Το τρελό νερό!
Ο Φώτης Κόντογλου είχε γράψει έναν διδακτικό μύθο: Μια φορά ήτανε ένας σουλτάνος, καλός και δίκαιος, κι
είχε έναν βεζίρη, που ήτανε κι αυτός καλός και δίκαιος, και σοφός. Μια μέρα ο
βεζίρης λέγει του σουλτάνου πως είδε κάποια σημάδια στον ουρανό πως θα βρέξει
στον κόσμο ένα νερό τρελό, και πως όποιος το πιεί αυτό το νερό θα τρελαίνεται.
Και πως όλοι οι άνθρωποι που ζούνε στην επικράτειά τους θα το πιούνε και θα
χάσουνε τα λογικά τους, και δεν θα νιώθουνε πια τίποτα, μήτε τι είναι σωστό και
τι είναι ψεύτικο, μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό, μήτε τι είναι νόστιμο
και τι είναι άνοστο, μήτε τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο. Σαν τ’ άκουσε αυτά
τα λόγια ο σουλτάνος γυρίζει και λέγει στον βεζίρη: «Αφού θα τρελαθεί όλος ο
κόσμος, πρέπει να κοιτάξουμε να μην τρελαθούμε κι εμείς, γιατί αλλιώς πώς θα
κρίνουμε με δικαιοσύνη;». Του λέγει ο βεζίρης πως ο λόγος του είναι σωστός και
πως θα πρέπει να προστάξει να μαζέψουνε από το καλό νερό που πίνανε, και να το
φυλάξουνε μέσα στις στέρνες, για να μην πίνουνε από το χαλασμένο και κρίνουνε
παλαβά κι άδικα, μα δίκια. Όπως έχουνε χρέος. Έτσι κι έγινε. Σε λίγον καιρό
έβρεξε στ’ αλήθεια, και το νερό ήτανε νερό τρελό, και τρελαθήκανε όλοι οι
άνθρωποι, και δεν γνωρίζανε οι καημένοι τι τους γίνεται, κι είχανε το ψεύτικο
για αληθινό, το κακό για καλό, το άδικο για δίκιο. Μα ο σουλτάνος κι ο βεζίρης
πίνανε από το καλό νερό που είχανε φυλαγμένο, και δεν τρελαθήκανε, αλλά κρίνανε
τον κόσμο με δικαιοσύνη. Μα ο κόσμος τα ‘βλεπε ανάποδα, και δεν ήτανε
ευχαριστημένος από την κρίση του σουλτάνου και του βεζίρη, και φωνάζανε πως
τους αδικούνε, και κοντεύανε να σηκώσουνε επανάσταση. Μετά από καιρό, σαν
είδανε κι αποείδανε, ο σουλτάνος κι ο βεζίρης χάσανε το κουράγιο τους, και
λέγει ο σουλτάνος στον βεζίρη: «Τούτοι οι φουκαράδες αληθινά χάσανε τα φρένα
τους και τα βλέπουνε όλα ανάποδα, κι όπως πάμε, μπορεί και να μας σκοτώσουνε
επειδή θέλουμε να τους κρίνουμε με δικαιοσύνη για να ευτυχήσουνε. Το λοιπόν,
βεζίρ εφέντη, άιντε να χύσουμε το καλό νερό από τις στέρνες, και να πιάσουμε να
πίνουμε κι εμείς από το τρελό νερό, να γίνουμε σαν κι αυτούς, και τότε θα μας
καταλαβαίνουνε και θα μας αγαπάνε». Έτσι κι έγινε. Ήπιανε κι αυτοί από το
παλαβό νερό και τρελαθήκανε, και κρίνανε τρελά κι άδικα, κι ο κόσμος απόμενε
ευχαριστημένος και πολυχρονίζανε τον σουλτάνο».
Ο Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκι
παλιότερα είχε πει: «Το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι
είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση». Σήμερα
ζούμε μέσα σε μια κοινωνία όπου ομολογουμένως έχει χαθεί η αίσθηση της κοινής
λογικής, όπου μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων - ευαγγελιστών της παγκοσμιοποίησης-
διαστρέφει αιώνια στερεότυπα, ιστορία, ήθη και παραδόσεις των Ελλήνων αλλά και
άλλων λαών. Ζούμε μέσα σε μια κοινωνία όπου κάθε άνθρωπος που αντιδρά στις
επιδιώξεις αυτής της μειοψηφίας και υπερασπίζεται τα δικαιώματα της καθολικής
πλειοψηφίας, αυτομάτως βαπτίζεται ρατσιστής, ακροδεξιός, λαϊκιστής, εθνικιστής,
μισαλλόδοξος, σκοταδιστής, αναχρονιστικός, πατριδοκάπηλος, κ.ά. Αν μη τι άλλο,
αυτή η μειοψηφία άθελά της ενεργεί σαν να έχει σκοπό να αναδείξει τον πλούτο
και το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας! Δυστυχώς, δικαιώνεται ο μακαριστός
Γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης που είχε πει: «Στη χώρα μας, πλέον, δικαιώματα
έχουν μόνο οι μειοψηφίες, και καθόλου οι πλειοψηφίες. Οι δεύτερες παρακολουθούν
με απορία τις πονηριές των πρώτων και δειλιάζουν ν’ αντιδράσουν, μη και
θεωρηθούν οπισθοδρομικοί και ανελεύθεροι… Είναι ανάγκη να αντιδράσει η
αναπαυμένη πλειοψηφία στις ραδιουργίες μιας άθεης μειοψηφίας, που κόπτεται για
ισότητες, ελευθερίες και δικαιώματα των λίγων, προσβάλλοντας βάναυσα τους
πολλούς».
Αθανάσιος
Κων. Λιακατάς Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 06.7.2020
Λίγα
λόγια για το θέμα του μήνα
Στο ξεκίνημα
της νέας χρονιάς μείζον θέμα που πρέπει να επιλυθεί άμεσα για την πολιτική
ηγεσία του τόπου, είναι ο γάμος των ομόφυλων για να αποκτήσουν τη δυνατότητα
υιοθεσίας παιδιών, ωσάν να μην υπάρχουν άλλα φλέγοντα ζητήματα που άπτονται της
καθημερινότητας των Ελλήνων ή και αυτής της ίδιας της συνέχειας του Ελληνισμού,
όπως το δημογραφικό και η ενίσχυση των οικογενειών με μικρά παιδιά! Τελικά, το
τρελό νερό το καταναλώνουμε οι πολίτες ή οι πολιτικοί μας; Και μας δίνουν κι
εμάς;
Πάντως, πάντα
υπάρχουν και οι φωνές της λογικής και της συνειδήσεως που διατυπώνουν λόγο
ορθό, ξεκάθαρο, σοφό! Ας τις ακούσουμε και ας αποφασίσουμε να τις
υπερασπιστούμε!
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου στον Αντώνη
Κυριαζάνο στο Capital.gr 13.1.2024
- Άρα ,για εσάς ο
γάμος είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Βεβαίως. Και είναι το
θεσμικό επιστέγασμα που διαμορφώνει την οικογένεια, επειδή οι άνθρωποι μετά
την αρχέγονη πατριά αναγνώρισαν την ανάγκη να διαχειριστούν την ζωή τους
μ έναν τρόπο που θα μπορούσε να εγγυηθεί στην ανθρωπότητα έναν διαφορετικό
τρόπο ζωής από αυτήν που ζούνε τα ζώα. Αυτό που εμείς είπαμε οικογένεια και που
με τον τρόπο που την ξέρουμε εμείς υπάρχει μόνο στον άνθρωπο. Αν δεχτούμε ως
προϋπόθεση μόνο την αγάπη, τότε τίποτε δεν μας εμποδίζει να μιλήσουμε αύριο για
την αγάπη ανάμεσα σ έναν άνθρωπο και ένα ζώο ή ανάμεσα σ έναν άνθρωπο κι ένα
ρομπότ και ποιος ξέρει τι άλλο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
- Και αυτό το
περισσότερο τι είναι;
Στον γάμο λοιπόν υπήρχε
πάντα ένα βαθύτερο αίτημα, το οποίο δεν ήταν επιπόλαιο. Μέσω του γάμου
δημιουργείται οικογένεια και ο ρόλος της είναι πάρα πολύ σημαντικός διότι μέσω
αυτής αναπροσανατολίζεται με τρόπο ποιοτικό και με τρόπο αξιακό η επιθυμία του
ανθρώπου. Αντί δηλαδή για ζωώδεις ορμικές πιέσεις αναπτύσσουμε επιθυμίες
αξιακές που μπορούν να μας εξανθρωπίσουν. Με τον θεσμό του γάμου και μέσα από
την οικογένεια επιτυγχάνουμε την διαφοροποίηση της επιθυμίας, η οποία
παύει να είναι μια ενστικτώδης επιθυμία χωρίς όρια και χωρίς
προσανατολισμό, όπως είναι στα ζώα που αδιαφορούν για τα πάντα. Αυτός ο
αναπροσανατολισμός της επιθυμίας, ανεξαρτήτως του τι γίνεται στη ζωή, ανεξαρτήτως
του αν έχουμε άθλιες και κακές οικογένειες, αποτελεί τον ιδεότυπο της
οικογένειας.
- Και που περιλαμβάνει
και το παιδί, ως φυσικό επακόλουθο;
Ακριβώς. Είναι το
μεταγενέστερο βήμα μέσα σ αυτήν την οικογένεια και σ αυτόν τον ιδεότυπο.
Το σημαντικό είναι η εικόνα εαυτού που αποκτά το παιδί ως υποδοχέας αξιών και
συναισθημάτων, και είναι η οικογένεια που το εξανθρωπίζει μέσα από τα μικρά και
μεγάλα "μη" και "όχι" και τις άλλες απαγορεύσεις. Είναι η
οικογένεια που εξανθρωπίζει τις επιθυμίες παύοντας έτσι ο άνθρωπος να έχει μια
ατελείωτη ορμική επιθυμία. Επειδή αν έχουμε μια ατελείωτη ορμική επιθυμία,
τελειώνει και η κοινωνία, επειδή και η βία θα είναι χωρίς όρια, όπως τείνει να
γίνει σήμερα. Υπό αυτή την έννοια το παιδί έχει ανάγκη μητέρας και πατέρα και
όχι ομοφύλων συζύγων, για να έχει μια σωστή και ξεκάθαρη εικόνα εαυτού,
και όχι μια θολή εικόνα εαυτού, επειδή τότε δεν θα μπορεί να εκτιμήσει τι
πρέπει να κάνει και τι όχι. Για να αναπτύξει ένα παιδί συναισθήματα
κοινωνικότητας, θα πρέπει να έχει μια καθαρή εικόνα εαυτού.
- Αυτό που ζούμε τώρα με
την έξαρση της μαθητικής βίας έχει σχέση μ' αυτό που λέτε;
Ναι, δεν είναι τυχαίο
ότι τώρα οργιάζει η βία των παιδιών, αν και δεν θέλω να μπω σ αυτό το θέμα,
αλλά ναι, έχει σχέση με αυτά που λέμε. Επειδή την θέση των γονιών τους την
έχουν πάρει οι μηχανές, η τεχνολογία, τα τάμπλετ, τα κινητά, οι υπολογιστές.
Και το κύρος των γονέων έχει περάσει σ αυτά τα μηχανήματα, όμως αυτά, δεν
συμμετέχουν στην οργάνωση της κοινωνίας, όπως συμμετέχουν τα παιδιά στην
πραγματική οικογένεια. Με αυτή την θολή εικόνα εαυτού τα παιδιά ως ενήλικες θα
δημιουργήσουν κοινωνίες, σκληρά ανταγωνιστικές, όπου το μεγάλο ψάρι θα τρώει το
μικρό. Θα επιστρέψουμε σε μια ζωώδη κοινωνία, στην ζωώδη, πραγματικά και
κυριολεκτικά, κατάσταση του ανθρώπου.
- Καταλήγοντας, λοιπόν,
η γνώμη σας είναι ότι...
Ο πατέρας και η μητέρα, ο μπαμπάς και η μαμά, είναι η
καταστατική προϋπόθεση της κοινωνίας. Όχι ο μπαμπάς -μπαμπάς ή η
μαμά -μαμά ή ο γονέας 1- γονέας 2. Επειδή σ αυτά τα σχήματα διαμορφώνει το
παιδί μια τόσο θολή εικόνα εαυτού που μετά δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις
ορμικές του επιθυμίες και στην ίδια την κοινωνικότητά του. Αυτό είναι το
πρόβλημα. …..
Καλή και ευλογημένη νέα χρονιά, με Νερό Αιώνιο και Αθάνατο, με «Το Ύδωρ το Ζων»!
