«Τις άρα δύναται σώσαι ημάς;»

 

Το σπουδαιότερο ερώτημα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι αν υπάρχει σωτηρία από τον θάνατο και το κακό, αν υπάρχει αιώνια ζωή. Ο θάνατος είναι ο φαινομενικά ακατάλυτος εχθρός μας. Μας προκαλεί βαθύ άγχος, διότι φοβόμαστε την ανυπαρξία, η οποία φαίνεται ότι τον συνοδεύει. Κανείς δεν έχει επιστρέψει στη ζωή, όπως τουλάχιστο την βλέπουμε, για να μας βεβαιώσει ότι υπάρχει με τον τρόπο των αισθήσεων.  Έτσι, ιδίως η θρησκεία, προσπαθεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο για την απώλεια της ζωής, και να υποσχεθεί και να οδηγήσει στη συνέχειά της που είναι η υπέρβαση του χρόνου και η αιωνιότητα.

    Σήμερα, όμως, το ερώτημα της σωτηρίας έχει πάψει να είναι αυτονόητο. Ο άνθρωπος, παραδομένος στον υλισμό, έχει υποκύψει σε ένα πνεύμα μηδενισμού που ο ορθολογιστικός πολιτισμός μας έχει επιφέρει. Δεν πιστεύουμε οι περισσότεροι ότι υπάρχει σωτηρία, ότι υπάρχει μεταθανάτια ζωή. Αντίθετα, έχουμε θεοποιήσει τον χρόνο και ιδιαίτερα το παρόν. Το «εδώ και τώρα». Η ζωή περικλείεται στις χρονικές διαστάσεις. Η θρησκεία θεωρείται στοιχείο του χτες. Ακόμη και η αγιότητα, η απτή δηλαδή απόδειξη ότι υπάρχει αιωνιότητα, χλευάζεται. Ακόμη κι αν μας βεβαιώνουν άνθρωποι ότι έζησαν σημεία, τα οποία ξεπερνούν τον ορθολογισμό, δεν θέλουμε οι πολλοί να τους πιστέψουμε. Αλλά και όσοι πιστεύουν, μάλλον από συνήθεια ακολουθούν οι περισσότεροι την θρησκευτική ζωή. Από παράδοση. Το ερώτημα της σωτηρίας τους απασχολεί όταν διαπιστώνουν ότι ο χρόνος και οι δυνάμεις τους εγκαταλείπουν ή όταν βιώνουν τον θάνατο στα πρόσωπα των οικείων. Κι εκεί όμως η πίστη δεν είναι πάντοτε θερμή. Μάλλον λειτουργεί παρηγορητικά.  Το παν είναι η εδώ και τώρα ζωή. Για τα υπόλοιπα απομένει μία αδιόρατη ελπίδα.

     Κάποτε ένας πλούσιος νεαρός ρώτησε τον Χριστό: « τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ.  19, 16). Ο άνθρωπος αυτός είχε έντονη μέσα του την υπαρξιακή αγωνία της σωτηρίας. Ήταν πιστός στον Θεό και στην πατροπαράδοτη θρησκεία και τηρούσε όλες τις κύριες εντολές του μωσαϊκού νόμου. Δεν είχε φονεύσει, δεν μοίχευε, δεν έκλεβε, δεν ψευδομαρτυρούσε, τιμούσε τον πατέρα και την μητέρα του και αγαπούσε τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Αξιοποιούσε τον χρόνο που του δόθηκε για να είναι εντάξει με τις θρησκευτικές επιταγές. Όμως το υπαρξιακό άγχος παρέμενε έντονο στην ψυχή του. Μήπως του έλειπε κάτι άλλο για να σωθεί; Ένιωθε ότι η θρησκευτικότητα δεν ήταν αρκετή. Και όντως ο Χριστός του προτείνει να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να μοιράσει τα χρήματα στους φτωχούς, να αποκτήσει θησαυρό στον ουρανό και να Τον ακολουθήσει. Κι εκείνος, λυπημένος, διότι η ελπίδα του ήταν στα αγαθά του, θα φύγει, προτιμώντας αντί για την αντιμετώπιση και υπέρβαση του υπαρξιακού του άγχους, να παραμείνει στην βεβαιότητα των υλικών πραγμάτων. Αντί για την αιωνιότητα, να κρατήσει το «εδώ και τώρα». Κι έτσι το ερώτημα γι’  αυτόν θα παραμείνει αναπάντητο.

      Η απάντηση της χριστιανικής μας πίστης είναι ξεκάθαρη. Για να περάσουμε στην αιωνιότητα, για να υπερβούμε το υπαρξιακό άγχος, χρειάζεται να πάψουμε να εμπιστευόμαστε το «εδώ και τώρα». Να βλέπουμε τη ζωή στην αιώνια προοπτική της. Να εμπιστευόμαστε τον ουρανό, δηλαδή με την πίστη στον Θεό να επιλέξουμε να ακολουθήσουμε τον Υιό Του, τον Κύριό μας, έχοντας σχέση μ’  Αυτόν. Να Τον ακολουθήσουμε στην οδό της αγάπης. Της ταπείνωσης. Της συγχώρεσης. Του φωτός και της θυσίας. Και αυτή η οδός δεν είναι ηθικολογική. Είναι οδός αφιέρωσης και υπέρβασης κάθε φόβου και κάθε υλικού στηρίγματος. Είναι οδός βαθιάς πίστης και εμπιστοσύνης στον ουρανό. Και εκεί που κάποτε αυτή η οδός φαίνεται αδύνατον να κατασταθεί οικεία σε μας, καθώς το «εδώ και τώρα»  κυριαρχεί, η πίστη μας δείχνει ότι για τον Θεό είναι όλα δυνατά.

            Ακόμη και όταν ο σύγχρονος άνθρωπος διαπιστώσει ότι ο πολιτισμός, τα αγαθά, οι απολαύσεις δεν είναι ικανά να θεραπεύσουν το υπαρξιακό άγχος, καταφεύγει σε ειδικούς επιστήμονες της ψυχικής υγείας για να τον βοηθήσουν ώστε να νικήσει τον εαυτό του. Δεν μπορούν όμως να μας δώσουν την μία και αυθεντική απάντηση στο ερώτημα της σωτηρίας και της αιωνιότητας γιατί η επιστήμη δεν επαρκεί. Δύναται να σωθεί αυτός που εμπιστεύεται τα πάντα στον Χριστό, αυτός που ακολουθεί την οδό του ουρανού. Κάθε ανθρώπινο παρηγορεί ή και εξαπατά. Ακόμη και η θρησκευτικότητα είναι χρήσιμη, αλλά δεν σώζει, γιατί μεταθέτει το ερώτημα όχι στο «Ποιος;» αλλά στο «Πώς;». Η Εκκλησία μας δείχνει το «Ποιος;». Οι απόστολοι ρωτούν το Χριστό «ποιος μπορεί να σωθεί», αλλά ο Χριστός απαντά «Ποιος είναι αυτός που σώζει, τα αδύνατα παρ΄ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ». Αυτός είναι που καθιστά δυνατή την σωτηρία και υπαρκτή την αιωνιότητα. Με πρότυπα τους Αγίους που Τον έζησαν και Τον ζούνε, μπορούμε κι εμείς τελικά να Τον ακολουθήσουμε, βάζοντας τα τερπνά του κόσμου στην πραγματική τους διάσταση!

       Ας ξαναφέρουμε στο προσκήνιο το ερώτημα της σωτηρίας. Και ας αναδιατυπώσουμε το  «τις άρα δύναται σωθήναι;» (Ματθ.  19,25) των μαθητών, αντικαθιστώντας το με το «Τις άρα δύναται σώσαι ημάς;» και ας εμπιστευθούμε τον Χριστό!  

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ

Κυριακή 23 Αυγούστου -  Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020

 

Κυριακή 23 Αυγούστου 2020:

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020 (Αγίου Φανουρίου):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 

Σάββατο 29 Αυγούστου 2020 (Αποτομή κεφαλής Προδρόμου):

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Κυριακή 30 Αυγούστου 2020 (Αγίου Αλεξάνδρου):

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 

Δευτέρα 31 Αυγούστου προς 1 Σεπτεμβρίου 2020 (Αρχή Ινδίκτου):

9.30 μ.μ. – 00.30 π.μ. Εσπερινός, Όρθρος και Θεία Λειτουργία στον Προφήτη Ηλία.

 

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2020:

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020:

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Η μακροθυμία του Θεού θα κριθεί από τη δική μας μακροθυμία.

 

Οι άνθρωποι θέλουμε να δεχόμαστε την εκτίμηση από τους άλλους. Συνδέουμε την αξία μας με τη γνώμη τους. Αν οι άλλοι πιστεύουν σε μας και μας το δείχνουν, τότε κι εμείς είμαστε καλά. Όταν εκείνοι δεν μας δείχνουν την προσοχή που θα θέλαμε ή όταν διαπιστώνουμε ότι η εξωτερική μας εμφάνιση δεν τους προσελκύει, αισθανόμαστε απογοήτευση. Τότε κάνουμε ακόμη και αταίριαστα πράγματα, προκειμένου να υπερβούμε αυτό το έλλειμμα, προκαλούμε ή μελαγχολούμε για να μας δούνε και να μας συμπαθήσουν.

Αυτοεκτίμηση έχει αυτός που έχει αυτογνωσία. Που γνωρίζει τα όριά του. Που αγαπά και δίνει. Που έχει επίγνωση του ποιος είναι, αλλά και ποια είναι τα χαρίσματά του και την ίδια στιγμή που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ευχαριστήσει τους άλλους, ίσως και ποτέ. Αυτοεκτίμηση όμως, για την χριστιανική παράδοση, έχει ο καθένας που πιστεύει ότι  η αξία του είναι τόσο μοναδική και ανυπολόγιστη, ώστε  ο Θεός να γίνει άνθρωπος, να πεθάνει και να αναστηθεί γι’  αυτόν, χωρίς να υπολογίσει την ανταπόκρισή του. Αν ο Θεός ενηνθρώπησε, σταυρώθηκε, πέθανε, αναστήθηκε για μένα, χωρίς να περιμένει τίποτε από μένα, από τη στιγμή που η σχέση μας στηρίζεται στην απόλυτη ελευθερία, πώς είναι δυνατόν να μην αξίζω; 

           Η σχέση μας με τον Θεό, αλλά και με τους άλλους αποκαλύπτει κυρίως αυτό που ονομάζουμε στην εκκλησιαστική γλώσσα «τάλαντα». Ο καθένας από εμάς είναι «μυρίων ταλάντων οφειλέτης» (Ματθ.  18, 24) έναντι του Θεού. Κάθε τι που έχουμε και όχι μόνο υλικό, αλλά και ως στοιχείο του χαρακτήρα μας, αποτελεί δωρεά του Θεού, ώστε να μπορούμε να σπουδάζουμε στη ζωή την αγάπη. Να εργαστούμε και να το πολλαπλασιάσουμε. Να το προσφέρουμε στον πλησίον και την ίδια στιγμή να δοξάσουμε ευχαριστιακά τον Θεό για το ότι μας το έδωσε. Και γι’  αυτό το τάλαντό μας είναι ένας επιπλέον λόγος αυτοεκτίμησης. Πάλι μας αγαπά ο Θεός τόσο, ώστε να μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε στοιχεία με βάση τα οποία θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε.

Κάθε στιγμή της ζωής μας όμως χρειάζεται να έχουμε κατά νουν ότι θα λογοδοτήσουμε για ό,τι μας δόθηκε και το αφήσαμε αναξιοποίητο. Για ό,τι κληθήκαμε, επειδή ο δρόμος της ζωής μας είναι η αγάπη, να το προσφέρουμε ακριβώς για να φανεί η αγάπη,  κι εμείς αδιαφορήσαμε. Είπαμε ότι έχουμε χρόνο ή το σπαταλήσαμε με γνώμονα τον εαυτό μας και την ατομική μας απόλαυση. Αν θέλουμε βεβαίως να είμαστε ειλικρινείς, μάλλον ουδείς εξ ημών  θα μπορούσε να βρει δικαίωση ενώπιον του Θεού. Διότι η οφειλή μας ήταν και θα είναι αναρίθμητη, καθώς ουδέποτε μπορούμε να ανταποδώσουμε στον Θεό ό,τι μας προσέφερε, όσο κι αν στη θρησκευτική ζωή φαντασιωνόμαστε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Υπάρχει και η μετάνοια για ό,τι δεν μπορέσαμε. Και η μετάνοια προϋποθέτει ταπείνωση.  Επίγνωση του χρέους μας και έκκληση στην μακροθυμία του Θεού. Όμως συχνά ο εγωισμός μας και η αίσθηση ότι εμείς είμαστε οι κριτές του εαυτού μας και του κόσμου, δεν μας επιτρέπουν να μετανοήσουμε για ό,τι δεν μπορέσαμε. Εμμένουμε στην αίσθηση ότι δεν χρωστούμε σε κανέναν ή, ακόμη χειρότερα, έχουμε δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τα τάλαντά μας, διότι δεν είμαστε διαχειριστές τους, αλλά μας ανήκουν.

            Ο Θεός αγαπά απροϋπόθετα. Και η μακροθυμία Του είναι δεδομένη. Έτσι είναι πρόθυμος να μας δώσει δεύτερες ευκαιρίες. Να μας ανεχτεί και τελικά να μας συγχωρήσει. Εκεί όμως έρχεται το δεύτερο κλειδί για να κατανοήσουμε ότι η ευθύνη μας κρίνεται από την δύναμη της αγάπης. Διότι οι άνθρωποι αλληλο-οφείλουμε στους συνανθρώπους μας. Όπως τα αναξιοποίητα χαρίσματά μας δημιουργούν βάρη ενώπιον του Θεού, έτσι και έναντι των ανθρώπων. Άλλοτε οφείλουμε, άλλοτε μας οφείλουν. Η μακροθυμία του Θεού όμως θα κριθεί από τη δική μας μακροθυμία. Από τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε το χρέος των άλλων έναντί μας. Θα είμαστε συγχωρητικοί και αγαπητικοί ή θα είμαστε απαιτητικοί, δίκαιοι, αχάριστοι και αγνώμονες έναντι του Θεού που μακροθυμεί για να μακροθυμήσουμε κι εμείς έναντι της εικόνας Του που είναι ο συνάνθρωπος; Κι ενώ έναντι του Θεού ζητούμε αγάπη, έναντι των άλλων ζητούμε δικαιοσύνη. Απέναντι στον Ισχυρό παρακαλούμε. Απέναντι στον αδύναμο απαιτούμε και συντρίβουμε. Μόνο που αν επιλέξουμε αυτήν την οδό, τότε οδηγούμε και τον Θεό σ’ αυτήν την επιλογή. Της δικαιοσύνης. Θα μας αφαιρεθούν λοιπόν τα τάλαντα και θα μας απαιτηθεί να πληρώσουμε τα χρέη μας. Και τότε τίποτε δεν θα μπορεί να μας σώσει. Δηλαδή, με τον τρόπο που εμείς κρίνουμε τους άλλους θα κριθούμε και με τον τρόπο που εμείς μετράμε τους άλλους θα μετρηθούμε. Άρα καταλαβαίνουμε ότι εμείς κρατάμε στο χέρι μας την κρίση μας; 

 

  

Η Πίστη

 

 

“Ἀναστρεφομένων δέ αὐτῶν εἰς τήν Γαλιλαίαν εἲπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς: μέλλει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί τῆ τρίτῃ ἡμέρα ἐγερθήσεται” (Ματθ. 17, 22-23)

“Ενώ οι μαθητές περιέρχονταν την Γαλιλαία, τους είπε ο Ιησούς: ο Υιός του Ανθρώπου πρόκειται να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων. Θα Τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί”.

Δυσκολευόμαστε οι άνθρωποι να αποδεχτούμε τις εναλλαγές της ζωής. Αναζητούμε το “γιατί;” τις χαρές τις διαδέχονται οι λύπες ή οι χαρές είναι συνδεδεμένες με κόπο, όπως για παράδειγμα το μεγάλωμα των παιδιών. Θα προτιμούσαμε να ζούμε σε μία διαρκή ευχαρίστηση, να ικανοποιούνται όλες οι επιθυμίες μας. Μόνο που αμέσως διαπιστώνουμε ότι η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τα θέλω μας και έτσι εμφανίζεται το άγχος, οι αγωνίες και οι λύπες.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με κάποια θαύματα του Χριστού. Ο Κύριος, στην θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου, μετά την Μεταμόρφωσή Του, θα δείξει στους μαθητές Του ότι αυτή η εναλλαγή λύπης και χαράς είναι  κάτι δεδομένο. Ο Θεός μέσα στην πορεία της επί γης ζωής μας, θέλει να διαμορφώσουμε ένα κριτήριο, βάσει του οποίου θα μπορούμε να διαχειριστούμε με μέτρο ό,τι συμβαίνει. Κι αυτό είναι η πίστη.  Οι εννέα μαθητές περιμένουν τον Χριστό και τους τρεις, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, να κατέβουν από το όρος της Μεταμορφώσεως. Ένας πατέρας τους φέρνει το σεληνιαζόμενο παιδί του. Γνωρίζει ότι και οι μαθητές κάνουν θαύματα, όταν ο Χριστός τους αποστέλλει. Δεν θέλει να περιμένει τον Κύριο είτε γιατί έχει αδημονία είτε γιατί δεν θέλει να Τον ενοχλήσει, αισθανόμενος την αναξιότητά του. Οι μαθητές, παρά την προσπάθειά τους, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν καλά το παιδί. Οι δυνάμεις που ο Χριστός τους έδωσε δεν φτάνουν να νικήσουν την δύναμη του πειρασμού κι αυτό διότι η πίστη τους δεν είναι αρκετή. Ο Χριστός μας ενισχύει, αλλά δεν μας κάνει παντοδύναμους. Χρειάζεται και η προσθήκη της δικής μας πίστης, για να ενεργοποιηθούν τα πνευματικά χαρίσματα, χρειάζεται η συνέργειά μας. Και ο Χριστός θα θεραπεύσει το παιδί, ενισχύοντας με την παρουσία Του την πίστη του πατέρα του. Αμέσως μετά όμως θα επισημάνει στους μαθητές Του, αφήνοντας στην άκρη την όποια χαρά του θαύματος, όπως και της Μεταμόρφωσης, ότι επίκειται η παράδοσή Του στα χέρια ανθρώπων που θα Τον θανατώσουν. Θα τους επισημάνει όμως ότι την τρίτη ημέρα από τον θάνατό Του θα αναστηθεί. 

Η εναλλαγή λύπης και χαράς, πολλές φορές έχει να κάνει και με το τι επιτρέπει ο Θεός ώστε να μην υπερηφανευόμαστε. Να μην θεωρούμε ότι η ζωή είναι δικό μας κατόρθωμα. Βεβαίως οι άνθρωποι βρίσκουμε απάντηση στην δύναμη και την εξουσία. Προσπαθούμε να ισχυροποιηθούμε, με την γνώση, την επιστήμη, τα όπλα, την κοινωνική ανέλιξη, την δύναμη του λόγου και της πειθούς, τις συμμαχίες, την σωματική άσκηση, ώστε να επιβάλουμε στους άλλους αυτό που πιστεύουμε, για να έχουμε, όπως νομίζουμε, ατέλειωτη χαρά. Αυταπατώμεθα. Δεν είναι μόνο ότι έχουμε αγωνία μήπως βρεθεί ο ισχυρότερος από εμάς. Είναι και το ότι σε ζητήματα που απειλούν την ύπαρξή μας, όπως η αρρώστεια, ο πόνος, ο θάνατος, ή κάποιες επιλογές που σχετίζονται με την ελευθερία, όχι μόνο την δική μας, αλλά και των οικείων μας ή ανθρώπων που δεν υποτάσσονται, η παντοδυναμία μας δεν είναι πραγματικότητα. Και η ταπείνωση που αισθανόμαστε στις λύπες είναι ευκαιρία να ξαναδούμε την ζωή με το μέτρο της πίστης.

Ο λόγος του Χριστού και το παράδειγμά Του είναι συγκλονιστικά. Ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε Υιός του Ανθρώπου. Έγινε ένας από εμάς. Δεν εξαίρεσε τον εαυτό Του από τον κανόνα της χαράς και της λύπης. Μόνο που ο Ίδιος δεν είχε στην ύπαρξή Του τον πειρασμό της υπερηφάνειας. Έγινε υπογραμμός μας, δείχνοντας ότι στην οδό της εναλλαγής δεν υπάρχει εξαίρεση στα ανθρώπινα.  Ο Χριστός εμπιστεύθηκε το θέλημα του Πατρός, ιδίως στην αγωνία στην Γεθσημανή. Αυτός ας είναι και ο δικός μας τρόπος προσέγγισης στις χαρές και τις λύπες. Αν τα πάντα είναι Χριστός, τότε θα γνωρίζουμε ότι η χαρά δεν είναι άμετρη και η λύπη θα συνοδευτεί από την ανάσταση. Αν το θέλημα του Θεού γίνει το δικό μας θέλημα, τότε η ζωή μας θα έχει άλλο νόημα. 

 Αυτή η θέαση δεν είναι μόνο απόφαση καρδιάς. Χρειάζεται και αγώνας πνευματικός, ώστε να νικηθούν οι λογισμοί τόσο της υπερηφάνειας, όσο και της ολιγοπιστίας. Χρειάζεται προσευχή, και την ίδια στιγμή, νηστεία. Η προσευχή γεννά εμπιστοσύνη. Η νηστεία γεννά μέτρο.

Πώς θα γίνω Άγιος;

Η ιστορία είναι η προσωπική ιστορία του πατρός Virgil Georgiou (Βιργιλίου Γκεωργίου), ιερέως Μολδαβικής καταγωγής.

Γράφει στο ημερολόγιό του ότι 15 ετών παραπονέθηκε στον πατέρα του ιερέα γιατί έχει το όνομα Βιργίλιος, χωρίς να υπάρχει προστάτης Άγιός του. Ο πατέρας τού εξήγησε ότι ο Βιργίλιος ήταν σπουδαίος ποιητής, και εάν ήθελε, μπορούσε να γίνει ο ίδιος Άγιος, ώστε οι επόμενες γενιές να έχουν Άγιο Βιργίλιο.

Εκείνος με χαρά πάει στο δωμάτιό του, έχοντας στόχο ζωής την Αγιότητα. Το βράδυ όμως δεν μπορεί να κοιμηθεί από την αγωνία να μάθει πώς γίνεται κάποιος Άγιος. Ξυπνά τον πατέρα του και τον ρωτά. Εκείνος μάλλον βιαστικά του απαντά:

- "Να αγαπάς τους εχθρούς σου".

Φεύγει πάλι για το κρεβάτι του αλλά μετά από λίγο τον επισκέπτεται ο πατέρας του γιατί ακούει αναφιλητά.

- Τί έχεις παιδί μου;

- Πατέρα δεν έχω εχθρό... άρα δεν μπορώ να γίνω Άγιος...

Και ο πατέρας απαντά:

- Είσαι ακόμα μικρός...κάποιος εχθρός θα εμφανιστεί στη ζωή σου...

Τα φέρνει έτσι όντως η ζωή και στα 60 του χρόνια ανακαλύπτει ποιος είναι ο δολοφόνος του πατέρα του. Και τότε το θυμήθηκε... Να η ευκαιρία... Να τον συγχωρέσει για να βαδίσει τα πρώτα σκαλιά της αγιότητας!

Εάν όλα τα παραπάνω μοιάζουν ως παραμύθι, δεν είναι. Μάλλον σαν παραμύθι μοιάζει η δική μας προοπτική να βρούμε τη δύναμη να συγχωρούμε φίλους και εχθρούς...

--------------------------------------------------------------------------------------------

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση:

«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά έζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.

Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα. «Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ΄41 με ΄44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιου μου».  

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

 

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Κυριακή 9 -  Κυριακή 16 Αυγούστου 2020

 

Κυριακή 9 Αυγούστου 2020:

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μεγάλη Παράκληση στην Παναγία

 

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2020:

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μικρή Παράκληση στην Παναγία

 

Τρίτη 11 Αυγούστου 2020:

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μεγάλη Παράκληση στην Παναγία

 

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2020:

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μικρή Παράκληση στην Παναγία

 

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2020:

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μεγάλη Παράκληση στην Παναγία

 

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2020:

7.00 μ.μ. Εσπερινός Κοιμήσεως της Θεοτόκου

 

Σάββατο 15 Αυγούστου 2020 (Κοίμηση της Θεοτόκου):

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Κυριακή 16 Αυγούστου 2020 (Αγίων Αποστόλου & Σταματίου):

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

«Καί ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος»

 

«Καί ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τό πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος»(Ματθ. 14, 32) «Και μόλις ανέβηκαν στο καΐκι κόπασε ο άνεμος».

 

            Οι άνθρωποι βλέπουμε τον χρόνο στην προοπτική της αμεσότητας, του «εδώ και τώρα». Η επιθυμία μας, ο λογισμός μας,  ο στόχος μας πρέπει να εκπληρωθεί άμεσα, για να μην καθυστερήσει η ευχαρίστηση. Ό,τι παρατείνεται, ό,τι δεν εκπληρώνεται σύντομα, ό,τι αντιμετωπίζει εμπόδια μας κάνει ή να φοβόμαστε ή να απογοητευόμαστε. Φοβόμαστε την ήττα, την αδυναμία, την αποτυχία που παίρνουν την μορφή του θανάτου. Απογοητευόμαστε ότι δεν είμαστε ικανοί να οργανωθούμε, να πετύχουμε, να γίνουμε αποδεκτοί, να κάνουμε τις σωστές επιλογές στα πρόσωπα που επιλέγουμε σε κάθε δοκιμασία της ζωής μας.

            Τα αισθήματα αυτά μεταφέρονται και στην σχέση μας με τον Θεό. Έχουμε την πεποίθηση ότι εφόσον πιστεύουμε, εφόσον παλεύουμε για τον Θεό, ότι είμαστε εκλεκτοί, ότι δεν πρέπει να περάσουμε δοκιμασίες ή ότι ο Θεός θα ακούσει τις προσευχές και τα αιτήματά μας εδώ και τώρα. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Θεός έχει τον δικό Του τρόπο με τον οποίο βλέπει τον χρόνο και αυτός ο τρόπος συχνά λειτουργεί στην προοπτική του μυστηρίου, δηλαδή ενός μυστικού τρόπου θέασης και δράσης, δια του οποίου το αποτέλεσμα αποσκοπεί στο πραγματικά καλό μας και όχι στην ευχαρίστηση της στιγμής. Το πραγματικά καλό έχει να κάνει με το μέγεθος της πίστης μας, η οποία στο Ευαγγέλιο περιγράφεται ως «κόκκος σινάπεως». Όπως το ασήμαντο σπυρί του σιναπιού γίνεται ένα δέντρο που κάνει σκιά και τα πουλιά κάθονται πάνω σ ’αυτό, έτσι και η πίστη, που δεν φαίνεται, σε χρόνο πάλι που δεν αναμένεται, γίνεται δέντρο που αγκαλιάζει όλους όσους βρίσκονται γύρω μας και σκιάζει και ξεκουράζει. Η πίστη δεν αποδεικνύεται ούτε αυξάνει με τα λόγια και τις δηλώσεις. Επωάζεται εντός μας μέσα από την σχέση εμπιστοσύνης με τον Θεό, η οποία δεν φανερώνεται άμεσα. Λειτουργεί εν ταις περιστάσεσι και έχει ως σήμα κατατεθέν την προσμονή του Χριστού σε κάθε τρικυμία, σε κάθε σκοτάδι, σε κάθε περικύκλωση από τις ζάλες του βίου.

            Μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων ο Χριστός αφήνει τους μαθητές Του να φύγουν και ο Ίδιος προσεύχεται στο όρος κατ’ ιδίαν. Οι μαθητές περνούν με το πλοίο την θάλασσα της Τιβεριάδος και πέφτουν σε νυχτερινή φουρτούνα. Φόβος και απόγνωση τους συνοδεύουν γιατί η πίστη ήταν στα λόγια. Και όταν βλέπουν τον Χριστό να περπατά στα κύματα περισσότερο φωνάζουν, συνδέοντας την θαλασσοταραχή με το φάντασμα που νομίζουν ότι βλέπουν. Εκείνη την στιγμή ο Χριστός τους καλεί να μην φοβούνται, αλλά να εμπιστευθούν την παρουσία Του και ο Πέτρος αναφωνεί με σκεπτικισμό: «Αν είσαι εσύ, Κύριε, απόδειξέ το κάνοντάς με να έρθω προς Εσένα περπατώντας κι εγώ στα κύματα». «Αν είσαι εσύ, απόδειξέ το με ένα θαύμα που να μη μένει μόνο σε Σένα, αλλά που να συμπεριλαμβάνει κι εμένα».Μόνο που το θαύμα δεν έχει να κάνει με την πίστη που είναι σαν τον κόκκο του σιναπιού, αλλά με την πίστη των ματιών και του νου, την πίστη του ορθολογισμού, την πίστη που ζητά αποδείξεις «εδώ και τώρα». Κι όμως, ο Χριστός τον καλεί, για να διαπιστώσει ο Πέτρος πως αυτό το «εδώ και τώρα» που ζητά απαιτεί απόλυτη εμπιστοσύνη, κλείσιμο των ματιών του σώματος και άνοιγμα των ματιών της καρδιάς. Βουλιάζει, αλλά ο Χριστός τον σώζει. Και τότε ακούμε τον λόγο του ευαγγελιστή ως συμπέρασμα: «μόλις ανέβηκαν στο καΐκι, κόπασε ο άνεμος». Ο Χριστός κρατά από το χέρι τον Πέτρο και του δείχνει την δύναμη της εμπιστοσύνης. Και δεν σταματά τον άνεμο και την θαλασσοταραχή, αλλά αφού ανέβουν και οι δύο στο πλοίο, αφού πειστούν οι άλλοι μαθητές για την δύναμη της πίστης, για τον χρόνο που ο Θεός ορίζει, τότε θα τερματιστεί η δοκιμασία!

Πίστη στον Θεό και εμπιστοσύνη στον δικό του τρόπο θέασης του χρόνου για όλους μας μάς χρειάζονται! Αναζήτηση του Θεανδρικού Προσώπου στην Εκκλησία, που είναι το πλοίο στο οποίο συνταξιδεύουμε με όσους επίσης θέλουν να Τον αναζητούν και να Τον αγαπούν. Άνοιγμα των ματιών της καρδιάς και καλλιέργεια της πίστης που φωλιάζει μέσα μας σαν κόκκος σιναπιού, με έγνοια για τους άλλους! Με αντίσταση στο «εδώ και τώρα» του κόσμου μας, που έχει ταυτίσει την ευτυχία με την ηδονή της στιγμής και όχι με την υπομονή της προσμονής και την βίωση της αγάπης του Θεού.

 

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Κυριακή 2 -  Κυριακή 9 Αυγούστου 2020

 

Κυριακή 2 Αυγούστου 2020:

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μεγάλη Παράκληση στην Παναγία

 

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020:

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μικρή Παράκληση στην Παναγία

 

Τρίτη 4 Αυγούστου 2020:

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μεγάλη Παράκληση στην Παναγία

 

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020:

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία, στον Προφ. Ηλία.

7.00 μ.μ. Εσπερινός Μεταμορφώσεως

 

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020 (Μεταμόρφωση του Χριστού):

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μεγάλη Παράκληση στην Παναγία

 

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020:

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μικρή Παράκληση στην Παναγία

 

Σάββατο 8 Αυγούστου 2020:

6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Κυριακή 9 Αυγούστου 2020:

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

7.00 μ.μ. Εσπερινός και Μεγάλη Παράκληση στην Παναγία

ἠκολούθησαν αὐτῷ πεζῇ

«Καί ἀκούσαντες οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτῷ πεζῇ ἀπό τῶν πόλεων. Καί ἐξελθών ὁ Ἰησοῦς εἶδε πολύν ὄχλον καί ἐσπλαχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς»(Ματθ. 14, 13-14)

«Το πληροφορήθηκε όμως το πλήθος και Τον ακολούθησαν πεζοπορώντας από τις διάφορες πόλεις. Έτσι, όταν βγήκε στην στεριά ο Ιησούς, είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε».

 

            Πλήθος ανθρώπων ακολουθούσαν τον Χριστό. Υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες εγκατέλειπαν τις πόλεις τους και βάδιζαν με τα πόδια αρκετό δρόμο, μη υπολογίζοντας ότι ακούγοντάς Τον η μέρα θα περνούσε, δεν θα είχαν τόπο να ξεκουραστούν, προσφάι να αντέξουν, κουράγιο να επιστρέψουν. Κι όμως, δεν δίσταζαν να κάνουν έξοδο τόσο από τα σπίτια, όσο και από τον εαυτό τους, προκειμένου να Τον ακούσουν, να κοινωνήσουν μαζί Του την ζωή και την αλήθεια. Μας είναι ακατανόητο αυτό για τους καιρούς μας. Ταξιδεύουμε οι άνθρωποι για να δούμε αξιοθέατα, για να συντροφέψουμε την ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζουμε, να κάνουμε κάποιο προσκύνημα, να συμμετάσχουμε σε μια συναυλία μουσικής, αλλά όλα αυτά συνοδεύονται από πακέτα. Εισιτήρια, διατροφή, διαμονή, όλα προγραμματίζονται. Να τα αφήσουμε όλα, για να ακούσουμε Κάποιον που δεν μας υπόσχεται ούτε χρήματα, ούτε δόξα, ούτε καν ένα πιάτο φαγητό φαντάζει αδιανόητο. Κι όμως, έγινε πραγματικότητα.

Γιατί Εκείνος εσπλαχνίσθη! Ήταν και είναι εύσπλαχνος. Ως Θεός από ευσπλαχνία έγινε και άνθρωπος. Ως Θεάνθρωπος έφευγε από τους ανθρώπους και τους έβλεπε να Τον ακολουθούν. Γιάτρευε τους αρρώστους τους, θέλοντας λιγότερη λύπη και περισσότερη χαρά, τόσο για την ψυχή όσο και για το σώμα, καθώς πάντοτε βλέπει τον άνθρωπο ως ενιαία ψυχοσωματική οντότητα.  Και όταν ένιωθε ότι οι ακολουθούντες είχαν ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους και εξαντλούνταν, τους έδινε από το ελάχιστο τροφή! Το ελάχιστο των ανθρώπων το έκανε πολύ! Και χόρταιναν όλοι και περίσσευε!

             Διότι για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και να αφεθούμε στον Χριστό αυτό είναι τελικά η προϋπόθεση: να εκτιμούμε το ελάχιστο! Να προσφέρουμε το ελάχιστο! Να μη μένουμε στα πολλά και επιφανή, τόσο του εαυτού μας, όσο και του κόσμου στον οποίο ζούμε, αλλά να κάνουμε το δικό μας ελάχιστο βήμα: να βγαίνουμε από αυτά που θεωρούμε κεκτημένα. Να βγαίνουμε από την μοναδικότητα του εγώ μας. Να πορευόμαστε «πεζή», δηλαδή χωρίς την ευκολία και την άνεση, την στιγμή της καμπάνας την Κυριακή, στο λιγότερο ευχάριστο φαγητό της νηστείας, στην επώδυνη προσπάθεια να συγχωρέσουμε, αφού ανεχτούμε αρχικά, στην αγάπη που μας κάνει να μοιραζόμαστε από τα λίγα και τα πολλά μας. Να εκτιμούμε το ελάχιστο στους καιρούς μας, τον χρόνο, συνειδητοποιώντας ότι ο χρόνος μας έχει τέλος και ότι χωρίς την όντως Αλήθεια, αυτό το τέλος δεν θα έχει νόημα. Ότι οι σχέσεις μας αλλάζουν όταν στηριχθούν στο ελάχιστον της αγάπης και όχι στο «θέλω» και στο «συμφέρον».  Αν κατανοήσουμε και αποδεχτούμε στο ελάχιστο αυτόν τον δρόμο, μπορούμε να Τον γνωρίσουμε. Γιατί Εκείνος είναι εύσπλαχνος και αποκαλύπτεται όσο εμείς μπορούμε να τον δούμε, όπως οι μαθητές στη Μεταμόρφωση!