Το δαιμονικό πνεύμα σήμερα.

Έχουμε πει και άλλοτε για τους δαίμονες. Όμως σήμερα εξ αφορμής της ευαγγελικής περικοπής που ακούσαμε θα πούμε κάποια ακόμη στοιχεία.
Είναι δημιουργήματα του Θεού, όπως και οι άγγελοι και οι άνθρωποι. Αρνήθηκαν την ευχαριστία, την δοξολογία, την αγάπη προς τον Θεό και διάλεξαν την υποκατάστασή Του. Βάλλανε τον εαυτό τους στη θέση του Θεού.
Υπάρξεις που δεν αγαπούνε, αλλά που επιθυμούνε να οικειοποιηθούν ό,τι δεν τους ανήκει. Υπάρξεις που προσανατολίζονται σε μία ευτυχία κατεδάφισης, γκρεμίσματος των πάντων, απαισιοδοξίας, απελπισίας. Υπάρξεις που ζητούν τις ψυχές μας, αλλά και που θα ήθελαν τα χαρίσματά μας να λειτουργούν αυτοκαταστροφικά, που υφίστανται με την ψευδαίσθηση ότι θα συγκροτήσουν έναν στρατό ο οποίος θα τους βοηθήσει να νικήσουν τον Θεό, να υποτάξουν τα πάντα.
Δεν μπορούν να δούνε το μέλλον, διότι δεν πιστεύουν στον Θεό, δεν Τον εμπιστεύονται, αλλά επιζητούνε μόνο με τις δικές τους δυνάμεις να προχωρήσουν. Έτσι κρίνουν τα πάντα με βάση το παρόν. Έχουν βεβαίως κάποια στοιχεία ενώπιόν τους και έτσι μπορούν να προβλέψουν κάπως τι θα συμβεί. Ωστόσο, δεν αποδέχονται τον λόγο του Θεού για την αιωνιότητα, για την τελική τους ήττα, δεν μετανοούν, διότι δεν έχουν πίστη. Ο τελικός αγώνας τους είναι μάταιος. Όμως η απιστία τους γεννά και την διαστροφή της σύνολης ύπαρξης.
Αν δούμε τον κόσμο μας θα διαπιστώσουμε πόσο το δαιμονικό πνεύμα ενυπάρχει στις κινήσεις μας, στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα χαρίσματά μας, στην αυτοκαταστροφικότητα της μελαγχολίας και της κατάθλιψης, στη συνεχή ενασχόληση με το ΕΓΩ μας, στο θρίαμβο των παθών που βαφτίζουμε δικαιώματα, στην περιθωριοποίηση της αγάπης και στην απόρριψη των άλλων, διότι δεν είναι όπως εμείς, στην απιστία, που χαρακτηρίζει πολλούς. Και την ίδια στιγμή, στην δίψα για παρόν, για εδώ και τώρα. Στην απουσία υπομονής για το μέλλον. Ακόμη και στην θρησκευτικότητά μας, συχνά απαιτούμε από τον Θεό να δείξει την παρουσία Του εδώ και τώρα, να φανερώσει την εξουσία Του και δεν περιμένουμε με ταπεινοσύνη να εμπιστευθούμε την αγάπη Του, να την εφαρμόσουμε στη ζωή μας, να καταστήσουμε το δικό Του Πρόσωπο, το Θεανθρώπινο του Χριστού το σημείο της αναφοράς μας και όχι το δικό μας ΕΓΩ. Έτσι παγιδευόμαστε στον δαιμονικό τρόπο και αφήνουμε κατά μέρος την πίστη που αλλάζει τα πάντα και εντός και εκτός μας.
Ο Χριστός, μετά την Μεταμόρφωσή Του, κατέβηκε από το όρος Θαβώρ και εκεί συνάντησε έναν πατέρα, που είχε φέρει το παιδί του στους μαθητές Του, για να εκβάλουν το δαιμόνιο που το είχε κυριεύσει. Δαιμόνιο αυτοκαταστροφής. Δαιμόνιο εξουσιασμού της νεανικής ύπαρξης, η οποία είχε χάσει την ελευθερία της. Δαιμόνιο ασθενείας. Δαιμόνιο πόνου. «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ᾿ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών; Καὶ επετίμησεν αυτώ ο Ιησούς, και εξήλθεν απ' αυτού το δαιμόνιον και εθεραπεύθη ο παις από της ώρας εκείνης».(Ματθ. 17, 17-18). «Γενιά άπιστη και διεστραμμένη, ώ πότε θα είμαι μαζί σας; ώς πότε θα σας ανέχομαι;... Ο Ιησούς επιτίμησε το δαιμόνιο, και βγήκε απ’ αυτόν. Από κείνη την ώρα το παιδί γιατρεύτηκε». Ο Χριστός δεν κάνει επιστημονική ιατρική διάγνωση, αλλά βλέπει την κατάληψη της καρδιάς των ανθρώπων από το πνεύμα της απιστίας, από την εγωτική δικαίωση, από την άρνησή τους να δούνε την προτεραιότητα του Θεού. Και θεραπεύει το δαιμονικό πνεύμα, δίνοντας ίαση στο παιδί και αφήνοντας τον πατέρα και τους μαθητές με τον προβληματισμό για την πίστη τους.
Στην κοινωνία μας που προβάλει την απιστία, τον κατεξουσιασμό, την παντοδυναμία του ΕΓΩ και τελικά την εμφύσηση της απουσίας του Θεού από τις ζωές μας, αισθανόμαστε οι δαίμονες όντως υπάρχουν και ότι επιδρούν στην καθημερινότητά μας, ενσπείροντας την ασθένεια της απιστίας, της άρνησης της αγάπης, του εξουσιασμού του εαυτού μας και των άλλων με γνώμονα το παρόν. Ας αξιοποιήσουμε την ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας, την προσευχή, τη νηστεία, ας εκζητήσουμε την πίστη στον Κύριό μας, για να μπορέσουμε, στηριγμένοι στην ταπείνωση και την κοινωνία μαζί Του, να διακρίνουμε και να αφήσουμε κατά μέρος κάθε δαιμονικό πνεύμα και τρόπο.

Βασανιζόμενον πλοίον ...

Στην δοκιμασία των μαθητών του Κυρίου στη λίμνη Γεννησαρέτ, αμέσως μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων στον ερημικό τόπο και τον χορτασμό χιλιάδων ανθρώπων, αναφέρεται ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στη σημερινή περικοπή. Ο Χριστός άφησε τους μαθητές Του να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης με το πλοιάριό τους και ο Ίδιος έμεινε στο βουνό μόνος Του για να προσευχηθεί προσωπικά. Και «το πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ην, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων . ην γαρ εναντίος ο άνεμος» (Ματθ. 14, 24). Στο μεταξύ το καΐκι βρισκόταν κιόλας στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα, διότι ήταν αντίθετος ο άνεμος. Και τότε ο Χριστός, ενώ οι μαθητές είχαν φοβηθεί από το μέγεθος της τρικυμίας, εμφανίστηκε περπατώντας στα κύματα, τους καθησύχασε ότι ήταν ο Ίδιος καθώς νόμισαν ότι επρόκειτο περί φαντάσματος, έδωσε στον Πέτρο τη δύναμη να περπατήσει κι εκείνος στα κύματα και τον ενίσχυσε στην ολιγοπιστία και τον φόβο του, σώζοντάς τον από τον καταποντισμό. Τέλος, ο άνεμος κόπασε εντελώς, με αποτέλεσμα οι μαθητές του Χριστού να αποδεχθούν ότι ο Κύριος είναι ο Υιός του Θεού.
Βασανιζόμενον πλοίον η ζωή των μαθητών χωρίς τον Χριστό. Ενώ γνώριζαν από φουρτούνες, από δοκιμασίες της θάλασσας, ενώ το πλοίο ήταν δικό τους και οι ίδιοι ήταν ψαράδες, απέναντι στις δυσκολίες του ανέμου ένιωθαν ότι βασανίζονται, γέμισε η καρδιά τους από φόβο και αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι. Και αυτός ο φόβος ήρθε σε έναν τόπο, τον οποίο γνώριζαν καλά. Ήταν η καθημερινότητά τους πριν συναντήσουν τον Χριστό. Ασφαλώς θα είχαν περιπέσει και στο παρελθόν σε αντίστοιχες φουρτούνες. Όμως τώρα απουσίαζε ο Διδάσκαλός τους. Ήταν μόνοι τους σ’ αυτή τη δοκιμασία. Και το βάσανο φαίνονταν χωρίς διέξοδο. Αντίστοιχη είναι και η δική μας ζωή. Δεν είναι μόνο οι υλικές δοκιμασίες, τις οποίες βιώνουμε στη λίμνη της ζωής. Είναι κυρίως ο φόβος και η αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι εξαιτίας του γεγονότος ότι αισθανόμαστε πως είμαστε μόνοι μας στη ζωή. Δεν βλέπουμε την παρουσία του Θεού, διότι είμαστε βέβαιοι για τη γνώση μας. Για τις δικές μας δυνάμεις. Για την ικανότητα να χειριστούμε το πλοίο της ζωής μας, μέρα και νύχτα, ανεξαρτήτως ανέμων. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ικανούς και έτοιμους για κάθε περίσταση, με αποτέλεσμα όταν έρχεται μία μεγάλη δοκιμασία, ενίοτε και αναπάντεχα, να βασανιζόμαστε.
Βασανιζόμενον πλοίον η ζωή των μαθητών εξαιτίας του άγχους και του φόβου του θανάτου. Πώς είναι δυνατόν εμείς οι τόσο ικανοί και έμπειροι να κινδυνεύουμε να χάσουμε τη ζωή μας; Να μην μπορούμε να βρούμε αντίδοτο στον αναπάντεχο επισκέπτη, ο οποίος απειλεί να μας αρπάξει; Πώς ενώ παλεύουμε και γνωρίζουμε τι σημαίνει ζωή, ποια η αξία της, ενώ έχουμε τα αγαθά του πολιτισμού μας, την βεβαιότητα ότι είναι σύντομος ο δρόμος προς την απέναντι όχθη, την σωτηρία, την επιβίωση, διαπιστώνουμε ότι ο θάνατος καραδοκεί; Και θάνατος δεν είναι μόνο η αδυναμία του σώματος, του μυαλού, της καρδιάς να κρατήσει τη νεότητά του, τις δυνάμεις του, τη δίψα για πορεία που θα κρατήσει χρόνια, να υπερβεί τη φθορά, είναι και η αδυναμία της ψυχής να ελπίσει στον Δωρεοδότη της αιωνιότητας, να νικήσει τον εγκλωβισμό της στην εγκεφαλικότητα και να αναζητήσει φως και αγάπη.
Βασανιζόμενον πλοίον η ζωή των μαθητών, διότι δεν είναι δυνατή η πίστη. Έχουν δει τα θαύματα. Πριν από λίγο ο Διδάσκαλός τους προσέφερε τροφή σε χιλιάδες. Ξέρουν ότι ουσιαστικά δεν είναι μόνοι τους. Έχουν ως βάση της πορείας τους την παράδοσή τους, τη θρησκευτικότητά τους, ό,τι τους έκανε αναζητητές του Θεού και την ίδια στιγμή γνώρισαν τον Ίδιο τον Θεό που έγινε άνθρωπος, που τους συνάντησε, τους κάλεσε, τους διάλεξε, τους έδωσε τον εαυτό του, τους έδειξε τη δύναμή Του με το πλήθος των θαυμάτων που έχει επιτελέσει και όμως εκείνοι επιμένουν να αισθάνονται μόνοι τους. Δεν τολμούν να Τον επικαλεστούν, να προσευχηθούν σ’ Αυτόν εκείνη τη δύσκολη ώρα, διότι θεριεύει μέσα τους ο ορθολογισμός και λιγοστεύει ή εξαντλείται η πίστη. Είναι το ανθρώπινο «εγώ» που μπαίνει μπροστά κάθε δύσκολη ώρα. Είναι η αδυναμία να νιώσουν ότι Αυτός στον Οποίο πιστεύουν είναι δίπλα τους και τους παρακολουθεί, ακόμη κι αν δεν Τον βλέπουν. Αυτός είναι και ο δικός μας δρόμος. Πρώτα το «εγώ» μας και μετά η πίστη. Ξέρουμε ότι υπάρχει, αλλά δεν είναι δυνατή η αγάπη μας προς Εκείνον, ώστε Εκείνος να είναι η αρχή και το τέλος μας, το φως στο σκοτάδι μας.
Ο Χριστός περπατά στα κύματα για να δείξει στους μαθητές Του και στον καθέναν μας ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Ότι ο θάνατος δεν μπορεί να μας νικήσει αν πιστεύουμε σ’ Αυτόν, ακόμη κι αν το ξημέρωμα αργεί και ο άνεμος είναι εναντίος. Αρκεί να αφήνουμε κατά μέρος το εγώ μας, τις γνώσεις μας, την πεποίθηση στον κόσμο και στον εαυτό μας και να Τον αφήνουμε Εκείνος να κοπάσει τον άνεμο και να κατευθύνει το πλοίο της ζωής μας στα ήρεμα νερά της Εκκλησίας, δηλαδή της κοινωνίας με το Θεανδρικό Πρόσωπο του Κυρίου. Κι εδώ η απόφαση είναι προσωπική, αλλά και συλλογική. Διότι στο πλοίο της ζωής επιβαίνουμε όλοι και ο καθένας μας μπορεί, εκτός από τους δικούς του κόπους, τις δικές του παραδόσεις, τον τρόπο που βλέπει την πορεία και τις δοκιμασίες, να εμπνεύσει στον άλλο την νίκη κατά της ολιγοπιστίας. Και τότε θα περάσουμε στη απέναντι όχθη, τόσο του παρόντος βίου, όσο και της αιωνιότητας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Κυριακή 14 - Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.00 μ.μ. Εσπερινός

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016 (Κοίμηση της Θεοτόκου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός Αγίων Αποστόλου του Νέου και Σταματίου

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

«καί ἔφαγον πάντες καί ἐχορτάσθησαν».

Το θαύμα του χορτασμού των 5.000 ανδρών από τα 5 ψωμιά και τα 2 ψάρια, είναι προτύπωση τ ου μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θείας Κοινωνίας δηλαδή.
Τα 5 ψωμιά και τα 2 ψάρια έφτασαν και περίσσεψαν να χορτάσουν τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί, και μάλιστα όσοι και να ήταν παρόντες το ίδιο θα συνέβαινε, πάλι θα περίσσευαν. Ἔτσι και η θεία Κοινωνία, ο Άρτος της Ζωής είναι «ὁ πάντοτε ἐθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος». Όλοι οι άγιοι αγιάστηκαν από την Αγιότητα του Θεού και μπορούν να αγιαστούν όσοι το θελήσουν.
Το δεύτερο σημείο της ομοιότητας είναι η δωρεάν μετάληψη. Δώρο προς τους ανθρώπους που συμμετείχαν στη διδασκαλία του Χριστού ήταν ο χορτασμός. Δεν ΄έσκαψαν, ,δεν θέρισαν, δεν ξεβοτάνιασαν. Δώρο προς τους πιστούς είναι η μετάληψη του σώματος και του αίματος. Κανείς δεν είναι άξιος να κοινωνεί, αλλά ο Θεός καταδέχεται να γίνει άνθρωπος, να μας παραχωρήσει αυτή τη δωρεά από την αγάπη Του και την Φιλανθρωπία του!
Τέλος είναι η τροφή. Ο κόσμος έφαγε από τα ψωμιά και τα ψάρια, και χόρτασαν, αποφεύγονταν τον κίνδυνο του θανάτου. Έτσι και η θεία Κοινωνία, χορταίνει τους πιστούς, τους μεταγγίζει χάρη από τη θεότητα και τους οδηγεί προς την αθανασία και την αιωνιότητα, υπερβαίνοντας το φόβο του θανάτου.
Η όλη διαδικασία άλλωστε, όπως περιγράφεται στο ιερό Ευαγγέλιο, θυμίζει ακριβώς το Μυστικό Δείπνο και κατ΄ επέκταση την αναφορά της θείας Λειτουργίας.
Καλούμαστε λοιπόν, να προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για να γευθούμε και μεις στιγμές του παραδείσου, μέσα από το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας προετοιμάζοντας κατάλληλα τον εαυτό μας γι’ αυτό.

«ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια».

Είναι ακατανόητη, ίσως για πολλούς, η συμπεριφορά των συγχρόνων του Ιησού ανθρώπων. Βλέπουν τις θεραπείες των δαιμονιζομένων συνανθρώπων τους και άλλοτε διώχνουν τον Χριστό από το μέρος τους και άλλοτε τον κατηγορούν ότι συνεργάζεται με τον άρχοντα των δαιμονίων για να τα εκβάλει. Η πωρωμένη συνείδησή τους και η τυφλωμένη από εγωισμό ύπαρξή τους προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποτιμήσουν την πνευματική δύναμή Του, να αναιρέσουν τη δωρεά Του, να περιφρονήσουν την προσφορά Του. Τον αποκαλούσαν υποτιμητικά «Ναζωραίο» γιατί «από τη Ναζαρέτ τι καλό μπορεί να βγει»; Όπως ρωτάει ο Ναθαναήλ! Τον χαρακτηρίζουν «γιο του μαραγκού» για να τον υποβιβάσουν εξ΄ αιτίας της ταπεινής καταγωγής Του. Και σήμερα τον συκοφαντούν ως συνεργαζόμενο με τον αρχισατανά!
Και βέβαια οι κατηγορίες για το πρόσωπο του Χριστού δεν έπαψαν ποτέ στους αιώνες να υπάρχουν, καθώς και σήμερα αμφισβητείται, σπιλώνεται, συκοφαντείται. Πότε με μυθιστορήματα, πότε με κινηματογραφικές ταινίες, πότε με υποτιθέμενα έργα τέχνης, το πρόσωπο του Χριστού δέχεται επιθέσεις συκοφαντών.
Και δυστυχώς, πολλές φορές φτάνουμε και μεις σήμερα στην αμφισβήτηση και την αμφιβολία. Πόσες φορές δεν περνά από το μυαλό μας η αμφιβολία «είναι πράγματι έτσι»; «Τα λέει η Εκκλησία μας σωστά»; «Ισχύει σήμερα το Ευαγγέλιο»; Και δυστυχώς θέλοντας να ενισχύσουμε τις αμφιβολίες μας, δικαιώνοντας τις δικές μας παρεκτροπές από το θέλημα του Θεού, υποβιβάζουμε και συκοφαντούμε, έστω και μέσα μας, τους ανθρώπους που βιώνουν κάτι το διαφορετικό, κάτι το βαθύτερο, το πνευματικότερο.
Αυτό όμως μας καθιστά και μας συκοφάντες του Χριστού και αρνητές Του. Χρειάζεται να Τον προσεγγίσουμε με περισσότερη ταπείνωση για να ισχυροποιήσουμε την πίστη μας!