Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 28 Μαρτίου - Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τρίτη, Πέμπτη:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016:
6.30 μ.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Παρασκευή 1 Απριλίου 2016:
6.30 μ.μ. Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Γ΄ στάση των Χαιρετισμών.
9.15 μ.μ. (Β΄ Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Γ΄ στάση των Χαιρετισμών.

Σάββατο 2 Απριλίου 2016:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 3 Απριλίου 2016(Σταυροπροσκύνηση):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Να θυμηθώ το Σάββατο το απόγευμα να πάω στο Ναό λουλούδια για το Σταυρό!

Δημόσια και Ιδιτικά

Την αντιπαραβολή ανθρώπων που ενεργούν δημόσια και φανερά και ανθρώπων που κρύβουν τις προθέσεις τους και τις σκέψεις τους έχουμε στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, της θεραπείας του παραλύτου στην Καπερναούμ.
Δημόσια ο Χριστός δίδασκε, παρουσία πολλών σε ένα σπίτι, οι οποίοι είχαν κατακλύσει το χώρο. Δημόσια και οι φίλοι του παραλυτικού, επειδή δεν μπορούσαν να εισέλθουν με το κρεβάτι της ασθένειας, χάλασαν τη στέγη του σπιτιού,και κατέβασαν τον άρρωστο φίλο τους μπροστά στο Χριστό. Δημόσια ο Χριστός δήλωσε ότι συγχωρεί τις αμαρτίες του αρρώστου, για να φανεί προς όλους ότι ο άρρωστος δεν ήταν καταραμένος από το Θεό, αλλά στο πρόσωπο του Χριστού η ύπαρξή του γιατρεύεται εσωτερικά από κάθε αμαρτία. Δημόσια ο Χριστός τον γιάτρεψε και από την σωματική ασθένεια. Και αυτός σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σε όλους βγήκε έξω. Όλοι δημόσια δόξαζαν το Θεό λέγοντες ότι τέτοια πράγματα ποτέ δεν είχαν δει ως τότε. Αυτή η δημόσια φανέρωση αποτελεί την μαρτυρία της πίστης.
Οι μόνοι που δεν εκφράστηκαν δημόσια ήταν οι εκπρόσωποι της ιουδαϊκής παράδοσης, οι γραμματείς, οι θεολόγοι του Ιουδαϊσμού. Αυτοί, προσκολλημένοι στο γράμμα του νόμου, τον οποίο ήξεραν καλά, όπως πίστευαν, συλλογίζονταν εντός τους μυστικά εναντίον του Χριστού θεωρώντας πως μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες και όχι ο Ίδιος, τον οποίο δεν αποδέχονταν ως Θεό. Και τότε ο Κύριος, ο Οποίος γνωρίζει καλά τις σκέψεις του καθενός ανθρώπου και εκείνων, τους ελέγχει δημόσια: Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο νου και την καρδιά σας; Και θα κάνει το θαύμα για να φανερώσει ότι αυτό που σκέφτονταν ιδιωτικά δεν είχε να κάνει με την αλήθεια, διότι ενώ ήξεραν τις αλήθειες του νόμου, δεν γνώριζαν την όντως Αλήθεια που είναι ο Ίδιος ο Χριστός.
Σε ποιον μοιάζει η ζωή μας; Είμαστε άνθρωποι αληθινοί, που εκφράζουμε δημόσια αυτό που πιστεύουμε, αυτό που ζούμε στη σχέση μας με το Θεό ή αυτό που θα θέλαμε να ζήσουμε, ή λειτουργούμε κρυφά, ιδιωτικά, παραδίδοντας τον εαυτό μας σε διπλοπροσωπία και μη μπορώντας να αποδεχθούμε την δύναμη της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας και στη ζωή του κόσμου; Ζηλεύουμε αυτούς που προχωρούν κατά Θεό; Μήπως προτιμούμε να κρυβόμαστε δειλιώντες στα του εαυτού μας; Είμαστε έτοιμοι δημόσια, όπως ο παραλυτικός, να ζητήσουμε την θεραπεία μας, δια των μυστηρίων της Εκκλησίας, της μετανοίας και της ευχαριστίας, διότι το πρόσωπο του ιερέα –πνευματικού, αλλά και το ποτήριο της κοινωνίας που είναι η Εκκλησία, είναι το κατεξοχήν δημόσιο έργο του Θεού. Ο Χριστός, βεβαίως, δεν ζητά από εμάς να δηλώσουμε δημόσια την πνευματική μας προκοπή και τον πνευματικό μας αγώνα, διότι κάτι τέτοιο θα αποσκοπούσε στο να λάβουμε μισθό από τους ανθρώπους, αλλά την πίστη μας ότι Εκείνος είναι ο Θεάνθρωπος. Ο Χριστός επιτιμά τους γραμματείς για τους κρυφούς λογισμούς τους, οι οποίοι στηρίζονται στην άρνηση ότι Εκείνος είναι ο Θεάνθρωπος. Και δίνει την δυνατότητα στον παραλυτικό, ο οποίος, μαζί με τους φίλους του, Τον προσεγγίζουν χωρίς να νοιαστούν για την κατάκριση, τις διαμαρτυρίες και τον εξευτελισμό τον οποίο πιθανότατα θα υπέστησαν όταν γινόταν το άνοιγμα στη στέγη και κατέβαινε το κρεβάτι μπροστά στο Χριστό, δημόσια να γευτούν τη χαρά του θαύματος.
Αυτή η ανάγκη για αλήθεια μεταφέρεται και στην καθημερινή μας ζωή, στη σχέση μας με τους άλλους. Συχνά οι άνθρωποι άλλα πιστεύουμε και λέμε στις καρδιές και στο νου μας και άλλα δείχνουμε έναντι των άλλων. Κατακρίνουμε, αρνούμαστε, δυσκολευόμαστε μαζί τους, ενώ κάποιοι εργάζονται παρασκηνιακά, υποκριτικά, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους της δόξας, της ηδονής, της καταξίωσής τους, χωρίς να είναι αληθινοί, ευθείς. Όποιος όμως είναι αληθινός, δεν λέει άλλα στη δημόσια και άλλα στην προσωπική του ζωή, μπορεί να μην γίνει αποδεκτός από τους πολλούς, θα βρει όμως παραδοχή από τον Θεό, ο Οποίος απορρίπτει τον ψιθυρισμό, την κακία, την υποκρισία, και την ίδια στιγμή, αν έχει ταπείνωση, οι σχέσεις του, ακόμη κι αν είναι λίγες, θα είναι γνήσιες.
Η Εκκλησία δεν αρνείται την μυστική ζωή του Πνεύματος, αυτή της προσευχής και της προσμονής της θέας του Θεού. Όμως αυτή αφορά στην προσωπική μας σχέση με το Θεό. Επειδή όμως όλοι μας ζούμε στην κοινωνία, ας μην φοβόμαστε δημόσια να δείχνουμε αυτό που θα πρέπει να είναι το χαρακτηριστικό της ιδιωτικής μας πορείας σε σχέση με το Θεό: η αγάπη προς Αυτόν, ακόμη κι αν περνά μέσα από το δρόμο της απόρριψής μας από τους άλλους, της μαρτυρίας που μπορεί να γίνει μικρότερο ή μεγαλύτερο μαρτύριο. Κι ας μάθουμε να βλέπουμε πού υστερούμε, πού είμαστε παράλυτοι πνευματικά και ηθικά, για να μπορούμε εν ταπεινώσει δημόσια, δηλαδή στα μυστήρια της Εκκλησίας, να ζητούμε το έλεος του Θεού και την ίασή μας.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 20

Ο άγιος Απόστολος ο Νέος
Ο Άγιος Απόστολος καταγόταν από το χωριό Άγιος Λαυρέντιος του Πηλίου. Γεννήθηκε στα 1667 και σε ηλικία 15 χρονών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς του, οπότε πήγε στην Κωνσταντινούπολη κι εργαζόταν σε κάποια ταβέρνα της Πόλης, σε κάποιο γνωστό της οικογένειας. Παρά το νεαρό της ηλικίας του ζούσε χριστιανικά και μυαλωμένα.
Πίσω στο χωριό του οι κάτοικοι της περιοχής, επειδή φορολογούνταν σκληρά και άδικα, ζήτησαν από τη Βαλιδέ Χανούμ, τη μητέρα του Σουλτάνου Μεχμέτ του Δ΄, να πληρώνουν λιγότερα, πράγμα που έγινε, καθώς η ευρύτερη περιοχή του Πηλίου ήταν δώρο από το Σουλτάνο στη μητέρα του. Ο τοπικός όμως Βοεβόδας δεν αναγνώρισε την παραχώρηση, θεώρησε πλαστά τα έγγραφα και θυμωμένος φυλάκισε τους επιτρόπους και πήγε ο ίδιος στην Κωνσταντινούπολη να μεταφέρει τα ψέματα όπως πίστευε στο Σουλτάνο και τη μητέρα του, με σκοπό να τιμωρηθούν αναλόγως. Από το χωριό έστειλαν το συντομότερο δυνατόν επιτροπή στην Πόλη να διαμαρτυρηθούν στη Βαλιδέ Χανούμ και ο Άγιος, που ζούσε ήδη τέσσαρα χρόνια εκεί, προσφέρθηκε να τους βοηθήσει ως διερμηνέας. Τρεις από τους συμπατριώτες του αγίου τούς έκλεισαν στη φυλακή.
Υπερασπιζόμενος το δίκιο των συμπατριωτών του, που έσπευσαν να τον συναντήσουν εκεί, και συκοφαντούμενος ως υποκινητής της διαμαρτυρίας των συγχωριανών του, συλλαμβάνεται από τους Τούρκους και πιέζεται, αρχικά με ταξίματα και υποσχέσεις και στη συνέχεια βασανιζόμενος και με ύπουλο τρόπο να αλλαξοπιστήσει. Ο Απόστολος, μένοντας σταθερός στην πίστη του, έγινε ομολογητής, δηλαδή υπερασπίστηκε την πίστη του με θάρρος: «Εγώ Χριστιανός είμαι και από της αγίας μου πίστεως ουδέποτε παραιτούμαι». Τον μεταφέρουν από κριτή σε κριτή και κάθε φορά του τάζουν διάφορα δελεαστικά, μήπως για το νεαρό της ηλικίας του κατορθώσουν να τον φέρουν με το μέρος τους. Για το λόγο αυτό μέχρι και ένα άλογο χρυσοστόλισαν, μήπως τον γλυκάνουν με αξιώματα και τιμές. Ο Άγιος όμως τους απαντά: «Σας διαβεβαιώνω ως τίμιος Χριστιανός, ότι με οποιονδήποτε θάνατο θέλετε να με θανατώσετε, χάριν του Χριστού μου θα τον δεχτώ προθυμότατα. Μην αργοπορείτε λοιπόν». Αφού λοιπόν τον βασάνισαν σκληρά, ο δήμιος έκοψε την αγία του κεφαλή κι έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου την 16η Αυγούστου του 1686, ημέρα Δευτέρα, εμπρός στα σκαλιά του Γενί τζαμί, σε ηλικία 19 ετών.
Το λείψανό του ρίχτηκε στο Βόσπορο, ενώ μόνο η Τίμια Κάρα του διασώθηκε από μερικούς χριστιανούς και παραδόθηκε στο Πατριαρχείο. Στα 1795 μεταφέρθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την κωμόπολη του Αγίου Λαυρεντίου, και από τότε η μνήμη του τιμάται στη γενέτειρα και σε ολόκληρη τη Μαγνησία με ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια στις 16 Αυγούστου, με επίκεντρο το μεγαλοπρεπή ναό του (στο μέρος όπου βρίσκονταν το σπίτι του) και με συμμετοχή χιλιάδων πιστών από πολλές περιοχές της Ελλάδος.
Έχει ανακηρυχθεί προστάτης άγιος των νέων της περιοχής του Βόλου και του Πηλίου και γιορτάζει και δεύτερη φορά το χρόνο, στις 3 Νοεμβρίου, οπότε και έγινε η ανακομιδή του λειψάνου του.
Ερμηνευτικά σχόλια:
έμεινε ορφανός: ο άγιος από την μικρή του ηλικία μπήκε στα βάσανα της ζωής. Αναγκάζεται να αφήσει την πατρίδα του, καθώς οι γονείς του έχουν πεθάνει, και να πάει στην Κωνσταντινούπολη να εργαστεί κοντά σε κάποιον γνωστό της οικογένειάς του. Κάνει έναν άλλο τόπο πατρίδα του, δεν ξεχνά όμως και τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε, δείχνοντάς μας ότι κύριο χαρακτηριστικό στη ζωή μας πρέπει να είναι η μνήμη. Να θυμόμαστε από ποια πατρίδα καταγόμαστε, να την αγαπούμε και όταν μπορούμε, να το δείχνουμε.
διερμηνέας: ο άγιος βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο, πηγαίνοντας να βοηθήσει τους συμπατριώτες του, όμως δεν κάνει πίσω. Ξέρει ότι εκείνοι δεν γνωρίζουν τούρκικα, ξέρει ότι ο βοεβόδας, ο διοικητής των Τούρκων στην πατρίδα του, μπορεί να του επιρρίψει την ευθύνη για το ότι θα αναιρεθεί η βαριά φορολογία, όμως δεν κάνει πίσω. Αγαπά την πατρίδα του και τους ανθρώπους της, δεν δέχεται την αδικία και είναι αποφασισμένος να παλέψει μέχρι το τέλος της ζωής του να δείξει την αληθινή του ταυτότητα, ότι είναι Έλληνας και χριστιανός.
να αλλαξοπιστήσει: οι Τούρκοι ένα δεκαεννιάχρονο παλικάρι να υπερασπίζεται το δίκαιο. Έτσι σπεύδουν να τον πιέσουν για να τον κάνουν να αλλάξει πίστη. Του υπόσχονται ότι θα έχει περιουσία, δόξα και, κυρίως, την δυνατότητα ως μουσουλμάνος, δηλαδή ως Τούρκος, να ζήσει μία καλύτερη ζωή. Ο άγιος όμως δεν κάνει πίσω. Ξέρει ότι νόημα έχει η ζωή όταν έχεις ταυτότητα. Όχι όταν έχει χρήματα και δόξα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο που οι άνθρωποι την εποχή μας βλέπουν τον κόσμο και τη ζωή. Όμως ο άγιος δεν θέλει να απαρνηθεί ούτε την πίστη του ούτε την πατρίδα και την καταγωγή του. Και ο Χριστός θα του δώσει τη δύναμη να αντέξει τα μαρτύρια.
Η τιμία κάρα του: κάνει θαύματα μέχρι σήμερα, γιατί ο Χριστός της έδωσε την δύναμη της χάριτός του. Έτσι το ανυποχώρητο παλικάρι το θυμόμαστε μέχρι σήμερα και μάς διδάσκει να αγαπούμε και την πίστη και την πατρίδα μας. Είναι αυτό που έκαναν οι αγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Πάλεψαν για την ελευθερία της πατρίδας μας, αλλά και για να κρατήσουν την πίστη στο Χριστό από τις επιθέσεις των Τούρκων
προστάτης άγιος των νέων: ο άγιος προστατεύει τα παιδιά κι τους νέους της περιοχής όπου έζησε ο ίδιος, αλλά και κάθε παιδί και κάθε νέο που αγαπά την πατρίδα του. Ας μην το ξεχνούμε αυτό σήμερα, που η πατρίδα μας περνά δύσκολες στιγμές. Αγαπώ την πατρίδα μου σημαίνει ότι αν χρειαστεί θυσιάζομαι γι’ αυτήν, όχι για να κάνω κακό στους άλλους, αλλά για να υπερασπιστώ το δίκαιο και την ελευθερία. Καλούμαστε σήμερα να μην αδιαφορούμε για την πατρίδα μας και να μην την απορρίπτουμε, αλλά να είμαστε ευαίσθητοι γι’ αυτήν. Να ξέρουμε την ιστορία της και να μην λησμονούμε αυτό το δίπτυχο: πίστη στο Χριστό και ελευθερία για την πατρίδα. Αυτός είναι και ο δρόμος της Εκκλησίας.
Ερωτήσεις:
1. Ο άγιος ξέχασε την πατρίδα του;
2. Τι έκανε τον άγιο να μην φοβηθεί να βοηθήσει τους συμπατριώτες του;
3. Γιατί οι Τούρκοι οδήγησαν τον άγιο στο μαρτύριο;
4. Τι μας δείχνει το γεγονός ότι η κάρα του αγίου κάνει μέχρι και σήμερα θαύματα;
5. Πώς καλούμαστε να δείξουμε την αγάπη μας για την πατρίδα μας;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία μάς διδάσκει ότι η αγάπη για την πατρίδα γίνεται βοήθεια και θυσία και όχι αδιαφορία ή απόρριψη.


Ακροστιχίδα του αγίου Αποστόλου!
Α _ _ _ _ Το πρώτο όνομα του χωριού του αγίου
Π_ _ _ _ Το βουνό που βρίσκεται το χωριό του αγίου
Ο_ _ _ _ _ _ Ο άγιος έμεινε ... από γονείς
Σ_ _ _ _ _ _ _ _ Ο Τούρκος βασιλιάς
Τ_ _ _ _ Τόσοι από τους συμπατριώτες του αγίου κλείστηκαν φυλακή
Ο_ _ _ _ _ _ _ _ _ Ο άγιος υπερασπίτηκε με θάρρος την πίστη ως ...
Λ _ _ _ _ _ _ _ _ _ Το δεύτερο όνομα του χωριού του αγίου
Ο_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ Η κάρα του αγίου παραδόθηκε στο... (ανάποδα)
Σ_ _ _ _ _ _ Ο άγιος έλαβε το ... του μαρτυρίου

πρό του σε φωνήσαι, είδον σε

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αναρωτιόμαστε ποιος μπορεί να μας καταλάβει. Ποιος μπορεί να γνωρίσει ποιοι αληθινά είμαστε. Και τότε, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με κανέναν διότι δεν είμαστε σε θέση να αποκαλύψουμε το αληθινό μας πρόσωπο ούτε και στον εαυτό μας. Και πορευόμαστε σε μία κατάσταση μοναξιάς, την οποία προσπαθούμε να την υποκαταστήσουμε με επιφανειακές σχέσεις, με την παράδοση σε απολαύσεις, με την εργασιομανία, με την εκζήτηση της δόξας και του επαίνου, με τον τονισμό της αξίας του εαυτού μας και την ουσιαστική κατάκριση και απόρριψη των άλλων. Έτσι, παραμένει όμως ο καημός μας να υπάρξει κάποιος που να μας γνωρίσει, να κοινωνήσει αληθινά μαζί μας, να καλύψει τις πνευματικές και συναισθηματικές ανάγκες μας.
Αυτός ο Κάποιος υπάρχει και είναι ο Χριστός. Ο Μεγάλος Άγνωστος της ζωής μας. Γιατί είναι ο μόνος που δεν έχει συμφέρον από εμάς. Γιατί δεν ζητά από εμάς, αλλά προσφέρεται. Γιατί ουδέποτε θα μας εγκαταλείψει. Γιατί δεν χρειάζεται να κρύψουμε κάτι από Εκείνον που τα γνωρίζει όλα. Αλλά για να Τον συναντήσουμε και να μας αναγνωρίσει χρειάζεται να Τον αναζητούμε. Χρειάζεται να πιστεύουμε. Και για να γίνει αυτό δεν αρκεί η συμβατική πίστη, η παραδοσιακή τελετουργία, ο μεταφυσικός φόβος. Αρκεί η παραίτηση από την κυριαρχία του εγώ μας και η απόφαση για ταπεινή φωνή προς Εκείνον να φανερωθεί στη ζωή μας και να γίνει ο Σωτήρας μας. Να γίνει το Πρόσωπο που θα μας δώσει νόημα στη ζωή μας.
Όταν μάλιστα θα έρθει η ώρα της συνάντησης, θα διαπιστώσουμε ότι Εκείνος μας γνωρίζει. Γνωρίζει τι είναι ωφέλιμο για την ύπαρξή μας. Γνωρίζει τα πάθη μας και τα λάθη μας. Γνωρίζει μέχρι πού αντέχουμε. Και στην ερώτησή μας «πόθεν με γινώσκεις» (Ιωάν. 1, 49), θα λάβουμε την απάντηση «πρό του σε φωνήσαι, είδον σε».
Μας γνωρίζει προ καταβολή κόσμου, πριν καν έρθουμε στον κόσμο. Μας γνωρίζει όχι απλώς θεωρητικά, αλλά έχει ήδη γίνει άνθρωπος για μας, έχει σταυρωθεί και έχει πάθει για μας, έχει αναστηθεί για μας και έχει οδηγήσει την φύση μας στους ουρανούς. Έχει αφήσει παρακαταθήκη πολύτιμη την Εκκλησία και τον Ίδιο Του τον εαυτό, το Σώμα και το Αίμα Του για να Τον κοινωνούμε πάσας τας ημέρας της ζωής ημών. Γνωρίζει τον χαρακτήρα μας, τις αγωνίες μας, τι ζητούμε από Εκείνον και τον κόσμο, το πώς θα θέλαμε να πορευτούμε. Και είναι έτοιμος να μας δώσει σημεία αυτής της γνωριμίας Του μαζί μας δια της αγάπης Του η οποία μας δίδει δύναμη να υπερβούμε τις δοκιμασίες μας, δια της ελπίδος σ’ Αυτόν που μας κάνει να μην αποκάμουμε στη ζωή, αλλά και δια της πίστεως ότι είναι Παρών στη ζωή μας.
Περιμένει την κατάλληλη ώρα για να μιλήσει στην καρδιά μας, να μας καλέσει στην οδό της Βασιλείας Του. Όταν κι εμείς θα είμαστε έτοιμοι. Αυτή, την προσωπική ετοιμασία, έχει αναλάβει ο καθένας μας προσωπικά. Αυτή την ετοιμασία ας την εντατικοποιήσουμε την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Ας απομακρύνουμε την ψευδαίσθηση της δήθεν ετοιμότητά μας, γιατί οι ποικίλες δοκιμασίες, οι λύπες μας, αναδεικνύουν την αδυναμία μας, ενώ το γεγονός ότι συχνά βάζουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας εκτός από Εκείνον, αποδεικνύουν τον λάθος προσανατολισμό μας.
Εκείνος συνεχίζει να απλώνει το χέρι και να μας τραβήξει από τον Άδη της ζωής μας και να μας δώσει νόημα!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 21 - Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τρίτη:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016:
6.30 μ.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016
5.00 μ.μ. Εσπερινός Ευαγγελισμού

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016 (Ευαγγελισμός Θεοτόκου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Δοξολογία για την εθνική επέτειο.
Εορτή Κατηχητικών για την 25η Μαρτίου.
7.00 μ.μ. Εσπερινός αποδόσεως εορτής και Β΄ στάση των Χαιρετισμών.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016 :
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

Ο άγιος Κωνσταντίνος ο εξ Αγαρηνών
Ο Άγιος Κωνσταντίνος καταγόταν από ένα χωριό της Μυτιλήνης, που ονομάζονταν Ψιλομέτωπο. Έζησε στο τέλος του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα. Οι γονείς του ήταν Αγαρηνοί, Τούρκοι. Ο ίδιος ήταν παιδί που είχε αγάπη και σεβασμό για τους άλλους. Όταν έγινε 15 χρονών, μια κακιά γειτόνισσα που δεν συμπαθούσε καθόλου την μητέρα του, αποφάσισε να του κάνει κακό. Του έδωσε λοιπόν ένα γλύκισμα που είχε φτιάξει από δηλητηριασμένες ουσίες, με αποτέλεσμα για τρία χρόνια να παραμείνει στο κρεβάτι, ενώ τυφλώθηκε κιόλας! Μια χριστιανή γυναίκα ζήτησε το παιδί από την μητέρα του και το πήγε σε ένα αγίασμα της περιοχής. Εκεί ο νέος θεραπεύθηκε, μόλις ήπιε από το αγίασμα! Η μητέρα του δεν πίστευε στα μάτια της και δόξασε τον Θεό των χριστιανών για το μεγάλο θαύμα.
Μετά από λίγο καιρό όλη η οικογένεια του Κωνσταντίνου πήγαν στη Σμύρνη. Εκεί ο Κωνσταντίνος συνδέθηκε με έναν γέροντα πνευματικό, ο οποίος του έμαθε ελληνικά, τον δίδαξε τα εκκλησιαστικά γράμματα και του ζέστανε την ψυχή, ώστε να είναι έτοιμος για να βαπτισθεί. Αφού πέρασε μερικές περιπέτειες, κατέφυγε στο Άγιον Όρος, στη σκήτη της Αγίας Άννης και στα Καυσοκαλύβια. Μετά από αρκετές δυσκολίες που συνάντησε δέχθηκε το Άγιο Βάπτισμα από τον ίδιο τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’, ο οποίος ήταν εξόριστος στο Άγιον Όρος, παίρνοντας το όνομα Κωνσταντίνος. Ακούγοντας τις διηγήσεις και προσκυνώντας τα λείψανα των Νεομαρτύρων που υπήρχαν στο Άγιον Όρος, ο Κωνσταντίνος ήθελε πολύ να αξιωθεί να μαρτυρήσει για την αγάπη του Χριστού.
Ο πνευματικός του τον βοήθησε να προετοιμαστεί με τη νηστεία και την άσκηση. Μετά τον έστειλε στις Κυδωνίες, όπου με τη βοήθεια του Μητροπολίτη Γρηγορίου άνοιξε ένα σταφιδοπωλείο, για να μπορέσει να ζήσει. Εκεί όμως, κάποιοι παλιοί του γνωστοί τον αναγνώρισαν και έσπευσαν να τον κατηγορήσουν στον κατή, ότι ενώ ήταν Τούρκος, έγινε χριστιανός, με αποτέλεσμα να αλλαξοπιστήσει και να προδώσει την πατρική του θρησκεία. Ο κατής, ο δικαστής της περιοχής, διέταξε να τον μαστιγώσουν και να τον κλείσουν στη φυλακή. Εν τω μεταξύ το νέο διαδόθηκε στην περιοχή, και όλοι οι χριστιανοί έσπευδαν να τον επισκεφθούν για να τον ενισχύσουν.
Ο Μάρτυς βασανίστηκε έντονα. Κάποια στιγμή ο αγάς της περιοχής θύμωσε τόσο πολύ, που ο Κωνσταντίνος δεν άλλαζε γνώμη, και πήρε το μαχαίρι και του χάραξε σαν να χάραζε σταυρό το στήθος. Τότε έγινε ένα μικρό θαύμα, σκίστηκαν τα ρούχα του μάρτυρα και χαράχτηκε στο στήθος του ένας χρυσός σταυρός, ιδιαίτερα φωτεινός, που έλαμπε σαν από ουράνιο φωτισμό. Οι Τούρκοι θύμωσαν και τον ξαναέκλεισαν στη φυλακή.
Το ίδιο βράδυ εμφανίστηκε στον Κωνσταντίνο η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία τον ενίσχυσε στο μαρτύριό του και του είπε να ανακοινώσει στους άλλους χριστιανούς των Κυδωνιών να μην κάνουν λιτανείες για να σωθεί ο Άγιος, αλλά για τους εαυτούς τους που έχουν πολλές αμαρτίες. Του ανήγγειλε μάλιστα θα μαρτυρούσε στην Κωνσταντινούπολη.
Πραγματικά την επόμενη μέρα, ο Άγιος μεταφέρθηκε με πλοίο στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι Τούρκοι τον ξαναδίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο στις 2 Ιουνίου του 1819. Τον κρέμασαν και τον έθαψαν στο τουρκικό νεκροταφείο, για να μην μπορέσουν οι χριστιανοί να κρατήσουν το λείψανό του. Οι χριστιανοί βρήκαν τα ρούχα του Αγίου, με τα οποία γιατρεύτηκαν αρκετοί άρρωστοι.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου κάθε χρόνο στις 2 Ιουνίου, ημέρα του μαρτυρίου του.



Ερμηνευτικά σχόλια
παιδί με αγάπη και σεβασμό: το ότι οι γονείς του αγίου ήταν Τούρκοι και ο ίδιος μουσουλμάνος στο θρήσκευμα δεν τον εμπόδισε να είναι καλός άνθρωπος. Πρωτίστως τι άνθρωποι είμαστε είναι θέμα του χαρακτήρα μας και όχι σε ποιον Θεό πιστεύουμε. Βλέπουμε όμως πως δεν ήταν ολοκληρωμένη η πορεία της ζωής του, καθώς ο Θεός βλέπει την καλοσύνη της καρδιάς του και θα τον καλέσει στην αληθινή πίστη με δύο τρόπους. Πρώτα θα γευτεί την κακία της μουσουλμάνας γυναίκας που θα τον κάνει να αρρωστήσει επί τρία χρόνια και στη συνέχεια θα γίνει καλά χάρις στο αγίασμα που του δίνει μία χριστιανή γυναίκα, δηλαδή χάρις σε έναν τόπο που είχε νερό αγιασμένο από την παρουσία κάποιας θαυματουργής εικόνας μάλλον και από την προσευχή των ανθρώπων στους οποίους ανήκε το αγίασμα. Το Άγιο Πνεύμα δηλαδή δίνει τη χάρη του στον νεαρό Κωνσταντίνο και τον κάνει να δει ότι για να είναι ολοκληρωμένη η χαρά και να έχει νόημα η ζωή καλείται να γίνει χριστιανός.
ελληνικά: ο γέροντας στην Σμύρνη θα μάθει στον Κωνσταντίνο ελληνικά, τα εκκλησιαστικά γράμματα και θα του δείξει ότι ο χριστιανός δεν μένει αμόρφωτος, αλλά εκτός από τα της πίστης μαθαίνει και τη γλώσσα με την οποία μπορεί να επικοινωνήσει και να συνεννοηθεί με τους άλλους ανθρώπους, όπως επίσης και ό,τι του είναι χρήσιμο για να μορφωθεί. Πρωτίστως όμως ζεσταίνει τις ψυχές των άλλων με τα λόγια και την αγάπη και την βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι μαζί του. Έτσι ο Κωνσταντίνος θα πάρει την απόφαση να βαπτιστεί.
δέχθηκε το άγιο Βάπτισμα από τον Πατριάρχη: ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ μαρτύρησε για την πίστη στο Χριστό και την αγάπη του για την Ελλάδα. Αρνήθηκε να αφήσει το ποίμνιό του στην Κωνσταντινούπολη όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση και οι Τούρκοι τον κρέμασαν στις 10 Απριλίου 1821. Προηγουμένως όμως είχε περάσει πολλές δοκιμασίες. Είχε εξοριστεί επανειλημμένως από τους Τούρκους, ο οποίοι δεν άντεχαν την δυναμική του προσωπικότητα. Ένας λοιπόν νέος άνθρωπος αξιώνεται να βαπτιστεί από έναν Πατριάρχη που βρίσκεται εξόριστος. Και οι δύο θα μαρτυρήσουν για το Χριστό. Και οι δύο θα γίνουν άγιοι.
νηστεία και άσκηση: ο Κωνσταντίνος ξέρει ότι την στιγμή που θα επιστρέψει στον κόσμο οι Τούρκοι δεν θα δεχτούν ότι ένας δικός τους εγκατέλειψε την μουσουλμανική θρησκεία. Ο Κωνσταντίνος θα μπορούσε να μείνει σο Άγιον Όρος και να γλιτώσει τη ζωή του. Όμως μέσα από τη νηστεία και την άσκηση ετοιμάζεται, γιατί γνωρίζει μέσα του ότι θα ωφελήσει και τους Έλληνες το μαρτύριό του, διότι θα πάρουν μεγάλη δύναμη βλέποντας ότι η χάρη του Θεού αλλάζει έναν μουσουλμάνο, αλλά και τους Τούρκους, διότι θα καταλάβουν ότι η πίστη τους δεν είναι αληθινή. Άρα κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να αλλάξουν κι αυτοί πίστη. Ο άγιος νηστεύει, για να πάρει δύναμη από το Θεό. Ασκείται, για να νικήσει με τη σειρά του τον εαυτό του.
σταυρό στο στήθος: τόσο μεγάλη είναι η πίστη του Κωνσταντίνου, ώστε αξιώνεται να ζήσει ένα μικρό θαύμα. Ο σταυρός του μαρτυρίου που χαράζει επάνω του ο τούρκος αγάς, γίνεται σταυρός φωτεινός, για να πάρει δύναμη ο ίδιος και οι χριστιανοί, αλλά και για να δει ο τούρκος ποια πίστη είναι αληθινή. Ο Χριστός δεν εγκαταλείπει τον αγωνιστή του.
να μην κάνουν λιτανείες για τον ίδιο: οι χριστιανοί δείχνουν μεγάλη αγάπη στον Κωνσταντίνο. Προσεύχονται στο Θεό να γλιτώσει το θάνατο και κάνουν λιτανείες με τις ιερές εικόνες. Η Παναγία όμως του ζητά να κάνουν λιτανείες για τις δικές τους αμαρτίες και όχι για τον Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε την χάρη του Θεού. Είναι η αναγνώρισε από τον ουρανό της αγιότητας του Κωνσταντίνου και την ίδια στιγμή μία υπενθύμιση ότι ο καθένας μας καλείται να αγωνιστεί για να ξεπεράσει τις δικές του αμαρτίες πρώτα και κατόπιν να βοηθήσει και τους άλλους να έρθουν πιο κοντά στο Θεό. Αυτό έκανε και ο Κωνσταντίνος. πρώτα ετοιμάστηκε και μετά ομολόγησε την πίστη του στο Θεό για να ωφεληθούν και οι άλλοι.
γιατρεύτηκαν άρρωστοι: ο άγιος αξιώθηκε από τον Χριστό να λάβει την ευλογία να κάνει θαύματα. Να δίνει δηλαδή λύτρωση στους ανθρώπους που υποφέρουν και από τον ουρανό. Είναι ένα σημάδι αιωνιότητας και αγάπης του Θεού προς τον αθλητή του.
κάθε χρόνο τιμά την μνήμη του: η ορθόδοξη πίστη και παράδοση μας δίνουν ταυτότητα. Ξέρουμε γιατί ζούμε (για την αγάπη), ξέρουμε για Ποιον ζούμε (για το Θεό), ξέρουμε πώς η ζωή μας έχει σκοπό (να κάνουμε το καλό στους άλλους όχι μόνο υλικά, αλλά και προσφέροντάς τους δύναμη στη ζωή τους) και μπορούμε να αντέξουμε τις όποιες δυσκολίες υπάρχουν, χάρις στη δύναμη της πίστης. Κάθε χρόνο, την Κυριακή της Ορθοδοξίας μαθαίνουμε αυτόν ακριβώς τον δρόμο: ότι καλούμαστε να γίνουμε άγιοι στη ζωή μας, ότι μπορούμε να υπάρχουμε και για το Θεό και για το συνάνθρωπο, ότι μπορούμε να προσευχόμαστε και να βοηθούμε με κάθε τρόπο τους άλλους από την μικρή μας ηλικία και ότι με τα πνευματικά όπλα της ορθόδοξης παράδοσης, που είναι η νηστεία και η άσκηση και η βοήθεια των πνευματικών μας πατέρων μπορούμε να προχωρήσουμε όπως θέλει ο Θεός στη ζωή μας. Αυτή την ταυτότητα ας την κρατήσουμε και ας την εμπλουτίσουμε ζώντας της ζωή της Εκκλησίας. Και ας θυμόμαστε τους ήρωες της πίστης μας που είναι οι μάρτυρες και οι νεομάρτυρες που μας δείχνουν τον ευλογημένο δρόμο.

Ερωτήσεις

1. Πώς μπόρεσε ο Κωνσταντίνος και έγινε χριστιανός;
2. Γιατί δεν έφτανε το ότι ο Κωνσταντίνος ήταν καλός άνθρωπος;
3. Πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι τον βάφτισε ο Πατριάρχης;
4. Γιατί βγήκε ο φωτεινός σταυρός στο στήθος του;
5. Τι έκαναν οι χριστιανοί για να τον βοηθήσουν;
6. Τι τον βοήθησε να μαρτυρήσει;
7. Ποια είναι τα στοιχεία της παράδοσής μας που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε σ’ αυτό που πιστεύουμε;

Συμπέρασμα
Είναι σπουδαίο να ξέρουμε ποιος είναι ο τρόπος ζωής που μας οδηγεί η πίστη μας. Να θυμόμαστε ότι η ορθόδοξη πίστη και παράδοση μας δίνουν ταυτότητα.



Να βρεις τις 7 λέξεις που κρύβονται στον πίνακα
Κ Ω Ν Σ Τ Α Ν Τ Ι Ν Ο Σ
Ο Π Α Γ Α Ρ Η Ν Ο Ι Π Ι
Π Α Τ Ρ Ι Α Ρ Χ Η Σ Α Δ
Α Λ Σ Μ Υ Ρ Ν Η Ο Ρ Ο Σ
Κ Ρ Α Β Α Γ Α Σ Η Γ Ω Λ
Ι Σ Α Σ Κ Η Σ Η Α Γ Β Α

ΧΑΙΡΕ ΒΛΑΣΤΟΥ ΑΜΑΡΑΝΤΟΥ ΚΛΗΜΑ, ΧΑΙΡΕ ΚΑΡΠΟΥ ΑΚΗΡΑΤΟΥ ΚΤΗΜΑ

Στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής προβάλει ιδιαίτερα η Εκκλησία μας το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία έχει θέση τόσο στις ιερές ακολουθίες καθημερινά, αλλά ξεχωριστά τις Παρασκευές, στις οποίες απευθύνουμε προς Αυτήν τους Χαιρετισμούς. Και συρρέουμε στους ναούς ακόμη κι αν δεν κατανοούμε πάντοτε το πνευματικό βάθος της προοπτικής την οποία ανοίγει στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό η Παναγία, διότι μέσα μας μία φωνή μας υποδεικνύει ότι μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη όποια κι αν είναι τα κίνητρά μας στην μετοχή στην υμνωδία προς τιμήν του προσώπου της. Και είναι τέτοιος ο πλούτος των μηνυμάτων που λαμβάνουμε, που διαπιστώνουμε ότι όχι απλώς ξεπερνούν την πτωχεία της ύπαρξής μας, αλλά γίνονται η πρόσκληση να ζήσουμε κι εμείς ένα μικρό θαύμα στις καρδιές μας, ως μίμηση του μεγάλου που έζησε η Παναγία.
Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι, σύμφωνα με τον ιερό υμνογράφο, το κλήμα το οποίο προέρχεται από αμάραντο βλαστό και την ίδια στιγμή το κτήμα που δίνει αθάνατο καρπό. Αμάραντος και Αθάνατος είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και την ίδια στιγμή ο Υιός της Παρθένου. Και στο πρόσωπο της Παναγίας μάς δίδεται η δυνατότητα να δούμε μέχρι πού έχει κληθεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση, δηλαδή ο καθένας από εμάς. Να γίνουμε κλήμα από το οποίο βγαίνει το κρασί το οποίο ευφραίνει την καρδιά των ανθρώπων, και την ίδια στιγμή εκείνη η εύφορη γη στην οποία σπείρεται ο καρπός της αθανασίας για όλους. Πρώτη η Παναγία βίωσε αυτή την κατάσταση, χάρις στην ευλογία της χάριτος του Θεού, αλλά και ως σημείο δόξας για τον κόπο της. Εύφρανε τις καρδιές όλων των ανθρώπων και συνεχίζει να τις ευφραίνει γεννώντας τον Χριστό, ο οποίος προσφέρει το Αίμα Του για να γλιτώσει τον άνθρωπο από τον πνευματικό και αιώνιο θάνατο. Για να δώσει την γνήσια χαρά που πηγάζει στον κόσμο από την σχέση με τον Χριστό. Για να αλλάξει τον τρόπο της ζωής μας, ο οποίος περνά από την πανήγυρη της Βασιλείας των Ουρανών, στην οποία δια της αγάπης νικιέται ο θάνατος. Και όλα αυτά στην μήτρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία έγινε «γη αγαθή», δηλαδή ο Παράδεισος στον οποίο χώρεσε ο Αχώρητος και έκανε τον άνθρωπο με τη θέλησή του, στην περίπτωσή μας την Παναγία, κτήμα του Θεού το οποίο δίδει Θεό στον κόσμο.
Γι’ αυτό και η προσευχή μας στην Παναγία, η αναζήτηση του δικού της τρόπου αποτελεί ελπίδα ζωής. Να γίνω κι εγώ το κλήμα του αμάραντου βλαστού. Κοινωνώντας το Χριστό μέσα από την πίστη, την τήρηση του θελήματός Του, τη ζωή της Εκκλησία να ζήσω τη χαρά να μπορώ να ευφραίνω την καρδία του πλησίον. Και την ίδια στιγμή να αισθάνομαι κτήμα του Θεού. Όχι δούλος, ούτε εταίρος, αλλά παιδί Του. Μέλος της οικογένειας που δίδει τον αθάνατο καρπό της αγάπης που μοιράζει Θεό στον κόσμο. Όχι μόνο υλικά, αλλά κυρίως ως ελπίδα. Η παρουσία μας στους ναούς αυτή την περίοδο ας είναι η δική μας καταφατική απάντηση και συνέχεια της οδού της Παναγίας. Με τον τρόπο μας, τον πτωχό και λίγο. Αλλά και την προαίρεση της καρδιάς μας, την οποία εκείνη θα ενισχύει μεσιτεύοντας για μας στον Υιό και Θεό της.

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 14 - Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Καθαρά Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016:
6.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο

Τρίτη και Πέμπτη:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016:
6.30 μ.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016:
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο καί Α΄ στάση των Χαιρετισμών.
9.15-10.15 μ.μ. β΄ ακολουθία Χαιρετισμών

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016 (Διά κολλύβων θαύμα Αγ. Θεοδώρου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016 (της Ορθοδοξίας):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία-Λιτανεία Ιερών Εικόνων.

140 χρόνια ...

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΤΕΥΧΟΣ
Τι είναι ένας ναός για τον σύγχρονο άνθρωπο; Ένας χώρος όπου μπορεί να επιτελέσει από παράδοση τα θρησκευτικά του καθήκοντα; Ένας χώρος με τον οποίο τον συνδέουν οι αναμνήσεις των εορτών της παιδικής του ηλικίας; Εκεί όπου στόλισε τον επιτάφιο, όπου άναψε το κερί και συνόδευσε το Χριστό στο ξόδι Του, μέσα στα αρώματα των ανοιξιάτικων λουλουδιών, στην αίσθηση ότι το μυστήριο του θανάτου δεν μπορεί να καταπιεί το Θεό αλλά ούτε και τον άνθρωπο; Ο χώρος που άκουσε το Χριστός Ανέστη και ένιωσε ότι «γλυκιά η ζωή»; Ο χώρος που τον συνδέει με το οικογενειακό παρελθόν, τους τάφους των παππούδων, των συγγενών, των γονιών του, όπου μπορεί να βρει στις πλάκες γραμμένο το επίθετο της οικογένειάς του και που στο βάθος της ψυχής του ξέρει καλά ότι περιμένει και τον ίδιο; Ο χώρος όπου είδε συγγενείς και οικείους, ίσως και τον εαυτό του, να ξεκινά επίσημα τη ζωή της αγάπης και της συνύπαρξης με έναν άλλο άνθρωπο; Όπου ένιωσε τα παιδικά κλάματα της βάπτισης και μοιράστηκε τη χαρά «ότι άνθρωπος ήρθε στον κόσμο»; Ή μήπως ένα μουσείο του παρελθόντος, όπου μπορεί να δει εικόνες, κειμήλια, στοιχεία του παρελθόντος, ιστορία και συλλογικές μνήμες; Όπου μπορεί να συνενώσει το προσωπικό με το συλλογικό και το κοινοτικό, να βρει το σημείο-κλειδί αυτού που ονομάζουμε πατρίδα, μικρή και μεγάλη;
Ένας ναός είναι όλα αυτά και κάτι ακόμη. Είναι εκείνος ο μοναδικός χώρος στον οποίο ο άνθρωπος νιώθει ότι η ζωή δεν σταματά στον παρόντα χρόνο και κόσμο, αλλά διαθέτει και μια άλλη υπόσταση που υπερβαίνει τα δεδομένα της πραγματικότητας και η οποία χρήζει σεβασμού, ακόμη κι αν η πίστη απουσιάζει ή είναι ελλιπής. Γιατί, ακόμη κι αν κάποιος δεν πιστεύει, ξέρει καλά ότι υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν, οι άνθρωποι που πιθανόν να κατοικούν στη διπλανή του πόρτα ή οι γονείς και οι παππούδες του ή οι δάσκαλοί του. Ή κι εκείνοι ίσως που συναντά κάθε καλοκαίρι, όταν έρχεται στο χωριό του για λίγες ημέρες, για να ξεκουραστεί, για να ξανα-ανταμώσει και να ξανα-ανταμωθεί, διασώζοντας πρόσωπα, μνήμες, αγάπη, φιλίες. Εκεί όπου θα ψάλει το καλοκαίρι το «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων» και «τήν «ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν», θα φιλοσοφήσει με το «Ἐν τῇ γεννήσει τήν Παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε», θα ρεμβάσει αναπολώντας το «μετέστης πρός τήν ζωήν Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς» και μέσα του θα αφήσει τον αναστεναγμό της κρυφής ανακούφισης γνωρίζοντας ότι «ταῖς πρεσβείαις αυτῆς λυτρούται ἐκ θανάτου» και η δική του ψυχή.
Ο ναός της ενορίας, ο ναός της κοινότητας, αποτελεί λοιπόν σημείο αναφοράς, σημείο ζωής και μνήμης, το τελευταίο ίσως σε έναν κόσμο που εκσυγχρονίζεται, λειτουργεί με μοντέρνα γλώσσα παραδομένος στις εικόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή, ακούει σύγχρονους ήχους, σπουδάζει τις επιστήμες και θεωρεί ότι έχει ανακαλύψει τους μηχανισμούς που ερμηνεύουν το πώς και το γιατί υπάρχει η ζωή και τι την κάνει πιο εύκολη. Μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο ο χριστιανικός ναός θα παραμένει εικόνα ενός παρελθόντος, το οποίο όμως είναι φορτισμένο με αξίες που καμία πρόοδος δεν θα μπορέσει να τις καταστήσει περιττές και μη αναγκαίες.
Γιατί δεν είναι μόνο η αρχιτεκτονική του χώρου που θυμίζει την αρχοντιά της ψυχής. Είναι και οι εικόνες με τα χρώματά τους, που μας δείχνουν ότι έχουμε παράκληση στον ουρανό και ότι η ανθρώπινη φύση μας δεν είναι προορισμένη μόνο για την παρούσα ζωή, αλλά καλούμαστε να αναζητούμε την μέλλουσα πόλη μας, με αρχηγούς της αναζήτησής μας τους αγίους, ανθρώπους σαν κι εμάς, οι οποίοι κατάγονταν άλλοι από ταπεινά χωριά και άλλοι από τις μεγάλες πρωτεύουσες, άλλοι ήταν χωρικοί, άλλοι μορφωμένοι και στρατιωτικοί, άλλοι ποιμένες προβάτων και άλλοι ηγέτες ανθρώπων, όλοι τους όμως είχαν την πίστη στο Χριστό και την μέλλουσαν πόλιν ως προορισμό της ζωής τους. Και πάλεψαν, αντιστάθηκαν στο κακό με τις ποικίλες μορφές, είτε αυτές ονομάζονται είδωλα, είτε πάθη, είτε εξουσίες του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου. Μπορεί να νικήθηκαν από το θάνατο με όλες του τις μορφές, μαρτύριο, μίσος, κακία, εξουσία, αλλά τελικά τον νίκησαν με τη βοήθεια της πίστης στον Αναστημένο Χριστό. Και χαράσσουν για όλους εμάς έναν δρόμο μοναδικό, στον οποίο, θέλοντας και μη, θα πρέπει να δώσουμε εντός της ύπαρξής μας μία απάντηση σε μια καίρια και καθοριστικής σημασίας ερώτηση: μπορούμε να ζήσουμε χωρίς πίστη; Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η σχέση μας με το Θεό αφορούσε μόνο στο ιστορικό παρελθόν και ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι έχοντας αποκτήσει νόημα στη ζωή μας, χωρίς αυτή τη σχέση; Χωρίς την προτεραιότητα της αγάπης; Χωρίς την πάλη για ελευθερία όχι μόνο από το φυσικό κακό, από τους κάθε λογής δυνάστες, αλλά κυρίως από τα πάθη και τον εγωιστή εαυτό μας; Οι εικόνες των αγίων αυτό το ερώτημα μας θέτουν.
Δεν μένουμε όμως μόνο σ’ αυτά τα σημεία ζωής. Ένας ναός αποτυπώνει και μία αισθητική για τη ζωή μας. Μας δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν παράγει πολιτισμό. Και ο πολιτισμός δεν έγκειται μόνο στην κατανάλωση του παρελθόντος, στην αντιγραφή. Πολιτισμός σημαίνει συντήρηση του παρελθόντος, της ταυτότητάς μας, αλλά και δημιουργία. Γιατί δεν θα παραδώσουμε μόνο ό,τι κληρονομήσαμε από τους παλαιότερους. Χρειάζεται να προσθέσουμε και δικά μας. Κι αυτά δεν αρκούν, αν είναι μόνο τα σπίτια, τα αγαθά ή ο μοντέρνος κόσμος στον οποίο ζούμε. Είναι και οι αξίες της ψυχής μας. Και ένας ναός αποτυπώνει την ψυχή αυτών που τον έχτισαν. Κυρίως όμως αποτυπώνει την ψυχή αυτών που τον έζησαν. Και το ναό τον ζούμε κυρίως στη θεία λειτουργία. Εκεί όπου ο καθένας μας καλείται να απαντήσει πόση ειρήνη, πόση αγάπη, πόση χαρά, πόση ταπείνωση έχει στην ψυχή του, πόσο μπορεί να συγχωρήσει, να συνεβρεθεί μ’ αυτούς που τον έχουν λυπήσει, αλλά και πόσο μπορεί να εγγίσει το Θεό. Τον ναό τον ζούμε επίσης μέσα από την εκκλησιαστική μουσική παράδοση, η οποία δεν είναι απλώς ένα ακρόαμα αλλά μία πρόκληση συλλειτουργίας και συμψαλμωδίας. Γιατί το «Κύριε ελέησον», το «Παράσχου Κύριε», το «Είδομεν το φως το αληθινόν», το «Πιστεύω», το «Πάτερ ημών», κρύβουν μέσα τους θησαυρό πολυτίμητο. Κρύβουν μία στάση ζωής που αναμορφώνει την ψυχή, της δίνει ελπίδα και νόημα. Τη βοηθά να ξαναδεί αυτό που ονομάζουμε σχέση με το συνάνθρωπο και τον κόσμο με έναν διαφορετικό τρόπο. Γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνο το να κάνεις ζωγραφιές ή να γράφεις μουσική ή να χορεύεις ή να χτίζεις κτήρια ή να παράγεις μέσα που διευκολύνουν και ομορφαίνουν τη ζωή των άλλων. Ο βαθύτερος πολιτισμός έχει να κάνει μ’ αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινες σχέσεις. Τι είναι για σένα ο άλλος, ο όποιος άλλος, και κυρίως αυτός που σε εχθρεύεται. Αυτός που σε μισεί και σε αδικεί. Τι είναι για σένα αυτός που δεν μπορεί να σε καταλάβει. Πόσο μπορείς να του ανοίξεις την ψυχή και την καρδιά σου. Ποιο είναι το νόημα της δικαιοσύνης για σένα. Την ίδια όμως στιγμή, πολιτισμός είναι και πώς οι άλλοι βλέπουν και ζούνε όλα αυτά. Ο ναός μάς θέτει ενώπιον των ευθυνών μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τον πολιτισμό μας και για τον πολιτισμό του κόσμου.
Αυτά τα σημεία όμως ξαναφέρνουν στο προσκήνιο και τη μνήμη, την ιστορική και τη συλλογική. Γιατί, πριν από εμάς και όσοι προηγήθηκαν εδώ και αιώνες, μέσα στο ναό προσπάθησαν να βρουν τις δικές τους απαντήσεις. Είτε καταλάβαιναν το βάθος των εννοιών είτε έμεναν στην απλότητα της επιφάνειας, στο ναό δάκρυσαν για τα λάθη τους και μετανόησαν, στο ναό παρέμειναν σκληρόκαρδοι, στο ναό κοινώνησαν, κληρονόμησαν και κληροδότησαν. Σε μία εποχή όπου πρυτανεύουν αντιλήψεις που ζητούν να ξαναγραφεί η ιστορία με τέτοιο τρόπο που να μην θυμόμαστε τι μας στήριξε στο παρελθόν, αλλά μόνο τι μπορεί να μας βοηθήσει να προσαρμοστούμε σε ένα παρόν που δεν το έχουμε συνειδητά επιλέξει, ο ναός θα παραμένει σημείο μνήμης, που θα μας θυμίζει πώς κρατήσαμε την ταυτότητα και τη διαφορετικότητά μας μέχρι σήμερα. Τι κράτησε ελεύθερη την ψυχή των προγόνων μας. Τι τους βοήθησε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν ήταν ίδιοι με τους κατακτητές και τους αλλόδοξους. Τι τους έκανε να νιώθουν ότι δεν είναι η πέτρα του μνήματος το τέλος της ζωής, αλλά να φεύγουν με την πίστη στην ανάσταση ως την τελική τους ελπίδα. Και μέσα από αυτή τη μνήμη να προβληματιζόμαστε, γιατί σήμερα βαδίζουμε προς μια ομοιομορφία με τον υπόλοιπο κόσμο, έχοντας επικεντρώσει το νόημα της ζωής στα χρήματα, στα αγαθά, στον καταναλωτισμό, στα πάθη.
Μαζί με το ναό είναι και το πρόσωπο του παπά, του ιερέα, είτε αυτός είναι ιερομόναχος είτε αυτός είναι έγγαμος. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τα χωριά μας έχουν χάσει τον αστυνομικό, το δάσκαλο, τον πρόεδρο της κοινότητας. Τα πρόσωπα εκείνα που εξέφραζαν αυτό που ονομάζουμε θεσμούς και αποτύπωναν το κοινοτικό ήθος των Ελλήνων, την συμμετοχική δημοκρατία στην πράξη, τα καλά και συμφέροντα, αλλά και την ίδια στιγμή τους μικρούς εκείνους ηγέτες στους οποίους προσέβλεπε ο καθένας για να βοηθηθεί στα προβλήματά του, να μάθει ο ίδιος και τα παιδιά του, να προκόψει και να γίνει άνθρωπος, αλλά και να αισθάνεται ασφαλής, διαγράφηκαν από τη ζωή της υπαίθρου. Παραμένει ο παπάς, δεν ξέρουμε για πόσο, γιατί ήδη το κράτος πήρε την απόφαση να σταματήσει να ενισχύει τον κλήρο απαγορεύοντας τους διορισμούς ιερέων (δεν είναι μόνο ο κρατικός κορβανάς που έχει σημασία, αλλά τι κοινωνία θέλουμε, ας το σκεφτούμε αυτό). Μέχρις ότου όμως εκλείψει και ο τελευταίος ιερέας από τα χωριά μας, το πρόσωπό του θα διασώζει τη μνήμη, αλλά και θα δείχνει την πραγματική ζωή. Με τα ράσα του, με το χτύπημα της καμπάνας, με την παρουσία του στις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων, ο ιερέας θα είναι αναπόσπαστα δεμένος με το ναό και θα αφήνει το ίχνος της παρουσίας του Θεού στις καρδιές όλων όσων τον συναντούν.
Τελικά αυτό είναι ο ναός. Το σπίτι όλων όσων πιστεύουν στο Θεό. Η μεγάλη οικογένεια, που τρώει γύρω από το πνευματικό τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας, πανηγυρίζει στη χαρά και συλλυπείται στη λύπη των ενοριτών και που, συσπειρωμένη, κρατά τις γιορτές, τις μνήμες, τις παραδόσεις ως σημείο που δένει τα μέλη της. Σε μία εποχή αλλοτρίωσης, μοναξιάς, παράδοσης στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης αυτό ας είναι το μήνυμα που η Εκκλησία καταθέτει. Στην αγκαλιά της ενορίας χωρούν όλοι όσοι θέλουν να διαφυλάξουν την ταυτότητά τους, την ελευθερία τους, την ανθρωπιά τους, τον πατριωτισμό τους, αλλά και την ελπίδα στην ανάσταση και την αιωνιότητα. Κι αυτό τελικά είναι το χρέος όλων ημών των κληρικών και των ταγών της Εκκλησίας. Να εμπνεύσουμε κυρίως στους νεώτερους αυτό το ήθος, να βγούμε από μία αίσθηση αυτάρκειας που μας διακατέχει και να ξαναθέσουμε κάποια ή όλα τα ερωτήματα που διατυπώσαμε. Με αφετηρία και σημείο αναφοράς μας το ναό. Την πίστη και την αφιέρωσή μας στο έργο μας. (π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός)
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Φέτος, με τη Χάρη του Θεού συμπληρώνονται πολλές επέτειοι για τον Ναό μας και για την ενορία μας. Πρώτον, συμπληρώνονται 140 χρόνια από την ανοικοδόμηση του Ναού του Αγίου Μοδέστου το 1876. Ακόμη, συμπληρώνονται 105 χρόνια από τη σύσταση της ενορίας των Μελισσατίκων το 1911 (Απόφαση «Περί Ορισμού των ενοριών των χωρίων του Δήμου Μακρινίτσης» του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου Α΄, 20 Δεκεμβρίου 1911, δημοσιευθείσα στο Φ.Ε.Κ. 4Α΄/5.1.1912), 15 χρόνια από την πυρκαγιά που προξένησε ζημιές στο εσωτερικό του ναού το 2001 και, τέλος, το παρόν φυλλαδιάκι φτάνει στο 100ο τεύχος.
Μέσα στις πολλές δυσκολίες της εποχής μας, οι οικονομικής φύσεως είναι ίσως αυτές που μας αγχώνουν και μας στενοχωρούν περισσότερο. Αν και γνωρίζω την οικονομική στενότητα που βιώνουν πολλές οικογένειες και υποθέτω και για κάποιες άλλες, θα έλεγα ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της εποχής μας είναι η προσπάθεια κατεδάφισης κάθε ιδανικού, κάθε πνευματικής αξίας, κάθε ελπίδας στο Αιώνιο. Αν όλα τα υπόλοιπα μπορούν να μας τα επιβάλουν παρά τη θέλησή μας, αυτά δεν μπορούν να μας τα επιβάλουν, αν εμείς δεν συγκατανεύσουμε. Ας αντισταθούμε λοιπόν, ας ενισχύσουμε τις πνευματικές μας άμυνες, ας κρατήσουμε τα βιώματα των προγόνων μας, ας στρέψουμε τα μάτια μας στον ουρανό, ας σηκώσουμε τα χέρια μας ικετευτικά προς τον Θεό, ας μετανοήσουμε για τα λάθη και τις αδυναμίες μας και ας ξαναζήσουμε την κοινότητα μέσα στην ενορία, μέσα στην Εκκλησία.
Καλή μεγάλη Τεσσαρακοστή!

μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί

(μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί σκυθρωποί…ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες∙ … ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν.
Ξεκινώντας την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας σήμερα, μας θυμίζει τους λόγους του Χριστού που μας καλούνε να αποφύγουμε την υποκριτική άσκηση της νηστείας, δηλαδή την νηστεία που σκοπό έχει να λάβουμε τον έπαινο από τους ανθρώπους.
Ξεχνούμε ότι η πραγματική νηστεία είναι η νηστεία από τα πάθη και η καλλιέργεια της αρετής. Και η νηστεία αυτή δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, ενώ απαιτεί πολύ κόπο και μόχθο, υπομονή και επιμονή. Η νηστεία αυτή απαιτεί την εν ησυχία και ειλικρινεία παρατήρηση τους εαυτού μας. Άρα την απομάκρυνση κάθε υποκριτικής-θεατρινίστικης διαθέσεως την συνειδητοποίηση του πόσο υστερούμε στην υπακοή στο θέλημά Του, στην αγάπη τόσο προς Εκείνον όσο και προς τον πλησίον μας.
Νηστεύουμε και από την τροφή για να πολεμήσει τις ηδονές της τροφής και της γαστριμαργίας, οι οποίες αποκοιμίζουν τον άνθρωπο πνευματικά και τον καθιστούν ευάλωτο στους λογισμούς, αλλά και στις σαρκικές ηδονές.
Ο υποκριτής δεν πιστεύει ότι κάτι του λείπει. Ζει σε μία ψευδαίσθηση. Πιστεύει και ο ίδιος αυτό που παριστάνει στους άλλους. Έτσι, ο υποκριτής δεν είναι ταπεινός. Και γι’ αυτό η νηστεία από την υποκρισία αποτελεί βήμα προς την αλήθεια.
Ας είναι η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η ευκαιρία να δούμε τον εαυτό μας αληθινά, να ταπεινωθούμε, να εργαστούμε νηστεύοντας τόσο από τις τροφές όσο και από τα πάθη, αλλά και την ψεύτικη εικόνα την οποία έχουμε για τον εαυτό μας και το Θεό, για να είναι η περίοδος αληθινά γόνιμη.

Ο άγιος Πολύδωρος

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 18


Οι άνθρωποι συχνά στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε πολλούς πειρασμούς. Η Εκκλησία όμως μάς έχει δώσει πνευματικά όπλα για να στηριζόμαστε στη ζωή μας και να παλεύουμε μ’ αυτούς. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του ομολογητή νεομάρτυρα αγίου Πολύδωρου, ο οποίος καταγόταν από το νησί της Κύπρου και συγκεκριμένα από τη Λευκωσία. Το όνομά του σημαίνει «αυτός που έχει λάβει πολλά δώρα» ή «αυτός που προσφέρει πολλά δώρα».
Έμαθε γράμματα στην Λευκωσία, το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Σε ένα από τα πολλά ταξίδια του πήγε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί έγινε γραμματέας σε έναν άρχοντα της περιοχής, ο οποίος ήταν Έλληνας που είχε αλλαξοπιστήσει. Περνούσε καλά και μάλιστα παρευρισκόταν διαρκώς σε τραπέζια που έκανε αυτός ο άρχοντας. Ο Πολύδωρος άρχισε να αποκτά τη συνήθεια να μεθά. Σε μια τέτοια μέθη του λοιπόν αρνήθηκε το Χριστό και δήλωσε στους συνδαιτυμόνες ότι έγινε μουσουλμάνος. Έκανε μάλιστα και σαλαβάτι (ομολογία πίστεως). Όταν του πέρασε το μεθύσι, συνειδητοποίησε το σφάλμα το και μετενόησε, έκλαψε πικρά, πήγε στο Δεσπότη της περιοχής και εξομολογήθηκε την αμαρτία του. Ο Δεσπότης έγινε ο πνευματικός του πατέρας. Τον συμβούλεψε και τον έστειλε στα Ιεροσόλυμα, σ’ ένα μοναστήρι, για να ηρεμήσει και να προετοιμάσει τον εαυτό του με πίστη. Έμεινε εκεί δέκα περίπου χρόνια.
Ο Πολύδωρος είχε πάρει την απόφαση να μαρτυρήσει για το Χριστό. Κατέφυγε στη Χίο, όπου προετοιμάσθηκε όσο περισσότερο μπορούσε. Έκανε άσκηση, δηλαδή νηστείες, προσευχές, γονυκλισίες, παρακλήσεις στην Παναγία, διάβασε ψυχωφελή βιβλία, ιδίως των μαρτυρίων των Αγίων, για να δυναμώσει για τους πειρασμούς που θα περνούσε. Σαράντα ημέρες έμεινε στη Χίο και τον Αύγουστο του 1794 πέρασε στην Έφεσο (Κουσάντασι) της Μικράς Ασίας. Εμφανίστηκε στον κατή της περιοχής και του ομολόγησε ότι δεν ήταν πλέον μουσουλμάνος, αλλά ξαναγύριζε στην πίστη των γονιών του, στην πίστη του Χριστού. Ο κατής τον προέτρεψε να λυπηθεί τον εαυτό του και να μην οδηγηθεί στο μαρτύριο. Ο Πολύδωρος του τόνισε πως δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθεί το Χριστό. Διέταξε τότε ο κατής να τον φυλακίσουν!
Την άλλη μέρα τον παρουσίασαν εμπρός στους ανώτερους Τούρκους δικαστές, οι οποίοι ήδη είχαν συνεννοηθεί ότι δεν μπορούσαν να τον αφήσουν να τους ρεζιλεύει. Το πρώτο πράγμα που τον ρωτήσανε είναι αν μετάνιωσε και εκείνος φυσικά απάντησε ότι το μόνο για το οποίο μετάνιωσε ήταν το λάθος που έκανε να γίνει μουσουλμάνος. Τότε ο κατής διέταξε να τον βασανίσουν. Ο Μάρτυρας παρέμεινε σταθερός στην ομολογία της πίστης στο Χριστό. Οι Τούρκοι, βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να τον κάνουν ν’ αλλάξει γνώμη, διέταξαν να τον οδηγήσουν στην αγχόνη. Ο Άγιος είχε άγιο πείσμα. Έτρεχε προς την κρεμάλα με πολλή χαρά, ακριβώς γιατί ένιωθε πως έτσι θα πήγαινε κοντά στο Χριστό που αγαπούσε. Πριν την κρεμάλα τον ρώτησαν μήπως ήθελε να αλλάξει γνώμη. Ο Άγιος φώναξε δυνατά: «Χριστιανός, χριστιανός, χριστιανός είμαι»! Τότε τον κρέμασαν και έτσι ο Άγιος έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.
Τον άφησαν κρεμασμένο τρεις μέρες. Μετά επετράπη στους χριστιανούς να τον θάψουν. Ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα μετά το θάνατό του, με πιο χαρακτηριστικό εκείνο που με μέρος από το λείψανο του χεριού του και κομμάτι από το σκοινί με το οποίο τον κρέμασαν, θεραπεύθηκε ένας βαριά δαιμονισμένος άνθρωπος.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Πολυδώρου στις 3 Σεπτεμβρίου, ημέρα του μαρτυρίου του, κάθε χρόνο.
Ερμηνευτικά σχόλια
αυτός που έχει λάβει πολλά δώρα: ο άγιος είχε ένα πολύ όμορφο όνομα. Σημαίνει ότι ο Θεός του έδωσε χαρίσματα, δώρα. Του έδωσε καλή καταγωγή, την ικανότητα να μάθει γράμματα, να είναι καλός έμπορος, να γίνει γραμματέας χάρις στην εξυπνάδα του κοντά σε έναν πλούσιο άνθρωπο, να μπορεί να ζήσει δηλαδή καλά. Όμως τα δώρα αυτά ο άγιος δεν τα χρησιμοποίησε για καλό, αλλά για να αρχίσει να ζει άσωτα, να μεθά και τελικά να αρνηθεί το Θεό.
άσχημες παρέες: συχνά στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε πειρασμούς, δηλαδή επιθέσεις στην σκέψη και την καρδιά μας από το ταγκαλάκι που δεν μας αφήνουν να σταθούμε κοντά στο Θεό. Τέτοιοι πειρασμοί είναι και οι παρέες που μας οδηγούν να κάνουμε πράγματα χωρίς λογική και χωρίς Θεό. Φίλοι ή άνθρωποι που βρισκόμαστε μαζί και οι οποίοι δεν θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο του Θεού, αλλά να κάνουμε πράγματα που μας απομακρύνουν από Αυτόν, όπως το να μαλώνουμε, το να στενοχωρούμε τους άλλους, το να αρνούμαστε ότι πιστεύουμε.
Μετανόησε για το λάθος του: η μετάνοια για κάποια αμαρτία μας έρχεται με τη συναίσθηση του λάθους μας, την εξομολόγηση του και την θεία κοινωνία. Ο άγιος πήγε στο δεσπότη της περιοχής και ομολόγησε το λάθος του. Δεν έμεινε στην κακή κατάσταση της άρνησης της πίστης, αλλά αποφάσισε αμέσως να διορθωθεί.
Πνευματικός: ο ιερέας στον οποίο πηγαίνουμε για εξομολόγηση. Ο άγιος πήγε στον Δεσπότη της περιοχής. Εκείνος τον συμβούλεψε και του διάβασε τη συγχωρητική ευχή, επαναφέροντας τον στην Εκκλησία. άγιος θα πάρει την απόφαση να μαρτυρήσει για το Χριστό. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος, για να ξεπληρώσει το μεγάλο σφάλμα που έκανε να φύγει από την πίστη και να γίνει, έστω και προσωρινά μουσουλμάνος.
Άσκηση: με το να στερούμαστε κάποιο είδος φαγητού (νηστεία) δυναμώνουμε τον εαυτό μας στους διάφορους πειρασμούς. Η νηστεία συνοδεύεται από προσευχή και από γονυκλισία, δηλαδή μετάνοια, το να λυγίζουμε τα γόνατα μπροστά στις εικόνες και να παρακαλούμε το Θεό να μας συγχωρέσει για τις αμαρτίες μας. Έκανε και παρακλήσεις στην Παναγία, η οποία ως μητέρα του Θεού δίνει δύναμη στο κάθε παιδί του Θεού που είμαστε οι άνθρωποι. Αλλά διάβαζε και βιβλία που ωφελούν την ψυχή, δηλαδή βιβλία που αναφέρονται στους αγίους και δίνουν δύναμη στον άνθρωπο να καταλάβει ότι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας, να αγωνιζόμαστε δηλαδή να έρθουμε κοντά στο Θεό.
Πείσμα άγιο: όταν πεισμώνεις για κάτι πνευματικό και θέλεις να τα καταφέρεις πολύ και να κατακτήσεις κάποια αρετή. Αυτό είχε και ο άγιος. Το άγιο πείσμα φαίνεται από τη διάθεσή μας να αγωνιστούμε για την πίστη. Σημείο αυτού του αγώνα είναι και η νηστεία, η οποία είναι προπόνηση στον πνευματικό αγώνα. Και με τη νηστεία νικούμε τους πειρασμούς, γιατί μαθαίνουμε να παλεύουμε για το Θεό. Μπορούμε από την μικρή μας ηλικία να νηστέψουμε. Αν από τα φαγητά είναι δύσκολη η νηστεία, μπορούμε να νηστέψουμε από τις αμαρτίες, από την κακή γλώσσα εις βάρος των άλλων, από το να μαλώνουμε, από το να λέμε ψέματα, από το να βλέπουμε πολλή τηλεόραση και να παίζουμε παιχνίδια στον υπολογιστή. Αυτοί οι τρόποι, μαζί με περισσότερη προσευχή, ιδίως κατά την Μεγάλη Σαρακοστή, στην οποία κάθε Τετάρτη γίνονται οι προηγιασμένες θείες λειτουργίες το απόγευμα, κάθε Παρασκευή οι Χαιρετισμοί στην Παναγία και κάθε μέρα το απόγευμα το Μεγάλο Απόδειπνο, μας δίνουν την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στο Χριστό. Ας αξιοποιήσουμε αυτή την περίοδο, για να αντέχουμε την πίεση της ζωής του κόσμου και να μένουμε κοντά στο Θεό.
Ερωτήσεις
1. Τι έφταιξε και ο Πολύδωρος αρνήθηκε το Χριστό;
2. Εμείς αγαπούμε το Χριστό νηστεύοντας, προσευχόμενοι, διαβάζοντας ή μήπως μοιάζουμε με τον Πολύδωρο πριν τον αρνηθεί;
3. Πώς προετοιμάστηκε ο Πολύδωρος για να μαρτυρήσει για το Χριστό;
4. Γιατί ο Πολύδωρος δεν υποχώρησε στις πιέσεις των Τούρκων;
5. Τι είναι πραγματικά η νηστεία; (άσκηση και προπόνηση για τον πνευματικό μας αγώνα)
6. Πώς μπορούμε να νηστέψουμε από την παιδική μας ηλικία;
Συμπέρασμα
Όσο μπορούμε να νηστεύουμε και από φαγητά και από αμαρτίες!



Βρες και συμπλήρωσε τα κενά με λέξεις από το συναξάρι του αγίου. Με το κεφαλαίο γράμμα που σας δίνεται σε κάθε λέξη ποια καινούργια λέξη σχηματίζουμε ως ακροστιχίδα;

Οι άνθρωποι έχουν πολλούς Π _ _ _ _ _ _ _ _ _
Ο άγιος ήταν νεομάρτυρας και Ο _ _ _ _ _ _ _ _ _ της πίστης μας.
Καταγόταν από τη Λ _ _ _ _ _ _ _.
Πηγαίνουμε στον _ _ _ Υ _ _ _ _ _ _ μας για εξομολόγηση.
Ο άγιος προετοιμάστηκε Δ_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ ψυχωφελή βιβλία για να ενισχυθεί στο μαρτύριο.
Όταν ήρθε η Ω_ _ φώναξε : Χριστιανός, χριστιανός, χριστιανός είμαι!
Από τις άσχημες _ _Ρ _ _ _ παρασύρθηκε
Ο άγιος μαρτύρησε στην _ _ _ _ Ο της Μικράς Ασίας.
Κάνουμε _ _ Σ_ _ _ _ για να δυναμώσουμε στους πειρασμούς.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 17

Ο άγιος Μελίτων
Ο Άγιος Μελίτων ήταν ένας από τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, οι οποίοι μαρτύρησαν στη Σεβάστεια της Μικράς Ασίας στις αρχές του Δ’ αιώνα. Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από διάφορες περιοχές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και υπηρετούσαν στην ίδια στρατιωτική μονάδα, όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Λικίνιος, γύρω στο 320 μ. Χ. Είχε υπογραφεί το διάταγμα της ανεξιθρησκίας στη Δύση, από τον Μ. Κωνσταντίνο, αλλά στην Ανατολή ο διωγμός συνεχιζόταν. Απαιτήθηκε από τους Τεσσαράκοντα να θυσιάσουν στα είδωλα, όμως αυτοί αρνήθηκαν. Έτσι ο Έπαρχος της Σεβάστειας, Αγρικόλας τους συνέλαβε και προσπάθησε να τους καλοπιάσει με επαίνους, τάζοντάς τους, παράλληλα, αμοιβές και αξιώματα, σε περίπτωση που θα θυσίαζαν στα είδωλα και θα απαρνιόντουσαν την πίστη τους. Εκείνοι όμως αρνήθηκαν να αλλάξουν την πίστη τους.
Ο Αγρικόλας κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να τους μεταπείσει. Έτσι, διέταξε να τους βασανίσουν. Αφού τους κράτησε κλεισμένους σε σκοτεινή και υγρή φυλακή για πολλές μέρες, τους οδήγησε στην παγωμένη λίμνη που βρισκόταν έξω από την πόλη της Σεβάστειας και τους άφησε εκεί γυμνούς και εκτεθειμένους μια ολόκληρη νύχτα στο φοβερό κρύο, να πεθάνουν μέσα σε φοβερούς πόνους από τα κρυοπαγήματα. Για να κάνει επίσης πιο επώδυνο το μαρτύριό τους, σε μικρή απόσταση από τη λίμνη άναψε ένα θερμό λουτρό ώστε στη θέα του και μόνο να δειλιάσουν οι μάρτυρες και να εγκαταλείψουν τη λίμνη.
Όλη τη νύχτα οι Άγιοι Τεσσαράκοντα ενίσχυαν ο ένας τον άλλο με παρηγορητικά και θεόπνευστα λόγια: «Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος». Όμως μέσα στη νύχτα, ένας από τους μάρτυρες, μπροστά στη θέα του θερμού λουτρού, δείλιασε και εγκατέλειψε τη λίμνη. Όταν έφτασε στα σκαλοπάτια του λουτρού, το σώμα του, το οποίο, λόγω του ψύχους ήταν σχεδόν νεκρό, στην πρώτη επαφή του με το θερμό αέρα, ο οποίος έβγαινε μέσα από το λουτρό, δεν άντεξε και ξεψύχησε. Το γεγονός αυτό γέμισε με θλίψη τις ψυχές των υπολοίπων μαρτύρων, οι οποίοι με μεγάλη αγωνία προσευχήθηκαν στο Θεό να τους ενισχύσει, για να υπομείνουν μέχρι τέλος το μαρτύριο.
Εκείνη τη στιγμή πράγματι εμφανίστηκε στον ουρανό ο Χριστός και μαζί σαράντα ολόχρυσα στεφάνια, τα οποία χαμήλωσαν και εκάθησαν πάνω στα κεφάλια των Αγίων Μαρτύρων, δίνοντάς τους απερίγραπτη παρηγοριά και ουράνια ευφροσύνη και χαρά. Το τεσσαρακοστό όμως στεφάνι, επειδή δεν είχε τόπο να σταθεί, έμεινε μετέωρο στον αέρα. Το στεφάνι, που εξακολουθούσε να μένει μετέωρο, είδε ο ρωμαίος δεσμοφύλακας, ο Αγλάιος, ο οποίος, αν και ειδωλολάτρης, κατανόησε ότι το ουράνιο εκείνο στεφάνι για το μάρτυρα που λιποτάκτησε θα μπορούσε να γίνει δικό του εκείνη τη στιγμή, αν το ήθελε. Έτσι με τη δύναμη και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, πέταξε τα ρούχα του και μπήκε στη λίμνη, φωνάζοντας: «είμαι καί εγώ χριστιανός»! Το γεγονός αυτό γέμισε με μεγάλη χαρά τις ψυχές των Αγίων Μαρτύρων, οι οποίοι δόξασαν το Θεό για τα μεγάλα και θαυμαστά έργα Του.
Την άλλη μέρα το πρωί, οι δεσμοφύλακες πήραν τους Αγίους Τεσσαράκοντα και τους έσπασαν χέρια και πόδια. Ο έπαρχος ζήτησε να μην πειράξουν μόνο τον Μελίτωνα, γιατί ήταν ο μικρότερος από όλους (δεκαπέντε χρονών) και έλπιζε ότι θα τον έκαναν να αλλάξει γνώμη. Τον παρέδωσαν μάλιστα στη μητέρα του, η οποία καθόλη τη διάρκεια της νύχτας είχε παρακολουθήσει μαζί με άλλους χριστιανούς το μαρτύριο του παιδιού της, γιατί φοβόταν μήπως και λόγω του νεαρού της ηλικίας και της αγάπης προς την ζωή, δειλιάσει.
Συνέβη όμως τότε κάτι το απροσδόκητο και απίστευτο. Η γενναία εκείνη μάνα πήρε στους ώμους της το παιδί της, τον άγιο Μελίτωνα, και άρχισε να τρέχει για να προλάβει τους δημίους, οι οποίοι είχαν ήδη φορτώσει στην άμαξα τους Αγίους Τεσσαράκοντα και τους έπαιρναν για να τους κάψουν. Η μητέρα δεν ησύχασε παρά μόνο όταν τοποθέτησε πάνω στην άμαξα μαζί με τα άλλα σώματα των μαρτύρων και το σώμα του δικού της παιδιού. Οι δήμιοι έκαψαν τα σώματα των Αγίων και τα λείψανα τα έριξαν σ’ ένα ποτάμι! Τρείς μέρες αργότερα οι άγιοι εμφανίστηκαν σε όνειρο στον επίσκοπο των χριστιανών της Σεβαστείας Πέτρο και του υπέδειξαν το σημείο στο οποίο βρίσκονταν τα άγια λείψανά τους. Εκείνος με τη βοήθεια μερικών χριστιανών περισυνέλεξε με ευλάβεια και τα ιερά λείψανα των Αγίων Τεσσαράκοντα. Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Μελίτωνα και των υπόλοιπων τεσσαράκοντα Μαρτύρων στις 9 Μαρτίου κάθε χρόνο.

Ερμηνευτικά Σχόλια
εκείνοι όμως αρνήθηκαν να αλλάξουν την πίστη τους: Τόση ήταν η αγάπη των μαρτύρων για το Χριστό, που τίποτα δεν μπορούσε να τους δελεάσει. Ήξεραν καλά ότι η επίγεια ζωή δεν είναι παντοτινή, με το Χριστό όμως θα ζούσαν στην αιωνιότητα. Με αυτές τις σκέψεις και την θερμή αγάπη για το Χριστό προχωρούν όλοι μαζί, ενωμένοι με θάρρος και πίστη.
ενίσχυαν ο ένας τον άλλο με παρηγορητικά και θεόπνευστα λόγια: οι μάρτυρες, παρά τον πόνο που ένιωθαν, όχι μόνο δεν παραπονιόνταν, αλλά προσπαθούσε ο ένας να βοηθήσει και να στηρίξει τον άλλο τις δύσκολες αυτές στιγμές. Αυτή είναι η πραγματική φιλία, να αγαπάς τους φίλους σου τόσο, ώστε, ακόμα κι αν υποφέρεις, να σκέφτεσαι και τις δικές τους δυσκολίες. Σε μια αληθινή παρέα φίλων ο ένας στηρίζει τον άλλο και στις καλές και στις δύσκολες στιγμές.
ένας από τους μάρτυρες...δείλιασε: Ο ένας που έφυγε από την πίστη, δεν πέτυχε τίποτε. Ούτε τη ζωή του γλίτωσε, αλλά έχασε τους φίλους του και τον Παράδεισο. Δεν αξίζει για λίγη χαρά, να θυσιάζουμε την παρέα, τη φιλία, όπως επίσης και την πίστη μας. Άλλωστε, και η χαρά αυτή πρόσκαιρη είναι.
εμφανίστηκε στον ουρανό ο Χριστός και μαζί σαράντα ολόχρυσα στεφάνια: βλέπουμε ότι ο Χριστός ήταν παρών, ήταν εκεί αμέσως για να τους πάρει κοντά του δίνοντας τους χαρά, παρηγοριά και αγάπη. Μέσα από αυτό βλέπουμε, ότι κάθε θυσία μας και κάθε προσπάθεια μας τη γνωρίζει ο Θεός, είτε μικρή, είτε μεγάλη, και κάποια στιγμή μας ανταποδίδει.
Ο δεσμοφύλακας…μπήκε στη λίμνη, φωνάζοντας, «είμαι και εγώ χριστιανός!»: Γνωρίζει ο Θεός την κατάλληλη στιγμή για τον καθένα στη ζωή μας. Μέσα από αυτό το παράδειγμα, είναι καλό να γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν πρέπει να κατακρίνουμε κάποιον για τη ζωή που κάνει, γιατί κάποια στιγμή που δεν θα τη γνωρίζουμε, ο Θεός θα του δώσει την ευκαιρία να μετανοήσει και να αλλάξει ζωή, όπως έγινε και με αυτόν τον δεσμοφύλακα, για τον οποίο ήξερε ότι η καρδιά του ήταν έτοιμη να πιστέψει εκείνη τη στιγμή και για αυτό του επέτρεψε να δει το Χριστό και τα στεφάνια.
Το γεγονός αυτό γέμισε με μεγάλη χαρά... για τα μεγάλα και θαυμαστά έργα Του: οι μάρτυρες χαίρονται όταν βλέπουν τον δεσμοφύλακα να μπαίνει στην παρέα τους και να γίνεται Χριστιανός. Η αγάπη στο Χριστό ενώνει τους ανθρώπους περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.
Τον παρέδωσαν μάλιστα στη μητέρα του... και το σώμα του δικού της παιδιού: Τι παράδειγμα μητέρας ήταν αυτή η γυναίκα. Είχε τόση πίστη και αγάπη για το Χριστό και η ίδια, ώστε προτίμησε ο γιός της να πεθάνει, παρά να ζήσει τη ζωή του μακριά από τον Χριστό.
Η μνήμη τους εορτάζεται την 9η Μαρτίου: Θυμόμαστε τους μάρτυρες αυτούς σαν παραδείγματα της πίστης και της αγάπης τους προς το Χριστό, αλλά και αγάπης και φιλίας μεταξύ τους. Μια τέτοια παρέα είναι η Εκκλησία, μια παρέα ανθρώπων που θέλουν να αγαπούν το Χριστό και ο ένας τον άλλο. Καμιά φορά αυτό είναι δύσκολο, αλλά δεν πρέπει να τα παρατάμε, όπως ο μάρτυρας που δείλιασε και βγήκε από τη λίμνη. Η αγάπη μας προς το Χριστό και τους άλλους σημαίνει ότι χρειάζεται να κάνουμε θυσίες, όμως ο Θεός μας βοηθάει. Εδώ χρειάζεται να θυμόμαστε από την μικρή μας ηλικία το πόσο σπουδαίο είναι να έχουμε παρέα που αγαπά το Χριστό. Παρέα που μιλά για το Χριστό. Παρέα που μας ενώνει. Τέτοια είναι η παρέα της Εκκλησίας και η παρέα του κατηχητικού. Ας μην την ξεχνάμε!

Ερωτήσεις
1. Γιατί οι Άγιοι Τεσσαράκοντα αρνήθηκαν να αλλάξουν την πίστη τους;
2. Τι έχασε ο μάρτυρας που εγκατέλειψε τη λίμνη;
3. Γιατί η μητέρα του Μελίτωνα δεν έσωσε το γιό της, αλλά τον παρέδωσε στους δεσμοφύλακες ξανά;
4. Εμείς σε τι μπορούμε να μοιάσουμε στους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες;
5. Πόσο σπουδαίο είναι να ζούμε την παρέα της Εκκλησίας και του κατηχητικού;

Συμπέρασμα: Είναι ωραίο όταν η πίστη στο Θεό γίνεται αφορμή και άλλοι άνθρωποι να έρθουν κοντά στο Θεό και να γίνουν μια όμορφη παρέα.



Βρες 7 από τα ονόματα των μαρτύρων στο κρυπτόλεξο…
Φ Σ Α Κ Ε Ρ Δ Ω Ν Γ
Ε Η Ψ Κ Α Κ Ξ Ι Ε Α
Υ Λ Η Σ Υ Χ Ι Ο Σ Ι
Τ Θ Α Ξ Ε Ι Η Σ Ρ Ο
Υ Σ Φ Α Σ Ο Ο Ρ Τ Σ
Χ Δ Ι Ι Ζ Κ Γ Β Υ Ε
Ι Ω Ρ Ο Σ Λ Α Ω Θ Ζ
Ο Ν Β Ι Α Ε Τ Ι Ο Σ
Σ Μ Ρ Ξ Β Γ Φ Μ Ν Β
Χ Π Χ Ο Υ Α Λ Η Σ Χ

Αγγίας, Αγλάιος, Αειθαλάς, Αέτιος, Αθανάσιος, Ακάκιος, Αλέξανδρος, Βιβιανός, Γάιος, Γοργόνιος, Γοργόνιος, Δομετιανός ή Δομέτιος, Δόμνος, Εκδίκιος, Ευνοϊκός, Ευτύχιος, Ηλιάδης ή Ηλίας, Ηράκλειος, Ησύχιος, Θεόδουλος, Θεόφιλος, Ιωάννης ή Κάνδιδος, Κλαύδιος, Κύριλλος, Κυρίων, Λεόντιος, Λυσίμαχος, Μελίτων, Νικόλαος, Ξανθίας, Ουαλέριος, Ουάλης, Πρίσκος, Σακερδών ή Σακεδών, Σεβηριανός, Σισίνιος, Σμάραγδος, Φιλοκτήμων, Φλάβιος και Χουδίων.