Για να δούμε τι μπορεί να γίνει πρέπει να ελέγξουμε τί φταίει και φτάσαμε εδώ. Δυστυχώς μία είναι η απάντηση: ΑΜΑΡΤΗΣΑΜΕ και ΑΜΑΡΤΑΝΟΥΜΕ. Αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε στους ανθρώπους:
- Θελήσαμε να δείξουμε την …. πυγμή μας και την «πνευματική μας εξουσία» υποχρεώνοντας τους ανθρώπους να βαπτίζουν τα παιδιά τους όπου εμείς θέλουμε.
- Γίναμε φιλάργυροι και θεωρούμε δικαίωμά μας να παίρνουμε χρήματα –ποσοστά- από τα χρήματα που αφήνουν οι άνθρωποι για τα μυστήρια στην Εκκλησία, ενώ είχαμε μισθό από το κράτος ίσο με όλους τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους.
- Γίναμε πλεονέκτες και απαιτούμε συγκεκριμένο ποσό για τα μυστήρια, (τουλάχιστον για τα εκτός Μητροπόλεως), γιατί μας φαίνονταν λίγα τα όσα μας έδιναν.
- Γίναμε κόλακες της πολιτικής εξουσίας, δειλιάζοντας να πούμε αλήθειες που θα έπρεπε να τους θυμίζουμε.
- Συμφεροντολογικά κινούμενοι, λέμε στην εκκλησιαστική εξουσία αυτά που θέλει να ακούσει, εξαπατώντας τη συνείδησή μας με ψεύτικες δικαιολογίες και εξαπατούμε την εξουσία με φθηνά τερτίπια.
- Αδικήσαμε και κλέψαμε τον φτωχό αδελφό μας, τον άνεργο, τον ανασφάλιστο, τον γέροντα που αντί για σύνταξη παίρνει επίδομα, μπροστά από τους οποίους περνάει η δίσκος κάθε Κυριακή και τους πήραμε το υστέρημα για να κάνουμε εμείς ιδιωτική ασφάλεια, γιατί η δημόσια δεν μας αρκεί.
- Γίναμε εγωιστές και δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς μας για την σκληρότητα και την αδικία στις «στερήσεις μισθών» για τις λαθροβαπτίσεις.
- Γίναμε αδελφοκτόνοι και φτάσαμε σε σημείο να καρφώνουμε ο ένας τον άλλον για τις «παράνομες» βαπτίσεις ή γαμοβαπτίσεις, επιθυμώντας την τιμωρία του παραβάτη.
Αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε στο Θεό, για όλα τα παραπάνω γιατί εμπορευματοποιούμε τη Χάρη της ιεροσύνης. Αμαρτάνει ο καθένας μας με τις αδυναμίες και τα πάθη του και ίσως δεν μετανοεί. Ίσως αμαρτάνουμε και με αμαρτίες που δεν μπορεί να τις σηκώσει η ιεροσύνη και εμείς επιμένουμε βιάζοντάς την.
Μήπως να ζητήσουμε για όλα αυτά συγγνώμη, πρώτα από το Θεό και μετά από τους ανθρώπους;
Γιατί έτσι αμετανόητα θα συμπεριφερθούν και οι Ανώτεροί μας κληρικοί, παρασυρόμενοι από τις ίδιες αμαρτίες και θα αδικήσουν εμάς.
- Η «πυγμή» και η επισκοπική δύναμη θα εδραιωθεί όχι μόνο με την πνευματική υπακοή, αλλά με την οικονομική υποταγή του κλήρου.
- Η φιλαργυρία θα πείσει κάποιους ότι είναι καλύτερο τα χρήματα της «μισθοδοσίας του κλήρου» να τα διαχειρίζεται η εκκλησία.
- Η πλεονεξία θα κινήσει τα χέρια άλλων προς τη συμφωνία με την κυβέρνηση για να εισπράξει περισσότερα από την ανεκμετάλλευτη εκκλησιαστική περιουσία.
- Η κολακεία προς την πολιτική εξουσία, παρούσα και επερχόμενη, και οι όποιες συμφωνίες για την αρχιεπισκοπική διαδοχή θα αποκρύψει αλήθειες.
- Ο «σεβασμός» προς τον πρώτο της εκκλησιαστικής εξουσίας και η ανάγκη «ενότητας», που θα προωθήσει τον δικό μας εκλεκτό, θα «κάμψει συνειδήσεις».
- Η δόξα και η ομορφιά των πυροτεχνημάτων κρατά για λίγο, αλλά στη μνήμη μένει για πάντα. Άλλωστε, και η αρνητική διαφήμιση, είναι διαφήμιση.
- Η αδικία του φτωχού παπά θα καταπραϋνθεί με ένα επίδομα.
Το θαύμα της μετάνοιάς μας θα γίνει, αλλά με κάποια καθυστέρηση. Το θαύμα της προστασίας των λειτουργών Του, ο Θεός θα το κάνει. Όχι με τον οφθαλμοφανή τρόπο, αλλά τον δικό Του, που θα είναι και η Δόξα Του.
