«Ἡρῴδης … ἀνεῖλε πάντας τούς παῖδας …»
Η έλευση του Μεσσία, του Σωτήρα, θεανθρώπου Ιησού Χριστού, προκάλεσε ποικιλία αντιδράσεων στους ανθρώπους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ηρώδη του βασιλιά, που φοβήθηκε νε μην χάσει την εξουσία του, την κυριαρχία του πάνω στους ανθρώπους, την άνεσή του στη ζωή του και την καλοπέραση, την σιγουριά και την εξασφάλιση. Έτσι, προτίμησε να καταδιώξει το βρέφος Ιησού και να εξαφανίσει το ενδεχόμενο απώλειας του θρόνου του, του αξιώματός του. Όμως ο Χριστός δεν καταδιώχθηκε για τις αρχές και τη διδασκαλία του τότε. Και σήμερα ο πόλεμος με πολλές αφορμές είναι στο προσκήνιο.
Ηρώδης είναι ο πολιτισμός μας που θέλει να εξορίσει το Χριστό από τη ζωή μας. Η επιστήμη που βάλθηκε να αποδείξει πως δεν υπάρχει Θεός, γιατί ο Θεός είναι άϋλος και δεν μπορούμε να μελετήσουμε χαρακτηριστκά του μέλλοντος. Είναι ο δυνάστης πολιτισμός μας που προσπαθεί να κάνει όλο και λιγότερο ανοιχτό τον άνθρωπο στο να πλησιάσει προς τις ρίζες του, την κατ εικόνα και ομοίωση Θεού δημιουργία του. ΄
Ηρώδης, για το Χριστό σήμερα είναι η ανάγκη επιβίωσης, η οργάνωση σχεδίων για την αυτοσυντήρηση, το άγχος και η αγωνία για τον επιούσιο, που βάζει το Χριστό στη δεύτερη θέση, τον απομακρύνει από την ζωή μας, από την καθημερινότητά μας, τον συμπιέζει, τον πεθαίνει.
Ηρώδης τέλος είναι ο διάβολος και η αμαρτία. Σπέρνει αγκάθια ο πρώτος, θυσιάζει συνειδήσεις η δεύτερη με απότερο σκοπό να εξαφανιστεί από προσώπου γης το όνομα Ιησούς Χριστός.
Και όμως ο αστέρας και πάλι θα λάμψει έστω και λιγότερο δυνατά, φωτίζοντας και παίρνοντας θέσεις.
Ας αποφασίσουμε να γίνουμε αναζητητές του Χριστού και του Φωτός Του και ας γνωρίζουμε ότι τον Ηρώδη-εχθρό του Ιησού μπορούμε να τον νικήσουμε….
Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013 - Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014
Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014 (ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και Δοξολογία για νέο έτος.
Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014:
7.30 – 9.00 π.μ. Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες των Θεοφανείων.
Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014 (Παραμονή Θεοφανείων):
7.15 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός των Θεοφανείων.
Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013 - Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014
Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014 (ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και Δοξολογία για νέο έτος.
Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014:
7.30 – 9.00 π.μ. Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες των Θεοφανείων.
Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014 (Παραμονή Θεοφανείων):
7.15 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός των Θεοφανείων.
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013
Πρόγραμμα Εβδομάδος
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 23 - Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Ιερό Ευχέλαιο
Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013
7.00 – 10.00 π.μ. Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες – Εσπερινός των Χριστουγέννων και Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου.
Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013 (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ):
5.00 – 8.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013 (Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου):
8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία και αμέσως μετά Χριστουγεννιάτικη Εορταστική Εκδήλωση από τα παιδιά των Κατηχητικών της ενορίας μας στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού.
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013 (Αγίου Στεφάνου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Δευτέρα 23 - Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Ιερό Ευχέλαιο
Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013
7.00 – 10.00 π.μ. Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες – Εσπερινός των Χριστουγέννων και Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου.
Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013 (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ):
5.00 – 8.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013 (Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου):
8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία και αμέσως μετά Χριστουγεννιάτικη Εορταστική Εκδήλωση από τα παιδιά των Κατηχητικών της ενορίας μας στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού.
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013 (Αγίου Στεφάνου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού
«Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ υιού Αβραάμ» (Ματθ. 1,1). Με αυτή τη φράση ξεκινά το πρώτο Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης. Και το απόσπασμα από τον ευαγγελιστή Ματθαίο έχει οριστεί από την Εκκλησία να διαβάζεται την Κυριακή πριν τη Γέννηση του Χριστού, τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι ο Χριστός ήταν τέλειος άνθρωπος, με καταγωγή, πατρίδα, προγόνους και παρελθόν, όσο και να μας δείξει ότι η τομή την οποία έκανε στην Ιστορία του κόσμου δεν ήταν από έναν Θεό που μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο, αλλά από Εκείνον που προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, την ένωσε με την θεϊκή και την οδήγησε στον προορισμό της, που δεν είναι άλλος από την θέωση, την κοινωνία δηλαδή του ανθρώπου με το Θεό.
Η παράθεση των ονομάτων μαρτυρεί την πεποίθηση της Εκκλησίας ότι ο Χριστός ως άνθρωπος υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. Δεν είναι μόνο οι μαρτυρίες των ιστορικών της εποχής και μάλιστα των μη χριστιανών (Τάκιτος, Ιώσηπος) που τεκμηριώνουν την βεβαιότητα της Εκκλησίας. Είναι και το γεγονός ότι ο Χριστός θεωρήθηκε από τους συμπατριώτες Του γνήσιος Ιουδαίος. Θα συναντήσουμε αρκετές αναφορές στην Καινή Διαθήκη, με χαρακτηριστικότερες την απορία των Ιουδαίων πώς γνώριζε να ερμηνεύει την Γραφή, μολονότι δεν είχε σπουδάσει και δεν είχε γίνει νομοδιδάσκαλος, για την άρνηση των συμπατριωτών Του στην Ναζαρέτ να δεχθούν το κήρυγμά Του, διότι δεν ανέχονταν «από τον υιό του Ιωσήφ», όπως πίστευαν ότι ήταν, να τους διδάσκει, για το προσωνύμιο «Ναζωραίος», το οποίο Τον συνόδευσε μέχρι το σταυρικό θάνατο. Αυτά τα στοιχεία μαρτυρούν πως ο γενεαλογικός κατάλογος τον οποίο παραθέτει ο Ματθαίος, γράφοντας ένα Ευαγγέλιο που απευθυνόταν στους χριστιανούς εξ Ιουδαίων, δείχνει ότι για την Εκκλησία ο Χριστός ήταν κατά πάντα άνθρωπος.
Στο απόσπασμα, το οποίο διαβάζουμε την Κυριακή προ Χριστού Γεννήσεως, ο ευαγγελιστής θα κάνει μία διάκριση. Χωρίς να αρνείται την ένταξη του Χριστού στην ιουδαϊκή κοινότητα, θα επισημάνει ότι η σύλληψη και η γέννησή Του δεν ήταν όμοια με αυτές των υπολοίπων ανθρώπων. Μιλά για έναν Θεό που λαμβάνει σάρκα και οστά, όχι με τον τρόπο που ξεκινά η ύπαρξη κάθε ανθρώπου, δηλαδή με την ένωση του άνδρα και της γυναίκας, αλλά στο πρόσωπο του Χριστού έχουμε έναν συνδυασμό του φυσικού με το θεϊκό (Ματθ. 1, 18).
Είναι μυστήριο η ενανθρώπηση. Είναι υπέρ την φύσιν γεγονός η Σάρκωση. Όμως δεν είναι και εκτός της φύσεως. Αλλιώς θα επρόκειτο για μία μεταμόρφωση του Θεού σε άνθρωπο, η οποία όμως δεν θα άφηνε περιθώρια στην ανθρώπινη ελευθερία να λειτουργήσει. Αν ο Θεός δε γινόταν άνθρωπος με την συνέργεια και του ανθρώπου, τότε κανείς μας δεν θα μπορούσε να γίνει θεός, αφού τα πάντα θα εξαρτώνταν μόνο από τον Θεό. Τότε θα είχαμε μόνο έναν απόλυτο προορισμό ή την μοίρα που θα επέλεγε ο Θεός σε ό,τι αφορά στην σωτηρία μας, στην κοινωνία μας δηλαδή με το Θεό και τη θέωση. Αφού ο άνθρωπος δεν διαδραματίζει κανένα ρόλο στην ενανθρώπηση του Θεού, τότε δεν έχει κανένα ρόλο ούτε στην υπόθεση της δικής του σωτηρίας. Όσους θέλει ο Θεός, αυτοί και θα σώζονται.
Υπάρχει κι ένα τρίτο σημείο, στο οποίο αξίζει να σταθούμε. Είναι το γεγονός της εκπλήρωσης των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης στο πρόσωπο του Χριστού. Ο ευαγγελιστής παραθέτει τον λόγο του προφήτη Ησαΐα ότι «ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» (Ματθ. 1, 23), για να δείξει στους ανθρώπους ότι ο Χριστός δεν είναι απλώς μία συνέχεια γενεαλογική των κατά σάρκα προγόνων Του. Έρχεται για να εκπληρώσει μία αποστολή: να υλοποιήσει την επαγγελία του Θεού για την αποστολή του Μεσσία στον κόσμο. Την ίδια στιγμή τερματίζει ουσιαστικά το δέντρο, γιατί και ο Ίδιος και το έργο Του ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι η φυσική συγγένεια που θα Τον καταξιώσει, άξιο τέκνο δηλαδή μιας σπουδαίας γενιάς. Είναι το νέο δέντρο που θα ξεκινήσει από τον Ίδιο, δηλαδή η Εκκλησία, στο οποίο πλέον συγγενείς του Χριστού, φίλοι και παιδιά Του μπορούν να γίνουν όσοι αποδέχονται αυτή την διπλή αποστολή, όπως εκφράζεται με τα ονόματά Του: «Ιησούς» σημαίνει ότι «ο Θεός σώζει το λαό Του» δι’ Αυτού και «Εμμανουήλ» σημαίνει ότι «ο Θεός είναι μαζί μας». Όποιος αποδεχτεί ότι ο Θεός προνοεί, αγαπά και βρίσκεται συνεχώς μαζί με τον καθένα, ανήκει στον σεσωσμένο λαό, που δεν περιορίζεται μόνο στους Ιουδαίους, αλλά περιλαμβάνει σύμπασα την ανθρωπότητα, αρκεί να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Χριστού τον Σωτήρα, αρκεί να επιστρέψουν κοντά Του, μετανοώντας για τις αμαρτίες και αρκεί να ζήσουν τη ζωή της αγάπης μέσα στην Εκκλησία.
Με την καταγραφή του γενεαλογικού δέντρου του Χριστού η Εκκλησία μας καλεί να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα νιώθοντας χαρά, διότι για μας γεννήθηκε ο Σωτήρας, όχι όμως χωρίς εμάς. Να συνειδητοποιήσουμε το δώρο της ελευθερίας που μας δόθηκε και να αποδεχτούμε την πρόσκληση του Θεού, κατά τον λόγο του Μεγάλου Αθανασίου: «Ο Θεός ενηνθρώπησε, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». Και να αναζητήσουμε την πορεία μας προς τη θέωση παλεύοντας με την ελευθερία μας, μέσα στη ζωή της Εκκλησίας. Ας μην χάσουμε την ευκαιρία!
Πηγή: π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Η παράθεση των ονομάτων μαρτυρεί την πεποίθηση της Εκκλησίας ότι ο Χριστός ως άνθρωπος υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. Δεν είναι μόνο οι μαρτυρίες των ιστορικών της εποχής και μάλιστα των μη χριστιανών (Τάκιτος, Ιώσηπος) που τεκμηριώνουν την βεβαιότητα της Εκκλησίας. Είναι και το γεγονός ότι ο Χριστός θεωρήθηκε από τους συμπατριώτες Του γνήσιος Ιουδαίος. Θα συναντήσουμε αρκετές αναφορές στην Καινή Διαθήκη, με χαρακτηριστικότερες την απορία των Ιουδαίων πώς γνώριζε να ερμηνεύει την Γραφή, μολονότι δεν είχε σπουδάσει και δεν είχε γίνει νομοδιδάσκαλος, για την άρνηση των συμπατριωτών Του στην Ναζαρέτ να δεχθούν το κήρυγμά Του, διότι δεν ανέχονταν «από τον υιό του Ιωσήφ», όπως πίστευαν ότι ήταν, να τους διδάσκει, για το προσωνύμιο «Ναζωραίος», το οποίο Τον συνόδευσε μέχρι το σταυρικό θάνατο. Αυτά τα στοιχεία μαρτυρούν πως ο γενεαλογικός κατάλογος τον οποίο παραθέτει ο Ματθαίος, γράφοντας ένα Ευαγγέλιο που απευθυνόταν στους χριστιανούς εξ Ιουδαίων, δείχνει ότι για την Εκκλησία ο Χριστός ήταν κατά πάντα άνθρωπος.
Στο απόσπασμα, το οποίο διαβάζουμε την Κυριακή προ Χριστού Γεννήσεως, ο ευαγγελιστής θα κάνει μία διάκριση. Χωρίς να αρνείται την ένταξη του Χριστού στην ιουδαϊκή κοινότητα, θα επισημάνει ότι η σύλληψη και η γέννησή Του δεν ήταν όμοια με αυτές των υπολοίπων ανθρώπων. Μιλά για έναν Θεό που λαμβάνει σάρκα και οστά, όχι με τον τρόπο που ξεκινά η ύπαρξη κάθε ανθρώπου, δηλαδή με την ένωση του άνδρα και της γυναίκας, αλλά στο πρόσωπο του Χριστού έχουμε έναν συνδυασμό του φυσικού με το θεϊκό (Ματθ. 1, 18).
Είναι μυστήριο η ενανθρώπηση. Είναι υπέρ την φύσιν γεγονός η Σάρκωση. Όμως δεν είναι και εκτός της φύσεως. Αλλιώς θα επρόκειτο για μία μεταμόρφωση του Θεού σε άνθρωπο, η οποία όμως δεν θα άφηνε περιθώρια στην ανθρώπινη ελευθερία να λειτουργήσει. Αν ο Θεός δε γινόταν άνθρωπος με την συνέργεια και του ανθρώπου, τότε κανείς μας δεν θα μπορούσε να γίνει θεός, αφού τα πάντα θα εξαρτώνταν μόνο από τον Θεό. Τότε θα είχαμε μόνο έναν απόλυτο προορισμό ή την μοίρα που θα επέλεγε ο Θεός σε ό,τι αφορά στην σωτηρία μας, στην κοινωνία μας δηλαδή με το Θεό και τη θέωση. Αφού ο άνθρωπος δεν διαδραματίζει κανένα ρόλο στην ενανθρώπηση του Θεού, τότε δεν έχει κανένα ρόλο ούτε στην υπόθεση της δικής του σωτηρίας. Όσους θέλει ο Θεός, αυτοί και θα σώζονται.
Υπάρχει κι ένα τρίτο σημείο, στο οποίο αξίζει να σταθούμε. Είναι το γεγονός της εκπλήρωσης των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης στο πρόσωπο του Χριστού. Ο ευαγγελιστής παραθέτει τον λόγο του προφήτη Ησαΐα ότι «ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» (Ματθ. 1, 23), για να δείξει στους ανθρώπους ότι ο Χριστός δεν είναι απλώς μία συνέχεια γενεαλογική των κατά σάρκα προγόνων Του. Έρχεται για να εκπληρώσει μία αποστολή: να υλοποιήσει την επαγγελία του Θεού για την αποστολή του Μεσσία στον κόσμο. Την ίδια στιγμή τερματίζει ουσιαστικά το δέντρο, γιατί και ο Ίδιος και το έργο Του ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι η φυσική συγγένεια που θα Τον καταξιώσει, άξιο τέκνο δηλαδή μιας σπουδαίας γενιάς. Είναι το νέο δέντρο που θα ξεκινήσει από τον Ίδιο, δηλαδή η Εκκλησία, στο οποίο πλέον συγγενείς του Χριστού, φίλοι και παιδιά Του μπορούν να γίνουν όσοι αποδέχονται αυτή την διπλή αποστολή, όπως εκφράζεται με τα ονόματά Του: «Ιησούς» σημαίνει ότι «ο Θεός σώζει το λαό Του» δι’ Αυτού και «Εμμανουήλ» σημαίνει ότι «ο Θεός είναι μαζί μας». Όποιος αποδεχτεί ότι ο Θεός προνοεί, αγαπά και βρίσκεται συνεχώς μαζί με τον καθένα, ανήκει στον σεσωσμένο λαό, που δεν περιορίζεται μόνο στους Ιουδαίους, αλλά περιλαμβάνει σύμπασα την ανθρωπότητα, αρκεί να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Χριστού τον Σωτήρα, αρκεί να επιστρέψουν κοντά Του, μετανοώντας για τις αμαρτίες και αρκεί να ζήσουν τη ζωή της αγάπης μέσα στην Εκκλησία.
Με την καταγραφή του γενεαλογικού δέντρου του Χριστού η Εκκλησία μας καλεί να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα νιώθοντας χαρά, διότι για μας γεννήθηκε ο Σωτήρας, όχι όμως χωρίς εμάς. Να συνειδητοποιήσουμε το δώρο της ελευθερίας που μας δόθηκε και να αποδεχτούμε την πρόσκληση του Θεού, κατά τον λόγο του Μεγάλου Αθανασίου: «Ο Θεός ενηνθρώπησε, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». Και να αναζητήσουμε την πορεία μας προς τη θέωση παλεύοντας με την ελευθερία μας, μέσα στη ζωή της Εκκλησίας. Ας μην χάσουμε την ευκαιρία!
Πηγή: π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013
ΤΟ ΜΕΓΑ ΔΕΙΠΝΟ!
Την προηγούμενη Κυριακή, με αφορμή τη θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, αναφερθήκαμε στον λόγο για τον οποίο ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Να θεραπεύσει τον κυρτωμένο από την αμαρτία άνθρωπο, να τον ανορθώσει στην παραδείσια κατάσταση στην οποία επικοινωνεί με τον Θεό και το συνάνθρωπο.
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός, αποκαλύπτει τον τρόπο αυτής της επικοινωνίας. Είναι η συμμετοχή στην Τράπεζα που προσφέρει ο Θεός, εκεί που ο ίδιος προσφέρεται γιατί στην Θεία Ευχαριστία, στη Θεία Λειτουργία, προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα Του. Όλοι όσοι κάθονται στο ίδιο τραπέζι είναι ισοδύναμοι, ισάξιοι και επικοινωνούν και μεταξύ τους. Άλλωστε και στα γεύματα που προσφέρουμε και μεις, είτε σε χαρά είτε σε λύπη, αυτό θέλουμε να εκφράσουμε, την αμοιβαιότητα, την εκτίμηση στον οικοδεσπότη, την συμμετοχή μας στο γεγονός.
Πάντως, στην ευαγγελική περικοπή, όσοι είχαν κλιθεί, δεν θέλησαν να ανταποκριθούν στην κίνηση του Θεού, αλλά «ήρξαντο από μιας παραιτείσθαι» (Λουκ. 14, 18), επικαλούμενοι δικαιολογίες, οι οποίες δείχνουν τον εγκόσμιο προσανατολισμό της σκέψης και της ζωής τους και την άρνηση να συγχαρούν με το Θεό και να αποδεχτούν το δώρο της όντως ζωής που Εκείνος τους δίδει.
Μάλιστα, αυτή η άρνηση δε γίνεται κατά πρόσωπον του οικοδεσπότη, αλλά διατυπώνεται μέσω εκείνου ή εκείνων που ο Θεός αποστέλλει στον κόσμο, για να υπενθυμίσουν στους καλεσμένους την πρόσκληση.
Το «ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες» της παραβολής γεννά προβληματισμούς. Συνήθως οι άνθρωποι παραιτούμαστε από ό,τι μας κουράζει, από ό,τι δεν μπορούμε να κατορθώσουμε, από ό,τι μας κάνει να συγκρουόμαστε με τους συνανθρώπους μας και δεν αντέχουμε να συνεχίσουμε να το παλεύουμε. Στην περίπτωση του δείπνου δεν ισχύει τίποτε από αυτά. Οι κεκλημένοι δεν έχουν κουραστεί από την συμμετοχή τους στο δείπνο του συγκεκριμένου οικοδεσπότη. Δεν απαιτούνταν κάποιος ιδιαίτερος κόπος για να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Δεν θα ήταν αφορμή για καμία σύγκρουση με τον πλησίον η αποδοχή της πρόσκλησης και η μετοχή στο δείπνο. Ούτε καν οι προτεραιότητές τους ήταν αρκετές για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους. Θα μπορούσαν να αφήσουν για λίγο τα έργα τους και να αποδεχτούν την πρόσκληση του οικοδεσπότη. Η στάση τους να μην εμφανιστούν οι ίδιοι ενώπιόν Του και να Τον ενημερώσουν για την επιθυμία τους να μην συμμετάσχουν στο δείπνο μαρτυρεί κάτι άλλο. Την έλλειψη διάθεσης να έχουν κοινωνία μαζί Του. Δεν θέλουν να μετάσχουν στο τραπέζι Του. Δεν Τον θεωρούν σημαντικό πρόσωπο για τη ζωή τους. Γιατί να θυσιάσουν τις δικές τους προτεραιότητες, το πρόγραμμά τους, τις δικές τους σχέσεις για να συμμετάσχουν σ’ ένα δείπνο που το παρέχει ένας οικοδεσπότης, ο οποίος δεν λέει τίποτε τελικά στην ψυχή τους;
Πρώτα ο Χριστός και στη συνέχεια η Εκκλησία και όσοι την διακονούν δεν θα πάψουν να υπενθυμίζουν στον κόσμο και στους ανθρώπους την επιθυμία του Θεού για συμμετοχή στο δείπνο της Βασιλείας Του. Και ο καθένας από εμάς θα καλείται να δώσει απάντηση και να ελέγξει τον εαυτό του πού τον κατατάσσει: στην κατηγορία εκείνων που προσκολλώνται στα υλικά αγαθά, εκείνων που καθιστούν τις αισθήσεις τους κέντρο της ζωής τους ή εκείνων που συμπνίγονται από τις μέριμνες του βίου, στις οικογενειακές προοπτικές και σχέσεις ή στην κατηγορία όλων όσων πεινούν για ζωή και χαρά και έστω κι αν δεν είναι στην αρχική πρόσκληση, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία θα γεμίσουν τον οίκο του Θεού;
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός, αποκαλύπτει τον τρόπο αυτής της επικοινωνίας. Είναι η συμμετοχή στην Τράπεζα που προσφέρει ο Θεός, εκεί που ο ίδιος προσφέρεται γιατί στην Θεία Ευχαριστία, στη Θεία Λειτουργία, προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα Του. Όλοι όσοι κάθονται στο ίδιο τραπέζι είναι ισοδύναμοι, ισάξιοι και επικοινωνούν και μεταξύ τους. Άλλωστε και στα γεύματα που προσφέρουμε και μεις, είτε σε χαρά είτε σε λύπη, αυτό θέλουμε να εκφράσουμε, την αμοιβαιότητα, την εκτίμηση στον οικοδεσπότη, την συμμετοχή μας στο γεγονός.
Πάντως, στην ευαγγελική περικοπή, όσοι είχαν κλιθεί, δεν θέλησαν να ανταποκριθούν στην κίνηση του Θεού, αλλά «ήρξαντο από μιας παραιτείσθαι» (Λουκ. 14, 18), επικαλούμενοι δικαιολογίες, οι οποίες δείχνουν τον εγκόσμιο προσανατολισμό της σκέψης και της ζωής τους και την άρνηση να συγχαρούν με το Θεό και να αποδεχτούν το δώρο της όντως ζωής που Εκείνος τους δίδει.
Μάλιστα, αυτή η άρνηση δε γίνεται κατά πρόσωπον του οικοδεσπότη, αλλά διατυπώνεται μέσω εκείνου ή εκείνων που ο Θεός αποστέλλει στον κόσμο, για να υπενθυμίσουν στους καλεσμένους την πρόσκληση.
Το «ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες» της παραβολής γεννά προβληματισμούς. Συνήθως οι άνθρωποι παραιτούμαστε από ό,τι μας κουράζει, από ό,τι δεν μπορούμε να κατορθώσουμε, από ό,τι μας κάνει να συγκρουόμαστε με τους συνανθρώπους μας και δεν αντέχουμε να συνεχίσουμε να το παλεύουμε. Στην περίπτωση του δείπνου δεν ισχύει τίποτε από αυτά. Οι κεκλημένοι δεν έχουν κουραστεί από την συμμετοχή τους στο δείπνο του συγκεκριμένου οικοδεσπότη. Δεν απαιτούνταν κάποιος ιδιαίτερος κόπος για να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Δεν θα ήταν αφορμή για καμία σύγκρουση με τον πλησίον η αποδοχή της πρόσκλησης και η μετοχή στο δείπνο. Ούτε καν οι προτεραιότητές τους ήταν αρκετές για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους. Θα μπορούσαν να αφήσουν για λίγο τα έργα τους και να αποδεχτούν την πρόσκληση του οικοδεσπότη. Η στάση τους να μην εμφανιστούν οι ίδιοι ενώπιόν Του και να Τον ενημερώσουν για την επιθυμία τους να μην συμμετάσχουν στο δείπνο μαρτυρεί κάτι άλλο. Την έλλειψη διάθεσης να έχουν κοινωνία μαζί Του. Δεν θέλουν να μετάσχουν στο τραπέζι Του. Δεν Τον θεωρούν σημαντικό πρόσωπο για τη ζωή τους. Γιατί να θυσιάσουν τις δικές τους προτεραιότητες, το πρόγραμμά τους, τις δικές τους σχέσεις για να συμμετάσχουν σ’ ένα δείπνο που το παρέχει ένας οικοδεσπότης, ο οποίος δεν λέει τίποτε τελικά στην ψυχή τους;
Πρώτα ο Χριστός και στη συνέχεια η Εκκλησία και όσοι την διακονούν δεν θα πάψουν να υπενθυμίζουν στον κόσμο και στους ανθρώπους την επιθυμία του Θεού για συμμετοχή στο δείπνο της Βασιλείας Του. Και ο καθένας από εμάς θα καλείται να δώσει απάντηση και να ελέγξει τον εαυτό του πού τον κατατάσσει: στην κατηγορία εκείνων που προσκολλώνται στα υλικά αγαθά, εκείνων που καθιστούν τις αισθήσεις τους κέντρο της ζωής τους ή εκείνων που συμπνίγονται από τις μέριμνες του βίου, στις οικογενειακές προοπτικές και σχέσεις ή στην κατηγορία όλων όσων πεινούν για ζωή και χαρά και έστω κι αν δεν είναι στην αρχική πρόσκληση, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία θα γεμίσουν τον οίκο του Θεού;
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 16 - Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013
6.00 μ.μ. Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ.
Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013 (Αγίου Μοδέστου):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Επιφανίου Δημητρίου, Ιεροκύρηκος της Μητροπόλεώς μας, και Αγιασμός για τα ζώα.
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Δευτέρα 16 - Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013
6.00 μ.μ. Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ.
Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013 (Αγίου Μοδέστου):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Επιφανίου Δημητρίου, Ιεροκύρηκος της Μητροπόλεώς μας, και Αγιασμός για τα ζώα.
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΕ;
Τι δώρο να σου προσφέρουμε, Χριστέ μου; Το καθένα από τα όσα Εσύ δημιούργησες σου προσφέρει το αντίδωρο του ευχαριστώ του για το ότι έγινες άνθρωπος για μας και φανερώθηκες στον κόσμο μας. Οι Άγγελοι τον Ύμνο «Δόξα εν Υψίστοις». Οι ουρανοί το Αστέρι. Οι Μάγοι τα Δώρα τους. Οι βοσκοί τον θαυμασμό και την απορία τους. Η Γη το σπήλαιο. Η έρημος την φάτνη. Εμείς λοιπόν; Εμείς σου προσφέρουμε την Μητέρα Σου, την Παναγία Παρθένο. Θέλουμε όμως κι από σένα, τον Προαιώνιο Θεό, ένα δώρο ακόμη: το έλεός Σου για τον καθένα μας.
Χριστού τα Γενέθλια. Σ’ έναν κόσμο που οι λίγοι θα εξακολουθούν να πορεύονται όπως πορεύονταν. Με τα ρεβεγιόν τους. Με τα δώρα και τις διακοπές τους. Με τα πολλά στολίδια και τη χλιδή. Και οι πολλοί θα συμπιέζονται, στο όνομα ενός αβέβαιου μέλλοντος. Θα σκέπτονται και το ελάχιστο δώρο στα παιδιά τους. Θα στολίζουν το δέντρο με ό,τι υπάρχει από το παρελθόν και θα αναπολούν το πώς ήταν. Δεν θα κάνουν όνειρα, γιατί όταν το μόνο που σου μένει είναι η επιβίωση, τότε τι να ονειρευτείς; Βήμα-βήμα. Να αντέξουμε. Να συμμαζέψουμε εκεί που ανοιχτήκαμε. Να έχουμε την υγειά μας και να μη μας βρει τίποτε χειρότερο.
Χριστού τα Γενέθλια. Και τα παιδιά; Ίντερνετ και ξερό ψωμί. Facebook. Κινητό. Παρέα. Βόλτα. Κι από την άλλη, κλείσιμο στον εαυτό. Σκέψεις. Η χαρά περιορισμένη. Μόνο οι διακοπές από το σχολείο η παρηγοριά. Η αλλαγή στο ρυθμό της καθημερινότητας. Και η σκέψη ότι πάντα κάποιοι φταίνε που δεν είμαστε όπως ήμασταν. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν. Και κατόπιν, η επιστροφή στην μελαγχολία.
Χριστού τα Γενέθλια. Ναι, είναι δύσκολη η πορεία μας. Όμως, επιτέλους, ο Χριστός ήρθε. Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Μας έδωσε δώρο τον εαυτό Του που έγινε άνθρωπος. Μας έδωσε την χαρά να ξέρουμε ότι όλα αυτά που μοιάζουν με θάνατο, δεν μπορούν να μας αγγίξουν, γιατί Εκείνος μας αγαπά και μας στηρίζει, όντας Ζωή και δίνοντας ζωή. Μας έδωσε την ομορφιά της συγχώρεσης για ό,τι κι αν έχουμε κάνει, μας πήρε την δύναμη του κακού και της αμαρτίας. Μπορεί αυτό να είναι απλωμένο παντού. Δεν νικά όμως τις καρδιές μας, όσο κι αν διαφημίζεται και δείχνει ακατανίκητο. Είμαστε άνθρωποι. Ο άνθρωπος, στρέφεται προς τα υψηλά και τότε το λέει η καρδιά του, και παλεύει. Και με την πίστη για όπλο, θα εξέλθει “νικών και ίνα νικήσει”.
Χριστού τα Γενέθλια. Δεν θα αφήσουμε τα δώρα, γιατί υπάρχει κρίση. Μόνο που θα αλλάξουμε το περιεχόμενό τους. Στο Χριστό θα προσφέρουμε την απόγνωσή μας. Την αγωνία μας. Το φόβο μας για το αύριο. Την αίσθηση της ήττας. Την μοναξιά μας. Κι Εκείνος θα μας αντιπροσφέρει την Ελπίδα. Στο συνάνθρωπό μας θα προσφέρουμε το χαμόγελό μας. Την αλληλεγγύη της καρδιάς μας. Την αίσθηση ότι την κρίση μόνο όλοι μαζί μπορούμε να την ξεπεράσουμε. Χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό. Χωρίς ξενοφοβία. Χωρίς κλείσιμο στον εαυτό μας. Χωρίς μίσος. Κι ας μην μπορούν όλοι να το καταλάβουν. Στον εαυτό μας θα προσφέρουμε την χαμένη παιδικότητά μας. Την χαρά και τον αυθορμητισμό. Την αίσθηση ότι δεν τελείωσε ο κόσμος αν δεν υπάρχουν λεφτά. Με αλήθεια, αγάπη και ανάσταση έχει νόημα η ζωή. Όχι με ψέμα. Όχι με ταξίματα και υποσχέσεις. Όχι με καταναλωτισμό. Και ο καθένας μας θα παλέψει να δημιουργήσει. Με αγάπη αυτό που μπορεί και ανάλογα με τα χαρίσματά του. Τα οποία ξεχάσαμε ότι τα έχουμε. Δεν είναι ο πολιτισμός και η ύλη που μας κάνουν ζωντανούς ανθρώπους, αλλά η αγάπη και η ελευθερία που ο Θεός φύτεψε μέσα μας και πότισε με τη Γέννα του Χριστού.
«Εγώ είμαι πατέρας για σένα, εγώ αδελφός για σένα, εγώ ο αγαπημένος για σένα, εγώ το σπίτι σου, εγώ η τροφή σου, εγώ το ρούχο σου, εγώ η ρίζα για να αυξηθείς, εγώ θεμέλιο για να χτίσεις, κάθε τι το οποίο θέλεις εγώ· να μην έχεις ανάγκη από τίποτε. Εγώ θα σε υπηρετήσω· διότι ήλθα να υπηρετήσω, όχι να υπηρετηθώ. Εγώ είμαι και φίλος, και μέλος του σώματος και κεφαλή και αδελφός, και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ· αρκεί να διάκεισαι φιλικά προς εμένα. Εγώ έγινα πτωχός για σένα· έγινα και ζητιάνος για σένα· ανέβηκα επάνω στον Σταυρό για σένα· μπήκα στον τάφο για σένα· στον ουρανό για σένα παρακαλώ τον Πατέρα μου· κάτω στη γη με έστειλε ο Πατέρας για να φροντίσω για σένα και να μεταφέρω ό,τι σε απασχολεί στον Πατέρα. Όλα για μένα είσαι εσύ· και αδελφός και κληρονόμος μαζί μου της Βασιλείας του Πατρός και φίλος και μέλος του σώματος. Τι παραπάνω θέλεις;» Άγιος (Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
Ας ρωτήσουμε λοιπόν τις καρδιές μας: Αλήθεια, τι παραπάνω να θέλουμε;
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Οι μάγοι προσέφεραν στο νεογέννητο Χριστό χρυσό.
Εμείς ας Του προσφέρουμε σωφροσύνη και αρετή!
Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013
Πρόγραμμα Εβδομάδος
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 9 - Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013
4.00 μ.μ. Εσπερινός.
Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013 (Αγίου Σπυρίδωνος):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013 (Αγίου Ελευθερίου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Ο Έρανος της Αγάπης, που έχει ως σκοπό την ενίσχυση του φιλανθρωπικού έργου της Μητροπόλεώς μας, θα πραγματοποιηθεί αυτή την εβδομάδα στην ενορία μας. Παρακαλούμε θερμά να επιστρέψετε εγκαίρως στο Ναό μας το φάκελο που θα λάβετε.
Το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου θα έρθει στο Ναό μας ο π. Θεόδωρος Μπατάκας για το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως.
div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 9 - Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013
4.00 μ.μ. Εσπερινός.
Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013 (Αγίου Σπυρίδωνος):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013 (Αγίου Ελευθερίου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Ο Έρανος της Αγάπης, που έχει ως σκοπό την ενίσχυση του φιλανθρωπικού έργου της Μητροπόλεώς μας, θα πραγματοποιηθεί αυτή την εβδομάδα στην ενορία μας. Παρακαλούμε θερμά να επιστρέψετε εγκαίρως στο Ναό μας το φάκελο που θα λάβετε.
Το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου θα έρθει στο Ναό μας ο π. Θεόδωρος Μπατάκας για το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως.
div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η κύρτωση του ανθρώπου
Ο άνθρωπος, είναι το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, το οποίο πλάστηκε ως κορωνίδα όλης της υπόλοιπης κτήσεως την έκτη ημέρα της δημιουργίας και το οποίο εξουσιάζει και κυριαρχεί στην υπόλοιπη δημιουργία. Ο άνθρωπος έχει από τη δημιουργία του χαρακτηριστικά του Δημιουργού του (εικόνα του Δημιουργού) και αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει. Έχει την αθάνατη ψυχή που δεν την έχει άλλο δημιούργημα, το λόγο και το λογικό που τον κάνει να επικοινωνεί άμεσα με τον Θεό -Δημιουργό. Άλλωστε, αυτήν την δυνατότητα της επικοινωνίας με το Θεό, εκφράζει και το ουσιαστικό «άνθρωπος» -άνω θρώσκω- εξ αιτίας της όρθιας στάσης του σώματός του. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, όμως, ο Χριστός μέσα στην συναγωγή συναντά μια γυναίκα που είχε χάσει αυτήν την όρθια στάση και κυρτωμένη σωματικά από αρρώστια δεν μπορούσε καθόλου να σηκώσει το κεφάλι της. Δεν μπορούσε να στραφεί προς τον ουρανό, δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο των συνανθρώπων της, ήταν καταδικασμένη να κοιτάζει το χώμα, είχε χάσει την ανθρώπινη εμφάνιση και έμοιαζε με τα τετράποδα ζώα. Το χειρότερο, όμως για τη γυναίκα αυτή, ήταν ότι η ασθένειά της όπως λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς προέρχονταν από «πνεύμα ασθενείας», δηλαδή από την επήρεια δαιμονικού πνεύματος, δείχνοντας και την εσωτερική – ψυχική στρέβλωση, κύρτωση του ανθρώπου.
Ο Χριστός, μόλις την βλέπει, της ανακοινώνει την απελευθέρωσή της από το δυνάστη, και την αγγίζει για να αποκαταστήσει την ανθρώπινη φύση της στην αρχική θεόσδοτη μορφή της. Ο Χριστός με το άγγιγμα αυτό θέλει να δείξει πως σκοπός της παρουσίας του στη γη, της ενανθρωπίσεώς του, είναι να αγγίξει στοργικά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και να την αποκαταστήσει, να την ανορθώσει από την αμαρτία που προξενεί πνευματική αγκύλωση και μας καθηλώνει χαμηλά. Πλησιάζοντας λοιπόν, και πάλι τα Χριστούγεννα, μας δίνεται ακόμη μία ευκαιρία να πάρουμε την απόφαση να αποτινάξουμε από πάνω μας τα βαρίδια που μας κάνουν να κοιτούμε το χώμα και να μοιάζουμε κι εμείς πνευματικά με τετράποδα.
Ο Χριστός, μόλις την βλέπει, της ανακοινώνει την απελευθέρωσή της από το δυνάστη, και την αγγίζει για να αποκαταστήσει την ανθρώπινη φύση της στην αρχική θεόσδοτη μορφή της. Ο Χριστός με το άγγιγμα αυτό θέλει να δείξει πως σκοπός της παρουσίας του στη γη, της ενανθρωπίσεώς του, είναι να αγγίξει στοργικά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και να την αποκαταστήσει, να την ανορθώσει από την αμαρτία που προξενεί πνευματική αγκύλωση και μας καθηλώνει χαμηλά. Πλησιάζοντας λοιπόν, και πάλι τα Χριστούγεννα, μας δίνεται ακόμη μία ευκαιρία να πάρουμε την απόφαση να αποτινάξουμε από πάνω μας τα βαρίδια που μας κάνουν να κοιτούμε το χώμα και να μοιάζουμε κι εμείς πνευματικά με τετράποδα.
ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 6η 7 – 8.12.2013
Οι επτά διάκονοι και το μαρτύριο του Στεφάνου
Μετά το περιστατικό του Ανανία και της Σαπφείρας οι χριστιανοί αυξάνονταν σε αριθμό. Όλα τα αγαθά τα μοιράζονταν μεταξύ τους, αλλά και πάλι προέκυψε κάποιο πρόβλημα. Οι χήρες γυναίκες που κατάγονταν από τους Ιουδαίους που ήταν πριν ειδωλολάτρες, έπαιρναν λιγότερα τρόφιμα από τις χήρες γυναίκες που ήταν από την Παλαιστίνη, ήταν δηλαδή ντόπιες στην καταγωγή. Άρχισαν λοιπόν τα παράπονα. Τότε οι δώδεκα απόστολοι προσκάλεσαν όλους τους χριστιανούς και έκαναν συνέλευση. Είπαν ότι δεν ήταν καλό να αφήσουν κατά μέρος την διδασκαλία του λόγου του Θεού και να ασχολούνται με το να φροντίζουν τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων. Ζήτησαν λοιπόν από τους χριστιανούς να διαλέξουν επτά άνδρες που να είναι έχουν καλή φήμη, να έχουν στην καρδιά τους το Άγιο Πνεύμα, να είναι σοφοί και να μπορούν να αναλάβουν το έργο του να μοιράζουν τα τρόφιμα και φροντίζουν να μην υπάρχουν υλικές ανάγκες που να μην καλύπτονται.
Αυτά που είπαν άρεσαν σε όλους και διάλεξαν το Στέφανο, άνδρα γεμάτο πίστη και Άγιο Πνεύμα, τον Φίλιππο, τον Πρόχορο, τον Νικάνορα, τον Τίμωνα, τον Παρμενά και τον Νικόλαο. Ο Στέφανος, γεμάτος πίστη και δύναμη, έκανε θαυμαστά και σπουδαία σημεία μεταξύ του λαού. Οι Ιουδαίοι δεν άντεξαν αυτό που έκανε ο Στέφανος, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν σε δίκη. Εκείνος καθόλου δεν φοβήθηκε και έλεγε προς τους Ιουδαίους: Ποιον από τους προφήτες δεν καταδικάσατε και τώρα εσείς οι ίδιοι σκοτώσατε τον Χριστό!
Τότε εκείνοι οργίσθηκαν και έτριζαν τα δόντια τους από το θυμό. Ο Στέφανος παρέμενε ατάραχος και άνοιξε τα μάτια του στρεφόμενος στον ουρανό. Είδε τότε να ανοίγουν οι ουρανοί και να φαίνεται ο Χριστός και είπε: «βλέπω τους ουρανούς ανοιχτούς και τον Ιησού να στέκεται στα δεξιά του Θεού».
Αυτοί τότε έκλεισαν τ' αυτιά τους και τον έβγαλαν έξω από την πόλη και άρχισαν να τον λιθοβολούν, μέχρις ότου τον σκότωσαν. Μάλιστα, άφησαν τα επανωφόρια τους για να μην τους ενοχλούν, καθώς σήκωναν τις πέτρες, να τα φυλάει ένας νεαρός που τον έλεγαν Σαύλο. Λίγο πριν πεθάνει, ο Στέφανος προσευχήθηκε στο Χριστό και είπε: «Κύριε Ιησού, δέξου το πνεύμα μου». Και πάλι προσευχήθηκε και είπε: «Κύριε, μη λογαριάσεις την αμαρτία τους και να μην τους τιμωρήσεις γι' αυτό». Και αφού είπε αυτό, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Αγίου Στεφάνου στις 27 Δεκεμβρίου.
(Πράξ. 6, 1-8 και 7, 52-60)
Β. Ερμηνευτικά Σχόλια
Παραμελούνταν οι χήρες που προέρχονταν από τους Ιουδαίους που ήταν πρώτα ειδωλολάτρες: Υπήρχαν χριστιανοί δύο ειδών, ανάλογα με την προέλευσή τους. Άλλοι ήταν Ιουδαίοι ντόπιοι που πίστεψαν στο Χριστό και άλλοι πρώην ειδωλολάτρες, οι οποίοι έγιναν Ιουδαίοι και κατόπιν πίστεψαν στο Χριστό. Φαίνεται ότι κάποιοι που είχαν αναλάβει την διανομή των τροφίμων και των αγαθών κοιτούσαν πρώτα τους φτωχούς και τις χήρες γυναίκες που ήταν ντόπιοι και μετά εκείνους που ήταν ξένοι.
Δεν είναι καλό να αφήσουμε στην άκρη τον λόγο του Θεού και να διακονούμε τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων: οι απόστολοι οριοθετούν ποιο είναι το καίριο σημείο της αποστολής της Εκκλησίας και ποιο συμβάλει στην ειλικρίνεια του λόγου της. Η διδασκαλία του λόγου του Θεού είναι το κέντρο, η φιλανθρωπία συμπληρώνει και επιβεβαιώνει τον λόγο αυτό. Η στάση ζωής αυτή έρχεται σε αντίθεση με την νοοτροπία της εποχής μας, η οποία ζητά από την Εκκλησία φιλανθρωπία και ελεημοσύνη και δεν την ενδιαφέρει ο λόγος του Θεού.
Έβαλαν πάνω τα χέρια τους: οι Απόστολοι χειροτόνησαν τους επτά άνδρες διακόνους, βάζοντας τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι τους. Μ' αυτό τον τρόπο γίνεται η χειροτονία ενός ανθρώπου στην Εκκλησία τόσο στο βαθμό του διακόνου, όσο και του πρεσβυτέρου αλλά και του Επισκόπου. Τότε χειροτονούσαν οι Απόστολοι. Κατόπιν, τη χειροτονία την τελούν οι Επίσκοποι.
Ο Στέφανος ήταν γεμάτος πίστη και δύναμη και έκανε θαύματα: Ο Στέφανος ήξερε να προσφέρει και επειδή δεν τα περίμενε έτοιμα από τους άλλους, αλλά έσπευδε ο ίδιος να προσφέρει και να διακονήσει, έλαβε από το Θεό την ευλογία να κάνει θαύματα!
Οργίσθηκαν καί έτριζαν τα δόντια τους: Τα μέλη του ιουδαϊκού συνεδρίου ζήτησαν να συλληφθεί και να δικαστεί ο Στέφανος, γιατί δεν άντεχαν να ακούνε τις αλήθειες που δίδασκε. Όμως εκείνος, ακόμη και στη δίκη, δεν σταμάτησε να τους υποδεικνύει ποιος είναι ο Χριστός και ποια η αλήθεια και να τους υπενθυμίζει ότι πάντοτε στάθηκαν εχθροί εις βάρος της αλήθειας. Ακόμη και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης τους παράκουσαν και τους οδήγησαν και στο θάνατο.
«Κύριε, μη λογαριάσεις σ' αυτούς την αμαρτία τους αυτήν»: Τα λόγια του Διακόνου Στεφάνου δηλώνουν ταπείνωση, αγάπη, συγχώρεση. Ο Στέφανος δεν χάθηκε, επειδή πέθανε. Αντίθετα, τον τιμούμε στη ζωή της Εκκλησίας ως τον πρώτο μάρτυρα για την αγάπη του Χριστού και είναι δίπλα στο Θεό. Όποιος δεν τα περιμένει έτοιμα από τους άλλους, αλλά προσφέρει με αγάπη σ' αυτούς, είναι κοντά στο Θεό.
Ερωτήσεις
1. Γιατί έγινε η εκλογή των επτά διακόνων στην πρώτη Εκκλησία;
2. Τι έκανε τον Στέφανο να ξεχωρίζει από όλους τους διακόνους;
3. Οι Ιουδαίοι οδήγησαν τον Στέφανο στο μαρτύριο. Αυτό έκανε τον Στέφανο να
πάψει να αγαπά;
4. Έχουμε μάθει να προσφέρουμε ή τα θέλουμε όλα δικά μας και έτοιμα από τους άλλους;
5. Τι ζητά τελικά η Εκκλησία από εμάς στις σχέσεις μας με τους άλλους;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία δεν θέλει να μας υπηρετούνε, αλλά να προσφέρουμε τόσο στην οικογένεια, όσο και στη ζωή μας, ακόμη κι αν αυτό δεν μας κάνει να περνάμε ευχάριστα.
Απολυτίκιο Αγίου Στεφάνου. 'Ηχος δ'
Βασίλιον διάδημα εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, Μαρτύρων Πρωτόαθλε Στέφανε . Συ γαρ την Ιουδαίων απελέγξας μανίαν, είδες σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυτόν ουν εκδυσώπει αεί υπέρ των ψυχών ημών.
Ώρα για παιχνίδι
Σ Γ Ρ Ε Ι Γ Ο Β
Τ Δ Ι Α Κ Ο Ν Ω
Ε Τ Ρ Α Π Ε Ζ Α
Φ Τ Κ Α Α Σ Ρ Ι
Α Τ Γ Β Π Ε Β Η
Ν Β Α Α Β Μ Τ Σ
Ο Χ Η Ρ Ε Σ Ρ Ο
Σ Σ Α Υ Λ Ο Σ Υ
Σ Ν Ι Ε Π Α Σ Σ
Βρες στο κρυπτόλεξο, κάθετα και οριζόντια 6 λέξεις από την ιστορία που άκουσες και διάβασες.
Οι επτά διάκονοι και το μαρτύριο του Στεφάνου
Μετά το περιστατικό του Ανανία και της Σαπφείρας οι χριστιανοί αυξάνονταν σε αριθμό. Όλα τα αγαθά τα μοιράζονταν μεταξύ τους, αλλά και πάλι προέκυψε κάποιο πρόβλημα. Οι χήρες γυναίκες που κατάγονταν από τους Ιουδαίους που ήταν πριν ειδωλολάτρες, έπαιρναν λιγότερα τρόφιμα από τις χήρες γυναίκες που ήταν από την Παλαιστίνη, ήταν δηλαδή ντόπιες στην καταγωγή. Άρχισαν λοιπόν τα παράπονα. Τότε οι δώδεκα απόστολοι προσκάλεσαν όλους τους χριστιανούς και έκαναν συνέλευση. Είπαν ότι δεν ήταν καλό να αφήσουν κατά μέρος την διδασκαλία του λόγου του Θεού και να ασχολούνται με το να φροντίζουν τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων. Ζήτησαν λοιπόν από τους χριστιανούς να διαλέξουν επτά άνδρες που να είναι έχουν καλή φήμη, να έχουν στην καρδιά τους το Άγιο Πνεύμα, να είναι σοφοί και να μπορούν να αναλάβουν το έργο του να μοιράζουν τα τρόφιμα και φροντίζουν να μην υπάρχουν υλικές ανάγκες που να μην καλύπτονται.
Αυτά που είπαν άρεσαν σε όλους και διάλεξαν το Στέφανο, άνδρα γεμάτο πίστη και Άγιο Πνεύμα, τον Φίλιππο, τον Πρόχορο, τον Νικάνορα, τον Τίμωνα, τον Παρμενά και τον Νικόλαο. Ο Στέφανος, γεμάτος πίστη και δύναμη, έκανε θαυμαστά και σπουδαία σημεία μεταξύ του λαού. Οι Ιουδαίοι δεν άντεξαν αυτό που έκανε ο Στέφανος, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν σε δίκη. Εκείνος καθόλου δεν φοβήθηκε και έλεγε προς τους Ιουδαίους: Ποιον από τους προφήτες δεν καταδικάσατε και τώρα εσείς οι ίδιοι σκοτώσατε τον Χριστό!
Τότε εκείνοι οργίσθηκαν και έτριζαν τα δόντια τους από το θυμό. Ο Στέφανος παρέμενε ατάραχος και άνοιξε τα μάτια του στρεφόμενος στον ουρανό. Είδε τότε να ανοίγουν οι ουρανοί και να φαίνεται ο Χριστός και είπε: «βλέπω τους ουρανούς ανοιχτούς και τον Ιησού να στέκεται στα δεξιά του Θεού».
Αυτοί τότε έκλεισαν τ' αυτιά τους και τον έβγαλαν έξω από την πόλη και άρχισαν να τον λιθοβολούν, μέχρις ότου τον σκότωσαν. Μάλιστα, άφησαν τα επανωφόρια τους για να μην τους ενοχλούν, καθώς σήκωναν τις πέτρες, να τα φυλάει ένας νεαρός που τον έλεγαν Σαύλο. Λίγο πριν πεθάνει, ο Στέφανος προσευχήθηκε στο Χριστό και είπε: «Κύριε Ιησού, δέξου το πνεύμα μου». Και πάλι προσευχήθηκε και είπε: «Κύριε, μη λογαριάσεις την αμαρτία τους και να μην τους τιμωρήσεις γι' αυτό». Και αφού είπε αυτό, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Αγίου Στεφάνου στις 27 Δεκεμβρίου.
(Πράξ. 6, 1-8 και 7, 52-60)
Β. Ερμηνευτικά Σχόλια
Παραμελούνταν οι χήρες που προέρχονταν από τους Ιουδαίους που ήταν πρώτα ειδωλολάτρες: Υπήρχαν χριστιανοί δύο ειδών, ανάλογα με την προέλευσή τους. Άλλοι ήταν Ιουδαίοι ντόπιοι που πίστεψαν στο Χριστό και άλλοι πρώην ειδωλολάτρες, οι οποίοι έγιναν Ιουδαίοι και κατόπιν πίστεψαν στο Χριστό. Φαίνεται ότι κάποιοι που είχαν αναλάβει την διανομή των τροφίμων και των αγαθών κοιτούσαν πρώτα τους φτωχούς και τις χήρες γυναίκες που ήταν ντόπιοι και μετά εκείνους που ήταν ξένοι.
Δεν είναι καλό να αφήσουμε στην άκρη τον λόγο του Θεού και να διακονούμε τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων: οι απόστολοι οριοθετούν ποιο είναι το καίριο σημείο της αποστολής της Εκκλησίας και ποιο συμβάλει στην ειλικρίνεια του λόγου της. Η διδασκαλία του λόγου του Θεού είναι το κέντρο, η φιλανθρωπία συμπληρώνει και επιβεβαιώνει τον λόγο αυτό. Η στάση ζωής αυτή έρχεται σε αντίθεση με την νοοτροπία της εποχής μας, η οποία ζητά από την Εκκλησία φιλανθρωπία και ελεημοσύνη και δεν την ενδιαφέρει ο λόγος του Θεού.
Έβαλαν πάνω τα χέρια τους: οι Απόστολοι χειροτόνησαν τους επτά άνδρες διακόνους, βάζοντας τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι τους. Μ' αυτό τον τρόπο γίνεται η χειροτονία ενός ανθρώπου στην Εκκλησία τόσο στο βαθμό του διακόνου, όσο και του πρεσβυτέρου αλλά και του Επισκόπου. Τότε χειροτονούσαν οι Απόστολοι. Κατόπιν, τη χειροτονία την τελούν οι Επίσκοποι.
Ο Στέφανος ήταν γεμάτος πίστη και δύναμη και έκανε θαύματα: Ο Στέφανος ήξερε να προσφέρει και επειδή δεν τα περίμενε έτοιμα από τους άλλους, αλλά έσπευδε ο ίδιος να προσφέρει και να διακονήσει, έλαβε από το Θεό την ευλογία να κάνει θαύματα!
Οργίσθηκαν καί έτριζαν τα δόντια τους: Τα μέλη του ιουδαϊκού συνεδρίου ζήτησαν να συλληφθεί και να δικαστεί ο Στέφανος, γιατί δεν άντεχαν να ακούνε τις αλήθειες που δίδασκε. Όμως εκείνος, ακόμη και στη δίκη, δεν σταμάτησε να τους υποδεικνύει ποιος είναι ο Χριστός και ποια η αλήθεια και να τους υπενθυμίζει ότι πάντοτε στάθηκαν εχθροί εις βάρος της αλήθειας. Ακόμη και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης τους παράκουσαν και τους οδήγησαν και στο θάνατο.
«Κύριε, μη λογαριάσεις σ' αυτούς την αμαρτία τους αυτήν»: Τα λόγια του Διακόνου Στεφάνου δηλώνουν ταπείνωση, αγάπη, συγχώρεση. Ο Στέφανος δεν χάθηκε, επειδή πέθανε. Αντίθετα, τον τιμούμε στη ζωή της Εκκλησίας ως τον πρώτο μάρτυρα για την αγάπη του Χριστού και είναι δίπλα στο Θεό. Όποιος δεν τα περιμένει έτοιμα από τους άλλους, αλλά προσφέρει με αγάπη σ' αυτούς, είναι κοντά στο Θεό.
Ερωτήσεις
1. Γιατί έγινε η εκλογή των επτά διακόνων στην πρώτη Εκκλησία;
2. Τι έκανε τον Στέφανο να ξεχωρίζει από όλους τους διακόνους;
3. Οι Ιουδαίοι οδήγησαν τον Στέφανο στο μαρτύριο. Αυτό έκανε τον Στέφανο να
πάψει να αγαπά;
4. Έχουμε μάθει να προσφέρουμε ή τα θέλουμε όλα δικά μας και έτοιμα από τους άλλους;
5. Τι ζητά τελικά η Εκκλησία από εμάς στις σχέσεις μας με τους άλλους;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία δεν θέλει να μας υπηρετούνε, αλλά να προσφέρουμε τόσο στην οικογένεια, όσο και στη ζωή μας, ακόμη κι αν αυτό δεν μας κάνει να περνάμε ευχάριστα.
Απολυτίκιο Αγίου Στεφάνου. 'Ηχος δ'
Βασίλιον διάδημα εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, Μαρτύρων Πρωτόαθλε Στέφανε . Συ γαρ την Ιουδαίων απελέγξας μανίαν, είδες σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυτόν ουν εκδυσώπει αεί υπέρ των ψυχών ημών.
Ώρα για παιχνίδι
Σ Γ Ρ Ε Ι Γ Ο Β
Τ Δ Ι Α Κ Ο Ν Ω
Ε Τ Ρ Α Π Ε Ζ Α
Φ Τ Κ Α Α Σ Ρ Ι
Α Τ Γ Β Π Ε Β Η
Ν Β Α Α Β Μ Τ Σ
Ο Χ Η Ρ Ε Σ Ρ Ο
Σ Σ Α Υ Λ Ο Σ Υ
Σ Ν Ι Ε Π Α Σ Σ
Βρες στο κρυπτόλεξο, κάθετα και οριζόντια 6 λέξεις από την ιστορία που άκουσες και διάβασες.
Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013
ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 5η 30.11 – 1.12.2013
Ο Ανανίας και η Σαπφείρα
Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν ενωμένοι μεταξύ τους και ταίριαζαν και οι απόψεις τους σε όλα τα ζητήματα. Κανείς δεν έλεγε ότι κάτι από τα υπάρχοντα του είναι δικό του, αλλά τα μοιράζονταν όλα μεταξύ τους. Οι απόστολοι κήρυτταν το μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου και ήταν όλοι ευλογημένοι. Δεν υπήρχε κανείς φτωχός μεταξύ τους γιατί όσοι είχαν χτήματα ή σπίτια, τα πουλούσαν και έδιναν όλα τα χρήματα στους αποστόλους, κι εκείνοι με τη σειρά τους τα διένειμαν στους Χριστιανούς ανάλογα με το τι χρειαζόταν ο καθένας. Ο Ιωσής, ο οποίος είχε μετονομασθεί από τους αποστόλους Βαρνάβας, Κύπριος στην καταγωγή, πούλησε ένα χωράφι που είχε και έφερε τα χρήματα και τα έβαλε μπροστά στα πόδια των αποστόλων.
Κάποιος άνδρας όμως, που τον έλεγαν Ανανία, μαζί με τη γυναίκα του Σαπφείρα, πούλησε κάποιο κτήμα, αλλά κράτησε ένα μέρος από τα χρήματα, με τη σύμφωνη γνώμη και της γυναίκας του, και έφερε το υπόλοιπο των χρημάτων στους αποστόλους, προσποιούμενος ότι προσέφερε όλα τα χρήματα που είχε πάρει. Τότε του είπε ο απόστολος Πέτρος: "Ανανία, γιατί κυρίευσε ο Σατανάς την καρδιά σου, να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, και να κρατήσεις μέρος από την τιμή του κτήματος; Όταν το κτήμα ήταν δικό σου, δεν ήταν στην εξουσία σου το τι θα κάνεις με αυτό; Γιατί σκέφτηκες αυτό το πράγμα; Δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό". Ακούγοντας ο Ανανίας τα λόγια αυτά, έπεσε κάτω και πέθανε. Μεγάλος φόβος κατέλαβε όσους τα άκουσαν αυτά. Κάποιοι νέοι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί τον σήκωσαν και πήγαν να τον θάψουν.
Μετά από τρεις ώρες, ήλθε και η γυναίκα του, μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί. Είπε σε αυτήν ο Πέτρος: "Πες μου, τόσα χρήματα πουλήσατε το κτήμα;" Και εκείνη είπε: "Ναι, τόσα". Τότε ο Πέτρος είπε σ' αυτήν: "Γιατί συμφωνήσατε να πειράξετε το Πνεύμα του Κυρίου; Να, στην πόρτα είναι τα πόδια αυτών που έθαψαν τον άνδρα σου. Και θα σε πάρουν κι εσένα". Και εκείνη έπεσε αμέσως κάτω και πέθανε και αυτή. Μπαίνοντας λοιπόν οι νεαροί, την βρήκαν νεκρή, και την έβγαλαν και την έθαψαν κοντά στον άνδρα της.
Μεγάλος φόβος κατέλαβε όλη την Εκκλησία, και όλους όσοι τα άκουσαν αυτά, για το ότι οι δύο άνθρωποι δοκίμασαν το Θεό, λέγοντάς Του ψέματα και ο Θεός δεν τους άφησε να κοροϊδεύουν την Εκκλησία.
(Πράξ. 4, 32-37 και 5, 1-11)
Ερμηνευτικά σχόλια
ενωμένοι μεταξύ τους: Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν ενωμένοι και ζούσαν όλοι μαζί ακολουθώντας τη διδασκαλία του Ιησού. Πουλούσαν τα σπίτια, τα χτήματα και τις περιουσίες τους και έδιναν όλα τα χρήματα στους αποστόλους οι οποίοι έκαναν τη διανομή των χρημάτων σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός. Η Εκκλησία στα πρωτοχριστιανικά χρόνια λειτουργούσε σαν ένα σώμα, όπου όλοι συμμετείχαν στις λειτουργίες, έπαιρναν μαζί αποφάσεις, μοιράζονταν τα υπάρχοντα τους. Έτσι και στην σημερινή εκκλησία, όλοι οι Χριστιανοί είμαστε μέλη ενός σώματος, με κεφαλή το Χριστό. Η ζωή των Χριστιανών είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή επίσκεψη κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Γνωριζόμαστε με τους υπόλοιπους πιστούς της ενορίας μας, σχετιζόμαστε μαζί τους, ζούμε τις καλές και τις κακές μας στιγμές μαζί, και με αγάπη προσφέρουμε ό,τι μπορούμε, είτε υλικά είτε πνευματικά αγαθά.
Κυρίευσε ο Σατανάς την καρδιά σου: Ο Ανανίας και η γυναίκα του Σαπφείρα αποφάσισαν να κρατήσουν κάποια από τα χρήματα που κέρδισαν από την πώληση του χτήματος τους, ωστόσο είπαν ψέματα στον απόστολο Πέτρο ότι προσέφεραν όλο το ποσό στην Εκκλησία. Ο Θεός μας έχει χαρίσει την ελευθερία να μπορούμε να κρίνουμε τι είναι καλό και τι κακό και να επιλέγουμε ποιο από τα δυο θέλουμε να πράξουμε. Δεν μας αναγκάζει να ακολουθήσουμε το θέλημα Του. Ούτε όμως και ο Σατανάς μας αναγκάζει να κάνουμε κάτι αν δεν το θέλουμε. Κάθε φορά που παίρνουμε μια απόφαση, κάθε φορά που σκεφτόμαστε ή κάνουμε κάτι καλό ή κακό είναι γιατί εμείς οι ίδιοι το έχουμε επιλέξει. Εμείς αποφασίζουμε το δρόμο που θα διαλέξουμε στη ζωή μας.
Ψέματα στο Άγιο Πνεύμα: το Άγιο Πνεύμα είναι το πρόσωπο της Αγίας Τριάδας που μας δίνει φώτιση και μας επιτρέπει να μετανοούμε. Στο όνομα του Αγίου Πνεύματος τελούνται όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία η βλασφημία στο Άγιο Πνεύμα είναι η σοβαρότερη αμαρτία που μπορεί να πράξει ένας Χριστιανός. Βλασφημία σημαίνει να λέμε ψέματα στο Θεό, ενώ Εκείνος γνωρίζει τι γίνεται στη ζωή μας, όπως επίσης και να θεωρούμε ότι τα μυστήρια της Εκκλησίας, όπως η Θεία Λειτουργία, δεν είναι του Θεού, αλλά είναι των ανθρώπων.
‘’Πες μου, τόσα χρήματα πουλήσατε το κτήμα;" Ο απόστολος Πέτρος έδωσε την ευκαιρία στη Σαπφείρα να μετανοήσει και να πει την αλήθεια. Εκείνη όμως επέμεινε να λέει ψέματα όπως είχαν συμφωνήσει με τον άντρα της. Έτσι κι εμάς ο Θεός, δεν μας κατακρίνει για τις αμαρτίες μας, παρά μας δίνει πάντα την ευκαιρία να μετανοήσουμε και να επανορθώσουμε. Σαν στοργικός πατέρας συγχωρεί τα παιδιά του, ότι κι αν έχουν κάτι, αρκεί εμείς να έχουμε τη δύναμη να ζητάμε τη συγνώμη Του.
Κι έπεσε αμέσως δίπλα στα πόδια του και πέθανε: Ο Ανανίας και η Σαπφείρα πέθαναν και οι δυο μόλις είπαν ψέματα στον απόστολο Παύλο. Ο θάνατος τους όμως δεν ήταν τιμωρία από το Θεό για την αμαρτία που μόλις είχαν κάνει. Με το ψέμα τους και τον εγωισμό τους αποφάσισαν οι ίδιοι να απομακρυνθούν από το Θεό, κάτι που για την Εκκλησία ονομάζεται πνευματικός θάνατος. Αποτέλεσμα αυτής τους της πράξης ήταν και ο βιολογικός τους θάνατος, ο οποίος όμως λειτούργησε παραδειγματικά για τους υπόλοιπους πιστούς.
λέγοντας ψέματα: ψέματα λέμε συχνά στη ζωή μας, γιατί θέλουμε να κρύψουμε από τους άλλους την αλήθεια ή επειδή θέλουμε να πούνε για μας καλά λόγια και επειδή τα έργα μας δεν είναι τέτοια, διαλέγουμε το ψέμα. Επίσης, θέλουμε να προφυλαχθούμε από τις συνέπειες για κάποιο λάθος που έχουμε κάνει, με αποτέλεσμα να λέμε ψέματα. Ή θέλουμε να πετύχουμε κάτι και γι' αυτό λέμε ψέματα, προκειμένου να πείσουμε τους άλλους ότι αυτό είναι σημαντικό για μας. Βεβαίως, δεν πεθαίνουμε όταν λέμε ψέματα. Βλάπτεται όμως και μπορεί να τελειώσει η σχέση μας με τους άλλους, η αγάπη. Γι' αυτό ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς, ιδίως στη σχέση μας με το Θεό.
Ερωτήσεις
1. Τι έκαναν τις περιουσίες τους οι πρώτοι Χριστιανοί;
2. Σε ποιον είπαν ψέματα ο Ανανίας και η Σαπφείρα;
3. Είχε η Σαπφείρα την ευκαιρία να μετανοήσει;
4. Ο θάνατος του Ανανία και της Σαπφείρας ήταν τιμωρία του Θεού ή αποτέλεσμα της επιλογής των δύο ανθρώπων;
5. Η πρωτοχριστιανική Εκκλησία λειτουργούσε σαν ένα σώμα. Μοιάζει η σημερινή Εκκλησία με την πρώτη Εκκλησία;
Συμπέρασμα: Όταν λέμε ψέματα απομακρυνόμαστε από τους ανθρώπους γιατί κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν εμπιστευόμαστε την αλήθεια μας στους άλλους. Απομακρυνόμαστε όμως και από το Θεό βάζοντας τον εγωισμό και την υπερηφάνεια μας πάνω από το θέλημα Του.
Ο Ανανίας και η Σαπφείρα
Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν ενωμένοι μεταξύ τους και ταίριαζαν και οι απόψεις τους σε όλα τα ζητήματα. Κανείς δεν έλεγε ότι κάτι από τα υπάρχοντα του είναι δικό του, αλλά τα μοιράζονταν όλα μεταξύ τους. Οι απόστολοι κήρυτταν το μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου και ήταν όλοι ευλογημένοι. Δεν υπήρχε κανείς φτωχός μεταξύ τους γιατί όσοι είχαν χτήματα ή σπίτια, τα πουλούσαν και έδιναν όλα τα χρήματα στους αποστόλους, κι εκείνοι με τη σειρά τους τα διένειμαν στους Χριστιανούς ανάλογα με το τι χρειαζόταν ο καθένας. Ο Ιωσής, ο οποίος είχε μετονομασθεί από τους αποστόλους Βαρνάβας, Κύπριος στην καταγωγή, πούλησε ένα χωράφι που είχε και έφερε τα χρήματα και τα έβαλε μπροστά στα πόδια των αποστόλων.
Κάποιος άνδρας όμως, που τον έλεγαν Ανανία, μαζί με τη γυναίκα του Σαπφείρα, πούλησε κάποιο κτήμα, αλλά κράτησε ένα μέρος από τα χρήματα, με τη σύμφωνη γνώμη και της γυναίκας του, και έφερε το υπόλοιπο των χρημάτων στους αποστόλους, προσποιούμενος ότι προσέφερε όλα τα χρήματα που είχε πάρει. Τότε του είπε ο απόστολος Πέτρος: "Ανανία, γιατί κυρίευσε ο Σατανάς την καρδιά σου, να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, και να κρατήσεις μέρος από την τιμή του κτήματος; Όταν το κτήμα ήταν δικό σου, δεν ήταν στην εξουσία σου το τι θα κάνεις με αυτό; Γιατί σκέφτηκες αυτό το πράγμα; Δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό". Ακούγοντας ο Ανανίας τα λόγια αυτά, έπεσε κάτω και πέθανε. Μεγάλος φόβος κατέλαβε όσους τα άκουσαν αυτά. Κάποιοι νέοι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί τον σήκωσαν και πήγαν να τον θάψουν.
Μετά από τρεις ώρες, ήλθε και η γυναίκα του, μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί. Είπε σε αυτήν ο Πέτρος: "Πες μου, τόσα χρήματα πουλήσατε το κτήμα;" Και εκείνη είπε: "Ναι, τόσα". Τότε ο Πέτρος είπε σ' αυτήν: "Γιατί συμφωνήσατε να πειράξετε το Πνεύμα του Κυρίου; Να, στην πόρτα είναι τα πόδια αυτών που έθαψαν τον άνδρα σου. Και θα σε πάρουν κι εσένα". Και εκείνη έπεσε αμέσως κάτω και πέθανε και αυτή. Μπαίνοντας λοιπόν οι νεαροί, την βρήκαν νεκρή, και την έβγαλαν και την έθαψαν κοντά στον άνδρα της.
Μεγάλος φόβος κατέλαβε όλη την Εκκλησία, και όλους όσοι τα άκουσαν αυτά, για το ότι οι δύο άνθρωποι δοκίμασαν το Θεό, λέγοντάς Του ψέματα και ο Θεός δεν τους άφησε να κοροϊδεύουν την Εκκλησία.
(Πράξ. 4, 32-37 και 5, 1-11)
Ερμηνευτικά σχόλια
ενωμένοι μεταξύ τους: Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν ενωμένοι και ζούσαν όλοι μαζί ακολουθώντας τη διδασκαλία του Ιησού. Πουλούσαν τα σπίτια, τα χτήματα και τις περιουσίες τους και έδιναν όλα τα χρήματα στους αποστόλους οι οποίοι έκαναν τη διανομή των χρημάτων σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός. Η Εκκλησία στα πρωτοχριστιανικά χρόνια λειτουργούσε σαν ένα σώμα, όπου όλοι συμμετείχαν στις λειτουργίες, έπαιρναν μαζί αποφάσεις, μοιράζονταν τα υπάρχοντα τους. Έτσι και στην σημερινή εκκλησία, όλοι οι Χριστιανοί είμαστε μέλη ενός σώματος, με κεφαλή το Χριστό. Η ζωή των Χριστιανών είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή επίσκεψη κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Γνωριζόμαστε με τους υπόλοιπους πιστούς της ενορίας μας, σχετιζόμαστε μαζί τους, ζούμε τις καλές και τις κακές μας στιγμές μαζί, και με αγάπη προσφέρουμε ό,τι μπορούμε, είτε υλικά είτε πνευματικά αγαθά.
Κυρίευσε ο Σατανάς την καρδιά σου: Ο Ανανίας και η γυναίκα του Σαπφείρα αποφάσισαν να κρατήσουν κάποια από τα χρήματα που κέρδισαν από την πώληση του χτήματος τους, ωστόσο είπαν ψέματα στον απόστολο Πέτρο ότι προσέφεραν όλο το ποσό στην Εκκλησία. Ο Θεός μας έχει χαρίσει την ελευθερία να μπορούμε να κρίνουμε τι είναι καλό και τι κακό και να επιλέγουμε ποιο από τα δυο θέλουμε να πράξουμε. Δεν μας αναγκάζει να ακολουθήσουμε το θέλημα Του. Ούτε όμως και ο Σατανάς μας αναγκάζει να κάνουμε κάτι αν δεν το θέλουμε. Κάθε φορά που παίρνουμε μια απόφαση, κάθε φορά που σκεφτόμαστε ή κάνουμε κάτι καλό ή κακό είναι γιατί εμείς οι ίδιοι το έχουμε επιλέξει. Εμείς αποφασίζουμε το δρόμο που θα διαλέξουμε στη ζωή μας.
Ψέματα στο Άγιο Πνεύμα: το Άγιο Πνεύμα είναι το πρόσωπο της Αγίας Τριάδας που μας δίνει φώτιση και μας επιτρέπει να μετανοούμε. Στο όνομα του Αγίου Πνεύματος τελούνται όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία η βλασφημία στο Άγιο Πνεύμα είναι η σοβαρότερη αμαρτία που μπορεί να πράξει ένας Χριστιανός. Βλασφημία σημαίνει να λέμε ψέματα στο Θεό, ενώ Εκείνος γνωρίζει τι γίνεται στη ζωή μας, όπως επίσης και να θεωρούμε ότι τα μυστήρια της Εκκλησίας, όπως η Θεία Λειτουργία, δεν είναι του Θεού, αλλά είναι των ανθρώπων.
‘’Πες μου, τόσα χρήματα πουλήσατε το κτήμα;" Ο απόστολος Πέτρος έδωσε την ευκαιρία στη Σαπφείρα να μετανοήσει και να πει την αλήθεια. Εκείνη όμως επέμεινε να λέει ψέματα όπως είχαν συμφωνήσει με τον άντρα της. Έτσι κι εμάς ο Θεός, δεν μας κατακρίνει για τις αμαρτίες μας, παρά μας δίνει πάντα την ευκαιρία να μετανοήσουμε και να επανορθώσουμε. Σαν στοργικός πατέρας συγχωρεί τα παιδιά του, ότι κι αν έχουν κάτι, αρκεί εμείς να έχουμε τη δύναμη να ζητάμε τη συγνώμη Του.
Κι έπεσε αμέσως δίπλα στα πόδια του και πέθανε: Ο Ανανίας και η Σαπφείρα πέθαναν και οι δυο μόλις είπαν ψέματα στον απόστολο Παύλο. Ο θάνατος τους όμως δεν ήταν τιμωρία από το Θεό για την αμαρτία που μόλις είχαν κάνει. Με το ψέμα τους και τον εγωισμό τους αποφάσισαν οι ίδιοι να απομακρυνθούν από το Θεό, κάτι που για την Εκκλησία ονομάζεται πνευματικός θάνατος. Αποτέλεσμα αυτής τους της πράξης ήταν και ο βιολογικός τους θάνατος, ο οποίος όμως λειτούργησε παραδειγματικά για τους υπόλοιπους πιστούς.
λέγοντας ψέματα: ψέματα λέμε συχνά στη ζωή μας, γιατί θέλουμε να κρύψουμε από τους άλλους την αλήθεια ή επειδή θέλουμε να πούνε για μας καλά λόγια και επειδή τα έργα μας δεν είναι τέτοια, διαλέγουμε το ψέμα. Επίσης, θέλουμε να προφυλαχθούμε από τις συνέπειες για κάποιο λάθος που έχουμε κάνει, με αποτέλεσμα να λέμε ψέματα. Ή θέλουμε να πετύχουμε κάτι και γι' αυτό λέμε ψέματα, προκειμένου να πείσουμε τους άλλους ότι αυτό είναι σημαντικό για μας. Βεβαίως, δεν πεθαίνουμε όταν λέμε ψέματα. Βλάπτεται όμως και μπορεί να τελειώσει η σχέση μας με τους άλλους, η αγάπη. Γι' αυτό ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς, ιδίως στη σχέση μας με το Θεό.
Ερωτήσεις
1. Τι έκαναν τις περιουσίες τους οι πρώτοι Χριστιανοί;
2. Σε ποιον είπαν ψέματα ο Ανανίας και η Σαπφείρα;
3. Είχε η Σαπφείρα την ευκαιρία να μετανοήσει;
4. Ο θάνατος του Ανανία και της Σαπφείρας ήταν τιμωρία του Θεού ή αποτέλεσμα της επιλογής των δύο ανθρώπων;
5. Η πρωτοχριστιανική Εκκλησία λειτουργούσε σαν ένα σώμα. Μοιάζει η σημερινή Εκκλησία με την πρώτη Εκκλησία;
Συμπέρασμα: Όταν λέμε ψέματα απομακρυνόμαστε από τους ανθρώπους γιατί κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν εμπιστευόμαστε την αλήθεια μας στους άλλους. Απομακρυνόμαστε όμως και από το Θεό βάζοντας τον εγωισμό και την υπερηφάνεια μας πάνω από το θέλημα Του.
Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013
Πρόγραμμα Εβδομάδος
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου - Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013 (Αγίας Αικατερίνης):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013 (Αγίου Στυλιανού):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013 (Αγίου Ανδρέου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013, το μεσημέρι, θα πραγματοποιηθούν οι καθαριότητες του Ναού και το στρώσιμο των χαλιών, εφ΄ όσον ο καιρός το επιτρέπει.
Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν, ενόψει των Χριστουγέννων:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. πακέτα τσιγάρα
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.
Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε! div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου - Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013 (Αγίας Αικατερίνης):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013 (Αγίου Στυλιανού):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013 (Αγίου Ανδρέου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013, το μεσημέρι, θα πραγματοποιηθούν οι καθαριότητες του Ναού και το στρώσιμο των χαλιών, εφ΄ όσον ο καιρός το επιτρέπει.
Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν, ενόψει των Χριστουγέννων:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. πακέτα τσιγάρα
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.
Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε! div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Διδάσκαλε ἀγαθέ...
«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομίσω; … οὐδεῖ ἀγαθός εἰ μή εἷς ὁ Θεός. Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν»
Ο πλούσιος νέος πλησιάζει το Χριστό, χωρίς να καταλαβαίνει ουσιαστικά ποιος είναι αυτός στον οποίο προτίθεται να μιλήσει. Τον αναγνωρίζει ως πρόσωπο ξεχωριστό, ηγετικό, σεβάσμιο, θαυματουργό ενδεχομένως, διδάσκαλο, ενάρετο. Και ο Χριστός αποδέχεται την προσφώνηση διδάσκαλε, αλλά διατυπώνει μια άρνηση στην αποδοχή του όρου «αγαθέ», λέγοντας ότι αγαθός εκ φύσεως είναι μόνο ο Θεός. Γνωρίζει ο Χριστός καλά το περιεχόμενο του συνομιλητή Του και έτσι ξέρει τόσο την εικόνα που έχει ο νεαρός πλούσιος για τον εαυτό του, όσο και την διάθεσή του να υπακούσει στην απάντηση που θα λάβει από το αυτόν στην ερώτηση για το πώς θα κληρονομήσει την αιωνιότητα. Αν ο πλούσιος αναγνώριζε το Χριστό ως Θεό θα Τον υπάκουε αμέσως στο κάλεσμά του να πουλήσει τα πάντα και να τον ακολουθήσει;
Το ίδιο ερώτημα μπαίνει και στον καθένα μας. Αναγνωρίζουμε το Χριστό ως Θεό μας πραγματικά; Αν Ναι, τότε είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε από το στήριγμά μας στα κάθε λογής αγαθά; Να ετοιμαστούμε να τα μοιραστούμε με τον καθένα που τα χρειάζεται αληθινά; Είτε αυτό είναι λόγος, είτε ύλη, είτε χάρισμα, είτε άνοιγμα της καρδιάς. Να ακολουθήσουμε το Χριστό στην οδό του Ευαγγελίου. Και αν αναγνωρίσουμε τη δυσκολία μας στην αρετή της αγάπης να ταπεινωθούμε στο Θεό και Του ζητήσουμε τη Χάρη Του και το έλεός Του γιατί θα έχουμε και πάλι βεβαία την ελπίδα ότι «τά αδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν.
Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013
Μάθημα 4ο
Η θεραπεία του χωλού
Μετά την Πεντηκοστή, ένα απόγευμα οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, ανέβαιναν στο ναό των Ιεροσολύμων για τη συνηθισμένη προσευχή. Εκείνη ακριβώς την ώρα έφερναν ένα χωλό άνθρωπο που έτσι είχε γεννηθεί. Κάθε μέρα τον έφερναν στην πόρτα, που την έλεγαν «Ωραία», για να ζητιανεύει. Αυτός όταν είδε τον Πέτρο και τον Ιωάννη, που έμπαιναν στο Ναό, τους παρακάλεσε να του δώσουν ελεημοσύνη, τον είδε ο Πέτρος μαζί με τον Ιωάννη και του είπε: «Κοίταξε μας». Αυτός νόμιζε πως θα του δώσουν κάτι, αλλά ο Πέτρος του είπε: «Χρήματα δεν έχω, αυτό σου δίνω, στο όνομα του Χριστού του Ναζωραίου σήκω και περπάτα». Και αφού τον έπιασε από το δεξί χέρι τον σήκωσε.
Αμέσως λοιπόν, ο χωλός στάθηκε χαρούμενος στα πόδια του και περπατούσε και μάλιστα μπήκε μαζί με τους αποστόλους στο Ναό, δοξάζοντας το Θεό. Όλος ο κόσμος τον είδε που περπατούσε και δόξαζε το Θεό, γιατί γνώριζαν καλά πως αυτός ήταν ο ζητιάνος που ζητούσε ελεημοσύνη. Κι ενώ ήταν ακόμη ο χωλός μαζί με τους αποστόλους, πολύς λαός έτρεξε κοντά τους. Όταν είδε τον κόσμο ο Πέτρος άρχισε το κήρυγμα:
«Άντρες Ισραηλίτες, τι θαυμάζετε για αυτό που έγινε και τι μας κοιτάζετε σαν να κάναμε το θαύμα με τη δική μας δύναμη ή με την ευσέβεια μας; 0 Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δόξασε το γιο του, τον Ιησού, που σεις τον δώσατε στον Πιλάτο για να σταυρωθεί και αρνηθήκατε να επιτρέψετε σ' αυτόν να τον απολύσει και ζητήσατε να ελευθερώσει ένα φονιά. Θανατώσατε τον αρχηγό της ζωής που ο Θεός τον ανάστησε μέσα από τους νεκρούς. Με την πίστη μας στο Χριστό θεραπεύσαμε αυτόν που βλέπετε. Και τώρα αδερφοί μου γνωρίζω ότι ό,τι κάνατε, το κάνατε από άγνοια. Λοιπόν, να μετανοήσετε, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας».
Με αυτό το θαύμα απέδειξαν οι Απόστολοι ότι ο Χριστός δίνει ζωή στον κόσμο και όχι τα ανθρώπινα
μέσα. (Πραξ. 3, 1-10)
Ερμηνευτικά σχόλια:
Περίμενε να του δώσουν κάτι: Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται χρήματα για να ζήσουν, αυτά έχουν αξία στη ζωή τους γιατί μπορούν να αγοράσουν τροφή, ρούχα και άλλα απαραίτητα αγαθά. Όμως είναι τα χρήματα τα πιο απαραίτητα για να ζήσουμε; Όχι, γιατί χωρίς χρήματα, ακόμη κι αν δυσκολευτούμε, μπορούμε να ζήσουμε από την άποψη ότι κάποιοι θα καλλιεργήσουν τη γη, κάποιοι θα ασχοληθούν με τα ζώα, κάποιοι κάτι άλλο θα βρούνε να κάνουν. Αυτό που αν μας λείπει, δεν μπορούμε να ζήσουμε αληθινά, είναι η αγάπη και αυτός που δίνει την αγάπη είναι ο Θεός. Αν έχουμε το Θεό στη ζωή μας τότε όλες οι ανάγκες μας αλλάζουν γιατί την ανάγκη για φαγητό και νερό την ξεπερνά η χαρά του Χριστού.
Σήκω και περπάτα: O Πέτρος και ο Ιωάννης είχαν τόση πίστη στο Χριστό που δεν χρειάστηκε να κάνουν τίποτα άλλο για το χωλό ζητιάνο παρά να του πουν «στο όνομα του Χριστού του Ναζωραίου σήκω και περπάτα». 0ι Απόστολοι είδαν ότι η πραγματική ανάγκη του χωλού δεν ήταν τα χρήματα, αλλά να ξαναπερπατήσει και να μπορέσει ο ίδιος να συντηρήσει τον εαυτό του. Αληθινή ελεημοσύνη λοιπόν έχουμε όχι μόνο όταν δίνουμε χρήματα στους άλλους, αλλά όταν μπορούμε να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη. Και στον περισσότερο κόσμο αυτό που λείπει είναι ο Χριστός, η πίστη, η ζωή της Εκκλησίας.
Αμέσως ο χωλός στάθηκε χαρούμενος: Όταν του είπαν οι απόστολοι σήκω και περπάτα, ο χωλός ζητιάνος δεν αντέδρασε λέγοντας «μα τι λες; Δεν μπορώ να περπατήσω, δε βλέπεις;» αλλά αμέσως υπάκουσε και σηκώθηκε και τότε έγινε το θαύμα. Έτσι θέλει να είμαστε κι εμείς ο Θεός, να έχουμε ανοιχτή καρδιά έτοιμη να τον δεχτεί και να μην απορούμε πολύ για όσα συμβαίνουν αλλά να δοξάζουμε το Θεό για όσα μας δίνει με εμπιστοσύνη γιατί ξέρει τι έχουμε ανάγκη.
Μπήκε μαζί τους στο Ναό δοξάζοντας το Θεό: O χωλός μόλις θεραπεύτηκε δεν έτρεξε να πάει σπίτι του ή να καμαρώνει που περπατά, αλλά πήγε στο Ναό μαζί με τους αποστόλους για να ευχαριστήσει το Θεό που τον θεράπευσε. Έτσι κι εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε να ευχαριστούμε το Θεό κάθε μέρα για όλα όσα μας δίνει και να θυμόμαστε ότι όταν καταφέρνουμε κάτι, δεν το καταφέραμε μόνοι μας αλλά με τη βοήθεια του Θεού που πάντα είναι δίπλα μας και μας νοιάζεται και μας αγαπάει. Παράλληλα, μπορούμε από την παιδική μας ηλικία να μάθουμε να προσφέρουμε στους άλλους, αγάπη, χαμόγελο, συγχωρητικότητα, να μην κλείνουμε την καρδιά μας σ' αυτούς και όταν έχουμε τη δυνατότητα να τους ελεούμε και υλικά.
Να μετανοήσετε για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας: 0 Θεός θέλει να έχουμε πίστη, να μην σκεφτόμαστε τι είναι αδύνατον να γίνει αλλά αν αυτό που θέλουμε να γίνει έχει αγάπη και δεν πάει αντίθετα στο θέλημα του Θεού. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ό,τι θα ζητάμε με αγάπη θα μας το δίνει ο Θεός. Πρέπει να εμπιστευόμαστε το Θεό ότι κι αν μας δίνει, γιατί αυτό που ζητάμε ίσως να μην είναι καλό για μας κι ας μην το βλέπουμε. 0 Θεός ξέρει ακόμη ότι κάνουμε λάθη, ξέρει μάλιστα ότι αν καταλαβαίναμε ότι κάνουμε λάθος δεν θα το κάναμε. Για αυτό το μόνο που περιμένει είναι να μετανοήσουμε, δηλαδή να πούμε συγγνώμη.
Ερωτήσεις:
Τι σημαίνει ελεημοσύνη;
Γιατί οι Απόστολοι είπαν στο χωλό ότι τον Χριστό του δίνουν;
Τι θέλει ο Θεός από εμάς να κάνουμε για όσα καλά έχουμε;
Πώς μπορούμε εμείς να δείξουμε αληθινή ελεημοσύνη στους άλλους από την παιδική μας ηλικία;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία ζητά από μας να δείχνουμε ελεημοσύνη σε ό,τι έχει πραγματική ανάγκη ο άλλος και να φανερώνουμε με την πίστη μας και τα έργα μας το Χριστό.
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013
ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ
«Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν». Αυτά παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς για τον εαυτό του και δεν πλουτίζει με ό,τι θέλει ο Θεός.
Πως είναι λοιπόν αυτός του θυσαυρίζει εαυτώ; Ποια τα χαρακτηριστικά του;
Η έγνοια για τα υλικά αγαθά και όχι και για τα πνευματικά. Ασχολείται μόνο με τα χρήματα, την ιδιοκτησία του, τα αγαθά του, τα δικαιώματά του! Δεν έχει καμία σχέση με την καλλιέργεια των αρετών.
Η αποθήκευση και η χρήση τους για φιληδονία, για καλοπέραση. Δεν καλύπτει τις ανάγκες του για επιβίωση, αλλά θεωρεί χαρά και ευτυχία την κατανάλωση και την τρυφή.
Η καρποφορία της γης είναι αποτέλεσμα μόχθου προσωπικού και «τύχης». Δεν υπάρχει Θεός που ρυθμίζει τους εξωτερικούς παράγοντες, άρα δεν οφείλει ευχαριστία σε κανένα Θεό.
Κρατά τη χαρά της εφορίας μόνο για τον εαυτό του. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να μοιραστεί, να επικοινωνήσει με άλλους και γίνεται μοναχικός.
«φάγε, πίε, ευφραίνου». Θεωρεί ότι όλη η επίγεια ζωή είναι ατέλειωτη, ξεχνώντας την ύπαρξη του θανάτου που σε κάνει να βλέπει μέσα από άλλο πρίσμα τη ζωή.
Όπως σε κάθε παραβολή, ο Χριστός αφήνει τον καθένα μας να κρίνει ο ίδιος με ποιον ταυτίζεται. Έτσι, παραμένει ανοιχτός ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας μας θα πλουτίσει εις Θεόν. Θα γίνει με αντίθετη στάση ως προς αυτή του πλούσιου; Θα γίνει με την δοξολογία του Θεού και την εμπιστοσύνη στην ευλογία του να είμαστε διαχειριστές τόσο των αγαθών όσο και της χάριτος; Θα γίνει με την ελεημοσύνη; Με την προσευχή που γίνεται αγάπη; Με την συμπαράσταση σ’ αυτόν που πεινά, διψά, είναι ξένος, είναι γυμνός, είναι στη φυλακή, είναι ασθενής; Με την υπέρβαση της αυτάρκειας και τη νίκη κατά της πλεονεξίας, μέσα από τη σχέση με το Θεό και τον πλησίον; Ένα παράδειγμα ενός Αγίου, μπορεί να βοηθήσει.
Κάποτε ο πειρασμός φέρνει μπροστά στα πόδια του Μεγάλου Αντωνίου, εκεί που βάδιζε στην έρημο, ένα μεγάλο, αστραφτερό, ασημένιο δίσκο. Ο Μέγας Αντώνιος κοντοστέκεται για λίγο και λέγει: «Από πού βρέθηκε δίσκος στην έρημο; Εδώ ούτε δρόμος ούτε μονοπάτι, ούτε ίχνος περάσματος φαίνεται πουθενά. Αλλά και εάν έπεσε κάποιου ανθρώπου, δεν θα τον άκουγε; Δεν θα γύριζε λοιπόν να τον πάρει; Δική σου τέχνη είναι τούτο διάβολε! είπε ο Άγιος. Θέλεις να με εμπαίξεις. Χάρισμα σου λοιπόν. Πάρε τον δίσκο μαζί σου στην απώλεια, στο σκοτάδι της Κολάσεως, του φρικτού βασιλείου σου». Μόλις όμως, είπε αυτά ο όσιος, ο δίσκος έγινε άφαντος! Ο δαίμονας είχε νικηθεί. Σε λίγο θα συναντήσει άφθονο χρυσάφι, που άστραφτε και γυάλιζε με τη λάμψη του. Ο άγιος το προσπερνά, ενθυμούμενος τον λόγο της Γραφής «Πλούτος, εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν» (Ψαλμ. 61, 12). Ακόμη κι αν δείτε μπροστά σας τον πλούτο να ρέει άφθονος, μην αφήνετε την καρδιά σας να προσκολληθεί σ’ αυτόν. Όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί και η καρδιά μας.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 18 – Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013
Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τετάρτη 20 Nοεμβρίου 2013:
4.00 μ.μ. Εσπερινός
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013 (Εισόδια της Θεοτόκου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Απογευματινό στην Μηλίνα θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 24 Νοεμβρίου. Αναχώρηση 13.30 μ.μ.. Παιδιά: δωρεάν. Ενήλικες: 10€. Δηλώσεις στους επιτρόπους.
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013
Δεν έμεινε απότιστο!
Ολόδροσο το κατάφυτο Βέρμιο, υψώνει τις κορυφές του προς τον Ουρανό . Στα πόδια του απλώνεται ο εύφορος κάμπος. Χαρά Θεού εδώ από την άνοιξη ως το φθινόπωρο! Κατάφορτες οι μηλιές και οι ροδακινιές γέρνουν τα κλαδιά τους προς το έδαφος. Χιλιάδες στρέμματα οι βαμβακοφυτείες σκεπάζουν σαν ένα μεγάλο πράσινο χαλί το τμήμα αυτό της Μακεδονικής γης.
Απ ΄ την ώρα που θα φυτρώσει και θα βγει στην επιφάνεια το βαμβάκι μέχρι να μεγαλώσει, να δέσει και να δώσει τον πολύτιμο καρπό του, η μια δουλειά ακολουθεί την άλλη. Σκάλισμα του εδάφους, τσάπισμα και ξεβοτάνισμα απ' τα αγριόχορτα, αραίωμα στις ρίζες, για να δυναμώσουν όσες μείνουν, και τέλος πότισμα. Χρειάζεται άφθονο νερό, για να φουντώσουν τα φύλλα και να δέσουν τα «καρύδια», πού θ ’ανοίξουν τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο, για να μας χαρίσουν το ολόασπρο βαμβάκι. Οι γεωργοί περιμένουν πώς και πώς μια βροχή, για να ποτισθούν στον καιρό τους τα βαμβάκια.
Εκείνο το καλοκαίρι δεν έβρεξε καθόλου. Λες και είχε κλείσει ο ουρανός. Το χώμα ήταν κατάξερο. Η γη είχε ανοίξει εδώ κι εκεί διψασμένη. Τα φύλλα και τα λουλούδια ήταν σχεδόν μαραμένα. Χρειαζόταν νερό. Καθένας φρόντιζε να ποτίσει το χωράφι του με τεχνη¬τή βροχή. Συνεργεία με ποτιστικά μηχανήματα πότι¬ζαν, επί πληρωμή, δεκάδες στρέμματα κάθε μέρα. Έ¬παιρναν με σωλήνες νερό απ’ τα κανάλια και πότιζαν ασταμάτητα νύκτα μέρα. Τελευταίος στην σειρά, για να ποτισθεί σ' εκείνη την περιοχή, ήταν ο «κλήρος» του μπαρμπα - Πέτρου. Ήταν Σάββατο μεσημέρι.
“ Ήρθε επί τέλους ή σειρά σου, μπαρμπα – Πέτρο” , του είπε ό υπεύθυνος του συνεργείου. “Αύριο πρωί- πρωί με τη δροσιά θα βάλουμε μπρός. Φέρε και τα παιδιά σου, για να τελειώνουμε γρήγορα.”
—Δεν γίνεται, μαστρο - Κώστα. Δεν μπορώ αύριο.
—Γιατί;
—Αύριο είναι Κυριακή κι εγώ Κυριακή δεν δου¬λεύω.
—Δεν μπορώ να καθυστερήσω, μπαρμπα - Πέτρο μου. Με περιμένουν αλλού. Μόνον αύριο μπορώ. Έ¬μεινα τελευταίος σ' αυτή την περιοχή.
—Σου είπα: Δεν ποτίζω Κυριακή.
—Είσαι στα καλά σου; Θα μείνει απότιστο το βαμ¬βάκι σου.
—"Ας μείνει. Πάντως εγώ Κυριακή δεν βγαίνω στο χωράφι. Ή Κυριακή είναι μέρα του Θεού. Ποτέ μου δεν δούλεψα την Κυριακή κι ο Θεός δεν μ' άφησε. "Αν θέλεις ν' αρχίσουμε το πότισμα τα χαράματα της Δευ¬τέρας, πάει καλά. Ει δε μη, άμε στο καλό.
—Δεν μπορώ, μπαρμπα - Πέτρο. Έχε γεια!
—Στο καλό! Ώρα καλή!
Έφυγε το ποτιστικό συνεργείο και ήταν ολοφάνερο, πώς το βαμβάκι του μπαρμπα - Πέτρου θα έμενε απότιστο. Στην ψυχή όμως του πιστού γεωργού δεν έ¬σβησε η ελπίδα. Επίμονα εκείνο το βράδυ ερχόταν στο νου του ένα θαύμα. Το είχε διαβάσει πολλές φο¬ρές στην Καινή Διαθήκη, πού την έπαιρνε μαζί του ακόμη και στο χωράφι. Για να τιμωρήσει κάποτε ό Θεός τούς Ισραηλίτες έκλεισε τούς ουρανούς και δεν έβρεξε τρία και μισό χρόνια, επειδή το ζήτησε με θερ¬μή προσευχή ό προφήτης Ηλίας. Όταν συμπληρώθη¬κε ο καιρός, παρεκάλεσε και πάλι το Θεό ο φλογερός Προφήτης και τότε άνοιξαν οι κλειστοί ουρανοί και έ¬βρεξε. ’Ήταν μήπως δύσκολο στον Παντοδύναμο Θεό να κάνει και τώρα κάτι παρόμοιο; Δεν είναι Εκείνος και σήμερα ό Ίδιος, όπως και τότε; Δική Του δεν είναι η βροχή και τα πάντα; Ή τάχα υπάρχει κάτι ικανό ν' αντι- σταθεί στο θέλημά Του; Αυτές οι σκέψεις συντρό¬φευαν τον μπαρμπα - Πέτρο μέχρι αργά την νύκτα εκείνη.
Το πρωί στην Θεία Λειτουργία άνοιξε διάπλατα την καρδιά του στον Θεό ό πιστός γεωργός. Ικέτευσε και παρεκάλεσε με πίστη και θέρμη πολλή. Άφησε το ζή¬τημά του στα Πανάγαθα και Παντοδύναμα χέρια του Κυρίου.
Το μεσημέρι στο σπίτι, την ώρα του φαγητού, ένας του γιός κάτι θέλησε να πει, πώς τάχα εξ αιτίας του έ¬μεινε απότιστο το βαμβάκι. Η ήρεμη όμως και αποφασιστική στάση του πατέρα του τον επανέφεραν αμέσως στην τάξη.
Το απόγευμα με τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του ανέβηκαν στον Προφήτη Ηλία. Το ολόασπρο εξωκκλήσι βρίσκεται σ' ένα ύψωμα στα δυτικά της πο¬λιτείας. Άναψαν τα καντήλια, έψαλαν το Απολυτίκιο του Αγίου και ζήτησαν ταπεινά την βοήθειά του. Τον παρεκάλεσαν να ικετεύσει κι εκείνος για λογαριασμό τους τον Παντοδύναμο Θεό. Όταν γύριζαν για το σπίτι, τα φώτα στους δρόμους ήταν αναμμένα από ώρα...
Πρωί- πρωί την Δευτέρα πήρε τους δυο γιούς του και ξεκίνησαν για το χωράφι. Ο ουρανός ήταν καθα¬ρός. Δυο - τρία μόνον μικρά, αραιά σύννεφα φαίνονταν κατά τον νότο. Δεν φύσαγε καθόλου. Η μέρα ήταν ζε¬στή. Η ατμόσφαιρα λίγο βαριά. Άρχισαν τη δουλειά σχεδόν αμίλητοι. Δεν είχαν περάσει όμως τρεις ώρες, αφ' ότου έφθασαν, οπότε ένιωσαν ολόγυρα μια ευχάριστη δροσιά. Ένα μεγάλο σκούρο σύννεφο τους είχε σκεπάσει. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες της βρο¬χής ακούστηκαν να χτυπούν στα ψαθάκια τους. Έτρεξαν αμέσως και μόλις πού πρόλαβαν να χωθούν στη μικρή τους καλύβα, στην άκρη τού χωραφιού. Μια μπόρα καλοκαιρινή ξέσπασε σε λίγο. Το νερό έπεφτε ασταμάτητα πάνω από δυο ώρες και πότιζε πλούσια την διψασμένη γη.
Όρθιος στην πόρτα της καλύβας ο μπαρμπα - Πέτρος έβλεπε προς τον ουρανό, έκαμνε το σταυρό του και ψιθύριζε: «Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου. Ας είναι ευλογημένο το Πανάγιο Όνομά Σου. Με την βροχή, πού έστειλε ή Αγάπη Σου, δεν έ¬μεινε απότιστο κι εφέτος το βαμβάκι μου». (Αληθινή Ιστορία – «Φως στα χαλάσματα» εκδ. «ο Σωτήρ»).
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Ανάμεσα στις πολλές αλλαγές της ζωής μας της τελευταίας τετραετίας, έρχεται να προστεθεί και η δυνατότητα λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων κατά την ημέρα της Κυριακής.
Δεν θα αναφερθώ στους εργατικούς αγώνες για την εξασφάλιση μιας ημέρας εβδομαδιαίως ως αργίας για τους εργαζομένους, ούτε για την τιμή της ημέρας που είναι αφιερωμένη στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό και στην Ανάστασή Του. Το πραγματικό γεγονός της προηγηθείσης ιστορίας λέει πολλά.
Θα κάνω αναφορά στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που θανατώθηκε εξαιτίας του μίσους των Εβραίων της Ηπείρου, γιατί με το κήρυγμά του έπεισε τους Χριστιανούς να μην κάνουν αγοραπωλησίες τις Κυριακές, αλλά τα Σάββατα.
Θα αναφερθώ στην αναστάτωση πολλών οικογενειών που θα υποχρεωθούν να καταργήσουν όμορφες οικογενειακές συνήθειες, όπως το κοινό κυριακάτικο γεύμα, ή η κυριακάτικη βόλτα, που θα ψάχνουν να βρουν ανθρώπους για να φυλάξουν τα παιδιά τους και θα απαιτήσουν τη λειτουργία των παιδικών σταθμών και των σχολείων ενδεχομένως, γιατί θα υποχρεωθούν να εργαστούν και την Κυριακή.
Θα αναφερθώ στην αδυναμία της συμμετοχής ακόμη και σε κοινωνικές εκδηλώσεις, (ακόμη και στα μυστήρια γάμου και βάπτισης), γιατί η αγορά θα πρέπει να είναι ανοιχτή.
Το εμπόριο κατά την ημέρα της Κυριακής δεν είναι δραστηριότητα αναγκαία και θα μπορούσαμε να εξακολουθούμε να ζούμε, όπως τόσα χρόνια. Ούτε εξυπηρετεί ευαίσθητες ομάδες ή τμήματα του κοινωνικού συνόλου, όπως εξυπηρετεί το ανοιχτό Νοσοκομείο, Φαρμακείο ή η αστυνομία ή τα μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ.
Τέλος, θα τονίσω την υποτιθέμενη διάθεσή μας να επαναστατήσουμε ή έστω να διαμαρτυρηθούμε για τα όσα μας έχουν επιβληθεί στον οικονομικό τομέα τα τελευταία χρόνια. Αυτοί που επέβαλαν όλα τα δυσάρεστα θέλουν να επιβάλουν και το μέτρο του ανοίγματος των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές. (Λες και μας περισσεύουν τα χρήματα και λείπει ο χρόνος για τις αγορές μας). Αντίσταση σημαίνει θυσίες και επανάσταση σημαίνει θυσία μέχρις αίματος. Ας αντιδράσουμε, λοιπόν, αρνούμενοι να ψωνίσουμε την Κυριακή, έστω κι αν πιεζόμαστε χρονικά τις άλλες ημέρες, έστω κι αν ακόμα ζημιωθούμε οικονομικά χάνοντας προσφορές και εκπτώσεις!
Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶνε ἀφωρισμένο καί κατηραμένο, καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογίαν καί ἤ σέ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἤ τήν γυναίκα σου, ἤ τό παιδί σου, ἤ τό ζῶον σου ψοφᾷ, ἤ ἄλλον κακόν σου κάμνει.
Καί ἄν τύχη ἀνάγκη καί θέλης νά πωλήσης πράγματα φαγώσιμα τήν Κυριακήν, ἐκεῖνο τό κέρδος μή τό σμίγεις εἰς τήν σακκούλα σου, διότι τήν μαγαρίζει, ἀλλά δῶσέ τα ἐλεημοσύνην, διά νά σᾶς φυλάγη ὁ Θεός. (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Διαμαρτύρομαι για όσα καταστροφικά μου επιβάλλονται! ΔΕΝ ψωνίζω ποτέ την Κυριακή.
Πρόγραμμα κατηχητικών συνάξεων:
Δευτέρα:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.
Σάββατο:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
Κυριακή:
Μετά τη Θεία Λειτουργία - 12.00 μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Λυκείου.
Ολόδροσο το κατάφυτο Βέρμιο, υψώνει τις κορυφές του προς τον Ουρανό . Στα πόδια του απλώνεται ο εύφορος κάμπος. Χαρά Θεού εδώ από την άνοιξη ως το φθινόπωρο! Κατάφορτες οι μηλιές και οι ροδακινιές γέρνουν τα κλαδιά τους προς το έδαφος. Χιλιάδες στρέμματα οι βαμβακοφυτείες σκεπάζουν σαν ένα μεγάλο πράσινο χαλί το τμήμα αυτό της Μακεδονικής γης.
Απ ΄ την ώρα που θα φυτρώσει και θα βγει στην επιφάνεια το βαμβάκι μέχρι να μεγαλώσει, να δέσει και να δώσει τον πολύτιμο καρπό του, η μια δουλειά ακολουθεί την άλλη. Σκάλισμα του εδάφους, τσάπισμα και ξεβοτάνισμα απ' τα αγριόχορτα, αραίωμα στις ρίζες, για να δυναμώσουν όσες μείνουν, και τέλος πότισμα. Χρειάζεται άφθονο νερό, για να φουντώσουν τα φύλλα και να δέσουν τα «καρύδια», πού θ ’ανοίξουν τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο, για να μας χαρίσουν το ολόασπρο βαμβάκι. Οι γεωργοί περιμένουν πώς και πώς μια βροχή, για να ποτισθούν στον καιρό τους τα βαμβάκια.
Εκείνο το καλοκαίρι δεν έβρεξε καθόλου. Λες και είχε κλείσει ο ουρανός. Το χώμα ήταν κατάξερο. Η γη είχε ανοίξει εδώ κι εκεί διψασμένη. Τα φύλλα και τα λουλούδια ήταν σχεδόν μαραμένα. Χρειαζόταν νερό. Καθένας φρόντιζε να ποτίσει το χωράφι του με τεχνη¬τή βροχή. Συνεργεία με ποτιστικά μηχανήματα πότι¬ζαν, επί πληρωμή, δεκάδες στρέμματα κάθε μέρα. Έ¬παιρναν με σωλήνες νερό απ’ τα κανάλια και πότιζαν ασταμάτητα νύκτα μέρα. Τελευταίος στην σειρά, για να ποτισθεί σ' εκείνη την περιοχή, ήταν ο «κλήρος» του μπαρμπα - Πέτρου. Ήταν Σάββατο μεσημέρι.
“ Ήρθε επί τέλους ή σειρά σου, μπαρμπα – Πέτρο” , του είπε ό υπεύθυνος του συνεργείου. “Αύριο πρωί- πρωί με τη δροσιά θα βάλουμε μπρός. Φέρε και τα παιδιά σου, για να τελειώνουμε γρήγορα.”
—Δεν γίνεται, μαστρο - Κώστα. Δεν μπορώ αύριο.
—Γιατί;
—Αύριο είναι Κυριακή κι εγώ Κυριακή δεν δου¬λεύω.
—Δεν μπορώ να καθυστερήσω, μπαρμπα - Πέτρο μου. Με περιμένουν αλλού. Μόνον αύριο μπορώ. Έ¬μεινα τελευταίος σ' αυτή την περιοχή.
—Σου είπα: Δεν ποτίζω Κυριακή.
—Είσαι στα καλά σου; Θα μείνει απότιστο το βαμ¬βάκι σου.
—"Ας μείνει. Πάντως εγώ Κυριακή δεν βγαίνω στο χωράφι. Ή Κυριακή είναι μέρα του Θεού. Ποτέ μου δεν δούλεψα την Κυριακή κι ο Θεός δεν μ' άφησε. "Αν θέλεις ν' αρχίσουμε το πότισμα τα χαράματα της Δευ¬τέρας, πάει καλά. Ει δε μη, άμε στο καλό.
—Δεν μπορώ, μπαρμπα - Πέτρο. Έχε γεια!
—Στο καλό! Ώρα καλή!
Έφυγε το ποτιστικό συνεργείο και ήταν ολοφάνερο, πώς το βαμβάκι του μπαρμπα - Πέτρου θα έμενε απότιστο. Στην ψυχή όμως του πιστού γεωργού δεν έ¬σβησε η ελπίδα. Επίμονα εκείνο το βράδυ ερχόταν στο νου του ένα θαύμα. Το είχε διαβάσει πολλές φο¬ρές στην Καινή Διαθήκη, πού την έπαιρνε μαζί του ακόμη και στο χωράφι. Για να τιμωρήσει κάποτε ό Θεός τούς Ισραηλίτες έκλεισε τούς ουρανούς και δεν έβρεξε τρία και μισό χρόνια, επειδή το ζήτησε με θερ¬μή προσευχή ό προφήτης Ηλίας. Όταν συμπληρώθη¬κε ο καιρός, παρεκάλεσε και πάλι το Θεό ο φλογερός Προφήτης και τότε άνοιξαν οι κλειστοί ουρανοί και έ¬βρεξε. ’Ήταν μήπως δύσκολο στον Παντοδύναμο Θεό να κάνει και τώρα κάτι παρόμοιο; Δεν είναι Εκείνος και σήμερα ό Ίδιος, όπως και τότε; Δική Του δεν είναι η βροχή και τα πάντα; Ή τάχα υπάρχει κάτι ικανό ν' αντι- σταθεί στο θέλημά Του; Αυτές οι σκέψεις συντρό¬φευαν τον μπαρμπα - Πέτρο μέχρι αργά την νύκτα εκείνη.
Το πρωί στην Θεία Λειτουργία άνοιξε διάπλατα την καρδιά του στον Θεό ό πιστός γεωργός. Ικέτευσε και παρεκάλεσε με πίστη και θέρμη πολλή. Άφησε το ζή¬τημά του στα Πανάγαθα και Παντοδύναμα χέρια του Κυρίου.
Το μεσημέρι στο σπίτι, την ώρα του φαγητού, ένας του γιός κάτι θέλησε να πει, πώς τάχα εξ αιτίας του έ¬μεινε απότιστο το βαμβάκι. Η ήρεμη όμως και αποφασιστική στάση του πατέρα του τον επανέφεραν αμέσως στην τάξη.
Το απόγευμα με τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του ανέβηκαν στον Προφήτη Ηλία. Το ολόασπρο εξωκκλήσι βρίσκεται σ' ένα ύψωμα στα δυτικά της πο¬λιτείας. Άναψαν τα καντήλια, έψαλαν το Απολυτίκιο του Αγίου και ζήτησαν ταπεινά την βοήθειά του. Τον παρεκάλεσαν να ικετεύσει κι εκείνος για λογαριασμό τους τον Παντοδύναμο Θεό. Όταν γύριζαν για το σπίτι, τα φώτα στους δρόμους ήταν αναμμένα από ώρα...
Πρωί- πρωί την Δευτέρα πήρε τους δυο γιούς του και ξεκίνησαν για το χωράφι. Ο ουρανός ήταν καθα¬ρός. Δυο - τρία μόνον μικρά, αραιά σύννεφα φαίνονταν κατά τον νότο. Δεν φύσαγε καθόλου. Η μέρα ήταν ζε¬στή. Η ατμόσφαιρα λίγο βαριά. Άρχισαν τη δουλειά σχεδόν αμίλητοι. Δεν είχαν περάσει όμως τρεις ώρες, αφ' ότου έφθασαν, οπότε ένιωσαν ολόγυρα μια ευχάριστη δροσιά. Ένα μεγάλο σκούρο σύννεφο τους είχε σκεπάσει. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες της βρο¬χής ακούστηκαν να χτυπούν στα ψαθάκια τους. Έτρεξαν αμέσως και μόλις πού πρόλαβαν να χωθούν στη μικρή τους καλύβα, στην άκρη τού χωραφιού. Μια μπόρα καλοκαιρινή ξέσπασε σε λίγο. Το νερό έπεφτε ασταμάτητα πάνω από δυο ώρες και πότιζε πλούσια την διψασμένη γη.
Όρθιος στην πόρτα της καλύβας ο μπαρμπα - Πέτρος έβλεπε προς τον ουρανό, έκαμνε το σταυρό του και ψιθύριζε: «Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου. Ας είναι ευλογημένο το Πανάγιο Όνομά Σου. Με την βροχή, πού έστειλε ή Αγάπη Σου, δεν έ¬μεινε απότιστο κι εφέτος το βαμβάκι μου». (Αληθινή Ιστορία – «Φως στα χαλάσματα» εκδ. «ο Σωτήρ»).
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Ανάμεσα στις πολλές αλλαγές της ζωής μας της τελευταίας τετραετίας, έρχεται να προστεθεί και η δυνατότητα λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων κατά την ημέρα της Κυριακής.
Δεν θα αναφερθώ στους εργατικούς αγώνες για την εξασφάλιση μιας ημέρας εβδομαδιαίως ως αργίας για τους εργαζομένους, ούτε για την τιμή της ημέρας που είναι αφιερωμένη στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό και στην Ανάστασή Του. Το πραγματικό γεγονός της προηγηθείσης ιστορίας λέει πολλά.
Θα κάνω αναφορά στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που θανατώθηκε εξαιτίας του μίσους των Εβραίων της Ηπείρου, γιατί με το κήρυγμά του έπεισε τους Χριστιανούς να μην κάνουν αγοραπωλησίες τις Κυριακές, αλλά τα Σάββατα.
Θα αναφερθώ στην αναστάτωση πολλών οικογενειών που θα υποχρεωθούν να καταργήσουν όμορφες οικογενειακές συνήθειες, όπως το κοινό κυριακάτικο γεύμα, ή η κυριακάτικη βόλτα, που θα ψάχνουν να βρουν ανθρώπους για να φυλάξουν τα παιδιά τους και θα απαιτήσουν τη λειτουργία των παιδικών σταθμών και των σχολείων ενδεχομένως, γιατί θα υποχρεωθούν να εργαστούν και την Κυριακή.
Θα αναφερθώ στην αδυναμία της συμμετοχής ακόμη και σε κοινωνικές εκδηλώσεις, (ακόμη και στα μυστήρια γάμου και βάπτισης), γιατί η αγορά θα πρέπει να είναι ανοιχτή.
Το εμπόριο κατά την ημέρα της Κυριακής δεν είναι δραστηριότητα αναγκαία και θα μπορούσαμε να εξακολουθούμε να ζούμε, όπως τόσα χρόνια. Ούτε εξυπηρετεί ευαίσθητες ομάδες ή τμήματα του κοινωνικού συνόλου, όπως εξυπηρετεί το ανοιχτό Νοσοκομείο, Φαρμακείο ή η αστυνομία ή τα μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ.
Τέλος, θα τονίσω την υποτιθέμενη διάθεσή μας να επαναστατήσουμε ή έστω να διαμαρτυρηθούμε για τα όσα μας έχουν επιβληθεί στον οικονομικό τομέα τα τελευταία χρόνια. Αυτοί που επέβαλαν όλα τα δυσάρεστα θέλουν να επιβάλουν και το μέτρο του ανοίγματος των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές. (Λες και μας περισσεύουν τα χρήματα και λείπει ο χρόνος για τις αγορές μας). Αντίσταση σημαίνει θυσίες και επανάσταση σημαίνει θυσία μέχρις αίματος. Ας αντιδράσουμε, λοιπόν, αρνούμενοι να ψωνίσουμε την Κυριακή, έστω κι αν πιεζόμαστε χρονικά τις άλλες ημέρες, έστω κι αν ακόμα ζημιωθούμε οικονομικά χάνοντας προσφορές και εκπτώσεις!
Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶνε ἀφωρισμένο καί κατηραμένο, καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογίαν καί ἤ σέ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἤ τήν γυναίκα σου, ἤ τό παιδί σου, ἤ τό ζῶον σου ψοφᾷ, ἤ ἄλλον κακόν σου κάμνει.
Καί ἄν τύχη ἀνάγκη καί θέλης νά πωλήσης πράγματα φαγώσιμα τήν Κυριακήν, ἐκεῖνο τό κέρδος μή τό σμίγεις εἰς τήν σακκούλα σου, διότι τήν μαγαρίζει, ἀλλά δῶσέ τα ἐλεημοσύνην, διά νά σᾶς φυλάγη ὁ Θεός. (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Διαμαρτύρομαι για όσα καταστροφικά μου επιβάλλονται! ΔΕΝ ψωνίζω ποτέ την Κυριακή.
Πρόγραμμα κατηχητικών συνάξεων:
Δευτέρα:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.
Σάββατο:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
Κυριακή:
Μετά τη Θεία Λειτουργία - 12.00 μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Λυκείου.
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013
ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 2η 9, 10.11.2013
Η εκλογή του αποστόλου Ματθία
Μετά την Ανάληψη του Ιησού στους Ουρανούς, οι Απόστολοι με χαρούμενη διάθεση επιστρέψανε στα Ιεροσόλυμα. Κατευθύνθηκαν στο σπίτι όπου έμεναν, ανέβηκαν στο πάνω πάτωμα και εκεί όλοι μαζί προσεύχονταν. Ήταν εκεί ο Πέτρος και ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Ανδρέας, ο Φίλιππος και ο Θωμάς, ο Βαρθολομαίος, ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος του Αλφαίου, ο Σίμων ο Ζηλωτής και ο Ιούδας του Ιακώβου.
Τότε ένας από τους Αποστόλους, ο Πέτρος σηκώθηκε ανάμεσα στους μαθητές και σε άλλα εκατόν είκοσι πρόσωπα που βρέθηκαν κοντά τους, λέγοντας ότι θα έπρεπε να διαλέξουν κάποιον, όπως ήταν γραμμένο στο βιβλίο των ψαλμών, να μπει στη θέση του δυστυχισμένου του συμμαθητή τους του Ιούδα, ο οποίος είχε βοηθήσει τους Ιουδαίους να συλλάβουν τον Ιησού.
Κι αυτός που θα διάλεγαν, θα έπρεπε να είχε ζήσει κοντά στον Ιησού από τη μέρα που ο Κύριος ξεκίνησε τη δημόσια ζωή Του: αμέσως, δηλαδή, μετά την βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό, από τον Ιωάννη. Να γνώριζε τη διδασκαλία Του, τα θαύματά Του.
Με μια γνώμη όλοι, υπέδειξαν το Ματθία και τον Βαρσαββά ως τους καταλληλότερους για να λάβουν τη θέση του Ιούδα. Αφού όμως ο Θεός έπρεπε να φανερώσει ποιος από τους δυο θα τον υπηρετούσε, οι απόστολοι άρχισαν την προσευχή λέγοντας: «Κύριε, εσύ που γνωρίζεις τι έχει μέσα στην καρδιά του κάθε άνθρωπος, φανέρωσε ποιον από αυτούς τους δύο διάλεξες να πάρει τη θέση του αποστόλου». Κι έβαλαν κλήρο. Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία. Ο Ματθίας στο εξής, όπως και οι άλλοι απόστολοι, θ' αφιέρωνε τη ζωή του για να φέρει στον κόσμο την καλή είδηση, ότι ο θάνατος νικήθηκε, ο Χριστός αναστήθηκε. Κι ο δρόμος της Βασιλείας των Ουρανών ανοίχτηκε για τους ανθρώπους.
(Πράξ. 1, 12-26)
Ερμηνευτικά σχόλια
Προσευχή και δέηση με θέρμη και ομοψυχία: οι λίγοι που πίστευαν στο Χριστό προσεύχονταν και Τον παρακαλούσαν να τους φωτίσει. Η προσευχή τους ήταν γεμάτη θέρμη και δύναμη, αλλά και ήταν ομόψυχοι, δηλαδή ενωμένοι. Για να ανεβαίνουμε στο Θεό χρειάζεται, προσευχή, πίστη, θερμή καρδιά και ομοψυχία, δηλαδή ό,τι ζούμε στην Θεία Λειτουργία και στη ζωή της Εκκλησίας.
Στη θέση του δυστυχισμένου συμμαθητή τους, του Ιούδα: ο Ιούδας ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού. Ήταν εκείνος που πρόδωσε τον Κύριο στους Ιουδαίους, για να τον συλλάβουν και να τον σταυρώσουν. Ο Ιούδας δεν μπορούσε να δει τον Κύριο ως την Αλήθεια και την Ζωή. Ο εγωισμός του τον έκανε να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Έτσι χρησιμοποιούσε το ταμείο που είχαν ο Χριστός και οι μαθητές για την ελεημοσύνη στους αδύναμους, για να έχει ο ίδιος αγαθά και άνεση. Ούτε όταν ο Χριστός του έδωσε το ψωμί το βράδυ του Μυστικού Δείπνου και του είπε θα γινόταν προδότης του, δεν συγκινήθηκε. Ο Ιούδας νόμισε ότι ήταν ο ίδιος θεός. Ένιωθε ότι αυτά που έλεγε και έκανε ήταν σωστά και δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα στην συμπεριφορά του. Εγωισμός, πείσμα, έλλειψη ταπείνωσης και θέλησης για το καλό. Μόνος του λοιπόν ο Ιούδας φεύγει μακριά από την αγάπη του Θεού.
Κι αυτός που θα διάλεγαν...τα θαύματά Του: αυτός που θα έπαιρνε την θέση του Ιούδα, έπρεπε να είχε ζήσει κοντά στον Ιησού. Γιατί; Διότι θα γινόταν απόστολος. Θα μετέφερε δηλαδή στους ανθρώπους το μήνυμα ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Ψάχνουν λοιπόν οι απόστολοι εκείνο το πρόσωπο που πιστεύει στον Θεό και αφιέρωσε την ζωή του στο να ακολουθεί τα βήματα του Ιησού στον κόσμο. Εκείνον όπου η καρδιά του είναι πλημμυρισμένη από την αγάπη για τον Κύριο.
Οι απόστολοι άρχισαν την προσευχή...αποστόλου: ο Θεός μας έπλασε πρόσωπα με συνείδηση και αγάπη. Ξέρουμε το καλό και το κακό, ξέρουμε να αγαπάμε και να μην αγαπάμε, γιατί ο Θεός μας έχει αφήσει και ελεύθερους να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε. Όμως η αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, η ταπείνωση, η υπακοή και όλες οι αρετές και τα χαρίσματα που κάθε άνθρωπος έχει, είναι δώρα του Θεού και ο αγώνας μας, από την παιδική μας ηλικία, είναι να τα κρατήσουμε, για το καλό το δικό μας και των συνανθρώπων μας.
Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία: Ιούδας και Ματθίας. Ο Ιούδας ένιωθε ότι ήταν ένας και μοναδικός, αναντικατάστατος. Η Εκκλησία όμως στην θέση του θα τοποθετήσει τον Ματθία ως δωδέκατο απόστολο. Ο Ιούδας αγάπησε μόνο τον εαυτό του. Ούτε να μετανοήσει δεν μπόρεσε για τα λάθη του. Να ζητήσει συγχώρεση από το Κύριο. Ο Ματθίας αφιερώνει την ζωή του στο να ακολουθεί τον Ιησού, από την αγάπη του στον Κύριο και την πίστη του στην Ανάσταση. Θυσιάζεται λοιπόν και αγωνίζεται τα δώρα που έχει λάβει από τον Κύριο να τα κρατήσει και να τα μεταφέρει και σ' άλλους ανθρώπους ως απόστολος του Κυρίου. Η εκλογή του Ματθία ήταν απόφαση του Αγίου Πνεύματος, γιατί ο κλήρος δεν ήταν τυχαίο γεγονός.
Ο Ματθίας στο εξής: δεν υπάρχει αναντικατάστατος άνθρωπος. Στη θέση του καθενός θα έρθει κάποιος άλλος. Μόνο που τα χαρίσματά του θα είναι διαφορετικά. Επομένως, δεν χρειάζεται να νομίζουμε ότι όλα εξαρτώνται από εμάς, ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Από την μικρή μας ηλικία ας μάθουμε ότι χρειάζεται να συνεργαζόμαστε με τους άλλους, να ακούμε τους μεγαλύτερους, αλλά και να προσφέρουμε τα χαρίσματά μας, την καλή μας διάθεση και την αγάπη, την εξυπνάδα μας, το χιούμορ μας, ό,τι γνωρίζουμε στους άλλους, για να χτίσουμε όμορφες παρέες και να πορευόμαστε στο δρόμο του Θεού.
Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Ιούδας ήταν δυστυχισμένος;
2. Ποια αποστολή είχαν οι Απόστολοι;
3. Με ποιον τρόπο οι απόστολοι εκλέγουν αυτόν που θα πάρει την θέση του Ιούδα;
4. Γιατί νομίζετε ο Ματθίας εκλέχτηκε απόστολος;
5. Υπάρχει αναντικατάστατος άνθρωπος ή χρειάζεται να μάθουμε να δοξάζουμε το Θεό για ό,τι μας έχει δώσει;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος. Να αγωνιζόμαστε λοιπόν για να κρατήσουμε αυτό που έχουμε και είμαστε.
Η εκλογή του αποστόλου Ματθία
Μετά την Ανάληψη του Ιησού στους Ουρανούς, οι Απόστολοι με χαρούμενη διάθεση επιστρέψανε στα Ιεροσόλυμα. Κατευθύνθηκαν στο σπίτι όπου έμεναν, ανέβηκαν στο πάνω πάτωμα και εκεί όλοι μαζί προσεύχονταν. Ήταν εκεί ο Πέτρος και ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Ανδρέας, ο Φίλιππος και ο Θωμάς, ο Βαρθολομαίος, ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος του Αλφαίου, ο Σίμων ο Ζηλωτής και ο Ιούδας του Ιακώβου.
Τότε ένας από τους Αποστόλους, ο Πέτρος σηκώθηκε ανάμεσα στους μαθητές και σε άλλα εκατόν είκοσι πρόσωπα που βρέθηκαν κοντά τους, λέγοντας ότι θα έπρεπε να διαλέξουν κάποιον, όπως ήταν γραμμένο στο βιβλίο των ψαλμών, να μπει στη θέση του δυστυχισμένου του συμμαθητή τους του Ιούδα, ο οποίος είχε βοηθήσει τους Ιουδαίους να συλλάβουν τον Ιησού.
Κι αυτός που θα διάλεγαν, θα έπρεπε να είχε ζήσει κοντά στον Ιησού από τη μέρα που ο Κύριος ξεκίνησε τη δημόσια ζωή Του: αμέσως, δηλαδή, μετά την βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό, από τον Ιωάννη. Να γνώριζε τη διδασκαλία Του, τα θαύματά Του.
Με μια γνώμη όλοι, υπέδειξαν το Ματθία και τον Βαρσαββά ως τους καταλληλότερους για να λάβουν τη θέση του Ιούδα. Αφού όμως ο Θεός έπρεπε να φανερώσει ποιος από τους δυο θα τον υπηρετούσε, οι απόστολοι άρχισαν την προσευχή λέγοντας: «Κύριε, εσύ που γνωρίζεις τι έχει μέσα στην καρδιά του κάθε άνθρωπος, φανέρωσε ποιον από αυτούς τους δύο διάλεξες να πάρει τη θέση του αποστόλου». Κι έβαλαν κλήρο. Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία. Ο Ματθίας στο εξής, όπως και οι άλλοι απόστολοι, θ' αφιέρωνε τη ζωή του για να φέρει στον κόσμο την καλή είδηση, ότι ο θάνατος νικήθηκε, ο Χριστός αναστήθηκε. Κι ο δρόμος της Βασιλείας των Ουρανών ανοίχτηκε για τους ανθρώπους.
(Πράξ. 1, 12-26)
Ερμηνευτικά σχόλια
Προσευχή και δέηση με θέρμη και ομοψυχία: οι λίγοι που πίστευαν στο Χριστό προσεύχονταν και Τον παρακαλούσαν να τους φωτίσει. Η προσευχή τους ήταν γεμάτη θέρμη και δύναμη, αλλά και ήταν ομόψυχοι, δηλαδή ενωμένοι. Για να ανεβαίνουμε στο Θεό χρειάζεται, προσευχή, πίστη, θερμή καρδιά και ομοψυχία, δηλαδή ό,τι ζούμε στην Θεία Λειτουργία και στη ζωή της Εκκλησίας.
Στη θέση του δυστυχισμένου συμμαθητή τους, του Ιούδα: ο Ιούδας ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού. Ήταν εκείνος που πρόδωσε τον Κύριο στους Ιουδαίους, για να τον συλλάβουν και να τον σταυρώσουν. Ο Ιούδας δεν μπορούσε να δει τον Κύριο ως την Αλήθεια και την Ζωή. Ο εγωισμός του τον έκανε να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Έτσι χρησιμοποιούσε το ταμείο που είχαν ο Χριστός και οι μαθητές για την ελεημοσύνη στους αδύναμους, για να έχει ο ίδιος αγαθά και άνεση. Ούτε όταν ο Χριστός του έδωσε το ψωμί το βράδυ του Μυστικού Δείπνου και του είπε θα γινόταν προδότης του, δεν συγκινήθηκε. Ο Ιούδας νόμισε ότι ήταν ο ίδιος θεός. Ένιωθε ότι αυτά που έλεγε και έκανε ήταν σωστά και δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα στην συμπεριφορά του. Εγωισμός, πείσμα, έλλειψη ταπείνωσης και θέλησης για το καλό. Μόνος του λοιπόν ο Ιούδας φεύγει μακριά από την αγάπη του Θεού.
Κι αυτός που θα διάλεγαν...τα θαύματά Του: αυτός που θα έπαιρνε την θέση του Ιούδα, έπρεπε να είχε ζήσει κοντά στον Ιησού. Γιατί; Διότι θα γινόταν απόστολος. Θα μετέφερε δηλαδή στους ανθρώπους το μήνυμα ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Ψάχνουν λοιπόν οι απόστολοι εκείνο το πρόσωπο που πιστεύει στον Θεό και αφιέρωσε την ζωή του στο να ακολουθεί τα βήματα του Ιησού στον κόσμο. Εκείνον όπου η καρδιά του είναι πλημμυρισμένη από την αγάπη για τον Κύριο.
Οι απόστολοι άρχισαν την προσευχή...αποστόλου: ο Θεός μας έπλασε πρόσωπα με συνείδηση και αγάπη. Ξέρουμε το καλό και το κακό, ξέρουμε να αγαπάμε και να μην αγαπάμε, γιατί ο Θεός μας έχει αφήσει και ελεύθερους να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε. Όμως η αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, η ταπείνωση, η υπακοή και όλες οι αρετές και τα χαρίσματα που κάθε άνθρωπος έχει, είναι δώρα του Θεού και ο αγώνας μας, από την παιδική μας ηλικία, είναι να τα κρατήσουμε, για το καλό το δικό μας και των συνανθρώπων μας.
Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία: Ιούδας και Ματθίας. Ο Ιούδας ένιωθε ότι ήταν ένας και μοναδικός, αναντικατάστατος. Η Εκκλησία όμως στην θέση του θα τοποθετήσει τον Ματθία ως δωδέκατο απόστολο. Ο Ιούδας αγάπησε μόνο τον εαυτό του. Ούτε να μετανοήσει δεν μπόρεσε για τα λάθη του. Να ζητήσει συγχώρεση από το Κύριο. Ο Ματθίας αφιερώνει την ζωή του στο να ακολουθεί τον Ιησού, από την αγάπη του στον Κύριο και την πίστη του στην Ανάσταση. Θυσιάζεται λοιπόν και αγωνίζεται τα δώρα που έχει λάβει από τον Κύριο να τα κρατήσει και να τα μεταφέρει και σ' άλλους ανθρώπους ως απόστολος του Κυρίου. Η εκλογή του Ματθία ήταν απόφαση του Αγίου Πνεύματος, γιατί ο κλήρος δεν ήταν τυχαίο γεγονός.
Ο Ματθίας στο εξής: δεν υπάρχει αναντικατάστατος άνθρωπος. Στη θέση του καθενός θα έρθει κάποιος άλλος. Μόνο που τα χαρίσματά του θα είναι διαφορετικά. Επομένως, δεν χρειάζεται να νομίζουμε ότι όλα εξαρτώνται από εμάς, ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Από την μικρή μας ηλικία ας μάθουμε ότι χρειάζεται να συνεργαζόμαστε με τους άλλους, να ακούμε τους μεγαλύτερους, αλλά και να προσφέρουμε τα χαρίσματά μας, την καλή μας διάθεση και την αγάπη, την εξυπνάδα μας, το χιούμορ μας, ό,τι γνωρίζουμε στους άλλους, για να χτίσουμε όμορφες παρέες και να πορευόμαστε στο δρόμο του Θεού.
Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Ιούδας ήταν δυστυχισμένος;
2. Ποια αποστολή είχαν οι Απόστολοι;
3. Με ποιον τρόπο οι απόστολοι εκλέγουν αυτόν που θα πάρει την θέση του Ιούδα;
4. Γιατί νομίζετε ο Ματθίας εκλέχτηκε απόστολος;
5. Υπάρχει αναντικατάστατος άνθρωπος ή χρειάζεται να μάθουμε να δοξάζουμε το Θεό για ό,τι μας έχει δώσει;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος. Να αγωνιζόμαστε λοιπόν για να κρατήσουμε αυτό που έχουμε και είμαστε.
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013
Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 4 – Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013:
4.00 μ.μ. Εσπερινός Ταξιαρχών.
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013 (των Ταξιαρχών) :
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 4 – Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013:
4.00 μ.μ. Εσπερινός Ταξιαρχών.
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013 (των Ταξιαρχών) :
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Ο πλούσιος και ο Λάζαρος
Μία από τις συγκλονιστικότερες σε διδάγματα παραβολές του Χριστού μας παραθέτει η Εκκλησία μας την πέμπτη Κυριακή του ευαγγελίου του Λουκά. Πρόκειται για την ιστορία του πλούσιου και του Λαζάρου (Λουκ. 16, 19-31). Του ανώνυμου κάτοχου περιουσίας, ο οποίος, παρότι γνωρίζει τον φτωχό συνάνθρωπό του Λάζαρο, δεν νιώθει την ανάγκη να τον συνδράμει στην απόλυτη δυστυχία που εκείνος βιώνει, αλλά απολαμβάνει τον δικό του τρόπο ζωής χωρίς διακοπή, σε ό,τι αφορά στην λαμπρότητα, με κύρια χαρακτηριστικά της την ενδυμασία και το πλούσιο φαγητό, ενώ ο Λάζαρος δεν έχει ούτε ρούχα ούτε τροφή.
Στην αιώνια ζωή τα πράγματα όμως αντιστρέφονται. Ο εντελώς μόνος του στην παρούσα ζωή Λάζαρος μεταφέρεται από τους αγγέλους και πηγαίνει στους κόλπους του Αβραάμ, όπου «παρακαλείται», παρηγορείται και χαίρεται, ενώ ο πλούσιος που απολάμβανε την συντροφιά των ανθρώπων και στη ζωή και στην ταφή του, εντελώς μόνος, χωρίς κάποιος να τον συνοδεύσει, υπάρχει εν βασάνοις στον άδη, στην κόλαση. Διαλέγεται με τον Αβραάμ, ζητώντας την παρηγοριά της καταψύξεως της γλώσσας του με λίγο νερό το οποίο θα του φέρει ο Λάζαρος. Αναγνωρίζει τόσο τον Αβραάμ ως πατέρα του, δηλαδή ως γενάρχη του λαού στον οποίο ανήκε, όσο και το Λάζαρο, γιατί τον έβλεπε στην επίγεια ζωή και ήξερε ποιος ήταν, ασχέτως της αδιαφορίας που επέδειξε.
Παράλληλα, στην πρότασή του να στείλει ο Αβραάμ τον Λάζαρο στον κόσμο και να προειδοποιήσει τα πέντε αδέρφια του να μην βρεθούν στην κατάσταση που ο ίδιος έχει περιπέσει, διαφαίνεται ότι ο πλούσιος διασώζει έστω και την αδελφική αγάπη, δηλαδή στο βάθος της ύπαρξής του δεν ήταν εντελώς διεστραμμένος, ενώ, από τον διάλογο με τον Αβραάμ διαφαίνεται ότι γνώριζε και τον λόγο του Μωυσή και τους προφήτες, δηλαδή δεν μπορούσε να προσποιηθεί έναντι του Θεού άγνοια για τη ζωή που είχε επιλέξει. Ο μωσαϊκός νόμος ξεκινούσε με την παραδοχή ότι ο Θεός του Ισραήλ είναι ο Θεός του καθενός Ιουδαίου και δεν επιτρεπόταν σ΄ αυτούς να έχουν οποιονδήποτε άλλο θεό, όπως για παράδειγμα το χρήμα. Γι’ αυτό και ο πλούσιος αναγνωρίζει ότι δικαίως υφίσταται ο ίδιος ό,τι υφίσταται, όμως δεν θα ήθελε για τα αδέρφια του να βρεθούν στον τόπο της βασάνου. Η μνήμη του όμως του επισημαίνει ότι, όπως και για τον ίδιο, έτσι και για τα αδέρφια του, εάν δεν συνέβαινε ένα συγκλονιστικό γεγονός, όπως η ανάσταση κάποιου από τους νεκρούς, θα ήταν αδύνατο να ακούσουν το λόγο του Θεού και να αλλάξουν ζωή. Ο Αβραάμ του δείχνει ότι η σκέψη του δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα. Εάν τα αδέρφια του ήθελαν να σωθούν, θα μπορούσαν πολύ απλά να επιλέξουν να ακολουθήσουν τα όσα η Γραφή ορίζει και δεν θα χρειαζόταν τον καταναγκασμό του θαύματος για να υποχρεωθούν μέσα από το φόβο να αλλάξουν ζωή, κάτι που για τον Αβραάμ ήταν βέβαιο ότι δεν θα συνέβαινε, διότι, όπως και ο πλούσιος παρέμενε αμετανόητος για τη ζωή του, έτσι κι εκείνοι δεν θα άλλαζαν.
Η στάση του πλούσιου στην παρούσα ζωή ερμηνεύει την μοναξιά του στην αιώνια. Ο πλούσιος δεν αισθάνθηκε διαχειριστής των αγαθών που επέτρεψε ο Θεός να έχει, αλλά κάτοχός τους. Αυτό γίνεται με κάθε αγαθό το οποίο μας δίδει ο Κύριός μας, είτε υλικό, είτε σε μορφή χαρίσματος. Ακόμη και το πρόσωπό μας, η ύπαρξή μας δεν μας ανήκει, αλλά είμαστε διαχειριστές της. Μας προίκισε ο Θεός με ιδιώματα που εικονίζουν τον Ίδιο. Μας έδωσε την αγάπη. Την ελευθερία. Το λογικό και την δημιουργικότητα. Την συνείδηση της ύπαρξης και την διαφορετικότητα σε σχέση με τους άλλους. Την δίψα για σχέση και μοίρασμα. Και μας καλεί να προσπαθήσουμε στην παρούσα ζωή να καταστήσουμε τα χαρίσματα και τις δωρεές μας αφορμή κοινωνίας με τον πλησίον μας και τον Ίδιο. Όποιος από εμάς επιμένει να κρατά τα χαρίσματά του μόνο για τον εαυτό του, να αδιαφορεί για τους άλλους, να κλείνει την πόρτα της καρδιάς του σ’ αυτούς και να εντοπίζει το νόημα της ζωής του στα ρούχα, την εμφάνισή του κατ’ όψιν δηλαδή, και στην απόλαυση της τράπεζας, καθιστώντας την ύπαρξή του σάρκα, στην ουσία καλύπτει τα χαρίσματά του με το στρώμα της ατομικής αυτάρκειας και διαλύει κάθε ευκαιρία, όχι μόνο για καλές πράξεις ή προσφορά στους άλλους, αλλά για να συνειδητοποιήσει τη χαρά του να μοιράζεται. Και όποιος μοιράζεται, κάνει το βήμα να συναντήσει το Θεό, που είναι ο Δωρεοδότης των πάντων. Όποιος παραμένει «στα ίδια», στην ουσία είναι μόνος στην παρούσα ζωή. Και η μοναξιά του θα συνεχίζεται αιώνια, γιατί δεν θα έχει αφήσει την ύπαρξή του να ανοιχτεί. Και ό,τι γνωρίζει κάποιος, αυτό εξακολουθεί να εφαρμόζει.
Αξίζει, τέλος, να σταθούμε στην παρουσία του φτωχού Λαζάρου. Ένα είναι το χαρακτηριστικό του. Η σιωπή του. Δεν παραπονιέται. Δεν διαμαρτύρεται. Ούτε στα σκυλιά. Αλλά ούτε και στην αιωνιότητα ακούμε τη φωνή του. Σιωπηλός και ταπεινός αποδέχεται την αδικία του πλούσιου. Την αδικία της φτώχειας. Την αδικία, στην παρούσα ζωή, που επέτρεψε να του συμβεί ο Θεός. Και στην αιώνια παρηγορείται και χαίρεται στους κόλπους του Αβραάμ πάλι χωρίς να μιλά. Χωρίς να επιχαίρει για τον πλούσιο και την μοναξιά του. Ταπεινός στη γη, ταπεινός και στον ουρανό. Αυτό ήταν το χάρισμά του. Να υπομένει εν σιωπή. Και αυτό το φαινομενικά ασήμαντο για την κοινωνία χάρισμα, το οποίο πιθανότατα σήμερα θα ήταν η μεγάλη αδυναμία του που θα τον καθιστούσε κοινωνικά απόβλητο και περιθωριοποιημένο, τον οδηγεί στον παράδεισο.
Η παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου δεν είναι απλώς μια αφορμή να φιλοσοφήσουμε τη ζωή μας ή να σκεφτούμε ότι ο Θεός μας θέλει ελεήμονες ή ότι υπάρχει μεταθανάτια πραγματικότητα. Είναι μία πρόσκληση από την πλευρά της Εκκλησίας να ξαναδούμε πού βρισκόμαστε τόσο έναντι του Θεού όσο και έναντι των ανθρώπων. Είμαστε στην θύρα για να εισέλθουμε στην οικία του πλούτου των παθών, της αυτάρκειας, της φιληδονίας ή είμαστε στον πυλώνα του κόσμου, αγωνιζόμενοι να κρατήσουμε ταπείνωση, σιωπή και υπομονή και να στρέψουμε το βλέμμα μας στην άλλη θύρα, εκείνη της «Παράδεισος», που ξεκινά από το εδώ και τώρα, ώστε να εμπιστευθούμε την παράκλησή μας στη σχέση μας με το Θεό, ο Οποίος μας δίδει όνομα για την αιωνιότητα και αντοχή στα βάσανα του παρόντος κόσμου.
Η κρίση της εποχής μας μάς υπενθυμίζει την αλήθεια του Μωυσή ότι «ένας είναι ο Κύριος ο Θεός μας και δεν υπάρχουν άλλοι θεοί για μας». Στηρίξαμε την ελπίδα μας στο θεό του χρήματος, ενδυθήκαμε την πορφύρα της δόξας του φαίνεσθαι, κτίσαμε σπίτια και ζωές γεμάτα από λαμπρή ευφροσύνη αγαθών και ηδονών και τώρα τρεφόμαστε από τα ψιχία τα πίπτοντα από τα τραπέζια των ισχυρών. Ας στρέψουμε τα βλέμματά μας στον ουρανό και ο Θεός γνωρίζει να μας στηρίξει. Και, παράλληλα, ας επιστρέψουμε στο νόημα της αγάπης και του μοιράσματος ως καλοί οικονόμοι της χάριτος και των χαρισμάτων που μας έδωσε ο Θεός. Για να βρούμε τη χαρά της δικής Του αγάπης τόσο στην παρούσα όσο και
στην αιώνια ζωή, στην οποία δεν θα είμαστε μόνοι μας, εκτός αν το επιλέξουμε.
Στην αιώνια ζωή τα πράγματα όμως αντιστρέφονται. Ο εντελώς μόνος του στην παρούσα ζωή Λάζαρος μεταφέρεται από τους αγγέλους και πηγαίνει στους κόλπους του Αβραάμ, όπου «παρακαλείται», παρηγορείται και χαίρεται, ενώ ο πλούσιος που απολάμβανε την συντροφιά των ανθρώπων και στη ζωή και στην ταφή του, εντελώς μόνος, χωρίς κάποιος να τον συνοδεύσει, υπάρχει εν βασάνοις στον άδη, στην κόλαση. Διαλέγεται με τον Αβραάμ, ζητώντας την παρηγοριά της καταψύξεως της γλώσσας του με λίγο νερό το οποίο θα του φέρει ο Λάζαρος. Αναγνωρίζει τόσο τον Αβραάμ ως πατέρα του, δηλαδή ως γενάρχη του λαού στον οποίο ανήκε, όσο και το Λάζαρο, γιατί τον έβλεπε στην επίγεια ζωή και ήξερε ποιος ήταν, ασχέτως της αδιαφορίας που επέδειξε.
Παράλληλα, στην πρότασή του να στείλει ο Αβραάμ τον Λάζαρο στον κόσμο και να προειδοποιήσει τα πέντε αδέρφια του να μην βρεθούν στην κατάσταση που ο ίδιος έχει περιπέσει, διαφαίνεται ότι ο πλούσιος διασώζει έστω και την αδελφική αγάπη, δηλαδή στο βάθος της ύπαρξής του δεν ήταν εντελώς διεστραμμένος, ενώ, από τον διάλογο με τον Αβραάμ διαφαίνεται ότι γνώριζε και τον λόγο του Μωυσή και τους προφήτες, δηλαδή δεν μπορούσε να προσποιηθεί έναντι του Θεού άγνοια για τη ζωή που είχε επιλέξει. Ο μωσαϊκός νόμος ξεκινούσε με την παραδοχή ότι ο Θεός του Ισραήλ είναι ο Θεός του καθενός Ιουδαίου και δεν επιτρεπόταν σ΄ αυτούς να έχουν οποιονδήποτε άλλο θεό, όπως για παράδειγμα το χρήμα. Γι’ αυτό και ο πλούσιος αναγνωρίζει ότι δικαίως υφίσταται ο ίδιος ό,τι υφίσταται, όμως δεν θα ήθελε για τα αδέρφια του να βρεθούν στον τόπο της βασάνου. Η μνήμη του όμως του επισημαίνει ότι, όπως και για τον ίδιο, έτσι και για τα αδέρφια του, εάν δεν συνέβαινε ένα συγκλονιστικό γεγονός, όπως η ανάσταση κάποιου από τους νεκρούς, θα ήταν αδύνατο να ακούσουν το λόγο του Θεού και να αλλάξουν ζωή. Ο Αβραάμ του δείχνει ότι η σκέψη του δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα. Εάν τα αδέρφια του ήθελαν να σωθούν, θα μπορούσαν πολύ απλά να επιλέξουν να ακολουθήσουν τα όσα η Γραφή ορίζει και δεν θα χρειαζόταν τον καταναγκασμό του θαύματος για να υποχρεωθούν μέσα από το φόβο να αλλάξουν ζωή, κάτι που για τον Αβραάμ ήταν βέβαιο ότι δεν θα συνέβαινε, διότι, όπως και ο πλούσιος παρέμενε αμετανόητος για τη ζωή του, έτσι κι εκείνοι δεν θα άλλαζαν.
Η στάση του πλούσιου στην παρούσα ζωή ερμηνεύει την μοναξιά του στην αιώνια. Ο πλούσιος δεν αισθάνθηκε διαχειριστής των αγαθών που επέτρεψε ο Θεός να έχει, αλλά κάτοχός τους. Αυτό γίνεται με κάθε αγαθό το οποίο μας δίδει ο Κύριός μας, είτε υλικό, είτε σε μορφή χαρίσματος. Ακόμη και το πρόσωπό μας, η ύπαρξή μας δεν μας ανήκει, αλλά είμαστε διαχειριστές της. Μας προίκισε ο Θεός με ιδιώματα που εικονίζουν τον Ίδιο. Μας έδωσε την αγάπη. Την ελευθερία. Το λογικό και την δημιουργικότητα. Την συνείδηση της ύπαρξης και την διαφορετικότητα σε σχέση με τους άλλους. Την δίψα για σχέση και μοίρασμα. Και μας καλεί να προσπαθήσουμε στην παρούσα ζωή να καταστήσουμε τα χαρίσματα και τις δωρεές μας αφορμή κοινωνίας με τον πλησίον μας και τον Ίδιο. Όποιος από εμάς επιμένει να κρατά τα χαρίσματά του μόνο για τον εαυτό του, να αδιαφορεί για τους άλλους, να κλείνει την πόρτα της καρδιάς του σ’ αυτούς και να εντοπίζει το νόημα της ζωής του στα ρούχα, την εμφάνισή του κατ’ όψιν δηλαδή, και στην απόλαυση της τράπεζας, καθιστώντας την ύπαρξή του σάρκα, στην ουσία καλύπτει τα χαρίσματά του με το στρώμα της ατομικής αυτάρκειας και διαλύει κάθε ευκαιρία, όχι μόνο για καλές πράξεις ή προσφορά στους άλλους, αλλά για να συνειδητοποιήσει τη χαρά του να μοιράζεται. Και όποιος μοιράζεται, κάνει το βήμα να συναντήσει το Θεό, που είναι ο Δωρεοδότης των πάντων. Όποιος παραμένει «στα ίδια», στην ουσία είναι μόνος στην παρούσα ζωή. Και η μοναξιά του θα συνεχίζεται αιώνια, γιατί δεν θα έχει αφήσει την ύπαρξή του να ανοιχτεί. Και ό,τι γνωρίζει κάποιος, αυτό εξακολουθεί να εφαρμόζει.
Αξίζει, τέλος, να σταθούμε στην παρουσία του φτωχού Λαζάρου. Ένα είναι το χαρακτηριστικό του. Η σιωπή του. Δεν παραπονιέται. Δεν διαμαρτύρεται. Ούτε στα σκυλιά. Αλλά ούτε και στην αιωνιότητα ακούμε τη φωνή του. Σιωπηλός και ταπεινός αποδέχεται την αδικία του πλούσιου. Την αδικία της φτώχειας. Την αδικία, στην παρούσα ζωή, που επέτρεψε να του συμβεί ο Θεός. Και στην αιώνια παρηγορείται και χαίρεται στους κόλπους του Αβραάμ πάλι χωρίς να μιλά. Χωρίς να επιχαίρει για τον πλούσιο και την μοναξιά του. Ταπεινός στη γη, ταπεινός και στον ουρανό. Αυτό ήταν το χάρισμά του. Να υπομένει εν σιωπή. Και αυτό το φαινομενικά ασήμαντο για την κοινωνία χάρισμα, το οποίο πιθανότατα σήμερα θα ήταν η μεγάλη αδυναμία του που θα τον καθιστούσε κοινωνικά απόβλητο και περιθωριοποιημένο, τον οδηγεί στον παράδεισο.
Η παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου δεν είναι απλώς μια αφορμή να φιλοσοφήσουμε τη ζωή μας ή να σκεφτούμε ότι ο Θεός μας θέλει ελεήμονες ή ότι υπάρχει μεταθανάτια πραγματικότητα. Είναι μία πρόσκληση από την πλευρά της Εκκλησίας να ξαναδούμε πού βρισκόμαστε τόσο έναντι του Θεού όσο και έναντι των ανθρώπων. Είμαστε στην θύρα για να εισέλθουμε στην οικία του πλούτου των παθών, της αυτάρκειας, της φιληδονίας ή είμαστε στον πυλώνα του κόσμου, αγωνιζόμενοι να κρατήσουμε ταπείνωση, σιωπή και υπομονή και να στρέψουμε το βλέμμα μας στην άλλη θύρα, εκείνη της «Παράδεισος», που ξεκινά από το εδώ και τώρα, ώστε να εμπιστευθούμε την παράκλησή μας στη σχέση μας με το Θεό, ο Οποίος μας δίδει όνομα για την αιωνιότητα και αντοχή στα βάσανα του παρόντος κόσμου.
Η κρίση της εποχής μας μάς υπενθυμίζει την αλήθεια του Μωυσή ότι «ένας είναι ο Κύριος ο Θεός μας και δεν υπάρχουν άλλοι θεοί για μας». Στηρίξαμε την ελπίδα μας στο θεό του χρήματος, ενδυθήκαμε την πορφύρα της δόξας του φαίνεσθαι, κτίσαμε σπίτια και ζωές γεμάτα από λαμπρή ευφροσύνη αγαθών και ηδονών και τώρα τρεφόμαστε από τα ψιχία τα πίπτοντα από τα τραπέζια των ισχυρών. Ας στρέψουμε τα βλέμματά μας στον ουρανό και ο Θεός γνωρίζει να μας στηρίξει. Και, παράλληλα, ας επιστρέψουμε στο νόημα της αγάπης και του μοιράσματος ως καλοί οικονόμοι της χάριτος και των χαρισμάτων που μας έδωσε ο Θεός. Για να βρούμε τη χαρά της δικής Του αγάπης τόσο στην παρούσα όσο και
στην αιώνια ζωή, στην οποία δεν θα είμαστε μόνοι μας, εκτός αν το επιλέξουμε.
Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου – Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013:
8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Δοξολογία για την εθνική επέτειο.
Επιμνημόσυνη Δέηση στο Ηρώο.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Όσοι ενήλικες ενδιαφέρονται να μάθουν Βυζαντινή Μουσική, ας έλθουν το Σάββατο 2 Νοεμβρίου στις 5.00 μ.μ. στο Ναό για να κανονίσουν ώρα με τον υπεύθυνο.
Την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου και ώρα 12.00 μ. θα τελεσθεί ο Αγιασμός εγκαινίων του νέου Σχολείου της ενορίας μας.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου – Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013:
8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Δοξολογία για την εθνική επέτειο.
Επιμνημόσυνη Δέηση στο Ηρώο.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Όσοι ενήλικες ενδιαφέρονται να μάθουν Βυζαντινή Μουσική, ας έλθουν το Σάββατο 2 Νοεμβρίου στις 5.00 μ.μ. στο Ναό για να κανονίσουν ώρα με τον υπεύθυνο.
Την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου και ώρα 12.00 μ. θα τελεσθεί ο Αγιασμός εγκαινίων του νέου Σχολείου της ενορίας μας.
Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 21 – Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013 (Αγίου Δημητρίου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία, στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού μας, θα πραγματοποιηθεί ο Αγιασμός και η εορτή έναρξης των κατηχητικών σχολείων.
Ενδιαφέρει Μικρούς και ΜΕΓΑΛΟΥΣ!!!
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 21 – Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013 (Αγίου Δημητρίου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία, στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού μας, θα πραγματοποιηθεί ο Αγιασμός και η εορτή έναρξης των κατηχητικών σχολείων.
Ενδιαφέρει Μικρούς και ΜΕΓΑΛΟΥΣ!!!
Η κυρία Τζοβάννα και ο Μάνος
Η κυρία Τζοβάννα και ο Μάνος
Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της, την Ε' Δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο.
Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσος... Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.
Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό. Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες, έμεινε έκπληκτη!
Η δασκάλα της Α' Δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους. Είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».
Η δασκάλα της Β' Δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια∙ η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».
Η δασκάλα της Γ' δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός γι΄ αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει, εάν δεν παρθούν ορισμένα μέτρα».
Η δασκάλα της Δ' Δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».
Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα. Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών, καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.
Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου». Όταν έφυγαν τα παιδιά, έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.
Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα, που είχε ποτέ στη ζωή του. Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο. Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Μετά τέσσερα χρόνια, πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα, που είχε σε όλη του την ζωή.
Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι, αφού πήρε το δίπλωμά του, αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.
Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού. Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα - χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες. Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.
Όταν συναντήθηκαν, αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα. Σαςευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».
Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Το άνοιγμα των σχολείων κάθε Σεπτέμβριο σηματοδοτεί μια νέα αρχή για την ζωή σχεδόν όλων, αφού όλοι μας σχετιζόμαστε με παιδιά στην οικογένεια από τη μία και για όλους περνά ο καιρός της καλοκαιρινής χαλάρωσης από την άλλη.
Σ΄ αυτήν τη νέα περίοδο, που δυστυχώς για μία ακόμη χρονιά φαίνεται να ξεκινά με δυσκολίες και με ακόμη χειρότερη προοπτική για το μέλλον, θα είχε ιδιαίτερη αξία να προβληματιστούμε στις σχέσεις που δημιουργούμε με τους άλλους. Και αν ο ρόλος του δασκάλου είναι τόσο σπουδαίος, γιατί έχει να κάνει με τα παιδιά, τους πολίτες του μέλλοντος, ας μην ξεχνούμε ότι και ο καθένας μας στη συναναστροφή του με τους άλλους αφήνει σημάδια και παρακινεί με το ενδιαφέρον του, τα λόγια του, τις εκφράσεις του. Τι κι αν δεν έχουμε απέναντί μας πάντα παιδιά; Ακριβώς, το γεγονός ότι οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής μας δυσκολεύουν, θα πρέπει να μας κάνει να στραφούμε σε κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Στο τι πραγματικά μεταφέρουμε στους άλλους με τους οποίους συνυπάρχουμε, στο σπίτι, στη γειτονιά, στον εργασιακό χώρο, στην καθημερινότητά μας.
Ας δείξουμε ενδιαφέρον για τους άλλους, ας τους προσέξουμε, ας τους ακούσουμε, ας τους αγαπήσουμε!
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Όσο αγαπώ, υπάρχω!
Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της, την Ε' Δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο.
Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσος... Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.
Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό. Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες, έμεινε έκπληκτη!
Η δασκάλα της Α' Δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους. Είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».
Η δασκάλα της Β' Δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια∙ η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».
Η δασκάλα της Γ' δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός γι΄ αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει, εάν δεν παρθούν ορισμένα μέτρα».
Η δασκάλα της Δ' Δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».
Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα. Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών, καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.
Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου». Όταν έφυγαν τα παιδιά, έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.
Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα, που είχε ποτέ στη ζωή του. Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο. Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Μετά τέσσερα χρόνια, πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα, που είχε σε όλη του την ζωή.
Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι, αφού πήρε το δίπλωμά του, αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.
Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού. Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα - χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες. Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.
Όταν συναντήθηκαν, αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα. Σαςευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».
Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Το άνοιγμα των σχολείων κάθε Σεπτέμβριο σηματοδοτεί μια νέα αρχή για την ζωή σχεδόν όλων, αφού όλοι μας σχετιζόμαστε με παιδιά στην οικογένεια από τη μία και για όλους περνά ο καιρός της καλοκαιρινής χαλάρωσης από την άλλη.
Σ΄ αυτήν τη νέα περίοδο, που δυστυχώς για μία ακόμη χρονιά φαίνεται να ξεκινά με δυσκολίες και με ακόμη χειρότερη προοπτική για το μέλλον, θα είχε ιδιαίτερη αξία να προβληματιστούμε στις σχέσεις που δημιουργούμε με τους άλλους. Και αν ο ρόλος του δασκάλου είναι τόσο σπουδαίος, γιατί έχει να κάνει με τα παιδιά, τους πολίτες του μέλλοντος, ας μην ξεχνούμε ότι και ο καθένας μας στη συναναστροφή του με τους άλλους αφήνει σημάδια και παρακινεί με το ενδιαφέρον του, τα λόγια του, τις εκφράσεις του. Τι κι αν δεν έχουμε απέναντί μας πάντα παιδιά; Ακριβώς, το γεγονός ότι οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής μας δυσκολεύουν, θα πρέπει να μας κάνει να στραφούμε σε κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Στο τι πραγματικά μεταφέρουμε στους άλλους με τους οποίους συνυπάρχουμε, στο σπίτι, στη γειτονιά, στον εργασιακό χώρο, στην καθημερινότητά μας.
Ας δείξουμε ενδιαφέρον για τους άλλους, ας τους προσέξουμε, ας τους ακούσουμε, ας τους αγαπήσουμε!
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Όσο αγαπώ, υπάρχω!
ἠρώτησαν αὐτὸν ... ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν
καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο•
Ίσως μας φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι οι κάτοικοι των Γαδάρων έδιωξαν τόσο εύκολα και γρήγορα τον Χριστό από την περιοχή τους, ξεχνώντας ότι και μεις σήμερα, στην καθημερινότητά μας, συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
Άλλοτε παρακινούμενοι από τον διάβολο (με πειρασμούς) και άλλοτε από τη δική μας υποδούλωση στην αμαρτία και την κακία απομακρίνουμε το Χριστό. Το πνεύμα του σημερινού κόσμου που εκφράζεται με το συμφέρον, το κέρδος, την απάτη, την εκμετάλλευση του ανθρώπου, την φιλοδοξία και την φιληδονία αντιστρατεύεται στο πνεύμα της αγάπης, της διακονίας, της προσφοράς και της θυσίας που επαγγέλλεται ο Χριστός.
Το δαιμονικό πνεύμα, ακόμη, προσπαθεί να ρίξει τον άνθρωπο στον γκρεμό μιας ζωής χωρίς Θεό, σπέρνοντας την αμφισβήτηση της υπάρξεως του Θεού και της αιωνιότητας.
Ο ορθολογισμός και η πίστη μόνο στα όσα γίνονται αντιληπτά δια των αισθήσεων, είναι ένα ακόμη βήμα για τον εξοστρακισμό του Χριστού από τη ζωή μας. Σ΄ αυτήν την περίπτωση, επειδή ο θάνατος είναι το σταμάτημα της λειτουργίας των αισθήσεων και της δυνατότητας κοινωνίας που αυτές παρέχουν, δεν υπάρχει αιωνιότητα. Έτσι όμως δεν μπορείς να κοινωνήσεις με τους αδελφούς σου στην εκκλησία κοινωνώντας και αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα το Χριστό ως Θεό, που σε αγιάζει και σε μεταμορφώνει εσωτερικά κάνοντάς σε να βλέπεις πέρα από τις αισθήσεις.
Και αυτή η κοινωνία Θεό, καταργεί τις διακρίσεις προς τους αδελφούς. Της μόρφωσης, του πλούτου της διανόησης, της καθαρότητας και της τελειότητας, της επίγειας σοφίας. Αυτή η κοινωνία με το Θεό απαιτεί την ταπείνωση, την πραότητα, την προσφορά, την θυσία, την δικαιοσύνη της αγάπης προς τους αδελφούς.
Αν έτσι πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην εργασία μας, τότε θα εξασφαλίσουμε και την παρουσία του Χριστού κοντά μας.
Ίσως μας φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι οι κάτοικοι των Γαδάρων έδιωξαν τόσο εύκολα και γρήγορα τον Χριστό από την περιοχή τους, ξεχνώντας ότι και μεις σήμερα, στην καθημερινότητά μας, συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
Άλλοτε παρακινούμενοι από τον διάβολο (με πειρασμούς) και άλλοτε από τη δική μας υποδούλωση στην αμαρτία και την κακία απομακρίνουμε το Χριστό. Το πνεύμα του σημερινού κόσμου που εκφράζεται με το συμφέρον, το κέρδος, την απάτη, την εκμετάλλευση του ανθρώπου, την φιλοδοξία και την φιληδονία αντιστρατεύεται στο πνεύμα της αγάπης, της διακονίας, της προσφοράς και της θυσίας που επαγγέλλεται ο Χριστός.
Το δαιμονικό πνεύμα, ακόμη, προσπαθεί να ρίξει τον άνθρωπο στον γκρεμό μιας ζωής χωρίς Θεό, σπέρνοντας την αμφισβήτηση της υπάρξεως του Θεού και της αιωνιότητας.
Ο ορθολογισμός και η πίστη μόνο στα όσα γίνονται αντιληπτά δια των αισθήσεων, είναι ένα ακόμη βήμα για τον εξοστρακισμό του Χριστού από τη ζωή μας. Σ΄ αυτήν την περίπτωση, επειδή ο θάνατος είναι το σταμάτημα της λειτουργίας των αισθήσεων και της δυνατότητας κοινωνίας που αυτές παρέχουν, δεν υπάρχει αιωνιότητα. Έτσι όμως δεν μπορείς να κοινωνήσεις με τους αδελφούς σου στην εκκλησία κοινωνώντας και αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα το Χριστό ως Θεό, που σε αγιάζει και σε μεταμορφώνει εσωτερικά κάνοντάς σε να βλέπεις πέρα από τις αισθήσεις.
Και αυτή η κοινωνία Θεό, καταργεί τις διακρίσεις προς τους αδελφούς. Της μόρφωσης, του πλούτου της διανόησης, της καθαρότητας και της τελειότητας, της επίγειας σοφίας. Αυτή η κοινωνία με το Θεό απαιτεί την ταπείνωση, την πραότητα, την προσφορά, την θυσία, την δικαιοσύνη της αγάπης προς τους αδελφούς.
Αν έτσι πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην εργασία μας, τότε θα εξασφαλίσουμε και την παρουσία του Χριστού κοντά μας.
Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013
Σε σας έδωσε ο Θεός να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας Του
«Σε σας έδωσε ο Θεός να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας Του, ενώ στους υπόλοιπους αυτά δίνονται με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν αλλά να μην βλέπουν και να ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν».
Οι μαθητές του Χριστού, και κατ’ επέκτασιν οι χριστιανοί , έχουν λάβει από τον ίδιο τον Κύριο το προνόμιο και την ευλογία να γνωρίζουν τα μυστήρια της Βασιλείας Του. Αυτό σημαίνει ότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι γι’ αυτούς « βρώσις και πόσις», δηλαδή υλικό γεγονός το οποίο καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά βαθύτερο οντολογικό, υπαρξιακό γεγονός.
Οι μαθητές γνωρίζουν ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μία πρόσκληση επανεύρεσης του αληθινού ανθρώπινου προορισμού, του τι δηλαδή είναι ο άνθρωπος, το πώς μπορεί να βιώσει το αληθινό νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο από την σχέση του με το Θεό δια του Ιησού Χριστού.
Το πώς επιτυγχάνεται και βιώνεται αυτή η σχέση είναι ένα μυστήριο. Μυστήριο με την έννοια ότι δεν είναι ο άνθρωπος που σχετίζεται με το Θεό χάρις στις δικές του δυνάμεις, αλλά είναι ο Θεός που κατεβαίνει, γίνεται άνθρωπος και δείχνει στον άνθρωπο τι σημαίνει αγάπη, κοινωνία μαζί Του και αιώνια ζωή.
Και τότε ο άνθρωπος το μόνο που έχει να κάνει είναι να γίνεται «γη αγαθή», δηλαδή να απομακρύνει από τη ζωή του όλες εκείνες τις μικρές ή τις μεγάλες μέριμνες που γίνονται αγκάθια, τα οποία εμποδίζουν την καρποφορία της Βασιλείας εντός του. Να ξεπεράσει τον εγωισμό του, το ατομικό συμφέρον, την θεοποίηση του εαυτού του. Εδώ το μυστήριο έγκειται στη δύναμη της αγάπης προς το Θεό, που υπερβαίνει κάθε άλλη αγάπη.
Και δίνει ο Θεός και τα μυστήρια της Εκκλησία και η μετοχή σ’ αυτά μεταμορφώνει τον άνθρωπο.
Ο κόσμος σήμερα θυμίζει το λαό εκείνον που άκουγε τις παραβολές, κοίταζε αλλά δεν έβλεπε, άκουγε, αλλά δεν καταλάβαινε. Αυτό συμβαίνει και σε μας τους χριστιανούς. Ενώ βλέπουμε τη ζωή της Εκκλησίας, ακούμε το λόγο του Θεού, μαθαίνουμε ότι ο δρόμος της πίστης οδηγεί στη σχέση με το Χριστό, εντούτοις δεν κάνουμε την Εκκλησία ζωή μας. Κι έτσι ο σπόρος της παρουσίας του Θεού δεν βρίσκει γη αγαθή, αλλά απιστία, μέριμνες, υποταγή στο κοσμικό πνεύμα και την οδό του διαβόλου. Και η σχέση μας με την Εκκλησία γίνεται μία τυπική θρησκευτικότητα, η οποία δεν μας δίνει νόημα ζωής.
Οι μαθητές του Χριστού, και κατ’ επέκτασιν οι χριστιανοί , έχουν λάβει από τον ίδιο τον Κύριο το προνόμιο και την ευλογία να γνωρίζουν τα μυστήρια της Βασιλείας Του. Αυτό σημαίνει ότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι γι’ αυτούς « βρώσις και πόσις», δηλαδή υλικό γεγονός το οποίο καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά βαθύτερο οντολογικό, υπαρξιακό γεγονός.
Οι μαθητές γνωρίζουν ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μία πρόσκληση επανεύρεσης του αληθινού ανθρώπινου προορισμού, του τι δηλαδή είναι ο άνθρωπος, το πώς μπορεί να βιώσει το αληθινό νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο από την σχέση του με το Θεό δια του Ιησού Χριστού.
Το πώς επιτυγχάνεται και βιώνεται αυτή η σχέση είναι ένα μυστήριο. Μυστήριο με την έννοια ότι δεν είναι ο άνθρωπος που σχετίζεται με το Θεό χάρις στις δικές του δυνάμεις, αλλά είναι ο Θεός που κατεβαίνει, γίνεται άνθρωπος και δείχνει στον άνθρωπο τι σημαίνει αγάπη, κοινωνία μαζί Του και αιώνια ζωή.
Και τότε ο άνθρωπος το μόνο που έχει να κάνει είναι να γίνεται «γη αγαθή», δηλαδή να απομακρύνει από τη ζωή του όλες εκείνες τις μικρές ή τις μεγάλες μέριμνες που γίνονται αγκάθια, τα οποία εμποδίζουν την καρποφορία της Βασιλείας εντός του. Να ξεπεράσει τον εγωισμό του, το ατομικό συμφέρον, την θεοποίηση του εαυτού του. Εδώ το μυστήριο έγκειται στη δύναμη της αγάπης προς το Θεό, που υπερβαίνει κάθε άλλη αγάπη.
Και δίνει ο Θεός και τα μυστήρια της Εκκλησία και η μετοχή σ’ αυτά μεταμορφώνει τον άνθρωπο.
Ο κόσμος σήμερα θυμίζει το λαό εκείνον που άκουγε τις παραβολές, κοίταζε αλλά δεν έβλεπε, άκουγε, αλλά δεν καταλάβαινε. Αυτό συμβαίνει και σε μας τους χριστιανούς. Ενώ βλέπουμε τη ζωή της Εκκλησίας, ακούμε το λόγο του Θεού, μαθαίνουμε ότι ο δρόμος της πίστης οδηγεί στη σχέση με το Χριστό, εντούτοις δεν κάνουμε την Εκκλησία ζωή μας. Κι έτσι ο σπόρος της παρουσίας του Θεού δεν βρίσκει γη αγαθή, αλλά απιστία, μέριμνες, υποταγή στο κοσμικό πνεύμα και την οδό του διαβόλου. Και η σχέση μας με την Εκκλησία γίνεται μία τυπική θρησκευτικότητα, η οποία δεν μας δίνει νόημα ζωής.
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013
«οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν»
«οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν»
Με τη νεκρική πομπή που συνόδευε έναν νέο άνθρωπο συναντάται ο Χριστός στην πόλη Ναΐν. Και από την πένθιμη αυτή πορεία, ξεχωρίζει το πρόσωπο της μητέρας του παιδιού που κλαίει για τη σκληρότητα του θανάτου, την απώλεια του υιού της, την μοναξιά στην οποία βυθίζεται! Αυτή τη μάνα βλέπει και ο Χριστός και την σπλαχνίζεται. Σπλαχνίζεται και όλη την ανθρωπότητα που πορεύεται προς το θάνατο, την ανθρωπότητα που είναι δημιουργημένη κατ΄ εικόνα και ομοίωσή Του, αθάνατη. Έτσι, αποφασίζει να δείξει τη θεϊκή ευσπλαχνία στον άνθρωπο και δύναμη πάνω και στο θάνατο. Θα προχωρήσει, θα ακουμπήσει τη σορό και εκείνη τη στιγμή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ευαγγελιστής, «οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν» (Λουκ. 7, 14). Σταμάτησαν να προχωρούν αυτοί που κρατούσαν το νεκροκρέβατο, μόλις είδαν το Χριστό να ακουμπά το νεκρό σώμα του μοναχογιού της χήρας.
Σταμάτησαν την πορεία προς την ταφή. Με την παρουσία του Χριστού, ακόμη και ο πιο σκληρός και ο πιο αδιάφορος άνθρωπος, μπορεί για μία στιγμή να σταματήσει να πορεύεται προς το θάνατο και το τέλος. Και είναι ο θάνατος όχι μόνο βιολογικός. Είναι η κάθε μορφή κακού και αμαρτίας που μας χωρίζει από την αγάπη του Θεού και μας κάνει να απομακρυνόμαστε από το συνάνθρωπο. Η παρουσία του Χριστού ρίχνει λίγο φως στα έγκατα της ύπαρξής μας. Μας κάνει να στεκόμαστε με προβληματισμό απέναντι στο ζήτημα του θανάτου. Μας κάνει να βλέπουμε από την μία πλευρά το Χριστό που είναι η Ζωή και η Ανάστασις και από την άλλη τους εαυτούς μας, οι οποίοι πορευόμαστε, όσο κι αν προσπαθούμε, ολοταχώς με τα φορτία του θανάτου φορτωμένα στις πλάτες της ύπαρξής μας. Βιοτικές μέριμνες, άγχη και αγωνίες, αδυναμία να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε, αδυναμία να προσευχηθούμε, αδυναμία να αποδεχτούμε ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής μας.
Την ίδια στιγμή, τα δικαιώματά μας για ζωή, για χαρά και ευτυχία, για τις ηδονές του βίου τούτου, μας σπρώχνουν να προχωρήσουμε προς το μνήμα. Μας γεννούν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε χρόνο. Ότι ο θάνατος είναι για τους άλλους και ότι εμείς με κάποιον τρόπο θα τον αποφύγουμε. Ή, έστω κι αν δεν τον αποφύγουμε, δεν ήρθε η ώρα μας. Έτσι, παρασυρόμαστε και πορευόμαστε κι εμείς με τους πολλούς, υποταγμένοι στο θάνατο. Ο Χριστός όμως, απλώνοντας το χέρι στη σορό, μας ζητά να περιμένουμε. Να έχουμε την μνήμη του θανάτου μεν, αλλά, την ίδια στιγμή, να στρέψουμε το βλέμμα μας σ’ Εκείνον με την ελπίδα ότι για όλους ο θάνατος νικήθηκε, αρκεί να είμαστε μαζί Του, δίπλα Του, αρκεί να μπορούμε τόσο όσο ζούμε, αλλά και όταν φεύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο να απλώσουμε το χέρι μας και να το βάλουμε στο δικό Του, για να μας παραδώσει στους συγγενείς μας εν πνεύματι, που είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Ο Χριστός κάνει τους μεταφέροντας τη σορό να σταματήσουν. Μαζί μ’ αυτούς καλεί τον καθέναν από εμάς να σταματήσει την πορεία του προς το θάνατο που η ζωή μακριά απ’ Αυτόν φέρει, να σταματήσουμε να νικιόμαστε από την αμαρτία, να σταματήσουμε να ζούμε σα να μην υπάρχει ψυχή, να σταματήσουμε να κατατρωγόμαστε από την αγωνία και το άγχος για το αύριο, και να μην αποκάμουμε από τον πνευματικό θάνατο, ο οποίος μας απειλεί αιώνια. Μας καλεί να σταματήσουμε σε προσωπικό επίπεδο μια ζωή που δεν έχει ως κύριο γνώμονα και μέτρο την αγάπη προς τον πλησίον, αλλά την φροντίδα μόνο για το εγώ και τη σάρκα μας. Και να ζούμε με το ήθος της προσευχής και της άσκησης, που μας γεννά την ελπίδα της κοινωνίας μαζί Του, εντός της Εκκλησίας και της πνευματικής της ζωής.
Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013
«Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».
«Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».
Ο Χριστός μας καλεί στο να ομοιάσουμε στον ίδιο το Θεό. Αυτή ήταν η αποστολή Του στη γη: να πετύχουμε την ομοίωσή μας με το Θεό. Και σήμερα με την επί του όρους Ομιλία Του, μας δίνει το τι είναι αυτό το οποίο θα πρέπει να κάνουμε για να ομοιάσουμε στο Θεό. Να γίνουμε οικτίρμονες – ευσπλαχνικοί, ελεήμονες, φιλάνθρωποι.
Και πράγματι αυτό είναι το χαρακτηριστικό του Θεού, η ευσπλαχνία Του, η αγάπη Του. Είναι κάτι που δεν χωράει στο μυαλό μας, γιατί απλούστατα χρησιμοποιούμε την περιορισμένη λογική μας, αλλά ας προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση στα ερωτήματα:
Για ποιο λόγο ο Θεός μας κατασκεύασε;
Πως αντέδρασε στην παρακοή μας;
Γιατί ο ίδιος έγινε άνθρωπος;
Πως αντιμετώπισαν οι άνθρωποι τον Θεάνθρωπο Ιησού; (Και τότε και τώρα)
Πως αντέδρασε ο Ιησούς πάνω στο Σταυρό;
Και σε όλα αυτά η απάντηση είναι μία! ΑΓΑΠΗ – ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ
Και η ευσπλαχνία αυτή είναι «παραδόξως» γνωστή σε κάθε άνθρωπο. Είναι έμφυτη. Είναι στοιχείο της υπάρξεώς του.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για την εφαρμογή και υλοποίηση αυτού του Θείου παραγγέλματος.
Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013
«Έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί Κύριε»
«Ανήρ αμαρτωλός ειμί». Πόσοι από εμάς θα αναφωνούσαμε αυτή τη φράση στη θέση του Πέτρου; Γευόμαστε την αφθονία των ευεργεσιών του Θεού στη ζωή μας και η σκέψη μας είναι ότι αυτά τα αγαθά τα δικαιούμαστε, γιατί εργαζόμαστε, γιατί έχουμε χαρίσματα, γιατί είμαστε ικανοί, γιατί οι άλλοι μας οφείλουν, γιατί ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εμάς. Ζούμε σε έναν πολιτισμό, άλλωστε, δικαιωμάτων, όπου ο καθένας μας θεωρεί ότι ο άλλος του οφείλει, ότι ο κόσμος και η κοινωνία οφείλουν να μας δώσουν αυτό που δικαιούμαστε. Και όχι μόνο αυτό. Μη έχοντας αυτογνωσία και μη κάνοντας αυτοκριτική, μεγεθύνουμε τις δυνατότητές μας και ζητούμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ακόμη και απέναντι στις ευεργεσίες του Θεού, δεν είμαστε έτοιμοι να δοξάσουμε και να ευχαριστήσουμε. Πόσο μάλλον να αναφωνήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι αδύναμοι και αμαρτωλοί.
«Ανήρ αμαρτωλός ειμί». Ο Πέτρος μπροστά στη δύναμη του Θεού συναισθάνεται το μέγεθος της αναξιότητάς του. Γνωρίζει αν είναι ικανός ψαράς. Γνωρίζει πότε τα ψάρια προσελκύονται και πότε όχι. Μπροστά στο Χριστό όμως συνειδητοποιεί το θαύμα της παρουσίας του Θεού στη ζωή του και εκεί όλες οι ικανότητες και οι γνώσεις του γίνονται σύντριμμα. Το μόνο που αισθάνεται είναι η αμαρτωλότητά του. Η ρυπαρότητα της ψυχής του. Το ότι δεν είναι τίποτα μπροστά στο Χριστό. Την οντολογική και πνευματική του ανυπαρξία. Πόσες φορές εμείς επιζητούμε το θαύμα; Και μάλιστα απαιτητικά από το Θεό; Χωρίς ταπείνωση, χωρίς συναίσθηση της θέσης μας μπροστά στο μεγαλείο του Θεού, της μικρότητάς μας.
«Ανήρ αμαρτωλός ειμί». Ο Πέτρος συναισθάνεται την συγκατάβαση του Θεού, το άδειασμα που κάνει ο Θεός να έρθει στο κοντά του, δίπλα του, στο πλοίο του και ζητά από το Χριστό όχι να φύγει από τη ζωή του, αλλά να μη μένει κοντά του, γιατί εκείνος δεν μπορεί να αντέξει τη δύναμη της θεότητας. Πόσες φορές στη ζωή μας προσερχόμαστε να κοινωνήσουμε των αχράντων μυστηρίων, να λάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, χωρίς να συναισθανόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί. Ότι η παρουσία του Χριστού ξεσκεπάζει το μέγεθος της πνευματικής μας ασθένειας. Και προσερχόμαστε με θράσος και έλλειψη επίγνωσης χωρίς ούτε καν να συμφιλιωθούμε με το διπλανό μας. Και όχι μόνο. Πόσες φορές ερχόμαστε απέναντι στην Εκκλησία και απαιτούμε από Αυτήν, χωρίς να συναισθανόμαστε ότι στην Εκκλησία οφείλουμε πρωτίστως να δώσουμε την αμαρτωλότητά μας, να αναγνωρίσουμε τις ελλείψεις μας και να καταθέσουμε με εμπιστοσύνη όχι την ελπίδα για πλούτο και για αναπλήρωση των υλικών μας αγαθών, αλλά την δίψα για μετάνοια και ταπεινότητα.
Οι άνθρωποι παραμένουμε προσκολλημένοι στις βιοτικές μας μέριμνες, στους ιχθύες που πρέπει να αλιεύσουμε για να ζήσουμε. Η παρουσία του Χριστού στο πλοιάριο του καθενός, στη ζωή του, στην πορεία του, στα έργα του αποτελεί μία πρόσκληση ευχαριστίας, μετανοίας και ταπεινότητας, αλλά και αφορμή αγάπης και μοιράσματος. Αυτή είναι και η ουσία της ζωής της Εκκλησίας. Η απόδειξη της χαράς και της ευγνωμοσύνης για τα όσα ο Χριστός μας δίδει, κατά την καρδίαν μας, αλλά και κατά το τι αληθινά μας συμφέρει. Μέσα στην πραγματικότητα της κρίσης, όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τους αλιεύματα της επιβίωσης, ας παλέψουμε να δούμε τον κόσμο διαφορετικά, μέσα από αυτό το πρίσμα της συναίσθησης της αμαρτωλότητάς μας και ας πορευτούμε αναγνωρίζοντας την προτεραιότητα του Χριστού στη ζωή μας, για να νικήσουμε τον μεγαλύτερο πειρασμό: της αυτάρκειας και του ατομισμού. Και ταύτα πάντα τα υλικά προστεθήσεται ημίν, κατά τις αληθινές μας ανάγκες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)