«Ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν»

Πολλές φορές έχουμε την επιθυμία να συναντήσουμε ξεχωριστές προσωπικότητες, να φωτογραφηθούμε μαζί τους, να τονίσουμε τους εαυτούς μας στους άλλους κλέβοντας λίφη δημοσιότητα. Αλλά και στην ζωή της Εκκλησίας, πόσοι άνθρωποι δεν σπεύδουν να συναντήσουν φωτισμένους ανθρώπους, γέροντες και γερόντισσες κυρίως, για να συζητήσουν μαζί τους τα προβλήματά τους ή να πάρουν την ευλογία τους, διότι θεωρούν πως το ξεχωριστό αγιάζει και βοηθά ανυπερθέτως τον άνθρωπο να προχωρήσει στη ζωή του. Μάλιστα, όταν σπουδαίες πνευματικές μορφές αναδεικνύονται άγιοι, όσοι τις έχουν γνωρίσει σπεύδουν να καταθέσουν την μαρτυρία τους, άλλοτε από αγάπη γι’ αυτές, άλλοτε από μία μικρή ιδιοτέλεια. Ζητούνε μερίδιο από την δόξα των αγιασμένων ανθρώπων, με την αίσθηση ότι κι αυτοί στάθηκαν δίπλα τους. Με την αίσθηση ότι οι αγιασμένοι μίλησαν σ’ αυτούς. Βεβαίως, οι αγιασμένοι άνθρωποι για θέματα πνευματικά συνήθως μιλάνε, για τα πάθη, τις δυσκολίες μας, την ανάγκη για αρετή, για πίστη, για Θεό και αυτό στο οποίο μας προτρέπουν είναι η έμπρακτη μετάνοια, χωρίς να μας δίδουν την ευλογία να βαφτίζουμε δικές μας απόψεις στο δικό τους κύρος ή να γενικεύουμε γνώμες και συμβουλές, οι οποίες δίδονται για συγκεκριμένα θέματα, πρόσωπα και περιστάσεις.
Έναν τέτοιο πόθο θέασης ενός ξεχωριστού προσώπου βλέπουμε στο Ευαγγέλιο ότι είχε ένας τελώνης στην πόλη της Ιεριχούς, ο Ζακχαίος. «Ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν» (Λουκ.19,3), όταν ο Κύριος επρόκειτο να διέλθει την πόλη και πλήθος ανθρώπων είχαν τον ίδιο μ’ αυτόν πόθο. Εμποδιζόταν όμως από την μικροσωμία του. Έτσι, για να εκπληρώσει τον πόθο του θα ανέβει σε μια συκομορέα, ώστε τουλάχιστον να Τον δει, αγνοώντας την ειρωνεία του πλήθους, στο οποίο ο Ζακχαίος ήταν γνωστός, λόγω του επαγγέλματός του. Οι τελώνες αποτελούσαν τους φοροεισπράκτορες της εποχής και ήταν πρόσωπα που εκμεταλλεύονταν τη θέση τους, για να βασανίζουν τους ανθρώπους και να πλουτίζουν εις βάρος τους. Ο κακός και σκληρόκαρδος τελώνης κάνει μία κίνηση αυτοεξευτελισμού, αλλά την ίδια στιγμή μία κίνηση που δείχνει τον πόθο για το Χριστό. Ένας πόθος που τον αλλάζει εσωτερικά ριζικά. Καθώς ανεβαίνει στο δένδρο , η καρδιά του αλλάζει. Και μόνο στην προσδοκία της θέασης του Κυρίου, έχει πάρει τις αποφάσεις του. Δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει, όπως ζει. Χωρίς εντιμότητα, χωρίς ευσπλαχνία, χωρίς αγάπη. Χάνει λοιπόν την αξιοπρέπειά του, αλλά την ίδια στιγμή κερδίζει την σωτηρία. Βρίσκει τον αληθινό δρόμο και το νόημα της ζωής. Κι όλα αυτά επειδή θέλησε να δει τον Ιησού, χωρίς να ελπίζει καν ότι ο Κύριος θα του μιλούσε, πόσο μάλλον να επισκεφθεί τον οίκο του. Εκεί η μετάνοια του Ζακχαίου θα ολοκληρωθεί και στην πράξη. Θα δεσμευθεί ενώπιον του Χριστού για την μετέπειτα πορεία της ζωής του. Αποκατάσταση των αδικιών, ελεημοσύνη, εντιμότητα. Ένας νέος άνθρωπος βγαίνει από την επιθυμία του να δει τον Κύριο.
Πόσο διαφέρει ο πόθος του Ζακχαίου από τον δικό μας πόθο να δούμε ξεχωριστούς ανθρώπους. Ο πόθος του τελώνη της Ιεριχούς πηγάζει όχι μόνο από την επιθυμία να συναντήσει τον Θεάνθρωπο, αλλά και από τον εσωτερικό του προβληματισμό για το πού πηγαίνει η ζωή του. Δεν θα είναι θεατής στη συνάντηση με τον Ιησού, αλλά αναδιοργανωτής της ύπαρξής του. Δεν θέλει απλώς να διηγείται στους οικείους του ότι είδε τον Μεσσία, αλλά νιώθει ότι καλείται να ζήσει σύμφωνα με τις εντολές Του. Ο Χριστός δεν είναι για τον Ζακχαίο ένα διάσημο πρόσωπο, που θα δώσει κύρος στην ύπαρξη του ίδιου του τελώνη, αλλά ο καταλύτης για την μεταμόρφωση της καρδιάς του. Δεν είναι στιγμιαία η συνάντηση με το Χριστό, αλλά διαρκής στη ζωή του Ζακχαίου. Γι’ αυτό και θα γίνει απόστολος, επίσκοπος Καισαρείας. Και θα τον γιορτάζουμε ως άγιο, κάθε χρόνο στις 20 Απριλίου.
Επενδύουμε άραγε στη συνάντηση με το Χριστό; Ζητούμε να Τον δούμε; Γνωρίζουμε ότι η ζωή της Εκκλησίας, η Θεία Λειτουργία αποτελεί τον αγιασμό της Ιεριχούς, της πόλης των ειδωλολατρών, των άδικων και των σκληρών ανθρώπων εκείνης της εποχής και την ίδια στιγμή του κόσμου που λατρεύει σύγχρονα είδωλα, είναι φορτωμένος με ψέμα και κακία και απωθεί κάθε εντιμότητα, κάθε ευσπλαχνία, κάθε δικαιοσύνη, κάθε αλήθεια, στο όνομα της δικής μας επιβίωσης; Ή, ακόμη και στη ζωή της Εκκλησίας, διαβάζουμε για αγίους και ξεχωριστά πρόσωπα, τους συναντούμε ή θα θέλαμε να τους συναντήσουμε όχι για να αλλάξει η ζωή μας, αλλά για την εμπειρία της συνάντησης και την οικειοποίηση της δικής τους προκοπής, μόνο και μόνο για να μην αλλάξει τίποτα στη ζωή μας, αλλά για να τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι επειδή τους συναντήσαμε, αυτό μας αγίασε; Η συνάντηση δεν μπορεί να ικανοποιεί την ματαιοδοξία μας, αλλά να γίνεται αφορμή μετανοίας, εύρεσης νοήματος ζωής, αφετηρία επιθυμίας για κοινωνία με το Χριστό.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 12

Η αγία Αθανασία και οι θυγατέρες της
Η αγία Αθανασία έζησε στα χρόνια που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Διοκλητιανός. Είχε τρεις κόρες: τη Θεοδότη, η οποία μαρτύρησε σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, τη Θεοκτίστη, η οποία μαρτύρησε σε ηλικία δεκατριών χρονών, και την Ευδοξία, η οποία μαρτύρησε σε ηλικία έντεκα χρονών.
Η μητέρα αυτή ζούσε στην Αίγυπτο, στην περιοχή της Κανώπης. Μεγάλωνε τα παιδιά της με χριστιανική ανατροφή και πολλή αγάπη, δηλαδή πίστη και αφοσίωση στο Χριστό και στο θέλημά Του. Επόμενο ήταν να ζηλέψουν την τόση αρετή των τεσσάρων γυναικών και να τις κατηγορήσουν ως Χριστιανές στον ηγεμόνα της περιοχής Συριανό. Την ημέρα εκείνη που οδηγήθηκαν μπροστά του, όμως εμφανίστηκαν και δύο άλλοι άγιοι, ο Κύρος και ο Ιωάννης, για να τις ενθαρρύνουν και να τις στηρίξουν πνευματικά στο μαρτύριο. Το γεγονός όμως αυτής της αδερφικής συμπαράστασης εξαγρίωσε τον ηγεμόνα ο οποίος και διέταξε την ίδια ώρα να βασανιστούν και μάλιστα μπροστά στα μάτια των γυναικών για να τις εκφοβίσει. Οι Άγιοι Ανάργυροι (έτσι ονομάστηκαν γιατί και οι δύο έλαβαν για την πίστη τους το χάρισμα από το Θεό να θεραπεύουν αρρώστους χωρίς να δέχονται χρήματα ) δέχονταν πρόθυμα τα βασανιστήρια γιατί προσεύχονταν συνεχώς στο Θεό και έδιναν το παράδειγμα της πίστης στο μοναδικό Θεό και στις γυναίκες που αντί να φοβηθούν με όσα έβλεπαν έπαιρναν κουράγιο.
Οι προσευχές και οι δοξολογίες δυνάμωναν στα χείλη των αγίων, όταν ο ηγεμόνας αποφάσισε να ρίξει στα βασανιστήρια και τα κορίτσια της Αθανασίας, η οποία, αφού τις φίλησε, τις ζήτησε να μην φοβηθούν και να κάνουν υπομονή μέχρι τέλος! Οι δήμιοι χτυπούν με λύσσα τους Αγίους και τα κορίτσια, ώσπου έρχεται και η σειρά της μητέρας. Το ομαδικό αυτό μαρτύριο δεν αργεί να φτάσει στο τέλος του όταν ο ηγεμόνας για τελευταία φορά τους ρωτάει αν θα αρνηθούν την πίστη τους. Όλοι μαζί με τη δύναμη που δίνει η αγάπη στο Χριστό και η καλή και χριστιανική παρέα, απαντούν : -Κανείς δεν θα μας χωρίσει από την αγάπη Του! Το μαρτύριο τους έλαβε τέλος όταν ακούστηκε η διαταγή του ηγεμόνα : Να αποκεφαλιστούν!
Οι άγιοι Ανάργυροι, η μητέρα και οι τρεις κόρες προχώρησαν με βήμα σταθερό προς τον τόπο του μαρτυρίου. Εκεί προσευχήθηκαν και βρήκαν τέλος που ταιριάζει σε ήρωες και μάρτυρες. Οι χριστιανοί πήραν τα λείψανά τους και τα έθαψαν στο ναό του αγίου Μάρκου στην Αλεξάνδρεια.
Η μνήμη της αγίας Αθανασίας και των τριών θυγατέρων της εορτάζεται, μαζί με την μνήμη των αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου, στις 31 Ιανουαρίου.

Ερμηνευτικά σχόλια
χριστιανική ανατροφή: δεν σημαίνει να ζούνε τα παιδιά σε έναν άλλο κόσμο, αλλά να αγωνίζονται να έχουν αρετές χριστιανικές, πίστη, ελπίδα, αγάπη και να τις εφαρμόζουν στην καθημερινή τους ζωή, στις σχέσεις τους με τους άλλους. Να μεγαλώνει κάποιος και να ακούει λόγια αγάπης για το Χριστό και το θέλημά Του.
ζήλεια για την αρετή: οι άνθρωποι που δεν πιστεύανε στο Χριστό δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς οι τέσσερις αυτές γυναίκες ξεχώριζαν από τον υπόλοιπο κόσμο, όχι γιατί είχαν χρήματα, γνώσεις, κοινωνική θέση, αλλά γιατί πίστευαν στο Χριστό και αγωνίζονταν για την αρετή. Και έτσι αυτό τους προκαλούσε ζήλεια. Το ταγκαλάκι έβαζε στην σκέψη των άλλων ανθρώπων το μίσος για την πρόοδο της μητέρας και των τριών κοριτσιών. Αυτές όμως δεν έκαναν πίσω. Όποια πρόοδο είχαν, ήξεραν καλά πως την είχαν αποκτήσει χάρις στη σχέση τους με το Χριστό. Επομένως, και μετά την καταγγελία εις βάρος τους, θα παραμείνουν σταθερές στην πίστη.
η βοήθεια της παρέας: οι δύο Ανάργυροι, Άγιοι που είχαν λάβει εξαιτίας της μεγάλης τους πίστης το χάρισμα από το Θεό να θεραπεύουν αρρώστους με τη προσευχή τους χωρίς να δέχονται χρήματα, έρχονται να βοηθήσουν την οικογένεια της Αθανασίας να παραμείνει σταθερή στην πίστη. Όταν είμαστε μαζί με άλλους με σημαία μας το Χριστό, είμαστε πάντα πιο δυνατοί! Άρα, διαλέγουμε τους φίλους μας για να έχουμε μια παρέα που θα μας οδηγεί ακόμα πιο κοντά στο Χριστό! Κάνουμε την προσευχή μας συνεχώς για να κρατιόμαστε δυνατοί μακριά από κάθε κίνδυνο! Η παρέα που μας ανεβάζει ηθικά και μας στηρίζει πνευματικά στη ζωή μας είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να βρούμε. Πρωτίστως όμως μπορούμε να γίνουμε εμείς τέτοια παρέα για τους άλλους. Να έχουμε αρετές όπως η αγάπη, η χαρά, η συμπαράσταση στους άλλους, η βοήθειά μας σε αυτούς, το να μπορούμε να κάνουμε πίσω, να μοιραζόμαστε, να συγχωρούμε.
προχώρησαν μέχρι το τέλος: η χριστιανική παρέα δεν έκανε πίσω. Παρέμεινε μέχρι το τέλος ενωμένη, ακόμη και στο μαρτύριο. Και ο Θεός έδωσε τόσο στους δύο ιατρούς, όσο και στην Αθανασία και τις κόρες της την αγιότητα. Θυμόμαστε όλους για πάντα. Αυτός ο δρόμος της χριστιανικής παρέας και της φιλίας, που οδηγεί στην αρετή και στο Θεό είναι που καλούμαστε να εφαρμόσουμε κι εμείς στη ζωή μας. Η συνάντησή μας στο κατηχητικό αποτελεί μία ωραία ευκαιρία να βρούμε χριστιανική παρέα. Την ίδια στιγμή και σε κάθε παρέα μας καλούμαστε να μην ξεχνούμε τη χριστιανική μας ιδιότητα και να παραμένουμε κοντά στο Θεό. Να μην παρασυρόμαστε από κακές παρέες, που μας λένε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι μας αρέσει, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. Η καλή συντροφιά μας βοηθά να αγαπούμε το Χριστό και την αρετή, ακόμη κι αν αυτό μας φέρνει και κάποιες δυσκολίες.

Ερωτήσεις

1. Τι σημαίνει χριστιανική ανατροφή;
2. Πώς θα αντιδρούσε μια μάνα αν έβλεπε ότι βασάνιζαν τα παιδιά της και πώς αντέδρασε η αγία Αθανασία;
3. Τι έδειξε η παρουσία των δύο Αναργύρων ιατρών κοντά στην Αθανασία και τις κόρες της;
4. Ποια είναι η σημασία της καλής παρέας που μας οδηγεί στο Χριστό;
5. Ποιες είναι οι αρετές που μας κάνουν καλούς φίλους;

Συμπέρασμα

Η καλή συντροφιά μας κάνει να αγαπούμε το Χριστό και την αρετή!




Βρες τις απαντήσεις και σχημάτισε ως ακροστιχίδα με το πρώτο γράμμα κάθε λέξης το όνομα της αγίας μητέρας

χριστιανική... για τα παιδιά _ _ _ _ _ _ _ _
η μεγάλη κόρη της αγίας Αθανασίας _ _ _ _ _ _ _
μαρτύρησαν με την αγία Αθανασία οι δύο _ _ _ _ _ _ _ _ _
τι διέταξε ο Συριανός; (δύο λέξεις) _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
λέμε έτσι την συμπαράσταση μεταξύ αδερφών ή φίλων _ _ _ _ _ _ _ _ _
έτσι λέγανε το διώκτη _ _ _ _ _ _ _ _
ο ένας από τους δύο ιατρούς _ _ _ _ _ _ _
οι τέσσερις γυναίκες είχαν τις... του Χριστού _ _ _ _ _ _

«Ἐπυνθάνετο τι εἴη ταῦτα»

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και οι ειδήσεις που φτάνουν στον καθένα μας είναι τόσες πολλές που δεν μπορούμε να τις επεξεργαστούμε ή να τις αξιοποιήσουμε. Η λήψη πληροφοριών καθαυτή έχει ένα ουδέτερο περιεχόμενο ηθικά. Καμία πληροφορία από την φύση της δεν είναι καλή ή κακή, γιατί η πληροφορία είναι διαπίστωση και μήνυμα. Εξαρτάται από εμάς ποιο ηθικό περιεχόμενο θα δώσουμε στις πληροφορίες που λαμβάνουμε, αν τις αξιοποιήσουμε για το καλό μας ή αν οδηγηθούμε μέσα από αυτές στην αμαρτία, την εμπάθεια, την ματαιολογία.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι πληροφορίες που λαμβάνουμε στη ζωή μας είναι τριών ειδών: Αυτές που μας προσφέρουν γνώση και ενημέρωση για τον κόσμο και τους ανθρώπους και λειτουργούν στα πλαίσια της κοινωνίας. Μαθαίνουμε χωρίς να το επιδιώκουμε κι αυτό διότι οι αισθήσεις μας μάς ενημερώνουν ανά πάσα στιγμή για ό,τι συμβαίνει.
Υπάρχουν οι πληροφορίες που επιδιώκουμε να μάθουμε, για να τις αξιοποιήσουμε είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Είτε για να δώσουμε αγάπη στους άλλους είτε για να βγάλουμε την όποια κακία προς αυτούς.
Και υπάρχουν και οι πληροφορίες που μας καθιστούν κοινωνούς της αλήθειας, που για μας είναι ο Χριστός.
Ο τυφλός της περικοπής, που κάθονταν στην άκρη του δόμου και ζητιάνευε, μπορεί να είχε κλειστά τα σωματικά μάτια, αλλά είχε ανοιχτές όλες τις άλλες αισθήσεις. Και ο τυφλός άνθρωπος επικοινωνούσε με τους ανθρώπους δια των άλλων αισθήσεών του. Γι’ αυτό και ο ευαγγελιστής Λουκάς βάζει τον τυφλό να ρωτά τους ανθρώπους τι συνέβαινε και περνούσε κοντά του πλήθος λαού. «Ἐπυνθάνετο τι εἴη ταῦτα». Ο τυφλός πληροφορήθηκε ότι ο Χριστός ήταν που διέρχονταν. Η πληροφορία αυτή γέννησε μέσα του την ελπίδα της θεραπείας. Γέννησε την πίστη. Γέννησε το θάρρος και την επιμονή, που φάνηκε από το γεγονός ότι δεν σιωπούσε παρότι όσοι περνούσαν δίπλα του τον απέτρεπαν και τον μάλωναν. Η πληροφορία αυτή τον έκανε να φωνάζει με θέρμη: Ἰησοῦ, υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Και ο Χριστός, θεραπεύοντάς τον, θα του πει «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».
Η πληροφορία που έλαβε ο τυφλός γέννησε μέσα του πίστη, ελπίδα, θάρρος. Δεν ήταν πληροφορία για κάποιο περιστατικό που συνέβη, δεν ήταν κουτσομπολιό, δεν ήταν αφορμή σχολιασμού του κόσμου. Ήταν η αναγγελία ερχομού του Θεανθρώπου. Το Πρόσωπο του Κυρίου περνά δίπλα από τον τυφλό. Και η πληροφορία δεν είναι για τα χαρακτηριστικά του, δεν ικανοποιεί την ανθρώπινη περιέργεια, αλλά για το όνομά Του: «ο Ιησούς έρχεται».
Οι ανθρώπινες πληροφορίες δεν είναι συνήθως για ένα Πρόσωπο που έρχεται και αλλάζει τη ζωή μας, αλλά για εκείνα τα πρόσωπα που είτε μας κάνουν να χαιρόμαστε για την παρουσία τους ή γεννούν αφορμές πολυλογίας, κατακρίσεως και εμπαθείας. Η πληροφορία για τον Χριστό είναι πληροφορία ευαγγελίου, της καλής εκείνης είδησης που βοηθά στο ξεκίνημα της λύτρωσής μας από το μάταιο.
Αυτήν την καλή πληροφορία για τον Χριστό, την αλήθεια, τη ζωή των αγίων, το δρόμο του ευαγγελίου ας αναζητούμε κι εμείς στη ζωή μας. Πληροφορία που γεννά πίστη, ελπίδα, θάρρος. Και η σχέση με το Χριστό στη ζωή της Εκκλησία τελικά μας κάνει διαχειριστές και των υπολοίπων των πληροφοριών. Ανάλογα λοιπόν, με το είδος του περιεχομένου των πληροφοριών που θέλουμε να μαθαίνουμε είναι το τί είδους άνθρωποι επιζητούμε να είμαστε. Άνθρωποι που πορευόμαστε κατά την φύση μας, άνθρωποι που πορευόμαστε κατά την αμαρτία, άνθρωποι που πορευόμαστε κατά Χριστόν.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 11

Η Αγία Ιουλίττα και ο γιος της Κήρυκος
Η Αγία Ιουλίττα καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας κι έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, ένας μεγάλος διώκτης των Χριστιανών. Λόγω του διωγμού έφυγε για τη Σελεύκεια μαζί με τον τρίχρονο τότε γιο της Κήρυκο για λόγους ασφαλείας. Όμως κι εκεί κινδύνευε γιατί φυλακίζανε, βασανίζανε και σκοτώνανε τους Χριστιανούς, οι οποίοι για να λειτουργηθούνε αναγκάζονταν να συναντιούνται κρυφά και να κάνουν λειτουργίες σε μυστικά μέρη. Έτσι, αναγκάστηκε να φύγει κι από εκεί και να πάει στην Ταρσό της Κιλικίας.
Διοικητής εκεί ήταν ο Αλέξανδρος, ένας σκληρός, άγριος και αντίθετος με τους Χριστιανούς άνθρωπος. Μια μέρα λοιπόν συλλαμβάνει μάνα και γιο και τους κλείνει στη φυλακή μαζί με άλλους Χριστιανούς και τους βασανίζει, ώστε να αρνηθούν το Χριστό. Θέλοντας να εκμεταλλευτεί τη μητρική αγάπη της Ιουλίττας κι ελπίζοντας να τη λυγίσει, ζητάει να φέρουν μάνα και γιο μπροστά στο θρόνο του. Της μιλάει φιλικά και ήρεμα, για να την καλοπιάσει.
–Είναι κρίμα να χαθείτε μάνα και γιος χωρίς λόγο. Δεν είναι κάτι σοβαρό, προσκυνήστε τον αυτοκράτορα και τους θεούς του και θα πάτε σπίτι σας να ξεκουραστείτε, έτσι ταλαιπωρημένοι που είστε και οι δύο από τη φυλακή.
–Όχι μόνο δεν είναι κρίμα αλλά είναι τιμή μεγάλη και δόξα απέραντη να ταλαιπωρηθούμε και να πεθάνουμε κιόλας, αν χρειαστεί, για την πίστη μας στο αληθινό Θεό. Μην προσπαθείς λοιπόν να μου αλλάξεις γνώμη, γιατί δεν θα καταφέρεις τίποτα. Η πίστη μου αξίζει πιο πολύ κι από τη ζωή μου.
Ο Αλέξανδρος θαύμασε το θάρρος της Ιουλίττας αλλά θύμωσε κιόλας και με μια απότομη κίνηση πήρε αγκαλιά το μικρό Κήρυκο και τη ρώτησε:
-Καλά εσύ, αλλά το μικρό παιδί τι σου φταίει να πεθάνει κι αυτό πάνω στο άνθος της ηλικίας του;
Όλη την ώρα που μιλούσε, ο μικρός Κήρυκος κοιτούσε τη μητέρα του κι έλεγε : «Κύριε ελέησον». Και γυρίζοντας στο μικρό παιδί λέει:
- «Εσύ μικρέ δε μιλάς;»
Κι ο Κήρυκος, αντί για άλλη απάντηση, ρίχνει μια δυνατή κλωτσιά στην κοιλιά του Ηγεμόνα. Εκείνος πόνεσε και νευρίασε τόσο που πέταξε το μικρό Κήρυκο στα σκαλιά τόσο δυνατά που από το χτύπημα το παιδί πέθανε.
Η Ιουλίττα αμέσως δόξασε το Θεό που πήρε το παιδί της κοντά Του και παρακάλεσε να βρεθεί κι εκείνη στη αιώνια βασιλεία μαζί Του. Ο Αλέξανδρος ένιωσε εξευτελισμένος από ένα μικρό παιδί, διέταξε να ρίξουν την Ιουλίττα πάλι στη φυλακή και να τη βασανίσουν αλύπητα, όσο εκείνη φώναζε ότι είναι Χριστιανή και δε θα αρνηθεί το Χριστό για κανένα λόγο. Κι έτσι έγινε. Όσα βασανιστήρια κι αν της έκαναν, εκείνη δε λύγισε, ώσπου στο τέλος της έκοψαν το κεφάλι.
Η Εκκλησία μας όρισε να γιορτάζουν μαζί μάνα και παιδί στις 15 Ιουλίου κάθε χρόνο.

Ερμηνευτικά σχόλια
Μυστικά μέρη: Εκείνον τον καιρό οι Χριστιανοί ήταν σαν παράνομοι. Διώκονταν όχι γιατί έκαναν κάτι κακό αλλά γιατί πίστευαν στον αληθινό Θεό. Για να μπορέσουν λοιπόν να προσευχηθούν και να κάνουν λειτουργίες με την ησυχία τους κρύβονταν σε διάφορα μέρη, σε σπίτια, σε αποθήκες. Κάποιες φορές άνοιγαν ολόκληρες στοές κάτω από τη γη, τις κατακόμβες, κι εκεί πήγαιναν από μυστικές κρυψώνες και πόρτες, για να μην τους ανακαλύψουν.
Η αγάπη της μάνας: Συνήθως οι μαμάδες είναι προστατευτικές και μερικές φορές υπερπροστατευτικές με τα μικρά παιδιά. Η Αγία Ιουλίττα όμως αποτελεί φωτεινή εξαίρεση καθώς γνωρίζοντας ότι το πραγματικό κέρδος για το παιδί της ήταν να είναι στην αγκαλιά του Θεού, δεν στεναχωρήθηκε όταν πέθανε ο Κήρυκος αλλά παρακαλούσε το Θεό να πάρει κι εκείνη γρήγορα κοντά Του, ώστε να ξαναβρεθούν στην αιωνιότητα μαζί και πάλι. Η πίστη της ήταν τόσο δυνατή και τόσο μεγάλη , ώστε ήταν σίγουρη ότι στην άλλη ζωή θα ήταν μαζί στον Παράδεισο.
Η δύναμη της πίστης: την ώρα της προσευχής στο Θεό, η μάνα χαίρεται , ενώ θα περιμέναμε να λυπάται. Κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού για το μαρτύριο, αφού πρώτα άλλαξε τρεις πόλεις ώστε να γλιτώσουν αυτή και το παιδί της. Υπομένει με γενναιότητα τα βασανιστήρια και όταν έρχεται η ώρα του μαρτυρίου για το μικρό Κήρυκο, εκείνη τον δυναμώνει και δυναμώνει και η ίδια με την προσευχή. Ένα ανίκητο όπλο που βρίσκεται στη διάθεση όλων των Χριστιανών.
Κύριε ελέησον: είναι η πιο μικρή και η πιο σπουδαία προσευχή ταυτόχρονα. Με τη λέξη «Κύριε», αναγνωρίζουμε το Χριστό ως τον Κύριο της ζωής μας, ότι είναι ο Πατέρας μας και εμείς τα παιδιά Του. Ότι είναι το πολυτιμότερο που έχουμε στον κόσμο, ότι εμείς δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάποιον ή κάτι ανώτερο από Αυτόν. Με τη λέξη «ελέησον», του ζητάμε να μας ελεήσει, να μας δώσει δηλαδή την αγάπη Του ως βοήθεια, να μην μας αφήσει στις δυσκολίες μας, να συγχωρέσει τις αμαρτίες μας και να μας δίνει δύναμη, ώστε να είμαστε κοντά Του και σ’ αυτή τη ζωή και στην αιώνια. Με το «Κύριε ελέησον» ο Θεός μας ακούει και μας βοηθά. Πρωτίστως όμως μας κάνει να αντέχουμε στις όποιες επιθέσεις κάνει το ταγκαλάκι, διότι είναι μια προσευχή που αποδεικνύει ότι είμαστε ταπεινοί και όχι εγωιστές. Ξέρουμε πού φτάνουν τα μέτρα μας και κατανοούμε ότι ο Θεός είναι αληθινός, είναι προσωπικός και όχι μία αφηρημένη δύναμη και την ίδια στιγμή αναγνωρίζουμε πως ό,τι κι αν θέλουμε να πετύχουμε, είναι Εκείνος που μας ενισχύει.
τριών χρονών παιδί: ο άγιος Κήρυκος μας δείχνει ότι μπορούμε από την μικρή μας ηλικία να προσευχόμαστε, να παίρνουμε θάρρος και δύναμη. Και να ζητούμε από το Θεό να μας κάνει πιστούς και να βρισκόμαστε κοντά Του, ιδίως όταν κάποιοι μας κάνουν τους έξυπνους και αρνούνται την αξία της πίστης, αλλά και την χαρά του να είσαι χριστιανός. Τόσο το «Κύριε ελέησον», όσο και οι άλλες προσευχές της Εκκλησίας μάς δίνουν μεγάλη δύναμη. Ας προσευχόμαστε λοιπόν τουλάχιστον το πρωί, πριν ξεκινήσουμε για το σχολείο, στο σχολείο, το μεσημέρι, πριν και μετά το φαγητό, το βράδυ πριν κοιμηθούμε και όποτε μπορούμε!

Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Αλέξανδρος θέλησε να καλοπιάσει τη νεαρή μάνα; Τι υπολόγιζε να πετύχει παίρνοντας αγκαλιά το μικρό παιδί;
2. Πώς αντέδρασε ο Κήρυκος στα λόγια του ηγεμόνα; Γιατί;
3. Πώς αισθάνθηκε ο ηγεμόνας από την αντίδραση του τρίχρονου Κηρύκου;
4. Γιατί η Ιουλίττα χάρηκε που πέθανε ο γιός της; Ήταν η στάση της αυτή που θα περιμέναμε από μία μητέρα;
5. Από αντλούσε τόση δύναμη και γενναιότητα η Ιουλίττα;
6. Ποια είναι η αξία της προσευχής και του «Κύριε ελέησον»;

Συμπέρασμα
Η προσευχή και η πίστη μας στο Θεό δίνουν δύναμη να πετύχουμε τα ακατόρθωτα!


Βρες στο κρυπτόλεξο 6 λέξεις από την ιστορία:

Π Κ Ζ Κ Η Ρ Υ Κ Ο Σ Ι Ρ
Ι Υ Ι Ο Υ Λ Ι Τ Τ Α Θ Ρ
Σ Ρ Η Ω Τ Υ Ρ Α Ν Ν Ο Σ
Τ Ι Λ Β Υ Δ Κ Β Π Τ Θ Γ
Η Ε Σ Ε Λ Ε Η Σ Ο Ν Α Ω

Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς

Γνωστή μας είναι η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, όπου δέκα λεπροί άνδρες συναντώνται με τον Χριστό. Και η προσφώνηση με την οποία αποκαλούν τον Κύριο είναι: «Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17, 13).
Ας δούμε όμως τι σημαίνει η φράση αυτή ή καλύτερα κάθε λέξη της φράσεως.
Α). Οι λεπροί αποκαλούν τον Κύριο με το όνομά Του: « Ιησού». Ιησούς σημαίνει «ο Θεός που σώζει το λαό Του». Οι λεπροί αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Κυρίου τον Θεό που μπορεί να σώσει τους ανθρώπους, επομένως και τους ίδιους. Αποκαλώντας Τον με το όνομά Του, ακόμη, δείχνουν ότι θέλουν να έχουν μία προσωπική σχέση μαζί Του. Δεν είναι ένας ανώνυμος Θεός, αλλά Εκείνος που έχει πάρει σάρκα και οστά, για να σώσει τον κόσμο και μέσα στον κόσμο, συμπεριλαμβάνονται και εκείνοι, οι άνθρωποι που δοκιμάζονται.
Β). Οι λεπροί αποκαλούν τον Κύριο και με την ιδιότητά Του: «επιστάτα». Είναι Εκείνος που επιστατεί στην οικουμένη, Εκείνος που δείχνει σε όλο τον κόσμο τι καλείται να κάνει και ελέγχει την πρόοδο ή τις δυσκολίες και τις πτώσεις του καθενός. Μάλιστα, δεν είναι διορισμένος επιστάτης. Έχει αυτή την ιδιότητα από μόνος, αφού είναι ο Θεός που αγαπά τους ανθρώπους, που έχει ορίσει καιρούς και χρόνους και την ίδια στιγμή επιβλέπει τη ζωή και τα έργα του καθενός. Ταυτόχρονα είναι ο πρωτοστάτης στο έργο της σωτηρίας και της ίασης. Ο πρωτοστάτης της αγάπης. Δεν είναι το αφεντικό των δούλων, αλλά Εκείνος που στέκεται δίπλα σε όλους και ενδιαφέρεται για να εκπληρωθεί το έργο της θείας οικονομίας, δηλαδή η επάνοδος του ανθρώπου στο «καθ’ ομοίωσιν». Γ). Οι λεπροί, τέλος, ζητούν και το ιδιαίτερο, το προσωπικό από τον Κύριο: «ελέησον ημάς». Δεν ζητούν την θεραπεία, αλλά το έλεος. Έχουν εμπιστοσύνη στον επιστάτη της ζωής τους ότι γνωρίζει τι είναι αυτό που επιθυμούν. Τους αρκεί το έλεός Του, ευσπλαχνία Του. Και νιώθουν ότι αυτό το έλεος συμπεριλαμβάνει την ίασή τους από την φρικτή ασθένεια.
Ο Χριστός ανταποκρίνεται στο αίτημα των λεπρών. Ως «Ιησούς» έχει την δύναμη να τους σώσει και να τους λυτρώσει, ακούει και σκέφτεται τι ζητάνε. Ως «επιστάτης» τούς υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουν, να παρουσιαστούν στους ιερείς τους. Και ως «ελεήμων» προσφέρει και το έλεος και την ίαση. Μόνο που η στάση των εννέα αλλάζει αμέσως μετά την λήψη του αιτουμένου. Παρασυρμένοι από την χαρά της ευλογίας ξεχνούν και τα τρία στοιχεία της προσφώνησής τους. Δεν πηγαίνουν στον Κύριο για να τον ευχαριστήσουν που ως «Ιησούς», ως « επιστάτης», ως «ελεήμων» τους έδωσε την σωτηρία. Δεν δείχνουν ευγνωμοσύνη και αγάπη. Είναι σα να μην υπάρχει ο Χριστός πλέον στη ζωή τους. Μόνο ο Σαμαρείτης, ο ένας, καθιστά την προσφώνηση κίνηση διάρκειας και όχι πρόσκαιρης έκφρασης συμφέροντος. Δείχνει την αγάπη και την ευγνωμοσύνη.
Ο Κύριός μας είναι πάντοτε έτοιμος να λειτουργήσει όπως η προσφώνηση των λεπρών μάς αποκαλύπτει. Οι δικές μας διαθέσεις είναι πρόσκαιρες. Και γι’ αυτό συνεχίζουμε τη ζωή μας, μετά από τις ευεργεσίες που λαμβάνουμε από Αυτόν σα να μην υπάρχει στην πορεία μας. Τον ξεχνούμε είτε λάβουμε είτε δεν λάβουμε αυτό που ζητάμε. Διότι απουσιάζει η προσωπική σχέση μαζί Του.
Οι άνθρωποι αναζητούμε σωτήρες στη ζωή μας, διότι την βλέπουμε με κριτήριο το παρόν. Αναζητούμε εκείνους που θα μας αφήσουν να κάνουμε ό,τι θέλουμε και όπως θέλουμε. Αναζητούμε εκείνους που θα μας δώσουν ό,τι επιζητούμε, με κριτήριο το πρόσκαιρο. Ξεχνάμε τον Θεό που σώζει το λαό Του, που επιστατεί και ελεεί τους ανθρώπους. «Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς»

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 10

Ο άγιος Νεόφυτος ο Αθλοφόρος
Ο άγιος Νεόφυτος γεννήθηκε στην ελληνική πόλη Νίκαια της Βιθυνίας (στον αρχαίο Πόντο), από γονείς που ήταν χριστιανοί, την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός (γύρω στο 290-300 μ.Χ.) Τον πατέρα του τον έλεγαν Θεόδωρο και την μητέρα του Φλωρεντία. Από τα μαθητικά του χρόνια τον σκέπαζε η χάρις του Θεού. Σε ηλικία 9 χρονών, όταν πήγαινε στο σχολείο, προσευχόταν στο Θεό και έβρισκε με θαυματουργικό τρόπο τροφή για τους φτωχούς συμμαθητές του, που τους συμπονούσε πολύ. Αυτό όμως δεν τον έκανε να περηφανευθεί, γιατί ένιωθε πως ήταν φυσικό ο Θεός να του στέλνει διάφορα τρόφιμα, που αυτός τα χάριζε στους πεινασμένους φίλους του. Αφού ο Θεός ήταν ο δημιουργός και πατέρας όλων των ανθρώπων, είναι πολύ φυσικό να δίνει στα παιδιά του όσα τους χρειάζονται. Ένα περιστέρι μάλιστα πετούσε συνεχώς από πάνω του και ήταν ο αχώριστος φίλος του (το Άγιο Πνεύμα).
Αυτό το περιστέρι μιλούσε συνεχώς στον άγιο. Κάποτε η μητέρα του Νεόφυτου πέρασε μία δοκιμασία και πέθανε. Όλοι θρηνούσαν, έγινε η νεκρώσιμη ακολουθία, κι όταν έφτασαν στο μνήμα, ο Νεόφυτος τους έδιωξε όλους από κει και άρχισε να προσεύχεται. Όταν τελείωσε την προσευχή του, σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του και ανέστησε την μητέρα του, λέγοντας: «Εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εγέρθητι»! Το θαύμα συγκλόνισε μικρούς και μεγάλους και όλοι έτρεχαν να τον δουν. Αυτό ήταν όμως ένας μεγάλος κίνδυνος για το Νεόφυτο, να υπερηφανευθεί και να χάσει την χάρη του Θεού. Το περιστέρι του ζήτησε να το ακολουθήσει. Ανέβηκαν στο βουνό Όλυμπος της Βιθυνίας, πήγαν σε μια σπηλιά, όπου έμενε ένα θηρίο, ο Νεόφυτος του ζήτησε να φύγει και αυτό υπάκουσε! Ο εννιάχρονος Νεόφυτος άρχισε να ζει ασκητικά στη σπηλιά, ενώ καθημερινά Άγγελος Κυρίου του έφερνε τροφή.
Μετά από δύο χρόνια ο Νεόφυτος, κατόπιν υποδείξεως του περιστεριού, επισκέφθηκε τους γονείς του και τους ζήτησε να μοιράσουν την περιουσία τους στους φτωχούς, κρατώντας τα απολύτως απαραίτητα για τα γεράματα και ο Νεόφυτος ξαναγύρισε στη σπηλιά. Έζησε ασκητικά για άλλα 4 χρόνια.
Σε ηλικία 15 ετών ο Νεόφυτος κατέβηκε στον αυτοκράτορα των Ρωμαίων Δέκιο, ο οποίος δίωκε τους χριστιανούς. Παρουσιάστηκε μπροστά του και του υπέδειξε ποια ήταν η αληθινή πίστη! Ο Δέκιος προσπάθησε να τον πείσει να αλλάξει πίστη, ωστόσο δεν τα κατάφερε. Διέταξε να τον ρίξουν σ’ έναν πυρωμένο φούρνο. Η χάρη του Θεού τον προφύλαξε. Ο Δέκιος διέταξε στην συνέχεια να τον ρίξουν σε πεινασμένα λιοντάρια και τίγρεις, αλλά τα θηρία κάθισαν στα πόδια του σα μικρά σκυλάκια! Τότε ένας βάρβαρος από τους σωματοφύλακες του Δεκίου όρμησε και τον αποκεφάλισε, αξιώνοντας τον Νεόφυτο να μαρτυρήσει για το Χριστό σε ηλικία 15 χρονών.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Νεοφύτου στις 21 Ιανουαρίου κάθε χρόνο.
Ερμηνευτικά σχόλια
τροφή: ο Νεόφυτος από την παιδική του ηλικία αγαπούσε το Θεό και το συνάνθρωπο. Βλέπουμε να ελεεί τους συμμαθητές του, χωρίς όμως να το παίρνει επάνω του. Δέχεται ότι τα πάντα έχουν να κάνουν με το Θεό και αποδίδει σε Εκείνον τη δυνατότητα της βοήθειας. Την απόφαση όμως να βοηθήσει, την πήρε ο ίδιος ο εννιάχρονος Νεόφυτος. Φαίνεται πως οι γονείς του τον μεγάλωσαν με πίστη και αγάπη και το νέο παιδί ακολουθεί το δρόμο που οι γονείς του του έχουν μάθει. Έχει αξία να μην περηφανευόμαστε που είμαστε καλοί άνθρωποι και καλά παιδιά, αλλά να ζητούμε τη βοήθεια του Θεού για ό,τι κάνουμε.
Ένα περιστέρι: είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά και τη ζωή και το νου του Νεόφυτου. Ο άγιος είχε μία ιδιαίτερη ευλογία, να συνομιλεί με το Θεό και να παίρνει από το Θεό ό,τι ζητούσε. Η πίστη του ήταν πολύ δυνατή και ο Θεός άκουγε την προσευχή του, τον συμβούλευε. Η μητέρα του πέρασε δοκιμασία, πέθανε και ο άγιος με την προσευχή του την ανέστησε. Έτσι επιβεβαιώθηκε ο λόγος του Χριστού προς τους μαθητές Του ότι στο όνομά Του θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα, αρκεί να ωφελούνται οι άνθρωποι και να αναζητούν το Θεό. Έτσι, μέσα από την προσευχή και την χάρη του Θεού ο άγιος έδωσε και πάλι στην μητέρα του τη ζωή.
κίνδυνος της υπερηφάνειας: όταν ένας άνθρωπος έχει τόσο ζωντανή σχέση με το Θεό, τότε κινδυνεύει να πιστέψει πως η δύναμη είναι δική του. Γι’ αυτό και ο Θεός δια του Αγίου Πνεύματος προφυλάσσει τον Νεόφυτο. Τον πηγαίνει για τέσσερα χρόνια σε μια σπηλιά, διατάζει το θηρίο να φύγει από εκεί και αυτό υπακούει, γιατί ο λόγος ενός ανθρώπου που αγαπά το Θεό πολύ, ο λόγος ενός αγίου έχει παρρησία στο Θεό και κάνει και τα ζώα να τον υπακούνε. Ο μικρός Νεόφυτος θα ζήσει σαν μεγάλος και ώριμος ασκητής, για να μην αναγκάζεται να κάνει θαύματα μπροστά στους ανθρώπους, που πιθανότατα θα έρχονταν να τον δούνε σαν κάτι ξεχωριστό! Ταπείνωση και προσευχή και εμπιστοσύνη στο Θεό τα όπλα του νέου αγίου.
παρουσιάζεται στον αυτοκράτορα: όταν ο άγιος έχει δώσει το μήνυμα που χρειάζονταν οι γονείς του για να βρούνε τον αληθινό δρόμο για την βασιλεία του Θεού, δηλαδή να μοιράσουν την περιουσία τους, διότι δεν θα τη χρειάζονταν για το παιδί τους, ο Νεόφυτος ετοιμάζεται για να δώσει την ομολογία του στο Θεό ενώπιον του αυτοκράτορα. Τολμά λοιπόν, σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, να παρουσιαστεί μπροστά του και να του δώσει το μήνυμα της πίστης. Στις αρετές του προσθέτει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να μην φοβάται το θάνατο. Έτσι, θα μαρτυρήσει για την αγάπη του Χριστού και θα γίνει άγιος για πάντα.
τιμά τη μνήμη του: η Εκκλησία τιμά την ταπείνωση, την προσευχή του, την αγάπη του για το Θεό και τους ανθρώπους, την ασκητικότητα, την σοφία του, το γεγονός ότι και τα ζώα και η φύση υποτάσσονταν στα πόδια του και τη δυνατότητα να κοινωνεί με το Θεό, όπως επίσης και το θάρρος και την απόφασή του να μιλά για το Θεό μπροστά στους ανθρώπους, ακόμη και με τίμημα το μαρτύριο. Επειδή κάθε νέος χρόνος αποτελεί μια ευκαιρία να ξαναβάλουμε τη ζωή μας σε σειρά και να χαράξουμε καινούριους στόχους, το παράδειγμα του αγίου Νεοφύτου μας δίνει ωραία μηνύματα. Μικροί και μεγάλοι να πιστεύουμε στο Χριστό, αν αγωνιζόμαστε να έχουμε αγάπη στην καρδιά μας, να παραμένουμε ταπεινοί, να είμαστε έτοιμοι να δείχνουμε ότι πιστεύουμε και να μην περηφανευόμαστε για ό,τι πετυχαίνουμε τόσο για το Θεό όσο και για τους ανθρώπους. Να χαιρόμαστε που πιστεύουμε!
Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Νεόφυτος δεν ήθελε να πει στους φίλους του ότι ο Θεός άκουγε τις προσευχές του;
2. Τι δείχνει το γεγονός της παρουσίας του περιστεριού δίπλα στον άγιο;
3. Περηφανεύτηκε ο άγιος που ανέστησε την μητέρα του;
4. Γιατί ο άγιος ζήτησε από τους γονείς του να μοιράσουν την περιουσία τους;
5. Τι δείχνει το γεγονός ότι τα ζώα υποτάσσονταν στον άγιο;
6. Τι μηνύματα παίρνουμε για την δική μας ζωή καθώς ξεκινά ο νέος χρόνος;
Συμπέρασμα
Στη νέα χρονιά να προσπαθήσουμε, με τα πνευματικά όπλα της πίστης μας, να είμαστε πιο κοντά στο Θεό!


Βρες στο κρυπτόλεξο 8 λέξεις από την ιστορία:

Θ Α Ζ Ν Ε Ο Φ Υ Τ Ο Σ Θ
Η Γ Σ Π Η Λ Ι Α Τ Α Θ Ε
Ρ Ι Η Ω Τ Ν Ι Κ Α Ι Α Ο
Ι Ο Τ Α Π Ε Ι Ν Ω Σ Η Σ
Ο Σ Σ Θ Α Ρ Ρ Ο Σ Ν Α Ω

Με το Φως ή με το σκοτάδι;

Είχαμε αναφερθεί την περασμένη Κυριακή στην οδό του Κυρίου, στο δρόμο δηλαδή της αγάπης, της συγχωρητικότητας, της ταπείνωσης, της αλήθειας, της κοινωνίας με το Θεό. Και για την πορεία μας στην οδό αυτή χρειαζόμαστε καθοδηγητή, εμψυχωτή, δηλαδή πνευματικό πατέρα.
Η σχέση αυτή στοχεύει στο να μάθει από τον πνευματικό πατέρα ό,τι έχει ανάγκη για να αναλάβει την ευθύνη για την πορεία της ζωής του και να αγωνιστεί για το Χριστό.
Η κοινωνία μας θέλει στην ουσία εξαρτητικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Μέσω των ΜΜΕ και του μαζοποιημένου τρόπου του πολιτισμού ζητά ανθρώπους που θα λατρεύουν πρόσωπα ή θα επενδύουν σε αυτά χωρίς να βλέπουν την αλήθεια. Ανθρώπους που θα λειτουργούν συναισθηματικά και με ανωριμότητα, χωρίς επίγνωση της προσωπικής τους ευθύνης για την πορεία του κόσμου. Ανθρώπους που θα μένουν στη λογική του προσωπικού οφέλους και δεν θα έχουν κανένα σεβασμό σε όσους προσπαθούν να τους βοηθήσουν να προχωρήσουν πιο πέρα. Ο Χριστός, αμέσως μετά την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη και τους τρεις πειρασμούς στην έρημο (Ματθ. 4, 1-11), άκουσε ότι «Ιωάννης παρεδόθη» (Ματθ. 4,12), ο Ιωάννης ο Πρόδρομος φυλακίστηκε από τον Ηρώδη. Αμέσως τότε ο Κύριος ξεκίνησε το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, συνεχίζοντας από εκεί που άφησε τον λόγο ο Ιωάννης, από το «Μετανοείτε». Έδειξε σε όλους ότι «ο λόγος του Θεού ου δέδεται» (Β’ Τιμ. 2,9), αλλά εν Αγίω Πνεύματι το μήνυμα της Βασιλείας του Θεού θα διαδίδεται και ο κάθε άνθρωπος θα καλείται να λάβει θέση έναντί Του. Είτε με το Φως, είτε με το σκοτάδι.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 11 - Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016


Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016 (Αγίου Αντωνίου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Αθανασίου.

«ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου»

Ποια είναι η οδός του Κυρίου άραγε; Είναι μία οδός καλοσύνης, σε έναν κόσμο γεμάτο σκληρότητα, αντιπαραθέσεις, κακία, αμαρτία. Είναι μία οδός φαινομενικά αδύναμη και απορριπτέα για τους πολλούς που θέλουν άμεσα αποτελέσματα στη ζωή τους. Είναι μία οδός που ζητά έξοδο από τον εαυτό μας, συγχωρητικότητα και, την ίδια στιγμή, αλήθεια και στις σκέψεις και στους λόγους και στα έργα μας. Είναι μία οδός αγάπης, η οποία στρέφεται προς τον πλησίον και ζητά είτε δια της προσευχής, είτε δια της προσφοράς αγαθών, είτε δια της νομής των χαρισμάτων και εκείνος να ζήσει την χαρά και το φως. Είναι μία οδός κοινωνίας, τόσο με το Θεό όσο και με το συνάνθρωπο, όχι οδός ατομοκεντρισμού και εγωλατρίας ή αδιαφορίας για το σύνολο. Μέσα στο σύνολο σώζεται ο άνθρωπος. Μέσα στο σύνολο έχει αξία το πρόσωπο. Και η Εκκλησία αποτελεί την αυθεντική έκφραση της συλλογικότητας, η οποία καταξιώνει τα χαρίσματα και την προσωπικότητα του καθενός.
Ζούμε σε μία εποχή από την οποία απουσιάζει η αίσθηση της αποστολής να ετοιμάσουμε την οδό του Κυρίου. Αυτή την είχαν οι προφήτες στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, με κορυφαίο εκφραστή τους τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μόνο που για να ετοιμάσουν την οδό του Κυρίου δεν αρκούνταν στους λόγους, στον ζήλο, στην έμπνευση, στην διδαχή της αλήθειας. Έκαναν αυτά πράξη και με τα έργα τους. Την ασκητικότητα και την λιτότητα στην διατροφή τους. Την απόσυρσή τους στην έρημο, δηλαδή στην προσευχή και στην αναζήτηση του Θεού. Το θάρρος τους και την αποφασιστικότητά τους να διακηρύξουν την αλήθεια, ακόμη και με τίμημα το μαρτύριό τους. Αυτή την αποστολή την κληροδότησαν σε όλους εμάς τους χριστιανούς, οι οποίοι μετέχουμε στο προφητικό αξίωμα του Κυρίου μας, δηλαδή στην ευθύνη για διδαχή του θελήματος του Θεού σε όλους. Και αυτό το θέλημα βαπτίζει στο φως τον άνθρωπο, αγιάζει το πρόσωπο και το σύνολο και γίνεται αφετηρία ενός άλλου ήθους: αυτού της καλοσύνης, της αγάπης και της αλήθειας, της κοινωνίας με Θεό και πλησίον.
Η προσταγή «ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου» είναι μία παρότρυνση ελπίδας. Υπάρχει αυτή η οδός. Και είμαστε κεκλημένοι όλοι να αγωνιστούμε να την ετοιμάσουμε. Πρώτα στις καρδιές μας και στη συνέχεια στη ζωή όλων. Όχι με πνεύμα εξουσιαστικό, αλλά με τρόπο καλοσύνης. Ο καθένας μας ας λειτουργήσει λιγότερο με προσταγές και περισσότερο με εργασία γι’ αυτήν την οδό. Και ο Ισχυρότερος όλων μας (Μάρκ. 1, 7) θα δώσει το φως και τον αγιασμό Του και σε μας και στον κόσμο μας.

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 4 - Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016:
7.00 – 10.00 π.μ. Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες των Θεοφανείων, Εσπερινός και Θεία Λειτουργία Μεγ. Βασιλείου και Μέγας Αγιασμός.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016 ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ:
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Μέγας Αγιασμός.
11.30 π.μ. Κατάδυση Τιμίου Σταυρού στη Δεξαμενή.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016 (του Προδρόμου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016:
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.30 – 7.30 μ.μ. Προβολή ταινίας για τα παιδιά των κατηχητικών από Δ΄ Δημοτικού, Γυμνασίου – Λυκείου.

Τα Κατηχητικά θα λειτουργήσουν κανονικά στο πρόγραμμά τους από το Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016.

Η νέα χρονιά, ας μας φέρει πιο κοντά στην Αλήθεια και στη Ζωή!