Το τεχθέν νήπιο και τα σφαγιασθέντα νήπια!

Στη χαρμοσυνη περίοδο που η Εκκλησία μας πανηγυρίζει τη γέννηση του Παιδίου, τιμά τους πρώτους μάρτυρες του «Αντιλεγόμενου Σημείου» του Χριστού, που είναι τα νήπια της Βηθλεέμ, που σφαγιάσθηκαν από τον Ηρώδη. Και γεννάται το ερώτημα: Πως είναι δυνατόν στον ίδιο χώρο να ακούγονται το «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη» και τα κλάματα αθώων νηπίων και οι ολολυγμοί των μητέρων; Ποια είναι η ειρήνη που έφερε ο Χριστός στον κόσμο;
Και βέβαια ο Χριστός δεν ήρθε να επιβάλει την ειρήνη στον κόσμο, να απαγορεύσει τις όποιες εχθροπραξίες μεταξύ των ανθρώπων. Η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει την αφαίρεση του καρκινόματος που λέγεται αμαρτία, της «φυσικής διάθεσής» μας για ισχύ, δόξα και ηδονή-ευχαρίστηση. Γι΄ αυτό και η παρουσία του Χριστού προκαλεί τον πόνο του χειρουργικού μαχαιριού. Προκαλεί τις αντιδράσεις αυτών που διαχειρίζονται την πολιτική και κάθε εξουσία χρησιμοποιώντας τη βία.
Η σφαγή των νηπίων αποδεικνύει το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν δεν έχει σχέση με το Θεό. Και αν ο Θεός το παραχωρεί, το επιτρέπει δηλαδή, ας μην ξεχνάμε ότι για το Θεό υπάρχει κάτι που εμείς δυστυχώς ξεχνάμε και αυτό είναι η προοπτική της αιωνιότητος. Άλλωστε τα αθώα και ανώνυμα νήπια τα τιμούμε ως αγίους της Εκκλησίας μας.
Ο Χριστός μας σώζει από τη φθορά. Ο Χριστός γίνεται η Ειρήνη τόσο της ψυχής μας, γιατί ειρηνεύει με την παρουσία Του τις καρδιές μας, γιατί κάνει τους ανθρώπους να αγωνίζονται για την αγάπη και την διατήρησή της και όχι για την αρρώστια του συμφέροντος και της πλεονεξίας και της κακίας.
Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες, αλλά τον Σωτήρα. Αυτόν που κατέβηκε στον Άδη για να λυτρώσει τον άνθρωπο από το μαρτύριο του αιώνιου θανάτου, από το μαρτύριο της αμαρτίας, από το μαρτύριο του χωρισμού από το Θεό. Αυτόν το Σωτήρα ας αναζητήσουμε σήμερα στην ζωή της Εκκλησίας και στη ζωή του ο καθένας!

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014 - Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015


Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014:
7.00 π.μ. Εσπερινός.

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015 (Αγίου Βασιλείου):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, Δοξολογία για το νέο έτος.

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015 (Προ των Φώτων):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Δευτέρα 22 - Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014:
5.00 μ.μ. Μυστήριο Ιερού Ευχέλαιου

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014:
7.00 π.μ. Ακολουθία των Μεγάλων και Βασιλικών Ωρών, Εσπερινός των Χριστουγέννων και Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014 (Χριστούγεννα):
5.00 – 8.15 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014 (Σύναξη της Θεοτόκου):
8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014 (Αγίου Στεφάνου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

ΣΥΓΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ

Τόσο το ιερό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όσο και το Αποστολικό, αναφέρονται στα πρόσωπα των προπατόρων του Ιησού, που έζησαν με σεβασμό προς τον Θεό. Αναφέρεται στην πίστη που επέδειξαν οι προπάτορες του Χριστού, την εμπιστοσύνη δηλαδή στο Θεό και την αμεσότητα της προσωπικής σχέσης την οποία είχαν μαζί Του όλες εκείνες οι σπουδαίες μορφές, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Γεδεών, ο Βαράκ, ο Σαμψών, ο Ιεφθάε, ο Δαβίδ, ο Σαμουήλ και όλοι εκείνοι οι άνδρες και οι γυναίκες που προετοίμασαν τον κόσμο για τον ερχομό του Χριστού και τον τρόπο που ο άνθρωπος θα μπορούσε να συναντήσει τον αληθινό Θεό.
Όλοι αυτοί οι προπάτορες του Κυρίου μας υπήρξαν «συγκληρονόμοι της επαγγελίας της αυτής» (Εβρ. 11, 9). Ήταν δηλαδή κληρονόμοι της ίδιας υπόσχεσης που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο, ότι θα τον λυτρώσει από την φθορά και τον θάνατο, ότι θα του χαρίσει την γη της Επαγγελίας και ότι δεν θα εξαλειφθεί από τη γη το μνημόσυνό του. Αυτής της επαγγελίας συγκληρονόμοι είμαστε και εμείς, αφού την προσέφερε ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού όχι μόνο σε έναν λαό, αλλά σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Των τριών υποσχέσεων του Θεού είμαστε συγκληρονόμοι εν Χριστώ.
Λυτρωθήκαμε από την φθορά και τον θάνατο. Θάνατος είναι ο χωρισμός μας από τον Θεό, τόσο στην παρούσα όσο και στην αιώνια ζωή. Θάνατος είναι η υιοθέτηση του δικού μας θελήματος, η χρήση της ελευθερίας μας με σκοπό να αρνηθούμε την σχέση που ο Θεός έχει μαζί μας, δηλαδή η άρνησή μας στην πράξη με την αμαρτία να δεχθούμε τον Θεό ως Πατέρα μας και η μόνιμη ανταρσία εναντίον Του, με τελικό γνώμονα να απολαύσουμε την ζωή μας χωρίς την παρουσία Του. Την ίδια στιγμή κινδυνεύουμε με αιώνιο θάνατο, με έναν χωρισμό από τον Θεό που θα κρατήσει για πάντα. Διότι η ύπαρξη που δεν αναζητεί και δεν αγαπά τον Θεό, που δεν θέλει να είναι παιδί του Θεού, παγιώνει την εαυτό της σε μία ακοινωνησία, αγνωσία του Θεού, άρνηση να κοινωνήσει μαζί Του εν αγάπη και στην αιωνιότητα, πρώτα της ψυχής και κατόπιν και του σώματος, μετά την ανάσταση των νεκρών. Ο Χριστός μας λύτρωσε από τον πνευματικό θάνατο προσλαμβάνοντας την φύση μας και αγιάζοντάς την.
Μας χαρίστηκε η γη της Επαγγελίας. Είναι ο Παράδεισος της ζωής εν Εκκλησία. Είναι η νέα γη Χαναάν. Μόνο που δεν περιλαμβάνει μόνο την υλική ομορφιά η εκκλησιαστική ζωή, αλλά και την πνευματική. Και όπως οι Εβραίοι κλήθηκαν να πολεμήσουν στην γη της Επαγγελίας για να την κρατήσουν δική τους, κλήθηκαν να την καλλιεργήσουν, να εργαστούν δηλαδή σ’ αυτήν και να την διαφυλάξουν ως γη του λαού του Θεού, έτσι και ο καθένας από εμάς, όντας μέλος της Εκκλησίας, καλείται να συνειδητοποιήσει την χάρη και την ομορφιά της κλήσης του και του τρόπου ζωής που έλαβε ως δωρεά παρά Θεού, να εργαστεί με τον πνευματικό αγώνα να καλλιεργήσει τα χαρίσματα που του δόθηκαν, να πολεμήσει τους πνευματικούς εχθρούς του που είναι τα πάθη, αλλά και η αίσθηση ότι μπορεί χωρίς τον Θεό, μπορεί χωρίς τον συνάνθρωπο, με μόνο κριτήριο τον εαυτό του και το «εγώ» του, να πολεμήσει τον πειραστή διάβολο, ο οποίος συνεχώς ενσπείρει λογισμούς αμφιβολίας και απόγνωσης στις ψυχές μας. Κι αυτός ο αγώνας χρειάζεται ηγέτη, όπως οι Εβραίοι είχαν τους προπάτορες, αλλά και τους κριτές και τους βασιλείς τους, όπως και τους προφήτες. Έτσι κι εμείς έχουμε αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας τον Κύριό μας, αλλά και τους πνευματικούς μας πατέρες. Μπορούμε να νικήσουμε και να ζήσουμε την γη της Επαγγελίας, τον Παράδεισο της Εκκλησίας από αυτήν την ζωή, για να είναι η ευλογία τέλεια στην αιωνιότητα.
Το μνημόσυνό μας δεν θα σβήσει ποτέ από την γη. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για μία υπόσχεση αθανασίας δια της καταγραφής των γενεαλογικών δένδρων μας, μία διατήρηση της μνήμης μας στις καρδιές των ανθρώπων που μας αγαπούνε, ένα παρελθόν το οποίο αφήνει ονόματα και τίποτε άλλο. Είναι η α-λήθεια (μη λήθη) της αγιότητας. Οι άνθρωποι που αγαπούνε τον Θεό δεν διαγράφονται ούτε από την μνήμη του Ιδίου, ούτε από την μνήμη και την ζωή της Εκκλησίας και των μελών της, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τιμώνται όχι μόνο ως πρόσωπα, αλλά ως εκείνοι οι οποίο κράτησαν ακέραιη την επαγγελία του Θεού και την κληροδότησαν σε μας. Δημιουργείται έτσι μία ιστορική αλυσίδα, η οποία είναι αλυσίδα πίστης και ζωής αγάπης προς τον Θεό. Τη ίδια στιγμή αυτή η αλυσίδα είναι ανοιχτή, να συμμετέχει ο καθένας μας, αρκεί να έχει πίστη, μετάνοια, αλήθεια και νόημα στη ζωή του. Και εμείς μπορούμε να κληροδοτήσουμε στους μετέπειτα όχι μόνο το όνομά μας, αλλά, κυρίως, τον τρόπο της ζωής μας. Έτσι ουδέποτε θα σβήσει το μνημόσυνό μας από την γη, όπως βλέπουμε στις αγιολογικές δέλτους της Εκκλησίας μας. Και είναι ο Χριστός και πάλι που θα μας βοηθήσει να αντέξουμε. Αυτός που θα φανερώνει την ευλογία της ζωής μας, αρκεί να καταβάλουμε τον δέοντα κόπο και να ενεργοποιούμε την οδό της αγιότητας εντός μας, αποδεχόμενοι την κλήση Του.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 8η
ΤΑ ΝΗΠΙΑ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ
Διήγηση

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, την Ιουδαία και την Παλαιστίνη την είχαν υπό την κυριαρχία τους οι Ρωμαίοι. Αυτοί είχαν ορίσει ως βασιλιά και διοικητή της περιοχής τον Ηρώδη. Όταν ο Ηρώδης έμαθε από τους Μάγους ότι είχε γεννηθεί ένας καινούριος βασιλιάς, φοβήθηκε ότι θα χάσει το θρόνο του και γι’ αυτό ζήτησε από τους Μάγους να έρθουν να του πουν πού ακριβώς βρισκόταν ο Χριστός, ώστε να πάει κι ο ίδιος να τον προσκυνήσει. Ο βαθύτερος σκοπός του όμως ήταν να σκοτώσει το νεογέννητο Χριστό. Οι Μάγοι όμως πληροφορήθηκαν από Άγγελο στο όνειρό τους ότι δεν έπρεπε να ξαναπάνε στον Ηρώδη, ενώ και ο Ιωσήφ ειδοποιήθηκε να παραλάβει την Παναγία και το Χριστό και να φύγει από τη Βηθλεέμ και να πάει στην Αίγυπτο.
Ο Ηρώδης διέταξε να σφάξουν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ που ήταν κάτω από δύο χρονών και πραγματικά οι Ρωμαίοι έσφαξαν 14000 νήπια! Διέταξε να τ’ αφήσουν άταφα, για να περάσει ο ίδιος να τα δει! Τα έθαψαν μετά σε ομαδικό λάκκο! Είναι οι πρώτοι μάρτυρες για το Χριστό! Η παράδοση αναφέρει ότι πάνω από τον ομαδικό τάφο των μαρτύρων έλαμπε κάθε νύχτα ένα ουράνιο φως και έβγαινε και θείο μύρο, που φανέρωνε ότι η θυσία των παιδιών αυτών, ακόμα κι αν δεν ήξεραν τα ίδια γιατί έγινε, ήταν θυσία για την πίστη του Χριστού.
Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς… Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής…» είχε γράψει μετά από όραμα ο προφήτης Ιερεμίας. Κι αυτή είναι μια ακόμη προφητεία που επαληθεύθηκε για το Χριστό. Τώρα τα νήπια της Ιουδαίας ζουν σαν Άγγελοι στον ουρανό, ενώ τα λείψανά τους σώζονται ακόμα και σήμερα, στοιβαγμένα σε μια στοά του υπογείου της Βηθλεέμ, εκεί όπου είναι ο ναός της Γέννησης του Χριστού.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των 14000 νηπίων της Βηθλεέμ στις 29 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο,


1. Πώς κατοικεί ο Χριστός μέσα μας

Κάποτε ένας μοναχός ρώτησε έναν περίφημο ασκητή πώς ακριβώς θα κατοικήσει ο Χριστός μέσα μας. Και ο γέροντας ασκητής του απάντησε: «Για να γεννηθεί, παιδί μου, ο Χριστός μέσα σου, χρειάζεται να απέχεις από κάθε αδικία, από την πλεονεξία και τη φιλαργυρία, αλλά και αν μην ανταποδώσεις σε κανέναν το κακό. Να μην κοροϊδέψεις αν σε κοροϊδέψουν, να μην γρονθοκοπήσεις αν σε γρονθοκοπήσουν, να μην καταραστείς αν σε καταραστούν. Ακόμη να φέρνεις πάντοτε στη μνήμη σου τα λόγια του Κυρίου που είπε να μην κρίνετε για να μην κριθείτε, να συγχωρείτε για να συγχωρεθούν οι δικές σας αμαρτίες, να ελεείτε για να ελεηθείτε! Έτσι, θα γεννηθεί ο Χριστός μέσα μας!»
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
1. Οι άνθρωποι θέλουν τα Χριστούγεννα γιατί μπορούν να φάνε, να χαρούν, να ανταλλάξουν δώρα, να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, να πάρουν τον 13ο μισθό τους, να κοιμηθούν. Για τους χριστιανούς όμως ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων;
2. Απέναντι στο Χριστό υπάρχουν δυο στάσεις: η μία της θυσίας (νήπια) και η άλλη του μίσους και της κακίας (Ηρώδης). Υπάρχει και μια τρίτη στάση, που είναι η συνηθισμένη αδιαφορία. Μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα στο κρεβάτι μας, χωρίς μετάνοια και χωρίς να κοινωνήσουμε;
3. Ο ασκητής τονίζει τις πνευματικές προϋποθέσεις για τα Χριστούγεννα που είναι να συγχωρέσουμε για να συγχωρεθούμε και να μην ανταποδώσουμε το κακό. Αυτό λέει σε μας κάτι;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Αυτά τα Χριστούγεννα να ξαναγεννηθεί ο Χριστός μέσα μας με τη Θεία κοινωνία και τη συγγνώμη!

Επόμενη συνάντηση των κατηχητικών στη γιορτούλα μας την Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου, μετά τη θεία Λειτουργία.
Κατηχητικές συνάξεις, ξανά το Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 87

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΘΝΩΝ

Οι άνθρωποι στη ζωή μας ψάχνουμε για σωτήρες. Θέλουμε εκείνους που θα μπορέσουν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Να μας βοηθήσουν στις δυσκολίες μας, να μας δώσουν ελπίδα, να μας υποδείξουν τρόπους με τους οποίους θα μπορούμε να είμαστε αγαπητοί, να κάνουμε στην πράξη αυτό που θέλουμε και μας ευχαριστεί, και την ίδια στιγμή ο κόσμος μας να έχει καλύτερες προοπτικές. Γι’ αυτό και όταν υπάρχουν κρίσεις, όταν βιώνουμε απογοητεύσεις, φροντίζουμε να ρίχνουμε τα βάρη και τις ευθύνες στους άλλους, ενώ την ίδια στιγμή περιμένουμε τη σωτηρία από αυτούς. Αυτή είναι η αντιφατικότητα της ανθρώπινης φύσης.
Ο Θεός γνωρίζει τα ανθρώπινα. Αυτός μας δημιούργησε. Γι’ αυτό και μας αγαπά τόσο που δεν στάθηκε στις αντιφάσεις μας, αλλά μας έστειλε τον Υιό Του, ο Οποίος προσέλαβε την φύση μας, για να γίνει Αυτός ο αληθινός Σωτήρας μας. Κι αυτό γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Το ότι «ετέχθη ημίν Σωτήρ», όπως ανήγγειλε ο άγγελος στους ποιμένες της Βηθλεέμ. Ότι δεν έχουμε ανάγκη από σωτήρες, αλλά τον Σωτήρα Χριστό. Αυτόν που ήταν, είναι και θα είναι «σημείον αντιλεγόμενον» για τον κόσμο, γιατί όσοι δεν θέλουν να ελέγχονται για τα έργα και τη ζωή τους δεν μπορούν να τον αποδεχθούν ως τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, ως το Φως του κόσμου. Όσοι όμως θελήσουμε να αλλάξουμε ζωή, να βρούμε την Αλήθεια, διαλέγουμε την Σωτηρία που Εκείνος μας προσφέρει στην Εκκλησία.
Ο Σωτήρας δεν ήρθε μόνο για εκείνη την εποχή, της παγκοσμιοποίησης, στην οποία κυριαρχούσε η απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου, η απάνθρωπη τυραννία των Ισχυρών, η διαφθορά της αμαρτίας, ο θρίαμβος του κακού. Παραμένει δίπλα μας και σήμερα και πάσας τας ημέρας της ζωής μας. Γιατί για μας γεννήθηκε. Και η σημασία της γέννησής Του υπερβαίνει το χρόνο. Η Εκκλησία μας αναφωνεί: «Σήμερον η Παρθένος τον Υπερούσιον τίκτει». «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου ο τα σύμπαντι τη δρακί περιέχων». Η σωτηρία δεν είναι μία υπόθεση του μέλλοντος, αλλά σήμερα την κάνουμε δική μας, πιστεύοντας σ’ Αυτόν.
Ο Χριστός εκπλήρωσε τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και τις προσδοκίες των ανθρώπων που πίστευαν σε άλλους θεούς, είχαν όμως αναζητήσεις. Ο προφήτης Δανιήλ, 600 χρόνια πριν από τη Γέννηση του Χριστού, ερμηνεύει ένα όνειρο του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα στη Βαβυλώνα και αποκαλύπτει πώς ο Χριστός έρχεται στην Ιστορία του κόσμου. Ένα μεγάλο άγαλμα δεσπόζει στο όνειρο. Το κεφάλι του ήταν από χρυσάφι. Το στήθος και τα χέρια του από ασήμι. Η κοιλιά του από χαλκό. Τα πόδια από σίδερο. Οι πατούσες ένα μέρος από σίδερο και ένα μέρος από πηλό. Ενώ ο βασιλιάς κοίταζε το άγαλμα, ένα λιθάρι, χωρίς να το αγγίξει ανθρώπινο χέρι, κόπηκε από κάποιο βουνό, χτύπησε το άγαλμα στα πόδια και το σύντριψε. Όλα τα μέταλλα του αγάλματος έγιναν κομμάτια και ο άνεμος τα διασκόρπισε, όπως το άχυρο στο αλώνι, και δεν έμεινε τίποτα. Το λιθάρι όμως που χτύπησε το άγαλμα, έγινε ένα μεγάλο βουνό, που σκέπασε όλη τη γη.
Το λιθάρι είναι ο Χριστός. Δεν γεννήθηκε όπως όλοι από πατέρα άνθρωπο, αλλά από το Άγιο Πνεύμα και την Παναγία, είναι ο λίθος ο αχειρότμητος, που θα ενώσει τις διεστώσες φύσεις, τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Σύντριψε όλα τα ανθρώπινα βασίλεια και εγκατέστησε μία βασιλεία πνευματική, που κανείς δεν μπορεί να την βγάλει από τον κόσμο. Η Βασιλεία αυτή είναι η Εκκλησία και μέλη της είμαστε όλοι εμείς που πιστεύουμε σ’ Εκείνον.
Αλλά και άλλες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Χριστού. Τα λόγια του Ησαΐα: «Σε όσους κατοικούσαν σε χώρα και σκιά θανάτου έλαχε φως! Γιατί γεννήθηκε σ’ εμάς ένα παιδί, μας δόθηκε ένας γιος και η εξουσία θα είναι στους ώμους του και θα ονομασθεί Μεγάλης Βουλής Άγγελος, Πατέρας αιώνιος, Άρχοντας της Ειρήνης». «Να η Παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει υιό και θα ονομαστεί Εμμανουήλ, που σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας». Τα λόγια του Μιχαία: «Από σένα Βηθλεέμ, αν και είσαι από τις πιο μικρές πόλεις του Ιούδα, εγώ θα κάνω να προέλθει εκείνος που θα γίνει άρχοντας του Ισραήλ. Όλοι οι λαοί της γης θα αναγνωρίσουν την μεγαλοσύνη του. Αυτός θα φέρει την ειρήνη».
Το λιθάρι που γίνεται βουνό αιώνιο, ο Μεγάλης βουλής Άγγελος, ο Εμμανουήλ, ο άρχοντας του Ισραήλ, Αυτός που θα φέρει την ειρήνη. Στα λόγια αυτά των προφητών καταλαβαίνουμε ότι η σωτηρία δεν είναι υπόθεση ανθρώπινη, αλλά έργο του Θεού που γίνεται άνθρωπος. Ο Χριστός μας σώζει από τη φθορά. Ο Χριστός γίνεται η Ειρήνη τόσο της ψυχής μας, γιατί ειρηνεύει με την παρουσία Του τις καρδιές μας, γιατί κάνει τους ανθρώπους να αγωνίζονται για την αγάπη και την διατήρησή της και όχι για την αρρώστια του συμφέροντος και της πλεονεξίας και της κακίας, αλλά και του κόσμου, γιατί αυτό το μήνυμα της ειρήνης περνά σε όλους τους ανθρώπους.
Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες, αλλά τον Σωτήρα. Αυτόν που κατέβηκε στον Άδη για να λυτρώσει τον άνθρωπο από το μαρτύριο του αιώνιου θανάτου, από το μαρτύριο της αμαρτίας, από το μαρτύριο του χωρισμού από το Θεό, όπως είπε ο μεγάλος αρχαίος ποιητής Αισχύλος. Αυτόν που ήρθε να ξυπνήσει τον κόσμο, όπως είπε ο μεγάλος αρχαίος φιλόσοφος Σωκράτης. Αυτόν που είναι το Φως που αποκαλύπτει την αλήθεια στα έθνη και κάνει τον λαό του Ισραήλ να δοξάζεται, γιατί από τα σπλάχνα του γεννιέται ο Μεσσίας. Δεν ξέχασε ο Θεός τον κόσμο του. Έστειλε «παιδίον νέον», τον Υιό Του, για να μας λυτρώσει.
Αυτόν το Σωτήρα ας αναζητήσουμε σήμερα στην ζωή της Εκκλησίας και στη ζωή του ο καθένας!
Πρωτ/ρος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Πρόγραμμα εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 15 - Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014 (Αγίου Ελευθερίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014:
6.00 μ.μ. Πανηγυρικός Εσπερινός μετ΄ Αρτοκλασίας, προεξάρχοντος του πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Αμφιλοχίου Μήλτου.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014 (Αγίου Μοδέστου):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Επιφανίου Δημητρίου, Ιεροκήρυκος της Μητροπόλεώς μας, και Αγιασμός για τα ζώα.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Το μεγάλο Δείπνο!

Την προηγούμενη Κυριακή, με αφορμή τη θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, αναφερθήκαμε στον λόγο για τον οποίο ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Να θεραπεύσει τον κυρτωμένο από την αμαρτία άνθρωπο, να τον ανορθώσει στην παραδείσια κατάσταση στην οποία επικοινωνεί με τον Θεό και το συνάνθρωπο.
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός, αποκαλύπτει τον τρόπο αυτής της επικοινωνίας. Είναι η συμμετοχή στην Τράπεζα που προσφέρει ο Θεός, εκεί που ο ίδιος προσφέρεται γιατί στην Θεία Ευχαριστία, στη Θεία Λειτουργία, προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα Του. Όλοι όσοι κάθονται στο ίδιο τραπέζι είναι ισοδύναμοι, ισάξιοι και επικοινωνούν και μεταξύ τους. Άλλωστε και στα γεύματα που προσφέρουμε και μεις, είτε σε χαρά είτε σε λύπη, αυτό θέλουμε να εκφράσουμε, την αμοιβαιότητα, την εκτίμηση στον οικοδεσπότη, την συμμετοχή μας στο γεγονός.
Πάντως, στην ευαγγελική περικοπή, όσοι είχαν κλιθεί, δεν θέλησαν να ανταποκριθούν στην κίνηση του Θεού, αλλά «ήρξαντο από μιας παραιτείσθαι» (Λουκ. 14, 18), επικαλούμενοι δικαιολογίες, οι οποίες δείχνουν τον εγκόσμιο προσανατολισμό της σκέψης και της ζωής τους και την άρνηση να συγχαρούν με το Θεό και να αποδεχτούν το δώρο της όντως ζωής που Εκείνος τους δίδει.
Μάλιστα, αυτή η άρνηση δε γίνεται κατά πρόσωπον του οικοδεσπότη, αλλά διατυπώνεται μέσω εκείνου ή εκείνων που ο Θεός αποστέλλει στον κόσμο, για να υπενθυμίσουν στους καλεσμένους την πρόσκληση.
Το «ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες» της παραβολής γεννά προβληματισμούς. Συνήθως οι άνθρωποι παραιτούμαστε από ό,τι μας κουράζει, από ό,τι δεν μπορούμε να κατορθώσουμε, από ό,τι μας κάνει να συγκρουόμαστε με τους συνανθρώπους μας και δεν αντέχουμε να συνεχίσουμε να το παλεύουμε. Στην περίπτωση του δείπνου δεν ισχύει τίποτε από αυτά. Οι κεκλημένοι δεν έχουν κουραστεί από την συμμετοχή τους στο δείπνο του συγκεκριμένου οικοδεσπότη. Δεν απαιτούνταν κάποιος ιδιαίτερος κόπος για να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Δεν θα ήταν αφορμή για καμία σύγκρουση με τον πλησίον η αποδοχή της πρόσκλησης και η μετοχή στο δείπνο. Ούτε καν οι προτεραιότητές τους ήταν αρκετές για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους. Θα μπορούσαν να αφήσουν για λίγο τα έργα τους και να αποδεχτούν την πρόσκληση του οικοδεσπότη. Η στάση τους να μην εμφανιστούν οι ίδιοι ενώπιόν Του και να Τον ενημερώσουν για την επιθυμία τους να μην συμμετάσχουν στο δείπνο μαρτυρεί κάτι άλλο. Την έλλειψη διάθεσης να έχουν κοινωνία μαζί Του. Δεν θέλουν να μετάσχουν στο τραπέζι Του. Δεν Τον θεωρούν σημαντικό πρόσωπο για τη ζωή τους. Γιατί να θυσιάσουν τις δικές τους προτεραιότητες, το πρόγραμμά τους, τις δικές τους σχέσεις για να συμμετάσχουν σ’ ένα δείπνο που το παρέχει ένας οικοδεσπότης, ο οποίος δεν λέει τίποτε τελικά στην ψυχή τους;
Πρώτα ο Χριστός και στη συνέχεια η Εκκλησία και όσοι την διακονούν δεν θα πάψουν να υπενθυμίζουν στον κόσμο και στους ανθρώπους την επιθυμία του Θεού για συμμετοχή στο δείπνο της Βασιλείας Του. Και ο καθένας από εμάς θα καλείται να δώσει απάντηση και να ελέγξει τον εαυτό του πού τον κατατάσσει: στην κατηγορία εκείνων που προσκολλώνται στα υλικά αγαθά, εκείνων που καθιστούν τις αισθήσεις τους κέντρο της ζωής τους ή εκείνων που συμπνίγονται από τις μέριμνες του βίου, στις οικογενειακές προοπτικές και σχέσεις ή στην κατηγορία όλων όσων πεινούν για ζωή και χαρά και έστω κι αν δεν είναι στην αρχική πρόσκληση, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία θα γεμίσουν τον οίκο του Θεού;

Η διάσπαση και η ειρήνη...

Πορευόμενοι προς τα Χριστούγεννα, την γιορτή της ειρήνης, ακούσαμε σήμερα τον Απόστολο Παύλο να μιλά στους Εφεσίους για αυτό το αγαθό, το οποίο είναι συνώνυμο με τη ζωή, αφού επακόλουθο της απώλειας της ειρήνης είναι και η απώλεια αυτής τούτης της ζωής.
Για τον απόστολο Παύλο, Ειρήνη είναι ο Ιησούς Χριστός. Γι΄ αυτό και τα Χριστούγεννα είναι εορτή της ειρήνης. «καί ἐπί γῆς εἰρήνη».
Η ειρήνη δεν έχει να κάνει μόνο με τις διακρατικές σχέσεις. Ξεκινά με την εσωτερική ειρήνη των ανθρώπων, περνά στις διαπροσωπικές σχέσεις και άπτεται και της σχέσεως του ανθρώπου με το Θεό. Και ο αντίποδας της ειρήνης είναι η διάσπαση. Άρα, για τη απόκτηση της ειρήνης πρέπει να υπερβούμε τη διάσπαση. Και αυτός είναι ένας αγώνας που προϋποθέτει αυτόματη συναίσθηση τι συμβαίνει στην ψυχή μας, αλλά και τι γίνεται στον κόσμο. Ο λόγος του ίδιου του Κυρίου μας είναι σκληρός, αλλά ιδιαίτερα σαφής: «ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν»(Ματθ. 10,34).
Ο Χριστός έγινε η ειρήνη για τον κόσμο γιατί θυσιάσθηκε για να ενωθούν οι άνθρωποι με το Θεό. Η διάσπαση είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, του κακού. Θεωρήσαμε τον εαυτό μας ισάξιο ή και ανώτερο του Θεού, πιστέψαμε ότι μπορούμε και χωρίς αυτόν και αυτή ήταν η πρώτη διάσπαση – αμαρτία
Η θεώρηση της ζωής ως κυριαρχίας και εξουσίας επί των άλλων, αποτελεί τη δεύτερη διάσπαση.
Η αμαρτία μας κάνει να βλέπουμε τη ζωή όχι ως διακονία και αγάπη, αλλά ως κυριαρχία και εξουσία. Να μην αποδεχόμαστε την οδό του σταυρού για το πρόσωπό μας, αλλά να γινόμαστε εμείς οι σταυρωτές.
Διάσπαση όμως υπάρχει και στον εαυτό μας. Ο νους και η καρδιά δεν έχουν κοινή πορεία. Την ίδια στιγμή, μέσα από την επίθεση των λογισμών και των παθών δεν μπορούμε να ισορροπήσουμε, ενώ η αδύναμη πίστη μας κάνει να νικιόμαστε στις δοκιμασίες και τους πειρασμούς. Παράλληλα, βλέπουμε ότι ενώ άλλα επιθυμούμε, άλλα έχουμε τη δύναμη να πράξουμε, άλλα κάνουμε τελικά. Είναι η εσωτερική σύγκρουση με τον παλαιό άνθρωπο και με το φρόνημα της σαρκός που μας εξουθενώνει.
Ο Χριστός έφερε την ενότητα και την καταλλαγή με την θυσία Του. Έδειξε τον τρόπο επιστροφής στο θέλημα του Θεού, που είναι η αγάπη και η παραίτηση από τα δικαιώματά μας χάριν του πλησίον και τι σημαίνει υπακοή στο Θεό. Αυτή η οδός ενώνει τους ανθρώπους και με το Θεό και μεταξύ τους, διότι τους δίνει την δυνατότητα να επικαλούνται και να έχουν την βοήθεια του ουρανού στον αγώνα τους να λειτουργούν ως αγαπώσες υπάρξεις και όχι ως εξουσιαστικά όντα.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 8 - Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014 (Αγίας Άννης):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014 (Αγίου Σπυρίδωνος):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 – 12.00 μ.μ. Καφές και συζήτηση με νέους, μαθητές Λυκείου – Φοιτητές - Απόφοιτοι.

«μείζω τούτων ὄψει»

Τη συνάντηση των μαθητών του Ιωάννη του Προδρόμου με τον Ιησού και την απόφασή τους να γίνουν μαθητές Του, περιγράφει το Ιερό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της ημέρα. Ο Ανδρέας και ο Ιωάννης δέχθηκαν πρώτοι την πρόσκληση να γίνουν μαθητές του Χριστού γι΄ αυτό και ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ.
Και ενώ ο Χριστός τους αποκαλύπτει γεγονότα της καθημερινής τους ζωής, τους πληροφορεί ότι αυτά δεν είναι τίποτε μπροστά σ΄αυτά που σύντομα θα ακολουθήσουν. Γιατί από τούδε και στο εξής θα βλέπουν τους ουρανούς ανοιγμένους και αγγέλους να μεταβαίνουν εντεύθεν-εκείθεν.
Πρόκειται για το Μυστήριο της Εκκλησίας, στο οποίο άνθρωποι και άγγελοι συνυπάρχουμε. Γιατί σε κάθε Θεία Λειτουργία παρακαλούμε το Θεό, κατά την ευχή της εισόδου, να στείλει αγγέλους Του που θα συλλειτουργήσουν μαζί μας. Και αυτό συμβαίνει σε κάθε λειτουργική σύναξη. Πρωτο-ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής, οπότε το ΄Άγιο Πνεύμα διαμοιράστηκε στους μαθητές, και συνεχίζει να συμβαίνει και σήμερα, έστω και αν δεν μας είναι αντιληπτό. Ουσιαστικά, η Εκκλησία είναι ο Ουρανός, αφού όλα χωρούν σ΄ αυτήν και όλα υπηρετούν αυτήν.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 1 - Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014 (Αγίας Βαρβάρας):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014 (Αγίου Νικολάου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά,
προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 – 12.00 μ.μ. Καφές και συζήτηση με νέους, μαθητές Λυκείου – Φοιτητές - Απόφοιτοι.

 Την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, θα πραγματοποιήσουμε απογευματινό προσκύνημα
στον Άγιο Νικόλαο Παλιουρίου. Αναχώρηση στις 3.00 μ.μ.. Δηλώσεις στους επιτρόπους.
 Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος»,
μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν, ενόψει των Χριστουγέννων:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. ζευγάρια κάλτσες
5. πακέτα τσιγάρα
5. σαμπουάν
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.

Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε!

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 5η
Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΤΩΝ & ΤΩΝ ΙΧΘΥΩΝ

Διήγηση

Ο Χριστός κάποια στιγμή βρέθηκε σε έναν έρημο τόπο. Ο κόσμος όμως Τον αναζητούσε κι έτσι ο Χριστός πήρε το καΐκι και έφτασε κοντά τους. Λυπήθηκε που είδε πολλούς αρρώστους, τους γιάτρεψε και στη συνέχεια μίλησε στο λαό όλη την ημέρα.
Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές Του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός και η ώρα πια περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». Κι αυτοί του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Κι αυτός είπε: « Φέρτε τα μου εδώ».
Έδωσε εντολή στους ανθρώπους να καθίσει πάνω στο χορτάρι για φαγητό. Πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα Του στον ουρανό, προσευχήθηκε, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι αυτοί με τη σειρά τους τα μοίρασαν στο πλήθος. Το ίδιο έκανε και με τα ψάρια. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί που έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωριστά οι γυναίκες και τα παιδιά.
Αμέσως μετά ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπούνε στο καΐκι και να πάνε να Τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, μέχρις ότου Εκείνος να διαλύσει τα πλήθη.

Ερωτήσεις

Α. Ποιες ήταν οι δύο ενέργειες του Χριστού, πριν οι μαθητές Του πούνε ότι η ημέρα πέρασε;
Β. Πώς πολλαπλασιάστηκαν τα ψωμιά και τα ψάρια;
Γ. Για να φάνε πέντε χιλιάδες άντρες, πόσα ψωμιά και ψάρια θα χρειάζονταν κανονικά; (ένα ψωμί = δύο άνθρωποι, ένα ψάρι=ένας άνθρωπος)
Δ. Γιατί ο Χριστός τάισε τους ανθρώπους;
Ε. Η Εκκλησία ασχολείται μόνο με το Ευαγγέλιο ή και το φαγητό των ανθρώπων;

Σχόλια

λυπήθηκε: ο Χριστός είχε πολλή αγάπη και ως άνθρωπος, όταν έβλεπε πονεμένους και στενοχωρημένους ανθρώπους, από αρρώστιες και άλλα προβλήματα, τους έδινε θεραπεία και λύση
μίλησε όλη την ημέρα: ο Χριστός δεν έκανε μόνο θαύματα. Κυρίως μιλούσε στους ανθρώπους και τους έλεγε για την Βασιλεία του Θεού, την Εκκλησία, τον τρόπο ζωής που θα τους έφερνε στον Παράδεισο
το δειλινό: οι άνθρωποι χόρτασαν πνευματική τροφή, την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Όμως υπάρχει και η πείνα, που πρέπει να ικανοποιηθεί.
έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό: ο Χριστός προσεύχεται και κάνει το θαύμα. Κάθε κίνηση του Χριστού προϋποθέτει την προσευχή. Δεν είναι μαγεία το θαύμα. Μας διδάσκει ο Χριστός την αξία της προσευχής στο Θεό- Πατέρα.
Έφαγαν όλοι και χόρτασαν: όταν κανείς ζητάει το Θεό, τότε βρίσκει και την υλική τροφή.
δώδεκα κοφίνια: πολύ μεγάλος αριθμός περισσευμάτων.
πέντε χιλιάδες άντρες: μεγάλος αριθμός ανθρώπων.


Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Η Εκκλησία θέλει ο άνθρωπος να γεύεται την πνευματική τροφή. Τα παιδιά τρέφονται πνευματικά όταν ακούνε τον Λόγο του Θεού στην Εκκλησία, στο κατηχητικό, όταν προσεύχονται, όταν κοινωνούνε. Από κει και πέρα η Εκκλησία ευλογεί και την υλική τροφή, το φαγητό του ανθρώπου, γιατί το θεωρεί δώρο του Θεού.
Β. Κάθε φορά που τρώμε, χρειάζεται να κάνουμε το σταυρό μας, να προσευχόμαστε στο Θεό να ευλογεί την τροφή μας και να μας αγιάζει. Η τροφή χρειάζεται να είναι προϊόν της εργασίας και του κόπου μας. Και τα παιδιά μπορούν να εργάζονται με τον τρόπο τους στο σπίτι, βοηθώντας στις δουλειές, ώστε η τροφή να είναι προϊόν και του κόπου τους.
Γ. Σήμερα έχουμε αφθονία των υλικών αγαθών, της τροφής, πετάμε φαγητά, τρώμε στα fast food, ενώ υπάρχουν συνάνθρωποί μας που στερούνται και λαοί στον κόσμο που δεν έχουν καθόλου να φάνε, με αποτέλεσμα τα παιδιά, ιδίως, να πεθαίνουν από την πείνα. Ας μάθουμε να εκτιμούμε την τροφή και να μην αρνούμαστε να φάμε όποιο φαγητό κι αν υπάρχει στο σπίτι.
Δ. Εκτός από την τροφή η Εκκλησία αγιάζει κάθε ανθρώπινο έργο, διότι έτσι βοηθιέται ο άνθρωπος να είναι τίμιος στη ζωή του, αλλά και να είναι ευγνώμων στο Θεό που τον βοηθά .
Ε. Ας ρωτήσουμε τον ιερέα της ενορίας μας πού υπάρχει συσσίτιο, πού η Εκκλησία δίνει φαγητό σε ανθρώπους που δεν έχουν, αλλά και πώς μπορούν τα παιδιά να βοηθήσουν ανθρώπους που πεινάνε.
ΣΤ. Οι χριστιανοί παλιά διάλεγαν μία ημέρα της εβδομάδας που τρώγανε πολύ λίγο και τα χρήματα που θα χαλούσαν για το φαγητό τα προσέφεραν ελεημοσύνη στους φτωχούς. Ας το σκεφτούμε με τα παιδιά, μία φορά τον μήνα να κρατάμε κάτι από το χαρτζιλίκι μας, από τα γλυκά, τις σοκολάτες, τα παγωτά, για ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε.
Ζ. Η εποχή μας βάζει ως προτεραιότητά της το φαγητό. Πολλοί άνθρωποι από τη στιγμή που θα σηκωθούν η πρώτη τους έγνοια είναι τι θα φάνε. Ας μάθουμε η πρώτη μας σκέψη να είναι η προσευχή στο Θεό και η ευχαριστία μας προς Αυτόν για τη ζωή που μας δίνει και να Τον δοξάζουμε για κάθε τροφή που μας δίνει.

Συμπέρασμα

Η Εκκλησία ευλογεί την τροφή, πρώτα την πνευματική και στη συνέχεια την υλική, δοξάζοντας το Θεό για την αγάπη Του.

π. Θ.Μ.

Εμείς οι σώφρονες τι κάνουμε;

Και πάλι, σήμερα, προβάλει η Εκκλησία μας τη γνωστή παραβολή του Πλουσίου ανθρώπου που προσπαθεί με άγχος και αγωνία να βρει τρόπο να αποθηκεύσει τα πλεονάζοντα αγαθά.
Ίσως σκέφτεται τον κίνδυνο να αρρωστήσει, θυμάται ότι κάποτε θα έρθουν και τα γηρατειά, δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα της ανομβρίας και τις πιθανής καταστροφής της επόμενης σοδιάς, ενώ η αύξηση της φτώχειας και της πείνας είναι ένα ακόμη ενδεχόμενο. Όλα αυτά περνούν από τα μυαλό του πλουσίου και προσπαθεί να βρει την καλύτερη και βολικότερη λύση. Και την ώρα που πίστεψε πως τελείωσαν οι δυσκολίες και τα προβλήματα, ακούει τη φωνή του Θεού που του λέει πως πρέπει να εγκαταλείψει τον κόσμο αυτό. Μάλιστα, η πρόσκληση αυτή συνοδεύεται και από ένα επίθετο, «άφρων» = άμυαλε.
Αλήθεια ποια η αφροσύνη του;
Ξεχνά το Θεό, γιατί έχει λατρεύσει τον πλούτο και τα υλικά αγαθά του. Μόνο γι΄ αυτά ενδιαφέρεται. Αυτά προσκυνάει και αυτά σέβεται.
Αδιαφορεί για τους συνανθρώπους του και τις ανάγκες τους.
Προσπαθεί να ικανοποιήσει την πλεονεξία του. Θέλει η περιουσία του μόνο να αυξάνεται και δεν χαίρεται αυτά που έχει αυτή τη στιγμή.
Ξεχνά ότι η ύπαρξή του δεν είναι μόνο το σώμα, αλλά υπάρχει και η αθάνατη ψυχή.
Κι έτσι έρχεται το τέλος και δε μένει τίποτα που να μπορεί να σταθεί μπροστά στο κριτήριο του δίκαιου Κριτή.
Άραγε στη δική μας περίπτωση ο Κύριος τι θα πεί; Εμείς πάντως θα είμαστε αναπολόγητοι, δεδομένου ότι τώρα ξέρουμε την οδό της «σωφροσύνης», την οδό του πλουτισμού πνευματικών θησαυρών και όχι υλικών αντικειμένων.

Πρόγραμμα εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 24 - Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014
5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίας Αικατερίνης.
Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014 (Αγίας Αικατερίνης)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014 (Αγίου Στυλιανού)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014 (Αγίου Ανδρέα):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 – 12.00 μ.μ. Καφές και συζήτηση με νέους, μαθητές Λυκείου – Φοιτητές - Απόφοιτοι.

Η ελεημοσύνη

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 4η
ΤΟ ΔΙΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ

Διήγηση

Ο Χριστός, λίγο διάστημα πριν οδηγηθεί στα πάθη και την Ανάστασή Του, καθόταν απέναντι από τον Ναό του Σολομώντα και συζητούσε με τους μαθητές του για το ποιος μπορεί να σωθεί και ποιος δείχνει αληθινή αγάπη. Εκείνη την ώρα έβλεπαν πολύ κόσμο να περνάει από το κουτί που είχαν για τη συντήρηση του ναού και τους φτωχούς. Έρχονταν πολλοί πλούσιοι και έριχναν μεγάλα ποσά.
Ήρθε και μια φτωχή χήρα, η οποία δεν είχε ουσιαστικά τίποτα δικό της. Έριξε όμως στο κουτί ένα πολύ μικρό νόμισμα, έναν κοδράντη (δίλεπτο, κάτι σαν τρία λεπτά δικά μας). Φώναξε τότε ο Ιησούς τους μαθητές Του και τους είπε: «Σας βεβαιώνω ότι αυτή η χήρα η φτωχή έριξε περισσότερα απ’ όσα έριξαν όλοι οι άλλοι στο κουτί του Ναού. Γιατί όλοι οι άλλοι έριξαν στο κουτί από αυτό που τους περίσσευε, ενώ η χήρα έριξε από αυτό που στερούνταν, δηλαδή ουσιαστικά όλη της την περιουσία».
(Μάρκ. 12, 41-44)

Ερωτήσεις

Α. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ελεημοσύνη είναι κίνηση αγάπης. Ο Χριστός τι λέει για την πράξη των πλουσίων και τι για την πράξη της χήρας;
Β. Υπάρχει ελεημοσύνη που γίνεται αποδεκτή από το Θεό και ελεημοσύνη που απορρίπτεται;
Γ. Πώς μπορούμε τα παιδιά να δείξουμε ελεημοσύνη στους άλλους; Είναι τα πάντα θέμα χρημάτων;
Δ. Υπάρχει και η ελεημοσύνη της καρδιάς. Μπορούμε να την εφαρμόσουμε;
Ε. Η αγάπη είναι στα λόγια ή χρειάζεται έργα;
ΣΤ. Η ελεημοσύνη πρέπει να γίνεται με το ζόρι ή από την καρδιά μας;

Σχόλια

Ποιος μπορεί να σωθεί και ποιος δείχνει αληθινή αγάπη: σπουδαία ερωτήματα που ελάχιστα απασχολούν τους ανθρώπους της εποχής μας. Η σωτηρία έρχεται όταν ζούμε τα μηνύματα της Βασιλείας του Θεού, δηλαδή τη ζωή της Εκκλησίας. Την αληθινή αγάπη την διδασκόμαστε μέσα από το Ευαγγέλιο
κουτί: υπάρχει σ’ όλες τις εκκλησίες για να συντηρείται ο ναός και να δίνεται ελεημοσύνη στους φτωχούς. Εκεί ο καθένας ρίχνει ελεύθερα ό,τι θέλει.
πλούσιοι: καμιά φορά ο πλούσιος προσφέρει για να επιδειχθεί, να του πούνε οι άνθρωποι το «μπράβο». Άλλοτε, προσφέρει για να απαλλαγεί από τύψεις για ορισμένα άσχημα που έχει κάνει στη ζωή του. Αυτό που αξίζει είναι να προσφέρει από αγάπη.
φτωχή χήρα: αυτή πιθανόν να ζούσε από την ελεημοσύνη των ανθρώπων. Όμως, το λίγο που είχε το προσέφερε για τους φτωχούς. Αυτό είναι η αληθινή αγάπη. Να προσφέρεις είτε έχεις είτε δεν έχεις.

Προβληματισμοί- Εντοπισμός στο σήμερα

Α. Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν την προσφορά στο συνάνθρωπο καθήκον. Η ελεημοσύνη είναι εντολή του Θεού. Δεν είναι όμως μόνο η υλική ελεημοσύνη εντολή του Θεού. Είναι και η πνευματική. Η προσευχή για τον άλλο που έχει ανάγκη και πόνο, η συμπαράσταση σε μια δυσκολία, μια καλή κουβέντα, η συγχώρεση σ’ αυτόν που μας έχει κάνει κακό είναι μορφές πνευματικής ελεημοσύνης που η Εκκλησία μας καλεί να δείξουμε. Η σπουδαιότερη μορφή πνευματικής ελεημοσύνης είναι η μελέτη και η προσφορά στον άλλο του Λόγου του Θεού, του Ευαγγελίου δηλαδή.
Β. Τα παιδιά μπορούμε από τα χρήματα που μας περισσεύουν από το όποιο χαρτζιλίκι μας να δίνουμε κάτι στο κουτί του Φιλοπτώχου ταμείου της ενορίας μας. Μπορούμε όμως να δείχνουμε και πνευματική ελεημοσύνη, που είναι εξίσου σπουδαία κίνηση.
Γ. Το παράδειγμα της χήρας μας δείχνει ότι αγάπη είναι να στερείσαι κυρίως αυτό που δεν έχεις άφθονο. Η αγάπη θέλει κόπο και θέλει και γνήσια διάθεση προσφοράς. Αυτό ας μην το ξεχνούμε, γιατί συνήθως προσφέρουμε από αυτό που έχουμε.
Δ. Η Εκκλησία επαινεί το έργο των ανθρωπιστικών οργανώσεων της εποχής μας. Πιστεύει όμως ότι όταν δεν συνοδεύεται από την πνευματική ελεημοσύνη, την πίστη δηλαδή στο Θεό και την ολοκληρωμένη προσφορά αγάπης, δεν είναι αρκετή η ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.
Δ. Θα ήταν σπουδαίο να μιλήσουμε στα παιδιά για φιλανθρωπικές δραστηριότητες της Ενορίας ή της Μητροπόλεώς μας (συσσίτια, Ιδρύματα, προσφορά χρημάτων και τροφίμων στους φτωχούς), αλλά και για την προσφορά του Λόγου του Θεού.

Συμπέρασμα

Η αγάπη θέλει προσφορά στους άλλους, υλική και πνευματική ελεημοσύνη, για να ζήσουμε το μήνυμα της Βασιλείας του Θεού.

Ένα όμορφο τραγούδι

Χαρά στα μάτια που δακρύζουν για κάποιον άλλο που πονά,
Γιατί τα μάτια αυτά θα δούνε του Παραδείσου τ’ αγαθά!
Χαρά στα χέρια οπού ντύνουν μικρά παιδιά και ορφανά
Γιατί τα χέρια αυτά θα γίνουν φτερά για να πετούν ψηλά!
Χαρά στο στόμα οπού λέει λόγια παρήγορα γλυκά
Γιατί το στόμα αυτό θα ψάλει με τους Αγγέλους Ωσαννά!
Χαρά στο σπίτι που ανοίγει την πόρτα στον περαστικό,
Γιατί η πόρτα αυτή ανοίγει στην Παναγιά και στο Χριστό!

π. Θ.Μ.

Εγγατέλειψε το τελώνειο ...

Εορτή σήμερα του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου, και στην Ευαγγελική Περικοπή της ημέρα ακούσαμε για τη συνάντηση του Χριστού με τον Ματθαίο και την πρόσκληση που του απευθύνει για να Τον ακολουθήσει. Και ο Ματθαίος χωρίς χρονοτριβή, εγκαταλείπει το τελώνειο, και ακολουθεί το Χριστό. Και σήμερα, η συνάντησή μας με τον Θεό, δεν γίνεται σε κάποιο άλλο μέρος, παρά στο χώρο μας, στην εργασία μας, στη γειτονιά μας και έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο εμείς αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας.
Και μας καλεί και μας σήμερα ο Κύριος να Τον ακολουθήσουμε και το πρόβλημα είναι τι απάντηση δίνουμε εμείς. Καλύτερα, το πρόβλημα είναι το πώς θα παραδεχθούμε ότι είμαστε ασθενείς, για να προστρέξουμε στο θεραπευτή. Συνήθως, θεωρούμε τους άλλους υπαιτίους για τα άσχημα και αθωώνουμε τον εαυτό μας. Ας απομακρίνουμε λοιπόν, τον εγωισμό για να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και να δεχθούμε τη Χάρη του Θεού.

Ο ασυνείδητος … άλλος!

Ένας γιατρός μπαίνει βιαστικός στο νοσοκομείο, αφού τον κάλεσαν για μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Απάντησε το συντομότερο δυνατό, άλλαξε ρούχα και πήγε κατευθείαν στην αίθουσα του χειρουργείου.
Πηγαίνοντας προς το χειρουργείο, βρήκε τον πατέρα του παιδιού που θα χειρουργούσε στην αίθουσα αναμονής.
Ο πατέρας, μόλις είδε το γιατρό, του φώναξε:
-«Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Δεν ξέρεις, ότι η ζωή του γιου μου είναι σε κίνδυνο; Δεν έχεις καμιά αίσθηση ευθύνης;»
Ο γιατρός χαμογέλασε και είπε:
-«Συγνώμη, που δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο μπορούσα πιο γρήγορα, αμέσως όταν με κάλεσαν. Και τώρα ηρεμήστε για να κάνω και εγώ τη δουλειά μου».
- «Να ηρεμήσω; Αν ήταν ο γιος σας τώρα σ΄ εκείνο το δωμάτιο, θα ηρεμούσατε; Αν ο γιος σας πέθαινε τώρα, τι θα κάνατε;», είπε ο πατέρας οργισμένος.
Ο γιατρός χαμογέλασε πάλι και είπε:
– «Θα σας έλεγα, ότι από τη σκόνη ερχόμαστε και στη σκόνη καταλήγουμε∙ ευλογημένο να είναι το όνομα του Κυρίου, προσευχηθείτε και θα κάνουμε το καλύτερο με τη βοήθεια του Θεού».
- «Να δίνουμε συμβουλές, όταν δεν μας αφορά κάτι, είναι εύκολο…», μουρμούρισε ο πατέρας.
Το χειρουργείο πήρε κάποιες ώρες. Μετά από αυτό, ο γιατρός βγήκε χαρούμενος.
- «Δόξα τω Θεώ, ο γιος σας σώθηκε», και, χωρίς να περιμένει απάντηση από τον πατέρα, συνέχισε να περπατάει στο διάδρομο.
– «Αν έχετε κάποια ερώτηση, ρωτήστε τη νοσοκόμα».
– «Γιατί είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά για να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου;», ρώτησε τη νοσοκόμα λίγα λεπτά, αφού έφυγε ο γιατρός.
Η νοσοκόμα απάντησε με δάκρυα στα μάτια:
- «Ο γιος του πέθανε χτες σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Όταν τον καλέσαμε για το γιο σας, ήταν στην κηδεία και τώρα που σώθηκε ο γιος σας έφυγε τρέχοντας για να ολοκληρωθεί η κηδεία!!!»

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Όταν διάβασα το παραπάνω κείμενο σε κάποια σελίδα του ιστοχώρου, αμέσως αισθάνθηκα έλεγχο για τη δική μου συμπεριφορά, πολλές φορές. Δεν είχε τίτλο και αποφάσισα να βάλω τον τίτλο «Ο ασυνείδητος … άλλος» γιατί, δυστυχώς, πάντα θεωρούμε τους άλλους ασυνείδητους και ανεύθυνους στις υποχρεώσεις τους, χωρίς να βάζουμε στο μυαλό μας το τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει.
Πόσες φορές δεν εκνευριστήκαμε, όταν καλούσαμε κάποιον στο κινητό του τηλέφωνο και δεν απαντούσε αμέσως! Το γεγονός ότι με το κινητό μπορείς να βρεις κάποιον αμέσως και χωρίς ενδιάμεσους σε κάνει να μην σκέπτεσαι ούτε για το κατάλληλο ή ακατάλληλο της ώρας που καλείς, ούτε για το ενδεχόμενο ο άλλος να μην έχει τη διάθεση να απαντήσει, ούτε αν έχει τα χέρια του απασχολημένα και δεν μπορεί να απαντήσει, ούτε να βρίσκεται κάπου και δεν μπορεί να κάνει χρήση του τηλεφώνου του. Είναι, νομίζω, χαρακτηριστικό πως τις περισσότερες φορές που κάποιος απαντάει δεν έχουμε την ευγένεια να ρωτήσουμε αν μπορεί να μιλήσει ελεύθερα, αν έχει τη δυνατότητα να τον απασχολήσουμε ή αν θα πρέπει να καλέσουμε κάποια άλλη καταλληλότερη στιγμή.
Το ίδιο ισχύει και στην προσωπική επαφή με κάποιον. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε ότι ο άλλος έρχεται σε συνάντηση μαζί μας για να εκφράσει αυτό που έχει (καλό ή άσχημο) και εμείς δεν έχουμε τη διάθεση για να τον ακούσουμε! Αντιστρόφως δε, πόσες φορές ήμασταν εμείς αυτοί που μιλούσαμε και απαιτούσαμε την προσοχή και το ενδιαφέρον του άλλου, χωρίς να εξετάσουμε την διάθεση, την ψυχική του κατάσταση, τη δυνατότητα να διαθέσει το χρόνο του.
Ας σκεφτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που καλούνται καθημερινά να αντιμετωπίσουν τον πόνο και τη θλίψη συνανθρώπων τους, ασχέτως της δικής τους καταστάσεως ή αντιστρόφως να μοιραστούν τη χαρά των άλλων, όταν αυτοί οι ίδιοι βιώνουν μια μεγάλη στεναχώρια.
Η αρετή που απαιτείται από μας για τους άλλους είναι η διάκριση, (δηλαδή σεβασμός και ευγένεια), ώστε να μην αισθανθούμε ό,τι αισθάνθηκε ο πατέρας του παιδιού, όταν έμαθε το τι βίωνε ο γιατρός και η αγάπη για να λειτουργήσουμε όπως ο γιατρός, που ξεπέρασε τον εαυτό του για τον συνάνθρωπό του.

Τα Λειτουργικά Βιβλία της Εκκλησίας μας:
Συνεχίζουμε την αναφορά μας στα βιβλία που χρησιμοποιούμε στην Εκκλησία μας για τη Λατρεία.
7. Το Τριώδιο.
Είναι το πρωτεύον βιβλίο της ομωνύμου περιόδου και ακολουθείται η τάξη που σε αυτό καθορίζεται. Περιλαμβάνει τις Ακολουθίες της περιόδου του Τριωδίου, δηλαδή από τη Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, μέχρι το Μεγάλο Σάββατο.
8. Το Πεντηκοστάριο.
Περιλαμβάνει τις Ακολουθίες της περιόδου από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι και την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, δηλαδή την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Παλαιότερα ονομαζόταν «Χαρμόσυνο Τριώδιον» ή «Τριώδιον των Ρόδων».
9. Το Εγκόλπιο του Αναγνώστου
Μικρότερη και συνοπτικότερη έκδοση του Ωρολογίου, που περιλαμβάνει τις ακολουθίες του νυχθημέρου (του 24ώρου) και κυρίως τα μέρη που αναγιγνώσκει ο αναγνώστης και ο ψάλτης, καθώς και κάποια άλλα μέλη που ψέλνονται τακτικά.


ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Πριν υποθέσεις, Μάθε τα γεγονότα! Πριν κρίνεις, Κατανόησε γιατί! Πριν πληγώσεις κάποιον, Αισθάνσου! Πριν μιλήσεις, Σκέψου!

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 3η
Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ & Ο ΛΑΖΑΡΟΣ

Διήγηση

Κάποτε ο Χριστός είπε μια παραβολή:
Ήταν κάποιος άνθρωπος πλούσιος, ο οποίος ζούσε την καλύτερη ζωή. Επειδή είχε χρήματα, όλη μέρα τρωγόπινε και διασκέδαζε με τους φίλους του. Στο δρόμο, κάτω από το σπίτι του πλουσίου, ζούσε κι ένας φτωχός που τον έλεγαν Λάζαρο. Ο Λάζαρος δεν είχε ούτε για να φάει. Προσπαθούσε λοιπόν, να χορτάσει την πείνα του με τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου, δηλαδή από τα σκουπίδια του. Δεν έφτανε αυτό, αλλά ήταν άρρωστος και γεμάτος πληγές, ώστε να μην έχει δύναμη να περιποιηθεί τον εαυτό του, αλλά ούτε και να διώξει τα σκυλιά που πήγαιναν και τον έγλυφαν. Κάποτε ο Λάζαρος πέθανε. Πέθανε και ο πλούσιος και τον έθαψαν με μεγάλες τιμές και πολλούς λόγους.
Ο Λάζαρος πήγε στον Παράδεισο και εκεί ήταν η ψυχή του χαρούμενη και ευτυχισμένη, κοντά στον Αβραάμ, τον Γενάρχη των Εβραίων. Ο πλούσιος ήταν στην κόλαση και βασανιζόταν. Κάποια στιγμή επέτρεψε ο Θεός και ο πλούσιος είδε τον Λάζαρο από μακριά και φώναξε στον Αβραάμ: «Πάτερ Αβραάμ, στείλε τον Λάζαρο να βάψει το δάχτυλό του με λίγο νερό και να με δροσίσει, γιατί υποφέρω στην φωτιά αυτήν εδώ». Τότε ο Αβραάμ του είπε: «Παιδί μου, θυμήσου ότι στη ζωή σου τα γεύτηκες όλα τα καλά, ενώ ο Λάζαρος στερούνταν. Τώρα αυτός είναι χαρούμενος κι εσύ υποφέρεις. Άλλωστε, είναι τόσο μακρινή η απόσταση μεταξύ μας που δεν είναι δυνατόν να έρθει ο Λάζαρος».
Ο πλούσιος τότε είπε: «Καλά για μένα, αλλά στείλε το Λάζαρο στη γη. Γιατί έχω πέντε αδέρφια που ζούνε την ίδια ζωή με μένα. Αν αναστηθεί ο Λάζαρος και τους πει τι γίνεται, τότε θα αλλάξουν ζωή». Ο Αβραάμ του απάντησε: «Αυτοί έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες και το Λόγο του Θεού. Ας τον ακούσουν κι όλα θα πάνε καλά». Και ο πλούσιος του λέει: «Αν αναστηθεί ο Λάζαρος, μόνο τότε θα πιστέψουν». Και ο Αβραάμ απαντά: «Άμα δεν πιστεύουν τον Μωυσή και τους προφήτες, τότε ούτε τον Λάζαρο πρόκειται να πιστέψουν, ούτε κανέναν»!
(Λουκ. 16, 19-31)

Ερωτήσεις

Α. Γιατί ο πλούσιος ήταν ασυγκίνητος στο δράμα του Λαζάρου;
Β. Τι είναι ο θάνατος; Σταματά ο άνθρωπος να υπάρχει όταν πεθάνει;
Γ. Τι είναι η Κόλαση και τι ο Παράδεισος;
Δ. Γιατί ο Λάζαρος πήγε στον Παράδεισο;
Ε. Γιατί τα αδέρφια του πλούσιου είχαν ανάγκη ένα θαύμα για να μετανοήσουν για τη ζωή τους;
ΣΤ. Ο Αβραάμ ξεκαθαρίζει ότι η μελέτη του Λόγου του Θεού οδηγεί στον Παράδεισο. Γιατί οι άνθρωποι εμπιστεύονται τα χρήματά τους και την δύναμή τους και όχι το Ευαγγέλιο;

Σχόλια

πλούσιος: ο πλούσιος άνθρωπος έχει από το Θεό πλούτη όχι μόνο για να τρωγοπίνει, αλλά για να μπορεί να δείχνει αγάπη, να ελεεί κι αυτούς που δεν έχουν. Ο πλούσιος της παραβολής είναι τόσο εγωιστής και ευχαριστημένος με τα πλούτη του, ώστε να μην βλέπει δίπλα του έναν φτωχό άνθρωπο που υποφέρει
Λάζαρος: ο Χριστός υπονοεί ότι ο Λάζαρος, παρά την φτώχεια και την αδυναμία του, είχε υπομονή και ταπείνωση. Γι’ αυτό ο Θεός μετά το θάνατο τον ανταμείβει
τα ψίχουλα: σήμερα θα λέγαμε από τα σκουπίδια που αφήνουμε έξω από το σπίτι μας
Αβραάμ: είναι ο γενάρχης των Εβραίων. Οι Εβραίοι πίστευαν ότι όποιος άνθρωπος στη ζωή του ήταν καλός και είχε αγάπη για το Θεό ή έζησε αδικημένος, αναπαύεται στην αγκαλιά του Αβραάμ (εν κόλποις Αβραάμ).
βασανιζόταν: η κόλαση είναι βασανιστήριο διότι ο άνθρωπος υπάρχει πλέον μόνος του, χωρίς τις αμαρτωλές συνήθειές του, χωρίς τα αγαθά του.
τώρα αυτός χαίρεται: ο καθένας λαμβάνει στην άλλη ζωή ανάλογα με το τι έπραξε σ’ αυτήν εδώ. Αν ήταν ευτυχισμένος μόνο για τον εαυτό του, στην άλλη ζωή θα είναι μόνος του. Αν ήταν και για τους άλλους, τότε θα είναι στον Παράδεισο. Αν υπέφερε σ’ αυτήν τη ζωή με υπομονή, ταπείνωση και εμπιστοσύνη στο Θεό, τότε στην άλλη θα βρει την αγάπη που στερήθηκε.
μακρινή απόσταση: δεν είναι εύκολο να περάσει ο άνθρωπος από την κόλαση στον παράδεισο γιατί δεν υπάρχει ο δρόμος της αγάπης
στείλε το Λάζαρο στη γη: ο πλούσιος ενδιαφέρεται για τους συγγενείς του, να μην πάνε κι αυτοί στην κόλαση, διότι είναι κι αυτοί εγωιστές. Πιστεύει ότι το θαύμα της ανάστασης ενός νεκρού (άρα, κι αυτοί ήξεραν το Λάζαρο, έβλεπαν ότι ήταν φτωχός κι αυτοί δεν του έδειξαν αγάπη) θα τους οδηγήσει στην μετάνοια
Άμα δεν πιστεύουν στα λόγια του Μωυσή: για να αλλάξει κανείς ζωή, να μετανοήσει και να αγαπήσει, δεν χρειάζονται θαύματα, αλλά η μελέτη και η υπακοή στα λόγια του Θεού, δηλαδή η πίστη.

Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Ο άνθρωπος φοβάται πάντοτε το θάνατο, γιατί δεν ξέρει τι θα συμβεί. Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι η ζωή συνεχίζεται μετά το θάνατο, κι αυτό το καταλαβαίνουμε από το παράδειγμα των Αγίων. Τα θαύματα που δια πρεσβειών των Αγίων τελούνται, αλλά και άφθαρτα λείψανα όπως του Αγίου Σπυρίδωνα, του Αγίου Γερασίμου, του Αγίου Διονυσίου, του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και άλλων αγίων, μας μαρτυρούν ότι η ζωή δεν σταματά στο μνήμα του θανάτου.
Β. Μετά το θάνατο υπάρχουν ο Παράδεισος και η κόλαση. Παράδεισος είναι η ζωή κοντά στο Χριστό και τους Αγίους. Κόλαση είναι η μοναξιά και το σκοτάδι. Παράδεισος είναι τελικά η Βασιλεία του Θεού. Ζούμε τον Παράδεισο και την κόλαση από αυτήν τη ζωή.
Γ. Οι αδικίες αυτής της ζωής θεραπεύονται στην άλλη. Το πρόβλημα είναι όταν εμείς είμαστε αυτοί που αδικούμε.
Δ. Το Ευαγγέλιο μας διδάσκει την Ανάσταση του Χριστού και την αιώνια ζωή. Αν πιστεύουμε σ’ αυτό και όχι στα χρήματα και τα αγαθά μας, τότε θα ζήσουμε τον Παράδεισο
Ε. Ο εγωισμός και η αδιαφορία για τον πλησίον οδηγούν τον άνθρωπο στην κόλαση. Γι’ αυτό χρειάζεται να μετανιώνουμε, να ελεούμε, να αγαπούμε.

Συμπέρασμα

Το Ευαγγέλιο μας διδάσκει ότι η ζωή συνεχίζεται μετά το θάνατο και η αγάπη είναι αυτή που μας πάει στον Παράδεισο

«μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται».

«μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Λουκ. 8, 52). Συχνά οι άνθρωποι κάνουμε τις κρίσεις και τις εκτιμήσεις μας τόσο για τη ζωή μας όσο και για την σχέση μας με το Θεό με βάση το ρεαλισμό. Με βάση τι βλέπουν οι αισθήσεις μας. Με βάση τον ορθολογισμό. Το θαύμα που επιτελεί ο Χριστός, ανασταίνοντας το κορίτσι, μας δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι πάντοτε έτσι. Ότι δεν αρκεί ο ρεαλισμός και το αυτονόητο, ο συμβιβασμός με την πραγματικότητα. Ότι αν υπάρχει η πίστη στο Χριστό και η βεβαιότητα της δικής Του παρουσίας, τότε μπορεί ακόμη και αυτό που φαντάζει ανέφικτο να πραγματοποιηθεί. Γελούσαν και κορόιδευαν οι λάτρεις του αυτονόητου την παρότρυνση του Χριστού. Κατάπληκτοι θα διαπιστώσουν ότι στο Χριστό όλα είναι δυνατά. Την ίδια ειρωνεία αντιμετώπισε ο Χριστός όταν ζήτησε να μάθει ποιος Τον άγγιξε και εξήλθε δύναμη από αυτόν. Ο Πέτρος και οι άλλοι, επειδή έμεναν στο προφανές, στο ορθολογιστικό, στο ρεαλιστικό, έσπευσαν να Του πούνε ότι το ερώτημά Του ήταν αφελές και άτοπο. Ο Χριστός όμως γνώριζε και γνωρίζει.
Τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα της ζωής μας, ας επαναφέρουμε στην προτεραιότητα της πορείας μας όχι μόνο το ρεαλιστικό, το προφανές, το αυτονόητο, αλλά και την πίστη στο Χριστό. Αυτή θα μας δώσει ελπίδα στην απελπισία μας. Θα μας κάνει να επιμείνουμε και να παλεύουμε. Θα μας βοηθήσει να μην εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας. Να στηριχτούμε σ’ Εκείνον, για να έρθει στη ζωή μας το ανέφικτο.
Ας μην κλαίμε για την πατρίδα μας. Ας μην κλαίμε για τη ζωή μας και ας μην απελπιζόμαστε μέσα στην κρίση. Δεν πέθανε η πατρίδα μας, δεν πέθανε η ταυτότητά μας, δεν πέθανε η ιστορία και η παράδοσή μας, δεν πέθανε η ελπίδα για αληθινή αλλαγή στη ζωή μας. Καθεύδουν (κοιμούνται) όλα, μέσα στον ρεαλισμό από την μία, και μέσα στη φαινομενική κυριαρχία του θανάτου που οι εξουσίες των ισχυρών, των αγορών, των πολιτισμικών ισοπεδωτών μας επέβαλαν. Η παρουσία όμως του Χριστού μέσα στη ζωή μας (προσωπικά), αλλά και στην συλλογική μας πορεία (κοινωνία), θα μας δώσει την δυνατότητα να αναστηθούμε από τον ύπνο μας. Ο καθένας με τον τρόπο του και με τις δυνάμεις του. Και μέσα από την Εκκλησία σε συλλογικό επίπεδο. Αρκεί να θυμόμαστε ότι Εκείνος μας δίνει την δύναμη για το Ανέφικτο. Όποιος λοιπόν εμπιστευθεί την απελπισία του στον Θεάνθρωπο, όποιος επιμείνει στην αλλαγή εντός του, όποιος ξαναδεί τον εαυτό του στην προοπτική της σχέσης με το Χριστό, όχι αρνούμενος την αυτοκριτική και μη αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα λάθη που έγιναν, αλλά παίρνοντας την απόφαση από δω και πέρα να παλέψει, θα δει το Ανέφικτο να του δίνεται ως δωρεά, αργά ή γρήγορα. «μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται» (Λουκ. 8, 50) ήταν, είναι και θα είναι ο αψευδής λόγος Του. Από εμάς εξαρτάται η εκπλήρωσή του.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 2η
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

Διήγηση
Κάποτε ο Χριστός είπε μια παράξενη παραβολή:
Κάποιος άνθρωπος ετοίμασε ένα μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: «Ελάτε, όλα είναι έτοιμα»! Τότε άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να βρίσκουν δικαιολογίες για να μην έρθουν. Ο ένας είπε ότι αγόρασε αγρό (χωράφι) και έπρεπε να πάει να το δει, άλλος είπε ότι αγόρασε βόδια και έπρεπε να πάει να τα δοκιμάσει. Άλλος είπε ότι μόλις είχε παντρευτεί και έπρεπε να είναι σπίτι του. Γύρισε τότε ο δούλος στον κύριό του και του είπε τα καθέκαστα.
Τότε ο πλούσιος άνθρωπος οργίστηκε και είπε στο δούλο του: «Πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και τους δρόμους της πόλης και φέρε τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς». Ο δούλος έκανε όπως του είπε ο κύριός του. Αφού συγκεντρώθηκαν όλοι αυτοί, ο δούλος διαπίστωσε ότι το τραπέζι είχε χώρο και για άλλους.
Τότε ο κύριός του τού είπε να βγει και έξω από την πόλη, να ψάξει σε όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια και να φέρει όσους βρει, ακόμη κι αν δεν το θέλουν, για να γεμίσει το σπίτι του. Κανένας απ’ αυτούς που ήταν αρχικά καλεσμένοι δεν θα γευόταν το δείπνο που ετοίμασε ο πλούσιος άνθρωπος!
(Λουκ. 14, 16-24)

Ερωτήσεις

Α. Γιατί ο πλούσιος άνθρωπος προσκάλεσε τους ανθρώπους εκείνους σε δείπνο;
Β. Ήταν σοβαρές οι δικαιολογίες που επικαλέστηκαν οι καλεσμένοι για να μην πάνε στο δείπνο;
Γ. Οι φτωχοί, οι ανάπηροι, οι κουτσοί και οι τυφλοί είχαν κανονικά θέση στο τραπέζι του πλούσιου; Η πρόσκλησή τους τι νόημα είχε;
Δ. Γιατί ο πλούσιος ζήτησε από τον δούλο να φέρει όποιον βρει, ακόμη και με το ζόρι, για να γεμίσει το τραπέζι;

Σχόλια
δείπνος: για την Εκκλησία είναι η Θεία Λειτουργία. Φαγητό είναι η Θεία Κοινωνία. Ο Χριστός μας προσκαλεί στο τραπέζι και ο ίδιος είναι η τροφή. Ένα τραπέζι έχει τραγούδι. Αυτό είναι η ψαλμωδία. Έχει χαρά κι αυτό πηγάζει από την παρουσία κι άλλων ανθρώπων. Έχει συζήτηση κι αυτή είναι ο λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο το οποίο ακούμε κάθε Κυριακή στη Θεία Λειτουργία, μαζί με το κήρυγμα. Αφήνει στην ψυχή του ανθρώπου ένα αίσθημα πληρότητας κι αυτό πηγάζει από την σχέση με το Θεό που γεμίζει την καρδιά μας.
δούλος: είναι ο ιερέας που καλεί τους πιστούς στο τραπέζι
δικαιολογίες: η αγορά του χωραφιού δηλώνει τις δουλειές μας που μας εμποδίζουν από το να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Τα βόδια τις αμαρτωλές απολαύσεις, που μας κάνουν να προτιμούμε άλλο τρόπο ζωής από την αγάπη του Θεού. Ο γάμος τις φροντίδες για τη ζωή και άλλες αγάπες που γίνονται δικαιολογία για να μην πλησιάζουμε το Θεό.
Φτωχοί: είναι όλοι οι περιφρονημένοι της ζωής. Αυτοί που κανείς δεν περιμένει ότι ο Θεός θα τους καλέσει και θα τους αποδεχτεί.
Να φέρει όσους βρει: Ο Θεός θέλει όλοι να πάρουν μέρος στο τραπέζι του, ακόμη κι αν δεν περιμένουν την πρόσκλησή Του. Δεν δέχεται μόνο όσους έχει καλέσει και Τον περιφρονούν.






Εντοπισμός στο σήμερα- προβληματισμοί

Α. Πολλά παιδιά πιθανόν να μας πούνε ότι αυτά θέλουν να πάνε στην εκκλησία τις Κυριακές, αλλά οι γονείς τους δεν τα ξυπνάνε ή δεν εκκλησιάζονται οι ίδιοι. Εδώ τα συμβουλεύουμε να ζητήσουν από τους γονείς τους να τα ξυπνήσουν ή να πάνε στην εκκλησία με τις γιαγιάδες τους ή, ακόμη κι αν δε γίνεται αυτό, να περάσουν από την εκκλησία για ένα κερί.
Β. Παράλληλα, δίνουμε μερικές απλές οδηγίες στα παιδιά για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στην εκκλησία (να ντύνονται με τα καλά τους ρούχα, να μην μετακινούνται, να κάνουν σωστά το σταυρό τους, να προσεύχονται στο Θεό, και κυρίως, να κοινωνούν όσο πιο συχνά γίνεται)
Γ. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι νέοι είναι το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται στη λειτουργία, αλλά και το ότι δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση από την πλευρά των μεγαλυτέρων να αποδεχτούν κάποια ανησυχία, φασαρία ή έλλειψη συμμόρφωσης με τους άγραφους κανόνες της ευσέβειας στην εκκλησία. Να επισημάνουμε στα παιδιά ότι η Εκκλησία τα αποδέχεται όπως είναι, ότι θέλει να είναι χαρούμενα στο ναό και να μη δίνουν σημασία στις όποιες παρατηρήσεις των μεγάλων, αν δεν έχουν κάνει κάτι που να είναι λάθος.
Δ. Να επισημάνουμε στα παιδιά ότι ένα πάρτυ τα κάνει χαρούμενα, γιατί ξεφεύγουν από τους ρυθμούς της ζωής τους και βλέπουν τους φίλους τους. Η σχέση με το Θεό όμως είναι πιο όμορφη από κάθε άλλη σχέση, γιατί τρέφει την ψυχή τους. Αν πετύχουν, μάλιστα, να συναντούνε και φίλους τους στο ναό, τότε υπάρχει κι αυτή χαρά της συνάντησης.

Συμπέρασμα

Κάθε Κυριακή στην εκκλησία συναντούμε το Χριστό και τους φίλους μας και παίρνουμε μέρος στο πανηγύρι της Λειτουργίας. Να προσπαθούμε να μη λείπουμε.

Ένα ωραίο τραγούδι για το Δείπνο

Υπήρξε άνθρωπος πλούσιος με φίλους του πολλούς,
Προσκάλεσε σε δείπνο που έστρωσε γι’ αυτούς!
Οι δούλοι του χτυπήσαν την πόρτα καθενός, αλλά οι καλεσμένοι του είπαν: Δυστυχώς!
Ω δεν θα ‘ρθω, Ω, δεν θα ρθω εις το δείπνο, αγόρασα αγρό,
αγόρασα και βόδια και θέλω να τα δω!
Παντρεύτηκα και πρέπει στο σπίτι να σταθώ, λυπούμαι στο δείπνο δεν θα ‘ρθω!
Τότε ο πλούσιος άνθρωπος οργίστηκε πολύ, τους δούλους πάλι στέλνει κι αρχίζει να καλεί!
Ελάτε οι πονεμένοι, ελάτε οι φτωχοί, Το δείπνο είναι στρωμένο, γι’ αυτόν που δεν θα πει:
Ω, δεν θα ‘ρθω…
Τότε ο Δείπνος στρώθηκε ψηλά στον ουρανό κι ο Κύριος προσμένει τον κάθε αμαρτωλό,
Την πόρτα σου χτυπάει, ν’ ανοίξεις μην αργείς
Την πρόσκλησή Του δέξου και πρόσεξε μην πεις, Ω, δεν θα ‘ρθω…

π. Θ.Μ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 3 - Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014 (Ταξιαρχών):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 – 12.00 μ.μ. Καφές και συζήτηση με νέους, μαθητές Λυκείου – Φοιτητές - Απόφοιτοι.

οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωῡσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωῡσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Ο πλούσιος της παραβολής στο τέλος, ζητάει από τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο πίσω στη γη, ώστε να καταγγείλει στα αδέλφια του την μετά θάνατον κατάστασή του και να μετανοήσουν. Παραδέχεται πως δεν υπακούν στο Μωϋσή και τους προφήτες, δηλαδή στο νόμο του Θεού και έτσι θα έχουν την ίδια με αυτόν κατάληξη. Η απάντηση του Αβραάμ είναι, ότι, εφόσον δεν σέβονται τους προφήτες, δεν πρόκειται να πειστούν ακόμα και αν κανείς αναστηθεί εκ νεκρών.
Αυτή η φράση είναι προφητική και σε λίγο θα αποδειχθεί η ισχύς και η αλήθειά της, όταν κατά την ανάσταση του Λαζάρου, ο κόσμος για λίγο ενθουσιάζεται και πολύ σύντομα συγκατατίθεται στην σταύρωση του Χριστού. Δεν θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους και προτιμούν να απαλλαγούν από αυτόν που καταγγέλλει την άστατη ζωή τους. Και έπεται μια ακόμη πιο σπουδαία ανάσταση, του Χριστού! Και πάλι οι σκληρόκαρδοι και απειθείς δεν μετανοούν, δεν αλλάζουν, μόνο συκοφαντούν.
Και σήμερα ακούμε πως ένα σπουδαίο θαύμα (σίγουρο – τέλειο θαύμα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με τίποτα;;;;) θα έπειθε πολλούς ώστε να αλλάξουν τρόπο ζωής. Αλλά γιατί δεν κάνει ο Θεός το θαύμα;
Ο Θεός δεν εκβιάζει και δεν εκβιάζεται: όταν απευθυνόμαστε με αυτόν τον τρόπο στον Θεό, είναι σαν να τον εκβιάζουμε για να κάνει το θαύμα. Κάν΄ το για να πιστέψουμε!!! Γιατί μας έχεις ανάγκη!!! Από την άλλη αν ήθελε να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν με αυτόν τον τρόπο, δεν θα άφηνε την ατομική ελευθερία του προσώπου να αναπτυχθεί. Και ο Θεός μας την σέβεται απόλυτα.
Από την άλλη, ένα τέτοιου μεγέθους θαύμα, θα γινόταν αφορμή για τον κάθε αντικείμενο να ισχυριστεί πως ο νόμος και το Ευαγγέλιο δεν αρκεί για να τους συνετίσει! Άρα ο Θεός ευθύνεται για την αδυναμία να πιστέψουν, άρα είναι άδικος …
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως η πίστη δίνει αφορμή για να αλλάξουμε ως άνθρωποι τον εσωτερικό μας κόσμο. Αυτό έκανε ο Λάζαρος υπομένοντας άνευ γογγυσμών τόσα χρόνια.
Άλλωστε και τα θαύματα, χωρίς την πίστη αμφισβητούνται ή δεν γίνονται καν αντιληπτά και ορατά. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, σήμερα, να αλλάζουμε τον κακό μας χαρακτήρα και αυτό το θαύμα θα πείσει κι άλλους!!!

ἠρώτησαν αὐτὸν, ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν

καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο•

Ίσως μας φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι οι κάτοικοι των Γαδάρων έδιωξαν τόσο εύκολα και γρήγορα τον Χριστό από την περιοχή τους, ξεχνώντας ότι και μεις σήμερα, στην καθημερινότητά μας, συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
Άλλοτε παρακινούμενοι από τον διάβολο (με πειρασμούς) και άλλοτε από τη δική μας υποδούλωση στην αμαρτία και την κακία απομακρίνουμε το Χριστό. Το πνεύμα του σημερινού κόσμου που εκφράζεται με το συμφέρον, το κέρδος, την απάτη, την εκμετάλλευση του ανθρώπου, την φιλοδοξία και την φιληδονία αντιστρατεύεται στο πνεύμα της αγάπης, της διακονίας, της προσφοράς και της θυσίας που επαγγέλλεται ο Χριστός.
Το δαιμονικό πνεύμα, ακόμη, προσπαθεί να ρίξει τον άνθρωπο στον γκρεμό μιας ζωής χωρίς Θεό, σπέρνοντας την αμφισβήτηση της υπάρξεως του Θεού και της αιωνιότητας.
Ο ορθολογισμός και η πίστη μόνο στα όσα γίνονται αντιληπτά δια των αισθήσεων, είναι ένα ακόμη βήμα για τον εξοστρακισμό του Χριστού από τη ζωή μας. Σ΄ αυτήν την περίπτωση, επειδή ο θάνατος είναι το σταμάτημα της λειτουργίας των αισθήσεων και της δυνατότητας κοινωνίας που αυτές παρέχουν, δεν υπάρχει αιωνιότητα. Έτσι όμως δεν μπορείς να κοινωνήσεις με τους αδελφούς σου στην εκκλησία κοινωνώντας και αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα το Χριστό ως Θεό, που σε αγιάζει και σε μεταμορφώνει εσωτερικά κάνοντάς σε να βλέπεις πέρα από τις αισθήσεις.
Και αυτή η κοινωνία με το Θεό, καταργεί τις διακρίσεις προς τους αδελφούς. Της μόρφωσης, του πλούτου της διανόησης, της καθαρότητας και της τελειότητας, της επίγειας σοφίας. Αυτή η κοινωνία με το Θεό απαιτεί την ταπείνωση, την πραότητα, την προσφορά, την θυσία, την δικαιοσύνη της αγάπης προς τους αδελφούς.
Αν έτσι πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην εργασία μας, τότε θα εξασφαλίσουμε και την παρουσία του Χριστού κοντά μας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου - Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014 (Αγία Σκέπη):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.00 π.μ. Δοξολογία, επιμνημόσυνη δέηση και εορταστική εκδήλωση

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 (Αγίων Αναργύρων):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 – 12.00 μ.μ. Καφές και συζήτηση με νέους, μαθητές Λυκείου – Φοιτητές - Απόφοιτοι.


 Από σήμερα, μέχρι τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, η Ιερά Μητρόπολίς μας συγκεντρώνει κλινοσκεπάσματα (καινούρια ή έστω μη φθαρμένα), για άτομα και οικογένειες που τα έχουν ανάγκη, ενόψει του χειμώνα.
Τα κλινοσκεπάσματα θα παραδίδονται στους Ιερούς Ναούς.

«οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν»

Με τη νεκρική πομπή που συνόδευε έναν νέο άνθρωπο συναντάται ο Χριστός στην πόλη Ναΐν. Και από την πένθιμη αυτή πορεία, ξεχωρίζει το πρόσωπο της μητέρας του παιδιού που κλαίει για τη σκληρότητα του θανάτου, την απώλεια του υιού της, την μοναξιά στην οποία βυθίζεται! Αυτή τη μάνα βλέπει και ο Χριστός και την σπλαχνίζεται. Σπλαχνίζεται και όλη την ανθρωπότητα που πορεύεται προς το θάνατο, την ανθρωπότητα που είναι δημιουργημένη κατ΄ εικόνα και ομοίωσή Του, αθάνατη. Έτσι, αποφασίζει να δείξει τη θεϊκή ευσπλαχνία στον άνθρωπο και δύναμη πάνω και στο θάνατο. Θα προχωρήσει, θα ακουμπήσει τη σορό και εκείνη τη στιγμή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ευαγγελιστής, «οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν» (Λουκ. 7, 14). Σταμάτησαν να προχωρούν αυτοί που κρατούσαν το νεκροκρέβατο, μόλις είδαν το Χριστό να ακουμπά το νεκρό σώμα του μοναχογιού της χήρας.
Σταμάτησαν την πορεία προς την ταφή. Με την παρουσία του Χριστού, ακόμη και ο πιο σκληρός και ο πιο αδιάφορος άνθρωπος, μπορεί για μία στιγμή να σταματήσει να πορεύεται προς το θάνατο και το τέλος. Και είναι ο θάνατος όχι μόνο βιολογικός. Είναι η κάθε μορφή κακού και αμαρτίας που μας χωρίζει από την αγάπη του Θεού και μας κάνει να απομακρυνόμαστε από το συνάνθρωπο. Η παρουσία του Χριστού ρίχνει λίγο φως στα έγκατα της ύπαρξής μας. Μας κάνει να στεκόμαστε με προβληματισμό απέναντι στο ζήτημα του θανάτου. Μας κάνει να βλέπουμε από την μία πλευρά το Χριστό που είναι η Ζωή και η Ανάστασις και από την άλλη τους εαυτούς μας, οι οποίοι πορευόμαστε, όσο κι αν προσπαθούμε, ολοταχώς με τα φορτία του θανάτου φορτωμένα στις πλάτες της ύπαρξής μας. Βιοτικές μέριμνες, άγχη και αγωνίες, αδυναμία να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε, αδυναμία να προσευχηθούμε, αδυναμία να αποδεχτούμε ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής μας.
Την ίδια στιγμή, τα δικαιώματά μας για ζωή, για χαρά και ευτυχία, για τις ηδονές του βίου τούτου, μας σπρώχνουν να προχωρήσουμε προς το μνήμα. Μας γεννούν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε χρόνο. Ότι ο θάνατος είναι για τους άλλους και ότι εμείς με κάποιον τρόπο θα τον αποφύγουμε. Ή, έστω κι αν δεν τον αποφύγουμε, δεν ήρθε η ώρα μας. Έτσι, παρασυρόμαστε και πορευόμαστε κι εμείς με τους πολλούς, υποταγμένοι στο θάνατο. Ο Χριστός όμως, απλώνοντας το χέρι στη σορό, μας ζητά να περιμένουμε. Να έχουμε την μνήμη του θανάτου μεν, αλλά, την ίδια στιγμή, να στρέψουμε το βλέμμα μας σ’ Εκείνον με την ελπίδα ότι για όλους ο θάνατος νικήθηκε, αρκεί να είμαστε μαζί Του, δίπλα Του, αρκεί να μπορούμε τόσο όσο ζούμε, αλλά και όταν φεύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο να απλώσουμε το χέρι μας και να το βάλουμε στο δικό Του, για να μας παραδώσει στους συγγενείς μας εν πνεύματι, που είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Ο Χριστός κάνει τους μεταφέροντας τη σορό να σταματήσουν. Μαζί μ’ αυτούς καλεί τον καθέναν από εμάς να σταματήσει την πορεία του προς το θάνατο που η ζωή μακριά απ’ Αυτόν φέρει, να σταματήσουμε να νικιόμαστε από την αμαρτία, να σταματήσουμε να ζούμε σα να μην υπάρχει ψυχή, να σταματήσουμε να κατατρωγόμαστε από την αγωνία και το άγχος για το αύριο, και να μην αποκάμουμε από τον πνευματικό θάνατο, ο οποίος μας απειλεί αιώνια. Μας καλεί να σταματήσουμε σε προσωπικό επίπεδο μια ζωή που δεν έχει ως κύριο γνώμονα και μέτρο την αγάπη προς τον πλησίον, αλλά την φροντίδα μόνο για το εγώ και τη σάρκα μας. Και να ζούμε με το ήθος της προσευχής και της άσκησης, που μας γεννά την ελπίδα της κοινωνίας μαζί Του, εντός της Εκκλησίας και της πνευματικής της ζωής.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σας προσκαλούμε στον αγιασμό και την εορτή έναρξης των Κατηχητικών Συνάξεων της ενορίας μας, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 26 Οκτωβρίου, αμέσως μετά τη θεία Λειτουργία, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Ναού μας.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 85

Το Τσαλακωμένο Χαρτονόμισμα

Με ιδιαίτερη διάθεση μπήκε στο προαύλιο του σχολείου η δασκάλα της Ε΄ Δημοτικού σήμερα. Εύκολα διέκρινε κανείς το χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ που κρατούσε στο χέρι της. Γρήγορα, όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν κοντά της και τα ρώτησε:
"Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ;"
Τα βλέμματα των μικρών διασταυρώθηκαν.
"Τι να εννοεί;" ρωτούσαν σιωπηλά το ένα το άλλο.
"Εμπρός!" επέμενε εκείνη. "Δε σας κοροϊδεύω, ποιός θα ήθελε αυτό το χαρτονόμισμα;"
Δειλά - δειλά σηκώθηκαν τα χέρια προς το χαρτονόμισμα. Σε λίγο έγνεφαν με ενθουσιασμό.
"Εγώ! Εγώ"! έλεγαν και γελούσαν τα μάτια τους.
"Έχετε δίκιο να το θέλετε!" είπε εκείνη.
"Είναι ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα. Μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα μ΄ αυτό. Έχει μεγάλη αξία."
Στη στιγμή το τσαλακώνει μέσα στα χέρια της και το πετάει κάτω.
Το κλοτσάει με τα πόδια της, το πατάει, ρίχνει πάνω του χώματα.
Οι μικροί έμειναν αποσβολωμένοι.
"Μα τί κάνει; Γιατί το λερώνει;"
Εκείνη έσκυψε και μάζεψε το ταλαιπωρημένο χαρτονόμισμα.
"Ποιός θέλει αυτό το εικοσάρικο;" ξαναρώτησε.
Τα έξυπνα μάτια των μικρών ξαναζωήρεψαν. Σήκωσαν τα χέρια χαρούμενα.
"Βλέπετε;" τους είπε. "Το εικοσάρικο είναι εικοσάρικο, έχει την ίδια αξία ακόμα κι αν το πατήσουμε, το τσαλακώσουμε, το λερώσουμε. Έχει την ίδια αξία. Συμφωνείτε;"
"Ναι" έγνεψαν οι μικροί.
"Έτσι κι εσείς" τους χαμογέλασε. "Μπορεί να σας κλοτσήσουν, να σας χτυπήσουν, να σας παραπετάξουν. Όμως πάντα θα έχετε την ίδια αξία. Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό."

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Εάν μας ρωτούσαν πόσο αξίζει κάποιος άνθρωπος, νομίζω πως θα αποκομίζαμε πολλές και διαφορετικές απαντήσεις, ειδικά αν μελετούσαμε την καθημερινότητά μας. Έτσι, για παράδειγμα, μια ανθρώπινη ζωή μπορεί να αξίζει μερικά ευρώ για τον κλέφτη που δε διστάζει να την αφαιρέσει από το θύμα του. Ελάχιστα κοστίζει και η ζωή ενός εμβρύου που οδηγείται στο θάνατο από τη διακοπή μιας ανεπιθύμητης κύησης. Εξίσου μηδενική είναι και η αξία της ζωής των θυμάτων ενός πολέμου, από τους πολλούς που εξελίσσονται στον κόσμο μας.
Το ίδιο φθηνά αξιολογούμε και τον άνθρωπο που θα βρίσουμε, θα μουντζώσουμε στο δρόμο γιατί μας εμπόδισε με το αυτοκίνητό του. Ως ανάξιο να του απευθύνουμε ακόμη και το λόγο μπορεί να αξιολογήσουμε κάποιον που η εμφάνισή του δεν μας ικανοποιεί. Άραγε πως αντιδρούμε στην παρουσία ενός διασήμου προσώπου (κοινωνικά επιφανούς, ηθοποιού, τραγουδιστή κ.λ.π.) και πως το αντιμετωπίζουμε σε σχέση με τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας γύρω του;
Άσχετα με τις όποιες απαντήσεις και δικαιολογίες για τις ενέργειές μας, η αξία του κάθε ανθρώπου είναι ανυπολόγιστη και μοναδιαία. Κάθε άνθρωπος αξίζει ως ύπαρξη μοναδική και ανεπανάληπτη, ποτέ δε θα υπάρξει άνθρωπος ίδιος με άλλον στους αιώνες της ανθρωπότητας.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε πως για τους πιστούς χριστιανούς ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, φέρνει μέσα του την ζώσα πνοή του Θεού, δηλαδή την αθάνατη ψυχή.
Η εικόνα αυτή δεν χάνει την αξία της ούτε από την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου, ούτε και από την αμαύρωσή της από την αμαρτία, όπως και το χαρτονόμισμα δεν χάνει την αξία του αν τσαλακωθεί, λερωθεί ή και σχισθεί ακόμη.
Την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης και το σεβασμό μας προς αυτή, ας τα έχουμε πάντα στο νου μας στις συναναστροφές μας με τους ανθρώπους, αλλά και ας αποτελέσει το κυριότερο μάθημα προς τα παιδιά μας, ώστε να γνωρίζουν τη δική τους αξία ασχέτως με την κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθούν, αλλά και να σέβονται τον όποιον συνάνθρωπό τους, χωρίς να εξετάζουν τη θέση στην οποία αυτοί βρίσκονται.
Τα Λειτουργικά Βιβλία της Εκκλησίας μας:
Συνεχίζουμε την αναφορά μας στα βιβλία που χρησιμοποιούμε στην Εκκλησία μας για τη Λατρεία.
5. Τα Μηναία.
Είναι δώδεκα βιβλία, ένα για κάθε μήνα του έτους, που περιέχουν τις Ακολουθίες των εορταζομένων κάθε ημέρα Αγίων. Περιλαμβάνουν το υμνολογικό υλικό του Εσπερινού και του Όρθρου κάθε ημέρας.
6. Η Παρακλητική.
Το βιβλίο αυτό έχει Ακολουθίες πλήρεις στους οκτώ ήχους (γι' αυτό λέγεται και Οκτώηχος), που ψάλλονται κατά τον Εσπερινό και τον Όρθρο. Κάθε εβδομάδα καθορίζεται ο ήχος της εβδομάδας και σε κάθε ήχο υπάρχουν Ακολουθίες για όλες τις ήμερες.

Τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού

«Σε σας έδωσε ο Θεός να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας Του, ενώ στους υπόλοιπους αυτά δίνονται με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν αλλά να μην βλέπουν και να ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν».
Οι μαθητές του Χριστού, και κατ’ επέκτασιν οι χριστιανοί , έχουν λάβει από τον ίδιο τον Κύριο το προνόμιο και την ευλογία να γνωρίζουν τα μυστήρια της Βασιλείας Του. Αυτό σημαίνει ότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι γι’ αυτούς « βρώσις και πόσις», δηλαδή υλικό γεγονός το οποίο καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά βαθύτερο οντολογικό, υπαρξιακό γεγονός.
Οι μαθητές γνωρίζουν ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μία πρόσκληση επανεύρεσης του αληθινού ανθρώπινου προορισμού, του τι δηλαδή είναι ο άνθρωπος, το πώς μπορεί να βιώσει το αληθινό νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο από την σχέση του με το Θεό δια του Ιησού Χριστού.
Το πώς επιτυγχάνεται και βιώνεται αυτή η σχέση είναι ένα μυστήριο. Μυστήριο με την έννοια ότι δεν είναι ο άνθρωπος που σχετίζεται με το Θεό χάρις στις δικές του δυνάμεις, αλλά είναι ο Θεός που κατεβαίνει, γίνεται άνθρωπος και δείχνει στον άνθρωπο τι σημαίνει αγάπη, κοινωνία μαζί Του και αιώνια ζωή.
Και τότε ο άνθρωπος το μόνο που έχει να κάνει είναι να γίνεται «γη αγαθή», δηλαδή να απομακρύνει από τη ζωή του όλες εκείνες τις μικρές ή τις μεγάλες μέριμνες που γίνονται αγκάθια, τα οποία εμποδίζουν την καρποφορία της Βασιλείας εντός του. Να ξεπεράσει τον εγωισμό του, το ατομικό συμφέρον, την θεοποίηση του εαυτού του. Εδώ το μυστήριο έγκειται στη δύναμη της αγάπης προς το Θεό, που υπερβαίνει κάθε άλλη αγάπη.
Και δίνει ο Θεός και τα μυστήρια της Εκκλησία και η μετοχή σ’ αυτά μεταμορφώνει τον άνθρωπο.
Ο κόσμος σήμερα θυμίζει το λαό εκείνον που άκουγε τις παραβολές, κοίταζε αλλά δεν έβλεπε, άκουγε, αλλά δεν καταλάβαινε. Αυτό συμβαίνει και σε μας τους χριστιανούς. Ενώ βλέπουμε τη ζωή της Εκκλησίας, ακούμε το λόγο του Θεού, μαθαίνουμε ότι ο δρόμος της πίστης οδηγεί στη σχέση με το Χριστό, εντούτοις δεν κάνουμε την Εκκλησία ζωή μας. Κι έτσι ο σπόρος της παρουσίας του Θεού δεν βρίσκει γη αγαθή, αλλά απιστία, μέριμνες, υποταγή στο κοσμικό πνεύμα και την οδό του διαβόλου. Και η σχέση μας με την Εκκλησία γίνεται μία τυπική θρησκευτικότητα, η οποία δεν μας δίνει νόημα ζωής.

Η ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ!

Για μία ακόμη φορά, η Εκκλησία μας, μας καλεί να άρουμε τον Σταυρό μας και να ακολουθήσουμε το Χριστό, με αφορμή την εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Αλλά τι θέλει να μας προβάλει η παρούσα εορτή;
Ο Σταυρός μας υπενθυμίζει ότι το νόημα της ζωής μας βρίσκεται στη θυσία. Και δεν είναι μόνο το να θυσιάσουμε τη ζωή μας αν τεθεί το δίλλημα να απαρνηθούμε την πίστη μας. Η θυσία έχει να κάνει και με την παραίτηση από τα δικαιώματά μας, από το θέλημά μας. Και δεν είναι εύκολο για κανέναν να αποδεχθεί μια τέτοια θυσία. Ειδικότερα, όταν από όλους τονίζεται ότι θα πρέπει να βρίσκουμε το δίκιο μας και να το υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο. Ποιος αναγνωρίζει όσους προτιμούν να συγχωρούν εκείνους που τους βλάπτουν και να μην ανταποδίδουν το κακό, ακόμη κι αν βγαίνουν ζημιωμένοι ως προς το κάθε λογής συμφέρον; Από την άλλη, ο κόσμος θεωρεί πως η ικανοποίηση που τα πάθη μάς προσφέρουν είναι αυτή που δίνει ευχαρίστηση και ομορφιά στη ζωή, άρα το να παραιτηθούμε από το ίδιον θέλημα και να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο σταυρό αποτελεί μωρία. Να λοιπόν, η σύγχρονη θυσία.
Ο Σταυρός ακόμη μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει ένα πρότυπο, στο οποίο καλούμαστε να μοιάσουμε. Κι εμείς συνήθως έχουμε πρότυπα τους εαυτούς μας ή ό,τι ενσαρκώνει το ιδανικό του παρόντος. Υλικά αγαθά, «καλοπέραση», αποτελούν ιδανικά του κόσμου τούτου, τα οποία, ενσαρκωμένα σε πρόσωπα διάσημα, μάς κάνουν προς τα εκεί να στρεφόμαστε. Ο Σταυρός μας υπενθυμίζει ένα πρότυπο μοναδικής ταπείνωσης, τον Θεό που γίνεται άνθρωπος, και που διάλεξε να πεθάνει για τον άνθρωπο, να έρθει δηλαδή αντίθετα στην ίδια του την φύση. Το σημείο του Σταυρού μας υπενθυμίζει ότι έχουμε πρότυπο αιώνιο και ανεπανάληπτο και μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε. Όμως εμείς επαναλαμβάνουμε συνεχώς την ιστορία της πτώσης μας. Διαλέγουμε να αυτοθεωνόμαστε και να μην ακολουθούμε τον Θεό μας.
Ο Σταυρός, τέλος, μας υπενθυμίζει ότι η ύπαρξή μας χρειάζεται να προσανατολιστεί στην αιωνιότητα. Ότι δεν σταματά η ζωή μας την ώρα του θανάτου. Αλλά για να ζήσουμε την πορεία προς την Ανάσταση και την αθανασία, χρειάζεται να θυμόμαστε τις εντολές του Θεού και να αγωνιζόμαστε να τις κάνουμε πράξη. Και αυτός ο δρόμος φαντάζει ιδιαίτερα οπισθοδρομικός. Οι άνθρωποι επιδιώκουμε την αυτο-ελευθερία. Δεν θέλουμε κανέναν πάνω από το κεφάλι μας. Θεωρούμε τις εντολές του Θεού δέσμευση, ιδίως την αγάπη. Και ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ή ό,τι έρχεται σε αντίθεση με το φρόνημα της σαρκός μας μάς οδηγεί στο να το μειώνουμε και να το διαγράφουμε από τη ζωή μας.
Είμαστε χριστιανοί σήμερα και σε κάθε εποχή σημαίνει ότι καλούμαστε να ακολουθήσουμε την οδό του σταυρού. Να την διακηρύξουμε έργοις και λόγοις. Με προσανατολισμό στη θυσία, στην ακολούθηση του προτύπου μας που είναι ο Χριστός και στην τήρηση των εντολών του Ευαγγελίου. Σε μια εποχή κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων, αξίζει να συνειδητοποιήσουμε την Σταυρώσιμη πορεία. Γνωρίζουμε ότι την συνοδεύει η Ανάσταση.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ...

Πανηγυρικά προβάλλεται σήμερα μπροστά μας ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου μας. Και μπορεί αυτή η πράξη να μας θυμίζει την Ύψωσή του στα Ιεροσόλυμα όταν αυτός βρέθηκε από την Αγία Ελένη, αλλά η ύψωσή του σήμερα δεν έχει μόνο σημασία ιστορικής μνήμης.
Αλήθεια, όμως, τι συμβολίζει ο Σταυρός;
Σύμβολο της θυσίας του Χριστού ο Σταυρός, και καλεί τον κάθε Χριστιανό σε ένα σταυρώσιμο τρόπο ζωής. Καλούμαστε να σταυρώσουμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας, να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας για να ανακουφίσουμε τους άλλους, να θανατώσουμε τον εγωισμό μας και να ακούσουμε τον διπλανό μας. Αυτός είναι ο δρόμος της θυσίας του Σταυρού.
Σύμβολο δυνάμεως ο Σταυρός. Ο Χριστός που σταυρώθηκε είναι ο Παντοδύναμος Θεός και γι΄ αυτό ο Σταυρός του γίνεται όπλο ακαταμάχητο κατά των εχθρών του Χριστού. Όπλο που συντρίβει το διάβολο, που προσπαθεί να απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό. Για αυτό σταυροειδώς ευλογούμε στην εκκλησία, για αυτό κάνουμε το σταυρό μας, για αυτό τον φέρουμε στο στήθος μας από τη βάπτισή μας.
Τέλος ο Σταυρός είναι και σύμβολο της Αναστάσεως του Χριστού. Για αυτό και τον αποκαλούμε Ζωοποιό. Βλέπεται ότι και σήμερα, ακόμη και την Μεγάλη Παρασκευή στην κορύφωση του πάθους του Χριστού, ψάλουμε, «Τον Σταυρό Σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την Αγίαν Σου Ανάστασην δοξάζουμε».
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν μένουμε στη Σταύρωση, αλλά προχωράμε στην Ανάσταση. Απλά, για να φτάσουμε στην Ανάσταση περνάμε από το Σταυρό. Έτσι ο Σταυρός είναι αυτός που συντρίβει και το θάνατο. Κάποιος σύγχρονος σχολιαστής λέει ότι: «Ο Σταυρός που βάζουμε στα μνήματα είναι ακριβώς το σύμβολο της αναστάσεως που προσδοκούμε».
Έχοντας αυτούς τους συμβολισμούς στο νου μας, και προπαντός ζώντας αγωνιζόμενοι να σταυρώσουμε τα πάθη και τις αμαρτίες μας, ας προσκυνήσουμε σήμερα τον Τίμιο Σταυρό για να πάρουμε ευλογία και δύναμη.

Προ της Υψώσεως

Ο λόγος του Χριστού αναφορικά με την αποστολή Του από τον Θεό Πατέρα ότι «ουκ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού».
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος και ανέβηκε στο Σταυρό για να σώσει τον κόσμο. Δεν απέρριψε τον κόσμο, ούτε τον δίκασε, ούτε απηύθυνε «ουαί» εναντίον της αμαρτίας που γεννά το θάνατο. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να εισέλθει στον κόσμο αυτόν που ο Ίδιος δια του λόγου Του δημιούργησε και εμπιστεύθηκε την χρήση του και την συντήρησή του στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός αγαπά και τον κόσμο και τον άνθρωπο. Και γι’ αυτό ενανθρώπησε και ανέβηκε στο Σταυρό για να φτάσει αυτήν την αγάπη στην έσχατη βαθμίδα της: τον θάνατο υπέρ του κόσμου και υπέρ του ανθρώπου. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για να δημιουργήσει έναν καινούριο τρόπο ζωής, να χτίσει μία καινούρια κοινωνία, έναν διαφορετικό πολιτισμό. Όλα αυτά ήρθαν ως επακόλουθα της ριζικής ανακαίνισης, της μεταμόρφωσης που έφερε ο Χριστός στον κόσμο και στον άνθρωπο, που ξεκινούν από την νίκη κατά του θανάτου, σε όλες τις μορφές του, ιδίως αυτή του πνευματικού. Προηγήθηκε η νίκη κατά του θανάτου, που είναι και η σωτηρία του ανθρώπου, και έπονται όλα τα άλλα, τα οποία ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη και αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να δημιουργήσει μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο Χριστός δεν έκρινε τον κόσμο. Τον είχε από την αρχή της ιστορίας συγχωρέσει, γιατί ο άνθρωπος μέσα από την ελευθερία που του δόθηκε στο «κατ’ εικόνα» του, επέλεγε την ζωή μακριά από το Θεό και το χτίσιμο ενός κόσμου, ο οποίος δεν είχε ως κεντρικό προσανατολισμό του τη σχέση με το Θεό. Η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού και η άνοδός Του στο Σταυρό αποτέλεσαν για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, και τους πριν και τους τότε και τους μετέπειτα και για όσο υπάρχει κόσμος, το σημείο της συγχώρεσης. Όμως αυτή η συγχώρεση δεν παύει να απευθύνεται στην ελευθερία του ανθρώπου να την αποδεχθεί ή όχι. Ο καθένας μας, βλέποντας το Σταυρό του Χριστού, καλείται να επιλέξει αν θα δεχθεί το δώρο του Θεού ή θα συνεχίσει να ζει μία ζωή στην οποία θα κυριαρχεί η δίκη και η καταδίκη.

'Εφυγε λυπούμενος...

Έψαχνε να βρει την αλήθεια ο πλούσιος νέος και είχε πνευματικά ενδιαφέροντα. Όταν όμως έλαβε την απάντηση για την πορεία προς την τελειότητα, από το Χριστό, έφυγε λυπημένος. Ήξερε πως έλαβε τη σωστή απάντηση. Γνώριζε πως είχε ελλείψεις. Αισθανόταν ότι υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο απ΄ όλα όσα είχε καταφέρει. Και προτιμά στην απάντηση αυτή να αντιδράσει με την φυγή και όχι με τον αγώνα. Και μάλιστα τη φυγή του τη συνοδεύει η λύπη όπως φαίνεται από την μετοχή που χρησιμοποιεί ο ευαγγελιστής: «λυπούμενος» και όχι «λυπηθείς».
Αποσύρεται με μία μόνιμη λύπη πλέον στην καρδιά του, ανίκανος να πολεμήσει, ανίκανος να πάρει την μεγάλη απόφαση να αποχωριστεί από ό,τι θεωρούσε ότι του έδινε νόημα, ανίκανος να συναντήσει έναν Θεό που ζητά αγάπη ολοκληρωτική και εμπιστοσύνη στη σχέση με τον άνθρωπο και όχι ψευδαισθήσεις.
Τον πλούσιο νέο μιμούμαστε και μεις σήμερα. Τηρούμε κάποια θρησκευτικά καθήκοντα, όμως η καρδιά μας είναι αλλού προσκολλημένη. Και όταν έρχεται ο λόγος του Θεού να ξεγυμνώσει την ύπαρξή μας, είτε δια μέσω του Ευαγγελίου, είτε δια μέσω προσώπων που μας αγαπούνε και μας λένε αληθινά τι μας συμβαίνει, η συνήθης στάση μας είναι η φυγή, η αποδοκιμασία των προσώπων που μας αποκαλύπτουν το αληθές, η στενοχώρια και η θλίψη γιατί δεν ακούσαμε τον έπαινο.
Ο Χριστός απάντησε στον πλούσιο νέο χωρίς υπεκφυγές και ωραιοποιήσεις το τι έπρεπε να κάνει. Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς να δούμε την αλήθεια, να αφήσουμε την ψυχή μας να φανερωθεί γυμνή ενώπιον του Θεού;
Ο Χριστός μας δείχνει ότι η αλήθεια είναι αυτό που ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο και ότι καλούμαστε να επιλέξουμε την στάση μας έναντί της: αν θα νικηθούμε από την λύπη, την κατάθλιψη, το εγωκεντρικό φρόνημα ή αν θα παλέψουμε να την εφαρμόσουμε.
Και ας μην ξεχνάμε: «παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι».
div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">

Τιμή στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό

Τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον Ισαπόστολο που ανέλαβε το έργο του ευαγγελισμού του σκλαβωμένου γένους τιμά η Εκκλησία μας σήμερα. Άραγε τον τιμά η Ελλάδα;
«Κομμάτι της ιστορίας της πόλεως είναι και τα τζαμιά» δηλώνει ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης. Ναι κομμάτι μαύρης ιστορίας, όμως, που έφερε μάρτυρες τους νεομάρτυρες της Εκκλησίας. Θλίβονται και απορούν υποτίθεται όλοι με τις σφαγές των αθώων στο Ιράκ και στη Συρία από τους ισλαμιστές, ξεχνούν όμως ότι το Κοράνι το λέει ξεκάθαρα πως κάθε άπιστος πρέπει να πεθάνει. Και ζητούν να κτιστούν τζαμιά για τους λαθραίως εισερχομένους στην χώρα μας μετανάστες και να χειροκροτούν την ίδρυση τμήματος μουσουλμανικών σπουδών από τη Θεολογική σχολή του Α.Π.Θ., για να διδάσκουν τους έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης που παρακαλούν να μάθουν ελληνικά, αλλά το κράτος τους επιβάλει τα Τούρκικα ως γλώσσα. Τουλάχιστον μπορούμε μετά από λίγα χρόνια να παινευόμαστε ότι βγάζουμε τζιχαντιστές - εκτελεστές όπως αυτός που έσφαξε τον Αμερικάνο δημοσιογράφο!
Τιμούμε τον άγιο Κοσμά, με το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο! Υπάρχει γενοκτονία των Εβραίων, αλλά όχι Ελληνική-Ποντιακή. Αφού οι βουλευτές γράφουν βιβλία για τα σχολεία όπου διδάσκουν ότι οι έλληνες της Μικράς Ασίας συνωστίζονταν στην παραλία της Σμύρνης! Μάλλον και ο πατρο-Κοσμάς κούνια έκανε με το σκοινί στο δέντρο και κρεμάστηκε και δεν τον απαγχόνισαν επίτηδες!
Γινόμαστε ακόμα, ρατσιστές όταν καταγγέλλουμε την ομοφυλοφιλία ως διαστροφή και θα πρέπει να καταδικαστεί και τιμωρηθεί και ο Άγιος Κοσμάς που θα κατέκρινε μια τέτοια συμβίωση. Τιμούμε λοιπόν, τον Άγιο Κοσμά, όταν οι πνευματικοί ηγέτες του τόπου, ιδιαιτέρως οι ιεράρχες και οι κληρικοί σιωπούν μπροστά σε όλα αυτά!
Τιμούμε τον Άγιο Κοσμά, όταν μας ενδιαφέρει μόνο ο ΕΝ.Φ.Ι.Α. άντε και τα μπάνια και οι βουτιές στη θάλασσα και αδιαφορούμε για την κατάρτισή μας την πνευματική. Να περνάμε καλά, να έχουμε όσα περισσότερα, να κάνουμε αυτό που μας αρέσει χωρίς να υπολογίζουμε τον άλλον, χωρίς να υπολογίζουμε το θέλημα του Θεού!
«ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ σας χρειάζεται» θα έλεγε και σήμερα ο Άγιος. Καλά όμως που τον κρέμασαν οι Τούρκοι με παρακίνηση των Εβραίων τότε, επειδή παρακινούσε τους Έλληνες να μην πηγαίνουν στα παζάρια (αγορές) την Κυριακή ημέρα αφιερωμένη στο Θεό, γιατί αν ζούσε σήμερα θα τον είχαμε λιντσάρει όλοι εμείς!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 25 - Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014 (Αποτομή Κεφαλής Προδρόμου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014 (Αγίου Αλεξάνδρου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
6.30 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.


 Την Παρασκευή 29 Αυγούστου, εορτή της αποτομής της Κεφαλής του Προδρόμου νηστεύουμε αυστηρά, δηλαδή δεν τρώμε ούτε λάδι.

Οφειλέτες...

Δικαστήριο μπροστά στο Χριστό, το Σταυρωμένο … και ποιος είναι δίκαιος; Αναμάρτητος;
Δεν βρίσκει κάτι για να πληρώσει το χρέος, καμία καλοσύνη, καμία αρετή
Φοβάται το αποτέλεσμα και ζητά έλεος, ικετεύει για μακροθυμία. Και ενώ δεν έχει τίποτα, λέει ότι θα ξεπληρώσει το χρέος. Και μόνο με την παράκληση κάμπτεται ο Βασιλιάς. Και είναι τόσο φιλάνθρωπος ο Θεός.
Ο ίδιος όμως δείχνει ανεπηρέαστος ουσιαστικά από τη φιλανθρωπία του Θεού, αφού πνίγει τον συνάνθρωπό του για να πάρει αυτά που εκείνος του χρωστά.
Και τώρα η ανεξικακία και η φιλανθρωπία προς τον συνάνθρωπό του δεν ήταν υπόθεση της μεγαλοψυχίας του, αλλά υποχρέωσή του μετά την τόσο μεγάλη δωρεά που αυτός δέχθηκε πρώτος. Και η διαφορά είναι και ποσοτική (μύρια τάλαντα – 100 δηνάρια) και ποιοτική (άρχοντας με δούλο, σύνδουλοι).
Και ο άρχοντας Θεός συγχώρησε την πρώτη φορά τις οφειλές προς Αυτόν, όμως τη δεύτερη δεν δέχθηκε τις οφειλές προς το συνάνθρωπο.
Για να έχουμε λοιπόν και εδώ γαλήνια ζωή και εκεί να επιτύχουμε συγχώρηση, ας προσπαθούμε και ας φροντίζουμε να συμφιλιωνόμαστε με όσους έχουμε διαφορές. Έτσι θα συμφιλιώσουμε και το Θεό μαζί μας και θα απολαύσουμε της αιώνιας Βασιλείας του.

«Ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν»

«Ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν», Παρουσιαζόμαστε ως ανόητοι στον κόσμο για την πίστη μας στο Χριστό λέει ο Απόστολος Παύλος, αλλά και σήμερα όπως σε κάθε εποχή ο Χριστιανός εμφανίζεται ως ανόητος μπροστά στους ανθρώπους της εποχής του. «Ανόητοι» στην εποχή τους ήταν οι μάρτυρες που θυσίαζαν τη ζωή τους για να μην θυσιάσουν στα είδωλα. «Ανόητοι» οι ασκητές της ερήμου, που εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και τις πόλεις για να ζήσουν στην απόλυτη αποξένωση. «Ανόητοι» η νεομάρτυρες, όπως ο Απόστολος και ο Σταμάτιος που γιορτάζαμε χθες και ο Άγιος Δημήτριος από τη Σαμαρίνα που εορτάζουμε σήμερα. «Ανόητος» ο πιστός νέος που διατηρεί την αγνότητά του στην εποχή της ηθικής ισοπέδωσης και του πανσεξουαλισμού. «Ανόητος» ο υπάλληλος ή ο επαγγελματίας που στο όνομα του Χριστού δεν κλέβει ή δεν καταχράται τον συνέταιρό του, το αφεντικό του, το δημόσιο. «Ανόητος» ο πιστός που δεν χρησιμοποιεί το ψέμα και τη συκοφαντία για να απαλλαγεί από ευθύνες ή να δικαιολογηθεί για ένα λάθος.
Όλη η Πνευματική ζωή, επειδή είναι ξένη προς τα ανθρώπινα κριτήρια, είναι μια σαλότης, μια μωρία, μια τρέλα. Γιατί η ανθρώπινη ζωή έχει διαστραφεί και αλλοιωθεί μετά την πτώση του Αδάμ. Και η ζωή έγινε παρά φύση ζωή, χάθηκε ο Θεός από το κέντρο της και μπήκε ο άνθρωπος και έτσι θεωρούμε φυσικό ό,τι συμφωνεί με τις απαιτήσεις των αισθήσεων και αφύσικη τη ζωή της εγκράτειας.
Ας αποφασίσουμε λοιπόν, τι θέλουμε να είμαστε, σοφοί για το Θεό και τρελοί για τους ανθρώπους ή «τρελοί» για το Θεό και «σοφοί» για τους ανθρώπους!!!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 11 - Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη,:
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014:
6.00 μ.μ. Εσπερινός

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014 (Κοίμηση της Θεοτόκου):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
7.00 μ.μ. Εσπερινός αγίου Σταματίου στο Παρεκκλήσι στο προαύλιο του Ναού.

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014 (Αγίου Σταματίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
6.30 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 17 Αυγούστου 2014:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.


 Εξομολόγηση:
ο π. Χρήστος την Κυριακή 10 Αυγούστου από τις 4.00 μ.μ..
 Φέτος που η εορτή της Παναγίας είναι Παρασκευή, καταλύουμε μόνο ψάρι, για το πένθιμο της ημέρας.

μὴ φοβεῖσθε

Έχει μόλις ολοκληρωθεί ένα πολύ μεγάλο θαύμα, με τον χορτασμό των 5000 ανδρών από μόνο 5 άρτους και 2 ψάρια. Και ο Χριστός, διώχνει τους μαθητές του, για να τους συναντήσει αργότερα, και αυτός αποσύρεται για να προσευχηθεί.
Οι Άγιοι Απόστολοι είναι ανίσχυροι μπροστά στην αγριεμένη θάλασσα. Φοβούνται και ομολογούν το φόβο τους. Ο Χριστός εμφανίζεται μετά από πολλές ώρες, για να τους ενθαρρύνει λέγοντας «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι• μὴ φοβεῖσθε».
Και πάλι οι μαθητές δεν είναι σίγουροι. Ο Πέτρος ζητά να περπατήσει πάνω στο νερό. Το καταφέρνει μετά την παρότρινση του Χριστού, αλλά χάνει την εμπιστοσύνη στο Χριστό και βυθίζεται! Ζητά την βοήθεια του Χριστού και Αυτός σπεύδει για να τον σώσει.
Και εμείς ζούμε μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα. Τόσες και τόσες αγωνίες, κίνδυνοι, φόβοι, εμπόδια, δυσκολίες, διώξεις, πειρασμοί υπάρχουν καθημερινά που μας τρομάζουν και μας φοβίζου. Αλλά και σήμερα ισχύει ο λόγος του Χριστού: «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι• μὴ φοβεῖσθε».
Το ζητούμενο είναι λοιπόν και πάλι η εμπιστοσύνη στο Χριστό. Η φωνή του Πέτρου «Κύριε σῶσόν με» ας γίνεται και δική μας φωνή, ώστε ο Κύριος να σπεύσει ως βοηθός και σωτήρας, ως νικητής των αντιθέτων δυνάμεων, ως Υιός του Θεού και αρχηγός της Εκκλησίας.
Οι μαθητές μέσα στο φόβο τους είχαν ξεχάσει την ύπαρξη του Χριστού και λησμόνησαν την παντοδυναμία Του. Το ίδιο συμβαίνει και μας σήμερα, ξεχνάμε την ύπαρξη και την παντοδυναμία του Χριστού και απελπιζόμαστε στις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής.
Ας μάθουμε να φωνάζουμε το «Κύριε σῶσόν με», για να ακούμε από το Χριστό το «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι• μὴ φοβεῖσθε».

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 4 - Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Κυριακή, Δευτέρα, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή:
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014:
7.00 μ.μ. Εσπερινός

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014 (Μεταμορφώσεως):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014 (Αγίου Τριανταφύλλου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014:
6.30 μ.μ. Εσπερινός.
Κυριακή 10 Αυγούστου 2014:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Ιερά Εξομολόγηση:
ο π. Θεόδωρος Μπατάκας τη Δευτέρα 4 Αυγούστου από τις 6.30 μ.μ..
ο π. Αλέξιος την Παρασκευή 8 Αυγούστου από τις 6.00 μ.μ..

«ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν εὐλόγησε»

«ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν εὐλόγησε».
Η ευλογία που παρείχε ο Χριστός στους άρτους και τους ιχθύες είναι ένα σημείο, στο οποίο αξίζει να σταθούμε. Είναι το ορατό σημείο του θαύματος. Ευλογώ σημαίνει λέω καλό λόγο. Σημαίνει ζητώ από το Θεό την αφθονία σε ό,τι ξεκινώ ή σε ό,τι κρατώ. Μία αφθονία που γνώμονα έχει όχι την προσωπική μου αυτάρκεια, αλλά την προσφορά στους άλλους. Γιατί αυτός ήταν ο λόγος που ο Χριστός ευλόγησε τα υλικά αγαθά. Όχι για να καταστήσει τους ανθρώπους πλούσιους από αυτά, αλλά για να τους στηρίξει, να τους δώσει την χαρά να ζήσουν στην πληρότητα όχι μόνο της ψυχής εκ του λόγου Του, αλλά και του σώματος, εκ της τροφής. Γι’ αυτό και η Εκκλησία ευλογεί κάθε ανθρώπινο έργο. Όχι για να το καταστήσει αυτοσκοπό. Αλλά για να δώσει στον άνθρωπο να καταλάβει ότι το μυστήριο της σχέσης του με το Θεό αγιάζει την πορεία του, όχι όμως για να καταστεί ο ίδιος αυτάρκης, εγωκεντρικός και να αφεθεί στην απόλαυση των αγαθών για τον εαυτό του. Κάθε έργο μας είναι ευλογημένο όταν στοχεύει και στην προσφορά στους άλλους. Αλλιώς υπολείπεται και μπορεί να μετατραπεί σε παγίδα, που θα μας καταπιεί.
Ακόμη, ο Χριστός θα δώσει στους μαθητές Του τα υλικά αγαθά για να τα προσφέρουν με τη σειρά τους στο λαό. Κάθε κίνηση, κάθε έργο, πνευματικό και υλικό, χρειάζεται τους διακόνους του. Δεν μοίρασε την τροφή ο ίδιος ο Χριστός, όχι μόνο για πρακτικούς λόγους, αλλά και γιατί ήθελε να δείξει στους μαθητές Του ότι κάθε έργο δεν μπορεί να είναι ατομικό. Χρειάζεται μία δράση συλλογική. Που να περιλαμβάνει και άλλους, οι οποίοι θα ενστερνίζονται το μυστήριο, την ευλογία, την αγάπη. Συνήθως οι άνθρωποι περιμένουμε έτοιμη την τροφή μας, υλική και πνευματική. Αξίζει όμως να συμβάλουμε αν όχι στην παρασκευή της, τουλάχιστον στην προσφορά και στην διάδοσή της.
Το τελευταίο υποδηλώνει την ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας στη ζωή μας. Συνήθως οι εμπερίστατοι παγιδεύονται στη λογική ότι ο κόσμος και η κοινωνία έχουν καθήκον να τους θρέψουν, να τους βοηθήσουν, να τους ενισχύσουν, χωρίς οι ίδιοι να χρειάζεται να κάνουν κάτι. Δικαιούνται την αγάπη, αλλά χωρίς κόπο δικό τους. Ο Χριστός όμως δεν έκανε το θαύμα για ανθρώπους που συνάντησε τυχαία, αλλά για εκείνους που κοπίασαν ακούγοντάς Τον ολόκληρη την ημέρα. Και έστειλε τους μαθητές Του, για να δείξει στους ανθρώπους ότι δεν είναι μόνος Του, όπως επίσης και ότι ο καθένας μπορεί να συμβάλει στο οποιοδήποτε έργο. Γιατί είναι βέβαιο ότι τους μαθητές στην συγκέντρωση των κλασμάτων τους βοήθησαν και κάποιοι από τους ανθρώπους που έφαγαν και χόρτασαν. Ας μη μένουμε λοιπόν σε μία παθητική φιλανθρωπία από την μία και από την άλλη ας προτρέπουμε όσους έχουν ανάγκη να καταβάλουν τον δικό τους κόπο, ώστε να δείχνουν και να αισθάνονται ότι παλεύουν για αυτό που τους χαρίζεται ως δωρεά και ευλογία.