ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου - Κυριακή 5 Μαρτίου 2017


Καθαρά Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο
6.00 μ.μ. Κύκλος Πνευματικής Οικοδομής

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017:
6.30 μ.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 μ.μ. – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 5 Μαρτίου 2017 (της Ορθοδοξίας):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και λιτανεία Ιερών Εικόνων
6.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

ὁ θησαυρός ὑμῶν

«Ὅπου γάρ ἐστίν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν».
Μια πολύ μεγάλη αλήθεια διατυπώνει στο κλείσιμό της η σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Και δυστυχώς, μπορεί να θεωρούμε στο μυαλό μας ως θησαυρό μας κάτι, και να εξαπατώμεθα και εμείς. Και αυτό γίνεται ασυνείδητα, γι΄ αυτό χρειάζεται να δούμε που βρίσκεται η καρδιά μας πρώτα, για να δούμε και το θησαυρό μας καθαρά.
Μπορεί να λέμε ότι δουλεύουμε για την οικογένειά μας, αλλά η εργασία μας είναι η καλύτερη αφορμή για να μένουμε μακριά από τις απαιτήσεις της οικογενείας μας.
Μπορεί να ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε τη δικαιοσύνη, αλλά η καρδιά μας στην πραγματικότητα ψάχνει ευκαιρίες για να ταπεινώνει και εξουθενώνει τους άλλους.
Αυτή τη σύγχυση του θησαυρού και της καρδιά μας, ο καθένας μας μπορεί να συνειδητοποιήσει για τον εαυτό του και να προσπαθήσει για να την αλλάξει.
Και η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής μας καλεί, όχι μόνο να κάνουμε αυτήν την συνειδητοποίηση, αλλά και να εργαστούμε για τους αληθινούς θησαυρούς. Είπαμε πριν από λίγο στη Λειτουργία, « ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας». Άρα και οι θησαυροί μας, για να στραφεί προς τα πάνω η καρδιά μας θα πρέπει να είναι και αυτοί ουράνιοι. Όχι τα φθαρτά, χρήματα, σπίτια, αυτοκίνητα, κλπ, που καταστρέφονται, αλλά οι αρετές όπως: αγάπη, ειρήνη, ανεκτικότητα, υπομονή, καλοσύνη, αγαθότητα, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. Αυτοί οι θησαυροί δεν καταστρέφονται, δεν κλέβονται, δεν χάνουν ποτέ την αξία τους στα χρηματιστήρια του κόσμου.
Ας διαλέξουμε λοιπόν θησαυροφυλάκια!!!

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 107

Η Δεισιδαιμονία της «Θετικής ενέργειας»
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Είναι της μόδας να διαφημίζεται η ανάγκη να έχουμε «θετική ενέργεια» στη ζωή μας. Διαφημιζόμενα καταναλωτικά αγαθά, αποκρυφιστικές ομάδες αλλά και φιλοσοφίες ασιατικής προέλευσης με σήμα κατατεθέν ότι μέσα από το διαλογισμό, τη χρήση φυλαχτών, την αξιοποίηση λατρευτικών τρόπων της ανατολής θα αποκτήσουμε όρεξη για ζωή ή θα ακυρώσουμε την πρόσληψη αρνητικής ενέργειας, κάνουν μερίδα ανθρώπων, και ιδίως νέων στην ηλικία, να στρέφονται στον τσαρλατανισμό ή να θεωρούν ότι η ζωή μας κυριαρχείται από το αρνητικό, μόνο που αυτό είναι απρόσωπο. Καλλιεργούν μία αίσθηση ότι για τις αποτυχίες μας, την κακή μας διάθεση, τα λάθη μας δεν φταίμε εμείς αλλά μία απρόσωπη ενέργεια, την οποία πρέπει να διώξουμε.
Η δεισιδαιμονία τελικά δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή μας. Από την μία ζούμε σε έναν πολιτισμό ορθολογισμού, ο οποίος θεωρεί τη θρησκευτικότητα δεισιδαιμονία και ζητά την απομάκρυνσή της από τη ζωή μας πολεμώντας την ανελέητα, και από την άλλη οι άνθρωποι αναζητούν παρηγοριά και ελπίδα για τις δυσκολίες τους στην τύχη και σε απρόσωπες δυνάμεις, επιλέγοντας μια κεκαλυμμένη και άρρωστη θρησκευτικότητα. Δεν ζητούν να προσεγγίσουν αυθεντικά τον Θεό και να πιστέψουν σ’ Αυτόν. Θέλουν την μαγική επίλυση συμπτωμάτων, χωρίς να χρειαστεί να αναλάβουν την συνολική ευθύνη για την πορεία της ζωής τους.
Οι υποστηρικτές της δεισιδαιμονίας σπεύδουν να κατηγορήσουν τη θρησκεία. Τι άλλο κάνει αυτή παρά να εμπορεύεται λείψανα, εικόνες, φυλαχτά και άλλα σύμβολα αποτρεπτικά του κακού στο όνομα του Θεού; Είναι αυτονόητο ότι όπου γίνεται τέτοιο εμπόριο είναι καταδικαστέο. Ούτε και εκφράζει την Εκκλησία στο σύνολό της. Όμως οι επικριτές αδυνατούν να κατανοήσουν ότι τα άγια της Εκκλησίας δεν είναι απρόσωπα. Είναι μνήμες και σημάδια ανθρώπων, οι οποίοι έζησαν το Θεό και αφέθηκαν, χάρις στην αγάπη προς Αυτόν, να μεταμορφωθούν σε θεούμενες υπάρξεις και δι’ αυτών ο Θεός ευλογεί τον κόσμο.
Μόνο που αυτοί ανέλαβαν την ευθύνη να ακολουθήσουν τις εντολές Του. Να πολεμήσουν όχι μία απρόσωπη δύναμη ή άλλες απρόσωπες «ενέργειες», αλλά τον διάβολο ως προσωπική υπόσταση του κακού. Ως πατέρα του ψεύδους και της απάτης. Και αυτή η μάχη γίνεται στην Εκκλησία και στη ζωή της. Δεν είναι μόνο ατομικό γεγονός. Είναι ο αγώνας των μελών του σώματος του Χριστού να αγαπήσουν Θεό και πλησίον, βλέποντας τα πάθη και τα λάθη. Ωριμάζοντας μέσα από τις ήττες. Με εμπιστοσύνη στα μυστήρια της Εκκλησίας. Με ταπείνωση και προσευχή. Με μαρτυρία και μαρτύριο, όχι για «θετική ενέργεια» στη ζωή αλλά για την χάρη του Αγίου Πνεύματος και τους καρπούς της.
Πολλοί νέοι εύκολα πέφτουν στην παγίδα του απρόσωπου. Αποδέχονται την ύπαρξη ενεργειών οι οποίες μας στερούν την ευχαρίστηση. Υπάρχουν όντως τέτοιες ενέργειες, αλλά είναι προσωπικές. Είναι αυτές του διαβόλου που κατάφερε να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει ο ίδιος και παγιδεύει την ψυχή και τον νου μας, ώστε να αρνηθούμε και την ύπαρξη του Θεού. Να νομίζουμε ότι μόνοι μας μπορούμε. Με τις δεισιδαιμονίες μας. Ας επιστρέψουμε στην αλήθεια της παράδοσής μας και ας αφήσουμε κατά μέρος ό,τι μας αλλοτριώνει. Με τη ευθύνη της ζωής στα χέρια μας και την επίκληση του ονόματος του Θεού στη ζωή της Εκκλησίας. Εκεί είναι η απάντηση.

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Πολλές φορές οι κληρικοί βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση, όταν κάποιοι πιστοί μας καλούνε να τους διαβάσουμε μια ευχή ή να τελέσουμε μια αγιαστική πράξη (αγιασμός, αρτοκλασία) ή και το μυστήριο του ευχελαίου, «γιατί μου πάνε όλα στραβά» ή «γιατί όλο ζημιές μου συμβαίνουν», όπως μας λένε.
Και η δυσκολία μας έγκειται στο γεγονός ότι ο τρόπος που θεωρούν πολλοί άνθρωποι την εκκλησία και τις ευχές της είναι μαγικός. Δηλαδή, έχουν την αίσθηση ότι διαβάζοντας την ευχή ή τελώντας τον αγιασμό όλα θα διορθωθούν χωρίς τη δική μας συμμετοχή (πολλές φορές μας ζητούν να διαβάσουμε την ευχή απόντος και του ενδιαφερόμενου προσώπου),χωρίς τη δική μας προσπάθεια και κυρίως τη δική μας πίστη, γιατί όλα τα προηγούμενα είναι κατά κάποιο τρόπο αποδεικτικά της πίστεώς μας.
Οι ευχές και τα μυστήρια της Εκκλησίας, απευθύνονται σε ένα Πρόσωπο, στον τριαδικό Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα και ζητούν τη δική Του παρουσία και ενέργεια στη ζωή μας. Και ο Θεός ανταποκρίνεται στην πρόσκλησή μας και παράκλησή μας, όταν διαπιστώνει ότι και η όλη μας βιωτή συνάδει με τον δικό Του τρόπο. Αν στη ζωή μας τα έργα μας ή οι επιθυμίες μας αντιστρατεύονται τα έργα του Θεού και δίνουν ευκαιρίες στο διάβολο να μας ενοχλήσει, τότε να ξέρουμε πως απαιτείται η έμπρακτη μετάνοια πρώτα.

Η Αρτοκλασία και τι συμβολίζει...
Η Αρτοκλασία στις μέρες μας γίνεται και κατά την ακολουθία του όρθρου αλλά κυρίως τόσο κατά τον εσπερινό της παραμονής δεσποτικής ή θεομητορικής εορτής όσο και στις εορτές των Αγίων μας. Επίσης, Αρτοκλασία κάνουμε και όποτε το κρίνουμε εμείς ή ο πνευματικός μας αναγκαίο, η τέλεση δε του ιερού αυτού γεγονότος αποσκοπεί, με τον συμβολισμό του πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Ιησού στην έρημο, στην ευλόγηση του σπιτικού μας και στον πολλαπλασιασμό των υλικών αλλά και ψυχικών αγαθών των οικείων και των φίλων μας.
Η Αρτοκλασία όμως αποσκοπούσε, και αποσκοπεί ακόμα, και στη θεραπεία μιας πρακτικής μοναστικής ανάγκης. Στα μοναστήρια, δηλαδή, οι μοναχοί, αφού νήστευαν ολόκληρη την ημέρα της παραμονής κάθε μεγάλης εορτής, ήταν υποχρεωμένοι να παραμείνουν στο ναό και να μην απομακρυνθούν μετά τον εσπερινό, προκειμένου να συνεχίσουν την ολονυκτία και να τύχουν δια της αρτοκλασίας "παραμυθίας" και "στήριξης". Η ευλογία των άρτων "ανά πέντε", του οίνου "ανά στάμνον μεστήν" καθώς και του ελαίου γινόταν με σύντομη ευχή αμέσως μετά τη λεγόμενη "λιτή", (έπειτα από τη μεγάλη δέηση), περί το τέλος του εσπερινού. Ακολουθούσε ο τεμαχισμός και η διανομή από τον "κελλαρίτη", που βρισκόταν στον νάρθηκα ή στη λιτή, δηλαδή στο χώρο μεταξύ νάρθηκα και κυρίως ναού, όπου τελούταν η δέηση της "λιτής", εξ’ ου και η ονομασία του χώρου. Μαζί με τον άρτο διανεμόταν κατά το Τριώδιο και "ανά εξ ισχάδες ή φοίνικες" (ανά 6 σύκα ξερά ή χουρμάδες) και από "ενός κρασοβολίου οίνος" (ένα ποτήρι κρασί). Το έλαιο που ευλογούνταν πιθανώς χρησιμοποιούνταν στο μεγάλο κανδήλι του τιμώμενου Αγίου.

Καλό Τριώδιο και αγωνιστική Μ. Σαρακοστή!

"Υιοθετημένοι αδελφοί"

Είχαμε πει την προηγούμενη Κυριακή, ότι ο Θεός μας εξαγόρασε από την αμαρτία, μας δίνει τη δυνατότητα της υιοθεσίας. Αυτή η υιοθεσία προφανώς δημιουργεί σχέσεις και στο οριζόντια επίπεδο, δηλαδή καλούμαστε να δούμε και όλους τους συνανθρώπους μας ως αδελφούς. Καλούμαστε λοιπόν, να συναντήσουμε τον Θεάνθρωπο Χριστό στα πρόσωπα των άλλων, των αδελφών Του και αδελφών μας.
Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, επισημαίνει ορισμένα εμπόδια, τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ασήμαντα, αλλά δείχνουν τις δυσκολίες της αγάπης. Το πρώτο εμπόδιο είναι η τροφή. Και την περίοδο εκείνη έχουμε το ζήτημα κατανάλωσης των «ειδωλολατρικών» τροφών, αλλά γενικότερα μπορεί να μεταφραστεί η εφαρμογή των τύπων στα θρησκευτικά ζητήματα ή ο φιλελευθερισμός από την άλλη. Ο Παύλος δίνει την λύση της διακριτικής αγάπης. Της παραίτησης από το δικαίωμα της κατανάλωσης τροφών που σκανδαλίζουν, ώστε να μην δίνεται αφορμή λύπης και διαμάχης.
Το δεύτερο εμπόδιο είναι η γνώση που μπορεί να οδηγεί σε οίηση. Αυτός που γνωρίζει την αλήθεια και τη ζει, χρειάζεται να συνδυάζει τη γνώση με την διακριτική αγάπη. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με παραίτηση από δικαιώματα. Να μην μένουμε στη γνώση μας, αλλά να βλέπουμε πώς αυτή η γνώση επηρεάζει τις ζωές των άλλων, τις συνειδήσεις τους, τη δική τους πνευματική πρόοδο. Αυτός που αγαπά διακρίνεται από λεπτότητα. Από ευγένεια και σεβασμό έναντι του άλλου. Υπερβαίνει το ήθος οίησης, το οποίο ωθεί τους γινώσκοντες να κάνουν επίδειξη πνευματικής δύναμης εις βάρος των αμαθών. Ξέρουν να περιμένουν, ξέρουν να ανέχονται.
Το τρίτο εμπόδιο είναι ακριβώς η απουσία συγχώρησης. Γιατί η απουσία της ανοχής συνεπάγεται την απουσία της συγχώρεσης. Συγχωρώ σημαίνει ότι ξέρω να περιμένω να φτάσει και ο άλλος εδώ που είμαι. Αλλά κι αν δεν θα μπορέσει να φτάσει και ίσως αυτό φαίνεται, θα κάνω εγώ τα βήματα που απαιτούνται ώστε να του απλώσω το χέρι. Κι αν ακόμη εκείνος δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί, θα προσεύχομαι. Το καλύτερο θα ήταν η συναντίληψη. Όμως αν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, υπάρχει η ανοχή. Η αίσθηση όχι ότι εγώ είμαι ανώτερος από αυτόν, αλλά ότι είμαστε διαφορετικοί. Και ότι κληθήκαμε να διακονήσουμε και να συνυπάρξουμε σε έναν κόσμο που έχει τη σφραγίδα του Χριστού επάνω του, ασχέτως αν την αποδέχεται στην πράξη ή την απορρίπτει.
Ο Απόστολος Παύλος ζητά από όλους μας να έχουμε υπόψιν τον αδελφό μας:«αμαρτάνοντες εις τους αδελφούς και τύπτοντες αυτών την συνείδησιν ασθενούσαν, εις Χριστόν αμαρτάνετε» (Α’ Κορ. 8, 12). Αμαρτάνοντας με αυτόν τον τρόπο στους αδελφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύνατη, αμαρτάνετε στον Χριστό. Μας ζητά να θυμόμαστε τον λόγο και το παράδειγμα του Χριστού και να νικάμε τα προσκόμματα στο να δούμε τον άλλο, ακόμη κι αν διαφωνεί μαζί μας, εντός ή εκτός Εκκλησίας, ως ελάχιστο αδελφό.

Οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν . ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς

«Οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν . ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς. δοξάσατε δή τόν Θεόν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καί ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ» (Α’ Κορ.6, 19- 20). «Δεν ανήκετε στον εαυτό σας. Σας αγόρασε ο Θεός πληρώνοντας το τίμημα. Τον Θεό λοιπόν να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν σ’ Εκείνον».
Πολύς λόγος γίνεται για την ελευθερία. Αν μπορούμε να επιλέξουμε ό,τι θέλουμε ελεύθεροι, αν είμαστε υποχρεωμένοι σε πρόσωπα και καταστάσεις, αν δεσμευόμαστε από επιθυμίες, αν περιοριζόμαστε από αδυναμίες, αν τελικά ξεπερνάμε τον μέγιστο δυνάστη-θάνατο.
Ο Απόστολος Παύλος, λέει ότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας. Μας εξαγόρασε ο Θεός καταβάλλοντας το τίμημα. Κι αυτό έχει να κάνει με την θυσία του Υιού Του επάνω στον σταυρό, αφού ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας και έγινε όμοιος με μας κατά πάντα, πλην της αμαρτίας. Ο Χριστός έδειξε τον δρόμο και τον τρόπο για να ελευθερωθούμε. Μας εξαγόρασε και μας υιοθέτησε κάνοντας μας παιδιά Του. Αποδεχόμενοι αυτήν την υιοθεσία, ζούμε την αληθινή ελευθερία. Πρώτα, νικώντας τον εγωισμό μας. Το αίσθημα ότι όλα μας ανήκουν, ο εαυτός μας, η ζωή, τα αγαθά μας, το δικαίωμα να φύγουμε από τον Θεό, το να ζούμε ασώτως. Είναι η παγίδευση μας σε μία ψεύτικη μορφή ελευθερίας, αληθινά δαιμονική. Αυτός που πιστεύει ότι ανήκει στον εαυτό του, είναι σκλάβος του εγώ, των αναγκών, του παρόντος. Αυτός που ανήκει στον Θεό ως υιός, χωρίς να αδιαφορεί για ό,τι χρειάζεται, αισθάνεται ότι έχοντας τον Θεό τίποτε δεν θα του λείψει, διότι πάντα του Θεού είναι και δικά του, αφού ο Πατέρας προσφέρει στο παιδί ό,τι έχει.
Στη συνέχεια, με την επίγνωση ότι ο Θεός δεν είναι μία απρόσωπη δύναμη, αλλά έγινε άνθρωπος και στο Πρόσωπο του Χριστού μας λυτρώνει, μας απελευθερώνει, μας ενισχύει, μας δίνει νόημα σε κάθε δοκιμασία της ζωής μας, σε κάθε ήττα μας, σε κάθε έλλειψή μας. Ότι είναι παρών στα μυστήρια και τη ζωή της Εκκλησίας. Στην αγάπη που μπορούμε να δώσουμε, με κάθε τρόπο. Στην προσευχή και την επίκληση του ονόματός Του. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρνουμε πάντοτε να είμαστε αυτό που θέλει, Εκείνος δεν παύει να μας βλέπει ως παιδιά Του, ως φίλους και οικείους. Κι εδώ έρχεται ο τρίτος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να ζήσουμε την αληθινή ελευθερία.
Είναι η δοξολογία του Θεού με όλη μας την ύπαρξη. Δοξάζουμε τον Θεό τηρώντας το θέλημά Του. Αγαπώντας. Συγχωρώντας. Όταν χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου και ιδίως με την μετάνοια. Όταν νικούμε την υπερηφάνεια, τον εγωισμό, το αίσθημα ότι έχουμε δίκιο και ότι αυτό πρέπει να επιβληθεί. Όταν μπορούμε να χαρούμε με τα λίγα ή τα πολλά που ο Θεός μας δίνει. Όταν μετανιώνουμε γι’ αυτά που δεν μπορούμε να τηρήσουμε. Αλλά και όταν αισθανόμαστε ότι το κυριότερο στη ζωή μας είναι να είμαστε μαζί με τον Θεό.
Ο κόσμος απορρίπτει τον Θεό και την πίστη. Θεοποιεί το παρόν. Δεν θέλει να Τον αναγνωρίσει ως Πατέρα, αλλά ως κάποιον που μας στερεί από την απόλαυση και τη χαρά του ιδίου θελήματος. Και μας σκλαβώνει, στο όνομα της ελευθερίας από τον Θεό που τον θεωρεί ως αφέντη. Ας επιμείνουμε στην πεποίθηση και το βίωμα της Εκκλησίας ότι ο Θεός μας απελευθερώνει από τη δυναστεία του παρόντος, της αμαρτίας, των εξαρτήσεων, του θανάτου δια της δικής Του θυσίας και αγάπης και μας περιμένει όπως ο Πατέρας τα παιδιά Του. Αυτή η πίστη είναι η αρχή για να παλέψουμε για κάθε άλλη μορφή ελευθερίας.

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 6 - Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017


Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Πνευματικής Οικοδομής

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017:
5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Χαραλάμπους

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017 (Αγίου Χαραλάμπους):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 μ.μ. – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
6.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017 (του Ασώτου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

Αυτή την εβδομάδα, καταλύουμε όλες τις τροφές, ακόμη και την Τετάρτη και την Παρασκευή.

Τά ἱερά γράμματα οἶδας

Τά ἱερά γράμματα οἶδας, τά δυν΄μενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διά πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ
Είναι ο λόγος του Θεού και η βίωσή του στη ζωή της Εκκλησίας που μπορούν να κάνουν τον Τιμόθεο και τον κάθε χριστιανό σοφό, οδηγώντας μας στη σωτηρία δια της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Είναι η πνευματική μας παράδοση και παρακαταθήκη.
Τα ιερά γράμματα λειτουργούν αφυπνιστικά για τη συνείδησή μας, για να καθαριστεί δια της μετανοίας και της εκζητήσεως του ελέους του Θεού. Να κατανοήσει την δωρεά της ζωής και των χαρισμάτων που λάβαμε από τον Θεό και την ίδια στιγμή την σμικρότητά μας, διότι ο χρόνος μάς ταξιδεύει στις απαιτήσεις του παρόντος, στην κατανάλωση, τον εγωκεντρισμό, την ικανοποίηση των επιθυμιών μας. Τα ιερά γράμματα γεννούν την κλήση του να γίνουμε ταπεινοί. Του να βλέπουμε τις πτώσεις, τις αποτυχίες μας διότι δεν είμαστε όπως ο Θεός μας θέλει, αλλά την ίδια στιγμή ο Θεός ουδέποτε έπαψε να μας αγαπά και μας καλεί να μη νικηθούμε από την όποια απόγνωση ή από την αίσθηση ότι αν δεν μπορούμε τα πάντα, δεν αξίζουμε τίποτα. Ζητά από εμάς να έχουμε επίγνωση, να κάνουμε το λίγο ή το πολύ που μπορούμε και να αφήσουμε στο έλεός Του τα υπόλοιπα. Αυτό το έλεος που μας καταδιώκει πάσας τας ημέρας της ζωής μας.
Τα ιερά γράμματα μας ζητούν να ανακαινιστούμε στην Εκκλησία, δια της μυστηριακής ζωής, της αγάπης και της φιλανθρωπίας, της προσευχής και της άσκησης. Μας καλούν να ακολουθήσουμε τη στάση ζωής που γεννιέται στην Εκκλησία, ότι υπάρχουμε για να συναντούμε τον πλησίον μας, όποιος κι αν είναι αυτός. Η ανακαίνιση έρχεται όταν αφήνουμε τον Θεό να δράσει εντός μας δια της χάριτός Του, όταν εν Αγίω Πνεύματι ζητούμε το θέλημά Του, όταν είναι παρών ο Χριστός και η αγάπη μέσα μας. Τότε τα ιερά γράμματα γεννούν παρόν και μέλλον στη ζωή μας. Δεν είναι μόνο μνήμη, αλλά και βιωματική πορεία προς την Ανάσταση.
Η περίοδος του Τριωδίου στην οποία εισερχόμαστε είναι σημείο- κλειδί στον λειτουργικό χρόνο. Από την στάση μας έναντί της δείχνουμε πόσο τα ιερά γράμματα, με τα οποία μεγαλώσαμε, ή αποφασίσαμε να αποδεχθούμε επηρεάζουν τη ζωή μας. Δεν είναι αρκετή η τήρηση των τύπων. Διότι τότε για τους πολλούς μπορεί να έχουμε ταυτότητα, άλλοτε σεβαστή, άλλοτε αφορμή περιφρόνησης, όμως αυτή η ταυτότητα δεν λειτουργεί λυτρωτικά και ανακαινιστικά εντός μας. Μπορεί να χαρακτηριζόμαστε χριστιανοί, να ξεχωρίζουμε από τους άλλους ανθρώπους, όμως η καρδιά μας να μην είναι ανακαινισμένη. Αυτό δε σημαίνει ότι στη λογική του τι είναι πιο αυθεντικό ή επιθυμητό θα πρέπει να περιφρονήσουμε τα εξωτερικά ή να τα εγκαταλείψουμε. Αν όμως δεν τα συνδυάσουμε με την ταπείνωση, την μετάνοια, την αγάπη, θα μείνουν τύποι που δεν μας κάνουν σοφούς, οδηγώντας μας στη σωτηρία, αλλά δηλωτικά χαμένων ευκαιριών. Αν δεν περάσουμε από τη γνώση στην εμπειρία της κοινωνίας με τον Χριστό και τον πλησίον, η προσκόλληση στη παράδοση θα την κάνει να μοιάζει με βάρκα δεμένη στην προβλήτα, θα μας κρατά στην επιφάνεια του νερού, αλλά δεν θα μας οδηγήσει στο λιμάνι της αιωνιότητας. Κι εδώ είναι ο σκοπός μας. Να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες που μας δίνει και φέτος ο Θεός.