Μέσα στη φτώχια και τον πόνο έζησε και πέθανε ο Λάζαρος. Μεγαλόπρεπα αντιθέτως ο Πλούσιος. Και στην άλλη ζωή, ο πρώτος παρακαλείται, αναπαύεται και δεύτερος βασανίζεται. Ίσως πείτε, «τυχεροί είμαστε γιατί εμείς μάλλον σα το Λάζαρο ζούμε παρά σα τον πλούσιο, άρα θα σωθούμε». Τη διαφορά δεν την κάνει η φτώχια, η αρρώστια και ο πλούτος, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισής τους.
Στη ζωή μας αυτή, μάλλον θλίψη και πόνο θα αντιμετωπίσουμε, γιατί μετά την απομάκρυνσή μας από τον Παράδεισο και την παράδοσή μας στην αμαρτία, δεχόμαστε και τα αποτελέσματά της, την αρρώστια και το θάνατο. Όμως ο Λάζαρος υπέμεινε χωρίς γογγυσμούς, χωρίς διαμαρτυρίες για την αδικία, αυτός να πεθαίνει και οι άλλοι να γλεντούν) και με βεβαιότητα στην αγάπη και στο έλεος του Θεού.
Αντίθετα ο πλούσιος θεωρούσε δική του περιουσία τα πάντα, δεν έδωσε ελεημοσύνη σε κανένα, πίστευε στην προσωπική παντοδυναμία του και είχε ξεχάσει το Θεό.
Λένε πως ο πόνος μαλακώνει τις καρδιές, σε κάνει να σκεφθείς και τους άλλους που υποφέρουν περισσότερο, σου θυμίζει την ματαιότητα του κόσμου μας και σου ανοίγει πόρτες επικοινωνίας με το Θεό με την προσευχή.
Είτε στη μία θέση βρισκόμαστε, είτε στην άλλη, ας έχουμε πάντα στο νού μας τον τελικό προορισμό, την αιωνιότητα κοντά στο Θεό, και τότε θα βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε τη ζωή μας.

Δέομαί σου μή με βασανίσῃς»

«ἰδών δε τόν Ἰησοῦν καί ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καί φωνῇ μεγάλῃ εἶπε∙ τι ἐμοί καί σοί, Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; Δέομαί σου μή με βασανίσῃς».
Ο Κύριος διέταξε το δαιμονικό πνεύμα να βγει από τον άνθρωπο. Και τότε ο δαιμονισμένος παρακαλεί το Χριστό να μην τον βασανίσει.
Το αίτημα του δαιμονισμένου ηχεί παράξενα. Βασανίζει ο Θεός τον άνθρωπο;
Εμείς γνωρίζουμε το Θεό ως το Θεό της αγάπης. Είναι δυνατόν Αυτός που είναι η όντως αγάπη να θέλει ο άνθρωπος να υποφέρει;
Ο ευαγγελικός λόγος βεβαίως αναφέρει ότι δεν ήταν ο δαιμονισμένος που μιλούσε, αλλά το δαιμόνιο.
Ο άνθρωπος μάλιστα που είχε κυριευθεί από τον διάβολο είναι ανώνυμος, ενώ το δαιμόνιο έχει όνομα. Ονομάζεται «λεγεών», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο ερώτημα του Χριστού. Ο διάβολος καταλαμβάνει τον άνθρωπο, τον καθιστά ανώνυμο, τον καθιστά αναξιοπρεπή, επικίνδυνο για τους άλλους, τον απομακρίνει από το κοινωνικό σύνολο, τον αφήνει ανέστιο, τον οδηγεί στο μνήμα, τον νεκρώνει.
Βλέπουμε λοιπόν στο Ευαγγέλιο όχι ο Θεός, αλλά ο διάβολος να βασανίζει τον άνθρωπο. Κι όμως, ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοια σύγχυση, που δεν γνωρίζει ποιος τον ελέγχει, ποιος τον ταλαιπωρεί, αλλά έχει γίνει ένα με τον βασανιστή του.
Πόσες φορές στη ζωή μας αναρωτιόμαστε γιατί ο Θεός να μας βασανίζει. Γιατί ο Θεός να επιτρέπει να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, καθώς οι άνθρωποι μάς περιφρονούν και μας λοιδορούν για τις επιλογές μας ή για τον χαρακτήρα μας, καθώς θεωρούμαστε ανέστιοι σε έναν κόσμο, ο οποίος μας θέλει ταυτισμένους με το πνεύμα και το ήθος του, καθώς ζούμε μοναχικοί επειδή πιστεύουμε στον Κύριο και δεν συσχηματιζόμαστε με το κοσμικό φρόνημα; Γιατί ο Θεός μας βασανίζει αφήνοντάς μας να περνάμε διάφορες δοκιμασίες; Γιατί το να είσαι χριστιανός σήμερα θεωρείται οπισθοδρόμηση και ξεπερασμένη επιλογή, ενώ προστίθεται στη ζωή μας το επιπλέον βάρος να μην έχουμε ούτε την χαρά να περνάμε καλά τόσο εμείς όσο και οι οικείοι μας;
Και δεν βλέπουμε οι άνθρωποι ότι αυτός που μας βασανίζει δεν είναι ο Θεός, αλλά ο διάβολος και το πειρασμικό πνεύμα. Δεν μας παρηγορεί το γεγονός ότι για το Θεό έχουμε όνομα και ότι δεν είμαστε απρόσωποι. Δεν μας παρηγορεί το γεγονός ότι έχουμε σπίτι, που είναι η Εκκλησία. Ότι έχουμε την αξιοπρέπειά μας, που μας δίδεται από την μετάνοια, καθότι αυτή λειτουργεί ως το κάλυμμα των αμαρτιών μας. Ότι μας δίδεται η ευκαιρία να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, να προσφέρουμε σ’ αυτόν τα χαρίσματά μας, το περίσσευμα ή το υστέρημα των δωρεών του Θεού, υλικών και πνευματικών, ότι μπορούμε να καθόμαστε δίπλα στον Κύριο Ιησού τόσο στην θεία λειτουργία, όσο και σε κάθε πτυχή της ζωής της Εκκλησίας, να τρεφόμαστε από Εκείνον ως τον Άρτο της ζωής και να έχει η ζωή μας νόημα.
Βασανιζόμαστε από τον διάβολο οι άνθρωποι σήμερα. Με θέα τον κόσμο, μετρώντας τα πάντα με βάση την λεγεώνα της αμαρτίας, δεν χαιρόμαστε την χαρά της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας και στην ουσία ζηλεύουμε το να ζούμε εν τοις μνήμασι, όπως κάνουν όσοι είναι μακριά από το Θεό. Δεν βασανιζόμαστε από το Θεό. Γιατί ακόμη και τα όσα παραχωρεί ο Θεός να συμβαίνουν στη ζωή μας, είναι προς δόξαν Του, αλλά και για τη σωτηρία μας. Και αναπληρώνει τον κατά άνθρωπο πόνο με την ευλογία της δικής Του παρουσίας, δίδοντάς μας νόημα και χαρά.

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Κυριακή 23 - Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Παναγία.
6.00 μ.μ. Κύκλος Πνευματικής Οικοδομής

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016:
6.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Δημητρίου

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016(Αγίου Δημητρίου)
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016 (Αγίας Σκέπης)
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία – Δοξολογία εθνικής επετείου – Τρισάγιο αγωνιστών.
11.00 π.μ. Εόρτιο αφιέρωμα στην εθνική επέτειο.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016
11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
4.00 μ.μ. – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Λυκείου.

 Εκδρομή στην Πύλη και το Μουζάκι προετοιμάζεται για την Δευτέρα 31 Οκτωβρίου.
 Ξεκίνησε η συγκέντρωση των ειδών που θα προσφερθούν στους φυλακισμένους αδελφούς μας.
Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη μέχρι τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου, για τα δέματα που θα ετοιμαστούν:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. ζευγάρια κάλτσες
5. πακέτα τσιγάρα
3. σαμπουάν
5. σαπούνια
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.

Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε!

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 105

Ο τελευταίος Έλληνας...
Η ανακοίνωση ήταν ξαφνική, αλλά κανείς δεν είχε πια το κουράγιο να αντιδράσει:
«Αφαιρείται η ιθαγένεια από όλους τους Έλληνες, εκτός ενός. Στο εξής, οι κάτοικοι της χώρας που ονομάζεται ακόμα Ελλάδα δε θα έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται Έλληνες. Το όνομα του προσώπου που θα συνεχίσει να είναι Έλληνας δεν θα ανακοινωθεί.».
Βέβαια, κάποιες συζητήσεις έγιναν. Κρυφά, γιατί οι ποινές ήταν εξοντωτικές.
Κάποιοι πρότειναν να υπάρξει αντίδραση όλου του πληθυσμού της χώρας, αλλά ήξεραν πως αυτό ήταν αδύνατο. Οι ρουφιάνοι ήταν πάντα πολλοί.
Κάποιοι άλλοι ένιωσαν ένα βάρος να φεύγει από πάνω τους. Δεν μπορούσαν πια να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες, οπότε η ζωή τους θα ήταν πιο απλή. Χωρίς τις διαρκείς συγκρίσεις με τους ένδοξους προγόνους, χωρίς τους ατελείωτους εθνικούς μύθους.
Γρήγορα οι συζητήσεις μετατοπίστηκαν στο ποιος είναι ο ένας Έλληνας που απέμεινε.
Τα ερωτήματα πολλά:
Ήταν άνδρας ή γυναίκα;
Ήταν νέος ή γέρος;
Ήταν γεννημένος στην Ελλάδα, ήταν ξένοs ή πρόσφυγας;
Γιατί επελέγη αυτός και όχι κάποιος άλλος; Αυτό το ερώτημα βασάνισε πολύ τους πρώην Έλληνες.
Ποιος τον επέλεξε;
Τι μέσο είχε για να τον επιλέξουν; Κι αυτό το ερώτημα τους βασάνισε πολύ.
Το πρόσωπο που επελέγη ως ο τελευταίος Έλληνας γνώριζε πως είχε αυτό το προνόμιο;
Καθώς δεν υπήρχε κάποια απάντηση στα ερωτήματά τους -και οι θεωρίες συνωμοσίας τους είχαν πια κουράσει-, σταμάτησαν να ασχολούνται και με αυτά τα ερωτήματα.
Το πήραν απόφαση πως έχει μείνει ένας τελευταίος Έλληνας, ο οποίος ζει ανάμεσά τους.
Και συνέχισαν τη ζωή τους.
Αλλά κάτι είχε αλλάξει.
Μη γνωρίζοντας ποιος είναι ο τελευταίος Έλληνας, άρχισαν να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον με σεβασμό, σαν να είναι ο καθένας από αυτούς ο τελευταίος Έλληνας.
Κανείς δεν ήθελε να κάνει κακό στον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει άσχημα στον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί τον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να εξαπατήσει τον τελευταίο Έλληνα.
Οι δάσκαλοι αντιμετώπιζαν τον κάθε μαθητή σαν να ήταν ο τελευταίος Έλληνας.
Οι μαθητές αντιμετώπιζαν τον κάθε δάσκαλο σαν να ήταν ο τελευταίος Έλληνας.
Οι γονείς τα παιδιά, οι άνδρες τις γυναίκες, οι ντόπιοι τους αλλοδαπούς, όλοι όλους.
Το ίδιο συνέβαινε με τους γιατρούς και τους ασθενείς. Κανένας γιατρός δεν ήθελε να είναι αυτός που θα «έχανε» μέσα από τα χέρια του τον τελευταίο Έλληνα.
Κανένας δικαστής δεν ήθελε να αδικήσει τον τελευταίο Έλληνα.
Η αλληλεγγύη, η ευγένεια, η ευθύνη και η εντιμότητα απλώθηκαν σε όλη τη χώρα.
Η αξιοπρέπεια, η ισότητα και η δικαιοσύνη κυριάρχησαν παντού, χωρίς να ακουστεί ούτε ένα σύνθημα, χωρίς να υπάρξει ούτε μια βίαιη σύγκρουση.
Δεν υπήρχε ούτε μια λακκούβα στους δρόμους ούτε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο, από φόβο μήπως πάθει ατύχημα ο τελευταίος Έλληνας.
Στη προσπάθειά τους να σώσουν τον τελευταίο Έλληνα, ο ένας βοηθούσε τον άλλο και η χώρα έγινε υπόδειγμα σε όλο τον πλανήτη.
Η ζωή κυλούσε ήρεμα, μέχρι που ένα πρωινό ανακοινώθηκε πως ο τελευταίος Έλληνας δεν ζει πια.
Την αρχική σιωπή διαδέχτηκε ο θρήνος.
Όλοι έκλαιγαν απαρηγόρητοι.
Είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να διασώσουν τον τελευταίο Έλληνα, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Όταν ανακοινώθηκε πως υπάρχει ένα σημείωμα του τελευταίου Έλληνα για αυτούς, όλοι ήταν περίεργοι να μάθουν τα λόγια του.
Το πλήθος συγκεντρώθηκε, οι κάμερες στήθηκαν, για να μεταφέρουν το μήνυμα σε όλη την χώρα.
Ένα παιδί άνοιξε ένα λευκό φάκελο, έβγαλε ένα χαρτί, το κοίταξε, και μετά το γύρισε προς το μέρος τους:
«Τώρα είστε όλοι Έλληνες»!

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα
Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο, θα έλεγα ότι ο καθένας μας μπορεί να καταλογίσει στον εαυτό του τουλάχιστον μία συμπεριφορά, η οποία οδηγεί τελικά στην εξαφάνιση των Ελλήνων! Θα έλεγα μάλιστα, ότι ακριβώς αυτό βιώνουμε ως κρίση τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, το αποτέλεσμα ενός τρόπου ζωής και συμπεριφοράς αντίθετο με το μεγαλείο, τις αρχές, τις αξίες και το ήθος του Ελληνοχριστιανικού πνεύματος που δημιούργησε πολιτισμό στον τόπο τούτο. Όμως η κρίση γίνεται βαθύτερη, αφού το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της χώρας δεν έχει συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο για την εξαφάνιση των Ελλήνων, αλλά θεωρεί ότι ο σπουδαιότερος άνθρωπος είναι αυτός ο ίδιος, άρα για τη σωτηρία του τελευταίου Έλληνα πρέπει να κάνει τα πάντα, για να προστατέψει τα «συμφέροντά του».
Έτσι, αμετανόητοι, συνεχίζουμε τις συμπεριφορές που οι άνθρωποι της ιστορίας άλλαξαν, και δυστυχώς ο κίνδυνος να χαθεί ο Ελληνισμός αυξάνεται…
Αν η αλληλεγγύη, η ευγένεια, η ευθύνη, η εντιμότητα, η ισότητα και η δικαιοσύνη δεν γίνουν βίωμά μας, από τα πιο απλά έως τα πιο πολύπλοκα
ζητήματα της καθημερινότητάς μας, τότε δυστυχώς, η καταστροφή μας είναι αναπόφευκτη!

ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
 Διόρθωσε τον εαυτό σου κι έτσι διορθώνεται ένα μέρος της κοινωνίας! (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σας προσκαλούμε στον αγιασμό και την εορτή έναρξης των Κατηχητικών Συνάξεων της ενορίας μας, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 23 Οκτωβρίου, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Ναού μας.

«ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω»

Η παραβολή του Σπορέως, όπως και άλλες, κλείνει με την προτροπή του Χριστού «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω» (Λουκ. 8,8). Όποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει ας τα ακούει. Και φυσικά δεν εννοεί μόνο τα αισθητά αυτιά για να ακούσουν το λόγο του Θεού, αλλά ζητά το άνοιγμα των πνευματικών αυτιών για να γίνουμε «γη αγαθή». Και για να ανοίξουν αυτά χρειάζεται πρωτίστως να υπάρχει ένα τρίπτυχο, το οποίο προϋποθέτει εργασία πνευματική. Είναι η θέληση, είναι η πίστη και είναι η αγάπη.
Η θέληση συνεπάγεται την δίψα της ύπαρξης για κοινωνία με το Θεό. Χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει λόγος να ανοίξουν τα πνευματικά μας ώτα. Το πολύ να φτάσουν μέχρι την κατάκτηση της γνώσης του αισθητού κόσμου ή της φιλοσοφίας ή της επιστήμης. Όμως η θέληση που ανοίγει τις πνευματικές αισθήσεις είναι αυτή που έχει να κάνει με την διάθεσή μας να αποδεχτούμε ότι υπάρχει μία άλλη γνώση, η Θεογνωσία, την οποία δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε αν δεν ανοιχτούμε στα νοητά. Στην ουσία πρόκειται για την διάθεσή μας να ενεργοποιήσουμε ό,τι μας έχει δοθεί ως δυνατότητα από το Θεό και υπάρχει ως σπόρος στη συνείδησή μας, για να αναζητήσουμε και να γνωρίσουμε σε βάθος, να βιώσουμε την Αλήθεια.
Η πίστη μας βοηθά να εμπιστευθούμε τον Λόγο του Θεού και να τον αφήσουμε να καρποφορήσει στις καρδιές μας. Να νικήσουμε τον πειρασμό των αισθήσεων που μας υπόσχεται ικανοποίηση των επιθυμιών. Να αντισταθούμε στο διάβολο και στην πολεμική του που σκοπό της έχει να χωρίζει τα πάντα από τον Θεό. Η πίστη μας κάνει να μην λυγίζουμε από την παχύτητα στην οποία οι μέριμνες και οι δυνατότητες της ζωής μας κρατούν. Μας υπενθυμίζει την εμπιστοσύνη που καλούμαστε να έχουμε στην κοινωνία με τον Θεό, ακόμη κι αν αυτή θέλει χρόνο και την δική Του χάρη για να γίνει φανερή εντός μας. Βάζουμε την διάθεση και τον αγώνα και ο γεωργός Θεός εν Χριστώ Ιησού μιλά στην καρδιά μας και την καλλιεργεί δια της πίστεως.
Τέλος, η αγάπη αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο συνεχώς ανανεώνουμε την επιθυμία μας για κοινωνία με τον Θεό και με το νοητό και την ίδια στιγμή ανοιγόμαστε στο συνάνθρωπό μας και τον κόσμο, γιατί δεν κληθήκαμε στην Βασιλεία του Θεού για να είμαστε μόνοι μας. Η αγάπη μας κάνει να θέλουμε να υπερβούμε τα πάθη μας, διότι γνωρίζουμε ότι όταν αυτά κυριαρχούν, η ύπαρξή μας δεν μπορεί να στραφεί προς τον ουρανό, αλλά τραβιέται στο μαρτύριο μιας ζωής που μας ταλαιπωρεί με μίσος, εκδίκηση, λογισμούς εναντίον των άλλων.
Αν ο πολιτισμός μας γεννά συνεχώς ευκαιρίες και μέσα για να κρατηθούν οι αισθήσεις μας στην παχύτητά τους, κυρίως δια των εικόνων και της τεχνολογίας, η Εκκλησία μας προβάλει την άσκηση, την ησυχία, την προσευχή, την μελέτη του λόγου του Θεού. Ο πρώτος προσπαθεί να μας κρατήσει στο «νυν», η δεύτερη μας ετοιμάζει για το «αεί». Γι’ αυτό μας καλεί να είμαστε σε εγρήγορση και αγώνα: «ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω».