Η Εξαγορά μας ...

«Οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν . ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς. δοξάσατε δή τόν Θεόν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καί ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ» (Α’ Κορ.6, 19- 20). «Δεν ανήκετε στον εαυτό σας. Σας αγόρασε ο Θεός πληρώνοντας το τίμημα. Τον Θεό λοιπόν να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν σ’ Εκείνον».
Πολύς λόγος γίνεται για την ελευθερία. Αν μπορούμε να επιλέξουμε ό,τι θέλουμε ελεύθεροι, αν είμαστε υποχρεωμένοι σε πρόσωπα και καταστάσεις, αν δεσμευόμαστε από επιθυμίες, αν περιοριζόμαστε από αδυναμίες, αν τελικά ξεπερνάμε τον μέγιστο δυνάστη-θάνατο.
Ο Απόστολος Παύλος, λέει ότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας. Μας εξαγόρασε ο Θεός καταβάλλοντας το τίμημα. Κι αυτό έχει να κάνει με την θυσία του Υιού Του επάνω στον σταυρό, αφού ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας και έγινε όμοιος με μας κατά πάντα, πλην της αμαρτίας. Ο Χριστός έδειξε τον δρόμο και τον τρόπο για να ελευθερωθούμε. Μας εξαγόρασε και μας υιοθέτησε κάνοντας μας παιδιά Του. Αποδεχόμενοι αυτήν την υιοθεσία, ζούμε την αληθινή ελευθερία. Πρώτα, νικώντας τον εγωισμό μας. Το αίσθημα ότι όλα μας ανήκουν, ο εαυτός μας, η ζωή, τα αγαθά μας, το δικαίωμα να φύγουμε από τον Θεό, το να ζούμε ασώτως. Είναι η παγίδευση μας σε μία ψεύτικη μορφή ελευθερίας, αληθινά δαιμονική. Αυτός που πιστεύει ότι ανήκει στον εαυτό του, είναι σκλάβος του εγώ, των αναγκών, του παρόντος. Αυτός που ανήκει στον Θεό ως υιός, χωρίς να αδιαφορεί για ό,τι χρειάζεται, αισθάνεται ότι έχοντας τον Θεό τίποτε δεν θα του λείψει, διότι πάντα του Θεού είναι και δικά του, αφού ο Πατέρας προσφέρει στο παιδί ό,τι έχει.
Στη συνέχεια, με την επίγνωση ότι ο Θεός δεν είναι μία απρόσωπη δύναμη, αλλά έγινε άνθρωπος και στο Πρόσωπο του Χριστού μας λυτρώνει, μας απελευθερώνει, μας ενισχύει, μας δίνει νόημα σε κάθε δοκιμασία της ζωής μας, σε κάθε ήττα μας, σε κάθε έλλειψή μας. Ότι είναι παρών στα μυστήρια και τη ζωή της Εκκλησίας. Στην αγάπη που μπορούμε να δώσουμε, με κάθε τρόπο. Στην προσευχή και την επίκληση του ονόματός Του. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρνουμε πάντοτε να είμαστε αυτό που θέλει, Εκείνος δεν παύει να μας βλέπει ως παιδιά Του, ως φίλους και οικείους. Κι εδώ έρχεται ο τρίτος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να ζήσουμε την αληθινή ελευθερία.
Είναι η δοξολογία του Θεού με όλη μας την ύπαρξη. Δοξάζουμε τον Θεό τηρώντας το θέλημά Του. Αγαπώντας. Συγχωρώντας. Όταν χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου και ιδίως με την μετάνοια. Όταν νικούμε την υπερηφάνεια, τον εγωισμό, το αίσθημα ότι έχουμε δίκιο και ότι αυτό πρέπει να επιβληθεί. Όταν μπορούμε να χαρούμε με τα λίγα ή τα πολλά που ο Θεός μας δίνει. Όταν μετανιώνουμε γι’ αυτά που δεν μπορούμε να τηρήσουμε. Αλλά και όταν αισθανόμαστε ότι το κυριότερο στη ζωή μας είναι να είμαστε μαζί με τον Θεό.
Ο κόσμος απορρίπτει τον Θεό και την πίστη. Θεοποιεί το παρόν. Δεν θέλει να Τον αναγνωρίσει ως Πατέρα, αλλά ως κάποιον που μας στερεί από την απόλαυση και τη χαρά του ιδίου θελήματος. Και μας σκλαβώνει, στο όνομα της ελευθερίας από τον Θεό που τον θεωρεί ως αφέντη. Ας επιμείνουμε στην πεποίθηση και το βίωμα της Εκκλησίας ότι ο Θεός μας απελευθερώνει από τη δυναστεία του παρόντος, της αμαρτίας, των εξαρτήσεων, του θανάτου δια της δικής Του θυσίας και αγάπης και μας περιμένει όπως ο Πατέρας τα παιδιά Του. Αυτή η πίστη είναι η αρχή για να παλέψουμε για κάθε άλλη μορφή ελευθερίας.

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου – Κυριακή 3 Μαρτίου 2019


Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019 (Ασώτου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
5.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019
4.00 μ.μ. Εσπερινός, Κανόνας Κεκοιμημένων και Τρισάγιο στο Κοιμητήριο
5.30 μ.μ. Αγιασμός Πρωτομηνιάς στο Ναό.

Σάββατο 2 Μαρτίου 2019 (Ψυχοσάββατο):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία - Μνημόσυνο
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019 (Απόκρεω):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Κοινός δίσκος θα ετοιμαστεί για το Ψυχοσάββατο της Αποκριάς. Συμμετοχές στους επιτρόπους.

 Την εβδομάδα 18 – 22 Φεβρουαρίου τρώμε ακόμη και κρέας την Τετάρτη και την Παρασκευή.

 Την εβδομάδα 24 Φεβρουαρίου – 2 Μαρτίου νηστεύουμε κανονικά την Τετάρτη και την Παρασκευή, καταλύοντας τις υπόλοιπες ημέρες.

 Την Παρασκευή 1 Μαρτίου, το απόγευμα θα διαβάσουμε στο Κοιμητήριο, εφόσον ο καιρός το επιτρέπει. Αλλιώς την ίδια ώρα στο Ναό.

"οίους διωγμούς υπήνεγκα" - Οι διωγμοί σήμερα!

Η είσοδός μας σε μία ξεχωριστή πνευματική περίοδο του χρόνου, όπως αυτή του Τριωδίου, είναι «καιρός», ευκαιρία επαναπροσδιορισμού της ζωής μας και προπαντός της Πνευματικής μας προόδου και πορείας. Έτσι, το Τριώδιο είναι ευκαιρία να δούμε πού είμαστε και πώς φτάσαμε εδώ, αλλά και να στοχεύσουμε πού μπορούμε με τον δικό μας κόπο και κυρίως την χάρη και την βοήθεια του Θεού να φτάσουμε. Χρειάζεται, λοιπόν, στάση, σκέψη, αναμονή και απόφαση.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο, κάνει ακριβώς μια τέτοια στάση και αναφέρεται στο χτες του, το οποίο ο Τιμόθεος είχε ζήσει μαζί με τον διδάσκαλό του. Γνώρισε εξ εμπειρίας και συνοδοιπορίας την διδασκαλία, τον τρόπο ζωή, τους σκοπούς, την πίστη, την μακροθυμία, την αγάπη, την υπομονή στους διωγμούς και τα παθήματα σε διάφορους τόπους. Και αναφωνεί ο Παύλος: «οίους διωγμούς υπήνεγκα! Και εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος» (Β’ Τιμ. 3,11). «Τι διωγμούς υπέφερα! Κι απ’ όλα με γλίτωσε ο Κύριος». Οι διωγμοί του Παύλου είχαν να κάνουν με τη άρνηση των ανθρώπων να αποδεχτούν το μήνυμα του Ευαγγελίου. Και δεν ήταν μόνο οι ειδωλολάτρες που έβλεπαν να καταργείται η θρησκεία τους μέσα από την παρουσία του Χριστού στον κόσμο. Ήταν και οι Ιουδαίοι οι οποίοι αισθάνονταν να καταρρέει η αυτάρκειά τους, το αίσθημα της αποκλειστικότητας που τους διακατείχε σε σχέση με τον Αποκαλυφθέντα Θεό. Η αντίδραση είχε να κάνει με το πρόσωπο του κομιστή της Αλήθειας. Η στάση τους διωκτική. Έπρεπε να εξαλειφθεί ο ευαγγελιστής. Κι όμως, από όλους τους διωγμούς τον γλίτωσε ο Χριστός, διότι δεν είχε εκπληρώσει την αποστολή του, να ιδρύσει κατά τόπους Εκκλησίες και να διατρανώσει την Αλήθεια όπου το θέλημα του Θεού θα τον οδηγούσε.
Αντίστοιχους διωγμούς υφίσταται σήμερα ο καθένας που θέλει να ζήσει κατά το θέλημα του Χριστού: «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζήν εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β’ Τιμ. 3, 12). «Όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς». Όμως από όλους τους διωγμούς ο Χριστός μας γλιτώνει. Σήμερα όσοι θέλουμε να ζήσουμε κατά Χριστόν αντιμετωπίζουμε πρωτίστως τον διωγμό του να αισθανόμαστε μοναχικοί στην επιλογή μας. Η πλειονοψηφία των ανθρώπων ζει είτε στην αυτάρκεια του παρόντος κόσμου είτε σε μία ανεπίγνωστη νεο- ειδωλολατρία. Ο πολιτισμός μας μάς προτείνει έναν κόσμο στον οποίο ο Θεός δεν χρειάζεται. Ταυτόχρονα, μας οδηγεί στην θεοποίηση του «εγώ» μας. Της εικόνας μας. Των ιδεών μας. Της ενασχόλησης μόνο με τα δικά μας. Στην καλύτερη περίπτωση ο Θεός είναι για το συμφέρον μας. Όσοι λοιπόν θέλουμε να ζήσουμε όχι μ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά να ξεκινά η ζωή μας από τον Θεό και το θέλημά Του και ο χρόνος μας να είναι στραμμένος προς Αυτόν, διά της προσευχής, της λειτουργίας, της αγάπη, του πνευματικού αγώνα, τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε αποδεκτοί.
Μπορεί η αντίδραση σήμερα να μην είναι ειρωνική, απορριπτική, εχθρική, αν και πολλές φορές γίνεται. Μας διώκει η αδιαφορία των άλλων γι’ αυτό που είμαστε και γι’ αυτό που πιστεύουμε. Και επειδή η πίεση της αδιαφορίας, αλλά και το αίσθημα της μοναξιάς συνήθως μεγαλώνουν, πιεζόμαστε εσωτερικά να συμβιβαστούμε. Να γίνουμε κι εμείς ένα με το κοσμικό φρόνημα, με την οδό της σαρκός. Μας διώκει τότε η κούραση και κάποτε η απόγνωση. Ως πότε θα αντέχουμε την μοναξιά μας; Ως πότε θα είμαστε εμείς οι οπισθοδρομικοί σταυροφόροι για μια χωρίς ελπίδα προσπάθεια αλλαγής ενός κόσμου που ακολουθεί τον δρόμο του μοντέρνου; Ως πότε θα κρατούμε αξίες χωρίς νόημα, ενώ το σήμερα έχει τις δικές του προτεραιότητες; Κι όμως, από αυτούς τους λογισμούς που μας ταλαιπωρούν, που γίνονται διωγμοί για τον χριστιανό, ο λόγος του Παύλου είναι συγκλονιστικός: «Εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος».
Έρχεται ο Χριστός, αν θέλουμε να έχουμε σχέση μαζί Του, και μας γλιτώνει από όλη αυτή την πίεση. Διότι μας κάνει να γνωρίζουμε ότι όλα έχουν νόημα, αφού η ζωή δεν σταματά στο εφήμερο. Ότι αναπαύεται η συνείδησή μας όταν ακολουθούμε την Αλήθεια. Ότι όταν αγαπούμε και ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, χωρίς να συμβιβαζόμαστε με το κακό, την αδιαφορία, την ευκολία, τότε δίνουμε μια ευλογημένη μαρτυρία αντίστασης. Και η παρηγοριά του Χριστού είναι εσωτερική, καρδιακή, ήρεμη. Μπορούμε να τρώμε χωρίς αγωνία το ψωμί μας, αλλά και με την αίσθηση ότι κάναμε το χρέος μας σ’ αυτόν τον κόσμο που την λέξη αυτή την έχει περιορίσει μόνο στην οικονομία, έχοντας διαγράψει τις προοπτικές του ήθους, της πίστης, της αιωνιότητας.
«Εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος». Στην περίοδο του Τριωδίου, ας αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες τις λατρευτικές, τις γιορτές, τα αναγνώσματα, τη νηστεία, την αγάπη, τη συγχωρητικότητα, σίγουροι ότι ο Κύριος θα μας προστατεύει από κάθε διωγμό, τόσο του διαβόλου εντός και εκτός μας, όσο και εκ του πολιτισμού, αλλά και του ίδιου του εαυτού μας που μας κάνει να θέλουμε τον συμβιβασμό με το εφήμερο, για να ζήσουμε τη χαρά της Αναστάσεως του Χριστού, αλλά και της δικής μας.

Ο "ανατρεπτικός" Χριστός...

Τρεις ανατροπές στις αντιλήψεις των ανθρώπων για το Θεό διαπιστώνουμε στην θαυματουργική θεραπεία από το Χριστό της κόρης μιας Χαναναίας. Η πρώτη ανατροπή έχει να κάνει με την ίδια την επίσκεψη του Χριστού στην περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Η Χαναναία ήταν ειδωλολάτρισσα και κατοικούσε σε έναν τόπο όπου οι κάτοικοι, εκτός από την λατρεία των ειδώλων, επιδίδονταν στην μαγεία. Χωρίς να το γνωρίζουν, είχαν παραδώσει τους εαυτούς τους στο πνεύμα του πονηρού. Ο Χριστός όμως, επισκεπτόμενος την περιοχή, δείχνει ότι ήρθε στον κόσμο για να φέρει το μήνυμα της Βασιλείας των Ουρανών κηρύσσοντας μετάνοια ανάμεσα στους αμαρτωλούς.
Η δεύτερη ανατρεπτική στάση έχει να κάνει με την αντίδραση του Χριστού στη στάση της Χαναναίας. Εκείνη είχε αγωνία για την κόρη της, η οποία βασανιζόταν από δαιμόνιο και μέσα στην αγωνία για το παιδί της στρέφεται προς το Χριστό και ζητά το έλεός Του. Απευθύνει το αίτημά της προς Αυτόν χωρίς να υπολογίσει τίποτε, ούτε την ειδωλολατρική της ταυτότητα ούτε την απόρριψη που πιθανότατα θα υφίστατο από όσους συνόδευαν το Χριστό. Κραυγάζει. Και οι μαθητές του Χριστού αντιδρούν αμέσως, προτρέποντάς τον να την διώξει, για να απαλλαγούν από την επιμονή και την ένταση της φωνής της. Ο Χριστός όμως, δεν κάνει αυτό που αναμένουν οι άνθρωποι, αλλά ανοίγει διάλογο μαζί της.
Η τρίτη ανατρεπτική στάση έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός απευθύνεται στη Χαναναία. Αντί να την ρωτήσει για τη δοκιμασία της ή να την νουθετήσει ή να δείξει ευσπλαχνία, αρχικά αδιαφορεί και στη συνέχεια της απαντά με τέτοιο τρόπο που φαίνεται ότι την απορρίπτει. Της δείχνει ότι δεν θέλει να έχει σχέση με τους ειδωλολάτρες, αλλά μόνο με τους Ισραηλίτες. Εμφανίζεται να ικανοποιεί έτσι τους φανατικούς Ισραηλίτες που πιθανόν να ήταν στη συνοδεία του. Όμως εκείνη επιμένει. Και στην δεύτερη παράκληση, στην οποία το προσωνύμιο πλέον γίνεται «Κύριε», δηλαδή του δείχνει τι είναι για την ίδια ο Χριστός, «ο Κύριος και Θεός», και πάλι ο Χριστός αρνείται να την βοηθήσει και της μιλά περιφρονητικά, αποκαλώντας την «κυνάριον». Και βλέποντας την επιμονή, την εξυπνάδα και την ταπείνωσή της να αποδέχεται ακόμη και αυτόν τον χαρακτηρισμό, ο Χριστός θαυμάζει την πίστη της και κάνει το θαύμα. Σκληρότητα, δοκιμασία της πίστης και αποδοχή του αιτήματος είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Χριστός αντιδρά, μη κάνοντας αυτό που θα περιμέναμε.
Δεν μπαίνει ο Θεός στα ανθρώπινα καλούπια. Δεν κάνει όπως περιμένουν οι άνθρωποι. Δεν λειτουργεί με τα δικά μας κριτήρια. Δεν είναι ένας Θεός που αρκείται σ’ αυτούς που Τον ακολουθούν. Τολμά και βγαίνει από τα όρια του περιούσιου λαού. Τολμά και βγαίνει από τα συνηθισμένα, προκειμένου να κηρύξει μετάνοια και να δώσει ελπίδα και νόημα σε όλο τον κόσμο. Παράλληλα, δεν κάνει ό,τι ευχαριστεί τους δικούς Του. Δεν απολύει κανέναν που Τον αναζητά μόνο και μόνο γιατί δεν είναι όπως θέλουν όσοι νομίζουν ότι Τον γνωρίζουν και προσαρμόζουν το Ευαγγέλιο Του στον δικό τους τρόπο σκέψης. Αλλά και δεν βιάζεται πάντα να κάνει αυτό που οι άνθρωποι επιθυμούν. Να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, αλλά τους αφήνει να ανοίξουν αληθινά την καρδιά τους. Να επιμείνουν και να φανερώσουν πόσο πιστεύουν. Έχει τη δύναμη να εκπληρώσει τα πάντα. Αλλά θέλει και την συνέργεια του ανθρώπου. Ζητά την πίστη. Την δοκιμάζει. Ζητά την εξυπνάδα και το χάρισμα του ανθρώπου. Ζητά την μετάνοια και την ταπείνωσή του. Όχι γιατί ο Ίδιος ως Θεός έχει ανάγκη αυτά. Αλλά γιατί έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει να εμπιστεύεται αληθινά, να μετανοεί για τον τρόπο της ζωής του και να συνειδητοποιεί την επίδραση του κακού και πώς μπορεί μέσα από την πίστη να την αποτινάξει.
Η στάση του Χριστού είναι για εμάς τους χριστιανούς ένα μήνυμα υπέρβασης των πάγιων αντιλήψεων που έχουμε για Εκείνον και την πίστη. Είναι μία πρόκληση εξόδου μας από τα συνηθισμένα. Από την αίσθηση της αυτάρκειάς μας και την επανάπαυση ότι είμαστε υπεύθυνοι μόνο για την δική μας σωτηρία. Είναι μία πρόκληση να μην απορρίπτουμε, να μην απολύουμε κανέναν γιατί δεν φέρεται όπως εμείς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να φέρεται. Είναι μία πρόκληση να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε την σκέψη και τα έργα του Θεού, αλλά να επιμένουμε με την προσευχή, την αξιοποίηση των χαρισμάτων μας και την ταπείνωση στο να βρισκόμαστε κοντά Του και να Τον αναγνωρίζουμε ως τον Κύριό μας.

Πρόγραμμα Ακολουθιών

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
5.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019 (Αγίας Αγάθης):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019:
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019 (Αγ. Χαραλάμπους):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2019:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
5.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019:
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019 (Τελώνου&Φαρισαίου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

" εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν"

Καθώς βλέπουμε τον εαυτό μας και τον συγκρίνουμε με τους συνανθρώπους μας αναρωτιόμαστε για την διαφορετικότητά μας. Αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με την καταγωγή μας, τη γλώσσα μας, τα στοιχεία της ταυτότητάς μας που μας ξεχωρίζουν από άλλους λαούς και άλλους ανθρώπους. Έχει να κάνει και με τα προτερήματά μας. Τον χαρακτήρα μας. Τις δυνατότητες και τα ταλέντα μας. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι αυτά έχουν να κάνουν με την κληρονομικότητά μας. Με τις ιδιότητες που μας κληροδότησαν οι γονείς μας. Έχουν να κάνουν και με το περιβάλλον που μεγαλώνουμε. Με τις ευκαιρίες που λαμβάνουμε και μας επιτρέπουν να αναπτύξουμε δυνατότητες. Με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και μας κάνουν να καθηλωνόμαστε. Με τις συγκυρίες της ζωής. Όμως όλα αυτά τα στοιχεία δεν μπορούν να αλλάξουν την από ένστικτο διαπίστωση που κάνουμε τόσο για τους εαυτούς μας όσο και για τους άλλους. Ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, τόσο στο χαρακτήρα όσο και στις ικανότητες.
Για την Εκκλησία η διαφορετικότητα, τα χαρίσματα, τα τάλαντα, δεν έχουν να κάνουν μόνο με την ανθρώπινη πλευρά της υπόστασής μας. Έχουν να κάνουν και με την θεϊκή μας καταγωγή και προέλευση. Στην παραβολή των ταλάντων ο Χριστός αναφέρει ότι η Βασιλεία του Θεού μοιάζει μ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος φεύγοντας για ταξίδι, κάλεσε τους δούλους του και τους εμπιστεύθηκε τα υπάρχοντά του. Σ’ άλλον έδωσε πέντε τάλαντα, σ’ άλλον δύο, σ’ άλλον ένα, «εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν» (Ματθ. 25, 15), στον καθέναν ανάλογα με την ικανότητά του. Ο Θεός δηλαδή μετρά τα ανθρώπινα, την κληρονομικότητα, τον χαρακτήρα, τις συνθήκες στις οποίες καλείται να μεγαλώσει και να ζήσει ο καθένας και ανάλογα του προσφέρει. Κανέναν δεν αφήνει χωρίς δωρεές. Χωρίς ταλέντα. Χωρίς ευλογία. Και δεν είναι μόνο τα χαρίσματα του «κατ’ εικόνα», τα οποία έχουν όλοι οι άνθρωποι από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους. Την δυνατότητα να αγαπούν. Την δυνατότητα να είναι ελεύθεροι. Την δυνατότητα του νου και του λόγου και της δημιουργίας. Είναι και εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει ο καθένας. Κι αυτά τα έχουν λάβει από το Θεό. Γι’ αυτό και εξηγούνται οι διαφορές ανάμεσά μας. Πάντως «εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν εδόθη». Δεν υπάρχει αδικημένος από το Θεό άνθρωπος.
Πώς καλείται ο άνθρωπος να δει τα τάλαντά του, τόσο τα γενικά, που ενυπάρχουν στο κατ’ εικόνα του, όσο και τα ειδικότερα (σωματικά και πνευματικά, αλλά και κοινωνικά, ομορφιά, εξυπνάδα, ρητορεία, συμπαθές, χρήματα, κοινωνικές δεξιότητες, ταλέντα);
Πρώτα να αισθανθεί υπεύθυνος έναντι του Θεού για ό,τι του δίδεται. Και ευθύνη σημαίνει επίγνωση ότι δεν του ανήκει το τάλαντό του, αλλά του δόθηκε για να το ενεργοποιήσει ως διαχειριστής του, προκειμένου να το αντιπροσφέρει στο Θεό. Αυτό γίνεται όχι γιατί ο Θεός φτωχαίνει δίδοντας τα τάλαντα ή πλουτίζει αν ο άνθρωπος τα επιστρέψει πολλαπλασιασμένα. Όμως όταν μας δίδεται κάτι, δεν γίνεται αυτό επειδή το αξίζουμε ή επειδή κάποιος μας έχει υποχρέωση, αλλά επειδή εκείνος που προσφέρει μας αγαπά. Η αγάπη όμως δεν μπορεί να μη λειτουργήσει στην προοπτική της ευθύνης. Και η ευθύνη δεν έχει να κάνει με την ανταπόδοση για λογαριασμό του δωρήσαντος της δωρεάς, αλλά με την ενεργοποίηση του εαυτού μας ώστε να φανούμε αντάξιοι της δωρεάς του. Έχουμε ευθύνη έναντι των χαρισμάτων μας να μην πάνε χαμένα. Να μην κρυφτούν κάτω από το χώμα. Έχουμε ευθύνη να δείξουμε σ’ Αυτόν που μας τα έδωσε ότι μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως εφαλτήριο για να προοδεύσουμε. Όχι για να του τα επιστρέψουμε μία ημέρα, ως αναγκαία για τη δική του ζωή. Αλλά για να δείξουμε ότι εκτιμήσαμε και χαρήκαμε τα όσα μας δόθηκαν. Χαρά και εκτίμηση δίχως ευθύνη δε νοούνται.
Στη συνέχεια με την εργασία και τον κόπο, για να καλλιεργήσει ό,τι του έχει δοθεί. Το τάλαντο δεν πρέπει να είναι αφορμή ούτε σύγκρισης ούτε παρασιτισμού. Ο καθένας οφείλει να κοιτά τα τάλαντα που του δόθηκαν, γιατί αυτά καλείται να αναπτύξει. Συνήθως οι άνθρωποι ζηλεύουν αυτά που δεν έχουν ή υπερτισμούν αυτά που έχουν συγκρίνοντας τον εαυτό τους με τους άλλους. Η σύγκριση όμως αποτελεί παγίδα που μπορεί να οδηγήσει σε ατραπούς είτε υπερηφάνειας, είτε απογοήτευσης είτε παρασιστισμού. Το παράσιτο τρέφεται από τον ξενιστή του. Αυτός που λαμβάνει το τάλαντο, αν το αφήσει ανεκμετάλλευτο, μπορεί να τραφεί από αυτό χρησιμοποιώντας το ως ξενιστή του, ωστόσο κάποια στιγμή θα το απομυζήσει, με αποτέλεσμα να εξαντληθεί. Αν φροντίσει ώστε να το αυξήσει, να του προσθέσει, να το ενισχύσει, τότε το τάλαντο δεν θα εξαντληθεί. Στην πνευματική ζωή το τάλαντο αυξάνεται όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται να προσθέσει αρετή στην ύπαρξή του. Όταν το μοιράζεται με τους αδελφούς του. Αγαπά και βάζει ως σκοπό της ζωής του να τραφούν από το δικό του τάλαντο και οι συνάνθρωποί του. Με την καλοσύνη και τη συγχώρεση, με την ελεημοσύνη και την προσευχή, με το μοίρασμα της γνώσης και την αναγγελία της Θεογνωσίας, την μαρτυρία και την ελπίδα εν τη Εκκλησία αυτός που έχει το τάλαντο το «πολυπλασιάζει» και λαμβάνει περισσότερη χάρη. Ο κόσμος γίνεται γι’ αυτόν που δεν λειτουργεί παρασιτικά Εκκλησία, στην οποία προσφέρει και προσφέρεται.
Τέλος, με την μνήμη του Δωρεοδότη και της επιστροφής του. Με το να έχει στο νου του ο λαβών το τάλαντο ότι Αυτός που του το έδωσε θα επιστρέψει. Και τότε, θέλοντας και μη, θα κληθεί να αναφέρει σ’ Εκείνον τι έκανε το τάλαντό του. Και επειδή η ώρα της επιστροφής είναι άγνωστη, ο έχων το τάλαντο καλείται να μην εφησυχάζει, αλλά διαρκώς να είναι σε εγρήγορση. Να μην αναβάλλει την εργασία του και την ετοιμότητά του να λογοδοτήσει. Η μνήμη του Θεού συνδέεται με την μνήμη του θανάτου. Γιατί στον θάνατο γίνεται η πρώτη λογοδοσία. Εκεί όπου ο άνθρωπος θα κληθεί να εισέλθει στη χαρά του Κυρίου του, ως δούλος αγαθός και πιστός, λαμβάνοντας εκατονταπλασίονα ή θα κατακριθεί γιατί, παρότι θυμόταν ότι ο Κύριός του θα επιστρέψει, προτίμησε να λειτουργήσει χωρίς ευθύνη, με σύγκριση και με παρασιτισμό έναντί του, χωρίς ευγνωμοσύνη και ευχαριστία, απορρίπτοντας τον Δωρήσαντα το τάλαντο. Η μνήμη της επιστροφής είναι η οδός της αγιότητας. Γιατί άγιος είναι αυτός που συνεχώς θυμάται τον προορισμό του να συναντήσει Αυτόν που του δώρησε κάθε τάλαντο, γενικό και ειδικό, και συνεχώς εργάζεται εν τη Εκκλησία για να είναι έτοιμος, όταν έρθει η ώρα.
«Εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν». Σε μια εποχή στην οποία ο άνθρωπος με την αίσθηση του εγωκεντρισμού και της παντοδυναμίας λόγω της προόδου του απορρίπτει τον Δωρεοδότη των ταλάντων του, σε μια εποχή στην οποία λειτουργούμε παρασιτικά, τρώγοντας και πίνοντας και παραδίδοντας τον εαυτό μας στα πάθη και τις ηδονές, σε μια εποχή στην οποία δεν θυμόμαστε ότι ο Θεός πάντοτε έρχεται και μας ζητά λόγο για κάθε τι που μας έδωσε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας η Εκκλησία μας καλεί να ξαναδούμε το αληθινό νόημα των χαρισμάτων μας. Να ενεργοποιηθούμε ο καθένας στο μέτρο των δυνατοτήτων του στον αγώνα για καλλιέργειά τους. Και με ευθύνη έναντι Αυτού που μας τα δώρισε, να θυμόμαστε ότι δεν έχουμε χρόνο αύριο να ξεκινήσουμε ούτε μπορούμε να χαρούμε αληθινά αν κρύψουμε ό,τι μας δόθηκε. Για να ακούσει ο καθένας μας την χαρά της φωνής: «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ! είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου»!

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ
Ἦταν κάποτε μιά μεγάλη πόλη ὅπου οἱ πολίτες εἶχαν τήν ἑξῆς παράξενη συνήθεια: Ἔβρισκαν ἕναν ξένο καί ἄγνωστο ἄνδρα, ὁ ὁποῖος δέν γνώριζε τούς νόμους καί τίς παραδό¬σεις τοῦ τόπου, καί τόν ἔκαναν βασιλιά. Τοῦ παραχωροῦσαν ὅλες τίς ἐξουσίες καί τόν ὑπηρε¬τοῦσαν σ᾿ ὅ,τι ἐκεῖνος ἤθελε. Κι αὐτός μέν νόμιζε ὅτι θά εἶναι γιά πάντα βασιλιάς, γιά νά ἀπο¬λαμβάνει δόξες καί τιμές καί νά σπαταλᾶ ἀλόγιστα τά πλούτη πού διέθετε. Ἐκεῖνοι ὅμως εἶ-χαν διαφορετικό σχέδιο: Ὅταν συμπληρωνόταν ἕνας χρόνος, ξεσηκώνονταν ἐναντίον του, τοῦ ἀφαιροῦσαν ὅλα τά ὑπάρχοντα κι ἀφοῦ τόν διαπόμπευαν στούς δρόμους τῆς πόλεως, τόν ἔστελναν ἐξόριστο σέ ἕνα μεγάλο μακρινό νησί. Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος αὐτός, πού προηγουμέ¬νως ζοῦσε μέσα στά πλούτη καί τή χλιδή, ὑπέφερε ἀπό τή φτώχεια, τήν πείνα καί τό κρύο χωρίς καμία ἐλπίδα σωτηρίας. Κι αὐτό γινόταν συνέχεια στήν πόλη ἐκείνη. Κάθε ἄνθρωπος πού ἐπέλεγαν γινόταν βασιλιάς γιά ἕνα χρόνο κι ἔπειτα τόν περίμενε ἐξορία μόνιμη!
Κάποτε ὅμως βρέθηκε ἕνας πολύ συνετός καί φρόνιμος ἄνδρας, ὁ ὁποῖος, ὅταν τόν κάλε¬σαν οἱ πολίτες ἐκεῖνοι καί τόν ἔκαναν βασιλιά, δέν θαμπώθηκε ἀπό τίς τιμές καί τά ἀξιώματα οὔτε ἀπό τά πλούσια ὑλικά ἀγαθά πού τοῦ προσέφεραν. Ἐκεῖνο πού τόν ἀπασχολοῦσε ἦταν πῶς θά μποροῦσε νά ἀξιοποιήσει καλύτερα τόν χρόνο τῆς βασιλείας του. Μελετοῦσε, σκεπτό¬ταν, ρωτοῦσε, κι ἔτσι κάποτε ἔμαθε τήν ἀλήθεια. Πληροφορήθηκε δηλαδή τή συνήθεια τῶν πολιτῶν νά ἐξορίζουν τόν βασιλιά τους σέ ἕνα μακρινό τόπο ἐπ᾿ ἀόριστον. Ζήτησε μάλιστα ἀκριβεῖς πληροφορίες γιά τόν τόπο ἐκεῖνο καί γιά τό πῶς θά μποροῦσε ἐκεῖ νά ἐξασφαλίσει τή διαμονή του. Ὅταν λοιπόν τά ἔμαθε ὅλα αὐτά, ἔκανε τό ἑξῆς: Συγκέντρωσε ὅσο περισσότερα χρήματα καί πολύτιμους θησαυρούς ἀπό αὐτούς πού κατεῖχε, καί τά ἔστειλε μέ ἔμπιστους ὑπηρέτες του στό νησί ὅπου ἐπρόκειτο νά ἐξορισθεῖ.
Ὅταν συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, καί αὐτός εἶχε τήν ἴδια μοίρα μέ τούς ἄλλους. Τόν συνέλα¬βαν καί τόν ἔστειλαν πτωχό καί γυμνό στήν ἐξορία. Ἐκεῖ ὅμως τόν περίμεναν οἱ θησαυροί του. Καί ἐνῶ ὅλοι οἱ προηγούμενοι προσωρινοί βασιλιάδες βασανίζονταν ἀπό τήν πείνα καί τήν ἀνέχεια, ἐκεῖνος τώρα μποροῦσε μόνιμα νά ἀπολαμβάνει ὅσα ἀποταμίευε ἐκεῖ κατά τό διά¬στημα τῆς σοφῆς καί συνετῆς διακυβερνήσεώς του. Πραγματικά σοφός βασιλιάς!

Ἁγ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, Βίος Βαρλαάμ καί Ἰωάσαφ, ΕΠΕ 10, 172-178.

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Ὁ καθένας μας γίνεται «βασιλιάς γιά ἕνα χρόνο». Ὁ ἕνας χρόνος εἶναι ἡ παροῦσα ζωή· καί γινόμαστε βασιλιάδες, μέ τήν ἔννοια ὅτι μποροῦμε νά ζήσουμε τή ζωή μας ὅπως θέλουμε, νά κάνουμε ἐλεύθερα τίς ἐπιλογές μας. Κάποτε ὅμως θά ἔλθει τό τέλος. Καί τότε θά πᾶμε, θέλοντας καί μή, σ᾿ ἐκεῖνο τό μεγάλο ἐρημικό νησί, δηλαδή στήν ἄλλη ζωή. Ἐάν ἔχουμε φροντίσει νά στεί¬λουμε ἀπό πρίν, ὅσο εἴμαστε βασιλιάδες, θησαυρούς καί πλούτη σ᾿ αὐτό τό νησί, τότε δέν θά στερηθοῦμε ὅταν παυθοῦμε ἀπό τή βασιλεία, δέν θά ὑποφέρουμε ἐκεῖ. Ἀρκεῖ νά δείξουμε προνοη¬τικότητα. Ἄν ἀντίθετα ξεχαστοῦμε στίς ἀνέσεις, τίς μικροχαρές καί τίς ψεύτικες ἀπολαύ¬σεις τῆς πρόσκαιρης βασιλείας μας, τότε θά αἰφνιδιαστοῦμε ὅταν μᾶς ἐκθρονίσουν, καί θά γίνουμε δυστυ¬χισμένοι ἐξόριστοι, πού θά βασανιζόμαστε ἀπό τίς στερήσεις. Αὐτή εἶναι μιά ἀποτύπωση τῆς αἰώνιας κολάσεως.
Οἱ θησαυροί, ἡ πραγματική περιουσία μας, πού θά πάρουμε μαζί μας στήν ἄλλη ζωή, εἶναι ἡ ἀρετή μας. Αὐτό θά μᾶς μείνει. Τίποτε ἄλλο. Οὔτε τά πτυχία καί οἱ ἐπιχειρήσεις μας, οὔτε τά κινητά καί οἱ ὑπολογιστές, τά σπίτια καί τά αὐτοκίνητα, τά πλούτη καί ὅποια ἄλλα ἐπίγεια ἀγαθά. Καλά ὅλα αὐτά, ἀλλά δέν πρέπει νά κολλήσει σέ αὐτά ἡ καρδιά μας. Ἡ ἔγνοια μας ἄς εἶναι πῶς θά φθάσουμε στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί πῶς θά χρησιμοποιήσουμε τά παραπάνω, ἄν τά ἔχουμε, καί ὅ,τι ἄλλο ἔχουμε, ἔτσι ὥστε νά ἐξασφαλίσουμε «συνάλλαγμα» γιά τήν ἄλλη ζωή!
Ἔτσι, μέ τόν ἀγώνα νά μήν ἁμαρτάνουμε καί μέ τή μετάνοιά μας, τήν προσέλευση στό μυστή¬ριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, μέ τήν ἔμπρακτη ἀγάπη καί ἐλεημοσύνη ἑτοιμάζουμε τό «οἰκόπεδό» μας στόν οὐρανό: ξεριζώνουμε τά ἀγκά¬θια τῶν παθῶν, ἀπομακρύνουμε τίς πέτρες τοῦ ἐγωισμοῦ καί ἰσιώνουμε τό ἔδαφος· γιά νά κτισθεῖ σ᾿ αὐτό, τό σπίτι τῶν ἀρετῶν, πού θά ὑψώνεται καί θά οἰκοδο¬μεῖται μέ τά πολύτιμα ὑλικά τῶν ἀγαθῶν πράξεων· γιά νά ᾿χουμε κι ἐμεῖς κατοικία καί θέση στήν πανευφρόσυνη βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Τη νέα χονιά λοιπόν, ἄς βάλουμε σύνθημα στόν ἑαυτό μας κάθε μέρα πού περνᾶ, ὁπωσδήποτε νά στέλνουμε ἕνα «δέμα» μέ «θησαυρούς» στό «μακρινό νησί». Κάθε μέρα κι ἕνα δέμα. Τό πρωί νά ἐρωτοῦμε τόν ἑαυτό μας: «Σήμερα τί πράξεις μπορῶ νά κάνω οἱ ὁποῖες θά μοῦ μείνουν αἰώνια;». Καί τό βράδυ: «Σήμερα τί ἔστειλα στόν οὐρανό;». Ἀλίμονο στή μέρα τῆς ζωῆς μας τήν ἔρημη ἀπό καλά ἔργα! Εὐλογημένες οἱ ἡμέρες στίς ὁποῖες ἀποταμιεύσαμε πολλούς θησαυρούς!

Οι Ακολουθίες του Νυχθημέρου.
Ο χρόνος τελικά περνά γρήγορα και ίσως ξεχάσαμε πως είχαμε ξεκινήσει να μαθαίνουμε για τη διαχείριση του χρόνου στην Εκκλησία και τις ακολουθίες του νυχθημέρου. Είχαμε ξεκινήσει με τον εσπερινό και σήμερα θα δούμε τις δύο επόμενες:
2.-Το Απόδειπνον. Τελείται μετά το δείπνο. Με τις προσευχές του ζητούμε από τον Θεό να μας χαρίσει ειρηνική και αναμάρτητη τη νύχτα και να μας αναστήσει πάλι στον καιρό της προσευχής. Υπάρχουν δύο τύποι Αποδείπνου: α) το Μέγα Απόδειπνον που τελείται ορισμένες ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και είναι μια ιδιαίτερα κατανυκτική ακολουθία και β) το Μικρόν Απόδειπνον, που περιέχει λιγότερα στοιχεία και τελείται καθ’ όλες τις υπόλοιπες ημέρες του έτους.
3.-Το Μεσονυκτικόν. Τελείται κατά το μέσον της νύχτας ή το πρωί πριν από τον Όρθρο. Στο Μεσονυκτικόν κυριαρχεί η δοξολογία της Αγίας Τριάδας και η ανάμνηση της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου, η οποία υπενθυμίζει την ανάγκη συνεχούς ετοιμασίας και εγρήγορσης για να εισέλθουμε έτοιμοι στον ουράνιο νυμφώνα. Υπάρχουν τρία είδη Μεσονυκτικού: α) το καθημερινό Μεσονυκτικόν που τελείται από τη Δευτέρα ως και την Παρασκευή, β) το Μεσονυκτικόν του Σαββάτου και γ) το Μεσονυκτικόν της Κυριακής.

Καλή και ευλογημένη νέα χρονιά!