ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗ

Δικαστήριο μπροστά στο Χριστό, το Σταυρωμένο … και ποιος είναι δίκαιος; Αναμάρτητος;

Δεν βρίσκει κάτι για να πληρώσει το χρέος, καμία καλοσύνη, καμία αρετή

Φοβάται το αποτέλεσμα και ζητά έλεος, ικετεύει για μακροθυμία. Και ενώ δεν έχει τίποτα, λέει ότι θα ξεπληρώσει το χρέος. Και μόνο με την παράκληση κάμπτεται ο Βασιλιάς. Και είναι τόσο φιλάνθρωπος ο Θεός.

Ο ίδιος όμως δείχνει ανεπηρέαστος ουσιαστικά από τη φιλανθρωπία του Θεού, αφού πνίγει τον συνάνθρωπό του για να πάρει αυτά που εκείνος του χρωστά.

Και τώρα η ανεξικακία και η φιλανθρωπία προς τον συνάνθρωπό του δεν ήταν υπόθεση της μεγαλοψυχίας του, αλλά υποχρέωσή του μετά την τόσο μεγάλη δωρεά που αυτός δέχθηκε πρώτος. Και η διαφορά είναι και ποσοτική (μύρια τάλαντα – 100 δηνάρια) και ποιοτική (άρχοντας με δούλο, σύνδουλοι).

Και ο άρχοντας Θεός συγχώρησε την πρώτη φορά τις οφειλές προς Αυτόν, όμως τη δεύτερη δεν δέχθηκε τις οφειλές προς το συνάνθρωπο.

Για να έχουμε λοιπόν και εδώ γαλήνια ζωή και εκεί να επιτύχουμε συγχώρηση, ας προσπαθούμε και ας φροντίζουμε να συμφιλιωνόμαστε με όσους έχουμε διαφορές. Έτσι θα συμφιλιώσουμε και το Θεό μαζί μας και θα απολαύσουμε της αιώνιας Βασιλείας του.

ΕΓΚΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ (ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΛΥΚΕΙΟΥ 2011)

Από τον εσπερινό της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που τέλεσε η κατασκήνωση αγοριών Λυκείου, στην Παναγία Σουραυλού, στον Άγιο Λαυρέντιο.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΔΕΞΙΟΥ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗ

Δεξιό Ιεροψάλτη αναζητά η ενορία μας, μετά την παραίτηση του κ. Πολυχρόνη Κωσταρά, που για έξι χρόνια προσέφερε στο αναλόγιο του Ιερού Ναού μας. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνήσουν με τον ιερέας μας ή με κάποιον από τους επιτρόπους.  

Τρία προβλήματα με… έξι λύσεις

 

1ο πρόβλημα:
Όταν η NASA άρχισε να στέλνει αστροναύτες στο διάστημα, ανεκάλυψαν πως οι στυλογράφοι δεν δουλεύανε με βαρύτητα μηδέν, αφού η μελάνη δεν κατέβαινε για να γράψει.

Λύση A):

Μετά 6 χρόνια και $12,000,000.00 έφτιαξαν ένα στυλογράφο που δούλευε: κάτω από μηδέν βαρύτητα, ανάποδα, μέσα στο νερό ,

σε οποιαδήποτε επιφάνεια και με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από πολλούς βαθμούς υπό του μηδενός μέχρι τους 300 βαθμούς Κελσίου.



Λύση B):

Και οι “αντίπαλοι”; Τι έκαναν; …χρησιμοποίησαν μολύβια!

2ο πρόβλημα:

Μιά πολύ μεγάλη εταιρεία καλλυντικών στην Ιαπωνία δέχθηκε παράπονα από κάποιον πελάτη που αγόρασε ένα κουτί με σαποὐνι

που είτανε όμως άδειο…

Αμέσως το πρόβλημα εντοπίστηκε στο αυτόματο σύστημα μεταφοράς των κουτιών από το πακετάρισμα στο τμήμα αποστολής.

Για κάποιο λόγο, ένα άδειο κουτί μπορούσε να περάσει με το υπάρχον σύστημα.

Οι υψηλά ιστάμενοι εζήτησαν απο τους μηχανικούς της εταιρείας την άμεση και πιό αποτελεσματική λύση.

Λύση A):

Αμέσως πέσανε με τα μούτρα στη δουλειά και φτιάξανε μιά ανιχνευτική μηχανή ακτίνων Χ με οθόνες υψηλής διαύγειας που τις προσέχανε δύο άτομα και βλέπανε μη τύχει και περάσει κανένα κουτί άδειο.

Λύση B):

Όταν το ίδιο πρόβλημα παρουσιάστηκε σε μιά μικρή εταιρεία, η διεύθυνση δεν μπλέχτηκε με ακτίνες Χ, ρομπότ, ηλεκτρονικά κτλ.

Αγόρασε έναν ισχυρό ανεμιστήρα και τον τοποθέτησε έτσι ώστε τα κουτιά να περνούν από μπροστά του. Όσα από αυτά είτανε άδεια έβγαιναν από την γραμμή παραγωγής….πετώντας!

3ο πρόβλημα:

Ένας ιδιοκτήτης αλυσσίδας ξενοδοχείων πολυτελείας ταξίδεψε στις Ινδίες, σε μιά πόλη που την είχε επισκεφθεί δύο χρόνια πριν και, επίσης, κατέλυσε στο ιδιο ξενοδοχείο, που είτανε κατώτερης κατηγορίας από τα δικά του. Η υπάλληλος υποδοχής τον καλωσόρισε χαμογελαστή,

λέγοντας:

” Καλωσήρθατε και πάλι, κύριε! Τιμή κι’ευχαρίστησή μας να σας ξαναδούμε στο ξενοδοχείο μας!”

Τρομερά εντυπωσιασμένος από την υποδοχή αλλά και το ότι η υπάλληλος τον θυμήθηκε μετά δύο χρόνια, σκέφτηκε πως αυτό θα είτανε πολύ καλός τρόπος προβολής για τα ξενοδοχεία του.

Μόλις επέστρεψε έβαλε τους υπαλλήλους του να δουλεύουνε για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία του.

Λύση A):

Με ένα κόστος $2,500,000.00 κατέβασαν τα καλύτερα προγράμματα αναγνώρισης φυσιογνωμίας, χρονολογίας, ειδικές κάμερες, τμήσεως χρόνου σε μικροδευτερόλεπτα , υπολογισμού ικανότητας υπαλλήλων, κτλ. κτλ..

Λύση B):

Ο μεγαλοξενοδόχος ξαναταξίδεψε στο εν λόγω ξενοδοχείο και πρόσφερε ένα πολύ σεβαστό ποσό στην υπάλληλο για να του πει τι τεχνολογία χρησιμοποιούσαν. Η υπάλληλος αρνήθηκε ευγενικά την δωροδοκία και του είπε:

”Κοιτάξτε, κύριε, έχουμε κάνει μιά συμφωνία με τους ταξιτζήδες να ερωτούν τους πελάτες που μας φέρνουν αν έχουν ξαναέρθει στο ξενοδοχείο μας και, σε καταφατική περίπτωση, όταν ο ταξιτζής φέρνει εδώ τις βαλίτσες μας κάνει ένα σινιάλο και κερδίζει ένα δολλάριο…”

Ηθικό δίδαγμα:

Μη περιπλέκεις τα πράγματα !… Φαντάσου τις απλούστερες λύσεις…

Μάθε να συγκεντρώνεσαι στις λύσεις…όχι στα προβλήματα!…………..

Αναδημοσίευση από synodoiporia.blogspot.com

" εξ΄ αιτίας της απιστίας σας"

Ο δύστυχος πατέρας της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, πηγαίνει τον γιο του στο Χριστό προσδοκώντας τη θεραπεία του παιδιού του, από μια ασθένεια που είχε και έντονα σωματικά στοιχεία, αλλά το βάθος της ήταν πνευματικό. Και στην ερώτησή του γιατί οι Άγιοι Απόστολοι δεν κατάφεραν να θεραπεύουν το παιδί, λαμβάνει μια φοβερή απάντηση: «εξ΄ αιτίας της απιστίας σας».

Και πίστευαν ότι κάτι μπορεί να κάνει ο Χριστός και σίγουροι δεν ήταν.

Και το σκέφτονταν να πάνε το παιδί στο Χριστό και δεν το πηγαίναν.

Και δυστυχώς το ίδιο ισχύει και με μας σήμερα. Και θέλουμε το Χριστό και δεν τον θέλουμε. Ναι μεν πάμε στην Εκκλησία, αλλά δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε πραγματικά τον εσωτερικό μας κόσμο.

Κάνουμε κανέναν σταυρό, αλλά δεν αναλαμβάνουμε στους όμως μας το Σταυρό της ομολογίας δια των έργων. 

Ανάβουμε κανένα κερί, αλλά δεν σβήνουμε το θυμό και την οργή από την ψυχή μας.

Ψελλίζουμε καμιά προσευχή, αλλά δεν σταματάμε να λέμε ψέματα, να συκοφαντούμε, να κοροϊδεύουμε τους άλλους, να κουτσομπολεύουμε, να ορκιζόμαστε και να καταπατούμε τους όρκους.

Πηγαίνουμε σε κανένα πανηγύρι για να τιμήσουμε τον Άγιο που γιορτάζει, αλλά τρέχουμε και για να αδικήσουμε και τον διπλανό μας.

Σκύβουμε να κάνουμε καμιά μετάνοια, αλλά ο εγωισμός μας δεν λυγίζει με τίποτε ακόμη και μπροστά στο δίκαιο του άλλου.

Ζητάμε από το Θεό να μας συγχωρήσει και να διαγράψει τα σφάλματά μας, αλλά εμείς δεν συγχωρούμε όσους μας πείραξαν και δεν ξεχνάμε τα λάθη των άλλων.

Έτσι και μεις σήμερα ακούμε για άλλη μια φορά το «γενεά άπιστη και διεστραμένη, ως πότε θα σας ανέχομαι»;

«Κύριε εἰ σύ εἶ…»

Αμέσως μετά των πολ/μο των 5 άρτων και των 2 ψαριών, ο Κύριος απομονώνεται για να προσευχηθεί και οι μαθητές με το πλοίο περνούν στην απέναντι στεριά.

«Κύριε εἰ σύ εἶ…»  Πόσες φορές στη ζωή μας οι άνθρωποι, ενώ βλέπουμε το θαύμα της παρουσίας του Θεού, αμφισβητούμε ότι είναι Αυτός. Έχουμε ταυτίσει το Θεό με το υπερφυσικό, το μαγικό. Έτσι, δεν είμαστε σε θέση να διακρίνουμε το προσωπικό στοιχείο της παρουσίας Του. Να καταλάβουμε ότι προνοεί για μας. Ότι στις δύσκολες στιγμές μας δεν είναι απών, αλλά, ακόμη κι αν επιτρέπει να δοκιμαζόμαστε, θέλει από εμάς σαν το χρυσάφι να γινόμαστε καθαροί στο χωνευτήρι της φωτιάς, να πυρωνόμαστε όχι για να καούμε, αλλά για να γίνουμε πιο λαμπροί. Ότι επιτρέπει να μας συμβούν δοκιμασίες, γιατί δεν θέλει αυτό που είναι ευχάριστο, αλλά αυτό που δίνει ζωή, νόημα, σωτηρία, αυτό που μας χαλυβδώνει και μας κάνει πιο δυνατούς, να μας κάνει να μάθουμε να αγαπούμε. Θέλουμε ο Θεός να δείχνει την αγάπη του προς εμάς, ενώ θεωρούμε αυτονόητο ότι εμείς δεν χρειάζεται να δείχνουμε την αγάπη μας γι’ Αυτόν. Ή, καλύτερα έναν Θεό που υπάρχει για να μας απαλλάσσει από κάθε τι το επίπονο, δυσάρεστο, ενίοτε και θανατηφόρο.

«Κύριε εἰ σύ εἶ…»  Έχοντας προσανατολίσει τη ζωή μας σε έναν κοσμικό δρόμο, κρίνοντας τα πάντα με βάση το «εδώ και τώρα», δεν βλέπουμε την πορεία μας πνευματικά. Δεν αφήνουμε το Άγιο Πνεύμα να δράσει εντός μας, να μαλακώσει την ύπαρξή μας, να κάνει την καρδιά μας αγαπώσα, υπομονετική, συγχωρώσα, γνήσια, ειλικρινή, καρδιά που να ζητά την ενότητα με τους άλλους και να προσεύχεται γι’ αυτούς. Βλέπουμε την ευτυχία με βάση τον προσανατολισμό στις ηδονές του βίου, τα δικαιώματά μας και όχι τον τρόπο του Θεού και της πίστης. Γι’ αυτό και οι όποιες δυσκολίες είναι ανερμήνευτες. Γι’ αυτό και η εμπάθεια της καρδιάς μας γίνεται κέντρο της πορείας μας. Και δεν αφήνουμε περιθώριο στον εαυτό μας να ακούσει τη φωνή του Θεού, της συνείδησης, του εντός ημών ανθρώπου. Και έτσι, δεν είναι δυνατόν να αναγνωρίσουμε το Χριστό ούτε στις δυσκολίες ούτε στις χαρές.
Ο Πέτρος ένιωθε ότι Εκείνος που βάδιζε στα κύματα ήταν ο Χριστός. Όμως η καρδιά του ποθούσε απόδειξη. Ήθελε να βεβαιωθεί και διάλεξε το δρόμο του θαύματος. Όχι της εμπιστοσύνης στη φωνή του Χριστού «θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε». Η αμφισβήτηση αυτή όμως τελικά, ενώ τον έκανε να ριχτεί στο δρόμο του θαύματος, τον οδήγησε και στην αρχή του καταποντισμού του. Γιατί χωρίς εμπιστοσύνη, η συνάντηση με το Χριστό ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Κι εδώ έγκειται το μεγαλείο της αγάπης του Θεού προς εμάς. Δεν ζητά τίποτε άλλο, παρά να αφεθούμε στη σχέση μαζί Του. Παρά την τρικυμία των λογισμών, των θλίψεων και των πειρασμών που η αμαρτία ενσταλάζει στη ζωή μας, ο Χριστός ζητά από εμάς να Τον εμπιστευθούμε ταξιδεύοντας στο πλοιάριο της Εκκλησίας Του. Να δυναμώσουν τα πνευματικά μας μπράτσα στην κωπηλασία μέσα στην τρικυμία. Για να μην είναι η αμφισβήτηση που μας κυβερνά, αλλά η βεβαιότητα ότι Εκείνος μας αγαπά και ότι θα μας προστατεύσει σε κάθε δυσκολία της ζωής μας

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ή ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ;

Ένα από τα εντυπωσιακότερα θαύματα του Χριστού μας βλέπουμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο Χριστός, χορταίνει με 5 ψωμιά και 2 ψάρια 5.000 περίπου άνδρες και μερικές χιλιάδες γυναικών και παιδιών, που συγκεντρώθηκαν σε ερημικό τόπο για να τον ακούσουν.

Ένα στοιχείο θα επεξεργαστούμε από την σημερινή περικοπή, το οποίο είναι πολύ σπουδαίο για την παρουσία της Εκκλησίας στον κόσμο, και έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στις ημέρες μας με την οικονομική κρίση που απασχολεί τον κόσμο.

Οι άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στην ερημιά για να συναντήσουν τον Χριστό, να ακούσουν το λόγο Του, να μάθουν την αλήθεια, να γνωρίσουν το Θεό. Και ο Χριστός χορταίνει την  πνευματική τους πείνα. Και όταν αυτοί χορτάσαν από την επικοινωνία τους με το Χριστό, τότε οι μαθητές του Χριστού αναλαμβάνουν την ευθύνη για την υλική τροφή και κατά το παράγγελμα του Κυρίου μοιράζονται τη δική τους, που με την προσευχή ο Χριστός την πολλαπλασιάζει για να φτάσει για όλους και να περισσέψει.   

Σήμερα, οι άνθρωποι τι ζητούν από την Εκκλησία; Ζητούν, απαιτούν, διαμαρτύρονται, κατηγορούν όχι γιατί η Εκκλησία δεν τους χορταίνει πνευματικά, γιατί κάτι τέτοιο δεν τους ενδιαφέρει, αλλά γιατί, κατά τη γνώμη τους, δεν τους χορταίνει υλικά. Έχουν προσανατολίσει τη ζωή τους στα υλικά αγαθά, στην άκοπη επιβίωση, στην καλοπέραση, στον ευδαιμονισμό και την απόλαυση και έχει ξεχαστεί  η πνευματική πείνα, η αγωνία για νόημα ζωής, για να γνωρίζει ο άνθρωπος γιατί ζει και υπάρχει, ποιος είναι ο σκοπός της πορείας του στον κόσμο αυτό.  

Η Εκκλησία καλείται με τον λόγο, με τα βιώματα των Αγίων, με την ζωή στην οποία καλεί τον άνθρωπο να πορευτεί, να δείξει ότι «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» και από κει και πέρα, αφού χορτάσει πνευματικά τον άνθρωπο, να τον βοηθήσει και στο υλικό κομμάτι της ζωής. Γιατί, όταν οι άνθρωποι βιώσουν τον πνευματικό χορτασμό, αισθάνονται την ανάγκη να μοιραστούν και την τροφή τους μ’ αυτούς που δεν έχουν.

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Ἐπί τοῦ ὄρους μετεμορφώθης καί ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί σου τήν δόξαν σου, Χριστέ ὁ Θεός, ἐθεάσαντο∙ ἵνα ὅταν σε ἴδωσι σταυρούμενον, τό μέν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δε κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σύ ὑπάρχεις ἀληθῶς τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα.

Απλός, ταπεινός και άσημος εμφανίζεται ο Χριστός στον εγκόσμιο βίο Του. Όμως υπάρχουν κάποιες ξεχωριστές στιγμές που αυτός ο «απλός άνθρωπος» δοξάζεται. Και δοξάζεται όχι από τους ανθρώπους, αλλά από τον ουρανό. Έτσι και σήμερα, εορτή της Μεταμορφώσεως ο Χριστός δοξάζεται πάνω στο όρος, από τον ουράνιο Πατέρα, όπως κατά τη Γέννησή Του και τη Βάπτισή Του στον Ιορδάνη.

Εδώ, όμως η δόξα Του, του δίνεται  με μια προοπτική. Με την προοπτική της δόξας της Αναστάσεως και την αιωνίου ζωής κοντά στο Θεό Πατέρα. Σ΄ αυτήν την προοπτική καλούμαστε να συμμετέχουμε και μεις. Αλλά η γεύση της δόξας του Μεταμορφωμένου Χριστού, δίνεται όπως και στους τρεις μαθητές, σύμφωνα με τη δική μας δυνατότητα, «ὡς ἐχώρουν».

Καλούμαστε λοιπόν να ανοίξουμε την ψυχή μας για να χωρέσει μεγάλο κομμάτι της δόξας του Χριστού. Καλούμαστε δηλαδή, να πιστέψουμε στο Χριστό ως Θεό και Σωτήρα και Λυτρωτή, που βοηθά και θεραπεύει από την αμαρτία. Να πιστέψουμε πως αληθινή ζωή δεν είναι η ζωή εδώ στον κόσμο αυτό, αλλά η αιώνια, πως η δύναμη του κακού και της πονηριάς είναι ανύπαρκτη μπροστά στο καλό και την αγάπη, πως η Ζωή νικά το θάνατο!

Και αυτή η πίστη και η αγάπη κατακτώνται με ελευθερία, με τη θέλησή μας, χωρίς εξαναγκασμό. Και εδώ είναι η ευθύνη του καθενός μας. Να αγωνιστούμε προσωπικά ο καθένας μας, να παλέψουμε με τον εαυτό μας και να μεταμορφώσουμε κάθε κακία σε αρετή, κάθε μειονέκτημα σε πλεονέκτημα, κάθε  αμφιβολία σε πίστη.

Τότε και μείς θα δούμε ένα μικρό μέρος του θείου φωτός του Χριστού. Και το Φως αυτό, το αναγνωρίζει η ψυχή μας, παρηγορεί την καρδιά μας, μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί και μας μεταμορφώνει εκ των έσω. Αυτήν την εμπειρία της Μεταμορφώσεως, εύχομαι να τη γευθούμε όλοι μας.     

Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Ὀφείλομεν δε ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καί μη ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν (Ρωμ. ιε΄ 1-2)

Αδελφοί έχουμε υποχρέωση, εμείς οι δυνατοί στην πίστη, να στηρίζουμε τους αδύνατους εκεί όπου παρουσιάζουν αδυναμίες, κι όχι να φροντίζουμε για την προσωπική μας ευχαρίστηση. Καθένας από μας να ευχαριστεί τον πλησίον του με το αγαθό κίνητρο να οικοδομηθεί εκείνος πνευματικά.

 Σε ένα άδειασμα του εαυτού μας μας καλεί ο Απόστολος Παύλος. Να βγούμε από το δικό μας θέλημα και να το υποτάξουμε στο θέλημα του αδελφού μας με φίλτρο αυτό το θέλημα του Θεού. (προς οικοδομή, όχι προς καταστροφή). Στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας ξεχνάμε κάτι βασικό, ότι και ο άλλος έρχεται σε επικοινωνία μαζί μας. Έτσι, συνήθως, περιμένουμε από τους άλλους να μας δώσουν, αν δεν κινούμαστε και αρπακτικά, και λησμονούμε ότι και ο άλλος θα πρέπει να ωφεληθεί από εμάς. Ζούμε με τη διάθεση του κέρδους ή έστω και της ανταπόδοσης και αποκλείσαμε την αγάπη. Γιατί αγάπη σημαίνει παράδοση του εαυτού μας στον άλλον. Σημαίνει υπομονή, ανοχή, ταπείνωση.

Φτιάχνουμε μοντέλα για τους άλλους, όπως θα θέλαμε να είναι και δεν δουλεύουμε στο δικό μας υλικό που είναι ο εαυτός μας. Γιατί ένα μοντέλο σίγουρα μπορούμε να φτιάξουμε το τέλειο μοντέλο, έτσι όπως το θέλουμε από τους άλλους. Τον εαυτό μας.