Η ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ!

Για μία ακόμη φορά, η Εκκλησία μας, μας καλεί να άρουμε τον Σταυρό μας και να ακολουθήσουμε το Χριστό, με αφορμή την εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Αλλά τι θέλει να μας προβάλει η παρούσα εορτή;
Ο Σταυρός μας υπενθυμίζει ότι το νόημα της ζωής μας βρίσκεται στη θυσία. Και δεν είναι μόνο το να θυσιάσουμε τη ζωή μας αν τεθεί το δίλλημα να απαρνηθούμε την πίστη μας. Η θυσία έχει να κάνει και με την παραίτηση από τα δικαιώματά μας, από το θέλημά μας. Και δεν είναι εύκολο για κανέναν να αποδεχθεί μια τέτοια θυσία. Ειδικότερα, όταν από όλους τονίζεται ότι θα πρέπει να βρίσκουμε το δίκιο μας και να το υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο. Ποιος αναγνωρίζει όσους προτιμούν να συγχωρούν εκείνους που τους βλάπτουν και να μην ανταποδίδουν το κακό, ακόμη κι αν βγαίνουν ζημιωμένοι ως προς το κάθε λογής συμφέρον; Από την άλλη, ο κόσμος θεωρεί πως η ικανοποίηση που τα πάθη μάς προσφέρουν είναι αυτή που δίνει ευχαρίστηση και ομορφιά στη ζωή, άρα το να παραιτηθούμε από το ίδιον θέλημα και να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο σταυρό αποτελεί μωρία. Να λοιπόν, η σύγχρονη θυσία.
Ο Σταυρός ακόμη μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει ένα πρότυπο, στο οποίο καλούμαστε να μοιάσουμε. Κι εμείς συνήθως έχουμε πρότυπα τους εαυτούς μας ή ό,τι ενσαρκώνει το ιδανικό του παρόντος. Υλικά αγαθά, «καλοπέραση», αποτελούν ιδανικά του κόσμου τούτου, τα οποία, ενσαρκωμένα σε πρόσωπα διάσημα, μάς κάνουν προς τα εκεί να στρεφόμαστε. Ο Σταυρός μας υπενθυμίζει ένα πρότυπο μοναδικής ταπείνωσης, τον Θεό που γίνεται άνθρωπος, και που διάλεξε να πεθάνει για τον άνθρωπο, να έρθει δηλαδή αντίθετα στην ίδια του την φύση. Το σημείο του Σταυρού μας υπενθυμίζει ότι έχουμε πρότυπο αιώνιο και ανεπανάληπτο και μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε. Όμως εμείς επαναλαμβάνουμε συνεχώς την ιστορία της πτώσης μας. Διαλέγουμε να αυτοθεωνόμαστε και να μην ακολουθούμε τον Θεό μας.
Ο Σταυρός, τέλος, μας υπενθυμίζει ότι η ύπαρξή μας χρειάζεται να προσανατολιστεί στην αιωνιότητα. Ότι δεν σταματά η ζωή μας την ώρα του θανάτου. Αλλά για να ζήσουμε την πορεία προς την Ανάσταση και την αθανασία, χρειάζεται να θυμόμαστε τις εντολές του Θεού και να αγωνιζόμαστε να τις κάνουμε πράξη. Και αυτός ο δρόμος φαντάζει ιδιαίτερα οπισθοδρομικός. Οι άνθρωποι επιδιώκουμε την αυτο-ελευθερία. Δεν θέλουμε κανέναν πάνω από το κεφάλι μας. Θεωρούμε τις εντολές του Θεού δέσμευση, ιδίως την αγάπη. Και ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ή ό,τι έρχεται σε αντίθεση με το φρόνημα της σαρκός μας μάς οδηγεί στο να το μειώνουμε και να το διαγράφουμε από τη ζωή μας.
Είμαστε χριστιανοί σήμερα και σε κάθε εποχή σημαίνει ότι καλούμαστε να ακολουθήσουμε την οδό του σταυρού. Να την διακηρύξουμε έργοις και λόγοις. Με προσανατολισμό στη θυσία, στην ακολούθηση του προτύπου μας που είναι ο Χριστός και στην τήρηση των εντολών του Ευαγγελίου. Σε μια εποχή κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων, αξίζει να συνειδητοποιήσουμε την Σταυρώσιμη πορεία. Γνωρίζουμε ότι την συνοδεύει η Ανάσταση.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ...

Πανηγυρικά προβάλλεται σήμερα μπροστά μας ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου μας. Και μπορεί αυτή η πράξη να μας θυμίζει την Ύψωσή του στα Ιεροσόλυμα όταν αυτός βρέθηκε από την Αγία Ελένη, αλλά η ύψωσή του σήμερα δεν έχει μόνο σημασία ιστορικής μνήμης.
Αλήθεια, όμως, τι συμβολίζει ο Σταυρός;
Σύμβολο της θυσίας του Χριστού ο Σταυρός, και καλεί τον κάθε Χριστιανό σε ένα σταυρώσιμο τρόπο ζωής. Καλούμαστε να σταυρώσουμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας, να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας για να ανακουφίσουμε τους άλλους, να θανατώσουμε τον εγωισμό μας και να ακούσουμε τον διπλανό μας. Αυτός είναι ο δρόμος της θυσίας του Σταυρού.
Σύμβολο δυνάμεως ο Σταυρός. Ο Χριστός που σταυρώθηκε είναι ο Παντοδύναμος Θεός και γι΄ αυτό ο Σταυρός του γίνεται όπλο ακαταμάχητο κατά των εχθρών του Χριστού. Όπλο που συντρίβει το διάβολο, που προσπαθεί να απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό. Για αυτό σταυροειδώς ευλογούμε στην εκκλησία, για αυτό κάνουμε το σταυρό μας, για αυτό τον φέρουμε στο στήθος μας από τη βάπτισή μας.
Τέλος ο Σταυρός είναι και σύμβολο της Αναστάσεως του Χριστού. Για αυτό και τον αποκαλούμε Ζωοποιό. Βλέπεται ότι και σήμερα, ακόμη και την Μεγάλη Παρασκευή στην κορύφωση του πάθους του Χριστού, ψάλουμε, «Τον Σταυρό Σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την Αγίαν Σου Ανάστασην δοξάζουμε».
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν μένουμε στη Σταύρωση, αλλά προχωράμε στην Ανάσταση. Απλά, για να φτάσουμε στην Ανάσταση περνάμε από το Σταυρό. Έτσι ο Σταυρός είναι αυτός που συντρίβει και το θάνατο. Κάποιος σύγχρονος σχολιαστής λέει ότι: «Ο Σταυρός που βάζουμε στα μνήματα είναι ακριβώς το σύμβολο της αναστάσεως που προσδοκούμε».
Έχοντας αυτούς τους συμβολισμούς στο νου μας, και προπαντός ζώντας αγωνιζόμενοι να σταυρώσουμε τα πάθη και τις αμαρτίες μας, ας προσκυνήσουμε σήμερα τον Τίμιο Σταυρό για να πάρουμε ευλογία και δύναμη.

Προ της Υψώσεως

Ο λόγος του Χριστού αναφορικά με την αποστολή Του από τον Θεό Πατέρα ότι «ουκ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού».
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος και ανέβηκε στο Σταυρό για να σώσει τον κόσμο. Δεν απέρριψε τον κόσμο, ούτε τον δίκασε, ούτε απηύθυνε «ουαί» εναντίον της αμαρτίας που γεννά το θάνατο. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να εισέλθει στον κόσμο αυτόν που ο Ίδιος δια του λόγου Του δημιούργησε και εμπιστεύθηκε την χρήση του και την συντήρησή του στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός αγαπά και τον κόσμο και τον άνθρωπο. Και γι’ αυτό ενανθρώπησε και ανέβηκε στο Σταυρό για να φτάσει αυτήν την αγάπη στην έσχατη βαθμίδα της: τον θάνατο υπέρ του κόσμου και υπέρ του ανθρώπου. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για να δημιουργήσει έναν καινούριο τρόπο ζωής, να χτίσει μία καινούρια κοινωνία, έναν διαφορετικό πολιτισμό. Όλα αυτά ήρθαν ως επακόλουθα της ριζικής ανακαίνισης, της μεταμόρφωσης που έφερε ο Χριστός στον κόσμο και στον άνθρωπο, που ξεκινούν από την νίκη κατά του θανάτου, σε όλες τις μορφές του, ιδίως αυτή του πνευματικού. Προηγήθηκε η νίκη κατά του θανάτου, που είναι και η σωτηρία του ανθρώπου, και έπονται όλα τα άλλα, τα οποία ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη και αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να δημιουργήσει μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο Χριστός δεν έκρινε τον κόσμο. Τον είχε από την αρχή της ιστορίας συγχωρέσει, γιατί ο άνθρωπος μέσα από την ελευθερία που του δόθηκε στο «κατ’ εικόνα» του, επέλεγε την ζωή μακριά από το Θεό και το χτίσιμο ενός κόσμου, ο οποίος δεν είχε ως κεντρικό προσανατολισμό του τη σχέση με το Θεό. Η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού και η άνοδός Του στο Σταυρό αποτέλεσαν για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, και τους πριν και τους τότε και τους μετέπειτα και για όσο υπάρχει κόσμος, το σημείο της συγχώρεσης. Όμως αυτή η συγχώρεση δεν παύει να απευθύνεται στην ελευθερία του ανθρώπου να την αποδεχθεί ή όχι. Ο καθένας μας, βλέποντας το Σταυρό του Χριστού, καλείται να επιλέξει αν θα δεχθεί το δώρο του Θεού ή θα συνεχίσει να ζει μία ζωή στην οποία θα κυριαρχεί η δίκη και η καταδίκη.