Πρόγραμμα Εβδομάδος

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ

Κυριακή 25 Οκτωβρίου -  Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020

 

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2020:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Δημητρίου

 

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου (Αγίου Δημητρίου)

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020 (Αγίας Σκέπης)

7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

10.00 π.μ. Δοξολογία εθνικής επετείου – επιμνημόσυνη δέηση

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020:

11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

 

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Συμμετέχοντας στη διακονία της εκκλησίας μας στους φυλακισμένους, μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη μέχρι τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου, για τα δέματα που θα ετοιμαστούν:

5. σλιπ

5. φανέλες

5. ζευγάρια κάλτσες

5. πακέτα τσιγάρα

5. σαμπουάν

5. σαπούνια

5. οδοντόβουρτσες

5. οδοντόπαστες

5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)

5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως. 

Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε! 

Γιατί δεν αλλάζει η πίστη μας;

 

«Τό εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ΄ ἐμοῦ οὐ ἔστι κατά ἄνθρωπον» (Γαλ. 1,11)

 «Τό εὐαγγέλιο πού σᾶς κήρυξα ἐγώ δέν προέρχεται ἀπό ἄνθρωπο» 

            Ένας από τους λόγους για τους οποίους αμφισβητούμε την χριστιανική μας πίστη, είναι η αίσθηση ότι είναι μία ανθρώπινη διδασκαλία. Βλέπουμε την Εκκλησία, τους θεσμούς της, τα πρόσωπα, το ήθος, τον τρόπο ζωής που μας προτείνεται να ζήσουμε και συγκρίνουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, με περισσότερη ή λιγότερη επιμέλεια, με άλλες διδασκαλίες, με άλλες προτάσεις ζωής. Διατυπώνουμε τις ενστάσεις μας, κυρίως με το «αυτά δεν είναι εύκολα για τους καιρούς μας», «αυτά είναι ξεπερασμένα». Είναι άλλες οι προτεραιότητες μας. Είναι άλλες οι επιθυμίες μας. Άλλα μας προκαλούν ευχαρίστηση. Πώς να μείνουμε στις διδαχές του Ευαγγελίου, που δυστυχώς πολλές φορές δεν το γνωρίζουμε;

            Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους Γαλάτες, μας διαβεβαιώνει για μία αλήθεια μοναδική, την οποία ζει και την οποία μοιράζεται μαζί μας. Ότι το ευαγγέλιο που μας κήρυξε δεν προέρχεται από άνθρωπο. Ότι ο τρόπος που καλούμαστε να υιοθετήσουμε έχει προέλευσή του τον ουρανό, τον Τριαδικό Θεό. Αποκαλύφθηκε στον κόσμο από τον Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Όλες οι θρησκείες είναι γεννήματα του ανθρώπινου νου, των αισθήσεων, των παραλληλισμών, των συγκρίσεων,  της ανάγκης να βρούμε οι άνθρωποι απαντήσεις για τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματά μας: γιατί υπάρχουμε, γιατί συνυπάρχουμε, γιατί δημιουργούμε έλλογα, γιατί πεθαίνουμε, αν υπάρχει συνέχεια μετά τον θάνατο ή όλα είναι χρόνος που τελειώνει. Η πίστη μας όμως δεν είναι θρησκευτικό γέννημα, αλλά αποκάλυψη του Θεού που ενηνθρώπησε. Που μας φανέρωσε τον εαυτό Του. Που δεν μας άφησε κανένα γραπτό κείμενο, αλλά την μαρτυρία εκείνων που Τον γνώρισαν, Τον είδαν, Τον άκουσαν, Τον ψηλάφησαν, μοιράστηκαν μαζί Του όλες τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα. Και το Ευαγγέλιο δόθηκε ως μοίρασμα εμπειρίας, για να γίνει Εκκλησία, δηλαδή συνάθροιση και συνύπαρξη προσώπων που ανά τους αιώνες εμπιστεύτηκαν Αυτόν που είναι το Ευαγγέλιο, Αυτόν που άφησε το Σώμα Του και το Αίμα Του ως κοινωνία μαζί Του, Αυτόν που παρέδωσε τις εντολές και την χαρά του λόγου και του τρόπου Του σε όσους εξακολουθούν να βρίσκουν απαντήσεις αιωνιότητας στα ερωτήματά τους.

            Είναι αγγελία χαράς το Ευαγγέλιο. Και η χαρά δεν είναι μόνο τα λόγια που μας τρέφουν. Είναι κυρίως το Πρόσωπο που τα ενσαρκώνει. Και όλη η αμφισβήτηση, όχι μόνο των καιρών μας, αλλά και κάθε εποχής, έχει να κάνει με την αδυναμία ή την άρνησή μας να συνδεθούμε με το Πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός μετατρέπεται σε ιδέα, σε διδασκαλία, σε πρακτική λύση, σε ηθική, σε τυπολατρία, σε σύμβολο, σε γνώση του νου, διότι με αυτόν τον τρόπο δικαιούμαστε να αποφύγουμε τον μεγάλο αγώνα: να αγγιχτούμε από την χαρά της παρουσίας Του, να ζήσουμε την αγάπη που μας κάνει να υπερβαίνουμε το εγώ μας και  να κάνουμε μικρές ή μεγαλύτερες θυσίες, Εκείνον να αναζητούμε ως απάντηση για τα ερωτήματά μας, Εκείνον να εμπιστευόμαστε στην ζωή και στον θάνατο, στη μεγάλη χαρά και στην μεγάλη λύπη, Εκείνον να καλούμε να μας αγκαλιάσει και να μας απλώσει το χέρι Του. 

Και είναι μυστήριο το πώς ο Χριστός ανταποκρίνεται. Μας το υποδεικνύουν οι άγιοί μας, οι οποίοι διάλεξαν να Τον ακολουθούν μέχρι θανάτου. Άλλοι με το να απαρνηθούν εντελώς τον κόσμο. Άλλοι με το να ζήσουν την αγάπη εντός του κόσμου. Άλλοι με την μετάνοια που τους άλλαξε για πάντα την ζωή. Άλλοι με την μετάνοια που για μία στιγμή, την τελευταία και αποφασιστική, τους άνοιξες της πύλες της αιώνιας κοινωνίας. Άλλοι με το να Τον συναντούνε στα πρόσωπα των αδελφών Του. Άλλοι στα πρόσωπα των εχθρών Του. Άλλοι στον λόγο. Άλλοι στην σιωπή. Άλλοι στη προσευχή. Άλλοι σε ένα πιάτο φαγητό. Άλλοι σε μια αγκαλιά παρηγοριάς, σε ένα από κοινού δάκρυ ή σε ένα από κοινού χαμόγελο. Άλλοι με την άσκηση για την εκδίωξη των ακανθών των παθών. Άλλοι με την συναίσθηση της αδυναμίας και τον αγώνα για το ακατάκριτο του πλησίον. Άλλοι με ένα «Κύριε ελέησον». Και άλλοι με θαύματα υπερφυή!

Το Ευαγγέλιο μάς ζητά τη δική μας απάντηση! Το Ευαγγέλιο μάς ζητά το μεγάλο ΝΑΙ σ’ Αυτόν που είναι το Ευαγγέλιο, που μας το έδωσε, που μας το ερμηνεύει στην Εκκλησία, που μας ενισχύει, ό,τι κι αν γίνει. Ας βγούμε από την εξομοίωσή Του με τις ιδέες των ανθρώπων και ας κάνουμε το μεγάλο βήμα για να λάβουμε, να μοιραστούμε, να χαρούμε, όποιος κι αν είναι ο κόσμος γύρω μας!

 

ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

 

Ένας νεαρός κύριος συναντά έναν ηλικιωμένο και σπεύδει να τον χαιρετίσει και να του συστηθεί:

-Κύριε Τάδε, είμαι ο Δείνα, με θυμάστε;

-Δε μου λέει κάτι το επίθετό σας.

-Υπήρξα μαθητής σας. Στην β΄ Γυμνασίου στο Ν^ο Γυμνάσιο, το έτος 19…!

- Έχουν περάσει πολλά χρόνια! Τι κάνεις; Με τι ασχολείσαι;

-Έγινα κι εγώ καθηγητής. Εσείς με εμπνεύσατε και ήθελα να σας μοιάσω.

Περίεργος ο ηλικιωμένος κύριος ρωτά να μάθει τι του έμεινε στο μυαλό και τον ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θέλει να γίνει κι ο ίδιος καθηγητής. Και ο νεαρός του διηγείται την ακόλουθη ιστορία.

-Κάποια μέρα ένας συμμαθητής μου – που ήταν και φίλος μου – ήλθε στην τάξη και μου έδειξε ένα πανέμορφο καινούριο ρολόι που είχε στην τσέπη του. Δεν άντεξα στον πειρασμό και κάποια στιγμή του το έκλεψα. Σε λίγο αντιλήφθηκε ότι το ρολόι έλειπε από την τσέπη του και αμέσως ενημέρωσε τον καθηγητή που μας δίδασκε εκείνη την στιγμή στην τάξη που ήσασταν εσείς. Εσείς, λοιπόν, απευθυνθήκατε στην τάξη και είπατε:

- Το ρολόι κάποιου συμμαθητή σας εκλάπη κατά την διάρκεια του τρέχοντος μαθήματος. Όποιος το έκλεψε, παρακαλώ να το επιστρέψει αμέσως.

-Ντράπηκα τόσο πολύ την ταπείνωση μπροστά στους συμμαθητές μου, που δεν τόλμησα να αποκαλυφθώ. Έπειτα εσείς κλείσατε την πόρτα, μάς είπατε όλους να σταθούμε όρθιοι και ότι θα ψάχνατε τις τσέπες όλων μας μέχρι να το βρείτε. Αλλά θέσατε και μια προϋπόθεση. Ότι έπρεπε να έχουμε όλοι μας τα μάτια μας κλειστά για να μη δούμε τον ένοχο. Έτσι και συνέβη. Όταν φτάσατε σε μένα, το βρήκατε στην τσέπη μου και το πήρατε. Όμως συνεχίσατε το ψάξιμο στις τσέπες όλων, για να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι που σταματήσατε το ψάξιμο, και όταν τελειώσατε, μας είπατε «Και τώρα, μπορείτε να ανοίξετε τα μάτια σας όλοι. Το ρολόι βρέθηκε!» Δεν αναφέρατε ποτέ το όνομά μου στην τάξη ή σε κάποιον άλλον, ούτε στους γονείς μου, και ούτε μου σχολιάσατε ποτέ το περιστατικό σε προσωπικό επίπεδο. Περίμενα να με επιπλήξετε και να μου κάνετε κατήχηση, αλλά τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Εκείνη την ημέρα σώσατε την αξιοπρέπειά μου για πάντα. Εκείνη ήταν η πιο ντροπιαστική μέρα της ζωής μου όλης και μου δώσατε με τον τρόπο σας ένα ηχηρό μάθημα. Θυμηθήκατε τώρα το περιστατικό κ. Καθηγητά;

-Ναι, ακούγοντάς σε, τα θυμήθηκα όλα. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν θυμάμαι και αυτό είσαι εσύ, γιατί κι εγώ είχα τα μάτια μου κλειστά όταν σας έψαχνα όλους!...

 

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Πόσο αλλόκοτο φαίνεται σήμερα το να προσπαθεί κάποιος να μη μάθει πράξεις και γεγονότα που εκθέτουν κάποιον άλλον! Πόσο παράξενο ακούγεται το να αποφεύγει κάποιος τις αφορμές για να κρίνει πρόσωπα! Ζούμε σε μια εποχή που θέλουμε να μαθαίνουμε τα πάντα για τους άλλους και κυρίως αυτά που τους εκθέτουν. Ό, τι αποτελεί γι ΄ αυτούς στοιχείο που θα τους φέρει σε δύσκολη θέση ή θα τους ντροπιάσει μάς δημιουργεί ευχαρίστηση! Σκανδαλοθηρική εποχή. Αναζητά το σκάνδαλο για να το προβάλει και σ ΄ αυτό συνδράμουν τα μέγιστα και τα διάφορα μέσα τεχνολογίας. Αλλά, δυστυχώς, σήμερα έλειψε και η ντροπή από τον ¨κλέφτη¨, αφού θεωρεί εξυπνάδα, καπατσοσύνη και προτέρημα ό ,τι κάνει και τον φέρνει στη δημοσιότητα.  Άλλοι πάλι στο βωμό της δημοσιότητας προβάλλουν από μόνοι τους γεγονότα της ζωής τους ή στοιχεία της προσωπικότητάς τους που θα θεωρούσαν προσβλητικά, αν τα παρουσίαζε κάποιος δεύτερος.

Έχουμε χάσει την αιδώ των αρχαίων Ελλήνων, την αρετή της διακρίσεως και κυρίως δεν αναλαμβάνουμε τον πνευματικό αγώνα ο καθένας μας ενάντια στα πάθη της περιέργειας, της καταλαλιάς, της κατακρίσεως κλπ. Πέρα από τη συναναστροφή μας με συνανθρώπους του περιβάλλοντός  μας, χαρακτηριστικό της καταστάσεως είναι και αυτά που μας παρουσιάζονται μέσα από τις οθόνες των σπιτιών μας.  Τηλεοπτικές παραγωγές που στηρίζονται σ ΄αυτά τα πάθη μας,  βρίσκοντας εύκολα εθελοντές που δε διστάζουν για λίγη δημοσιότητα και χρήματα να προβάλλουν αδιάντροπα στοιχεία του χαρακτήρα, του σώματος ή της ζωής τους γενικότερα. Άραγε, σε τι μπορούν να μας εμπνεύσουν; Και κυρίως, τι θα εμπνεύσουν τα παιδιά μας, που τα παρακολουθούν σήμερα , ώστε να πράξουν αύριο;

Ξεκινώντας η νέα σχολική χρονιά, ας προβληματιστούμε οι μεγαλύτεροι, ας προφυλάξουμε και τους εαυτούς μας  αλλά κυρίως και προπαντός τα παιδιά από τα τηλεσκουπίδια που προβάλλονται στις οθόνες.   Την ευθύνη δεν την έχουν μόνο όσοι εκθέτουν τον εαυτό τους ούτε αυτοί που τους παρουσιάζουν . Την έχουμε κι εμείς που τους παρακολουθούμε και τους σχολιάζουμε, είτε θετικά είτε αρνητικά! Και αν τους επιδοκιμάζουμε είμαστε ίδιοι με αυτούς, αν τους αποδοκιμάζουμε λεκτικά αλλά συνεχίζουμε να τους παρακολουθούμε, γινόμαστε χειρότεροι…

Θέλοντας αφενός μεν να σπείρουμε στις ψυχές των μικρότερων παιδιών μας αξίες, ιδανικά και αρχές που η Πίστη στο Χριστό εμπνέει και να δώσουμε στα μεγαλύτερα παιδιά μας αφορμές προβληματισμού, αφετέρου δε οι μεγαλύτεροι να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στον πνευματικό μας αγώνα, θα λειτουργήσουμε και φέτος στην ενορία μας τις κατηχητικές μας συνάξεις με τη Χάρη και τη Βοήθεια του Θεού, λαμβάνοντας και τα σχετικά προστατευτικά μέτρα. 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

            Το Σάββατο 24 Οκτωβρίου θα τελέσουμε στο Ναό μας για τα παιδιά Θεία Λειτουργία (8.00 με 10.00 π.μ.) και τον Αγιασμό ενάρξεως των κατηχητικών συνάξεων της ενορίας μας!  Το πρώτο μάθημα θα είναι το Σάββατο 31 Οκτωβρίου.

Πρόγραμμα  κατηχητικών συνάξεων ενορίας:

Δευτέρα:

5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

6.00 μ.μ. Κύκλος Πνευματικής Οικοδομής για ενήλικες.

Σάββατο:

11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου -Λυκείου.

 

Τα λόγια σας να είναι πάντοτε γεμάτα χάρη, νοστιμισμένα με αλάτι

 Απευθυνόμενος στους Κολοσσαείς ο απόστολος Παύλος, τους δίνει συμβουλές για το πώς θα απευθύνονται στους συνανθρώπους τους, για το πώς θα μιλούν σε αυτούς. Και γνωρίζουμε καλά και μεις σήμερα, την αξία και τη σπουδαιότητα του τρόπου με τον οποίο μιλούμε στους ανθρώπους. Ο λόγος είναι μία από τις ικανότητες που διακρίνει τον άνθρωπο από τα άλλα δημιουργήματα και με αυτόν μπορεί να εκφράσει τον ψυχισμό του. Η χαρά, η λύπη, ο θυμός, η ευχαρίστηση μπορούν να εκφραστούν με το λόγο, ενώ όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν και πηγή έμπνευσης για την δημιουργία τέχνης - λογοτεχνίας, ή ποίησης. Αντίστοιχα, ο λόγος και ο τρόπος που τον εκφέρουμε δημιουργούν συναισθήματα και σε αυτόν που τον λαμβάνει.

«ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἄλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνί ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι» (Κολ.4,6). Τα λόγια σας να είναι πάντοτε γεμάτα χάρη, νοστιμισμένα με αλάτι (όχι ανούσια). Να ξέρετε πώς πρέπει να αποκρίνεστε στον καθένα.

Ο απόστολος Παύλος, δεν δίνει συμβουλές καλής συμπεριφοράς. Η προτροπή του Παύλου πηγάζει από την δίψα του για αγάπη, αλήθεια και σωτηρία. Γι΄ αυτό και η χάρις, στην οποία αναφέρεται, δεν έχει να κάνει με την ωραία έκφραση ή το ύφος, αλλά κυρίως με το ενδιαφέρον για τον άλλον και την παρουσία του Θεού στα λόγια μας. Έχει να κάνει με την προσφορά της αλήθειας στον άλλον, ακόμη κι αν αυτή προβληματίζει και γεννά αυτοκριτική. Ακόμα  κι όταν η αλήθεια είναι σκληρή. Γιατί αυτός που εκφέρει τον λόγο αγαπά τον συνομιλητή του. Θα πρέπει ο λόγος να φανερώνει τις εντολές του Θεού και του θελήματός Του, και να δείχνει το ενδιαφέρον για τη σωτηρία του συνανθρώπου.

                  Ο νοστιμισμένος με αλάτι λόγος είναι αυτός που έχει ουσία και δεν είναι λόγος «αργός», δεν είναι φλυαρία, ματαιότητα. Αν σκεφτούμε πόσους μάταιους και ανούσιους λόγους εκφέρουμε καθημερινά στη ζωή μας, δεν μπορεί παρά να προβληματιστούμε από τα Παύλεια λόγια. Ο λόγος αποτυπώνει την διάθεση της καρδιάς μας. Ο αργός λόγος, ο σαπρός, όπως τον αποκαλεί αλλού ο Παύλος, μαρτυρεί την πνευματική κατάσταση της ψυχής μας και έτσι πληγώνει τους άλλους και προκαλεί αντιδράσεις.

Το να γνωρίζουμε πώς πρέπει να αποκρινόμαστε στον καθέναν είναι σημείο διάκρισης. Ο Παύλος δεν αναφέρεται σε μία ικανότητα, διπλωματικής τοποθέτησης κάθε φορά. Η διάκριση είναι πνευματικός καρπός. Έχει να κάνει με την τοποθέτησή μας στη θέση του άλλου. Στον χαρακτήρα, τη συνείδηση, την ψυχή του άλλου. Στις δυνατότητές του να αντέξει τους λόγους μας. Αλλά έχει να κάνει και πάλι με το δικό μας βαθύτερο κίνητρο. Αν αυτό έγκειται στην φανέρωση των λόγων του Θεού, αν αυτό στοχεύει στη σωτηρία τόσο τη δική μας όσο και του άλλου, τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε εν διακρίσει. Εκεί όπου καλούμαστε να παρηγορήσουμε, θα είμαστε ήπιοι και γλυκείς. Εκεί όπου καλούμαστε να επαινέσουμε, θα το κάνουμε με μέτρο. Εκεί όπου καλούμαστε να είμαστε αυστηροί, θα  δείξουμε αποφασιστικότητα και ευθύτητα.  Δεν θα κρύψουμε την αλήθεια, αλλά και δεν θα εξουθενώσουμε τον άλλο. Πρωτίστως όμως θα φανερώσουμε το τι θέλει ο Θεός, αν βεβαίως το πιστεύουμε και το έχουμε ως στόχο.

                Η εποχή μας έχει αποθεώσει τη ρητορική δεινότητα, το ψέμα και την εξαπάτηση δια των λόγων, τα ευχάριστα στ’ αυτιά μηνύματα. Δεν μας ενδιαφέρουν τα ουσιώδη, αλλά  η φλυαρία και τα μάταια. Δεν υπάρχει διάκριση, αλλά ωραιοποίηση της πραγματικότητας για να υποταχτούμε σε όσους θέλουν να μας εξουσιάσουν. Αντίθετα ο λόγος της πίστης  λυτρώνει δια της χάριτος που γίνεται χαρά, δια του άλατος το οποίο νοστιμίζει αλλά και συντηρεί ό,τι ουσιώδες και δια της διακρίσεως, η οποία χωρίς να αποκρύπτει την αλήθεια, παρηγορεί, ενθαρρύνει και εμπνέει σε μία συνεχή πορεία προς τη σωτηρία, με τη βεβαιότητα της βοήθειας του Θεού σε αυτόν που θέλει να προσπαθήσει. Ο καθένας μας ας σκεφτεί ποιαν οδό θα ακολουθήσει.

 

Η διάκριση της αίρεσης

 «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3, 10-11)

«Τον άνθρωπο που ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μία δύο φορές, κι αν δεν ακούσει, άφησέ τον με τη βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του» 

            Υπάρχουν θέματα στη ζωή μας στα οποία οι διαφορετικές απόψεις είναι ανθρώπινο να υφίστανται. Ο καθένας μας έχει την προσωπικότητά του και βλέπει την ζωή με τον τρόπο του. Υπάρχουν βεβαίως άνθρωποι που και πείρα και γνώση έχουν και, στην πνευματική ζωή, φώτιση από τον Θεό, ώστε να μπορούμε να τους συμβουλευτούμε και να ελέγξουμε την αλήθεια της γνώμης μας, ακόμη κι αν αποφασίσουμε ότι οι συμβουλές τους δεν μας ταιριάζουν. Υπάρχουν όμως και θέματα στα οποία δεν μπορούμε να έχουμε διαφορετική γνώμη. Αυτά έχουν να κάνουν με την πίστη και την αλήθεια της. Είναι τα δογματικά ζητήματα, αυτά που αναδεικνύουν Ποιος είναι ο Θεός που πιστεύουμε, ποια είναι η Εκκλησία στην οποία είμαστε μέλη, ποιο είναι το νόημα της ζωής που μας δόθηκε και ακολουθούμε. Εκεί δεν χωρούν συμβιβασμοί, αλλά όποιος ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες, αποκόπτει τον εαυτό του από την πίστη, αμαρτάνει έχοντας  διαστραφεί ως προς την αλήθεια.

            Είναι εύκολο ο καθένας μας να αυτοαναγορευθεί προστάτης της πίστης και να κατηγορεί άλλους ανθρώπους ως αιρετικούς. Δεν είναι φαινόμενο των καιρών μας, αλλά ίσχυε στην Εκκλησία από την αρχή της παρουσίας της στον κόσμο. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος μας υποδεικνύει κάποια κριτήρια με τα οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτό το θέμα. Τη αναφορά του για τις συμβουλές στους αιρετικούς και την αυτοκαταδίκη τους δεν την απευθύνει στον καθέναν μας μέσα στην Εκκλησία, αλλά στον μαθητή του τον απόστολο Τίτο, ο οποίος ήταν επίσκοπος στην Κρήτη. Για τον απόστολο Παύλο ο καθένας μας οφείλει να έχει την θέση που του ταιριάζει στην εκκλησιαστική ζωή. Ο κύριος υπεύθυνος είναι ο επίσκοπος, ο διάδοχος των αποστόλων, αυτός που έχει εκλεγεί από την Εκκλησία να συνεχίσει και την πίστη και το έργο τους. Όσοι βρισκόμαστε υπό τον επίσκοπο, ιερείς, μοναχοί και μοναχές, θεολόγοι, λαϊκοί οφείλουμε να έχουμε επίγνωση της θέσης μας.

            Ο αιρετικός στην πράξη επιλέγει κάποιες από τις αλήθειες της πίστης, τις οποίες ερμηνεύει και ζει κατά το θέλημα και την σκέψη του και όταν έρχεται η στιγμή οι θέσεις τους να τεθούν υπό την κρίση του σώματος του Χριστού, φεύγει από το σώμα. Αποτειχίζεται. Αποχωρεί. Ιδρύει δική του εκκλησία, ομάδα, παρασυναγωγή. Κριτήριο της αλήθειας είναι η σκέψη του και ο ίδιος ο εαυτός του, η γνώμη του. Γι’ αυτό και δεν δέχεται συμβουλές. Δεν δέχεται άλλες διδασκαλίες, αλλά εμμένει στις δικές του θέσεις. Ο αιρετικός είναι ατομοκεντρικός. Λησμονεί ότι η αλήθεια βρίσκεται στην κοινωνία με το σώμα του Χριστού και μόνο όταν υπάρχει αυτή η κοινωνία υπάρχει αλήθεια.

            Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος ζητεί από τον επίσκοπο και απόστολο Τίτο να συμβουλέψει μία και δύο φορές τον αιρετικό, όχι όμως να επιμείνει. Εδώ έρχεται το δεύτερο κριτήριο. Η πρώτη φορά έχει να κάνει με την ανασκευή των λόγων και την αγάπη προς το πρόσωπο που αμαρτάνει. Η δεύτερη φορά δείχνει το ενδιαφέρον και την φροντίδα για το πρόσωπο. Τρίτη φορά δεν πρέπει να υπάρξει, διότι ο κάθε αιρετικός νιώθει σπουδαίος, διότι οι άλλοι ασχολούνται μαζί του και οι θέσεις του προκαλούν συζήτηση. Ο ατομοκεντρικός και εγωιστής ζει για να ασχολούνται οι άλλοι μαζί του. Έτσι ο Παύλος ξεκαθαρίζει την θέση της Εκκλησίας. Οι ιδέες κρίνονται. Η αγάπη δείχνεται. Η αλήθεια όμως βρίσκεται στο σώμα του Χριστού.

            Η πιο εύκολη κατηγορία που μπορεί να διατυπώσει κάποιος σε περιπτώσεις εκκλησιαστικών διαφωνιών είναι η αίρεση. Για την εκκλησιαστική συνείδησή όμως ο επίσκοπος και η τοπική ή η οικουμενική Εκκλησία είναι αρμόδιοι για τέτοιους χαρακτηρισμούς. Οι υπόλοιποι εξ ημών οφείλουμε να ακολουθούμε την εκκλησιαστική πορεία, να προσευχόμαστε για όσους σφάλλουν, αλλά να μην φανατιζόμαστε, να μην λειτουργούμε ως αυθεντίες και ως επικεφαλής. Να παραμένουμε συνδεδεμένοι με το σώμα του Χριστού και να προσευχόμαστε για όσους σφάλλουν. Βεβαίως, να μην ακολουθούμε ανθρώπους που υποστηρίζουν πλανερές διδασκαλίες ή κηρύσσουν ανταρσία εις βάρος της Εκκλησίας. Η γνώμη μας να τίθεται στην κρίση του σώματος.

Στις μέρες μας βλέπουμε διαμάχες εκκλησιών, στις οποίες κάποιες επιβάλλουν διακοπή της κοινωνίας στην θεία ευχαριστία. Είναι όμως αχαρακτήριστη μία τέτοια συμπεριφορά. Η διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας επιβάλλεται σε περιπτώσεις αιρέσεων, δηλαδή αλλοιώσεων του ευαγγελικού, πατερικού και σωτηριολογικού μηνύματος της πίστης, όχι σε περιπτώσεις διοικητικών ή άλλων διαφορών.  Η πίστη μένει. Οι γεωγραφικές ή προσωπικές διαιρέσεις αλλάζουν στο διάβα του χρόνου. Η εκκλησιαστική ζωή δεν είναι πορεία εξουσίας, αλλά αγάπης και αλήθειας.

Και κάτι τελευταίο. Στις διαφωνίες μεταξύ των ανθρώπων για ζητήματα πορείας και θέασης της ζωής ας μην ξεχνούμε ότι η υπερβολή στις αντιδράσεις δεν ωφελεί. Η αγάπη προς τον άλλον και η ταπείνωση να γνωρίζουμε τα όριά μας ας συνοδεύονται από την επίγνωση της ελευθερίας τόσο των άλλων όσο και του εαυτού μας. Μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν, ας προσευχόμαστε, γνωρίζοντας ότι η ελευθερία είναι απαραβίαστο δώρο!