Μη μεριμνάς...

«Εἰ δέ τόν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα και αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεός οὓτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;»(Ματθ. 6, 30)
«Αν ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει και αύριο θα το ρίξουν στη φωτιά, δε θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι;»


Μία από τις μεγαλύτερες αγωνίες που έχουμε οι άνθρωποι είναι το να ελέγξουμε την ζωή μας, να κρατάμε τα πάντα στα χέρια μας. Αισθανόμαστε σίγουροι όταν μπορούμε να ρυθμίσουμε τα πάντα εμείς. Όταν δεν έχουμε εμείς τον έλεγχο Φοβόμαστε. Φοβόμαστε για τον χρόνο που έρχεται. Φοβόμαστε για τον κόπο που έχουμε καταβάλει ότι θα πάει χαμένος. Φοβόμαστε τους άλλους, ότι μας επιβουλεύονται και ότι δεν θα καταφέρουμε να κρατήσουμε όσα έχουμε. Φοβόμαστε την αρρώστια, την δοκιμασία, τον θάνατο και πείθουμε τον εαυτό μας ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα, όσα περνούν από το χέρι μας, για να ζήσουμε.
Φοβόμαστε ότι ενώ πιστεύουμε στον Θεό, εντούτοις Εκείνος θα επιτρέψει να δοκιμαστούμε ή ήδη επιτρέπει και η πίστη μας θα είναι μάταιη. Έτσι λοιπόν, οι λογισμοί της αμφιβολίας, της ολιγοπιστίας μας ταλαιπωρούν. Όταν νοούμε την πίστη είτε ως απόφαση του νου είτε ως εκπλήρωση συμφέροντος είτε ως καταφυγή σε μια Ανώτερη δύναμη, ο φόβος παραμένει. Για την Εκκλησία η πίστη είναι καρπός αγάπης προς τον Θεό και «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α ’Ιωάν. 4, 18). Αυτός που παλεύει να αγαπήσει τον Θεό, να αφεθεί δηλαδή στο θέλημα και την πρόνοιά Του, αυτός που βάζει την σχέση με τον Θεό ως προτεραιότητα στην ζωή του, αυτός που βλέπει στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου τον Θεό και βοηθά με τον τρόπο που μπορεί, αυτός που εμπιστεύεται τον Θεό όπως το παιδί τον πατέρα, όχι από συμφέρον αλλά από αγάπη, τότε έχει βρει τον δρόμο να νικήσει την ολιγοπιστία.
Ζούμε σε έναν πολιτισμό δύναμης και εξουσίας. Θέλουμε στις σχέσεις μας να έχουμε δύναμη και να εξουσιάζουμε τα πάντα. Ο λόγος του Χριστού ηχεί παράδοξος, κάποτε μπορεί και να ερμηνευτεί ως μία προτροπή παθητικότητας: «Μη μεριμνάτε»(Ματθ. 6, 25). Δεν λέει όμως «μην προσπαθείτε». Μας προτρέπει να αφήσουμε κατά μέρος την αγωνία. Να κοπιάζουμε, αλλά και να στρέφουμε το βλέμμα μας στον ουρανό. Να αρκούμαστε στα όσα μας δόθηκαν σήμερα. Φτάνουν οι έγνοιες κάθε ημέρας. Γιατί αλλιώς ούτε την ζωή μας μπορούμε να χαρούμε αληθινά, ούτε να αγαπήσουμε και να εμπιστευθούμε, ούτε να πιστέψουμε. Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ας εμπιστευθούμε Αυτόν που μας αγαπά!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 29 Ιουνίου - Κυριακή 5 Ιουλίου 2020

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2020 (Πέτρου & Παύλου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
6.30 μ.μ. Εσπερινός

Τρίτη 30 Ιουνίου 2020 (Αγίων 12 Αποστόλων):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
6.30 μ.μ. Εσπερινός

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2019:
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Αγιασμός Πρωτομηνιάς
7.00 μ.μ. Θερινή σύναξη Κύκλου Συμμελέτης Αγίας Γραφής


Σάββατο 4 Ιουλίου 2020:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
6.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ


Κυριακή 5 Ιουλίου 2019:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Δεύτε οπίσω μου ...

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4, 19). «Ακολουθήστε με και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων».
Είναι ηγετικός ο λόγος αυτός. Ο Χριστός θα μπει μπροστά και ζητά από τους μαθητές, αλλά και από όσους θέλουν να πιστέψουν σ’ Αυτόν, να Τον ακολουθήσουν. Άλλωστε και σε άλλη περίπτωση είπε «όστις θέλει οπίσω μου … ακολουθείτω μοι» σημαίνοντας πως όποιος θέλει να ζήσει με το Θεό ακολουθεί τον Χριστό.
Στην εποχή του Χριστού υπήρχαν αυτοί που έμεναν αδιάφοροι ή και ενάντιοι στο Χριστό, αυτοί που άκουγαν αλλά δεν καταλάβαιναν και αυτοί που άκουσαν και ακολούθησαν. Έτσι και για μας σήμερα. Ανάλογα με το τι αναζητεί ο καθένας μας. Όσοι θέλουν μια ζωή με δικαιώματα και απολαύσεις και αποκλείουν την αιωνιότητα, τότε αρνούνται, αδιαφορούν ή και πολεμούν. Όσοι αρκούνται στα επιφανειακά, στα τυπικά χωρίς συναίσθηση αιωνιότητας αρκούνται στον χριστιανισμό της συνήθειας, στο «όσο μπορούμε». Όσοι όμως διψούν για την όντως ζωή, αυτοί που πιστεύουν ότι έχουμε ψυχή, ότι δεν σταματά η ζωή στην πέτρα του μνήματος, ότι όλα όσα μας ανήκουν στην ουσία δεν μας οδηγούν σε μία μόνιμη χαρά, τότε καταλαβαίνουν ότι ο δρόμος περνά μέσα από την εκπλήρωση της προτροπής του Χριστού «δεύτε οπίσω μου».
Μήπως όμως έτσι χάνεται η ελευθερία μας; Δεν πορευόμαστε σύμφωνα με το θέλημά μας, αλλά οικιοθελώς στηριζόμαστε στην κοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού, βάζουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας, βλέπουμε τη ζωή μας μέσα από το «αγαπάν» και όχι από το «έχειν». Ορίζουμε ως κλειδί της πορείας μας όχι την πρόσκαιρη ηδονή, την αποδοχή από τους άλλους, την εκπλήρωσης των φιλοδοξιών μας, αλλά την ταπεινότητα, την συγχωρητικότητα, το μοίρασμα. Βλέπουμε τους όχι στην προοπτική της εξουσίας, αλλά της προσφοράς και της διακονίας.
Η ελευθερία μας ξαναβρίσκεται στην έξοδο από το «εγώ» μας. Ο ακόλουθος του Χριστού χάνοντας κερδίζει. Διότι όταν παραιτείται από τα ίδια, λαμβάνει ως αντίχαρη την δύναμη του Ευαγγελίου, την χαρά ότι αξίζει να ζει. Όταν είμαστε με τον Θεό είμαστε ελεύθεροι από ό,τι μας υποδουλώνει στην ανάγκη. Πραγματικός σκλάβος είναι ο εμπαθής άνθρωπος. Αυτός ο οποίος, στηριγμένος στα πάθη του για να βρει την ευτυχία, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί χωρίς τα πάθη, χωρίς τον εγωκεντρισμό και συγκρούεται συνεχώς με τους άλλους, που λειτουργούν παραπλήσια.
«Δεύτε οπίσω μου» μας λέει και πάλι ο Χριστός. Οι μαθητές άφησαν τα πάντα στην άκρη και Τον ακολούθησαν. Στο Πρόσωπό Του είδαν ό,τι ποθούσε η ύπαρξή τους. Την αλήθεια και την αγάπη. Κουρασμένοι από τους κάθε λογής σωτήρες, είτε είναι πρόσωπα είτε ιδέες είτε πολιτισμικά ρεύματα, είτε θεάματα, οι άνθρωποι του σήμερα, ας τολμήσουμε να αναζητήσουμε στην ζωή της Εκκλησίας Αυτόν που μας δείχνει την οδό, την αλήθεια, την ζωή. Ό,τι δηλαδή είναι ο Ίδιος!

Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν...

«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν. Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν...ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος»(Ματθ. 10, 34, 37)
«Μη νομίσετε πως ήρθα για να επιβάλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ήρθα για να φέρω τέτοια ομόνοια αλλά διαίρεση. Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή την μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει τον γιο του ή την θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου».

Οι άνθρωποι που ακούμε τον λόγο του Χριστού γνωρίζουμε, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, ότι η εκπλήρωσή του παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες. Είναι σταυρός. Έρχονται ώρες που βλέπουμε τους πειρασμούς μεγάλους, γιατί ζούμε στον κόσμο που έχει άλλο πνεύμα, σαρκικό φρόνιμα.
Γι΄ αυτό κάποιοι αποφασίζουν να αρνηθούν το Θεό και την ύπαρξή Του για να μην στερηθούν την απόλαυση, την ηδονή, τα «δικαιώματά τους», τα συμφέροντά τους.
Ο λόγος του Χριστού όμως δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί. «Δεν ήρθα για να ενώσω αναγκαστικά, για να συμβιβάσω εις βάρος της αλήθειας του προσώπου μου, νοθεύοντάς το, τους ανθρώπους. Ήρθα να διαιρέσω. Οι άνθρωποι καλούνται ή να με ακολουθήσουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή και το να αφήσουν πίσω κάθε δεσμό αυτού του κόσμου, όσο κι αν αυτό πονέσει, κάθε ιδέα, κάθε νοοτροπία, κάθε ήθος το οποίο δεν με έχει ως προτεραιότητα, ή να μην είναι άξιοι για μαθητές μου». Ο λόγος αυτός μας κάνει να βλέπουμε το νόημα του γιατί ζούμε μέσα από άλλες προοπτικές. Ζούμε για να μαθητεύουμε στον Χριστό. Μαθητής σημαίνει ελεύθερος από δεσμά και μέριμνες. Όχι ότι δεν θα έχει κοινωνία με τους ανθρώπους, ότι δεν θα εργαστεί για να επιβιώσει, για να προσφέρει στους οικείους του. Η σχέση με τον Χριστό όμως είναι πιο πάνω από κάθε δεσμό της ζωής. Κι αυτό σημαίνει εργασία με προοπτική του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας.
Ο Χριστός ήρθε να διαιρέσει. Να διαιρέσει τον κάθε άνθρωπο εσωτερικά. Αν πιστεύει ότι η ζωή του έχει αξία μόνη της χωρίς το Θεό, ή αν ο Θεός νοηματοδοτεί την ύπαρξή του. Αν τα πάθη μας θα ορίζουν τη ζωή μας, ή αν θα τα ελέγξουμε με το αυτεξούσιο. Αν θα εξουσιάζουμε και θα συντρίβουμε τους άλλους ή αν θα ζητούμε κι εμείς συγγνώμη κι αν θα συγχωρούμε. Αν θα στηρίζουμε τους άλλους ή αν οι άλλοι θα γίνονται σκαλοπάτι στο οποίο θα πατούμε για να ανεβαίνουμε εμείς. Αν τα αγαθά μας θα είναι αποκλειστικά για μας ή αν θα μοιράζονται και στους άλλους.
Ο Χριστός ήρθε να διαιρέσει. Τους ανθρώπους εξωτερικά. Η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη και οι άνθρωποι ελέγχονται. Έρχεται η ώρα που καλούμαστε να ομολογήσουμε ποιος είναι ο Θεός που πιστεύουμε κι εμείς σκεφτόμαστε πώς θα συμβιβαστούμε ίσως και αμαχητί. Άλλοτε πάλι νομίζουμε ότι πρέπει να επιβάλουμε αυτό που πιστεύουμε και όχι να το δείξουμε αγαπητικά και σταθερά. Η αγάπη συμπορεύεται με την αλήθεια. Δεν φανατίζει, αλλά και δεν αποκρύπτει.
Η Εκκλησία μας, μετά την Πεντηκοστή, εορτάζει την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Οι άγιοι όλοι στην ζωή τους έζησαν ρήξεις και διαιρέσεις. Άλλοι εγκατέλειψαν το σπίτι και τους γονείς, άλλοι εγκατέλειψαν θέσεις και δόξα, άλλοι εγκατέλειψαν τα δικαιώματά τους χάριν της αλήθειας, άλλοι ήταν απλοί και έζησαν φαινομενικά μία συνηθισμένη ζωή, νικώντας όμως το εγώ και τα πάθη τους, όλοι πορεύτηκαν αγαπητικά, αλλά σταθερά, μαρτυρώντας Χριστό! Καρποί του Αγίου Πνεύματος και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας στους αιώνες, δεν φοβήθηκαν, όσα κι αν τους έταξε ο κόσμος και η ζωή! Σε όποιους πολιτισμούς κι αν βρέθηκαν, αποδέχτηκαν την κλήση ο Χριστός να είναι πιο πάνω από κάθε τι. Και Εκείνος τους έδωσε την ανάσταση πριν την Ανάσταση των πάντων! τους τιμούμε και προσδοκούμε κι εμείς να διδαχθούμε και να πορευθούμε με πνεύμα ταπεινώσεως και μαθητείας, εργασίας με τον εαυτό μας και με τον πλησίον και με ετοιμότητα ακόμη και να γίνουμε δυσάρεστοι παραμένοντας αληθινοί! Αυτό το ήθος διασώζεται στην Εκκλησία, ίσως όχι σ’ αυτήν που φαίνεται να κάνει θόρυβο, αλλά σ’ αυτήν που εξακολουθεί να σπέρνει αλήθεια και να δείχνει τον Χριστό πέρα από το εγώ και το έχειν! Ας ακολουθήσουμε!.

Πρόγραμμα εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 8 – Κυριακή 14 Ιουνίου 2020



Δευτέρα 8 Ιουνίου 2020 (Αγίου Πνεύματος):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2020 (Αγ. Λουκά Συμφερουπόλεως):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία, στον Προφήτη Ηλία.

Σάββατο 13 Ιουνίου 2020:
7.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κυριακή 14 Ιουνίου 2020 (Αγ. Πάντων):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

 Την παρούσα εβδομάδα, (8 – 14 Ιουνίου) καταλύει κρέας
ακόμη και Τετάρτη και Παρασκευή.

 Από τη Δευτέρα 15 έως και την Κυριακή 28 Ιουνίου, είναι η
νηστεία των Αγίων Αποστόλων, κατά την οποία τρώμε ψάρι,
εκτός Τετάρτης και Παρασκευής.

"ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος"

«ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» (Ιωάν. 7, 46). «Ποτέ άνθρωπος δεν μίλησε όπως αυτός». Γιατί ο Χριστός δεν ήταν ένας σοφός άνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο πάντοτε αχώριστος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και Εκείνος που απέστειλε το Άγιο Πνεύμα ως Παράκλητο στον κόσμο, για να παρηγορήσει, αλλά και να φωτίσει τους ανθρώπους.
Τί χαρακτηριστικά έχει ο λόγος αυτός;
Οι μαθητές του Χριστού, αυτοί που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα με την μορφή πυρίνων γλωσσών, δεν ήταν μορφωμένοι, δεν ήταν ρήτορες, δεν άγγιζαν τους ανθρώπους επειδή έκαναν επίδειξη δύναμης ή ως θαυματοποιοί. Ο λόγος τους ήταν λόγος αληθινός. Λόγος μετανοίας. Λόγος που δεν κολάκευε, αλλά λύτρωνε. Λόγος που απεδείκνυε ότι εκπορευόταν από ανθρώπους που είχαν σχέση με την παράδοση, αλλά και επίγνωση του νέου που κόμιζαν, δηλαδή την παρουσία του Χριστού. Ήταν όπως ο λόγος του αποστόλου Πέτρου, μετά την Πεντηκοστή, διά του οποίου ο κορυφαίος απόστολος «διεμαρτύρετο και παρεκάλει» (Πράξ. 2, 40), δηλαδή θερμοπαρακαλούσε και παρότρυνε στην σωτηρία, στο ουσιώδες της ζωής. Δεν ήταν λόγος εξουσίας, διχασμού, κακίας, εκδίκησης. Ήταν λόγος παρακλήσεως, συμφιλίωσης με το Θεό, συμπόνιας και συμπαθείας για τον τραυματισμένο από την αμαρτία άνθρωπο. Και γι’ αυτό ο λόγος της πίστης είναι λόγος χαράς και ελπίδας γι’ αυτόν που θέλει να τον αποδεχτεί.
Είναι λόγος που οδηγεί στην Εκκλησία. Μας βγάζει από την ατομικότητα, από την αίσθηση ότι μπορούμε και μόνοι μας και μας οδηγεί στο σώμα του Χριστού. Μας κάνει να νοιαζόμαστε γι’ αυτό το σώμα. Να του προσφέρουμε ό,τι τα χαρίσματά μας μπορούν, αλλά και να προσλάβουμε ό,τι ο άλλοι μπορούν να μας δώσουν.
Ο αγιοπνευματικός λόγος γεννά αγίους. Εδώ είναι η μεγάλη διαφορά της αυθεντικής χριστιανικής παράδοσης τόσο από τις αιρέσεις όσο και από τις άλλες θρησκείες. Οι άγιοι της πίστης μας ζούνε και διδάσκουν αυτόν τον αυθεντικό αγιοπνευματικό λόγο, διότι έχουν αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα στις καρδιές τους. Από αυτή τη ζωή ζούνε την αιώνια, διότι γεύτηκαν τους καρπούς του Πνεύματος, την αγάπη, την χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, την καλοσύνη, την αγαθότητα, την πίστη, την πραότητα, την εγκράτεια (Γαλ. 5, 22-23). Η παρουσία τους κάνει και άλλους να πιστεύουν στον Χριστό. Δεν κηρύττουν τον εαυτό τους, αλλά τον Χριστό του Ευαγγελίου, της Παράδοσης, της Εκκλησίας.
Ο λόγος της Εκκλησίας είναι πάντοτε διαφορετικός, ασύγκριτος με οποιονδήποτε ανθρώπινο λόγο. Κι αυτό διότι η προέλευσή του δεν έχει να κάνει με την ανθρώπινη ευφυΐα, την μόρφωση, τις εμπειρίες, τις γνώσεις, τη παρατήρηση. Ο λόγος της Εκκλησίας είναι απόσταγμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στην ζωή της πίστης, καθώς το Άγιο Πνεύμα είναι Αυτό που συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας.