ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

 

Δευτέρα 1 -  Κυριακή 7 Μαρτίου 2021

 Δευτέρα 1 Μαρτίου 2021:

7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία και   Αγιασμός Πρωτομηνιάς.

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2021

3.45 - 4.15 μ.μ. Τρισάγια στο Κοιμητήριο

4.30 μ.μ. Εσπερινός, Κανόνας Κεκοιμημένων και Τρισάγιο στο Κοιμητήριο

 

Σάββατο 6 Μαρτίου 2021 (Ψυχοσάββατο):

7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία και μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους.

5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 Κυριακή 7 Μαρτίου 2021 (της Απόκρεω):

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

è Την παρούσα εβδομάδα 1 – 7 Μαρτίου νηστεύουμε κανονικά την Τετάρτη και την Παρασκευή.

è Κοινός δίσκος θα ετοιμαστεί για το Ψυχοσάββατο της Αποκριάς, 6 Μαρτίου 2021. Συμμετοχές στους επιτρόπους ή στο Φούρνο. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Τίποτε δεν θα αφήσω να με κυριέψει”

                                      “Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐ πάντα μοι συμφέρει. Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος” (Α᾽ Κορ. 6, 12)

“Όλα μου επιτρέπονται. Σωστά. Όλα όμως δεν είναι προς το συμφέρον. Όλα μου επιτρέπονται, εγώ όμως δεν θα αφήσω τίποτε να με κυριέψει”

 “Τίποτε δεν θα αφήσω να με κυριέψει”. Μία αποστολική φράση που σήμερα έχουμε λησμονήσει το βαθύτερο περιεχόμενό της. Την βλέπουμε στην προοπτική του Άλλου. Δεν θα αφήσω κανέναν να με κυριεύσει. Το λέει ο έφηβος στους γονείς του. Ο μαθητής στον δάσκαλο. Ο ψηφοφόρος στον πολιτικό. Ο ντόπιος στον ξένο. Ο εργαζόμενος στον προϊστάμενο. Ο άντρας στην γυναίκα και η γυναίκα στον άντρα. Ο επιστήμονας στον χρηματοδότη.Ο άνθρωπος στον Θεό. Κάθε ανθρώπινη σχέση σήμερα ξεκινά από το δίπολο εξουσία-υποταγή. Θεωρούμε ότι στην σχέση πρέπει κάποιος να υπερτερεί και αυτός θα είμαι εγώ. Δεν μπορώ να επιτρέψω στον άλλον να με εξουσιάσει, γι΄ αυτό ακόμη και για τη μικρότερη διακονία που θα προσφέρω πρέπει να υπάρξει αναγνώριση, είτε αμοιβή υλική ή κοινωνική. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι τείνουμε να μην θέλουμε δεσμεύσεις. Να μην θέλουμε να χτίσουμε κάτι που θα κρατήσει “για πάντα”, διότι νιώθουμε έτσι ότι θα χάσουμε άλλες ευκαιρίες στην ζωή μας για κάτι διαφορετικό, για κάτι που δικαιούμαστε.

“Τίποτε δεν θα αφήσω να με κυριέψει”. Ο λόγος του αποστόλου Παύλου όμως δεν αναφέρεται τόσο στους ανθρώπους, για τους οποίους ο απόστολος των Εθνών βλέπει ότι μόνο στην προοπτική της αγάπης μπορεί να συνυπάρξουν, με την ανοχή, με την παραίτηση από τα δικαιώματα προκειμένου να μην σκανδαλίζεται ο άλλος, με την θυσία του θελήματος και τελικά του εαυτού. Ο αποστολικός λόγος έχει να κάνει με την εσωτερική μας υποταγή σε ένα θέλημα που γίνεται αντίθεο. Έχει να κάνει με τα πάθη μας. Τα ονοματίζει: είναι η επιβίωση διά της τροφής που γίνεται γαστριμαργία και είναι η χαρά και η ευχαρίστηση διά του σώματος που γίνεται πορνεία. Η τροφή και το σώμα θεοποιούνται. Η τροφή και το σώμα γίνονται οι εξουσιαστές της ύπαρξής μας. Και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, μετατρεπόμαστε σε όντα που δεν βλέπουμε πιο πέρα από την ενασχόληση με το φαγητό και την απόλαυσή του, αλλά και την θήρευση της ηδονής του σώματος, καθιστώντας όποιον μπορεί να μας την προσφέρει αντικείμενο. 

“Τίποτε δεν θα αφήσω να με κυριέψει”. Το φαγητό είναι απαραίτητο για τον άνθρωπο. Σήμερα όμως, όπως και στις κοινωνίες που είχαν χαρακτήρα ηδονιστικό, το φαγητό από στοιχείο συνάντησης των ανθρώπων και συντήρησής τους στην ζωή, έχει γίνει  αυτοσκοπός. Επενδύουμε πολύ χρόνο στο πώς θα οργανώσουμε την μαγειρική μας. Διαβάζουμε βιβλία, περιοδικά, κείμενα στο Διαδίκτυο, παρακολουθούμε εκπομπές, αναζητούμε εστιατόρια με κάτι το διαφορετικό για να ικανοποιήσουμε την γαστριμαργία μας, να αισθανθούμε την απόλαυση του φαγητού και των όσων το συνοδεύουν, ξοδεύουμε πολλά χρήματα για να αγοράσουμε προϊόντα καταναλωτικά, τα οποία δεν έχουν αξία ούτε θρεπτική ούτε κάνουν καλό στο σώμα μας. Έχουμε υποκαταστήσει την νηστεία και την ασκητικότητα στην τροφή με ιδέες κινημάτων που προέρχονται από την ανατολή, ότι δεν τρώμε κρέας και ζωικά προϊόντα, όχι γιατί κάνουμε μία μικρή ή μεγάλη άσκηση, αλλά διότι τα ζώα είναι ιερά και δεν δόθηκαν ως τροφή στον άνθρωπο, αφήνοντας να υπολανθάνει μία αντίληψη ότι είναι ανθρώπινες μετενσαρκώσεις που δεν δικαιούμαστε να τις καταναλώνουμε ως τροφή.

“Τίποτε δεν θα αφήσω να με κυριέψει”. Η σχέση με τον συνάνθρωπο είναι απαραίτητη για να μοιραστούμε την αγάπη. Ιδίως ο έρωτας είναι η ευλογία του Θεού που οδηγεί στην κατ’ οίκον εκκλησία, την οικογένεια, την αλληλοβοήθεια του άντρα και της γυναίκας, την συμπόρευση στην οδό της σωτηρίας, στην παρηγοριά για τις δυσκολίες της ζωής, στο απόλυτο μοίρασμα ψυχών και σωμάτων, στην ενότητα της αγάπης που περιλαμβάνει τον σύνολο άνθρωπο. Σήμερα, όμως, για μια ακόμη φορά, η κοινωνία μας έχει μετατραπεί σε ηδονιστική κοινωνία. Ο έρωτας έχει ταυτιστεί με το σώμα και όχι με την συνάντηση των ανθρώπων ως προσώπων. Ο άλλος γίνεται αντικείμενο προς ευχαρίστηση. Χωρίς δέσμευση, χωρίς διάρκεια, χωρίς ευθύνη. Κι αν δεν θέλει ή δεν μπορεί να με ευχαριστήσει, ο εικονικός πολιτισμός μας έχει βρει υποκατάστατα την πορνογραφία ιδίως στο Διαδίκτυο, το χτίσιμο με τις εικόνες τρισδιάστατων και παραπάνω πραγματικοτήτων στις οποίες υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι απολαμβάνεις σωματικά μία εικόνα σώματος, ώστε να εκτονώνεσαι, χωρίς να χρειαστεί να νοιαστείς και να αγαπήσεις. Και η πορνεία έχει κυριαρχήσει ως λογισμός, ως λόγος, ως θέμα συζήτησης, ως στόχος σε μικρότερους και μεγαλύτερους, αποθεώνοντας το “θέλω να περνάω καλά”.

“Τίποτε δεν θα αφήσω να με κυριέψει”. Ο αποστολικός λόγος δείχνει ότι αφήνοντας την τροφή και το σώμα να μας κυριεύουν διά της ευχαρίστησης που μας παρέχουν, υποτασσόμενοι σε έναν πολιτισμό που βρήκε τον τρόπο να παρακάμψει την διάθεσή μας να είμαστε ελεύθεροι, μη στοχεύοντας σ’ αυτό που μπορούμε να σκεφτούμε, αλλά στις ανάγκες μας που εύκολα θολώνουν την κρίση μας, δίνοντάς μας την αίσθηση ότι δεν υποτασσόμαστε σε πρόσωπα που η εξουσία τους φαίνεται άμεσα, μας παγιδεύει συνεχώς στα πάθη και δεν μας αφήνει να είμαστε ελεύθεροι. Κάποιοι θεωρούν πως αυτό πρέπει να κάνει ο άνθρωπος. Να μείνει στα πάθη και “δεν πειράζει”. Όμως έχουμε πλαστεί για μιαν άλλη πορεία. Πορευόμαστε στο “για πάντα” και όχι στο “εδώ και τώρα”. 

 Η Εκκλησία μας καλεί να διαλέξουμε!

 

 

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ ΑΠΟΚΡΕΩ 2021

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2021:

3.45 μ.μ. Τρισάγιο στο Κοιμητήριο

4.15 μ.μ. Τρισάγιο στο Κοιμητήριο

4.30 μ.μ. Εσπερινός, Κανόνας των Κεκοιμημένων και Τρισάγιο στο Κοιμητήριο.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2021:

7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία και Μνημόσυνο για τους Κεκοιμημένους.

E Για την αποφυγή συνωστισμού την Παρασκευή θα διαβάσουμε περισσότερες φορές με χρονική απόσταση.

E Κοινός δίσκος θα προετοιμαστεί για το Ψυχοσάββατο. Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν, ας συνεννοηθούν με τις κυρίες Αργυρώ (2421080084) ή Ευδοκία (2421066442). 

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 149 - Φεβρουάριος 2021

 

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ο ένας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα, για να κατέβουν υγρά από τα πνευμόνια του. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.

Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στο «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μιας ώρας που μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και το χρώμα του κόσμου εκεί έξω…

Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά, ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Νέοι έκαναν την βόλτα τους ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μπορούσες να δεις μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης στο βάθος.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσιες λεπτομέρειες, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μια παρέλαση που περνούσε.

Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική, μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του, καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.  Μέρες, βδομάδες πέρασαν...

Ένα πρωί, που η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερό για το μπάνιο τους, αντίκρισε το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του. Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή και, εφ’ όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.

Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα, να δει για πρώτη του φορά τον έξω κόσμο. Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο, δίπλα στο κρεβάτι. Αντίκρισε έναν λευκό τοίχο...

Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι μπορεί να ανάγκασε τον συγχωρεμένο συγκάτοικό του να περιγράφει τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.

Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο! Πρόσθεσε: «Ίσως ήθελε απλώς να σου δώσει θάρρος».

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Είναι αναντίρρητο γεγονός πως οι άνθρωποι αντιδρούμε με διαφορετικό τρόπο στα διάφορα ερεθίσματα που λαμβάνουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που επίτηδες αποφεύγουν να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, θεωρώντας ότι όλα είναι καλά, γιατί δεν θέλουν να αναλάβουν ευθύνες-ζουν στον δικός τους κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι που εξετάζουν τα δεδομένα, θετικά και αρνητικά, αγωνίζονται να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και ζητούν και τη σύμπραξη των άλλων, αλληλοϋποστηριζόμενοι. Υπάρχουν, τέλος, και κάποιοι που βλέπουν μόνο τα μελανά σημεία και απογοητεύονται μη θέλοντας να προσπαθήσουν, οδυρόμενοι για τα δεινά.      

Ζώντας για έναν σχεδόν χρόνο πρωτόγνωρες καταστάσεις, καλούμαστε να εντάξουμε τον εαυτό μας σε μία από τις παραπάνω ομάδες. Τί θέλουμε να είμαστε; Αιθεροβάμονες, μαχητές ή παραιτημένοι;

Ο τυφλός πρωταγωνιστής της ιστορίας μας  αγωνιζόταν να ξεπεράσει τη δική του αδυναμία και να δίνει ελπίδα, θάρρος, κουράγιο στο συγκάτοικό του. Περιέγραφε αυτά που η ψυχή του είχε, ως θέα από το παράθυρο του δωματίου. Δεν έμενε στα σκοτάδια των τυφλών ματιών του και δεν θρηνούσε την «κατάντια» του!  Έπαιρνε χαρά από τη χαρά που έδινε! Έκανε τον εαυτό του παράθυρο ελπίδας, παράθυρο προοπτικής ουρανού για τους άλλους!

Έτσι να πορευόμαστε και εμείς. Αγωνιζόμενοι παίρνοντας δύναμη από τη Χάρη του Θεού και βοηθώντας τους άλλους.

Υ.Γ. Ευτυχώς που το δωμάτιο είχε παράθυρο και έδινε αφορμή να σκέπτονται και όχι οθόνη τηλεόρασης…

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων!

Δικαιολογημένα το θέμα των ημερών μας είναι η σοβαρή οικονομική κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας. Γι' αυτό υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, ανησυχία, αγωνία, αγανάκτηση, σύγχυση, φόβος και άγχος. Οι καιροί είναι πράγματι χαλεποί. Σ' αυτή την κατάσταση καλούνται οι χριστιανοί να δώσουν τη μαρτυρία και την ομολογία τους.

Καταρρέουν κάστρα σαν πύργοι στην άμμο. Παγιδεύονται πλούσιοι, δημιουργούνται πολλά προβλήματα, ανατρέπονται ισορροπίες, γεννιούνται  πονηρές επιθυμίες κι εκμετάλλευση. Αυξάνεται η ανεργία, η αβεβαιότητα, η εγκληματικότητα, η παρανομία και η φτώχεια. Όλα αυτά φανερώνουν καθαρά την πνευματική νωθρότητα και πενία πολλών. Μακάρι το ισχυρό αυτό τσουνάμι να δημιουργήσει έγερση από τον λήθαργο, σεισμό προς εγρήγορση, ρωγμές προς επίγνωση, τομές για υπεύθυνες αποφάσεις.

Είναι ανάγκη να επανέλθει σύντομα η λησμονημένη αισιοδοξία, η
κρυμμένη ελπίδα, η χαμένη χαρά και η ποθητή ειρήνη.

Πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την πικρή δοκιμασία, την κουραστική στενοχώρια και τη φοβερή θλίψη κρύβεται το φιλόστοργο μάτι του Θεού. Η αφύπνιση από τη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού θα φέρει τον άνθρωπο στην πνευματική ενατένιση, την ορθή όραση, την εγνωσμένη μελέτη, στην απομάκρυνση του ψυχοφθόρου
άγχους. Ο άνθρωπος έχει πολλές και άγνωστες εσωτερικές δυνάμεις. Να μη λυγίζει εύκολα, μην πέφτει απερίσκεπτα, μη μένει κάτω, μην κυριεύεται από την απόγνωση.

Μάλιστα δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων.

Ο κόσμος προκαλεί και προσκαλεί συνεχώς στην κοινωνία της αφθονίας, του υπερκαταναλωτισμού, του κορεσμού και της πλησμονής. Η ζωή των πολλών είναι φιλοχρήματη, φιλόσαρκη, φιλήδονη και φιλόϋλη. Η κοινωνία κατάντησε αισθησιοκρατούμενη και λατρεύουσα υπερβολικά τη σάρκα. Έχει δυστυχώς επέλθει μια τρομερή σύγχυση, μία πονηρή παγίδευση, μία αποτελμάτωση και νάρκωση μόνο στα επίγεια αγαθά. Δεν υπάρχουν στοιχεία αφύπνισης, αντίστασης, δυναμικής αντιμετώπισης, μεταστροφής και μετάνοιας.

Γι' αυτό και η οικονομική κρίση ενοχλεί τόσο μα τόσο πολύ. Δεν αντιμετωπίζεται σαν μια σημαντική ευκαιρία για μία ουσιαστική αλλαγή. Το ευαγγέλιο συνεχώς μιλά για άσκηση, εγκράτεια, απλότητα, λιτότητα και ελεημοσύνη. Μιλά για σταυρό, για θλίψη, για καρτερία, για μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Θεό. Τώρα είναι η ώρα να φανεί η πίστη, να δοθούν εξετάσεις, να κριθεί η γνησιότητα της πίστεως του καθενός. Να μη μένει σε λόγια. Στους πειρασμούς, στις δοκιμασίες, στις θύελλες φαίνεται έμπρακτα το πιστεύω μας. Ο πόνος φανερώνει τη νόσο. Ο πόνος μπορεί να γίνει ιατρός. Είναι ανάγκη να πονέσουμε, για να συμπονέσουμε. Ο πόνος, είναι αλήθεια, μπορεί να μαλακώσει τον άνθρωπο και να γίνει ευλογία και μπορεί να τον σκληρύνει και να γίνει γι αυτόν μαρτύριο, βάσανο ή κατάρα. Όπως λένε, οι θερμές ακτίνες του ήλιου λιώνουν το κερί και σκληραίνουν τη λάσπη. Έχει ιδιαίτερη σημασία η ελεύθερη βούληση του κάθε ανθρώπου. Είναι πολλοί οι λόγοι που θα έπρεπε ο άνθρωπος να αγωνίζεται συνεχώς και ανυποχώρητα. Η απελπισία είναι ανεπίτρεπτη. Η υπομονή είναι πάντοτε απαραίτητη. Δεν είμαστε μόνοι αγωνιζόμενοι στη ζωή. Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται, λέει σωστά ο λαός μας. Φουρτούνα, συννεφιά, μπόρα είναι και θα περάσει. Ξεφύγαμε κι εμείς απρόσεκτα. Καιρός να επιστρέψουμε πιο συνετά στην ευθεία, στο μέσον, το μέτρο, τη μετρημένη ζωή. Είναι μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία σημαντική.

 (Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» 5 Ιουνίου 2011)

 

Ο μακαριστός π. Μωϋσής  έγραψε το παραπάνω άρθρο για την οικονομική κρίση του 2010. Δυστυχώς, δεν αλλάξαμε όμως. Ξαφνιαζόμαστε για τα σκάνδαλα στο χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου, απορούμε για οικονομικές συναλλαγές φαρμακευτικών εταιρειών, κατακρίνουμε τους εμπόρους ναρκωτικών, αισθανόμαστε αποτροπιασμό για τις συμμορίες ανηλίκων - όλα από την επικαιρότητα των ημερών-  σα να μην τα ξέρουμε, να μην τα φανταζόμαστε! Ενώ, αν δεν τα δοκιμάσαμε τα ζηλέψαμε, αν δεν τα επιθυμήσαμε τα ανεχθήκαμε, αν δεν τα επιδοκιμάσαμε τα αποδεχθήκαμε! Τί προβάλλουν τα δημοφιλή reality shows;  Γι΄ αυτό και φταίμε όλοι μας για το κατάντημα της κοινωνίας μας. Γι΄ αυτό και ο Θεός επιτρέπει νέες δοκιμασίες, για να μετανοήσουμε, να επιστρέψουμε σ΄ Αυτόν!

Οι πνευματικοί νόμοι λένε πως όσο εμμένουμε στη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού, τόσο θα δεχόμαστε επισκέψεις αφύπνισης, ισχυρότερες κάθε φορά. Στῶμεν καλῶς!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ

Δευτέρα 22 -  Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021 (Αγίου Ρηγίνου):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021:

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021 (του Ασώτου):

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

è Την παρούσα εβδομάδα 22 – 28 Φεβρουαρίου τρώμε ακόμη και κρέας την Τετάρτη και την Παρασκευή.

 

è Κοινός δίσκος θα ετοιμαστεί για το Ψυχοσάββατο της Αποκριάς, 6 Μαρτίου 2021. Συμμετοχές στους επιτρόπους ή στο Φούρνο.

Τα Ιερά Γράμματα

 

Ἀπό βρέφους τά ἱερά γράμματα οἶδας, τά δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διά πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ίησοῦ» (Τιμ. Β’, 3, 15)

«Και μη λησμονείς ότι από τη βρεφική σου ηλικία γνωρίζεις τη Γραφή που μπορεί να σε κάνει σοφό οδηγώντας σε στη σωτηρία διά της πίστεως στον Ιησού Χριστό»

           Μία από τις πιο ωραίες φράσεις που ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί για τον λόγο του Θεού είναι «τα ιερά γράμματα». Η έννοια του ιερού είναι μία έννοια ξεπερασμένη για τους καιρούς μας. Σχετίζεται με το απόλυτο, το μεταφυσικό, αυτό που έχει τον χαρακτήρα της αυθεντίας. Είναι πρόσωπο, ιδέα, αξία, τρόπος που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και χρήζει απόλυτου σεβασμού. Ιερά είναι τα πρόσωπα της θρησκείας. Ιερά είναι τα σύμβολα και οι τελετές της θρησκείας. Ιερά είναι τα πρόσωπα τα οποία θυσιάζουν την ζωή και την ύπαρξή τους για το καλό των άλλων. Ιερότητα υπάρχει στις γιορτές και τις θρησκευτικές και τις εθνικές. Στα ιερά δεν ασκούμε κριτική. Τα αποδεχόμαστε ή τα απορρίπτουμε. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε ή να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτά. Το να θεωρούμε όμως ότι έχουμε το δικαίωμα να τα «απο-ιεροποιήσουμε» από την ιερότητά τους είναι κάτι που μαρτυρεί πολλαπλή ασέβεια, ενώ ταυτόχρονα μας οδηγεί σε έναν θρίαμβο εγωκεντρισμού, ότι δεν μας χρειάζεται Θεός για να έχουμε νόημα ζωής, αλλά θεός είναι το «εγώ» μας.

            Προφανώς και αλλάζει το τι είναι ιερό και τι όχι στους αιώνες. Ιεροί ήταν οι ναοί των ειδώλων. Ιεροί ήταν και οι θεοί των ειδωλολατρών. Όταν επικράτησε ο χριστιανισμός, άλλαξε ο Θεός στον οποίο ο κόσμος πίστευε, εγκαταλείφθηκαν τα ιερά της προηγούμενης θρησκείας, χτίστηκαν καινούργιοι ναοί. Όμως οι ναοί, αν και εγκαταλείφθηκαν, δεν μετετράπησαν σε χώρους ακυρωτικούς των σκοπών τους. Ας θυμηθούμε ότι ο Παρθενώνας παρέμεινε ναός, μόνο που άλλαξε ο Θεός ο οποίος λατρεύονταν. Συχνά στοιχεία των ερειπωμένων ναών των ειδώλων ενσωματώθηκαν σε νέους ναούς, χριστιανικούς αυτή τη φορά. Κανείς χριστιανός δεν θεώρησε υγιές να μετατρέψει τον ναό των ειδωλολατρών σε κατάστημα, χώρο διασκέδασης, κατοικία. Ακόμη κι αν δε θεωρούσε τους θεούς που λατρεύονταν αληθινούς, δεν έπαυσε να βλέπει με σεβασμό τον χώρο. Γι’ αυτό και διασώθηκαν τα αρχαία μνημεία σε πάμπολλες περιοχές της Ευρώπης, διότι η πίστη ανέκαθεν είχε έναν σεβασμό. Όπου μάλιστα υπήρξαν παρεκτροπές, αυτές δεν ευλογήθηκαν και δεν έγιναν αποδεκτές ως διδασκαλία και τρόπος της Εκκλησίας.

            Ο  καιρός μας σήμερα έχει αφήσει κατά μέρος τη θρησκευτική ή θεσμική ιερότητα. Στην Ευρώπη, σε συνέχεια της συμπεριφοράς των άθεων καθεστώτων του πρώην σιδηρού παραπετάσματος, τα οποία γκρέμισαν ναούς, τους μετέτρεψαν σε χώρους διασκέδασης,  σε αποθήκες και άλλα δίνοντάς τους στον λαό που δήθεν απελευθερώθηκε από την κυριαρχία «του όπιου των λαών», έχουμε σήμερα την πώληση ναών που οι χριστιανικές Εκκλησίες και ομολογίες δεν μπορούν να συντηρήσουν λόγω έλλειψης πιστών, και μετατροπή τους σε χώρους διασκέδασης, κινηματογράφους, ξενοδοχεία. Στην Ευρώπη και εσχάτως στην πατρίδα μας οι κάθε λογής αθεϊστικές κοινότητες διεκδίκησαν και διεκδικούν μία νέα ιερότητα: αυτή της «πολιτικής ορθότητας», στην οποία ο σεβασμός του δικαιώματος ελευθερίας, αυτοδιάθεσης, απιστίας του άλλου οδηγεί σε περιορισμό του δικαιώματος έκφρασης των πολλών. Επειδή κάποιοι δεν πιστεύουν, οι χριστιανοί πρέπει να περιορίσουν την δημόσια έκφραση της πίστης τους με τις γιορτές και τους στολισμούς και την λατρεία του Θεού, να διαρραγεί η σύνδεση της πίστης με την εκπαίδευση. Επειδή έρχονται ετερόθρησκοι και η κοινωνία μας έχει οδηγηθεί στην πολυπολιτισμικότητα, πρέπει να αυτολογοκριθούμε ως προς το τι θεωρείται δημόσια ιερό για να μη θιγούν. Επειδή κάποιοι συνάνθρωποί μας έχουν διαφορετικές επιλογές σε ό,τι αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ενδυμασία, τις συνήθειες, την αντίληψη για την ζωή, απαγορεύεται η κριτική διότι τους προσβάλλει και γίνεται δήθεν αφορμή ρατσισμού.

            Για την Εκκλησία όμως η έννοια του ιερού θα παραμείνει αδιαλώβητη. Ο λόγος του αποστόλου Παύλου είναι ενδεικτικός. Το ιερό  καθιστά σοφό τον άνθρωπο. Του δίνει δηλαδή την δυνατότητα να γνωρίζει το σημαντικό, δηλαδή αυτό που νοηματοδοτεί την ζωή τόσο στον παρόντα χρόνο όσο και στην αιωνιότητα. Του δίνει την δυνατότητα να έχει οδοδείκτη για τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του, που περνά μέσα από την αλήθεια του Χριστού και του Ευαγγελίου, επομένως πλοηγό στην καθημερινότητα, όπως και στις κρίσεις της ζωής. Του δίνει την δυνατότητα να οργανωθεί στο συλλογικό με γνώμονα την αγάπη, να συμπεριλάβει τον άλλο όχι ως συμφέρον, αλλά ως συνοδοιπόρο, να ανεχτεί, να υπομείνει, να συνεργαστεί, να παλέψει για έναν κόσμο πιο δίκαιο και την ίδια στιγμή που δεν θα εξαντλεί το νόημά του στον μηδενισμό, αλλά θα βλέπει τα πάντα στο φως της ανάστασης και της αιωνιότητας. Αυτό συνεπάγεται τελικά την σωτηρία του ανθρώπου, δηλαδή την κατάκτηση εν Χριστώ του νοήματος που κάνει την ύπαρξη σώα, ακέραιη, πλήρη καθώς μόνο η αγάπη μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας αυθεντικά!

            Στην τυραννία της πολιτικής ορθότητας αντιτάσσουμε την ομορφιά του ιερού. Δεν προσβάλλουμε τους άλλους με το να ακολουθούμε Αυτόν που μας δίνει ταυτότητα και την Εκκλησία που μας αγιάζει και μας βοηθά να βρίσκουμε στον άλλο όχι τον εχθρό, τον ανταγωνιστή, αυτόν που θα δικαιώσει το εγώ μας, αλλά την ευκαιρία για προσφορά, για θυσία, για αγάπη. Δεν μας χρειάζεται ο νόμος της πολιτικής ορθότητας, όχι γιατί έχουμε ανάγκη να τονίζουμε μια  «ανωτερότητα» υποτιμώντας τους άλλους, αλλά διότι η ταυτότητά μας δίνεται προς διάλογο. Η διάκριση, η αγάπη, η ανοιχτότητα  καθιστούν τις διαφορές όχι αφορμή μίσους προς τον άλλο, αλλά ευκαιρία για προβληματισμό. Και η σχέση με τον Χριστό μας δίνει την ελπίδα που ξεπερνά τα όρια του χρόνου και του πολιτισμού.

            Καθώς ξεκινά το Τριώδιο, περίοδος στροφής στον εαυτό μας, μετανοίας και εξόδου στον άλλο και στον κόσμο ας ξαναπιάσουμε στα χέρια μας τα ιερά γράμματα. Την Αγία Γραφή. Τους λόγους των Πατέρων μας. Ας ξαναζήσουμε την κοινωνία της Εκκλησίας, με την ομορφιά των συμβόλων και των εορτών, ως αφορμή στροφής στο κοινοτικό, στο αγαπητικό, στο αιώνιο! Και ας μη φοβηθούμε την μοναχικότητα της επιλογής. Η αλήθεια παρηγορεί και λυτρώνει!

16 Φεβρουαρίου 2020

Άτιμε κορωναϊέ τι μας κάνεις! Από τις εξορμήσεις των κατηχητικών μας ομάδων. Πέρσι σα σήμερα.

 

Εικόνες από τα χιονισμένα Μελισσάτικα

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ

Δευτέρα 15 -  Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021 (Αγίας Φιλοθέης):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021:

5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Η σιωπή του Θεού!

 

«Ελέησόν με, Κύριε, Υιέ Δαυΐδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον»  (Ματθ. 15, 22-23)

« Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Αυτός δεν της απαντούσε λέξη.

 

                Σε μια εποχή που κάθε λόγος έχει και την απάντησή του για να δείξει ότι η αλήθεια δεν φοβάται, η σιωπή είναι ένδειξη, ουσιαστικά απόδειξη αδυναμίας, ήττας, ενοχής. Το να σιωπά ο Θεός στα αιτήματα, στους λόγους, στις προκλήσεις μας έναντί Του φαντάζει αδιανόητο. Αυτός ο Οποίος πιστεύουμε ότι είναι ο Παντοκράτορας, ο Δημιουργός, ο Ισχυρός, ο Εξουσιαστής να μην μιλά; Να μην εκπληρώνει το αίτημά μας; Να μην μας δίνει τη απάντηση στο «γιατί;» δεν πραγματοποιεί αυτό που του ζητάμε ή γιατί επιτρέπει να γίνεται ό,τι δεν επιθυμούμε; Δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Και αμφιβάλλουμε και για την ύπαρξή Του.

            Ο Θεός όμως, πολλές φορές σιωπά. Άλλοτε ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Ο Θεός αρνείται να παίξει τον ρόλο του υπερπροστατευτικού γονέα που έχει λύσεις για όλα, και επιλέγει να μας αφήνει να ματώνουμε, γιατί μπορούμε. Ο καθένας μας έχει τις δυνάμεις του, φανερές ή αφανέρωτες. Καλείται να τις ενεργοποιήσει. Δεν θα μπουσουλάμε για πάντα, αλλά πρέπει να περπατήσουμε. Κι αυτό μας αφήνει να κάνουμε ο Θεός. Σιωπώντας μας ενθαρρύνει να σηκωθούμε στα πόδια μας. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και για τα σωστά που μπορούμε να πράξουμε και για τα λανθασμένα, για τα οποία μπορούμε να μετανοήσουμε.

                Άλλοτε πάλι ο Θεός μας αφήνει να συνειδητοποιήσουμε τον δικό Του τρόπο για τον χρόνο. Εμείς ζητούμε εδώ και τώρα απάντηση, σημάδια. Εκείνος μας είπε ότι το σημείο του Ιωνά είναι η απάντηση σε πολλά από τα αιτήματά μας (Ματθ. 12, 38-42). Εμείς βλέπουμε το πρόσκαιρο, που είναι η κακία της Νινευί. Ο Θεός βλέπει το μακροπρόθεσμο που είναι η μετάνοια. Γι’  αυτό και δεν απαντά. Μας αφήνει να περιμένουμε, παρότι γνωρίζει ότι μέσα μας αναστατωνόμαστε. Μας δίνει όμως την ευκαιρία να καταλάβουμε ότι έχει αξία η προσμονή, όταν συνδυάζεται με την εμπιστοσύνη στον Θεό και την φανέρωση του θελήματός Του, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την φράση:  «δοκιμάζεται η πίστη μου».

Άλλοτε πάλι ο Θεός θέλει να ηττηθούμε και γι’  αυτό σιωπά. Θέλει ο εγωισμός μας να χάσει, για να ξαναδούμε το θέλημά Του, τις προτεραιότητες που η ζωή μας μαζί με Εκείνον καλείται να έχει, μας αφήνει να πάθουμε για να μάθουμε. Ο άνθρωπος δεν συμβιβάζεται με την ήττα, γιατί νομίζει τον εαυτό του καλύτερο, ικανότερο, δυνατότερο, εξυπνότερο. Θεωρεί ότι η ζωή του χρωστά και ότι σε κάθε επιλογή του η απάντηση θα πρέπει να είναι ΝΑΙ. Όμως ο Θεός μας αφήνει να χάνουμε, γιατί ακόμη και τα πιο όμορφα όνειρα κάποτε μας ξεστρατίζουν από την οδό της αλήθειας για μας. Την οδό της σωτηρίας. Την οδό της αγάπης. Αγκιστρωνόμαστε στους δικούς μας παραδείσους και ξεχνούμε τον Παράδεισο που είναι ο Χριστός ως οδός, αλήθεια, ζωή, που είναι η αγάπη, η ταπεινότητα, κάποτε η ζωή μέσα από τα μάτια και των άλλων. Και τότε ο Θεός σιωπά.

Υπάρχουν όμως και στιγμές που η σιωπή του Θεού είναι αβάσταχτη και ανεξήγητη. Πονά περισσότερο τότε, ιδίως μπροστά στον πόνο, την αρρώστια, τον θάνατο και μάλιστα τον ξαφνικό. Εκεί όπου κανένα «διότι»  δεν μπορεί να απαντήσει στον τριπλό πόνο του «γιατί;». Σ’  αυτόν για το περιστατικό καθαυτό. Στον πόνο και των άλλων που επιτείνει τον δικό μας. Και στον πόνο του λογισμού, τον οποίο ο διάβολος συνεχώς ενσπείρει μέσα μας για την απουσία του Θεού. Εκεί καλούμαστε να υπομείνουμε. Να μετανιώσουμε για τα λάθη και τα πάθη. Και να περιμένουμε. Αργότερα, συνήθως, αρχίζουμε και παίρνουμε κάποιες απαντήσεις. Η κύρια απάντηση όμως είναι κι εδώ η εμπιστοσύνη κι ας πονά.

                Όταν η Χαναναία πλησίασε και φώναξε στον Χριστό για την κόρη της που υπέφερε από δαιμόνιο, ο Χριστός δεν της απάντησε. Δεν έφυγε όμως από εκεί όπου βρισκόταν. Την άκουγε χωρίς να μιλά. Αυτό κάνει ο Θεός. Μας ακούει χωρίς να μιλά. Δεν φεύγει από κοντά μας, αλλά εμείς δεν Τον νιώθουμε, διότι θέλουμε το θέλω μας. Εκείνος όμως με κάποιον τρόπο, αν η καρδιά μας έχει πίστη, θα μας δώσει σημάδι της παρουσίας Του. Και η πρόσκαιρη σιωπή θα γίνει λαλούσα. Διότι όταν είναι παρών ο Χριστός στην ζωή μας και Τον αποδεχόμαστε, και η σιωπή γίνεται ήχος καθαρός που βοά «Δόξα Σοι». Όχι μόνο για όσα είναι σύμφωνα με το θέλημά μας, αλλά και για όσα μας δυσκολεύουν.  Διότι τα πάντα είναι δικά Του και ο δρόμος μας. Αρκεί να πιστεύουμε και να είμαστε δίπλα Του εν τη Εκκλησία.   

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ

Δευτέρα 8 -  Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2021:

5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Χαραλάμπους.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2021 (Αγίου Χαραλάμπους):

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021:

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ

Δευτέρα 8 -  Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021

 

 

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2021:

5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Χαραλάμπους.

 

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2021 (Αγίου Χαραλάμπους):

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021:

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 

E Από τη Δευτέρα 18 Ιανουαρίου, επιτρέπεται η συμμετοχή ελάχιστων πιστών στις θείες Λειτουργίες, (1 πιστός ανά 25τ.μ.) και με όλα τα γνωστά υγειονομικά μέτρα πρόληψης, αποστάσεις, κάλυπτρα μύτης-στόματος, κλπ. E Λόγω των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας αναστέλλονται οι κατηχητικές μας δραστηριότητες. E Ο Εσπερινός καθημερινά στις 5 το απόγευμα. E Για ό,τι άλλο συνεννοείστε με τον Ιερέα.

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Η αφθονία έρχεται σ’ αυτόν που υπακούει, φιλοτιμείται, κοπιάζει.

 

«Προσελθών ο τα πέντε τάλαντα λαβών προσήνεγκεν άλλα πέντε τάλαντα λέγων: κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας. Ίδε άλλα πέντε τάλαντα εκέρδησα επ’  αυτοίς» (Ματθ. 25, 20)

Παρουσιάστηκε τότε εκείνος που είχε λάβει τα πέντε τάλαντα και του έφερε άλλα πέντε. «Κύριε», του λέει, «μου εμπιστεύτηκες πέντε τάλαντα. Κοίτα, κέρδισα μ’  αυτά άλλα πέντε».

 

Σε κάθε ξεκίνημα στη ζωή μας, ή σε κάθε μεγάλη απόφασή μας αισθανόμαστε ανασφάλεια και φόβο. Βλέπουμε εντονότερα τις δυσκολίες που προκύπτουν όταν θέτουμε έναν στόχο, είτε προσωπικό, είτε επαγγελματικό, είτε πνευματικό, υποθέτουμε ότι δεν θα καταφέρουμε να πετύχουμε τον στόχο μας και αυτό γεννά φόβο. Ο φόβος της αποτυχίας είναι και υπαρκτός και εγωιστικός. Ο φόβος έγκειται στην λύπη την οποία θα ζήσουμε, αν το αποτέλεσμα  δεν είναι αυτό που θέλουμε. Έγκειται στα ερωτήματα αν άξιζε ο στόχος που βάλαμε, αν αξίζουμε εμείς, αν ο Θεός είναι μαζί μας εφόσον πιστεύουμε, γιατί η ζωή να είναι άδικη. Η αποτυχία υπονομεύει το εγώ μας και καθιστά τους φόβους μας πραγματικότητα.

Στην παραβολή των ταλάντων ο τρίτος δούλος, αυτός που έλαβε ένα τάλαντο από τον κύριό του, έτσι ακριβώς σκέφτηκε. Θεώρησε δεδομένη την αποτυχία του να καλλιεργήσει το χάρισμα που έλαβε, θεώρησε άδικο ο κύριός του να λειτουργήσει ως δανειστής που ζητά πίσω αυτό που έδωσε, έκρινε και κατέκρινε, αλλά στην πράξη επικράτησε στην καρδιά του η οκνηρία. Προτίμησε να θάψει το τάλαντό του, γιατί ήταν βέβαιος ότι θα ζήσει την αρνητική εξέλιξη για την οποία είχε προετοιμάσει τον εαυτό του. Προτίμησε να κάνει την ζωή του, με την ιδέα ότι θα καθυστερήσει ο κύριός του να επιστρέψει, και όταν γυρίσει να του επιτεθεί λεκτικά, επιστρέφοντας τουλάχιστον ό,τι έλαβε. Θα ήταν τουλάχιστον εντάξει, καθώς δεν θα είχε σπαταλήσει το τάλαντο. Μοιάζει ο τρίτος δούλος με εκείνους τους ανθρώπους που μέσα στο μυαλό τους δεν είναι υπάκουοι και ευγνώμονες για ό,τι τους δίνεται, αλλά θεωρούν πως η ζωή τους χρωστάει και ότι έχουν δίκιο σε ό,τι λένε και σε ό,τι κάνουν. Επομένως αυτοί είναι «εντάξει»  και οι άλλοι που τους δίνουν και ζητούν από αυτούς είναι σκληροί και απαιτητικοί και άδικοι.

                Σε αντίθεση με τον τρίτο δούλο, ο πρώτος και ο δεύτερος λειτουργούν θετικά. Ευγνωμονούν τον κύριό τους για ό,τι τους εμπιστεύθηκε και σπεύδουν να το καλλιεργήσουν. Πρώτη έγνοια είναι να πάρει ο ευεργέτης τους πίσω με τόκο ό,τι τους έδωσε. Δεύτερη έγνοια να πάρουν και οι ίδιοι ό,τι τους χρειάζεται για να ζήσουν. Τρίτη έγνοια η χαρά της δημιουργίας, της προσθήκης, ακόμη και μέσα στις δυσκολίες. Λειτουργεί στην καρδιά τους κι εδώ ο φόβος. Όχι όμως της αποτυχίας ή της σκληρότητας του κυρίου τους, αλλά της φιλοτιμίας. Παλεύω για να ευχαριστήσω αυτόν που με εμπιστεύθηκε και την ίδια στιγμή για να έχει νόημα και χαρά η ζωή μας. Ακόμη κι αν ηττηθώ, θα έχω τουλάχιστον προσπαθήσει.

            Η γκρίνια, ο φόβος και η ανασφάλεια είναι σημάδια βαθιάς απιστίας. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Χριστός μας δίνει «εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν» (Ματθ. 25, 15). Μας δίνει δηλαδή ανάλογα με την ικανότητά μας, δείχνοντας διάκριση, αγάπη και σεβασμό στην διαφορετικότητά μας. Από εμάς περιμένει υπακοή, φιλοτιμία και κόπο. Τα τάλαντα που είναι τα κάθε λογής χαρίσματα τα οποία έχουμε λάβει, δεν είναι προσωπικό μας κτήμα, αλλά δάνειο το οποίο καλούμαστε να ξεπληρώσουμε, όχι ως οικονομική σχέση, αλλά ως σχέση εμπιστοσύνης προς τον Δανειστή μας Θεό. Αν Εκείνος μας εμπιστεύεται, δίνοντάς μας κατά πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τα διδόμενα, τότε η διάθεσή μας θα είναι θετική. Και η σχέση μας με τους άλλους θα κινείται σ’ αυτήν την προοπτική. Θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, σαν να είναι όλοι φίλοι μας, και ακόμη κι αν οι στόχοι μας δεν εκπληρώνονται, θα δοξάζουμε τον Θεό διότι Εκείνος μας ώθησε στην οδό αυτή. Με πίστη θα καλλιεργούμε τα χαρίσματά μας, υλικά και πνευματικά, και θα Τον περιμένουμε. Από τα χρήματα θα ελεούμε. Το περίσσευμα του νου θα γίνεται λόγος φωτός, λόγος Ευαγγελίου. Το περίσσευμα της καρδιάς θα γίνεται συγχώρεση. Και η ψυχή και το σώμα μας θα συμμετέχουν στον κόπο της άσκησης. Στόχος να μη μένουμε στο εδώ της ζωής, αλλά να ανοιγόμαστε στο αιώνιο της Αγάπης Του.

            Αυτός που τα πέντε τα έκανε δέκα πήρε και το ένα τάλαντο του τρίτου δούλου. Ο Θεός προσθέτει σ’  αυτόν που παλεύει. Είναι μία ακόμη παρηγοριά σε μία εποχή στην οποία νομίζουμε ότι τα πάντα εξαρτώνται από το εγώ μας και ότι ο Θεός δεν νοιάζεται. Δεν είναι μόνο η επιβράβευση. Είναι ότι η αφθονία έρχεται σ’  αυτόν που υπακούει, φιλοτιμείται, κοπιάζει.