ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Χριστούγεννα πάλι. Σε μία εποχή σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, όπου οι άνθρωποι έχουν μείνει στο παρελθόν της ευμάρειας, θρηνούν για τους χαμένους παραδείσους της άνεσης, της κατανάλωσης, της απληστίας, της ψεύτικης ισχύος, χωρίς να βλέπουν ότι όλα αυτά χάθηκαν γιατί απωλέσαμε το μέτρο, απωλέσαμε την πίστη, απωλέσαμε την διάθεση για κόπο συλλογικό. Σε μια εποχή όπου η αμαρτία θεωρείται δικαίωμα, όπου το χαμόγελο είναι προσποιητό και μένουμε κολλημένοι στις μικρότητές μας. Σε μία εποχή όπου η παιδεία δεν νοιάζεται για την καλλιέργεια χαρακτήρων, αλλά μόνο για γνώσεις, στείρες απομνημονεύσεις, όπου το όραμα είναι οι επαναστάτες χωρίς αιτία ή τα πειθήνια όργανα ενός συστήματος που δεν αγαπά.
Χριστούγεννα πάλι. Και θέλουμε ελπίδα. Θέλουμε νόημα. Θέλουμε κάτι για να ξυπνήσει τις καρδιές μας. Κάτι ή Κάποιον;
Χριστούγεννα πάλι. Θα στολίσουμε τα δέντρα μας, θα ανταλλάξουμε τα δώρα μας, θα πούμε τα κάλαντά μας, θα κάνουμε την ελεημοσύνη μας, θα ψωνίσουμε για να τονωθεί η αγορά, θα παρακολουθήσουμε τις εορταστικές εκδηλώσεις, θα ζητήσουμε από τα παιδιά να δώσουν ένα ίχνος χαράς στη ζωή μας. Μπορεί και το πρωί της μεγάλης μέρας, ακούγοντας την καμπάνα να χτυπά χαρούμενα, να νιώσουμε την ανάγκη να περάσουμε από το ναό της γειτονιάς μας, να ανάψουμε ένα κερί και να φάμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι σαν μία ξεχωριστή μέρα της ζωής μας.
Χριστούγεννα πάλι. Ναι, θέλουμε Κάποιον να μας δώσει ελπίδα. Ή να γίνει ο Ίδιος η ελπίδα.
Ο λόγος των Πατέρων της Εκκλησίας σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Μηνύματα που μαρτυρούν ένα πέρασμα από τη ζωή την δική μας, την καθημερινή, την ανθρώπινη, αυτή των επιθυμιών και των λογισμών, των ανεκπλήρωτων και των εκπληρούμενων, από τη ζωή της ανάγκης και της στόχευσης στον εαυτό μας, στη ζωή που βγαίνει από το εγώ και συναντά το εμείς, τον άλλο, αυτόν που καλούμαστε να βάλουμε στην καρδιά μας και να μπούμε στη δική του καρδιά, μα πρωτίστως την συνάντηση με Εκείνον τον Κάποιο που προσέλαβε τη ζωή μας για να γίνει η Ζωή μας. Το ταπεινό νήπιο της Βηθλεέμ, το οποίο μπήκε στο χρόνο μας για να γίνει ο Χρόνος της αιωνιότητας για μας. Που μπήκε στον κόσμο από αγάπη και φανερώθηκε ως η Αγάπη. «Που έγινε άνθρωπος, για να λάβουμε από Εκείνον το δώρο να γίνουμε θεοί κατά χάριν»(Μέγας Αθανάσιος).
«Ο Θεός δεν εγκατέλειψε το δημιούργημά Του, το γένος των ανθρώπων, όταν αυτό βάδιζε στη φθορά. Αλλά με την προσφορά του δικού του σώματος εξαφάνισε τον επερχόμενο θάνατο. Διόρθωσε με την διδασκαλία του την αμέλεια των ανθρώπων και κατάφερε με τη δύναμή Του να επιτελέσει όλα τα ανθρώπινα» (Μέγας Αθανάσιος). «Οι άνθρωποι νικημένοι από τις πρόσκαιρες ηδονές και τις δαιμονικές φαντασιώσεις και πλεκτάνες, δεν παραδέχτηκαν την αλήθεια. Γέμισαν την ψυχή τους με χίλιες δυο κακίες και αμαρτίες, ώστε από τη συμπεριφορά τους να μη θεωρούνται πλέον λογικοί αλλά ανόητοι. Τι έπρεπε λοιπόν να κάνει ο Θεός; Τι άλλο παρά ν’ ανανεώσει το κατ’ εικόνα, ώστε μέσω αυτού να μπορέσουν να τον γνωρίσουν και πάλι οι άνθρωποι; Και πώς θα γινόταν αυτό, εκτός αν ερχόταν σε μας η εικόνα του Θεού, δηλαδή ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός; Διότι όλοι οι άνθρωποι είχαν πληγωθεί και αναστατωθεί ψυχικά από τις δαιμονικές απάτες και τη ματαιότητα των ειδώλων. Πώς λοιπόν θα έπειθαν την ψυχή και το νου των συνανθρώπων τους για θέματα που ούτε οι ίδιοι μπορούν να δουν; Αυτό που δεν βλέπει κανείς, πώς θα το διδάξει και σ’ άλλους; Ποιόν χρειαζόμασταν, λοιπόν, παρά το Λόγο του Θεού που βλέπει τη ψυχή και το νου μας, που κινεί όλη την κτίση και μέσω αυτών μας καθιστά γνωστό τον Πατέρα; Και το πιο παράδοξο είναι ότι ο Λόγος του Θεού, ενώ δίδαξε με πιο φτωχές λέξεις, επισκίασε τους μεγάλους σοφιστές· κατάργησε τις διδασκαλίες τους, όλους τους τράβηξε προς τον εαυτό του και γέμισε τις εκκλησίες του. Και το ακόμη πιο θαυμαστό είναι ότι με την κάθοδό του σαν άνθρωπος στον άδη κατάργησε τα μεγάλα λόγια των σοφών για τα είδωλα... Αλλά για την έρευνα των Γραφών και την αληθινή γνώση τους χρειάζεται έντιμος βίος, καθαρή ψυχή και χριστιανική αρετή» (Μέγας Αθανάσιος).
Αυτά τα τελευταία λόγια μας δείχνουν ότι για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα με Χριστό, χρειάζεται να ξαναβρούμε Ποιος είναι η Αλήθεια και τι είναι αληθινό στη ζωή μας. Να μη μείνουμε σε ό,τι μας ευχαριστεί, αλλά να αφήσουμε στην άκρη είδωλα, ψεύτικες ιδέες ευτυχίας, ψεύτικα πρότυπα, μεγάλα λόγια και να ξαναγίνουμε παιδιά του Θεού. Στις εκκλησιές μας, στο μυστήριο της Ευχαριστίας, στην ευγνωμοσύνη για Εκείνον που μας αγαπά τόσο ώστε να γίνει Ένας από μας. Να ξαναβρούμε τις αξίες της εντιμότητας στη ζωή, της καθαρής ψυχής και της χριστιανικής αρετής. Αυτές που η εποχή μας λησμόνησε. Αυτές που ο Χριστός μας τις δίνει ως τον τρόπο της δωρεάς που μας οδηγεί στην Βασιλεία Του. Και να μεταμορφώσουμε κάθε έργο μας, την παιδεία μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους, τον τρόπο της πολιτικής και της κοινωνίας, τον τρόπο του πολιτισμού ο καθένας με τον αγώνα του Εκείνος να είναι το νόημά μας.
Χριστούγεννα πάλι. Θα μείνουμε στον τρόπο της αμαρτίας, της αποτυχίας, θα μείνουμε στην όψη της γιορτής, ή θα ζήσουμε Εκείνον που έδωσε και έγινε η Ζωή μας;
Η απάντηση περνά από την Εκκλησία!
(π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός)

Ο Ηρώδης σήμερα...

Ένα από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστεί στη γέννηση του Χριστού είναι ο βασιλιάς Ηρώδης. Είναι το πρόσωπο που κατεργάζεται τα πάντα για να μην χάσει την εξουσία του. «Ηρώδης εθυμώθη λίαν» (Ματθ.2,16). Ο Ηρώδης θύμωσε πολύ όταν διαπίστωσε ότι το τέχνασμά του να παγιδεύσει τους Μάγους και να τον ενημερώσουν πού βρίσκεται ο Χριστός δεν πέτυχε. Και τότε, προκειμένου να διασφαλίσει τον θρόνο του, διέταξε να γίνει ένα από τα απεχθέστερα εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία: αυτό της σφαγής των νηπίων της Βηθλεέμ. Ο στόχος του βέβαια δεν επετεύχθη. Όμως, εκτός από τη θανάτωση των αθώων βρεφών, οδήγησε τον Χριστό στον πρώτο μεγάλο διωγμό: αυτόν της προσφυγιάς. Έδειξε έτσι ότι ο Κύριος δεν είχε να περιμένει από τους ισχυρούς της γης αποδοχή, αλλά απόρριψη. Το ίδιο και όσοι Τον ακολουθούνε.
Σήμερα υπάρχει ο Ηρώδης του πολιτισμού και του τρόπου ζωής της κοινωνίας μας. Ο σύγχρονος πολιτισμός εξορίζει τον Χριστό από τις καρδιές των ανθρώπων αντικαθιστώντας Τον με τα υλικά αγαθά, το δικαίωμα στην ικανοποίηση κάθε αμαρτωλής επιθυμίας, τον θρίαμβο των παθών και την απενοχοποίησή τους, την αποθέωση της βίας και του ψέματος και την ελπίδα στην εξουσία, οικονομική, πολιτική και τηλεοπτική. Και οι άνθρωποι δεν κατανοούμε ότι ο χρόνος μας κατατρώγεται από τον τρόπο αυτό, με αποτέλεσμα τα περιθώρια για αγάπη, για ταπείνωση, για ελευθερία να μειώνονται.
Σήμερα υπάρχει ο Ηρώδης του πειρασμού, του διαβόλου, του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου. Μας κυβερνούν οι λογισμοί μας. Δεν θέλουμε να τους αποκρούσουμε, αλλά νομίζουμε ότι το δίκαιο βρίσκεται στο να τους εκπληρώσουμε. Έτσι κυριαρχεί ο θυμός όταν δεν γίνεται το θέλημά μας. Η απόρριψη των άλλων. Η αίσθηση ότι υπάρχουν για να τους χρησιμοποιούμε και όχι για να μας προσφέρουν αγάπη και να τους προσφέρουμε αγάπη. Οι ανθρώπινες σχέσεις, δια των λογισμών, γίνονται πεδία διαμάχης, επικράτησης, εξουσίας. Το όνομα του Θεού δεν συγκινεί.
Σήμερα υπάρχει ο Ηρώδης της σχηματοποιημένης μοναξιάς. Ο άνθρωπος, έχοντας ως γνώμονα και κέντρο της ζωής του τον εαυτό του, πιστεύει ότι είναι μόνος του στον κόσμο, καθώς έχει χτίσει τείχη γύρω του, τα οποία δεν του επιτρέπουν να έχει αληθινή κοινωνία με τους άλλους. Θέλει τους άλλους τέλειους έναντί του. Να προλαβαίνουν τις επιθυμίες του. Να τον καταλαβαίνουν. Να του αναγνωρίζουν το δίκαιό του. Να είναι παρόντες στη ζωή του, χωρίς να χρειάζεται ο ίδιος να είναι παρών στη δική τους. Και έτσι απουσιάζει και ο Χριστός από τη ζωή του, διότι ο Χριστός ζητά καρδιές που ανοίγονται, που προσφέρονται, που δίνουν, ακόμη κι αν δεν πάρουν.
Ο Χριστός έφυγε από την Βηθλεέμ για να αποφύγει τον δικό Του Ηρώδη. Απέναντι στους ανθρώπους με σκληρότητα και κακία η φυγή είναι μία λύση. Αν όμως δεν μπορούμε να τους αποφύγουμε, η υπομονή και η ταπείνωση είναι ο άλλος δρόμος.

Τα διλήμματα

Πολλές φορές στην καθημερινότητά μας, είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις και βρισκόμαστε μπροστά σε διλήμματα. Άλλοτε οι επιλογές μας είναι περιορισμένες, μονόδρομος και έτσι ακολουθούμε τα γεγονότα, άλλοτε ακολουθούμε τα προφανή ή αυτό που κάνουν οι πολλοί και άλλοτε προβληματιζόμαστε για τη λήψη αποφάσεων. Και αυτό γιατί οι όποιες αποφάσεις μας έχουν αντίκτυπο και σε πολλούς άλλους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν για τα διλήμματά τους με βάση το συμφέρον τους και αποκλειστικά με αυτό. Γνώμονας το «εγώ να ζήσω και να περάσω καλά» και όχι οι συνέπειες των επιλογών μου στους πολλούς. Έχει καλλιεργηθεί η ιδιοτέλεια και αμβλύνθηκε η αντίληψη περί δικαίου, ήθους και αλήθειας. Τέθηκαν στην άκρη τα κριτήρια της αγάπης, της ανιδιοτέλειας, της ειλικρίνειας, της προσφοράς και πρυτανεύει η λογική της εξουσίας, της αυτάρκειας, της με κάθε τρόπο ικανοποίησης των επιθυμιών μας. Γι’ αυτό και τα διλήμματα σήμερα στην ουσία αποκαλύπτουν την αδυναμία των ανθρώπων να σκεφτούν το συλλογικό καλό, να αισθανθούν συνεχιστές ήθους, να έχουν την αίσθηση ότι δεν ζούνε μόνοι τους, αλλά η στάση τους αποτελεί υπόδειγμα για τον κόσμο, ακόμη κι αν αυτός δεν την αναγνωρίσει. Είναι διότι τελικά απουσιάζει η προτεραιότητα του Θεού.
Ένα μεγάλο τέτοιο δίλημμα έζησε ο Ιωσήφ ο μνήστωρ, «ανήρ δίκαιος ών» (Ματθ. 1, 19), όταν διαπίστωσε ότι η Μαριάμ, η μνηστή του, ήταν έγκυος κατά ανεξήγητο τρόπο. Τα δεδομένα που είχε μπροστά του ήταν ξεκάθαρα. Ο ίδιος δεν ήταν ο πατέρας του παιδιού. Κάποιος άλλος έπρεπε να ήταν. Κατανοούμε την απογοήτευση, τον θυμό, το πόσο κατάπληκτος θα ένιωσε μετά από αυτή την διαπίστωση. Είχε μπροστά του ένα δίλημμα: να την διώξει, τιμωρώντας την πραγματικά, όπως προέβλεπε ο μωσαϊκός νόμος, με την διαπόμπευση, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει και σε θάνατο δια λιθοβολισμού ή στην κοινωνική περιφρόνηση, ή να επικρατήσει στην καρδιά του η αγάπη και η συγχωρητικότητα, εφόσον λάμβανε υπόψιν το νεαρό της ηλικίας της Παναγίας. Ακόμη όμως κι έτσι να γινόταν, η προσβολή κατά της τιμής του ήταν έτσι κι αλλιώς ανεπανόρθωτη. Η αγάπη πρυτανεύει, χωρίς όμως να αφήσει κατά μέρος τον νόμο. Έτσι αποφασίζει να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς όμως δημόσια διαδικασία. Να προστατέψει την Μαριάμ, όχι όμως και να αμνηστεύσει την εγκυμοσύνη και να θεωρήσει ασήμαντη την προσβολή την οποία υπέστη. Η απόφαση που πήρε για να αντιμετωπίσει το δίλημμα αφορμήθηκε από τις ηθικές και θρησκευτικές αξίες, οι οποίες ήταν και κοινωνικές, αλλά και από την αγάπη, την στοργή και την ανθρωπιά που ήταν προσωπικές αξίες. «Δίκαιος ων» δείχνει την φιλανθρωπία, αλλά δεν παραβιάζει τις αξίες του. Η αγάπη φαίνεται στην επιείκεια, δεν γίνεται όμως αμνήστευση της αμαρτίας.
Ο Θεός βλέπει την απάντηση του Ιωσήφ, την δίκαιη στάση του και δίνει την δική Του απάντηση στον σπουδαίο αυτό, απλό μεν, αλλά αρχοντικό και στο νου και στην καρδιά άνθρωπο. Είναι το όνειρο το οποίο βλέπει ο Ιωσήφ και στο οποίο ο άγγελος του Θεού του λέει: «Μη φοβηθείς παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου . το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος Αγίου εστίν» (Ματθ. 1, 20). Μη φοβηθείς να κρατήσεις στο σπίτι σου την Μαριάμ ως νόμιμη σύζυγό σου. Αναγνώρισε το παιδί σα να ήταν δικό σου, διότι Αυτό προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Διακόνησε το μυστήριο της σωτηρίας του κόσμου χωρίς να εξετάζεις τι είναι δίκαιο για το Θεό. Κάνε την υπέρβαση του νόμου, διότι ο Θεός ανοίγει μία νέα και μοναδική οδό για όλους τους ανθρώπους, στην οποία ο νόμος δεν επαρκεί. Είναι η οδός του μυστηρίου και του θαύματος, της υπέρβασης, όχι της κατάργησης των κοινωνικών, θρησκευτικών και προσωπικών αξιών, αλλά της ένταξής τους στον τρόπο της αγάπης του Θεού για τον σύνολο άνθρωπο. Καταξιώνονται οι αξίες του Ιωσήφ. Καταξιώνεται και ο ίδιος ως άνθρωπος «δίκαιος ων». Όμως όλα θεώνται στην προοπτική της άλλης βιοτής, η οποία ξεκινά με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού.
Στα διλήμματά μας λοιπόν ας βάζουμε ως βάση για να απαντήσουμε τι θα ωφελήσει όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά το σύνολο, ως παρελθόν, δηλαδή ως ιστορία και παράδοση και αξιακό υπόβαθρο, ως παρόν, δηλαδή ως πορεία με βάση την αλήθεια και την δικαιοσύνη, αλλά και ως μέλλον, διότι φέρουμε ευθύνη να έχουμε και να προσφέρουμε ήθος στους μετά από εμάς. Και ο Θεός, αν είμαστε δίκαιοι, θα προσθέτει υπερβάσεις αγάπης και ενίσχυση στις απαντήσεις μας.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 9

Τα νήπια της Βηθλεέμ

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, την Ιουδαία και την Παλαιστίνη την είχαν υπό την κυριαρχία τους οι Ρωμαίοι. Αυτοί είχαν ορίσει ως βασιλιά και διοικητή της περιοχής τον Ηρώδη. Όταν ο Ηρώδης έμαθε από τους Μάγους που είχαν έρθει από τα βάθη της Ανατολής ότι είχε γεννηθεί ένας καινούριος βασιλιάς, φοβήθηκε ότι θα χάσει το θρόνο του και γι’ αυτό ζήτησε από τους Μάγους να έρθουν να του πουν πού ακριβώς βρισκόταν ο Χριστός, ώστε να πάει κι ο ίδιος να τον προσκυνήσει. Ο βαθύτερος σκοπός του όμως ήταν να σκοτώσει το νεογέννητο Χριστό. Οι Μάγοι όμως πληροφορήθηκαν από Άγγελο στο όνειρό τους ότι δεν έπρεπε να ξαναπάνε στον Ηρώδη, ενώ και ο Ιωσήφ ειδοποιήθηκε να παραλάβει την Παναγία και το Χριστό και να φύγει από τη Βηθλεέμ και να πάει στην Αίγυπτο.
Ο Ηρώδης διέταξε να σφάξουν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ που ήταν κάτω από δύο χρονών και πραγματικά οι Ρωμαίοι έσφαξαν 14000 νήπια! Διέταξε να τ’ αφήσουν άταφα, για να περάσει ο ίδιος να τα δει! Τα έθαψαν μετά σε ομαδικό λάκκο! Είναι οι πρώτοι μάρτυρες για το Χριστό! Η παράδοση αναφέρει ότι πάνω από τον ομαδικό τάφο των μαρτύρων έλαμπε κάθε νύχτα ένα ουράνιο φως και έβγαινε και θείο μύρο, που φανέρωνε ότι η θυσία των παιδιών αυτών, ακόμα κι αν δεν ήξεραν τα ίδια γιατί έγινε, ήταν θυσία για την πίστη του Χριστού.
«Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς… Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής…» είχε γράψει μετά από όραμα ο προφήτης Ιερεμίας. Κι αυτή είναι μια ακόμη προφητεία που επαληθεύθηκε για το Χριστό. Τώρα τα νήπια της Ιουδαίας ζουν σαν Άγγελοι στον ουρανό, ενώ κάποια από τα λείψανά τους σώζονται ακόμα και σήμερα, στοιβαγμένα σε μια στοά του υπογείου της Βηθλεέμ, εκεί όπου είναι ο ναός της Γέννησης του Χριστού. Άλλα από τα λείψανά τους βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστίνου.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των 14000 νηπίων της Βηθλεέμ στις 29 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο.

Ερμηνευτικά σχόλια
Ηρώδης: ο ηγεμόνας της Παλαιστίνης, ένας σκληρός και κακός άνθρωπος, ο οποίος δεν είχε άλλο νόημα στη ζωή του, παρά να κρατά την εξουσία του. Ήταν επιδειξιομανής. Ανέλαβε να ξαναχτίσει το ναό του Σολομώντα και η επισκευή και ανοικοδόμηση κράτησαν περίπου 80 χρόνια. Το έργο το συνέχισαν οι διάδοχοί του. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ανησύχησε για το θρόνο και την εξουσία του, διότι πίστευε ότι ο Χριστός θα ήταν ένας κοσμικός άρχοντας. Ότι θα γεννιόταν για να ελευθερώσει τους Ισραηλίτες από τους Ρωμαίους και να γίνει βασιλιάς τους αντί για εκείνον, τον Ηρώδη.
οι Μάγοι: σοφοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, οι οποίοι αναζητούσαν την αλήθεια στη ζωή τους. Έτσι, όταν βλέπουν το αστέρι στον ουρανό, θα καταλάβουν ότι εδώ πρόκειται για ένα σημάδι από το Θεό. Έτσι, περίπου δύο χρόνια θα ταξιδέψουν σε διάφορα μέρη, για να φτάσουν τελικά στη Βηθλεέμ, όπου θα αναζητήσουν το Χριστό. Θα τους προσφέρουν χρυσό, λιβάνι και σμύρνα, δηλαδή τα δώρα που ταιριάζουν σε βασιλιά (το χρυσάφι), σε Θεό (το λιβάνι) και σε κάποιον που επρόκειτο να πεθάνει για τη σωτηρία του κόσμου (σμύρνα το άρωμα που έβαζαν στους νεκρούς, πριν τους θάψουν). Θα υπακούσουν στο όνειρο του Αγγέλου και δεν θα πούνε στον Ηρώδη πού βρισκόταν ο Χριστός. Τα ονόματά τους φαίνεται ότι ήταν Βαλτάσαρ, Γασπάρ και Μελχιόρ.
ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο: ο Χριστός από την πρώτη στιγμή της ζωής του θα είναι ξένος για τον κόσμο και πρόσφυγας. Θα φύγει για την Αίγυπτο, για να μην μαρτυρήσει μαζί με τα άλλα νήπια. Ο Ιωσήφ θα προστατέψει τόσο το Χριστό όσο και την Μητέρα Του την Παναγία. Ο Θεός θα επιτρέψει τα μικρά παιδάκια, τα νήπια της Βηθλεέμ, να μαρτυρήσουν για την αγάπη του, μολονότι δεν έφταιγαν σε τίποτα. Σε ανταπόδοση, θα τα έχει για πάντα κοντά Του στη Βασιλεία των Ουρανών. Θα είναι άγιοι. Τα νήπια είναι οι πρώτοι μάρτυρες στην ιστορία της Εκκλησίας, μετά τη Γέννηση του Χριστού.
διέταξε να τα αφήσουν άταφα: απορούμε για το μέγεθος της κακίας του βασιλιά. Ανυπεράσπιστα παιδάκια, ο κακούργος και σκληρός άρχοντας τα θανατώνει, για να εξασφαλίσει ότι ο Χριστός θα πεθάνει. Και τα αφήνει άταφα, για να διαπιστώσει ότι δεν κινδυνεύει ο θρόνος του. Κι όμως, ο Χριστός έχει φύγει. Τυφλωμένος από την αρχομανία και την κακία ο βασιλιάς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι όταν ο Θεός έχει το σχέδιό του, τότε τίποτε και κανείς δεν μπορεί να νικήσει την δύναμή Του. Η σφαγή των νηπίων είναι ένα τεράστιο έγκλημα. Ο Ηρώδης δε θα ζήσει πολύ καιρό μετά από αυτό το έγκλημα. Πέθανε από μια οδυνηρή ασθένεια, η οποία τον παρέλυσε και του σάπισε το κάτω μέρος του κορμιού του.
ουράνιο φως: αυτό το φως δείχνει ότι ο Θεός ευλόγησε αυτά τα παιδάκια και έστειλε τη χάρη Του και πάνω από τα σώματά τους. Την ίδια στιγμή μας ζητά να μοιάσουμε αυτά τα παιδάκια στην αθωότητα και στην αποφυγή της κακίας, ενώ να αποφύγουμε να μοιάσουμε τον Ηρώδη, δηλαδή να μην είμαστε απασχολημένοι με τον εαυτό μας, να μην μας νοιάζουν οι άλλοι και να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε και κακό σ’ αυτούς, αρκεί εμείς να δοξαστούμε. Τα Χριστούγεννα είναι μία ωραία ευκαιρία να γιορτάσουμε μαζί με το Χριστό την παιδικότητα, την αθωότητα, την θεϊκή κοινωνία και να ξαναγεννηθεί ο Χριστός μέσα μας με την θεία κοινωνία. Να μην μείνουμε κολλημένοι στα δώρα μόνο, στα κάλαντα, στα τραγούδια, στις διακοπές, στην ξεκούραση, στα έθιμα αλλά να χαρούμε την παρουσία του Χριστού νηπίου. Κι αυτό γίνεται με τη ζωή της Εκκλησίας. Να μη μείνουμε στην αδιαφορία έναντι του Χριστού, ούτε στην κακία του Ηρώδη, αλλά στην χαρά και την αθωότητα και την θυσία των νηπίων και των Μάγων.

Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Ηρώδης ήθελε από τους Μάγους να του πούνε πού ήταν ο Χριστός;
2. Τι δείχνουν οι Μάγοι στη ζωή μας;
3. Γιατί ο Ηρώδης θανάτωσε τα νήπια;
4. Τι μας δείχνει τελικά το γεγονός ότι ο Χριστός γλίτωσε από τα σχέδια του Ηρώδη;
5. Τι σημαίνει το ότι τα νήπια είναι οι πρώτοι μάρτυρες του Χριστού;
6. Για τους χριστιανούς ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων;

Συμπέρασμα
Αυτά τα Χριστούγεννα να ξαναγεννηθεί ο Χριστός μέσα μας με τη Θεία κοινωνία και τη ζωή της Εκκλησίας και να μην μείνουμε σαν τον Ηρώδη, κλεισμένοι στον εαυτό μας!





Βρείτε πέντε λέξεις από την ιστορία ξεκινώντας από το τέλος προς την αρχή
ΗΓΦΔΣΑΦΗΣΩΙΚΞΗΓΦΙΟΓΑΜΛΟΙΘΥΤΡΣΗΔΩΡΗΞΗΥΤΡΜΕΕΛΘΗΒΗΓΦΔΞΑΙΠΗΝ

«Ήδη έτοιμα εστί πάντα»

Οι άνθρωποι στην εποχή μας νιώθουμε έντονη την ανάγκη να έχουμε τη ζωή στα χέρια μας. Να κάνουμε πράξη το θέλημά μας. Να ελέγχουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους άλλους με τους οποίους σχετιζόμαστε και να μην χάνουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Το βλέπουμε αυτό στην καθημερινότητα των σχέσεών μας, στην αμεσότητα με την οποία κινούνται οι περισσότεροι, κυρίως για την ικανοποίηση των επιθυμιών τους, για την απουσία πολλές φορές ακόμη και της ευγένειας που επιβάλλει να είμαστε διακριτικοί και να σεβόμαστε και τις επιθυμίες των άλλων. Όταν βάζουμε στόχους και δεν μπορούμε να τους εκπληρώσουμε, τότε θυμώνουμε με τον εαυτό μας και τους άλλους, διότι πιστεύουμε ότι αξίζουμε να πετύχουμε, ενίοτε κι αν οι στόχοι μας δεν ανταποκρίνονται ούτε στις πραγματικές μας ανάγκες ούτε στις πραγματικές δυνατότητές μας. Εν τω μεταξύ και η επιστήμη έχει συμβάλει στο να θεωρούμε ότι τα πάντα εξαρτώνται από εμάς, από τον άνθρωπο και το τι αυτός επιδιώκει.

Γι’ αυτό και η σχέση των ανθρώπων με το Θεό και την Εκκλησία δεν είναι ελκυστική. Οι άνθρωποι αφήνουμε την πίστη στην άκρη. Διαλέγουμε να ασχολούμαστε με τις εργασίες μας, με τις επιθυμίες των αισθήσεων, με τις βιοτικές μέριμνες και τις μέριμνες των σχέσεών μας και αν μείνει χρόνος ασχολούμαστε με το Θεό. Και ενώ για όλα τα ζητήματα θέλουμε εμείς να έχουμε τον έλεγχο της ζωής, όταν έρχεται η ώρα της θέασης του τρόπου με τον οποίο καλούμαστε να δείξουμε ότι επιλέγουμε να έχουμε σχέση με το Θεό, τότε περιμένουμε τα πάντα από το Θεό να είναι έτοιμα, ενώ, συνήθως, δεν είμαστε εμείς έτοιμοι να ανταποκριθούμε στην δική Του αγάπη, ακόμη κι αν «ήδη έτοιμα εστί πάντα» (Λουκ. 14, 17). Δεν θεωρούμε την σχέση μας με το Θεό ελκυστική. Δεν είμαστε έτοιμοι να κοπιάσουμε γι’ αυτήν. Την περιορίζουμε σε ελάχιστο χρόνο την ημέρα ή την εβδομάδα, ενίοτε και μόνο σε περιόδους εορτών ή δοκιμασιών. Αλλά και όταν διαπιστώνουμε ότι ο Θεός τα έχει όλα έτοιμα για εμάς, κι εκεί δεν είμαστε έτοιμοι να πούμε ΝΑΙ στην πρόσκλησή Του.
«Ήδη έτοιμα εστί πάντα». Ετοιμάστηκε η σωτηρία μας με την ενανθρώπηση του Κυρίου μας. Με το απολυτρωτικό Του έργο. Την διδασκαλία Του. Τον Σταυρικό Του θάνατο, την ταφή και την Ανάστασή Του. Με την παρουσία της Εκκλησίας στη ζωή του κόσμου. Με την δωρεά της αγιότητας και με την ελπίδα της αιώνιας ζωής, αλλά και της προσωπικής μας ανάστασης. Δεν χρειάζεται να κοπιάσουμε εμείς για να βρούμε δρόμους προς το Θεό και την Αλήθεια. Δεν μας ζητείται ούτε να φιλοσοφήσουμε, ούτε να προβληματιστούμε για τον σκοπό της ύπαρξής μας. Ο Θεός μας τα έχει δώσει όλα, χωρίς καν να τα ζητήσουμε. Διότι μας αγάπησε και μας αγαπά τόσο, ώστε να στείλει τον Υιό Του για να γίνουμε ένα μαζί Του.
«Ήδη έτοιμα εστί πάντα». Είναι στρωμένο το Δείπνο της Βασιλείας των ουρανών. Τροφή το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Τροφή η αγάπη. Τροφή η συνάντηση με τον Θεό και μεταξύ μας σε έναν κόσμο χαράς και αιωνιότητας. Η απάντησή μας είναι όμως συνήθως το «έχε με παρητημένον». Μας κατατρώγουν οι μέριμνες, οι επιθυμίες, οι προτάσεις του πολιτισμού που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι αυτό το δείπνο είναι για το καλό του χρόνου, ότι είναι ένα έθιμο το οποίο δεν χρειάζεται να το βιώνουμε συχνά για να μην χάσει δήθεν την αξία του, ότι έχουμε και άλλες ανάγκες όπως η ξεκούραση, όπως η διασκέδαση, ότι ο λόγος και ο τρόπος της Εκκλησίας είναι κουραστικά, διότι ακολουθούν την γλώσσα και τον τύπο μιας άλλης εποχής και ο κόσμος μας σήμερα έχει αλλάξει. Το μόνο όμως που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη και κοινωνία. Έχοντας όμως βάλει ως κέντρο της ζωής μας τον εαυτό μας, το άτομό μας, η θρησκευτικότητα γίνεται γεγονός που περιορίζεται στην ατομικότητα και τις ανάγκες της και δεν προεκτείνεται στην κοινωνία των προσώπων. Έτσι για τους περισσότερους η Εκκλησία δεν είναι πρωτίστως συνάντηση προσώπων, είναι μία βιαστική εκπλήρωση θρησκευτικών καθηκόντων και δεν υπάρχει η επιθυμία της μετοχής στο ποτήριο της ζωής που δίνει στην πράξη την ενότητα που καλούμαστε να βιώνουμε στην κοινωνία με το Θεό και μεταξύ μας.
«Ήδη έτοιμα εστί πάντα». Υπάρχει ακόμη και ο τρόπος να απαλλαγούμε από το κακό στη ζωή μας. Να βρούμε τον δρόμο εκείνο ο οποίος μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν αξίζει να ανταποδίδουμε την αρνητικότητα, την εμπάθεια, την απόρριψη από τους ανθρώπους, δεν αξίζει να νικιόμαστε από τους κακούς λογισμούς που τυραννούν τις καρδιές μας, διότι το ένδυμα του δείπνου είναι πιο σπουδαίο από κάθε εξωτερικό ρύπο, ο οποίος γίνεται εσωτερικός. Γιατί το κακό που έρχεται εκτός μας, αλλοτριώνει και ρυπαίνει το έσωθέν μας. Και ο Θεός μας ετοίμασε δια του Χριστού και της Αγάπης τον τρόπο και τον δρόμο να νικήσουμε το κακό. Κι όμως εμείς ερωτοτροπούμε μαζί του, γιατί το θεωρούμε δικαίωμά μας και ταυτόχρονα δίκιο μας. Έτσι, αρνούμαστε να ακούσουμε το χτύπημα της πόρτας της καρδιάς μας και να επιτρέψουμε σ’ Αυτόν που μας αγαπά να εισέλθει εντός της και να μας οδηγήσει στο Δείπνο που ο Ίδιος έχει ετοιμάσει.
«Ήδη έτοιμα εστί πάντα». Παρότι ο Θεός τα έχει ετοιμάσει, πλέον δεν αναγκάζει κανέναν να εισέλθει στο δείπνο της Βασιλείας του. Άφησε τότε έξω όλους εκείνους που θεωρούσαν προνόμιο την πρόσκληση, τους Ισραηλίτες αλλά και τους κάθε λογής υπερήφανους και έχοντες την αίσθηση ότι ανήκουν στον περιούσιο λαό Του, χωρίς όμως η καρδιά τους να το λέει. Ανάγκασε να εισέλθουν όλοι εκείνοι οι οποίοι γίνονταν αντικείμενο περιφρόνησης από τους καθαρούς, που αποδείχτηκαν ανέτοιμοι. Σήμερα μας καλεί να ετοιμαστούμε και να κάνουμε το βήμα της ευγνωμοσύνης και της χαράς, για να συμμετάσχουμε στο δείπνο της Εκκλησίας. Την λειτουργική της ζωή. Την αγάπη. Την κοινωνία με Θεό και ανθρώπους. Έτοιμα μπορεί να είναι όλα. Μένει το δικό μας βήμα και την ίδια στιγμή η ετοιμασία της καρδιάς μας δια της μετανοίας, της συγχωρήσεως, της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης. Όλα αυτά δεν προϋποθέτουν την άρνηση των βιοτικών μας, αλλά την σωστή ιεράρχησή τους. Για να γίνουμε οι εκλεκτοί.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 14 - Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015 (Αγίου Ελευθερίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ – ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΝΑΟΥ:
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015
6.00 μ.μ. Πανηγυρικός Εσπερινός μετ΄ Αρτοκλασίας, προεξάρχοντος του παν/τάτου Αρχιμ. κ. Επιφανίου Δημητρίου.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015:
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του παν/του Αρχιμ. κ. Παμφίλου Κοιλιᾶ και Αγιασμός για τα ζώα.
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στον Άγιο Μόδεστο.

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 8

Ο Άγιος Ταρσίζιος

Ο άγιος Ταρσίζιος ήταν ένα δωδεκάχρονο παιδί που το χαρακτήριζε ενθουσιώδη αγάπη για την λατρεία της Εκκλησίας και έτσι διακονούσε τους ιερείς στην ιερουργία του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Προσηλωμένο στην ιερή του ευθύνη με πλήρη συναίσθηση ότι συμμετείχε ενεργά σε ότι πιο ιερό, σε ότι πιο άγιο υπάρχει στην γη. Σπάνιο χάρισμα για μία παιδική ψυχή που η ύπαρξη του είχε γίνει ένα με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ήταν μαθητής του επισκόπου Ρώμης Στεφάνου και από μικρή ηλικία διακονούσε στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις.
Με το ξέσπασμα του διωγμού στα χρόνια των αυτοκρατόρων Ουαλεριανού και Γαληνού το 257 μ. Χ. πολλοί χριστιανοί βασανιζότανε στις ρωμαϊκές φυλακές. Η Εκκλησία αποφασίζει να τους μεταδώσει με μυστικό τρόπο τα Άχραντα Μυστήρια για τους στηρίξει στις τελευταίες τους στιγμές. Ανάμεσα στους πολλούς που εμπιστεύονται για αυτή τη τόσο σημαντική τόσο σπουδαία τόσο ιερή μα και πολύ επικίνδυνη αποστολή ήταν και ο Ταρσίζιος. Το ήθος του, τα σπάνια για την ηλικία του χαρίσματα και η παιδική του ηλικία που δεν θα κινούσε υποψίες ήταν τα κριτήρια για την ανάθεση ενός τόσο μεγαλειώδους έργου.
Μέσα σε ένα αργυρό κουτί με πολλή προφύλαξη μετά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας ξεκίνησε για την εκπλήρωση της ιερής αποστολής για τους αδερφούς χριστιανούς που βασανιζότανε μέσα στην φυλακή για τον Χριστό. Αυτό του έδινε περισσή δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσει τους φόβους του. Γεγονός αξιοθαύμαστο για τα κοινά ανθρώπινα μέτρα αυτή η αταλάντευτη πορεία σε επιλογές που θέτουν την ζωή σε τόσο μεγάλο κίνδυνο και μάλιστα όλα αυτά από ένα μικρό παιδί. Δυστυχώς στο δρόμο γίνεται αντιληπτός από μία παρέα παιδιών που τον ήξεραν και ήταν ειδωλολάτρες, καθώς και στρατιώτες λίγο πριν φτάσει στις φυλακές και απαιτούν από το νεαρό Ταρσίζιο να τους παραδώσει τα άχραντα μυστήρια.
Εκείνη την στιγμή κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό να τα προφυλάξει και ας χάσει την ζωή του αρκεί να μην πέσουν σε ειδωλολατρικά χέρια και τα βεβηλώσουν. Περικυκλώνεται, ξυλοκοπείται, λιθοβολείται με μανία. Πέφτει αιμόφυρτος και πεθαίνει. Τον πλησιάζουν για να του πάρουν αυτό που με την ίδια του την ζωή προστάτευε και έντρομοι ανακαλύπτουν ότι τα Άχραντα Μυστήρια θαυματουργικά είχαν εξαφανιστεί. Παράτησαν το νεκρό σώμα και έφυγαν. Ήταν 15 Αυγούστου του έτους 257 μ. Χ.
Οι χριστιανοί παρέλαβαν ευλαβικά το άγιο λείψανο του και το μετέφεραν στο κοιμητήριο (κατακόμβη) του τάφου του Αγίου Καλλίστου (στη Ρώμη), όπου μέχρι σήμερα δείχνουν το σημείο του τάφου του. Αργότερα ο επίσκοπος Ρώμης Δάμασος τοποθέτησε πάνω στον τάφο του, το έξης επίγραμμα: «… Ενώ ο Άγιος Ταρσίζιος έφερε τα μυστήρια του Χριστού, κάποιος με χέρι βέβηλο πήγε να τα μολύνει. Κείνος όμως προτίμησε να δώσει τη ζωή του, παρά να δώσει στα σκυλιά (δηλ. στους ανθρώπους που ήταν λυσσασμένοι εναντίον του Χριστού)… τους θείους μαργαρίτες».
Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του την 15η Αυγούστου.

Ερμηνευτικά σχόλια
δωδεκάχρονο παιδί: με τα σημερνά δεδομένα ο άγιος ήταν ένα από τα παιδιά εκείνα που βοηθούν στο άγιο βήμα, που βρίσκονται κοντά στον ιερέα όταν γίνεται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τα παιδιά του ιερού δεν πηγαίνουν εκεί για να μιλήσουν, αλλά για να βοηθήσουν ώστε η λατρεία της Εκκλησίας να είναι όμορφη. Το παιδί που κρατά το κερί μοιάζει με τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο οποίος ήταν το λυχνάρι για να φωτίσει τον κόσμο ώστε να έρθει ο Χριστός. Είναι έργο που προϋποθέτει αγάπη και ζήλο.
Να τους μεταδώσει τα άχραντα μυστήρια: Οι ιερείς δεν μπορούσαν να πάνε στη φυλακή για να κοινωνήσουν τους χριστιανούς. Υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να τους ψάξουν και να συλλάβουν και τους ίδιους, αλλά και α πετάξουν κάτω τα άγια μυστήρια ή να τα κοροϊδέψουν. Η Θεία Κοινωνία είναι το ιερότερο που υπάρχει στη ζωή. Είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και γι’ αυτό πάντοτε καλούμαστε να είμαστε προσεχτικοί όταν κοινωνούμε, να μην μας πέσει κάτω, να ανοίγουμε σωστά το στόμα μας, να λέμε το όνομά μας και να σκεφτόμαστε ότι είναι ο Χριστός Τον οποίο βάζουμε μέσα μας. Γι’ αυτό τότε έστελναν τα παιδιά που διακονούσαν στο ιερό, κρύβοντας την θεία κοινωνία σε ένα μήλο, το οποίο το κούφωναν από μέσα, ή βάζοντάς την σε κάποιο πράγμα το οποίο το είχαν ανάγκη οι φυλακισμένοι. Αυτός ήταν ο τρόπος που έδειχνε την εξυπνάδα, τον σεβασμό αλλά και την επιθυμία των ανθρώπων να κοινωνήσουν πριν ή κατά την διάρκεια των μαρτυρίων.
έγινε αντιληπτός: είχε έρθει η ώρα του μαρτυρίου για τον Ταρσίζιο. Τα παιδιά που τον ήξεραν τον κάλεσαν να μείνει μαζί τους για να παίξουν. Όμως όταν είδαν ότι κρατούσε κάτι στον κόρφο του, του επιτέθηκαν για να του το πάρουν. Δεν πίστευαν στο Χριστό και η θεία κοινωνία ήταν γι’ αυτούς τίποτα. Όμως για τον Ταρσίζιο ήταν το παν. Έτσι προτίμησε να πεθάνει, παρά να αφήσει την θεία κοινωνία από τα χέρια του.
Είχαν εξαφανιστεί: ο Χριστός υποδέχτηκε την ψυχή του Ταρσίζιου στον ουρανό και μαζί ένας άγγελος πήρε τα μυστήρια και τα έκρυψε από τα βέβηλα μάτια των ειδωλολατρών. Έτσι ο άγιος μαρτύρησε και η Εκκλησία πάντοτε τιμά την μνήμη του, αλλά και την ίδια στιγμή μάς άφησε ένα ωραίο παράδειγμα αγάπης για το Χριστό και την Θεία Κοινωνία.
θείους μαργαρίτες: η θεία Κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όπως ο Ίδιος μας παρέδωσε το βράδυ του Μυστικού Δείπνου. Είναι ανάμνηση του Χριστού η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και την ίδια στιγμή κοινωνία του Ίδιου του Χριστού. Όποιος κοινωνά με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη, δηλώνει ότι είναι χριστιανός, ότι θέλει να αγαπά το Χριστό, ότι δε θέλει να νικιέται από τις αμαρτίες και το κακό και ότι θέλει να είναι μαζί με το Χριστό και την ίδια στιγμή είναι μέλος της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και κοινωνούμε όλοι μαζί από το ίδιο ποτήριο. Για να δείξουμε ότι αγαπάμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί το Χριστό. Όταν λοιπόν θέλουμε να κοινωνήσουμε, προσπαθούμε να έχουμε συγχωρέσει όσους μα ς στενοχώρησαν, να έχουμε αγάπη στην καρδιά μας, να έχουμε μετανιώσει για τα μικρότερα ή μεγαλύτερα λάθη μας και να πιστεύουμε στο Χριστό. Κυρίως, να είμαστε χαρούμενοι και να θέλουμε να κοινωνούμε συχνά. Και ο Χριστός μας αγιάζει και μας δίνει χαρά και ζωή. Χωρίς την θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία. Κι αυτό ας το μάθουμε από την μικρή μας ηλικία.
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία με τη Θεία Κοινωνία μας δίνει χαρά και αιώνια ζωή!


Βρες στο κρυπτόλεξο 6 λέξεις από την ιστορία:

Τ Α Ρ Σ Ι Ζ Ι Ο Σ Σ Ι Ρ
Ι Χ Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α Θ Ρ
Σ Α Η Ω Μ Υ Σ Τ Η Ρ Ι Ο
Τ Ρ Λ Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Θ Γ
Α Α Υ Κ Ο Υ Τ Ι Ο Ν Α Ω

-------------------------------/-------------------------------------/------------------------------/

------------------------------/---------------------------------/-----------------------------------/

Η σιωπή της συγκύπτουσας...

Τη θεραπεία μιας συγκύπτουσας γυναίκας (Λουκ. 13, 10-17), η οποία επί δεκαοκτώ χρόνια ήταν άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της, περιγράφει η ευαγγελική περικοπή σήμερα. Ο Χριστός την θεραπεύει χωρίς να το ζητήσει εκείνη. Βρίσκεται μόνο στη συναγωγή την οποία επισκέπτεται ο Κύριος. Στη συναγωγή πήγε διότι ήταν ευσεβής. Πήγε μολονότι μέσα της φαίνεται ότι είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα παραμείνει συγκύπτουσα σε όλη της τη ζωή. Παρόλα αυτά δεν έπαψε να πιστεύει στο Θεό, όχι με γνώμονα το συμφέρον της, αλλά γιατί δεν μπορούσε να σκεφτεί τη ζωή της διαφορετικά, εκτός της πίστης και της αγάπης προς το Θεό κι ας ήταν Εκείνος σκληρός, εμείς μπορεί να λέγαμε και άδικος, μαζί της. Και χωρίς να ζητά κάτι, λαμβάνει αυτό που επί δεκαοκτώ χρόνια ποθούσε και πιθανότατα είχε διαγράψει από τη ζωή της ότι θα το λάβει: την ίαση.
Συνήθως έτσι συμβαίνει στη ζωή με τους ανθρώπους που είναι ευσεβείς, υπομονετικοί, αποδέχονται το θέλημα του Θεού και δεν Τον εγκαταλείπουν επειδή δεν εκπληρώνει τα συμφέροντα και τις επιθυμίες τους. Μετά από κάποιο διάστημα υπομονής, άγνωστο πόσο, ο Θεός βλέπει την υπομονή αυτή και την ανταμείβει, δίνοντας αυτό που θα ήθελε ο υπομένων, εφόσον φυσικά είναι για το καλό του. Η ευσέβεια, η εμπιστοσύνη, η σιωπηλή παράδοση του εαυτού στο Θεό και την ίδια στιγμή η αίσθηση ότι το δαιμονικό πνεύμα μπορεί να βλάψει το σώμα, αλλά η βλάβη είναι επιφανειακή, αποτελεί στάση ζωής η οποία αποτυπώνεται στην σιωπή της συγκύπτουσας.
Εντελώς αντίθεση είναι η στάση του αρχισυνάγωγου. Δεν σιωπά, αλλά αγανακτεί και διαμαρτύρεται. Δεν αποδίδει την θεραπεία της γυναίκας στο Θεό, αλλά ελέγχει Τον Θεό διότι παραβίασε τον νόμο που ο Ίδιος έδωσε στους ανθρώπους. Θεός γι’ αυτόν είναι ο νόμος και δεν μπορεί να διανοηθεί το πώς ο Χριστός θα μπορούσε να είναι ο Υιός του Θεού και να παραβαίνει τον νόμο που δόθηκε από το Θεό στους ανθρώπους. Ο λόγος του είναι επιθετικός, αγανακτισμένος. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει η αγάπη, η οποία είναι πιο πάνω από τον νόμο. Και ο νόμος είναι παιδαγωγός στην αγάπη. Κι ενώ ο Χριστός έναντι της συγκύπτουσας φανερώνει την δύναμη της αγάπης, η οποία θεραπεύει τα ασθενή, έναντί του φανερώνει την δύναμη της πειθούς, της λογικής, των επιχειρημάτων, του λόγου που ξεσκεπάζει την υποκρισία. Και ο λόγος είναι αγάπη. Μόνο που τώρα είναι ελεγκτικός, όχι τρυφερός, αποκαλυπτικός της αλήθειας και την ίδια στιγμή της παντοδυναμίας του Θεού.
Στον καθένα μας απομένει να επιλέξουμε. Θέλουμε από το Θεό την αγάπη που διορθώνει τα πάθη και τα λάθη μας, πατρικά και ζεστά, ή θέλουμε την αγάπη που ξεγυμνώνει την υποκρισία μας, διαλύει τον εγωισμό μας και μας καταντροπιάζει μπροστά στους άλλους, διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταλάβουμε. Δεκαοκτώ χρόνια η συγκύπτουσα έμαθε την ταπείνωση, την σιωπή, την αποδοχή του θελήματος του Θεού. Σε μία στιγμή ο αρχισυνάγωγος έμαθε τα ίδια. Διότι και ταπεινώθηκε και σιώπησε μπροστά στη δύναμη του λόγου του Χριστού και δεν μπορούσε να ανατρέψει το θέλημα του Θεού. Μόνο που για την συγκύπτουσα η όλη πορεία αποδείχθηκε λυτρωτική. Για τον αρχισυνάγωγο δεν γνωρίζουμε αν θεραπεύθηκε από την δαιμονική κατάσταση της οίησης, της σκληρότητας, της απουσίας της αγάπης. Διότι τελικά φαίνεται πως εκείνος ήταν πιο άρρωστος από την συγκύπτουσα. Αυτή έσκυψε το κεφάλι στο Θεό και αποδέχθηκε το θέλημά Του. Εκείνος απολυτοποίησε το θέλημα του Θεού, αλλά αρνήθηκε τον Ίδιο το Θεό, όταν Τον συνάντησε, διότι δεν κατάλαβε ότι το θέλημα δεν αποσκοπούσε στην εξωτερική τήρηση του Νόμου, αλλά είχε να κάνει με την αγάπη για την ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία καλείται να μάθει τα όριά της, τι την ωφελεί πραγματικά.
Όπως στις δύο αυτές περιπτώσεις ο Κύριος έκανε αισθητή την παρουσία Του, έτσι εμφανίζεται αυτοπροσώπως και στις ζωές μας. Μία παρουσία αγάπης και όπου χρειάζεται δύναμης, όχι όμως για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας διδάξει στην υπομονή, την ταπείνωση, να μας βάλει στην θέση και στα όριά μας. Μία τέτοια στάση ζωής μας χρειάζεται στους καιρούς μας, οπότε και δεν φαίνεται να αποδεχόμαστε τα όριά μας, ούτε να λειτουργούμε με γνώμονα την αγάπη, σίγουρα πάντως δεν μπορούμε να αποδεχτούμε οποιαδήποτε δοκιμασία. Ας κύψουμε το κεφάλι και το σώμα μας εν ταπεινώσει, όπως η συγκύπτουσα, για να αξιωθούμε να απαλλαγούμε από κάθε ασθένεια, σώματος, ψυχής και πνεύματος.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 7

Η Αγία Ευτροπία

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, στην περιοχή της Μεσοποταμίας, ζούσε μία ευσεβής γυναίκα που λεγόταν Θωμαΐδα. Αυτή είχε γίνει μοναχή και κοντά της ζούσαν δύο αδελφές, η Λιβύη και η Λεωνίς καθώς και το εννιάχρονο κορίτσι της Λιβύης, η Ευτροπία. Είχε ξεσπάσει διωγμός στην περιοχή από έναν άγριο διοικητή που λεγόταν Σελήνος. Κάποιος κατήγγειλε τις τρεις κοπέλες ότι πίστευαν στο Χριστό και στρατιώτες πήγαν και τις συνέλαβαν. Τις οδήγησαν στον Σελήνο. Εκείνος προσπάθησε με υποσχέσεις να τις δελεάσει και να αλλάξουν πίστη. Μάλιστα, ενώ συζητούσαν, ο Σελήνος διέταξε να λύσουν την Ευτροπία, για να της δώσει την ευκαιρία να διαφύγει. Τότε η μητέρα της η Λιβύη είπε στην Ευτροπία: «Μην φύγεις». Και η Ευτροπία παρέμεινε, μαζί με την μητέρα και την θεία της.
Ο Σελήνος άρχισε τις απειλές. Αυτές απάντησαν με ένα στόμα ότι ήταν χριστιανές και δεν επρόκειτο να αλλάξουν την πίστη τους, όσα μαρτύρια κι αν υπέφεραν. Σκέφτηκε στη συνέχεια να πάρει ξεχωριστά την Ευτροπία. Στις υποσχέσεις και τα καλοπιάσματά του η Ευτροπία του απάντησε ότι ο Χριστός είναι η αλήθεια και δεν μπορούσε να αφήσει την αλήθεια για να ακολουθήσει τους ψεύτικους θεούς και να χάσει το σκοπό της ζωής της που ήταν η αγάπη προς το Θεό. Του ζήτησε μάλιστα να την βασανίσει πρώτη. Αυτός διέταξε να την τεντώσουν σε ένα ξύλο και να την χτυπήσουν αλύπητα. Το ίδιο και την μητέρα και τη θεία της. Το βράδυ ήρθε ένας άγγελος και τις έκανε καλά.
Την άλλη μέρα, ο Σελήνος διέταξε να έρθουν μπροστά του. Με έκπληξη διαπίστωσε ότι ήταν σα να μην είχαν πάθει κανένα μαρτύριο. Τότε ο τύραννος διέταξε να αποκεφαλίσουν την Λιβύη, διότι θεωρούσε ότι αυτή επηρέαζε και την αδελφή και την κόρη της. Στη συνέχεια, παρά τις προσπάθειές του, κατάλαβε ότι ούτε οι άλλες θα άλλαζαν γνώμη. Διέταξε και έκαψαν την Λεωνίδα σε ένα καμίνι με φωτιά και την μικρή Ευτροπία, που δεν έφυγε, όταν μπορούσε, να την αποκεφαλίσουν. Τότε πριν το μαρτύριο ήρθε και η Θωμαΐς που τις προστάτευε και τις καθοδηγούσε στη ζωή του Χριστού. Προσευχήθηκε γι’ αυτές και υπέμειναν με καρτερία το μαρτύριο, επικαλούμενες την βοήθεια του Κυρίου. Η Ευτροπία μάλιστα έβαλε τα χέρια της πίσω και έσκυψε το κεφάλι στους δήμιους χωρίς να παραπονεθεί.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους κάθε χρόνο στις 25 Ιουνίου.

Ερμηνευτικά σχόλια
πίστευαν στο Χριστό: εκείνα τα χρόνια ο μοναχισμός δεν ήταν οργανωμένος. Όμως υπήρχαν άνθρωποι και άνδρες και γυναίκες που ένιωθαν ότι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή τους είναι ο Χριστός. Και έτσι αφιέρωναν τον εαυτό τους στο Χριστό, αποφάσιζαν δηλαδή να μην κάνουν οικογένεια, αλλά να ζούνε με προσευχή, θεία κοινωνία, μελέτη του Ευαγγελίου και ως μία μικρή δική τους οικογένεια. Έτσι είχε γίνει και με την αγία Θωμαΐδα, η οποία είχε συγκεντρώσει κοντά της αρκετές κοπέλες, μεταξύ των οποίων και οι τρεις αυτές που μαρτύρησαν για το Χριστό. Στην περίοδο των διωγμών όμως ήταν δύσκολο να παραμείνουν οι άνθρωποι πιστοί στο Χριστό, χωρίς να κληθούν να δικαστούν και να επιλέξουν Χριστό ή είδωλα. Υπήρχαν διάφοροι που περίμεναν να βρούνε την ευκαιρία από ζήλο ή από κακία ή επειδή θεωρούσαν ότι οι χριστιανοί ήταν επικίνδυνοι για την κοινωνία, τους καταγγέλλανε και οι στρατιώτες της ρωμαϊκής εξουσίας που κυβερνούσε τον κόσμο τους συλλαμβάνανε. Έτσι έγινε και με τις τρεις κοπέλες.
μητέρα: ο διοικητής και τύραννος της περιοχής σκέφτηκε να πιέσει την μητέρα της Ευτροπίας, για να αλλάξει γνώμη. Θεωρούσε ότι καμία μητέρα δεν θα άφηνε τα παιδί της να πεθάνει, ιδίως όταν είναι μικρό. Η μάνα όμως ξέρει ότι η πίστη στο Χριστό είναι το ωραιότερο που υπάρχει στη ζωή και έτσι, ενώ δίνεται η ευκαιρία στην μικρή κόρη να φύγει, η μάνα την προτρέπει: «μην φύγεις». Είναι συγκλονιστική η σκηνή. Δείχνει ότι όταν υπάρχει η αγάπη για το Χριστό, τότε ακόμη και το ίδιο το δώρο της ζωής χωρίς το Χριστό δεν έχει νόημα. Η αγάπη της μητέρας δεν θα ήταν πλήρης χωρίς την αγάπη για το Χριστό. Αυτό βέβαια δύσκολα θα το κάναμε στην εποχή μας, γιατί βάζουμε άλλες προτεραιότητες, πιο πάνω από την αλήθεια που είναι ο Χριστός.
ο Χριστός είναι η αλήθεια: τίποτε στη ζωή δεν έχει πραγματική αξία αν δεν είναι συνδεδεμένο με την αλήθεια, που είναι ο Χριστός. Όλα μπορούμε να τα ζήσουμε, να τα χαρούμε, αν όμως δεν έχουμε πίστη τότε δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στην ευτυχία. Ακόμη και ο θάνατος για το Χριστό, σε ακραίες καταστάσεις, είναι προτιμότερος από μία ζωή μακριά του. Ο κόσμος σήμερα, και το ταγκαλάκι ιδιαιτέρως, μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να έχουμε ευτυχία και χαρά στα όσα ο πολιτισμός μας δίνει. Όμως μια τέτοια ευτυχία είναι μάταιη. Ας μάθουμε λοιπόν ότι η πίστη στο Χριστό είναι ό,τι σπουδαιότερο.
τις έκανε καλά: ήταν ένα σημάδι για τον ειδωλολάτρη τύραννο αυτό, για να καταλάβει ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός και όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν μπορεί να νικήσει κάθε κακό, ακόμη και τον σωματικό θάνατο. Ήταν μια ευκαιρία σε αυτόν να μετανοήσει, αλλά δεν την αξιοποιήσει. Το ταγκαλάκι δεν τον άφησε, αλλά και εκείνος υποχώρησε στις σκέψεις που του έβαζε το ταγκαλάκι. Αυτό συμβαίνει με όσους ανθρώπους ζούνε στο ψέμα. Δεν πιστεύουν, ακόμη κι αν όσα βλέπουν για την πίστη είναι ολοφάνερα.
έβαλε τα χέρια της πίσω: η μοναχή Θωμαΐδα ενίσχυσε τις δύο κοπέλες στο μαρτύριό τους. Δεν τις εγκατέλειψε, αλλά ήταν κοντά τους. Αυτό κάνουν όχι μόνο οι φυσικοί γονείς, αλλά και οι πνευματικοί μας γονείς, που είναι όσοι μας οδηγούν στο Χριστό, μας μαθαίνουν την αλήθεια. Κι αυτοί είναι οι ιερείς, είναι οι ανάδοχοί μας, οι νονοί και οι νονές μας που πιστεύουν στο Χριστό, είναι οι μοναχοί και οι μοναχές που μας καθοδηγούν. Και τότε βλέπουμε ότι έχουμε πάρει πολλή δύναμη. Μας χρειάζεται η αγάπη τόσο του Θεού όσο και των ανθρώπων. Η μικρή Ευτροπία με ταπείνωση και αγάπη και πίστη στο Χριστό αποδέχεται το μαρτύριο. Δεν διαμαρτύρεται, δεν κλαίει μπροστά στο θάνατο, αλλά είναι δυνατή. Και γίνεται αγία.
Ευτροπία: το όνομά της σημαίνει καλότροπη. Αυτή που έχει καλοσύνη, αγάπη, σεβασμό και την ίδια στιγμή ξέρει τι θέλει στη ζωή της. Και η Ευτροπία ήθελε την Αλήθεια, δηλαδή το Χριστό. Η Ευτροπία είχε τρόπους, μαθημένη ασφαλώς από την μητέρα της, υπακοή στο καλό που η μητέρα της και όσοι την αγαπούσαν την δίδασκαν, αλλά και την ίδια στιγμή αποφασιστικότητα στη ζωή της. Ας μάθουμε κι εμείς από την μικρή μας ηλικία να έχουμε τον τρόπο αναζήτησης της Αλήθειας που είναι ο Χριστός, να θεωρούμε την Αλήθεια της πίστης το σημαντικότερο στοιχείο της ζωής μας και να υπακούμε σε ό,τι καλό και δεν χρειάζεται να αναζητούμε την αλήθεια αλλού, κάνοντας περιπλανήσεις στο ψέμα.
Ερωτήσεις
1. Γιατί η μητέρα της Ευτροπίας δεν της άλλαξε γνώμη και της είπε να μην φύγει;
2. Τι σημαίνει ότι ο Χριστός είναι η Αλήθεια;
3. Γιατί ο Χριστός έστειλε τον άγγελο για να θεραπεύσει τις τρεις κοπέλες;
4. Γιατί ο τύραννος παρέμεινε αμετανόητος;
5. Ποιες αγάπες χρειαζόταν η Ευτροπία;
6. Τι σημαίνει το όνομα Ευτροπία;
Συμπέρασμα
Ο Χριστός είναι η αλήθεια και δεν χρειάζεται να περιπλανιόμαστε μακριά Του!


ΞΗΓΦΑΙΣΟΙΝΥΟΙ ΟΙΡΥΤΡΑΜΞΞΚΞΣΟΤΣΙΡΧΚΚΚΛΙΣΩΓΥΕΦΣΔΦΓΟΝΑΙΤΗΛΚΟΙΔΑΞΑΔΙΑΜΩΘΗΚΣΟΝΗΛΕΣΞΣΙΝΩΕΛΗΥΒΙΛΓΑΙΠΟΡΤΥΕ
Βρες στο κρυπτόλεξο 10 λέξεις ΑΝΑΠΟΔΑ από την ιστορία που άκουσες και διάβασες. Τις λέξεις θα τις βρεις διαβάζοντας με προσοχή τα γράμματα το ένα μετά το άλλο.