Η άλλη παραλυσία...

Όταν διαβάζουμε για ένα θαύμα στο Ευαγγέλιο ή στη ζωή των Αγίων μας, εύλογα ερωτήματα ανακύπτουν: άλλαξε η ζωή των ανθρώπων που το έζησαν; ήρθαν άραγε πιο κοντά στον Θεό; αυξήθηκε η πίστη τους; έζησαν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και τον τρόπο των Αγίων; μήπως το θαύμα αποτέλεσε ένα περιστατικό που έγινε μία χαμένη ευκαιρία; Συνήθως μένουμε στην δύναμη του Χριστού και την χάρη που οι Άγιοί μας έχουν πάρει από τον Θεό και την πίστη τους σ’ Αυτόν. Μένουμε στο γεγονός του θαύματος καθαυτό. Χαιρόμαστε. Εξετάζουμε τις προϋποθέσεις για να γίνει. Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να μιμηθούμε τα πρόσωπα που έλαβαν το ποθούμενο. Δεν γνωρίζουμε τι έγινε στις ζωές αυτών των ανθρώπων γιατί το Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται σε αυτούς προσωπικά, αλλά θέλει να μας δείξει ότι ο Θεός είναι ανοιχτός και προσιτός σε όλους.
Όμως ο λόγος του Χριστού είναι ξεκάθαρος για όσους έχουν λάβει την ευεργεσία του θαύματος με οποιονδήποτε τρόπο: «Ίδε υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιωάν. 5, 14). «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά. Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Ο παράλυτος της Βηθεσδά, γιατί σ’ αυτόν απευθύνεται ο λόγος του Κυρίου, επί τριανταοκτώ χρόνια ήταν κατάκοιτος στο κρεβάτι του, που ήταν ο τάφος του. Ο Χριστός, παρότι εκείνος δεν είχε καμία ελπίδα, θα τον αναστήσει. Η μόνη λέξη του Κυρίου θα είναι το «θέλεις;» (Ιωάν. 5,6). Θα τον βγάλει από τον τάφο του και θα του ξαναδώσει τόσο την δύναμη να σηκωθεί και να κρατά στους ώμους του το κρεβάτι του, όσο και την ευκαιρία να χτίσει μία καινούργια ζωή, παρότι η νεότητά του δεν θα μπορούσε να επανέλθει. Δεν βλέπει την ηλικία του παράλυτου ο Χριστός, δεν θεωρεί την υπόλοιπη ζωή του χαμένη. Ανασταίνοντάς τον όμως δεν σημαίνει ότι τον παραδίδει στην λήθη για όσα πέρασε και έζησε. Για το ότι δεν είχε άνθρωπο, αλλά παρέμενε μόνος του στην ζωή. Για το ότι και δεν αγάπησε και δεν αγαπήθηκε. Για το ότι αισθανόταν ανήμπορος να πάρει την ζωή στα χέρια του, όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Για το ότι δεν εμπιστευόταν τον Θεό, ούτε είχε ελπίδα, αλλά από συνήθεια καθόταν δίπλα στην δεξαμενή της Βηθεσδά, μόνο και μόνο για να μην χάσει στο βάθος της ύπαρξής του εκείνο το «λες να τα καταφέρω να πέσω στο ταραγμένο νερό;». Για το ότι η νέκρωσή του δεν ήταν μόνο σωματική, αλλά, κυρίως πνευματική.
Αναρωτιόμαστε ποια ήταν η αμαρτία του παράλυτου για να υποφέρει τόσα χρόνια. Η στάση του αμέσως μετά το θαύμα, μας αφήνει να την καταλάβουμε. Όταν οι άρχοντες των Ιουδαίων τον καλούν για να τον επιπλήξουν, επειδή κουβάλησε το κρεβάτι του τη ημέρα του Σαββάτου, για την φαινομενική του άρνηση να τηρήσει την ιουδαϊκή τυπολατρία, ο πρώην παράλυτος σπεύδει να αποσείσει από τον εαυτό του οποιαδήποτε ευθύνη: «ο ποιήσας με υγιή, εκείνος μοι είπεν: άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει». (Ιωάν. 5, 11). Δεν φταίω εγώ για το ότι δεν τήρησα τον νόμο. Εκείνος που με έκανε καλά, εκείνος μου είπε να σηκώσω το κρεβάτι μου κι εγώ τον άκουσα. Εκείνος φέρει την ευθύνη. Εκείνος είναι ο ισχυρός. Μην τα βάζετε μαζί μου. Υπάκουσα στην εντολή του, από τη στιγμή που με έκανε καλά. Και στις επίμονες ερωτήσεις των Ιουδαίων ποιος ήταν αυτός που τον γιάτρεψε, ο πρώην παράλυτος δεν ήξερε να πει. Στην χαρά του γιατί έγινε καλά, γιατί απέκτησε την σωματική δύναμη να μπορεί να κινείται και να σηκώνει τα βάρη του, να αρχίσει να ζει αναστημένος από την παραλυσία, δεν σκέφτηκε να μείνει και να ευχαριστήσει Αυτόν που τον γιάτρεψε. Αλλά και όταν ο Κύριος τον βρίσκει και τον προτρέπει να είναι προσεκτικός στην πορεία της ζωής του, για να μην τον βρει τίποτε χειρότερο, ο παράλυτος σπεύδει να δώσει πληροφορίες στους Ιουδαίους για την ταυτότητα του ιατρεύσαντος.
Διαβλέπουμε λοιπόν ότι ο παράλυτος δεν μπορεί να ζήσει ευχαριστιακά. Να δοξάσει τον Θεό για την ευλογία που παίρνει να νικήσει τον θάνατο και να αναστηθεί. Να μείνει κοντά στον Ευεργέτη του και να προσπαθήσει να χτίσει καινούργια πορεία μέσα από την σχέση μαζί Του.Ο πρώην παράλυτος είναι αγνώμων. Δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό του. Γι’ αυτό και σπεύδει να αποσείσει την ευθύνη για την παραβίαση του Σαββάτου. Αποδεικνύεται πειθήνιο όργανο της θρησκευτικής εξουσίας. Άνθρωπος που δεν κρίνει και δεν αποστομώνει όσους αμφισβητούν τον Ιησού, καθότι ο ίδιος έχει γευτεί το θαύμα, αλλά έτοιμος να συνταχθεί μαζί τους, για να μην χάσει την εύνοιά τους. Έτσι φαίνεται ότι η παραλυσία του σώματος ήταν το σωματικό σύμπτωμα της παραλυσίας της ψυχής, της καρδιάς. Της ανικανότητας να αγαπήσει, να εκτιμήσει, να μοιραστεί, να δοξάσει, να χαρεί αληθινά και να μοιραστεί την χαρά του. Να αναλάβει την ευθύνη να χτίσει καινούργια ζωή αγαπώντας. Και να ξεκινήσει αυτή την πορεία αποδεικνύοντας ότι πρωτίστως αγαπά Αυτόν που τον έκανε καλά.
Η Ανάσταση και η Αγιότητα που πηγάζουν από την σχέση με τον Χριστό είναι τα μεγαλύτερα θαύματα που βιώνουμε στην ζωή μας. Προϋποθέσεις για να τα οικειωθούμε είναι η πίστη και η αγάπη προς τον Χριστό, αλλά και η ευγνωμονούσα καρδιά. Αυτή που είναι έτοιμη να κινηθεί σε μία νέα πορεία. Αγωνιζόμενη εναντίον της ιδιοτροπίας και της μιζέριας να τα περιμένει όλα έτοιμα από τους άλλους, ακόμη και να την αγαπήσουν. Έχοντας ελπίδα στον Θεό. Βλέποντας τα λάθη και τις αμαρτίες. Και έτοιμη να καταθέσει την μαρτυρία της αλήθειας σε οποιονδήποτε την αμφισβητεί.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 121

Ποιος μου βεβαιώνει εμένα,
ότι ο Χριστός Αναστήθηκε;
Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούλησή μου.
Πρώτον, η συνείδησή μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.
Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη.
Τρίτον, η βούληση μού λέει: η ανάσταση του Χριστού με έσωσε από τους ταλαντευόμενους δισταγμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό και με θέτει αποφασιστικά στον δρόμο του καλού. Και αυτό μου φωτίζει τον δρόμο και μου δίνει στήριγμα και δύναμη.
Εκτός όμως από τις τρεις φωνές, οι οποίες από μέσα μου βεβαιώνουν εμένα, υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι μάρτυρες που το βεβαιώνουν. Είναι οι ένδοξες μυροφόρες γυναίκες, είναι οι δώδεκα μεγάλοι απόστολοι και πέντε εκατοντάδες άλλων μαρτύρων, που όλοι μετά την ανάστασή Του Τον έβλεπαν και Τον άκουγαν, όχι στον ύπνο τους αλλά στην πραγματικότητα, και όχι μόνο για ένα λεπτό αλλά για σαράντα ολόκληρες ημέρες. Μου το βεβαιώνει εκείνος ο πύρινος Σαύλος ο μεγαλύτερος Εβραίος διώκτης του χριστιανισμού· μου το μαρτυρεί το γεγονός ότι είδε εκείνο το φώς του αναστηθέντα Κυρίου καταμεσής της ημέρας, και ότι άκουσε τη φωνή Του, και ότι υπάκουσε την εντολή Του. Αυτή τη μαρτυρία ο Παύλος δεν ήθελε να την αρνηθεί ούτε μετά από τριάντα χρόνια, ούτε ακόμα και την ώρα που στη Ρώμη του Νέρωνα η μάχαιρα έπεφτε στο κεφάλι του. Μου το βεβαιώνει και ο άγιος Προκόπιος, αρχηγός του Ρωμαϊκού στρατού, που ξεκίνησε να αφανίσει τους χριστιανούς στις χώρες της ανατολής, και στον οποίον εμφανίστηκε ξαφνικά ζωντανός ο Χριστός και τον γύρισε με το μέρος Του. Και αντί να σφάξει ο Προκόπιος τους χριστιανούς, αυτοβούλως παραδόθηκε για να τον σφάξουν στο όνομα του Χριστού. Μου το βεβαιώνουν ακόμα χιλιάδες μαρτύρων του Χριστού στις φυλακές, στους τόπους εκτελέσεων, αιώνες και αιώνες τώρα, από τους μάρτυρες των Ιεροσολύμων μέχρι τους μάρτυρες των Βαλκανίων, έως τις μέρες μας, έως τους νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.
Μου το βεβαιώνουν και όλες οι δίκαιες και αγαθές ψυχές, τις οποίες συχνά συναντώ στη ζωή, και οι οποίες χαίρονται, όταν ακούν ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών. Αυτό ανταποκρίνεται στη συνείδησή τους, δονεί την ψυχή τους και ευφραίνει την καρδιά τους.
Μαρτυρία όμως παίρνω και από τους αμαρτωλούς και τους αντιπάλους του Χριστού. Και μόνο το γεγονός ότι αυτοί, ως αμαρτωλοί και μοχθηροί, απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού, εγώ βεβαιώνομαι για το αντίθετο. Σε κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα της συμπεριφοράς των μαρτύρων, και ως εκ τούτου σταθμίζουν την αξία της μαρτυρίας τους. Όταν νηφάλιοι, καθαροί και άγιοι μάρτυρες ισχυρίζονται πως ξέρουν ότι ο Χριστός ανέστη, λαμβάνω με ευχαρίστηση την μαρτυρία τους ως αληθή. Αλλά όταν οι ακάθαρτοι, άδικοι και ασυνείδητοι απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού, μ’ αυτό ενδυναμώνουν τη μαρτυρία των πρώτων και επιβεβαιώνουν ακόμα περισσότερο την αλήθεια της Ανάστασης του Κυρίου μου, εφόσον αυτοί όσα απορρίπτουν, τα απορρίπτουν από κακεντρέχεια και όχι από γνώση.
Με διαβεβαιώνουν ακόμα αρκετοί λαοί και φυλές, που μόνο η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού τους οδήγησε από την άγρια κατάσταση στη διαφώτιση, από τη δουλεία στην ελευθερία, από το βούρκο του αμοραλισμού και του σκοταδισμού στο φως των τέκνων του Θεού. Μήπως και η ανάσταση του σερβικού λαού δεν μαρτυρεί την Ανάσταση του Χριστού;
Ακόμα και η λέξη «Ανάσταση» εκ νεκρών μου βεβαιώνει το αυτονόητο. Γιατί χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε ούτε καν η λέξη στις ανθρώπινες γλώσσες. Όταν ο Παύλος πρώτη φορά πρόφερε αυτή τη λέξη στην πολιτισμένη Αθήνα, οι Αθηναίοι εξεπλάγησαν και αναστατώθηκαν.
Και έτσι, τέκνα του Θεού, σας χαιρετώ κι εγώ. Αληθώς Ανέστη ο Χριστός.
( Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Εκδ. Εν πλώ, σ. 70-72)
.
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Φυσικά στην Ανάσταση του Χριστού θα είναι αφιερωμένο το φυλλάδιο του Απριλίου. Στο γεγονός που αλλάζει τη ροή της ζωής και της ιστορίας κάθε ανθρώπου που θα θελήσει στην αρχή να το πιστέψει και στη συνέχεια να το βιώσει. Τα επιχειρήματα του συγγραφέα του παραπάνω άρθρου, ο οποίος ήταν επίσκοπος Αχρίδος της Εκκλησίας της Σερβίας, έζησε τη φρίκη του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Νταχάου και εκοιμήθη το 1956 στην Αμερική ως ανεπιθύμητος στην Σερβία, μπορούν να βάλουν σε σκέψη τον καθένα μας. Το μόνο πράγμα για το οποίο θα πρέπει να είμαστε σίγουροι είναι πως το γεγονός της αναστάσεως του Χριστού που αποτελεί το θεμέλιο της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως, δεν κατανοείται λογικά, αλλά γίνεται πιστευτό καρδιακά και πνευματικά.
Γενικά τα θέματα της πίστεως δεν μπορούν να τεκμηριωθούν με τις μεθόδους των θετικών επιστημών, (πείραμα, παρατήρηση κλπ), αλλά βιώνονται με το κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης που καλείται ψυχή. Απλούστατα, τα δώρα της αναστάσεως του Χριστού στους ανθρώπους είναι η δυνατότητα να πολεμούμε και να νικούμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας, να μπορούμε να μετανοούμε για τις αμαρτίες μας και να λαμβάνουμε άφεση από το Θεό, να ετοιμαζόμαστε για την αιωνιότητα και μάλιστα για την μετά του Χριστού αιώνια ζωή. Όλα δηλαδή, έχουν πνευματική διάσταση, που βεβαίως επιδρούν στο σύνολο άνθρωπο. Η πρώτη μας προσπάθεια για να ισχυροποιήσουμε την πίστη μας στην Ανάσταση, είναι να αποδεχθούμε πλήρως, ότι ο Παθών και Ταφείς Χριστός είναι ο ενανθρωπίσας Θεός. Τον Θεό δεν μπορεί να τον κρατήσει μέσα του ένα μνημείο!!!
Οι Ακολουθίες του Νυχθημέρου.
Ο Εσπερινός (ή Λυχνικόν). Τελείται περίπου κατά τη δύση του ηλίου και αποτελεί ευχαριστία για την ημέρα που λήγει και αίτηση της προστασίας του Θεού κατά την επερχόμενη νύχτα. Στον Εσπερινό ψάλλονται πάντοτε ύμνοι αναφερόμενοι στην εορτή ή τον άγιο της επόμενης ημέρας. Είναι λοιπόν ο Εσπερινός η εναρκτήρια ακολουθία κάθε εκκλησιαστικής ημέρας. Η ακολουθία του Εσπερινού στα κύρια σημεία της είναι πάντοτε ίδια, παρουσιάζει όμως κάποιες παραλλαγές. Οι βασικοί τύποι Εσπερινού είναι δύο: α) ο Εσπερινός με Είσοδο που είναι ο Εσπερινός των Κυριακών, των δεσποτικών εορτών και των εορταζομένων αγίων και β) ο Εσπερινός χωρίς είσοδο που είναι ο Εσπερινός των καθημερινών.

Πρόγραμμα εβδομάδος

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
 
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 30 Απριλίου – Δευτέρα 7 Μαΐου 2018

Δευτέρα 30 Απριλίου 2018:
6.30 – 7.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τρίτη 1 Μαΐου 2018 (Προφ. Ιερεμία):
8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία στον Προφήτη Ηλία

Σάββατο 5 Μαΐου 2018:
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κυριακή 6 Μαΐου 2018 (της Σαμαρείτιδος):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Δευτέρα 7 Μαΐου 2018:
6.30 – 7.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
 
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 16 – Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018:
6.30 – 7.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Σάββατο 21 Απριλίου 2018:
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
6.00 μ.μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΕΟΡΤΗΣ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Κυριακή 22 Απριλίου 2018 (των Μυροφόρων):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Γεώργιο.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2018 (Αγίου Γεωργίου):
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 – 7.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

 Από την Κυριακή 22 Απριλίου, ο Όρθρος το πρωί θα ξεκινά στις 7.00 π.μ., ενώ τις καθημερινές στις 7.30 π.μ..

«οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς» (Ιωάν. 20, 24).

«Δεν ήταν μαζί με τους άλλους, όταν ήρθε ο Ιησούς». Δεν έχει σημασία αν ο λόγος της απουσίας του Θωμά είχε να κάνει με κάποια δική του υποχρέωση που δεν τον άφησε να βρίσκεται με τους άλλους μαζί, αν ήταν θλιμμένος από τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου, αν δεν τον ανέπαυε χωρίς την παρουσία του Χριστού η συντροφιά των άλλων μαθητών ή αν η πρόνοια του Θεού ήθελε να δώσει μία επιπλέον απόδειξη της Ανάστασης. Ο Θωμάς απουσίαζε.
Πολλές φορές λοιπόν και εμείς ουκ εσμέν μετά της Εκκλησίας στην πίστη στην Ανάσταση. Παραδομένοι στον ορθολογισμό μας ζητούμε αποδείξεις, οι οποίες είναι αυτονόητο ότι τον ξεπερνούν. Άλλοτε πάλι αισθανόμαστε ότι η Ανάσταση είναι μία γιορτή που πέρασε και ότι μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς την κοινότητα της Εκκλησίας, όπως ο Θωμάς χωρίς τους άλλους μαθητές. Άλλοτε πάλι είναι οι υποχρεώσεις μας τέτοιες και τόσες που δεν περιμένουμε τον Ιησού να έρθει και να μας δώσει την ειρήνη Του. Πορευόμαστε όπως οι δύο μαθητές στους Εμμαούς, χωρίς καιόμενη καρδιά για τον Λυτρωτή μας (Λουκ. 24, 32). Και όταν κάποιοι, όπως οι Άγιοί μας, μας βεβαιώνουν ότι ο Αναστημένος Χριστός είναι παρών, βάζουμε το κριτήριο του δικού μας λογισμού πιο πάνω από την δική τους μαρτυρία. «Ου μη πιστεύσομεν», αναφωνούμε!
Επικαλούμαστε την ελευθερία της σκέψης μας, την οποία βάζουμε πιο πάνω από την αγάπη προς τον Θεό. Το τι θέλουμε να γνωρίζουμε και τι αρνούμαστε να αποδεχθούμε εξαρτάται από το «εγώ» μας. Λησμονούμε ότι πίστη σημαίνει παράδοση του εαυτού μας στον Θεό και την αγάπη Του. Ότι δεν μπορούμε να συν-αναστηθούμε με τον Χριστό αν δεν αφεθούμε στην χάρη και το έλεός Του. Δεν είναι τα σημάδια των ήλων που μας βεβαιώνουν, δεν είναι τα αισθητά μας μάτια. Είναι η καρδιά μας που εμπιστεύεται τον λόγο της κοινότητας, το βίωμα της Εκκλησίας, την βεβαιότητα ότι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε κάθε κήρυγμα και κάθε πίστη είναι πορεία ματαιότητας, απουσία νοήματος (Α’ Κορ. 15, 17). Αυτός ο τρόπος προϋποθέτει καρδιά έτοιμη να αποδεχθεί την εκκλησιαστική διδασκαλία και ζωή συνολικά. Γιατί αλλιώς η Ανάσταση θα παραμείνει ανενέργητη!
Ο Θωμάς είχε την ευλογία της εμφάνισης του Χριστού οκτώ ημέρες μετά την Ανάσταση. Ο Κύριος συγκαταβαίνει στην πρόκληση του μαθητή Του, γιατί δεν ήταν πρόκληση θράσους και αναίδειας, ούτε είχε σκοπό να ζητήσει έναν Θεό θαυματοποιό. Ήταν κίνηση ενός θλιμμένου παιδιού που αισθανόταν ότι είχε χάσει τον πατέρα στον οποίο πίστευε και τον οποίο αγαπούσε και ήθελε να τον ξαναβρεί! Ο Χριστός δεν ικανοποίησε μία άλλη πρόκληση. Εκείνη όσων απαιτούσαν από Αυτόν να κατεβεί από τον Σταυρό για να πιστέψουν. Δεν Τον έβλεπαν ως Πατέρα, αλλά ως θαυματοποιό. Δεν ένιωθαν παιδιά Του, αλλά θρασείς αμφισβητίες της υπόστασης και της αποστολής Του.
Εμείς άραγε, όταν δεν είμαστε μαζί με την Εκκλησία, στην μαρτυρία και την αποδοχή της Ανάστασης, με ποιον τρόπο απευθυνόμαστε στον Χριστό; Ως παιδιά Του ή ως αρνητές της υπόστασής Του; Καλύτερα πάντως είναι να εμπιστευόμαστε. Με τους άλλους μαθητές, με τους αγίους, με τους υπόλοιπους χριστιανούς να κοινωνούμε τον Αναστημένο Χριστό, όχι ως άπιστοι, αλλά ως πιστοί! Για να κρατιέται η χαρά της Ανάστασης αυθεντικά στην καρδιά μας και να μεταμορφώνει την ζωή μας!

τότε εμνήσθησαν

«Ταύτα δε ουκ έγνωσαν οι μαθηταί αυτού το πρώτον, αλλ’ ότε εδοξάσθη ο Ιησούς, τότε εμνήσθησαν ότι ταύτα ην επ’ αυτώ γεγραμμένα, και ταύτα εποίησαν αυτώ » (Ιωάν. 12, 16). «Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές Του. Όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στην θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν».
Ο λαός των Ιεροσολύμων. Μπορεί να πήρε τα βαΐα των φοινίκων για να υποδεχθεί τον ερχόμενο εν ονόματι Κυρίου, να βγήκαν εκτός της πόλης, όμως δεν είχαν αίσθηση ότι ο Χριστός εκπληρώνει όλες τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, την επαγγελία του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους από τον θάνατο.
Όπως οι Φαρισαίοι. Αυτοί που ήθελαν να διατηρήσουν την θρησκευτική τους πρωτοκαθεδρία. Που θεώρησαν τον Θεό επικίνδυνο διότι δεν μπορούσαν να υποταχθούν σε κανέναν. Έπρεπε να βρούνε λόγους να δικαιολογήσουν τον εγωκεντρισμό τους. Την αίσθηση ότι αυτοί είναι οι αυθεντίες όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά και εθνικά και κοινωνικά. Και συνέργησαν στο μένος του διαβόλου κατά του Χριστού με το να γίνουν όργανα του πονηρού. Αυτό που συμβαίνει στον καθέναν μας όταν ελέγχεται η ζωή και τα έργα του από το Πρόσωπο και τον λόγο του Χριστού
Όπως ακόμη και οι μαθητές του Χριστού, οι οποίοι ενώ έβλεπαν τις προφητείες να εκπληρώνονται, ενώ έκαναν θαύματα στο όνομα του Διδασκάλου τους, ενώ ένιωθαν ότι αυτός ήταν ο Υιός του Θεού, εντούτοις δεν είχαν το θάρρος να Τον ακολουθήσουν μέχρι το τέλος. Να δείξουν στους εχθρούς, στους αδιάφορους, στην κοσμική και θρησκευτική εξουσία ότι δεν διασκορπίζονται τα πρόβατα εάν παταχθεί ο ποιμένας, αλλά η αγάπη γίνεται αφοσίωση, συμπαράσταση, συμπόρευση. Να νικήσουν τον πειρασμό που το ήθος του κόσμου και ο πονηρός τους έβαλε: να ζητούν έναν Θεό που θαυματουργικά νικά όσους τους εχθρεύονται. Να ζητούν έναν Θεό που δεν αφήνεται στον θάνατο, στην ταπείνωση, στην ήττα, αλλά γίνεται αυτός ο θριαμβευτής, αυτός που συντρίβει τους αντίθεους. Όταν όλα κρίνονται στο φαίνεσθαι της δύναμης, δεν είναι δυνατόν ο Διδάσκαλος και Θεός τους να μην φαίνεται ο δυνατός πατέρας που σώζει τα παιδιά του, αλλά να νικιέται από την κακία του κόσμου. Όπως πολλοί που νομίζουν ότι πιστεύουν, ζητούν απτά σημεία της εξουσίας του Θεού και δεν εμπιστεύονται στον λόγο και στις φανερώσεις Του στην ιστορία. Θέλουν να δούνε από μόνοι τους και όταν αισθάνονται ότι αυτό δεν συμβαίνει, κάνουν πίσω. Η πίστη όμως στα δύσκολα φαίνεται.
Η Μεγάλη Εβδομάδα στην οποία εισερχόμαστε ας μην περάσει χωρίς την μνήμη των όσων ο Χριστός έκανε για μας. Ας μη μείνουμε στην παραδοσιακότητα των γιορτών, στερούμενοι το πνευματικό τους περιεχόμενο. Εξαρτάται από τον καθέναν μας αν θα δούμε την πορεία του Χριστού ως επιβεβαίωση της επαγγελίας του Θεού για την σωτηρία και του κόσμου και του εαυτού μας, ως ευκαιρία υπέρβασης του ήθους της εξουσίας, του φόβου που οι αντίθεες δυνάμεις προκαλούν, ως αρχή για να αφήσουμε πίσω το θέλημά μας, την αίσθηση ότι τα γνωρίζουμε όλα και να εγκαταλείψουμε την ύπαρξή μας στα σταυρωμένα χέρια του Θεού της αγάπης.