Πρόγραμμα Εβδομάδος

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου – Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018 (Άγιου Στυλιανού):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018 (Αγίου Ανδρέα):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00μ.μ. Εσπερινός και Αγιασμός Πρωτομηνιάς

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, πρώτα ο Θεός θα στρώσουμε τα χαλιά στον Ναό μας.

Όταν τελικά δεν «γεννήθηκε» ο Χριστός….

Όταν τελικά δεν «γεννήθηκε» ο Χριστός….

Σοκαριστικός, αιρετικός και σίγουρα βλάσφημος ο τίτλος μας και μάλιστα ανεπίτρεπτο να βγαίνει από γραφίδα Ορθόδοξου Κληρικού.
Πριν όμως ο αναγνώστης αγανακτήσει και ρίξει το ανάθεμα, ας κάνει τον κόπο να διαβάσει τις παρακάτω γραμμές και ίσως στο τέλος προσυπογράψει αυτό το άρθρο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
Φέτος, εδώ και ένα μήνα, αλλά και κάθε χρόνο αυτό το χρονικό διάστημα όλοι μιλούν για τη γέννηση του Χριστού. Σε όποιο μέρος του κόσμου και αν είναι κανείς, ανεξάρτητα αν η χώρα αυτή είναι χριστιανική ή όχι, ιδιαίτερα την παραμονή και ανήμερα της Εορτής, 24η και 25η Δεκεμβρίου, θα ακούσεις και θα δεις κάτι που θυμίζει το γεγονός των Χριστουγέννων.
Βέβαια τα Χριστούγεννα για πολλούς, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές, έχουν ξεφύγει και αποχρωματιστεί από το αμιγώς εκκλησιαστικό-θρησκευτικό περιεχόμενό τους και διατηρούνται περισσότερο ως εμπορικό γεγονός. Ο στίχος του γνωστού παραδοσιακού χριστουγεννιάτικου τραγουδιού ¨Χιόνια στο καμπαναριό¨ « και όλοι παν στην Εκκλησιά το Χριστό να προσκυνήσουν…» μοιάζει, ως πρακτική, να έχει εγκαταλειφθεί για την πλειοψηφία των Χριστιανών. Βέβαια, αναμφισβήτητα τα Χριστούγεννα μαζί με την Ανάσταση και μερικές άλλες μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές συγκεντρώνουν τον περισσότερο κόσμο στους ναούς μας και στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, αλλά ας μη γελιόμαστε πλέον, πολλοί προτιμούν να ξημερώνονται στα «Χριστουγεννιάτικα Ρεβεγιόν», εντός και εκτός σπιτιών (όπως π.χ. σε χώρους διασκέδασης), και την ώρα που χτυπάει η καμπάνα των Εκκλησιών για τη χριστουγεννιάτικη Θ. Λειτουργία (συνήθως στις 5:00-5:30 το πρωί), οι περισσότεροι επιστρέφουν κατάκοποι για να πέσουν για ύπνο, κάτι που στο παρελθόν ήταν ανήκουστο ή τουλάχιστον συνέβαινε σε πολύ μικρότερο ποσοστό.
Παρόλα αυτά όμως, σίγουρα μέσα από τις γιορτές, μέσα από το στολισμό, μέσα από τις συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, μέσα από τη διάθεση φιλανθρωπίας, μέσα από την προβολή ταινιών και ανάλογης μουσικής, μέσα από τις ευχές, μέσα από τα ήθη και έθιμα αυτής της ιδιαίτερης μέρας του χρόνου, όπως είπαμε και στην αρχή, θα στραφούμε λεκτικά στον ερχομό του Χριστού και στη γη. Επομένως, αφού λέγεται, σίγουρα ήρθε ο Χριστός στη γη! Αλλά τελικά μήπως «δεν ήρθε»;
Φυσικά δεν αμφισβητούμε την ιστορική έλευση του Θεανθρώπου στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που επισημαίνουμε είναι ότι υπάρχει μια γενική ανακολουθία, μια αντίφαση μεταξύ έργων και πράξεων. Γιατί ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να λέμε ότι ήρθε, αλλά για να μας σώσει. Ο Θεός Λόγος «κατέβηκε» αυτός, για να «ανέβουμε» εμείς. «Φτώχυνε» ο Κύριος, για να «πλουτίσουμε» εμείς. Όσοι λοιπόν γιορτάζουν αληθινά Χριστούγεννα, σημαίνει ότι αυτό που λέω το ζω, και το αντίστροφο. Αναμφισβήτητα τα πρόσωπα που υπούργησαν το μυστήριο της Θ. Οικονομίας Του Θεού (Παναγία, Ιωσήφ, Άγγελοι, Ποιμένες, Μάγοι) ήταν λίγοι, σαν την καλαμιά στον κάμπο, και η επίδρασή τους ήταν σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με την άγνοια και το σκοτάδι των πολλών. Μην ξεχνούμε ότι η εξουσία της εποχής (ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του) προσπάθησαν από την αρχή να εξαφανίσουν μια και καλή την επέμβαση του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία. Το ίδιο και εμείς σήμερα με τα έργα μας και τις πράξεις μας «σκοτώνουμε» συνεχώς τον Χριστό στη ζωή μας. Με τα λόγια λοιπόν πολλοί μιλούν για το Χριστό, λίγοι όμως θα Τον προσεγγίσουν με έργα ψυχοσωματικά και κυρίως μεταμορφωτικά, και λίγοι θα κάνουν χώρο στην καρδιά τους για να βρει κατάλυμα να σκηνώσει ο Χριστός.
Τι νόημα έχει λοιπόν να λέμε ότι γεννήθηκε ο Χριστός και όμως η ζωή και τα έργα μας να μη το φανερώνουν; Τι νόημα έχει να μιλούμε για τη γέννησή του Κυρίου, αλλά παράλληλα να γεννιούνται και να συντηρούνται στην πορεία μας αμαρτίες, πάθη και αδυναμίες; Πώς γεννήθηκε ο Χριστός «…επί γης ειρήνη», κατά τις υμνωδίες των αγγέλων, ενώ η ανθρωπότητα βρίσκεται συνέχεια διαιρεμένη, σε πόλεμο, ταραχή και εχθρότητα; Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ίδια την πόλη της Βηθλεέμ φέτος ακυρώνονται όλες οι εκδηλώσεις των Χριστουγέννων, ως αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως Πρωτεύουσα του Ισραηλιτικού Κράτους, μια πόλη που οι Χριστιανοί είναι μόλις το 1/3 του πληθυσμού της!!!
Επομένως, για να συνοψίσουμε το θέμα και για να εξηγήσουμε, αλλά να μην παρεξηγήσουμε τον τίτλο του άρθρου μας, είναι αδιανόητο να λέμε και να γιορτάζουμε Χριστούγεννα, ενώ υπάρχουν ακόμη εθνικές εχθροπραξίες, κοινωνικές αδικίες, αιρέσεις, άλλες θρησκείες και άρνηση υιοθέτησης της αληθινής πίστης που αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, αθεΐα, άνθρωποι μέσα στη φτώχεια, άστεγοι στο κρύο, παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, γονείς που κακοποιούν, βιάζουν και σκοτώνουν τα παιδιά τους, άνθρωποι που με πρόφαση τα δικαιώματά τους και την πολιτιστική πρόοδο καταστρατηγούν τη διδασκαλία του Χριστού, και τόσα άλλα…. Τελικά, στην πράξη δε γεννήθηκε ο Χριστός (δεν κάναμε χώρο να γεννηθεί) τουλάχιστον στις καρδιές όλων των παραπάνω κατηγοριών, ή στην καλύτερη περίπτωση τον αναγκάσαμε να μεταναστεύσει, όπως έγινε και με τις σφαγές του Ηρώδη κατά τη φυγή Του στην Αίγυπτο.
Τι νόημα έχει λοιπόν να συμβαίνει κάτι αντικειμενικά αλλά να μη συμβαίνει και υποκειμενικά; Τι νόημα να έχει ξημερώσει κι εγώ να έχω κλειστά τα πατζούρια και τις κουρτίνες μου; Για μένα πάλι σκοτάδι θα έχει και ας χαίρονται οι άλλοι έξω τον ήλιο. Όπως όμως το φως θα μπει μόνο όταν εγώ ανοίξω το παράθυρό μου, γιατί πριν στο σκοτάδι και να το ανοίξω πάλι σκοτάδι θα είναι, έτσι κι εδώ ο Χριστός γεννήθηκε, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας και την αγίασε, αρκεί κι εμείς ελεύθερα και αβίαστα να ακολουθήσουμε και να μιμηθούμε την πορεία Του στη ζωή μας! Τότε πραγματικά ο τεχθείς Χριστός δεν θα είναι μόνο στα χείλη μας αλλά πραγματικά μέρος της καρδιάς μας και όλης της ύπαρξής μας. Ευχόμαστε λοιπόν σε όλους Χριστούγεννα πνευματικά, με Χριστό και με διάρκεια καθημερινή όλο το χρόνο, κάθε στιγμή. Αμήν!
(π. Αντώνιος Χρήστου – Χριστούγεννα 2017)

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 26 Νοεμβρίου – Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018 (Άγιου Στυλιανού):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018 (Αγίου Ανδρέα):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Ο πλούτος...

Δεδομένου ότι μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ακούμε για τρίτη φορά ευαγγελικό ανάγνωσμα που αναφέρεται σε πλούσιο, ο πλούτος ή καλύτερα η επιθυμία απόκτησής του φαίνεται να κυριαρχούσε και στην εποχή του Χριστού στους ανθρώπους. Και σίγουρα εξασφάλιζε και εξασφαλίζει ο πλούτος άνεση στην καθημερινότητα, κοινωνική αναγνώριση, καλύτερη φροντίδα της υγείας, περισσότερη χρήση της τεχνολογίας. Όλα αυτά όμως, δίνουν στον πλούσιο την αίσθηση της αυτάρκειας, της παντοδυναμίας, της υπεροχής έναντι των συνανθρώπων του και συνήθως το σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν», γίνεται κανόνας ζωής. Έτσι, δεν αναζητά το Θεό γιατί θεοποιεί τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπήσει γιατί ξέρει μόνο να χρησιμοποιεί τον άλλον, δεν μπορεί να ανοιχτεί στον άλλον γιατί βλέπει καιροσκόπους που θέλουν να τον εκμεταλλευτούν.
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή συναντάμε έναν πλούσιο ο οποίος είναι η εξαίρεση. Ζητά να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Έχει τηρήσει τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Έχει δηλαδή επιλέξει να τηρεί τον λόγο του Θεού, ώστε να μπορεί να διεκδικεί το δικαίωμα στην κοινωνία μαζί Του. Αναγνωρίζοντας την αυθεντία του Χριστού, ζητά από Αυτόν την αλήθεια για την πνευματική του κατάσταση. Πώς μπορεί να κληρονομήσει, να προσθέσει στα αγαθά του δηλαδή, την βασιλεία του Θεού. Η απάντηση που λαμβάνει από τον Χριστό θα τον λυπήσει. Ο Κύριος του ζητά να εγκαταλείψει όλα τα αγαθά του. Να τα πουλήσει και να δώσει τα χρήματα στους φτωχούς και να Τον ακολουθήσει. Ο λόγος του Χριστού κάνει τον πλούσιο να λυπηθεί. Ήταν τόσα πολλά όσα είχε, ώστε δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς αυτά. Και ο Χριστός θα πει στους μαθητές Του, για να τα ακούσει και ο πλούσιος: «Πώς δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού» (Λουκ. 18, 24). «Πόσο δύσκολα θα μπουν στη βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα».
Για να μπορέσουμε και εμείς (που δεν είμαστε πλούσιοι), να ωφεληθούμε από τον πλούσιο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο πλούσιος είναι εκφραστής του υλιστικού πνεύματος κάθε εποχής. Η συνάντησή του με τον Χριστό δείχνει τρία σημεία, τα οποία καθιστούν πολύ δύσκολη την είσοδο του υλιστή ανθρώπου στη βασιλεία του Θεού. Είναι η απουσία ορίων και η αίσθηση της παντοδυναμίας, η αδυναμία διάκρισης και αποδοχής της αλήθειας και η ελπίδα στον Θεό για το αδύνατο.
Ο υλιστής άνθρωπος αισθάνεται παντοδύναμος. Με γνώμονα τα χρήματα και τα αγαθά του δεν πιστεύει ότι κάτι τον απειλεί. Έτσι πορεύεται στη ζωή χωρίς να φοβάται για κάτι, εκτός από το να χάσει τα αγαθά του. Και γι’ αυτό η κύρια φροντίδα του είναι η διατήρηση και η αύξησή τους. Η ελεημοσύνη δεν είναι στις προτεραιότητές του. Δυσκολεύεται να κατανοήσει γιατί δεν τον αγαπούνε, αλλά και δεν τον νοιάζει από ένα σημείο και μετά. Τα αγαθά είναι η προτεραιότητά του. Ακόμη και την σκέψη του θανάτου την μεταφέρει στο απώτερο μέλλον. Η ζωή του όλη είναι στο σήμερα, γιατί έχει ό,τι θέλει.
Ο υλιστής άνθρωπος δυσκολεύεται να διακρίνει και να αποδεχτεί την αλήθεια για το νόημα της ζωής του. Ακόμη κι όταν ενδιαφέρεται για το τι ζητά ο Θεός από αυτόν, ακόμη κι όταν στην ψυχή του έχει κάποια αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι, κατεβάζει τον Θεό στα δικά του μέτρα. Θέλει από Εκείνον να του επιβεβαιώσει ότι η ζωή του είναι εντάξει. Και γι’ αυτό τηρεί τις εντολές της πίστης, συνήθως επιφανειακά. Δεν είναι όμως σε θέση να αποδεχτεί ότι πίστη σημαίνει ο Θεός να είναι η προτεραιότητα της ζωής και όχι τα αγαθά. Ότι το θέλημα του Θεού είναι πιο πάνω από τις δικές μας πεποιθήσεις. Είναι σκληρή η αλήθεια αυτή για τον υλιστή. Συνεπάγεται τον αναπροσανατολισμό της ζωής του. Την παραίτηση από την παντοδυναμία του και μάλιστα εκούσια. Την έξοδο από το εγώ. Το μοίρασμα των αγαθών. Και την ακολούθηση του Χριστού. Ο υλιστής όμως δεν μπορεί να δεχτεί αυτόν τον δρόμο. Και λυπάται.
Ο υλιστής άνθρωπος επειδή ελπίζει στον εαυτό του και στα αγαθά του, δεν μπορεί να ελπίσει στον Θεό. Γι’ αυτόν η ζωή είναι άσπρο-μαύρο. Ο Θεός όμως δίνει ευκαιρίες στον άνθρωπο μέχρι το τέλος της ζωής του και θα συνεχίσει να δίνει και στον υλιστή, για να καταστήσει το αδύνατο δυνατό. Ο υλιστής όμως δυσκολεύεται να ελπίσει. Προτιμά να συνεχίσει τη ζωή του όπως την έχει προσανατολίσει, αφήνοντας τον Θεό στην άκρη. Έτσι το περιθώριο της μετάνοιας σμικρύνεται. Παρόλα αυτά, τίποτε δεν μπορεί να προδικασθεί. Η αγάπη του Θεού είναι τόση, ώστε ο υλιστής θα έχει τις ευκαιρίες του. Μόνο που ο χρόνος κυλά εις βάρος του. Και η εξάρτηση από τα αγαθά, τον τρόπο του κόσμου, το εγώ του στερούν την ευκαιρία τόσο της αλλαγής όσο και της χαράς της νέας ζωής. Της στράτευσης στον δρόμο που ζητά ο Χριστός. Αυτόν της αγάπης, της διακήρυξης του λόγου που οδηγεί στη σωτηρία, του προσανατολισμού στην αιωνιότητα.
Αυτός είναι ο πολιτισμός μας σήμερα. Έχει μεταφέρει το αίσθημα της παντοδυναμίας όχι μόνο στους πλούσιους, αλλά και στον κάθε άνθρωπο που γοητεύεται από τα υλικά. Κάνει τον άνθρωπο να ξημεροβραδιάζεται στα καταστήματα για να αποκτήσει τα περιττά. Δεν του επιτρέπει να κατανοήσει την μεγάλη αλήθεια: ότι μόνο η αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο νοηματοδοτεί τη ζωή μας και μας κάνει να νικούμε τον θάνατο. Ότι η ελπίδα μας έχει όνομα: είναι η σχέση μας με τον Θεό και η εμπιστοσύνη στο θέλημά Του. Και παρότι διαψευδόμαστε από τον υλισμό, επιμένουμε σ’ αυτόν. Για να μένουν τα υπαρξιακά «γιατί;» αναπάντητα.

Πρόγραμμα εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 19 – Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τρίτη 20 προς Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018 (Εισόδια Θεοτόκου):
9.00 μ.μ. – 12.30 π.μ. Εσπερινός – Όρθρος – Θεία Λειτουργία

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018 (Εισόδια Θεοτόκου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2018 (Αγίας Αικατερίνης):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Σήμερα, Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018, στις 6.00 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού μας θα πραγματοποιηθεί μια εόρτια εκδήλωση, στην οποία θα γίνει η παρουσίαση δύο παιδικών βιβλίων που συνέγραψε ο π. Θεόδωρος Μπατάκας. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
 Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, πρώτα ο Θεός θα στρώσουμε τα χαλιά στον Ναό μας.

«Αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε»

Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Εφεσίους, μας δίνει τον τρόπο της ζωής του Χριστιανού, πολύ περιληπτικά, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ουσιαστικά. Έναν τρόπο αντάξιο Εκείνου που μας κάλεσε στην νέα ζωή. «Αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε» (Εφεσ. 4, 1):
Πρώτον πάσα ταπεινοφροσύνη. Ο χριστιανός καλείται στην ζωή του να εμπιστεύεται τον Θεό και το θέλημά Του. Ακόμη και τα χαρίσματά του, ακόμη και τις επιτυχίες και την πρόοδό του, ακόμη και την πνευματικότητα την οποία παλεύει να έχει και να βιώσει, να μην την αποδίδει στον εαυτό του και το εγώ του, αλλά να την θεωρεί δώρο Θεού. Έτσι προφυλάσσεται από την υπερηφάνεια, αιτία που υποκινεί τον άνθρωπο όταν αναζητούμε το δίκαιο, την δόξα, την εξουσία.
Δεύτερον πάσα πραότητα. Είναι η καλοσύνη που έχει λείψει από την καθημερινή μας ζωή. Η καλή διάθεση έναντι του άλλου, από τον οποίο σήμερα έχουμε μόνο απαιτήσεις. Γι’ αυτό και η διάθεσή μας είναι επιθετική. Η καλοσύνη συνεπάγεται να μπορούμε να τον ακούμε. Και να προσπαθούμε είτε να ικανοποιήσουμε το αίτημά του είτε να του εξηγήσουμε ποιο είναι το όφελός του, χωρίς να οργιστούμε, χωρίς να απογοητευτούμε από αυτόν, ακόμη κι αν δεν είναι όπως τον θέλουμε.
Τρίτον μετά μακροθυμίας. Είναι η συγχωρητικότητα που κι αυτή μας δυσκολεύει. Πεπεισμένοι ότι ο εαυτός μας δεν μπορεί να ανέχεται υποτίμηση και προσβολές, λησμονούμε ότι απέναντι στον Θεό είμαστε οφειλέτες και ότι με το να θυμόμαστε το κακό που μας έκαναν ή νομίζουμε ότι μας έκαναν οι άλλοι άνθρωποι δεν ακολουθούμε τον δρόμο της πίστης. Η κοινωνία μας στηρίζεται στην εκδίκηση, στην τιμωρία, στο μίσος. Η χριστιανική ζωή αντιτάσσει την μακροθυμία, η οποία καταπραΰνει τα πάθη και γλυκαίνει την πορεία μας, ενώνοντας και όχι χωρίζοντας.
Τέταρτον η ανοχή εν αγάπη αλλήλων. Κάτι που λησμονούμε όταν ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε, είναι η ανεκτικότητα. Η ανοχή απέναντι στα αρνητικά του άλλου. Στην συμπεριφορά του. Στα θέλω του. Στην υπερβολή. Ακόμη και στην εχθρότητα και στην κακία. Κυρίως όμως στα μικροεμπόδια, τις μικροταραχές της καθημερινότητας, τους λογισμούς που μας φορτώνουν με βάσανα και μας κάνουν κακοδιάθετους απέναντι στους άλλους. Η ανοχή απέναντι στην διαφορετικότητα, η οποία είναι πρωτίστως ευλογία, διότι μας κάνει να βλέπουμε πού μπορούμε να πατήσουμε για να συμπληρώσουμε αυτό που μας λείπει, αλλά και σε τι πρέπει να παλέψουμε για να διορθωθούμε τόσο εμείς, όσο και ο άλλος. Γιατί η ανοχή είναι η βάση για τον διάλογο. Είναι η βάση για τη συνύπαρξη, η οποία στηρίζεται στη υπομονή και την αυθεντική αγάπη. Όπως μας ανέχεται ο Θεός, έτσι κι εμείς καλούμαστε να ανεχόμαστε τους άλλους.
Πέμπτον η ενότητα που δίνει το Άγιο Πνεύμα με την ειρήνη που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους. Για να προχωρούμε ενωμένοι, χρειάζεται να είμαστε ειρηνικοί. Για να βρούμε τη ειρήνη, χρειάζεται να θέτουμε συνεχώς τον εαυτό μας στον έλεγχο της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας, να μην παίρνουμε την ζωή μας με ελαφρότητα. Ειρήνη και ενότητα δίνονται από το Άγιο Πνεύμα. Και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, τόσο στην ζωή της Εκκλησίας, όσο και στην καθημερινή μας πραγματικότητα, μας ευλογεί και μας αγιάζει και κάνει την ζωή μας αλλιώτικη.
Η σημερινή κοινωνία και πολιτισμός αντιτάσσουν την συνεχή προτροπή της αυτοθέωσης. Ότι ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του να διαμορφώσει την ζωή του, τόσο την προσωπική, όσο και την κοινωνική, χωρίς Θεό. Με κριτήριο την δική του σκέψη. Έτσι όμως, τα μεγάλα ερωτηματικά για τη ζωή του ανθρώπου παραμένουν αναπάντητα και η ευτυχία το ζητούμενο. Είναι καιρός ο καθένας από εμάς να δει και να βρει με κριτήριο την προσωπική του ευθύνη για την ζωή την απάντηση στα αρχικά ερωτήματα. Μόνοι μας δεν είμαστε, διότι συνεχώς ο Θεός περιμένει. Είναι έτοιμος να εισέλθει στην καρδιά μας. Εκφράζει την αγάπη Του, ακόμη και στις δυσκολίες. Και αναμένει την συνεχή μας επιστροφή.

Δεν είμαι προφήτης, αλλά η λογική μου λέει …

Σεβαστοί πατέρες, εμείς οι κληρικοί, βρισκόμαστε στριμωγμένοι και από την Πολιτεία και από την Εκκλησία. Δεν έχουμε την υποστήριξη ούτε του κόσμου, αλλά ούτε και της διοίκησης της Εκκλησίας.
Για να δούμε τι μπορεί να γίνει πρέπει να ελέγξουμε τί φταίει και φτάσαμε εδώ. Δυστυχώς μία είναι η απάντηση: ΑΜΑΡΤΗΣΑΜΕ και ΑΜΑΡΤΑΝΟΥΜΕ. Αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε στους ανθρώπους:
- Θελήσαμε να δείξουμε την …. πυγμή μας και την «πνευματική μας εξουσία» υποχρεώνοντας τους ανθρώπους να βαπτίζουν τα παιδιά τους όπου εμείς θέλουμε.
- Γίναμε φιλάργυροι και θεωρούμε δικαίωμά μας να παίρνουμε χρήματα –ποσοστά- από τα χρήματα που αφήνουν οι άνθρωποι για τα μυστήρια στην Εκκλησία, ενώ είχαμε μισθό από το κράτος ίσο με όλους τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους.
- Γίναμε πλεονέκτες και απαιτούμε συγκεκριμένο ποσό για τα μυστήρια, (τουλάχιστον για τα εκτός Μητροπόλεως), γιατί μας φαίνονταν λίγα τα όσα μας έδιναν.
- Γίναμε κόλακες της πολιτικής εξουσίας, δειλιάζοντας να πούμε αλήθειες που θα έπρεπε να τους θυμίζουμε.
- Συμφεροντολογικά κινούμενοι, λέμε στην εκκλησιαστική εξουσία αυτά που θέλει να ακούσει, εξαπατώντας τη συνείδησή μας με ψεύτικες δικαιολογίες και εξαπατούμε την εξουσία με φθηνά τερτίπια.
- Αδικήσαμε και κλέψαμε τον φτωχό αδελφό μας, τον άνεργο, τον ανασφάλιστο, τον γέροντα που αντί για σύνταξη παίρνει επίδομα, μπροστά από τους οποίους περνάει η δίσκος κάθε Κυριακή και τους πήραμε το υστέρημα για να κάνουμε εμείς ιδιωτική ασφάλεια, γιατί η δημόσια δεν μας αρκεί.
- Γίναμε εγωιστές και δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς μας για την σκληρότητα και την αδικία στις «στερήσεις μισθών» για τις λαθροβαπτίσεις.
- Γίναμε αδελφοκτόνοι και φτάσαμε σε σημείο να καρφώνουμε ο ένας τον άλλον για τις «παράνομες» βαπτίσεις ή γαμοβαπτίσεις, επιθυμώντας την τιμωρία του παραβάτη.
Αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε στο Θεό, για όλα τα παραπάνω γιατί εμπορευματοποιούμε τη Χάρη της ιεροσύνης. Αμαρτάνει ο καθένας μας με τις αδυναμίες και τα πάθη του και ίσως δεν μετανοεί. Ίσως αμαρτάνουμε και με αμαρτίες που δεν μπορεί να τις σηκώσει η ιεροσύνη και εμείς επιμένουμε βιάζοντάς την.
Μήπως να ζητήσουμε για όλα αυτά συγγνώμη, πρώτα από το Θεό και μετά από τους ανθρώπους;
Γιατί έτσι αμετανόητα θα συμπεριφερθούν και οι Ανώτεροί μας κληρικοί, παρασυρόμενοι από τις ίδιες αμαρτίες και θα αδικήσουν εμάς.
- Η «πυγμή» και η επισκοπική δύναμη θα εδραιωθεί όχι μόνο με την πνευματική υπακοή, αλλά με την οικονομική υποταγή του κλήρου.
- Η φιλαργυρία θα πείσει κάποιους ότι είναι καλύτερο τα χρήματα της «μισθοδοσίας του κλήρου» να τα διαχειρίζεται η εκκλησία.
- Η πλεονεξία θα κινήσει τα χέρια άλλων προς τη συμφωνία με την κυβέρνηση για να εισπράξει περισσότερα από την ανεκμετάλλευτη εκκλησιαστική περιουσία.
- Η κολακεία προς την πολιτική εξουσία, παρούσα και επερχόμενη, και οι όποιες συμφωνίες για την αρχιεπισκοπική διαδοχή θα αποκρύψει αλήθειες.
- Ο «σεβασμός» προς τον πρώτο της εκκλησιαστικής εξουσίας και η ανάγκη «ενότητας», που θα προωθήσει τον δικό μας εκλεκτό, θα «κάμψει συνειδήσεις».
- Η δόξα και η ομορφιά των πυροτεχνημάτων κρατά για λίγο, αλλά στη μνήμη μένει για πάντα. Άλλωστε, και η αρνητική διαφήμιση, είναι διαφήμιση.
- Η αδικία του φτωχού παπά θα καταπραϋνθεί με ένα επίδομα.
Το θαύμα της μετάνοιάς μας θα γίνει, αλλά με κάποια καθυστέρηση. Το θαύμα της προστασίας των λειτουργών Του, ο Θεός θα το κάνει. Όχι με τον οφθαλμοφανή τρόπο, αλλά τον δικό Του, που θα είναι και η Δόξα Του.

Μας αρκεί ότι ο Χριστός είναι ο δικός μας Σαμαρείτης

Μία από τις πιο ξεχωριστές παραβολές του Ευαγγελίου, αυτή του καλού Σαμαρείτη, ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Χριστός που είναι ο αυθεντικός Σαμαρείτης, διότι παραθεωρεί την έχθρα που ο άνθρωπος έχει καλλιεργήσει έναντι του Θεού και όχι μόνο στέκεται κοντά στον τραυματισμένο από τις αμαρτίες και τα πάθη πλησίον, αλλά φαίνεται πως γι’ αυτόν τον λόγο περνά από τον δρόμο στον οποίο παραφυλούνε οι δαίμονες ληστές, καθότι σαρκώθηκε για να μας σώσει από τον θάνατο, αφού περιποιηθεί τις πληγές, πηγαίνει τον ημιθανή τυγχάνοντα άνθρωπο στο πανδοχείο της Εκκλησίας και τονίζει στον πανδοχέα: «Επιμελήθητι αυτού και ό,τι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τω επανέρχεσθαί με αποδώσω σοι» (Λουκ. 10,35). «Φρόντισέ τον κι ό,τι παραπάνω ξοδέψεις, εγώ όταν ξαναπεράσω θα σου το ξεπληρώσω».
Ο λόγος του Χριστού δεν απευθύνεται μόνο στους ιερείς, αλλά στον καθέναν από μας. Ο Χριστός αναγνωρίζει εκ των προτέρων κάθε κόπο ο οποίος καταβάλλεται στο πανδοχείο της Εκκλησίας (στα μυστήρια της Εκκλησίας μας), και μας διαβεβαιώνει ότι θα μας ανταποδώσει εφόσον ξοδέψουμε κάτι παραπάνω, εφόσον δηλαδή καταβάλουμε από τις δικές μας δυνάμεις, από τα δικά μας χαρίσματα προκειμένου ο πλησίον μας να αποκατασταθεί υγιής. Μας υπομιμνήσκει δηλαδή ο Κύριος το χρέος μας να είμαστε πλησίον για τους άλλους. Να μη φειδόμεθα κόπων και κυρίως των χαρισμάτων μας. Αυτός μας δίνει τα πνευματικά εργαλεία, για να μπορέσουμε να έχουμε τη βάση της ίασης. Όμως ζητά από εμάς να μη λησμονήσουμε πως ό,τι έχουμε δικό μας στην Εκκλησία δίδεται για τον πλησίον και Εκείνος θα μας το επιστρέψει στην επάνοδό Του στη ζωή μας, δηλαδή κάθε φορά που μας προσφέρει τον εαυτό του στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, κάθε φορά που μας δίνει τη χαρά της πρόνοιάς Του, αλλά και στη Δευτέρα Παρουσία Του. Ο Θεός δηλαδή μας δίνει το παράδειγμα της ευγνωμοσύνης. Μας δηλώνει ότι εκτιμά κάθε κόπο μας για τον πλησίον μας.
Ευγνωμοσύνη όμως καλούμαστε να δείξουμε έναντι του Θεού διότι στη θέση του τραυματισμένου είμαστε κι εμείς. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ληστεύεται από τους δαίμονες, να μην απογυμνώνεται από τα χαρίσματά του εξαιτίας της απόφασής του να πορεύεται μόνος του, κατά το θέλημά του στη διαδρομή από την Ιερουσαλήμ της Βασιλείας των Ουρανών, της ζωής δηλαδή με τον Θεό, στην Ιεριχώ του κόσμου. Μέσα στη μοναξιά του εγωκεντρισμού και της ζωής χωρίς Θεό, καραδοκούν οι ποικίλοι πειρασμοί, οι οποίοι δεν φείδονται της ύπαρξής μας, αλλά τη ληστεύουν. Της αποσπούν ό,τι όμορφο έχει και την αφήνουν ακόμη πιο μόνη. Όμως ο Σαμαρείτης θα περάσει και η ευκαιρία της ίασης θα μας δοθεί. Το ερώτημα είναι αν αποφασίσουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι του κόσμου έχοντας ως βάση το πανδοχείο της Εκκλησίας και ως συνοδοιπόρους αυτούς που συναντούμε εκεί, αυτούς που μας αγαπούν, ή αν θα ξαναβγούμε μόνοι μας στους πειρασμούς του κόσμου, με την αίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι. Η αμαρτία τότε θα λειτουργήσει ως αχαριστία. Άλλωστε πολλοί από εμάς θεωρούμε ότι το πανδοχείο είναι υποχρεωμένο να θεραπεύει απροϋπόθετα. Εμείς μπορούμε να συνεχίζουμε το ταξίδι μας στην Ιεριχώ του κόσμου και του πολιτισμού, χωρίς να προσέχουμε τους ληστές που καραδοκούν, αφού πάντα θα βρεθεί ένας Σαμαρείτης να μας θεραπεύσει.
Την ίδια ευγνωμοσύνη καλούμαστε κι εμείς να δείχνουμε έναντι όσων μας προσφέρουν στη ζωή μας. Όσων αισθανόμαστε ότι έχουν αποφασίσει, συνειδητά ή ασυνείδητα, να είναι πλησίον μας. Και για να το κατανοήσουμε αυτό χρειάζεται να είμαστε ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού, του πανδοχείου της Εκκλησίας. Να μπορούμε δηλαδή να αφήνουμε κατά μέρος οποιονδήποτε διχασμό, οποιανδήποτε εχθρότητα και την ίδια στιγμή να μπορούμε να είμαστε δεκτικοί στην αγάπη των άλλων. Διότι αυτό είναι τελικά το πλέον δύσκολο. Οι άνθρωποι θεωρούμε την αγάπη αυτονόητη υποχρέωση των άλλων ή αναζητούμε ιδιοτελή κίνητρα σ’ αυτήν και στην πράξη αρνούμαστε να αποδεχτούμε το κάλλος και την αξία της. Έτσι δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία να έχουμε πλησίον μας, να είμαστε και να είναι όλοι πλησίον, χωρίς προϋποθέσεις.
Ο Σαμαρείτης έφυγε και θα ξαναέρθει. Δεν μας λέει το Ευαγγέλιο αν θα συναντήσει στο πανδοχείο τον τραυματισμένο άνθρωπο. Δεν μας λέει ακόμη αν αυτός αναγνώρισε το ότι ο Σαμαρείτης έγινε πλησίον του, ο εχθρός του τον έσωσε. Δεν μας λέει αν ο τραυματισμένος αισθάνθηκε την ανάγκη να περιμένει για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του. Δεν μας χρειάζονται αυτές οι λεπτομέρειες. Μας αρκεί ότι ο Χριστός είναι ο δικός μας Σαμαρείτης, ότι εμείς μπορούμε να γίνουμε σαμαρείτες για τους άλλους.

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 5 – Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2018:
5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018:
5.00 μ.μ. Εσπερινός

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018 ( Ταξιαρχών):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018:
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Ο ... Πλούσιος Θεός

Για ένα πλούσιο Θεό μιλάει στην αποστολική περικοπή της ημέρας ο απόστολος Παύλος. Και ακούγοντας την λέξη πλούτο, ο νους μας πηγαίνει στα υλικά αγαθά, στο χρήμα. Υπάρχουν όμως, και άλλα είδη πλούτου, που υπερβαίνει τις αισθήσεις και τη φθορά. Ο οποίος έχει διάρκεια αιωνιότητας, κρατά δηλαδή για πάντα την αξία του και γίνεται πλούτος αιωνιότητας για τον καθέναν ο οποίος τον κατέχει.
Ο θεός μας είναι πλούσιος σε έλεον, σε φιλανθρωπία για τους ανθρώπους και Χάρη. Έχει πληρότητα και η ποσότητά του δεν είναι περιορισμένη. Ενώ τα υλικά αγαθά αριθμούνται, αποτιμάται η αξία τους σε χρηματικές μονάδες, η χάρις του Θεού δεν έχει μέτρο και όριο.
Τα υλικά αγαθά κληροδοτούνται από τους γονείς στα παιδιά, ο πλούτος της αγάπης του θεού για το πλάσμα του μπορεί να γίνει του καθενός. Αρκεί να αγωνιστεί κανείς για τον κερδίσει.
Η χάρις του Θεού, είναι η ζωοποιός ενέργειά Του η οποία ενεργοποιεί τις δυνάμεις της ύπαρξής μας σε μια πορεία κοινωνίας, φωτός και ελπίδας. Αυτή είναι και η οδός της αγιότητας.