καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο•
Ίσως μας φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι οι κάτοικοι των Γαδάρων έδιωξαν τόσο εύκολα και γρήγορα τον Χριστό από την περιοχή τους, ξεχνώντας ότι και μεις σήμερα, στην καθημερινότητά μας, συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
Άλλοτε παρακινούμενοι από τον διάβολο (με πειρασμούς) και άλλοτε από τη δική μας υποδούλωση στην αμαρτία και την κακία απομακρίνουμε το Χριστό. Το πνεύμα του σημερινού κόσμου που εκφράζεται με το συμφέρον, το κέρδος, την απάτη, την εκμετάλλευση του ανθρώπου, την φιλοδοξία και την φιληδονία αντιστρατεύεται στο πνεύμα της αγάπης, της διακονίας, της προσφοράς και της θυσίας που επαγγέλλεται ο Χριστός.
Το δαιμονικό πνεύμα, ακόμη, προσπαθεί να ρίξει τον άνθρωπο στον γκρεμό μιας ζωής χωρίς Θεό, σπέρνοντας την αμφισβήτηση της υπάρξεως του Θεού και της αιωνιότητας.
Ο ορθολογισμός και η πίστη μόνο στα όσα γίνονται αντιληπτά δια των αισθήσεων, είναι ένα ακόμη βήμα για τον εξοστρακισμό του Χριστού από τη ζωή μας. Σ΄ αυτήν την περίπτωση, επειδή ο θάνατος είναι το σταμάτημα της λειτουργίας των αισθήσεων και της δυνατότητας κοινωνίας που αυτές παρέχουν, δεν υπάρχει αιωνιότητα. Έτσι όμως δεν μπορείς να κοινωνήσεις με τους αδελφούς σου στην εκκλησία κοινωνώντας και αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα το Χριστό ως Θεό, που σε αγιάζει και σε μεταμορφώνει εσωτερικά κάνοντάς σε να βλέπεις πέρα από τις αισθήσεις.
Και αυτή η κοινωνία με το Θεό, καταργεί τις διακρίσεις προς τους αδελφούς. Της μόρφωσης, του πλούτου της διανόησης, της καθαρότητας και της τελειότητας, της επίγειας σοφίας. Αυτή η κοινωνία με το Θεό απαιτεί την ταπείνωση, την πραότητα, την προσφορά, την θυσία, την δικαιοσύνη της αγάπης προς τους αδελφούς.
Αν έτσι πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην εργασία μας, τότε θα εξασφαλίσουμε και την παρουσία του Χριστού κοντά μας.
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου - Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014 (Αγία Σκέπη):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.00 π.μ. Δοξολογία, επιμνημόσυνη δέηση και εορταστική εκδήλωση
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 (Αγίων Αναργύρων):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 – 12.00 μ.μ. Καφές και συζήτηση με νέους, μαθητές Λυκείου – Φοιτητές - Απόφοιτοι.
Από σήμερα, μέχρι τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, η Ιερά Μητρόπολίς μας συγκεντρώνει κλινοσκεπάσματα (καινούρια ή έστω μη φθαρμένα), για άτομα και οικογένειες που τα έχουν ανάγκη, ενόψει του χειμώνα.
Τα κλινοσκεπάσματα θα παραδίδονται στους Ιερούς Ναούς.
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου - Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014 (Αγία Σκέπη):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.00 π.μ. Δοξολογία, επιμνημόσυνη δέηση και εορταστική εκδήλωση
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 (Αγίων Αναργύρων):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 – 12.00 μ.μ. Καφές και συζήτηση με νέους, μαθητές Λυκείου – Φοιτητές - Απόφοιτοι.
Από σήμερα, μέχρι τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, η Ιερά Μητρόπολίς μας συγκεντρώνει κλινοσκεπάσματα (καινούρια ή έστω μη φθαρμένα), για άτομα και οικογένειες που τα έχουν ανάγκη, ενόψει του χειμώνα.
Τα κλινοσκεπάσματα θα παραδίδονται στους Ιερούς Ναούς.
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014
«οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν»
Με τη νεκρική πομπή που συνόδευε έναν νέο άνθρωπο συναντάται ο Χριστός στην πόλη Ναΐν. Και από την πένθιμη αυτή πορεία, ξεχωρίζει το πρόσωπο της μητέρας του παιδιού που κλαίει για τη σκληρότητα του θανάτου, την απώλεια του υιού της, την μοναξιά στην οποία βυθίζεται! Αυτή τη μάνα βλέπει και ο Χριστός και την σπλαχνίζεται. Σπλαχνίζεται και όλη την ανθρωπότητα που πορεύεται προς το θάνατο, την ανθρωπότητα που είναι δημιουργημένη κατ΄ εικόνα και ομοίωσή Του, αθάνατη. Έτσι, αποφασίζει να δείξει τη θεϊκή ευσπλαχνία στον άνθρωπο και δύναμη πάνω και στο θάνατο. Θα προχωρήσει, θα ακουμπήσει τη σορό και εκείνη τη στιγμή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ευαγγελιστής, «οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν» (Λουκ. 7, 14). Σταμάτησαν να προχωρούν αυτοί που κρατούσαν το νεκροκρέβατο, μόλις είδαν το Χριστό να ακουμπά το νεκρό σώμα του μοναχογιού της χήρας.
Σταμάτησαν την πορεία προς την ταφή. Με την παρουσία του Χριστού, ακόμη και ο πιο σκληρός και ο πιο αδιάφορος άνθρωπος, μπορεί για μία στιγμή να σταματήσει να πορεύεται προς το θάνατο και το τέλος. Και είναι ο θάνατος όχι μόνο βιολογικός. Είναι η κάθε μορφή κακού και αμαρτίας που μας χωρίζει από την αγάπη του Θεού και μας κάνει να απομακρυνόμαστε από το συνάνθρωπο. Η παρουσία του Χριστού ρίχνει λίγο φως στα έγκατα της ύπαρξής μας. Μας κάνει να στεκόμαστε με προβληματισμό απέναντι στο ζήτημα του θανάτου. Μας κάνει να βλέπουμε από την μία πλευρά το Χριστό που είναι η Ζωή και η Ανάστασις και από την άλλη τους εαυτούς μας, οι οποίοι πορευόμαστε, όσο κι αν προσπαθούμε, ολοταχώς με τα φορτία του θανάτου φορτωμένα στις πλάτες της ύπαρξής μας. Βιοτικές μέριμνες, άγχη και αγωνίες, αδυναμία να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε, αδυναμία να προσευχηθούμε, αδυναμία να αποδεχτούμε ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής μας.
Την ίδια στιγμή, τα δικαιώματά μας για ζωή, για χαρά και ευτυχία, για τις ηδονές του βίου τούτου, μας σπρώχνουν να προχωρήσουμε προς το μνήμα. Μας γεννούν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε χρόνο. Ότι ο θάνατος είναι για τους άλλους και ότι εμείς με κάποιον τρόπο θα τον αποφύγουμε. Ή, έστω κι αν δεν τον αποφύγουμε, δεν ήρθε η ώρα μας. Έτσι, παρασυρόμαστε και πορευόμαστε κι εμείς με τους πολλούς, υποταγμένοι στο θάνατο. Ο Χριστός όμως, απλώνοντας το χέρι στη σορό, μας ζητά να περιμένουμε. Να έχουμε την μνήμη του θανάτου μεν, αλλά, την ίδια στιγμή, να στρέψουμε το βλέμμα μας σ’ Εκείνον με την ελπίδα ότι για όλους ο θάνατος νικήθηκε, αρκεί να είμαστε μαζί Του, δίπλα Του, αρκεί να μπορούμε τόσο όσο ζούμε, αλλά και όταν φεύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο να απλώσουμε το χέρι μας και να το βάλουμε στο δικό Του, για να μας παραδώσει στους συγγενείς μας εν πνεύματι, που είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Ο Χριστός κάνει τους μεταφέροντας τη σορό να σταματήσουν. Μαζί μ’ αυτούς καλεί τον καθέναν από εμάς να σταματήσει την πορεία του προς το θάνατο που η ζωή μακριά απ’ Αυτόν φέρει, να σταματήσουμε να νικιόμαστε από την αμαρτία, να σταματήσουμε να ζούμε σα να μην υπάρχει ψυχή, να σταματήσουμε να κατατρωγόμαστε από την αγωνία και το άγχος για το αύριο, και να μην αποκάμουμε από τον πνευματικό θάνατο, ο οποίος μας απειλεί αιώνια. Μας καλεί να σταματήσουμε σε προσωπικό επίπεδο μια ζωή που δεν έχει ως κύριο γνώμονα και μέτρο την αγάπη προς τον πλησίον, αλλά την φροντίδα μόνο για το εγώ και τη σάρκα μας. Και να ζούμε με το ήθος της προσευχής και της άσκησης, που μας γεννά την ελπίδα της κοινωνίας μαζί Του, εντός της Εκκλησίας και της πνευματικής της ζωής.
Σταμάτησαν την πορεία προς την ταφή. Με την παρουσία του Χριστού, ακόμη και ο πιο σκληρός και ο πιο αδιάφορος άνθρωπος, μπορεί για μία στιγμή να σταματήσει να πορεύεται προς το θάνατο και το τέλος. Και είναι ο θάνατος όχι μόνο βιολογικός. Είναι η κάθε μορφή κακού και αμαρτίας που μας χωρίζει από την αγάπη του Θεού και μας κάνει να απομακρυνόμαστε από το συνάνθρωπο. Η παρουσία του Χριστού ρίχνει λίγο φως στα έγκατα της ύπαρξής μας. Μας κάνει να στεκόμαστε με προβληματισμό απέναντι στο ζήτημα του θανάτου. Μας κάνει να βλέπουμε από την μία πλευρά το Χριστό που είναι η Ζωή και η Ανάστασις και από την άλλη τους εαυτούς μας, οι οποίοι πορευόμαστε, όσο κι αν προσπαθούμε, ολοταχώς με τα φορτία του θανάτου φορτωμένα στις πλάτες της ύπαρξής μας. Βιοτικές μέριμνες, άγχη και αγωνίες, αδυναμία να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε, αδυναμία να προσευχηθούμε, αδυναμία να αποδεχτούμε ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής μας.
Την ίδια στιγμή, τα δικαιώματά μας για ζωή, για χαρά και ευτυχία, για τις ηδονές του βίου τούτου, μας σπρώχνουν να προχωρήσουμε προς το μνήμα. Μας γεννούν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε χρόνο. Ότι ο θάνατος είναι για τους άλλους και ότι εμείς με κάποιον τρόπο θα τον αποφύγουμε. Ή, έστω κι αν δεν τον αποφύγουμε, δεν ήρθε η ώρα μας. Έτσι, παρασυρόμαστε και πορευόμαστε κι εμείς με τους πολλούς, υποταγμένοι στο θάνατο. Ο Χριστός όμως, απλώνοντας το χέρι στη σορό, μας ζητά να περιμένουμε. Να έχουμε την μνήμη του θανάτου μεν, αλλά, την ίδια στιγμή, να στρέψουμε το βλέμμα μας σ’ Εκείνον με την ελπίδα ότι για όλους ο θάνατος νικήθηκε, αρκεί να είμαστε μαζί Του, δίπλα Του, αρκεί να μπορούμε τόσο όσο ζούμε, αλλά και όταν φεύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο να απλώσουμε το χέρι μας και να το βάλουμε στο δικό Του, για να μας παραδώσει στους συγγενείς μας εν πνεύματι, που είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Ο Χριστός κάνει τους μεταφέροντας τη σορό να σταματήσουν. Μαζί μ’ αυτούς καλεί τον καθέναν από εμάς να σταματήσει την πορεία του προς το θάνατο που η ζωή μακριά απ’ Αυτόν φέρει, να σταματήσουμε να νικιόμαστε από την αμαρτία, να σταματήσουμε να ζούμε σα να μην υπάρχει ψυχή, να σταματήσουμε να κατατρωγόμαστε από την αγωνία και το άγχος για το αύριο, και να μην αποκάμουμε από τον πνευματικό θάνατο, ο οποίος μας απειλεί αιώνια. Μας καλεί να σταματήσουμε σε προσωπικό επίπεδο μια ζωή που δεν έχει ως κύριο γνώμονα και μέτρο την αγάπη προς τον πλησίον, αλλά την φροντίδα μόνο για το εγώ και τη σάρκα μας. Και να ζούμε με το ήθος της προσευχής και της άσκησης, που μας γεννά την ελπίδα της κοινωνίας μαζί Του, εντός της Εκκλησίας και της πνευματικής της ζωής.
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 85
Το Τσαλακωμένο Χαρτονόμισμα
Με ιδιαίτερη διάθεση μπήκε στο προαύλιο του σχολείου η δασκάλα της Ε΄ Δημοτικού σήμερα. Εύκολα διέκρινε κανείς το χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ που κρατούσε στο χέρι της. Γρήγορα, όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν κοντά της και τα ρώτησε:
"Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ;"
Τα βλέμματα των μικρών διασταυρώθηκαν.
"Τι να εννοεί;" ρωτούσαν σιωπηλά το ένα το άλλο.
"Εμπρός!" επέμενε εκείνη. "Δε σας κοροϊδεύω, ποιός θα ήθελε αυτό το χαρτονόμισμα;"
Δειλά - δειλά σηκώθηκαν τα χέρια προς το χαρτονόμισμα. Σε λίγο έγνεφαν με ενθουσιασμό.
"Εγώ! Εγώ"! έλεγαν και γελούσαν τα μάτια τους.
"Έχετε δίκιο να το θέλετε!" είπε εκείνη.
"Είναι ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα. Μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα μ΄ αυτό. Έχει μεγάλη αξία."
Στη στιγμή το τσαλακώνει μέσα στα χέρια της και το πετάει κάτω.
Το κλοτσάει με τα πόδια της, το πατάει, ρίχνει πάνω του χώματα.
Οι μικροί έμειναν αποσβολωμένοι.
"Μα τί κάνει; Γιατί το λερώνει;"
Εκείνη έσκυψε και μάζεψε το ταλαιπωρημένο χαρτονόμισμα.
"Ποιός θέλει αυτό το εικοσάρικο;" ξαναρώτησε.
Τα έξυπνα μάτια των μικρών ξαναζωήρεψαν. Σήκωσαν τα χέρια χαρούμενα.
"Βλέπετε;" τους είπε. "Το εικοσάρικο είναι εικοσάρικο, έχει την ίδια αξία ακόμα κι αν το πατήσουμε, το τσαλακώσουμε, το λερώσουμε. Έχει την ίδια αξία. Συμφωνείτε;"
"Ναι" έγνεψαν οι μικροί.
"Έτσι κι εσείς" τους χαμογέλασε. "Μπορεί να σας κλοτσήσουν, να σας χτυπήσουν, να σας παραπετάξουν. Όμως πάντα θα έχετε την ίδια αξία. Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό."
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Εάν μας ρωτούσαν πόσο αξίζει κάποιος άνθρωπος, νομίζω πως θα αποκομίζαμε πολλές και διαφορετικές απαντήσεις, ειδικά αν μελετούσαμε την καθημερινότητά μας. Έτσι, για παράδειγμα, μια ανθρώπινη ζωή μπορεί να αξίζει μερικά ευρώ για τον κλέφτη που δε διστάζει να την αφαιρέσει από το θύμα του. Ελάχιστα κοστίζει και η ζωή ενός εμβρύου που οδηγείται στο θάνατο από τη διακοπή μιας ανεπιθύμητης κύησης. Εξίσου μηδενική είναι και η αξία της ζωής των θυμάτων ενός πολέμου, από τους πολλούς που εξελίσσονται στον κόσμο μας.
Το ίδιο φθηνά αξιολογούμε και τον άνθρωπο που θα βρίσουμε, θα μουντζώσουμε στο δρόμο γιατί μας εμπόδισε με το αυτοκίνητό του. Ως ανάξιο να του απευθύνουμε ακόμη και το λόγο μπορεί να αξιολογήσουμε κάποιον που η εμφάνισή του δεν μας ικανοποιεί. Άραγε πως αντιδρούμε στην παρουσία ενός διασήμου προσώπου (κοινωνικά επιφανούς, ηθοποιού, τραγουδιστή κ.λ.π.) και πως το αντιμετωπίζουμε σε σχέση με τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας γύρω του;
Άσχετα με τις όποιες απαντήσεις και δικαιολογίες για τις ενέργειές μας, η αξία του κάθε ανθρώπου είναι ανυπολόγιστη και μοναδιαία. Κάθε άνθρωπος αξίζει ως ύπαρξη μοναδική και ανεπανάληπτη, ποτέ δε θα υπάρξει άνθρωπος ίδιος με άλλον στους αιώνες της ανθρωπότητας.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε πως για τους πιστούς χριστιανούς ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, φέρνει μέσα του την ζώσα πνοή του Θεού, δηλαδή την αθάνατη ψυχή.
Η εικόνα αυτή δεν χάνει την αξία της ούτε από την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου, ούτε και από την αμαύρωσή της από την αμαρτία, όπως και το χαρτονόμισμα δεν χάνει την αξία του αν τσαλακωθεί, λερωθεί ή και σχισθεί ακόμη.
Την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης και το σεβασμό μας προς αυτή, ας τα έχουμε πάντα στο νου μας στις συναναστροφές μας με τους ανθρώπους, αλλά και ας αποτελέσει το κυριότερο μάθημα προς τα παιδιά μας, ώστε να γνωρίζουν τη δική τους αξία ασχέτως με την κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθούν, αλλά και να σέβονται τον όποιον συνάνθρωπό τους, χωρίς να εξετάζουν τη θέση στην οποία αυτοί βρίσκονται.
Τα Λειτουργικά Βιβλία της Εκκλησίας μας:
Συνεχίζουμε την αναφορά μας στα βιβλία που χρησιμοποιούμε στην Εκκλησία μας για τη Λατρεία.
5. Τα Μηναία.
Είναι δώδεκα βιβλία, ένα για κάθε μήνα του έτους, που περιέχουν τις Ακολουθίες των εορταζομένων κάθε ημέρα Αγίων. Περιλαμβάνουν το υμνολογικό υλικό του Εσπερινού και του Όρθρου κάθε ημέρας.
6. Η Παρακλητική.
Το βιβλίο αυτό έχει Ακολουθίες πλήρεις στους οκτώ ήχους (γι' αυτό λέγεται και Οκτώηχος), που ψάλλονται κατά τον Εσπερινό και τον Όρθρο. Κάθε εβδομάδα καθορίζεται ο ήχος της εβδομάδας και σε κάθε ήχο υπάρχουν Ακολουθίες για όλες τις ήμερες.
Με ιδιαίτερη διάθεση μπήκε στο προαύλιο του σχολείου η δασκάλα της Ε΄ Δημοτικού σήμερα. Εύκολα διέκρινε κανείς το χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ που κρατούσε στο χέρι της. Γρήγορα, όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν κοντά της και τα ρώτησε:
"Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ;"
Τα βλέμματα των μικρών διασταυρώθηκαν.
"Τι να εννοεί;" ρωτούσαν σιωπηλά το ένα το άλλο.
"Εμπρός!" επέμενε εκείνη. "Δε σας κοροϊδεύω, ποιός θα ήθελε αυτό το χαρτονόμισμα;"
Δειλά - δειλά σηκώθηκαν τα χέρια προς το χαρτονόμισμα. Σε λίγο έγνεφαν με ενθουσιασμό.
"Εγώ! Εγώ"! έλεγαν και γελούσαν τα μάτια τους.
"Έχετε δίκιο να το θέλετε!" είπε εκείνη.
"Είναι ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα. Μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα μ΄ αυτό. Έχει μεγάλη αξία."
Στη στιγμή το τσαλακώνει μέσα στα χέρια της και το πετάει κάτω.
Το κλοτσάει με τα πόδια της, το πατάει, ρίχνει πάνω του χώματα.
Οι μικροί έμειναν αποσβολωμένοι.
"Μα τί κάνει; Γιατί το λερώνει;"
Εκείνη έσκυψε και μάζεψε το ταλαιπωρημένο χαρτονόμισμα.
"Ποιός θέλει αυτό το εικοσάρικο;" ξαναρώτησε.
Τα έξυπνα μάτια των μικρών ξαναζωήρεψαν. Σήκωσαν τα χέρια χαρούμενα.
"Βλέπετε;" τους είπε. "Το εικοσάρικο είναι εικοσάρικο, έχει την ίδια αξία ακόμα κι αν το πατήσουμε, το τσαλακώσουμε, το λερώσουμε. Έχει την ίδια αξία. Συμφωνείτε;"
"Ναι" έγνεψαν οι μικροί.
"Έτσι κι εσείς" τους χαμογέλασε. "Μπορεί να σας κλοτσήσουν, να σας χτυπήσουν, να σας παραπετάξουν. Όμως πάντα θα έχετε την ίδια αξία. Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό."
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Εάν μας ρωτούσαν πόσο αξίζει κάποιος άνθρωπος, νομίζω πως θα αποκομίζαμε πολλές και διαφορετικές απαντήσεις, ειδικά αν μελετούσαμε την καθημερινότητά μας. Έτσι, για παράδειγμα, μια ανθρώπινη ζωή μπορεί να αξίζει μερικά ευρώ για τον κλέφτη που δε διστάζει να την αφαιρέσει από το θύμα του. Ελάχιστα κοστίζει και η ζωή ενός εμβρύου που οδηγείται στο θάνατο από τη διακοπή μιας ανεπιθύμητης κύησης. Εξίσου μηδενική είναι και η αξία της ζωής των θυμάτων ενός πολέμου, από τους πολλούς που εξελίσσονται στον κόσμο μας.
Το ίδιο φθηνά αξιολογούμε και τον άνθρωπο που θα βρίσουμε, θα μουντζώσουμε στο δρόμο γιατί μας εμπόδισε με το αυτοκίνητό του. Ως ανάξιο να του απευθύνουμε ακόμη και το λόγο μπορεί να αξιολογήσουμε κάποιον που η εμφάνισή του δεν μας ικανοποιεί. Άραγε πως αντιδρούμε στην παρουσία ενός διασήμου προσώπου (κοινωνικά επιφανούς, ηθοποιού, τραγουδιστή κ.λ.π.) και πως το αντιμετωπίζουμε σε σχέση με τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας γύρω του;
Άσχετα με τις όποιες απαντήσεις και δικαιολογίες για τις ενέργειές μας, η αξία του κάθε ανθρώπου είναι ανυπολόγιστη και μοναδιαία. Κάθε άνθρωπος αξίζει ως ύπαρξη μοναδική και ανεπανάληπτη, ποτέ δε θα υπάρξει άνθρωπος ίδιος με άλλον στους αιώνες της ανθρωπότητας.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε πως για τους πιστούς χριστιανούς ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, φέρνει μέσα του την ζώσα πνοή του Θεού, δηλαδή την αθάνατη ψυχή.
Η εικόνα αυτή δεν χάνει την αξία της ούτε από την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου, ούτε και από την αμαύρωσή της από την αμαρτία, όπως και το χαρτονόμισμα δεν χάνει την αξία του αν τσαλακωθεί, λερωθεί ή και σχισθεί ακόμη.
Την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης και το σεβασμό μας προς αυτή, ας τα έχουμε πάντα στο νου μας στις συναναστροφές μας με τους ανθρώπους, αλλά και ας αποτελέσει το κυριότερο μάθημα προς τα παιδιά μας, ώστε να γνωρίζουν τη δική τους αξία ασχέτως με την κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθούν, αλλά και να σέβονται τον όποιον συνάνθρωπό τους, χωρίς να εξετάζουν τη θέση στην οποία αυτοί βρίσκονται.
Τα Λειτουργικά Βιβλία της Εκκλησίας μας:
Συνεχίζουμε την αναφορά μας στα βιβλία που χρησιμοποιούμε στην Εκκλησία μας για τη Λατρεία.
5. Τα Μηναία.
Είναι δώδεκα βιβλία, ένα για κάθε μήνα του έτους, που περιέχουν τις Ακολουθίες των εορταζομένων κάθε ημέρα Αγίων. Περιλαμβάνουν το υμνολογικό υλικό του Εσπερινού και του Όρθρου κάθε ημέρας.
6. Η Παρακλητική.
Το βιβλίο αυτό έχει Ακολουθίες πλήρεις στους οκτώ ήχους (γι' αυτό λέγεται και Οκτώηχος), που ψάλλονται κατά τον Εσπερινό και τον Όρθρο. Κάθε εβδομάδα καθορίζεται ο ήχος της εβδομάδας και σε κάθε ήχο υπάρχουν Ακολουθίες για όλες τις ήμερες.
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014
Τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού
«Σε σας έδωσε ο Θεός να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας Του, ενώ στους υπόλοιπους αυτά δίνονται με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν αλλά να μην βλέπουν και να ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν».
Οι μαθητές του Χριστού, και κατ’ επέκτασιν οι χριστιανοί , έχουν λάβει από τον ίδιο τον Κύριο το προνόμιο και την ευλογία να γνωρίζουν τα μυστήρια της Βασιλείας Του. Αυτό σημαίνει ότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι γι’ αυτούς « βρώσις και πόσις», δηλαδή υλικό γεγονός το οποίο καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά βαθύτερο οντολογικό, υπαρξιακό γεγονός.
Οι μαθητές γνωρίζουν ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μία πρόσκληση επανεύρεσης του αληθινού ανθρώπινου προορισμού, του τι δηλαδή είναι ο άνθρωπος, το πώς μπορεί να βιώσει το αληθινό νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο από την σχέση του με το Θεό δια του Ιησού Χριστού.
Το πώς επιτυγχάνεται και βιώνεται αυτή η σχέση είναι ένα μυστήριο. Μυστήριο με την έννοια ότι δεν είναι ο άνθρωπος που σχετίζεται με το Θεό χάρις στις δικές του δυνάμεις, αλλά είναι ο Θεός που κατεβαίνει, γίνεται άνθρωπος και δείχνει στον άνθρωπο τι σημαίνει αγάπη, κοινωνία μαζί Του και αιώνια ζωή.
Και τότε ο άνθρωπος το μόνο που έχει να κάνει είναι να γίνεται «γη αγαθή», δηλαδή να απομακρύνει από τη ζωή του όλες εκείνες τις μικρές ή τις μεγάλες μέριμνες που γίνονται αγκάθια, τα οποία εμποδίζουν την καρποφορία της Βασιλείας εντός του. Να ξεπεράσει τον εγωισμό του, το ατομικό συμφέρον, την θεοποίηση του εαυτού του. Εδώ το μυστήριο έγκειται στη δύναμη της αγάπης προς το Θεό, που υπερβαίνει κάθε άλλη αγάπη.
Και δίνει ο Θεός και τα μυστήρια της Εκκλησία και η μετοχή σ’ αυτά μεταμορφώνει τον άνθρωπο.
Ο κόσμος σήμερα θυμίζει το λαό εκείνον που άκουγε τις παραβολές, κοίταζε αλλά δεν έβλεπε, άκουγε, αλλά δεν καταλάβαινε. Αυτό συμβαίνει και σε μας τους χριστιανούς. Ενώ βλέπουμε τη ζωή της Εκκλησίας, ακούμε το λόγο του Θεού, μαθαίνουμε ότι ο δρόμος της πίστης οδηγεί στη σχέση με το Χριστό, εντούτοις δεν κάνουμε την Εκκλησία ζωή μας. Κι έτσι ο σπόρος της παρουσίας του Θεού δεν βρίσκει γη αγαθή, αλλά απιστία, μέριμνες, υποταγή στο κοσμικό πνεύμα και την οδό του διαβόλου. Και η σχέση μας με την Εκκλησία γίνεται μία τυπική θρησκευτικότητα, η οποία δεν μας δίνει νόημα ζωής.
Οι μαθητές του Χριστού, και κατ’ επέκτασιν οι χριστιανοί , έχουν λάβει από τον ίδιο τον Κύριο το προνόμιο και την ευλογία να γνωρίζουν τα μυστήρια της Βασιλείας Του. Αυτό σημαίνει ότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι γι’ αυτούς « βρώσις και πόσις», δηλαδή υλικό γεγονός το οποίο καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά βαθύτερο οντολογικό, υπαρξιακό γεγονός.
Οι μαθητές γνωρίζουν ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μία πρόσκληση επανεύρεσης του αληθινού ανθρώπινου προορισμού, του τι δηλαδή είναι ο άνθρωπος, το πώς μπορεί να βιώσει το αληθινό νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο από την σχέση του με το Θεό δια του Ιησού Χριστού.
Το πώς επιτυγχάνεται και βιώνεται αυτή η σχέση είναι ένα μυστήριο. Μυστήριο με την έννοια ότι δεν είναι ο άνθρωπος που σχετίζεται με το Θεό χάρις στις δικές του δυνάμεις, αλλά είναι ο Θεός που κατεβαίνει, γίνεται άνθρωπος και δείχνει στον άνθρωπο τι σημαίνει αγάπη, κοινωνία μαζί Του και αιώνια ζωή.
Και τότε ο άνθρωπος το μόνο που έχει να κάνει είναι να γίνεται «γη αγαθή», δηλαδή να απομακρύνει από τη ζωή του όλες εκείνες τις μικρές ή τις μεγάλες μέριμνες που γίνονται αγκάθια, τα οποία εμποδίζουν την καρποφορία της Βασιλείας εντός του. Να ξεπεράσει τον εγωισμό του, το ατομικό συμφέρον, την θεοποίηση του εαυτού του. Εδώ το μυστήριο έγκειται στη δύναμη της αγάπης προς το Θεό, που υπερβαίνει κάθε άλλη αγάπη.
Και δίνει ο Θεός και τα μυστήρια της Εκκλησία και η μετοχή σ’ αυτά μεταμορφώνει τον άνθρωπο.
Ο κόσμος σήμερα θυμίζει το λαό εκείνον που άκουγε τις παραβολές, κοίταζε αλλά δεν έβλεπε, άκουγε, αλλά δεν καταλάβαινε. Αυτό συμβαίνει και σε μας τους χριστιανούς. Ενώ βλέπουμε τη ζωή της Εκκλησίας, ακούμε το λόγο του Θεού, μαθαίνουμε ότι ο δρόμος της πίστης οδηγεί στη σχέση με το Χριστό, εντούτοις δεν κάνουμε την Εκκλησία ζωή μας. Κι έτσι ο σπόρος της παρουσίας του Θεού δεν βρίσκει γη αγαθή, αλλά απιστία, μέριμνες, υποταγή στο κοσμικό πνεύμα και την οδό του διαβόλου. Και η σχέση μας με την Εκκλησία γίνεται μία τυπική θρησκευτικότητα, η οποία δεν μας δίνει νόημα ζωής.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)