«τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων» (Ματθ. 9, 29) «Τότε
ἄγγιξε τα μάτια τους καί εἶπε»
Είναι χαρακτηριστικό ένα παράδειγμα δύο θαυμάτων
που γίνονται και συνεχόμενα. Ο Χριστός δίνει το φως σε δύο τυφλούς αγγίζοντάς τους
και θεραπεύει έναν δαιμονισμένο, που ο διάβολος του είχε στερήσει την ακοή. Δεν
βλέπουμε τον Χριστό να αδιαφορεί για το έλλειμμα στην λειτουργία των αισθήσεων
στους ανθρώπους. Αντίθετα, δίνει το φως και την ακοή σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη
χρησιμοποιώντας την αίσθηση της αφής, χωρίς να συζητά για το πώς θα
χρησιμοποιήσουν τις δωρεές αυτές οι θεραπευθέντες.
Ο
Χριστός θέλει τους ανθρώπους ακέραιους. Η ακεραιότητα δεν περιλαμβάνει μόνο την
ίαση της ψυχής, αλλά συμπεριλαμβάνει και το σώμα. Για τον Χριστό οι αισθήσεις
είναι δωρεά του Θεού στον άνθρωπο, προκειμένου να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και
την ίδια στιγμή να σχετίζεται με τους συνανθρώπους του. Όταν ο άνθρωπος δεν
βλέπει, όταν δεν ακούει στερείται την πληρότητα. Δεν πλαστήκαμε για να παραμείνουμε
στην ατέλεια του ελλείμματος. Πλαστήκαμε για να πορευτούμε στην ομοίωση του
Θεού. Και η ομοίωση δεν είναι μόνο στο μέρος της ψυχής, αλλά περιλαμβάνει και
το σώμα. Γι’ αυτό και ο Χριστός προσέλαβε το σώμα και την ψυχή μας, δηλαδή την
φύση μας, για να μας δείξει ότι σ΄ Αυτόν όλα είναι ευλογημένα, όλα αγιάζονται,
όλα αναζητούν και βρίσκουν την ακεραιότητά τους.
Το ερώτημα που θέτει ο Χριστός στους τυφλούς είναι
κατά πόσον πιστεύουν. Κριτήριο της χρήσης των αισθήσεων είναι η πίστη. Πίστη
σημαίνει εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, στην αγάπη Του, στο Ευαγγέλιό του,
στην κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού. Αν πιστεύουμε, οι αισθήσεις μας
λειτουργούν δοξολογικά και ευχαριστιακά. Δοξάζουμε τον Θεό για την αγάπη Του.
Τον ευχαριστούμε γιατί μας δίνει τη ευκαιρία μέσα από την όραση, την ακοή, την
αφή, την γεύση, την όσφρηση, τον λόγο και την σιωπή να μπορούμε να συναντήσουμε
και Εκείνον και τον πλησίον μας. Καλούμαστε δηλαδή να υπερβούμε την λογική της
χρήσης και να περάσουμε στην δυναμική της αγάπης. Όποιος μένει στο να
χρησιμοποιεί τις αισθήσεις του, δηλαδή το σώμα του, το σώμα των άλλων, τις
αισθήσεις των άλλων χωρίς αγάπη, χωρίς ευθύνη, χωρίς έγνοια, δεν πιστεύει στην
πραγματικότητα ή η πίστη του είναι ελλιπής.
Εκτός από την έλλειψη των αισθήσεων υπάρχει και η
περίπτωση της λανθασμένης τους χρήσης.
Κι εδώ ο Χριστός επεμβαίνει για να τις θεραπεύσει από την αμαρτία. Τα
μάτια μας να μην λειτουργούν με πονηριά. Τα αυτά μας να μην ευχαριστιούνται με
τον κακό λόγο. Η αφή μας να μην χτυπά, να μην εκμεταλλεύεται, να μην υποτάσσει.
Η όσφρησή μας και η γεύση μας να μην οδηγούν στην αυτάρκεια που εγκλωβίζει στο
εγώ, αλλά στο μέτρο που μας κάνει πέρα από την επιβίωση να βλέπουμε τον σκοπό
της ζωής, δηλαδή την αγάπη. Ο λόγος μας να σώζει, να ομορφαίνει την ζωή του
άλλου, να αποκαλύπτει την αλήθεια, να γίνεται δημιουργικότητα. Και την ίδια
στιγμή όλες οι αισθήσεις να οδηγούν στον Χριστό!
Η
χριστιανική πίστη δεν φυλακίζει τις αισθήσεις με την έννοια της σκλαβιάς. Τις
περιφρουρεί, ώστε να μπορούμε να εργαστούμε στην προοπτική της
αγάπης. «Τας θύρας, τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν». Ο πολιτισμός άφησε στην άκρη
την αγάπη και στην θέση της έβαλε την ηδονή. Άφησε στην άκρη την σχέση με τον
Θεό και την Εκκλησία ως σχέση εμπιστοσύνης και υιοθέτησε την αντίληψη ότι η
θρησκεία είναι καταπίεση και μόνο ηθική. Μηδένισε την αιωνιότητα και υιοθέτησε
το δόγμα του «εδώ και τώρα». Έτσι η ικανοποίηση των αισθήσεων έγινε το δόγμα
του πολιτισμού μας. Ας αναζητήσουμε το νόημα της λειτουργίας των αισθήσεων στα
πλαίσια της αυθεντικής χριστιανικής παράδοσης, ώστε και δι΄ αυτών να δοξάζεται
ο Θεός.
