Ο ΘΥΜΟΣ

«Τότε Ηρώδης ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, εθυμώθη λίαν» (Ματθ. 2, 16) «Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης πως οι μάγοι τον εξαπάτησαν, οργίστηκε πάρα πολύ».

Παίρνοντας υπόψιν τη συμπεριφορά του Ηρώδη, θα δούμε σήμερα μερικά στοιχεία του θυμού. Γιατί θυμώνουμε, πως εκφράζεται κλπ.
Το πρώτο βήμα για να οδηγηθεί ο Ηρώδης στον θυμό ήταν η ανασφάλεια του εγώ του, το αίσθημα ότι η θέση την οποία κατείχε, απειλούνταν, όχι από τους ανθρώπους αλλά από τον Θεό. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσον ο Ηρώδης πίστευε στον Θεό. Όμως γνωρίζουμε καλά ότι ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του έναν μικρό θεό. Ο θυμός έρχεται εύκολα σε αυτόν που αισθάνεται ότι η θέση του, η αποδοχή του, το έργο του απειλούνται.
Ο θυμός αυτός όμως λειτουργεί στην αρχή κρυφά. Υποκριτικά. Ο Ηρώδης ζητά από τους μάγους να τον ενημερώσουν πού βρίσκεται ο Χριστός, δήθεν για να τον προσκυνήσει. Προσποιείται ότι έναντι του Θεού είναι υποταγμένος. Μέσα του όμως ο θυμός γεννά σενάρια πονηρίας. Σκοπός του είναι να εξοντώσει τον σφετεριστή. Και το θέατρο είναι το κλειδί. Αυτοί που μπορούν να του δώσουν πληροφορίες, πρέπει να πειστούν για τις καλές του προθέσεις. Ο Ηρώδης λοιπόν προσποιείται ότι χάρηκε. Πολλοί άνθρωποι που εύκολα θυμώνουν, προσποιούνται ότι δεν τους ενοχλούν πρόσωπα και καταστάσεις. Στην ουσία όμως μέσα τους ο θυμός τούς έχει κάνει να διαμορφώσουν ένα προσωπείο, να λειτουργούν θεατρικά, προκειμένου να έρθει η ώρα να δράσουν για να ικανοποιήσουν τον θυμό τους.
Ο Ηρώδης, «ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, εθυμώθη λίαν». Έρχεται η στιγμή που η ηθοποιΐα δεν είναι αποτελεσματική. Η αλήθεια φανερώνεται και τότε το σκοτεινό συναίσθημα πλημμυρίζει τον υποκριτή. Ο Ηρώδης διαπιστώνει ότι οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στα Ιεροσόλυμα για να του πούνε πού βρίσκεται ο Χριστός, αλλά έφυγαν από άλλη διαδρομή. Τότε το προσωπείο αποβάλλεται και το αυθεντικό πρόσωπο του σκληρού εξουσιαστή, ο πληγωμένος εγωισμός, ο φόβος για την θέση του, κάνουν τον θυμό να τον καταλαμβάνει και εσωτερικά και εξωτερικά. Ο θυμός τον οδηγεί να φανερώσει αυτό που πιστεύει ότι είναι: ο ίδιος θεός. Με την εξουσία της θέσης του εκδικείται τους μάγους, τους θρησκευτικούς άρχοντες, τον λαό που δεν τον αγαπά. Και η εκδίκησή του γίνεται παράλογη, όπως και πολλές φορές μας κάνει να συμπεριφερόμαστε ο θυμός. Σφαγιάζει τα νήπια της Βηθλεέμ, τα μόνα που δεν έχουν καμία σχέση με την αιτία και το περιεχόμενο του θυμού του. Νομίζει ότι έτσι θα κορέσει το πάθος του για εξουσία και ότι δεν πρόκειται στο μέλλον να κινδυνεύσει. Η ιστορία τον διαψεύδει πανηγυρικά.
Το ψυχογράφημα του Ηρώδη μας δείχνει την πορεία του θυμού και στις δικές μας καρδιές. Αρχικά σιωπηλά, ο θυμός φέρνει στην επιφάνεια της σκέψης μας τις ανασφάλειες της καρδιάς μας, την διάθεσή μας να εξουσιάζουμε, να γίνεται το θέλημά μας, να κάνουν οι άλλοι αυτό που εμάς μας ευχαριστεί. Μπορούμε να χρησιμοποιούμε και προσωπεία. Να παραπλανούμε. Να διαβεβαιώνουμε για το ακριβώς αντίθετο των πραγματικών μας προθέσεων. Κάποτε μάλιστα το πιστεύουμε κι εμείς ότι δεν θυμώνουμε, ότι εννοούμε τις καλές μας προθέσεις, ενώ μέσα μας είμαστε βυθισμένοι στο ψέμα. Και όταν διαπιστώνουμε την απογύμνωσή μας από άλλες επιλογές, ο θυμός μας πλημμυρίζει και εσωτερικά και εξωτερικά. Και η συμπεριφορά μας γίνεται κάποτε παράλογη, μόνο και μόνο για να πετύχουμε τον κόρο του θυμού μας, να δικαιώσουμε τον εαυτό μας, να επιβάλουμε το θέλημά μας, να υποτάξουμε τους άλλους σ’ αυτό που επιθυμούμε, κάποτε άμετρα και τυραννικά.
Ο θυμός του Ηρώδη είναι στοιχείο της ζωής και του πολιτισμού και των καιρών μας. Η ανασφάλεια και το ίδιον θέλημα τον γεννούν. Το προσωπείο τον συντηρεί και τον κάνει να διοχετεύεται με υποκριτικό τρόπο στην καθημερινότητα. Η δύναμη του καθενός δημιουργεί τις συνθήκες της έκφρασής του. Μικρότεροι και μεγαλύτεροι είμαστε εκτεθειμένοι σε ένα πάθος, το οποίο μόνο η αγάπη στον Χριστό, η άσκηση η οποία μας βοηθά όχι να αποκρύβουμε την αλήθεια ότι θυμώνουμε, αλλά να αντικαθιστούμε τον θυμό με την αγάπη και την συγχώρεση, όπως επίσης και ο τρόπος της εκκλησιαστικής ζωής στον οποίο οι άνθρωποι συνυπάρχουμε από επιλογή και από αγάπη, μπορούν να μας βοηθήσουν να δούμε το κακό που προκαλεί ο θυμός. Πάντως, η παρουσία του γεννηθέντος Κυρίου στις καρδιές μας, η νηπιότητα ως προς την κακία και τον θυμό, είναι το κλειδί για την νίκη κατά του θυμού, για την αποδοχή και βίωση της αγάπης.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019–Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019:
5.00 μ.μ. Εσπερινός

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2020 (Πρωτοχρονιά):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου και Δοξολογία για το νέο έτος.

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020:
5.00 μ.μ. Εσπερινός – Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες Θεοφανείων

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020:
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Μέγας Αγιασμός.
5.00 μ.μ. Εσπερινός Θεοφανείων

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020 (ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Μέγας Αγιασμός.
11.30 π.μ. Αγιασμός Υδάτων στη Δεξαμενή.
5.00 μ.μ. Εσπερινός

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2020 (Προδρόμου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020:
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Tα Δώρα των Μάγων

Τα δώρα των Μάγων
«Καί πεσόντες προσεκύνησαν Αὐτῷ» (Ματθ. β´ 11). Αὐτοὶ ποὺ εἶχαν λατρεύσει τὰ ἄστρα μὲ φόβο καὶ τρόμο, τώρα μὲ μεγάλη χαρὰ πίπτουν στὸ ἔδαφος καὶ λατρεύουν τὸν ζῶντα Κύριο, ὁ ῾Οποῖος ἦλθε στὴ γῆ γιὰ νὰ τοὺς ἐλευθερώση ἀπὸ τὴν δουλεία τους στὰ ἄστρα καὶ ἀπὸ τὴν πίστι τους στὴν τυφλὴ μοῖρα.
«Καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν Αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν». Τοῦ ἔφεραν τρία δῶρα, τὰ ὁποῖα ὑπoδήλωναν ἀνεπίγνωστα τὴν ῾Αγία καὶ Ζωοποιὸ Τριάδα, εἰς τὸ ῎Ονομα τῆς ῾Οποίας τὸ Παιδίον ᾿Ιησοῦς ἦλθε μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔκαναν γνωστὸ τὸ τριπλὸ λειτούργημα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ: Βασιλικό, ῾Ιερατικὸ καὶ Προφητικὸ - διότι ὁ χρυσὸς συμβολίζει τὴν Βασιλεία, ὁ λίβανος τὴν ῾Ιερωσύνη καὶ τὸ μύρο τὴν Προφητεία ἤ τή Θυσία.
Τὸ νεογέννητο Παιδίον θὰ ἦταν Βασιλεὺς τῆς αἰωνίου Βασιλείας, ὁ ἀναμάρτητος ῾Ιερεὺς καὶ ὁ Προφήτης, ὅπως δὲ οἱ περισσότεροι Προφῆτες πρὸ Αὐτοῦ, θὰ θανατωνόταν. Εἶναι φανερὸ σὲ ὅλους ὅτι ὁ χρυσὸς δηλώνει Βασιλέα καὶ τὴν Βασιλεία του• εἶναι φανερό ὅτι τὸ λιβάνι δηλώνει προσευχὴ ἤ ἱερωσύνη• καὶ εἶναι ἐπίσης φανερὸ ἀπὸ τὴν ῾Αγία Γραφή ὅτι τὸ μύρο δηλώνει ἀθανασία (ἀφθαρσία): ὁ Νικόδημος ἤλειψε τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ μὲ μύρο (᾿Ιωάν. ιθ´ 39, 40• πρβλ. Ψαλμ. μδ´ 8), καὶ ἄλειφαν τὰ σώματα γιὰ νὰ τὰ συντηρήσουν ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ ἀποσύνθεσι, γιὰ νὰ τὰ διατηρήσουν λίγο περισσότερο ἀπὸ τὴν φρίκη τῆς καταστροφῆς τοῦ θανάτου.
῾Ο κόσμος ἐπρόκειτο νὰ φωτισθῆ ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὡσὰν μὲ χρυσό• ἐπρόκειτο νὰ γεμίση μὲ προσευχές, ὅπως ὁ Ναὸς πληροῦται μὲ τὴν εὐωδία τοῦ θυμιάματος• καὶ ὅλο τὸ σύμπαν ἐπρόκειτο νὰ διαπερασθῆ ἀπὸ τὴν εὐωδία τῆς διδασκαλίας Του καὶ τοῦ Σώματός Του ὡσὰν μὲ μύρο.
᾿Επιπλέον, τὰ τρία ἐκεῖνα δῶρα συμβολίζουν τὸ διαρκὲς (ἀνθεκτικὸ) καὶ τὸ ἀπαράλλακτο: ὁ χρυσὸς παραμένει χρυσός, τὸ λιβάνι παραμένει λιβάνι καὶ τὸ μύρο παραμένει μύρο: κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν χάνει τὴν φύση του στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Μετὰ ἀπό χίλια χρόνια ὁ χρυσὸς ἀκόμη λάμπει, τὸ λιβάνι καίει καὶ τὸ μύρο διατηρεῖ τὴν εὐωδία του. Δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ εὕρουν στὴν γῆ τρία ἄλλα πράγματα, τὰ ὁποῖα τόσο πιστὰ νὰ συμβολίζουν τὴν ἐπίγεια ἀποστολὴ τοῦ Χριστοῦ ἤ τὰ ὁποῖα θὰ ἔδειχναν καθαρώτερα καὶ ἐκφραστικώτερα τὸν διαρκῆ -τὸν αἰώνιο - χαρακτῆρα τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ καὶ ὅλων τῶν πνευματικῶν καὶ ἠθικῶν ἀξιῶν, τὶς ὁποῖες ἐκόμισε στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν οὐρανό.
῎Εφερε ἀλήθεια καὶ προσευχὴ καὶ ἀθανασία. Μὲ ποιό ἄλλο πρᾶγμα στὴν γῆ θὰ μποροῦσε ἡ ἀλήθεια νὰ ἀντιπροσωπευθῆ καλύτερα παρὰ μὲ τὸν χρυσό; Κάνε ὅ,τι θέλεις μὲ τὸν χρυσὸ καὶ αὐτὸς θὰ κρατήση τὴν λάμψη του. Μὲ ποιό ἄλλο πρᾶγμα στὴν γῆ θὰ μποροῦσε ἡ προσευχὴ νὰ ἀντιπροσωπευθῆ καλύτερα παρὰ μὲ τὸ λιβάνι; ῞Οπως ὁ καπνὸς τοῦ θυμιάματος διαποτίζει ὅλο τὸν Ναό, ἔτσι καὶ ἡ προσευχὴ διαποτίζει ὅλη τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὅπως ὁ καπνὸς ἀνέρχεται ὑψηλά, ἔτσι καὶ ἡ προσευχὴ ἀνεβάζει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεό: «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν Σου» (Ψαλμ. 140/141, 2). Εἶναι βέβαια ἀλήθεια ὅτι καὶ ἄλλα πράγματα ἀναδίδουν καπνό, ἀλλὰ κανεὶς ἄλλος καπνὸς σὰν τοῦ θυμιάματος δὲν μπορεῖ νὰ ἑλκύση τὴν ψυχὴ σὲ προσευχή.
Μὲ ποιό ἄλλο πρᾶγμα στὴν γῆ θὰ μποροῦσε ἡ ἀθανασία νὰ ἀντιπροσωπευθῆ καλύτερα παρὰ μὲ τὸ μύρο; ῾Η θνητότητα παράγει μία δυσοσμία, ἡ ἀθανασία εἶναι μία σταθερὴ εὐωδία.
Καὶ ἔτσι, οἱ ἀστρολόγοι ἀπὸ τὴν ᾿Ανατολὴ ἐξέφρασαν συμβολικὰ ὁλόκληρη τὴν Χριστιανικὴ πίστη, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν ῾Αγία Τριάδα ὥς τὴν ᾿Ανάστασι καὶ τὴν ἀφθαρσία τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ καὶ αὐτῶν ποὺ θὰ Τὸν ἀκολοθοῦσαν. Δὲν εἶναι λοιπὸν ἁπλοῖ προσκυνηταί, ἀλλὰ προφῆται: προφῆται τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς καὶ τῶν ἔργων τοῦ Χριστοῦ.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος)
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
“ Ήρθε στον τόπο τον δικό Του και οι δικοί Του δεν Τον δέχτηκαν” (Ιωάν. 1, 11). Πραγματικά, οι Εβραίοι της εποχής Του, (από τους ιδιοκτήτες των καταλυμάτων μέχρι το Βασιλιά Ηρώδη), δεν δέχθηκαν τον Χριστό, ενώ οι Μάγοι ταξίδεψαν από μακριά για να Τον προσκυνήσουν! Δυστυχώς όμως, αυτός ο συγκλονιστικός λόγος του ευαγγελιστή παραμένει επίκαιρος. Μικρότεροι και μεγαλύτεροι δεν μπορούμε εύκολα να κάνουμε το μεγάλο βήμα: να γιορτάσουμε Χριστούγεννα με τον Χριστό. Ίσως να εκκλησιαζόμαστε, μπορεί και να κοινωνούμε. Βοηθάμε κάποιους που έχουν ανάγκη, μάς συγκινούν οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Μένει όμως μόνιμα ο Χριστός μέσα μας; ή τελειώνοντας οι εορτές σταματά και η αναζήτησή Του;
Δυσκολευόμαστε πολύ να κατανοήσουμε ότι το νόημα των Χριστουγέννων είναι η συνεχής εκζήτηση του Χριστού! το να κατοικήσει Αυτός στις καρδιές μας, να Τον ακολουθήσουμε στην οδό της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, ακόμη και προς εκείνον που μας ταλαιπωρεί, το να δεχτούμε ότι η αλήθεια της ζωής δεν είναι η κατανάλωση αλλά ο σταυρός και η ανάσταση, η σταύρωση της κακίας και η ανάσταση της αγάπης, η εμπιστοσύνη στο Θεό, όπως αυτή της Παναγίας και του Ιωσήφ, η συμμετοχή στην χαρά της Εκκλησίας όπως οι βοσκοί συμμετείχαν στον ύμνο των Αγγέλων, η αναζήτηση της Αλήθειας, όπως των Μάγων, πέρα από την αυτάρκεια της επιστήμης, η άρνηση της κακίας του Ηρώδη που έβλεπε τον πλησίον ως απειλή. Μόνον έτσι θα Τον δεχθούμε αληθινά!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 22 – Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2019:
5.00 μ.μ. Εσπερινός – Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες Χριστουγέννων

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2019:
7.30 – 9.30 π.μ. Εσπερινός και Θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2019 (Χριστούγεννα):
5.00 – 8.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2019:
8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
11.00 π.μ. Χριστουγεννιάτικη εορτή Κατηχητικών Σχολείων

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019 (Αγίου Στεφάνου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019:
5.00 μ.μ. Εσπερινός

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Δίκαιος...

«Ιωσήφ ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι, εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν» (Ματθ. 1, 19)
«Κι ο Ιωσήφ ο μνηστήρας της, επειδή ήταν δίκαιος άνθρωπος και δεν ήθελε να την διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα χωρίς επίσημη διαδικασία».
Ένα σιωπηλό πρόσωπο στην ιστορία της ενανθρώπισης είναι ο Ιωσήφ ο μνήστωρ της Παναγίας. Στην αναφορά του ευαγγελιστή Ματθαίου για τον Ιωσήφ, τον μνηστήρα της Υπεραγίας Θεοτόκου και προστάτη του παιδίου Ιησού χαρακτηρίζεται «Δίκαιος ων».
Έχει πολλές προεκτάσεις η λέξη «δίκαιος». Επειδή οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα Θεού, μας έχει δοθεί η δικαιοσύνη από τον Δημιουργό μας. Η εκκλησιαστική μας παράδοση την ονομάζει «αρχέγονο». Η προαίρεσή μας όμως, η ελευθερία μας, μάς κάνει να την απορρίπτουμε ως σημείο της σχέσης μας με τον Θεό και να την οδηγούμε προς την ανθρώπινη πλευρά, αυτήν της ισονομίας, της τιμωρίας για να επανέλθει η τάξη, αλλά και του αισθήματος ότι ο καθένας μας, εξαιτίας των χαρισμάτων του δικαιούται να έχει περισσότερα από τους άλλους και οι άλλοι να τον διακονούν. Τραβούμε λοιπόν την γραμμή της δικαιοσύνης κατά το συμφέρον μας. Την αμαυρώνουμε έτσι, όπως και όλα τα στοιχεία του κατ’ εικόνα και γι’ αυτό ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να μπορέσουμε να έχουμε επίγνωση ότι η δικαιοσύνη είναι στοιχείο και του καθ’ ομοίωσιν και ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτόν τον δρόμο. Άλλωστε ο δικός μας αμαυρωμένος τρόπος θέασής της, έχει όριο τον θάνατο. Γι’ αυτό και με την παρουσία του Χριστού και της δικαιοσύνης ουκ έστιν όριο.
Καλούμαστε λοιπόν να ζήσουμε την δικαιοσύνη πρωτίστως στον τρόπο της ευσέβειας. Ο δίκαιος σέβεται τον νόμο του Θεού και τον τηρεί. Κι ο νόμος είναι η αγάπη. Είναι ο διπλός προσανατολισμός τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον πλησίον. Και η αγάπη είναι σταυρός. Δεν είναι ωραία λόγια, αλλά απόφαση να μιμηθούμε τον Θεό, που τόσο μας αγαπά ώστε να ενανθρωπίσει.
«Δίκαιος» σημαίνει αυτός που εξετάζει τι είναι σωστό και τι όχι και επιλέγει στην ζωή του να μην πέφτει στην παγίδα να κρίνει τα πράγματα μόνο με βάση την δική του πρώτη εκτίμηση. Ακούει. Σκέπτεται. Ρωτά. Υπολογίζει, και αποφασίζει όχι βιαστικά, αλλά με κριτήριο τι θα κάνει καλό και τι όχι ή τι θα κάνει περισσότερο καλό από ό,τι κακό.
«Δίκαιος» σημαίνει αυτός που δεν τιμωρεί άμετρα. Δεν οδηγεί τον άλλον στην απόγνωση, αλλά με κριτήριο την αλήθεια, τον βοηθά να έλθει εις εαυτόν. Ο δίκαιος δεν χρησιμοποιεί την εξουσία υπέρ του, για να παρηγορηθεί επειδή οι άλλοι δεν τον υπολογίζουν. Χρησιμοποιεί την εξουσία για να δείξει τα όρια, χωρίς όμως να μηδενίσει τον άλλον. Γι’ αυτό και ο Ιωσήφ, όταν διαπιστώνει ότι η Παναγία είναι έγκυος και γνωρίζει καλά ότι το παιδί δεν είναι δικό του, δεν σκέπτεται να την διαπομπεύσει διά του λιθοβολισμού ή του δημόσιου διασυρμού, όπως όριζε ο ιουδαϊκός νόμος, αλλά να διαλύσει τον αρραβώνα χωρίς επίσημη διαδικασία. Να της δώσει δηλαδή την ευκαιρία να ζήσει και να μεγαλώσει το παιδί της, χωρίς όμως να εξευτελισθεί και ο ίδιος. Ακολουθεί δηλαδή το όριο που ισορροπεί μεταξύ της ανθρώπινης δικαιοσύνης και της προσωπικής αγάπης και τρυφερότητας.
«Δίκαιος» σημαίνει τελικά αυτός που συγχωρεί τον άλλον, όσο κι αν η συμπεριφορά του είναι προσβλητική. Συγχωρώ σημαίνει ότι θεωρώ πως ο Θεός επιτρέπει να συμβούν ορισμένα πράγματα στην ζωή μου, προς ταπείνωσίν μου, και δεν ανταποδίδω το κακό που μου γίνεται, αλλά προσπαθώ να προχωρήσω με αγάπη για τον πλησίον μου. Άλλωστε στην ίδια παγίδα μπορώ να πέσω κι εγώ και αυτό είναι εύκολο, διότι οι άνθρωποι πειραζόμαστε τόσο από τον λογισμό μας, όσο και από τον διάβολο, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δούμε καθαρά. Ο δίκαιος όμως έχει ως κριτήριο την καρδιά και όχι την ανταπόδοση που ζητά ο νους.
Γιατί όμως μας είναι δύσκολο να γίνουμε «δίκαιοι», τουτέστιν άνθρωποι καλοσύνης;
Διότι θεωρούμε ότι είμαστε. Αντί να στρέφουμε τον προβληματισμό μας εντός μας, κοιτούμε τους άλλους και τους κρίνουμε. Αντί να ζητούμε με την προσευχή στον Θεό εμείς να γινόμαστε άνθρωποι της διακριτικότητας και της αγάπης, επιλέγουμε να θέλουμε να επιβάλλουμε το σωστό στον κόσμο και να αρνούμαστε την ελευθερία του άλλου. Αντί να σκεφτόμαστε τα δικά μας λάθη, ασχολούμαστε συνεχώς με τα λάθη των άλλων. Και όταν ζητάς από τους άλλους, εύκολα θα απογοητευθείς. Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν από τον «ΔΙΚΑΙΟ» Ιωσήφ κι ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας την εκζήτηση και τον αγώνα για καλοσύνη! Αυτήν του Θεού!

Εορτή Αγίου Μοδέστου στα Μελισσάτικα!

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

«Λέγω γαρ υμίν ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου» (Λουκ. 14, 24) «Γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου».
Η αναβλητικότητα και η μετάθεση για το μέλλον αποφάσεων ή εκπλήρωσης ευκαιριών που μπορούν να αλλάξουν την ζωή μας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της ζωής μας. Άλλοι από οκνηρία, γιατί η κάθε απόφαση θέλει κόπο για να εκπληρωθεί, άλλοι από δειλία, μην τυχόν και το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο και δεν θέλουν είτε να ηττηθούν είτε να πληγωθούν, άλλοι από αδιαφορία, γιατί είναι βέβαιοι ότι στο μέλλον θα έρθουν κι άλλες ευκαιρίες, οπότε γιατί να βιαστούν, στηρίζουν την ζωή τους στην άρνηση των προσκλήσεων και των προκλήσεων του Θεού να Τον συναντήσουμε, να Τον γνωρίσουμε, να Τον αγαπήσουμε περισσότερο.
Ο Χριστός διδάσκει στους Ιουδαίους ότι η βασιλεία του Θεού είναι ένα μεγάλο δείπνο, στο οποίο οι αρχικοί καλεσμένοι αρνούνται να παρακαθίσουν στο τραπέζι, αρνούνται στην πράξη να αποδεχτούν την πρόσκληση, ενώ αρχικά, εν λόγοις, την είχαν δεχτεί. Με προφάσεις οι οποίες δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική, την ώρα του δείπνου απουσιάζουν. Έτσι, ο οικοδεσπότη οργίζεται και τους αντικαθιστά με ανθρώπους που ούτε ο ίδιος αρχικά είχε καλέσει, ούτε οι πρώτοι προσκεκλημένοι θα φαντάζονταν ότι θα έπαιρναν την θέση τους, αλλά και ούτε εκείνοι θα μπορούσαν να υπολογίσουν ότι θα τύχαιναν τέτοιας τιμής. Οι πρώτοι καλεσμένοι δεν είναι βέβαιο ότι κατά βάθος δεν θα ήθελαν να πάρουν μέρος στο τραπέζι. Προτίμησαν όμως την πρόσκαιρη εκπλήρωση άλλων υποχρεώσεων. Έβαλαν προτεραιότητες της στιγμής ή της ζωής τους και αρνήθηκαν να σκεφτούν ότι ο οικοδεσπότης θα προσβαλλόταν. Ίσως τον θεώρησαν υπεράνω της προσβολής. Ίσως θεώρησαν τους εαυτούς τους αναντικατάστατους. Ίσως είχαν τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ότι οι ίδιοι είναι το κέντρο του κόσμου, ότι ο οικοδεσπότης, οι υπόλοιποι μπορούνε να περιμένουν να ευκαιρήσουν. Θα διαπιστώσουν ότι η ζωή συνεχίζεται και χωρίς αυτούς. Ότι το δείπνο γίνεται. Ότι ο οικοδεσπότης δεν τους έχει τελικά ανάγκη, παρότι πίστεψαν το αντίθετο. Ότι η φιλία και η αγάπη του δόθηκε μέχρι το δείπνο. Μετά επικρατεί η δικαιοσύνη.
Το δείπνο είναι η Βασιλεία του Θεού. Είναι η θεία λειτουργία στην οποία προγευόμαστε την κοινωνία μας με τον Χριστό και τους Αγίους. Είναι μία συνεχής πρόσκληση να ανταποκριθούμε στην αγάπη του Θεού, ο Οποίος γίνεται η τροφή του δείπνου. Την ίδια στιγμή όμως είναι και μία υπόμνηση ότι η σχέση με τον Θεό χρειάζεται ΝΑΙ, χρειάζεται απόφαση, χρειάζεται απόθεση της αναβλητικότητας! Η προτεραιότητα να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα στο δείπνο, στην καμπάνα της Κυριακής και της γιορτής, είναι μοναδικής σημασίας. Οι προφάσεις μας δεν προσβάλλουν μόνο τον Θεό. Στην ουσία προσβάλλουν και όλους εκείνους που θα πάνε στο δείπνο, αυτούς που έχουν πάρει την απόφαση να πούνε ΝΑΙ, αυτούς που μπορεί να μην τους υπολογίζουμε, αλλά μας εκπλήσσουν, διότι στην ψυχή τους νικά η αγάπη και η διάθεση να συναντήσουν Θεό κι ανθρώπους.
Υπάρχουν ευκαιρίες και ευκαιρίες στην ζωή μας, αποφάσεις και αποφάσεις. Ας σταθμίσουμε στην καθημερινότητά μας πότε πραγματικά αξίζει να πούμε ΝΑΙ σ’ αυτές, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς δειλία, χωρίς οκνηρία. Να ανοίξουμε τον εαυτό μας και να παλέψουμε. Δεν έχει σημασία αν το αποτέλεσμα δεν θα είναι όπως ακριβώς το επιθυμούμε ή τα εμπόδια θα είναι πολλά κι ανυπέρβλητα. Αυτός που μένει στάσιμος, αυτός που προτιμά την ζωούλα του και αφήνει πίσω την ευκαιρία να κάνει καινούργιες αρχές, στην ουσία παγιδεύεται σε μία γήρανση ψυχική και πνευματική και απομακρύνεται από την ανακαίνιση και ανανέωση που, αν δεν οδηγήσουν στην ευτυχία, τουλάχιστον διαλύουν τον λογισμό του «και αν;».
Το ίδιο συμβαίνει και στην πρόσκληση του Χριστού να συμμετέχουμε στο δείπνο της Βασιλείας. Κάθε λειτουργία είναι μία ανακαίνιση της ύπαρξης, γιατί δεν είμαστε εμείς που την αλλάζουμε, αλλά ο Χριστός στον Οποίο πιστεύουμε και κοινωνούμε. Το ΟΧΙ, η μετάθεση της απόφασης για άλλη φορά εμπεριέχει το ρίσκο αυτή η φορά να μην έρθει ποτέ και να μην γευτούμε το δείπνο της αγάπης και της χαράς. Διότι ο οκνηρός, ο δειλός, ο επιπόλαιος, αλλά και εκείνος που βάζει άλλη προτεραιότητα από την αγάπη του Θεού, κινδυνεύει να χάσει για πάντα την ευκαιρία της γιορτής, της χαράς, της ανάστασης. Δεν είναι μόνο ο χρόνος που μας κυνηγά. Είναι και ότι παγιώνεται εντός μας το αίσθημα ότι μπορούμε και χωρίς τον Θεό. Κι αυτό παγώνει την καρδιά μας και την κάνει να αναζητά νόημα αλλού. Ο Θεός βέβαια δεν μας ξεχνά. Όμως δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για το κάλεσμά Του.

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 9 – Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2019

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2019:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου.

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019 (Αγίου Ελευθερίου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019:
5.00 μ.μ. Ιερό Ευχέλαιο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019:
6.00 μ.μ. Πανηγυρικός Εσπερινός Αγίου Μοδέστου.

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019 (Αγίου Μοδέστου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία κι Αγιασμός για τα ζώα.
5.00 μ.μ. Παράκληση στον Άγιο Μόδεστο.

Σάββατο 21Δεκεμβρίου 2019:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου.

 Ο π. Θεόδωρος θα είναι στο Ναό μας για το μυστήριο της Εξομολογήσεως το Σάββατο 14 Δεκ. από τις 5 το απόγευμα.

Η απελευθέρωση από τα δεσμά!

«και ιδού γυνή ην πνεύμα έχουσα ασθενείας έτη δέκα και οκτώ, και ην συγκύπτουσα και μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές. Ιδών δε αυτήν ο Ιησούς είπεν αυτή . γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου» (Λουκ. 13, 11-12)
«Στην συναγωγή βρισκόταν και μία γυναίκα, δεκαοκτώ χρόνια άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα. Ήταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της. Όταν την είδε ο Ιησούς της είπε: «Γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου»


Οι άνθρωποι στην ζωή μας φορτωνόμαστε βάσανα και δυσκολίες. Άλλα από αυτά έρχονται ως αποτέλεσμα επιλογών μας, άλλα εξ΄ αιτίας του χαρακτήρα μας των προτεραιοτήτων μας, του τρόπου με τον οποίο εκφραζόμαστε, εργαζόμαστε γενικότερα συναναστρεφόμαστε με τους άλλους. Ταυτόχρονα, υπάρχουν οι κόποι και τα βάσανα από σταυρούς ζωής, τους οποίους δεν έχουμε κατ’ ανάγκην επιλέξει. Μία αρρώστια, ο θάνατος στο οικείο περιβάλλον, η αποτυχία, η αδυναμία συνεννόησης αποτελούν όψεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε δεμένοι με τα βάσανα στην ζωή μας. Βεβαίως, στις περισσότερες δυσκολίες δεν καμπτόμαστε, διότι μέσα μας πιστεύουμε ότι οι επιλογές μας θα μας δώσουν χαρά, θα μας κάνουν να εκπληρώσουμε όνειρα ζωής, διότι αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αλλά και στα κατ’ ανάγκην βάσανα δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, διότι είναι για μας ζήτημα επιβίωσης.
Ο Χριστός, εισερχόμενος σε μία συναγωγή ημέρα Σαββάτου, συναντά μία συγκύπτουσα γυναίκα, κυρτωμένη επί δεκαοκτώ χρόνια. Είναι δεδομένο ότι για τα ιουδαϊκά μέτρα αυτή η γυναίκα ήταν αμαρτωλή. Είχε υποστεί τιμωρία από τον Θεό για κάποια αμαρτία της, την οποία πιθανότατα αυτή ήξερε. Οι άνθρωποι δεν έμπαιναν στον κόπο να συζητήσουν μαζί της. Το ότι την ανέχονταν στην συναγωγή πολύ της έπεφτε. Ένας αμαρτωλός κανονικά, δεν θα έπρεπε να κυκλοφορεί ανάμεσα στους ανθρώπους, για να μην μιάνει η διαφορετικότητα της κακής πνευματικής του κατάσταση τους «υγιείς». Η στάση του αρχισυνάγωγου μετά την θεραπεία της γυναίκας το μαρτυρεί. Ο Χριστός, γιατρεύοντας την γυναίκα το Σάββατο, γκρεμίζει όλο το οικοδόμημα της καθαρότητας και της υποκρισίας. Γι’ αυτό και ο αρχισυνάγωγος σπεύδει να επικρίνει τον Χριστό για την ημέρα που έκανε το θαύμα, θέλοντας ουσιαστικά να Του αποδώσει δυνάμεις δαιμονικές.
Ο Χριστός όμως τονίζει ξεκάθαρα ότι η γυναίκα ήταν φυλακισμένη στην ασθένειά της. Ότι είχε ένα τέτοιο δέσιμο που δεν ήταν εξ αιτίας της δικής της κακής σχέσης με τον Θεό, της δικής της αμαρτίας, αλλά εξαιτίας της επήρειας του δαιμονικού πνεύματος, για το οποίο μόνο Εκείνος γνώριζε γιατί επί δεκαοκτώ έτη την ταλαιπωρούσε. Ο Χριστός «απολύει» την ασθένεια. Απολύει τον διάβολο, ο οποίος ταλαιπωρεί την γυναίκα. Μαζί του απολύει τις αντιλήψεις των ανθρώπων ότι κάθε αρρώστια είναι αποτέλεσμα θεοεγκατάλειψης για τις αμαρτίες μας. Μας υποδεικνύει ότι δεν πρέπει να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, ούτε να τα θεωρούμε όλα αυτονόητα. Ότι υπάρχει ένας παράγοντας ο οποίος ταλαιπωρεί τους ανθρώπους σκοτίζοντας τον νου τους, κάνοντάς τους να λυγίζουν εντός των βασάνων, ταλαιπωρώντας τους σωματικά και ψυχικά. Είναι συνδεδεμένος άμεσα με την φθορά της φύσης μας. Κάποτε και με την φθορά της προαίρεσής μας. Τι προηγείται και τι έπεται, τι έχει βαρύνουσα σημασία και τι όχι τόσο δεν μπορούμε και δεν πρέπει εύκολα να το συμπεραίνουμε. Οι ετικέτες μαρτυρούν έλλειμμα αγάπης.
Η γυναίκα επί δεκαοκτώ έτη προσαρμόστηκε στο βάσανο της κυρτώσεως, το οποίο συνοδευόταν από τον οίκτο ή και την υποτίμηση των ανθρώπων. Επέμεινε να εκκλησιάζεται στην συναγωγή, διότι δεν έχασε την πίστη της στον Θεό, ο Οποίος ήταν η ελπίδα της. Δεν γνωρίζουμε αν είχε αποκαρδιωθεί από τα βάσανά της. Γνωρίζουμε όμως ότι στην φυλακή τους δεν λύγισε. Και το πνεύμα της ασθενείας της απολύθηκε από τον Χριστό, χάριν της πίστεώς της. Κλήθηκε να ξεκινήσει την ζωή της από την αρχή, με την χαρά ότι πλέον ήταν ελεύθερη. Αυτό μας δίνει ο Χριστός. Την νέα ταυτότητα της ελευθερίας, μέσα από την συνάντηση και την σχέση μαζί Του. Κλειδί η πίστη. Και τότε κάθε βάσανο, όσο επώδυνο κι αν είναι, διά της πίστεως γίνεται ανεκτό.
Ας πάρουμε κουράγιο κι ελπίδα από το ότι ο Χριστός βλέπει. Δι’ Αυτού ας προσπαθήσουμε να αποφυλακιστούμε από τις φυλακές των επιλογών μας, όταν αυτές δεν έχουν αγάπη και είναι μόνο εγωκεντρικές. Και ας υπομείνουμε με την καρτερία της πίστης φυλακές που δεν γνωρίζουμε γιατί ο Θεός έχει επιτρέψει να εισέλθουμε σ’ αυτές. Το θέλημα του διαβόλου δεν θα επικρατήσει!