Διδάσκαλε ἀγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομίσω;

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομίσω; … οὐδεῖ ἀγαθός εἰ μή εἷς ὁ Θεός. Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν»
Ο πλούσιος νέος πλησιάζει το Χριστό, χωρίς να καταλαβαίνει ουσιαστικά ποιος είναι αυτός στον οποίο προτίθεται να μιλήσει. Τον αναγνωρίζει ως πρόσωπο ξεχωριστό, ηγετικό, σεβάσμιο, θαυματουργό ενδεχομένως, διδάσκαλο, ενάρετο. Και ο Χριστός αποδέχεται την προσφώνηση διδάσκαλε, αλλά διατυπώνει μια άρνηση στην αποδοχή του όρου «αγαθέ», λέγοντας ότι αγαθός εκ φύσεως είναι μόνο ο Θεός. Γνωρίζει ο Χριστός καλά το περιεχόμενο του συνομιλητή Του και έτσι ξέρει τόσο την εικόνα που έχει ο νεαρός πλούσιος για τον εαυτό του, όσο και την διάθεσή του να υπακούσει στην απάντηση που θα λάβει από το αυτόν στην ερώτηση για το πώς θα κληρονομήσει την αιωνιότητα. Αν ο πλούσιος αναγνώριζε το Χριστό ως Θεό θα Τον υπάκουε αμέσως στο κάλεσμά του να πουλήσει τα πάντα και να τον ακολουθήσει;
Το ίδιο ερώτημα μπαίνει και στον καθένα μας. Αναγνωρίζουμε το Χριστό ως Θεό μας πραγματικά; Αν Ναι, τότε είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε από το στήριγμά μας στα κάθε λογής αγαθά; Να ετοιμαστούμε να τα μοιραστούμε με τον καθένα που τα χρειάζεται αληθινά; Είτε αυτό είναι λόγος, είτε ύλη, είτε χάρισμα, είτε άνοιγμα της καρδιάς. Να ακολουθήσουμε το Χριστό στην οδό του Ευαγγελίου. Και αν αναγνωρίσουμε τη δυσκολία μας στην αρετή της αγάπης να ταπεινωθούμε στο Θεό και Του ζητήσουμε τη Χάρη Του και το έλεός Του γιατί θα έχουμε και πάλι βεβαία την ελπίδα ότι «τά αδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου - Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015 (Αγίου Ανδρέα):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015 (Αγ. Βαρβάρας-Αγ. Σεραφείμ):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015 (Αγ. Νικολάου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Τις εργασίες καθαρισμού του Ναού και το στρώσιμο των χαλιών θα πραγματοποιήσουμε σήμερα, Κυριακή 29 Νοεμβρίου από τις 2.00 μ.μ..
 Τα συνεργία του «Εράνου Αγάπης» θα περάσουν από τα σπίτια την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 6

Η Αγία Ακυλίνα, η δεκάχρονη μάρτυς

Βρισκόμαστε στην Παλαιστίνη, στην πόλη Βύβλο. Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν τότε ο Διοκλητιανός (φοβερός πολέμιος των Χριστιανών). Εκεί ζούσε μια μικρή χριστιανή η Ακυλίνα, η οποία ήταν τότε 10 χρονών. Ήταν θυγατέρα ενός άρχοντα της Βύβλου της Φοινίκης, του Ευτόλμιου. Βαπτίσθηκε σε ηλικία πέντε ετών από τον επίσκοπο Ευθάλιο και από ηλικίας δέκα ετών δίδασκε στις συνομήλικές της να απέχουν από τα είδωλα και να προστρέχουν στον Χριστό, με τέτοιον ζήλο ώστε κάποιος Νικόδημος την κατήγγειλε στον ανθύπατο Βολουσιανό, στον οποίο ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός είχε αναθέσει να εφαρμόσει στην περιοχή αυτή τα πρώτα διατάγματα του διωγμού.
Ο ανθύπατος την κάλεσε να την ρωτήσει αν αληθεύουν οι κατηγορίες εναντίον της. Η αγία απάντησε:
- Ναι! Πιστεύω με όλη μου την ψυχή στο Χριστό!
Αμέσως εκείνος διέταξε να βασανιστεί! Και δεν λυπήθηκε την ηλικία της. Την χτύπησαν αλύπητα. Η Ακυλίνα φώναζε συνεχώς: « Κύριε, βοήθησέ με! Δεν θα σε αρνηθώ ποτέ!»
Μετά από σκληρά βασανιστήρια την πέταξαν έξω από την πόλη θεωρώντας ότι ήταν νεκρή. Εκεί ήλθε να την βοηθήσει άγγελος Κυρίου, ο οποίος την έκανε καλά. Τότε η Αγία επέστρεψε στον ανθύπατο. Χωρίς να την καταλάβουν οι φρουροί του, μπήκε στο σπίτι του και στο δωμάτιο και τον ξύπνησε ζητώντας να την οδηγήσει στο μαρτύριο, για να πεθάνει για την αγάπη του Χριστού. Εκείνος ξύπνησε περίτρομος και κάλεσε βοήθεια. Εν συνεχεία, κατηγορώντας την αγία ότι χρησιμοποιούσε την μαγεία, για να μην την καταλαβαίνουν οι φρουροί και να γίνει καλά από τις πληγές της, διέταξε να αποκεφαλισθεί την επομένη. Τα τίμια λείψανα της μεταφέρθηκαν πολλά χρόνια αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, σε ναό αφιερωμένο στην μνήμη της, κοντά στην Αγορά –Φόρο, όπου και έτυχαν μεγάλης τιμής.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη της στις 13 Ιουνίου κάθε χρόνο.

Ερμηνευτικά σχόλια
πνευματική προκοπή: η αγία από την μικρή της ηλικία ήταν κοντά στο Χριστό. Αυτή της έδινε δύναμη και ζωή και δεν την έκανε να μένει ευχαριστημένη που μόνο αυτή πίστευε. Ήθελε να βοηθήσει και άλλα κορίτσια της ηλικίας της να γνωρίσουν την αληθινή πίστη. Ο άνθρωπος που πιστεύει, θέλει να πιστέψουν και οι άλλοι. Αυτό είναι η αγάπη. Η προσπάθεια αυτή γίνεται σε έναν κόσμο και σε μια εποχή όπου είχε κηρυχτεί διωγμός εναντίον των χριστιανών. Το να είσαι χριστιανός και να μιλάς για το Χριστό δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Σήμερα θα σκεφτόμασταν να γλιτώσουμε τον εαυτό μας από το κακό και το θάνατο. Τότε όμως οι χριστιανοί είχαν ενθουσιασμό και όρεξη. Και ο Χριστός τους βοηθούσε να αντέξουν.
είδωλα: είναι οι ψεύτικοι θεοί της αρχαιότητας, που δεν είχαν σχέση με την αλήθεια, αλλά ήταν δημιουργημένοι από τους ανθρώπους όμοιοι με αυτούς. Η αρχαία θρησκεία δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αλήθεια του χριστιανισμού. Δίδασκε τους ανθρώπους να είναι παραδομένοι στα πάθη τους, αρκεί να προσφέρανε θυσίες στους αρχαίους θεούς. Ο χριστιανισμός διδάσκει την αγάπη, την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα πάθη και τις κακίες, όπως επίσης και να βάζει πάνω από όλα τη σχέση με το Χριστό, την κοινωνία μαζί Του και την μεταμόρφωση της καρδιάς μας. Κάθε εποχή βέβαια έχει τα είδωλά της. Κι αυτό γιατί η καρδιά μας δεν είναι γεμάτη από τον Χριστό, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε την ανάγκη να στραφούμε προς διάφορα ανθρώπινα πρότυπα. Στη σύγχρονη εποχή είναι τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, άνθρωποι που παρουσιάζονται κατά κύριο λόγο στην τηλεόραση και έχουν φανατικούς θαυμαστές των ταλέντων τους ή της ομορφιάς τους. Ας μην ξεχνούμε όμως ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να δώσουν νόημα και σκοπό στη ζωή μας, αλλά μόνο ο Χριστός.
Κύριε βοήθησέ με: η δεκάχρονη Ακυλίνα είναι αποφασισμένη να παλέψει για την πίστη της. Στον αγώνα της αυτό ζητά βοήθεια από το Χριστό και την προσευχή. Δεν θα νικηθεί από την ειδωλολατρία. Η πνευματική της προκοπή είναι τέτοια που κατέχει την αλήθεια και είναι ελεύθερη ακόμη και από την ανάγκη της ζωής.
πηγαίνει στον ανθύπατο και πάλι: η αγία ξέρει ότι τα πάντα στη ζωή της είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό επιστρέφει στο σπίτι του ανθύπατου, γιατί δεν θέλει να πιστέψει ο ανθύπατος ότι την νίκησε με τα μαρτύρια. Γνωρίζει ποια θα είναι η τύχη της, ωστόσο δεν κάνει πίσω. Και θα αξιωθεί να μαρτυρήσει για τον Χριστό και να είναι κοντά Του για πάντα.
την κατηγόρησε για μαγεία: ο ειδωλολάτρης πιστεύει ότι όλοι ακολουθούν τις δικές του μεθόδους. Έτσι δεν μπορεί να καταλάβει ότι η πίστη στο Χριστό δεν έχει ανάγκη από τις δυνάμεις του κακού για να δώσει χαρά, ζωή, υγεία, ελευθερία στον άνθρωπο, αλλά η δύναμη του Χριστού είναι πιο πάνω από κάθε κακό. Η σύγχρονη ειδωλολατρία τάζει στους ανθρώπους δύναμη, δημοσιότητα και δόξα, την αποδοχή των άλλων ανθρώπων. Εμείς όμως από τη στιγμή που πιστεύουμε στο Χριστό, ξέρουμε ότι όλα αυτά είναι μάταια μπροστά στην αγάπη και τη χαρά που η πίστη μας δίνει. Γιατί τα δώρα της ειδωλολατρίας κρατάνε για λίγο, ενώ τα δώρα του Χριστού κρατάνε για πάντα και σ’ αυτήν και στην άλλη ζωή. Τα είδωλα δεν μας αγαπούνε. Ο Χριστός μας αγαπά προσωπικά και έχει θυσιαστεί για μας με την σταύρωση και την ανάστασή Του. Μας δίνει λοιπόν ζωή. Ας μάθουμε λοιπόν από την παιδική μας ηλικία να πιστεύουμε και να αγαπούμε το Χριστό και να αφήνουμε στην άκρη κάθε είδωλο αυτού του κόσμου, το οποίο δεν πρέπει να μπαίνει στην καρδιά μας, διότι μας κρατά εδώ. Και ας ζούμε τη χαρά της σχέσης με το Χριστό στην Εκκλησία. Κι Εκείνος θα μας βοηθήσει στις δυσκολίες μας.

Ερωτήσεις
1. Τι ήταν αυτό που έκανε την μικρή Ακυλίνα να διδάσκει τις συνομηλίκους της;
2. Γιατί η Ακυλίνα δεν έκανε πίσω στο διωγμό από τον ανθύπατο;
3. Γιατί επέστρεψε , αφού έγινε καλά από τον άγγελο;
4. Υπάρχουν σύγχρονα είδωλα;
5. Ποια είναι η διαφορά της πίστης στο Χριστό από την πίστη στα είδωλα;

Συμπέρασμα
Να μένουμε μακριά από την σύγχρονη ειδωλολατρία και να διαλέγουμε την αγάπη και την πίστη στο Χριστό!


Απάντησε σωστά και κάνε την ακροστιχίδα
Ήταν ο διώκτης της Ακυλίνας Α _ _ _ _ _ _ _ _
Η πρώτη λέξη της προσευχής της αγίας Κ _ _ _ _
Η αγία ένιωθε ότι το σώμα της θα πέθαινε,
η ... της όμως θα ζούσε αιώνια κοντά στο Χριστό _ Υ _ _
Οι άνθρωποι και σήμερα ............ είδωλα Λ _ _ _ _ _ _ _ _
Ο μήνας που γιορτάζει η αγία Ι_ _ _ _ _ _
Αυτός κατήγγελε την αγία Ν _ _ _ _ _ _ _ _
Εκεί μεταφέρθηκαν τα λείψανα της αγίας Α _ _ _ _

«ἂ δέ ἡτοίμασας τίνι ἒσαι;»

Μια από τις πιο λιτές και την ίδια στιγμή πιο συγκλονιστικές παραβολές που είπε ο Χριστός για να δώσει στους ανθρώπους να κατανοήσουν τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, να δούνε τον εαυτό τους σε σχέση μ’ αυτήν και να προβληματιστούν ώστε να μπούνε στην λογική της μετάνοιας, αφού δώσουν την αληθινή προοπτική στον τρόπο της ζωής τους είναι αυτή του άφρονα πλούσιου. Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος σ’ αυτήν. Ο πλούσιος είναι τόσο εγωπαθής, τόσο κλεισμένος στον εαυτό του, στην ηδονή που ο πλούτος του δίνει, ώστε ακόμη και τα λεγόμενα στην παραβολή είναι μονόλογος του πλουσίου, ένας διάλογος ουσιαστικά με τον εαυτό του ως φανταστικό ακροατή. Όχι μόνο δεν θέλει να προσφέρει κάτι από την ευφορία της χώρας του, αλλά δεν επιθυμεί ούτε τις σκέψεις του να μοιραστεί με κάποιον άλλο. Έχει χτίσει τα τείχη της εγωκεντρικότητας με τέτοιον τρόπο, ώστε και η χαρά του ακόμη να περιορίζεται στον ίδιο.
Σ’ αυτό το κλίμα λοιπόν αποφασίζει να γκρεμίσει τις αποθήκες του, να σοδιάσει ό,τι η γη του του έδωσε κι να πει στον εαυτό του «φάγε, πίε, ευφραίνου». Εκείνη την στιγμή της αποκορύφωσης της εγωκεντρικής ευτυχίας, του θριάμβου του ατομισμού, ακούγεται η φωνή ενός Προσώπου, το οποίο ήταν το μόνο που άκουγε χωρίς να φαίνεται, τον διάλογο του πλουσίου με τον εαυτό του. Είναι ο Θεός, Τον Οποίο ο πλούσιος είχε διαγράψει από την ζωή του, καθώς δεν σκέφτηκε καν να Τον ευχαριστήσει για την ευφορία των καρπών της γης του, ίσως αποδίδοντας τα πάντα στην καλή του τύχη ή στον κόπο του. Και ο Θεός, χωρίς να διαλέγεται με τον πλούσιο, του απευθύνει το αμείλικτο ερώτημα, αφού τον ενημερώνει ότι την ίδια κιόλας νύχτα (ο χρόνος που ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του και καταστρώνει τα σχέδια της ζωής του, αμαρτάνει ή και αγιάζει) η ζωή του θα τελειώσει: «ά δε ητοίμασας τίνι έσται»; (Λουκ. 12, 20).
Σκληρό το ερώτημα του Θεού, το οποίο απευθύνεται σε όλους μας και δεν είναι αναγκαίο να φτάσει η ώρα του θανάτου για να το απαντήσουμε. Πρωτίστως μας ρωτά τι έχουμε ετοιμάσει στη ζωή μας. Πού είναι δηλαδή η καρδιά μας. Είναι στα υλικά αγαθά; Στις σχέσεις μας με τους οικείους μας; Στις ηδονές της παρούσας ζωής; Στους στόχους και τα όνειρά μας; Στην κριτική του κόσμου και των άλλων ανθρώπων; Είναι στο Θεό και στην αγάπη; Ο άφρων πλούσιος έχει δώσει την απάντηση. Ό,τι έχει ετοιμάσει έχει να κάνει με τον εαυτό του, το εγώ του. Θεωρεί τον τρόπο της ζωής του, αυτά που έχει ιδιοκτησία του. Δεσπόζει το «μου» στον διάλογο με τον εαυτό του. «Καθελώ μου», «Ψυχή μου». Δεν έχει ετοιμάσει κάτι που να θέλει να το προσφέρει στους άλλους, στο Θεό. Και η ώρα του θανάτου γίνεται λογοδοσία γι’ αυτόν. Δεν θα υπάρξει κανείς να τον υπερασπιστεί ενώπιον του Θεού, ούτε και κάποιος που να τον λυπηθεί αληθινά. Ήταν αυτός και ο εαυτός του. Το ερώτημα έρχεται και σε εμάς, διαπεραστικό. Επενδύουμε στον εαυτό μας, στο εγώ μας, ή ό,τι έχουμε προσπαθούμε να το μοιραστούμε με τους άλλους; Προσπαθούμε να αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας για τους άλλους, στη ζωή μας, στα αγαθά μας, στις σκέψεις μας, σε κάθε τι; Κι αυτό με καλοσύνη και επίγνωση ότι χωρίς αγάπη η ζωή τελικά δεν έχει ουσιαστική αξία.
Σκληρό το ερώτημα του Θεού διότι μας υποδεικνύει ότι κάθε τι το οποίο έχουμε ετοιμάσει θα αποκτήσει νέο ιδιοκτήτη. Και αν για τα υλικά αγαθά αυτό είναι φυσικό και αναμενόμενο, αυτό που δεν προσέχουμε είναι πως και ό,τι άλλο ετοιμάζουμε, είτε για τον εαυτό μας είτε για τους άλλους, αποκτά νέο ιδιοκτήτη. αι το αντίστροφο, εφόσον η κακία, ο εγωκεντρισμός, η απληστία, η αγνωμοσύνη είναι ό,τι ετοιμάζουμε, σε πολλούς θα μεταδοθούν. Και στην αιωνιότητα όμως, θα κριθούμε με βάση ό,τι έχουμε ετοιμάσει στη ζωή μας.
Αυτό το « τίνι» του Θεού είναι φράση που χρειάζεται να μας προβληματίσει. Κάθε αγαθό στη ζωή είναι, εκτός από καρπός του κόπου μας, και δωρεά Εκείνου. Από την ίδια τη ζωή μας, μέχρι κάθε σχέση, κάθε κατάσταση η οποία μας προσφέρει αληθινή χαρά. Αλλά και κάθε δοκιμασία, είναι παραχώρηση από Εκείνον, για να μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο μας. Αληθινά δική μας είναι μόνο η αμαρτία, η εκλογή της ύπαρξής μας να σκέπτεται, να πράττει, να ζει χωρίς Θεό. Αυτό ήταν τελικά ο τρόπος του άφρονα πλούσιου. Ένας τρόπος που απέκλεισε το Θεό από τη ζωή του και τον έκανε να κλειστεί στον εαυτό του. Και όταν ο Θεός έρχεται να τον συναντήσει, η ιδιοκτησία του πλουσίου, ο εαυτός του επιστρέφει στο Θεό. Μόνο που τώρα δεν έχει πάνω του ίχνος αγάπης, για να μπορέσει να κρατηθεί από το Θεό. Να γίνει ο Θεός Εκείνος ο Τις που θα κρατήσει τον εαυτό του πλουσίου στην αιωνιότητα.
Ο Χριστός δεν δίνει για λογαριασμό του πλουσίου απάντηση, ούτε καν γράφει ότι πήγε στην κόλαση. Μας αφήνει να προβληματισθούμε και να δώσουμε εμείς την δική μας. Απάντηση μοναξιάς, εγωκεντρισμού, επένδυσης στον εαυτό μας και στα ίδια ή απάντηση εξόδου από το « εγώ» μας και απόφαση μοιράσματος, ευχαριστίας, αγάπης για να γίνει ο Θεός Εκείνος ο « Τις», στον Οποίο θα θέλαμε να ανήκουμε.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 23 - Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015 (Αγίας Αικατερίνης):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015 (Αγίου Στυλιανου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Τις εργασίες καθαρισμού του Ναού και το στρώσιμο των χαλιών θα πραγματοποιήσουμε την Κυριακή 29 Νοεμβρίου από τις 2.00 μ.μ..
 Με ευκαιρία την εορτή του Αγίου Ελευθερίου, θα παραδοθούν τα Χριστουγεννιάτικα δέματα στους φυλακισμένους αδελφούς μας. Στην πίσω πλευρά μπορείτε να δείτε τα είδη που θα προσφερθούν από την ενορία μας.
Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν μέχρι τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. ζευγάρια κάλτσες
5. πακέτα τσιγάρα
5. σαμπουάν
5. σαπούνια
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.

Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε!

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 96

Το ραντεβού με τον … Θεό!

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίπονα ζητώντας να συναντηθεί με το Θεό. Επιτέλους κατάφερε να «κλείσει» ένα ραντεβού μαζί Του. «Αύριο, πάνω στο όρος», του είπε ένας άγγελος.
Την επομένη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος. ‘Ηταν τελείως καθαρό από σύννεφα.
Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια.
«Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω ραντεβού με τον Θεό», απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε το δρόμο του.
Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της. «Βοήθησέ με, σε παρακαλώ», του είπε. «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού».
Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε κάποιον ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί. «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω». Και τον προσπέρασε λέγοντάς του: «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω»!
Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα του εξωκκλησιού, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα:
«Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Διαβάζοντας κάποια στιγμή την παραπάνω ιστορία, που αποτελεί μια παραλλαγή της γνωστής παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, συνειδητοποίησα την αξία του διδάγματός της ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης που διερχόμαστε.
Ο ερημίτης είναι ο άνθρωπος που αποφεύγει τον κόσμο και το θόρυβο – φροντίδες, που αυτός έχει, με την προοπτική να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην αναζήτηση και στη σύναψη σχέσεως με το πρόσωπο του Θεού. Στην κοινωνία μας, όμως, καταφέραμε να αποφύγουμε το θόρυβο-φροντίδες και το ενδιαφέρον που οι συνάνθρωποί μας απαιτούν από τους γύρω τους, γιατί αφιερώνουμε όλο το χρόνο μας στον εαυτό μας. Έτσι λοιπόν, ό,τι κάνουμε το κάνουμε με τη λογική και το κριτήριο «εμένα έτσι μου αρέσει/με βολεύει». Και η “πόλις” καθίσταται από κοινωνία σε ερημία.
Αυτό ξεκινάει από το σπίτι μας, την οικογένεια, όπου το κάθε μέλος θέλοντας να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες παραβλέπει τις ουσιαστικές ανάγκες και επιθυμίες των υπόλοιπων. Οι σύζυγοι πολλές φορές ικανοποιούνται με μια απλή συνοίκηση στην οικογένεια, χωρίς να ενδιαφέρονται για την δίψα του άλλου μέλους για κοινωνία, σχέση ψυχική, στοργή, οικειότητα, αφού καταφέρνουν να στήσουν τη «δική τους ζωή», να έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα, ασχολίες ακόμη και προβλήματα που δεν θέλουν να τα μοιραστούν με τον άνθρωπο που κάποτε αποφάσισαν να μοιράζονται τα πάντα.
Οι γονείς από την άλλη, πολλές φορές, παρέχουν στα παιδιά τους όλα τα υλικά μέσα και προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των παιδιών τους (ίσως και πριν αυτές εκφραστούν), ώστε να θεωρήσουν ότι προσέφεραν τα πάντα, χωρίς να ενδιαφερθούν για την αρρώστια που τα κατατρώει και δεν είναι παρά η έλλειψη της πραγματικής σχέσεως γονέα και παιδιού, η ενασχόληση με τα παιδιά και η αφιέρωση χρόνου για κοινές δράσεις με τα παιδιά.
Και βέβαια αυτά όλα διευρύνονται στην κοινωνία, όπου ο καθένας ενδιαφέρεται για τους στόχους του, για τα δικά του ζητήματα και δεν μπορεί να αφιερώσει χρόνο για τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τα αγκάθια των υπολοίπων που μόνοι τους αισθάνονται χαμένοι και δεν ξέρουν προς τα πού να κινηθούν.
Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, σε όλες τις περιπτώσεις είναι να φτάνουμε στο υποτιθέμενο τέρμα του στόχου μας ή να μας προλαμβάνει το τέλος μας-η ανθρώπινη σωματική αδυναμία- και να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μείνει μόνοι και ότι χάσαμε τόσες ευκαιρίες στη ζωή μας.
Και βέβαια το ίδιο ισχύει και στην πνευματική μας ζωή, στην προσπάθεια και τον αγώνα να αποκτήσουμε σχέση με το Θεό. Ξεχνάμε ότι ο δρόμος αυτός περνά μέσα από τους άλλους ανθρώπους, «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε». Και δεν απαιτείται πάντα η προσφορά υλικών αγαθών ή χρημάτων. Πολλές φορές αρκεί μια καλοσυνάτη λέξη, μια απλή επίσκεψη, ένα τηλεφώνημα, η προσφορά λίγου χρόνου, ίσως ένα χαμόγελο που μπορούν να στηρίξουν τον άλλον, να του δώσουν θάρρος και ελπίδα. Σίγουρα μόνος του ο καθένας μας δεν μπορεί να κάνει πολλά, όλοι μαζί όμως, όταν είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά...
Ας γίνει λοιπόν η κρίση, ευκαιρία να συναντηθούμε με το Θεό!


 Στις δυσκολίες, άλλοι σπάνε, και άλλοι … σπάνε ρεκόρ!

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 5

Οι άγιοι Πλάτων, Ρωμανός και νήπιο

Τρεις Αγίους γεμάτους ζήλο γιορτάζει η Εκκλησία κάθε χρόνο στις 18 Νοεμβρίου, για να μας θυμίζει την αξία της υπομονής για την αγάπη του Θεού. Ο Άγιος Πλάτων γεννήθηκε στην Άγκυρα της Μικράς Ασίας. Ο αδερφός του Αντίοχος ήταν γιατρός και μαρτύρησαν και οι δύο στα χρόνια του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού (στο τέλος του 3ου αιώνα μ. Χ.). Είχε ξεσπάσει διωγμός. Ο Πλάτωνας ομολόγησε το Χριστό φανερά. Ο ηγεμόνας της Άγκυρας Αγριππίνος διέταξε να συλληφθεί και να βασανισθεί. Οι δήμιοι τον βασάνισαν, ενώ παρακολουθούσαν πολλοί άνθρωποι το θέαμα, για να μάθουν τι παθαίνουν οι χριστιανοί! Τα βασανιστήριά του κράτησαν πολύ χρόνο, ωστόσο τίποτα δεν μπόρεσε να τον κάνει να αλλάξει γνώμη και να απαρνηθεί το Χριστό. Πίστευε στην Ανάσταση και το μαρτύριο δεν το υπολόγιζε. Ο ηγεμόνας διέταξε να αποκεφαλιστεί κι αυτό έγινε στις 18 Νοεμβρίου.
Την ίδια ημέρα η Εκκλησία γιορτάζει την μνήμη του διακόνου Ρωμανού και του νηπίου που μαρτύρησαν στην Αντιόχεια της Συρίας. Ο Ρωμανός έλεγξε τον Έπαρχο Ασκληπιάδη που έμπαινε στο ναό των ειδώλων, λέγοντάς του το εξής:
– Δεν είναι θεοί τα είδωλά σας! Οι Χριστιανοί υπερέχουν σε ευσέβεια, γιατί λατρεύουν τον αληθινό Θεό. Αυτό το μαρτυρούν ακόμα και τα μικρά παιδιά.
Γύρισε και κοίταξε μια μητέρα, που κρατούσε ένα παιδί πέντε χρόνων στην αγκαλιά της. Το παίρνει τότε ένας στρατιώτης και το ρωτά ο έπαρχος:
- Ποίον δει σέβειν Θεόν; (Ποιον Θεό πρέπει να σεβόμαστε;)
- Τον Χριστόν, απαντά το μικρό παιδί!
Ο Έπαρχος θύμωσε και ζήτησε να κόψουν τη γλώσσα του Αγίου Ρωμανού, ο οποίος όμως, καίτοι χωρίς γλώσσα, συνέχισε να μιλά με θαυματουργικό τρόπο! Το νήπιο, που το ξαναχτυπούν οι στρατιώτες και διψά, ζητά λίγο νερό. Η μητέρα του όμως, η οποία βρίσκεται κοντά του, του φωνάζει:
– Μη πιεις, παιδί μου, από το νερό των ειδωλολατρών. Να κάνεις υπομονή και να πιεις το νερό που θα σου δώσει ο ίδιος ο Χριστός.
Το νήπιο, που τόσο θαρρετά ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, θα αποκεφαλιστεί από κάποιον στρατιώτη, κατά διαταγή του Επάρχου, ενώ ο Ρωμανός θα κλειστεί στην φυλακή, όπου και θα συνεχισθούν οι ξυλοδαρμοί και τα μαρτύρια. Το γεγονός της γενναίας και δημόσιας ομολογίας του θα το μάθη ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός, καθώς και το παράδοξο θαύμα, να μιλά δηλαδή ο Μάρτυρας και με κομμένη την γλώσσα, πράγμα φυσικώς αδύνατο. Αντί όμως να θαυμάσει και να σκεφτεί την δύναμη του Θεού του ζώντος, αγριεύει και δίνει αυστηρή διαταγή να θανατωθεί και ο Ρωμανός στην φυλακή με απαγχονισμό. Η διαταγή του αυτοκράτορα, που φοβάται μήπως μαθευτεί το γεγονός και οι Χριστιανοί πάρουν θάρρος και αρχίζουν να ελέγχουν δημοσίως τους τυράννους τους, εκτελείται αμέσως. Ο απαγχονισμός του Αγίου έγινε μέσα στην φυλακή και ο πιστός Ρωμανός έλαβε το στεφάνι της νίκης από τον Χριστό για την μαρτυρική θυσία του. Παρέμεινε πάντως ατάραχος και υπομονετικός, μέχρι τη στιγμή του μαρτυρίου του, όπως και οι άλλοι δύο άγιοι.

Ερμηνευτικά σχόλια
Γεμάτους ζήλο: και οι τρεις άγιοι ήταν νέοι. Όταν είσαι νέος, έχεις τον ζήλο να κάνεις νέα πράγματα και θεωρείς ότι όλα σου ανήκουν, συνεχώς αναζητείς τόσο να βρεις νόημα στον κόσμο όσο και στον εαυτό σου. ψάχνεις και ψάχνεσαι. Έχεις την θέληση για γνώση και αυτή την γνώση θέλεις να την διδάσκεις και στους γύρω σου είτε αν αυτοί λέγονται φίλοι είτε κάποιος που ενδιαφέρεται να μάθει όσα εσύ γνωρίζεις. Και οι τρεις άγιοι ομολόγησαν την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Οι δύο με επίγνωση. Το νήπιο παρακινημένο από την χάρη του Θεού και την αγάπη της μητέρας του για τον Κύριο, που βοήθησε το παιδί της να μάθει την πίστη. Στον Θεό που σου δίνει δύναμη και στον Θεό που υπάρχει για σένα. Τα συναξάρια είναι γεμάτα από βίους αγίων που ομολόγησαν και πέθαναν για την Αλήθεια που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον Χριστό.
Το μαρτύριο και η Ανάσταση: το μαρτύριο των αγίων είναι η απόδειξη της αληθινής τους πίστης. Οι έπαρχοι και ηγεμόνες, καθώς είδαν ότι όλα όσα επιδίωκαν, δηλαδή να κάνουν τους μάρτυρες να αλλάξουν πίστη, δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, επινοούσαν μαρτύρια που μόνο ένας νους χωρίς Θεό θα μπορούσε να επινοήσει. Γιατί όταν έχεις τον Θεό μέσα σου, δεν κοιτάζεις να κάνεις κακό στον συνάνθρωπό σου, αλλά ενδιαφέρεσαι πραγματικά να τον βοηθήσεις, ώστε να σώσεις πρώτα την ψυχή του και ύστερα την ψυχή σου. Ιδίως να βασανίζει κάποιος άνθρωπος ένα νήπιο είναι τόσο απάνθρωπο, που δεν μπορούμε να το διανοηθούμε σήμερα.
Ποίον δει σέβειν Θεόν; ο Ρωμανός δεν αφήνει τους ειδωλολάτρες χωρίς απάντηση. Αυτό που μας δείχνει είναι πως όταν μας κακολογούνε για την πίστη μας ή όταν βρεθούμε σε έναν διάλογο στον οποίο κάποιοι μιλούνε άσχημα, χρειάζεται να λέμε ποιο είναι το σωστό και να επιμένουμε, με υπομονή, να ακουστούν οι άλλες απόψεις, χωρίς όμως εμείς να κάνουμε πίσω σ’ αυτό που πιστεύουμε ότι είναι η αλήθεια.
Να κάνεις υπομονή και να πιεις από το νερό που θα σου δώσει ο ίδιος ο Χριστός: η μητέρα εδώ ήθελε να πει στο παιδί της ότι σημασία είχε να μην αφήσει τον εαυτό του να παραπλανηθεί από τις υποσχέσεις των ειδωλολατρών, οι οποίοι για να του δώσουν νερό, θα μπορούσαν να του ζητήσουν να αφήσει την πίστη στο Χριστό. Η ζωή μας βεβαίως είναι γεμάτη δυσκολίες, που καλούμαστε καθημερινά να παλέψουμε ώστε να βγούμε νικητές. Όσο δύσκολα και αν περνάμε, αυτό που απαλύνει τον πόνο μας είναι η αγάπη και η πίστη μας στον Χριστό, είναι το πιο γλυκό νερό που ξεδιψά κάθε καρδιά.
να ελέγχουν συνεχώς τους τυράννους τους: ο αυτοκράτορας δεν μπορεί να δεχθεί το θαύμα. Σκέφτεται ότι αν αφήσει τον άγιο ελεύθερο, τότε θα είναι σα να δικαιώνει την χριστιανική πίστη. Έτσι συνεχίζει τον διωγμό εναντίον του. Ο Χριστιανισμός πάντοτε διώκονταν. Όποιος έλεγε δημοσίως ότι πίστευε στον Χριστό μαρτυρούσε προκειμένου να αλλαξοπιστήσει. Όπου αυτό δεν ήταν εφικτό μαρτυρούσε ώσπου να υποκύψει και εν τέλει να πεθάνει. Ας λάβουμε υπ' όψιν και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι μικροί αλλά και μεγάλοι που διστάζουν να πουν ότι πάνε στην εκκλησία και γενικά να ομολογήσουν την πίστη τους καθώς θεωρούν ότι είναι κάτι ξεπερασμένο. Αλλά αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε στην ζωή μας είναι ότι είναι μεγάλο προνόμιο να είσαι χριστιανός γιατί αυτό σου δίνει δύναμη να παλέψεις στην ζωή σου. Ο διωγμός έρχεται για τον πρόσθετο λόγο ότι οι ειδωλολάτρες και γενικότερα οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν, αισθάνονται ότι ελέγχονται από την πίστη των χριστιανών. Την ίδια στιγμή βλέπουμε ότι οι άγιοι δεν κρατούνε κακία σ’ αυτούς που τους ταλαιπωρούνε, αλλά τους συγχωρούν, διότι έτσι ζητά ο Θεός και σιωπούνε στις δυσκολίες.
Η ψυχή του έμεινε ατάραχη: πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να περνάμε μια δύσκολη στιγμή και η ψυχή μας να μένει ατάραχη. Όταν πιστεύεις αληθινά, δεν χάνεις την πίστη σου και επικαλείσαι τον Χριστό να σε βοηθήσει και να ελαφρύνει τον σταυρό σου. Και οι τρεις ιστορίες πάντως μας δείχνουν, εκτός της αξίας της πίστης, και το γεγονός ότι για την αγάπη του Χριστού αξίζει η υπομονή. Είναι δώρο του Θεού και την ίδια στιγμή απόφασή μας να υπομείνουμε. Και υπομονή χρειάζεται να κάνουμε σε κάθε περίσταση της ζωής μας, από την μικρή μας ηλικία. Υπομονή σ’ αυτόν που μας στενοχωρεί. Υπομονή όταν δεν μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας στο σχολείο. Υπομονή όταν βλέπουμε ότι μας ειρωνεύονται γι’ αυτό που πιστεύουμε. Υπομονή όταν μας κακολογούνε. Και ο Θεός, βλέποντας την υπομονή μας, θα μας δώσει την δύναμη να αντέξουμε, να πιστέψουμε, να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε.

Συμπέρασμα
Να μάθουμε να έχουμε υπομονή στις δυσκολίες της ζωής μας και να ζητούμε από τον Χριστό την δύναμη της πίστης!


ΑΖΦΡΥΘΙΙΠΚΗΦΝΗΠΙΟΗΚΞΙΗΦΘΙΚΜΝΜΚΞΙΚΤΩΨΗΒΨΔΣΠΛΑΤΩΝΑΣΥΙΚΨΣΣΑΧΩΒΝΜΚΟΑΕΓΡΩΜΑΝΟΣΚΟΝΦΡΥΘΞΜΑΡΤΥΡΙΟΘΞΚΙΗΦΧΡΙΣΤΟΣΟΘΙΝΩΜΝΒΓΞΘΕΟΣΥΙΞΦΔΑΨΧΩΖΞΙΥΡΕΩΗΞΞΜΖΑΨΦΞΚΓΚΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥΡΕΣΟΘΥΦΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΞΥΘΙΗΦΔΔΩΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑΚΦΥΞΑΔΕΥΦΗΘΝΘΙΚΜΝΜΗΘΚΚΜΜΓΘΚΙΠΙΣΤΗΥΘΞΘ
Βρες στο κρυπτόλεξο 10 λέξεις από την ιστορία που άκουσες και διάβασες. Τις λέξεις θα τις βρεις διαβάζοντας με προσοχή τα γράμματα το ένα μετά το άλλο.

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 16 - Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015 (Εισόδια Θεοτόκου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν μέχρι τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. ζευγάρια κάλτσες
5. πακέτα τσιγάρα
5. σαμπουάν
5. σαπούνια
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.

Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε!

Ο Πλησίον

Σε μια κυριολεκτικά σχιζοφρενική κοινωνία ακούγεται σήμερα η παραβολή του Σαμαρείτη και το ερώτημα «τίς ἐστί μου πλησίον;».
Από τη μία ταυτιζόμαστε με το θύμα των ληστών. Κάποιοι ιδεολογικοί, οικονομικοί, πολιτικοί και άλλοι άρχοντες, οι οποίοι κλέβουν τα στηρίγματα του ανθρώπου, τα αγαθά του, τις αξίες του, τις ελπίδες του, μας επιτίθενται και μας τραυματίζουν, μας κλέβουν και μας αφήνουν ημιθανείς.
Την ίδια ακριβώς στιγμή αυξάνονται όσοι επιβραβεύουμε την βία των ληστών. Όντας στη δική μας ασφάλεια, είμαστε έτοιμοι να ισχυριστούμε ότι καλά να πάθει αυτός που έπεσε στα χέρια τους γιατί ταξίδευε μόνος του, γιατί είχε χρήματα επάνω του, γιατί δεν είχε όπλο να προστατεύσει τον εαυτό του. Αυτή τη βία όμως επιβραβεύουμε όταν αδιαφορούμε και για τα τραύματα των άλλων. Όταν κλεινόμαστε στο «εγώ» μας, στην «αυτάρκειά» μας. Όταν αποθεώνουμε τον ρατσισμό, πολιτικό και κοινωνικό και θρησκευτικό εναντίον όλων όσων δεν είναι σαν κι εμάς. Όταν είμαστε οπαδοί της καθαρότητας, όποιας μορφής: φυλετικής, ηθικής, θρησκευτικής, κοινωνικής. Όταν γινόμαστε εκδικητικοί.
«Ποιος είναι ο πλησίον μου;». Ο Χριστός απάντησε στο ερώτημα θυσιαζόμενος στο Σταυρό για τον κάθε άνθρωπο, όχι για να κάνει κήρυγμα, αλλά για να δείξει ότι η αληθινή αγάπη δεν περιμένει ανταπόδοση, αλλά γίνεται θυσία. Και η θυσία δεν περιορίζεται στα υλικά, αλλά επεκτείνεται στα πάντα της ύπαρξης. Και δεν αρκεί να ζητούμε από τους άλλους να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Πρωτίστως χρειάζεται ο καθένας μας να κάνει αρχή στην πορεία μίμησης του Χριστού. Συγχωρώντας αυτόν που τον έβλαψε. Προσφέροντας σ’ αυτόν που συναντά στην πορεία της ζωής του. Σεβόμενοι όσους υποφέρουν και προσευχόμενοι γι αυτούς. Κουβαλώντας με το «ίδιον κτήνος», δηλαδή με ό,τι έχει εύκαιρο από τα αγαθά του και τα χαρίσματα αυτόν που μπορεί στο πανδοχείο της Εκκλησίας. Για να ιαθεί με την χάρη των μυστηρίων από τα τραύματά του, να παρηγορηθεί, να αποκτήσει ελπίδα!

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 4

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος
Ο Άγιος Κωνσταντίνος γεννήθηκε στο νησί της Ύδρας, στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας, από γονείς που πίστευαν και αγαπούσαν το Θεό. Τα ονόματά τους ήταν Μιχαλάκης και Μαρίνα. Πολλοί άνθρωποι της Ύδρας δούλευαν στα καράβια ή σε άλλα, πλουσιότερα μέρη και έτσι ο Κωνσταντίνος, ακολουθώντας και αυτός το δρόμο της θάλασσας, μπαίνει σε ένα καράβι αποφασισμένος να ταξιδέψει και να δουλέψει μακριά από το νησί του. Πήγαινε να βρει κάτι ξαδέρφια του, που θα τον βοηθούσαν να βρει δουλειά. Ήταν σε ηλικία 18 χρονών, λοιπόν, όταν βρέθηκε στη Ρόδο. Εντυπωσιάστηκε από το μέγεθος και τα πλούτη του νησιού! Έκανε διάφορες δουλειές, αλλά δε στέριωσε πουθενά. Οι συνθήκες δεν ήταν εύκολες. Ώσπου κάποια στιγμή γνωρίζει τον Τούρκο πασά της Ρόδου Χασάν.
Ο Χασάν αντιλαμβάνεται ότι έχει μπροστά του ένα παλικάρι γεμάτο χαρίσματα- εργατικότητα, αφοσίωση, καλοσύνη, χαμόγελο- και αποφασίζει να εξισλαμίσει τον Κωνσταντίνο. Έβαλε όλη του την τέχνη και τα κατάφερε χρησιμοποιώντας κολακείες, υποσχέσεις και ωραία λόγια! Ο Κωνσταντίνος έμεινε στην πίστη την ισλαμική τρία χρόνια. Τρία χρόνια υπηρετούσε τον πασά, τρία χρόνια, όμως ζούσε και την αποδοκιμασία των χριστιανών απέναντί του. Ένα από τα γεγονότα που χαράχτηκαν στην καρδιά του ήταν η απόρριψη της μητέρας του. Όταν, αφού είχε τουρκέψει, επισκέπτεται την Ύδρα, η μητέρα του δεν του ανοίγει την πόρτα του σπιτιού να μπει μέσα. Του λέει μάλιστα ότι δεν τον αναγνωρίζει για παιδί της. Πικρά λόγια και σκληρά!
Ο Κωνσταντίνος καταλαβαίνει την πλάνη του και αρχίζει να μετανοεί. Επισκέπτεται ένα γέροντα στη Ρόδο και εξομολογείται. Του ανακοινώνει την επιθυμία του να μαρτυρήσει, αλλά ο γέροντας δεν τον αφήνει, γιατί είναι πολύ νέος! Τον συμβουλεύει να ταξιδέψει, να φύγει μακριά. Ο Κωνσταντίνος υπακούει και φτάνει στο μακρινό Πόντο, όπου μελετάει πολύ και προσεύχεται. Κάποια στιγμή αργότερα πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη, γνωρίζει τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’, ο οποίος τον προτρέπει να πάει στο Άγιον Όρος, στη Μονή Ιβήρων, να καλλιεργηθεί κι άλλο πνευματικά. Ο Κωνσταντίνος υπακούει και αφού τον ενισχύουν οι Αγιορείτες Πατέρες να ομολογήσει την πίστη του στο Χριστό, βάζει πλώρη για τη Ρόδο.
Ντυμένος πια με καλογερικό ράσο ο Κωνσταντίνος παρουσιάζεται στο Χασάν-πασά, ο οποίος στην αρχή δεν τον αναγνωρίζει. Αφού ομολογεί την πίστη του στο Χριστό, την οριστική επιστροφή του στην Εκκλησία, λέει στον πασά να πιστέψει και αυτός! Ο πασάς εξοργίζεται και αφού αδυνατεί να μεταπείσει τον Κωνσταντίνο, τον ρίχνει στα μπουντρούμια και ο Άγιος περνάει φρικτά βασανιστήρια. Ξαναπροσπαθεί μετά από μέρες να τον κάνει να αλλάξει, αλλά αγανακτεί από τη σταθερότητα του νεαρού Υδραίου και αποφασίζει να τον εκτελέσει. Ο Κωνσταντίνος είναι έτοιμος και αποφασισμένος από καιρό για το μαρτύριο. Είναι το έτος 1800. Προσεύχεται ασταμάτητα και σε όραμα τού αποκαλύπτεται το μαρτύριο που θα περάσει. Σε λίγες μέρες αποκεφαλίζεται.
Η Ρόδος πλημμυρίζει από την ευλογία ενός ακόμα νεομάρτυρα. Ο Άγιος θαυματουργεί και ο κόσμος τον τιμά έως σήμερα. Καιρό μετά το μαρτυρικό θάνατό του η μητέρα του πηγαίνοντας στη Ρόδο, παραλαμβάνει το σώμα του και το ενταφιάζει στην Ύδρα. Ο Κωνσταντίνος ο Υδραίος ανακηρύχθηκε πολιούχος άγιος της Ρόδου και η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Νοεμβρίου.

Ερμηνευτικά σχόλια
Ένα παλικάρι γεμάτο χαρίσματα: όταν τα χαρίσματά μας δεν τα κρύβουμε, αλλά τα μοιραζόμαστε, οι άλλοι μπορεί να μας αγαπήσουν πιο εύκολα, αλλά και να μας εκμεταλλευτούν, όπως έγινε και στην περίπτωση του Κωνσταντίνου, από τον Τούρκο πασά. Η προσευχή, το διάβασμα και οι συμβουλές ανθρώπων που μας αγαπούν θα μας βοηθήσουν να διακρίνουμε ποιος μας αγαπά και ποιος όχι.
Κολακείες, υποσχέσεις και ωραία λόγια: σε όλους μας αρέσει να ακούμε τα καλύτερα για τον εαυτό μας. Εύκολα μας παρασύρουν τα ωραία λόγια και μπορεί να μας κάνουν καλό, γιατί νιώθουμε ότι αξίζουμε, μπορεί όμως να μας βλάψουν διπλά, γιατί από τη μια μας κάνουν να ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας και να ξεχνάμε τους άλλους και από την άλλη μπορεί να νομίσουμε ότι αυτός που μας κολακεύει μας αγαπάει, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να μας κάνει κακό. Έτσι συνέβη και με τον Κωνσταντίνο όταν ήταν νέος και αδύναμος ακόμα στην πίστη του!
Οι χριστιανοί τον αποστρέφονται και η μητέρα του δεν τον αναγνωρίζει… : Ούτε οι χριστιανοί παύουν να αγαπούν, ούτε η μητέρα φυσικά το παιδί της. Λυπούνται, όμως πάρα πολύ που ο Κωνσταντίνος αλλαξοπιστεί. Η πίστη για τον αληθινό χριστιανό είναι ό, τι πολυτιμότερο έχει. Χωρίς το Χριστό νιώθει νεκρός και ας ζει ακόμα. Κρατάνε αυτή τη στάση απέναντι στον Κωνσταντίνο, γιατί είναι πικραμένοι και γιατί ελπίζουν έτσι να τον κάνουν να καταλάβει πόσο τραγικό ήταν αυτό που έκανε.
Μετανοεί και υπακούει: Όταν ξεκινάει να μετανοεί ο Κωνσταντίνος, έχει μεγάλη επιθυμία να μαρτυρήσει. Θέλει να τα δώσει όλα στο Θεό, ακόμα και τη ζωή του, για να του εκφράσει την αγάπη και τη μετάνοιά του. Υπακούει, όμως τους σοφούς πνευματικούς Πατέρες που συναντά, γιατί τους εμπιστεύεται, ξέρει πως τον αγαπούν και γνωρίζουν καλύτερα απ’ αυτόν το θέλημα του Θεού. Και εκείνοι αρχικά δεν τον συμβουλεύουν να μαρτυρήσει, γιατί η πίστη του Κωνσταντίνου δεν είναι ακόμα τόσο δυνατή. Είναι νέος και θαρραλέος, αλλά πρέπει με προσευχή και διάβασμα να ωριμάσει για να είναι σίγουρος για ό, τι κάνει και να το θέλει αληθινά. Χρειάζεται χρόνος για κάτι τέτοιο. Έτσι, μαρτυρεί όταν έρχεται η κατάλληλη ώρα.
λέει στον πασά να πιστέψει κι αυτός: βλέπουμε ότι ο άγιος όχι μόνο έχει την σοφία να ξέρει τι είναι σωστό και τι όχι, αλλά αποκτά και έναν μεγάλο ενθουσιασμό χάρις στην πίστη στο Χριστό, που τον κάνει να τολμά να υποδείξει στον τούρκο πασά ότι πρέπει εκείνος τώρα να πιστέψει στο Χριστό. Αυτό είναι το αληθινό νόημα της χριστιανικής πίστης και ζωής. Να σκεφτόμαστε όσο καλύτερα γίνεται, όσο πιο κοντά στα όσα μας λέει ο Χριστός, το Ευαγγέλιο και η πίστη και την ίδια στιγμή να έχουμε ενθουσιασμό και να μην φοβόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας και να καλούμε και τους άλλους να ζήσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Σοφία, πίστη και την ίδια στιγμή ενθουσιασμός. Αυτή είναι η αληθινή χαρά της ζωής του χριστιανού. Αυτή τη χαρά ας την έχουμε από την μικρή μας ηλικία και ο Χριστός θα μας βοηθά να βλέπουμε πάντοτε την αλήθεια.
Συμπέρασμα
Να θέλουμε να έχουμε την σοφία που η γνώση της πίστης στο Χριστό μας δίνει και τον ενθουσιασμό της νιότης που κρατά τη σχέση μας με το Χριστό ζωντανή!

Συμπλήρωσε τις λέξεις που λείπουν στο απολυτίκιο του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου:
( Ύδρας, ωδαίς, ενισχύσαντι, κλέος, Ρόδου)
Τὸν λαμπρὸν γόνον ……………… καὶ τῆς …………….. τὸ καύχημα, καὶ Νεομαρτύρων τὸ ……………, Κωνσταντῖνoν τιμήσωμεν, ἐν ὕμνοις καὶ …………… πνευματικαῖς, τὴν μνήμην ἐκτελοῦντες τὴν αὐτοῦ, ἵνα λάβωμεν πλουσίαν τὴν ἀμοιβήν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες• δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ………………………. , καὶ ἐν ὑστέροις καιροῖς σε στεφανώσαντι.

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 9 - Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής


Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015 (Αγίου Φιλίππου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Μή φοβοῦ, μόνον πίστευε, καί σωθήσεται.

Ο Ιάειρος, στην στιγμή της δοκιμασίας, ελέγχει τον εαυτό του και βρίσκει ότι η μόνη ελπίδα του είναι το πρόσωπο του Χριστού. Ξέρει ότι Εκείνος μπορεί να του δώσει πίσω την μονάκριβη θυγατέρα του. Ο Χριστός ανταποκρίνεται στο αίτημα και την αγωνία του, μόνο που μαζί με την ανάσταση του κοριτσιού, επαναφέρει τον Ιάειρο στον δρόμο της αναζήτησης αληθινού νοήματος τόσο στην σχέση του με τους οικείους του, όσο και στη σχέση του με τον Θεό. Η πίστη, λέει ο Χριστός στον αρχισυνάγωγο, είναι η βάση της αγάπης. Δεν αρκεί η έγνοια του γονιού για το παιδί. Η φροντίδα και η αγάπη γι’ αυτό, η αυταπάρνηση. Πριν από τα δικά μας έργα και τα δικά μας συναισθήματα υπάρχει η σχέση μας με το Θεό. Ο Χριστός οδηγεί τον Ιάειρο να επανεκτιμήσει τις αξίες της ζωής του. Και έτσι, βοηθώντας τον να ξαναβρεί την προτεραιότητα της πίστης του, του προσφέρει την δυνατότητα να δει την επάνοδο της κόρης του στη ζωή όχι ως αφορμή εκ νέου προσκόλλησης σ’ αυτήν, λατρείας της, αλλά ως ευκαιρία επανιεράρχησης του τι προηγείται. Η πίστη στο Θεό, η ισορροπία στη σχέση του με την σύζυγό του και η ευκαιρία να αφήσει το παιδί του να μεγαλώσει με την ελευθερία που είναι απαραίτητη, χωρίς να το ταυτίζει με το νόημα στη δική του ζωή.
Ο Χριστός, όταν ανασταίνει το κορίτσι, ζητά από τους γονείς της να της δώσουν να φάει. Χωρίς να αρνείται την χαρά που πλημμυρίζει τις καρδιές των γονέων, τους προτρέπει να της δώσουν την υλική τροφή. Δεν απευθύνεται μόνο στον Ιάειρο, αλλά και στη σύζυγό του. Και τους δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η ανάσταση της κόρης τους θα γίνει αφορμή για να μπορέσει η ίδια να προχωρήσει στη ζωή της. Τώρα που αποκαθίσταται η ισορροπία στη σχέση των γονέων, καλούνται από κοινού και οι δύο να βλέπουν το παιδί όπως είναι: η συμπλήρωση της αγάπης και όχι το μοναδικό που συνδέει τα δύο πρόσωπα. Και την ίδια στιγμή να δούνε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του παιδιού τους κάθε στιγμή. Εκείνη την ώρα το κορίτσι χρειαζόταν τροφή. Χρειαζόταν την επιβίωση και όχι το πνίξιμο από μία υπερπροστατευτική αγάπη. Το θαύμα δεν ήταν μόνο η ανάσταση, αλλά και η αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικογένεια. Το παιδί χρειαζόταν δύναμη για να ξεκινήσει μόνο του την δική του πορεία. Είναι ελεύθερη προσωπικότητα και οι γονείς, ιδίως όταν μπαίνει στην εφηβεία, καλούνται να το βοηθήσουν να βρει το δικό του δρόμο, βλέποντας τι αληθινά χρειάζεται εκείνο και όχι τι θα ήθελαν οι γονείς γι’ αυτό.
Ο Χριστός μας καλεί να ιεραρχήσουμε στη ζωή μας, τι προηγείται και τι έπεται. Εμπιστοσύνη στο Χριστό, αγάπη χωρίς αποκλεισμούς, η οποία λειτουργεί στην προοπτική της συμπληρωματικότητας και όχι της υπερπροστασίας και την ίδια στιγμή προσπάθεια να διακρίνουμε τις πραγματικές ανάγκες των άλλων, που δεν μπορεί να ταυτίζονται με τις δικές μας είναι το τρίπτυχο της γνήσιας αγάπης που νοηματοδοτεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτή η αγάπη τελικά μπορεί να μας βοηθήσει να αντέξουμε σε κάθε δοκιμασία, όσο σκληρή κι αν είναι.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 3
Οι αγίες Σοφία, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη
Μία από τις πιο ευλογημένες οικογένειες που έχει η Εκκλησία μας να παρουσιάσει ως πρότυπο είναι η Αγία Σοφία, που μαζί με τις τρεις κόρες της - Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη- μαρτύρησαν για το Χριστό. Η οικογένεια αυτή έζησε στη Ρώμη τα χρόνια του Αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.). Η Σοφία έμεινε χήρα πολύ νέα και αγωνίστηκε σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της με χριστιανικές αρχές. Κάποια στιγμή ο αυτοκράτορας κήρυξε διωγμό εναντίον των χριστιανών και ανάμεσα σ’ αυτούς που συνέλαβαν οι Ρωμαίοι ήταν και η μητέρα με τα τρία της κορίτσια. Η Πίστη ήταν τότε 12 χρονών, η Ελπίδα 10 και η Αγάπη 9. Ο αυτοκράτορας, βλέποντας τη σταθερότητα των κοριτσιών στην πίστη στο Χριστό, την απέδωσε στην αμοιβαία συμπαράσταση και κάλεσε πρώτα την Πίστη να εμφανιστεί μπροστά του. Της έταξε πολλά, προκειμένου να θυσιάσει στα είδωλα.
- Για μας ο Ιησούς είναι η ζωή μας, ενώ τα δικά σας ψεύτικα αγάλματα είναι ο θάνατος που ο διάβολος φέρνει στον άνθρωπο, του απάντησε θαρρετά αυτή!
Ο Αυτοκράτορας διέταξε να την βασανίσουν και να της κόψουν το στήθος. Εκεί, αντί να τρέξει αίμα από τις πληγές έρευσε γάλα! Την έριξαν μέσα σε βραστό λάδι και πίσσα, χωρίς να πάθει τίποτα, και στο τέλος, την αποκεφάλισαν!
Σειρά είχε τώρα η Ελπίδα. Στις προτροπές του αυτοκράτορα να θυσιάσει στα είδωλα, για να μην έχει την τύχη της αδελφής της, εκείνη απαντά: «Δεν θηλάσαμε μόνο το γάλα από την ίδια μάνα, αλλά πήραμε από εκείνη την ίδια πίστη». Της σκίζουν το σώμα με σιδερένια νύχια. Αυτή ούτε καν κλαίει, ούτε παρακαλεί και το πρόσωπό της λάμπει σαν τον ήλιο, ενώ από το σώμα της σκορπίζεται μια ουράνια ευωδία. Την έριξαν κι αυτή μέσα σε βραστή πίσσα, χωρίς να πάθει τίποτα, με αποτέλεσμα πολλοί ειδωλολάτρες να γίνουν χριστιανοί, βλέποντας το θάρρος και την αγάπη της στο Χριστό! Στο τέλος την αποκεφάλισαν κι αυτήν!
Τελευταία έμεινε η Αγάπη. Στις προτροπές του αυτοκράτορα απάντησε ξεκάθαρα: «Μη νομίζεις ότι θα με κοροϊδέψεις επειδή είμαι μικρή στην ηλικία. Γρήγορα θα καταλάβεις ότι είμαι κι εγώ καρπός της ίδιας ρίζας με τις αδελφές μου». Ο αυτοκράτορας την προέτρεψε τότε να υμνήσει τη θεά Άρτεμη, αλλιώς θα την έριχνε στο καμίνι της πίσσας. Αυτή πήγε από μόνη της και μπήκε στο καμίνι, χωρίς να πάθει τίποτα! Οι ειδωλολάτρες που βρίσκονταν στην άκρη του καμινιού κάηκαν, ενώ η ίδια δοξολογούσε το Θεό. Όταν οι δήμιοι πήγαν να τη σύρουν έξω από το καμίνι με τους γάντζους, είδαν Αγγέλους να την περιτριγυρίζουν και να την προστατεύουν με τα φτερά τους! Την παρακάλεσαν να βγει από το καμίνι κι αυτή βγήκε. Την οδήγησαν στον αυτοκράτορα, ο οποίος διέταξε να την αποκεφαλίσουν, όπως και έγινε!
Η Σοφία δόξασε το Θεό για την ευλογία που πήρε να δει και τα τρία παιδιά της να μαρτυρούν για το Χριστό! Την άφησαν ελεύθερη και με τη βοήθεια κάποιων πιστών χριστιανών έθαψαν στις κατακόμβες της Ρώμης τα τρία κορίτσια της. Τρεις μέρες αργότερα πέθανε, λέγοντας τα εξής λόγια:
- Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, που με αξίωσες να σου προσφέρω θυσία τα παιδιά μου και σε παρακαλώ δέξου την ψυχή μου κι ανάπαυσέ με κοντά τους!
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους στις 17 Σεπτεμβρίου.
Ερμηνευτικά σχόλια
οικογένειες: έχει μεγάλη σημασία και στις ημέρες μας οι οικογένειες να πιστεύουν στο Χριστό. Η πίστη στο Χριστό βοηθά την οικογένεια να παραμένει ενωμένη, να μην αφήνει πειρασμούς και δυσκολίες να απομακρύνουν τα μέλη της το ένα από το άλλο, αλλά και να έχουν ελπίδα ότι όλες τις δυσκολίες της ζωής θα τις ξεπεράσουν, αρκεί να έχουν την πίστη στο Χριστό ως στήριγμα. Ακόμη όμως κι αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, γιατί οι άνθρωποι έχουμε προβλήματα και δεν μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε , η πίστη βοηθά ώστε να μειώνεται η δύναμη των διαφορών μας και να μπορούμε με ηρεμία να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις στις δυσκολίες μας. Όμως η πίστη μας βοηθά ακόμη να παλεύουμε και σε σχέση με τον κόσμο και τη ζωή. Μία οικογένεια που πιστεύει αντέχει τις πιέσεις από την πραγματικότητα και την ίδια στιγμή προχωρά συντεταγμένη προς το καλό και την αλήθεια, που δίνουν η σχέση με το Χριστό και η ζωή της Εκκλησίας. Αυτό ας το θυμόμαστε από τη μικρή μας ηλικία. Η οικογένεια της αγίας Σοφίας παρέμεινε ενωμένη, παρότι ο πατέρας πέθανε νωρίς. Αυτό όμως δεν κλόνισε την πίστη της μητέρας και των κοριτσιών και κατάφεραν να προχωρήσουν στη ζωή τους με δύναμη.
οι Ρωμαίοι συνέλαβαν τη μητέρα και τα τρία κορίτσια: ο διωγμός εναντίον των χριστιανών δεν έκανε την μητέρα και τα κορίτσια να φοβηθούν. Αντίθετα, ήταν αποφασισμένες να σταθούν με σταθερότητα στην πίστη τους μπροστά στην εξουσία του κόσμου, που έταζε χρήματα, δόξα, καλούς γάμους, προόδους σύμφωνα με τα μέτρα και τις χαρές του κόσμου. Στις υποσχέσεις αυτές η μητέρα και οι κόρες τονίζουν ότι μόνο η σοφία του Θεού, η πίστη στο Θεό, η ελπίδα σ’ Αυτόν και η αγάπη τόσο προς το Χριστό και την αλήθεια, όσο και προς τους ανθρώπους αποτελούν τη βάση για να προοδεύσει αληθινά ο άνθρωπος και όχι οι κοσμικές δόξες, που δεν τις απορρίπτει κανείς, αλλά δεν τις βάζει πιο πάνω από το Χριστό.
μαρτύρια: τα τρία κορίτσια πέρασαν πολλά μαρτύρια. Όμως είχαν τη δύναμη του Χριστού κοντά τους και έτσι νίκησαν και τον πόνο και τις απειλές των ειδωλολατρών, αλλά και την επιθυμία να ζήσουν σ’ αυτή τη ζωή. Προτίμησαν το θάνατο για το Χριστό, παρά μία ζωή χωρίς Αυτόν. Και φάνηκε με τον θαυμαστό τρόπο που άντεξαν στα μαρτύρια, όπως επίσης και από το γεγονός ότι στο πρόσωπό τους νικήθηκαν οι φυσικοί νόμοι ότι η φωτιά καίει και σκοτώνει τον άνθρωπο, ότι ο Θεός δεν αφήνει τον άνθρωπο που πιστεύει σ’ Εκείνον. Ακόμη και ο θάνατός τους δεν ήταν το τέρμα της ζωής, αλλά το ξεκίνημα της αιώνιας ζωής κοντά στο Χριστό και της αγιότητας και την ίδια στιγμή η ευκαιρία για όλους εμάς να θυμόμαστε το παράδειγμά τους. Ο Χριστός τους έδωσε αυτή τη δύναμη, όπως τη δίνει σε όλους όσους θέλουν να είναι κοντά Του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους: η μνήμη έχει να κάνει και με τα ονόματά τους, που δείχνουν τα πνευματικά όπλα που έχουμε οι χριστιανοί στη ζωή μας. Η Σοφία δεν έχει να κάνει μόνο με τις γνώσεις και την πείρα του ανθρώπου στη ζωή. Έχει να κάνει και με τη σοφία που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο να διακρίνει τι είναι καλό και τι όχι στη ζωή του, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να το δείχνει στους άλλους. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στο Θεό και την αγάπη Του. Ελπίδα σημαίνει στις δυσκολίες μας να ελπίζουμε ότι ο Θεός δεν θα μας ξεχάσει. Και Αγάπη σημαίνει βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, που μας στηρίζει και μας δίνει τη σωτηρία μας, αλλά και ό,τι είναι για καλό στη ζωή μας και εμείς καλούμαστε να βοηθούμε και να συγχωρούμε τους άλλους. Αυτά είναι τα πνευματικά μας όπλα, με τα οποία πλησιάζουμε το Θεό και τον συνάνθρωπο μικρότεροι και μεγαλύτεροι.
Συμπέρασμα
Στη ζωή μας να χρησιμοποιούμε τα τρία πνευματικά όπλα, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, για να πλησιάσουμε το συνάνθρωπό μας και το Θεό!
Ώρα για Παιχνίδι: Βρες στο κρυπτόλεξο 8 λέξεις από την ιστορία:
Α Ρ Σ Σ Δ Σ Ο Φ Ι Α Σ
Γ Δ Φ Β Π Ι Σ Τ Η Α Σ
Γ Δ Φ Γ Η Ξ Κ Ο Π Κ Λ
Δ Α Β Δ Σ Ε Λ Π Ι Δ Α
Α Δ Ρ Ι Α Ν Ο Σ Ξ Κ Ο
Α Γ Ξ Κ Λ Ι Α Γ Α Π Η
Α Ρ Θ Φ Π Ι Σ Σ Α Ξ Κ
Σ Φ Η Γ Δ Ν Η Ξ Κ Λ Κ
Ε Β Α Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Ι
Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ