2 Αγελάδες - Τα οικονομικά συστήματα του κόσμου σε ... αγροτική ορολογία

 

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες και δίνεις τη μία στo γείτονά σου
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση παίρνει και τις δύο και σου
δίνει λίγο γάλα.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση παίρνει και τις δύο και σου
πουλά λίγο γάλα.

ΝΑΖΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση τις παίρνει και σε σκοτώνει
κιόλας.

ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ : Έχεις 2 αγελάδες , η κυβέρνηση ...παίρνει και τις 2,
σκοτώνει τη μία, αρμέγει την άλλη και στο τέλος πετά το γάλα.

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη μία, αγοράζεις
ένα ταύρο, πολλαπλασιάζεις το κοπάδι και η οικονομία αναπτύσσεται ομαλά.
Στη συνέχεια, πουλάς όλο το κοπάδι, γίνεσαι εισοδηματίας και ζεις
καλύτερα.

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη μία και αναγκάζεις
την άλλη να παράγει το γάλα που αντιστοιχεί σε 4 αγελάδες. Αργότερα,
προσλαμβάνεις έναν εμπειρογνώμονα για να αναλύσει τους λόγους για τους
οποίους η αγελάδα έπεσε νεκρή.

ΓΑΛΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και απεργείς επειδή θέλεις 3.

ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις έτσι ώστε
να έχουν το 1/10 του μεγέθους τους και να παράγουν 20 φορές περισσότερο
γάλα. Μετά σχεδιάζεις ένα έξυπνο καρτούν, το ονομάζεις COWKEMON και το
πουλάς σε όλο τον κόσμο.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις έτσι ώστε να
ζουν 100 χρόνια, να τρώνε μία φορά το μήνα και να αυτοαρμέγονται.

ΙΤΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες αλλά δεν ξέρεις που είναι, έτσι
κάνεις διάλειμμα για φαγητό.

ΡΩΣΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις μετράς και μαθαίνεις ότι στην
πραγματικότητα έχεις 5. Τις ξαναμετράς και μαθαίνεις ότι έχεις 42. Την
Τρίτη φορά μαθαίνεις ότι έχεις δύο ξανά. Μετά σταματάς να μετράς και
ανοίγεις ακόμη ένα μπουκάλι ßότκα.

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, 300 ανθρώπους να τις αρμέγουν,
ισχυρίζεσαι ότι εξασφαλίζεις πλήρη απασχόληση και υψηλή παραγωγικότητα
και συλλαμβάνεις τον δημοσιογράφο που ανακοινώνει τους παραπάνω
αριθμούς.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις πουλάς όσο-όσο, με τα λίγα
χρήματα που σου δίνουν δίνεις προκαταβολή για να πάρεις αυτοκίνητο, το
οποίο αποπληρώνεις σε 7.083 δόσεις.

ΙΝΔΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και απλά τις λατρεύεις

ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και είναι και οι δύο τρελές.

Αντιγραφή από synodoiporiablogspot.com

Κύριε, πότε σε είδαμε αναγκεμένο και (δεν) σε βοηθήσαμε;

Στην έσχατη ημέρα, την ημέρα της κρίσεως μας μεταφέρει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Από τότε και πέρα ξεκινά η αιώνια ημέρα, που για άλλους θα είναι χαρά και ευφροσύνη και για άλλους μαρτύριο και κόλαση. Και για τις δύο μερίδες ισχύει ο ίδιος τρόπος της κρίσεως και το ίδιο κριτήριο και οι δύο ομάδες έχουν την ίδια απορία: «Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον … και (δεν) σε ταΐσαμε κλπ»;

Ουσιαστικά οι άνθρωποι και των δύο ομάδων ζούσαν τη ζωή τους και συμπεριφέρονταν ελεύθερα και αβίαστα. Όμως για κάποιους από αυτούς ήταν αδιανόητο να μην ασχοληθούν με τις ανάγκες των γύρω τους, ενώ για άλλους αυτό ήταν και είναι αδιανόητο. Πως μπορούμε να δούμε το Χριστό και να τον αναγνωρίσουμε ανάμεσά μας;  πως μπορούμε να τον δούμε δίπλα μας; πως θα τον καταλάβουμε; Μόνο αν έχουμε την ευαισθησία να καταλαβαίνουμε τα παθήματα-τις δυσκολίες, των ανθρώπων. Και την ευαισθησία τη χαρίζει ο Θεός. Ξεκινάμε εμείς πρώτοι να προσπαθούμε να ελεούμε τους άλλους. Με κόπο και δυσκολία, επειδή δεν το θέλουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι είναι δική μας ανάγκη, για το δικό μας καλό. Και επιμένουμε. Και σιγά -  σιγά η προσφορά γίνεται φυσικά, αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτόμαστε. Και υπηρετούμε τους άλλους σαν το Χριστό που πάσχει και η παρουσία του Χριστού γεμίζει την καρδιά μας.      

Προσοχή στα κόμματα γιατί θα σας χαλάσουν τη σύνταξη

Προσοχή στα κόμματα γιατί θα σας χαλάσουν τη σύνταξη

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ’ ένα μουλάρι σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο.
Στο δρόμο που επήγαινε συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά:
«Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή βασιλικός;»
«Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι» σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης όμως ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο τη στιχομυθία.
«Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».

Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά το δάσκαλο ποιο είναι το μάθημα της ημέρας.
«Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος.
«Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει τη φράση:
«Ο επιθεωρητής είπε, (κόμμα), ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία).
Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;».
«Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;».
«Ο επιθεωρητής, κύριε».
«Ωραία», είπε ο δάσκαλος.
«Σβήσε τώρα το κόμμα και βάλ’ το αλλιώς»:
Ο επιθεωρητής, (κόμμα), είπε ο δάσκαλος, (κόμμα), είναι γαϊδούρι».
Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος: «Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;».
«Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής. «Και ποιος το είπε;» «Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει:
«Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε το δάσκαλο»…!

Είπε μονολογώντας ο παππούς, καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στη τηλεόραση που ανακοίνωνε και νέες μειώσεις στις συντάξεις:
Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο τη δασκάλα μου να λέει:
«Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα, μπορεί να σας χαλάσει τελείως τη σύνταξη!»
Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε.

Η ΠΕΙΝΑ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Ένα από τα βασικά σημεία της σημερινής παραβολής είναι η πείνα. Άλλοτε μεταφορικά και άλλοτε  κυριολεκτικά.

Πείνα για ελευθερία, για ζωή χωρίς δεσμεύσεις, για ζωή χωρίς έλεγχο βιώνει ο νεώτερος υιός της παραβολής. Η πείνα αυτή είναι που τον κάνει να ζητά, ίσως και με θρασύ τρόπο από τον πατέρα του, «το επιβάλλον μέρος της ουσίας». Η πείνα αυτή είναι που τον κάνει να αποδημήσει «εις χώραν μακράν». Για να χορτάσει αυτή την πείνα διασκορπίζει την ουσία του «ζων ασώτως». Και μάλιστα, αυτή η πείνα θα τον κάνει να μην αφήσει τίποτε για τον εαυτό του, για το μέλλον. Όλα θα τα δώσει σε ένα διαρκές παρόν.

Πείνα για: αυτοεπιβεβαίωση, ηδονή, απόλυτη ελευθερία.

Η απάντηση όμως στην πείνα του θα είναι μια άλλη πείνα. Αυτή του βασικού αγαθού που είναι το νόημα της ζωής και όχι η ύλη. Στο πατρικό του σπίτι το νόημα της ζωής εμπερικλείονταν στην αγάπη προς τον πατέρα και στην αγάπη του πατέρα προς αυτόν.

Ο νεώτερος υιός όμως δεν νιώθει ευχαριστημένος, δεν μπορεί να ικανοποιήσει την πείνα του για ελευθερία μέσα απ’ αυτήν την σχέση, γιατί το «εγώ» του τού λέει ότι μπορεί και από μόνος του να χορτάσει την πείνα του. Έτσι, φεύγει και αναζητεί το νόημα στον εαυτό του και στα περί τον εαυτόν του. Και όταν ξόδεψε όλα όσα είχε, χορταίνοντας πρόσκαιρα την πείνα του μετά πορνών, δηλαδή με άλλες αγάπες στη ζωή του, η απάντηση από τον χρόνο και την πραγματικότητα είναι η ίδια: πάλι πείνα. Μόνο που τώρα δεν έχει με τι να την χορτάσει. Βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ο εαυτός του δεν μπορεί να του δώσει απάντηση, καθώς μέσα από την συνεχή προσπάθεια για την ικανοποίηση της φιλαυτίας και της φιληδονίας, τα χαρίσματά του, η περιουσία του, τον εγκαταλείπουν.

Ποια είναι η λύση για τον νεώτερο υιό; Αν δεν έχει νόημα στη ζωή του, αν δεν μπορεί να κορέσει την πείνα του ο δρόμος είναι ο θάνατος. Έτσι, θα προσκολληθεί σε κάποιον επιφανή, ο οποίος έχει υλικά αγαθά. Όμως, ο παρασιτισμός δεν είναι ανεκτός και θα αποσταλεί στην βοσκή των χοίρων. Θα οδηγηθεί στο να χορτάσει την πείνα του με ό,τι χειρότερο υπήρχε από πλευράς και ηθικής και πνευματικής. Αλλά ούτε κι εκεί θα βρει τροφή. Θα αναγκαστεί να ζητά τροφή από τα ξυλοκέρατα αυτά, αλλά κανείς δεν θα του δώσει. Η πείνα του για ελευθερία τον οδήγησε στο έσχατο σημείο της δουλείας. Υποταγμένος στα υλικά, να μην έχει ούτε κι αυτά.

Έτσι, «ελθών εις εαυτόν», κατανοεί ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη σχέση με τον πατέρα του. Βεβαίως, δεν ζητά την αποκατάστασή του στο «αρχαίον κάλλος», αλλά λίγο από το περίσσιο ψωμί που τρώνε οι εργάτες του πατέρα του. Από την δουλεία της φιλαυτίας και της φιληδονίας, θα προτιμήσει την εργασία στο σπίτι του πατέρα του. Από την ασωτία, την εξασφάλιση. Από τον λιμό, την ταπεινή σχέση, στην οποία όμως δεν θα ξοδεύει ό,τι του δόθηκε, αλλά θα αγωνίζεται για να του δοθεί. Και θα πάρει, με επίγνωση, ταπείνωση και ελπίδα στο πρόσωπο του πατέρα του, την οδό της μετανοίας, την οδό της επιστροφής.
Ο πατέρας του όμως θα ξεπεράσει με την αντίδρασή του και την πιο κρυφή ελπίδα του νεώτερου υιού. Η πείνα για ελευθερία τον έκανε να απαιτήσει τα δικαιώματά του. Προσπάθησε να χορτάσει την πείνα του ξοδεύοντας και ικανοποιώντας αυτά που δικαιούνταν. Η πείνα επανήλθε όταν στερήθηκε παντός δικαιώματος, γιατί τίποτε δεν του περίσσεψε. Και η πείνα τον κάνει να έρχεται εις εαυτόν και να επιστρέφει. Μόνο που ο πατέρας του, χωρίς να του μιλήσει καν, μόνο αγκαλιάζοντας και φιλώντας τον, του τα προσφέρει και πάλι όλα. Τον αποκαθιστά στη θέση του υιού δίδοντάς του τα καλύτερα ρούχα. Του δίδει την ελευθερία με το δαχτυλίδι. Του προσφέρει την αρχοντιά με τα υποδήματα. Και του χορταίνει την πείνα, όχι με οποιοδήποτε φαγητό, αλλά με το σιτευτό μοσχάρι, με την πιο εκλεκτή και επίσημη τροφή που θα μπορούσε να του προσφέρει.

Η πείνα του ανθρώπου για ελευθερία και νόημα ζωής μόνο μέσα στην Εκκλησία, που είναι το σπίτι του πατέρα, μπορεί να κορεσθεί. Μόνο μέσα στην αγάπη του Θεού, ο Οποίος προσφέρει στον άνθρωπο κάθε δωρεά. Τη ζωή, τα χαρίσματα, την αναγνώριση, την χαρά. Μόνο που ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει την ελευθερία που ο Θεός του δίδει και προσπαθεί να κορέσει την πείνα του όντας μακριά από τον Θεό. Μόνο που ο Θεός δεν οργίζεται με τον άνθρωπο και την αγνωμοσύνη του, γιατί τότε θα έπρεπε να οργιστεί με τον ίδιο του τον εαυτό, γιατί προίκισε τον άνθρωπο με την ελευθερία που ο ίδιος έχει. Κι έτσι, ο Θεός περιμένει. Η αγάπη χορταίνει κάθε πείνα.

Ας δοκιμάσουμε και εμείς να χορτάσουμε έτσι τη δική μας πείνα.

Σκέψεις από τον π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 13 –  Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Τετάρτη 15  Φεβρουαρίου 2012:

5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

4.00 μ.μ. Εσπερινός με τον κανόνα των κεκοιμημένων και τρισάγιο στο Κοιμητήριο. (Αν ο καιρός δεν το επιτρέπει, ο εσπερινός θα τελεστεί στο Ναό και ώρα 5.00μ.μ.)

 Σάββατο 18  Φεβρουαρίου 2012 (Ψυχοσάββατο):

7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία – μνημόσυνο κεκοιμημένων.

11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. Εσπερινός

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 (της Απόκρεω):

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

Ì Για το Ψυχοσάββατο (18.2.2012) θα ετοιμαστεί κοινός δίσκος σιταριού για το μνημόσυνο. Όποιοι θέλουν να συμμετάσχουν, ας συνεννοηθούν με τις υπεύθυνες κυρίες.

Ì Αυτή την εβδομάδα Τετάρτη και Παρασκευή νηστεύουμε.

Ì Τα ονόματα των κεκοιμημένων έχει νόημα και αξία να τα μνημονεύουμε στην προσκομιδή και όχι μόνο στο τρισάγιο. Γι΄ αυτό τα φέρνουμε εγκαίρως στο ναό.

"Κατηχητικές δημιουργίες" Σάββατο 4.2.2012

Η χειροτεχνίοα μας είναι πολύ γλυκιά!



ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ

Στην κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου μας εισαγάγει σήμερα η Εκκλησία μας. Και ουσιαστικά μας θέτει ενώπιον της μέλλουσας κρίσεως και της βασιλείας του Θεού. Μπροστά στον Κριτή, μπροστά στο Θεό. Γι΄ αυτό και η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου διαδραματίζεται στο Ναό, στην ώρα της προσευχής. Στην ώρα δηλαδή, που ο άνθρωπος από μόνος του εμφανίζεται μπροστά στο Θεό και αναπτύσσει μια σχέση μαζί του. Ας δούμε λοιπόν κάποια χαρακτηριστικά αυτής της επαφής, όπως μας τα δείχνει η παραβολή.

Η επαφή και η επικοινωνία μας με το Θεό, προϋποθέτει την αυτοεξέτασή μας. Και η εξέταση γίνεται με μέτρο σύγκρισης όχι τους άλλους, ή τον μέσο όρο των ανθρώπων, αλλά το θέλημα του Θεού. Δεν έχει νόημα, αν είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους συνανθρώπους μας, αλλά κατά πόσο αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κρυφτεί από το πρόσωπο του Θεού. Ούτε να ξεγελάσει το Θεό μπορεί. Έτσι, εξετάζει τον εαυτό του σε βάθος. Δεν μένει στα εξωτερικά σχήματα συμπεριφοράς μόνο, αλλά ελέγχει το βάθος, τα κίνητρα, τις επιθυμίας, τις σκέψεις, γιατί αυτά πολλές φορές είναι αντίθετα από το εξωτερικά «καλό αποτέλεσμα».

Και όταν με αυτά τα χαρακτηριστικά στεκόμαστε μπρος στο Θεό, τότε θα δούμε πόσο μακριά από Αυτόν βρισκόμαστε, θα αυτομεμφθούμε,  θα αυτοκαταδικαστούμε και θα ζητήσουμε το έλεός Του, όπως ο Τελώνης.

Με αυτό τον τρόπο ας πορευτούμε στην περίοδο που ξεκινάει για την εκκλησία μας σήμερα, για να φτάσουμε στο Πάσχα μαζί με τον ληστή που μετανόησε και ζήτησε το έλεος του Θεού!       

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 6 –  Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Τετάρτη 8  Φεβρουαρίου 2012:

5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

5.00   μ.μ. Εσπερινός Αγίου Χαραλάμπους

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012 (Αγίου Χαραλάμπους)

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 11  Φεβρουαρίου 2012:

11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. Εσπερινός

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 (Ασώτου):

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

Ì Για το Ψυχοσάββατο (18.2.2012) θα ετοιμαστεί κοινός δίσκος σιταριού για το μνημόσυνο. Όποιοι θέλουν να συμμετάσχουν, ας συνεννοηθούν με τις υπεύθυνες κυρίες.

Ì Αυτή την εβδομάδα καταλύουμε όλα. Ακόμη και κρέας και την Τετάρτη και την Παρασκευή.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΛΗΣΕ!!!

Επιστολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών στον Πρωθυπουργό κ.Λουκά Παπαδήμο

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,
Σπαράσσεται η καρδιά και θολώνει ο νους μας με όσα συνέβησαν τους τελευταίους καιρούς και εξακολουθούν να συμβαίνουν στον Τόπο μας. Άνθρωποι με αξιοπρέπεια χάνουν, από τη μία στιγμή στην άλλη, τη δουλειά, ακόμη και το σπίτι τους.
Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και των πεινασμένων – φαινόμενο κατοχικών εποχών – παίρνει εφιαλτικές
διαστάσεις.
 Οι άνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα. Το ίδιο και τα λουκέτα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά, τα καλύτερα μυαλά του Τόπου, παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης. Οι πατεράδες μας δεν μπορούν να ζήσουν, μετά τις δραματικές περικοπές των συντάξεών τους. Οικογε-νειάρχες και ιδίως οι πιο φτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους. Η πρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια, ούτε από εκείνους που διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους.
Στις δύσκολες και - αναντίλεκτα- κρίσιμες αυτές ώρες, οφείλουμε όλοι να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει το γεγονός ότι η ανασφάλεια, η απόγνωση και η κατάθλιψη έχουν φωλιάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι. Ότι προκάλεσαν δυστυχώς – και συνεχίζουν να προκαλούν – ακόμη και αυτοκτονίες, εκείνων που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το δράμα των οικογενειών και τον πόνο των παιδιών τους.
Μπροστά σε όλα αυτά, η Εκκλησία της Ελλάδος αξιοποιεί κάθε δυνατότητα αλληλεγγύης. Και είναι θετικό που, μέσα στην τόση καταχνιά, ξεπροβάλλει η ευαισθησία, το φιλότιμο και ο αγνός πατριωτισμός των Ελλήνων. Για να δώσει ένα πιάτο φαϊ, ένα ρούχο, μια ανάσα ζωής στους απελπισμένους.

Δυστυχώς, όμως. Όπως ξεκάθαρα φαίνεται πλέον, το δράμα της Πατρίδας μας όχι μόνο δεν τελειώνει εδώ, αλλά μπορεί να προσλάβει και νέες ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Ζητούνται, άλλωστε, τις ώρες αυτές, ακόμη σκληρότερα, ακόμη πιο επώδυνα, ακόμη πιο άδικα μέτρα, στην ίδια αδιέξοδη και αποτυχημένη γραμμή του πρόσφατου παρελθόντος μας.
Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο.
Ζητούνται δεσμεύσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά αναβάλλουν μόνο προσωρινά τον προαναγγελθέντα θάνατο της Οικονομίας μας.

Και υποθηκεύουν, ταυτόχρονα, την εθνική μας κυριαρχία.
Υποθηκεύουν τον πλούτο που έχουμε, αλλά και αυτόν που μπορεί να αποκτήσουμε στα εδάφη και τις θάλασσές μας.

Υποθηκεύουν την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Εθνική μας Αξιοπρέπεια.
Απογοητευμένοι, απελπισμένοι και ανήσυχοι Ελληνες μας ρωτούν και ζητούν υπεύθυνες, ειλικρινείς και πειστικές απαντήσεις.
Ρωτούν τι τους ξημερώνει η επόμενη ημέρα.
Ρωτούν που πάει η Πατρίδα μας.
Ρωτούν τι επιτέλους μπορεί να σταματήσει το δράμα.
Τι μπορεί να ξαναγεννήσει την χαμένη ελπίδα.
Δυστυχώς όμως !
Στη διαμόρφωση των αποφάσεων, οι φωνές των απελπισμένων, οι φωνές των Ελλήνων, αγνοούνται προ-κλητικά.

Δυστυχώς, σήμερα, οι Έλληνες δεν βρίσκουμε απάντηση ούτε στα όσα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, ούτε στα όσα ζητούνται από τους ξένους. Είναι, μάλιστα, τουλάχιστον ύποπτη η εμμονή τους σε αποτυχημένες συνταγές. Και είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους σε βάρος της Εθνικής μας κυριαρχίας.

Και αυτό είναι, ίσως, το πιο ανησυχητικό.

Δεν μπορεί, άλλωστε να αγνοείται από κανέναν ότι οι αντοχές των ανθρώπων γύρω μας εξαντλήθηκαν. Όπως εξαντλήθηκαν και οι αντοχές της πραγματικής οικονομίας.
Και βέβαια, δεν μπορεί παρά να υπάρχουν μπροστά μας και άλλοι δρόμοι.
Δρόμοι πνευματικής ανάτασης και οικονομικής ανάταξης.
Δρόμοι δημιουργίας, ελπίδας και προοπτικής.
Δρόμοι ανοικτοί για κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα.

Σε αυτούς τους δρόμους οφείλουμε να πορευθούμε όλοι, με τη συναίσθηση της μετάνοιας.
Ενώνοντας τις αστείρευτες δυνάμεις του Έθνους μας.

Αποκρούοντας, ταυτόχρονα, τους έξωθεν εκβιασμούς και απορρίπτοντας τις θανατηφόρες συνταγές τους.

Έχοντας, πάνω απ’ όλα, ακλόνητη τη βεβαιότητα, ότι με τη βοήθεια του Θεού και την πίστη στις δυνατότητές μας μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Η Ελλάδα του Πολιτισμού, η Ελλάδα της Ιστορίας, η Ελλάδα των Παραδόσεων δεν μπορεί να χαθεί ούτε γιατί κάποιοι το πίστεψαν, ούτε γιατί κάποιοι μπορεί να το θέλουν. Η Ελλάδα μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Μπορεί, και πάλι, να τραβήξει μπροστά.

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,
Αυτόν τον δρόμο αναζητούμε και προσδοκούμε οι Έλληνες σήμερα