Διαγωνισμοί!!!
Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011
Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011
Πρόσεξε την ψυχή σου…
Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.
Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.
«-Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;», ρώτησε ο πατέρας.
«-Πατέρα μου και κύριέ μου», απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;».
«-Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου».
«-Πατέρα μου», απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;».
Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του: Πάρε αυτό το δοχείο, και μετέφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν».
Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:
«-Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;».
«-Δεν πρόσεξα τίποτε».
«-Τι εννοείς, “τίποτε”;», τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα».
«-Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά», είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου».
«-Πολύ σωστή η παρατήρησή σου», είπε ο βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς».
Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής...
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Βρισκόμαστε ήδη στο μέσον του καλοκαιριού! Μιας περιόδου κατά την οποία θεωρούμε αυτονόητη την χαλάρωση και την ξεκούραση. Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε το ημερήσιο πρόγραμμά μας με ευκαιρίες «απόδρασης», τόσο για την ψυχική μας ανάπαυση, όσο και για την σωματική μας ξεκούραση γιατί και μόνο οι κλιματολογικές συνθήκες μας επιβαρύνουν.
Μέσα σ΄αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες, όμως, δεν θα πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας και την πνευματική χαλάρωση!
Μπορεί γύρω μας να κυριαρχούν συνθήκες «πανηγυριού», όπως στην ιστορία, όμως εμείς θα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι μεταφέρουμε όχι δοχείο με λάδι, αλλά την αθάνατη ψυχή, το κομμάτι του Θεού που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του και που θα πρέπει να το προσφέρει στο Θεό και να ενωθεί μαζί Του.
Έτσι και τη δική μας συμπεριφορά προσέχουμε ιδιαίτερα, αλλά και από τους άλλους και την ενδεχόμενη δική τους απρόσεκτη συμπεριφορά δεν παρασυρόμαστε. Οι πειρασμοί την περίοδο αυτή αυξάνουν, άλλωστε σε κάθε πόλεμο, ο εχθρός εκμεταλλεύεται τη χαλάρωση του αντιπάλου. Και η χαλάρωση ξεκινάει από το ημερήσιο πρόγραμμα της προσευχής και της μελέτης και φτάνει ακόμη και στην εμφάνιση και στην ένδυση. Γρηγορείτε!
ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
«Αθλοφόρε, Άγιε και Ιαματικέ Παντελεήμων, πρέσβευε τῳ ελεήμωνι Θεῷ, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταις ψυχαίς ημών».
Με ιδιαίτερη συμπάθεια και αγάπη, εορτάζουμε και τιμούμε σήμερα τον Άγιο Παντελεήμωνα. Πολλοί προστρέχουμε στη χάρη του περιμένοντας να μας προσφέρει κάτι. Επιτρέψτε μου να αναφέρω την λαϊκή ρήση – παροιμιώδη φράση: «κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμωνα». Και βέβαια δεν είναι τυχαία. Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο, αρρώστια και θάνατο η Εκκλησία μας γιορτάζει σήμερα έναν θαυματουργό και ανάργυρο ιατρό. Και στην εποχή του οι άνθρωποι λάμβαναν από τον Άγιο τη θεραπεία και σήμερα προστρέχουμε σ΄ αυτόν για να τον παρακαλέσουμε για την ΥΓΕΙΑ μας και τη ζωή μας.
Αθλοφόρε Άγιε και Ιαματικέ Παντελεήμων πρέσβευε τῳ ελεήμωνι Θεῷ
Ο κόσμος μας είναι κόσμος πτώσης, που έχει δεδομένο το θάνατο. Κι αν σήμερα είμαστε υγιείς, δεν ξέρουμε τι θα γίνει σε λίγο. Κι αν δεν πεθάνουμε σήμερα, θα πεθάνουμε αύριο. Ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα φύγουμε ξέρουμε. Πάντως κάπως θα φύγουμε. Και όσο κι αν ζήσουμε, θα έχουμε κάτι ακόμη να επιθυμούμε για να το ζήσουμε, να το απολαύσουμε, να το δούμε!!!
Ο Θεός δεν μας χαρίζει την υγεία ή τη δύναμη ή την ατελείωτη ζωή σ΄ αυτόν τον κόσμο, αλλά ο Θεός μας χαρίζει την αθανασία, την αιωνιότητα. Τα προβλήματα, οι δυσκολίες, οι στεναχώριες μας βοηθούν να καταλάβουμε την αδυναμία μας, να ταπεινωθούμε, να θυμηθούμε το Θεό και τον προορισμό μας!!!
Ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχει ταις ψυχαίς ημών.
Οι Άγιοι μεσιτεύουν στο Θεό για μας, όχι για να μας θεραπεύσει απλά, αλλά για να εξαφανίσει την αιτία που προκαλεί την ασθένεια, δηλαδή την αμαρτία.
Γιατί ο πόνος, οι ασθένειες, και εν τέλει ο θάνατος ήλθαν στους ανθρώπους μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων, δηλαδή ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Άρα, για το Θεό, η συγχώρηση των αμαρτιών είναι η θεραπεία της αιτίας της ασθένειας.
Για τον Θεό δεν έχει αξία η υγεία του σώματος, αλλά η υγεία της ψυχής.
Ας μην ξεχνούμε ότι τα σώματά μας θα αναστηθούν για να ζήσουν αιώνια άφθαρτα και χωρίς ασθένεια, είτε στον Παράδεισο, είτε στην κόλαση. Το ζητούμενο λοιπόν, στη ζωή μας, είναι να θεραπεύσουμε την ψυχή μας από την αμαρτία για να υπερβούμε ακόμη και αυτόν τον φόβο του θανάτου.
Προσερχόμενοι λοιπόν σήμερα στο Ναό του Αγίου Παντελεήμονος και προσευχόμενοι σ΄αυτόν, ας του ζητήσουμε μέσα σε όλα τα άλλα και κάτι ακόμη, το σπουδαιότερο: ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΑΓΙΟΙ!!!!
Σάββατο 23 Ιουλίου 2011
«Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Διωγμένος από τα Γέργεσα, ο Χριστός, πηγαίνει στην Καπερναούμ, όπου φέρνουν έναν παράλυτο μπροστά Του.
Ενώ σε άλλες περιπτώσεις ο Χριστός, είτε ακούει το αίτημα των ασθενών, είτε τους ρωτά και ελέγχει την πίστη τους για να πραγματοποιήσει το θαύμα – τη θεραπεία, στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή αυτό το οποίο λέει αμέσως στον παράλυτο είναι: «Παιδί μου, σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου!».
Η φράση αυτή του Χριστού σκανδαλίζει τους Γραμματείς, «με πιο δικαίωμα αυτός συγχωρεί αμαρτίες, αφού μόνο ο Θεός μπορεί;» και ο Χριστός τους αποδεικνύει την Θεότητά του θεραπεύοντας τον παράλυτο.
Ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο πόνος, οι ασθένειες, και εν τέλει ο θάνατος ήλθαν στους ανθρώπους μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων, δηλαδή ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Άρα, για το Χριστό, η συγχώρηση των αμαρτιών είναι η θεραπεία της αιτίας της ασθένειας. Έτσι ο Χριστός δεν θεραπεύει απλά τον παράλυτο, αλλά εξαφανίζει την αιτία που προκαλεί την ασθένεια. Για τον Θεό δεν έχει αξία η υγεία του σώματος, αλλά η υγεία της ψυχής. Πολλές ασθένειες προέρχονται είτε άμεσα είτε έμμεσα από την αμαρτία, ενώ άλλες φορές ο Θεός παραχωρεί μια ασθένεια ώστε ο ασθενής και το περιβάλλον του να αγωνίζονται με ταπείνωση για την υπέρβαση της αμαρτίας.
Ας μην ξεχνούμε ότι τα σώματά μας θα αναστηθούν για να ζήσουν αιώνια άφθαρτα και χωρίς ασθένεια, είτε στον Παράδεισο, είτε στην κόλαση. Το ζητούμενο λοιπόν, στη ζωή μας, είναι να θεραπεύσουμε την ψυχή μας από την αμαρτία για να υπερβούμε ακόμη και αυτόν τον φόβο του θανάτου.
Η γλώσσα μας
Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες)
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια.
(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)
Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.....
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.
Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».
Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε......
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.
Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».
Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.
Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
Από το Ελληνικό Αρχείο
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια.
(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)
Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.....
Η ΣΟΦΙΑ
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.
Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».
Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε......
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.
Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».
Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.
Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
Από το Ελληνικό Αρχείο
Συντάκτης: (Δημήτριος Καραπιστόλης
Dimitrios Karapistolis)
Dimitrios Karapistolis)
Σάββατο 16 Ιουλίου 2011
«Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου»
«Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου» Εσείς είστε το φως του κόσμου. Έτσι αποκαλεί τους μαθητές του και κατ΄ επέκταση όλους τους πιστούς Χριστιανούς ο Χριστός. Φως του κόσμου!!!
Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Ποια η σημασία του φωτός στη ζωή μας; Το έχουμε σκεφθεί;
Διώχνει το σκοτάδι! Αποκαλύπτει κάθετι που πάει να γίνει κρυφά. Καθοδηγεί, δείχνοντας το δρόμο. Διώχνει το φόβο, τη θλίψη, τη στεναχώρια, ίσως και το θάνατο που τον συμβολίζουμε με το μαύρο χρώμα.
Και οι Χριστιανοί, δεν φοβούνται τίποτε. Αποκαλύπτουν τη ζωή τους χωρίς να κρύψουν οτιδήποτε, δεν θολώνουν τα νερά, είναι διάφανοι στις συναλλαγές τους. Καθοδηγούν τους συνανθρώπους τους προς το Θεό. Υπερβαίνουν και νικούν με την πίστη τους και το θάνατο, συμμετέχοντας στην Ανάσταση του Χριστού.
Το φως θερμαίνει και ζωογονεί. Και οι Χριστιανοί θερμαίνουν το περιβάλλον τους με την αγάπη τους. Δεν αφήνουν να ψυχθούν ή να ψυχρανθούν οι σχέσεις με τους συνανθρώπους τους. Ζωογονούν και τονώνουν αυτούς που βρίσκονται στα όρια της ψυχικής κατάρρευσης.
Το φως καθαρίζει και λευκαίνει. (πολλές χημικές αντιδράσεις τέτοιου είδους απαιτούν την παρουσία φωτός, ως καταλύτη, για να πραγματοποιηθούν). Και οι Χριστιανοί με την παρουσία τους καθαρίζουν από την αμαρτία την κοινωνία στην οποία ζουν. Προτρέπουν στη μετάνοια, στην αλλαγή του τρόπου ζωής, στη λεύκανση των ανθρώπινων ψυχών.
Αυτή είναι η αποστολή μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτό κάνανε στη ζωή και με τη ζωή τους οι Άγιοι και οι Πατέρες που τους εορτάζουμε ξεχωριστά σήμερα. Εμείς, τελικά πόσο φως είμαστε; Πόσο πρέπει να αλλάξουμε για να γίνουμε φως; Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να γίνουμε έστω και κερί, που θα καίει και θα σκορπίζει το φως του για το Θεό.
Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011
ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Ξεκίνησε σήμερα η κατασκηνωτική περίοδος των αγοριών γυμνασίου στις εγκαταστάσεις των κατασκηνώσεων της Ι. Μητροπόλεώς μας στον Άγιο Λαυρέντιο. το σύνθημα της περιόδου είναι:
![]()
![]()
Τον Αγιασμό ενάρξεως της περιόδου τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας.
Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011
ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟΥ
Σάββατο 9 Ιουλίου 2011
Η πίστη του εκατόνταρχου
Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ.Έχουμε πει και άλλες φορές για την πίστη και την ταπείνωση που κρύβουν αυτά τα λόγια του εκατόνταρχου. Και είναι άξιος μιμήσεως. Όμως θα δούμε σήμερα σε λίγο μεγαλύτερο βάθος τι είναι αυτό που πιστεύει πραγματικά ο εκατόνταρχος και το οποίο κρύβεται κάτω από τα λόγια αυτά.
Εἰπέ λόγῳ. Πιστεύει ο εκατόνταρχος πως έχει δύναμη ο λόγος του Χριστού! Μόνο με μια λέξη θα πραγματοποιηθεί το θαύμα. Με το λόγο δημιουργήθηκε ο κόσμος όλος. Άραγε εμείς σήμερα πιστεύουμε στο λόγο του Θεού; Τον ακούμε; τον γνωρίζουμε; τον μελετάμε; Τον εφαρμόζουμε στη ζωή μας; Ο λόγος του Θεού είναι ο ίδιος και είναι ζωντανός μέσα στην Αγία Γραφή και στη ζωή της εκκλησίας και είναι αυτός που δίνει απαντήσεις σε όλες τις αναζητήσεις μας και λύσεις στους προβληματισμούς μας. ὑπὸ ἐξουσίαν. Πιστεύει ο εκατόνταρχος ότι ο Χριστός έχει εξουσία! Εξουσία πάνω στο θάνατο ουσιαστικά που με την ασθένεια πλησιάζει τον δούλο του αξιωματικού. Ομολογεί, δηλαδή, ότι ο Χριστός είναι ο εξουσιαστής της Ζωής και του Θανάτου, ο Παντοδύναμος Θεός. Αυτήν την πίστη στην εξουσία του Χριστού πάνω στον θάνατο, κηρύττει η Εκκλησία κάθε Κυριακή και όλη την περίοδο του Πάσχα, για να τη βιώσουμε και μεις και να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σ΄ Αυτόν.
Αν θέλουμε, λοιπόν και εμείς, να μιμηθούμε την πίστη του εκατόνταρχου, ας εφαρμόσουμε το λόγο και ας εμπιστευθούμε το Λόγο του Θεού.
Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011
ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ
Ένα δροσιστικό παιχνίδι για το καλοκαίρι! Η φαντασία των παιδιών καλπάζει ... με ποδήλατο!!!
Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011
ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ
Κυριακή 3 Ιουλίου 2011
Η ανεξικακία είναι ταπείνωση και οδηγεί στην αγάπη
Του Αββά Ζωσιμά
Ὁ ἀββάς Ζωσιμᾶς ἀναφέρει μία προσωπική του ἐμπειρία, στήν ὁποία φαίνεται καθαρά πῶς ἡ ἀνεξικακία καί ἡ ταπείνωση ὁδήγησαν τόν ἴδιο καί ἕναν ἄλλο ἀδελφό στήν ἀληθινή ἀγάπη.
Ἄς δοῦμε τί λέει λοιπόν:
Εἶχα στή σκήτη ἕναν ἀδελφό ὑποτακτικό, ὁ ὁποῖος προερχόταν ἀπό πλούσιο σπίτι, ἦταν καλομαθημένος καί εἶχε ἀνάγκη ἀπό ἰδιαίτερη πνευματική φροντίδα καί κατανόηση, γιά νά προχωρήσει στήν μοναχική ζωή.
Πράγματι λοιπόν, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, τόν κάτηρτησα πνευματικά στό πνεῦμα τοῦ μοναχισμοῦ καί ἔφθασε ὡς τό σημεῖο νά λάβει ἀπό μένα τό Μοναχικό, τό Ἀγγελικό, Σχῆμα.
Αὐτός λοιπόν μία μέρα μου εἶπε:
-Ἀββᾶ, σέ ἀγαπῶ πολύ.
Ἔγω τοῦ ἀπάντησα:
-Ἀκόμη δέν βρῆκα κάποιον πού νά μέ ἀγάπα ὅπως τόν ἀγαπῶ. Τώρα μου λές ὅτι μέ ἀγαπας καί ἔγω σέ πιστεύω. Ἄν ὅμως συμβεῖ κάτι πού νά μή σού ἀρέσει, δέν θά παραμείνεις ὁ ἴδιος. Ἔγω ὅμως, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ότι καί νά πάθω ἀπό σένα, θά παραμείνω ὁ ἴδιος ἀπέναντί σου καί τίποτε δέν θά μπορέσει νά μέ ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀγάπη σου.
Πέρασε, πραγματικά, λίγος καιρός καί δέν γνωρίζω γιά ποιό λόγο ἤ τί τοῦ συνέβη - διότι δέν συγκατοικούσαμε πιά μαζί- καί ὁ ἀδελφός ἄρχισε νά διαδίδει γιά τό πρόσωπό μου πολλά φοβερά, ἀκόμη καί αἰσχρά.
Εγώ, μόλις πληροφορήθηκα ὅλα ὅσα ἔλεγε ἐνάντιόν μου, εἶπα στόν ἑαυτό μου:
-Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι «καυτήριο» τοῦ Ἰησοῦ καί στάλθηκε γιά νά θεραπεύσει τήν κενόδοξη ψυχή σου. Αὐτός, πραγματικά, εἶναι εὐεργέτης σου.
Καί ὄντως τόν θεωροῦσα σάν γιατρό καί θεράπευτή μου καί προσευχόμουνα διάπυρα γι' αὐτόν.
Ἐνῶ σ' αὐτούς πού μου μετέφεραν τά λόγια τό ἀπαντοῦσα:
-Ὁ ἀδελφός γνωρίζει ὅσα ἐλαττώματά μου εἶναι φανερά, καί ὄχι ὅλα, πολύ ἐλάχιστα. Ἀναφέρει λοιπόν ὅσα γνωρίζει. Ἔχω ὅμως καί πολλά ἀλλά πού διαφεύγουν τήν προσοχή του. Μετά λοιπόν ἀπό ἀρκετό καιρό ὁ ἀδελφός αὐτός μέ συνάντησε στήν Καισαρεια τῆς Καππαδοκίας.
Καί κατά τήν συνήθειά του μέ ἀγκαλίασε καί μέ ἀσπάσθηκε ἀδελφικά. Καί ἔγω ἐπίσης ἔκανα τό ἴδιο, σάν νά μή συνέβαινε τίποτε.Τό ἴδιο πράγμα ἐπαναλήφθηκε πολλές φορές. Ἐνῶ δηλαδή ἔλεγε τέτοια φοβερά λόγια ἐνάντιόν μου, κάθε φόρα πού μέ συναντοῦσε, μέ ἀγκαλίαζε θερμά καί μέ ἀσπαζόταν. Καί ἔγω τοῦ ἀνταπέδιδα θερμό τόν χαιρετισμό, χωρίς νά τοῦ δίνω καμμία ὑποψία ὅτι ἔχω μάθει ὅσα διαδίδει γιά τό πρόσωπό μου.
Οὔτε τοῦ φανέρωνα κάποια λύπη γιά τίς συκοφαντίες του, ἄν καί τίποτε ἀπ' ὅσα ἔλεγε δέν ξέφευγε ἀπό τά αὐτιά μου. Κάποια μέρα λοιπόν, ὕστερα ἀπ' αὐτά, μέ ξανασυνάντησε καί ἔτρεξε, ὡς συνήθως κοντά μου, ἀλλά αὐτή τή φορά ἔπεσε στά ποδιά μου, τά κράτησε σφιχτά, καί μοῦ εἶπε:
-Συγχώρεσε μέ Ἀββᾶ, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κύριου, γιατί πολλά φοβερά καταλάλησα ἐναντιον σού καί ἐσύ εἶσαι καθαρός καί ἄδολος. Ἔγω τότε τόν σήκωσα ἐπάνω, τόν ἀσπάσθηκα καί τοῦ εἶπα χαριεντιζόμενος:
-Θυμᾶσαι, ἀδελφέ, πού κάποτέ μοῦ εἶπες «σέ ἀγαπῶ πολύ» καί ἔγω σοῦ ἀπάντησα ὅτι «ἀκόμη δέν βρῆκα κάποιον νά μέ ἀγάπα ὅπως τόν ἀγαπῶ»; Θά θυμᾶσαι ἀσφαλῶς καί τά ὑπόλοιπα πού σοῦ ἔλεγα. Θέλω νά ξέρεις ὅτι τίποτε δέν μοῦ διέφευγε ἀπό ὅσα διέδιδες ἐναντιόν μου. Μάθαινα τά πάντα, καί τό μέρος πού τά ἔλεγες καί σέ ποιούς τά ἔλεγες. Οὐδέποτε βέβαια τά διέψευσα καί οὔτε εἶπα σέ κανέναν «δέν εἶναι ἔτσι ὅπως τά λέει ὁ ἀδελφός».
Οὔτε παρασύρθηκα, μέ τή Χαρη τοῦ Ἅγιου Θεοῦ, νά πῶ σέ κάποιον κακό λόγο γιά τό δικό σου πρόσωπο. Ἀλλά ἔλεγα σ' αὐτούς ποῦ μοῦ μετέφεραν τίς κατηγορίες σου, ὅτι «αὐτά πού λέει ὁ ἀδελφός τά λέει ἀπό ἀγάπη, γιατί θέλει νά εἶμαι σωστός μοναχός».
Καί οὐδέποτε ἔπαυσα νά προσεύχομαι γιά σενα. Θά σοῦ πῶ κάτι ἀκόμη, ἀδελφέ, γιά νά καταλάβεις ὅτι ἡ ἀγάπη μου παρέμεινε ἀναλλοίωτη πρός τό πρόσωπό σου. Ὅταν κάποτε πόνεσε τό μάτι μου παρά πολύ καί κυνδυνευσα νά τό χάσω, ἀμέσως, σέ θυμήθηκα, ἔκανα τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί εἶπα:
- Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, μέ τίς εὐχές τοῦ ἀδελφοῦ μου (τάδε), κᾶνε μέ καλά. Καί ἀμέσως θεραπεύθηκα. Ἀπό τότε, συνέχισε ὁ ἄββας Ζωσιμας, ὁ ἀδελφός ἐκεῖνος ἀπέκτησε τέλεια ἐμπιστοσυνη σέ μένα, σταμάτησε νά μέ κατηγορεῖ, μέ ὑπερεκτιμοῦσε καί μέ ἀγαποῦσε ἀληθινά.
Στή συνέχεια πρόσθεσε:
Ἐμεῖς δέν γνωρίζουμε πώς νά κερδίσουμε τήν ἀγάπη καί τήν ἐκτίμηση τῶν ἀδελφῶν μας. Διότι, ἄν ταπεινωθεῖ κάποιος καί ἀνεχθεῖ τόν ἀδελφό του, ὁ ἀδελφός του θά συναισθανθεῖ τήν ταπείνωση καί τήν ἀνεξικακία τοῦ καί θά ἀνάψει μέσα στήν καρδία τοῦ ἰσχυρή ἀγάπη καί ἐκτίμηση γιά τό πρόσωπό του, ἀλλά θά κερδίσει ταυτόχρονα καί τήν ψυχή του.
ΠΗΓΗ: Αναβάσεις,
1. Ἐκ τοῦ Εὐεργετινου. τόμ. Β' σέλ 76.,
Ἡ Στολή τῆς Θεότητος,
Η Ταπείνωση κατά τούς Πατέρες,
σσ. 98-101,
Ἐκδόσεις « ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»,
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)