον Χριστό, πηγάζει από Εκείνον. Δόξα σημαίνει φως και ελπίδα. Σημαίνει ένα βήμα πιο πάνω από την έγνοια της καθημερινότητας, της αναγνώρισης από τους ανθρώπους, της κάλυψης της φιλοδοξίας, διότι αυτές είναι δόξες εφήμερες, που μας κάνουν να διατρέχουμε τον κίνδυνο να ταυτιστούμε με το παρόν, με τις δικές μας δυνάμεις, να ξεχάσουμε ότι μόνο ο Χριστός σώζει. Η δόξα αυτή, συνοδεύεται από την υπόσχεση, την πρόγευση και την προσμονή.
Η δόξα συνοδεύεται από την υπόσχεση. Ότι ο Χριστός δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, αλλά θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες της ζωής μας. Από τη υπόσχεση ότι εφόσον τιμούμε το όνομα Του, εφόσον παλεύουμε πνευματικά, πιστεύουμε, αγωνιζόμαστε Εκείνος να φαίνεται και να είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή των ανθρώπων, τότε Αυτός θα μας δοξάσει δίνοντάς μας την χαρά της αποδοχής από εκείνους που κατανοούν τι σημαίνει να αγαπά κάποιος τον Θεό, θα μας δώσει την δωρεά της αγιότητας.
Η δόξα συνοδεύεται από την πρόγευση. Προγευόμαστε την δόξα του Χριστού, την δόξα της αγιότητας, στην ζωή της Εκκλησίας και ιδίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Την στιγμή που κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Χριστού μετέχουμε στην θεία φύση κατά χάριν. Αγιάζεται η ύπαρξή μας. Αν έχουμε επίγνωση της κλήσης μας τότε η καρδιά μας παίρνει κουράγιο και χαρά. Συνειδητοποιούμε ότι ο Χριστός δεν έγινε απλώς άνθρωπος, αλλά μας δίνεται ως αγαπημένος και μας καλεί στην αγάπη Του. Είναι μοναδική ευλογία και τιμή να αισθανόμαστε ότι ο Θεός μας αγαπά. Η θεία κοινωνία προϋποθέτει την απόφαση για μετάνοια. Τον σεβασμό στον Θεό. Την χαρά να είμαστε παιδιά Του, επειδή ο Ίδιος το θέλησε. Την χαρά να συναντούμε τον πλησίον μας, που για εκείνον Χριστός ενανθρώπισε.
Η δόξα όμως είναι και προσμονή. Δεν έρχεται αμέσως, αλλά χρειάζεται την υπομονή μας και εκείνο το αίσθημα ότι ο Θεός δεν μας ξεχνά. Ότι ακόμη κι αν φαίνεται μακριά μας είναι δίπλα μας. Ότι πλησιάζει μέσα στον χρόνο η στιγμή που θα Τον συναντήσουμε ενώπιος ενωπίω. Και διαθέσουμε τον χρόνο μας για Εκείνον, όσο αυτό είναι εφικτό. Χρόνος προσευχής. Χρόνος αγάπης στον πλησίον. Χρόνος εκκλησιασμού. Χρόνος κάθαρσης. Χρόνος μελέτης του λόγου Του. Θυσία, μεγάλη ή μικρή, δεν έχει σημασία, γιατί μόνο έτσι η προσμονή της δόξας δεν μας κάνει να μελαγχολούμε και να νικιόμαστε από το ότι δεν την ορίζουμε εμείς.
Ας είμαστε ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού. Ας μην φοβόμαστε την περιφρόνηση των πολλών, αλλά ας αντιτάσσουμε την προσευχή γι’ αυτούς, την δική μας άσκηση και την πίστη που γίνεται αγάπη και υπομονή. Δεν μας ζητά ο Χριστός να αποκοπούμε από τον κόσμο και τον πολιτισμό, αλλά να μην νικηθούμε από το πνεύμα του πονηρού, της άρνησης, της δικαιολογίας, της προσποίησης. Δεν θα είμαστε μόνοι μας, αλλά η δόξα Του, εντός της εκκλησιαστικής ζωής, θα μας αγιάσει, θα μας φωτίσει, θα δώσει σκοπό στην ζωή μας!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 17 – Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018:
6.00 μ.μ. Εσπερινός Πανηγύρεως Αγίου Μοδέστου

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2018 (Αγίου Μοδέστου):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Αγιασμός για τα ζώα.
5.00 μ.μ. Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου.

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες των Χριστουγέννων

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 9.30π.μ. Εσπερινός Χριστουγέννων και Θεία Λειτουργία.

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018 (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ):
5.00 – 8.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018:
8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος & Θεία Λειτουργία και αμέσως μετά, Χριστουγεννιάτικη Εορταστική Εκδήλωση από τα παιδιά των Κατηχητικών της ενορίας στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018 (Αγίου Στεφάνου):
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018, από τις 5.00 μ.μ. ο π. Θεόδωρος Μπατάκας θα είναι στο Ναό μας για το μυστήριο της Εξομολογήσεως.

«άνθρωπος» -άνω θρώσκω-

Ο άνθρωπος, είναι το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, το οποίο πλάστηκε ως κορωνίδα όλης της υπόλοιπης κτήσεως την έκτη ημέρα της δημιουργίας και το οποίο εξουσιάζει και κυριαρχεί στην υπόλοιπη δημιουργία. Ο άνθρωπος έχει από τη δημιουργία του χαρακτηριστικά του Δημιουργού του (εικόνα του Δημιουργού) και αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει. Έχει την αθάνατη ψυχή που δεν την έχει άλλο δημιούργημα, το λόγο και το λογικό που τον κάνει να επικοινωνεί άμεσα με τον Θεό -Δημιουργό. Άλλωστε, αυτήν την δυνατότητα της επικοινωνίας με το Θεό, εκφράζει και το ουσιαστικό «άνθρωπος» -άνω θρώσκω- εξ αιτίας της όρθιας στάσης του σώματός του. στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, όμως, ο Χριστός μέσα στην συναγωγή συναντά μια γυναίκα που είχε χάσει αυτήν την όρθια στάση και κυρτωμένη σωματικά από αρρώστια δεν μπορούσε καθόλου να σηκώσει το κεφάλι της. Δεν μπορούσε να στραφεί προς τον ουρανό, δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο των συνανθρώπων της, ήταν καταδικασμένη να κοιτάζει το χώμα, είχε χάσει την ανθρώπινη εμφάνιση και έμοιαζε με τα τετράποδα ζώα. Το χειρότερο, όμως για τη γυναίκα αυτή, ήταν ότι η ασθένειά της όπως λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς προέρχονταν από «πνεύμα ασθενείας», δηλαδή από την επήρεια δαιμονικού πνεύματος, δείχνοντας και την εσωτερική – ψυχική στρέβλωση, κύρτωση του ανθρώπου.
Ο Χριστός, μόλις την βλέπει, της ανακοινώνει την απελευθέρωσή της από το δυνάστη, και την αγγίζει για να αποκαταστήσει την ανθρώπινη φύση της στην αρχική θεόσδοτη μορφή της. Ο Χριστός με το άγγιγμα αυτό θέλει να δείξει πως σκοπός της παρουσίας του στη γη, της ενανθρωπίσεώς του, είναι να αγγίξει στοργικά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και να την αποκαταστήσει, να την ανορθώσει από την αμαρτία που προξενεί πνευματική αγκύλωση και μας καθηλώνει χαμηλά. Πλησιάζοντας λοιπόν, και πάλι τα Χριστούγεννα, μας δίνεται ακόμη μία ευκαιρία να πάρουμε την απόφαση να αποτινάξουμε από πάνω μας τα βαρίδια που μας κάνουν να κοιτούμε το χώμα και να μοιάζουμε κι εμείς πνευματικά με τετράποδα.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 10 – Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2018 (Αγίου Σπυρίδωνος):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018 (Αγίου Ελευθερίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Ο Έρανος της Αγάπης της Μητροπόλεώς μας ξεκίνησε. Οι φιλανθρωπικές και Κοινωνικές της δράσεις στηρίζονται στον Έρανο αυτό. Σήμερα, Κυριακή 9 Δεκεμβρίου, πρώτα ο Θεός θα περάσουν οι ομάδες των παιδιών από τα σπίτια. Μην αφήσουμε την ελπίδα να χαθεί!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Δευτέρα 3 – Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018:
5.00 – 5.30 μ.μ. Εσπερινός.
5.30 - 6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
6.00 – 7.00 μ.μ. Προβολή ομιλίας για τον Άγιο Ιάκωβο τον εν Ευβοία

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018 (Αγίας Βαρβάρας):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2018 (Αγίου Νικολάου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Έτοιμοι για πόλεμο!!!

Ως μαχητές-πολεμιστές μας καλεί ο απόστολος Παύλος να αντιμετωπίσουμε την ζωή μας, στο πνευματικό της επίπεδο. Και μάλιστα αγώνας και πάλη με αντιπάλους ισχυρούς και ανώτερους από εμάς. Ας μην ξεχνάμε πως όταν βαπτιστήκαμε, μας άλειψαν με «ἐπορκιστόν ἔλεον», δηλαδή με λάδι που με την ευχή που του διάβασε ο ιερέας ευλογείτε για να διώχνει τους δαίμονες. Όπως οι αθλητές άλειφαν το σώμα τους με λάδι για να μπορούν να ξεφεύγουν από τα πιασίματα, τις λαβές του αντιπάλου τους, έτσι και οι προσερχόμενοι στο βάπτισμα για να μπορούν να αποφεύγουν τις πονηρίες και τις ραδιουργίες του διαβόλου.
Μας καλεί ο απόστολος να πάρουμε και να χρησιμοποιήσουμε την πανοπλία, τα όπλα τα αμυντικά και επιθετικά που μας δίνει ο Θεός, στον αγώνα μας αυτόν. Και αυτά τα όπλα είναι ικανά να μας βγάλουν νικητές στον αγώνα με τον διάβολο, γιατί συνδυάζονται με την παρουσία του Θεού.
Ζώνη είναι η αλήθεια της πίστεως, ο έλεγχος της ζωής μας για το αν συμφωνεί με αυτό που ο Θεός ζητά.
Θώρακας είναι η δικαιοσύνη και η κάθε αρετή. Υποδήματα η ετοιμασία να μιλούμε για τον Θεό στους άλλους. Ασπίδα η βεβαία πίστη στο Θεό, ότι η δύναμή του είναι ισχυρότερη από κάθε αντίπαλο και ότι ο Θεός μας αγαπά και μας φροντίζει πάντοτε, ενώ οι δυσκολίες είναι ο τρόπος που μας επισκέπτεται. Περικεφαλαία η ακλόνητη ελπίδα στο Θεό. Μάχαιρα είναι ο λόγος του Θεού, η προσευχή.
Είχαμε πει την προηγούμενη Κυριακή πως οι ημέρες είναι πονηρές, επικίνδυνες γιατί οι πειρασμοί είναι πολλοί και μεις οι άνθρωποι παρασυρόμαστε στις υλικές μέριμνες και υποθέσεις, αφήνοντας σε δευτερεύουσες θέσεις α πνευματικά μας ενδιαφέροντα. Και πάλι ο απόστολος Παύλος φωνάζει για να τον ακούσουμε, μας προετοιμάζει όπως ο προπονητής για τον αγώνα, όπως ο σαλπιγκτής στο στρατό για τη μάχη. Ας τον ακούσουμε και ας αναλάβουμε την πανοπλία για τη μάχη!

Πρόγραμμα Εβδομάδος

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου – Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018 (Άγιου Στυλιανού):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018 (Αγίου Ανδρέα):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00μ.μ. Εσπερινός και Αγιασμός Πρωτομηνιάς

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, πρώτα ο Θεός θα στρώσουμε τα χαλιά στον Ναό μας.

Όταν τελικά δεν «γεννήθηκε» ο Χριστός….

Όταν τελικά δεν «γεννήθηκε» ο Χριστός….

Σοκαριστικός, αιρετικός και σίγουρα βλάσφημος ο τίτλος μας και μάλιστα ανεπίτρεπτο να βγαίνει από γραφίδα Ορθόδοξου Κληρικού.
Πριν όμως ο αναγνώστης αγανακτήσει και ρίξει το ανάθεμα, ας κάνει τον κόπο να διαβάσει τις παρακάτω γραμμές και ίσως στο τέλος προσυπογράψει αυτό το άρθρο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
Φέτος, εδώ και ένα μήνα, αλλά και κάθε χρόνο αυτό το χρονικό διάστημα όλοι μιλούν για τη γέννηση του Χριστού. Σε όποιο μέρος του κόσμου και αν είναι κανείς, ανεξάρτητα αν η χώρα αυτή είναι χριστιανική ή όχι, ιδιαίτερα την παραμονή και ανήμερα της Εορτής, 24η και 25η Δεκεμβρίου, θα ακούσεις και θα δεις κάτι που θυμίζει το γεγονός των Χριστουγέννων.
Βέβαια τα Χριστούγεννα για πολλούς, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές, έχουν ξεφύγει και αποχρωματιστεί από το αμιγώς εκκλησιαστικό-θρησκευτικό περιεχόμενό τους και διατηρούνται περισσότερο ως εμπορικό γεγονός. Ο στίχος του γνωστού παραδοσιακού χριστουγεννιάτικου τραγουδιού ¨Χιόνια στο καμπαναριό¨ « και όλοι παν στην Εκκλησιά το Χριστό να προσκυνήσουν…» μοιάζει, ως πρακτική, να έχει εγκαταλειφθεί για την πλειοψηφία των Χριστιανών. Βέβαια, αναμφισβήτητα τα Χριστούγεννα μαζί με την Ανάσταση και μερικές άλλες μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές συγκεντρώνουν τον περισσότερο κόσμο στους ναούς μας και στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, αλλά ας μη γελιόμαστε πλέον, πολλοί προτιμούν να ξημερώνονται στα «Χριστουγεννιάτικα Ρεβεγιόν», εντός και εκτός σπιτιών (όπως π.χ. σε χώρους διασκέδασης), και την ώρα που χτυπάει η καμπάνα των Εκκλησιών για τη χριστουγεννιάτικη Θ. Λειτουργία (συνήθως στις 5:00-5:30 το πρωί), οι περισσότεροι επιστρέφουν κατάκοποι για να πέσουν για ύπνο, κάτι που στο παρελθόν ήταν ανήκουστο ή τουλάχιστον συνέβαινε σε πολύ μικρότερο ποσοστό.
Παρόλα αυτά όμως, σίγουρα μέσα από τις γιορτές, μέσα από το στολισμό, μέσα από τις συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, μέσα από τη διάθεση φιλανθρωπίας, μέσα από την προβολή ταινιών και ανάλογης μουσικής, μέσα από τις ευχές, μέσα από τα ήθη και έθιμα αυτής της ιδιαίτερης μέρας του χρόνου, όπως είπαμε και στην αρχή, θα στραφούμε λεκτικά στον ερχομό του Χριστού και στη γη. Επομένως, αφού λέγεται, σίγουρα ήρθε ο Χριστός στη γη! Αλλά τελικά μήπως «δεν ήρθε»;
Φυσικά δεν αμφισβητούμε την ιστορική έλευση του Θεανθρώπου στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που επισημαίνουμε είναι ότι υπάρχει μια γενική ανακολουθία, μια αντίφαση μεταξύ έργων και πράξεων. Γιατί ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να λέμε ότι ήρθε, αλλά για να μας σώσει. Ο Θεός Λόγος «κατέβηκε» αυτός, για να «ανέβουμε» εμείς. «Φτώχυνε» ο Κύριος, για να «πλουτίσουμε» εμείς. Όσοι λοιπόν γιορτάζουν αληθινά Χριστούγεννα, σημαίνει ότι αυτό που λέω το ζω, και το αντίστροφο. Αναμφισβήτητα τα πρόσωπα που υπούργησαν το μυστήριο της Θ. Οικονομίας Του Θεού (Παναγία, Ιωσήφ, Άγγελοι, Ποιμένες, Μάγοι) ήταν λίγοι, σαν την καλαμιά στον κάμπο, και η επίδρασή τους ήταν σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με την άγνοια και το σκοτάδι των πολλών. Μην ξεχνούμε ότι η εξουσία της εποχής (ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του) προσπάθησαν από την αρχή να εξαφανίσουν μια και καλή την επέμβαση του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία. Το ίδιο και εμείς σήμερα με τα έργα μας και τις πράξεις μας «σκοτώνουμε» συνεχώς τον Χριστό στη ζωή μας. Με τα λόγια λοιπόν πολλοί μιλούν για το Χριστό, λίγοι όμως θα Τον προσεγγίσουν με έργα ψυχοσωματικά και κυρίως μεταμορφωτικά, και λίγοι θα κάνουν χώρο στην καρδιά τους για να βρει κατάλυμα να σκηνώσει ο Χριστός.
Τι νόημα έχει λοιπόν να λέμε ότι γεννήθηκε ο Χριστός και όμως η ζωή και τα έργα μας να μη το φανερώνουν; Τι νόημα έχει να μιλούμε για τη γέννησή του Κυρίου, αλλά παράλληλα να γεννιούνται και να συντηρούνται στην πορεία μας αμαρτίες, πάθη και αδυναμίες; Πώς γεννήθηκε ο Χριστός «…επί γης ειρήνη», κατά τις υμνωδίες των αγγέλων, ενώ η ανθρωπότητα βρίσκεται συνέχεια διαιρεμένη, σε πόλεμο, ταραχή και εχθρότητα; Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ίδια την πόλη της Βηθλεέμ φέτος ακυρώνονται όλες οι εκδηλώσεις των Χριστουγέννων, ως αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως Πρωτεύουσα του Ισραηλιτικού Κράτους, μια πόλη που οι Χριστιανοί είναι μόλις το 1/3 του πληθυσμού της!!!
Επομένως, για να συνοψίσουμε το θέμα και για να εξηγήσουμε, αλλά να μην παρεξηγήσουμε τον τίτλο του άρθρου μας, είναι αδιανόητο να λέμε και να γιορτάζουμε Χριστούγεννα, ενώ υπάρχουν ακόμη εθνικές εχθροπραξίες, κοινωνικές αδικίες, αιρέσεις, άλλες θρησκείες και άρνηση υιοθέτησης της αληθινής πίστης που αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, αθεΐα, άνθρωποι μέσα στη φτώχεια, άστεγοι στο κρύο, παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, γονείς που κακοποιούν, βιάζουν και σκοτώνουν τα παιδιά τους, άνθρωποι που με πρόφαση τα δικαιώματά τους και την πολιτιστική πρόοδο καταστρατηγούν τη διδασκαλία του Χριστού, και τόσα άλλα…. Τελικά, στην πράξη δε γεννήθηκε ο Χριστός (δεν κάναμε χώρο να γεννηθεί) τουλάχιστον στις καρδιές όλων των παραπάνω κατηγοριών, ή στην καλύτερη περίπτωση τον αναγκάσαμε να μεταναστεύσει, όπως έγινε και με τις σφαγές του Ηρώδη κατά τη φυγή Του στην Αίγυπτο.
Τι νόημα έχει λοιπόν να συμβαίνει κάτι αντικειμενικά αλλά να μη συμβαίνει και υποκειμενικά; Τι νόημα να έχει ξημερώσει κι εγώ να έχω κλειστά τα πατζούρια και τις κουρτίνες μου; Για μένα πάλι σκοτάδι θα έχει και ας χαίρονται οι άλλοι έξω τον ήλιο. Όπως όμως το φως θα μπει μόνο όταν εγώ ανοίξω το παράθυρό μου, γιατί πριν στο σκοτάδι και να το ανοίξω πάλι σκοτάδι θα είναι, έτσι κι εδώ ο Χριστός γεννήθηκε, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας και την αγίασε, αρκεί κι εμείς ελεύθερα και αβίαστα να ακολουθήσουμε και να μιμηθούμε την πορεία Του στη ζωή μας! Τότε πραγματικά ο τεχθείς Χριστός δεν θα είναι μόνο στα χείλη μας αλλά πραγματικά μέρος της καρδιάς μας και όλης της ύπαρξής μας. Ευχόμαστε λοιπόν σε όλους Χριστούγεννα πνευματικά, με Χριστό και με διάρκεια καθημερινή όλο το χρόνο, κάθε στιγμή. Αμήν!
(π. Αντώνιος Χρήστου – Χριστούγεννα 2017)

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 26 Νοεμβρίου – Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018 (Άγιου Στυλιανού):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018 (Αγίου Ανδρέα):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Ο πλούτος...

Δεδομένου ότι μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ακούμε για τρίτη φορά ευαγγελικό ανάγνωσμα που αναφέρεται σε πλούσιο, ο πλούτος ή καλύτερα η επιθυμία απόκτησής του φαίνεται να κυριαρχούσε και στην εποχή του Χριστού στους ανθρώπους. Και σίγουρα εξασφάλιζε και εξασφαλίζει ο πλούτος άνεση στην καθημερινότητα, κοινωνική αναγνώριση, καλύτερη φροντίδα της υγείας, περισσότερη χρήση της τεχνολογίας. Όλα αυτά όμως, δίνουν στον πλούσιο την αίσθηση της αυτάρκειας, της παντοδυναμίας, της υπεροχής έναντι των συνανθρώπων του και συνήθως το σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν», γίνεται κανόνας ζωής. Έτσι, δεν αναζητά το Θεό γιατί θεοποιεί τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπήσει γιατί ξέρει μόνο να χρησιμοποιεί τον άλλον, δεν μπορεί να ανοιχτεί στον άλλον γιατί βλέπει καιροσκόπους που θέλουν να τον εκμεταλλευτούν.
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή συναντάμε έναν πλούσιο ο οποίος είναι η εξαίρεση. Ζητά να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Έχει τηρήσει τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Έχει δηλαδή επιλέξει να τηρεί τον λόγο του Θεού, ώστε να μπορεί να διεκδικεί το δικαίωμα στην κοινωνία μαζί Του. Αναγνωρίζοντας την αυθεντία του Χριστού, ζητά από Αυτόν την αλήθεια για την πνευματική του κατάσταση. Πώς μπορεί να κληρονομήσει, να προσθέσει στα αγαθά του δηλαδή, την βασιλεία του Θεού. Η απάντηση που λαμβάνει από τον Χριστό θα τον λυπήσει. Ο Κύριος του ζητά να εγκαταλείψει όλα τα αγαθά του. Να τα πουλήσει και να δώσει τα χρήματα στους φτωχούς και να Τον ακολουθήσει. Ο λόγος του Χριστού κάνει τον πλούσιο να λυπηθεί. Ήταν τόσα πολλά όσα είχε, ώστε δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς αυτά. Και ο Χριστός θα πει στους μαθητές Του, για να τα ακούσει και ο πλούσιος: «Πώς δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού» (Λουκ. 18, 24). «Πόσο δύσκολα θα μπουν στη βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα».
Για να μπορέσουμε και εμείς (που δεν είμαστε πλούσιοι), να ωφεληθούμε από τον πλούσιο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο πλούσιος είναι εκφραστής του υλιστικού πνεύματος κάθε εποχής. Η συνάντησή του με τον Χριστό δείχνει τρία σημεία, τα οποία καθιστούν πολύ δύσκολη την είσοδο του υλιστή ανθρώπου στη βασιλεία του Θεού. Είναι η απουσία ορίων και η αίσθηση της παντοδυναμίας, η αδυναμία διάκρισης και αποδοχής της αλήθειας και η ελπίδα στον Θεό για το αδύνατο.
Ο υλιστής άνθρωπος αισθάνεται παντοδύναμος. Με γνώμονα τα χρήματα και τα αγαθά του δεν πιστεύει ότι κάτι τον απειλεί. Έτσι πορεύεται στη ζωή χωρίς να φοβάται για κάτι, εκτός από το να χάσει τα αγαθά του. Και γι’ αυτό η κύρια φροντίδα του είναι η διατήρηση και η αύξησή τους. Η ελεημοσύνη δεν είναι στις προτεραιότητές του. Δυσκολεύεται να κατανοήσει γιατί δεν τον αγαπούνε, αλλά και δεν τον νοιάζει από ένα σημείο και μετά. Τα αγαθά είναι η προτεραιότητά του. Ακόμη και την σκέψη του θανάτου την μεταφέρει στο απώτερο μέλλον. Η ζωή του όλη είναι στο σήμερα, γιατί έχει ό,τι θέλει.
Ο υλιστής άνθρωπος δυσκολεύεται να διακρίνει και να αποδεχτεί την αλήθεια για το νόημα της ζωής του. Ακόμη κι όταν ενδιαφέρεται για το τι ζητά ο Θεός από αυτόν, ακόμη κι όταν στην ψυχή του έχει κάποια αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι, κατεβάζει τον Θεό στα δικά του μέτρα. Θέλει από Εκείνον να του επιβεβαιώσει ότι η ζωή του είναι εντάξει. Και γι’ αυτό τηρεί τις εντολές της πίστης, συνήθως επιφανειακά. Δεν είναι όμως σε θέση να αποδεχτεί ότι πίστη σημαίνει ο Θεός να είναι η προτεραιότητα της ζωής και όχι τα αγαθά. Ότι το θέλημα του Θεού είναι πιο πάνω από τις δικές μας πεποιθήσεις. Είναι σκληρή η αλήθεια αυτή για τον υλιστή. Συνεπάγεται τον αναπροσανατολισμό της ζωής του. Την παραίτηση από την παντοδυναμία του και μάλιστα εκούσια. Την έξοδο από το εγώ. Το μοίρασμα των αγαθών. Και την ακολούθηση του Χριστού. Ο υλιστής όμως δεν μπορεί να δεχτεί αυτόν τον δρόμο. Και λυπάται.
Ο υλιστής άνθρωπος επειδή ελπίζει στον εαυτό του και στα αγαθά του, δεν μπορεί να ελπίσει στον Θεό. Γι’ αυτόν η ζωή είναι άσπρο-μαύρο. Ο Θεός όμως δίνει ευκαιρίες στον άνθρωπο μέχρι το τέλος της ζωής του και θα συνεχίσει να δίνει και στον υλιστή, για να καταστήσει το αδύνατο δυνατό. Ο υλιστής όμως δυσκολεύεται να ελπίσει. Προτιμά να συνεχίσει τη ζωή του όπως την έχει προσανατολίσει, αφήνοντας τον Θεό στην άκρη. Έτσι το περιθώριο της μετάνοιας σμικρύνεται. Παρόλα αυτά, τίποτε δεν μπορεί να προδικασθεί. Η αγάπη του Θεού είναι τόση, ώστε ο υλιστής θα έχει τις ευκαιρίες του. Μόνο που ο χρόνος κυλά εις βάρος του. Και η εξάρτηση από τα αγαθά, τον τρόπο του κόσμου, το εγώ του στερούν την ευκαιρία τόσο της αλλαγής όσο και της χαράς της νέας ζωής. Της στράτευσης στον δρόμο που ζητά ο Χριστός. Αυτόν της αγάπης, της διακήρυξης του λόγου που οδηγεί στη σωτηρία, του προσανατολισμού στην αιωνιότητα.
Αυτός είναι ο πολιτισμός μας σήμερα. Έχει μεταφέρει το αίσθημα της παντοδυναμίας όχι μόνο στους πλούσιους, αλλά και στον κάθε άνθρωπο που γοητεύεται από τα υλικά. Κάνει τον άνθρωπο να ξημεροβραδιάζεται στα καταστήματα για να αποκτήσει τα περιττά. Δεν του επιτρέπει να κατανοήσει την μεγάλη αλήθεια: ότι μόνο η αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο νοηματοδοτεί τη ζωή μας και μας κάνει να νικούμε τον θάνατο. Ότι η ελπίδα μας έχει όνομα: είναι η σχέση μας με τον Θεό και η εμπιστοσύνη στο θέλημά Του. Και παρότι διαψευδόμαστε από τον υλισμό, επιμένουμε σ’ αυτόν. Για να μένουν τα υπαρξιακά «γιατί;» αναπάντητα.

Πρόγραμμα εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 19 – Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τρίτη 20 προς Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018 (Εισόδια Θεοτόκου):
9.00 μ.μ. – 12.30 π.μ. Εσπερινός – Όρθρος – Θεία Λειτουργία

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018 (Εισόδια Θεοτόκου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2018 (Αγίας Αικατερίνης):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Σήμερα, Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018, στις 6.00 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού μας θα πραγματοποιηθεί μια εόρτια εκδήλωση, στην οποία θα γίνει η παρουσίαση δύο παιδικών βιβλίων που συνέγραψε ο π. Θεόδωρος Μπατάκας. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
 Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, πρώτα ο Θεός θα στρώσουμε τα χαλιά στον Ναό μας.

«Αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε»

Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Εφεσίους, μας δίνει τον τρόπο της ζωής του Χριστιανού, πολύ περιληπτικά, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ουσιαστικά. Έναν τρόπο αντάξιο Εκείνου που μας κάλεσε στην νέα ζωή. «Αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε» (Εφεσ. 4, 1):
Πρώτον πάσα ταπεινοφροσύνη. Ο χριστιανός καλείται στην ζωή του να εμπιστεύεται τον Θεό και το θέλημά Του. Ακόμη και τα χαρίσματά του, ακόμη και τις επιτυχίες και την πρόοδό του, ακόμη και την πνευματικότητα την οποία παλεύει να έχει και να βιώσει, να μην την αποδίδει στον εαυτό του και το εγώ του, αλλά να την θεωρεί δώρο Θεού. Έτσι προφυλάσσεται από την υπερηφάνεια, αιτία που υποκινεί τον άνθρωπο όταν αναζητούμε το δίκαιο, την δόξα, την εξουσία.
Δεύτερον πάσα πραότητα. Είναι η καλοσύνη που έχει λείψει από την καθημερινή μας ζωή. Η καλή διάθεση έναντι του άλλου, από τον οποίο σήμερα έχουμε μόνο απαιτήσεις. Γι’ αυτό και η διάθεσή μας είναι επιθετική. Η καλοσύνη συνεπάγεται να μπορούμε να τον ακούμε. Και να προσπαθούμε είτε να ικανοποιήσουμε το αίτημά του είτε να του εξηγήσουμε ποιο είναι το όφελός του, χωρίς να οργιστούμε, χωρίς να απογοητευτούμε από αυτόν, ακόμη κι αν δεν είναι όπως τον θέλουμε.
Τρίτον μετά μακροθυμίας. Είναι η συγχωρητικότητα που κι αυτή μας δυσκολεύει. Πεπεισμένοι ότι ο εαυτός μας δεν μπορεί να ανέχεται υποτίμηση και προσβολές, λησμονούμε ότι απέναντι στον Θεό είμαστε οφειλέτες και ότι με το να θυμόμαστε το κακό που μας έκαναν ή νομίζουμε ότι μας έκαναν οι άλλοι άνθρωποι δεν ακολουθούμε τον δρόμο της πίστης. Η κοινωνία μας στηρίζεται στην εκδίκηση, στην τιμωρία, στο μίσος. Η χριστιανική ζωή αντιτάσσει την μακροθυμία, η οποία καταπραΰνει τα πάθη και γλυκαίνει την πορεία μας, ενώνοντας και όχι χωρίζοντας.
Τέταρτον η ανοχή εν αγάπη αλλήλων. Κάτι που λησμονούμε όταν ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε, είναι η ανεκτικότητα. Η ανοχή απέναντι στα αρνητικά του άλλου. Στην συμπεριφορά του. Στα θέλω του. Στην υπερβολή. Ακόμη και στην εχθρότητα και στην κακία. Κυρίως όμως στα μικροεμπόδια, τις μικροταραχές της καθημερινότητας, τους λογισμούς που μας φορτώνουν με βάσανα και μας κάνουν κακοδιάθετους απέναντι στους άλλους. Η ανοχή απέναντι στην διαφορετικότητα, η οποία είναι πρωτίστως ευλογία, διότι μας κάνει να βλέπουμε πού μπορούμε να πατήσουμε για να συμπληρώσουμε αυτό που μας λείπει, αλλά και σε τι πρέπει να παλέψουμε για να διορθωθούμε τόσο εμείς, όσο και ο άλλος. Γιατί η ανοχή είναι η βάση για τον διάλογο. Είναι η βάση για τη συνύπαρξη, η οποία στηρίζεται στη υπομονή και την αυθεντική αγάπη. Όπως μας ανέχεται ο Θεός, έτσι κι εμείς καλούμαστε να ανεχόμαστε τους άλλους.
Πέμπτον η ενότητα που δίνει το Άγιο Πνεύμα με την ειρήνη που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους. Για να προχωρούμε ενωμένοι, χρειάζεται να είμαστε ειρηνικοί. Για να βρούμε τη ειρήνη, χρειάζεται να θέτουμε συνεχώς τον εαυτό μας στον έλεγχο της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας, να μην παίρνουμε την ζωή μας με ελαφρότητα. Ειρήνη και ενότητα δίνονται από το Άγιο Πνεύμα. Και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, τόσο στην ζωή της Εκκλησίας, όσο και στην καθημερινή μας πραγματικότητα, μας ευλογεί και μας αγιάζει και κάνει την ζωή μας αλλιώτικη.
Η σημερινή κοινωνία και πολιτισμός αντιτάσσουν την συνεχή προτροπή της αυτοθέωσης. Ότι ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του να διαμορφώσει την ζωή του, τόσο την προσωπική, όσο και την κοινωνική, χωρίς Θεό. Με κριτήριο την δική του σκέψη. Έτσι όμως, τα μεγάλα ερωτηματικά για τη ζωή του ανθρώπου παραμένουν αναπάντητα και η ευτυχία το ζητούμενο. Είναι καιρός ο καθένας από εμάς να δει και να βρει με κριτήριο την προσωπική του ευθύνη για την ζωή την απάντηση στα αρχικά ερωτήματα. Μόνοι μας δεν είμαστε, διότι συνεχώς ο Θεός περιμένει. Είναι έτοιμος να εισέλθει στην καρδιά μας. Εκφράζει την αγάπη Του, ακόμη και στις δυσκολίες. Και αναμένει την συνεχή μας επιστροφή.

Δεν είμαι προφήτης, αλλά η λογική μου λέει …

Σεβαστοί πατέρες, εμείς οι κληρικοί, βρισκόμαστε στριμωγμένοι και από την Πολιτεία και από την Εκκλησία. Δεν έχουμε την υποστήριξη ούτε του κόσμου, αλλά ούτε και της διοίκησης της Εκκλησίας.
Για να δούμε τι μπορεί να γίνει πρέπει να ελέγξουμε τί φταίει και φτάσαμε εδώ. Δυστυχώς μία είναι η απάντηση: ΑΜΑΡΤΗΣΑΜΕ και ΑΜΑΡΤΑΝΟΥΜΕ. Αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε στους ανθρώπους:
- Θελήσαμε να δείξουμε την …. πυγμή μας και την «πνευματική μας εξουσία» υποχρεώνοντας τους ανθρώπους να βαπτίζουν τα παιδιά τους όπου εμείς θέλουμε.
- Γίναμε φιλάργυροι και θεωρούμε δικαίωμά μας να παίρνουμε χρήματα –ποσοστά- από τα χρήματα που αφήνουν οι άνθρωποι για τα μυστήρια στην Εκκλησία, ενώ είχαμε μισθό από το κράτος ίσο με όλους τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους.
- Γίναμε πλεονέκτες και απαιτούμε συγκεκριμένο ποσό για τα μυστήρια, (τουλάχιστον για τα εκτός Μητροπόλεως), γιατί μας φαίνονταν λίγα τα όσα μας έδιναν.
- Γίναμε κόλακες της πολιτικής εξουσίας, δειλιάζοντας να πούμε αλήθειες που θα έπρεπε να τους θυμίζουμε.
- Συμφεροντολογικά κινούμενοι, λέμε στην εκκλησιαστική εξουσία αυτά που θέλει να ακούσει, εξαπατώντας τη συνείδησή μας με ψεύτικες δικαιολογίες και εξαπατούμε την εξουσία με φθηνά τερτίπια.
- Αδικήσαμε και κλέψαμε τον φτωχό αδελφό μας, τον άνεργο, τον ανασφάλιστο, τον γέροντα που αντί για σύνταξη παίρνει επίδομα, μπροστά από τους οποίους περνάει η δίσκος κάθε Κυριακή και τους πήραμε το υστέρημα για να κάνουμε εμείς ιδιωτική ασφάλεια, γιατί η δημόσια δεν μας αρκεί.
- Γίναμε εγωιστές και δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς μας για την σκληρότητα και την αδικία στις «στερήσεις μισθών» για τις λαθροβαπτίσεις.
- Γίναμε αδελφοκτόνοι και φτάσαμε σε σημείο να καρφώνουμε ο ένας τον άλλον για τις «παράνομες» βαπτίσεις ή γαμοβαπτίσεις, επιθυμώντας την τιμωρία του παραβάτη.
Αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε στο Θεό, για όλα τα παραπάνω γιατί εμπορευματοποιούμε τη Χάρη της ιεροσύνης. Αμαρτάνει ο καθένας μας με τις αδυναμίες και τα πάθη του και ίσως δεν μετανοεί. Ίσως αμαρτάνουμε και με αμαρτίες που δεν μπορεί να τις σηκώσει η ιεροσύνη και εμείς επιμένουμε βιάζοντάς την.
Μήπως να ζητήσουμε για όλα αυτά συγγνώμη, πρώτα από το Θεό και μετά από τους ανθρώπους;
Γιατί έτσι αμετανόητα θα συμπεριφερθούν και οι Ανώτεροί μας κληρικοί, παρασυρόμενοι από τις ίδιες αμαρτίες και θα αδικήσουν εμάς.
- Η «πυγμή» και η επισκοπική δύναμη θα εδραιωθεί όχι μόνο με την πνευματική υπακοή, αλλά με την οικονομική υποταγή του κλήρου.
- Η φιλαργυρία θα πείσει κάποιους ότι είναι καλύτερο τα χρήματα της «μισθοδοσίας του κλήρου» να τα διαχειρίζεται η εκκλησία.
- Η πλεονεξία θα κινήσει τα χέρια άλλων προς τη συμφωνία με την κυβέρνηση για να εισπράξει περισσότερα από την ανεκμετάλλευτη εκκλησιαστική περιουσία.
- Η κολακεία προς την πολιτική εξουσία, παρούσα και επερχόμενη, και οι όποιες συμφωνίες για την αρχιεπισκοπική διαδοχή θα αποκρύψει αλήθειες.
- Ο «σεβασμός» προς τον πρώτο της εκκλησιαστικής εξουσίας και η ανάγκη «ενότητας», που θα προωθήσει τον δικό μας εκλεκτό, θα «κάμψει συνειδήσεις».
- Η δόξα και η ομορφιά των πυροτεχνημάτων κρατά για λίγο, αλλά στη μνήμη μένει για πάντα. Άλλωστε, και η αρνητική διαφήμιση, είναι διαφήμιση.
- Η αδικία του φτωχού παπά θα καταπραϋνθεί με ένα επίδομα.
Το θαύμα της μετάνοιάς μας θα γίνει, αλλά με κάποια καθυστέρηση. Το θαύμα της προστασίας των λειτουργών Του, ο Θεός θα το κάνει. Όχι με τον οφθαλμοφανή τρόπο, αλλά τον δικό Του, που θα είναι και η Δόξα Του.

Μας αρκεί ότι ο Χριστός είναι ο δικός μας Σαμαρείτης

Μία από τις πιο ξεχωριστές παραβολές του Ευαγγελίου, αυτή του καλού Σαμαρείτη, ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Χριστός που είναι ο αυθεντικός Σαμαρείτης, διότι παραθεωρεί την έχθρα που ο άνθρωπος έχει καλλιεργήσει έναντι του Θεού και όχι μόνο στέκεται κοντά στον τραυματισμένο από τις αμαρτίες και τα πάθη πλησίον, αλλά φαίνεται πως γι’ αυτόν τον λόγο περνά από τον δρόμο στον οποίο παραφυλούνε οι δαίμονες ληστές, καθότι σαρκώθηκε για να μας σώσει από τον θάνατο, αφού περιποιηθεί τις πληγές, πηγαίνει τον ημιθανή τυγχάνοντα άνθρωπο στο πανδοχείο της Εκκλησίας και τονίζει στον πανδοχέα: «Επιμελήθητι αυτού και ό,τι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τω επανέρχεσθαί με αποδώσω σοι» (Λουκ. 10,35). «Φρόντισέ τον κι ό,τι παραπάνω ξοδέψεις, εγώ όταν ξαναπεράσω θα σου το ξεπληρώσω».
Ο λόγος του Χριστού δεν απευθύνεται μόνο στους ιερείς, αλλά στον καθέναν από μας. Ο Χριστός αναγνωρίζει εκ των προτέρων κάθε κόπο ο οποίος καταβάλλεται στο πανδοχείο της Εκκλησίας (στα μυστήρια της Εκκλησίας μας), και μας διαβεβαιώνει ότι θα μας ανταποδώσει εφόσον ξοδέψουμε κάτι παραπάνω, εφόσον δηλαδή καταβάλουμε από τις δικές μας δυνάμεις, από τα δικά μας χαρίσματα προκειμένου ο πλησίον μας να αποκατασταθεί υγιής. Μας υπομιμνήσκει δηλαδή ο Κύριος το χρέος μας να είμαστε πλησίον για τους άλλους. Να μη φειδόμεθα κόπων και κυρίως των χαρισμάτων μας. Αυτός μας δίνει τα πνευματικά εργαλεία, για να μπορέσουμε να έχουμε τη βάση της ίασης. Όμως ζητά από εμάς να μη λησμονήσουμε πως ό,τι έχουμε δικό μας στην Εκκλησία δίδεται για τον πλησίον και Εκείνος θα μας το επιστρέψει στην επάνοδό Του στη ζωή μας, δηλαδή κάθε φορά που μας προσφέρει τον εαυτό του στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, κάθε φορά που μας δίνει τη χαρά της πρόνοιάς Του, αλλά και στη Δευτέρα Παρουσία Του. Ο Θεός δηλαδή μας δίνει το παράδειγμα της ευγνωμοσύνης. Μας δηλώνει ότι εκτιμά κάθε κόπο μας για τον πλησίον μας.
Ευγνωμοσύνη όμως καλούμαστε να δείξουμε έναντι του Θεού διότι στη θέση του τραυματισμένου είμαστε κι εμείς. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ληστεύεται από τους δαίμονες, να μην απογυμνώνεται από τα χαρίσματά του εξαιτίας της απόφασής του να πορεύεται μόνος του, κατά το θέλημά του στη διαδρομή από την Ιερουσαλήμ της Βασιλείας των Ουρανών, της ζωής δηλαδή με τον Θεό, στην Ιεριχώ του κόσμου. Μέσα στη μοναξιά του εγωκεντρισμού και της ζωής χωρίς Θεό, καραδοκούν οι ποικίλοι πειρασμοί, οι οποίοι δεν φείδονται της ύπαρξής μας, αλλά τη ληστεύουν. Της αποσπούν ό,τι όμορφο έχει και την αφήνουν ακόμη πιο μόνη. Όμως ο Σαμαρείτης θα περάσει και η ευκαιρία της ίασης θα μας δοθεί. Το ερώτημα είναι αν αποφασίσουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι του κόσμου έχοντας ως βάση το πανδοχείο της Εκκλησίας και ως συνοδοιπόρους αυτούς που συναντούμε εκεί, αυτούς που μας αγαπούν, ή αν θα ξαναβγούμε μόνοι μας στους πειρασμούς του κόσμου, με την αίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι. Η αμαρτία τότε θα λειτουργήσει ως αχαριστία. Άλλωστε πολλοί από εμάς θεωρούμε ότι το πανδοχείο είναι υποχρεωμένο να θεραπεύει απροϋπόθετα. Εμείς μπορούμε να συνεχίζουμε το ταξίδι μας στην Ιεριχώ του κόσμου και του πολιτισμού, χωρίς να προσέχουμε τους ληστές που καραδοκούν, αφού πάντα θα βρεθεί ένας Σαμαρείτης να μας θεραπεύσει.
Την ίδια ευγνωμοσύνη καλούμαστε κι εμείς να δείχνουμε έναντι όσων μας προσφέρουν στη ζωή μας. Όσων αισθανόμαστε ότι έχουν αποφασίσει, συνειδητά ή ασυνείδητα, να είναι πλησίον μας. Και για να το κατανοήσουμε αυτό χρειάζεται να είμαστε ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού, του πανδοχείου της Εκκλησίας. Να μπορούμε δηλαδή να αφήνουμε κατά μέρος οποιονδήποτε διχασμό, οποιανδήποτε εχθρότητα και την ίδια στιγμή να μπορούμε να είμαστε δεκτικοί στην αγάπη των άλλων. Διότι αυτό είναι τελικά το πλέον δύσκολο. Οι άνθρωποι θεωρούμε την αγάπη αυτονόητη υποχρέωση των άλλων ή αναζητούμε ιδιοτελή κίνητρα σ’ αυτήν και στην πράξη αρνούμαστε να αποδεχτούμε το κάλλος και την αξία της. Έτσι δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία να έχουμε πλησίον μας, να είμαστε και να είναι όλοι πλησίον, χωρίς προϋποθέσεις.
Ο Σαμαρείτης έφυγε και θα ξαναέρθει. Δεν μας λέει το Ευαγγέλιο αν θα συναντήσει στο πανδοχείο τον τραυματισμένο άνθρωπο. Δεν μας λέει ακόμη αν αυτός αναγνώρισε το ότι ο Σαμαρείτης έγινε πλησίον του, ο εχθρός του τον έσωσε. Δεν μας λέει αν ο τραυματισμένος αισθάνθηκε την ανάγκη να περιμένει για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του. Δεν μας χρειάζονται αυτές οι λεπτομέρειες. Μας αρκεί ότι ο Χριστός είναι ο δικός μας Σαμαρείτης, ότι εμείς μπορούμε να γίνουμε σαμαρείτες για τους άλλους.

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 5 – Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2018:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018:
5.00 μ.μ. Εσπερινός

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018 ( Ταξιαρχών):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018:
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Ο ... Πλούσιος Θεός

Για ένα πλούσιο Θεό μιλάει στην αποστολική περικοπή της ημέρας ο απόστολος Παύλος. Και ακούγοντας την λέξη πλούτο, ο νους μας πηγαίνει στα υλικά αγαθά, στο χρήμα. Υπάρχουν όμως, και άλλα είδη πλούτου, που υπερβαίνει τις αισθήσεις και τη φθορά. Ο οποίος έχει διάρκεια αιωνιότητας, κρατά δηλαδή για πάντα την αξία του και γίνεται πλούτος αιωνιότητας για τον καθέναν ο οποίος τον κατέχει.
Ο θεός μας είναι πλούσιος σε έλεον, σε φιλανθρωπία για τους ανθρώπους και Χάρη. Έχει πληρότητα και η ποσότητά του δεν είναι περιορισμένη. Ενώ τα υλικά αγαθά αριθμούνται, αποτιμάται η αξία τους σε χρηματικές μονάδες, η χάρις του Θεού δεν έχει μέτρο και όριο.
Τα υλικά αγαθά κληροδοτούνται από τους γονείς στα παιδιά, ο πλούτος της αγάπης του θεού για το πλάσμα του μπορεί να γίνει του καθενός. Αρκεί να αγωνιστεί κανείς για τον κερδίσει.
Η χάρις του Θεού, είναι η ζωοποιός ενέργειά Του η οποία ενεργοποιεί τις δυνάμεις της ύπαρξής μας σε μια πορεία κοινωνίας, φωτός και ελπίδας. Αυτή είναι και η οδός της αγιότητας.

Δε θέλει θόρυβο η πίστη.

Υπάρχουν άνθρωποι που εξαιτίας της θέσης τους ή των έργων τους προσελκύουν τη δημοσιότητα, είτε το θέλουν είτε όχι. Υπάρχουν και κάποιοι που αγωνίζονται συνειδητά γι’ αυτήν. Για να ακούσουν τα «μπράβο» των άλλων, να συζητηθεί το όνομά τους. Μάλιστα, ικανοποιούνται ακόμη και όταν το όνομά τους ακούγεται με άσχημα σχόλια, αρκεί που ακούγεται. Δεν τους ενδιαφέρει όμως η αιτία ή το περιεχόμενο. Και στην εποχή μας που η τεχνολογία έχει τέτοια δύναμη, και η εικόνα μεταφέρεται τόσο εύκολα, παρουσιάζουμε μόνοι μας τα πάντα από τη ζωή μας για να μας δούν οι άλλοι! Ταυτόχρονα δε, και η επιλογή των ηγετών δεν κρίνετε από τα προγράμματά τους, αλλά από αυτό που δείχνουν προς τα έξω, την εμφανισιμότητα, την επικοινωνιακότητα, ίσως το «απόλυτο τίποτα».
Απέναντι σ’ αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι λειτουργούν με σεμνότητα. Με μέτρο. Όχι μόνο δεν αυτοπροβάλλονται, αλλά προχωρούν σχεδόν κρυφά και αποφεύγουν να προκαλέσουν να ελκύσουν το ενδιαφέρον των άλλων για συγκεκριμένους λόγους. Περνούν χωρίς θόρυβο. Ει δυνατόν να μην τους αντιληφθεί κανείς. Είναι όσοι γράφουν ιστορία μέσα από την ταπεινή διακονία. Όσοι ζούνε και πορεύονται στον χρόνο όντας γνωστοί από λίγους που μπορούν να τους εκτιμήσουν, κυρίως όμως από τον Θεό. Αυτοί που δεν κραυγάζουν, δεν θέλουν να γίνουν διάσημοι, αλλά θα μείνουν στις καρδιές όσων τους συναντούν όντας οι γείτονες της διπλανής πόρτας, αυτοί που είναι διαθέσιμοι οτιδήποτε κι αν συμβεί, αυτοί που ξέρουν να αγαπήσουν, να συμπαρασταθούν.
Δύο ανθρώπινους τύπους, έναν επιφανή και έναν ταπεινό, συνάντησε ο Χριστός, όταν, μετά τη θεραπεία του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, επιστρέφει στην Καπερναούμ. Από την μία τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο, γνωστό και σπουδαίο στην περιοχή, το δωδεκάχρονο κορίτσι του οποίου ήταν ετοιμοθάνατο. Από την άλλη μία αιμορροούσα γυναίκα, η οποία επί δώδεκα έτη ήταν καταδικασμένη στην ασθένειά της. Ξόδεψε όλη της την περιουσία στους γιατρούς, αλλά δεν κατάφερε τίποτε. Ο Ιάειρος πηγαίνει και παρακαλεί δημόσια τον Χριστό να έρθει στο σπίτι του και να γιατρέψει την άρρωστη θυγατέρα του. Η αιμορροούσα, αισθανόμενη ντροπή για τη ασθένειά της, αλλά και με μεγάλη ταπείνωση «προσελθούσα οπίσω ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής» (Λουκ. 8, 44). «Πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου Του κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε». Κανείς δεν την είδε, στριμωγμένη κι αυτή μέσα στο πλήθος που περιτριγύριζε τον Ιησού. Μόνο ο Χριστός κατάλαβε ότι έφυγε από Αυτόν δύναμη θεραπευτική. Και όταν απαίτησε να φανερωθεί «ποιος Τον άγγιξε», τότε «τρέμουσα» (Λουκ. 8,47) η γυναίκα έπεσε στα πόδια Του και ομολόγησε ενώπιον όλων την αρρώστια και την ίαση. Για να ακούσει το «θάρσει, θύγατερ. Η πίστις σου σέσωκέ σε. Πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. 8,48). Στη συνέχεια ο Χριστός θα αναστήσει και την νεκρή κόρη του Ιάειρου, δείχνοντας ότι ο Θεός ακούει και βλέπει όσους αγαπούν και πιστεύουν, ανεξαρτήτως αν κάνουν θόρυβο ή μένουν κρυμμένοι.
Ας μείνουμε στην αιμορροούσα γυναίκα. Τρία είναι τα χαρακτηριστικά της παρουσίας της. Πρώτα το ότι προσπάθησε να αντιμετωπίσει την ασθένειά της με τα ανθρώπινα μέσα. Την επιστήμη. Τη γνώση. Δεν έμεινε απαθής στο πρόβλημά της. Μοιρολατρική. Παραιτημένη. Το δεύτερο είναι ότι πίστευε στον Θεό. Πίστευε ότι στα αδύνατα των ανθρώπων υπάρχει η δύναμη του Θεού και αυτή την πίστη την εξέφρασε στο πρόσωπο του Χριστού. Το τρίτο είναι η ταπεινή προσέγγιση. Δεν αισθάνθηκε ικανή να βγει δημόσια να ζητήσει το θαύμα. Άξια να παρακαλέσει ή να απαιτήσει. Μόνο αγγίζει κρυφά το ιμάτιο του Χριστού, δείχνοντας ότι δεν ήθελε τον θόρυβο, αλλά γνώμονάς της η ελπίδα ότι ο Θεός δε θα την απορρίψει για την αμαρτωλότητά της, καθότι εκείνα τα χρόνια η αρρώστια θεωρούνταν ως η τιμωρία από τον Θεό για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Και αναγνωρίζοντας τη δική της αναξιότητα, αγγίζει. Και σώζεται.
Δε θέλει θόρυβο η πίστη. Η σχέση με τον Χριστό. Δε θέλει καμία δημοσιότητα. Συναίσθηση της αναξιότητάς μας θέλει. Ελπίδα και τόλμη να αγγίξουμε, όχι όμως γιατί δικαιούμαστε, αλλά γιατί Εκείνος μας αγαπά.

Το θαύμα της Μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου!

Το θαύμα της Μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου!

Στην ανάρτηση αυτή θα αναφερθούμε στο θαύμα της μυρόβλησης του Αγίου Δημητρίου, εντός του Ιερού Ναού του στη Θεσσαλονίκη, κατά το έτος 1987, όπως την διηγείται ο τότε διάκονος του Ναού και σημερινός Εφημέριος του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Σαράντα Εκκλησιών Θεσσαλονίκης, π. Χρήστος Κότιος.
Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου. Την ώρα εκείνη δεν θα ήταν περισσότεροι από τριάντα με σαράντα άνθρωποι στον ναό. Μια ομήγυρις περίπου δέκα γυναικών, μπροστά στην λάρνακα, έψελνε την παράκληση του Αγίου. Μοναδικός κληρικός που παρευρισκόταν, ο νεαρός και νεοχειροτονηθείς διάκονος του ιερού ναού μαζί με την διακόνισσα-σύζυγό του. Ο τότε προϊστάμενος του ναού και νυν μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων, τους είχε παραγγείλει να βρίσκονται εκεί και να τον περιμένουν.
Ξαφνικά, οι γυναίκες που έψελναν την παράκληση άρχισαν να φωνάζουν! Ο διάκονος έτρεξε κοντά τους και αυτές, με ανάμικτα συναισθήματα, του έδειξαν την λάρνακα! Ήταν λουσμένη κυριολεκτικά με ένα ελαιώδους συστάσεως μύρο (λέω μύρο γιατί η ευωδία του ήταν ασύγκριτη). Θα έλεγε κανείς με σιγουριά, ότι κάποιος άδειασε επάνω της τουλάχιστον δυο «κουβάδες» αρωματικό υγρό (χρησιμοποιώ την λέξη «κουβάδες» για να γίνει κατανοητό ότι η ποσότητα του μύρου που γλυστρούσε στα συμπαγή τοιχώματα της αργυρής λάρνακας με τις ανάγλυφες παραστάσεις, ήταν μεγάλη).
Ο διάκονος για μια στιγμή σάστισε: ο Άγιος μυροβλύζει! Χωρίς να αμφιβάλει καθόλου για το θαύμα, και ευρισκόμενος σε μια κατάσταση χαράς, έκπληξης και ενθουσιασμού, έτρεξε να φέρει βαμβάκι από κάποιο έπιπλο του ιερού βήματος. Επέστεψε τρέχοντας και άρχισε να σκουπίζει με το βαμβάκι το μύρο από τα εξωτερικά τοιχώματα της λάρνακας και να δίνει τμήματα από μυρωμένο αυτό βαμβάκι στους προσκυνητές. Σκούπιζε και το μύρο δεν τελείωνε, αλλά συνέχισε να αναβλύζει μυστικά, χωρίς να υπάρχει κάποια ορατή πηγή. Χαρακτηριστικά, του έκανε πολύ εντύπωση ένα γεγονός: με ένα μεγάλο κομμάτι βαμβάκι σκούπισε το μύρο από μια λεία περιοχή της λάρνακας. Το βαμβάκι σκούπισε καλά όλο το μύρο, όπως όταν σκουπίζουμε ένα τζάμι με ένα στεγνό πανί πιέζοντάς το καλά και αφαιρούμε την υγρασία που μπορεί να υπάρχει επάνω. Μια γυναίκα έσυρε την παλάμη του χεριού της πάνω στο τμήμα της λάρνακας που μόλις είχε σπογγιστεί. Ο διάκονος, με θαυμασμό, είδε το χέρι της βρεγμένο από το ελαιώδες κιτρινοπράσινο μύρο!!!
Εν τω μεταξύ η ευωδία είχε πλημμυρίσει όλον τον ναό και ξεχείλιζε από τις ανοιχτές πόρτες προς την οδό Αγίου Δημητρίου, προσελκύοντας τους περαστικούς, που έσπευδαν να δουν τι συμβαίνει και από που προέρχεται η ευωδία αυτή. Όλοι κατευθύνονταν προς την λάρνακα με τα λείψανα του Αγίου Δημητρίου, που ήταν τοποθετημένη όχι στο κιβώριό της (ακόμα δεν είχε κατασκευαστεί) αλλά μπροστά στο τέμπλο του ναού.
Οι ευχάριστες όμως εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί! Οι προσκυνητές διαπίστωσαν ότι όλες οι εικόνες του ναού, οπουδήποτε κι αν βρίσκονταν, σε προσκυνητάρια ή στο τέμπλο, ανέβλυζαν μύρο. Μάλιστα ο διάκονος είδε προσκυνητές να βγάζουν χαρτομάντηλα και να σκουπίζουν τα τζάμια τα προστατευτικά των εικόνων του τέμπλου και τα χαρτομάντηλα να κιτρινίζουν από το μύρο το οποίο «έτρεχε» και από τις δύο πλευρές του τζαμιού, εσωτερική και εξωτερική. Το μέγεθος του θαύματος ήταν τέτοιο που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Δεν καταλαβαίναμε τί ζούσαμε, ήταν κάτι σαν όνειρο μέσα στην ομίχλη, αλλά το ζούσαμε!!! Το ψηλάφιζαν τα χέρια μας, το έβλεπαν τα μάτια μας, το μύριζαν τα αισθητήρια της όσφρησής μας!!!
Σε λίγο χρόνο δημιουργήθηκε μια «ουρά» από ανθρώπους που με δάκρυα στα μάτια προσκυνούσαν την λάρνακα του Μυροβλύτη και συνειδητοποιούσαν γιατί του δόθηκε το προσωνύμιο αυτό. Εν τω μεταξύ έφθασε στον ναό και ο προϊστάμενος ιερεύς με άλλους κληρικούς. Ξεκλείδωσαν τα ανοίγματα της λάρνακας και αποκαλύφθηκαν τα άγια λείψανα του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης. Ευωδίαζαν μεν, αλλά ήταν η ευωδία των ιερών λειψάνων. Η ευωδία του μύρου ήταν διαφορετική και χαρακτηριστική.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Παντελεήμων ο Β΄, ο Χρυσοφάκης, απέδωσε το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου στο εξής γεγονός: Εκείνο το βράδυ, στην εορταστική τελετή του Πανεπιστημίου για τα ελευθέρια της Θεσσαλονίκης, ο κεντρικός ομιλητής αγνόησε στην ομιλία του παντελώς τον Άγιο, και δεν αναφέρθηκε καθόλου σ’ αυτόν. Ο Άγιος Δημήτριος όμως δήλωσε με την μυρόβλυσή του ότι, όπως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πόλη του Θεσσαλονίκη έτσι και τώρα είναι πάντοτε παρών και αυτός είναι που την έσωσε και από την σκλαβιά και από τους σεισμούς, αλλά και διαμαρτύρεται όταν οι Θεσσαλονικείς αποδεικνύονται αχάριστοι και απομακρύνονται από τον Χριστό και τους Αγίους Του.
Πέρασαν 24 χρόνια από τότε. Είμαι ο τότε διάκονος του ναού, τώρα ιερεύς στην Θεσσαλονίκη και σας γράφω τα γεγονότα όπως τα θυμάμαι. Την ώρα εκείνη ήταν σαν να ζούσα ένα μυστήριο. Δεν μπορώ να περιγράψω τι αισθανόμουν! Χαρά, έκπληξη, συγκίνηση, ενθουσιασμό… δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς. Πάντως είναι από τα γεγονότα που ενισχύουν την πίστη, που μας γεμίζουν χαρά, ελπίδα και αίσθηση της παρουσίας του Χριστού και των Αγίων. Η πίστη μας είναι «ζωντανή». (Κείμενο του 2011)

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Όντως, η πίστη μας είναι ζωντανή. Είναι ζωντανή η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, με την παρουσία των Αγίων και των θαυμάτων. Άγιοι υπήρξαν και υπάρχουν σε κάθε εποχή και μάλιστα στις πιο δύσκολες είναι και περισσότεροι για να ενισχύουν τους πιστούς. Δεν κάνει επίδειξη δύναμης ο Θεός. Η πίστη είναι αυτή που παρηγορεί τον καθένα μας για την αδυναμία μας έναντι του χρόνου, του κακού και του θανάτου. Τα θαύματα κάποτε συμπληρώνουν την παρηγοριά, τονώνουν, όμως δεν καταργούν την ανάγκη να αναλάβουμε την ευθύνη να παλέψουμε για περισσότερη πίστη. Για υπερνίκηση του πνεύματος του ορθολογισμού, που μετρά τον Θεό με αποδείξεις και δε μας αφήνει να γίνουμε παιδιά που Τον βλέπουμε και Τον ζούμε ως τον πατέρα μας. Αυτόν που μας δίνει την ασφάλεια της αγάπης Του, ακόμη κι αν αυτή μας βάζει σε όρια.
Το πρώτο θαύμα είναι η ζωή. Το δεύτερο θαύμα είναι η αγάπη. Το τρίτο και κορυφαίο είναι η ανάσταση. Με τη ζωή υπάρχουμε. Με την αγάπη έχει νόημα η ύπαρξή μας, διότι δεν είμαστε μόνοι μας. Με την ανάσταση υπάρχουμε για πάντα. Τα μικρότερα θαύματα, όταν συμβαίνουν, επιβεβαιώνουν αυτά τα τρία. Αυτός είναι ο δρόμος των αγίων μας, οι οποίοι, επειδή ο Θεός θέλει, εξακολουθούν να θαυματουργούν όχι όμως για να μας αφήσουν στο πρόσκαιρο, αλλά για να μας δείξουν τον Θεό και την παρουσία Του.

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 22 – Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018:
5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Δημητρίου

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018 (Αγ. Δημητρίου):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018 (Αγ. Νέστωρος):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018 (Αγ. Σκέπης Θεοτόκου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία, Δοξολογία Εθνικής επετείου.
11.00 π.μ. Επιμνημόσυνη Δέηση και Εόρτια εκδήλωση για την Εθνική Επέτειο – Αγιασμός ενάρξεως κατηχητικών συνάξεων.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Η σχέση με τον Χριστό είναι το παν!

Ο Παύλος απευθυνόμενος στους ομοεθνείς του Εβραίους της Μ. Ασίας, τονίζει την ιδιαιτερότητα αυτής της καταγωγής ως έχοντες ξεχωριστή ευλογία από το Θεό, το νόμο και την Π. Διαθήκη και αισθάνεται υπερήφανος γι΄ αυτήν. Με αυτό δεν θέλει να μειώσει τους άλλους λαούς, αλλά, τον ενδιαφέρει να δείξει ότι δεν αρκεί να καυχόμαστε γα την καταγωγή μας και την θρησκευτική μας ταυτότητα και παράδοση. «Ημείς εις Χριστόν Ιησούν επιστεύσαμεν, ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουκ εξ έργων νόμου, διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σαρξ» (Γαλ. 2, 16) λέει στους Γαλάτες. «Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στον Χριστό και όχι με τα έργα του νόμου, διότι με αυτά δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος».
Μ’ αυτήν την φράση ο απόστολος των εθνών αποκαλύπτει μεγάλες αλήθειες.
Πρώτον, ότι τα σχήματα για τα οποία περηφανευόμαστε δεν μπορούν να δώσουν την τελική απάντηση στο υπαρξιακό μας πρόβλημα: πώς δηλαδή μπορούμε να σωθούμε, να ζήσουμε αιώνια, να νικήσουμε τον θάνατο. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την μετοχή μας στην Βασιλεία του Θεού, στην Εκκλησία, με την ιδιότητα δηλαδή του χριστιανού, που πηγάζει από την πίστη, την σχέση με τον Θεάνθρωπο Ιησού. Αυτή η πίστη είναι υπεράνω των σχημάτων του κόσμου τούτου, τα οποία σβήνουν μαζί με την έξοδό μας από αυτόν.
Δεύτερον, ότι η θρησκευτική μας παιδεία, τα έργα που πηγάζουν από την τήρηση οποιωνδήποτε νόμων και κανόνων, εάν μας γεννούν το αίσθημα της αυτάρκειας, αποτελούν παγίδα που οδηγεί σε πνευματική καταδίκη. Χωρίς να απορρίπτονται, δεν αρκούν από μόνα τους, εάν δεν συνοδεύονται από την σχέση και την ζωή με τον Χριστό, επομένως από την μετοχή μας στην Εκκλησία. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα ημών τω χριστιανών. Θεωρούμε ότι είναι αρκετό να τηρούμε τις εντολές, να αισθανόμαστε καλά που είμαστε άμεμπτοι και ανεπίληπτοι, όσο αυτό είναι εφικτό, και να μην βλέπουμε ότι πιο πάνω από τις εντολές και τον νόμο είναι η κοινωνία με τον Χριστό, η οποία επιτυγχάνεται όταν αγαπάμε αληθινά, όταν παραδίδουμε όλον μας τον εαυτό στον Χριστό, όταν αισθανόμαστε ανάξιοι μπροστά Του και τον προσεγγίζουμε ταπεινά, επικαλούμενοι το έλεός Του.
Τρίτον, ότι η χριστιανική μας ιδιότητα τελικά, χωρίς να αρνείται τα ιστορικά σχήματα στα οποία είμαστε ενταγμένοι, δηλαδή την πατρίδα, τον τόπο, την ιστορία, τον πολιτισμό, την γλώσσα, βλέπει πέρα από αυτά. Ο χριστιανός δεν είναι αν-ιστορικό πρόσωπο. Όμως ξέρει ότι δεν αρκεί να κατάγεται από λαό και κοινότητα χριστιανική αν δεν φέρει ο ίδιος την ευθύνη για την πορεία του, αν δεν μεταποιήσει τα στοιχεία της ταυτότητάς του σε ζωή κι ελπίδα τόσο για τον εαυτό του όσο και για τον κάθε πλησίον τον οποίο ο Θεός επιτρέπει να συναντήσει. Η ευθύνη ελευθερώνει. Το αίσθημα της αποστολής. Η εμπειρία της Εκκλησίας, η μυστηριακή ζωή, η αγάπη και η ευσπλαχνία, η συγχώρεση και η ασκητικότητα, όλα σ’ αυτό συντείνουν: στην ευθύνη για την προσωπική μας πορεία, στην ευθύνη διά της αγιότητας να μεταμορφωνόμαστε και να αγωνιζόμαστε για την μεταμόρφωση όλων, εμπιστευόμενοι τον Χριστό και αφημένοι στην χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Σε μια εποχή σύγχυσης, στην οποία άλλοι επιμένουν στην αυτάρκεια της καταγωγής και της θρησκείας και άλλοι ισχυρίζονται ότι ο χριστιανισμός είναι αν- ιστορικός, ο λόγος του αποστόλου μας δείχνει την οδό της πίστης στον Χριστό, της ένταξης στην Εκκλησία, της πρόσληψης των ιστορικών σχημάτων και της υπέρβασής τους διά της αγάπης. Αποδεικνύουμε ότι είμαστε χριστιανοί και ότι ανήκουμε σε πατρίδα με ιστορία ζώντας τις αξίες, αλλά και στοχεύοντας στην σωτηρία και την αιωνιότητα. Η σχέση με τον Χριστό τελικά είναι το παν!

ΟΙ ΜΩΡΕΣ ΖΗΤΗΣΕΙΣ

Τα περισσότερα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε οι άνθρωποι είναι χωρίς νόημα. Αποσκοπούν απλώς στο να μας κάνουν να περάσουμε ευχάριστα τον χρόνο μας, στο να μας αυτοδικαιώσουν και να μας καταστήσουν αποδεκτούς τόσο από τον εαυτό μας όσο και από τον συνάνθρωπό μας ή να μας δώσουν την αίσθηση ότι είμαστε δυνατοί και σημαντικοί, αφού έχουμε άποψη για όλους και για όλα. Χωρίς ουσιαστικό νόημα είναι και οι αναζητήσεις που δεν αποσκοπούν στην αποτύπωση της αλήθειας. Κάποτε και οι επιστημονικές πραγματείες, όταν αποβλέπουν στο κέρδος ή στην εξυπηρέτηση ιδεολογικοποιημένων, από πριν προσανατολισμένων συμπεριφορών. Σίγουρα είναι χωρίς τελικό νόημα κάθε αναζήτηση που δεν εμπεριέχει την αγάπη.
Οι άνθρωποι φλυαρούμε. Κρίνουμε και κατακρίνουμε, με κριτήριο το «εγώ» μας, την υπεροχή μας, την ευφυΐα και τα χαρίσματά μας ή αυτά που θεωρούμε ότι μας καθιστούν ξεχωριστούς. Έχουμε ένα αίσθημα αφ’ υψηλού θεώρησης του κόσμου, όταν κέντρο είναι μόνο ο εαυτός μας. «Εμείς ξέρουμε». «Εμείς έχουμε δίκιο». «Οι άλλοι είναι λιγότερο ικανοί από εμάς, δεν μπορούν να σκεφτούνε με τον δικό μας τρόπο που είναι ο σωστός». Έτσι ακόμη και οι όποιες αναζητήσεις μας δεν έχουν ως κριτήριο την αλήθεια και την αγάπη, αλλά να δείξουμε στους άλλους ποιοι είμαστε. Αυτός ο δρόμος έχει ως αποτέλεσμα να φτάνουμε στην μωρία. Διότι εύκολα παρασυρόμαστε από τον ατομοκεντρισμό μας, εύκολα κάνουμε λάθη, διότι η αλήθεια πάντοτε βρίσκεται μέσα από την σχέση μας με τους άλλους, με τις γνώσεις, με τις ιδέες, με την πίστη, η αλήθεια προϋποθέτει έξοδο, δηλαδή λόγο και αντίλογο, με πνεύμα ταπείνωσης και όχι την βεβαιότητα ότι το απόλυτα ορθό βρίσκεται σε μας. Μπορεί κάποτε τα συμπεράσματα στα οποία φτάνουμε να μην είναι ανόητα. Αν όμως δεν συνοδεύονται από μία συνολική στάση ζωής, η οποία να νοηματοδοτεί το ήθος και το βίωμά μας, αλλά και να μας κάνει να γνωρίζουμε ποιος είναι ο τελικός σκοπός μας, ακόμη και η σωστή κρίση, ακόμη και η επιτυχία θα έχουν πρόσκαιρα αποτελέσματα. Ίσως μας γεμίσουν αυταπάτες για το ποιοι είμαστε, για το τι μας χρωστούν ο Θεός, οι άλλοι, η ζωή και μέσα από την φανερή ή κεκρυμμένη έπαρση ζήσουμε το μάταιο και ανωφελές ως δήθεν ουσιώδες.
Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στον μαθητή του Τίτο, επίσκοπο Κρήτης, τον συμβουλεύει: «Μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο. Εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι» (Τίτ. 3, 10). «Να αποφεύγεις τις ανόητες αναζητήσεις σε γενεαλογικούς καταλόγους, τις φιλονικίες και τις διαμάχες γύρω από τις διατάξεις του ιουδαϊκού νόμου, γιατί όλα αυτά είναι ανώφελα και μάταια». Ο απόστολος περιγράφει την νοοτροπία των καιρών, κατά την οποία οι θρησκευτικοί άνθρωποι έκαναν συζητήσεις και αναζητήσεις για τα πια επουσιώδη στοιχεία της θρησκευτικής τους πίστης, με σκοπό μέσα από αυτές να παραστήσουν τους ξεχωριστούς και τους ανώτερους στη γνώση. Όντας επιτηδευμένοι να δείξουν στους άλλους τον δήθεν εαυτό τους ως τον σπουδαίο και αληθινό. Έτσι η μωρία φάνταζε σοφία.
Στην αυθεντική εκκλησιαστική ζωή η μωρία των αναζητήσεων ξεπερνιέται με την ταπείνωση της αγάπης και του σταυρού. Δεν είναι κακό να ψάχνουμε νόημα, να έχουμε άποψη, να μην επαναπαυόμαστε στα όσα γνωρίζουμε. Αν όμως αυτή η αναζήτηση δεν έχει ως κριτήριο την αλήθεια, τον διάλογο που σημαίνει την ακρόαση της γνώμης του άλλου με σεβασμό, την αγάπη που γίνεται έμπρακτη άρση του σταυρού και της αγωνίας του άλλου και όχι επιθυμία αυτοδικαίωσης διά της νοημοσύνης, του αξιώματος, της δοκησισοφίας, τότε καθίσταται μωρία. Ακόμη κι αν η αδυναμία της φλυαρίας υπάρχει στην καρδιά και τον χαρακτήρα μας, ας μην λησμονούμε το τι ζητά ο Θεός από εμάς: την επίγνωση της σωτηρίας μας που περνά μέσα από την Βασιλεία Του, τον τρόπο δηλαδή και τα πρόσωπα της Εκκλησίας.
Οι μωρές ζητήσεις είναι έπεα πτερόεντα. Χάνονται και δεν ωφελούν. Μπορεί να είναι ανθρώπινη ανάγκη κάποτε. Αν όμως γίνονται ο κανόνας, όπως στους καιρούς του Διαδικτύου, της ματαιοδοξίας και της ματαιότητας του πολιτισμού μας, τότε μας αποπροσανατολίζουν από την αυθεντική πνευματική ζωή, που έχει να κάνει με την αλήθεια, την αγάπη, το ουσιώδες, το πρόσωπο δηλαδή του Χριστού και τα πρόσωπα των ανθρώπων. Μόνο που κι εκεί η όποια αναζήτηση είναι ανάγκη να εισάγεται στην προοπτική της επαλήθευσης εν τη σχέσει. Εν τη παραδόσει. Όχι με κριτήριο το εγώ, αλλά το τι κομίζει η Εκκλησία ανά τους αιώνες. Και εκεί καλείται και η Εκκλησία να στρέψει τον λόγο της, για να δώσει καρπό εκατονταπλασίονα!

«έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού»

Είναι μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη η παρουσία του συμφέροντος, ακόμη κι αν αυτό το εξωραΐζουμε με την βοήθεια της αγάπης. Έτσι, και στην προσευχή μας, ζητούμε από το Θεό ό,τι μας συμφέρει, ό,τι μας χρειάζεται. Κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Το συμφέρον μας καθοδηγεί στο να κάνουμε επιλογές που θα βοηθήσουν την πορεία της ζωής μας και δεν θα μας κάνουν να οπισθοδρομούμε. Άλλοτε όμως, το συμφέρον γίνεται ιδιοτέλεια. Αποσκοπεί στο να επικρατήσουμε εις βάρος των άλλων, μας κάνει άπληστους, μας κάνει να αναζητούμε συνεχώς το δίκιο μας, να πετύχουμε τα δικαιώματά μας να εκπληρώνονται, ακόμη κι αν αυτό δεν έχει να κάνει με την αγάπη αλλά τον ανταγωνισμό, την αυτοδικαίωση και την υπερηφάνεια. Τότε, όποιος λειτουργεί προτάσσοντας την αγάπη θεωρείται ρομαντικός και ξεπερασμένος και καλείται να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ζωής, να γίνει ρεαλιστής, διότι αλλιώς κινδυνεύει με μία μόνιμη δυστυχία.
Σε μία από τις πιο συγκινητικές ευαγγελικές περικοπές ο Χριστός βρίσκεται στην είσοδο μιας μικρής πόλης που ονομαζόταν Ναΐν. Γίνεται μάρτυρας ενός δυσάρεστους θεάματος. Κηδεύεται ο μοναχογιός μιας χήρας γυναίκας. Ο πόνος της μάνας απερίγραπτος. Πολλοί ακολουθούν, χωρίς όμως να μπορούν να πάρουν από την μάνα τον πόνο. Και εκείνη δεν ζητά τίποτε από το Χριστό. Έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να της δώσει νόημα στη ζωή της, τίποτε που να μπορεί να την ωφελήσει, να της δώσει χαρά. Βλέπει το νεκρό παιδί της και παραδίδει τον εαυτό της στον πόνο. Όμως ο Χριστός, βλέποντάς την, την ευσπλαχνίζεται και της λέει να μην κλαίει. Ακουμπά την σορό και διατάζει το νέο παιδί να σηκωθεί. Ο νεκρός ανακαθίζει και αρχίζει να μιλάει. Και τότε ο Ιησούς «έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού» (Λουκ. 7,15). Της προσέφερε το μοναδικό δώρο για το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να ελπίσει ότι θα λάμβανε, το ίδιο το παιδί της ζωντανό.
Ο Χριστός είναι η Αγάπη. Και η Αγάπη διαβλέπει στις καρδιές των ανθρώπων τι αληθινά υπάρχει, ποιος είναι ο πόνος και ποια τα ανθρώπινα συναισθήματα. Διαβλέπει και ποια είναι η σχέση των ανθρώπων με το συμφέρον τους. Μόνο που ο Θεός δεν μένει στο επίγειο συμφέρον, αλλά βλέπει και το αιώνιο, αυτό που έχει να κάνει με την κοινωνία της ύπαρξης μαζί Του στην αιωνιότητα. Και αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να έλθει άνευ της αγάπης. Είναι μόνο αγάπη. Δεν ήταν το συμφέρον και η απώλειά του που έκανε την μάνα να αισθάνεται άνευ νοήματος στη ζωή της με την στέρηση του υιού της. Ήταν η αίσθηση ότι η αγάπη νικιέται από τον χρόνο και τον θάνατο και γίνεται μόνο ανάμνηση. Αυτός ο μοναδικός πόνος που δεν μπορεί κανείς να τον υπερβεί είναι ό,τι κάνει την μάνα να σπαράζει. Ότι δεν θα μπορούσε να δείξει την αγάπη που βίωνε στο παιδί της πια. Η απώλειά του κλόνιζε την αγάπη της. Και αυτό ο Χριστός δεν ήθελε να συμβεί για εκείνην. Γι’ αυτό και της προσφέρει το παιδί της ζωντανό. Για να δείξει ότι η αγάπη της μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται, όχι όμως αφ’ εαυτής της, αλλά με την παρουσία και την συνέργεια του Θεού στη ζωή.
Οι άνθρωποι εντοπίζουμε τα πάντα σε σχέση με τον εαυτό μας. Επιδιώκουμε το συμφέρον μας και ακόμη και όταν αγαπούμε, νομίζουμε ότι η αγάπη είναι δική μας κατάσταση, δική μας επιλογή. Ο Χριστός, προσφέροντας το γιο της στη χήρα γυναίκα, μας δείχνει ότι η αγάπη είναι δωρεά του Θεού στον άνθρωπο. Ότι ο θάνατος δεν τη νικά. Ότι όταν θέτει πέρα το συμφέρον και είναι ειλικρινής και δοτική, τότε ο Θεός συμπληρώνει την όποια αδυναμία, την όποια δυσκολία ανακύπτει. Ο Χριστός είναι έτοιμος να μας προσφέρει ευκαιρίες να δείξουμε την όποια αγάπη έχουμε μέσα μας. Κι αυτό καλό είναι να του ζητούμε περισσότερο στη ζωή μας. Όχι επιδιώξεις κοσμικές ή του συμφέροντος, αλλά ευκαιρίες αγάπης.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων στη ζωή που δεν λαμβάνουν από το Θεό ως δώρο την ίαση για δικούς τους ανθρώπους. Πονούν με το θάνατο. Οι ίδιοι νιώθουν αυτό το κενό της αγάπης εντός τους. Την αδυναμία να την εκπληρώσουν, εξαιτίας της στέρησης όσων αγαπούνε. Η συνάντηση με το Χριστό στην πύλη της πόλης Ναΐν μας δείχνει ότι ο Κύριος μας περιμένει στις πύλες της καθημερινότητάς μας, ζητά από εμάς να βγούμε από τον χώρο και τον τρόπο της ζωής μας και να Τον αφήσουμε να μας προσφέρει ό,τι Εκείνος ξέρει πως θα μας βοηθήσει να αγαπήσουμε. Ακόμη κι αν δεν είναι όπως εμείς το θέλουμε ή όπως μας συμφέρει, Εκείνος που είναι η Αγάπη μάς ζητά να σταθούμε στην πορεία μας προς τους τάφους στους οποίους μας οδηγούν οι επιθυμίες, τα συμφέροντα, οι κακίες μας, η αδυναμία να κρατήσουμε τις σχέσεις μας και να Τον εμπιστευθούμε. Ευκαιρίες αγάπης να ζητούμε. Για να έχει η ζωή μας νόημα.

"εξέλθετε εκ μέσου αυτών"

Ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε οι χριστιανοί, από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο, είναι και η στάση μας έναντι αυτού: «να ανήκουμε στον κόσμο ή να ξεχωρίσουμε από αυτόν;». Ο απόστολος Παύλος, χρησιμοποιώντας έναν λόγο της Παλαιάς Διαθήκης (προφήτης Ησαΐας), αναφέρεται στο πρόσταγμα του Κυρίου στον λαό Του: «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσομαι υμίν εις πατέρα και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας» (Β’ Κορ. 6, 17-18). « Φύγετε μακριά απ' αυτούς και ξεχωρίστε. Μην αγγίζετε ακάθαρτο πράγμα κι εγώ θα σας δεχτώ. Θα είμαι για σας ο Πατέρας κι εσείς θα είστε γιοι και θυγατέρες μου».
Από τη μία φαίνεται να προτρέπονται οι άνθρωποι να φύγουν μακριά από κάθε αμαρτία, κάθε ακαθαρσία, κάθε τι το οποίο δεν είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Από την άλλη όμως, ο αποστολικός λόγος έχει να κάνει με την πίστη του Παύλου και της Εκκλησίας ότι ο καθένας μας είναι «ναός Θεού ζώντος», επομένως φέρουμε προσωπική ευθύνη να κρατήσουμε αυτή την ευλογία να κατοικεί μέσα μας ο αληθινός Θεός. Και όχι μόνο. Να μην κάνουμε την ύπαρξή μας ναό ειδώλων, δηλαδή χώρο και τρόπο λατρείας άλλων προτεραιοτήτων. Διότι είδωλα γίνονται για μας η σάρκα μας και οι επιλογή των ηδονών, η αμαρτία όταν ακολουθούμε το δικό μας θέλημα, μη λαμβάνοντας υπόψιν τον δρόμο του Θεού και του ευαγγελίου, η σπατάληση του χρόνου μακριά από τον Θεό και τον πλησίον, καθώς αποτυπώνουν το στιγμιαίο και αρνούνται την πληρότητα της ζωής που έχει να κάνει με την σχέση με τον Θεό.
Πολλές φορές αισθανόμαστε ενοχές γιατί είμαστε παγιδευμένοι στον κοσμικό χρόνο και τρόπο, γιατί δεν μπορούμε να προσευχηθούμε όπως οι μοναχοί και οι μοναχές, γιατί έχουμε μέριμνες, γιατί οι δικοί μας άνθρωποι δε θέλουν να ζήσουν την πνευματική ζωή που θέλουμε εμείς και μας αναγκάζουν να οπισθοχωρούμε, γιατί η κόπωση και το άγχος μας καταβάλλουν, γιατί η τηλεόραση και ο υπολογιστής μας κλέβουν τον χρόνο μας. Αισθανόμαστε ενοχές διότι δεν μπορούμε να κάνουμε την ελεημοσύνη που θέλουμε, γιατί είμαστε αναγκασμένοι να συνυπάρχουμε με κακούς, με άθεους, με αδιάφορους ανθρώπους, κάποτε και με βλάσφημους. Διαμαρτυρόμαστε για την κρίση των καιρών μας, μολονότι είμαστε μέρος του προβλήματος.
Δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός επέτρεψε να ζούμε σε συγκεκριμένο χρόνο και σε συγκεκριμένο κόσμο, ακριβώς επειδή ο Ίδιος μας θέλει να είμαστε στο «νυν» της εποχής μας, όχι για να την σώσουμε ή να την κατακρίνουμε, αλλά για να γίνουμε ναός του και την ίδια στιγμή να είναι Πατέρας μας και εμείς τα παιδιά Του. Δεν μας ζητά να φύγουμε από τον κόσμο, διότι αυτό είναι μια κλήση για λίγους, αλλά να βγούμε έξω από το ειδωλολατρικό πνεύμα, αυτό που δεν αναγνωρίζει ούτε την ύπαρξη ούτε την πατρότητα του αληθινού Θεού, αυτό που δεν μας θέλει ούτε πιστούς ούτε παιδιά Του. Ο Θεός μας ζητά να ξεχωρίσουμε από τους άλλους, όχι για να φανούμε ανώτεροι, αλλά για να δηλώσουμε την εμπιστοσύνη και την ελπίδα μας σε Κείνον. Να αισθανθούμε ότι δεν μας χρειάζεται η ενηλικίωση του αυτοθεωμένου, του ορθολογιστή, του αυτάρκη, αλλά η παιδικότητα αυτού που εμπιστεύεται, αγαπά και χαίρεται να παραμένει υιός και θυγατέρα, όχι από ραθυμία ή φόβο της ενηλικίωσης, αλλά από αγάπη σ’ Αυτόν που μας χορηγεί την ελευθερία.
Το να μην αγγίζουμε το ακάθαρτο, δηλαδή ό,τι είναι αντίθετο με τις εντολές του Θεού, δεν είναι υπόθεση παιδιού, αλλά ώριμου ανθρώπου. Δεν είναι ο φόβος της τιμωρίας, αλλά η επιλογή της αγάπης του Θεού. Θέλει αγώνα να νικήσουμε τον πειρασμό του ιδίου θελήματος. Θέλει αγώνα όχι για να φύγουμε από τον κόσμο, αλλά για να ζήσουμε σ’ αυτόν με εμπιστοσύνη, όσο μπορούμε, λίγο ή πολύ, στον Θεό που είναι ο Πατέρας μας.
Στον κόσμο ο χριστιανός καλείται να ζήσει όχι αρνούμενος την πραγματικότητα, αλλά βλέποντάς την μέσα από το πρίσμα της Αγάπης και του θελήματος του Θεού. Με επίγνωση ότι η σχέση με τον Θεό είναι πιο πάνω απ΄ όλα με αγάπη και για τον κόσμο και για τον πλησίον και για τον πιστό και για τον αδιάφορο και άπιστο. Και να είναι μετανοών, γιατί έχει την αίσθηση ότι τα καταφέρνει όλα και μόνος του, ξεχνώντας ότι χωρίς το Χριστό δεν μπορεί να κάνει τίποτε.

οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται

Από την πρώτη στιγμή που αποκαλύφθηκε η Εκκλησία στο προσκήνιο ο λόγος του Χριστού «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν, ει τον λόγον μου ετήρησαν και τον υμέτερον τηρήσουσιν»(Ιωάν. 15, 20) επιβεβαιωνόταν καθημερινά. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος πριν την μεταστροφή του διετέλεσε διώκτης του χριστιανισμού, καθώς συμμετείχε στο πρώτο μεγάλο έγκλημα μετά την σταύρωση του Χριστού, που ήταν το μαρτύριο και ο λιθοβολισμός του πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου, γνωρίζοντας από τον εαυτό του και τα όσα υπέμεινε για την πίστη τι σημαίνει να είναι κάποιος χριστιανός σε έναν κόσμο αντίθετο και αλλότριο, αναφέρει στον μαθητή του απόστολο Τιμόθεο: «και πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β’ Τιμ. 3, 12). «Και όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς».
Η ιστορία της Εκκλησίας επιβεβαιώνει συνεχώς αυτόν τον λόγο. Δεν είναι μόνο οι μάρτυρες του αίματος. Είναι και οι μάρτυρες της συνείδησης.
Είναι όλοι αυτοί οι οποίοι επέλεξαν να μην προσαρμοσθούν στο κοσμικό πνεύμα, δηλαδή στην όψη της αμαρτίας.
Είναι αυτοί που εγκατέλειψαν την κοσμική πραγματικότητα και πάλεψαν με τον εαυτό τους και τα πάθη τους στα μοναστήρια, στις σπηλιές, στις οπές της γης, στην έρημο και στα όρη.
Είναι αυτοί οι οποίοι πάλεψαν να κρατήσουν τίμιο τον γάμο τους και την κοίτη τους αμίαντο.
Αυτοί οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα, αφήνοντας κατά μέρος τον νόμο του Θεού, να γίνουν πλούσιοι και ισχυροί, αλλά διάλεξαν να μείνουν πιστοί στα όσα το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία λέει, και ας χάσουν.
Αυτοί που μάτωσαν εσωτερικά για να συγχωρήσουν ενώ μπορούσαν να τιμωρήσουν και να εκδικηθούν.
Αυτοί που δεν απάντησαν, ενώ μπορούσαν να ανταποδώσουν τα λεκτικά και άλλα χτυπήματα.
Είναι αυτοί που βλέπουν την εξουσία που έχουν ως διακονία και υπηρεσία προς τον άλλον και όχι ως ευκαιρία απόλαυσης.
Γιατί όμως διώκονται όλοι όσοι θέλουν να ζούνε με ευσέβεια, η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με την εξωτερική συμπεριφορά, αλλά με την ταπείνωση της ψυχής και την απόφαση το Ευαγγέλιο να είναι ο οδηγός τους;
Η απόρριψη του κόσμου και ο διωγμός έχει να κάνει με την μισαλλοδοξία που γεννά ένας άλλος τρόπος σκέψης και ζωής σε εκείνους που κρίνονται. Ο εγωισμός τους κινδυνεύει από αυτόν που εκφράζει κάτι διαφορετικό, κάτι που τις περισσότερες φορές δείχνει μεγαλείο ψυχής. Ακόμη, οι άνθρωποι ελέγχονται από τον ευσεβή. Ενοχλούνται από την ίδια την ύπαρξή του, διότι τους υπενθυμίζει τι είναι αυτό που δεν ζούνε εκείνοι. Τους υπενθυμίζει Ποιον και Τι απορρίπτουν, δηλαδή τον Χριστό και το Ευαγγέλιο. Και το πρόσωπο που παλεύει να ζήσει ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού προκαλεί αντιδράσεις. Ειρωνείες. Απόρριψη. Θα ήταν καλό να μην υπάρχει. Και σε όλον αυτόν τον πόλεμο, βάζει και ο διάβολος το δικό του χέρι.
Όσοι είμαστε χριστιανοί χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι η ιδιότητά μας αυτή δεν μας εξασφαλίζει άνεση στη ζωή, αλλά το αντίθετο: διωγμό. Όμως εδώ είναι το μεγάλο δώρο: ο Χριστός είναι παρών και μας ενισχύει και δεν μας αφήνει στη μοναξιά, τον φόβο, τον πειρασμό. Ας αγαπήσουμε την ευσέβεια, όπως αυτή βιώνεται στην εκκλησιαστική ζωή. Την τήρηση του Ευαγγελίου, την μαρτυρία της αγάπης, την μετοχή μας στην λειτουργική ζωή τόσο με τους τύπους όσο και με την ουσία της. Ας δώσουμε με σταθερότητα την μαρτυρία μας και ας μην υποκύψουμε στον πειρασμό και την κοσμικότητα. Κυρίως, ας μη φοβηθούμε. Η Ιστορία έδειξε ότι η πίστη δε νικιέται, ακόμη κι αν περιορίζεται σε λίγους!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 10 – Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2018 (Ύψωσις Τιμίου Σταυρού):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
7.00 μ.μ. Εσπερινός

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018 (Αγ. Σοφίας και θυγατέρων):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία στον Προφήτη Ηλία.

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018:
6.30 μ.μ. Εσπερινός

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2018:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018:
6.30 μ.μ. Εσπερινός

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Ο Θεός δεν είναι ψηλά, έχει κατεβεί στη γη!

Ο άνθρωπος θέλει να ανεβεί ψηλά. Να προχωρήσει στη ζωή του. Με το μυαλό του και τα χαρίσματά του, με το «έχειν» του, με τη δυνατότητα να παρακολουθεί την πρόοδο του πολιτισμού, αισθάνεται ότι όχι μόνο θέλει, αλλά και μπορεί να ανεβεί ψηλά. Να «φτάσει στον Θεό». Δε έχει συνειδητοποιήσει ότι ο Θεός δεν είναι ψηλά, αλλά ότι έχει ήδη κατεβεί στη γη. Έχει γίνει άνθρωπος, για να ανεβάσει τον άνθρωπο στον ουρανό. Και δεν είναι μεταφορική αυτή η εικόνα. Είναι πραγματική. «Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιός του ανθρώπου ο ων εν τω ουρανώ» (Ιωάν. 3, 13). «Κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό και που είναι στον ουρανό».
Ο λόγος της πίστης είναι ανατρεπτικός. Διαλύει τις αυταπάτες της αυτοθέωσης. Στον ουρανό ανεβαίνει αυτός που μπορεί να υπερβεί τις διαστάσεις της φύσης του. Όχι μόνο την βαρύτητα, τον χρόνο, τον εγκλωβισμό στο πεπερασμένο της φθαρτότητας. Στον ουρανό μπορεί να ανεβεί αυτός που θα ζήσει για πάντα με τον τρόπο του ουρανού. Κι αυτό δεν είναι φύση αλλά δωρεά χάριτος. Δεν είναι η αμαρτία μόνο που μας εμποδίζει να ανεβούμε στον ουρανό. Η υπερηφάνεια. Η άγνοια. Είναι το ξαστόχημά του προσανατολισμού μας. Η άρνηση της καταγωγής μας, ότι είμαστε παιδιά του Θεού και μέσα από τη σχέση μαζί Του μπορούμε να ξαναβρούμε τον δρόμο για τον ουρανό. Σπαταλούμε τη ζωή μας, τις στιγμές της, την ομορφιά γύρω μας, τους άλλους, τελικά και τον ίδιο τον εαυτό μας διότι αισθανόμαστε ότι είμαστε θεοί, ο κόσμος και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εμάς, ότι γνωρίζουμε την αλήθεια και ότι είμαστε η αλήθεια, αλλά η ήττα μας από την φύση και τον χρόνο είναι δεδομένη.
Κι όμως, υπάρχει ο τρόπος το αίτημά μας να εκπληρωθεί. Διότι είναι δωρεά στην ύπαρξή μας η δίψα για ουρανό. Γι’ αυτό πλαστήκαμε από τον Θεό. Για να ζήσουμε αιώνια. Και η αιωνιότητα δεν μπορεί να δοθεί στον παρόντα φθαρτό κόσμο. Η αιωνιότητα έρχεται από το μέλλον. Και το μέλλον έχει μία μεγάλη απάντηση. Την αγάπη. Η αγάπη μας δίνει την αιωνιότητα και μας ανεβάζει στον ουρανό. Μόνο που δεν είμαστε μόνοι στον δρόμο αυτό. Έχουμε οδηγό τον Υιό του Θεού που έγινε υιός του ανθρώπου και ο οποίος όντας φύσει στον ουρανό και πληρώνοντας τα πάντα, προσλαμβάνει και τη δική μας φύση, ώστε να μας δείξει τον τρόπο της θέωσης. Τον τρόπο του ουρανού. Αρκεί να πιστέψουμε και να Τον ακολουθήσουμε στην πράξη.
Ο τρόπος είναι ο Σταυρός. Παραίτηση από την προτεραιότητα του θελήματός μας, όχι άρνησή του, διότι αν δεν θέλεις, τίποτε δε γίνεται. Οικείωση του θελήματός Του. Δηλαδή της αγάπης. Η αγάπη δίνει διάρκεια στην ύπαρξή μας. Η αγάπη ως διαθεσιμότητα στον άλλο. Η αγάπη ως προσευχή. Η αγάπη ως συγχώρεση και πλατυσμός της καρδιάς. Η αγάπη ως ειλικρίνεια. Η αγάπη ως παραίτηση από την προτεραιότητα του εγώ. Η αγάπη ως άρνηση να χρησιμοποιήσουμε τον άλλο και ως ανάληψη της ευθύνης γι’ αυτόν. Η αγάπη ως εμπιστοσύνη στον ουρανό. Η αγάπη ως ελεημοσύνη, αλλά και ως αποδοχή της ελεημοσύνης των άλλων. Όχι επειδή μας συμφέρει, αλλά ως αποδοχή του ότι γι’ αυτό πλαστήκαμε. Και την ίδια στιγμή η αγάπη ως η οδός που νικά τον θάνατο. Ακόμη κι αν αυτός φαίνεται επώδυνος και βασανιστικός. Κανένας σταυρός δεν έχει επάνω του την ευχαρίστηση, αλλά τον πόνο. Ο πόνος όμως αυτός αγιάζει και λυτρώνει όποιον δεν έχει παραιτηθεί από την δίψα του ουρανού. Όποιον δεν έχει αποφασίσει ότι είναι μόνο χώμα και στο χώμα θα πάει, καταδικάζοντας σε θάνατο και τις μνήμες του, διότι πιστεύει ότι δε θα τον συνοδεύσουν σε μία αιωνιότητα που γι’ αυτόν δεν υπάρχει. Η μεγαλύτερη και τραγικότερη αυταπάτη.
Ζούμε σε μια πραγματικότητα στην οποία ο άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί εύκολα τα όρια του, παρά μόνο μπροστά στον θάνατο. Ο πολιτισμός μας και οι δωρεές της ζωής, τα επιτεύγματά μας και οι ρυθμοί μας, η αίσθηση ότι το «έχειν» είναι το παν, σωματικά και πνευματικά, και το κατέχειν τους άλλους νοηματοδοτεί τη ζωή μας, μας πάει στον Θεό, μας κρατούν δέσμιους της αυτοθέωσης. Η Εκκλησία, δείχνοντας τον δρόμο του Σταυρού, μας προετοιμάζει για τον αληθινό τρόπο του ουρανού, που τελικά κρύβει την χαρά της κοινωνίας με Αυτόν που κατέβηκε στη γη. Και γι’ αυτό στους ναούς μας σπουδάζουμε αυτή την κάθοδο. Μέσα από το φως, άλλοτε λιτό και άλλοτε μεγαλόπρεπο, που πηγάζει όμως από την αρχιτεκτονική που το ζητά. Μέσα από την εικονογράφηση, με τις μορφές των αγίων που ξεκινούν μαζί με μας να ανεβαίνουν για να συναντήσουν τον Παντοκράτορα. Και με την ελπίδα του κεριού και του λιβανιού να ανεβαίνει κι αυτή. Ο Σταυρωθείς υψώθηκε για να μας δείξει την οδό. Και όλα μας ακολουθούν τον δικό Του τρόπο. Και οι καρδιές μας, όσο πιστεύουμε.

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 27 Αυγούστου – Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2018


Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018 (Αποτομή Κεφαλής Προδρόμου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
6.30 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Αλεξάνδρου.

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018 (Αγίου Αλεξάνδρου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία, στον Προφήτη Ηλία.

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018
7.00 μ.μ. Εσπερινός, Αγιασμός Πρωτομηνιάς και Θερινή συνάντηση Κύκλου συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2018
6.00 μ.μ. Εσπερινός

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2018:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία


 Η Τετάρτη 29 Αυγούστου, ημέρα μνήμης της Αποτομής της Κεφαλής του Προδρόμου, είναι ημέρα αυστηρής νηστείας, δηλαδή αλάδοτη - ξηροφαγία.

Ο νοικοκύρης Θεός!

Μία από τις πιο συγκλονιστικές παραβολές για τον κόσμο και τον άνθρωπο είναι αυτή των κακών γεωργών. Λίγο πριν το Πάθος Του ο Χριστός διηγείται στους μαθητές Του και κατ’ επέκτασιν στον καθέναν από εμάς, Ποιος είναι ο Θεός, ποιος ο άνθρωπος και ποιος ο κόσμος. Σκοπός της παραβολής δεν είναι να απεικονίσει μόνο την κακία των Εβραίων, οι οποίοι επρόκειτο να σταυρώσουν τον Κύριο. Ο Χριστός θέλει να καταλάβουμε Ποιος είναι ο Θεός και τι μας ζητά, αλλά και να πάρουμε θέση έναντί Του και έναντι του κόσμου και με βάση αυτή τη θέση να προσανατολίσουμε τη ζωή μας.
Ο Θεός χαρακτηρίζεται ως «οικοδεσπότης». Με μία σειρά από ρήματα, που μαρτυρούν λόγο και ενέργεια, αποκαλύπτεται ο τρόπος με τον οποίο μας φανερώνεται. «Εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον, και εξέδοτο αυτόν γεωργοίς και απεδήμησεν» (Ματθ. 21, 33). «Φύτεψε ένα αμπέλι, το περιέφραξε, έσκαψε σ’ αυτό πατητήρι, έχτισε πύργο, το παραχώρησε σε γεωργούς και έφυγε για άλλον τόπο».
Ο κόσμος είναι αμπελώνας που φυτεύτηκε από τον άρχοντα, τον οικοδεσπότη, τον νοικοκύρη Θεό. Ο αμπελώνας παράγει σταφύλια, τα οποία τρέφουν και χαροποιούν με το κρασί τον άνθρωπο. Τα σταφύλια έχουν μία ξεχωριστή ομορφιά. Μαρτυρούν αφθονία και ταυτόχρονα λιτότητα. Αφθονία με τη γεμάτη όψη που έχουν πάνω στο κλήμα. Λιτότητα με τις μικρές ρώγες, που γλυκαίνουν και χορταίνουν, αλλά δε χρειάζεται να φάει κανείς πολύ.
Ο Θεός έβαλε όρια στον κόσμο, περιφράσσοντάς τον. Είμαστε πεπερασμένοι. Έχουμε συγκεκριμένες δυνατότητες. Υπάρχει και κόσμος πέρα από τα όρια του αμπελώνα, αλλά σε αυτόν τον κόσμοδεν μπορούμε να βρεθούμε να βρεθούμε μόνοι μας.
Ο Θεός όμως έσκαψε πατητήρι. Δεν μας στέρησε τη χαρά, αλλά μας έδωσε την ευκαιρία να την βιώσουμε. Ευλόγησε τη ζωή και τους καρπούς της. Την συνάντηση των τρυγητάδων που φέρνουν τον καρπό του αμπελώνος, για να τον πατήσουν στο πατητήρι, να τον κάνουν μούστο και κρασί. Ο μούστος παράγει προϊόντα που τρέφουν. Αν βράσει, γίνεται ο οίνος της χαράς και της ζωής. Δεν πατά μόνο ένας τα σταφύλια, αλλά πολλοί. Η Εκκλησία μας δίνει την ευκαιρία να χαρούμε μαζί με τους άλλους, στην ένωση και τον χορό της αγάπης, όπως γινόταν παλαιότερα που ο τρύγος και το πάτημα των σταφυλιών ήταν γιορτή!
Ο Θεός όμως έχτισε και πύργο. Άφησε δηλαδή τόπο και για να ετοιμαστεί το κρασί στα υπόγειά του, αλλά και να μπορούν όσοι ζούνε στον αμπελώνα να κατοικούν και να χαίρονται. Η Εκκλησία μας δίνει τον πύργο της πρόνοιας του Θεού μέσα στον κόσμο. Και αυτός ο πύργος μας κάνει να παλεύουμε και για τον επιούσιο άρτο και για τον άρτο της ζωής με επίγνωση ότι όλα ανήκουν στον Θεό.
Ο Θεός όμως παραχωρεί τον αμπελώνα και τα πάντα σ’ αυτόν στους γεωργούς, στους ανθρώπους, σε μας δηλαδή. Ο Ίδιος φεύγει. Μας εμπιστεύεται τον κόσμο και μας δίνει την ελευθερία να παλέψουμε σ’ αυτόν. Να χαρούμε. Να καρπωθούμε τα αγαθά του, αλλά και με αγάπη να μοιραστούμε με τους συνανθρώπους μας ό,τι μας δόθηκε. Ο Θεός στέλνει στον κόσμο εκείνους που μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει πάντοτε ένα μερίδιο που ανήκει σ’ Εκείνον. Αυτό είναι η ευγνωμοσύνη σ΄ Αυτόν που αποδεικνύεται με την αγάπη. Το ευχαριστώ για όσα μας έδωσε και την ίδια στιγμή η ευλογία της αγάπης που μοιράζεται με τους συνανθρώπους μας, όχι μόνο υλικά, αλλά και παρηγορητικά, πνευματικά, συγχωρητικά. Από το νόημα να ζούμε με τον Θεό να πάρουν και οι άλλοι. Και μέσω των άλλων ο Θεός παίρνει από εμάς ό,τι του ανήκει. Την δωρεά της ομοίωσής μας προς Εκείνον που είναι η αγάπη.
Κάποιοι από μας μοιάζουμε με τους κακούς γεωργούς. Αψηφούμε τον Θεό γιατί δεν Τον βλέπουμε με τα σωματικά μας μάτια. Γιατί έχουμε τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και το λογικό μας, τα όπλα και τις δυνάμεις μας που νομίζουμε ότι μπορούμε να Τον περιφρονούμε και να θανατώνουμε όσους μας ζητούν το μερίδιο του Θεού. Να αρνούμαστε την αγάπη και να προτάσσουμε την αυτάρκεια. Να αρνούμαστε την ευχαριστία και να προτάσσουμε τα δίκια μας. Να αρνούμαστε την επιστροφή του Θεού και να πιστεύουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα ανεξέλεγκτοι. Και ο Θεός επιμένει. Στέλνει μέχρι και τον Υιό Του, τον Κύριό μας. Κι εμείς επιμένουμε να κρατήσουμε τον κόσμο εγωκεντρικά για μας. Και βγάζουμε τον Χριστό «έξω του αμπελώνος», έξω από τη ζωή μας, για να Τον σκοτώσουμε, να πούμε ότι δεν υπάρχει για μας, ώστε να θεωρούμε ότι τα πάντα μας ανήκουν.
Ο Θεός θα επανέλθει. Την ώρα του θανάτου μας θα γίνει και η κρίση μας. Και τότε όσοι είχαν διώξει το Θεό από τη ζωή τους θα χαθούν, θα ζήσουν και πάλι μακριά Του, στην κόλαση της αιώνιας μοναξιάς, του ανικανοποίητου, της αιώνιας δυστυχίας. Γιατί μαζί με την αγάπη συνυπάρχει η δικαιοσύνη. Διότι κι αυτή αναδεικνύει τη αλήθεια. Και η Αλήθεια είναι ο Θεός.
Ας διαλέξουμε να ζούμε στον κόσμο βλέποντάς τον όπως πραγματικά ο Θεός τον δημιούργησε, ως Εκκλησία. Ας διδαχθούμε από την νοικοκυροσύνη του Θεού και στην δική μας ύπαρξη. Ας έχουμε σχέδιο στη ζωή μας. Ας φυτεύουμε καθημερινά στις καρδιές μας την αγάπη, ας γνωρίζουμε τα όριά μας, ας χαιρόμαστε την συνάντηση με τους άλλους, νικώντας την αυτάρκεια και τον εγωκεντρισμό, δίνοντας το μερίδιο της αγάπης στον Θεό. Και ας μην Τον έχουμε εκτός της ζωής μας, για να μην κριθούμε όπως οι κακοί γεωργοί, οι αχάριστοι της αγάπης, αυτοί που επένδυσαν στο «εγώ- θεό»!

Η Εκκλησία μας δείχνει το «Ποιος σώζει»

Το σπουδαιότερο ερώτημα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι αν υπάρχει σωτηρία από τον θάνατο και το κακό, αν υπάρχει αιώνια ζωή. Ο θάνατος είναι ο φαινομενικά ακατάλυτος εχθρός μας. Μας προκαλεί βαθύ άγχος, διότι φοβόμαστε την ανυπαρξία, η οποία φαίνεται ότι τον συνοδεύει. Κανείς δεν έχει επιστρέψει στη ζωή, όπως τουλάχιστο την βλέπουμε, για να μας βεβαιώσει ότι υπάρχει με τον τρόπο των αισθήσεων. Έτσι, ιδίως η θρησκεία, προσπαθεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο για την απώλεια της ζωής, και να υποσχεθεί και να οδηγήσει στη συνέχειά της που είναι η υπέρβαση του χρόνου και η αιωνιότητα.
Σήμερα, όμως, το ερώτημα της σωτηρίας έχει πάψει να είναι αυτονόητο. Ο άνθρωπος, παραδομένος στον υλισμό, έχει υποκύψει σε ένα πνεύμα μηδενισμού που ο ορθολογιστικός πολιτισμός μας έχει επιφέρει. Δεν πιστεύουμε οι περισσότεροι ότι υπάρχει σωτηρία, ότι υπάρχει μεταθανάτια ζωή. Αντίθετα, έχουμε θεοποιήσει τον χρόνο και ιδιαίτερα το παρόν. Το «εδώ και τώρα». Η ζωή περικλείεται στις χρονικές διαστάσεις. Η θρησκεία θεωρείται στοιχείο του χτες. Ακόμη και η αγιότητα, η απτή δηλαδή απόδειξη ότι υπάρχει αιωνιότητα, χλευάζεται. Ακόμη κι αν μας βεβαιώνουν άνθρωποι ότι έζησαν σημεία, τα οποία ξεπερνούν τον ορθολογισμό, δεν θέλουμε οι πολλοί να τους πιστέψουμε. Αλλά και όσοι πιστεύουν, μάλλον από συνήθεια ακολουθούν οι περισσότεροι την θρησκευτική ζωή. Από παράδοση. Το ερώτημα της σωτηρίας τους απασχολεί όταν διαπιστώνουν ότι ο χρόνος και οι δυνάμεις τους εγκαταλείπουν ή όταν βιώνουν τον θάνατο στα πρόσωπα των οικείων. Κι εκεί όμως η πίστη δεν είναι πάντοτε θερμή. Μάλλον λειτουργεί παρηγορητικά. Το παν είναι η εδώ και τώρα ζωή. Για τα υπόλοιπα απομένει μία αδιόρατη ελπίδα.
Κάποτε ένας πλούσιος νεαρός ρώτησε τον Χριστό: « τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ. 19, 16). Ο άνθρωπος αυτός είχε έντονη μέσα του την υπαρξιακή αγωνία της σωτηρίας. Ήταν πιστός στον Θεό και στην πατροπαράδοτη θρησκεία και τηρούσε όλες τις κύριες εντολές του μωσαϊκού νόμου. Δεν είχε φονεύσει, δεν μοίχευε, δεν έκλεβε, δεν ψευδομαρτυρούσε, τιμούσε τον πατέρα και την μητέρα του και αγαπούσε τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Αξιοποιούσε τον χρόνο που του δόθηκε για να είναι εντάξει με τις θρησκευτικές επιταγές. Όμως το υπαρξιακό άγχος παρέμενε έντονο στην ψυχή του. Μήπως του έλειπε κάτι άλλο για να σωθεί; Ένιωθε ότι η θρησκευτικότητα δεν ήταν αρκετή. Και όντως ο Χριστός του προτείνει να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να μοιράσει τα χρήματα στους φτωχούς, να αποκτήσει θησαυρό στον ουρανό και να Τον ακολουθήσει. Κι εκείνος, λυπημένος, διότι η ελπίδα του ήταν στα αγαθά του, θα φύγει, προτιμώντας αντί για την αντιμετώπιση και υπέρβαση του υπαρξιακού του άγχους, να παραμείνει στην βεβαιότητα των υλικών πραγμάτων. Αντί για την αιωνιότητα, να κρατήσει το «εδώ και τώρα». Κι έτσι το ερώτημα γι’ αυτόν θα παραμείνει αναπάντητο.
Η απάντηση της χριστιανικής μας πίστης είναι ξεκάθαρη. Για να περάσουμε στην αιωνιότητα, για να υπερβούμε το υπαρξιακό άγχος, χρειάζεται να πάψουμε να εμπιστευόμαστε το «εδώ και τώρα». Να βλέπουμε τη ζωή στην αιώνια προοπτική της. Να εμπιστευόμαστε τον ουρανό, δηλαδή με την πίστη στον Θεό να επιλέξουμε να ακολουθήσουμε τον Υιό Του, τον Κύριό μας, έχοντας σχέση μ’ Αυτόν. Να Τον ακολουθήσουμε στην οδό της αγάπης. Της ταπείνωσης. Της συγχώρεσης. Του φωτός και της θυσίας. Και αυτή η οδός δεν είναι ηθικολογική. Είναι οδός αφιέρωσης και υπέρβασης κάθε φόβου και κάθε υλικού στηρίγματος. Είναι οδός βαθιάς πίστης και εμπιστοσύνης στον ουρανό. Και εκεί που κάποτε αυτή η οδός φαίνεται αδύνατον να κατασταθεί οικεία σε μας, καθώς το «εδώ και τώρα» κυριαρχεί, η πίστη μας δείχνει ότι για τον Θεό είναι όλα δυνατά.
Ακόμη και όταν ο σύγχρονος άνθρωπος διαπιστώσει ότι ο πολιτισμός, τα αγαθά, οι απολαύσεις δεν είναι ικανά να θεραπεύσουν το υπαρξιακό άγχος, καταφεύγει σε ειδικούς επιστήμονες της ψυχικής υγείας για να τον βοηθήσουν ώστε να νικήσει τον εαυτό του. Δεν μπορούν όμως να μας δώσουν την μία και αυθεντική απάντηση στο ερώτημα της σωτηρίας και της αιωνιότητας γιατί η επιστήμη δεν επαρκεί. Δύναται να σωθεί αυτός που εμπιστεύεται τα πάντα στον Χριστό, αυτός που ακολουθεί την οδό του ουρανού. Κάθε ανθρώπινο παρηγορεί ή και εξαπατά. Ακόμη και η θρησκευτικότητα είναι χρήσιμη, αλλά δεν σώζει, γιατί μεταθέτει το ερώτημα όχι στο «Ποιος;» αλλά στο «Πώς;». Η Εκκλησία μας δείχνει το «Ποιος;». Οι απόστολοι ρωτούν το Χριστό «ποιος μπορεί να σωθεί», αλλά ο Χριστός απαντά «Ποιος είναι αυτός που σώζει, τα αδύνατα παρ΄ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ». Αυτός είναι που καθιστά δυνατή την σωτηρία και υπαρκτή την αιωνιότητα. Με πρότυπα τους Αγίους που Τον έζησαν και Τον ζούνε, μπορούμε κι εμείς τελικά να Τον ακολουθήσουμε, βάζοντας τα τερπνά του κόσμου στην πραγματική τους διάσταση!
Ας ξαναφέρουμε στο προσκήνιο το ερώτημα της σωτηρίας. Και ας αναδιατυπώσουμε το «τις άρα δύναται σωθήναι;» (Ματθ. 19,25) των μαθητών, αντικαθιστώντας το με το «Τις άρα δύναται σώσαι ημάς;» και ας εμπιστευθούμε τον Χριστό!

Κρατάμε στα χέρια μας την Κρίση μας!!!

Οι άνθρωποι θέλουμε να δεχόμαστε την εκτίμηση από τους άλλους. Συνδέουμε την αξία μας με τη γνώμη τους. Αν οι άλλοι πιστεύουν σε μας και μας το δείχνουν, τότε κι εμείς είμαστε καλά. Όταν εκείνοι δεν μας δείχνουν την προσοχή που θα θέλαμε ή όταν διαπιστώνουμε ότι η εξωτερική μας εμφάνιση δεν τους προσελκύει, αισθανόμαστε απογοήτευση. Τότε κάνουμε ακόμη και αταίριαστα πράγματα, προκειμένου να υπερβούμε αυτό το έλλειμμα, προκαλούμε ή μελαγχολούμε για να μας δούνε και να μας συμπαθήσουν.
Αυτοεκτίμηση έχει αυτός που έχει αυτογνωσία. Που γνωρίζει τα όριά του. Που αγαπά και δίνει. Που έχει επίγνωση του ποιος είναι, αλλά και ποια είναι τα χαρίσματά του και την ίδια στιγμή που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ευχαριστήσει τους άλλους, ίσως και ποτέ. Αυτοεκτίμηση όμως, για την χριστιανική παράδοση, έχει ο καθένας που πιστεύει ότι η αξία του είναι τόσο μοναδική και ανυπολόγιστη, ώστε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, να πεθάνει και να αναστηθεί γι’ αυτόν, χωρίς να υπολογίσει την ανταπόκρισή του. Αν ο Θεός ενηνθρώπησε, σταυρώθηκε, πέθανε, αναστήθηκε για μένα, χωρίς να περιμένει τίποτε από μένα, από τη στιγμή που η σχέση μας στηρίζεται στην απόλυτη ελευθερία, πώς είναι δυνατόν να μην αξίζω;
Η σχέση μας με τον Θεό, αλλά και με τους άλλους αποκαλύπτει κυρίως αυτό που ονομάζουμε στην εκκλησιαστική γλώσσα «τάλαντα». Ο καθένας από εμάς είναι «μυρίων ταλάντων οφειλέτης» (Ματθ. 18, 24) έναντι του Θεού. Κάθε τι που έχουμε και όχι μόνο υλικό, αλλά και ως στοιχείο του χαρακτήρα μας, αποτελεί δωρεά του Θεού, ώστε να μπορούμε να σπουδάζουμε στη ζωή την αγάπη. Να εργαστούμε και να το πολλαπλασιάσουμε. Να το προσφέρουμε στον πλησίον και την ίδια στιγμή να δοξάσουμε ευχαριστιακά τον Θεό για το ότι μας το έδωσε. Και γι’ αυτό το τάλαντό μας είναι ένας επιπλέον λόγος αυτοεκτίμησης. Πάλι μας αγαπά ο Θεός τόσο, ώστε να μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε στοιχεία με βάση τα οποία θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε.
Κάθε στιγμή της ζωής μας όμως χρειάζεται να έχουμε κατά νουν ότι θα λογοδοτήσουμε για ό,τι μας δόθηκε και το αφήσαμε αναξιοποίητο. Για ό,τι κληθήκαμε, επειδή ο δρόμος της ζωής μας είναι η αγάπη, να το προσφέρουμε ακριβώς για να φανεί η αγάπη, κι εμείς αδιαφορήσαμε. Είπαμε ότι έχουμε χρόνο ή το σπαταλήσαμε με γνώμονα τον εαυτό μας και την ατομική μας απόλαυση. Αν θέλουμε βεβαίως να είμαστε ειλικρινείς, μάλλον ουδείς εξ ημών θα μπορούσε να βρει δικαίωση ενώπιον του Θεού. Διότι η οφειλή μας ήταν και θα είναι αναρίθμητη, καθώς ουδέποτε μπορούμε να ανταποδώσουμε στον Θεό ό,τι μας προσέφερε, όσο κι αν στη θρησκευτική ζωή φαντασιωνόμαστε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Υπάρχει και η μετάνοια για ό,τι δεν μπορέσαμε. Και η μετάνοια προϋποθέτει ταπείνωση. Επίγνωση του χρέους μας και έκκληση στην μακροθυμία του Θεού. Όμως συχνά ο εγωισμός μας και η αίσθηση ότι εμείς είμαστε οι κριτές του εαυτού μας και του κόσμου, δεν μας επιτρέπουν να μετανοήσουμε για ό,τι δεν μπορέσαμε. Εμμένουμε στην αίσθηση ότι δεν χρωστούμε σε κανέναν ή, ακόμη χειρότερα, έχουμε διαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τα τάλαντά μας, διότι δεν είμαστε διαχειριστές τους, αλλά μας ανήκουν.
Ο Θεός αγαπά απροϋπόθετα. Και η μακροθυμία Του είναι δεδομένη. Έτσι είναι πρόθυμος να μας δώσει δεύτερες ευκαιρίες. Να μας ανεχτεί και τελικά να μας συγχωρήσει. Εκεί όμως έρχεται το δεύτερο κλειδί για να κατανοήσουμε ότι η ευθύνη μας κρίνεται από την δύναμη της αγάπης. Διότι οι άνθρωποι αλληλο-οφείλουμε στους συνανθρώπους μας. Όπως τα αναξιοποίητα χαρίσματά μας δημιουργούν βάρη ενώπιον του Θεού, έτσι και έναντι των ανθρώπων. Άλλοτε οφείλουμε, άλλοτε μας οφείλουν. Η μακροθυμία του Θεού όμως θα κριθεί από τη δική μας μακροθυμία. Από τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε το χρέος των άλλων έναντί μας. Θα είμαστε συγχωρητικοί και αγαπητικοί ή θα είμαστε απαιτητικοί, δίκαιοι, αχάριστοι και αγνώμονες έναντι του Θεού που μακροθυμεί για να μακροθυμήσουμε κι εμείς έναντι της εικόνας Του που είναι ο συνάνθρωπος; Κι ενώ έναντι του Θεού ζητούμε αγάπη, έναντι των άλλων ζητούμε δικαιοσύνη. Απέναντι στον Ισχυρό παρακαλούμε. Απέναντι στον αδύναμο απαιτούμε και συντρίβουμε. Μόνο που αν επιλέξουμε αυτήν την οδό, τότε οδηγούμε και τον Θεό σ’ αυτήν την επιλογή. Της δικαιοσύνης. Θα μας αφαιρεθούν λοιπόν τα τάλαντα και θα μας απαιτηθεί να πληρώσουμε τα χρέη μας. Και τότε τίποτε δεν θα μπορεί να μας σώσει. Δηλαδή, με τον τρόπο που εμείς κρίνουμε τους άλλους θα κριθούμε και με τον τρόπο που εμείς μετράμε τους άλλους θα μετρηθούμε. Άρα καταλαβαίνουμε ότι εμείς κρατάμε στο χέρι μας την κρίση μας;