Η Προσευχή των Τριών Παίδων
Το πρωί του Μεγάλου
Σαββάτου τελούμε τον εσπερινό της Αναστάσεως και διαβάζουμε τρία αναγνώσματα
από την Παλαιά Διαθήκη: ένα από τη δημιουργία του κόσμου, την ιστορία του
προφήτη Ιωνά και την ιστορία των Τριών Παίδων, που επειδή δεν θέλησαν να
προσκυνήσουν τον βασιλιά ως θεό, ρίχθηκαν στην πυρακτωμένη κάμινο και εξήλθαν
από αυτήν άθικτοι. Αυτή η διάσωσή τους από τη φωτιά προεικονίζει την τριήμερη
ταφή του Χριστού και την νίκη Του επί του θανάτου. Στο κείμενο της Π. Διαθήκης
υπάρχει ο εξαίρετος ύμνος και η προσευχή των αγίων τριών Παίδων. Αυτή η
προσευχή ακολουθεί σε νεοελληνική
απόδοση και ας τη χρησιμοποιούμε και
εμείς.
«῎Ας εἶσαι δοξασμένος, ἀξιοΰμνητε, Κύριε καί
Θεέ μας.
Θεέ τοῦ κόσμου καί τῶν
προγόνων μας. ῎Ας εἶναι γιά πάντα δοξασμένο τό ὄνομά Σου.
᾿Εσύ εἶσαι δίκαιος σέ
ὅλα. ῞Ολες οἱ ἐνέργειες κι οἱ ἀποφάσεις Σου εἶναι βασισμένες ἄσειστα στήν
ἀλήθεια.
Ὁ τρόπος πού
ἐπεμβαίνεις στή ζωή μας εἶναι γεμᾶτος καθαρότητα, εὐθύτητα κι ἀγάπη.
῞Ο,τι κι ἄν ἔχεις
ἐπιτρέψει νά μᾶς συμβεῖ, ὅλα εἶναι ἀπόλυτα ἄδολα κι ἀληθινά.
Ἀκόμα κι ὅσα ἐπέτρεψες
νά ἐπιβληθοῦν σέ μᾶς ὡς τιμωρίες καί τήν ἅγια πόλη τῶν προγόνων μας, στήν
῾Ιερουσαλήμ, ἀκόμα κι αὐτά ὅλα, ἔγιναν ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας μας.
Ἁμαρτήσαμε Κύριε,
ἀνομήσαμε, φύγαμε μακριά Σου. ῞Ολη ἡ ζωή μας εἶναι βουτηγμένη στήν ἁμαρτία.
Παραβήκαμε τίς ἐντολές Σου, τίς βγάλαμε ἀπό τό νοῦ καί τήν καρδιά μας.
Δέν ἐφαρμόσαμε τίποτα
ἀπό ὅσα μᾶς ἔχεις ὑποδείξει, ὥστε, ἀκολουθώντας τα, νά μπορέσουμε, νά ζήσουμε
εἰρηνικά κι εὐτυχισμένα. Δίκαια λοιπόν εἶναι, ὅσα ἐπέτρεψες νά μᾶς συμβοῦν στό
παρελθόν κι ὅσα μᾶς βρίσκουν τώρα.
Πολύ σωστή ἡ ἀπόφασή
Σου, νά ἐπιτρέψεις νά πέσουμε σέ χέρια ἄνομων, ἐχθρῶν τῆς πίστης μας, στήν
ἐξουσία τόσο ἄδικου καί αἱμοβόρου βασιλιά. Σέ αὐτόν πού ἀποδείχθηκε σκληρότερος
ἀπό ὅλους, ὅσους μέχρι σήμερα ἔχουν βασιλέψει πάνω στή γῆ μας.
Πῶς νά τολμήσουμε νά
ἀνοίξουμε τό στόμα μας ἐνώπιόν Σου; Ντροπιασθήκαμε καί καταεξευτελισθήκαμε οἱ
ταπεινοί δοῦλοι Σου, ἐμεῖς πού, παρόλα ὅσα μᾶς ἔχουν βρεῖ, δέν παύουμε νά Σέ
εὐλαβούμαστε καί νά Σέ ἀγαποῦμε.
Μήν μᾶς ἐγκαταλείψεις
ὁλοκληρωτικά καί ἀτιμασθεῖ ἔτσι τό ἅγιο ῎Ονομά Σου. Μήν ἀκυρώσεις τώρα τήν
παλιά Σου ὑπόσχεση, γιά πατρική μέριμνα καί ἀδιάκοπη προστασία τῶν παιδιῶν Σου.
Τό ἔλεός Σου μήν πάρεις ἄσπλαχνα, μακριά ἀπό μᾶς τούς τόσο βασανισμένους καί
φτωχούς. Ναί Κύριε! Εἰσάκουσέ μας, γιά χάρη τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ ἀγαπημένου Σου, τοῦ
᾿Ισαάκ τοῦ δούλου Σου καί τοῦ ᾿Ισραήλ (᾿Ιακώβ) τοῦ ἐκλεκτοῦ παιδιοῦ Σου.
᾿Εσύ ὁ ῎Ιδιος, Κύριε
ὑποσχέθηκες στούς προγόνους μας, νά πληθύνεις τούς ἀπογόνους τους πιότερο ἀπό
τά ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ. Θά τούς ἅπλωνες, ἔχεις πεῖ, πιότερο ἀπό τήν ἀμμουδιά
τῆς χιλιόκοκκης κι ἀπέραντης ἀκρογιαλιᾶς. Σήμερα ὅμως Κύριε, ταπεινωθήκαμε
ὁλοκληρωτικά. Λιγόστεψε τό ἔθνος μας, ὅσο κανένα ἄλλο πάνω στή γῆ. Κι αἰτία γιά
ὅλα αὐτά εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας.
Χαθήκαμε πιά. ῎Ελλειψε
ἀπό τό ἔθνος μας ἄρχοντας καί προφήτης ἤ κάποιος πού νά εἶναι δάσκαλος, ὁδηγός
καί προστάτης μας. Θυσίες δέν γίνονται πιά κι οὔτε ὁλοκαυτώματα προσφέρουμε.
Θυμίαμα δέν καίει στούς βωμούς ριγμένο ἀπό χέρι εὐλαβικό.
Ναός καί ἱερό ἐδῶ δέν
βρίσκονται, γιά νά προσφέρουμε θυσία καί νά δεχθοῦμε τό πλούσιο ἔλεός Σου.
Δέξου τώρα τήν προσευχή
μας, ὅπως θά δεχόσουν τή θυσία τῶν ταύρων καί τῶν κριαριῶν ἤ χίλιων τόσων
ἀρνιῶν καλοθρεμένων.
Ἄς λογιστεῖ ἀπό μᾶς
τοῦτο πού μᾶς συμβαίνει, ὡς θυσία. Κι ἄς γίνει ἀφορμή νά βροῦμε ἔλεος, γιατί
ποτέ δέν καταισχύνεται, ὅποιος σέ Σένα ἔχει στηρίξει τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα
του.
῞Ο,τι κακό κι ἄν μᾶς
συνέβηκε δέν μᾶς ἀλλάζει τή σχέση μας καί τήν ἀγάπη μας σ’ Ἐσένα. ᾿
Ἐμεῖς θά συνεχίζουμε νά
Σέ λατρεύουμε καί νά Σέ ἐμπιστευόμαστε, μέ ὅλη τήν καρδιά μας. Τό μόνο, πού
τώρα καί πάντα θά ἀποζητοῦμε, εἶναι νά ἀξιωθοῦμε νά ἀτενίσουμε τό ῞Αγιο Πρόσωπό
Σου.
Σπλαχνίσου μας καί μήν
προδώσεις τίς ἐλπίδες πού στηρίξαμε στήν πλούσια ἐπιείκειά Σου καί στό ἄπειρό
Σου ἔλεος. ᾿Ελευθέρωσέ μας θαυματουργικά καί κάνε ἔτσι νά δοξασθεῖ τό ῎Ονομά Σου,
Κύριε!
῎Ετσι, θά
καταντροπιασθοῦν, ὅσοι κακομεταχειρίζονται τούς δούλους Σου κι ἄδοξα θά
ξεπέσουν ἀπό τή δυναστεία τους, χάνοντας ὁλοκληρωτικά τή δύναμή τους. Τότε θά
μάθουν ἐμπειρικά ὅσοι μᾶς πολεμοῦν, ὅτι ᾿Εσύ εἶσαι ὁ Μόνος ἔνδοξος Θεός καί
Κύριος, σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη».
Έφτασε για μία
ακόμη χρονιά η Μεγάλη Εβδομάδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Η χρονική περίοδος με
τα μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα γεγονότα για το δόγμα και τη ζωή της. Παλαιότερα, ίσως προσπαθούσαμε να αλλάξουμε
κάποιες «σταθερές» των ημερών ή και να διατηρήσουμε απαράλλακτες κάποιες άλλες,
ώστε να χαρούμε τις ξεχωριστές αυτές ημέρες των μεγάλων γεγονότων και εορτών. Όμως, τα τελευταία τρία χρόνια όλα σχεδόν τα
δεδομένα αλλάζουν με αρνητική χροιά! Όλα
τα εξωτερικά δεδομένα. Γιατί το
ουσιαστικό γεγονός είναι ΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ, που δεν αλλάζει με τίποτα. Και είναι η
αγάπη του Θεού για τον καθένα μας προσωπικά, που συγχωρεί τις αμαρτίες μας πάνω
στο Σταυρό και μας χαρίζει την αιώνια ζωή με την Ανάστασή Του!
Κάθε αλλαγή
που επιτρέπει ο Θεός δεν είναι τιμωρία, είναι μία κλιμάκωση πρόκλησης και
πρόσκλησης που ως σκοπό έχει να συνειδητοποιήσουμε τον προορισμό μας και να
κατανοήσουμε, να αισθανθούμε και να βιώσουμε την ουσία της θυσίας του Χριστού.
Και όλο αυτό ξεκινάει
με την θεώρηση της ζωής μας σε σχέση με το Θεό και την προοπτική που Αυτός μας
δίνει. Αυτή τη θεώρηση που είχαν οι άγιοι Τρεις Παίδες στην καιγόμενη κάμινο που
αισθάνονταν την αδυναμία και την αμαρτία τους απέναντι στο Θεό ζητώντας το
έλεός Του, αλλά και που ταυτόχρονα δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να Τον
υμνήσουν και δοξάσουν αφήνοντας ακόμη και την ζωή τους στα χέρια Του με απόλυτη
πίστη, εμπιστοσύνη και ελπίδα στο Άγιο Πρόσωπό Του.
Πέρασε ο
καιρός των δικαιολογιών. Είναι ημέρες που πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες των
πράξεών μας, κυρίως εμείς οι μεγαλύτεροι, για να καταλάβουν και οι νεότεροι. Να
πέσουμε στα γόνατα και να ζητήσουμε συγγνώμη για ό,τι επιθυμούμε, πράττουμε,
σκεπτόμαστε –ό,τι δηλαδή παρουσιάζουν οι ειδήσεις της ημέρας και προκαλούν
αποτροπιασμό. Έρχονται ώρες που πρέπει να παραδώσουμε τον εαυτό μας στο Θεό. Να
γίνει σκέψη μας η σκέψη Του, έργο μας ο Νόμος Του, επιθυμία μας το θέλημά Του!
Ας μιμηθούμε: τον ευγνώμονα ληστή που
ζητά τον Παράδεισο, τον Πέτρο που κλαίει για την άρνησή του, τον εκατόνταρχο
που Τον ομολογεί ως Θεό και τότε θα εορτάσουμε ΠΑΣΧΑ!
Το
εύχομαι ολόψυχα για όλους μας!
