ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;
Αν σου πω, νήστεψε, πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος. Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς, μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά. Αν σου πω, να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.
Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως.
Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου, μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύω, αφού πολλές φορές του μίλησα και περιφρόνησε τα λόγια μου. Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι χλιαρά λόγια, αλλά, παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι.
Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις; Διότι, νομίζω, δε μπορείς να φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτα άλλο. Γι’ αυτό, απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη.
Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό; Πώς θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς; Πώς θα ζητήσεις συγγνώμη; Ακόμη κι αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.
Διότι, αν εσύ ο ίδιος εκδικηθείς και επιτεθείς εναντίον του, είτε με λόγια είτε με ανάλογες συμπεριφορές, είτε με κατάρες, ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία του. Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει λόγο, διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν.
(Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου)
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Για άλλη μια φορά μας αξιώνει ο Θεός να εισέλθουμε στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στην περίοδο προετοιμασίας για την εορτή του Πάσχα. Αλλά τι είδους προετοιμασία μας ζητά η Εκκλησία μας; Και ποιο το νόημα της νηστείας;
Προφανώς η νηστεία δεν γίνεται για να μας ταλαιπωρήσει, ούτε για να αδυνατήσουμε, ούτε για να αισθανθούμε εντονότερη την απόλαυση της κατάλυσης το Πάσχα.
Η νηστεία έρχεται ως ένα εύκολο εξωτερικό σχήμα για να μας κάνει να συνειδητοποιούμε την ανάγκη προσαρμογής μας σ΄ αυτό που το Πάσχα εκφράζει και που δεν είναι τίποτα άλλο από την θυσία του Θεού υπέρ του ανθρώπου. Και αυτή η θυσία εκφράζει ταπείνωση, συγχωρητικότητα, αγάπη. Σ΄ αυτές τις αρετές καλούμαστε να ασκηθούμε εντατικότερα την περίοδο αυτή και η νηστεία έρχεται να ισχυροποιήσει τη θέλησή μας, να μας γυμνάσει στην εγκράτεια και στην τιθάσευση των παθών μας.
Σάββατο 29 Μαρτίου 2014
«Ὦ, γενεά ἄπιστος».
«Ὦ, γενεά ἄπιστος».
Ο Χριστός απευθύνεται σε όλους τους παρισταμένους, στον πατέρα, στους μαθητές του, στους φαρισαίους που παρακολουθούσαν. Τους αποκαλεί άπιστη γενιά, δηλαδή, γενιά που υποτάχθηκε στον πονηρό, στον διάβολο. Γενιά που πιστεύει στη δύναμη του διαβόλου και που αντιστέκεται στο καλό και αρνιέται το Θεό. Σε άλλη περίπτωση μάλιστα ο Χριστός προσθέτει και την αιτία της απιστίας που είναι η διαφθορά, δηλαδή η διαστροφή, η αμαρτία. Ο διεφθαρμένος άνθρωπος, αμαρτάνει απομακρύνεται από το Θεό και όσο απομακρύνεται από Αυτόν παύει να πιστεύει σε Αυτόν και ενώνεται με τον διάβολο και καταντά δαιμονισμένος.
Μόλις ο πατέρας αρχίζει να ξεκολλά από την απιστία του, «πιστεύω Κύριε! Βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ» το παιδί του θεραπεύεται. Και οι δύο στύλοι της πίστης είναι η προσευχή και η νηστεία.
Με την προσευχή ηρεμούν και αδρανούν όλα τα πάθη της ψυχής, της καρδιάς και του νου, όπως εκδίκηση, φθόνος, μίσος, κακία. Με την νηστεία αδρανούν τα σωματικά πάθη και κυρίως η φιληδονία.
Η προσευχή είναι η σπουδαιότερη κίνηση εμπιστοσύνης του ανθρώπου προς το Θεό. Μέσα από την προσευχή η ύπαρξη αφήνεται σ’ Αυτόν που την αγαπά και αποδέχεται το θέλημά Του. Η νηστεία είναι ο μικρότερος ή μεγαλύτερος κόπος που καταβάλλει ο άνθρωπος για να μπορέσει να προσαρμόσει τη ζωή του στο Ευαγγέλιο, δηλαδή σ΄ αυτό που ο Χριστός μας διδάσκει. Η νηστεία είναι εκκοπή του θελήματός μας, είναι αλλαγή όχι μόνο διατροφής, αλλά κυρίως της επιθυμίας μας να ζούμε χωρίς Θεό, και να απολαμβάνουμε τα πάντα.
Ας ξεκινήσουμε και μεις λοιπόν, έστω και τώρα, στο μέσον της Σαρακοστής, δια της προσευχής και της νηστείας να αποδείξουμε την πίστη μας στο Θεό για να λάβουμε την ίαση από τις δαιμονικές επιδράσεις.
Ο Χριστός απευθύνεται σε όλους τους παρισταμένους, στον πατέρα, στους μαθητές του, στους φαρισαίους που παρακολουθούσαν. Τους αποκαλεί άπιστη γενιά, δηλαδή, γενιά που υποτάχθηκε στον πονηρό, στον διάβολο. Γενιά που πιστεύει στη δύναμη του διαβόλου και που αντιστέκεται στο καλό και αρνιέται το Θεό. Σε άλλη περίπτωση μάλιστα ο Χριστός προσθέτει και την αιτία της απιστίας που είναι η διαφθορά, δηλαδή η διαστροφή, η αμαρτία. Ο διεφθαρμένος άνθρωπος, αμαρτάνει απομακρύνεται από το Θεό και όσο απομακρύνεται από Αυτόν παύει να πιστεύει σε Αυτόν και ενώνεται με τον διάβολο και καταντά δαιμονισμένος.
Μόλις ο πατέρας αρχίζει να ξεκολλά από την απιστία του, «πιστεύω Κύριε! Βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ» το παιδί του θεραπεύεται. Και οι δύο στύλοι της πίστης είναι η προσευχή και η νηστεία.
Με την προσευχή ηρεμούν και αδρανούν όλα τα πάθη της ψυχής, της καρδιάς και του νου, όπως εκδίκηση, φθόνος, μίσος, κακία. Με την νηστεία αδρανούν τα σωματικά πάθη και κυρίως η φιληδονία.
Η προσευχή είναι η σπουδαιότερη κίνηση εμπιστοσύνης του ανθρώπου προς το Θεό. Μέσα από την προσευχή η ύπαρξη αφήνεται σ’ Αυτόν που την αγαπά και αποδέχεται το θέλημά Του. Η νηστεία είναι ο μικρότερος ή μεγαλύτερος κόπος που καταβάλλει ο άνθρωπος για να μπορέσει να προσαρμόσει τη ζωή του στο Ευαγγέλιο, δηλαδή σ΄ αυτό που ο Χριστός μας διδάσκει. Η νηστεία είναι εκκοπή του θελήματός μας, είναι αλλαγή όχι μόνο διατροφής, αλλά κυρίως της επιθυμίας μας να ζούμε χωρίς Θεό, και να απολαμβάνουμε τα πάντα.
Ας ξεκινήσουμε και μεις λοιπόν, έστω και τώρα, στο μέσον της Σαρακοστής, δια της προσευχής και της νηστείας να αποδείξουμε την πίστη μας στο Θεό για να λάβουμε την ίαση από τις δαιμονικές επιδράσεις.
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 20η 29 – 30.3.2014
Ο Ευρωκλύδων και οι τρίχες της κεφαλής μας
Μετά την απολογία του Αποστόλου Παύλου στον βασιλιά Αγρίππα και στον Ρωμαίο διοικητή Φήστο, αποφασίστηκε από τους Ρωμαίους ο Παύλος να σταλεί στη Ρώμη, για να αποφασίσει γι' αυτόν ο Καίσαρας. Το καράβι έφτασε πρώτα στην Κρήτη, σε έναν τόπο, που τον έλεγαν Καλοί Λιμένες, κι εκεί κοντά ήταν η πόλη Λασαία.
Επειδή, όμως, πέρασε αρκετός χρόνος και ήταν πια επικίνδυνο το ταξίδι, γιατί είχε περάσει κιόλας το φθινόπωρο που ήταν η εποχή της νηστείας, τους συμβούλευε ο Παύλος λέγοντάς τους: άντρες, προβλέπω ότι η συνέχιση του ταξιδιού θα γίνει με ταλαιπωρία και πολλή ζημιά, όχι μόνο για το φορτίο και το πλοίο, αλλά και για τη ζωή μας. O εκατόνταρχος, όμως, που ήταν επικεφαλής του ρωμαϊκού αποσπάσματος στο καράβι, εμπιστευόταν πιο πολύ στον κυβερνήτη και στο ναύκληρο παρά σε αυτά που έλεγε ο Παύλος. Κι επειδή το λιμάνι δεν βοηθούσε για ξεχειμώνιασμα, οι περισσότεροι πήραν την απόφαση να αποπλεύσουν κι από εκεί, μήπως και κατόρθωναν να φτάσουν στο Φοίνικα, ένα λιμάνι της Κρήτης, που βλέπει προς τα νοτιοδυτικά και βορειοδυτικά, για να να περάσουν το χειμώνα εκεί.
Έτσι, όταν φύσηξε ένας ελαφρός νοτιάς, επειδή νόμισαν πως θα κατάφερναν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο τους, σήκωσαν τις άγκυρες κι άρχισαν να πλέουν πιο κοντά στις ακτές της Κρήτης. Μα λίγο αργότερα, ξέσπασε σε αυτήν ένας άνεμος δυνατός σαν τυφώνας, αυτός που ονομάζεται Ευρωκλύδων. Κι επειδή το πλοίο παρασύρθηκε και δεν μπορούσε να πάει αντίθετα στον άνεμο, οι ναύτες την τρίτη ημέρα της τρικυμίας έριξαν στη θάλασσα τόσο το φορτίο του πλοίου, όσο και τον εξοπλισμό του. Σ' αυτό βοήθησε και ο Παύλος και άλλοι συγκρατούμενοί του. Και, επειδή για μέρες πολλές δε φαίνονταν ούτε ο ήλιος ούτε τα άστρα και η κακοκαιρία ήταν μεγάλη, έσβηνε η ελπίδα της σωτηρίας.
Τότε, κι επειδή δεν είχαν πια καμιά διάθεση για φαγητό, στάθηκε ο Παύλος ανάμεσά τους και είπε: άντρες, θα έπρεπε, βέβαια, να με ακούσετε και να μην αποπλεύσετε από την Κρήτη. Έτσι, θα είχατε γλιτώσει την ταλαιπωρία αυτή και τη ζημιά. Μα και τώρα σας προτρέπω να ηρεμήσετε, γιατί κανενός σας η ζωή δε θα χαθεί, εκτός από το πλοίο. Γιατί τη νύχτα αυτή παρουσιάστηκε σε μένα ένας άγγελος του Θεού, στον οποίο ανήκω και τον οποίο λατρεύω, και μου είπε: Μη φοβάσαι Παύλε. Στον Καίσαρα οπωσδήποτε πρέπει να παρουσιαστείς. Τώρα, λοιπόν, ο Θεός σού έχει χαρίσει όλους αυτούς που συνταξιδεύουν μαζί σου. Για αυτό το λόγο, άντρες, να ηρεμήσετε, γιατί πιστεύω στο Θεό, ότι θα γίνει έτσι ακριβώς όπως μου έχει αναγγελθεί. Έτσι, θα προσαράξουμε οπωσδήποτε σε κάποιο νησί.
Όταν, λοιπόν, έφτασε η δέκατη τέταρτη νύχτα, μέσα στη θάλασσα της Αδριατικής, άρχισαν οι ναύτες να σχηματίζουν την εντύπωση πως πλησίαζαν σε κάποια στεριά. Έκαναν τότε βυθομέτρηση και βρήκαν είκοσι οργιές. Άφησαν να περάσει λίγη ώρα και έκαναν πάλι βυθομέτρηση και βρήκαν δεκαπέντε οργιές. Επειδή, λοιπόν, άρχισαν να φοβούνται τους σκοπέλους, έριξαν τέσσερις άγκυρες από την πρύμνη και παρακαλούσαν να ξημερώσει. Στο μεταξύ, επειδή οι ναύτες επιδίωκαν να φύγουν από το πλοίο και είχαν κατεβάσει τη λέμβο στη θάλασσα με την πρόφαση πως θα έριχναν δήθεν άγκυρα από την πρώρα, είπε ο Παύλος στον εκατόνταρχο και στους στρατιώτες: Αν δεν παραμείνουν αυτοί στο πλοίο, εσείς δεν μπορείτε να σωθείτε. Τότε οι στρατιώτες έκοψαν τα σκοινιά της λέμβου και την άφησαν να πέσει στη θάλασσα.
Και καθώς περίμεναν πια να ξημερώσει, ο Παύλος τους πρότρεπε όλους να φάνε κάτι, λέγοντάς τους: Είναι η δέκατη τέταρτη μέρα σήμερα, που μένετε νηστικοί χωρίς να έχετε φάει τίποτε, περιμένοντας το αποτέλεσμα. Σας παρακαλώ, λοιπόν, να φάτε κάτι. Γιατί, αυτό είναι αναγκαίο για τη ζωή σας, καθόσο από κανενός σας το κεφάλι δε θα χαθεί ούτε τρίχα. Όταν τα είπε αυτά, πήρε ψωμί και ευχαρίστησε το Θεό μπροστά σε όλους. Κατόπιν, το έκοψε κι άρχισε να τρώει. Όλοι τότε βρήκαν τη διάθεσή τους κι έφαγαν κι αυτοί. Και ήταν στο πλοίο συνολικά διακόσια εβδομήντα έξι άτομα. Όταν χόρτασαν από τροφή, άρχισαν να ξαλαφρώνουν το πλοίο πετώντας το σιτάρι στη θάλασσα.
Κι όταν πια ξημέρωσε, είδαν πως η στεριά ήταν άγνωστη σε αυτούς. Έβλεπαν όμως έναν κόλπο, που είχε μια αμμουδερή παραλία, κι αποφάσισαν, αν μπορούσαν, εκεί να σπρώξουν το πλοίο. Έλυσαν, λοιπόν, τις άγκυρες και τις άφησαν να πέσουν στη θάλασσα. Συγχρόνως, χαλάρωσαν τα σκοινιά των πηδαλίων, κι αφού σήκωσαν το μπροστινό πανί, άρχισαν να κατευθύνονται με τον άνεμο στο γιαλό. Επειδή, όμως, έπεσαν σε μια λωρίδα γης, που χώριζε τη θάλασσα στα δύο, έριξαν έξω το πλοίο, έτσι που η πλώρη μπήχτηκε στην άμμο, ενώ η πρύμνη διαλυόταν από την ορμή των κυμάτων. Οι στρατιώτες, λοιπόν, πήραν την απόφαση να σκοτώσουν τους κρατουμένους για να μην τυχόν και δραπετεύσει κανένας από αυτούς κολυμπώντας. Ο εκατόνταρχος, όμως, θέλοντας να σώσει τον Παύλο, τους εμπόδισε να εφαρμόσουν την απόφασή τους και παράγγειλε, όσοι ήξεραν να κολυμπούν, να ριχτούν πρώτοι στη θάλασσα και να βγουν στη στεριά, και οι υπόλοιποι να βγουν άλλοι πάνω σε σανίδια κι άλλοι πάνω σε άλλα αντικείμενα από το πλοίο. Κι έτσι κατόρθωσαν να βγουν όλοι στη στεριά και να σωθούν.
(Πράξ. 27, 1-44)
Ερμηνευτικά:
Κι επειδή το λιμάνι δεν βοηθούσε για ξεχειμώνιασμα οι περισσότεροι πήραν την απόφαση να αποπλεύσουν: ο Παύλος συμβούλεψε τους ναύτες να μην φύγουν από εκείνο το λιμάνι γιατί θα ερχόταν κακοκαιρία, όμως εκείνοι δεν άκουσαν και αργότερα έπεσαν στην τρικυμία. Με αυτό βλέπουμε ότι όταν ο άνθρωπος δεν ζητάει τη βοήθεια του Θεού και δεν του εμπιστεύεται τη ζωή του τα πράγματα δεν πάνε καλά, γιατί ο άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να σώσει τη ζωή του και δεν μπορεί να προβλέψει όλα τα γεγονότα. Άλλο ένα πράγμα που βλέπουμε στην ιστορία μας είναι ότι πρέπει να κάνουμε και λίγη υπομονή. Ακόμα κι αν μια κατάσταση δεν μας αρέσει και βλέπουμε ότι κάθε άλλη κίνηση μας θα κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα, χρειάζεται υπομονή και εμπιστοσύνη στο Θεό που όλα τα φροντίζει για τον άνθρωπο.
Πιστεύω ότι θα γίνει ακριβώς όπως μου έχει αναγγελθεί: Ο Παύλος είχε πολύ πίστη στο Θεό. Πίστευε ότι θα γινόταν όπως του είπε ο άγγελος γιατί δεν μπορούσε παρά να του πει την αλήθεια. Αυτό μας δείχνει ότι ο Θεός θέλει από εμάς να του εμπιστευόμαστε τη ζωή μας και Εκείνος θα φροντίσει όλα να γίνονται για το καλό μας αρκεί να έχουμε πίστη.
Από κανενός σας το κεφάλι δε θα χαθεί ούτε μια τρίχα: Με αυτή τη φράση θέλει να πει ο Απόστολος Παύλος ότι αφού ο Θεός τους είπε ότι θα σωθούνε, θα σωθούνε όχι με μεγάλη ταλαιπωρία, αλλά ούτε μια τρίχα δεν θα πέσει από το κεφάλι τους, για να μην μπορούν οι άνθρωποι να πουν μετά ότι «ναι μεν σωθήκαμε όπως μας είπες, αλλά σπάσαμε ένα πόδι και ένα χέρι, που είναι ο Θεός;». Έτσι δείχνει ότι ο Θεός κρατάει το λόγο του και φροντίζει τον άνθρωπο όχι λίγο, αλλά ολοκληρωτικά.
Ερωτήσεις:
1. Θα μπορούσε να γλιτώσει το πλοίο από την τρικυμία αν δεν έφευγαν από το λιμάνι Καλοί Λιμένες;
2. Ο Παύλος ενδιαφερόταν να σωθεί ο ίδιος ή να σώσει τους συντρόφους του;
3. Αν και οι άνθρωποι δεν άκουσαν τον Παύλο τους παράτησε ο Θεός να πνιγούν στην τρικυμία;
4. Τι είχε μέσα του ο Παύλος και δεν ανησυχούσε για την τρικυμία;
5. Ο Θεός φροντίζει τον καθέναν από εμάς, αν Τον εμπιστευόμαστε;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία πιστεύει και ζει την πρόνοια του Θεού για τον καθένα από εμάς και ζητά από εμάς την εμπιστοσύνη μας σ' Εκείνον.
Ο Ευρωκλύδων και οι τρίχες της κεφαλής μας
Μετά την απολογία του Αποστόλου Παύλου στον βασιλιά Αγρίππα και στον Ρωμαίο διοικητή Φήστο, αποφασίστηκε από τους Ρωμαίους ο Παύλος να σταλεί στη Ρώμη, για να αποφασίσει γι' αυτόν ο Καίσαρας. Το καράβι έφτασε πρώτα στην Κρήτη, σε έναν τόπο, που τον έλεγαν Καλοί Λιμένες, κι εκεί κοντά ήταν η πόλη Λασαία.
Επειδή, όμως, πέρασε αρκετός χρόνος και ήταν πια επικίνδυνο το ταξίδι, γιατί είχε περάσει κιόλας το φθινόπωρο που ήταν η εποχή της νηστείας, τους συμβούλευε ο Παύλος λέγοντάς τους: άντρες, προβλέπω ότι η συνέχιση του ταξιδιού θα γίνει με ταλαιπωρία και πολλή ζημιά, όχι μόνο για το φορτίο και το πλοίο, αλλά και για τη ζωή μας. O εκατόνταρχος, όμως, που ήταν επικεφαλής του ρωμαϊκού αποσπάσματος στο καράβι, εμπιστευόταν πιο πολύ στον κυβερνήτη και στο ναύκληρο παρά σε αυτά που έλεγε ο Παύλος. Κι επειδή το λιμάνι δεν βοηθούσε για ξεχειμώνιασμα, οι περισσότεροι πήραν την απόφαση να αποπλεύσουν κι από εκεί, μήπως και κατόρθωναν να φτάσουν στο Φοίνικα, ένα λιμάνι της Κρήτης, που βλέπει προς τα νοτιοδυτικά και βορειοδυτικά, για να να περάσουν το χειμώνα εκεί.
Έτσι, όταν φύσηξε ένας ελαφρός νοτιάς, επειδή νόμισαν πως θα κατάφερναν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο τους, σήκωσαν τις άγκυρες κι άρχισαν να πλέουν πιο κοντά στις ακτές της Κρήτης. Μα λίγο αργότερα, ξέσπασε σε αυτήν ένας άνεμος δυνατός σαν τυφώνας, αυτός που ονομάζεται Ευρωκλύδων. Κι επειδή το πλοίο παρασύρθηκε και δεν μπορούσε να πάει αντίθετα στον άνεμο, οι ναύτες την τρίτη ημέρα της τρικυμίας έριξαν στη θάλασσα τόσο το φορτίο του πλοίου, όσο και τον εξοπλισμό του. Σ' αυτό βοήθησε και ο Παύλος και άλλοι συγκρατούμενοί του. Και, επειδή για μέρες πολλές δε φαίνονταν ούτε ο ήλιος ούτε τα άστρα και η κακοκαιρία ήταν μεγάλη, έσβηνε η ελπίδα της σωτηρίας.
Τότε, κι επειδή δεν είχαν πια καμιά διάθεση για φαγητό, στάθηκε ο Παύλος ανάμεσά τους και είπε: άντρες, θα έπρεπε, βέβαια, να με ακούσετε και να μην αποπλεύσετε από την Κρήτη. Έτσι, θα είχατε γλιτώσει την ταλαιπωρία αυτή και τη ζημιά. Μα και τώρα σας προτρέπω να ηρεμήσετε, γιατί κανενός σας η ζωή δε θα χαθεί, εκτός από το πλοίο. Γιατί τη νύχτα αυτή παρουσιάστηκε σε μένα ένας άγγελος του Θεού, στον οποίο ανήκω και τον οποίο λατρεύω, και μου είπε: Μη φοβάσαι Παύλε. Στον Καίσαρα οπωσδήποτε πρέπει να παρουσιαστείς. Τώρα, λοιπόν, ο Θεός σού έχει χαρίσει όλους αυτούς που συνταξιδεύουν μαζί σου. Για αυτό το λόγο, άντρες, να ηρεμήσετε, γιατί πιστεύω στο Θεό, ότι θα γίνει έτσι ακριβώς όπως μου έχει αναγγελθεί. Έτσι, θα προσαράξουμε οπωσδήποτε σε κάποιο νησί.
Όταν, λοιπόν, έφτασε η δέκατη τέταρτη νύχτα, μέσα στη θάλασσα της Αδριατικής, άρχισαν οι ναύτες να σχηματίζουν την εντύπωση πως πλησίαζαν σε κάποια στεριά. Έκαναν τότε βυθομέτρηση και βρήκαν είκοσι οργιές. Άφησαν να περάσει λίγη ώρα και έκαναν πάλι βυθομέτρηση και βρήκαν δεκαπέντε οργιές. Επειδή, λοιπόν, άρχισαν να φοβούνται τους σκοπέλους, έριξαν τέσσερις άγκυρες από την πρύμνη και παρακαλούσαν να ξημερώσει. Στο μεταξύ, επειδή οι ναύτες επιδίωκαν να φύγουν από το πλοίο και είχαν κατεβάσει τη λέμβο στη θάλασσα με την πρόφαση πως θα έριχναν δήθεν άγκυρα από την πρώρα, είπε ο Παύλος στον εκατόνταρχο και στους στρατιώτες: Αν δεν παραμείνουν αυτοί στο πλοίο, εσείς δεν μπορείτε να σωθείτε. Τότε οι στρατιώτες έκοψαν τα σκοινιά της λέμβου και την άφησαν να πέσει στη θάλασσα.
Και καθώς περίμεναν πια να ξημερώσει, ο Παύλος τους πρότρεπε όλους να φάνε κάτι, λέγοντάς τους: Είναι η δέκατη τέταρτη μέρα σήμερα, που μένετε νηστικοί χωρίς να έχετε φάει τίποτε, περιμένοντας το αποτέλεσμα. Σας παρακαλώ, λοιπόν, να φάτε κάτι. Γιατί, αυτό είναι αναγκαίο για τη ζωή σας, καθόσο από κανενός σας το κεφάλι δε θα χαθεί ούτε τρίχα. Όταν τα είπε αυτά, πήρε ψωμί και ευχαρίστησε το Θεό μπροστά σε όλους. Κατόπιν, το έκοψε κι άρχισε να τρώει. Όλοι τότε βρήκαν τη διάθεσή τους κι έφαγαν κι αυτοί. Και ήταν στο πλοίο συνολικά διακόσια εβδομήντα έξι άτομα. Όταν χόρτασαν από τροφή, άρχισαν να ξαλαφρώνουν το πλοίο πετώντας το σιτάρι στη θάλασσα.
Κι όταν πια ξημέρωσε, είδαν πως η στεριά ήταν άγνωστη σε αυτούς. Έβλεπαν όμως έναν κόλπο, που είχε μια αμμουδερή παραλία, κι αποφάσισαν, αν μπορούσαν, εκεί να σπρώξουν το πλοίο. Έλυσαν, λοιπόν, τις άγκυρες και τις άφησαν να πέσουν στη θάλασσα. Συγχρόνως, χαλάρωσαν τα σκοινιά των πηδαλίων, κι αφού σήκωσαν το μπροστινό πανί, άρχισαν να κατευθύνονται με τον άνεμο στο γιαλό. Επειδή, όμως, έπεσαν σε μια λωρίδα γης, που χώριζε τη θάλασσα στα δύο, έριξαν έξω το πλοίο, έτσι που η πλώρη μπήχτηκε στην άμμο, ενώ η πρύμνη διαλυόταν από την ορμή των κυμάτων. Οι στρατιώτες, λοιπόν, πήραν την απόφαση να σκοτώσουν τους κρατουμένους για να μην τυχόν και δραπετεύσει κανένας από αυτούς κολυμπώντας. Ο εκατόνταρχος, όμως, θέλοντας να σώσει τον Παύλο, τους εμπόδισε να εφαρμόσουν την απόφασή τους και παράγγειλε, όσοι ήξεραν να κολυμπούν, να ριχτούν πρώτοι στη θάλασσα και να βγουν στη στεριά, και οι υπόλοιποι να βγουν άλλοι πάνω σε σανίδια κι άλλοι πάνω σε άλλα αντικείμενα από το πλοίο. Κι έτσι κατόρθωσαν να βγουν όλοι στη στεριά και να σωθούν.
(Πράξ. 27, 1-44)
Ερμηνευτικά:
Κι επειδή το λιμάνι δεν βοηθούσε για ξεχειμώνιασμα οι περισσότεροι πήραν την απόφαση να αποπλεύσουν: ο Παύλος συμβούλεψε τους ναύτες να μην φύγουν από εκείνο το λιμάνι γιατί θα ερχόταν κακοκαιρία, όμως εκείνοι δεν άκουσαν και αργότερα έπεσαν στην τρικυμία. Με αυτό βλέπουμε ότι όταν ο άνθρωπος δεν ζητάει τη βοήθεια του Θεού και δεν του εμπιστεύεται τη ζωή του τα πράγματα δεν πάνε καλά, γιατί ο άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να σώσει τη ζωή του και δεν μπορεί να προβλέψει όλα τα γεγονότα. Άλλο ένα πράγμα που βλέπουμε στην ιστορία μας είναι ότι πρέπει να κάνουμε και λίγη υπομονή. Ακόμα κι αν μια κατάσταση δεν μας αρέσει και βλέπουμε ότι κάθε άλλη κίνηση μας θα κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα, χρειάζεται υπομονή και εμπιστοσύνη στο Θεό που όλα τα φροντίζει για τον άνθρωπο.
Πιστεύω ότι θα γίνει ακριβώς όπως μου έχει αναγγελθεί: Ο Παύλος είχε πολύ πίστη στο Θεό. Πίστευε ότι θα γινόταν όπως του είπε ο άγγελος γιατί δεν μπορούσε παρά να του πει την αλήθεια. Αυτό μας δείχνει ότι ο Θεός θέλει από εμάς να του εμπιστευόμαστε τη ζωή μας και Εκείνος θα φροντίσει όλα να γίνονται για το καλό μας αρκεί να έχουμε πίστη.
Από κανενός σας το κεφάλι δε θα χαθεί ούτε μια τρίχα: Με αυτή τη φράση θέλει να πει ο Απόστολος Παύλος ότι αφού ο Θεός τους είπε ότι θα σωθούνε, θα σωθούνε όχι με μεγάλη ταλαιπωρία, αλλά ούτε μια τρίχα δεν θα πέσει από το κεφάλι τους, για να μην μπορούν οι άνθρωποι να πουν μετά ότι «ναι μεν σωθήκαμε όπως μας είπες, αλλά σπάσαμε ένα πόδι και ένα χέρι, που είναι ο Θεός;». Έτσι δείχνει ότι ο Θεός κρατάει το λόγο του και φροντίζει τον άνθρωπο όχι λίγο, αλλά ολοκληρωτικά.
Ερωτήσεις:
1. Θα μπορούσε να γλιτώσει το πλοίο από την τρικυμία αν δεν έφευγαν από το λιμάνι Καλοί Λιμένες;
2. Ο Παύλος ενδιαφερόταν να σωθεί ο ίδιος ή να σώσει τους συντρόφους του;
3. Αν και οι άνθρωποι δεν άκουσαν τον Παύλο τους παράτησε ο Θεός να πνιγούν στην τρικυμία;
4. Τι είχε μέσα του ο Παύλος και δεν ανησυχούσε για την τρικυμία;
5. Ο Θεός φροντίζει τον καθέναν από εμάς, αν Τον εμπιστευόμαστε;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία πιστεύει και ζει την πρόνοια του Θεού για τον καθένα από εμάς και ζητά από εμάς την εμπιστοσύνη μας σ' Εκείνον.
Σάββατο 22 Μαρτίου 2014
«Αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».
Αλήθεια ποιος είναι ο Σταυρός για τον οποίο κάνει λόγο ο Χριστός; Είναι μόνο ο σταυρός που έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, την κλειστότητα, τη αδυναμία αληθινής κοινωνίας με τους άλλους ή αυτός που έχει να κάνει με τον πόνο και την ασθένεια, την απόρριψη, τα προβλήματα, την αδικία, την φτώχεια, την καταστροφή, τον θάνατο; Ο Χριστός δεν μιλά για τους σταυρούς αυτούς αλλά και για τον σταυρό της αυταπάρνησης και τον σταυρό της ακολούθησης του Ιδίου. Αυτοί οι σταυροί είναι ιδιαίτεροι και δυσβάσταχτοι.
Ο σταυρός της αυταπάρνησης είναι ο σταυρός της παραίτησης από το «εγώ», της παραίτησης από το δικαίωμα, από το θέλημα. Ζητείται η θυσία. Καλούμαστε να σταυρώσουμε το «εγώ» μας, χάριν του άλλου. Και συμφέρον του πλησίον δεν είναι η υλική ανακούφιση, αλλά η σωτηρία του. Ούτε βέβαια περιμένει την αναγνώριση των κόπων του.
Αποτελεί μίμηση του Χριστού κατά πάντα. Ο Κύριός μας παραιτήθηκε από το να είναι μόνο Θεός και ανέβηκε στο Σταυρό, για τη σωτηρία των πάντων.
Ο σταυρός της ακολούθησης του Χριστού είναι η επιλογή να ακολουθήσει ο γνήσιος μαθητής του Χριστού την οδό του Ευαγγελίου. Δεν υπάρχει θέμα της ανθρώπινης ζωής στο οποίο να μην απαντά το Ευαγγέλιο. Είτε κατά γράμμα είτε κατά πνεύμα. Και είναι Σταυρός η βίωση του Ευαγγελίου. Γιατί όποιος επιχειρεί να το εφαρμόσει στη ζωή του θα έρθει σε σύγκρουση με τον τρόπο του πολιτισμού. Με τους ανθρώπους. Θα λοιδορηθεί. θα περιφρονηθεί. Θα θεωρηθεί παρωχημένος. Θα γευτεί την αδιαφορία. Ακόμη και το μαρτύριο και το θάνατο. Και το Ευαγγέλιο αποκαλύπτει την ουσία της πίστης που είναι η σχέση με το Χριστό.
Στη μέση της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας θέτει στο μέσο των ναών τον Τίμιο Σταυρό. Ατενίζοντας το Ξύλο της Ζωής και προσκυνώντας Το μας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος που ο κόσμος θεωρεί αφορμή αισχύνης είναι αυτός που σώζει αιώνια τον άνθρωπο. Αυτόν που εξακολουθεί να μην αισχύνεται για την αμαρτωλότητά του, αλλά να περηφανεύεται. Αυτόν που έχει ως σημείο προόδου τα δικαιώματά του και το «εγώ» του και όχι την αγάπη. Αυτόν που λησμονεί το Ευαγγέλιο και το υποκαθιστά από ιδέες, φιλοσοφίες, σοφίες του κόσμου, συζητήσεις για ασήμαντα και σημαντικά της παρούσης ζωής, χωρίς προοπτική αιωνιότητας. Αυτόν που δε διστάζει να εκμεταλλεύεται τον πλησίον του. Αυτόν που δεν γνωρίζει να συγχωρεί. Είναι αισχύνη από την μία ο δρόμος του Σταυρού, αλλά και λύτρωση από την άλλη. Γιατί ο Σταυρωθείς διέρρηξε τα δεσμά του θανάτου και έδωσε τη χαρά της Ανάστασης. Μαζί Του λοιπόν ως την Ανάσταση!
Ο σταυρός της αυταπάρνησης είναι ο σταυρός της παραίτησης από το «εγώ», της παραίτησης από το δικαίωμα, από το θέλημα. Ζητείται η θυσία. Καλούμαστε να σταυρώσουμε το «εγώ» μας, χάριν του άλλου. Και συμφέρον του πλησίον δεν είναι η υλική ανακούφιση, αλλά η σωτηρία του. Ούτε βέβαια περιμένει την αναγνώριση των κόπων του.
Αποτελεί μίμηση του Χριστού κατά πάντα. Ο Κύριός μας παραιτήθηκε από το να είναι μόνο Θεός και ανέβηκε στο Σταυρό, για τη σωτηρία των πάντων.
Ο σταυρός της ακολούθησης του Χριστού είναι η επιλογή να ακολουθήσει ο γνήσιος μαθητής του Χριστού την οδό του Ευαγγελίου. Δεν υπάρχει θέμα της ανθρώπινης ζωής στο οποίο να μην απαντά το Ευαγγέλιο. Είτε κατά γράμμα είτε κατά πνεύμα. Και είναι Σταυρός η βίωση του Ευαγγελίου. Γιατί όποιος επιχειρεί να το εφαρμόσει στη ζωή του θα έρθει σε σύγκρουση με τον τρόπο του πολιτισμού. Με τους ανθρώπους. Θα λοιδορηθεί. θα περιφρονηθεί. Θα θεωρηθεί παρωχημένος. Θα γευτεί την αδιαφορία. Ακόμη και το μαρτύριο και το θάνατο. Και το Ευαγγέλιο αποκαλύπτει την ουσία της πίστης που είναι η σχέση με το Χριστό.
Στη μέση της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας θέτει στο μέσο των ναών τον Τίμιο Σταυρό. Ατενίζοντας το Ξύλο της Ζωής και προσκυνώντας Το μας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος που ο κόσμος θεωρεί αφορμή αισχύνης είναι αυτός που σώζει αιώνια τον άνθρωπο. Αυτόν που εξακολουθεί να μην αισχύνεται για την αμαρτωλότητά του, αλλά να περηφανεύεται. Αυτόν που έχει ως σημείο προόδου τα δικαιώματά του και το «εγώ» του και όχι την αγάπη. Αυτόν που λησμονεί το Ευαγγέλιο και το υποκαθιστά από ιδέες, φιλοσοφίες, σοφίες του κόσμου, συζητήσεις για ασήμαντα και σημαντικά της παρούσης ζωής, χωρίς προοπτική αιωνιότητας. Αυτόν που δε διστάζει να εκμεταλλεύεται τον πλησίον του. Αυτόν που δεν γνωρίζει να συγχωρεί. Είναι αισχύνη από την μία ο δρόμος του Σταυρού, αλλά και λύτρωση από την άλλη. Γιατί ο Σταυρωθείς διέρρηξε τα δεσμά του θανάτου και έδωσε τη χαρά της Ανάστασης. Μαζί Του λοιπόν ως την Ανάσταση!
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Δευτέρα 31 Μαρτίου - Κυριακή 6 Απριλίου 2014
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014:
4.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
Τετάρτη 2 Απριλίου 2014
6.00 μ.μ. Ακολουθία του Μεγάλου Κανόνα, Εσπερινός και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Παρασκευή 4 Απριλίου 2014
7.00 μ.μ. Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου.
9.45 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου.
Σάββατο 5 Απριλίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 6 Απριλίου 2014 (Ε΄ Νηστειών):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.
11.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Το Σάββατο 5 Απριλίου, ο π. Θεόδωρος Μπατάκας θα είναι στο ναό μας για το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως από τις 5.00 το απόγευμα.
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014:
4.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
Τετάρτη 2 Απριλίου 2014
6.00 μ.μ. Ακολουθία του Μεγάλου Κανόνα, Εσπερινός και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Παρασκευή 4 Απριλίου 2014
7.00 μ.μ. Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου.
9.45 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου.
Σάββατο 5 Απριλίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 6 Απριλίου 2014 (Ε΄ Νηστειών):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.
11.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Το Σάββατο 5 Απριλίου, ο π. Θεόδωρος Μπατάκας θα είναι στο ναό μας για το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως από τις 5.00 το απόγευμα.
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 19η 22 – 23.3.2014
Ο Παύλος και ο Αγρίππας
Μετά την αναχώρησή του από την Μίλητο, ο Παύλος πήγε στα Ιεροσόλυμα. Εκεί, όπως το είχε προφητεύσει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, τον συνέλαβαν οι Ρωμαίοι, κατόπιν καταγγελίας των Ιουδαίων. Οι Ιουδαίοι ήθελαν να τον δολοφονήσουν. Ομως οι Ρωμαίοι, για περισσότερη ασφάλεια, τον έστειλαν στην Καισάρεια της Παλαιστίνης. Στην Καισάρεια πήγαν για να επισκεφθούν τον Ρωμαίο διοικητή Φήστο ο βασιλιάς των Ιουδαίων Αγρίππας και η γυναίκα του Βερενίκη. Ο Φήστος ζήτησε από τον Αγρίππα να δει τον Παύλο, καθώς ήταν και οι δύο Ιουδαίοι και να του δώσει την άποψή του γι' αυτόν. Ο Αγρίππας τότε είπε στον Παύλο: «Σου επιτρέπεται να απολογηθείς». Τότε ο Παύλος σήκωσε το χέρι του και άρχισε την απολογία του:
«θεωρώ ευτυχή τον εαυτό μου, βασιλιά Αγρίππα, γιατί σήμερα θα απολογηθώ ενώπιόν σου για όλα όσα με κατηγορούν οι Ιουδαίοι. Κι αυτό προπάντων γιατί εσύ γνωρίζεις όλα τα έθιμα και τα θρησκευτικά προβλήματα των Ιουδαίων. Γι' αυτό παρακαλώ να με ακούσεις με υπομονή.
Ολοι οι Ιουδαίοι ξέρουν τη ζωή μου από τη νεαρή μου ηλικία, αφού από τα νιάτα μου έζησα ανάμεσα στο λαό μου και στα Ιεροσόλυμα. Αυτοί με γνωρίζουν από παλιά και μπορούν να μαρτυρήσουν ότι έζησα σύμφωνα με τις αρχές της πιο αυστηρής ομάδας της θρησκείας μας, που είναι οι Φαρισαίοι. Τώρα λοιπόν, στέκομαι εδώ και δικάζομαι, γιατί πιστεύω ότι ο θεός θα εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στους προγόνους μας. Οι δώδεκα φυλές μας συνεχώς, νύχτα και μέρα, λατρεύουν το θεό, με την ελπίδα να φτάσουν τελικά να δουν την εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης. Γι' αυτή την ελπίδα κατηγορούμαι από τους Ιουδαίους, βασιλιά Αγρίππα. Γιατί σας φαίνεται απίστευτο ότι ο θεός ανασταίνει νεκρούς; Κι εγώ ο ίδιος βέβαια είχα πιστέψει ότι έπρεπε να κάνω ό, τι μπορούσα εναντίον του ονόματος του Ιησού του Ναζωραίου. Αυτό και έκανα στα Ιεροσόλυμα: πολλούς από τους χριστιανούς εγώ τους έκλεισα στις φυλακές και οι αρχιερείς συμφωνούσαν μ' αυτό. Κι όταν τους καταδίκαζαν σε θάνατο, τους καταδίκαζα κι εγώ. Σε όλες τις συναγωγές πολλές φορές προσπαθούσα, χρησιμοποιώντας βία, να τους αναγκάσω να αρνηθούν την πίστη τους. Είχα τόσο μεγάλη μανία, ώστε τους καταδίωκα ακόμα και στις πόλεις που βρίσκονται έξω από τη χώρα.
Πηγαίνοντας γι' αυτό το σκοπό στη Δαμασκό, είδα στο δρόμο, βασιλιά μου, μέρα μεσημέρι, ένα φως από τον ουρανό πιο λαμπρό κι από τον ήλιο, να με περιβάλλει με τη λάμψη του κι εμένα κι αυτούς που πήγαιναν μαζί μου. Ολοι μας πέσαμε στη γη κι εγώ άκουσα μια φωνή που μου έλεγε στην εβραϊκή γλώσσα: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις; Είναι οδυνηρό να κλοτσάς στα καρφιά». Εγώ ρώτησα: «Ποιος είσαι, Κύριε;» Κι εκείνος απάντησε: «εγώ είμαι ο Ιησούς, που εσύ τον καταδιώκεις. Σήκω όμως και στάσου στα πόδια σου. Γι' αυτό φανερώθηκα σ' εσένα: για να σε πάρω στην υπηρεσία μου και να σε κάνω μάρτυρα γι' αυτά που είδες και γι' αυτά που θα σου δείξω ακόμα. Θα σε προστατεύω από το λαό σου και από τους εθνικούς, στους οποίους εγώ σε στέλνω, για ν' ανοίξεις τα μάτια τους, ώστε να επιστρέψουν από το σκοτάδι στο φως και από το διάβολο στο θεό. Γιατί, αν πιστέψουν σε μένα θα λάβουν τη συγχώρεση των αμαρτιών τους και μια θέση ανάμεσα στους ανθρώπου που ανήκουν στο θεό.
Υστερα απ' αυτά, βασιλιά Αγρίππα, δεν αρνήθηκα να υπακούσω στην ουράνια οπτασία, αλλά άρχισα να κηρύττω, πρώτα σ' αυτούς που ήταν στη Δαμασκό και στα Ιεροσόλυμα κι ύστερα σ' όλη τη χώρα της Ιουδαίας και στους εθνικούς, να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στο θεό και να δείχνουν τη μετάνοιά τους με τα έργα τους. Αυτοί ήταν οι λόγοι για τους οποίους οι Ιουδαίοι με συνέλαβαν στο ναό και προσπάθησαν να με σκοτώσουν. Ο θεός όμως με βοήθησε μέχρι σήμερα και στέκομαι ζωντανός για να πω ό, τι έζησα σε μικρούς και μεγάλους και να μη λέω τίποτα άλλο εκτός από εκείνα που οι προφήτες και ο Μωυσής είπαν ότι πρόκειται να γίνουν: ότι ο Χριστός θα υποστεί το πάθος και θα αναστηθεί πρώτος από τους νεκρούς και θα κηρύξει το φως της σωτηρίας στο λαό μας και στους εθνικούς».
Ενώ ο Παύλος συνέχιζε έτσι την απολογία του, φώναξε ο Φήστος δυνατά: «Είσαι τρελός, Παύλε! Τα πολλά γράμματα που έμαθες σ' έφεραν στην τρέλα!». «Δεν είμαι τρελός, εξοχότατε Φήστε», λέει ο Παύλος, «αλλά λέω λόγια αληθινά και λογικά. Ο βασιλιάς ξέρει για ποιο πράγμα μιλάω, γι' αυτό και του μιλάω ανοιχτά. Είμαι βέβαιος ότι τίποτα από αυτά δεν του είναι άγνωστο, γιατί αυτά δεν έγιναν σε καμιά απόμερη γωνιά. Πιστεύεις βασιλιά Αγρίππα στους προφήτες; Ξέρω ότι πιστεύεις». Τότε ο Αγρίππας είπε στον Παύλο: «Λίγο ακόμα και θα με πείσεις να γίνω χριστιανός!»Κι ο Παύλος είπε: «θα ευχόμουν στο θεό, σε λίγο ή σε πολύ χρόνο, όχι μόνο εσύ, αλλά και όλοι όσοι με ακούνε σήμερα, να γίνουν όμοιοι μ' εμένα, εκτός απ' αυτά τα δεσμά».
Και τότε ο βασιλιάς και η γυναίκα του είπαν στον Φήστο ότι ο Παύλος δεν είχε κάνει κανένα έγκλημα, για το οποίο να έπρεπε να θανατωθεί. Επειδή όμως ο ίδιος ο Παύλος το είχε ζητήσει, πήραν την απόφαση να τον στείλουν στη Ρώμη για να τον δικάσει ο αυτοκράτορας.
(Πράξ. 26, 1-32)
Ερμηνευτικά σχόλια
Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που θα απολογηθώ: ο Παύλος έχει τέτοια πίστη, εμπιστοσύνη και αγάπη στο θεό που δε φοβάται να απολογηθεί στον άπιστο βασιλιά Αγρίππα. Η πίστη του τού δίνει χαρά και την ελπίδα με την απολογία του και άλλοι άνθρωποι να πιστέψουν.
Ο Θεός θα εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στους προγόνους μας: ο Θεός στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, τα χρόνια των προφητών, έδωσε την υπόσχεση στο λαό του Ισραήλ ότι θα στείλει τον Υιό Του. Στα χρόνια του Παύλου ο Χριστός έχει έρθει και έχει αναστηθεί, αλλά όσοι δεν τον πίστεψαν περιμένουν ακόμη τον ερχομό του. Όταν θα πιστέψουν και θα αναγνωρίσουν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού που ήρθε στη γη και μετά το θάνατό του αναστήθηκε, τότε θα εκπληρωθεί και γι' αυτούς η προφητεία.
Γιατί σας φαίνεται απίστευτο ότι ο Θεός ανασταίνει νεκρούς; πολλοί από τους ειδωλολάτρες δεν αρνούνταν να ακούσουν αυτά που είχε να πει ο Παύλος. Αυτό που δεν παραδέχονταν με τίποτα όμως, τους φαινόταν απίστευτο, ήταν η ανάσταση του Χριστού και η υπόσχεση της ανάστασης και των ανθρώπων.
Έζησα σύμφωνα με τις αρχές των Φαρισαίων: οι Φαρισαίοι ήταν Ιουδαίοι που γνώριζαν και τηρούσαν αυστηρά τις εντολές του Θεού.
Η ουράνια οπτασία: η ουράνια οπτασία, το όραμα δηλαδή που είδε ο Παύλος πηγαίνοντας προς τη Δαμασκό, ήταν ο ίδιος ο Χριστός που φανερώθηκε ώστε ο Παύλος να Τον γνωρίσει, να μετανοήσει και να βοηθήσει με το κήρυγμα και τη ζωή του και άλλους, ειδωλολάτρες και Ιουδαίους να γνωρίσουν την αλήθεια, που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Έτσι και έγινε. Αυτή είναι η στιγμή της μεγάλης αλλαγής στη ζωή του Παύλου, της μεταστροφής του, όπως λέμε, της μετάνοιας που τον κάνει στο κέντρο της ζωής του να έχει το Χριστό και την αγάπη. Αυτό μπορεί να συμβεί και στη δική μας τη ζωή.
Είσαι τρελός, Παύλε, τα πολλά γράμματα σου έφεραν τρέλα!: ο Φήστος νομίζει ότι ο Παύλος είναι τρελός, γιατί δε θέλει να πιστέψει στο Θεό. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν πως οι χριστιανοί είμαστε τρελοί, όταν πιστεύουμε στο Χριστό και την Ανάσταση, γιατί χρησιμοποιούν μόνο το μυαλό τους για να καταλάβουν τα θαύμα ο Χριστός να γίνεται άνθρωπος, να πεθαίνει και να ανασταίνεται, χωρίς να αφήνουν την καρδιά τους να αγαπήσει. Αυτό όμως δε θα πρέπει να μας κάνει να απογοητευόμαστε, γιατί ο Χριστός μας δίνει δύναμη στις δυσκολίες και δε θέλει να τα παρατάμε. Αυτή η στάση των ανθρώπων μας κάνει να γνωρίζουμε καλά ότι η ζωή του χριστιανού είναι ζωή μίμησης του Χριστού. Όπως ο Χριστός σταυρώθηκε, έτσι κι εμείς θα πρέπει να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για σταυρό στη ζωή μας. Σταυρός είναι να συγχωρούμε αυτούς που δεν μας καταλαβαίνουν. Σταυρός είναι να λέμε ΟΧΙ εκεί που θα μπορούσαμε να πούμε ΝΑΙ και να περνάμε καλά. Σταυρός είναι να νηστεύουμε. Σταυρός είναι να κάνουμε στην άκρη τον εγωισμό μας. Σταυρός είναι να δείχνουμε αγάπη. Σταυρός είναι να αφήνουμε το κρεβάτι μας και να πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Και αυτός ο σταυρός κάνει τους άλλους να μας ειρωνεύονται καινα μας απορρίπτουν. Όμως εμείς, από την μικρή μας ηλικία, σηκώνουμε αυτό το σταυρό, γνωρίζοντας ότι ο Χριστός είναι κοντά μας!
Ερωτήσεις
1. Πώς επέστρεψε ο Παύλος στο χριστιανισμό;
2. Ήταν η ζωή του εύκολη μετά την επιστροφή του; Τον δέχτηκαν οι συμπατριώτες του;
3. Τι σήμαινε η φράση του Φήστου ότι «είσαι τρελός Παύλε»;
4. Έχουμε εύκολη και ευχάριστη ζωή οι χριστιανοί ή σηκώνουμε σταυρούς;
5. Πρέπει να φοβόμαστε τους σταυρούς ή να χαιρόμαστε γιατί ο Χριστός είναι μαζί μας;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας καλεί να ζούμε ζωή σταυρωμένη, στην οποία ο Χριστός μας δίνει δύναμη.
Ο Παύλος και ο Αγρίππας
Μετά την αναχώρησή του από την Μίλητο, ο Παύλος πήγε στα Ιεροσόλυμα. Εκεί, όπως το είχε προφητεύσει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, τον συνέλαβαν οι Ρωμαίοι, κατόπιν καταγγελίας των Ιουδαίων. Οι Ιουδαίοι ήθελαν να τον δολοφονήσουν. Ομως οι Ρωμαίοι, για περισσότερη ασφάλεια, τον έστειλαν στην Καισάρεια της Παλαιστίνης. Στην Καισάρεια πήγαν για να επισκεφθούν τον Ρωμαίο διοικητή Φήστο ο βασιλιάς των Ιουδαίων Αγρίππας και η γυναίκα του Βερενίκη. Ο Φήστος ζήτησε από τον Αγρίππα να δει τον Παύλο, καθώς ήταν και οι δύο Ιουδαίοι και να του δώσει την άποψή του γι' αυτόν. Ο Αγρίππας τότε είπε στον Παύλο: «Σου επιτρέπεται να απολογηθείς». Τότε ο Παύλος σήκωσε το χέρι του και άρχισε την απολογία του:
«θεωρώ ευτυχή τον εαυτό μου, βασιλιά Αγρίππα, γιατί σήμερα θα απολογηθώ ενώπιόν σου για όλα όσα με κατηγορούν οι Ιουδαίοι. Κι αυτό προπάντων γιατί εσύ γνωρίζεις όλα τα έθιμα και τα θρησκευτικά προβλήματα των Ιουδαίων. Γι' αυτό παρακαλώ να με ακούσεις με υπομονή.
Ολοι οι Ιουδαίοι ξέρουν τη ζωή μου από τη νεαρή μου ηλικία, αφού από τα νιάτα μου έζησα ανάμεσα στο λαό μου και στα Ιεροσόλυμα. Αυτοί με γνωρίζουν από παλιά και μπορούν να μαρτυρήσουν ότι έζησα σύμφωνα με τις αρχές της πιο αυστηρής ομάδας της θρησκείας μας, που είναι οι Φαρισαίοι. Τώρα λοιπόν, στέκομαι εδώ και δικάζομαι, γιατί πιστεύω ότι ο θεός θα εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στους προγόνους μας. Οι δώδεκα φυλές μας συνεχώς, νύχτα και μέρα, λατρεύουν το θεό, με την ελπίδα να φτάσουν τελικά να δουν την εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης. Γι' αυτή την ελπίδα κατηγορούμαι από τους Ιουδαίους, βασιλιά Αγρίππα. Γιατί σας φαίνεται απίστευτο ότι ο θεός ανασταίνει νεκρούς; Κι εγώ ο ίδιος βέβαια είχα πιστέψει ότι έπρεπε να κάνω ό, τι μπορούσα εναντίον του ονόματος του Ιησού του Ναζωραίου. Αυτό και έκανα στα Ιεροσόλυμα: πολλούς από τους χριστιανούς εγώ τους έκλεισα στις φυλακές και οι αρχιερείς συμφωνούσαν μ' αυτό. Κι όταν τους καταδίκαζαν σε θάνατο, τους καταδίκαζα κι εγώ. Σε όλες τις συναγωγές πολλές φορές προσπαθούσα, χρησιμοποιώντας βία, να τους αναγκάσω να αρνηθούν την πίστη τους. Είχα τόσο μεγάλη μανία, ώστε τους καταδίωκα ακόμα και στις πόλεις που βρίσκονται έξω από τη χώρα.
Πηγαίνοντας γι' αυτό το σκοπό στη Δαμασκό, είδα στο δρόμο, βασιλιά μου, μέρα μεσημέρι, ένα φως από τον ουρανό πιο λαμπρό κι από τον ήλιο, να με περιβάλλει με τη λάμψη του κι εμένα κι αυτούς που πήγαιναν μαζί μου. Ολοι μας πέσαμε στη γη κι εγώ άκουσα μια φωνή που μου έλεγε στην εβραϊκή γλώσσα: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις; Είναι οδυνηρό να κλοτσάς στα καρφιά». Εγώ ρώτησα: «Ποιος είσαι, Κύριε;» Κι εκείνος απάντησε: «εγώ είμαι ο Ιησούς, που εσύ τον καταδιώκεις. Σήκω όμως και στάσου στα πόδια σου. Γι' αυτό φανερώθηκα σ' εσένα: για να σε πάρω στην υπηρεσία μου και να σε κάνω μάρτυρα γι' αυτά που είδες και γι' αυτά που θα σου δείξω ακόμα. Θα σε προστατεύω από το λαό σου και από τους εθνικούς, στους οποίους εγώ σε στέλνω, για ν' ανοίξεις τα μάτια τους, ώστε να επιστρέψουν από το σκοτάδι στο φως και από το διάβολο στο θεό. Γιατί, αν πιστέψουν σε μένα θα λάβουν τη συγχώρεση των αμαρτιών τους και μια θέση ανάμεσα στους ανθρώπου που ανήκουν στο θεό.
Υστερα απ' αυτά, βασιλιά Αγρίππα, δεν αρνήθηκα να υπακούσω στην ουράνια οπτασία, αλλά άρχισα να κηρύττω, πρώτα σ' αυτούς που ήταν στη Δαμασκό και στα Ιεροσόλυμα κι ύστερα σ' όλη τη χώρα της Ιουδαίας και στους εθνικούς, να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στο θεό και να δείχνουν τη μετάνοιά τους με τα έργα τους. Αυτοί ήταν οι λόγοι για τους οποίους οι Ιουδαίοι με συνέλαβαν στο ναό και προσπάθησαν να με σκοτώσουν. Ο θεός όμως με βοήθησε μέχρι σήμερα και στέκομαι ζωντανός για να πω ό, τι έζησα σε μικρούς και μεγάλους και να μη λέω τίποτα άλλο εκτός από εκείνα που οι προφήτες και ο Μωυσής είπαν ότι πρόκειται να γίνουν: ότι ο Χριστός θα υποστεί το πάθος και θα αναστηθεί πρώτος από τους νεκρούς και θα κηρύξει το φως της σωτηρίας στο λαό μας και στους εθνικούς».
Ενώ ο Παύλος συνέχιζε έτσι την απολογία του, φώναξε ο Φήστος δυνατά: «Είσαι τρελός, Παύλε! Τα πολλά γράμματα που έμαθες σ' έφεραν στην τρέλα!». «Δεν είμαι τρελός, εξοχότατε Φήστε», λέει ο Παύλος, «αλλά λέω λόγια αληθινά και λογικά. Ο βασιλιάς ξέρει για ποιο πράγμα μιλάω, γι' αυτό και του μιλάω ανοιχτά. Είμαι βέβαιος ότι τίποτα από αυτά δεν του είναι άγνωστο, γιατί αυτά δεν έγιναν σε καμιά απόμερη γωνιά. Πιστεύεις βασιλιά Αγρίππα στους προφήτες; Ξέρω ότι πιστεύεις». Τότε ο Αγρίππας είπε στον Παύλο: «Λίγο ακόμα και θα με πείσεις να γίνω χριστιανός!»Κι ο Παύλος είπε: «θα ευχόμουν στο θεό, σε λίγο ή σε πολύ χρόνο, όχι μόνο εσύ, αλλά και όλοι όσοι με ακούνε σήμερα, να γίνουν όμοιοι μ' εμένα, εκτός απ' αυτά τα δεσμά».
Και τότε ο βασιλιάς και η γυναίκα του είπαν στον Φήστο ότι ο Παύλος δεν είχε κάνει κανένα έγκλημα, για το οποίο να έπρεπε να θανατωθεί. Επειδή όμως ο ίδιος ο Παύλος το είχε ζητήσει, πήραν την απόφαση να τον στείλουν στη Ρώμη για να τον δικάσει ο αυτοκράτορας.
(Πράξ. 26, 1-32)
Ερμηνευτικά σχόλια
Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που θα απολογηθώ: ο Παύλος έχει τέτοια πίστη, εμπιστοσύνη και αγάπη στο θεό που δε φοβάται να απολογηθεί στον άπιστο βασιλιά Αγρίππα. Η πίστη του τού δίνει χαρά και την ελπίδα με την απολογία του και άλλοι άνθρωποι να πιστέψουν.
Ο Θεός θα εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στους προγόνους μας: ο Θεός στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, τα χρόνια των προφητών, έδωσε την υπόσχεση στο λαό του Ισραήλ ότι θα στείλει τον Υιό Του. Στα χρόνια του Παύλου ο Χριστός έχει έρθει και έχει αναστηθεί, αλλά όσοι δεν τον πίστεψαν περιμένουν ακόμη τον ερχομό του. Όταν θα πιστέψουν και θα αναγνωρίσουν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού που ήρθε στη γη και μετά το θάνατό του αναστήθηκε, τότε θα εκπληρωθεί και γι' αυτούς η προφητεία.
Γιατί σας φαίνεται απίστευτο ότι ο Θεός ανασταίνει νεκρούς; πολλοί από τους ειδωλολάτρες δεν αρνούνταν να ακούσουν αυτά που είχε να πει ο Παύλος. Αυτό που δεν παραδέχονταν με τίποτα όμως, τους φαινόταν απίστευτο, ήταν η ανάσταση του Χριστού και η υπόσχεση της ανάστασης και των ανθρώπων.
Έζησα σύμφωνα με τις αρχές των Φαρισαίων: οι Φαρισαίοι ήταν Ιουδαίοι που γνώριζαν και τηρούσαν αυστηρά τις εντολές του Θεού.
Η ουράνια οπτασία: η ουράνια οπτασία, το όραμα δηλαδή που είδε ο Παύλος πηγαίνοντας προς τη Δαμασκό, ήταν ο ίδιος ο Χριστός που φανερώθηκε ώστε ο Παύλος να Τον γνωρίσει, να μετανοήσει και να βοηθήσει με το κήρυγμα και τη ζωή του και άλλους, ειδωλολάτρες και Ιουδαίους να γνωρίσουν την αλήθεια, που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Έτσι και έγινε. Αυτή είναι η στιγμή της μεγάλης αλλαγής στη ζωή του Παύλου, της μεταστροφής του, όπως λέμε, της μετάνοιας που τον κάνει στο κέντρο της ζωής του να έχει το Χριστό και την αγάπη. Αυτό μπορεί να συμβεί και στη δική μας τη ζωή.
Είσαι τρελός, Παύλε, τα πολλά γράμματα σου έφεραν τρέλα!: ο Φήστος νομίζει ότι ο Παύλος είναι τρελός, γιατί δε θέλει να πιστέψει στο Θεό. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν πως οι χριστιανοί είμαστε τρελοί, όταν πιστεύουμε στο Χριστό και την Ανάσταση, γιατί χρησιμοποιούν μόνο το μυαλό τους για να καταλάβουν τα θαύμα ο Χριστός να γίνεται άνθρωπος, να πεθαίνει και να ανασταίνεται, χωρίς να αφήνουν την καρδιά τους να αγαπήσει. Αυτό όμως δε θα πρέπει να μας κάνει να απογοητευόμαστε, γιατί ο Χριστός μας δίνει δύναμη στις δυσκολίες και δε θέλει να τα παρατάμε. Αυτή η στάση των ανθρώπων μας κάνει να γνωρίζουμε καλά ότι η ζωή του χριστιανού είναι ζωή μίμησης του Χριστού. Όπως ο Χριστός σταυρώθηκε, έτσι κι εμείς θα πρέπει να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για σταυρό στη ζωή μας. Σταυρός είναι να συγχωρούμε αυτούς που δεν μας καταλαβαίνουν. Σταυρός είναι να λέμε ΟΧΙ εκεί που θα μπορούσαμε να πούμε ΝΑΙ και να περνάμε καλά. Σταυρός είναι να νηστεύουμε. Σταυρός είναι να κάνουμε στην άκρη τον εγωισμό μας. Σταυρός είναι να δείχνουμε αγάπη. Σταυρός είναι να αφήνουμε το κρεβάτι μας και να πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Και αυτός ο σταυρός κάνει τους άλλους να μας ειρωνεύονται καινα μας απορρίπτουν. Όμως εμείς, από την μικρή μας ηλικία, σηκώνουμε αυτό το σταυρό, γνωρίζοντας ότι ο Χριστός είναι κοντά μας!
Ερωτήσεις
1. Πώς επέστρεψε ο Παύλος στο χριστιανισμό;
2. Ήταν η ζωή του εύκολη μετά την επιστροφή του; Τον δέχτηκαν οι συμπατριώτες του;
3. Τι σήμαινε η φράση του Φήστου ότι «είσαι τρελός Παύλε»;
4. Έχουμε εύκολη και ευχάριστη ζωή οι χριστιανοί ή σηκώνουμε σταυρούς;
5. Πρέπει να φοβόμαστε τους σταυρούς ή να χαιρόμαστε γιατί ο Χριστός είναι μαζί μας;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας καλεί να ζούμε ζωή σταυρωμένη, στην οποία ο Χριστός μας δίνει δύναμη.
Σάββατο 15 Μαρτίου 2014
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΛΥΤΟΣ;
Αλήθεια, μπροστά στο θέαμα ενός παραλύτου, τι σκέψεις θα περνούσαν από το νου μας για την βοήθεια την οποία θα μπορούσαμε να προσφέρουμε;
Άλλοι στέκουν μετά παρατηρήσεως. Απλά βλέπουν. Δεν νιώθουν ικανοί να κάνουν κάτι για να βρεθεί μία λύση. Θεωρούν τους εαυτούς τους ασήμαντους μπροστά στην παραλυσία. Και προχωρούν στη ζωή τους χωρίς να λειτουργούν συλλογικά. Ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και στην καλύτερη περίπτωση κάνουν μια προσευχή για τον άλλον, εάν πιστεύουν στο Θεό. Έχουν όμως παραιτηθεί από οποιονδήποτε αγώνα.
Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι έχουν εγκλωβισθεί στη λογική της κριτικής, της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας. Διαρκώς κινδυνολογούν. Δεν βλέπουν τίποτε καλό στην προσπάθεια για θεραπεία. Δεν είναι πρόθυμοι να συστρατευθούν, αλλά είναι έτοιμοι να απορρίψουν οποιαδήποτε προσπάθεια.
Τέλος, άλλοι νιώθουν ότι τουλάχιστον μπορούν να χαλάσουν τη στέγη. Κάτι να κάνουν. Να εμπιστευθούν το Χριστό, καταβάλλοντας τον κόπο τους. Να συνειδητοποιήσουν μεν την ανεπάρκειά τους, αλλά να μην παραιτηθούν από την προσπάθεια. Προβληματίζονται. Όταν έρθει η στιγμή δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, γνωρίζουν όμως τα όρια τους. Δεν θέλουν να πιστέψουν ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Κι εδώ υπάρχει ελπίδα.
Και αν αυτές οι σκέψεις περνούν μπροστά στο θέαμα του παραλύτου, το ερώτημα ποιος είναι ο παράλυτος θα πρέπει να μας προβληματίσει ακόμη περισσότερο. Μήπως παράλυτη είναι η εποχή μας; Ηθικά και πνευματικά. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, παραδομένη στο κρεβάτι της εκμετάλλευσης, της φιληδονίας, της ψευδαίσθησης της ευτυχίας. Παράλυτη από τις αμαρτίες της. Ζει μακριά από το Θεό και δεν γνωρίζει τι να κάνει για να αλλάξει.
Μήπως παράλυτοι γινόμαστε εμείς ζώντας την παραλυσία στο άγχος και την αβεβαιότητα; Στον φόβο του θανάτου; Στην απόπειρα δια της διασκέδασης να ξεχάσουμε; Στην παράδοσή μας στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή;
Ο Χριστός μας προτρέπει να Τον εμπιστευθούμε. Να ζητήσουμε πρωτίστως την πνευματική μας θεραπεία από την παραλυσία της αμαρτίας και κατόπιν να λάβουμε την ίαση και της ύπαρξης και του σώματος και του κόσμου. Μάς ζητά να ξαναβρούμε τη σχέση μ’ Αυτόν, για να μπορέσουμε να λάβουμε τη χάρη Του. Κι Εκείνος θα μπορέσει στη συνέχεια να μας γιατρέψει. Όμως αυτός ο δρόμος περνά από την Εκκλησία. Από την Εκκλησία της πίστης. Αυτή που αποτελείται από ανθρώπους έτοιμους να παλέψουν, να χαλάσουν στέγες, να διαλύσουν δηλαδή το βόλεμα της ζωής και να πλησιάσουν το Χριστό. Και δια της μετανοίας να Του δώσουν την ευκαιρία να γιατρέψει. Την ψυχή πρωτίστως, για να έρθει η έγερση και από το κρεβάτι της παραλυσίας.
Καιρός να ενεργοποιηθεί ο καθένας μας. Να καταλάβει την προσωπική του παραλυσία εξαιτίας της αμαρτίας και να ζητήσει την κάθαρσή του και την απελευθέρωσή του. Έτσι θα γίνει η καινούρια αρχή και στην πορεία της κοινωνίας.
Άλλοι στέκουν μετά παρατηρήσεως. Απλά βλέπουν. Δεν νιώθουν ικανοί να κάνουν κάτι για να βρεθεί μία λύση. Θεωρούν τους εαυτούς τους ασήμαντους μπροστά στην παραλυσία. Και προχωρούν στη ζωή τους χωρίς να λειτουργούν συλλογικά. Ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και στην καλύτερη περίπτωση κάνουν μια προσευχή για τον άλλον, εάν πιστεύουν στο Θεό. Έχουν όμως παραιτηθεί από οποιονδήποτε αγώνα.
Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι έχουν εγκλωβισθεί στη λογική της κριτικής, της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας. Διαρκώς κινδυνολογούν. Δεν βλέπουν τίποτε καλό στην προσπάθεια για θεραπεία. Δεν είναι πρόθυμοι να συστρατευθούν, αλλά είναι έτοιμοι να απορρίψουν οποιαδήποτε προσπάθεια.
Τέλος, άλλοι νιώθουν ότι τουλάχιστον μπορούν να χαλάσουν τη στέγη. Κάτι να κάνουν. Να εμπιστευθούν το Χριστό, καταβάλλοντας τον κόπο τους. Να συνειδητοποιήσουν μεν την ανεπάρκειά τους, αλλά να μην παραιτηθούν από την προσπάθεια. Προβληματίζονται. Όταν έρθει η στιγμή δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, γνωρίζουν όμως τα όρια τους. Δεν θέλουν να πιστέψουν ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Κι εδώ υπάρχει ελπίδα.
Και αν αυτές οι σκέψεις περνούν μπροστά στο θέαμα του παραλύτου, το ερώτημα ποιος είναι ο παράλυτος θα πρέπει να μας προβληματίσει ακόμη περισσότερο. Μήπως παράλυτη είναι η εποχή μας; Ηθικά και πνευματικά. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, παραδομένη στο κρεβάτι της εκμετάλλευσης, της φιληδονίας, της ψευδαίσθησης της ευτυχίας. Παράλυτη από τις αμαρτίες της. Ζει μακριά από το Θεό και δεν γνωρίζει τι να κάνει για να αλλάξει.
Μήπως παράλυτοι γινόμαστε εμείς ζώντας την παραλυσία στο άγχος και την αβεβαιότητα; Στον φόβο του θανάτου; Στην απόπειρα δια της διασκέδασης να ξεχάσουμε; Στην παράδοσή μας στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή;
Ο Χριστός μας προτρέπει να Τον εμπιστευθούμε. Να ζητήσουμε πρωτίστως την πνευματική μας θεραπεία από την παραλυσία της αμαρτίας και κατόπιν να λάβουμε την ίαση και της ύπαρξης και του σώματος και του κόσμου. Μάς ζητά να ξαναβρούμε τη σχέση μ’ Αυτόν, για να μπορέσουμε να λάβουμε τη χάρη Του. Κι Εκείνος θα μπορέσει στη συνέχεια να μας γιατρέψει. Όμως αυτός ο δρόμος περνά από την Εκκλησία. Από την Εκκλησία της πίστης. Αυτή που αποτελείται από ανθρώπους έτοιμους να παλέψουν, να χαλάσουν στέγες, να διαλύσουν δηλαδή το βόλεμα της ζωής και να πλησιάσουν το Χριστό. Και δια της μετανοίας να Του δώσουν την ευκαιρία να γιατρέψει. Την ψυχή πρωτίστως, για να έρθει η έγερση και από το κρεβάτι της παραλυσίας.
Καιρός να ενεργοποιηθεί ο καθένας μας. Να καταλάβει την προσωπική του παραλυσία εξαιτίας της αμαρτίας και να ζητήσει την κάθαρσή του και την απελευθέρωσή του. Έτσι θα γίνει η καινούρια αρχή και στην πορεία της κοινωνίας.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 18η 15 – 16.3.2014
Ο Παύλος και ο Βαρνάβας στα Λύστρα
Οι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας βρέθηκαν κάποια στιγμή στη διάρκεια της προσπάθειάς τους να γνωρίσουν στους ανθρώπους της Μικράς Ασίας τον Χριστό, στην περιοχή Λύστρα. Την ημέρα εκείνη που πήγαν, είχε πανηγύρι προς τιμήν του θεού Δία και μπροστά στην είσοδο της πόλης είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Σκέφτηκε λοιπόν ο Παύλος πως θα ήταν καλό να μιλήσει στους συγκεντρωμένους για τον αληθινό Θεό.
Εκεί καθόταν κι ένας άντρας ανάπηρος εκ γενετής, με αδύνατα πόδια, που δεν είχε περπατήσει ποτέ στη ζωή του. Αυτός άκουγε τον Παύλο που μιλούσε, κι όταν ο Παύλος έριξε το βλέμμα του πάνω του και είδε ότι έχει την πίστη για να σωθεί, του είπε με δυνατή φωνή: «Σήκω όρθιος στα πόδια σου». Αναπήδησε τότε εκείνος κι άρχισε να περπατάει! Τα πλήθη, όταν είδαν αυτό που έκανε ο Παύλος, άρχισαν να φωνάζουν δυνατά στη λυκαονική γλώσσα λέγοντας: Οι θεοί πήραν ανθρώπινη μορφή και κατέβηκαν σε μας! Έτσι, τον Βαρνάβα τον ονόμαζαν Δία και τον Παύλο Ερμή, επειδή αυτός ήταν ο κύριος ομιλητής! Μάλιστα, ο ιερέας του ναού του Δία, που ήταν χτισμένος μπροστά στην πόλη τους, είχε φέρει ταύρους και στεφάνια στις πύλες και μαζί με τα πλήθη ήθελε να προσφέρει θυσία σ' αυτούς.
Όταν όμως το άκουσαν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας, ξέσχισαν τα ρούχα τους και όρμησαν μέσα στο πλήθος φωνάζοντας δυνατά και λέγοντας: Άντρες, τι είναι αυτά που κάνετε; Είμαστε κι εμείς άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας και σας φέρνουμε το χαρμόσυνο μήνυμα να μεταστραφείτε από αυτούς τους ψεύτικους Θεούς στο Ζωντανό Θεό, που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σ' αυτά. O οποίος στις περασμένες γενιές επέτρεψε σε όλα τα έθνη να πορεύονται το δρόμο τους, αλλά δεν άφησε ποτέ μόνους τους ανθρώπους και συνέχισε να τους ευεργετεί δίνοντάς σας βροχές από τον ουρανό, καθώς και εποχές καρποφορίας και γεμίζοντάς σας έτσι με τροφή και με ικανοποίηση τις καρδιές σας. Λέγοντάς τα, λοιπόν, αυτά, μόλις και μετά βίας σταμάτησαν τον κόσμο, ώστε να μην προσφέρουν θυσία σ' αυτούς.
Κατέφθασαν, όμως, κάποιοι Ιουδαίοι από την Αντιόχεια και το Ικόνιο κι αφού έπεισαν τα πλήθη, λιθοβόλησαν τον Παύλο και νομίζοντας πως πέθανε, τον έσυραν έξω από την πόλη. Και όταν κατόπιν τον περικύκλωσαν οι μαθητές, σηκώθηκε και μπήκε στην πόλη. Και την άλλη μέρα ξεκίνησε μαζί με το Βαρνάβα για τη Δέρβη.
(Πράξ. 14, 8-20)
Ερμηνευτικά σχόλια
Πανηγύρι προς τιμή του θεού Δία...για τον Αληθινό Θεό: Υπήρχε μια εποχή που οι άνθρωποι πίστευαν σε δώδεκα ψεύτικους θεούς του Ολύμπου. Τέτοιοι πιστοί ήταν και οι κάτοικοι στα Λύστρα που πίστευαν στον θεό Δία. Του είχαν μάλιστα και ιερείς και ναό για να τον λατρεύουν, του έκαναν και θυσίες ζώων. Τότε οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τον αληθινό Θεό, γι' αυτό ο Παύλος και ο Βαρνάβας πηγαίνουν να τους τον γνωρίσουν. Ήταν εντολή του Ιησού στους Αποστόλους να τον γνωρίσουν σε όλα τα έθνη, ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν την Αλήθεια, την Ζωή και την Ανάσταση μέσα από την πίστη στον Ιησού Χριστό.
Άντρας ανάπηρος...είχε πίστη για να σωθεί: αλήθεια ο ανάπηρος άντρας δεν θα ζητούσε την βοήθεια του Δία για να γίνει καλά και να περπατήσει; Σίγουρα θα τη ζητούσε. Αλλά θεραπεία δεν έβλεπε, αφού ο Δίας, ένας ψεύτικος θεός δεν ακούει και δεν αισθάνεται τους ανθρώπους. Όμως ο ανάπηρος άντρας πίστευε. Ο κάθε άνθρωπος μέσα του σαν δημιούργημα του Θεού, έχει και την πνοή του Θεού μέσα του, την ανάγκη να Τον ψάχνει, να Του μιλάει, να προσεύχεται, να ελπίζει σε Εκείνον που τον έπλασε. Εκεί πίστευε και ο ανάπηρος άντρας, γι' αυτό και μετά από όσα άκουσε από τον Παύλο, το θαύμα γίνεται! Γίνεται γιατί η καρδιά του ανάπηρου έχει δεχτεί τον Ιησού Χριστό ως μόνο Αληθινό Θεό και η αγάπη του σ' αυτόν είναι πάνω απ' όλα.
Έτσι τον Βαρνάβα τον ονόμασαν Δία και τον Παύλο Ερμή: οι άνθρωποι αντί να πιστέψουν στον λόγο των αποστόλων, μένουν μόνο στο θαύμα με τον ανάπηρο και στα «μαγικά» που κάνουν οι Απόστολοι. Έτσι τους κάνουν θεούς. Θέλουν θεούς που κάνουν καλύτερη την καθημερινή ζωή, πιο άνετη, δίνουν δύναμη και απολαύσεις. Να φάμε, να πιούμε, να μην έχουμε προβλήματα σήμερα με την βοήθεια των θεών μας, γιατί αύριο ίσως πεθάνουμε και όλα θα έχουν τελειώσει. Οι κάτοικοι των Λύστρων μοιάζουν με τους σημερινούς ανθρώπους, που δεν αναζητούν να συναντήσουν στην ζωή τους τον Δημιουργό τους, Τον Θεό της Αγάπης, που δεν θέλουν να γίνουν αληθινά πρόσωπα μέσα από την κοινωνία με τον Θεό, αλλά αναζητούν ψεύτικους θεούς καλοπέρασης και φυγής από τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής (υπολογιστές, χρήματα, τηλεοπτικά είδωλα, αθλητικά είδωλα, τυχερά παιχνίδια, μαγικά, αστρολογία). Ο ανάπηρος όμως που μιλούσε στον Θεό μέσα του, ίσως και μια ολόκληρη ζωή, βρήκε τον Αληθινό Θεό. Η ταπεινή μας πίστη στον Χριστό τον φέρνει κοντά μας. Η μικρή μας προσευχούλα κάθε μέρα ακούγεται από τον Θεό και σε όλα μας βοηθά και μας στηρίζει, όπως Εκείνος γνωρίζει.
Λιθοβόλησαν τον Παύλο: για την πίστη του στον Χριστό ο απόστολος Παύλος πήγε να πεθάνει πολλές φορές. Κι εμείς σήμερα όμως, σαν μικροί χριστιανοί που πιστεύουμε, που κοινωνούμε, που είμαστε μέλη της Εκκλησίας κινδυνεύουμε από τους σημερινούς ψεύτικους θεούς. Γιατί αν παρασυρθούμε και ασχοληθούμε αποκλειστικά μαζί τους, σίγουρα θα γλυκαθεί η ψυχή μας από τις απολαύσεις που προσφέρουν, από την ψεύτικη δόξα και χαρά και θα χάσουμε την αληθινή χαρά της ζωής κοντά στον Χριστό, στους Αγίους και την Εκκλησία. Χρειάζεται λοιπόν να προσέχουμε με τι ασχολούμαστε, πού αφιερώνουμε τον χρόνο μας και την δημιουργικότητα μας, την ζωή που μας χάρισε ο Θεός. Όλη μέρα παίζουμε μόνο στο Διαδίκτυο ή καλλιεργούμαστε και πνευματικά; Δηλαδή μελετάμε τα μαθήματά μας, διαβάζουμε κάποιο εξωσχολικό βιβλίο, μαθαίνουμε κάποια τέχνη, αθλούμαστε, πηγαίνουμε Εκκλησία; Έχουμε αγωνία για τα τηλεοπτικά έργα ή για τον αν κάνουμε καλή ζωή, έχουμε σωστή συμπεριφορά απέναντι στο Θεό και τους συνάνθρωπους μας; Βασίζουμε την ζωή μας στην τύχη και τα χρήματα ή στην Αγάπη του θεού και τις προσευχές των Αγίων μας; Προσευχόμαστε για το θαύμα στην ζωή μας ή ψάχνουμε τον μέλλον μας στην αστρολογία; Η Εκκλησία μας δείχνει το δρόμο του αληθινού Θεού. Ας τον ακολουθήσουμε.
Ερωτήσεις
1. Που πίστευαν οι κάτοικοι των Λύστρων;
2. Έχουμε σήμερα ψεύτικους θεούς; Ποιους;
3. Ποιος είναι ο ζωντανός Θεός;
4. Τι ζητά από μας ο Αληθινός Θεός; Πρέπει να παλεύουμε στη ζωή μας εναντίων των σύγχρονων ψεύτικων θεών;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία φανερώνει τον Χριστό. Όποιος πιστεύει στον Χριστό πρέπει να παλέψει εναντίων των ειδώλων, των σύγχρονων ψεύτικων θεών που κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν σε αξίες που δεν έχουν νόημα και αλήθεια.
Ο Παύλος και ο Βαρνάβας στα Λύστρα
Οι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας βρέθηκαν κάποια στιγμή στη διάρκεια της προσπάθειάς τους να γνωρίσουν στους ανθρώπους της Μικράς Ασίας τον Χριστό, στην περιοχή Λύστρα. Την ημέρα εκείνη που πήγαν, είχε πανηγύρι προς τιμήν του θεού Δία και μπροστά στην είσοδο της πόλης είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Σκέφτηκε λοιπόν ο Παύλος πως θα ήταν καλό να μιλήσει στους συγκεντρωμένους για τον αληθινό Θεό.
Εκεί καθόταν κι ένας άντρας ανάπηρος εκ γενετής, με αδύνατα πόδια, που δεν είχε περπατήσει ποτέ στη ζωή του. Αυτός άκουγε τον Παύλο που μιλούσε, κι όταν ο Παύλος έριξε το βλέμμα του πάνω του και είδε ότι έχει την πίστη για να σωθεί, του είπε με δυνατή φωνή: «Σήκω όρθιος στα πόδια σου». Αναπήδησε τότε εκείνος κι άρχισε να περπατάει! Τα πλήθη, όταν είδαν αυτό που έκανε ο Παύλος, άρχισαν να φωνάζουν δυνατά στη λυκαονική γλώσσα λέγοντας: Οι θεοί πήραν ανθρώπινη μορφή και κατέβηκαν σε μας! Έτσι, τον Βαρνάβα τον ονόμαζαν Δία και τον Παύλο Ερμή, επειδή αυτός ήταν ο κύριος ομιλητής! Μάλιστα, ο ιερέας του ναού του Δία, που ήταν χτισμένος μπροστά στην πόλη τους, είχε φέρει ταύρους και στεφάνια στις πύλες και μαζί με τα πλήθη ήθελε να προσφέρει θυσία σ' αυτούς.
Όταν όμως το άκουσαν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας, ξέσχισαν τα ρούχα τους και όρμησαν μέσα στο πλήθος φωνάζοντας δυνατά και λέγοντας: Άντρες, τι είναι αυτά που κάνετε; Είμαστε κι εμείς άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας και σας φέρνουμε το χαρμόσυνο μήνυμα να μεταστραφείτε από αυτούς τους ψεύτικους Θεούς στο Ζωντανό Θεό, που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σ' αυτά. O οποίος στις περασμένες γενιές επέτρεψε σε όλα τα έθνη να πορεύονται το δρόμο τους, αλλά δεν άφησε ποτέ μόνους τους ανθρώπους και συνέχισε να τους ευεργετεί δίνοντάς σας βροχές από τον ουρανό, καθώς και εποχές καρποφορίας και γεμίζοντάς σας έτσι με τροφή και με ικανοποίηση τις καρδιές σας. Λέγοντάς τα, λοιπόν, αυτά, μόλις και μετά βίας σταμάτησαν τον κόσμο, ώστε να μην προσφέρουν θυσία σ' αυτούς.
Κατέφθασαν, όμως, κάποιοι Ιουδαίοι από την Αντιόχεια και το Ικόνιο κι αφού έπεισαν τα πλήθη, λιθοβόλησαν τον Παύλο και νομίζοντας πως πέθανε, τον έσυραν έξω από την πόλη. Και όταν κατόπιν τον περικύκλωσαν οι μαθητές, σηκώθηκε και μπήκε στην πόλη. Και την άλλη μέρα ξεκίνησε μαζί με το Βαρνάβα για τη Δέρβη.
(Πράξ. 14, 8-20)
Ερμηνευτικά σχόλια
Πανηγύρι προς τιμή του θεού Δία...για τον Αληθινό Θεό: Υπήρχε μια εποχή που οι άνθρωποι πίστευαν σε δώδεκα ψεύτικους θεούς του Ολύμπου. Τέτοιοι πιστοί ήταν και οι κάτοικοι στα Λύστρα που πίστευαν στον θεό Δία. Του είχαν μάλιστα και ιερείς και ναό για να τον λατρεύουν, του έκαναν και θυσίες ζώων. Τότε οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τον αληθινό Θεό, γι' αυτό ο Παύλος και ο Βαρνάβας πηγαίνουν να τους τον γνωρίσουν. Ήταν εντολή του Ιησού στους Αποστόλους να τον γνωρίσουν σε όλα τα έθνη, ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν την Αλήθεια, την Ζωή και την Ανάσταση μέσα από την πίστη στον Ιησού Χριστό.
Άντρας ανάπηρος...είχε πίστη για να σωθεί: αλήθεια ο ανάπηρος άντρας δεν θα ζητούσε την βοήθεια του Δία για να γίνει καλά και να περπατήσει; Σίγουρα θα τη ζητούσε. Αλλά θεραπεία δεν έβλεπε, αφού ο Δίας, ένας ψεύτικος θεός δεν ακούει και δεν αισθάνεται τους ανθρώπους. Όμως ο ανάπηρος άντρας πίστευε. Ο κάθε άνθρωπος μέσα του σαν δημιούργημα του Θεού, έχει και την πνοή του Θεού μέσα του, την ανάγκη να Τον ψάχνει, να Του μιλάει, να προσεύχεται, να ελπίζει σε Εκείνον που τον έπλασε. Εκεί πίστευε και ο ανάπηρος άντρας, γι' αυτό και μετά από όσα άκουσε από τον Παύλο, το θαύμα γίνεται! Γίνεται γιατί η καρδιά του ανάπηρου έχει δεχτεί τον Ιησού Χριστό ως μόνο Αληθινό Θεό και η αγάπη του σ' αυτόν είναι πάνω απ' όλα.
Έτσι τον Βαρνάβα τον ονόμασαν Δία και τον Παύλο Ερμή: οι άνθρωποι αντί να πιστέψουν στον λόγο των αποστόλων, μένουν μόνο στο θαύμα με τον ανάπηρο και στα «μαγικά» που κάνουν οι Απόστολοι. Έτσι τους κάνουν θεούς. Θέλουν θεούς που κάνουν καλύτερη την καθημερινή ζωή, πιο άνετη, δίνουν δύναμη και απολαύσεις. Να φάμε, να πιούμε, να μην έχουμε προβλήματα σήμερα με την βοήθεια των θεών μας, γιατί αύριο ίσως πεθάνουμε και όλα θα έχουν τελειώσει. Οι κάτοικοι των Λύστρων μοιάζουν με τους σημερινούς ανθρώπους, που δεν αναζητούν να συναντήσουν στην ζωή τους τον Δημιουργό τους, Τον Θεό της Αγάπης, που δεν θέλουν να γίνουν αληθινά πρόσωπα μέσα από την κοινωνία με τον Θεό, αλλά αναζητούν ψεύτικους θεούς καλοπέρασης και φυγής από τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής (υπολογιστές, χρήματα, τηλεοπτικά είδωλα, αθλητικά είδωλα, τυχερά παιχνίδια, μαγικά, αστρολογία). Ο ανάπηρος όμως που μιλούσε στον Θεό μέσα του, ίσως και μια ολόκληρη ζωή, βρήκε τον Αληθινό Θεό. Η ταπεινή μας πίστη στον Χριστό τον φέρνει κοντά μας. Η μικρή μας προσευχούλα κάθε μέρα ακούγεται από τον Θεό και σε όλα μας βοηθά και μας στηρίζει, όπως Εκείνος γνωρίζει.
Λιθοβόλησαν τον Παύλο: για την πίστη του στον Χριστό ο απόστολος Παύλος πήγε να πεθάνει πολλές φορές. Κι εμείς σήμερα όμως, σαν μικροί χριστιανοί που πιστεύουμε, που κοινωνούμε, που είμαστε μέλη της Εκκλησίας κινδυνεύουμε από τους σημερινούς ψεύτικους θεούς. Γιατί αν παρασυρθούμε και ασχοληθούμε αποκλειστικά μαζί τους, σίγουρα θα γλυκαθεί η ψυχή μας από τις απολαύσεις που προσφέρουν, από την ψεύτικη δόξα και χαρά και θα χάσουμε την αληθινή χαρά της ζωής κοντά στον Χριστό, στους Αγίους και την Εκκλησία. Χρειάζεται λοιπόν να προσέχουμε με τι ασχολούμαστε, πού αφιερώνουμε τον χρόνο μας και την δημιουργικότητα μας, την ζωή που μας χάρισε ο Θεός. Όλη μέρα παίζουμε μόνο στο Διαδίκτυο ή καλλιεργούμαστε και πνευματικά; Δηλαδή μελετάμε τα μαθήματά μας, διαβάζουμε κάποιο εξωσχολικό βιβλίο, μαθαίνουμε κάποια τέχνη, αθλούμαστε, πηγαίνουμε Εκκλησία; Έχουμε αγωνία για τα τηλεοπτικά έργα ή για τον αν κάνουμε καλή ζωή, έχουμε σωστή συμπεριφορά απέναντι στο Θεό και τους συνάνθρωπους μας; Βασίζουμε την ζωή μας στην τύχη και τα χρήματα ή στην Αγάπη του θεού και τις προσευχές των Αγίων μας; Προσευχόμαστε για το θαύμα στην ζωή μας ή ψάχνουμε τον μέλλον μας στην αστρολογία; Η Εκκλησία μας δείχνει το δρόμο του αληθινού Θεού. Ας τον ακολουθήσουμε.
Ερωτήσεις
1. Που πίστευαν οι κάτοικοι των Λύστρων;
2. Έχουμε σήμερα ψεύτικους θεούς; Ποιους;
3. Ποιος είναι ο ζωντανός Θεός;
4. Τι ζητά από μας ο Αληθινός Θεός; Πρέπει να παλεύουμε στη ζωή μας εναντίων των σύγχρονων ψεύτικων θεών;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία φανερώνει τον Χριστό. Όποιος πιστεύει στον Χριστό πρέπει να παλέψει εναντίων των ειδώλων, των σύγχρονων ψεύτικων θεών που κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν σε αξίες που δεν έχουν νόημα και αλήθεια.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Δευτέρα 17 - Κυριακή 23 Μαρτίου 2014
Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014:
7.30 – 9.30 π.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών.
9.45 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών.
Σάββατο 22 Μαρτίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 23 Μαρτίου 2014 (Γ΄ Νηστειών-Σταυροπροσκυνήσεως):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.
11.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Την Κυριακή 23.3.2014 στις 6.00μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο θα πραγματοποιηθεί ομιλία με θέμα: «Κίνδυνοι από το διαδίκτυο» από τον εκπαιδευτικό κ. Αθανάσιο Τασιό και θα ακολουθήσει συζήτηση. Ενδιαφέρει γονείς!
div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014:
7.30 – 9.30 π.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών.
9.45 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών.
Σάββατο 22 Μαρτίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 23 Μαρτίου 2014 (Γ΄ Νηστειών-Σταυροπροσκυνήσεως):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.
11.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Την Κυριακή 23.3.2014 στις 6.00μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο θα πραγματοποιηθεί ομιλία με θέμα: «Κίνδυνοι από το διαδίκτυο» από τον εκπαιδευτικό κ. Αθανάσιο Τασιό και θα ακολουθήσει συζήτηση. Ενδιαφέρει γονείς!
div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σάββατο 8 Μαρτίου 2014
Σε απάντηση επισκέψεως Ιεχωβάδων στην ενορία.
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας και πέρα από την προσκύνηση των ιερών εικόνων, τιμούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και την παράδοσή μας, η οποία παραμένει ακαινοτόμητος και απαράλλακτος εις τους αιώνες. Και η παράδοσή μας που περιέχει την τιμή και την προσκύνηση των ιερών εικόνων αποτελεί το δεύτερο πυλώνα στον οποίο στηριζόμαστε ως Χριστιανοί μετά την Αγία Γραφή. Με την παράδοση της Εκκλησία μας έχουμε την πυξίδα για να ερμηνεύσουμε την Γραφή. Έχουμε μνήμη, παρελθόν, χρόνο στον οποίο κινηθήκαμε, αλλά και λαμβάνουμε τρόπο και προσανατολισμό, ώστε να έχουμε ως εφαλτήριο για την πορεία μας. Δεν προκύψαμε ξαφνικά, ούτε αυτοθαυμαζόμαστε για την ικανότητα και πρόοδό μας, αλλά θυμόμαστε. Παραλάβαμε από τους προηγούμενους που φτάνουν στην αρχή της ζωής και διατηρούμε και συνεχίζουμε αυτό που κάποιοι διαφύλαξαν με το μαρτύριο ακόμη και του αίματος.
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 17η 8 – 9.3.2014
Η ομιλία του Παύλου στην Έφεσο
Από την Μίλητο, στην οποία βρισκόταν ο Απόστολος Παύλος μετά τις ταραχές στην Έφεσο, έστειλε μήνυμα στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, δηλαδή στον Επίσκοπο και τους ιερείς της τοπικής Εκκλησίας, για να πάνε να τον συναντήσουν. Και όταν ήρθαν και τον συνάντησαν, τους είπε:
«Να μην ξεχνάτε πως ξόδεψα όλον τον καιρό μου μαζί σας από την πρώτη μέρα που έφτασα στην Ασία, υπηρετώντας το Χριστό με όλες μου τις δυνάμεις και με ταπεινοφροσύνη και με πολλά δάκρυα και με δοκιμασίες που με βρήκαν εξαιτίας του κυνηγητού που μου έκαναν οι συμπατριώτες μου οι Ιουδαίοι. Δεν φοβήθηκα όμως και δεν έκρυψα τίποτε από όλα όσα έπρεπε να ακούσετε. Και στις συναγωγές και σε άλλους δημόσιους χώρους μίλησα σε σας και στα σπίτια, κηρύττοντας σε όλους και στους Έλληνες και στους Ιουδαίους, την ανάγκη της πίστης στο Χριστό, την ανάγκη οι Έλληνες να απαρνηθούν τα είδωλα και οι Ιουδαίοι να αναγνωρίσουν το Χριστό ως τον Σωτήρα του κόσμου. Και να, τώρα εγώ, απόλυτα υποταγμένος στο Πνεύμα, πηγαίνω στην Ιερουσαλήμ χωρίς να ξέρω αυτά που θα συναντήσω εκεί, παρά μόνο ότι σε κάθε πόλη το Άγιο Πνεύμα με προειδοποιεί πως δεσμά και θλίψεις με περιμένουν. Αλλά τίποτε από αυτά δεν υπολογίζω, ούτε θεωρώ τη ζωή μου τόσο πολύτιμη για μένα. Αυτό που είναι το πιο σημαντικό από όλα για μένα είναι να ολοκληρώσω την αποστολή μου, το δρόμο και το έργο που ανέλαβα από το Χριστό, να διακηρύξω δηλαδή το Ευαγγέλιο.
Και καλά γνωρίζω πως δεν θα δείτε ξανά το πρόσωπό μου, γιατί φεύγω. Όμως αισθάνομαι ότι παρότι σας γέννησα πνευματικά και είμαι ο πνευματικός σας πατέρας, δεν έχω πλέον καμία ευθύνη για σας, γιατί ό,τι έπρεπε να σας πω, σας το είπα. Και ο λόγος μου είχε να κάνει με το θέλημα του Θεού. Προσέχετε, λοιπόν, ο καθένας σας τον εαυτό του καθώς και όλους τους χριστιανούς στους οποίους το Άγιο Πνεύμα σας έθεσε επισκόπους και ιερείς. Γιατί εγώ ξέρω τούτο, ότι μετά τη δική μου επίσκεψη θα εισβάλουν ανάμεσά σας λύκοι επικίνδυνοι, που δε θα σπλαχνίζονται καθόλου το ποίμνιο. Ακόμα κι από σας τους ίδιους θα παρουσιαστούν ορισμένοι άντρες, που θα διδάσκουν διαστρεβλωμένη την αλήθεια, με σκοπό να παρασύρουν τους μαθητές να γίνουν δικοί τους οπαδοί. Γι' αυτό, λοιπόν, να είστε άγρυπνοι, διατηρώντας στη μνήμη σας ότι για τρία χρόνια δεν έπαψα νύχτα μέρα με δάκρυα να νουθετώ τον καθένα σας ξεχωριστά.
Και τώρα σας αφήνω, αδελφοί μου, στα χέρια του Θεού και στην υπόσχεσή Του ότι θα έχετε τη χάρη Του μαζί σας. Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να σας στερεώσει και να σας κάνει αγίους. Κανενός το ασήμι ή το χρυσάφι ή το ρουχισμό δεν επιθύμησα. Εσείς οι ίδιοι το ξέρετε, πως για τις ανάγκες μου, καθώς και για τις ανάγκες αυτών που είναι μαζί μου, αυτά εδώ τα χέρια δούλεψαν. Με κάθε τρόπο σας έδειξα με το παράδειγμά μου πως έτσι ακριβώς κοπιάζοντας πρέπει να βοηθάτε τους αδύνατους και να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου Ιησού, που είπε: Μεγαλύτερη ικανοποίηση προξενεί το να δίνει κανείς, παρά το να παίρνει».
Κι αφού τα είπε αυτά, γονάτισε μαζί με όλους τους άλλους και προσευχήθηκε. Όλοι, τότε, ξέσπασαν σε γοερά κλάματα και πέφτοντας στην αγκαλιά του Παύλου, τον γέμιζαν με φιλιά, νιώθοντας εντονότερο πόνο για εκείνο που τους είχε πει, ότι δεν πρόκειται πια να τον ξαναδούν. Έτσι, τον ξεπροβόδιζαν ως το πλοίο. Και ο Παύλος έφυγε για τα Ιεροσόλυμα.
(Πράξ. 20, 17-38)
Ερμηνευτικά σχόλια
Ξόδεψα όλο τον καιρό μαζί σας: ο Παύλος δείχνει αφοσίωση στους ανθρώπους που προσπάθησε να τους μάθει την αλήθεια της πίστης. ο Παύλος έγινε ο πνευματικός τους πατέρας. Όπως ο φυσικός πατέρας αγωνιά και αγωνίζεται για τα παιδιά του, να μην τους λείψει τίποτα, αλλά και να αποκτήσουν αληθινές ρίζες για τη ζωή τους, πολύ περισσότερο ο πνευματικός πατέρας, αγωνίζεται για να μάθουν τα πνευματικά του παιδιά τι σημαίνει πίστη, τι σημαίνει Χριστός, τι σημαίνει αγάπη, τι σημαίνει σωτηρία. Το μήνυμα αυτό του Παύλου είναι πολύ σπουδαίο σε μια εποχή που δεν έχουμε πνευματικό πατέρα και δεν υπάρχουν και πολλοί πρόθυμοι να γίνουν τέτοιοι πατέρες. Δεν φοβήθηκα και δεν έκρυψα τίποτα: η Εκκλησία μας φέρνει ως παράδειγμα ανθρώπους που δεν φοβούνται να φανερώσουν την αλήθεια, να πούνε ποιοι είναι το σωστό, ακόμη κι αν δυσαρεστήσουν τους ανθρώπους, ακόμη κι αν υπάρχουν πολλοί που θα φανούν εχθρικοί απέναντι στην αλήθεια. Κι αυτό γιατί η Εκκλησία ακολουθεί το Χριστό και Εκείνος είναι η αλήθεια, ακόμη κι αν οι άνθρωποι θκατηγορούν το Χριστό ότι είναι ξεπερασμένος και ότι η πίστη δεν μας λέει την αλήθεια. Ένας μεγάλος Ρώσος συγγραφέας ο Ντοστογιέφσκυ έγραψε: Αν μου έβαζαν από την μία πλευρά το Χριστό και από την άλλη την αλήθεια και μου έλεγαν να διαλέξω, θα διάλεγα το Χριστό.
Δεσμά και θλίψεις με περιμένουν: ο Παύλος πιστεύει στο Χριστό και δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε τις θλίψεις και τους διωγμούς, ούτε το μαρτύριο. Αποστολή του είναι να κηρύξει τον λόγο του Θεού, το Χριστό. Δεν βάζει ούτε την ίδια του τη ζωή πιο πάνω από την αποστολή του. Αυτός είναι και ο δρόμος της Εκκλησίας. Η χαρά να έχουμε ως αποστολή μας να μιλάμε για το Χριστό, είτε με τα λόγια, είτε με την αγάπη, είτε με τη συγχωρητικότητα, είτε με την υπομονή μας.
Λύκοι επικίνδυνοι: υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι πιστεύουν, αλλά δεν είναι αληθινοί χριστιανοί. Είναι οι λεγόμενοι «αιρετικοί», αυτοί δηλαδή που διαλέγουν ορισμένα στοιχεία της πίστης και απορρίπτουν κάποια άλλα.
Με τους αιρετικούς μπορούμε να μιλάμε, αλλά είναι κακό να συζητάμε για θρησκευτικά θέματα, γιατί και αυτοί μπορούν να μας παραπλανήσουν πάνω σε ό,τι πιστεύουν, αλλά και εμείς να μην ξέρουμε καλά την πίστη μας και να νομίζουμε ότι άλλα είναι σωστά.
Μεγαλύτερη ικανοποίηση προξενεί το να δίνει κανείς, παρά το να παίρνει: αυτός είναι ο χρυσός κανόνας της Ορθόδοξης πίστης: να δίνουμε και όχι τόσο να παίρνουμε. Αν το μάθουμε από την μικρή μας ηλικία, τότε θα μπορούμε να καταλάβουμε τι αληθινά είναι η Εκκλησία. Καλούμαστε να ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου το να παίρνεις είναι το εύκολο. Ομως το να δίνεις είναι αυτό που θέλει ο θεός. Ας το παλεύουμε στη ζωή μας κι ας μας πηγαίνουν κόντρα εκείνοι που θεωρούν ότι η πίστη είναι ξεπερασμένη και όσοι δεν πιστεύουν σωστά. Εμείς ας θυμόμαστε ότι εκτός από το να προοδεύσουμε στη ζωή μας, έχουμε και ως αποστολή μας να μιλάμε για το Χριστό, για την Εκκλησία, να χαιρόμαστε που πιστεύουμε και να μην αφήνουμε να μας επηρεάζουν εναντίον της πίστης. Αν μπορούμε κιόλας να προσευχόμαστε για όλο τον κόσμο, τότε καταφέρνουμε να κάνουμε κάτι που ονομάζεται ιεραποστολή δηλαδή έχουμε επιθυμία όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν το Χριστό.
Ερωτήσεις
1. Τι σημαίνει ότι ο Παύλος ήταν «πνευματικός πατέρας» για τους Εφέσιους;
2. Τι σημαίνει « αιρετικός»; Πρέπει να έχουμε σχέσεις με «αιρετικούς»;
3. Ποιος είναι η Αλήθεια για μας τους χριστιανούς;
4. Έχουμε αποστολή όλοι όσοι πιστεύουμε στο Χριστό;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας καλεί σε αγώνα σε έναν κόσμο που πολλοί δεν πιστεύουν στο Χριστό και πολλοί πιστεύουν λανθασμένα. Αν όμως είμαστε μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τότε μένουμε στην Αλήθεια.
Η ομιλία του Παύλου στην Έφεσο
Από την Μίλητο, στην οποία βρισκόταν ο Απόστολος Παύλος μετά τις ταραχές στην Έφεσο, έστειλε μήνυμα στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, δηλαδή στον Επίσκοπο και τους ιερείς της τοπικής Εκκλησίας, για να πάνε να τον συναντήσουν. Και όταν ήρθαν και τον συνάντησαν, τους είπε:
«Να μην ξεχνάτε πως ξόδεψα όλον τον καιρό μου μαζί σας από την πρώτη μέρα που έφτασα στην Ασία, υπηρετώντας το Χριστό με όλες μου τις δυνάμεις και με ταπεινοφροσύνη και με πολλά δάκρυα και με δοκιμασίες που με βρήκαν εξαιτίας του κυνηγητού που μου έκαναν οι συμπατριώτες μου οι Ιουδαίοι. Δεν φοβήθηκα όμως και δεν έκρυψα τίποτε από όλα όσα έπρεπε να ακούσετε. Και στις συναγωγές και σε άλλους δημόσιους χώρους μίλησα σε σας και στα σπίτια, κηρύττοντας σε όλους και στους Έλληνες και στους Ιουδαίους, την ανάγκη της πίστης στο Χριστό, την ανάγκη οι Έλληνες να απαρνηθούν τα είδωλα και οι Ιουδαίοι να αναγνωρίσουν το Χριστό ως τον Σωτήρα του κόσμου. Και να, τώρα εγώ, απόλυτα υποταγμένος στο Πνεύμα, πηγαίνω στην Ιερουσαλήμ χωρίς να ξέρω αυτά που θα συναντήσω εκεί, παρά μόνο ότι σε κάθε πόλη το Άγιο Πνεύμα με προειδοποιεί πως δεσμά και θλίψεις με περιμένουν. Αλλά τίποτε από αυτά δεν υπολογίζω, ούτε θεωρώ τη ζωή μου τόσο πολύτιμη για μένα. Αυτό που είναι το πιο σημαντικό από όλα για μένα είναι να ολοκληρώσω την αποστολή μου, το δρόμο και το έργο που ανέλαβα από το Χριστό, να διακηρύξω δηλαδή το Ευαγγέλιο.
Και καλά γνωρίζω πως δεν θα δείτε ξανά το πρόσωπό μου, γιατί φεύγω. Όμως αισθάνομαι ότι παρότι σας γέννησα πνευματικά και είμαι ο πνευματικός σας πατέρας, δεν έχω πλέον καμία ευθύνη για σας, γιατί ό,τι έπρεπε να σας πω, σας το είπα. Και ο λόγος μου είχε να κάνει με το θέλημα του Θεού. Προσέχετε, λοιπόν, ο καθένας σας τον εαυτό του καθώς και όλους τους χριστιανούς στους οποίους το Άγιο Πνεύμα σας έθεσε επισκόπους και ιερείς. Γιατί εγώ ξέρω τούτο, ότι μετά τη δική μου επίσκεψη θα εισβάλουν ανάμεσά σας λύκοι επικίνδυνοι, που δε θα σπλαχνίζονται καθόλου το ποίμνιο. Ακόμα κι από σας τους ίδιους θα παρουσιαστούν ορισμένοι άντρες, που θα διδάσκουν διαστρεβλωμένη την αλήθεια, με σκοπό να παρασύρουν τους μαθητές να γίνουν δικοί τους οπαδοί. Γι' αυτό, λοιπόν, να είστε άγρυπνοι, διατηρώντας στη μνήμη σας ότι για τρία χρόνια δεν έπαψα νύχτα μέρα με δάκρυα να νουθετώ τον καθένα σας ξεχωριστά.
Και τώρα σας αφήνω, αδελφοί μου, στα χέρια του Θεού και στην υπόσχεσή Του ότι θα έχετε τη χάρη Του μαζί σας. Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να σας στερεώσει και να σας κάνει αγίους. Κανενός το ασήμι ή το χρυσάφι ή το ρουχισμό δεν επιθύμησα. Εσείς οι ίδιοι το ξέρετε, πως για τις ανάγκες μου, καθώς και για τις ανάγκες αυτών που είναι μαζί μου, αυτά εδώ τα χέρια δούλεψαν. Με κάθε τρόπο σας έδειξα με το παράδειγμά μου πως έτσι ακριβώς κοπιάζοντας πρέπει να βοηθάτε τους αδύνατους και να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου Ιησού, που είπε: Μεγαλύτερη ικανοποίηση προξενεί το να δίνει κανείς, παρά το να παίρνει».
Κι αφού τα είπε αυτά, γονάτισε μαζί με όλους τους άλλους και προσευχήθηκε. Όλοι, τότε, ξέσπασαν σε γοερά κλάματα και πέφτοντας στην αγκαλιά του Παύλου, τον γέμιζαν με φιλιά, νιώθοντας εντονότερο πόνο για εκείνο που τους είχε πει, ότι δεν πρόκειται πια να τον ξαναδούν. Έτσι, τον ξεπροβόδιζαν ως το πλοίο. Και ο Παύλος έφυγε για τα Ιεροσόλυμα.
(Πράξ. 20, 17-38)
Ερμηνευτικά σχόλια
Ξόδεψα όλο τον καιρό μαζί σας: ο Παύλος δείχνει αφοσίωση στους ανθρώπους που προσπάθησε να τους μάθει την αλήθεια της πίστης. ο Παύλος έγινε ο πνευματικός τους πατέρας. Όπως ο φυσικός πατέρας αγωνιά και αγωνίζεται για τα παιδιά του, να μην τους λείψει τίποτα, αλλά και να αποκτήσουν αληθινές ρίζες για τη ζωή τους, πολύ περισσότερο ο πνευματικός πατέρας, αγωνίζεται για να μάθουν τα πνευματικά του παιδιά τι σημαίνει πίστη, τι σημαίνει Χριστός, τι σημαίνει αγάπη, τι σημαίνει σωτηρία. Το μήνυμα αυτό του Παύλου είναι πολύ σπουδαίο σε μια εποχή που δεν έχουμε πνευματικό πατέρα και δεν υπάρχουν και πολλοί πρόθυμοι να γίνουν τέτοιοι πατέρες. Δεν φοβήθηκα και δεν έκρυψα τίποτα: η Εκκλησία μας φέρνει ως παράδειγμα ανθρώπους που δεν φοβούνται να φανερώσουν την αλήθεια, να πούνε ποιοι είναι το σωστό, ακόμη κι αν δυσαρεστήσουν τους ανθρώπους, ακόμη κι αν υπάρχουν πολλοί που θα φανούν εχθρικοί απέναντι στην αλήθεια. Κι αυτό γιατί η Εκκλησία ακολουθεί το Χριστό και Εκείνος είναι η αλήθεια, ακόμη κι αν οι άνθρωποι θκατηγορούν το Χριστό ότι είναι ξεπερασμένος και ότι η πίστη δεν μας λέει την αλήθεια. Ένας μεγάλος Ρώσος συγγραφέας ο Ντοστογιέφσκυ έγραψε: Αν μου έβαζαν από την μία πλευρά το Χριστό και από την άλλη την αλήθεια και μου έλεγαν να διαλέξω, θα διάλεγα το Χριστό.
Δεσμά και θλίψεις με περιμένουν: ο Παύλος πιστεύει στο Χριστό και δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε τις θλίψεις και τους διωγμούς, ούτε το μαρτύριο. Αποστολή του είναι να κηρύξει τον λόγο του Θεού, το Χριστό. Δεν βάζει ούτε την ίδια του τη ζωή πιο πάνω από την αποστολή του. Αυτός είναι και ο δρόμος της Εκκλησίας. Η χαρά να έχουμε ως αποστολή μας να μιλάμε για το Χριστό, είτε με τα λόγια, είτε με την αγάπη, είτε με τη συγχωρητικότητα, είτε με την υπομονή μας.
Λύκοι επικίνδυνοι: υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι πιστεύουν, αλλά δεν είναι αληθινοί χριστιανοί. Είναι οι λεγόμενοι «αιρετικοί», αυτοί δηλαδή που διαλέγουν ορισμένα στοιχεία της πίστης και απορρίπτουν κάποια άλλα.
Με τους αιρετικούς μπορούμε να μιλάμε, αλλά είναι κακό να συζητάμε για θρησκευτικά θέματα, γιατί και αυτοί μπορούν να μας παραπλανήσουν πάνω σε ό,τι πιστεύουν, αλλά και εμείς να μην ξέρουμε καλά την πίστη μας και να νομίζουμε ότι άλλα είναι σωστά.
Μεγαλύτερη ικανοποίηση προξενεί το να δίνει κανείς, παρά το να παίρνει: αυτός είναι ο χρυσός κανόνας της Ορθόδοξης πίστης: να δίνουμε και όχι τόσο να παίρνουμε. Αν το μάθουμε από την μικρή μας ηλικία, τότε θα μπορούμε να καταλάβουμε τι αληθινά είναι η Εκκλησία. Καλούμαστε να ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου το να παίρνεις είναι το εύκολο. Ομως το να δίνεις είναι αυτό που θέλει ο θεός. Ας το παλεύουμε στη ζωή μας κι ας μας πηγαίνουν κόντρα εκείνοι που θεωρούν ότι η πίστη είναι ξεπερασμένη και όσοι δεν πιστεύουν σωστά. Εμείς ας θυμόμαστε ότι εκτός από το να προοδεύσουμε στη ζωή μας, έχουμε και ως αποστολή μας να μιλάμε για το Χριστό, για την Εκκλησία, να χαιρόμαστε που πιστεύουμε και να μην αφήνουμε να μας επηρεάζουν εναντίον της πίστης. Αν μπορούμε κιόλας να προσευχόμαστε για όλο τον κόσμο, τότε καταφέρνουμε να κάνουμε κάτι που ονομάζεται ιεραποστολή δηλαδή έχουμε επιθυμία όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν το Χριστό.
Ερωτήσεις
1. Τι σημαίνει ότι ο Παύλος ήταν «πνευματικός πατέρας» για τους Εφέσιους;
2. Τι σημαίνει « αιρετικός»; Πρέπει να έχουμε σχέσεις με «αιρετικούς»;
3. Ποιος είναι η Αλήθεια για μας τους χριστιανούς;
4. Έχουμε αποστολή όλοι όσοι πιστεύουμε στο Χριστό;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας καλεί σε αγώνα σε έναν κόσμο που πολλοί δεν πιστεύουν στο Χριστό και πολλοί πιστεύουν λανθασμένα. Αν όμως είμαστε μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τότε μένουμε στην Αλήθεια.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 10 - Κυριακή 16 Μαρτίου 2014
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Β΄ Στάση των Χαιρετισμών.
9.45 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Β΄ Στάση των Χαιρετισμών.
Σάββατο 15 Μαρτίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 16 Μαρτίου 2014 (Β΄ Νηστειών):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.
11.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας στις 6.00μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο θα πραγματοποιηθεί ομιλία – συζήτηση για την ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική.
Δευτέρα 10 - Κυριακή 16 Μαρτίου 2014
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Β΄ Στάση των Χαιρετισμών.
9.45 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Β΄ Στάση των Χαιρετισμών.
Σάββατο 15 Μαρτίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 16 Μαρτίου 2014 (Β΄ Νηστειών):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.
11.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας στις 6.00μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο θα πραγματοποιηθεί ομιλία – συζήτηση για την ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική.
Σάββατο 1 Μαρτίου 2014
Νηστεία...
Εισερχόμενοι στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, έρχεται η Εκκλησία μας με την Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε να μας θέσει το πλαίσιο και τις προϋποθέσεις του αγώνα στον οποίο μας καλέι να συμμετάσχουμε.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι ο συνδυασμός της νηστείας με την συγχωρητικότητα. Η νηστεία είναι οδός προς δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με την σωματική διάσταση, την παραίτηση από το δικαίωμά μας να τρώγουμε τα πάντα, όσα ο Θεός και οι κόποι μας μάς προσφέρουν την δυνατότητα να έχουμε, και την εκλογή τροφών που δείχνουν την διάθεσή μας για θυσία. Η δεύτερη έχει να κάνει με την πνευματική διάσταση. Με την παραίτηση από το δικαίωμα να έχουμε δίκιο στη ζωή μας και να ζητούμε από τους άλλους να εκπληρώνουν τις δικές μας επιθυμίες ή να φέρονται όπως εμείς προσδοκούμε ή όπως εμείς τους φερόμαστε. Ο Χριστός μάς ζητά να συνδυάσουμε την παραίτηση από το πρώτο δικαίωμά μας, με την εξ ίσου παραίτηση και από το δεύτερο. Και γι’ αυτό ορίζει την συγχωρητικότητα ως την προϋπόθεση για να λάβουμε τον μισθό της νηστείας μας, που δεν είναι άλλος από την άφεση και των δικών μας παραπτωμάτων από τον Επουράνιο Πατέρα.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η σύνδεση της νηστείας και της άσκησης με την ταπείνωση και, την ίδια στιγμή, με την απόρριψη της επίδειξης, της υπερηφάνειας και της υποκρισίας. Η νηστεία είναι για το Θεό και όχι για τους ανθρώπους. Δεν έχουμε ανάγκη από τον έπαινο των ανθρώπων. Η πνευματική ζωή είναι η μυστική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού και βιώνεται στην αφάνεια. Είναι ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού και ανάπτυξη κοινωνίας μαζί Του. Γι’ αυτό και η χαρά για την άσκηση είναι εσωτερική, καρδιακή και όχι αφορμή δόξας και αναγνώρισης από τους άλλους. Αν αναγνωρίζουν οι άνθρωποι τον πνευματικό κόπο και δοξάζουν αυτούς που αγωνίζονται, τότε ο μισθός έχει δοθεί επί της γης και ο Θεός δεν χρειάζεται να προσφέρει κάτι.
Η τρίτη προϋπόθεση είναι η ένταξη της νηστείας και της πνευματικής ζωής στην όλη ζωή του ανθρώπου. Η νηστεία δεν είναι ένα έκτακτο γεγονός, ούτε χρειάζεται επισημότητες. Είναι η φυσική καθημερινότητά μας. Η νηστεία είναι ένα διαρκές «σήμερα» στην πορεία της ύπαρξης προς την αιωνιότητα. Νηστεία στα πάθη, στην κακία, στον εγωισμό, στην μέριμνα μόνο για τον κόσμο είναι ο καθημερινός αγώνας κάθε χριστιανού. Η διατροφική αλλαγή λειτουργεί ως υπενθύμιση της εντατικοποίησης της προσπάθειας.
Ο Χριστός μας ζητά να προσδιορίσουμε πού βρίσκεται ο θησαυρός της ζωής για τον καθέναν μας, για να δούμε και πού βρίσκεται η καρδιά μας. Ας ασκηθούμε στη νηστεία συνδυάζοντάς την με την συγχωρητικότητα και την ταπείνωση για να αποκτήσουμε θησαυρό αιώνιο και αναλλοίωτο.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι ο συνδυασμός της νηστείας με την συγχωρητικότητα. Η νηστεία είναι οδός προς δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με την σωματική διάσταση, την παραίτηση από το δικαίωμά μας να τρώγουμε τα πάντα, όσα ο Θεός και οι κόποι μας μάς προσφέρουν την δυνατότητα να έχουμε, και την εκλογή τροφών που δείχνουν την διάθεσή μας για θυσία. Η δεύτερη έχει να κάνει με την πνευματική διάσταση. Με την παραίτηση από το δικαίωμα να έχουμε δίκιο στη ζωή μας και να ζητούμε από τους άλλους να εκπληρώνουν τις δικές μας επιθυμίες ή να φέρονται όπως εμείς προσδοκούμε ή όπως εμείς τους φερόμαστε. Ο Χριστός μάς ζητά να συνδυάσουμε την παραίτηση από το πρώτο δικαίωμά μας, με την εξ ίσου παραίτηση και από το δεύτερο. Και γι’ αυτό ορίζει την συγχωρητικότητα ως την προϋπόθεση για να λάβουμε τον μισθό της νηστείας μας, που δεν είναι άλλος από την άφεση και των δικών μας παραπτωμάτων από τον Επουράνιο Πατέρα.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η σύνδεση της νηστείας και της άσκησης με την ταπείνωση και, την ίδια στιγμή, με την απόρριψη της επίδειξης, της υπερηφάνειας και της υποκρισίας. Η νηστεία είναι για το Θεό και όχι για τους ανθρώπους. Δεν έχουμε ανάγκη από τον έπαινο των ανθρώπων. Η πνευματική ζωή είναι η μυστική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού και βιώνεται στην αφάνεια. Είναι ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού και ανάπτυξη κοινωνίας μαζί Του. Γι’ αυτό και η χαρά για την άσκηση είναι εσωτερική, καρδιακή και όχι αφορμή δόξας και αναγνώρισης από τους άλλους. Αν αναγνωρίζουν οι άνθρωποι τον πνευματικό κόπο και δοξάζουν αυτούς που αγωνίζονται, τότε ο μισθός έχει δοθεί επί της γης και ο Θεός δεν χρειάζεται να προσφέρει κάτι.
Η τρίτη προϋπόθεση είναι η ένταξη της νηστείας και της πνευματικής ζωής στην όλη ζωή του ανθρώπου. Η νηστεία δεν είναι ένα έκτακτο γεγονός, ούτε χρειάζεται επισημότητες. Είναι η φυσική καθημερινότητά μας. Η νηστεία είναι ένα διαρκές «σήμερα» στην πορεία της ύπαρξης προς την αιωνιότητα. Νηστεία στα πάθη, στην κακία, στον εγωισμό, στην μέριμνα μόνο για τον κόσμο είναι ο καθημερινός αγώνας κάθε χριστιανού. Η διατροφική αλλαγή λειτουργεί ως υπενθύμιση της εντατικοποίησης της προσπάθειας.
Ο Χριστός μας ζητά να προσδιορίσουμε πού βρίσκεται ο θησαυρός της ζωής για τον καθέναν μας, για να δούμε και πού βρίσκεται η καρδιά μας. Ας ασκηθούμε στη νηστεία συνδυάζοντάς την με την συγχωρητικότητα και την ταπείνωση για να αποκτήσουμε θησαυρό αιώνιο και αναλλοίωτο.
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 3 - Κυριακή 9 Μαρτίου 2014
Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014 (Καθαρά Δευτέρα):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος – Ώρες -Εσπερινός
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο.
Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο.
Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Ά Στάση των Χαιρετισμών.
9.45 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Ά Στάση των Χαιρετισμών.
Σάββατο 8 Μαρτίου 2014:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 9 Μαρτίου 2014 (Ορθοδοξίας):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία μετά της Λιτανείας των Ιερών Εικόνων.
11.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!
Δευτέρα 3 - Κυριακή 9 Μαρτίου 2014
Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014 (Καθαρά Δευτέρα):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος – Ώρες -Εσπερινός
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο.
Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο.
Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Ά Στάση των Χαιρετισμών.
9.45 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Ά Στάση των Χαιρετισμών.
Σάββατο 8 Μαρτίου 2014:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 9 Μαρτίου 2014 (Ορθοδοξίας):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία μετά της Λιτανείας των Ιερών Εικόνων.
11.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 16η 1 – 2.3.2014
Ο Παύλος στην Έφεσο
Μετά από κάποιες περιοδείες στην Μικρά Ασία, ο Απόστολος Παύλος κατέληξε στην Έφεσο, απέναντι από τα νησιά του Αιγαίου. Η Έφεσος ήταν μεγάλο πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο εκείνης της εποχής, στην οποία δέσποζε ο ναός της Αρτέμιδος.
Ο Παύλος συνάντησε δώδεκα ανθρώπους που πίστευαν στο Χριστό και τους ρώτησε: «Όταν πιστέψατε λάβατε τα εξαιρετικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος;». Κι εκείνοι, με αφέλεια του απάντησαν: «Δεν έχουμε ακούσει τίποτα για κανένα Άγιο Πνεύμα που να μεταδίδει στους ανθρώπους χαρίσματα». Έτσι, τους ξαναρώτησε στο όνομα τίνος βαπτιστήκανε, εκείνοι του απάντησαν ότι βαπτίστηκαν με το βάπτισμα του Ιωάννη του Βαπτιστή. Τους εξήγησε λοιπόν ότι για να λάβουν άφεση και σωτηρία, χρειαζόταν να βαπτισθούν στο όνομα του Χριστού. Ακούγοντας τα λόγια αυτά οι άνδρες δέχθηκαν να βαπτιστούν στο όνομα του Χριστού, και θέτοντας τα χέρια του στα κεφάλια τους ο Παύλος, έλαβαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μάλιστα όχι μόνο ένα, καθώς άρχισαν να μιλάνε ξένες γλώσσες που πριν δεν γνώριζαν και να προφητεύουν.
Στη συνέχεια ο Παύλος παρέμεινε και δίδασκε στη συναγωγή για τρεις μήνες εξηγώντας αναλυτικά για τη βασιλεία του Θεού. Καθώς όμως μερικοί σκληρόκαρδοι κακολογούσαν τον Παύλο και με τα λόγια τους έβλαπταν τους υπόλοιπους πιστούς, ο απόστολος ξεχώρισε αυτούς που είχαν αληθινά πιστέψει και συνέχισε να κηρύττει στη σχολή ενός που ονομαζόταν Τύραννος για δύο χρόνια, κάνοντας παράλληλα μεγάλα θαύματα.
Μερικοί επαγγελματίες μάγοι ζήλεψαν, βλέποντας ότι οι χριστιανοί μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Γι' αυτό επιχείρησαν να διώξουν από κάποιους ανθρώπους δαιμόνια, που δεν τους άφηναν να ησυχάσουν. Ανάμεσα σ' αυτούς τους επαγγελματίες ήταν και τα επτά παιδιά του Σκευά, του Ιουδαίου αρχιερέα της περιοχής. Όταν δοκίμασαν να ελευθερώσουν έναν άνθρωπο από δαιμόνιο τους είπε «ξέρω το Χριστό και τον Παύλο, εσείς όμως ποιοι είστε;» και έκανε τον δαιμονισμένο να τους δώσει πολύ ξύλο, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν και οι επτά! Όταν το περιστατικό μαθεύτηκε άρχισαν κι αυτοί που κακολογούσαν τον Παύλο να τον σέβονται περισσότερο και οι υπόλοιποι Εφέσιοι να πιστεύουν αληθινά, να μετανοούν για την προηγούμενη ζωή τους και ν' αλλάζουν έμπρακτα.
Ως αποτέλεσμα, αυξήθηκε η φήμη του Παύλου κι έφτασε στ' αυτιά ενός αργυροτεχνίτη, του Δημητρίου, ο οποίος μαζί με τους βοηθούς του κατασκεύαζε ασημένιες μινιατούρες του ναού και του αγάλματος της Αρτέμιδος στην Έφεσο, και, όπως ήταν φυσικό εισέπρατε πολλά χρήματα. Πανικοβλήθηκε λοιπόν ο τεχνίτης και οι βοηθοί του και, από φόβο, να μην χάσουν τη δουλειά τους, ξεσήκωσαν κι άλλους πολλούς εναντίον του Παύλου με τη δικαιολογία ότι δεν σέβεται τη «σπουδαία» θεά Άρτεμη και το ναό της. Έγινε μεγάλη αναταραχή και συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος διαμαρτυρόμενος στο θέατρο, όπου είχε σκοπό να πάει και ο Παύλος αλλά την τελευταία στιγμή δεν τον άφησαν να πάει οι μαθητές του. Στο θέατρο λοιπόν, τα εξαγριωμένα πλήθη φώναζαν συνθήματα υπέρ της θεάς Αρτεμης και με πολύ κόπο και ύστερα από πολύ προσπάθεια ο γραμματέας της Εφέσου κατάφερε να τους μιλήσει και να τους εξηγήσει και να τους καθησυχάσει ότι δεν κινδύνευε κανείς από τα λόγια του Παύλου και να επαναφέρει την τάξη και την ηρεμία.
(Πράξ. 19,1-41)
Ερμηνευτικά σχόλια
Βάπτισμα του Ιωάννη του Προδρόμου: Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτιζε με ύδωρ , προετοίμαζε τους ανθρώπους για την έλευση του Μεσσία, ήταν προάγγελος της βασιλείας του Θεού.
Βάπτισμα του Ιησού Χριστού: Όσοι βαπτίζονται στο όνομα του Χριστού, δηλαδή του Θεού, της Αγίας Τριάδος, εντάσσονται στο σώμα του Χριστού, γίνονται μέλη της Εκκλησίας. Μπορούν με τη Χάρη του Θεού να αλλάξουν τρόπο ζωής, να μετανοήσουν, να κληρονομήσουν την αιωνιότητα κοντά στο Θεό. Στην παρούσα ζωή, ζουν την παρουσία του Θεού στην εκκλησία, με τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία, την εξομολόγηση και τη συχνή Θεία κοινωνία. Εμπιστεύθηκαν το Χριστό: μέσα από τα λόγια του Απ. Παύλου, μίλησε ο Χριστός στην καρδιά τους, ένιωσαν την αλλοίωση της πίστης και της αγάπης Του και πήραν τη μεγάλη απόφαση να αφήσουν πίσω τους την παλιά ζωή τους και να κάνουν ένα καινούριο ξεκίνημα με την αγάπη του Χριστού για οδηγό. Σήμερα η προσευχή, τα μυστήρια, καθώς και η αληθινή επικοινωνία με τον πνευματικό μας βοηθά να αλλάξουμε έμπρακτα τη ζωή μας.
Σκληρόκαρδοι κακολογούσαν κι έβλαπταν: ορισμένοι από τους Εφέσιους άκουγαν όσα έλεγε ο Παύλος αλλά από εγωϊσμό ή επειδή δεν τα καταλάβαιναν καθόλου ή τα καταλάβαιναν στραβά με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε λάθος συμπεράσματα και να βλάπτονται όσοι τους άκουγαν.
Τα παιδιά του Σκευά: Δοκίμασαν να βγάλουν τα δαιμόνια με εγωϊσμό, χωρίς πίστη και θέλοντας να κάνουν τους σπουδαίους. Νόμιζαν ότι μπορούν να κοροιδέψουν τους δαίμονες, όπως κορόιδευαν τους ανθρώπους. Δεν τα κατάφεραν όμως, αντίθετα έφαγαν και ξύλο επτά άνθρωποι από έναν.
Μεγάλα θαύματα: οι άνθρωποι που πίστευαν έπαιρνα τα μαντήλια που είχε χρησιμοποιήσει ο Παύλος και τις ζώνες και με πίστη τα έβαζαν πάνω στους αρρώστους κι εκείνοι γίνονταν καλά. Τότε οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν ότι όσα κήρυττε ο Παύλος ήταν αλήθεια, πίστευαν κι έβαζαν αρχή μετανοίας, αποφάσιζαν δηλαδή να παλαίψουν με τα λάθη τους, τις αμαρτίες και τις κακίες και κάθε μέρα λίγο λίγο να γίνονται όλο και πιο καλοί. Έτσι κι εμείς από σήμερα κάθε μέρα, τώρα που έρχεται και η Σαρακοστή να προσπαθούμε να μειώνουμε κάτι από τα στραβά που έχουμε και να παλεύουμε ν’ αυξήσουμε τις αρετές μας, ώστε να χαιρόμαστε κι εμείς και ο Χριστός με την πρόοδο όχι μόνο στο σχολείο αλλά και την πνευματικά ζωή. Να μην απογοητευόμαστε όταν δεν τα καταφέρνουμε αλλά κάθε μέρα να βάζουμε καινούρια αρχή και ξανά και ξανά να επιμένουμε και να συνεχίζουμε τουν αγώνα μας.
Ερωτήσεις
1. Τι ρώτησε ο Παύλος τους μαθητές όταν πήγε στην Έφεσο;
2. Πότε έλαβαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος οι μαθητές και ποια ήταν αυτά;
3. Πώς άλλαξε η ζωή τους μετά το βάπτισμα; Τι έκαναν και τι δεν έκανα πια;
4. Γιατί τα παιδιά του Σκευά δεν έκαναν καλά το δαιμονισμένο;
5. Ο Δημήτριος και οι άλλοι ήθελαν να μάθει ο κόσμος για το Χριστό; Γιατί;
6. Εμείς σήμερα τι κάνουμε όταν μετανιώνουμε;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας καλεί σε μετάνοια, θέλει με έργα να αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας.
Ο Παύλος στην Έφεσο
Μετά από κάποιες περιοδείες στην Μικρά Ασία, ο Απόστολος Παύλος κατέληξε στην Έφεσο, απέναντι από τα νησιά του Αιγαίου. Η Έφεσος ήταν μεγάλο πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο εκείνης της εποχής, στην οποία δέσποζε ο ναός της Αρτέμιδος.
Ο Παύλος συνάντησε δώδεκα ανθρώπους που πίστευαν στο Χριστό και τους ρώτησε: «Όταν πιστέψατε λάβατε τα εξαιρετικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος;». Κι εκείνοι, με αφέλεια του απάντησαν: «Δεν έχουμε ακούσει τίποτα για κανένα Άγιο Πνεύμα που να μεταδίδει στους ανθρώπους χαρίσματα». Έτσι, τους ξαναρώτησε στο όνομα τίνος βαπτιστήκανε, εκείνοι του απάντησαν ότι βαπτίστηκαν με το βάπτισμα του Ιωάννη του Βαπτιστή. Τους εξήγησε λοιπόν ότι για να λάβουν άφεση και σωτηρία, χρειαζόταν να βαπτισθούν στο όνομα του Χριστού. Ακούγοντας τα λόγια αυτά οι άνδρες δέχθηκαν να βαπτιστούν στο όνομα του Χριστού, και θέτοντας τα χέρια του στα κεφάλια τους ο Παύλος, έλαβαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μάλιστα όχι μόνο ένα, καθώς άρχισαν να μιλάνε ξένες γλώσσες που πριν δεν γνώριζαν και να προφητεύουν.
Στη συνέχεια ο Παύλος παρέμεινε και δίδασκε στη συναγωγή για τρεις μήνες εξηγώντας αναλυτικά για τη βασιλεία του Θεού. Καθώς όμως μερικοί σκληρόκαρδοι κακολογούσαν τον Παύλο και με τα λόγια τους έβλαπταν τους υπόλοιπους πιστούς, ο απόστολος ξεχώρισε αυτούς που είχαν αληθινά πιστέψει και συνέχισε να κηρύττει στη σχολή ενός που ονομαζόταν Τύραννος για δύο χρόνια, κάνοντας παράλληλα μεγάλα θαύματα.
Μερικοί επαγγελματίες μάγοι ζήλεψαν, βλέποντας ότι οι χριστιανοί μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Γι' αυτό επιχείρησαν να διώξουν από κάποιους ανθρώπους δαιμόνια, που δεν τους άφηναν να ησυχάσουν. Ανάμεσα σ' αυτούς τους επαγγελματίες ήταν και τα επτά παιδιά του Σκευά, του Ιουδαίου αρχιερέα της περιοχής. Όταν δοκίμασαν να ελευθερώσουν έναν άνθρωπο από δαιμόνιο τους είπε «ξέρω το Χριστό και τον Παύλο, εσείς όμως ποιοι είστε;» και έκανε τον δαιμονισμένο να τους δώσει πολύ ξύλο, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν και οι επτά! Όταν το περιστατικό μαθεύτηκε άρχισαν κι αυτοί που κακολογούσαν τον Παύλο να τον σέβονται περισσότερο και οι υπόλοιποι Εφέσιοι να πιστεύουν αληθινά, να μετανοούν για την προηγούμενη ζωή τους και ν' αλλάζουν έμπρακτα.
Ως αποτέλεσμα, αυξήθηκε η φήμη του Παύλου κι έφτασε στ' αυτιά ενός αργυροτεχνίτη, του Δημητρίου, ο οποίος μαζί με τους βοηθούς του κατασκεύαζε ασημένιες μινιατούρες του ναού και του αγάλματος της Αρτέμιδος στην Έφεσο, και, όπως ήταν φυσικό εισέπρατε πολλά χρήματα. Πανικοβλήθηκε λοιπόν ο τεχνίτης και οι βοηθοί του και, από φόβο, να μην χάσουν τη δουλειά τους, ξεσήκωσαν κι άλλους πολλούς εναντίον του Παύλου με τη δικαιολογία ότι δεν σέβεται τη «σπουδαία» θεά Άρτεμη και το ναό της. Έγινε μεγάλη αναταραχή και συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος διαμαρτυρόμενος στο θέατρο, όπου είχε σκοπό να πάει και ο Παύλος αλλά την τελευταία στιγμή δεν τον άφησαν να πάει οι μαθητές του. Στο θέατρο λοιπόν, τα εξαγριωμένα πλήθη φώναζαν συνθήματα υπέρ της θεάς Αρτεμης και με πολύ κόπο και ύστερα από πολύ προσπάθεια ο γραμματέας της Εφέσου κατάφερε να τους μιλήσει και να τους εξηγήσει και να τους καθησυχάσει ότι δεν κινδύνευε κανείς από τα λόγια του Παύλου και να επαναφέρει την τάξη και την ηρεμία.
(Πράξ. 19,1-41)
Ερμηνευτικά σχόλια
Βάπτισμα του Ιωάννη του Προδρόμου: Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτιζε με ύδωρ , προετοίμαζε τους ανθρώπους για την έλευση του Μεσσία, ήταν προάγγελος της βασιλείας του Θεού.
Βάπτισμα του Ιησού Χριστού: Όσοι βαπτίζονται στο όνομα του Χριστού, δηλαδή του Θεού, της Αγίας Τριάδος, εντάσσονται στο σώμα του Χριστού, γίνονται μέλη της Εκκλησίας. Μπορούν με τη Χάρη του Θεού να αλλάξουν τρόπο ζωής, να μετανοήσουν, να κληρονομήσουν την αιωνιότητα κοντά στο Θεό. Στην παρούσα ζωή, ζουν την παρουσία του Θεού στην εκκλησία, με τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία, την εξομολόγηση και τη συχνή Θεία κοινωνία. Εμπιστεύθηκαν το Χριστό: μέσα από τα λόγια του Απ. Παύλου, μίλησε ο Χριστός στην καρδιά τους, ένιωσαν την αλλοίωση της πίστης και της αγάπης Του και πήραν τη μεγάλη απόφαση να αφήσουν πίσω τους την παλιά ζωή τους και να κάνουν ένα καινούριο ξεκίνημα με την αγάπη του Χριστού για οδηγό. Σήμερα η προσευχή, τα μυστήρια, καθώς και η αληθινή επικοινωνία με τον πνευματικό μας βοηθά να αλλάξουμε έμπρακτα τη ζωή μας.
Σκληρόκαρδοι κακολογούσαν κι έβλαπταν: ορισμένοι από τους Εφέσιους άκουγαν όσα έλεγε ο Παύλος αλλά από εγωϊσμό ή επειδή δεν τα καταλάβαιναν καθόλου ή τα καταλάβαιναν στραβά με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε λάθος συμπεράσματα και να βλάπτονται όσοι τους άκουγαν.
Τα παιδιά του Σκευά: Δοκίμασαν να βγάλουν τα δαιμόνια με εγωϊσμό, χωρίς πίστη και θέλοντας να κάνουν τους σπουδαίους. Νόμιζαν ότι μπορούν να κοροιδέψουν τους δαίμονες, όπως κορόιδευαν τους ανθρώπους. Δεν τα κατάφεραν όμως, αντίθετα έφαγαν και ξύλο επτά άνθρωποι από έναν.
Μεγάλα θαύματα: οι άνθρωποι που πίστευαν έπαιρνα τα μαντήλια που είχε χρησιμοποιήσει ο Παύλος και τις ζώνες και με πίστη τα έβαζαν πάνω στους αρρώστους κι εκείνοι γίνονταν καλά. Τότε οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν ότι όσα κήρυττε ο Παύλος ήταν αλήθεια, πίστευαν κι έβαζαν αρχή μετανοίας, αποφάσιζαν δηλαδή να παλαίψουν με τα λάθη τους, τις αμαρτίες και τις κακίες και κάθε μέρα λίγο λίγο να γίνονται όλο και πιο καλοί. Έτσι κι εμείς από σήμερα κάθε μέρα, τώρα που έρχεται και η Σαρακοστή να προσπαθούμε να μειώνουμε κάτι από τα στραβά που έχουμε και να παλεύουμε ν’ αυξήσουμε τις αρετές μας, ώστε να χαιρόμαστε κι εμείς και ο Χριστός με την πρόοδο όχι μόνο στο σχολείο αλλά και την πνευματικά ζωή. Να μην απογοητευόμαστε όταν δεν τα καταφέρνουμε αλλά κάθε μέρα να βάζουμε καινούρια αρχή και ξανά και ξανά να επιμένουμε και να συνεχίζουμε τουν αγώνα μας.
Ερωτήσεις
1. Τι ρώτησε ο Παύλος τους μαθητές όταν πήγε στην Έφεσο;
2. Πότε έλαβαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος οι μαθητές και ποια ήταν αυτά;
3. Πώς άλλαξε η ζωή τους μετά το βάπτισμα; Τι έκαναν και τι δεν έκανα πια;
4. Γιατί τα παιδιά του Σκευά δεν έκαναν καλά το δαιμονισμένο;
5. Ο Δημήτριος και οι άλλοι ήθελαν να μάθει ο κόσμος για το Χριστό; Γιατί;
6. Εμείς σήμερα τι κάνουμε όταν μετανιώνουμε;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας καλεί σε μετάνοια, θέλει με έργα να αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)