Το
κρίμα του παπά …
Τώρα έμεναν στο πατρικό της και τίποτα πια δεν
έλειπε από τη Μερσίνα. Τίποτα, μέχρι εκείνο το ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου.
Ήταν μόνη στο σπίτι με το μικρό, όταν μπήκαν αλαφιασμένοι οι γονείς της με το
Νικολή και τα παιδιά. «Οι Τσέτες, έρχονται οι Τσέτες». Ο τελώνης ο Αχμέτ, ο
μοναδικός Τούρκος που ζούσε στη Σκάλα, μόλις είχε γυρίσει από τη Σμύρνη και
είδε με τα μάτια του το μεγάλο κακό. «Φύγετε, να γλιτώσετε. Οι Τσέτες έκαψαν τη
Σμύρνη. Πάει η γκιουζέλ Ιζμίρ. Δε θ’ αργήσουν να φτάσουν κι εδώ» τους είπε με
την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια του.
Ο Αχμέτ δεν ξεχώριζε από τους Ρωμιούς. Ούτε
στα φερσίματα ούτε σε τίποτα. Ήταν Τούρκος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε κάθε
χρόνο του Αη Γιωργιού να έρχεται στο εκκλησάκι και να ανάβει μια λαμπάδα ίσαμε
το μπόι του.
Ούτε που κατάλαβε η Μερσινιώ πότε ετοίμασαν
τους μπόγους με τα εικονίσματα, τα ασημικά, τα ρούχα. Κατέβηκαν στη Σκάλα και
μπήκαν όλοι μαζί στη μπλατσέρα του Νικολή. Σε μια ώρα βγήκαν στην Χίο. Ο
Νικολής γύρισε αμέσως πίσω. Στην προκυμαία εκατοντάδες άνθρωποι είχαν φτάσει
από τα πιο μακρινά χωριά και με τον τρόμο στα μάτια περίμεναν τη σωτηρία από τη
θάλασσα. Μπροστά-μπροστά ο παπα Σταύρος !
- Γιε μου !
- Παπά μου!
- Πού είναι η παπαδιά με την Πινέλα; Μπείτε
γρήγορα μέσα, να βγούμε απέναντι.
- Όχι, γιε μου, ας μπούνε οι άλλοι. Εγώ θα
κάτσω εδωδά, μέχρι να φύγει κι ο τελευταίος Χριστιανός και μετά θα φύγω.
- Μα, παπά μου, όλοι αυτοί δεν είναι από την
ενορία σου.
- Είναι από τη μεγάλη ενορία του Χριστού,
παιδί μου, μην επιμένεις, θα μείνω.
Τρία μερόνυχτα ο Νικολής με τη μπλατσέρα
πήγαινε κι έφερνε κόσμο. Κι όλο έφταναν Χριστιανοί τρομαγμένοι σαν τα
κυνηγημένα πουλάκια. Ο παπα Σταύρος εκεί, βράχος. Στήριζε, προσευχόταν,
καθοδηγούσε. Την τρίτη μέρα το απόγευμα δεν υπήρχε πια κανείς Χριστιανός στην
προκυμαία.
Ήταν έτοιμος να μπει ο παπα Σταύρος στη
μπλατσέρα. Στην προκυμαία είχαν μείνει μόνο ο Αχμέτ, η Αϊσέ, η γυναίκα του και
τα δυο παιδιά τους. Έκλαιγαν. «Θα μας σκοτώσουν οι Τσέτες» έλεγε μέσα στα
αναφιλητά της η Αϊσέ. «Ξέρουν πως συμπαθάμε τους Ρωμιούς». «Παπα Σταύρο, πάρε
μας μαζί σου, να γλιτώσουμε» είπε ικετευτικά ο Αχμέτ. «Πάρε μας», είπαν τα δυο
μικρά. «Τι θα απογίνουν τέσσερις Τούρκοι στην Ελλάδα;» συλλογίστηκε προς
στιγμήν ο παπάς, αλλά δεν είχε καιρό για άλλες σκέψεις. «Αμέτε», είπε
αποφασιστικά και τους έγνεψε να πάνε στο πλοίο. Μπήκαν μέσα μόνο με τα ρούχα
τους και την ελπίδα της σωτηρίας. Στη Χίο κόσμος πολύς από τη Σμύρνη και τα
γύρω χωριά περίμενε στο λιμάνι. Άλλοι έκλαιγαν, άλλοι σταυροκοπιόντουσαν, άλλοι
ήταν αμίλητοι. Μικρά παιδιά τρομαγμένα πιάνονταν σφιχτά από το φουστάνι της
μάνας. Παντού πόνος και θλίψη.
«Ένας Τούρκος», φώναξε κάποιος δείχνοντας τον
Αχμέτ. Μονομιάς το πονεμένο πλήθος γίνηκε αγριεμένος όχλος που ζητούσε εκδίκηση
για τις απίστευτες φρικαλεότητες που είχε ζήσει. «Αδέρφια μου, για το Θεό»
φώναξε τρομαγμένος ο παπα Σταύρος. Έκανε το σώμα του ασπίδα, για να προστατέψει
τον έρημο τον Αχμέτ που νόμισε πως ήρθε το τέλος του.
Το βραδάκι, όταν ηρέμησαν τα πράγματα, έσμιξαν
στο σπίτι ενός εμπόρου, γνωστού του Νικολή, η οικογένεια του Χατζηπαυλή, η
Μερσινιώ με το Νικολή και το μωρό κι η οικογένεια του παπα Σταύρου. Εκεί βρήκε
καταφύγιο και η οικογένεια του Αχμέτ.
«Παπά μου», είπε ο Αχμέτ κάποια στιγμή, «ο
πόλεμος κάνει θεριά τους ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν. Εκεί που
ήμασταν, κινδύνευα από τους Τσέτες. Μα κι εδώ φοβούμαι. Θα γυρίσω πίσω κι ο Αη
Γιώργης θα μας φυλάξει».
Δύσκολες ώρες για όλους. Άλλα προστάζει ο νους
κι άλλα θέλει η καρδιά. Μίλησαν όλοι, τελευταίος ο παπα Σταύρος. Συμφώνησαν να
τους φυγαδεύσουν τα ξημερώματα. Αποχαιρετίστηκαν με δάκρυα και πριν ανατείλει ο
ήλιος, ο Νικολής με τη μπλατσέρα τούς πήγε στα νότια παράλια της Ιωνίας, μακριά
από τη Σμύρνη και τους άφησε σε μια έρημη ακτή.
***
Σαράντα χρόνια μετά, ένα Κυριακάτικο πρωινό
ένα παλικάρι φτάνει βιαστικά στα σκαλιά του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Μηνά
στη Χώρα. Κάνει το σταυρό του και χωρίς να ανάψει κερί, πάει κατευθείαν στη
βορεινή πόρτα του ιερού και ανοίγει διστακτικά. Ο παπα Αγαπητός τού κάνει νεύμα
να μπει.
- Πού είναι ο Δεσπότης; ρωτά με αγωνία.
- Σε λίγο έρχεται, απαντά ο παπάς.
- Πείτε του, τον ζητά ο παππούς μου, ο παπα
Σταύρος. Είναι ανήσυχος από χθες βράδυ.
Όταν τέλειωσε η Λειτουργία δεν έκατσε ο
Δεσπότης για καφέ, όπως συνήθιζε. Μπήκε στο αυτοκίνητο και πήγε κατευθείαν στο
σπίτι του παπα Σταύρου. Τον βρήκε ξαπλωμένο στο κρεβάτι. «Δέσποτα, συγχώρεσέ με
που σε ενοχλώ και πάλι. Μα να, τις προάλλες που εξομολογήθηκα, ξέχασα τούτο να
σε ρωτήσω: είναι αμαρτία που μνημονεύω Τούρκους;» Απόρησε ο Δεσπότης, αλλά δεν
μίλησε.
«… Στην αρχή τους έβαζα στους ζωντανούς, μα
δεν ήξερα αν ζήσανε ... Και τους είχα και στα δυο χαρτιά ... Μετά των τέκνων
... Ούτε που θυμούμαι πώς τα λέγανε τα μικράκια ... Ο Αη Γιώργης να τους έχει
κοντά Του ...».
Ούτε τώρα μίλησε ο Δεσπότης. Μόνο πήρε
αργά-αργά τα λιπόσαρκα χέρια του παπα Σταύρου και τα φίλησε με περισσή
συγκίνηση και αγάπη.
(Βιβλίο «Μια στάλα Ουρανός» Νίκη Κατσιάπη-εκδόσεις Έαρ)
Λίγα
λόγια για το θέμα του μήνα.
Με αφορμή τον εορτασμό της εθνικής
επετείου της 28ης Οκτωβρίου, που μου έδωσε την αίσθηση ότι κοντεύει
να ξεχαστεί ως γεγονός και μένει μόνο μια παρέλαση που έλκει το ενδιαφέρον των
πολλών –και αυτό μάλλον ως επίδειξη μόδας- θέλησα στο παρόν τεύχος να κάνω
αναφορά στην άλλη εθνική επέτειο που εορτάζουμε φέτος ως γένος, αυτή των 100
χρόνων από την μικρασιατική καταστροφή. Γιατί
λαός που ξεχνά την ιστορία του δεν έχει μέλλον. Γιατί η ιστορία είναι οι ρίζες,
είναι οι αρχές και οι αξίες που είχαν οι άνθρωποι για να αντιδράσουν με τον
συγκεκριμένο τρόπο, είναι ο πολιτισμός που είχαν, ο ηθικός κώδικας, τα ιδανικά,
η πίστη. Εμείς είμαστε απόγονοι εκείνων βιολογικά, αλλά πολιτιστικά, ηθικά,
πνευματικά;
Πρόγραμμα κατηχητικών συνάξεων ενορίας:
Σάββατο: 11.00 π.μ. - 12.30
μ.μ. Προνήπια,
νήπια, και όλο το δημοτικό.
Κυριακή: 6.00 μ.μ. Μαθητές γυμνασίου και Λυκείου.
Δευτέρα: 5.00μ.μ.
Κύκλος
συμμελέτης Αγίας Γραφής για ενήλικες
ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2022
Με
τη Χάρη του Θεού θα προσπαθήσουμε και φέτος να τελέσουμε στο Ναό μας
Σαρανταλείτουργο, από τις 15 Νοεμβρίου (έναρξη νηστείας Χριστουγέννων) 7.00 με
9.00 περίπου, κάθε πρωί. Το κάναμε τις δύο χρονιές της πανδημίας με το φόβο της
ασθένειας, φέτος δοξολογητικά και ευχαριστιακά να στραφούμε στο Θεό, ζητώντας Τον
να ελεήσει και να φωτίσει τους ζώντες,
να αναπαύσει και να συγχωρήσει τους κεκοιμημένους, τους οποίους και μνημονεύουμε
ονομαστικά στην προσκομιδή.
