Αμαρτωλοί...

«Αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα» (Λουκ. 6, 34).
«Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω».
Οι άνθρωποι τρεπόμαστε προς τους ομοίους μας. Προς αυτούς που πιστεύουμε ότι μπορούν να μας καταλάβουν γιατί ακολουθούν τον ίδιο δρόμο ζωής. Δεν έχει σημασία αν είναι διαφορετικό το επάγγελμά τους, τα πρόσωπα με τα οποία σχετίζονται, κάποιες από τις προτεραιότητές τους. Βρίσκουμε κάποια κοινά μαζί τους και αισθανόμαστε κοντά τους. «Δεν είμαι μόνο εγώ που κάνω έτσι, είναι κι άλλοι».
Στους καιρούς μας απουσιάζει η συνείδηση αυτού που ενώνει όλους τους ανθρώπους σε ένα κοινό μονοπάτι. Η επίγνωση ότι είμαστε αμαρτωλοί. Η αμαρτία δεν συναντάται συχνά στο λεξιλόγιο και στην σκέψη μας, από τους μικρότερους ώς τους μεγαλύτερους. Κι όμως. Είναι η κοινή συνισταμένη μας. Είμαστε αμαρτωλοί δεν σημαίνει μόνο το ότι δεν τηρούμε τις εντολές του Θεού, το Ευαγγέλιο, τον τρόπο της Εκκλησίας. Είμαστε αμαρτωλοί σημαίνει ότι επενδύουμε τα πάντα στον εαυτό μας, στην θέση μας, στα χαρίσματα, στις ικανότητές μας. Βλέπουμε τον κόσμο μέσα από την δική μας προοπτική. Απαιτούμε, γιατί εμείς είμαστε το κέντρο. Μπαίνουμε σε έναν ανταγωνισμό ποιος δικαιούται περισσότερα και τι.
Ο Χριστός, στην επί του όρους ομιλία Του, δείχνει στους ανθρώπους του καιρού Του, αλλά και κάθε εποχής, ότι εύκολα βλέπουμε τους άλλους ως αμαρτωλούς, γιατί έχουμε περιορίσει την το περιεχόμενο της αμαρτίας σε πράξεις και σκέψεις, κάποτε στην λογική του «δεν πειράζει, άνθρωποι είμαστε» και κάποτε στην λογική της αυτοδικαίωσης. Αφού δεν κάνω όπως οι αμαρτωλοί, είμαι εντάξει. Ξεπέρασα την αμαρτία. Ο Χριστός δείχνει ακόμη ότι οι συμπεριφορές των αμαρτωλών είναι ακριβώς σ’ αυτήν την λογική. Ανταποδίδουν στα ίσια ό,τι τους δίνεται. Είναι πρόθυμοι να συνδράμουν τους ομοίους τους. Λειτουργούν στην προοπτική του δούναι και λαβείν. Κάποτε, μάλιστα, είναι πολύ καλύτεροι από όσους αυτοδικαιώνονται, φαντασιούμενοι ότι δεν έχουν αμαρτίες. Διότι αυτοί έχουν ξεχάσει ότι κλειδί της πίστης στον Θεό είναι να δίνεις εκεί που δεν περιμένεις να πάρεις.
Πόσο ανοιχτοί είμαστε ως χριστιανοί σε εκείνους οι οποίοι δεν έχουν να μας δώσουν; Δεν είναι μόνο η υλική ανταπόδοση. Ένα ευχαριστώ, κάποτε ένα βλέμμα είναι σημάδια που αρκούν για να μοιραστούμε με χαρά. Κάποτε δεν υπάρχουν ούτε αυτά. Κληθήκαμε όμως να συναισθανόμαστε ότι όπως ο Θεός προσέλαβε την φύση μας, χωρίς να περιμένει ούτε ένα σημείο από εμάς, έτσι κι εμείς καλούμαστε να εμπιστευθούμε τον λόγο και το παράδειγμά Του και με ταπεινότητα και αγάπη να δώσουμε, ό,τι και όσο μπορούμε. Η καλοσύνη κάνει την καρδιά να αγαπά, αλλά και η αγάπη δίνει κουράγιο στην καλοσύνη.
Είμαστε όμοιοι με τους αμαρτωλούς σε όλα, γιατί κι εμείς αμαρτωλοί είμαστε. Λυγίζουμε όταν βλέπουμε ότι η πίστη δεν μας κάνει να νικούμε όπως θα θέλαμε, αλλά, νικημένοι, να είμαστε νικητές με τον τρόπο που ο Χριστός μάς διδάσκει. Η δύναμή μας φτάνει μέχρι την ελπίδα της ανταπόδοσης. Η πίστη μάς κάνει να πάμε στο επόμενο σκαλί. Δώσε και μην υπολογίζεις ότι θα πάρεις. Κράτα την καρδιά σου ανοιχτή στην συγχώρεση, στην υπομονή, στην ταπεινότητα. Στον Χριστό που μας αγαπά. Κι Εκείνος θα στηρίξει.

«Γιατί σ’ αυτόν/ήν και όχι σε μένα;»

«Και είδε δύο πλοία εστώτα παρά την λίμνην... εμβάς δε εις έν των πλοίων, ό ην του Σίμωνος, ηρώτησεν αυτόν από της γης επαναγαγείν ολίγον, και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους» (Λουκ. 5, 2-3) «Είδε ο Ιησούς δύο ψαροκάικα στην άκρη της λίμνης... εκείνος ανέβηκε σε ένα από τα ψαροκάικα, αυτό που ήταν του Σίμωνα, και τον παρακάλεσε να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά, κάθισε στο ψαροκάικο και απ’ αυτό δίδασκε τα πλήθη».
Αναρωτιόμαστε στην ζωή μας γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι χαρισματικοί και κάποιοι λιγότερο. Γιατί σε κάποιους δίνονται όλα τα αγαθά και σε κάποιους όχι. Γιατί ο Θεός απευθύνεται στον κόσμο μέσω κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων και όχι μέσω όλων. Μία απάντηση βρίσκεται στην εικόνα των δύο πλοίων, τα οποία στέκονταν στην όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, μετά από μία βραδιά χωρίς άγρα ψαριών, μία βραδιά κόπου χωρίς αποτέλεσμα. Ο Χριστός ανεβαίνει στο ένα πλοίο, του Σίμωνος Πέτρου, και του ζητά να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά, για να Τον βλέπει και να Τον ακούει το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί. Δεν επιλέγει το άλλο πλοίο το οποίο ανήκε στους υιούς Ζεβεδαίου, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο. Και οι τρεις θα γίνουν μαθητές Του. Θα τον ακολουθήσουν στον αγώνα του ευαγγελισμού των ανθρώπων. Θα Τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους. Κι όμως εκείνη την στιγμή, διάλεξε το πλοίο του Πέτρου. Γιατί άραγε;
Οι άνθρωποι ζητούμε ορθολογικές απαντήσεις στην ζωή μας. Ψάχνουμε να βρούμε τι είναι δίκαιο και τι άδικο και μάλιστα, επειδή συχνά υπερεκτιμούμε τις δυνατότητές μας συγκρίνοντάς τες με αυτές των άλλων, παραπονιόμαστε, είτε εντός μας είτε ενώπιον των άλλων. Και όντως μπορεί να υπάρχουν απαντήσεις στην καθημερινότητα της ζωής μας, οι οποίες αποτυπώνουν και τον τρόπο με τον οποίο άλλοι κερδίζουν ή άλλοι δεν γνωρίζουν πώς να κερδίσουν. Εξυπνάδα, συγκυρίες, χαρισματικότητα, μακιαβελισμός, έξυπνες συμμαχίες, κολακεία, κάποτε αυτό που ονομάζουμε «αρπάζω την ευκαιρία από τα μαλλιά». Δεν έχει σημασία πόσο αξίζει κάποιος ή όχι. Σημασία έχει να βρεθεί στην σωστή πλευρά, στην σωστή ώρα, στο σωστό περιβάλλον. Αν γεννηθεί κάποιος πλούσιος, θα έχει δυνατότητες που ένας φτωχός δεν μπορεί να έχει. Συχνά, βεβαίως, και πειρασμούς και κενά, αλλά αυτό δεν φαίνεται σε όσους έχουν μάθει να αιτιολογούν τα πάντα με βάση την όψη τους.
Στην σχέση μας όμως με τον Θεό δεν υπάρχουν τέτοιες απαντήσεις, διότι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε ο Θεός θα ήταν όντως άδικος και θα υπήρχαν άνθρωποι προορισμένοι και άνθρωποι εγκαταλελειμμένοι. Μπορεί ο Χριστός να ανέβηκε στο πλοίο του Πέτρου, μπορεί η πρόσκλησή του να ήταν ο Πέτρος να ξαναρίξει τα δίχτυα, ωστόσο η ψαριά ήταν και για τα δύο πλοία. Δεν άφησε ο Χριστός τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο παραπονεμένους. Και το δικό τους πλοίο γέμισε, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν και τα δύο να βουλιάξουν από το πλήθος των ιχθύων. Ο Πέτρος ήταν ο πιο δυναμικός. Είχε μεγαλύτερη επίγνωση εκείνη την στιγμή. Όμως ο Χριστός δίνει με άλλον τρόπο, την ευκαιρία και στον Ιωάννη και στον Ιάκωβο να γίνουν αλιείς ανθρώπων.
Εδώ είναι το κλειδί. Όντας άνθρωποι εγωκεντρικοί, παραπονιόμαστε για την ζωή, για τις ευκαιρίες, συγκρίνοντας συνεχώς τον εαυτό μας με τους άλλους. Ζηλεύουμε, κινητοποιούμαστε ή κάποτε παραιτούμαστε, όταν διαπιστώνουμε ότι δεν μας βγαίνει αυτό που ζητάμε. Όμως ο Χριστός έχει για όλους. Εμπιστοσύνη χρειάζεται. Όχι βιαστική κρίση, θλίψη, απόρριψη. Εκείνος γνωρίζει σε ποιο χρόνο, άμεσο ή μακροπρόθεσμο, θα μας δώσει ό,τι αληθινά χρειαζόμαστε και ό,τι αληθινά καλούμαστε να γίνουμε. Οι μαθητές πάλευαν για να αλιεύσουν ιχθείς. Ήταν η εργασία τους. Κάποτε, όπως το πρωινό εκείνο, ένιωθαν ότι μάταια είχαν κουραστεί. Δεν ήταν όμως πλέον οι άλογοι ιχθείς που τους χρειάζονταν για να έχει η ζωή τους νόημα, αλλά η συμμετοχή τους στην συντροφιά του Κυρίου Ιησού. Μπορεί να μην το γνώριζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Βλέποντας όμως ότι η γενναιοδωρία του Χριστού είναι για όλους, κατενόησαν ότι τελικά άλλη ήταν η κλήση τους, άλλο το νόημα της ζωής τους.
«Γιατί σ’ αυτόν/ήν και όχι σε μένα;» ένα ερώτημα που συχνά θέτουμε, έτοιμοι να παραπονεθούμε, να κατακρίνουμε, να μοιρολατρήσουμε. Η απάντηση είναι η έμπονη προσπάθεια για ό,τι κρίνουμε πως μας χρειάζεται, κυρίως όμως η εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του. Μετά από μία κουραστική νύχτα στις περιστάσεις της ζωής, αν είμαστε ακόμη διαθέσιμοι, Το Θεανδρικό Του Πρόσωπο μας επισκέπτεται και μας καλεί. Από το να Του επιτρέψουμε να μπει στην ζωή μας, για να μιλήσει μέσα από τα ασήμαντα, όπως είναι ένα πλοίο για την σωτηρία του κόσμου, μέχρι το να καλυφθούν με αφθονία οι υλικές μας ανάγκες, να υλοποιηθούν οι στόχοι που είναι σύμφωνοι με το Ευαγγέλιο, αλλά κυρίως να είμαστε μαζί Του, στην συντροφιά της Εκκλησίας, για να συναντηθούμε με τους άλλους, όπως μπορούμε και όπως μας φωτίζει, στην οδό της Βασιλείας.

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 16 – Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2019 (Αγίας Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος, Αγάπης):
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία τον Προφήτη Ηλία.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019:
6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Χάνω, για να κερδίσω!

« Ός δ’ αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν» (Μάρκ. 8, 35).
« Όποιος χάσει την ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα την σώσει).
Μία από τις βασικές αρχές του πολιτισμού μας είναι η ανταποδοτικότητα. Σκοπός του συστήματος ζωής είναι να κερδίζουμε. Το κέρδος, το όφελος, και ό,τι συνεπάγεται εξ αυτού γίνεται στόχος ζωής.
Έτσι μετράμε τους άλλους, την γνώση, τις σχέσεις. Με βάση την χρηστικότητα και την ωφέλεια. Αν δεν μας χρειάζεται κάποιος ή κάτι για να κερδίσουμε, ας μείνει στην άκρη.
Ο Χριστός δεν έχει καμία σχέση με κανέναν θεό που οι άνθρωποι πιστέψαμε και πιστεύουμε. Οι θεοί στις θρησκείες είναι δυνατοί, κάποτε παντοδύναμοι. Δεν επιτρέπεται να δείξουν αδυναμία, να χάσουν. Αντίθετα, οι άνθρωποι χρειάζεται μπροστά τους να είμαστε ταπεινοί. Να δηλώνουμε ότι υπακούμε στους νόμους και τις εντολές τους, ώστε να μην κινδυνεύσουμε να χάσουμε την εύνοια, την βοήθεια στα συμφέροντά μας, την ευχαρίστηση ότι έχουμε προστάτες και μπορούμε να πορευθούμε ήσυχοι
Ο Χριστός όμως είναι κάτι άλλο. Παραιτείται από την αποκλειστικότητα του να είναι θεός, και προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, ταπεινούμενος. Ενώ οι δύο φύσεις είναι ενωμένες και επομένως η ανθρώπινη φύση εξαγιάζεται από την θεϊκή, θεοποιείται, εντούτοις Τον βλέπουμε να ζει όλα τα ανθρώπινα. Να πεινά. Να διψά. Να κουράζεται. Να λυπάται. Να χαίρεται. Να έχει φίλους. Να αγωνιά στον θάνατο. Να ανεβαίνει στον σταυρό και να πεθαίνει. Χάνει, για να κερδίσει, όχι κάτι για Εκείνον, διότι δεν του λείπει τίποτε. Χάνει για να κερδίσει όλους εμάς, διότι αυτό συμβαίνει επάνω στον σταυρό. Χάνει από αγάπη, για να προσφέρει την ζωή που δεν έχει τέλος, την αγάπη που δεν έχει τέλος, το νόημα που δεν έχει τέλος στον καθέναν μας ως δυνατότητα ύπαρξης. Κι όλα αυτά εν ελευθερία. Γνωρίζοντας ότι πολλοί θα πούνε ΟΧΙ.
Χάνω, για να κερδίσω. Σε βλέπω ως άνθρωπο κι αν μπορώ να εκπληρώσω αυτό που είναι ωφέλιμο, αυτό που μπορεί να σου δώσει χαρά, αυτό που μπορεί να σε ευχαριστήσει χωρίς να σε βλάψει, είμαι πρόθυμος να θυσιάσω χρόνο, διάθεση, κόπο, ακόμη και τι συμφέρει εμένα. Να χάσω για να κερδίσεις. Και μέσα από το δικό σου κέρδος, έχω κερδίσει τελικά κι εγώ. Γιατί το να δίνεις χαρά στους άλλους και να βγαίνεις από το εγώ σου είναι η ωραιότερη έκπληξη!
Χάνω για να κερδίσω ή καλύτερα χάνω για να κερδίσεις. Η οδός του Σταυρού, η οποία κλείνει μέσα της ακόμη μία μεγαλύτερη έκπληξη. Δεν απαιτώ να κερδίσεις. Από αγάπη χάνω κι ας μην θελήσεις ποτέ να κερδίσεις. Η αγάπη δεν μετριέται με την αποτελεσματικότητα και την ανταποδοτικότητα. Αυτή είναι η οδός των αγίων, των μαρτύρων, των ασκητών, των εγγάμων και των αγάμων. Αυτή είναι η οδός της Εκκλησίας που λησμονήσαμε να ζήσουμε και να δείξουμε στους καιρούς μας. Κι αυτή είναι η ομορφιά που δεν έχει τέλος!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 9 – Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019 (Ύψωση Τιμίου Σταυρού):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
6.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ στον Προφήτη Ηλία.

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Τα δώρα του Ιωακείμ και το δώρο του Θεού!

Eορτάζουμε στις 8 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο το γενέθλιο της Θεοτόκου και αμέσως μετά τα πρόσωπα του Ιωακείμ και της Άννας. Σημείο κλειδί για την αφήγηση είναι το γεγονός ότι ο Ιωακείμ και η Άννα, οι γονείς της Παναγίας και Θεοπάτορες, υπέφεραν τον ονειδισμό της στειρότητας, η οποία θεωρούνταν όχι απλώς δοκιμασία, αλλά τιμωρία του Θεού στους ανθρώπους για κάποια αμαρτία που είχαν κάνει.
Η δοκιμασία της στειρότητας για το ζευγάρι των Θεοπατόρων είχε τρεις διαστάσεις. Η πρώτη είχε να κάνει με την αδυναμία τους να εκπληρώσουν έναν από τους σκοπούς της ανθρώπινης φύσης, που είναι η γέννα παιδιών. Η αναπαραγωγή είναι φυσική λειτουργία. Η αδυναμία τεκνοποίησης κάνει τον άνθρωπο να λυπάται επειδή υστερεί. Και η υστέρηση γεννά μελαγχολία, λύπη, θρήνο. Αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένοι, δηλαδή η παράταση της ζωής, μία μορφή αθανασίας για μας, δεν εκπληρώνεται.
Η δεύτερη διάσταση είναι θρησκευτική και κατά συνέπεια κοινωνική. « Τα δώρα του Ιωακείμ αποστρέφονται» μας λέει ένα από τα στιχηρά των Αποστίχων του Εσπερινού της εορτής. Στην αφήγηση διαβάζουμε ότι ο πλούσιος Ιωακείμ προσέφερε τα δώρα που ο νόμος όριζε για τον Θεό και τότε ένας Ιουδαίος του λέει: « Δεν επιτρέπεται να προσφέρεις τα δώρα σου, διότι δεν έδωσες απογόνους στον Ισραήλ». Οι άλλοι βλέπουν την ατεκνία και απορρίπτουν συνολικά τον άτεκνο. Δεν χωρά στην θρησκευτική κοινότητα. Δεν χωρά στην κοινωνική και εθνική ομάδα, ακριβώς διότι υστερεί. Χωρίς να εξετάζουν αν φταίει ή όχι, τον θεωρούν καταραμένο από τον Θεό και απορρίπτοντας τα δώρα του, απορρίπτουν τον ίδιο.
Η τρίτη διάσταση έχει να κάνει με την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Σαράντα μέρες μας λέει η αφήγηση ότι ο Ιωακείμ ανεβαίνει στο όρος Χοζεβά και προσεύχεται λυπημένος, διότι αισθάνεται ότι δεν τον έχουν απορρίψει μόνο οι άνθρωποι, αλλά και ο ίδιος ο Θεός. Χωρίς Θεό η ζωή του δεν έχει νόημα.
Σήμερα, στον μοντέρνο κόσμο μας, κάποιοι θα λέγαμε ότι ο Θεός δεν τιμωρεί τον άνθρωπο και επομένως η αντίληψη περί στειρότητας είναι απορριπτέα. Θα προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε ιατρικά το φαινόμενο. Άλλοι πάλι θα λέγαμε ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Άλλοι πάλι θα τα βάζαμε με τον Θεό, χωρίς να κάνουμε τίποτα για να Τον πλησιάσουμε. Άλλωστε ζούμε στην εποχή που δικαιούμαστε τα πάντα και από τον Θεό και από τους ανθρώπους. Δύσκολα όμως θα μπαίναμε στην θέση του Ιωακείμ και της Άννας και ίσως ακόμη πιο δύσκολα θα κάναμε ό,τι έκαναν εκείνοι.
Γιατί στην δοκιμασία της στειρότητας, της ατεκνίας, πέρα από τα ανθρώπινα συναισθήματα, τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα δεν έπαψαν να πιστεύουν. Να τηρούν τις εντολές του Θεού. Να προσφέρουν τα δώρα. Να προσεύχονται. Να αφήνονται στο έλεός Του. Και να μην νικιούνται από την οργή για έναν κόσμο σκληρό, άδικο και εύκολο στην κριτική.
Τελικά τα δώρα του Ιωακείμ τα λαμβάνει ο Θεός! Αυτό το «γενηθήτω το θέλημά Σου» είναι το μεγαλύτερο δώρο που έδωσε ο Ιωακείμ στον Θεό. Το δώρο της εμπιστοσύνης. Το δώρο της επιμονής. Το δώρο της συνέπειας στις εντολές του Θεού. Και βέβαια, το δώρο της ενότητας και της αγάπης με την σύζυγό του, η οποία για εκείνους τους καιρούς θεωρούνταν ως η αποκλειστική υπαίτιος για την στειρότητα. Και ο Θεός απαντά.
Ποια είναι άραγε τα δικά μας δώρα;