«ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου» Θα είστε παιδιά του Υψίστου Θεού.

Ο Χριστός, μέσα από τις παραβολές και τις διδαχές Του, μας θυμίζει συνεχώς τον αληθινό προορισμό μας: «να γίνουμε παιδιά του Θεού του Υψίστου». Ίσως να αναρωτηθούμε: «μα δεν είμαστε παιδιά του Θεού;»  Κάθε άνθρωπος είναι παιδί του Θεού, ειδικά εμείς οι Βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδας, αλλά το ότι είμαστε παιδιά του Θεού, δε σημαίνει ότι είμαστε και κληρονόμοι Του, κληρονόμοι της Βασιλείας Του, του Παραδείσου, της αιωνιότητας.

Αν αναλογιστούμε ποια είναι η στάση του ανθρώπου έναντι του Θεού σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο κόσμος μας ζει και πορεύεται σα να μην υπάρχει ο Θεός. Κι αυτό διότι έχει υποκαταστήσει το Θεό είτε με την γνώση και την επιστήμη, είτε με το εγώ, είτε με τα πάθη και την αναζήτηση της ευτυχίας μακριά από Εκείνον. Για πολλούς ο Θεός «πέθανε», διότι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς πνευματικούς προσανατολισμούς.

Αλλά και για μας, τους υποτιθέμενους πιστούς, ποιος υποτίθεται ότι ο λόγος της πίστεώς μας;
Άλλοι από εμάς είμαστε δούλοι. Κίνητρό μας για την πίστη είναι ο φόβος. Φόβος για τον θάνατο, φόβος για την τιμωρία της κολάσεως, φόβος για την επίγεια τιμωρία, καθότι θέλουμε να νομίζουμε ότι ο Θεός είναι ο παντοδύναμος βασιλιάς, ο οποίος εισαγγελικά βλέπει ποιοι από τους ανθρώπους τηρούν τους νόμους Του και ποιοι όχι, και αναλόγως δίνει τις τιμωρίες, ώστε να συνέλθουν οι παραβάτες. Και επειδή πιστεύουμε στην αιωνιότητα, δεν θέλουμε να βρεθούμε στην αιώνια τιμωρία, να είμαστε εξαιτίας των αμαρτιών μας μακριά από τον Θεό. Έτσι, η σχέση μας μαζί Του είναι σχέση του δούλου προς τον κύριό του. Τηρούμε τις εντολές Του, για να μην τιμωρηθούμε.

Άλλοι από εμάς είμαστε μισθωτοί, υπάλληλοι. Κίνητρό μας ο μισθός και η ανταμοιβή. Τηρούμε τις εντολές για να φανούμε σωστοί ενώπιον του Θεού και να μας δώσει ως ανταμοιβή για τους κόπους μας την ουράνια Βασιλεία Του. Σπεύδουμε μάλιστα να καταδικάσουμε, πολλές φορές φαρισαϊκά, όλους εκείνους οι οποίοι είναι «άρπαγες, άδικοι, μοιχοί» (Λουκ. 18, 11), επειδή εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς. Έχοντας μετατρέψει  τη σχέση μας με το Θεό σε συναλλαγή, δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνουν δοκιμασίες στη ζωή μας, αφού δικαιούμαστε να τα έχουμε όλα καλά, δεδομένου ότι τίποτε από όσα ο Θεός μας έδωσε εντολή να τηρήσουμε, δεν το αφήσαμε στην άκρη.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έχουν επιλέξει τον τρίτο και δυσκολότερο δρόμο. Αυτόν της υιότητας, του να γίνουν παιδιά του Θεού. Κίνητρο η αγάπη. Η ευγνωμοσύνη για το ότι ο Θεός μας αγάπησε και ήλθε ο ίδιος για να αναπτύξει σχέση μαζί μας, και μεις μαζί Του. Ο πόθος να γινόμαστε όσο ωραιότεροι μπορούμε, για να δείχνουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο την αγάπη μας. Κυρίως όμως η ταπείνωση να κατανοούμε ότι «χωρίς Εκείνου ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν» (Ιωάν. 15, 5). Και τηρούμε τις εντολές Του όχι για να ανταμειφθούμε ή για να μην τιμωρηθούμε, αλλά γιατί όταν αγαπάει κανείς, θέλει να δώσει χαρά στο πρόσωπο που αγαπά, κάνοντας αυτό που γνωρίζει ότι τον ευχαριστεί.

Ο δρόμος της υιότητας είναι δρόμος σταυρού. Είναι η αγάπη προς τους εχθρούς, είναι το να πράττει κανείς το καλό σ’ αυτούς που έπραξαν το κακό εις βάρος του, είναι το να δανείζει κανείς χρήματα, χαρίσματα, προσευχή, συμπαράσταση, χωρίς να περιμένει να λάβει πίσω κάτι. Αυτός είναι ο δρόμος του Χριστού. Εκείνος προσέφερε τον εαυτό Του υπέρ του κόσμου, χωρίς να περιμένει τίποτε από εμάς. Είναι ο δρόμος του Σταυρού, δρόμος οικτιρμών, ευσπλαχνίας, πόνου και συμπάθειας. Αλλά στο δρόμο αυτό μας κρατάει το χέρι του Θεού Πατέρα.  Ας τολμήσουμε να τον βαδίσουμε!

Ο Χριστός συναντά τους μαθητές στο χώρο της δουλειάς τους

Οι μαθητές βρίσκονται στο χώρο της εργασίας τους. Μάλιστα, οι λεπτομέρειες στην περιγραφή είναι τόσες πολλές. Πλένανε τα δίχτυα, δεν είχαν πιάσει τίποτα όλη τη νύχτα, ο Πέτρος έχει αντιρρήσεις στο πρόσταγμα του Χριστού, έρχεται και η άλλη βάρκα για να βοηθήσει κλπ. Και βέβαια, όλες οι αναφορές αυτές, δεν είναι για να τονίσει μόνο το μέγεθος του θαύματος. Ο Χριστός συναντά τους μαθητές στο χώρο της δουλειάς τους, στην καθημερινότητά τους. Ποια ήταν αυτή η καθημερινότητα; Ίδια με αυτή όλων των ανθρώπων. Εργάζονταν για να ζήσουν, αγωνίζονταν για τις οικογένειές τους. Ποια η διαφορά τους από τους υπόλοιπους ανθρώπους; ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. Έλεγαν: «ο Χριστός έρχεται και μεις πρέπει να τον συναντήσουμε, να τον αναγνωρίσουμε. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι». Ήταν μαθητές του Προδρόμου και είχαν αγωνίες και ενδιαφέροντα ανώτερα, πνευματικά. Γι’ αυτό αναγνωρίζουν το Χριστό και τον ακολουθούν.  Και η καθημερινότητά τους είναι η ίδια, όμως στρέφεται γύρω από το Χριστό. Μετά το πάθος τον περιμένουν ξανά και συζητούν για τις εμφανίσεις Του, μετά την Ανάληψη και την Πεντηκοστή περιμένουν τη Δεύτερη Παρουσία Του. Αυτό είναι το κριτήριο και για μας. Στην καθημερινότητά μας, περιμένουμε το Χριστό ή πως τον περιμένουμε; Μπορεί να εκκλησιαζόμαστε, να μελετούμε, να ανάβουμε κεριά, αλλά φεύγοντας από εδώ να γινόμαστε άλλοι, σα να μην υπάρχει Θεός, σα να μην τον περιμένουμε. Ή ακόμη, αν σκεπτόμαστε το Θεό αντί για αγάπη, αφοσίωση, ευχαριστία σε αυτόν να αισθανόμαστε φόβο και αναταραχή, που σημαίνει ότι δεν θέλουμε να Τον σκεπτόμαστε.

Ας δείξουμε και μεις με τη καθημερινή μας ζωή, ότι προσδοκούμε το Χριστό, είμαστε αφοσιωμένοι και πιστοί σ΄ Αυτόν.  

«ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ»

«ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ»

Ο άνθρωπος δύσκολα αποχωρίζεται σημεία του χαρακτήρα του, επιλογές του, σχέσεις του. Ακόμη και αν διαπιστώνει ότι τον οδηγούν σε αδιέξοδα στη ζωή του, του είναι δύσκολο να αλλάξει. Συνήθως, δεν θέλει να παραδεχθεί τα όποια σφάλματα ή αδυναμίες του και πάντοτε προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αρνητικά που του συμβαίνουν αποδίδοντάς τα όχι στον εαυτό του, αλλά στους άλλους. Φοβάται, πως αν αποχωριστεί τις αδυναμίες του, τις συμπεριφορές που πληγώνουν τους άλλους, τις σχέσεις του, αν αρνηθεί τις επιλογές που έκανε, τότε θα καταρρεύσει, δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την πορεία του εαυτού του, με αποτέλεσμα να μην έχει νόημα η ζωή του.

Αυτό συμβαίνει ιδιαιτέρως και στην πνευματική ζωή. Ο άνθρωπος γλυκαίνεται από την όποια αμαρτωλή κατάσταση βιώνει, με αποτέλεσμα να του είναι δύσκολο να την αποχωριστεί. Υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι ενώ αποφασίζουν να γκρεμίσουν το οικοδόμημα των παθών τους, γρήγορα επιστρέφουν σ’ αυτό, γιατί θεωρούν δύσκολο στη ζωή τους να ζήσουν χωρίς αυτά. Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους ο άνθρωπος, ενώ φτάνει στο σημείο να γκρεμίσει ό,τι τον χωρίζει από τον Θεό, ενώ φτάνει στο σημείο να παίρνει αποφάσεις για μεγάλες αλλαγές στην ζωή του, τελικά επιστρέφει σ’ εκείνο που τον κρατά προσκολλημένο στα πάθη του;

Είναι ο συνδυασμός δύο παραγόντων αλληλένδετων: Η έλλειψη εμπιστοσύνης στην παρουσία της χάριτος του Θεού και η θεώρηση πως οι όποιες αλλαγές στη ζωή του έχουν να κάνουν με τον προσωπικό του δυναμισμό, με το «εγώ» του και τις ικανότητές του να αποφασίσει και να υλοποιήσει τις αποφάσεις του. Αγνοεί όμως ότι τα πάντα στη ζωή μας γίνονται χάρις στην παρουσία της χάριτος του Θεού. Η προαίρεσή μας, η διάθεσή μας, είναι η βάση για να κοινωνήσουμε με το Θεό. Η προαίρεση όμως αυτή είναι που συναντιέται με τη χάρη του Θεού και γεννά τη μετάνοια εντός μας, γεννά  την επιστροφή στο Θεό, γεννά τις αλλαγές. Όταν ο άνθρωπος προχωρά με γνώμονα μόνο το εγώ του, δεν μπορεί να οπλιστεί πνευματικά, με αποτέλεσμα, ακόμη κι αν βλέπει τα λάθη του, να μην μπορεί να τα υπερβεί, ακόμη κι αν υπάρχει η απόφαση μέσα του. Είναι η νοοτροπία του συμβιβασμού, της ευκολίας, η απουσία τόλμης να προχωρήσουμε σε αλλαγές.

Ο Σταυρός αποτέλεσε την μεγαλύτερη ρήξη που δίδαξε ο Θεός στον άνθρωπο. Ρήξη με τον εγωκεντρισμό και την δύναμη, αφού ο  ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός ταπεινώνεται, ρήξη με τον συμβιβασμό, αφού ο Θεάνθρωπος Χριστός πάνω στο Σταυρό υπερβαίνει κάθε συμβιβασμό. Και ο Σταυρός συνοδεύεται πάντοτε με την Ανάσταση. Ας ακολουθήσουμε και μεις αυτόν τον δρόμο!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 17  –  Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου  2012

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012:

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012:

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

E Την Παρασκευή 28 και το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012, η ενορία μας οργανώνει προσκύνημα στην Παναγία της Τήνου. Κόστος 95 € το άτομο. Λεπτομέρειες και Δηλώσεις συμμετοχής στους επιτρόπους του Ναού.

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Δευτέρα 10  –  Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου  2012

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012:

9.00 π.μ. Αγιασμός ενάρξεως μαθημάτων Νηπιαγωγείου.

9.45 π.μ. Αγιασμός ενάρξεως μαθημάτων Δημοτικού Σχολείου.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012 (Ύψωσις Τιμίου Σταυροὐ):

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος, Ύψωσις Τιμίου Σταυρού και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012 (Αγ. Γερασίμου του Νέου):

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012:

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

E Την Παρασκευή 28 και το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012, η ενορία μας οργανώνει προσκύνημα στην Παναγία της Τήνου. Κόστος 95 € το άτομο. Λεπτομέρειες και Δηλώσεις συμμετοχής στους επιτρόπους του Ναού.

E Το πρόγραμμα εξωσχολικής απασχόλησης παιδιών, τώρα που αρχίζουν τα σχολεία, παίρνει νέα μορφή. Ενημερωθείτε, γιατί αφορά όλα τα παιδιά! 

ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὖ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ» Γαλ. Στ΄14

Φτάνουμε και πάλι με τη χάρη του Θεού στην εορτή της υψώσεως του τιμίου Σταυρού, όπου θα προβληθεί το ιερό σύμβολο των Χριστιανών. Και έχουμε πει κατά καιρούς για διάφορους συμβολισμούς που έχει για τη ζωή μας ο Σταυρός του Χριστού, ως σύμβολο της αγάπης του Θεού, ως όργανο συντριβής του διαβόλου και της δυνάμεώς του, ως προπομπός της Αναστάσεως του Χριστού.

Και ακούμε σήμερα τον Απ. Παύλο, να αναφέρει το Σταυρό του Χριστού ως καύχημά του. Και δεν καυχάται γιατί του αποκαλύφθηκε ο Χριστός, ούτε γιατί ανέβηκε μέχρι τον τρίτο ουρανό, αλλά για τον Σταυρό του Χριστού. (και μεις άλλωστε τελούμε τη θεία Λειτουργία ενθυμούμενοι όχι τα θαύματα του Χριστού, αλλά «μεμνημένοι … του σταυρού, του τάφου…».

Γιατί όμως; Επειδή όπως λέει στη συνέχεια ο Άγιος Απόστολος: δι’ οὖ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται» δηλαδή τροπικά και τοπικά απομακρύνθηκε από την αμαρτία, έφυγε από την αμαρτία και είναι η απόφασή μας να ζήσουμε μακριά από την αμαρτία (το πρώτο βήμα), «κἀγώ τῷ κόσμῳ»  απομακρύνει από μέσα του την επιθυμία της αμαρτίας, (δεύτερο βήμα). Δεν αρκεί μόνο η απομάκρυνσή μας από το χώρο της αμαρτίας, αλλά χρειάζεται και ο αγώνας να εκριζωθεί από μέσα μας η διάθεση της αμαρτίας. Και με τον αγώνα αυτό καταλήγουμε στο να δούμε το Χριστό ως Βασιλέα της Δόξης, ως αρχηγό της αιωνίου ζωής. Ας αναλάβουμε λοιπόν και μεις αυτόν τον σταυρικό αγώνα και ας γίνει και για μας ο Σταυρός του Χριστού καύχημα.  

                              

ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καί φραγμόν αὐτῷ περιέθηκε

«Ἄνθρωπός τις ἧν οίκοδεσπότης ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καί φραγμόν αὐτῷ περιέθηκε καί ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνόν καί ᾠκοδόμησε πύργον…».

Αν και η αναφορά του Χριστού γίνεται για τον ευεργετηθέντα Ισραηλιτικό λαό, μπορούμε να πούμε πως το ίδιο ισχύει και για μας σήμερα. Αμπελώνας είναι η Εκκλησία, της οποίας είμαστε όλοι μέλη. Και ο Θεός δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα για την Εκκλησία Του, άρα και για τον καθένα μας. Μας φυτεύει ως κλήματα μέσα σε έφορο χωράφι, μας βάζει το Ευαγγέλιό Του ως Νόμο που θα μας προφυλάσσει από την αμαρτία και θα μας καθοδηγεί κοντά Του, μας δίνει πατητήρι-θυσιαστήριο στο οποίο δεν τρέχει μούστος αλλά το αίμα Του, για να μας αγιάζει, οικοδομεί Ναούς για να λατρεύεται ο Θεός και δίνει ιερατείο για την πνευματική πρόοδο και καλλιέργειά μας. Και αυτό που ζητά, είναι το να αξιοποιήσουμε τις δωρεές Του και να αποδώσουμε καρπούς.   

Να μελετούμε και να εφαρμόζουμε το Νόμο Του, την Αγία Γραφή, να συμμετέχουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας, στην κάθαρση της ψυχής μας με την εξομολόγηση και στην Κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του για να παράγουμε καρπούς. Και οι καρποί που ζητά ο Θεός από εμάς είναι πάλι δικά Του δώρα, δώρα του Αγίου Πνεύματος. Ζητά αγάπη, πραότητα με τους άλλους, υπομονή, ταπείνωση, αγαθοσύνη, αλήθεια, πίστη πραγματική και ακλόνητη που αποδεικνύεται με έργα, αγνότητα και καθαρότητα. Αν δεν παράγουμε αυτούς τους καρπούς, τότε δεν έχουμε θέση στον αμπελώνα, τότε ουσιαστικά φονεύουμε τους εκπροσώπους του Θεού και τον ίδιο τον Χριστό, εφόσον επιμένουμε στην αχαριστία μας.