Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ

Απορία πως ανέχεται ο Θεός το έγκλημα της σφαγής των 14.000 νηπίων. Δεν είναι αυτή η απορία, αλλά η σκληρότητα των ανθρώπων. Τα βάρβαρα ένστικτα του Ηρώδη και των αξιωματικών και στρατιωτών που εκτελούν την εντολή, η  ηθική αναλγησία της κοινωνίας που δέχεται την απόφαση και δεν εξεγείρεται. Σ΄ αυτή την κατάσταση βρίσκει ο ενανθρωπίσας Θεός την κοινωνία. Και φυσικά ήρθε για να την αλλάξει. Να ευλογήσει το παιδί και να ζητήσει από τον καθένα να γίνει σαν κι΄ αυτό στην καρδιά.

Όμως η εποχή του Ηρώδη δεν έχει περάσει. Βρίσκει και σήμερα η τακτική του οπαδούς. Χιλιάδες παιδιά αργοπεθαίνουν κάτω από την παρακολούθηση των πανάκριβων δορυφόρων και μπροστά στα μάτια των καλοζωισμένων τηλεθεατών. Παιδιά εξαναγκάζονται να πάρουν τα όπλα και να πορευθούν άδικα και παράλογα στο θάνατο. Παιδιά που στις σύγχρονες κοινωνίες κακοποιούνται ή γίνονται αντικείμενο φρικαλεοτήτων. Τέλος, χιλιάδες ανυπεράσπιστα παιδιά στραγγαλίζονται μέσα στα ίδια τα σπλάχνα της μητέρας!!!

Αλήθεια φταίει μήπως ο Θεός γι΄ αυτά; Μήπως είναι σκληρός; Ποιοι αξίζουν μεγαλύτερης τιμωρίας ο Ηρώδης ή εμείς όλοι;   

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Κάθε άνθρωπος έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά. Έχει αρχή και τέλος, δηλαδή συνδέεται με τον φυσικό χρόνο, εντάσσεται σ’ αυτόν και εξέρχεται από αυτόν. Έχει όμως και ιστορία. Ανήκει σε ένα γένος, σε μια φυλή, σε έναν λαό, μιλά μια γλώσσα, ακολουθεί μια θρησκευτική παράδοση. Και, τέλος, έχει όνομα, δηλαδή είναι πρόσωπο ανεξάρτητο, έτερο από τα άλλα πρόσωπα, από τους άλλους ανθρώπους.

Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά καθιστούν τον καθέναν μοναδική προσωπικότητα. Και πάνω σ’ αυτά τα τρία χαρακτηριστικά καλείται ο καθένας να εργαστεί, για να οικοδομήσει, να προσθέσει, να διορθώσει, να αφήσει την δική του σφραγίδα.

Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα, αφού ο Χριστός πιστεύουμε και ζούμε στην Ορθοδοξία ότι ήταν εκτός από τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Μόνο που παρότι ο Χριστός είχε γενεαλογία, είχε την βίβλο γενέσεώς του (Ματθ. 1, 1), ήταν τέλειος άνθρωπος, εντούτοις ήταν και κάτι διαφορετικό από όλους τους άλλους. Είχε αρχή κατά άνθρωπον και είχε και τέλος, επάνω στο Σταυρό. Μόνο που το τέλος έγινε νέα αρχή με την Ανάσταση, που σημαίνει ότι τελικά δεν τελείωσε. Είχε ιστορία, ανήκε σε μια φυλή και έναν λαό (τον εβραϊκό), μιλούσε την εβραϊκή γλώσσα, ακολούθησε την θρησκευτική παράδοση, αλλά δεν έμεινε σ’ αυτά. Ο Χριστός υπήρξε ο Θεάνθρωπος, που ενώ ανήκε υπερέβη και την έννοια του «ανήκειν». Ο Χριστός ανήκει σε όλους τους ανθρώπους, γιατί όλος ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό για να ενανθρωπήσει ο Υιός Του. Αληθινό πρότυπο του ανθρώπου είναι ο Θεάνθρωπος. Γι’ αυτό και όσοι ακολουθούν το Χριστό, όσοι δηλαδή είναι μέλη της Εκκλησίας, μολονότι ανήκουν σε λαό και φυλή, μιλούν γλώσσα συγκεκριμένη, έχουν ιστορικές καταβολές, προχωρούν προς μία οικουμενική, παγκόσμια θεώρηση της ζωής. Προσεύχονται για όλο τον κόσμο, αγαπούν όλο τον κόσμο, χαίρονται που ανήκουν και ταυτόχρονα είναι ανοιχτοί. Τέλος, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν και είναι πρόσωπο ανεξάρτητο, έτερο από όλα τα άλλα πρόσωπα, μόνο που δεν άφησε απλώς μνήμες ή έγινε απλώς γιορτή και χαρά ή αφορμή απόρριψης, «σημείον αντιλεγόμενον», αλλά μας άφησε τον ίδιο Του τον εαυτό, το Σώμα και το Αίμα Του που κοινωνούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία, όχι για να θυμόμαστε απλώς το πέρασμα Του από αυτόν τον κόσμο, αλλά για να ανεβαίνουμε μαζί Του στον ουρανό, αλλά και να ξεκινάμε μαζί Του την υπέρβαση του χρόνου, την πορεία προς την αιωνιότητα.

ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΕ;

          Τι δώρο να σου προσφέρουμε, Χριστέ μου; Το καθένα από τα όσα Εσύ δημιούργησες σου προσφέρει το αντίδωρο του ευχαριστώ του για το ότι έγινες άνθρωπος για μας και φανερώθηκες στον κόσμο μας. Οι Άγγελοι τον Ύμνο «Δόξα εν Υψίστοις». Οι ουρανοί το Αστέρι. Οι Μάγοι τα Δώρα τους. Οι βοσκοί τον θαυμασμό και την απορία τους. Η Γη το σπήλαιο. Η έρημος την φάτνη. Εμείς λοιπόν; Εμείς σου προσφέρουμε την Μητέρα Σου, την Παναγία Παρθένο. Θέλουμε όμως κι από σένα, τον Προαιώνιο Θεό, ένα δώρο ακόμη: το έλεός Σου για τον καθένα μας.
            Χριστού τα Γενέθλια. Σ’ έναν κόσμο που οι λίγοι θα εξακολουθούν να πορεύονται όπως πορεύονταν. Με τα ρεβεγιόν τους. Με τα δώρα και τις διακοπές τους. Με τα πολλά στολίδια και τη χλιδή. Και οι πολλοί θα συμπιέζονται, στο όνομα ενός αβέβαιου μέλλοντος. Θα σκέπτονται και το ελάχιστο δώρο στα παιδιά τους. Θα στολίζουν το δέντρο με ό,τι υπάρχει από το παρελθόν και θα αναπολούν το πώς ήταν. Δεν θα κάνουν όνειρα, γιατί όταν το μόνο που σου μένει είναι η επιβίωση, τότε τι να ονειρευτείς; Βήμα-βήμα. Να αντέξουμε. Να  συμμαζέψουμε εκεί που ανοιχτήκαμε. Να έχουμε την υγειά μας και να μη μας βρει τίποτε χειρότερο.
            Χριστού τα Γενέθλια. Και τα παιδιά; Ίντερνετ και ξερό ψωμί. Facebook. Κινητό. Παρέα. Βόλτα. Κι από την άλλη, κλείσιμο στον εαυτό. Σκέψεις. Η χαρά περιορισμένη. Μόνο οι διακοπές από το σχολείο η παρηγοριά. Η αλλαγή στο ρυθμό της καθημερινότητας. Και η σκέψη ότι πάντα κάποιοι φταίνε που δεν είμαστε όπως ήμασταν. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν. Και κατόπιν, η επιστροφή στην μελαγχολία.
            Χριστού τα Γενέθλια. Ναι, είναι δύσκολη η πορεία μας. Όμως, επιτέλους, ο Χριστός ήρθε. Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Μας έδωσε δώρο τον εαυτό Του που έγινε άνθρωπος. Μας έδωσε την χαρά να ξέρουμε ότι όλα αυτά που μοιάζουν με θάνατο, δεν μπορούν να μας αγγίξουν γιατί Εκείνος μας αγαπά και μας στηρίζει όντας Ζωή και δίνοντας ζωή. Μας έδωσε την ομορφιά της συγχώρεσης για ό,τι κι αν έχουμε κάνει, μας πήρε την δύναμη του κακού και της αμαρτίας. Μπορεί αυτό να είναι απλωμένο παντού. Δεν νικά όμως τις καρδιές μας, όσο κι αν διαφημίζεται και δείχνει ακατανίκητο. Είμαστε νέοι άνθρωποι. Ο νέος, όταν το λέει η καρδιά του, θα παλέψει. Και με την πίστη για όπλο, θα εξέλθει νικών και ίνα νικήσει.
            Χριστού τα Γενέθλια. Δεν θα αφήσουμε τα δώρα, γιατί υπάρχει κρίση. Μόνο που θα αλλάξουμε το περιεχόμενό τους. Στο Χριστό θα προσφέρουμε την απόγνωσή μας. Την αγωνία μας. Το φόβο μας για το αύριο. Την αίσθηση της ήττας. Την μοναξιά μας. Κι Εκείνος θα μας αντιπροσφέρει την Ελπίδα. Στο συνάνθρωπό μας θα προσφέρουμε το χαμόγελό μας. Την αλληλεγγύη της καρδιάς μας. Την αίσθηση ότι την κρίση μόνο όλοι μαζί μπορούμε να την ξεπεράσουμε. Χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό. Χωρίς ξενοφοβία. Χωρίς κλείσιμο στον εαυτό μας. Χωρίς μίσος. Κι ας μην μπορούν όλοι να το καταλάβουν. Στον εαυτό μας θα προσφέρουμε την χαμένη παιδικότητά μας. Την χαρά και τον αυθορμητισμό. Την αίσθηση ότι δεν τελείωσε ο κόσμος αν δεν υπάρχουν λεφτά. Με αλήθεια, αγάπη και ανάσταση έχει νόημα η ζωή. Όχι με ψέμα. Όχι με ταξίματα και υποσχέσεις. Όχι με καταναλωτισμό. Και ο καθένας μας θα παλέψει να δημιουργήσει. Με αγάπη αυτό που μπορεί και ανάλογα με τα χαρίσματά του. Τα οποία ξεχάσαμε ότι τα έχουμε. Δεν είναι ο πολιτισμός και η ύλη που μας κάνουν ζωντανούς ανθρώπους, αλλά η αγάπη και η ελευθερία που ο Θεός φύτεψε μέσα μας και πότισε με τη Γέννα του Χριστού.
                   «Εγώ είμαι πατέρας για σένα, εγώ αδελφός για σένα, εγώ ο αγαπημένος για σένα, εγώ το σπίτι σου, εγώ η τροφή σου, εγώ το ρούχο σου, εγώ η ρίζα για να αυξηθείς, εγώ θεμέλιο για να χτίσεις, κάθε τι το οποίο θέλεις εγώ· να μην έχεις ανάγκη από τίποτε. Εγώ θα σε υπηρετήσω· διότι ήλθα να υπηρετήσω, όχι να υπηρετηθώ. Εγώ είμαι και φίλος, και μέλος του σώματος και κεφαλή και αδελφός, και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ· αρκεί να διάκεισαι φιλικά προς εμένα. Εγώ έγινα πτωχός για σένα· έγινα και ζητιάνος για σένα· ανέβηκα επάνω στον Σταυρό για σένα· μπήκα στον τάφο για σένα · στον ουρανό για σένα παρακαλώ τον Πατέρα μου · κάτω στη  γη με έστειλε ο Πατέρας για να φροντίσω για σένα και να μεταφέρω ό,τι σε απασχολεί στον Πατέρα. Όλα για μένα είσαι εσύ · και αδελφός και κληρονόμος μαζί μου της Βασιλείας του Πατρός και φίλος και μέλος του σώματος. Τι παραπάνω θέλεις;» Άγιος (Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
            Ας ρωτήσουμε λοιπόν τις καρδιές μας: Αλήθεια, τι παραπάνω να θέλουμε;

                                                                                                π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός - Κέρκυρα

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ …

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΓΕΝΝΑΤΑΙ …

Ο Χριστός γίνεται άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Ο άνθρωπος δίχως τον Χριστό γίνεται απάνθρωπος. Ο χριστιανισμός γέννησε τον ανθρωπισμό. Ο ανθρωπισμός παραμυθεί την ανθρωπότητα.

Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο γυμνός, όπως ο κάθε άνθρωπος, που όμως δεν το συλλογιέται καλά. Αυτό, φρονούμε, είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων.

Ο νεοελληνικός βίος θέλει να απομακρυνθεί από τον Χριστό. Θεωρεί ότι περιορίζεται, ότι ασφυκτιά η ζωή του με τον Χριστό. Έτσι, ελεύθερος υποδουλώνεται σε διάφορα είδωλα. Η Ορθοδοξία δεν μιλά πια στην καρδιά του Νεοέλληνα. Τη γέννηση του Θεανθρώπου εορτάζει στη Β. Ευρώπη ή στην Άπω Ανατολή. Η Ευρώπη, κι αυτή αποχριστιανισμένη. Ο ανθρωπισμός έγινε απανθρωπισμός.

Η αίσθηση της επίγειας αθανασίας οδηγεί τον άνθρωπο στο ασταμάτητο κυνηγητό της ηδονής, από τη σάρκα, το χρήμα και τη δόξα. Συχνά το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό, μα ο άνθρωπος δεν το βάζει κάτω. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να μας ανασηκώσει και να μας πει πως είμαστε περαστικοί απ΄ αυτόν.

Τυφλωμένος και αχόρταγος ο άνθρωπος από τις απολαύσεις, έτσι εορτάζει και τις χριστιανικές εορτές και τα Χριστούγεννα. Αμφισβητώντας, αγνοώντας ή απορρίπτοντας το επέκεινα (το πέρα απ΄ αυτόν τον κόσμο), ο άνθρωπος αφοσιώνεται όλος στο ενθάδε (στο εδώ), στη μοναδικότητα του παρόντος, στην απόλαυση της ζωής. Η καθαρά αυτή υλιστική θεώρηση της ζωής δεν μπορεί να είναι μια αποτυχία του χριστιανισμού, που ποτέ κανέναν δεν μπορεί να εξουσιάσει, αλλά μια ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου στα γήινα, πρόσκαιρα και φθαρτά.

Η συρρίκνωση του ορθόδοξου βιώματος έκανε και τους Νεοέλληνες να εορτάζουν τις εορτές ανεόρταστα. Η αγορά, η κατανάλωση, η διαφήμιση, η μόδα, η διατροφή, η ενδυμασία, η απόλαυση όλων των υλικών αγαθών άφησε άχαρη την ψυχή.

Χριστούγεννα σε μια παραμορφωμένη Ελλάδα με πικρές στατιστικές.
Σαρκώνεται ο Χριστός για τη θέωση του ανθρώπου. Για την αναστήλωση του ιερού και μοναδικού του προσώπου. Ο Νεοέλληνας σφυρίζει αδιάφορα και αρκείται σε καλό φαΐ και κρασί, τηλεόραση, καναπέ ή πολυθρόνα και γλυκά. Το νήπιο Ιησούς απορεί για την κατάντια του μεγάλου θαύματος, του ανθρώπου. Που πιστεύει σε ό,τι βλέπει και πιάνει. Παραμελεί την ψυχή του. Αδιαφορεί για τα ερωτηματικά της συνειδήσεώς του. Απάνθρωπος βίος, αγενής συμπεριφορά, ατομισμός και αδιαφορία.

Για ποιους σαρκώθηκε ο Χριστός; Για όλους. Οι περισσότεροι τον περιφρονούν επιδεικτικά. Δηλαδή απέτυχε; Νομίζω εμείς αποτύχαμε και ακόμη δεν ταπεινωθήκαμε. Δεν καταλάβαμε ότι δεν έχει ανάγκη από δικηγόρους ο Χριστός. Από νωρίς κυνηγήθηκε ο Χριστός και έφυγε για την Αίγυπτο.

Η εξουσία φοβήθηκε την παρουσία του και κύλισε στο αίμα τα νήπια και γέμισε από θρήνους μητέρων η Σιών. Νομίζουμε πως κάτι είμαστε και κάτι κάνουμε. Δεν καταλάβαμε πως ως τιποτένιοι, απορριμμένοι και ταπεινοί, κάτι κάποτε μπορούμε να κατορθώσουμε. Ας διακόψουμε τα πολλά λόγια και ας αφήσουμε να μιλήσει το παράδειγμα. Έχουμε μεγάλη ανάγκη σήμερα από συμπεριφορές και όχι από ομιλίες.

Το νήπιο Χριστός στη φάτνη της Βηθλεέμ είναι σιωπηλό, κι όμως διδάσκει περίτρανα την ταπείνωση. Οι νεοέλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι έχουν μεγάλη την ανάγκη της γνήσιας μετάνοιας και της αληθινής ταπείνωσης. Οι καιροί είναι δύσκολοι, μα μην τους κάνουμε δυσκολότερους. Ο νεοελληνικός προκλητικός, υπερκαταναλωτικός βίος καταντά άχαρος. Των Ελλήνων οι κοινότητες κατά τον Δ. Σαββόπουλο αξίζει να ξαναθυμηθούν την ομορφιά της συντροφιάς, τη χάρη της παρέας, την ωραιότητα του έξυπνου αστείου.
Και κατά τον Κ. Τσιρόπουλο, την ευγένεια του πνεύματος που δίδαξαν με το βίο τους οι άγιοί μας. Παρ' όλα αυτά, αγαπητοί, "Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθητε, άσατε τω Κυρίω πάσα η γη και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί ότι δεδόξασται”.

Μοναχού Μωυσέως, Αγιορείτου

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Το παραπάνω κείμενο του π. Μωϋσέως έχει γραφεί πριν από τουλάχιστον τρία χρόνια. Κι αν έχουν αλλάξει οι συνθήκες, κι αν δεν μπορούμε  να γιορτάσουμε Χριστούγεννα στην Ευρώπη ή στην Ασία, κι αν υποχρεωνόμαστε εκ των πραγμάτων να περιορίσουμε τα ψώνια και τα φαγητά, οι περισσότεροι δεν έχουμε βρει ακόμα το πραγματικό νόημα των εορτών και συγκεκριμένα των Χριστουγέννων.  

Ίσως είναι τώρα, φέτος, σήμερα, ο καιρός να ψάξουμε μέσα μας και να το βρούμε. Ας τολμήσουμε να σταθούμε μπροστά στην εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού και ας αναρωτηθούμε τι σημαίνει η ενανθρώπηση του Θεού; Γιατί ταπεινώνεται ο τέλειος και αναμάρτητος; Γιατί θλίβεται και διώκεται η αγάπη;

Μήπως περιμένει τη δική μας γνήσια μετάνοια, ώστε με αληθινή ταπείνωση και γνήσια αγάπη δώσουμε νόημα στις γιορτές και σε όλη μας την ύπαρξη;     

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 24 –  Κυριακή 30 Δεκεμβρίου  2012

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012:

7.00 – 10.00 π.μ.  Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες – Εσπερινός των Χριστουγέννων και Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου.

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012 (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ):

5.00 – 8.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012 (Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου):

8.00 – 10.30  Όρθρος και Θεία Λειτουργία και αμέσως μετά, Χριστουγεννιάτικη Εορταστική Εκδήλωση από τα παιδιά των Κατηχητικών της ενορίας στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012 (Αγίου Στεφάνου):

7.30 – 9.30  Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

E Ας μην ξεχνάμε πως το νόημα των Χριστουγέννων είναι ότι:

Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει

τον άνθρωπο στο Θεό!

 

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ   8                                                          22 και 23.12.2012

Ο Άγιος Μάμας

                                                                                                                                                                                                                                       Ο Άγιος Μάμας γεννήθηκε το 260 μ.Χ. στην Γάγγρα της Παφλαγονίας και έζησε στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι γονείς του, ο Θεόδωρος και η Ρουφίνα, ήταν χριστιανοί και επιφανείς. Τα χρόνια εκείνα αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Αυρηλιανός, ο οποίος κήρυξε διωγμό κατά των χριστιανών το 270-275 μ.Χ. Ο πατέρας του Μάμαντα ρίχτηκε στις φλόγες από τους ειδωλολάτρες επειδή ομολόγησε πως ήτν χριστιανός και η μητέρα του ακολούθησε τον άντρα της στην φυλακή ετοιμόγεννη και ομολογώντας την πίστη της στο Χριστό. Η Ρουφίνα γέννησε μέσα στην φυλακή τον άγιο και την ίδια νύχτα πέθαναν προσευχόμενοι και οι δύο γονείς του εξαντλημένοι από τα μαρτύρια. Ο άγιος από μικρός έμεινε λοιπόν ορφανός. Υιοθετήθηκε και μεγάλωσε στα χέρια μιας πλούσιας χριστιανής της Αμμίας Ματρώνας με στοργή και πολλή αγάπη. Η Αμμία οδηγημένη από Άγγελο Κυρίου πήγει στη φυλακή και πήρε να ενταφιάσει τα λείψανα των μαρτύρων γονιών του.

Ο άγιος επειδή από μικρός την φώναζε συνέχεια «μάμα» ονομάστηκε Μάμας. Όταν έγινε 15 χρονών ομολόγησε δημόσια πως ήταν χριστιανός και γι΄αυτό οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν. Η σταθερή του πίστη και η αγάπη του στον Χριστό τον οδήγησαν στο μαρτύριο. Οι ειδωλολάτρες δεν κατάφεραν να τον πείσουν να ασπασθεί τους ψεύτικους θεούς τους. Ο ηγεμόνας Δημόκριτος έδωσε διαταγή να τον χτυπήσουν, να τον γδέρνουν με σιδερένια νύχια και να τον καίνε στο σώμα με αναμμένες λαμπάδες. Στη συνέχεια του κρέμασαν στο λαιμό του ένα μολυβένιο βαρίδιο και με αυτό τον έριξαν στη θάλασσα για να πνιγεί. Ο Θεός όμως τον έσωσε. Βρέθηκε σ΄ένα βουνό της Καισάρειας όπου κι έμεινε λίγο καιρό ως μοναχός. Έχτισε ένα μικρό εκκλησάκι και εκεί έρχονταν τα άγρια θηρία, τα οποία και του έκαναν συντροφιά. Μάλιστα, ο άγιος άρμεγε τα ζώα, έκανε τυρί από το γάλα τους και έτρωγε, ενώ όσο περίσσευε, το μοίραζε στους φτωχούς της Καισάρειας ως ελεημοσύνη. Τα άγρια θηρία καθόλου δεν πείραζαν τον μάρτυρα.

Ο ηγεμόνας της Καππαδοκίας Αλέξανδρος, άνθρωπος σκληρός και κακός, έστειλε στρατιώτες να βρούνε τον άγιο. Αυτοί όντως τον ανακάλυψαν, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Ο άγιος τότε ζήτησε να τους φιλοξενήσει. Την ώρα που έτρωγαν, εμφανίστηκαν τα άγρια θηρία για να δώσουν το γάλα τους στον άγιο. Οι στρατιώτες φοβήθηκαν πολύ και ετοιμάστηκαν να το βάλουν στα πόδια. Ο άγιος τους καθησύχασε και τους είπε ποιος είναι. Άρμεξε τα ζώα μπροστά τους και ζήτησε από τους στρατιώτες να φύγουν. Θα πήγαινε ο ίδιος στην Καισάρεια να τους βρει. Έτσι κι έγινε.

 Ο ηγεμόνας δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ο άγιος εξημέρωνε τα θηρία. Τον θεωρούσε μάγο. Έτσι, αφού τον βασάνισε, τον έριξε σ΄ ένα αναμμένο καμίνι, στο οποίο ο άγιος δεν έπαθε απολύτως τίποτα, όπως οι Τρεις Παίδες στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης. Έπειτα τον έριξε στα θηρία για να τον κατασπαράξουν αλλά και ο πάλι ο Θεός τον οποίο ο άγιος επικαλούνταν συνεχώς να τον βοηθήσει, τον έσωσε. Η αρκούδα προσκυνούσε τον άγιο και κυλιόνταν στα πόδια του, η λεοπάρδαλη πηδούσε στους ώμους του και του σκούπιζε με τη γλώσσα τον ιδρώτα του, ενώ μία λέαινα που εξαπέλυσε ο ηγεμόνας, κάθησε και αυτή στα πόδια του αγίου. Ο ηγεμόνας διέταξε να τον λογχίσουν με μία τρίαινα στην κοιλιά και ο άγιος βρήκε μαρτυρικό τέλος.

Η Εκκλησία μας τιμάει τον Άγιο Μάμα ως μάρτυρα στις 2 Σεπτεμβρίου.

Ερμηνευτικά σχόλια

Οι δύο γονείς του αγίου πέθαναν από τις κακουχίες στην φυλακή: Ο άγιος από μικρός έμεινε ορφανός. Οι γονείς του επέλεξαν να πάνε ενάντια στο θέλημα του αυτοκράτορα και να ομολογήσουν την αγάπη του στο Χριστό παρά τον κίνδυνο. Η εμπιστοσύνη τους στο Θεό τους έδωσε θάρρος και ελπίδα. Ήξεραν πως άφηναν τον μικρό τους γιο μωρό, ορφανό από γονείς αλλά όχι ορφανό από Θεό. Δεν αγωνίστηκαν όπως αγωνίζονται σήμερα οι γονείς μόνο για να του κληρονομήσουν πλούτη, σπουδές ένα καλό όνομα ή εξουσία αλλά του άφησαν κληρονομιά την πίστη στο Θεό και την προσευχή τους.

Η ομολογία στους ψεύτικους θεούς: Στα χρόνια των Ρωμαίων είναι γνωστό πως εκδιώχθηκαν και μαρτύρησαν χριστιανοί μόνο και μόνο διότι αρνούνταν να προσφέρουν θυσίες στους θεούς των ειδωλολατρών. Ο Θεός είναι ένας και ο χριστιανός αγωνιζόταν και αγωνίζεται μέχρι και σήμερα για αυτή την ομολογία. Σήμερα θεός για πολλούς είναι το χρήμα, η δόξα, τα πάθη, η καριέρα, η εξωτερική εμφάνιση και άλλα. Όλοι αυτοί είναι ψεύτικοι θεοί και χάνεται όποιος τους πιστεύει και όλο του το ενδιαφέρον το συγκεντρώνει σ΄αυτούς. Πολλοί ίσως στραφούν εναντίον του χριστιανού γι΄αυτό αλλά έναν Θεό ομολογούμε και σ΄ έναν Θεό πιστεύουμε σ΄ Αυτόν που μας αγαπά και είναι πάντα δίπλα μας επειδή είναι αυτός που Υπάρχει.

Τα μαρτύρια του αγίου:  Διαβάζουμε για τα φοβερά μαρτύρια των αγίων και ίσως αυτό μας προκαλεί και κάποιο φόβο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν υπεράνθρωποι, δεν πήγαιναν γυρεύοντας να γίνουν ήρωες. Ήξεραν πως Κύριος και Δημιουργός μας είναι ο Θεός Πατέρας μας. Γι΄αυτή την Αλήθεια τους θανάτωναν. Τους φόβιζαν ίσως αυτά αλλά ήξεραν πως ο Θεός δε θα τους εγκαταλείψει και ακόμα κι αν πεθάνουν θα πάνε πλέον αιώνια κοντά Του. Τι πιο όμορφο αιώνια να έχεις παρέα σου τον Χριστό, τους Αγγέλους και τους αγίους. Ο Θεός φρόντιζε να πονάνε όσο άντεχαν. Ποτέ δεν άφησε κάποιον μάρτυρα να πονέσει περισσότερο απ΄όσο μπορούσε, τον ανακούφιζε και τον φρόντιζε με θαυματουργικό τρόπο. Γιάυτό και δεν πέρασαν όλοι οι μάρτυρες τα ίδια μαρτύρια ούτε και ΄΄τελειώθηκαν΄΄ με τον ίδιο τρόπο. Λέμε ΄΄τελειώθηκαν΄΄ κι όχι πέθαναν διότι τότε έγιναν τέλειοι, με την ολοκλήρωση του αγώνα τους που στεφανώθηκε και με το μαρτυρικό τους τέλος. Ο Θεός μας κανέναν δεν εγκαταλείπει πόσο μάλλόν όσους για χάρη του ταλαιπωρούνται από την πλάνη και την κακία των άλλων.

Έμεινε λίγο καιρό παρέα με άγρια θηρία που όμως δεν του έκαναν κακό: Η κτίση όλη αναγνωρίζει το Χριστό ως δημιουργό της, ως Λόγο του Θεού. Τα άγρια θηρία αναγνωρίζουν την αγάπη του Θεού και υπακούουν, δεν υποχωρούν στα ένστικτά τους. Ο άνθρωπος που έχει αγάπη Θεού δεν βλέπει τα ζώα και τη φύση με σκοπό να τους κάνει κακό αλλά με σεβασμό και διάθεση προστασίας και φροντίδας. Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι έτσι ζούσαμε. Η μόλυνση του περιβάλλοντος δε θα ήταν τόσο μεγάλη και επικίνδυνη αλλά και τα ζώα δεν θα απειλούνταν με εξαφάνιση. Σε πολλούς βίους αγίων τα ζώα είναι περισσότερο βοηθοί παρά εχθροί του ανθρώπου. Ο άνθρωπος κινδυνεύει από την αμαρτία μόνον.

Το λιοντάρι  κάθισε στα πόδια του αγίου: μας θυμίζει την εικόνα από τη Γέννηση του Χριστού, όπου τα ζώα ζέσταιναν με το χνώτο τους τον νεογέννητο Κύριο, αλλά και συντρόφευαν την Παναγία στις δύσκολες στιγμές της μοναξιάς, αλλά και της χαράς να γεννηθεί ο Χριστός. Τελικά όλος ο κόσμος μπορεί να σταθεί δίπλα στους χριστιανούς, γιατί ο Χριστός τον αγιάζει. Άλλοτε τα ζώα λειτουργούν ενστικτωδώς και τρώνες τους μάρτυρες. Έτσι θέλει ο Θεός. Όμως τίποτε, όταν είναι κοντά στο Θεό, δεν λειτουργεί χωρίς το θέλημά Του.

Τιμά τον άγιο ως μάρτυρα: ο άγιος με τον αγώνα και το μαρτύριό του μάς δείχνει ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να απαλλάξει όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τα πάντα από τα δεσμά της αμαρτίας. Ο άνθρωπος πλέον μπορεί, αν πιστεύει στο Χριστό, να φερθεί με αγάπη έναντι όλου του κόσμου  και να εισπράξει την αγάπη από την κτίση. Με την γέννησή του ο Χριστός έφερε την ελπίδα της ανάστασης, της καινούριας ζωής που έχει νόημα κοντά Του. Αυτή είναι και η αποστολή του χριστιανού να κηρύττει παντού, πάντα και σε όλους αυτή την αλήθεια. Δύο ελευθερίες που μάχονται:  η ελευθερία ν΄αγαπάς και η ελευθερία να αμαρτάνεις. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση δεν μπορείς να είσαι μαζί με το Θεό ούτε με τους ανθρώπους γιατί η αμαρτία χωρίζει. Ο Χριστός ήρθε, μαρτύρησε, πέθανε και αναστήθηκε για να μας ενώσει όλους με το Θεό. Κι αυτό γίνεται μέσα στην Εκκλησία πράξη και στη ζωή της, ιδίως στη Θεία Λειτουργία. Αν θέλουμε λοιπόν όλοι να ζήσουμε την αληθινή χαρά και το νόημα των Χριστουγέννων, χρειάζεται να ζήσουμε τη ζωή της Εκκλησίας κι εκεί η γιορτή βρίσκει το αληθινό της περιεχόμενο, μαζί με όλους τους αγίους. Αυτό ας το παλέψουμε από την παιδική μας ηλικία.

Συμπέρασμα: ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να κάνει όλη την κτίση να απαλλαγεί από το βάρος και τον πόνο της αμαρτίας και το νόημα αυτό το ζούμε στη ζωή της Εκκλησίας.

Απολυτίκιο Αγίου Μάμαντα. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείον βλάστημα, Μαρτύρων πέλων, ηκολούθησας, ασχέτω πόθω, τοις ενθέοις αληθώς τούτων ίχνεσιν, και του Σωτήρος κηρύξας το όνομα, εθαυμαστώθης σοφέ, δι’ αθλήσεως. Μάμα ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιο Γεννήσεως του Χριστού. Ήχος δ’.

Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως ^.  εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο σε προσκυνείν τον Ήλιον της Δικαιοσύνης και σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολή, Κύριε δόξα Σοι.

Συμπλήρωσε την ιστορία……

Στην Β……………κάποτε σε μια …………γεννήθηκε ο …………….μας. Η Παναγία μητέρα Του μαζί με τον Ι……….στέκονταν δίπλα Του και α………..υμνούσαν την Θεία Του γέννηση. Ήρθαν β………..να τον προσκυνήσουν και ……….Μάγοι να του προσφέρουν πολύτιμα δώρα,σ………,χ…………και λ……………Ένα α……..έλαμπε πάνω από την φάτνη. Ο βασιλιάς Η……προσπάθησε να βρει το θείο βρ…….και να το σκοτώσει αλλά ο Θεός είπε στον ύπνο του στον Ι………να φύγουν και να κρυφτούν στην Α…………..Ο Χριστός μας γεννήθηκε για να μας σώσει από την αμαρτία και το κακό. Θέλει να ζούμε μέσα στην αγάπη Του.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ  ΓΙΟΡΤΗ

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

Τετάρτη,  26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ,

ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

ΤΟΥ ΝΑΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

Στην απαρίθμηση ενός καταλόγου αμαρτιών προχωρά ο Απόστολος Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του, προτρέποντας τους Χριστιανούς της περιοχής να απέχουν απ΄ αυτές. Μάλιστα κατηγοριοποιεί τις αμαρτίες αυτές σε δύο ομάδες. Η μία είναι αυτές οι αμαρτίες που κρατούν την καρδιά του ανθρώπου υπόδουλη στη γη, στα σαρκικά δια της φιληδονίας και των τρόπων με τους οποίους αυτή εκδηλώνεται, και δια της πλεονεξίας, την οποία χαρακτηρίζει ως την κατεξοχήν έκφραση της ειδωλολατρίας.

Δεν θα μείνει όμως στις επιθυμίες της καρδιάς, οι οποίες βλάπτουν κατεξοχήν τον έσω άνθρωπο. Θα προχωρήσει και στην δεύτερη ομάδα, που έχει να κάνει με τον τρόπο που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στους συνανθρώπους τους. Θα μιλήσει για την ανάγκη απαλλαγής από την οργή, το θυμό, την πονηρία, την κακολογία, την αισχρολογία και των ψεμάτων που ο ένας λέει στον άλλο (Κολ. 3, 8-9). Αυτά όλα βλάπτουν τον άνθρωπο και εσωτερικά, αλλά και εξωτερικά, στη συνάντησή του με τους άλλους. Η ανακαίνιση του ανθρώπου δεν περιορίζεται στην σάρκα. Προχωρά και στον τρόπο που βλέπει τον συνάνθρωπο, δηλαδή στην υπερηφάνεια που τον κάνει να θυμώνει, να οργίζεται, να είναι πονηρός έναντι του άλλου, να τον κακολογεί, να αισχρολογείς εις βάρος του, να λέει ψέματα. Αν τα πρώτα είναι ευδιάκριτα πάθη, τα δεύτερα είναι πιο δυσδιάκριτα και γι’ αυτό δυσκολότερα αντιμετωπίζονται.
Δεν απαγορεύει βεβαίως ο Θεός τις χαρές και τις ηδονές του βίου. Τις συνδέει όμως με την αγάπη προς τον πλησίον και δεν θέλει τον εγκλωβισμό του ανθρώπου στις ηδονές για τον εαυτό του και την μετατροπή του σε σάρκα. Από την άλλη, ο Θεός δεν θέλει έναν άνθρωπο που να εξουσιάζει τους άλλους, να τους εξουθενώνει λεκτικά και κοινωνικά, να επιβάλλει το θέλημά του σ’ εκείνους για να αυτοπροβληθεί και να διακονηθεί από αυτούς. Ζητά την ταπείνωση εκείνη που θα κάνει τον άνθρωπο να διακονεί, να προσφέρει, να μοιράζεται, να συγχωρεί, να μην δίδει κακία, αλλά αγαθοσύνη στους άλλους.

Η εποχή μας θεωρεί ως πυλώνες του πολιτισμού τα δύο αυτά βαρίδια. Αποθεώνει το πνεύμα της πορνείας, που το θεωρεί δικαίωμα της σάρκας, αλλά και δικαιολογεί το πνεύμα της εξουσίας, του δικαιώματος του ανθρώπου όχι απλώς να έχει άποψη για τους άλλους, αλλά να τους εξουθενώνει καθημερινά με την ισχύ του στόματος και των παθών. Δεν αποδέχεται ότι ο άνθρωπος βλάπτεται τόσο εντός του όσο και στις σχέσεις με τους άλλους, απλώς μετριάζει, βάζοντας όρια νομιμότητας, την όποια συμπεριφορά καθίσταται αντικοινωνική. Γι’ αυτό και ο πολιτισμός μας, παρά τις ψευδαισθήσεις που καλλιέργησε, επειδή καθηλώνει τον άνθρωπο στη γη, στην ειδωλολατρία της πλεονεξίας και της φιληδονίας, στην μη αγαπητική, αλλά υπερήφανη και εξουσιαστική συμπεριφορά προς τον πλησίον, είναι ένας πολιτισμός χωρίς Θεό και γι’ αυτό καταρρέει οντολογικά. Μπορεί εξωτερικά να φαίνεται μονόδρομος, όμως, βιώνουμε την ανημπόρια της υπερηφάνειας του, η οποία γέννησε αδιέξοδα.

Ας προσπαθήσουμε και στη ζωή της Εκκλησίας να μην ηττόμαστε όχι μόνο από την σαρκολατρία, αλλά, κυρίως, από την υπερηφάνεια.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 17 –  Κυριακή 23 Δεκεμβρίου  2012

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ – ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΝΑΟΥ:

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012:

6.00 μ.μ.  Πανηγυρικός Εσπερινός, μετ΄ Αρτοκλασίας και Θείου    Κηρύγματος.

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012:

7.00 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος     του       Σεβασμιωτάτου       Μητροπολίτου    μας κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ και Αγιασμός για τα ζώα.

11.00 π.μ. Ονοματοθεσία «Δεληγεώργειου» Πνευματικού Κέντρου

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012:

5.00 μ.μ.  Μυστήριο Ιερού Ευχελαίου.

6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012:

11.00 π.μ. - 12.00 μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. Εσπερινός

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ   7                                                                                         15 και 16.12.2012

Ο Άγιος Ελευθέριος και η αγία Ανθία

Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε στη Ρώμη κατά τον 2ο αι. από πλούσιους γονείς. Ο πατέρας του ήταν ύπατος της Ρώμης. Η μητέρα του Ανθία έγινε χριστιανή ακούγοντας το κήρυγμα από μαθητές του Απ. Παύλου. Αυτή ανέλαβε και το βάρος της ανατροφής του μικρού Ελευθέριου μετά το θάνατο του πατέρα, που συνέβη λίγο καιρό μετά τη γέννηση του. Η Ανθία του έδωσε χριστιανική ανατροφή και τον συνέδεσε με τον επίσκοπο της Ρώμης Ανίκητο (155-166). Ο επίσκοπος βλέποντας την πίστη και την ενάρετη ζωή του εφήβου Ελευθέριου τον χειροτόνησε διάκονο στα 15 του χρόνια. Στη ηλικία των 17 ετών χειροτόνησε σε πρεσβύτερο τον αφοσιωμένο στην αποστολή του Ελευθέριο και στην ηλικία των 20 ετών του ανέθεσε τον επισκοπικό θρόνο της περιοχής του Ιλλυρικού, σημερινής Αλβανίας με έδρα την Αυλώνα.  Η γλυκύτητα του λόγου του, που επιβεβαιωνόταν με τα πολλά θαύματα του, έκανε αυτούς που βρίσκονταν στην πλάνη να ασπαστούν την χριστιανική αλήθεια.

Ο εχθρός, όμως, της σωτηρίας μας, διάβολος, άρχισε τον πόλεμο εναντίον του. Τότε ο διώκτης αυτοκράτορας Αδριανός έμαθε τη δράση του αγίου στην Ιλλυρία και έστειλε ένα στρατηγό του, τον Φήλικα, να τον συλλάβει. Αυτός ξεκίνησε με άγριες διαθέσεις. Έφτασε στην Αυλώνα, περικύκλωσε το ναό που βρισκόταν ο άγιος και μπήκε με απόφαση να τον σύρει έξω με τη βία. Γοητεύτηκε όμως από τη διδασκαλία του αγίου. Το άγριο βλέμμα του ημέρεψε. Ο λύκος έγινε πρόβατο. Ο διώκτης έγινε μαθητής. Πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε. Ο στρατηγός Φήλικας ξεχνά την εντολή του αυτοκράτορα. Ο άγιος όμως Ελευθέριος, αφού τον προετοίμασε, του είπε να εκτελέσει τη διαταγή του αυτοκράτορα ώστε να γίνει όπως ήθελε ο Θεός.

Μετά από λίγες μέρες έφτασαν στη Ρώμη και ο άγιος παρουσιάστηκε στον αυτοκράτορα. Κατά τη συνήθειά του ο Αδριανός στη αρχή κολάκευσε τον άγιο, του υποσχέθηκε πλούτο, δόξα και τιμές και μετά τον απείλησε με τα φοβερά μαρτύρια που θα ακολουθούσαν αν δεν θυσίαζε στους ψεύτικους Θεούς. Όπως ήταν φυσικό ο άγιος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του και παρουσίασε την ανοησία της ειδωλολατρικής θρησκείας.

Ο Αδριανός, λοιπόν, χωρίς να διστάσει, τον υπέβαλε στα παρακάτω βασανιστήρια. Αρχικά, τον έβαλε σε πυρακτωμένο κρεβάτι για να ψηθεί. Ο Θεός όμως έστειλε δροσιά στον γενναίο ομολογητή και ανακούφισε τους πόνους του. Όταν διέταξε ο αυτοκράτορας να πάρουν τον άγιο από το κρεβάτι, νομίζοντας τον νεκρό, ο ίδιος σηκώθηκε και έψαλλε το « Υψώσω σε, ο Θεός μου, ο βασιλεύς μου και ευλογήσω το όνομα σου…». Ανέφερε δε στον τύραννο ότι η σωτηρία του έγινε από τον μόνο αληθινό Θεό και όχι από τους δικούς του ψεύτικους Θεούς. Έπειτα, τον τοποθέτησε σε ειδικό μεγάλο τηγάνι που είχαν για τον βασανισμό των χριστιανών. Αφού έκαψε το λάδι έβαλαν τον άγιο μέσα σ’ αυτό. Πάλι όμως θαυματούργησε ο Θεός. Έσβησε τη φωτιά και κρύωσε το λάδι δροσίζοντας με τη θεία Χάρη του τον άγιο. Μετά, αφού μετά τα δύο αυτά μεγάλα θαύματα ακόμα ο Αδριανός δεν είχε πειστεί, τον έβαλε μέσα σε ένα καζάνι με λίπος, κερί και πίσσα. Αφού με δυνατή φωτιά κόχλαζαν τα υλικά, έριξαν μέσα τον μάρτυρα του Χριστού, ο οποίος έμεινε εντελώς ανέπαφος ελέγχοντας τον αυτοκράτορα, ότι είναι σαν τους λύκους της Αραβίας που καταδιώκουν τα ήμερα πρόβατα του Χριστού.

Τότε πλησίασε τον αυτοκράτορα ο έπαρχος της Ρώμης Κορέμων, άνθρωπος σκληρόκαρδος, πολυμήχανος και ευφάνταστος στο να βρίσκει βασανιστήρια και του είπε ότι θα πείσει τον Ελευθέριο να αρνηθεί την πίστη του. Κατασκεύασε μια κάμινο με μυτερά σουβλιά για να ρίξει μέσα τον προσευχόμενο αθλητή του Χριστού που παρακαλούσε να αξιώσει τους διώκτες του να αφήσουν το ψέμα της ειδωλολατρίας και να γνωρίσουν την αλήθεια. Και ο Θεός άκουσε τη δέησή του. Συνέβη και πάλι το θαύμα του Χριστού όπως προηγουμένως στον Φίληκα και ο Κορέμων φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα. Πλησίασε τον αυτοκράτορα και του είπε: Τί κακό έκανε ο Ελευθέριος και τον καταδίκασες σε τόσο σκληρό θάνατο; Ο αυτοκράτορας έμεινε έκπληκτος και οργισμένος διέταξε να βάλουν μέσα στο καμίνι με τα καρφιά τον Κορέμωνα, ο οποίος φώναξε στον άγιο να τον βοηθήσει με την προσευχή του. Ο Κορέμων μπήκε και βγήκε μέσα στον κλίβανο χωρίς να πάθει τίποτε. Ο αυτοκράτορας βλέποντας την ήττα των θεών του διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό του Κορέμωνα. Έτσι με λίγο κόπο και σε μια στιγμή ο έπαρχος της Ρώμης κέρδισε την αιώνια ζωή με το βάπτισμα του μαρτυρίου.

Μετά μπήκε στον πυρακτωμένο κλίβανο ο ιερομάρτυρας Ελευθέριος. Πάλι η χάρη και η δύναμη του Θεού θαυματούργησε. Η φωτιά έσβησε και τα σουβλερά καρφιά λύγισαν ώστε να μη βλάψουν το σώμα του. Ο λαός που παρακολουθούσε φώναζε δυνατά: «μέγας ο Θεός των χριστιανών», ο αυτοκράτορας όμως έμεινε ψυχικά τυφλός. Έτσι έβαλαν τον άγιο στη φυλακή. Ο αυτοκράτορας διέταξε να φυλακιστεί ο άγιος στις σκοτεινές φυλακές της Ρώμης για να πεθάνει από την πείνα. Εκεί ο Θεός έστελνε τροφή στο άγιο με ένα περιστέρι.

Τέτοια ήταν η επιμονή του Αδριανού να αλλάξει τον άγιο που τον προστάτευε τόσο φανερά ο Θεός, ώστε έδωσε εντολή να τον δέσουν σε δυο ατίθασα άλογα και να τα κεντρίσουν να τρέχουν δυνατά ώστε να κατακοπούν οι σάρκες του αγίου και να πεθάνει. Άγγελος Κυρίου ημέρεψε τα άλογα, έλυσε τον άγιο από τα δεσμά και τον οδήγησε σε ένα βουνό στο οποίο έμεινε προσευχόμενος. Κάθε φορά που ο άγιος έψαλλε δοξολογώντας και υμνώντας τον Κύριο μαζεύονταν τα αγρίμια του δάσους και έμενα ακίνητα και σιωπηλά σκύβοντας το κεφάλι τους δείχνοντας το σεβασμό τους.

Λίγες μέρες αργότερα, μερικοί κυνηγοί είδαν τον άγιο στο βουνό και το ανέφεραν στον αυτοκράτορα, που έστειλε ένα στρατιωτικό απόσπασμα να τον συλλάβει. Τα άγρια θηρία όμως όρμησαν εναντίον των στρατιωτών, αλλά, ο άγιος τα διέταξε να ηρεμήσουν και να γυρίσουν στις φωλιές τους. Ακολούθησε, λοιπόν, τους στρατιώτες διδάσκοντάς τους να αρνηθούν την πλάνη τους και μερικοί απ' αυτούς πίστεψαν.

Όταν έφτασαν στη Ρώμη ο αυτοκράτορας είχε αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του μάρτυρα. Ήθελε όμως να δώσει και θέαμα στους Ρωμαίους. «Άρτος και θεάματα» ήταν η τακτική της τότε εποχής. Οδήγησαν, έτσι, τον άγιο Ελευθέριο μέσα στην αρένα και άφησαν στην αρχή μια πεινασμένη και άγρια λέαινα και μετά ένα λιοντάρι να τον κατασπαράξουν. Τα θηρία πλησίασαν σαν ήμερα ζώα τον άγιο και του φιλούσαν τα πόδια δείχνοντας την αγάπη και την συμπάθεια τους. Βλέποντας ο αυτοκράτορας τη συμπεριφορά των λιονταριών και ακούοντας την φωνή του πλήθους «μέγας ο Θεός των χριστιανών» διέταξε τον αποκεφαλισμό του ομολογητή της πίστεως μέσα στην αρένα. Με την αποκοπή της κεφαλής έβαψε ο άγιος την αρχιερατική του στολή με το αίμα του μαρτυρίου.  Ο σοφός Ελευθέριος κοσμημένος με το ιερατικό ένδυμα, που έσταζε από το ποτάμι των αιμάτων του, έτρεξε ευτυχισμένος στον Δεσπότη Χριστό. Ο Ελευθέριος ως αδούλωτος στο νου, ενώ έβλεπε τα σπαθιά δεν υποδουλωνόταν στην πλάνη.

Τη σκηνή του μαρτυρίου παρακολουθούσε η μητέρα του Ανθία. Έτρεξε τότε και αγκάλιασε το άψυχο σώμα του μάρτυρα και το φιλούσε. Εκείνη τη στιγμή οι άσπλαχνοι δήμιοι την αποκεφάλισαν και έτσι την οδήγησαν στον ουρανό μαζί με τον υιό της. Η μνήμη των Αγίων εορτάζεται στις 15 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο.

Ερμηνευτικά Σχόλια

Χειροτονήθηκε διάκονος στα 15 του χρόνια: Μα χειροτονήθηκε τόσο μικρός; Στο ερώτημα δίνει απάντηση ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Γράφει: « Ας μη θαυμάζει κανείς ότι αυτός ο άγιος χειροτονήθηκε σε ηλικία αντίθετη με τους ιερούς κανόνες της 6ης Οικουμενικής Συνόδου και της τοπικής Συνόδου της Νεοκαισαρείας, οι οποίοι ορίζουν ότι ο διάκονος χειροτονείται στη ηλικία των 25 χρόνων, ο πρεσβύτερος στα 30 και ο επίσκοπος πάνω από 30. Αυτό έγινε γιατί ο άγιος Ελευθέριος έζησε πριν ακόμη γίνουν οι παραπάνω κανόνες, οι οποίοι έγιναν αργότερα». Η χειροτονία του αγίου Ελευθερίου, όπως γράφει κάποιος βιογράφος του, έγινε όπως το ήθελε ο Θεός, λόγω των μεγάλων αρετών και της σοφίας του με την οποία προσείλκυε στον Χριστό τους ειδωλολάτρες.

Στα 20 του τού ανέθεσε τον επισκοπικό θρόνο: Η ιερωσύνη είναι κι αυτή ένας ευλογημένος τρόπος ζωής, ο οποίος όμως έχει και μεγάλη ευθύνη. Ο κάθε ιερέας είναι ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο. Το σπουδαίο ήταν ότι ο Άγιος από την παιδική του ηλικία αφιερώθηκε στο Χριστό. Κι εμείς θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε από την παιδική μας ηλικία ένα κομμάτι από την καρδιά μας στο Χριστό, με την προσευχή, την αγάπη, τον εκκλησιασμό, την συγχωρητικότητα και την πίστη. Μπορεί να μην χρειάζεται να δώσουμε όλη μας τη ζωή, γιατί αυτό είναι χάρισμα. Όμως αξίζει να σκεφτόμαστε το Χριστό. Και βέβαια, πρέπει να τιμάμε τους ιερείς, οι οποίοι έχουν δώσει τη ζωή τους σ’ Εκείνον. Το να γίνει κάποιος ιερέας θέλει πολλή δύναμη, ιδίως στην εποχή μας. Ας τιμούμε λοιπόν τους ιερείς, γιατί λειτουργούν για τους ανθρώπους, ας τους φιλούμε το χέρι και ας προσευχόμαστε στο Θεό γι’ αυτούς. 

Ο άγιος όμως Ελευθέριος, αφού τον προετοίμασε, του είπε να εκτελέσει τη διαταγή του αυτοκράτορα: Τέτοια ήταν η ανδρεία του αγίου ώστε δε φοβόταν να παρουσιαστεί στον αυτοκράτορα, γιατί ήξερε ότι πίστευε στον αληθινό Θεό και γιατί ήταν έτοιμος να πεθάνει για το Χριστό αν χρειαζόταν. Άλλωστε ό,τι και να έκανε ο αυτοκράτορας, δεν μπορούσε να τον χωρίσει από το Θεό που τόσο αγαπούσε.

Ο Θεός όμως έστελνε τη Χάρη του και ανακούφιζε τους πόνους του: Βλέπουμε ότι ο Θεός δεν ήθελε να βασανίζεται ο άγιος, αντίθετα, τον προστάτευε συνεχώς και δεν άφηνε να πάθει τίποτα, σε όποιες δοκιμασίες κι αν τον υπέβαλε ο αυτοκράτορας. Μάλιστα όλα αυτά τα θαύματα έγιναν και αιτία για να πιστέψουν πολλοί από αυτούς που παρακολουθούσαν. Ο Θεός λοιπόν δεν αφήνει, ούτε θέλει οι άνθρωποί του να ταλαιπωρούνται.

Τα άλογα ηρέμησαν και τα αγρίμια έμειναν ακίνητα: Τέτοια ήταν η αγιοσύνη του αγίου Ελευθερίου, ώστε τα ζώα να τον υπακούν και να τον σέβονται. Ένιωθαν τη Χάρη του Θεού και αμέσως υποκλίνονταν και δεν τον πείραξαν καθόλου.

Ο άγιος Ελευθέριος προστάτης των εγκύων γυναικών: Στη Ελλάδα ο άγιος Ελευθέριος θεωρείται βοηθός των εγκύων γυναικών. Τους δίνει «καλή λευτεριά». Πολλές γυναίκες επικαλούνται τη βοήθεια του και ακουμπούν το εικονισματάκι του αγίου πάνω τους. Μαζί με τον άγιο Ελευθέριο γιορτάζουν και η μητέρα του Ανθία, ο άγιος Κορέμων αλλά και οι δύο δήμιοι που τον αποκεφάλισαν και αποκεφαλίστηκαν γιατί πίστεψαν στον Χριστό.

Συμπέρασμα

 Η Εκκλησία καλεί τους ανθρώπους να αφιερώσουν την καρδιά τους από τη νεότητα τους στο Θεό, μέσα από ποικίλους δρόμους, όπως είναι αυτός της ιερωσύνης.

Ας παίξουμε!

Τ	Θ	Α	Δ	Ρ	Ι	Α	Ν	Ο	Σ
Η	Ξ	Δ	Υ	Γ	Θ	Ν	Φ	Ξ	Π
Α	Γ	Ψ	Η	Β	Κ	Θ	Ω	Ν	Λ
Ρ	Β	Β	Μ	Ν	Μ	Ι	Ψ	Μ	Π
Ε	Ν	Ν	Ρ	Η	Γ	Α	Δ	Ρ	Ι
Ν	Ω	Χ	Δ	Υ	Γ	Γ	Ε	Ζ	Σ
Α	Θ	Β	Σ	Θ	Ε	Ξ	Χ	Α	Τ
Χ	Α	Γ	Ρ	Ι	Μ	Μ	Ι	Α	Η
Μ	Π	Χ	Φ	Γ	Η	Β	Α	Τ	Θ
Ι	Ξ	Β	Γ	Ε	Ρ	Τ	Ψ	Ξ	Κ

Βρείτε 5 λέξεις μέσα από την ιστορία του αγίου Ελευθερίου.