Ο ΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ένας στρατιώτης έχασε τη μονάδα του μέσα στον χαμό των εκρήξεων και τον πυροβόλων. Έψαξε για τους συμπολεμιστές του αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει.
Είχε μείνει μόνος του σε κείνο το τόπο. Άκουγε τους εχθρούς να έρχονται προς το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο ώσπου το μάτι του έπεσε σε κάποιες σπηλιές στα αντικρινά βράχια. Γρήγορα σκαρφάλωσε και χώθηκε σε μια από αυτές. Παρότι ήταν για την ώρα ασφαλής, καταλάβαινε ότι οι εχθροί δεν θα αργούσαν να σκαρφαλώσουν κι αυτοί, να ψάξουν τις σπηλιές να τον βρουν και να τον σκοτώσουν.
Καθώς περίμενε προσεύχονταν στο Θεό λέγοντας:
"Σε παρακαλώ Θεέ μου, αν θέλεις προστάτεψε με. Παρόλα αυτά ό,τι είναι θέλημα Σου. Σε αγαπώ και σε εμπιστεύομαι"
Όταν τέλειωσε την προσευχή του ξάπλωσε ήρεμος και άκουγε τους εχθρούς που πλησίαζαν. Σκέφτηκε: "Όπως βλέπω ο Θεός δεν πρόκειται να με βοηθήσει να γλυτώσω αυτή τη φορά".
Τότε παρατήρησε μια αράχνη που ξεκίνησε να υφαίνει τον ιστό της στην είσοδο της σπηλιάς. "Χα!" σκέφτηκε, "Αυτό που θέλω είναι πέτρες και τούβλα και ο Θεός μου έστειλε μια αράχνη και τον ιστό της. Φαίνεται πως ο Θεός έχει χιούμορ!"
Καθώς πέρασαν ώρες και ο εχθρός πλησίασε, από τη σκοτεινή μεριά της σπηλιάς έβλεπε τους στρατιώτες που εξερευνούσαν την μια σπηλιά ύστερα από την άλλη. Όταν έφτασαν στη δική του ήταν έτοιμος να δώσει την τελευταία του μάχη. Δε θα παραδίδονταν αμαχητί. Όμως, προς μεγάλη του έκπληξη οι στρατιώτες έριξαν μόνο μια ματιά μέσα στη σπηλιά, κοιτώντας από την είσοδό της και συνέχισαν στην επόμενη.
Μόνο τότε συνειδητοποίησε ότι με τον ιστό στην είσοδο της σπηλιάς φαινόταν ότι ήταν κλειστή εδώ και πάρα πολύ καιρό.
“Θεέ μου, συγχώρεσε με” είπε ο νεαρός στρατιώτης. "Είχα ξεχάσει ότι ο ιστός της αράχνης είναι πιο δυνατός κι από ένα τοίχο φτιαγμένο με τούβλα"!
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Μας αξιώνει ο Πανάγαθος Θεός, για μία ακόμη χρονιά, να φτάσουμε στην περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, την αφιερωμένη στο πρόσωπο που με την αγνότητά του και την καθαρότητά του, ένωσε το ανθρώπινο με το θείο, την Υπεραγία Θεοτόκο. Έτσι, από την 1η μέχρι και την 13η Αυγούστου στις 7.00 μ.μ. θα τελείται στο Ναό μας ο εσπερινός και ο μικρός ή ο μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας, ζητώντας από την Παναγία να μεσιτεύσει στον Υιό της και Θεό για την εκπλήρωση των αιτημάτων της προσευχής μας.
Και καθένας που προσφεύγει, «λαμβάνει το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως». Η δυσκολία είναι να συνειδητοποιήσουμε το συμφέρον! Πίστη στο Θεό σημαίνει εμπιστοσύνη σ΄ Αυτόν, στον τρόπο Του, στον ιστό που μπορεί και να σπάσει, γιατί έτσι εξυπηρετείται το αιώνιο συμφέρον μας!
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Κύριε, ό,τι είναι θέλημα Σου. Σε αγαπώ και σ΄εμπιστεύομαι!
Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014
Σάββατο 26 Ιουλίου 2014
... ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ...
«Αθλοφόρε, Άγιε και Ιαματικέ Παντελεήμων, πρέσβευε τῳ ελεήμωνι Θεῷ, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταις ψυχαίς ημών».
Με ιδιαίτερη συμπάθεια και αγάπη, εορτάζουμε και τιμούμε σήμερα τον Άγιο Παντελεήμονα. Πολλοί προστρέχουμε στη χάρη του περιμένοντας να μας προσφέρει κάτι. Επιτρέψτε μου να αναφέρω την λαϊκή ρήση – παροιμιώδη φράση: «κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Και βέβαια δεν είναι τυχαία. Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο, αρρώστια και θάνατο η Εκκλησία μας γιορτάζει σήμερα έναν θαυματουργό και ανάργυρο ιατρό. Και στην εποχή του οι άνθρωποι λάμβαναν από τον Άγιο τη θεραπεία και σήμερα προστρέχουμε σ΄ αυτόν για να τον παρακαλέσουμε για την ΥΓΕΙΑ μας και τη ζωή μας.
Αθλοφόρε Άγιε και Ιαματικέ Παντελεήμων πρέσβευε τῳ ελεήμωνι Θεῷ
Ο κόσμος μας είναι κόσμος πτώσης, που έχει δεδομένο το θάνατο. Κι αν σήμερα είμαστε υγιείς, δεν ξέρουμε τι θα γίνει σε λίγο. Κι αν δεν πεθάνουμε σήμερα, θα πεθάνουμε αύριο. Ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα φύγουμε ξέρουμε. Πάντως κάπως θα φύγουμε. Και όσο κι αν ζήσουμε, θα έχουμε κάτι ακόμη να επιθυμούμε για να το ζήσουμε, να το απολαύσουμε, να το δούμε!!!
Ο Θεός δεν μας χαρίζει την υγεία ή τη δύναμη ή την ατελείωτη ζωή σ΄ αυτόν τον κόσμο, αλλά ο Θεός μας χαρίζει την αθανασία, την αιωνιότητα. Τα προβλήματα, οι δυσκολίες, οι στεναχώριες μας βοηθούν να καταλάβουμε την αδυναμία μας, να ταπεινωθούμε, να θυμηθούμε το Θεό και τον προορισμό μας!!!
Ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχει ταις ψυχαίς ημών.
Οι Άγιοι μεσιτεύουν στο Θεό για μας, όχι για να μας θεραπεύσει απλά, αλλά για να εξαφανίσει την αιτία που προκαλεί την ασθένεια, δηλαδή την αμαρτία.
Γιατί ο πόνος, οι ασθένειες, και εν τέλει ο θάνατος ήλθαν στους ανθρώπους μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων, δηλαδή ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Άρα, για το Θεό, η συγχώρηση των αμαρτιών είναι η θεραπεία της αιτίας της ασθένειας.
Για τον Θεό δεν έχει αξία η υγεία του σώματος, αλλά η υγεία της ψυχής.
Ας μην ξεχνούμε ότι τα σώματά μας θα αναστηθούν για να ζήσουν αιώνια άφθαρτα και χωρίς ασθένεια, είτε στον Παράδεισο, είτε στην κόλαση. Το ζητούμενο λοιπόν, στη ζωή μας, είναι να θεραπεύσουμε την ψυχή μας από την αμαρτία για να υπερβούμε ακόμη και αυτόν τον φόβο του θανάτου.
Προσερχόμενοι λοιπόν σήμερα στην εορτή του Αγίου Παντελεήμονος και προσευχόμενοι σ΄αυτόν, ας του ζητήσουμε μέσα σε όλα τα άλλα και κάτι ακόμη, το σπουδαιότερο: ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΑΓΙΟΙ!!!!
Με ιδιαίτερη συμπάθεια και αγάπη, εορτάζουμε και τιμούμε σήμερα τον Άγιο Παντελεήμονα. Πολλοί προστρέχουμε στη χάρη του περιμένοντας να μας προσφέρει κάτι. Επιτρέψτε μου να αναφέρω την λαϊκή ρήση – παροιμιώδη φράση: «κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Και βέβαια δεν είναι τυχαία. Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο, αρρώστια και θάνατο η Εκκλησία μας γιορτάζει σήμερα έναν θαυματουργό και ανάργυρο ιατρό. Και στην εποχή του οι άνθρωποι λάμβαναν από τον Άγιο τη θεραπεία και σήμερα προστρέχουμε σ΄ αυτόν για να τον παρακαλέσουμε για την ΥΓΕΙΑ μας και τη ζωή μας.
Αθλοφόρε Άγιε και Ιαματικέ Παντελεήμων πρέσβευε τῳ ελεήμωνι Θεῷ
Ο κόσμος μας είναι κόσμος πτώσης, που έχει δεδομένο το θάνατο. Κι αν σήμερα είμαστε υγιείς, δεν ξέρουμε τι θα γίνει σε λίγο. Κι αν δεν πεθάνουμε σήμερα, θα πεθάνουμε αύριο. Ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα φύγουμε ξέρουμε. Πάντως κάπως θα φύγουμε. Και όσο κι αν ζήσουμε, θα έχουμε κάτι ακόμη να επιθυμούμε για να το ζήσουμε, να το απολαύσουμε, να το δούμε!!!
Ο Θεός δεν μας χαρίζει την υγεία ή τη δύναμη ή την ατελείωτη ζωή σ΄ αυτόν τον κόσμο, αλλά ο Θεός μας χαρίζει την αθανασία, την αιωνιότητα. Τα προβλήματα, οι δυσκολίες, οι στεναχώριες μας βοηθούν να καταλάβουμε την αδυναμία μας, να ταπεινωθούμε, να θυμηθούμε το Θεό και τον προορισμό μας!!!
Ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχει ταις ψυχαίς ημών.
Οι Άγιοι μεσιτεύουν στο Θεό για μας, όχι για να μας θεραπεύσει απλά, αλλά για να εξαφανίσει την αιτία που προκαλεί την ασθένεια, δηλαδή την αμαρτία.
Γιατί ο πόνος, οι ασθένειες, και εν τέλει ο θάνατος ήλθαν στους ανθρώπους μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων, δηλαδή ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Άρα, για το Θεό, η συγχώρηση των αμαρτιών είναι η θεραπεία της αιτίας της ασθένειας.
Για τον Θεό δεν έχει αξία η υγεία του σώματος, αλλά η υγεία της ψυχής.
Ας μην ξεχνούμε ότι τα σώματά μας θα αναστηθούν για να ζήσουν αιώνια άφθαρτα και χωρίς ασθένεια, είτε στον Παράδεισο, είτε στην κόλαση. Το ζητούμενο λοιπόν, στη ζωή μας, είναι να θεραπεύσουμε την ψυχή μας από την αμαρτία για να υπερβούμε ακόμη και αυτόν τον φόβο του θανάτου.
Προσερχόμενοι λοιπόν σήμερα στην εορτή του Αγίου Παντελεήμονος και προσευχόμενοι σ΄αυτόν, ας του ζητήσουμε μέσα σε όλα τα άλλα και κάτι ακόμη, το σπουδαιότερο: ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΑΓΙΟΙ!!!!
Πρόγραμμα Εβδομάδας
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 28 Ιουλίου - Κυριακή 3 Αυγούστου 2014
Τρίτη 29 Ιουλίου 2014 (Αγίου Καλλινίκου):
7.00 – 9.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014:
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Αγιασμός Πρωτομηνιάς
Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μικρή Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Σάββατο 2 Αυγούστου 2014:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 3 Αυγούστου 2014:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μεγάλη Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Σάββατο 19 Ιουλίου 2014
Πρόγραμμα Εβδομάδος
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 21 - Κυριακή 27 Ιουλίου 2014
Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014:
6.00 μ.μ. Πανηγυρικός Εσπερινός Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στο παρεκκλήσι της οικίας Δενελάβα.
Σάββατο 26 Ιουλίου 2014 (Αγίας Παρασκευής):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 27 Ιουλίου 2014 (Αγίου Παντελεήμονος):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Επίσκεψη στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής στη Μακρινίτσα θα πραγματοποιήσουμε την Τρίτη 22 Ιουλίου. Μπορούν να συμμετέχουν όσοι έχουν αυτοκίνητα κατάλληλα. Αναχώρηση από την πλατεία 5.30 μ.μ..
Εκδρομή στην Παναγία της Τήνου προετοιμάζουμε για την Πέμπτη 4, Παρασκευή 5 και επιστροφή ξημερώματα Σαββάτου 6 Σεπτεμβρίου 2014.
Δευτέρα 21 - Κυριακή 27 Ιουλίου 2014
Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014:
6.00 μ.μ. Πανηγυρικός Εσπερινός Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στο παρεκκλήσι της οικίας Δενελάβα.
Σάββατο 26 Ιουλίου 2014 (Αγίας Παρασκευής):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 27 Ιουλίου 2014 (Αγίου Παντελεήμονος):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Επίσκεψη στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής στη Μακρινίτσα θα πραγματοποιήσουμε την Τρίτη 22 Ιουλίου. Μπορούν να συμμετέχουν όσοι έχουν αυτοκίνητα κατάλληλα. Αναχώρηση από την πλατεία 5.30 μ.μ..
Εκδρομή στην Παναγία της Τήνου προετοιμάζουμε για την Πέμπτη 4, Παρασκευή 5 και επιστροφή ξημερώματα Σαββάτου 6 Σεπτεμβρίου 2014.
«Θάρσει τέκνον»
Αμέσως μετά τη θεραπεία των δαιμονισμένων ο Χριστός έρχεται στην Καπερναούμ, όπου του φέρνουν έναν παράλυτο. Άραγε μπορούμε να μπούμε στη θέση αυτού του ανθρώπου και να αισθανθούμε τα συναισθήματα που αισθάνονταν και αυτός μπροστά στο Χριστό;
Πιστεύει ότι ο Χριστός μπορεί να τον θεραπεύσει, τον αναγνωρίζει ως παντοδύναμο, αλλά και φοβάται μήπως η πίστη του είναι ελλιπείς και δεν γίνει το θαύμα, μήπως οι αμαρτίες του εμποδίζουν την Χάρη του Θεού. Βρίσκεται μπροστά στον παντογνώστη και καρδιογνώστη και δειλιάζει, αγωνιά, ολιγοψυχεί. Ο Χριστός, όμως, διασκεδάζει την φοβία του αυτή, απευθύνοντας προς αυτόν την φράση «Θάρσει, τέκνον∙ ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Πόσες φορές δεν φτάνουμε οι άνθρωποι στην ολιγοψυχία. Οι δοκιμασίες, οι ασθένειες, ο κόπος, αλλά και ο φόβος της ήττας και της αποτυχίας, του θανάτου, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τις ειδήσεις και τα γεγονότα του κόσμου που μας γεμίζουν απαισιοδοξία, αποτελούν αφορμές ώστε η καρδιά και το φρόνημά μας να μην είναι ακμαία και να έρχεται η κατάσταση της ολιγοψυχίας.
Και πάλι η φράση αυτή του Χριστού, έρχεται να μας κάνει να δούμε το ουσιώδες, που είναι η συγχώρηση των αμαρτιών μας. Η συγχώρεση που είναι η μία και μοναδική μεγάλη ανάγκη την οποία έχουμε οι άνθρωποι και που δεν μπορούμε από μόνοι μας να εκπληρώσουμε. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα ανθρώπινα, μπορούμε να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια λύση. Σε ό,τι έχει να κάνει όμως με την ίδια μας την ψυχή, τον τρόπο που ζει σε σχέση με την πίστη στο Θεό, το Ευαγγέλιο και την αιωνιότητα, μόνο ο λόγος του Χριστού μπορεί να δώσει αληθινό θάρρος.
Η ολιγοψυχία έχει ως ρίζα της την αδυναμία του ανθρώπου να πιστέψει ολοκληρωτικά στο Θεό και την ήττα του από το πνεύμα του ορθολογισμού, από τα πολλά και ποικίλα «γιατί;», όπως επίσης και από την επιθυμία του να δει το μέλλον σε μια διαφορετική προοπτική, αυτή της ζωής και της ευτυχίας σύμφωνα με τα δεδομένα που όλοι επιθυμούμε. Σε κάθε δυσκολία λοιπόν, συνειδητοποιούμε την έλλειψη προσωπικής αυτάρκειας, ότι το «εγώ» μας δεν επαρκεί για την ευτυχία μας. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, οι άνθρωποι επιλέγουν είτε την συντροφιά των οικείων, στους οποίους μεταφέρουν την απογοήτευσή τους, είτε την βοήθεια ειδικών, όπως οι ψυχολόγοι και οι θεραπευτές, είτε καταβάλλονται από την λύπη και την ολιγοψυχία, παραιτούμενοι από κάθε ελπίδα για το αύριο, ενίοτε και από διάθεση για ζωή.
Η Εκκλησία, μέσα από την θεραπεία του παραλυτικού, μάς δείχνει τον αληθινό τρόπο να υπερβούμε την ολιγοψυχία. Πρώτον μέσα από την πίστη στο Χριστό, η οποία όμως προϋποθέτει την εμφάνισή μας ενώπιον Του. Η πίστη δεν είναι μόνο εσωτερική κατάσταση και βίωμα. Απαιτεί την παρουσία μας ενώπιον του Κυρίου και αυτό επιτυγχάνεται τόσο με την ολόθερμη προσευχή, όσο και με την μετοχή μας στο σώμα του Χριστού, που είναι η εκκλησιαστική ζωή. Ταυτόχρονα, η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας μάς προφυλάσσει από την απόγνωση. Κάθε δοκιμασία αποτελεί για τον καθέναν μας αφορμή να δούμε την πραγματική μας κατάσταση και πορεία σε σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία. Δεν έχει σημασία αν η δοκιμασία αποτελεί συνέπεια καθαυτό της αμαρτωλότητάς μας. Μάς βοηθά να συνειδητοποιούμε τα όρια μας, να εντρυφούμε στην μετάνοια για κάθε έργο και κάθε λογισμό μας, αλλά και να παραμένουμε ταπεινοί ή να βρίσκουμε την ταπεινότητα που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών. Τέλος, για να νικηθεί η ολιγοψυχία χρειάζεται και η παρουσία των άλλων ανθρώπων. Δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας στη λύπη. Η παρουσία όμως αυτή δεν πρέπει να περιορίζεται στην εξωτερική συμπαράσταση. Χρειαζόμαστε από τους άλλους ενίσχυση στην πίστη μας. Κι εδώ έγκειται η μεγάλη ευθύνη όλων όσων αποτελούμε το σώμα του Χριστού. Δεν αρκεί να δηλώνουμε παρόντες ως προς την ανθρώπινη διάσταση στη δοκιμασία και την ολιγοψυχία των άλλων. Χρειάζεται με τον λόγο, την προσευχή μας και την δική μας παρουσία ενώπιον του Χριστού, να τους βοηθήσουμε να νιώσουν ότι μπορούν να μοιραστούν και από την δική μας πίστη και να πάρουν δύναμη.
«Θάρσει τέκνον». Ο λόγος του Χριστού ας αποτελέσει για τον καθέναν μας στη δύσκολη εποχή της όχι μόνο της σωματικής, αλλά κυρίως της πνευματικής παράλυσης ευκαιρία αναβαπτισμού στην πίστη, στην συναίσθηση της αμαρτωλότητας που γίνεται ταπείνωση και μετάνοια.
Πιστεύει ότι ο Χριστός μπορεί να τον θεραπεύσει, τον αναγνωρίζει ως παντοδύναμο, αλλά και φοβάται μήπως η πίστη του είναι ελλιπείς και δεν γίνει το θαύμα, μήπως οι αμαρτίες του εμποδίζουν την Χάρη του Θεού. Βρίσκεται μπροστά στον παντογνώστη και καρδιογνώστη και δειλιάζει, αγωνιά, ολιγοψυχεί. Ο Χριστός, όμως, διασκεδάζει την φοβία του αυτή, απευθύνοντας προς αυτόν την φράση «Θάρσει, τέκνον∙ ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Πόσες φορές δεν φτάνουμε οι άνθρωποι στην ολιγοψυχία. Οι δοκιμασίες, οι ασθένειες, ο κόπος, αλλά και ο φόβος της ήττας και της αποτυχίας, του θανάτου, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τις ειδήσεις και τα γεγονότα του κόσμου που μας γεμίζουν απαισιοδοξία, αποτελούν αφορμές ώστε η καρδιά και το φρόνημά μας να μην είναι ακμαία και να έρχεται η κατάσταση της ολιγοψυχίας.
Και πάλι η φράση αυτή του Χριστού, έρχεται να μας κάνει να δούμε το ουσιώδες, που είναι η συγχώρηση των αμαρτιών μας. Η συγχώρεση που είναι η μία και μοναδική μεγάλη ανάγκη την οποία έχουμε οι άνθρωποι και που δεν μπορούμε από μόνοι μας να εκπληρώσουμε. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα ανθρώπινα, μπορούμε να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια λύση. Σε ό,τι έχει να κάνει όμως με την ίδια μας την ψυχή, τον τρόπο που ζει σε σχέση με την πίστη στο Θεό, το Ευαγγέλιο και την αιωνιότητα, μόνο ο λόγος του Χριστού μπορεί να δώσει αληθινό θάρρος.
Η ολιγοψυχία έχει ως ρίζα της την αδυναμία του ανθρώπου να πιστέψει ολοκληρωτικά στο Θεό και την ήττα του από το πνεύμα του ορθολογισμού, από τα πολλά και ποικίλα «γιατί;», όπως επίσης και από την επιθυμία του να δει το μέλλον σε μια διαφορετική προοπτική, αυτή της ζωής και της ευτυχίας σύμφωνα με τα δεδομένα που όλοι επιθυμούμε. Σε κάθε δυσκολία λοιπόν, συνειδητοποιούμε την έλλειψη προσωπικής αυτάρκειας, ότι το «εγώ» μας δεν επαρκεί για την ευτυχία μας. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, οι άνθρωποι επιλέγουν είτε την συντροφιά των οικείων, στους οποίους μεταφέρουν την απογοήτευσή τους, είτε την βοήθεια ειδικών, όπως οι ψυχολόγοι και οι θεραπευτές, είτε καταβάλλονται από την λύπη και την ολιγοψυχία, παραιτούμενοι από κάθε ελπίδα για το αύριο, ενίοτε και από διάθεση για ζωή.
Η Εκκλησία, μέσα από την θεραπεία του παραλυτικού, μάς δείχνει τον αληθινό τρόπο να υπερβούμε την ολιγοψυχία. Πρώτον μέσα από την πίστη στο Χριστό, η οποία όμως προϋποθέτει την εμφάνισή μας ενώπιον Του. Η πίστη δεν είναι μόνο εσωτερική κατάσταση και βίωμα. Απαιτεί την παρουσία μας ενώπιον του Κυρίου και αυτό επιτυγχάνεται τόσο με την ολόθερμη προσευχή, όσο και με την μετοχή μας στο σώμα του Χριστού, που είναι η εκκλησιαστική ζωή. Ταυτόχρονα, η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας μάς προφυλάσσει από την απόγνωση. Κάθε δοκιμασία αποτελεί για τον καθέναν μας αφορμή να δούμε την πραγματική μας κατάσταση και πορεία σε σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία. Δεν έχει σημασία αν η δοκιμασία αποτελεί συνέπεια καθαυτό της αμαρτωλότητάς μας. Μάς βοηθά να συνειδητοποιούμε τα όρια μας, να εντρυφούμε στην μετάνοια για κάθε έργο και κάθε λογισμό μας, αλλά και να παραμένουμε ταπεινοί ή να βρίσκουμε την ταπεινότητα που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών. Τέλος, για να νικηθεί η ολιγοψυχία χρειάζεται και η παρουσία των άλλων ανθρώπων. Δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας στη λύπη. Η παρουσία όμως αυτή δεν πρέπει να περιορίζεται στην εξωτερική συμπαράσταση. Χρειαζόμαστε από τους άλλους ενίσχυση στην πίστη μας. Κι εδώ έγκειται η μεγάλη ευθύνη όλων όσων αποτελούμε το σώμα του Χριστού. Δεν αρκεί να δηλώνουμε παρόντες ως προς την ανθρώπινη διάσταση στη δοκιμασία και την ολιγοψυχία των άλλων. Χρειάζεται με τον λόγο, την προσευχή μας και την δική μας παρουσία ενώπιον του Χριστού, να τους βοηθήσουμε να νιώσουν ότι μπορούν να μοιραστούν και από την δική μας πίστη και να πάρουν δύναμη.
«Θάρσει τέκνον». Ο λόγος του Χριστού ας αποτελέσει για τον καθέναν μας στη δύσκολη εποχή της όχι μόνο της σωματικής, αλλά κυρίως της πνευματικής παράλυσης ευκαιρία αναβαπτισμού στην πίστη, στην συναίσθηση της αμαρτωλότητας που γίνεται ταπείνωση και μετάνοια.
Σάββατο 12 Ιουλίου 2014
«Οὐ καίουσι λύχνον καί τιθέασιν αὐτόν ὑπό τόν μόδιον»
«Οὐ καίουσι λύχνον καί τιθέασιν αὐτόν ὑπό τόν μόδιον»
Αλήθεια, πως θα χαρακτηρίζαμε κάποιον που το βράδυ σε σκοτεινό δωμάτιο θα έβαζε το αναμμένο λυχνάρι κάτω από τον κουβά ή τη σκάφη; Ή τι ευθύνη θα καταλογίζαμε αυτόν που τη νύχτα πετροβολά και σπάει τις λάμπες που φωτίζουν το δρόμο;
Στη βάπτισή μας, λάβαμε από τον ιερέα την αναμμένη λαμπάδα, και μάλιστα ειπώθηκαν τα λόγια της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν … οὐρανοῖς». και αυτή η λαμπάδα συμβολίζει την πίστη μας. Αλλά σήμερα, ας δούμε καλά ο καθένας μας και με ειλικρίνεια που έχουμε τοποθετήσει αυτήν τη λαμπάδα! Πολλοί την έχουνε σβήσει, δεν πιστεύουν και δεν ομολογούν αγάπη και σεβασμό στο Θεό. Άλλοι την έχουμε κρύψει κάτω από αντικείμενο που δεν την αφήνει να φωτίσει.
Χάσαμε την πίστη μας στη Δικαιοσύνη του Θεού. Ή ζητάμε μια δικαιοσύνη από το Θεό σαν την ανθρώπινη. Καλός με τους καλούς, τιμωρός με τους αδίκους. Όμως η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη του για όλους. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους, σταυρώθηκε για να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια, δείχνει την παρουσία Του στον καθένα και δίνει ευκαιρίες για να τον προσεγγίσουμε.
Χάσαμε την πίστη μας στην Μακαριότητα που δίνει ο Θεός. Στην ευτυχία, την ηρεμία και τη γαλήνη που δίνει η εμπιστοσύνη στο ότι ο Θεός συντρέχει και ενδιαφέρεται για τον κάθε άνθρωπο ονομαστικά. Στην μακαριότητα των Αγίων.
Χάσαμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Στην νίκη επί της αμαρτίας και κάθε πάθους που μας θανατώνει πνευματικά και σωματικά. Και σβήνοντας ή κρύβοντας το φως της πίστεώς μας, χάσαμε και τον δρόμο του προορισμού μας το δρόμο, της αιωνιότητας, της χωρίς τέλους ζωής κοντά στο Θεό.
Ας λάβουμε λοιπόν την απόφαση, να διατηρήσουμε τα λυχνάρια μας αναμμένα και να τα βάλουμε πάνω στο λυχνοστάτη, ώστε να βλέπουμε το δρόμο και τον προορισμό μας, την βασιλεία των ουρανών, εκεί που δεν τελειώνουν η δικαιοσύνη, η μακαριότητα και η ζωή.
Αλήθεια, πως θα χαρακτηρίζαμε κάποιον που το βράδυ σε σκοτεινό δωμάτιο θα έβαζε το αναμμένο λυχνάρι κάτω από τον κουβά ή τη σκάφη; Ή τι ευθύνη θα καταλογίζαμε αυτόν που τη νύχτα πετροβολά και σπάει τις λάμπες που φωτίζουν το δρόμο;
Στη βάπτισή μας, λάβαμε από τον ιερέα την αναμμένη λαμπάδα, και μάλιστα ειπώθηκαν τα λόγια της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν … οὐρανοῖς». και αυτή η λαμπάδα συμβολίζει την πίστη μας. Αλλά σήμερα, ας δούμε καλά ο καθένας μας και με ειλικρίνεια που έχουμε τοποθετήσει αυτήν τη λαμπάδα! Πολλοί την έχουνε σβήσει, δεν πιστεύουν και δεν ομολογούν αγάπη και σεβασμό στο Θεό. Άλλοι την έχουμε κρύψει κάτω από αντικείμενο που δεν την αφήνει να φωτίσει.
Χάσαμε την πίστη μας στη Δικαιοσύνη του Θεού. Ή ζητάμε μια δικαιοσύνη από το Θεό σαν την ανθρώπινη. Καλός με τους καλούς, τιμωρός με τους αδίκους. Όμως η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη του για όλους. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους, σταυρώθηκε για να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια, δείχνει την παρουσία Του στον καθένα και δίνει ευκαιρίες για να τον προσεγγίσουμε.
Χάσαμε την πίστη μας στην Μακαριότητα που δίνει ο Θεός. Στην ευτυχία, την ηρεμία και τη γαλήνη που δίνει η εμπιστοσύνη στο ότι ο Θεός συντρέχει και ενδιαφέρεται για τον κάθε άνθρωπο ονομαστικά. Στην μακαριότητα των Αγίων.
Χάσαμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Στην νίκη επί της αμαρτίας και κάθε πάθους που μας θανατώνει πνευματικά και σωματικά. Και σβήνοντας ή κρύβοντας το φως της πίστεώς μας, χάσαμε και τον δρόμο του προορισμού μας το δρόμο, της αιωνιότητας, της χωρίς τέλους ζωής κοντά στο Θεό.
Ας λάβουμε λοιπόν την απόφαση, να διατηρήσουμε τα λυχνάρια μας αναμμένα και να τα βάλουμε πάνω στο λυχνοστάτη, ώστε να βλέπουμε το δρόμο και τον προορισμό μας, την βασιλεία των ουρανών, εκεί που δεν τελειώνουν η δικαιοσύνη, η μακαριότητα και η ζωή.
Σάββατο 5 Ιουλίου 2014
Ειπέ λόγω...
Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ.
Έχουμε πει και άλλες φορές για την πίστη και την ταπείνωση που κρύβουν αυτά τα λόγια του εκατόνταρχου. Και είναι άξιος μιμήσεως. Όμως θα δούμε σήμερα σε λίγο μεγαλύτερο βάθος τι είναι αυτό που πιστεύει πραγματικά ο εκατόνταρχος και το οποίο κρύβεται κάτω από τα λόγια αυτά.
Εἰπέ λόγῳ. Πιστεύει ο εκατόνταρχος πως έχει δύναμη ο λόγος του Χριστού! Μόνο με μια λέξη θα πραγματοποιηθεί το θαύμα. Με το λόγο δημιουργήθηκε ο κόσμος όλος. Άραγε εμείς σήμερα πιστεύουμε στο λόγο του Θεού; Τον ακούμε; τον γνωρίζουμε; τον μελετάμε; Τον εφαρμόζουμε στη ζωή μας; Ο λόγος του Θεού είναι ο ίδιος και είναι ζωντανός μέσα στην Αγία Γραφή και στη ζωή της εκκλησίας και είναι αυτός που δίνει απαντήσεις σε όλες τις αναζητήσεις μας και λύσεις στους προβληματισμούς μας.
ὑπὸ ἐξουσίαν. Πιστεύει ο εκατόνταρχος ότι ο Χριστός έχει εξουσία! Εξουσία πάνω στο θάνατο ουσιαστικά που με την ασθένεια πλησιάζει τον δούλο του αξιωματικού. Ομολογεί, δηλαδή, ότι ο Χριστός είναι ο εξουσιαστής της Ζωής και του Θανάτου, ο Παντοδύναμος Θεός. Αυτήν την πίστη στην εξουσία του Χριστού πάνω στον θάνατο, κηρύττει η Εκκλησία κάθε Κυριακή και όλη την περίοδο του Πάσχα, για να τη βιώσουμε και μεις και να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σ΄ Αυτόν.
Αν θέλουμε, λοιπόν και εμείς, να μιμηθούμε την πίστη του εκατόνταρχου, ας εφαρμόσουμε το λόγο και ας εμπιστευθούμε το Λόγο του Θεού.
Έχουμε πει και άλλες φορές για την πίστη και την ταπείνωση που κρύβουν αυτά τα λόγια του εκατόνταρχου. Και είναι άξιος μιμήσεως. Όμως θα δούμε σήμερα σε λίγο μεγαλύτερο βάθος τι είναι αυτό που πιστεύει πραγματικά ο εκατόνταρχος και το οποίο κρύβεται κάτω από τα λόγια αυτά.
Εἰπέ λόγῳ. Πιστεύει ο εκατόνταρχος πως έχει δύναμη ο λόγος του Χριστού! Μόνο με μια λέξη θα πραγματοποιηθεί το θαύμα. Με το λόγο δημιουργήθηκε ο κόσμος όλος. Άραγε εμείς σήμερα πιστεύουμε στο λόγο του Θεού; Τον ακούμε; τον γνωρίζουμε; τον μελετάμε; Τον εφαρμόζουμε στη ζωή μας; Ο λόγος του Θεού είναι ο ίδιος και είναι ζωντανός μέσα στην Αγία Γραφή και στη ζωή της εκκλησίας και είναι αυτός που δίνει απαντήσεις σε όλες τις αναζητήσεις μας και λύσεις στους προβληματισμούς μας.
ὑπὸ ἐξουσίαν. Πιστεύει ο εκατόνταρχος ότι ο Χριστός έχει εξουσία! Εξουσία πάνω στο θάνατο ουσιαστικά που με την ασθένεια πλησιάζει τον δούλο του αξιωματικού. Ομολογεί, δηλαδή, ότι ο Χριστός είναι ο εξουσιαστής της Ζωής και του Θανάτου, ο Παντοδύναμος Θεός. Αυτήν την πίστη στην εξουσία του Χριστού πάνω στον θάνατο, κηρύττει η Εκκλησία κάθε Κυριακή και όλη την περίοδο του Πάσχα, για να τη βιώσουμε και μεις και να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σ΄ Αυτόν.
Αν θέλουμε, λοιπόν και εμείς, να μιμηθούμε την πίστη του εκατόνταρχου, ας εφαρμόσουμε το λόγο και ας εμπιστευθούμε το Λόγο του Θεού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)