Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014
Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014
Η ΚΡΙΣΗ
Ζούμε σε πια παράξενη εποχή, όπου όλοι μιλούν για την συντέλεια του κόσμου, την πραγματοποίηση της αποκάλυψης, την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, μα κανείς σχεδόν, δεν αλλάζει τον τρόπο της ζωής του. Ίσως θεωρούμε τον εαυτό μας σεσωσμένο και δεν δίνουμε βάση σ΄ αυτό που η Εκκλησία μας προβάλει όλες αυτές τις Κυριακές του Τριωδίου. Την ταπείνωση και την μετάνοια, δηλαδή την αλλαγή της ζωής μας. Γιατί και το κριτήριο της αγάπης που θέτει ο Χριστός στη σημερινή Περικοπή πηγάζει από αυτά. Για να αγαπήσει ο άνθρωπος χρειάζεται η ύπαρξή του να έχει προχωρήσει σε έξοδο από την οχύρωση στο εγώ. Από τα δικαιώματά του. Να έχει καλλιεργήσει ένα ήθος προσφοράς και θυσίας. Να έχει ασκηθεί στην καλοσύνη. Η καλοσύνη βλέπει την ανάγκη του διπλανού ως πιο σημαντική από την προσωπική ανάγκη. Η καλοσύνη πηγάζει από μία καρδιά που έχει συγχωρέσει τον άλλο για την αποτυχία του να έχει την τροφή που του χρειάζεται, τα ρούχα, την συντροφικότητα, αλλά και την αποδοχή της κοινωνίας. Για να προσφέρει κάποιος χρειάζεται να έχει δοτικότητα. Και η δοτικότητα δεν αποκτιέται όταν κέντρο του κόσμου είναι ο εαυτός μας, αλλά όταν η ψυχή καλλιεργείται στο δρόμο της αρετής, στο δρόμο της ανθρωπιάς, στο δρόμο της συγχώρεσης. Η καλοσύνη βγαίνει από μια ταπεινή ψυχή. Από αυτή που έχει συναίσθηση ότι παντού βρίσκεται ο Χριστός. Η καλοσύνη κάνει τον άνθρωπο να μη νικιέται από τον πειρασμό της αυτάρκειας, να μην οχυρώνεται πίσω κάθε κρίση και να λειτουργεί όπως μπορεί ώστε και ο άλλος να ξαναβρεί νόημα στη ζωή του, παρηγοριά και γαλήνη, καλύπτοντας τις υλικές του ανάγκες, αλλά και την ανάγκη του για επικοινωνία, συνάντηση και μοίρασμα. Είθε λοιπόν να μπορέσουμε να ακούσουμε την φωνή Του να λέει προς εμάς: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ετοιμασμένην υμίν βασιλείαν».
ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ!
Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.
Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.
- Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω:
Τότε η μικρή του είπε:
- Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!
- Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.
- Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, πόσο κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω; Έχω χρήματα...
Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.
- Δεν ξέρω, του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι' αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα.
Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτά έχει, η μικρή του απάντησε: «Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».
- Τι σύμπτωση, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό: Ένα δολάριο και 11 σεντς!
Πήρε τα λεπτά, έπιασε την μικρή απ' το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα».
Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ, ο γνωστός νευροχειρουργός.
Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
- Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά. Απορώ πόσο θα κόστισε.
Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα δολάριο και 11 σέντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού...».
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Γίνονται άραγε θαύματα; Πώς έγινε θαύμα στην ιστορία μας, αφού ο γιατρός έκανε την εγχείρηση; Μήπως ήταν «τύχη» ή σύμπτωση η συνάντηση με τον κατάλληλο άνθρωπο, που έφερε εις πέρας την επέμβαση; Και αν δεν κατάφερνε το παιδί να συγκινήσει τους ανθρώπους, στους οποίους απευθύνθηκε, θα γινότανε το θαύμα; Κι αν η χειρουργική επέμβαση δεν είχε αίσιο αποτέλεσμα, θα μιλούσαμε για θαύμα;
Θα έλεγα απλά, ότι δεν υπάρχουν εύκολες και λογικές απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Υπάρχει μία απάντηση που βρίσκεται στην τελευταία σειρά της μικρής μας ιστορίας: «η πίστη ενός μικρού παιδιού». Αυτή η πίστη είναι το κλειδί που δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Γι΄ αυτόν που πιστεύει ακόμη και η αναπνοή του είναι ένα θαύμα. Η ύπαρξη ανθρώπων που τον αγαπούν, η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους αλλά και η διάθεση προσφοράς που συναντά στους συνανθρώπους του είναι και αυτό ένα θαύμα. Και τα θαύματα δεν γίνονται πάντα με την υπέρβαση των νόμων της φύσεως, αλλά και με την φυσική ροή των πραγμάτων, με τον κατάλληλο συνδυασμό προσώπων ή αντικειμένων στον κατάλληλο χρόνο και στο χώρο, κάτι που στατιστικά μπορεί να είναι ασήμαντο, αλλά η πρόνοια του Θεού το κάνει εφικτό.
Απλά, η εμπιστοσύνη και η βεβαιότητα στο ενδιαφέρον και την αγάπη του Θεού για τον καθένα μας, αυτή η πίστη, μας κάνει να δεχόμαστε το όποιο αποτέλεσμα, με τη σιγουριά ότι αυτό είναι το συμφέρον μας για την πνευματική μας ύπαρξη και υπόσταση.
Τα Λειτουργικά Βιβλία της Εκκλησίας μας:
Έχοντας τελειώσει και τη σειρά με τα ιερά σκεύη που χρησιμοποιούνται στην Εκκλησία για τη θεία λατρεία, θα παρουσιάσουμε τα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας, δηλαδή τα βιβλία που χρησιμοποιούνται για τη τέλεση των Ιερών Ακολουθιών της Εκκλησίας μας.
Το Ευαγγέλιο, το οποίο συμβολίζει την πραγματική παρουσία του Χριστού στην Εκκλησία και το γεγονός ότι η Εκκλησία διαφυλάσσει την Αλήθεια. Είναι το ιδιαίτερα διακοσμημένο βιβλίο της Εκκλησίας που θυμιάζεται, προσκυνείται και αποτίθεται πάνω στην Αγία Τράπεζα. Στη μια πλευρά του εικονίζεται η Σταύρωση και στην άλλη η Ανάσταση του Κυρίου. Στον Εσπερινό του Σαββάτου, την Κυριακή και την περίοδο των σαράντα ημερών μετά το Πάσχα, προβάλλεται η Ανάσταση. Τις άλλες ημέρες προβάλλεται η Σταύρωση.
Διαιρείται κυρίως σε δύο μέρη.
Το πρώτο περιλαμβάνει τις περικοπές των Ευαγγελίων πού αναγιγνώσκονται καθημερινά ολόκληρο το χρόνο. Αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα. Μέχρι την Πεντηκοστή
αναγιγνώσκονται περικοπές από το «κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον». Μέχρι την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αναγιγνώσκονται περικοπές από το «κατά Ματθαίον». Μέχρι την αρχή της Τεσσαρακοστής από το «κατά Λουκάν» και μέχρι το Μεγάλο Σάββατο από το «κατά Μάρκον» Ευαγγέλιον. Στο τέλος του πρώτου αυτού μέρους περιέχονται και τα ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια πού διαβάζονται εκ περιτροπής στον Όρθρο των Κυριακών.
Περιλαμβάνει ακόμη και τις ευαγγελικές περικοπές που αναγιγνώσκονται στις διάφορες εορτές του έτους, τόσο τις σταθερές ανά μήνα, όσο και τις κινητές. Επειδή η διάρθρωση των περικοπών στο βιβλίο γίνεται με τη σειρά που αυτές αναγιγνώσκονται στο Ναό και όχι σύμφωνα με τα κεφάλαια που είναι χωρισμένη η Καινή Διαθήκη, χρησιμοποιείται ο όρος Ευαγγελιστάριο.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ:
Δεν κάνει το θαύμα την πίστη, αλλά η πίστη το θαύμα!
Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.
Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.
- Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω:
Τότε η μικρή του είπε:
- Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!
- Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.
- Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, πόσο κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω; Έχω χρήματα...
Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.
- Δεν ξέρω, του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι' αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα.
Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτά έχει, η μικρή του απάντησε: «Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».
- Τι σύμπτωση, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό: Ένα δολάριο και 11 σεντς!
Πήρε τα λεπτά, έπιασε την μικρή απ' το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα».
Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ, ο γνωστός νευροχειρουργός.
Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
- Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά. Απορώ πόσο θα κόστισε.
Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα δολάριο και 11 σέντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού...».
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Γίνονται άραγε θαύματα; Πώς έγινε θαύμα στην ιστορία μας, αφού ο γιατρός έκανε την εγχείρηση; Μήπως ήταν «τύχη» ή σύμπτωση η συνάντηση με τον κατάλληλο άνθρωπο, που έφερε εις πέρας την επέμβαση; Και αν δεν κατάφερνε το παιδί να συγκινήσει τους ανθρώπους, στους οποίους απευθύνθηκε, θα γινότανε το θαύμα; Κι αν η χειρουργική επέμβαση δεν είχε αίσιο αποτέλεσμα, θα μιλούσαμε για θαύμα;
Θα έλεγα απλά, ότι δεν υπάρχουν εύκολες και λογικές απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Υπάρχει μία απάντηση που βρίσκεται στην τελευταία σειρά της μικρής μας ιστορίας: «η πίστη ενός μικρού παιδιού». Αυτή η πίστη είναι το κλειδί που δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Γι΄ αυτόν που πιστεύει ακόμη και η αναπνοή του είναι ένα θαύμα. Η ύπαρξη ανθρώπων που τον αγαπούν, η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους αλλά και η διάθεση προσφοράς που συναντά στους συνανθρώπους του είναι και αυτό ένα θαύμα. Και τα θαύματα δεν γίνονται πάντα με την υπέρβαση των νόμων της φύσεως, αλλά και με την φυσική ροή των πραγμάτων, με τον κατάλληλο συνδυασμό προσώπων ή αντικειμένων στον κατάλληλο χρόνο και στο χώρο, κάτι που στατιστικά μπορεί να είναι ασήμαντο, αλλά η πρόνοια του Θεού το κάνει εφικτό.
Απλά, η εμπιστοσύνη και η βεβαιότητα στο ενδιαφέρον και την αγάπη του Θεού για τον καθένα μας, αυτή η πίστη, μας κάνει να δεχόμαστε το όποιο αποτέλεσμα, με τη σιγουριά ότι αυτό είναι το συμφέρον μας για την πνευματική μας ύπαρξη και υπόσταση.
Τα Λειτουργικά Βιβλία της Εκκλησίας μας:
Έχοντας τελειώσει και τη σειρά με τα ιερά σκεύη που χρησιμοποιούνται στην Εκκλησία για τη θεία λατρεία, θα παρουσιάσουμε τα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας, δηλαδή τα βιβλία που χρησιμοποιούνται για τη τέλεση των Ιερών Ακολουθιών της Εκκλησίας μας.
Το Ευαγγέλιο, το οποίο συμβολίζει την πραγματική παρουσία του Χριστού στην Εκκλησία και το γεγονός ότι η Εκκλησία διαφυλάσσει την Αλήθεια. Είναι το ιδιαίτερα διακοσμημένο βιβλίο της Εκκλησίας που θυμιάζεται, προσκυνείται και αποτίθεται πάνω στην Αγία Τράπεζα. Στη μια πλευρά του εικονίζεται η Σταύρωση και στην άλλη η Ανάσταση του Κυρίου. Στον Εσπερινό του Σαββάτου, την Κυριακή και την περίοδο των σαράντα ημερών μετά το Πάσχα, προβάλλεται η Ανάσταση. Τις άλλες ημέρες προβάλλεται η Σταύρωση.
Διαιρείται κυρίως σε δύο μέρη.
Το πρώτο περιλαμβάνει τις περικοπές των Ευαγγελίων πού αναγιγνώσκονται καθημερινά ολόκληρο το χρόνο. Αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα. Μέχρι την Πεντηκοστή
αναγιγνώσκονται περικοπές από το «κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον». Μέχρι την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αναγιγνώσκονται περικοπές από το «κατά Ματθαίον». Μέχρι την αρχή της Τεσσαρακοστής από το «κατά Λουκάν» και μέχρι το Μεγάλο Σάββατο από το «κατά Μάρκον» Ευαγγέλιον. Στο τέλος του πρώτου αυτού μέρους περιέχονται και τα ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια πού διαβάζονται εκ περιτροπής στον Όρθρο των Κυριακών.
Περιλαμβάνει ακόμη και τις ευαγγελικές περικοπές που αναγιγνώσκονται στις διάφορες εορτές του έτους, τόσο τις σταθερές ανά μήνα, όσο και τις κινητές. Επειδή η διάρθρωση των περικοπών στο βιβλίο γίνεται με τη σειρά που αυτές αναγιγνώσκονται στο Ναό και όχι σύμφωνα με τα κεφάλαια που είναι χωρισμένη η Καινή Διαθήκη, χρησιμοποιείται ο όρος Ευαγγελιστάριο.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ:
Δεν κάνει το θαύμα την πίστη, αλλά η πίστη το θαύμα!
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 15η 22 – 23.2.2014
Η θεραπεία του Αινέα και η ανάσταση της Ταβιθά
Κάποτε, καθώς ο Απόστολος Πέτρος περιόδευε σ' όλα αυτά τα μέρη για να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού, κατέβηκε και στους πιστούς που κατοικούσαν στην περιοχή της Λύδδας. Εκεί βρήκε κάποιον που ονομαζόταν Αινέας, ο οποίος ήταν κατάκοιτος για οχτώ χρόνια, γιατί ήταν παράλυτος. Του είπε, λοιπόν, ο Πέτρος: "Αινέα, σε γιατρεύει ο Ιησούς Χριστός! Σήκω και τακτοποίησε μόνος σου το κρεβάτι σου". Κι αμέσως σηκώθηκε! Και τον είδαν όλοι οι κάτοικοι της Λύδδας και του Σάρωνα, και πίστεψαν στον Κύριο.
Στην Ιόππη, επίσης, ζούσε μια πιστή που ονομαζόταν Ταβιθά, το όνομα της οποίας στα Ελληνικά σημαίνει Δορκάδα (δηλαδή ζαρκάδι). H ζωή της ήταν γεμάτη από καλά έργα και ελεημοσύνες που έκανε. Αρρώστησε όμως τις μέρες εκείνες και πέθανε. Την έλουσαν, λοιπόν, και την έβαλαν στη σοφίτα. Κι επειδή η Λύδδα ήταν κοντά στην Ιόππη κι άκουσαν οι πιστοί πως ο Πέτρος ήταν εκεί, έστειλαν δύο άντρες, παρακαλώντας τον να πάει μέχρι εκεί χωρίς αναβολή. Σηκώθηκε, λοιπόν, ο Πέτρος και πήγε μαζί τους. Μόλις έφτασε εκεί, τον ανέβασαν στη σοφίτα, όπου και τον κύκλωσαν όλες οι χήρες κλαίγοντας και δείχνοντάς του παλτά κι άλλα ρούχα, που έφτιαχνε για τους φτωχούς η Δορκάδα, όσο ζούσε μαζί τους. Τότε, ο Πέτρος, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε. Έπειτα, στράφηκε στο νεκρό σώμα και είπε: "Ταβιθά, σήκω!" Κι εκείνη άνοιξε τα μάτια της και, βλέποντας τον Πέτρο, ανακάθισε. Της έδωσε τότε το χέρι του και τη σήκωσε. Φώναξε κατόπιν τους πιστούς και τις χήρες και τους την παρουσίασε ζωντανή !
Κι έγινε γνωστό αυτό σε όλη την Ιόππη και πολλοί πίστεψαν στον Κύριο. Εκεί, λοιπόν, στην Ιόππη, ο Πέτρος έμεινε αρκετές μέρες στο σπίτι κάποιου Σίμωνα, που ήταν βυρσοδέψης.
(Πράξ. 9, 32-43)
Ερμηνευτικά σχόλια
Σε γιατρεύει ο Ιησούς Χριστός: οι απόστολοι έκαναν πολλά θαύματα, αλλά πάντοτε έλεγαν ότι τη δύναμη την παίρνουν από το Χριστό ή το Άγιο Πνεύμα. Δεν προσπαθούσαν να δείξουν ότι έχουν θαυματουργικές ικανότητες για να κερδίσουν δόξα ή χρήματα από τους ανθρώπους. Εμείς σήμερα κάθε φορά που καταφέρνουμε να επιτύχουμε κάτι, έστω και το πιο μικρό, θέλουμε να μας θαυμάζουν οι φίλοι μας και οι συγγενείς μας, αλλά ξεχνάμε να πούμε ένα ευχαριστώ στο Θεό που μας βοήθησε να πετύχουμε τους στόχους μας.
Σήκω και τακτοποίησε μόνος σου το κρεβάτι σου: ο Χριστός είναι πάντοτε δίπλα μας και μας απλώνει το χέρι για να μας βοηθήσει. Πρέπει όμως και εμείς οι ίδιοι να δεχτούμε τη βοήθεια που μας προσφέρει, να βοηθήσουμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας αν θέλουμε να βιώσουμε το θαύμα. Ο Θεός δεν μας αναγκάζει να είμαστε μαζί Του, μας έχει δώσει την ελευθερία να Τον ακολουθήσουμε. Έτσι και κάθε φορά που κάνει ένα θαύμα για εμάς, έχουμε κι εμείς την ευθύνη να το δεχτούμε.
Οι κάτοικοι της Λύδδας και του Σάρωνα: Η θεραπεία του Αινέα δεν βοήθησε μόνο τον ίδιο. Με το θαύμα αυτό πίστεψαν στο Χριστό οι κάτοικοι από δυο πόλεις. Πολλά θαύματα έγιναν και γίνονται στο όνομα του Ιησού Χριστού. Δεν γίνονται όμως ούτε για να κάνει επίδειξη αυτός που το τελεί, ούτε για να δείξει ο Θεός τη δύναμη του. Κάθε ένα από τα θαύματα που γίνονται έχουν σκοπό να βιώσουμε την αγάπη του Χριστού ώστε να μετανοήσουμε και να επιστρέψουμε κοντά Του.
Γεμάτη από καλά έργα: Η Ταβιθά είχε αφιερώσει τη ζωή της στη βοήθεια των άλλων. Γι' αυτό και την αγαπούσαν πολύ οι κάτοικοι της Ιόππης. Αυτό ζητάει και από εμάς ο Χριστός, να μην είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και στις ανάγκες μας, αλλά να δίνουμε σημασία και στις ζωές των γύρω μας. Να μην γινόμαστε εγωιστές, αλλά να ανοίγουμε την καρδιά μας στους γύρω μας και να προσφέρουμε απλόχερα υλικά αλλά και πνευματικά αγαθά.
Τον κύκλωσαν όλες οι χήρες κλαίγοντας: Η καλοσύνη της Ταβιθά φαίνεται από την αγάπη που της είχαν οι κάτοικοι της Ιόππης. Όλοι οι πιστοί στενοχωρήθηκαν που πέθανε γι'αυτό και έτρεξαν να καλέσουν τον Απόστολο Πέτρο. Όταν δίνεις αγάπη στους άλλους τότε σου την επιστρέφουν κι εκείνοι. Η Ταβιθά δεν περίμενε να πεθάνει για να βιώσει την ανάσταση. Βιώνε την ευτυχία γιατί ζούσε με τέτοιο τρόπο τη ζωή της, σκορπίζοντας την αγάπη γύρω της. Ο Χριστός δεν μας λέει να ζήσουμε εδώ δυστυχισμένοι για να ανταμειφθούμε στην Βασιλεία του Θεού. Όποιος ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, όπως και η Ταβιθά, ζει την ανάσταση ήδη από αυτόν τον κόσμο.
τους την παρουσίασε ζωντανή: η ανάσταση της Ταβιθά ήταν μία επιβράβευση για την αγάπη των ανθρώπων προς το πρόσωπό της. Όχι ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος, αλλά φαίνεται ότι την είχαν ανάγκη για την δική της αγάπη και έτσι ο Πέτρος παρακάλεσε το Θεό κι Εκείνος ανταποκρίθηκε, κάνοντας το θαύμα. Τα θαύματα γίνονται όταν κάποιοι θα ωφεληθούν τόσο στη σχέση τους με το Θεό, όσο και στη σχέση τους με τους ανθρώπους. Εμείς καλούμαστε να σκεφθούμε πόσα θαύματα γίνονται καθημερινά στη ζωή μας. Το ότι ανασαίνουμε, το ότι μπορούμε να χαρούμε τις ομορφιές του κόσμου, το ότι δεν είμαστε μόνοι μας, το ότι έχουμε το Χριστό και τους αγίους κοντά μας, δηλαδή μπορούμε να ζούμε τη χαρά της Εκκλησίας, αυτά είναι αληθινά θαύματα. Θαύμα είναι το γεγονός ότι ο Χριστός συγχωρεί όλους τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους, με την μετάνοια, δηλαδή τους γλιτώνει από τον θάνατο της ψυχής, τον πνευματικό θάνατο, που είναι η ζωή μακριά Του. Θαύμα όμως είναι και να χτίσουμε με τον τρόπο μας αγάπη τόσο προς τους άλλους, όσο και προς το περιβάλλον, την φύση, τον κόσμο. Ας το παλέψουμε λοιπόν, ζώντας τη ζωή τη Εκκλησίας. Γιατί εκεί γίνονται τα θαύματα στην αληθινή τους διάσταση.
Ερωτήσεις
1. Στο όνομα ποιου γίνονται τα θαύματα;
2. Γιατί γίνονται θαύματα;
3. Πώς ζούσε η Ταβιθά;
4. Γίνονται θαύματα και στην δική μας ζωή; Πώς μπορούμε να τα ζήσουμε;
Συμπέρασμα: Αληθινό θαύμα είναι η αγάπη που ανασταίνει τόσο από τον σωματικό όσο και από τον πνευματικό θάνατο και το θαύμα αυτό το ζούμε στην Εκκλησία.
Η θεραπεία του Αινέα και η ανάσταση της Ταβιθά
Κάποτε, καθώς ο Απόστολος Πέτρος περιόδευε σ' όλα αυτά τα μέρη για να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού, κατέβηκε και στους πιστούς που κατοικούσαν στην περιοχή της Λύδδας. Εκεί βρήκε κάποιον που ονομαζόταν Αινέας, ο οποίος ήταν κατάκοιτος για οχτώ χρόνια, γιατί ήταν παράλυτος. Του είπε, λοιπόν, ο Πέτρος: "Αινέα, σε γιατρεύει ο Ιησούς Χριστός! Σήκω και τακτοποίησε μόνος σου το κρεβάτι σου". Κι αμέσως σηκώθηκε! Και τον είδαν όλοι οι κάτοικοι της Λύδδας και του Σάρωνα, και πίστεψαν στον Κύριο.
Στην Ιόππη, επίσης, ζούσε μια πιστή που ονομαζόταν Ταβιθά, το όνομα της οποίας στα Ελληνικά σημαίνει Δορκάδα (δηλαδή ζαρκάδι). H ζωή της ήταν γεμάτη από καλά έργα και ελεημοσύνες που έκανε. Αρρώστησε όμως τις μέρες εκείνες και πέθανε. Την έλουσαν, λοιπόν, και την έβαλαν στη σοφίτα. Κι επειδή η Λύδδα ήταν κοντά στην Ιόππη κι άκουσαν οι πιστοί πως ο Πέτρος ήταν εκεί, έστειλαν δύο άντρες, παρακαλώντας τον να πάει μέχρι εκεί χωρίς αναβολή. Σηκώθηκε, λοιπόν, ο Πέτρος και πήγε μαζί τους. Μόλις έφτασε εκεί, τον ανέβασαν στη σοφίτα, όπου και τον κύκλωσαν όλες οι χήρες κλαίγοντας και δείχνοντάς του παλτά κι άλλα ρούχα, που έφτιαχνε για τους φτωχούς η Δορκάδα, όσο ζούσε μαζί τους. Τότε, ο Πέτρος, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε. Έπειτα, στράφηκε στο νεκρό σώμα και είπε: "Ταβιθά, σήκω!" Κι εκείνη άνοιξε τα μάτια της και, βλέποντας τον Πέτρο, ανακάθισε. Της έδωσε τότε το χέρι του και τη σήκωσε. Φώναξε κατόπιν τους πιστούς και τις χήρες και τους την παρουσίασε ζωντανή !
Κι έγινε γνωστό αυτό σε όλη την Ιόππη και πολλοί πίστεψαν στον Κύριο. Εκεί, λοιπόν, στην Ιόππη, ο Πέτρος έμεινε αρκετές μέρες στο σπίτι κάποιου Σίμωνα, που ήταν βυρσοδέψης.
(Πράξ. 9, 32-43)
Ερμηνευτικά σχόλια
Σε γιατρεύει ο Ιησούς Χριστός: οι απόστολοι έκαναν πολλά θαύματα, αλλά πάντοτε έλεγαν ότι τη δύναμη την παίρνουν από το Χριστό ή το Άγιο Πνεύμα. Δεν προσπαθούσαν να δείξουν ότι έχουν θαυματουργικές ικανότητες για να κερδίσουν δόξα ή χρήματα από τους ανθρώπους. Εμείς σήμερα κάθε φορά που καταφέρνουμε να επιτύχουμε κάτι, έστω και το πιο μικρό, θέλουμε να μας θαυμάζουν οι φίλοι μας και οι συγγενείς μας, αλλά ξεχνάμε να πούμε ένα ευχαριστώ στο Θεό που μας βοήθησε να πετύχουμε τους στόχους μας.
Σήκω και τακτοποίησε μόνος σου το κρεβάτι σου: ο Χριστός είναι πάντοτε δίπλα μας και μας απλώνει το χέρι για να μας βοηθήσει. Πρέπει όμως και εμείς οι ίδιοι να δεχτούμε τη βοήθεια που μας προσφέρει, να βοηθήσουμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας αν θέλουμε να βιώσουμε το θαύμα. Ο Θεός δεν μας αναγκάζει να είμαστε μαζί Του, μας έχει δώσει την ελευθερία να Τον ακολουθήσουμε. Έτσι και κάθε φορά που κάνει ένα θαύμα για εμάς, έχουμε κι εμείς την ευθύνη να το δεχτούμε.
Οι κάτοικοι της Λύδδας και του Σάρωνα: Η θεραπεία του Αινέα δεν βοήθησε μόνο τον ίδιο. Με το θαύμα αυτό πίστεψαν στο Χριστό οι κάτοικοι από δυο πόλεις. Πολλά θαύματα έγιναν και γίνονται στο όνομα του Ιησού Χριστού. Δεν γίνονται όμως ούτε για να κάνει επίδειξη αυτός που το τελεί, ούτε για να δείξει ο Θεός τη δύναμη του. Κάθε ένα από τα θαύματα που γίνονται έχουν σκοπό να βιώσουμε την αγάπη του Χριστού ώστε να μετανοήσουμε και να επιστρέψουμε κοντά Του.
Γεμάτη από καλά έργα: Η Ταβιθά είχε αφιερώσει τη ζωή της στη βοήθεια των άλλων. Γι' αυτό και την αγαπούσαν πολύ οι κάτοικοι της Ιόππης. Αυτό ζητάει και από εμάς ο Χριστός, να μην είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και στις ανάγκες μας, αλλά να δίνουμε σημασία και στις ζωές των γύρω μας. Να μην γινόμαστε εγωιστές, αλλά να ανοίγουμε την καρδιά μας στους γύρω μας και να προσφέρουμε απλόχερα υλικά αλλά και πνευματικά αγαθά.
Τον κύκλωσαν όλες οι χήρες κλαίγοντας: Η καλοσύνη της Ταβιθά φαίνεται από την αγάπη που της είχαν οι κάτοικοι της Ιόππης. Όλοι οι πιστοί στενοχωρήθηκαν που πέθανε γι'αυτό και έτρεξαν να καλέσουν τον Απόστολο Πέτρο. Όταν δίνεις αγάπη στους άλλους τότε σου την επιστρέφουν κι εκείνοι. Η Ταβιθά δεν περίμενε να πεθάνει για να βιώσει την ανάσταση. Βιώνε την ευτυχία γιατί ζούσε με τέτοιο τρόπο τη ζωή της, σκορπίζοντας την αγάπη γύρω της. Ο Χριστός δεν μας λέει να ζήσουμε εδώ δυστυχισμένοι για να ανταμειφθούμε στην Βασιλεία του Θεού. Όποιος ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, όπως και η Ταβιθά, ζει την ανάσταση ήδη από αυτόν τον κόσμο.
τους την παρουσίασε ζωντανή: η ανάσταση της Ταβιθά ήταν μία επιβράβευση για την αγάπη των ανθρώπων προς το πρόσωπό της. Όχι ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος, αλλά φαίνεται ότι την είχαν ανάγκη για την δική της αγάπη και έτσι ο Πέτρος παρακάλεσε το Θεό κι Εκείνος ανταποκρίθηκε, κάνοντας το θαύμα. Τα θαύματα γίνονται όταν κάποιοι θα ωφεληθούν τόσο στη σχέση τους με το Θεό, όσο και στη σχέση τους με τους ανθρώπους. Εμείς καλούμαστε να σκεφθούμε πόσα θαύματα γίνονται καθημερινά στη ζωή μας. Το ότι ανασαίνουμε, το ότι μπορούμε να χαρούμε τις ομορφιές του κόσμου, το ότι δεν είμαστε μόνοι μας, το ότι έχουμε το Χριστό και τους αγίους κοντά μας, δηλαδή μπορούμε να ζούμε τη χαρά της Εκκλησίας, αυτά είναι αληθινά θαύματα. Θαύμα είναι το γεγονός ότι ο Χριστός συγχωρεί όλους τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους, με την μετάνοια, δηλαδή τους γλιτώνει από τον θάνατο της ψυχής, τον πνευματικό θάνατο, που είναι η ζωή μακριά Του. Θαύμα όμως είναι και να χτίσουμε με τον τρόπο μας αγάπη τόσο προς τους άλλους, όσο και προς το περιβάλλον, την φύση, τον κόσμο. Ας το παλέψουμε λοιπόν, ζώντας τη ζωή τη Εκκλησίας. Γιατί εκεί γίνονται τα θαύματα στην αληθινή τους διάσταση.
Ερωτήσεις
1. Στο όνομα ποιου γίνονται τα θαύματα;
2. Γιατί γίνονται θαύματα;
3. Πώς ζούσε η Ταβιθά;
4. Γίνονται θαύματα και στην δική μας ζωή; Πώς μπορούμε να τα ζήσουμε;
Συμπέρασμα: Αληθινό θαύμα είναι η αγάπη που ανασταίνει τόσο από τον σωματικό όσο και από τον πνευματικό θάνατο και το θαύμα αυτό το ζούμε στην Εκκλησία.
Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 10 - Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014
Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014 (Αγίου Χαραλάμπους):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός - Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2013:
Μικρή Αγρυπνία:
8.30 μ.μ. – 00.30 π.μ. Εσπερινός, Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου.
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014 (του Ασώτου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Η εβδομάδα αυτή, είναι η πρώτη του Τριωδίου και καταλύουμε όλες τις τροφές ακόμη και την Τετάρτη και την Παρασκευή.
Δευτέρα 10 - Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014
Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014 (Αγίου Χαραλάμπους):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός - Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2013:
Μικρή Αγρυπνία:
8.30 μ.μ. – 00.30 π.μ. Εσπερινός, Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου.
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014 (του Ασώτου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Η εβδομάδα αυτή, είναι η πρώτη του Τριωδίου και καταλύουμε όλες τις τροφές ακόμη και την Τετάρτη και την Παρασκευή.
Ποιός είμαι;
Κατά την ώρα της προσευχής παρουσιάζονται οι δύο πρωταγωνιστές της ευαγγελικής περικοπής, και αναφέρονται και οι δύο στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Μια εικόνα που μπορεί να είναι ή να μην είναι αληθινή. Οι περισσότεροι άνθρωποι ή φοβούνται ή παραθεωρούν ή κατασκευάζουν την αλήθεια για τον εαυτό τους.
Η αλήθεια για τον εαυτό μας, για τη ζωή, για τους στόχους μας, για τις σχέσεις μας χρειάζεται γενναιότητα για να μπορεί να διακριβωθεί, αλλά και να γίνει αντικείμενο προβληματισμού ή αφορμή για μετάνοια και αλλαγή. Συνήθως φοβόμαστε την αλήθεια που δεν μας είναι ευχάριστη. Το ότι έχουμε πάθη. Το ότι φέρουμε μερίδιο ευθύνης για ό,τι συμβαίνει τη ζωή μας. Για τις επιλογές μας. Για το ότι η ζωή μας έχει όρια και τέλος. Για το ότι ο χρόνος περνά και μας λείπουν καταστάσεις ή αγάπη ή νόημα σε ό,τι κάνουμε και ιδίως στις σχέσεις μας με τους άλλους. Όλα αυτά δεν είμαστε έτοιμοι και φοβόμαστε να τα αντικρίσουμε. Γιατί ή θα μας πνίξουν οι ενοχές μας ή θα χρειαστεί να πάρουμε αποφάσεις, να ζητήσουμε άφεση και από το Θεό και από τους ανθρώπους, να κάνουμε καινούριες αρχές στη ζωή μας. Και οι άνθρωποι έχουμε μάθει στη συνήθεια. Μας βολεύει. Δεν αισθανόμαστε ότι μπορούμε να αλλάξουμε.
Άλλοτε πάλι παραθεωρούμε την αλήθεια. Αφηνόμαστε στην καθημερινότητα. Συμπνιγόμαστε στις μέριμνες του βίου. Και έχουμε πολλές δυνατότητες να μην ακούσουμε και να μη δούμε τον εαυτό μας. Η εικονική μας πραγματικότητα. Οι υποχρεώσεις μας. Η αίσθηση ότι η ζωή μας είναι γεμάτη. Κυρίως η βεβαιότητα ότι έχουμε χρόνο, αλλά και η αίσθηση ότι η αλήθεια έχει να κάνει μόνο με τον παρόντα χρόνο και προσεγγίζεται μονάχα με ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε, ό,τι γευόμαστε, ό,τι απολαμβάνουμε και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν, όπως ο Θεός, η αιωνιότητα, η κόλαση και ο παράδεισος.
Άλλοτε, όπως ο Φαρισαίος, κατασκευάζουμε την δική μας αλήθεια. Αναγορεύουμε τους εαυτούς μας σε αυθεντίες. Μετρούμε τα πάντα με βάση το πώς νομίζουμε ή πώς θα θέλαμε να είναι και θεωρούμε ότι έχουμε βρει την αλήθεια. Την δική μας όμως αλήθεια. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε με άλλα κριτήρια, όπως αυτά του λόγου του Θεού και της εκκλησιαστικής ζωής. Ο Φαρισαίος νόμιζε ότι η αλήθεια του ήταν αποδεκτή από το Θεό και τους ανθρώπους. Πίστευε σ’ αυτήν. Δεν μπορούσε να διακρίνει ότι μέσα από την αλήθεια του είχε διαγράψει την ταπείνωση, την αγάπη για τους άλλους και την ευθύνη την οποία θα έπρεπε να έχει για εκείνους. Αυτοδικαιώθηκε. Λησμόνησε ότι ενώπιον του Θεού, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει τέλειος και αναμάρτητος. Λησμόνησε ότι χωρίς το Θεό τίποτε δεν μπορεί να πετύχει κανείς αυθεντικά.
Στην προβληματική μας στάση έναντι της αλήθειας συμβάλλει αποφασιστικά η λογική της σύγκρισης. Μας παρηγορεί το γεγονός ότι δεν είμαστε όπως οι άλλοι άνθρωποι. Ο καθένας μας χρησιμοποιεί στον εαυτό του ως άλλοθι το γεγονός ότι σε σχέση με τους άλλους είμαστε καλύτεροι ή δεν είμαστε τόσο άσχημα. Διαφέρουμε. Και μπορεί να είναι αλήθεια. Και τολμούμε να πούμε ότι ο Θεός δεν θα μας λησμονήσει. Θα αναγνωρίσει τον κόπο μας και ότι θα μας ανταμείψει. Γι’ αυτό και δυσκολευόμαστε, για παράδειγμα, να κατανοήσουμε γιατί υφιστάμεθα δοκιμασίες στη ζωή μας, ενώ ενώπιον του Θεού είμαστε εντάξει. Και μπορεί κι αυτό να είναι αλήθεια. Μέσα όμως από τη σύγκριση λησμονούμε ότι ο Θεός δεν μας κρίνει με βάση τι είναι οι άλλοι, αλλά με βάση ποιοι είμαστε εμείς. Με βάση όχι την έλλειψη της κακίας, που είναι κι αυτή αμφίβολη, αλλά με βάση το πόσο προχωρήσαμε στο αληθινό νόημα της πνευματικής ζωής που είναι η ταπείνωση, η αγάπη και η εκζήτηση του ελέους και της ευσπλαχνίας του Θεού, όπως επίσης και της άφεσης που ζητούμε από Εκείνον και από όσους δυσκολέψαμε στη ζωή μας.
Ο τελώνης και η αλήθεια του αποτελούν ένα παράδειγμα που μας καλεί να ξαναδούμε τη ζωή μας. Την αλήθεια. Να μην εγκλωβιστούμε στην αλήθεια μας, αλλά να κρίνουμε τους εαυτούς μας με βάση αυτό που θέλει ο Θεός.
Η αλήθεια για τον εαυτό μας, για τη ζωή, για τους στόχους μας, για τις σχέσεις μας χρειάζεται γενναιότητα για να μπορεί να διακριβωθεί, αλλά και να γίνει αντικείμενο προβληματισμού ή αφορμή για μετάνοια και αλλαγή. Συνήθως φοβόμαστε την αλήθεια που δεν μας είναι ευχάριστη. Το ότι έχουμε πάθη. Το ότι φέρουμε μερίδιο ευθύνης για ό,τι συμβαίνει τη ζωή μας. Για τις επιλογές μας. Για το ότι η ζωή μας έχει όρια και τέλος. Για το ότι ο χρόνος περνά και μας λείπουν καταστάσεις ή αγάπη ή νόημα σε ό,τι κάνουμε και ιδίως στις σχέσεις μας με τους άλλους. Όλα αυτά δεν είμαστε έτοιμοι και φοβόμαστε να τα αντικρίσουμε. Γιατί ή θα μας πνίξουν οι ενοχές μας ή θα χρειαστεί να πάρουμε αποφάσεις, να ζητήσουμε άφεση και από το Θεό και από τους ανθρώπους, να κάνουμε καινούριες αρχές στη ζωή μας. Και οι άνθρωποι έχουμε μάθει στη συνήθεια. Μας βολεύει. Δεν αισθανόμαστε ότι μπορούμε να αλλάξουμε.
Άλλοτε πάλι παραθεωρούμε την αλήθεια. Αφηνόμαστε στην καθημερινότητα. Συμπνιγόμαστε στις μέριμνες του βίου. Και έχουμε πολλές δυνατότητες να μην ακούσουμε και να μη δούμε τον εαυτό μας. Η εικονική μας πραγματικότητα. Οι υποχρεώσεις μας. Η αίσθηση ότι η ζωή μας είναι γεμάτη. Κυρίως η βεβαιότητα ότι έχουμε χρόνο, αλλά και η αίσθηση ότι η αλήθεια έχει να κάνει μόνο με τον παρόντα χρόνο και προσεγγίζεται μονάχα με ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε, ό,τι γευόμαστε, ό,τι απολαμβάνουμε και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν, όπως ο Θεός, η αιωνιότητα, η κόλαση και ο παράδεισος.
Άλλοτε, όπως ο Φαρισαίος, κατασκευάζουμε την δική μας αλήθεια. Αναγορεύουμε τους εαυτούς μας σε αυθεντίες. Μετρούμε τα πάντα με βάση το πώς νομίζουμε ή πώς θα θέλαμε να είναι και θεωρούμε ότι έχουμε βρει την αλήθεια. Την δική μας όμως αλήθεια. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε με άλλα κριτήρια, όπως αυτά του λόγου του Θεού και της εκκλησιαστικής ζωής. Ο Φαρισαίος νόμιζε ότι η αλήθεια του ήταν αποδεκτή από το Θεό και τους ανθρώπους. Πίστευε σ’ αυτήν. Δεν μπορούσε να διακρίνει ότι μέσα από την αλήθεια του είχε διαγράψει την ταπείνωση, την αγάπη για τους άλλους και την ευθύνη την οποία θα έπρεπε να έχει για εκείνους. Αυτοδικαιώθηκε. Λησμόνησε ότι ενώπιον του Θεού, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει τέλειος και αναμάρτητος. Λησμόνησε ότι χωρίς το Θεό τίποτε δεν μπορεί να πετύχει κανείς αυθεντικά.
Στην προβληματική μας στάση έναντι της αλήθειας συμβάλλει αποφασιστικά η λογική της σύγκρισης. Μας παρηγορεί το γεγονός ότι δεν είμαστε όπως οι άλλοι άνθρωποι. Ο καθένας μας χρησιμοποιεί στον εαυτό του ως άλλοθι το γεγονός ότι σε σχέση με τους άλλους είμαστε καλύτεροι ή δεν είμαστε τόσο άσχημα. Διαφέρουμε. Και μπορεί να είναι αλήθεια. Και τολμούμε να πούμε ότι ο Θεός δεν θα μας λησμονήσει. Θα αναγνωρίσει τον κόπο μας και ότι θα μας ανταμείψει. Γι’ αυτό και δυσκολευόμαστε, για παράδειγμα, να κατανοήσουμε γιατί υφιστάμεθα δοκιμασίες στη ζωή μας, ενώ ενώπιον του Θεού είμαστε εντάξει. Και μπορεί κι αυτό να είναι αλήθεια. Μέσα όμως από τη σύγκριση λησμονούμε ότι ο Θεός δεν μας κρίνει με βάση τι είναι οι άλλοι, αλλά με βάση ποιοι είμαστε εμείς. Με βάση όχι την έλλειψη της κακίας, που είναι κι αυτή αμφίβολη, αλλά με βάση το πόσο προχωρήσαμε στο αληθινό νόημα της πνευματικής ζωής που είναι η ταπείνωση, η αγάπη και η εκζήτηση του ελέους και της ευσπλαχνίας του Θεού, όπως επίσης και της άφεσης που ζητούμε από Εκείνον και από όσους δυσκολέψαμε στη ζωή μας.
Ο τελώνης και η αλήθεια του αποτελούν ένα παράδειγμα που μας καλεί να ξαναδούμε τη ζωή μας. Την αλήθεια. Να μην εγκλωβιστούμε στην αλήθεια μας, αλλά να κρίνουμε τους εαυτούς μας με βάση αυτό που θέλει ο Θεός.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 13η 8 – 9.2.2014
Πριν ξεκινήσουν ο Βαρνάβας και ο Παύλος για την Κύπρο, όπου ανθύπατος ήταν ο Σέργιος Παύλος, ήρθαν κάποιοι προφήτες στην Αντιόχεια για να συζητήσουν μαζί τους και με την Εκκλησία. Οι προφήτες ήταν διδάσκαλοι του λόγου του Θεού, αλλά και κάποιοι που είχαν από το Θεό το χάρισμα να βλέπουν τι πρόκειται να συμβεί. Ένας από αυτούς ήταν και ο Άγαβος. Αυτός είπε ότι επρόκειτο να πέσει μεγάλη πείνα σε όλη την οικουμένη. Και οι μαθητές, σκέφτηκαν να στείλουν ο καθένας τους ότι μπορούσε για να βοηθήσουν τους αδελφούς που κατοικούν στην Ιουδαία και πεινούσαν. Αυτό και έκαναν απέστειλαν τη βοήθεια προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, μέσω του Βαρνάβα και του Παύλου.
Ο Παύλος έφυγε κατόπιν για την Ελλάδα, όπου οδήγησε στο χριστιανισμό πολλούς Έλληνες. Κάποια στιγμή επέστρεψε στην Καισάρεια της Παλαιστίνης και ο σκοπός του ήταν να πάει στα Ιεροσόλυμα. Ήταν ο καιρός που ο Θεός είχε ορίσει για να συλληφθεί και να μεταφερθεί αιχμάλωτος στη Ρώμη, για να μπορέσει κι εκεί να κηρύξει το μήνυμα του Ευαγγελίου. Στο σπίτι του Φιλίππου, ο οποίος είχε τέσσερις κόρες που είχαν ιεραποστολικό ζήλο και μιλούσαν στους ανθρώπους για το Θεό, ήρθε πάλι ο προφήτης Άγαβος. Πήρε από τον Παύλο την ζώνη που φορούσε στη μέση του και έδεσε μ' αυτήν τα χέρια και τα πόδια του και τους είπε:
-«Αυτά λέει το Άγιο Πνεύμα. Τον άνθρωπο αυτόν, στον οποίο ανήκει η ζώνη, μ' αυτόν τον τρόπο πρόκειται να τον δέσουν οι Ιουδαίοι στα Ιεροσόλυμα και να τον παραδώσουν στα χέρια των ειδωλολατρών». Μόλις άκουσαν αυτό όλοι, τόσο οι επισκέπτες και συνεργάτες του Παύλου, όσο και οι ντόπιοι, παρακαλούσαν τον Παύλο να μην πάει στα Ιεροσόλυμα.
Ο Παύλος τους απάντησε τότε: «Γιατί κλαίτε και κάνετε την καρδιά μου να ραγίζει; Εγώ είμαι έτοιμος όχι μόνο να δεθώ, αλλά και να πεθάνω στα Ιεροσόλυμα για χάρη του Χριστού». Και καθώς δεν πείθονταν να μην πάει στα Ιεροσόλυμα, όλοι ησύχασαν, προσευχήθηκαν και είπαν: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου».
Πράγματι, ο Παύλος πήγε στα Ιεροσόλυμα, τον συνέλαβαν οι Ιουδαίοι και πήγε αιχμάλωτος στην Ρώμη. Δεν πρόκειτο όμως να πεθάνει αμέσως, αλλά να κηρύξει και σε άλλους τόπους το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Ο Άγαβος στη συνέχεια κήρυξε το Ευαγγέλιο σε διάφορα μέρη του κόσμου και πέθανε σε μεγάλη ηλικία όχι μαρτυρικά, αλλά ειρηνικά. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αποστόλου Αγάβου στις 8 Απριλίου κάθε χρόνο. (Πράξ. 11, 27-30 και 21, 1-16)
Ερμηνευτικά σχόλια
χάρισμα από το Θεό: Ο Άγαβος επειδή είχε καθαρή καρδιά και αγαπούσε το Θεό, φωτίστηκε από το Αγ. Πνεύμα (το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) και προανήγγειλε την πείνα που θα έπεφτε στον κόσμο. Η πείνα αυτή πράγματι συνέβη στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Η προφητεία δεν είναι μόνο να προλέγει κάποιος τι πρόκειται να συμβεί, αλλά και το να μπορεί να αναφέρει το θέλημα του Θεού. Είναι ένα χάρισμα από το Θεό που το δίνει σ' εκείνους που γνωρίζει ότι θα το χρησιμοποιήσουν σωστά, όχι για να κάνουν τους έξυπνους, αλλά για να φανερώσουν το θέλημά Του.
πείνα: αυτό που επρόκειτο να συμβεί δεν έκανε τους χριστιανούς να φοβηθούν, αλλά να κινητοποιηθούν. Συγκέντρωσαν οικονομική βοήθεια, ώστε να μπορέσουν οι άλλοι χριστιανοί να αντέξουν τις δυσκολίες της πείνας. Η πίστη στο Χριστό μας διδάσκει και μας ωθεί να είμαστε δυναμικοί άνθρωποι, να μην φοβόμαστε και να μην κάνουμε πίσω σε οποιαδήποτε δυσκολία, είτε υλική είτε που αφορά στη στάση των άλλων έναντι της πίστης.
πήρε τη ζώνη του Παύλου: ο Άγαβος φανέρωσε και τι επρόκειτο να συμβεί στον Παύλο. Όταν οι άλλοι χριστιανοί άκουσαν την προφητεία του Άγαβου, παρακαλούσαν τον Παύλο να μην πάει στα Ιεροσόλυμα. Από αγάπη και πόνο γι' αυτόν ήταν η στάση τους. Όμως εκείνος δεν υποχώρησε. Όσο κι αν αγαπάμε τη ζωή ή τους άλλους, όταν πιστεύουμε στο Χριστό δεν κάνουμε πίσω σε ό,τι θεωρούμε σωστό, γιατί αυτή η αγάπη είναι πιο πάνω από οποιαδήποτε άλλη.
ας γίνει το θέλημα του Κυρίου: το θέλημα του Κυρίου είναι το κριτήριο για το πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή και όχι το δικό μας. Και στην περίπτωση του Παύλου, εκείνος ήξερε πως αυτό το θέλημα ήταν να πάει στα Ιεροσόλυμα. Δεν έκανε πίσω. 0ι άλλοι χριστιανοί υπάκουσαν σ' αυτό το θέλημα και τότε διαπίστωσαν πως ούτε ο Παύλος επρόκειτο να πεθάνει, αλλά και ο λόγος του Θεού θα διαδιδόταν στον υπόλοιπο κόσμο. Ας μην κάνουμε πίσω λοιπόν σε ό,τι είναι σωστό, ακόμη κι αν οι άλλοι που μας αγαπούν δεν θέλουν να στενοχωρηθούμε και ο Θεός θα μας ενισχύσει. Αυτό στις καθημερινές σχέσεις μεταφράζεται για παράδειγμα στο να πηγαίνουμε στην Εκκλησία την Κυριακή, ακόμη κι αν οι άλλοι φίλοι μας δεν πηγαίνουν, να νηστεύουμε όσο μπορούμε, ακόμη κι αν οι άλλοι δεν το κάνουν, να συγχωρούμε αυτούς που μας κάνουν κακό ή μας πειράζουν, αλλά και να ζούμε όπως θέλει ο Θεός γενικότερα, χωρίς υποχωρήσεις και εκπτώσεις σ' αυτά που πιστέουμε.
Ερωτήσεις
1. Τι προφήτευσε ο Άγαβος ότι θα γίνει σε όλη την οικουμένη;
2. Τι προφήτευσε ότι θα γίνει για τον Παύλο;
3. Πώς αντέδρασαν οι χριστιανοί στην μία και στην άλλη περίπτωση;
4. Πώς αντέδρασε ο Παύλος στην δεύτερη προφητεία του Άγαβου;
5. Τι ζητά από μας η Εκκλησία όταν βρισκόμαστε στο δίλημμα να επιλέξουμε το σωστό ή το λάθος;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας μαθαίνει να μην υποχωρούμε σε ό,τι είναι σωστό, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι πάντοτε ευχάριστο για τη ζωή μας, γιατί ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει.
Ώρα για παιχνίδι
Φτιάξτε την ακροστιχίδα
Ο προφήτης προφήτεψε πως θα πέσει … ………………………
Οι προφήτες ήρθαν από τα Ιεροσόλυμα στην … ………………………
Οι απόστολοι κήρυξαν στον κόσμο το … του Χριστού ………………………
Οι ειδωλο … θα συλλάμβαναν τον μαθητή του Χριστού ………………………
Η πρώτη προφητεία του Άγαβου ήταν για όλη την … ………………………
Το μικρό όνομα του Ρωμαίου ανθύπατου της Κύπρου ……………………….
Πριν ξεκινήσουν ο Βαρνάβας και ο Παύλος για την Κύπρο, όπου ανθύπατος ήταν ο Σέργιος Παύλος, ήρθαν κάποιοι προφήτες στην Αντιόχεια για να συζητήσουν μαζί τους και με την Εκκλησία. Οι προφήτες ήταν διδάσκαλοι του λόγου του Θεού, αλλά και κάποιοι που είχαν από το Θεό το χάρισμα να βλέπουν τι πρόκειται να συμβεί. Ένας από αυτούς ήταν και ο Άγαβος. Αυτός είπε ότι επρόκειτο να πέσει μεγάλη πείνα σε όλη την οικουμένη. Και οι μαθητές, σκέφτηκαν να στείλουν ο καθένας τους ότι μπορούσε για να βοηθήσουν τους αδελφούς που κατοικούν στην Ιουδαία και πεινούσαν. Αυτό και έκαναν απέστειλαν τη βοήθεια προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, μέσω του Βαρνάβα και του Παύλου.
Ο Παύλος έφυγε κατόπιν για την Ελλάδα, όπου οδήγησε στο χριστιανισμό πολλούς Έλληνες. Κάποια στιγμή επέστρεψε στην Καισάρεια της Παλαιστίνης και ο σκοπός του ήταν να πάει στα Ιεροσόλυμα. Ήταν ο καιρός που ο Θεός είχε ορίσει για να συλληφθεί και να μεταφερθεί αιχμάλωτος στη Ρώμη, για να μπορέσει κι εκεί να κηρύξει το μήνυμα του Ευαγγελίου. Στο σπίτι του Φιλίππου, ο οποίος είχε τέσσερις κόρες που είχαν ιεραποστολικό ζήλο και μιλούσαν στους ανθρώπους για το Θεό, ήρθε πάλι ο προφήτης Άγαβος. Πήρε από τον Παύλο την ζώνη που φορούσε στη μέση του και έδεσε μ' αυτήν τα χέρια και τα πόδια του και τους είπε:
-«Αυτά λέει το Άγιο Πνεύμα. Τον άνθρωπο αυτόν, στον οποίο ανήκει η ζώνη, μ' αυτόν τον τρόπο πρόκειται να τον δέσουν οι Ιουδαίοι στα Ιεροσόλυμα και να τον παραδώσουν στα χέρια των ειδωλολατρών». Μόλις άκουσαν αυτό όλοι, τόσο οι επισκέπτες και συνεργάτες του Παύλου, όσο και οι ντόπιοι, παρακαλούσαν τον Παύλο να μην πάει στα Ιεροσόλυμα.
Ο Παύλος τους απάντησε τότε: «Γιατί κλαίτε και κάνετε την καρδιά μου να ραγίζει; Εγώ είμαι έτοιμος όχι μόνο να δεθώ, αλλά και να πεθάνω στα Ιεροσόλυμα για χάρη του Χριστού». Και καθώς δεν πείθονταν να μην πάει στα Ιεροσόλυμα, όλοι ησύχασαν, προσευχήθηκαν και είπαν: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου».
Πράγματι, ο Παύλος πήγε στα Ιεροσόλυμα, τον συνέλαβαν οι Ιουδαίοι και πήγε αιχμάλωτος στην Ρώμη. Δεν πρόκειτο όμως να πεθάνει αμέσως, αλλά να κηρύξει και σε άλλους τόπους το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Ο Άγαβος στη συνέχεια κήρυξε το Ευαγγέλιο σε διάφορα μέρη του κόσμου και πέθανε σε μεγάλη ηλικία όχι μαρτυρικά, αλλά ειρηνικά. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αποστόλου Αγάβου στις 8 Απριλίου κάθε χρόνο. (Πράξ. 11, 27-30 και 21, 1-16)
Ερμηνευτικά σχόλια
χάρισμα από το Θεό: Ο Άγαβος επειδή είχε καθαρή καρδιά και αγαπούσε το Θεό, φωτίστηκε από το Αγ. Πνεύμα (το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) και προανήγγειλε την πείνα που θα έπεφτε στον κόσμο. Η πείνα αυτή πράγματι συνέβη στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Η προφητεία δεν είναι μόνο να προλέγει κάποιος τι πρόκειται να συμβεί, αλλά και το να μπορεί να αναφέρει το θέλημα του Θεού. Είναι ένα χάρισμα από το Θεό που το δίνει σ' εκείνους που γνωρίζει ότι θα το χρησιμοποιήσουν σωστά, όχι για να κάνουν τους έξυπνους, αλλά για να φανερώσουν το θέλημά Του.
πείνα: αυτό που επρόκειτο να συμβεί δεν έκανε τους χριστιανούς να φοβηθούν, αλλά να κινητοποιηθούν. Συγκέντρωσαν οικονομική βοήθεια, ώστε να μπορέσουν οι άλλοι χριστιανοί να αντέξουν τις δυσκολίες της πείνας. Η πίστη στο Χριστό μας διδάσκει και μας ωθεί να είμαστε δυναμικοί άνθρωποι, να μην φοβόμαστε και να μην κάνουμε πίσω σε οποιαδήποτε δυσκολία, είτε υλική είτε που αφορά στη στάση των άλλων έναντι της πίστης.
πήρε τη ζώνη του Παύλου: ο Άγαβος φανέρωσε και τι επρόκειτο να συμβεί στον Παύλο. Όταν οι άλλοι χριστιανοί άκουσαν την προφητεία του Άγαβου, παρακαλούσαν τον Παύλο να μην πάει στα Ιεροσόλυμα. Από αγάπη και πόνο γι' αυτόν ήταν η στάση τους. Όμως εκείνος δεν υποχώρησε. Όσο κι αν αγαπάμε τη ζωή ή τους άλλους, όταν πιστεύουμε στο Χριστό δεν κάνουμε πίσω σε ό,τι θεωρούμε σωστό, γιατί αυτή η αγάπη είναι πιο πάνω από οποιαδήποτε άλλη.
ας γίνει το θέλημα του Κυρίου: το θέλημα του Κυρίου είναι το κριτήριο για το πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή και όχι το δικό μας. Και στην περίπτωση του Παύλου, εκείνος ήξερε πως αυτό το θέλημα ήταν να πάει στα Ιεροσόλυμα. Δεν έκανε πίσω. 0ι άλλοι χριστιανοί υπάκουσαν σ' αυτό το θέλημα και τότε διαπίστωσαν πως ούτε ο Παύλος επρόκειτο να πεθάνει, αλλά και ο λόγος του Θεού θα διαδιδόταν στον υπόλοιπο κόσμο. Ας μην κάνουμε πίσω λοιπόν σε ό,τι είναι σωστό, ακόμη κι αν οι άλλοι που μας αγαπούν δεν θέλουν να στενοχωρηθούμε και ο Θεός θα μας ενισχύσει. Αυτό στις καθημερινές σχέσεις μεταφράζεται για παράδειγμα στο να πηγαίνουμε στην Εκκλησία την Κυριακή, ακόμη κι αν οι άλλοι φίλοι μας δεν πηγαίνουν, να νηστεύουμε όσο μπορούμε, ακόμη κι αν οι άλλοι δεν το κάνουν, να συγχωρούμε αυτούς που μας κάνουν κακό ή μας πειράζουν, αλλά και να ζούμε όπως θέλει ο Θεός γενικότερα, χωρίς υποχωρήσεις και εκπτώσεις σ' αυτά που πιστέουμε.
Ερωτήσεις
1. Τι προφήτευσε ο Άγαβος ότι θα γίνει σε όλη την οικουμένη;
2. Τι προφήτευσε ότι θα γίνει για τον Παύλο;
3. Πώς αντέδρασαν οι χριστιανοί στην μία και στην άλλη περίπτωση;
4. Πώς αντέδρασε ο Παύλος στην δεύτερη προφητεία του Άγαβου;
5. Τι ζητά από μας η Εκκλησία όταν βρισκόμαστε στο δίλημμα να επιλέξουμε το σωστό ή το λάθος;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας μαθαίνει να μην υποχωρούμε σε ό,τι είναι σωστό, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι πάντοτε ευχάριστο για τη ζωή μας, γιατί ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει.
Ώρα για παιχνίδι
Φτιάξτε την ακροστιχίδα
Ο προφήτης προφήτεψε πως θα πέσει … ………………………
Οι προφήτες ήρθαν από τα Ιεροσόλυμα στην … ………………………
Οι απόστολοι κήρυξαν στον κόσμο το … του Χριστού ………………………
Οι ειδωλο … θα συλλάμβαναν τον μαθητή του Χριστού ………………………
Η πρώτη προφητεία του Άγαβου ήταν για όλη την … ………………………
Το μικρό όνομα του Ρωμαίου ανθύπατου της Κύπρου ……………………….
Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014
Πρόγραμμα Εβδομάδος
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 3 - Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014
Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
5.45 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014 (Τριών Ιεραρχών):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014:
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014 (Τελώνου & Φαρισαίου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Χαραλάμπους.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Δευτέρα 3 - Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014
Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
5.45 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014 (Τριών Ιεραρχών):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014:
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014 (Τελώνου & Φαρισαίου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Χαραλάμπους.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Η Υποδοχή του Συμεών
Την δεύτερη μέρα του Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει την Υπαπαντή του Κυρίου μας, την μεταφορά Του δηλαδή απ’ τους γονείς Του στο Ναό και την αφιέρωσή Του ως πρωτότοκου 40νθήμερου βρέφους στο Θεό, σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο. Εκεί τον υποδέχτηκε στις αγκάλες του ο δίκαιος και ευλαβής γέροντας, ο Συμεών, φωτισμένος και πληροφορημένος από το Άγιο Πνεύμα πως δεν θα πέθαινε, αν δεν έβλεπε τον Μεσσία – Χριστό. Στο Ναό τον υποδέχτηκε και η τυφλή προφήτιδα Άννα, προσκυνώντας Τον, αναγνωρίζοντας και διακηρύσσοντας με παρρησία την θεότητά Του. Ο Συμεών ονομάστηκε Θεοδόχος κι αυτό είναι το παράδειγμα που μας βάζει μπροστά μας η Εκκλησία.
Πώς μπορούμε κι εμείς να καταστήσουμε την ψυχή μας και την καρδιά μας «θεοδόχο», όπως ο Συμεών;
Α. Με την ανάληψη πνευματικού αγώνα, με την υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα, την προσευχή, την άσκηση, την εγκράτεια, την μετάνοια και την ειλικρινή εξομολόγηση. Με δυο λόγια, με την κάθαρση της καρδιάς και της ψυχής μας από τα πάθη μας. Ας μην ξεχνούμε πως οι καθαροί στην καρδιά θα δουν το Θεό.
Β. Αναζητώντας το Χριστό στην Εκκλησία και συμμετέχοντας στο κεντρικότερο μυστήριο, τη Θεία Ευχαριστία, όπου ο ίδιος θυσιάζεται για μας (είναι ο «προσφέρων» και ο «προσφερόμενος»). Δίχως τη συμμετοχή μας στο Θείο Δείπνο, δίχως να φάμε το σώμα Του και να πιούμε το Αίμα Του, δεν έχουμε ζωή μέσα μας. Εδώ όχι μόνο Τον υποδεχόμαστε, όχι μόνο Τον ψηλαφούμε, όχι μόνο Τον αγκαλιάζουμε, αλλά και Τον γευόμαστε!
Γ. Μιμούμενοι τη ζωή των αγίων Συμεών και Άννης, μια ζωή γεμάτη ευλάβεια, πίστη στο Θεό και υπομονή.
Πώς μπορούμε κι εμείς να καταστήσουμε την ψυχή μας και την καρδιά μας «θεοδόχο», όπως ο Συμεών;
Α. Με την ανάληψη πνευματικού αγώνα, με την υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα, την προσευχή, την άσκηση, την εγκράτεια, την μετάνοια και την ειλικρινή εξομολόγηση. Με δυο λόγια, με την κάθαρση της καρδιάς και της ψυχής μας από τα πάθη μας. Ας μην ξεχνούμε πως οι καθαροί στην καρδιά θα δουν το Θεό.
Β. Αναζητώντας το Χριστό στην Εκκλησία και συμμετέχοντας στο κεντρικότερο μυστήριο, τη Θεία Ευχαριστία, όπου ο ίδιος θυσιάζεται για μας (είναι ο «προσφέρων» και ο «προσφερόμενος»). Δίχως τη συμμετοχή μας στο Θείο Δείπνο, δίχως να φάμε το σώμα Του και να πιούμε το Αίμα Του, δεν έχουμε ζωή μέσα μας. Εδώ όχι μόνο Τον υποδεχόμαστε, όχι μόνο Τον ψηλαφούμε, όχι μόνο Τον αγκαλιάζουμε, αλλά και Τον γευόμαστε!
Γ. Μιμούμενοι τη ζωή των αγίων Συμεών και Άννης, μια ζωή γεμάτη ευλάβεια, πίστη στο Θεό και υπομονή.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 12η 1 – 2.2.2014
Ο Παύλος και ο Σίλας στους Φιλίππους
Ο Παύλος και ο Σίλας μετά από την επίσκεψή τους στη Τρωάδα πήγαν στους Φιλίππους της Μακεδονίας, την σπουδαιότερη τότε πόλη της περιοχής, που ήταν και αποικία των Ρωμαίων. Σήμερα οι Φίλιπποι είναι η Καβάλα. Εκεί παρέμειναν μερικές μέρες και όταν ήρθε το Σάββατο, βγήκανε έξω από την πόλη, στο ποτάμι, όπου σκέφτηκαν ότι θα ήταν τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Εκεί κάθισαν και μιλούσαν στις γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί. Μια γυναίκα από τα Θυάτειρα που λεγόταν Λυδία, έμπορος πορφυρών υφασμάτων, προσήλυτη, άκουγε και ο Κύριος άνοιξε την καρδιά της ώστε να δίνει προσοχή σ' αυτά που έλεγε ο Παύλος. Όταν βαφτίστηκε αυτή και όλη η οικογένειά της, παρακάλεσε τους αποστόλους: «Αν με κρίνετε πιστή στον Κύριο, ελάτε να μείνετε σπίτι μου» και το ζήτησε με πολύ επιμονή.
Μια μέρα, καθώς ο Παύλος με το Σίλα πήγαιναν στον τόπο της προσευχής, συνάντησαν μια δούλη που είχε μαντικό πνεύμα και με τις μαντείες της έφερνε πολλά χρήματα στους κυρίους της. Αυτή ακολουθούσε τον Παύλο και το Σίλα και φώναζε: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του ύψιστου Θεού, που σας κηρύττουν την οδό της σωτηρίας!». Αυτό το έκανε πολλές μέρες. Ο Παύλος αγανάκτησε, γύρισε πίσω στο πνεύμα και είπε: «Σε διατάζω στο όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις έξω απ' αυτήν». Την ίδια στιγμή το πνεύμα βγήκε. Όταν κατάλαβαν τα αφεντικά τη γυναίκας ότι μαζί με το πνεύμα χάθηκαν και οι ευκαιρίες να κερδίζουν χρήματα απ' αυτήν, έπιασαν τον Παύλο και το Σίλα και τους έσυραν στην αγορά για να τους παρουσιάσουν στις αρχές. Τους οδήγησαν μπροστά στους ανώτατους άρχοντες της πόλης και είπαν: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι Ιουδαίοι και προκαλούν ταραχές στην πόλη. Θέλουν να μας φέρουν έθιμα, που δεν επιτρέπεται σε μας που είμαστε Ρωμαίοι να τα δεχτούμε ή να τα τηρούμε». Εναντίον τους ξεσηκώθηκε τότε και ο λαός. Οι άρχοντες τους έσκισαν τα ρούχα και έδωσαν διαταγή να τους ραβδίσουν. Αφού τους έδωσαν πολλά χτυπήματα, τους έβαλαν στη φυλακή κι έδωσαν εντολή στο δεσμοφύλακα να τους φυλάει ασφαλισμένους καλά. Αυτός τους έβαλε τότε στο πιο εσωτερικό κελί και για ασφάλεια έσφιξε τα πόδια τους στην ξυλοπέδη.
Γύρω στα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και έψελναν ύμνους στο Θεό. Οι φυλακισμένοι τους άκουγαν. Ξαφνικά έγινε σεισμός μεγάλος, τόσο που σαλεύτηκαν τα θεμέλια της φυλακής. Αμέσως άνοιξαν όλες οι πόρτες και τα δεσμά όλων των φυλακισμένων λύθηκαν. Ο δεσμοφύλακας ξύπνησε κι όταν είδε τις πόρτες της φυλακής ανοιχτές, έβγαλε το σπαθί του κι ήθελε να σκοτωθεί, επειδή νόμιζε πως οι φυλακισμένοι είχαν δραπετεύσει. Τότε ο Παύλος φώναξε δυνατά: «Μην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου, γιατί όλοι είμαστε εδώ!». Ο δεσμοφύλακας ζήτησε να του φέρουν φώτα, πήδηξε μέσα στο κελί και τρομαγμένος έπεσε στα πόδια του Παύλου και του Σίλα. Υστερα τους έβγαλε έξω και τους ρώτησε: «Κύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ:». Κι αυτοί του είπαν: «Πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα σωθείς και εσύ και το σπίτι σου». Και κήρυξαν σ' αυτόν και σ' όσους ήταν στο σπίτι του το λόγο του Κυρίου.
Ο δεσμοφύλακας τους πήρε την ίδια ώρα μέσα στη νύχτα κι έπλυνε τις πληγές τους. Υστερα βαφτίστηκε αμέσως ο ίδιος και όλη η οικογένειά του. Κατόπιν τους ανέβασε στο σπίτι του και τους έστρωσε τραπέζι. Ήταν ευτυχής που κι αυτός και όλη η οικογένειά του είχαν βρει την πίστη στο Θεό.
Όταν ξημέρωσε, οι άρχοντες έστειλαν τους κλητήρες στο δεσμοφύλακα και του είπαν: «Απόλυσε τους ανθρώπους εκείνους». Ο δεσμοφύλακας μετέφερε τα λόγια αυτά στον Παύλο, λέγοντας: «Οι άρχοντες έστειλαν εντολή ν' απολυθείτε. Τώρα λοιπόν βγείτε και πηγαίνετε στο καλό». Ο Παύλος όμως είπε στους κλητήρες: «Μας έδειραν δημοσίως χωρίς να μας δικάσουν, αν και είμαστε Ρωμαίοι πολίτες, και μας έκλεισαν στη φυλακή. Και τώρα μας διώχνουν στα κρυφά; Όχι βέβαια! Να έρθουν να μας βγάλουν αυτοί οι ίδιοι». Οι κλητήρες μετέφεραν στους άρχοντες τα λόγια αυτά. Εκείνοι όταν άκουσαν ότι είναι Ρωμαίοι, φοβήθηκαν. Ήρθαν και τους ζήτησαν συγνώμη, τους έβγαλαν έξω και τους παρακάλεσαν να φύγουν από την πόλη. Αυτοί, βγήκαν από τη φυλακή και πήγαν στο σπίτι της Λυδίας. Εκεί είδαν τους χριστιανούς, τους ενθάρρυναν και αναχώρησαν.
(Πράξ. 16, 12-40)
Ερμηνευτικά σχόλια:
Προσήλυτη: ήταν ειδωλολάτρισσα και πίστεψε αρχικά στο Θεό των Ιουδαίων, δηλαδή στο Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.
Παύλος και Σίλας: ο Παύλος και ο Σίλας βρίσκονται σε μια περιοδεία, ένα ταξίδι δηλαδή σε πολλά μέρη με σκοπό να μιλήσουν στους ανθρώπους για το Χριστό, την εκκλησία Του και να βαφτίσουν χριστιανούς όσους το επιθυμούν. Μιλάνε λοιπόν στον κόσμο για το Χριστό ξέροντας πως άλλοι θα τους ακούσουν πρόθυμα και με αγάπη ενώ άλλοι θα τους αρνηθούν και θα τους πολεμήσουν ακόμη. Αυτό είναι η ιεραποστολή που ζητά η εκκλησία μας, να μην κρατήσουμε ό, τι ξέρουμε και ό, τι ζούμε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά να το μοιραστούμε με τους άλλους, ακόμα και αν αυτοί δε μας πιστέψουν.
«Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του ύψιστου και μας κηρύττουν την οδό της σωτηρίας»: θα αναρωτιόταν κανείς αν υπάρχει κάποιο ψέμα, κάτι κακό στα λόγια αυτής της γυναίκας. Αυτή η γυναίκα πράγματι λέει κάτι που είναι αληθινό, όμως πίσω απ' αυτό κρύβεται κάποιος κακός σκοπός. Οι άνθρωποι που θα πίστευαν τον Παύλο και το Σίλα, θα αναγνώριζαν πως αυτή η γυναίκα έχει προφητικές ικανότητες και μιλάει σωστά. Έτσι, μετά την αποχώρηση του Παύλου, θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την εμπιστοσύνη των ανθρώπων γι' αυτήν και να συκοφαντήσει όχι μόνο τους αποστόλους, αλλά και τον ίδιο το Χριστό. Αυτός ήταν ο σκοπός του δαιμονικού πνεύματος μέσα της.
Ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και έψελναν ύμνους στο Θεό: βλέπουμε ότι οι απόστολοι δεν ξεχνάνε να προσευχηθούν στο Θεό. Ό, τι κάνουν δεν το καταφέρνουν μόνοι τους, αλλά είναι έργο του Θεού. Προσεύχονται, γιατί αγαπάνε το Θεό και ξέρουν ότι έχουν ανάγκη τη βοήθειά του. Αυτό τους προστατεύει από την υπερηφάνεια και αυτό θέλει ο Θεός και από μας. Να μην ξεχνάμε να προσευχόμαστε σ' Αυτόν, να Του μιλάμε όχι μόνο ατομικά, αλλά και συλλογικά μέσα στην εκκλησία και έχουμε πολλές ευκαιρίες μέσα από τις ακολουθίες.
«Μην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου, γιατί όλοι είμαστε εδώ»: ο Παύλος και ο Σίλας δε γνωρίζουν στους ανθρώπους το Χριστό μόνο μέσα από τα λόγια, αλλά κυρίως μέσα από την αγάπη. Ο Θεός είναι αγάπη και αυτήν ζητάει και από μας. Οι χριστιανοί είναι άνθρωποι που αγαπούν πάνω απ' όλα το Θεό και μαζί όλο τον κόσμο. Και η αγάπη δεν είναι μόνο στα λόγια αλλά φαίνεται από το πόσο θέλουμε οι άνθρωποι να γνωρίσουν το Χριστό και να χαρούν μαζί μας. Βλέπουμε λοιπόν στην ιστορία μας πως οι απόστολοι δεν εγκαταλείπουν το δεσμοφύλακα για να σωθούν οι ίδιοι, αλλά θέλουν πρώτα να σωθεί αυτός. Έτσι γίνεται και ο άνθρωπος αυτός γίνεται χριστιανός γνωρίζοντας πρώτα απ' όλα την αγάπη. Την αγάπη είναι που ζητάει ο Χριστός και από μας. Με τους τρόπους αυτούς, το να μιλάμε και στους άλλους για το Χριστό, να συμμετέχουμε στη ζωή της Εκκλησίας με προσευχή και πίστη και με την αγάπη κάνουμε το βάπτισμά μας ενεργό και δεν είμαστε χριστιανοί για να είμαστε, αλλά ζούμε αληθινά την πίστη μας.
Ερωτήσεις:
1. Τι θέλουν να κάνουν ο Παύλος και ο Σίλας μέσα από την περιοδεία τους και πως το εφαρμόζουν;
2. Γιατί ο Παύλος ενοχλείται από τα λόγια της δούλης;
3. Γιατί προσεύχονται στη φυλακή οι απόστολοι;
4. Από ποια σημεία φαίνεται η αγάπη των αποστόλων στην ιστορία;
5. Πώς μπορούμε εμείς σήμερα να μοιάσουμε στον Παύλο και το Σίλα;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία ζητά από μας να ανανεώνουμε το βάπτισμά μας με τη συμμετοχή στην πνευματική της ζωή (ιεραποστολή, λατρεία, αγάπη).
Ο Παύλος και ο Σίλας στους Φιλίππους
Ο Παύλος και ο Σίλας μετά από την επίσκεψή τους στη Τρωάδα πήγαν στους Φιλίππους της Μακεδονίας, την σπουδαιότερη τότε πόλη της περιοχής, που ήταν και αποικία των Ρωμαίων. Σήμερα οι Φίλιπποι είναι η Καβάλα. Εκεί παρέμειναν μερικές μέρες και όταν ήρθε το Σάββατο, βγήκανε έξω από την πόλη, στο ποτάμι, όπου σκέφτηκαν ότι θα ήταν τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Εκεί κάθισαν και μιλούσαν στις γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί. Μια γυναίκα από τα Θυάτειρα που λεγόταν Λυδία, έμπορος πορφυρών υφασμάτων, προσήλυτη, άκουγε και ο Κύριος άνοιξε την καρδιά της ώστε να δίνει προσοχή σ' αυτά που έλεγε ο Παύλος. Όταν βαφτίστηκε αυτή και όλη η οικογένειά της, παρακάλεσε τους αποστόλους: «Αν με κρίνετε πιστή στον Κύριο, ελάτε να μείνετε σπίτι μου» και το ζήτησε με πολύ επιμονή.
Μια μέρα, καθώς ο Παύλος με το Σίλα πήγαιναν στον τόπο της προσευχής, συνάντησαν μια δούλη που είχε μαντικό πνεύμα και με τις μαντείες της έφερνε πολλά χρήματα στους κυρίους της. Αυτή ακολουθούσε τον Παύλο και το Σίλα και φώναζε: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του ύψιστου Θεού, που σας κηρύττουν την οδό της σωτηρίας!». Αυτό το έκανε πολλές μέρες. Ο Παύλος αγανάκτησε, γύρισε πίσω στο πνεύμα και είπε: «Σε διατάζω στο όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις έξω απ' αυτήν». Την ίδια στιγμή το πνεύμα βγήκε. Όταν κατάλαβαν τα αφεντικά τη γυναίκας ότι μαζί με το πνεύμα χάθηκαν και οι ευκαιρίες να κερδίζουν χρήματα απ' αυτήν, έπιασαν τον Παύλο και το Σίλα και τους έσυραν στην αγορά για να τους παρουσιάσουν στις αρχές. Τους οδήγησαν μπροστά στους ανώτατους άρχοντες της πόλης και είπαν: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι Ιουδαίοι και προκαλούν ταραχές στην πόλη. Θέλουν να μας φέρουν έθιμα, που δεν επιτρέπεται σε μας που είμαστε Ρωμαίοι να τα δεχτούμε ή να τα τηρούμε». Εναντίον τους ξεσηκώθηκε τότε και ο λαός. Οι άρχοντες τους έσκισαν τα ρούχα και έδωσαν διαταγή να τους ραβδίσουν. Αφού τους έδωσαν πολλά χτυπήματα, τους έβαλαν στη φυλακή κι έδωσαν εντολή στο δεσμοφύλακα να τους φυλάει ασφαλισμένους καλά. Αυτός τους έβαλε τότε στο πιο εσωτερικό κελί και για ασφάλεια έσφιξε τα πόδια τους στην ξυλοπέδη.
Γύρω στα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και έψελναν ύμνους στο Θεό. Οι φυλακισμένοι τους άκουγαν. Ξαφνικά έγινε σεισμός μεγάλος, τόσο που σαλεύτηκαν τα θεμέλια της φυλακής. Αμέσως άνοιξαν όλες οι πόρτες και τα δεσμά όλων των φυλακισμένων λύθηκαν. Ο δεσμοφύλακας ξύπνησε κι όταν είδε τις πόρτες της φυλακής ανοιχτές, έβγαλε το σπαθί του κι ήθελε να σκοτωθεί, επειδή νόμιζε πως οι φυλακισμένοι είχαν δραπετεύσει. Τότε ο Παύλος φώναξε δυνατά: «Μην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου, γιατί όλοι είμαστε εδώ!». Ο δεσμοφύλακας ζήτησε να του φέρουν φώτα, πήδηξε μέσα στο κελί και τρομαγμένος έπεσε στα πόδια του Παύλου και του Σίλα. Υστερα τους έβγαλε έξω και τους ρώτησε: «Κύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ:». Κι αυτοί του είπαν: «Πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα σωθείς και εσύ και το σπίτι σου». Και κήρυξαν σ' αυτόν και σ' όσους ήταν στο σπίτι του το λόγο του Κυρίου.
Ο δεσμοφύλακας τους πήρε την ίδια ώρα μέσα στη νύχτα κι έπλυνε τις πληγές τους. Υστερα βαφτίστηκε αμέσως ο ίδιος και όλη η οικογένειά του. Κατόπιν τους ανέβασε στο σπίτι του και τους έστρωσε τραπέζι. Ήταν ευτυχής που κι αυτός και όλη η οικογένειά του είχαν βρει την πίστη στο Θεό.
Όταν ξημέρωσε, οι άρχοντες έστειλαν τους κλητήρες στο δεσμοφύλακα και του είπαν: «Απόλυσε τους ανθρώπους εκείνους». Ο δεσμοφύλακας μετέφερε τα λόγια αυτά στον Παύλο, λέγοντας: «Οι άρχοντες έστειλαν εντολή ν' απολυθείτε. Τώρα λοιπόν βγείτε και πηγαίνετε στο καλό». Ο Παύλος όμως είπε στους κλητήρες: «Μας έδειραν δημοσίως χωρίς να μας δικάσουν, αν και είμαστε Ρωμαίοι πολίτες, και μας έκλεισαν στη φυλακή. Και τώρα μας διώχνουν στα κρυφά; Όχι βέβαια! Να έρθουν να μας βγάλουν αυτοί οι ίδιοι». Οι κλητήρες μετέφεραν στους άρχοντες τα λόγια αυτά. Εκείνοι όταν άκουσαν ότι είναι Ρωμαίοι, φοβήθηκαν. Ήρθαν και τους ζήτησαν συγνώμη, τους έβγαλαν έξω και τους παρακάλεσαν να φύγουν από την πόλη. Αυτοί, βγήκαν από τη φυλακή και πήγαν στο σπίτι της Λυδίας. Εκεί είδαν τους χριστιανούς, τους ενθάρρυναν και αναχώρησαν.
(Πράξ. 16, 12-40)
Ερμηνευτικά σχόλια:
Προσήλυτη: ήταν ειδωλολάτρισσα και πίστεψε αρχικά στο Θεό των Ιουδαίων, δηλαδή στο Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.
Παύλος και Σίλας: ο Παύλος και ο Σίλας βρίσκονται σε μια περιοδεία, ένα ταξίδι δηλαδή σε πολλά μέρη με σκοπό να μιλήσουν στους ανθρώπους για το Χριστό, την εκκλησία Του και να βαφτίσουν χριστιανούς όσους το επιθυμούν. Μιλάνε λοιπόν στον κόσμο για το Χριστό ξέροντας πως άλλοι θα τους ακούσουν πρόθυμα και με αγάπη ενώ άλλοι θα τους αρνηθούν και θα τους πολεμήσουν ακόμη. Αυτό είναι η ιεραποστολή που ζητά η εκκλησία μας, να μην κρατήσουμε ό, τι ξέρουμε και ό, τι ζούμε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά να το μοιραστούμε με τους άλλους, ακόμα και αν αυτοί δε μας πιστέψουν.
«Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του ύψιστου και μας κηρύττουν την οδό της σωτηρίας»: θα αναρωτιόταν κανείς αν υπάρχει κάποιο ψέμα, κάτι κακό στα λόγια αυτής της γυναίκας. Αυτή η γυναίκα πράγματι λέει κάτι που είναι αληθινό, όμως πίσω απ' αυτό κρύβεται κάποιος κακός σκοπός. Οι άνθρωποι που θα πίστευαν τον Παύλο και το Σίλα, θα αναγνώριζαν πως αυτή η γυναίκα έχει προφητικές ικανότητες και μιλάει σωστά. Έτσι, μετά την αποχώρηση του Παύλου, θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την εμπιστοσύνη των ανθρώπων γι' αυτήν και να συκοφαντήσει όχι μόνο τους αποστόλους, αλλά και τον ίδιο το Χριστό. Αυτός ήταν ο σκοπός του δαιμονικού πνεύματος μέσα της.
Ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και έψελναν ύμνους στο Θεό: βλέπουμε ότι οι απόστολοι δεν ξεχνάνε να προσευχηθούν στο Θεό. Ό, τι κάνουν δεν το καταφέρνουν μόνοι τους, αλλά είναι έργο του Θεού. Προσεύχονται, γιατί αγαπάνε το Θεό και ξέρουν ότι έχουν ανάγκη τη βοήθειά του. Αυτό τους προστατεύει από την υπερηφάνεια και αυτό θέλει ο Θεός και από μας. Να μην ξεχνάμε να προσευχόμαστε σ' Αυτόν, να Του μιλάμε όχι μόνο ατομικά, αλλά και συλλογικά μέσα στην εκκλησία και έχουμε πολλές ευκαιρίες μέσα από τις ακολουθίες.
«Μην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου, γιατί όλοι είμαστε εδώ»: ο Παύλος και ο Σίλας δε γνωρίζουν στους ανθρώπους το Χριστό μόνο μέσα από τα λόγια, αλλά κυρίως μέσα από την αγάπη. Ο Θεός είναι αγάπη και αυτήν ζητάει και από μας. Οι χριστιανοί είναι άνθρωποι που αγαπούν πάνω απ' όλα το Θεό και μαζί όλο τον κόσμο. Και η αγάπη δεν είναι μόνο στα λόγια αλλά φαίνεται από το πόσο θέλουμε οι άνθρωποι να γνωρίσουν το Χριστό και να χαρούν μαζί μας. Βλέπουμε λοιπόν στην ιστορία μας πως οι απόστολοι δεν εγκαταλείπουν το δεσμοφύλακα για να σωθούν οι ίδιοι, αλλά θέλουν πρώτα να σωθεί αυτός. Έτσι γίνεται και ο άνθρωπος αυτός γίνεται χριστιανός γνωρίζοντας πρώτα απ' όλα την αγάπη. Την αγάπη είναι που ζητάει ο Χριστός και από μας. Με τους τρόπους αυτούς, το να μιλάμε και στους άλλους για το Χριστό, να συμμετέχουμε στη ζωή της Εκκλησίας με προσευχή και πίστη και με την αγάπη κάνουμε το βάπτισμά μας ενεργό και δεν είμαστε χριστιανοί για να είμαστε, αλλά ζούμε αληθινά την πίστη μας.
Ερωτήσεις:
1. Τι θέλουν να κάνουν ο Παύλος και ο Σίλας μέσα από την περιοδεία τους και πως το εφαρμόζουν;
2. Γιατί ο Παύλος ενοχλείται από τα λόγια της δούλης;
3. Γιατί προσεύχονται στη φυλακή οι απόστολοι;
4. Από ποια σημεία φαίνεται η αγάπη των αποστόλων στην ιστορία;
5. Πώς μπορούμε εμείς σήμερα να μοιάσουμε στον Παύλο και το Σίλα;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία ζητά από μας να ανανεώνουμε το βάπτισμά μας με τη συμμετοχή στην πνευματική της ζωή (ιεραποστολή, λατρεία, αγάπη).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)