Το δίδαγμα της πεταλούδας

Επιτέλους, μετά από τόσο καιρό, ένα μικρό άνοιγμα εμφανίστηκε σε ένα κουκούλι. Ο παρατηρητής παρακολουθούσε για ώρες την πεταλούδα που πάλευε για να περάσει το σώμα της μέσα από την μικρή οπή και να βγει στον κόσμο κατακτώντας την ελευθερία της. Ξαφνικά, φάνηκε σαν να είχε σταματήσει κάθε προσπάθεια! Έμοιαζε σαν να είχε προχωρήσει όσο μπορούσε και να μην μπορούσε να πάει παραπέρα. Τότε ο παρατηρητής αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα, πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι. Η πεταλούδα τότε ξεπρόβαλε εύκολα. Αλλά είχε ένα μαραμένο σώμα και ζαρωμένα φτερά. Ο παρατηρητής συνέχισε να παρακολουθεί γιατί περίμενε, από στιγμή σε στιγμή, ότι τα φτερά θα άνοιγαν, θα μεγάλωναν και θα επεκτείνονταν, ότι θα ήταν ικανά να στηρίξουν το σώμα της πεταλούδας και ότι θα γίνονταν γερά. Η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της περιφερόμενη αργά και δύσκολα με το σώμα της μαραμένο και τα φτερά της ζαρωμένα. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει. Αυτό που ο παρατηρητής, με την ευγένεια και την καλή του θέληση, δεν μπόρεσε να κατανοήσει ήταν ότι ο περιορισμός του κουκουλιού και ο αγώνας που απαιτήθηκε από την πεταλούδα ήταν ο μόνος τρόπος για να αναγκάσει τα υγρά να κινηθούν από το σώμα της πεταλούδας προς τα φτερά της έτσι, ώστε να είναι έτοιμη να πετάξει μόλις κατάφερνε να απελευθερωθεί από το κουκούλι. Μερικές φορές ο αγώνας είναι ακριβώς αυτό που έχει ανάγκη η ζωή μας. Αν περάσουμε τη ζωή μας χωρίς δυσκολίες, αυτό θα έχει παραλυτική επίδραση πάνω μας. Δεν θα γινόμασταν τόσο δυνατοί, όσο θα μπορούσαμε να γίνουμε. Ποτέ δεν θα γινόμασταν ικανοί να “πετάξουμε”. Ζήτησα δύναμη… Και η ζωή μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό. Ζήτησα σοφία… Και η ζωή μου έδωσε προβλήματα για να λύσω. Ζήτησα ευημερία… Και η ζωή μου έδωσε μυαλό και υγεία για να δουλέψω. Ζήτησα κουράγιο… Και η ζωή μου έδωσε εμπόδια για να τα ξεπεράσω. Ζήτησα αγάπη… Και η ζωή μου έδωσε πονεμένους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Ζήτησα χάρες… Και η ζωή μου έδωσε ευκαιρίες. Δεν έλαβα τίποτε από ότι ζήτησα… Όμως έλαβα όλα όσα χρειαζόμουν. Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα. Με τη Χάρη του Θεού, για μία ακόμη χρονιά, από την Πέμπτη 1 Αυγούστου και κάθε απόγευμα μέχρι και τις 13 Αυγούστου, στις 7.00 μ. μ. θα τελείται στο Ναό μας ο εσπερινός και ο μικρός ή ο μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας προς την Υπεραγία Θεοτόκο. Πολλά είναι τα αιτήματα που θα θέσουμε με την προσευχή μας στην Παναγιά μας, πολλές ελπίδες μπορεί να εκθρέψουμε και ίσως οι απαντήσεις που θα λάβουμε στις δεήσεις μας να είναι άλλες από αυτές που περιμέναμε! Ας μην απογοητευθούμε! Πίστη στο Θεό σημαίνει εμπιστοσύνη στο δικό Του τρόπο. Και ο τρόπος Του ίσως φαίνεται δύσκολος και παράξενος, είναι όμως προσαρμοσμένος στις δικές μας δυνάμεις και αντοχές και εξυπηρετεί το αιώνιο συμφέρον μας! ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: Κύριε, όπως Εσύ ξέρεις και όπως Εσύ θέλεις, δώσε μου!

"ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν"

Έχουμε πει άλλη φορά για τις αντιθέσεις που περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, μεταξύ της παράδοσης του ανθρώπου στους δαίμονες και της παράδοσης του ανθρώπου στο Χριστό. Γυμνός – ενδεδυμένος, φόβος –φίλος των συνανθρώπων, άγριος – ήμερος, ακοινώνητος –κοινωνικός, δέσμιος –ελεύθερος κλπ. Και δυστυχώς η παράδοση του ανθρώπου στους δαίμονες δεν είναι μόνο η κατάληψή του από αυτούς, δαιμονισμένοι, αλλά η με κάθε τρόπο παράδοση του ανθρώπου στο θέλημα του διαβόλου και στην αμαρτία. Γιατί όταν πράττουμε την αμαρτία παραδινόμαστε στο διάβολο. Θα σταθούμε εν συντομία σήμερα σε ένα χαρακτηριστικών των δαιμονιζομένων: «ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν». «Δεν έμενε σε σπίτι, αλλά στα μνήματα». Συγκατοικεί με τους νεκρούς. Μια ζωή πιο βαριά και πιο δυστυχισμένη από το θάνατο. Για τους νεκρούς δεν λειτουργούν πλέον οι αισθήσεις. Δεν πονούν, δεν προσβάλλονται, δεν κρυώνουν, δεν ακούν. Ο υπό την επήρεια του διαβόλου άνθρωπος έχει τις αισθήσεις του να λειτουργούν. Και πονά και διψά και πεινά και δεν μπορεί να χορτάσει τις επιθυμίες του με ό,τι κι αν έχει και δεν μπορεί να νοιώσει ευτυχισμένος με τίποτα. Ο θάνατος χαρίζει στους ανθρώπους την ελευθερία από τα λυπηρά. Ο κατευθυνόμενος από τους δαίμονες έχει χάσει την προσωπική του ελευθερία, άλλος είναι το αφεντικό. Και αν επεκτείνουμε τον όρο «νεκρός» στους ανθρώπους που πέθαναν και είναι μακριά από το Θεό γιατί οι άλλοι είναι οι «αιώνια ζωντανοί», τότε ο παραδομένος στην αμαρτία άνθρωπος είναι νεκρός και τώρα και για πάντα. Ο Απ. Παύλος λέει «τα ωψόνια της αμαρτίας θάνατος». Όμως η συνάντηση του δαιμονιζομένου με το Χριστό, αλλάζει εντελώς τον άνθρωπο αυτόν. Άρα υπάρχει ελπίδα, υπάρχει σωτηρία. Η αλλαγή, η μεταστροφή, η μετάνοια και η επικοινωνία με το Χριστό.

"Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου"

"Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου" Εσείς είστε το φως του κόσμου. Έτσι αποκαλεί τους μαθητές του και κατ΄ επέκταση όλους τους πιστούς Χριστιανούς ο Χριστός. Φως του κόσμου!!! Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Ποια η σημασία του φωτός στη ζωή μας; Το έχουμε σκεφθεί; Διώχνει το σκοτάδι! Αποκαλύπτει κάθετι που πάει να γίνει κρυφά. Καθοδηγεί, δείχνοντας το δρόμο. Διώχνει το φόβο, τη θλίψη, τη στεναχώρια, ίσως και το θάνατο που τον συμβολίζουμε με το μαύρο χρώμα. Και οι Χριστιανοί, δεν φοβούνται τίποτε. Αποκαλύπτουν τη ζωή τους χωρίς να κρύψουν οτιδήποτε, δεν θολώνουν τα νερά, είναι διάφανοι στις συναλλαγές τους. Καθοδηγούν τους συνανθρώπους τους προς το Θεό. Υπερβαίνουν και νικούν με την πίστη τους και το θάνατο, συμμετέχοντας στην Ανάσταση του Χριστού. Το φως θερμαίνει και ζωογονεί. Και οι Χριστιανοί θερμαίνουν το περιβάλλον τους με την αγάπη τους. Δεν αφήνουν να ψυχθούν ή να ψυχρανθούν οι σχέσεις με τους συνανθρώπους τους. Ζωογονούν και τονώνουν αυτούς που βρίσκονται στα όρια της ψυχικής κατάρρευσης. Το φως καθαρίζει και λευκαίνει. (πολλές χημικές αντιδράσεις τέτοιου είδους απαιτούν την παρουσία φωτός, ως καταλύτη, για να πραγματοποιηθούν). Και οι Χριστιανοί με την παρουσία τους καθαρίζουν από την αμαρτία την κοινωνία στην οποία ζουν. Προτρέπουν στη μετάνοια, στην αλλαγή του τρόπου ζωής, στη λεύκανση των ανθρώπινων ψυχών. Αυτή είναι η αποστολή μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτό κάνανε στη ζωή και με τη ζωή τους οι Άγιοι και οι Πατέρες που τους εορτάζουμε ξεχωριστά σήμερα. Εμείς, τελικά πόσο φως είμαστε; Πόσο πρέπει να αλλάξουμε για να γίνουμε φως; Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να γίνουμε έστω και κερί, που θα καίει και θα σκορπίζει το φως του για το Θεό.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Ακούσαμε σήμερα στην Ευαγγελική περικοπή την κλήση των μαθητών του Χριστού και την άμεση ανταπόκρισή τους στην πρόσκληση του Κυρίου. Ετοιμαζόμαστε ταυτόχρονα να τιμήσουμε μεθαύριο όλους τους Αγίους Αποστόλους. Σχεδόν όλοι μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού!  Αλλά, τι σημαίνει μαρτύρησαν και πια ήταν η μαρτυρία τους;

Δεν είναι μαρτυρία το μαρτύριό τους μόνο. Το ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού, του μόνο υπαρκτού Θεού, είναι η μαρτυρία των Αγίων Αποστόλων και αυτή τη μαρτυρία τους την αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός. (Αυτό απήντησε ο Πέτρος όταν τους ρώτησε ο Χριστός τι νομίζουν για Κείνον).  Είναι μια διαδικασία όπου η πίστη στο Χριστό προκαλεί την αποκάλυψη και η αποκάλυψη ενισχύει την πίστη. Και η γνώση αυτού του «μυστικού», (του ποιος είναι ο Χριστός), σε οδηγεί στο να το μοιραστείς με άλλους. Είναι μυστικό γιατί είναι μυστικός ο τρόπος που αποκαλύπτεται από τον ίδιο το Θεό και που το ζει ο καθένας στην καρδιά του.

Έτσι οι άγιοι απόστολοι διέδωσαν αυτή την πίστη, αυτή την αποκάλυψη του Θεού, σε όλο τον κόσμο.  Και στο τέλος για την πίστη τους αυτή έδωσαν και το αίμα τους, μαρτύρησαν με τη ζωή τους.

Και μεις σήμερα καλούμαστε να γίνουμε μάρτυρες του ίδιου γεγονότος, της ίδιας πίστεως. Και μάρτυρας είναι αυτός που είδε με τα μάτια του, άκουσε με τα αυτιά του, ψηλάφισε με τα χέρια του, έζησε από κοντά και καλά. Άρα, θα πρέπει και μεις να ζούμε το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού. και αυτό είναι το ερώτημα που θα βάλει ο καθένας στον εαυτό του σήμερα: «Θα απαντούσα εγώ όπως ο Πέτρος για το τι είναι ο Χριστός για μένα;»

Και αυτό το αποδεικνύει η καθημερινή μου ζωή. Πιστεύω στο Χριστό; Εμπιστεύομαι τη ζωή μου σ΄ Αυτόν; Ξεκινώ και τελειώνω την ημέρα μου με το όνομά του, την προσευχή; Εφαρμόζω το θέλημά Του; Υπακούω στις εντολές Του; Αγαπώ το συνάνθρωπό μου; Είμαι μέλος ζωντανό της Εκκλησίας Του; Κοινωνώ του Σώματός Του και του Αίματός Του; Είμαι διατεθειμένος να στερηθώ κάτι για το Χριστό; Θα δίναμε ακόμη και τη ζωή μας για Αυτόν;

Η σημερινή, λοιπόν ημέρα, ας γίνει ευκαιρία, να δώσουμε και μεις την μαρτυρία των Αγίων Αποστόλων στην ζωή μας.