ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου –  Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013:

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.

Τετάρτη 30  Ιανουαρίου 2013 (Τριών Ιεραρχών):

7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.

5.00   μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013:

5.00   μ.μ. Εσπερινός Υπαπαντής και Αγιασμός Πρωτομηνιάς.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου  2013 (Υπαπαντή του Χριστού):

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.

11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. Εσπερινός

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 11                                                                                                     26 και 27.1.2013

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας το 347 μ.Χ.(κατά άλλους το 354 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο.  Ξεχώριζε για την εξυπνάδα του και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια,  κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνιο.

Όταν τελείωσε τις σπουδές του αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, όπου ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές. Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, όπου χειροτονήθηκε διάκονος - το 381 μ.Χ., σε ηλικία 34 ετών - από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο. Αργότερα δε από τον διάδοχο του Μελετίου Αρχιεπίσκοπο Φλαβιανό χειροτονήθηκε πρεσβύτερος σε ηλικία 40 ετών.

Κατά την ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του. Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα. Η δραστηριότητά του δεν έμεινε στο λόγο, αλλά προχώρησε στην οργάνωση του φιλανθρωπικού έργου για να βοηθήσει το λαό του με πλήθος ιδρυμάτων για τους φτωχούς, τα ορφανά, τις χήρες, τους αρρώστους. Καθημερινά η Εκκλησία με την δική του πρωτοβουλία και έμπνευση έδινε φαγητό σε 3000 ανθρώπους.

Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι τη βασιλεύουσα και έτσι, την 15η Δεκεμβρίου 397 μ.Χ., με κοινή ψήφο του αυτοκράτορα Αρκαδίου και Κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, κάτι που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ. Και από την θέση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος, εκτός άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804ομιλίες του). Έργο επίσης του Χρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελούμε σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε μετατροπές.

Ο ιερός Χρυσόστομος κατά τη διάρκεια της πατριαρχίας του, υπήρξε αδυσώπητος ελεγκτής κάθε παρανομίας και κακίας. Αυτό όμως έγινε αίτια να δημιουργήσει φοβερούς εχθρούς, και μάλιστα αυτήν την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή ήλεγχε τις παρανομίες της. Αυτή μάλιστα, σε συνεργασία με τον τότε Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλο (έναν κακό άνθρωπο, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι στη ζωή της Εκκλησίας), συγκάλεσε σύνοδο (παράνομη) από 36 επισκόπους (όλοι τους πνευματικά ύποπτοι και δυσαρεστημένοι από τον άγιο) στο χωριό Δρυς της Χαλκηδόνας και πέτυχε την καθαίρεση και εξορία του Αγίου σ' ένα χωριό της Βιθυνίας. Η απόφαση αυτή όμως εξόργισε το λαό,  ώστε αναγκάστηκε αυτή η ίδια η Ευδοξία να τον ανακαλέσει από την εξορία και να τον αποκαταστήσει στο θρόνο με άλλη συνοδική αθωωτική απόφαση (402 μ.Χ.). Αλλά λίγο αργότερα, η ασεβής αυτή αυτοκράτειρα, κατάφερε και πάλι να εξορίσει τον Άγιο (20 Ιουνίου 404 μ.Χ.) στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα του Πόντου, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Χ. Η τελευταία του φράση ήταν «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν»  («Δόξα στο Θεό για όλα όσα μου έδωσε στη ζωή μου, καλά και άσχημα»).

Κανένας δεν υπήρξε πιο δημοφιλής διδάσκαλος της Εκκλησίας όσο ο Χρυσόστομος. Κανένας δεν εξήγησε όπως αυτός, με τόσο πλούτο και τόση σαφήνεια τα νοήματα των θείων Γραφών, ούτε υπήρξε εφάμιλλος του στην απλότητα, αλλά και στη φλόγα και τη δύναμη της ρητορείας. Γι’ αυτό και ονομάστηκε Χρυσόστομος, σα να ήταν το στόμα του χρυσό.

Η Εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμη του δύο φορές το χρόνο: στις 13 Νοεμβρίου η επίσημη γιορτή του  και στις 27 Ιανουαρίου την ανακομιδή του λειψάνου του, δηλαδή την επιστροφή του σώματος του Αγίου από τα Κόμανα του Πόντου στην Κωνσταντινούπολη. Στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι βρίσκεται σήμερα ένα μεγάλο τμήμα αυτού του λειψάνου. 

Επίσης, η Εκκλησία μας θυμάται τη μνήμη του μαζί με τους άλλους δύο μεγάλους Ιεράρχες, τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, στις 30 Ιανουαρίου, για να υπενθυμίζει την προσφορά τους στην αληθινή μόρφωση του κόσμου, που γίνεται μέσα από τη σχέση με το Χριστό και την αλήθεια. 

Ερμηνευτικά σχόλια

κοντά στο ρήτορα Λιβάνιο: ήταν σπουδαίος νομοδιδάσκαλος εκείνης της εποχής. Μάλιστα όταν τον ρώτησαν ποιον θα ήθελε να αφήσει ως διάδοχό του, απάντησε «τον Ιωάννην ει μη αυτόν οι χριστιανοί εσύλησαν», δηλαδή τον Ιωάννη, αν οι χριστιανοί δεν είχαν προλάβει να τον κατακλέψουν από εμένα. Ο άγιος όμως δεν άφηνε την πίστη στο Θεό για να αποκτήσει εφήμερες δόξες καθηγητικές και διδασκαλικές.

Συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας: ο άγιος δεν έμεινε μόνο στην μόρφωση των γραμμάτων. Προχώρησε και στην ασκητική πορεία, δηλαδή στην προσευχή, στη νηστεία, στη μυστική σχέση με το Χριστό. Και όταν έγινε ιερέας, αφιέρωσε τη ζωή του τόσο στη φιλανθρωπία, όσο και στην διδασκαλία του λόγου του Θεού, δηλαδή στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής στους ανθρώπους που διψούσαν να ακούσουν για το Θεό. Και δεν έμεινε στην πνευματική τροφή, αλλά άσκησε τη φιλανθρωπία, ώστε καθημερινά στην Αντιόχεια 3000 άνθρωποι να τρώνε από τα συσσίτια της Εκκλησίας.

Θεία Λειτουργία: ο άγιος χαιρόταν να τελεί την Θεία Λειτουργία, να προσεύχεται δηλαδή τόσο για τον εαυτό του όσο και για το λαό του Θεού. Είναι σημαντικό για έναν χριστιανό να μη λησμονεί ότι η ζωή του περνά τόσο μέσα από τη σχέση με το Θεό όσο και μέσα από τον άνθρωπο. Η λειτουργία μας βοηθά να στεκόμαστε δίπλα στο Θεό και να παίρνουμε δύναμη να παλεύουμε με τους ανθρώπους να είμαστε αληθινοί και να τους αγαπούμε.

Αλήθεια και εξορία: ο άγιος δε φοβόταν να λέει την αλήθεια σε όλους, είτε ήταν οι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι, είτε οι αυτοκράτορες και ισχυροί, γιατί πίστευε στο Χριστό που είναι η Αλήθεια. Δεν ήθελε όμως να κάνει κακό με την αλήθεια στους ανθρώπους, αλλά να τους βοηθήσει να έρθουν πιο κοντά στο Θεό. . Αυτό βεβαία είχε και το κόστος. Οι ισχυροί δεν αντέχουν κάποιον να τους υπενθυμίζει τι είναι σωστό και τι όχι, τι θέλει ο Θεός και τι όχι. Αλλά και οι καθημερινοί άνθρωποι, οι φίλοι μας ή όσοι συναναστρέφονται μαζί μας, κι αυτοί δεν αντέχουν πάντοτε την αλήθεια. Ίσως ούτε κι εμείς δεν αντέχουμε την αλήθεια για τον εαυτό μας. Όμως η σχέση μας με το Χριστό μας κάνει αληθινούς ανθρώπους και όχι ψεύτικους. Επομένως πρέπει να μη φοβόμαστε ό,τι είναι σωστό και αληθινό. Αν φταίμε κάπου να διορθωνόμαστε, αν όχι να πείθουμε για το ότι είμαστε σωστοί. Η αυτοκράτειρα εξόρισε τον άγιο και τον οδήγησε στο θάνατο. Η Εκκλησία όμως τον θυμάται για πάντα κι εκείνος είναι δίπλα στο Θεό και προσεύχεται για τον καθέναν από εμάς.

Δόξα τω Θεώ: ο άγιος, μέσα από την πίστη του στο Θεό έβλεπε την αλήθεια. Είχε εμπιστοσύνη στο Θεό και δεν στενοχωρούνταν για το ότι ο Θεός επέτρεψε να υποστεί ταλαιπωρίες και να πεθάνει. Πίστευε στην αγάπη του Θεού και στα όσα ο λόγος του έλεγε, δηλαδή ότι «πρέπει ο άνθρωπος να περάσει από θλίψεις για να γίνει καινούριος στην ψυχή, όπως τον θέλει ο Θεός». Γι’ αυτό και δεν απελπίστηκε. Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει την αλήθεια για τον άνθρωπο, το νόημα της ζωής, τον κόσμο, τις πράξεις μας, τις πράξεις των άλλων. Και μας δείχνει ότι ο Θεός δεν μας ξεχνά μέσα στις ταλαιπωρίες μας. Γι’ αυτό και ο άγιος έγινε άγιος και τον θυμόμαστε για πάντα. Έτσι κι εμείς, όταν ζούμε με τους άλλους ανθρώπους ας μάθουμε να είμαστε αληθινοί και να βλέπουμε το σωστό. Να το λέμε με αγάπη στους άλλους, αλλά να μη γινόμαστε ψεύτικοι. Και ας μην φοβόμαστε, ακόμα κι αν η ζωή γίνει δύσκολη για μας. Ο Θεός θα μας ενισχύσει.

Ερωτήσεις

1.      Γιατί ο άγιος έγινε δεκτός από όλους τους ανθρώπους της Αντιόχειας;

2.      Γιατί τόσο ο αυτοκράτορας, όσο και ο κλήρος αποδέχτηκαν τον Ιωάννη ως Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως;

3.      Τι έκανε τον άγιο να μην φοβάται να πει την αλήθεια;

4.      Πλήρωσε ο άγιος την αλήθεια που έλεγε; Απελπίστηκε;

5.       Πόσο σημαντικό είναι να λέμε την αλήθεια και στους φίλους μας και στους γονείς μας και σε όσους συναναστρεφόμαστε; Το αντέχουμε;

Συμπέρασμα

Η Εκκλησία πιστεύει ότι ο λόγος του Θεού μας διδάσκει την αλήθεια  για τον άνθρωπο, τον κόσμο, τις πράξεις μας, τις πράξεις των άλλων.

Παιχνίδι

ΣΓΦΑΝΤΙΟΧΕΙΑΚΞΚΛΛΚΞΛΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣΛΚΞΗΓΞΚΛΓ

ΚΞΗΓΦΑΝΘΟΥΣΑΛΚΛΞΞΛΛΞΞΛΜΝΞΞΛΞΛΞΝΝ

ΞΣΕΚΟΥΝΔΟΣΛΚΗΞΦΚΛΞΣΝΚΘΕΙΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΟΣΜΑΣΘΗΓΞΚΕΙΑΣΥΣΣΙΤΙΑΚΞΗΓΦΔ

ΒΨΝΞΚΙΘΥΗΦΔΡΥΣΚΞΗΓΤΥΡΙΟΛΚΕΥΔΟΞΙΑΚΞΗΓΦΔ

ΡΤΥΘΙΚΟΛΚΞΗΓΚΟΜΑΝΑΙΚΛΟΙΚΞΗΓΦΔΣΕΡΤΥΗΘΞ

ΚΟΥΚΟΥΣΟΣΛΚΞΗΓΦΔΣΑΟΙΕΡΤΥΘΙΕΡΑΡΧΕΣΚΞΗΓΦ

ΔΓΗΣΞΗΓΦ

Βρες στο κρυπτόλεξο 10 λέξεις από την ιστορία που άκουσες και διάβασες. Τις λέξεις θα τις βρεις διαβάζοντας με προσοχή τα γράμματα το ένα μετά το άλλο.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Μία από τις μεγαλύτερες εορτές του εκκλησιαστικού έτους είναι τα Θεοφάνεια. Εορτάζεται το γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου στα νερά του Ιορδάνη, οπότε και φανερώνεται η Τριαδική Θεότητα στον κόσμο.

Το βαθύ και σπουδαίο θεολογικό νόημα της εορτής αποδίδεται και με το χρωστήρα του αγιογράφου στη βυζαντινή εικόνα. Ο Χριστός βρίσκεται μεταξύ ψηλών βράχων, που σμίγουν και σχηματίζουν «κλεισούραν». Τα νερά, που δεν είναι αγιασμένα, μας θυμίζουν την εικόνα του θανάτου – κατακλυσμού. Τόσο στην εικόνα της γεννήσεως, όσο και σ΄ αυτήν της βαπτίσεως τα βράχια συμβολίζουν τον Άδη, όπως και στην εικόνα της καθόδου του Χριστού στον Άδη. Η εικόνα της βαπτίσεως παρουσιάζει τον Ιησού να εισέρχεται στα νερά, σαν σε υγρό τάφο «προεικονίζοντας» την κάθοδο του Χριστού στον Άδη, για να διαλύσει ‘’τον δυνατό του κόσμου τούτου’’. Όπως αναφέρει και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο Ιησούς «καταβάς ἐν ὕδασιν ἔδησε τόν ἰσχυρόν».

Η κάθοδος του Χριστού στα Ιορδάνια νερά σημαίνει τον καθαγιασμό του υγρού στοιχείου, που είναι η βάση της ζωής σε ολόκληρη τη δημιουργία και κατ’ επέκταση τον καθαγιασμό ολόκληρης της κτίσεως, η οποία εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας «συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. η΄ 22).

Ο Χριστός στέκεται στη μέση του Ιορδάνη γυμνός ή με άσπρο ρούχο στη μέση του. Το σώμα του σαν να είναι σκαλισμένο στο ξύλο με διάφορα σχήματα γραμμένα ζωηρά κι όχι σαρκώδες. Με το δεξί ή και με τα δύο του χέρια ευλογεί τα νερά και τα ετοιμάζει να γίνουν τα νερά  της βαπτίσεως, τα οποία αγιάζει με τη δική του κατάδυση. Ο Χριστός δεν είχε ανάγκη εξαγνισμού, γιατί ήταν προαιωνίως αναμάρτητος. Δέχθηκε το βάπτισμα του Ιωάννη για να το αναβιβάσει σε βάπτισμα ύδατος και Πνεύματος. Βαπτιζόμενος ο Κύριος δεν αγιάστηκε από το νερό αλλά αγίασε το νερό και μαζί με αυτό ολόκληρη την κτίση. Το ένα του πόδι προβάλλει μπροστά, για να δείξει την υπέρτατη πρωτοβουλία του να βαπτιστεί από το Ιωάννη και να βγει στην δημόσια δράση.  Η μαρτυρία του Ιωάννη για το Χριστό ότι είναι «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ιωάν. α΄ 29), στάθηκε καθοριστική. Σε μερικές εικόνες της βαπτίσεως ο Χριστός εικονίζεται να πατά πάνω σε μια πλάκα, στην οποία από κάτωην θάλ βρίσκονται καταπλακωμένα φίδια, τα οποία ξεπροβάλλουν το κεφάλι τους θέλοντας να γλυτώσουν. Η παράσταση αυτή είναι παρμένη από το βιβλίο των Ψαλμών και στηρίζεται στο στίχο «σὺ ἐκρατέωσας ἐν τῇ δυνάμει σου τὴν θάλασσαν σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος.» (Ψαλμ. ογ΄ 13).
Μέσα στον Ιορδάνη, γύρω από το σώμα του Κυρίου, κολυμπούν ψάρια. Κάτω ξεχωρίζουν μια γυναίκα κι ένας γέρος να κάθονται πάνω σε θεριόψαρα. Η γυναίκα συμβολίζει τη θάλασσα κι ο γέροντας τον Ιορδάνη ποταμό. Ο γέροντας κρατά στα χέρια του μία υδρία από την οποία τρέχει νερό. Αυτά τα πρόσωπα ζωγραφίζονται με βάση τον ψαλμικό στίχο «ἡ θάλασσα εἶδεν καὶ ἔφυγεν ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω». (Ψαλμ. ριγ΄ 3).
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος βλέπει μια βαθιά αλληγορία στη στροφή του  Ιορδάνη προς τα οπίσω. Ο ποταμός πηγάζει από δύο πηγές, τη μια που ονομάζεται Ιόρ και την άλλη που λέγεται Δαν. Από τη συνένωση των δύο ποταμών προκύπτει ο Ιορδάνης που χύνεται στη Νεκρά θάλασσα, στη θάλασσα που λόγω της υψηλής συγκέντρωσης αλάτων δεν έχει ζωντανούς οργανισμούς, (είναι νεκρή). Έτσι και το ανθρώπινο γένος  προήλθε από τους προπάτορες, τον Αδάμ και την Εύα. Μετά την αποστασία το ανθρώπινο γένος πορευόταν στην αμαρτία και τον πνευματικό θάνατο, σε μια πνευματική Νεκρά θάλασσα.  Ο Σωτήρας Χριστός με τη Ενανθρώπησή του ελευθέρωσε την ανθρώπινη φύση από την υποδούλωση στη φθορά και στο θάνατο με αποτέλεσμα ακόμη και ο Ιορδάνης ποταμός να θέλει να στραφεί προς τα πίσω και να μη θέλει να νεκρωθεί.

Η βάπτιση του Χριστού ονομάζεται Θεοφάνεια.  Τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας ο αγιογράφος τη δηλώνει με το χέρι του Πατρός, που ευλογεί από ένα τμήμα ενός ημικύκλιου που παριστά τους ουρανούς. Από αυτό τον κύκλο αναχωρούν ακτίνες φωτός χαρακτηριστικό του Αγίου Πνεύματος  και φωτίζουν το περιστέρι. Κατά τη στιγμή αυτή ο Πατήρ μαρτυρεί τη θεότητα του Υιού και τον ονομάζει αγαπητόν Του Υιόν. Ο Υιός ο οποίος βαπτίζεται στον Ιορδάνη φωτίζει ολόκληρο τον κόσμο, απαλλάσσοντάς τον από την κυριαρχία του διαβόλου. Το Άγιο Πνεύμα, το οποίο κατέρχεται με μορφή περιστεριού, βεβαιώνει τη μαρτυρία του Πατρός και μας χαρίζει το αδιασάλευτο θεμέλιο της πίστεώς μας. Είναι το Πνεύμα που «ἐντέλλεται» το Χριστό και τον οδηγεί στη δημόσια αποστολή του.

Κατά τον Ιωάννη το Δαμασκηνό, μετά τον κατακλυσμό, το περιστέρι με το κλαδί της ελιάς είναι σημείο της ειρήνης. Ακόμη, το  Άγιο Πνεύμα κατά τη δημιουργία του κόσμου   “ἐπεφέρετο ἐπάνω” από τα αρχέγονα νερά κι ανέδειξε τη ζωή (Γεν. α΄ 2). Έτσι και τώρα στη Βάπτιση αιωρείται πάνω στα νερά του Ιορδάνη και προκαλεί τη δεύτερη γέννηση, αναγέννηση του ανθρώπου και όλης της κτίσεως.

Στην αριστερή πλευρά της εικόνας  ο Ιωάννης ο Πρόδρομος υποκλίνεται με ταπείνωση και σεβασμό στο πρόσωπο  του Μεσσία. 

Το πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένο σε πλάγια στάση, εφόσον κατέχει δευτερεύουσα θέση. Το δεξί του χέρι αγγίζει το κεφάλι του Χριστού ενώ το αριστερό βρίσκεται σε στάση δεήσεως. Το κεφάλι του είναι αναμαλλιασμένο και το γένι του αραιό. Η έκφρασή του είναι αυστηρή και σοβαρή. Τα χέρια και τα πόδια του είναι άσαρκα, διότι «ἡ δὲ τροφὴ ἦν αὐτοῦ ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον» (Μτ. γ΄ 4), δηλαδή ασκητική. Το πρόσωπό του αγιογραφείται λιπόσαρκο και μελαψό, για να δηλωθεί ο καύσωνας της ερήμου. Φορεί ρούχα από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη στη μέση (Μτ. γ΄ 4).

Δίπλα στον Πρόδρομο βρίσκεται μια αξίνα σφηνωμένη ανάμεσα στα κλαδιά ενός δέντρου. Συμβολίζει τα λόγια του  προφήτη Ιωάννη: «…ἤδη δὲ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται˙ πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Μτ. γ΄ 10). Εδώ φανερώνεται η θεία κρίση που βρίσκεται ήδη ανάμεσά μας, για να διαλέξει τα καρποφόρα από τα άκαρπα δέντρα. Εφόσον ο Θεός φανερώθηκε οι άνθρωποι είτε θα τον πιστέψουν και θα καρποφορήσουν, είτε όχι.

Στη δεξιά πλευρά της εικόνας βρίσκονται οι άγγελοι. Έχουν σκεπασμένα τα χέρια τους  και τα προτείνουν στο Χριστό,  έτοιμα να τον υπηρετήσουν.

Τα απότομα φωτεινά χρώματα που ξεχύνονται από το ουρανό και κατεβαίνουν ως το Χριστό,  τους Αγγέλους και τον Πρόδρομο, “δημιουργούν ιερότητα υπερβατικής ατμόσφαιρας, κατάλληλης για την εικόνα της Βαπτίσεως που είναι γεμάτη από υπερφυσικά στοιχεία, όπως η μεγαλειώδης φωνή του Πατρός και η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος”.

E Δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Γνωρίζουμε όμως Εκείνον, που κρατά στα χέρια Του το μέλλον μας.

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!

«Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;»

«Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;» το ερώτημα αυτό θέτει ο Χριστός, όταν ο Σαμαρείτης στην καταγωγή πρώην λεπρός τον επισκέπτεται μετά τη θεραπεία του για τον εκφράσει τις ευχαριστίες του.

Μήπως οι υπόλοιποι εννέα δεν είχαν καθαρισθεί από την ασθένειά τους;

Η λέπρα, όπως είχαμε ξαναπεί, ήταν για τους Ιουδαίους, σημάδι θεϊκής επεμβάσεως σε καταστάσεις πνευματικής ασθένειας του ανθρώπου. Θεωρούσαν τους λεπρούς μολυσμένους και ακάθαρτους και γι ΄ αυτό τους απαγόρευαν από τη λατρεία, τους έδιωχναν από τις κοινότητες, ήταν έξω από τις κοινωνίες. Όταν ο Χριστός θεραπεύει τους λεπρούς, τους στέλνει στους ιερείς για να πιστοποιήσουν την θεραπεία τους, θέλοντας να δείξει ότι η αποκατάσταση της υγείας τους σχετίζεται με την αποκατάσταση της σχέσεώς τους με το Θεό. Ότι δηλαδή μετανόησαν και θεραπεύτηκαν ή ότι η θεραπεία τους τώρα θα γίνει αφορμή για να μετανοήσουν, να αλλάξουν τρόπο ζωής, να συμφιλιωθούν με το Θεό, να εξαρτήσουν τη ζωή τους από Αυτόν.

Έτσι, ο ένας, ο Σαμαρείτης, κατανοεί το βαθύτερο νόημα της ασθένειάς του και της θεραπείας του και επιστρέφει για να ευχαριστήσει το Θεό και να αποκαταστήσει τη σχέση μαζί Του, ενώ οι άλλοι εννέα δεν συνειδητοποίησαν ποιο ήταν το βαθύτερο αίτιο που προκάλεσε την ασθένεια. Έτσι, μόλις είδαν ότι εξαφανίστηκαν τα σημάδια της ασθένειας, συνέχισαν τη ζωή του ο καθένας, αδιαφορώντας ουσιαστικά για το Θεό.

Αυτή την αδιαφορία δείχνουμε δυστυχώς, και μεις πολλές φορές για το Θεό. Μπορεί να εκκλησιαζόμαστε, μπορεί να συμμετέχουμε σε μυστήρια και ακολουθίες της Εκκλησίας, αλλά φεύγοντας από αυτά, αφήνουμε και τον Χριστό εκεί. Γυρίζουμε στα δικά μας, στη ζωή μας, στις δουλειές μας, στα σπίτια μας, χωρίς να παίρνουμε κάτι μαζί μας, χωρίς να προσαρμόζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και τους συνανθρώπους μας. Χωρίς, ουσιαστικά,  να Τον δοξάζουμε!  

ΤΑ ΚΑΤΗΧΗΤΟΠΟΥΛΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 14 –  Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Τετάρτη 16  Ιανουαρίου 2013:

5.00   μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013 (Αγίου Αντωνίου):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013 (Αγίου Αθανασίου):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου  2013:

11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. Εσπερινός

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

Με τη σημερινή ημέρα, Κυριακή μετά τα Φώτα, τελειώνει ουσιαστικά η περίοδος των εορτών και αναφύεται το ερώτημα: Τι είναι αυτό που μας αφήνουν; Τι είναι αυτό που μας αφήνει ο Χριστός στη ζωή μας; Ποιες είναι οι δωρεές Του στην ύπαρξή μας; Μήπως τελικά η σχέση μας μαζί Του θα καταδειχθεί στην αιωνιότητα; Και μέχρι τότε τι γίνεται ο κόσμος μας;

Ο Απόστολος Παύλος, στο απόσπασμα της προς Εφεσίους (δ΄, 7-13) επιστολής του, που διαβάσαμε στην Εκκλησία σήμερα, μας υπενθυμίζει ότι στον καθέναν από εμάς ο Χριστός έχει αφήσει τρία δώρα, τα οποία αποτελούν την παρακαταθήκη Εκείνου, ο Οποίος κατέβηκε στη γη γενόμενος άνθρωπος, αλλά και επέστρεψε στον ουρανό παίρνοντας μαζί Του ως αιχμαλώτους το θάνατο, την αμαρτία και κάθε τι που χώριζε τον άνθρωπο από το Θεό. Δεν μας άφησε όμως ορφανούς. Είναι παρών ο Ίδιος στη ζωή μας μέσα από τρία δώρα που μας έχει προσφέρει. Αυτά είναι η σωτηρία, η Εκκλησία και τα χαρίσματα. Και τα τρία δώρα τα λάβαμε κατά τα μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος, τα οποία μας εισήγαγαν στη ζωή της πίστης. Ο καθένας από εμάς καλείται αυτά τα δώρα να τα φυλάξει στη ζωή του, αλλά και να τα καταστήσει ενεργά, για να ζει τελικά την παρουσία του Χριστού όχι μόνο ως το προσδοκώμενο των εσχάτων, αλλά ως το παρόν που αγιάζει και μεταμορφώνει την ύπαρξή μας.

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο. Αυτό το πρώτο δώρο μας κάνει να ζούμε την υπέρβαση του κακού και του θανάτου, την νίκη κατά της αμαρτίας. Όλη η ζωή του Χριστού, η διδασκαλία και τα έργα Του, αποτελούν την περιγραφή του τρόπου της σωτηρίας.

Το δεύτερο δώρο του Χριστού προς εμάς είναι η Εκκλησία. Αποτελεί το σώμα του Χριστού, στο οποίο αγιαζόμαστε και λαμβάνουμε την χάρη του Θεού. Μέσα από τα μυστήριά της ο Χριστός είναι παρών. Μας ανακαινίζει δι’ ύδατος και Πνεύματος στο Βάπτισμα. Μας χορηγεί το τρισσόν αξίωμα του βασιλιά, του ιερέα και του προφήτη κατά το Χρίσμα. Μας καθιστά κοινωνούς του Σώματος και του Αίματός Του κατά την Θεία Ευχαριστία. Ευλογεί την αγάπη και την ενότητα των ανθρώπων μέσα από τον γάμο και την μοναχική κουρά. Μας θεραπεύει από τις ασθένειες της ψυχής και του σώματος μέσα από το Ευχέλαιο, δίδοντάς μας δύναμη να νικήσουμε τη φθορά ή να μην ηττηθούμε πνευματικά από αυτήν. Και όλα αυτά εντάσσοντάς μας μέσα σε ένα σώμα, σε μια οικογένεια, δείχνοντάς μας ότι η πορεία μας δεν έχει να κάνει μόνο με τον εαυτό μας, αλλά και με όλους τους άλλους. Στην Εκκλησία συναντούμε το Χριστό ως παρόντα στη ζωή μας.

Το τρίτο δώρο του Χριστού είναι τα χαρίσματα. Όλοι οι πιστοί έχουμε τα φυσικά μας χαρίσματα, τα τάλαντά μας. Στον καθέναν από κάτι έχει δοθεί από το Θεό. Ο καθένας μας μάλιστα καλείται να εργαστεί πάνω σ’ αυτά τα χαρίσματα, να τα μοιραστεί με τους άλλους, να προσφέρει και να εκτιμήσει και τα χαρίσματα του άλλου, χωρίς φθόνο και ζήλια, αλλά με αγάπη και χαρά γιατί σε όλους έχουν δοθεί τα χαρίσματα από το Θεό, αλλά και ο ένας συμπληρώνει το χάρισμα του άλλου. Και η αξία των χαρισμάτων είναι να οδηγούν στην υπέρβαση της αυτάρκειας, του εγωισμού και στην καλλιέργεια των άλλων, του συνόλου. Αν το χάρισμα εξυπηρετεί τις προσωπικές φιλοδοξίες, τότε κάνει τον χαρισματούχο εγωιστή, διάβολο, νεκρό πνευματικά και τους πιστούς ανώριμους. Όπου το χάρισμα λειτουργεί εκκλησιοκεντρικά, εκεί και ο Χριστός είναι παρών στη ζωή των πιστών και της Εκκλησίας.

Με την Βάπτιση του Χριστού ο κόσμος αγιάσθηκε, σώθηκε από το κακό και την αμαρτία και η Εκκλησία φανερώθηκε στη ζωή όλων μας. Δεν αρκεί όμως να γνωρίζουμε ότι υπάρχει η Εκκλησία, εάν δεν ζούμε εμείς μέσα σ’ αυτήν και τα άλλα δώρα του Χριστού. Γι’ αυτό και χρειάζεται ενεργοποίηση των δώρων. Παρότι άλλες είναι οι προτεραιότητες του κόσμου και οι βιοτικές μέριμνες, οι οποίες μας κάνουν να βιώνουμε το άγχος της επιβίωσης, εντούτοις η πίστη και η παρουσία του Χριστού μας κάνουν να βλέπουμε τον κόσμο και τη ζωή με άλλη ματιά, ακόμη και στις δυσκολίες. Η ευθύνη είναι στον καθέναν μας ως μέλος της Εκκλησίας. Ας βγούμε από την παθητικότητα και ας παλέψουμε να βιώσουμε τα δώρα του Χριστού ως αρχή καινής ζωής και αγιασμού για τον καθέναν και για τον κόσμο μας.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ   9                                                                                               12 και 13.1.2013

Ο Άγιος Βασίλειος

               Την πρώτη μέρα του χρόνου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αληθινού Αγίου Βασιλείου! Ο Άγιος Βασίλειος, που ονομάζεται και Μέγας, λόγω της μεγάλης αγάπης και προσφοράς του στην Εκκλησία, γεννήθηκε τρεις αιώνες περίπου μετά την παρουσία του Χριστού στη γη, το 329 μ. Χ., στην Νεοκαισάρεια του Πόντου. Προερχόταν από μια οικογένεια με πολλά παιδιά και μεγάλη αγάπη για τα γράμματα και τη μόρφωση. Ο πατέρας του, Βασίλειος και αυτός, η μητέρα του Εμμέλεια και η γιαγιά του Μακρίνα, μεγάλωσαν το Βασίλειο με τέτοιο τρόπο, ώστε και αυτός αγάπησε πολύ τα γράμματα. Έτσι, μεγαλώνοντας, θέλησε να σπουδάσει, γι’ αυτό πήρε ό, τι μπορούσε από τους δασκάλους της Νεοκαισάρειας και συνέχισε να μορφώνεται κοντά σε μεγάλους δασκάλους της εποχής εκείνης, πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και μετά στην Αθήνα. Σπούδασε σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής: φιλοσοφία, ρητορική, μαθηματικά, ιατρική κ.ά. , διδάσκοντας με τη σειρά του σε άλλους ό, τι είχε ο ίδιος μάθει.

              Η γιαγιά του Μακρίνα τον βοήθησε από μικρό να γνωρίσει και να αγαπήσει την παράδοση της εκκλησίας μας και ο Βασίλειος στα 28 του χρόνια, αφού έχει γνωρίσει από επισκέψεις του στην Ανατολή πολλά πράγματα για τη ζωή των μοναχών, βαπτίζεται και αποφασίζει να πάει να ασκητέψει στον Πόντο. Πριν ξεκινήσει όμως, χαρίζει την τεράστια περιουσία του στην Εκκλησία και ζει σε ακτημοσύνη.

            Μεγάλες διαφωνίες εκείνη την εποχή ταλαιπωρούν την Εκκλησία του Χριστού, γιατί πλήθος αιρετικών ανθρώπων δε δέχεται τη αλήθεια και θέλει να την αλλάξει. Ο Άγιος Βασίλειος τον καιρό εκείνο αφήνει το ασκητήριό του και επιστρέφει στην Καισάρεια για να βοηθήσει στη λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εκκλησία. Εκεί χειροτονείται πρεσβύτερος και αργότερα επίσκοπος. Με το λόγο και τα έργα του, αλλά προπάντων με την προσευχή του δεν σταματά να αγωνίζεται για την Εκκλησία μας, παρόλο που αρρωσταίνει συχνά και φτάνει μέχρι το χείλος του θανάτου. Πολλοί άνθρωποι τον συκοφαντούν φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να του πουν ότι η πίστη του για το Άγιο Πνεύμα δεν είναι σωστή. Άλλοι έφτασαν να τον απειλήσουν με θάνατο, επειδή ο Άγιος δε συμφωνούσε με όσα έλεγε ένας μεγάλος αιρετικός, ο Άρειος. Ο Μέγας Βασίλειος όμως δεν σταματά να εργάζεται για την Εκκλησία. Προσεύχεται αδιάκοπα στο Θεό να τον ενισχύσει με τη χάρη Του να διατυπώσει σωστά τις αλήθειες της Εκκλησίας και έτσι γράφει πολλά και σπουδαία βιβλία με απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα της εποχής του, που διαβάζουμε και μας φωτίζουν μέχρι σήμερα.

            Αγαπούσε τόσο τους πονεμένους ανθρώπους, ώστε  εκείνα τα χρόνια ιδρύει μια πολιτεία, τη λεγόμενη «Βασιλειάδα», στο κέντρο της οποίας χτίζει μια εκκλησία και γύρω απ’ αυτήν νοσοκομεία, πτωχοκομεία, γηροκομεία και άλλα μέρη όπου θα μπορούσαν να πάνε και να ανακουφιστούν οι άνθρωποι που το είχαν ανάγκη.

              Μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του, ο Άγιος Βασίλειος δε σταμάτησε να εργάζεται, αφιερώνοντας το χρόνο της ζωής του στο θέλημα του Θεού, από αγάπη γι’ Αυτόν και τους ανθρώπους. Δεν παρέλειπε μάλιστα να συμβουλεύει τους γονείς και τους δασκάλους να μεγαλώνουν και να παιδαγωγούν με αγάπη τα παιδιά, για να χαίρονται και να μαθαίνουν και αυτά να αγαπούν το Θεό, τους ανθρώπους και τα γράμματα.

            Όταν έφτασε περίπου σε ηλικία 48 ετών, ήταν τόσο αδύναμο το σώμα του, που και ο ίδιος κατάλαβε πως έφτασε ο καιρός να μετακομίσει στην πολιτεία του ουρανού. Ψέλλισε ταλαίπωρος από την ασθένειά του τους λόγους «εις χείρας σου παραθήσομαι το πνεύμα μου» και αναπαύτηκε.

 Τον τιμάμε την 1^η Ιανουαρίου κάθε χρόνο ως έναν από τους μεγαλύτερους Αγίους της Εκκλησίας μας που ακούραστα πρόσφερε τα πολλά χαρίσματά, με τα οποία τον προίκισε ο Θεός, στους ανθρώπους!

Ερμηνευτικά σχόλια:

Σπούδασε όλες τις επιστήμες της εποχής του: ο Θεός έπλασε τον κόσμο και κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, γιατί θέλησε και δε σταματά να το θέλει, να χαρίσει σε όλους την αγιότητα. Όλοι να γίνουμε Άγιοι! Άγιος όμως γίνεται ο άνθρωπος που ό, τι του έχει χαρίσει ο Θεός, το χαρίζει με τη σειρά του αυτός στους ανθρώπους και πάλι στον ίδιο το Θεό. Η αγάπη και αφοσίωση του Αγίου Βασιλείου στη γνώση ήταν ένα από τα χαρίσματά του. Είχε μεγάλη πρόοδο στις σπουδές, αλλά δεν τη χρησιμοποίησε για να τον δοξάσουν οι άνθρωποι, αλλά για να τους βοηθήσει να έρθουν πιο κοντά στο Θεό, γνωρίζοντας τι είναι αλήθεια και τι ψέμα από όσα λέγονται γι’ Αυτόν.

Ακτημοσύνη: είναι μία από τις τρεις αρετές των μοναχών μαζί με την παρθενία και την υπακοή. Σημαίνει να μη σου ανήκει τίποτα, να μην κρατάς τίποτα δικό σου, να προσφέρεις ό, τι σου ανήκει στους άλλους που έχουν ανάγκη και να εμπιστεύεσαι τον Θεό, ο Οποίος θα φροντίσει για σένα. Αυτό έκανε και ο Άγιος.

Μεγάλες διαφωνίες… ταλαιπωρούν την Εκκλησία: ο Θεός χαίρεται οι άνθρωποι να έχουν διαφωνίες και να συζητούν ώστε να καταλάβουν ποιο πραγματικά είναι το θέλημά Του γι’ αυτούς και για όλο τον κόσμο. Οι διαφωνίες της εποχής εκείνης όμως ήταν φοβερές, γιατί προέρχονταν από ανθρώπους που δε δίδασκαν ποιος πραγματικά ήταν ο αληθινός Θεός, αλλά Τον παρουσίαζαν όπως ήθελαν. Ο αιρετικός Άρειος για παράδειγμα έλεγε ότι ο Χριστός ήταν κατώτερος από τον Θεό Πατέρα. Ο Άγιος Βασίλειος αγωνίστηκε να υπερασπισθεί την αλήθεια της Εκκλησίας, ώστε να γνωρίζουν οι πιστοί ποια ήταν η πίστη πραγματικά.

Ο Άγιος δεν σταματά να αγωνίζεται για την Εκκλησία μας: ο Άγιος Βασίλειος ήταν φιλάσθενος, που σημαίνει ότι είχε συχνά σοβαρά προβλήματα με την υγεία του. Μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή όμως δεν εγκατέλειψε ποτέ την Εκκλησία. Εξακολουθούσε να εργάζεται γι’ αυτήν, που ήταν το παν στη ζωή του!

Η «Βασιλειάδα»: Ο Μέγας Βασίλειος, μιας και είχε το τάλαντο να μαθαίνει και να διδάσκει έγραψε πολλά βιβλία που μιλάνε για την αληθινή πίστη της Εκκλησίας μας. Επειδή η αγάπη του όμως αγκάλιαζε όλο τον κόσμο, δεν μπορούσε να μην κάνει κάτι και για όσους είχαν ανάγκη φροντίδας και ανακούφισης από τον πόνο.

Τον τιμάμε την 1^η Ιανουαρίου: ο άγιος Βασίλειος, όπως και όλοι οι Άγιοι της πίστης μας νίκησαν το χρόνο και τον θάνατο που φαίνεται να μας βγάζει από τη ζωή, με την πίστη στο Χριστό και την αγάπη τόσο προς το Θεό όσο και προς τον άνθρωπο, αλλά και τη ζωή της Εκκλησίας. Όποιος ζει έτσι, ακόμη κι αν πεθάνει, δεν χάνεται, γιατί συνεχίζει να είναι κοντά στο Χριστό, ενώ η Εκκλησία τον τιμά ως Άγιο και οι άνθρωποι τον θυμόμαστε για πάντα. Ας γεμίσουμε λοιπόν, από την παιδική μας ηλικία, τη ζωή μας με πίστη και αγάπη για το Χριστό και με την βοήθεια των προσευχών των Αγίων μας, ας τους μιμούμαστε, για να είναι ο χρόνος ευκαιρία να ερχόμαστε πιο κοντά στο Θεό.

Ερωτήσεις

1.      Ο Άγιος έγινε περήφανος που είχε σπουδάσει τόσα πολλά;

2.      Γιατί μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς;

3.      Τι σημαίνει ότι υπερασπίσθηκε την Εκκλησία;

4.      Γιατί ο Άγιος έχτισε την Βασιλειάδα;

5.      Πώς ο Άγιος νίκησε τον χρόνο και τον θάνατο;

Συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας θέλει με την πίστη, την αγάπη και την αξιοποίηση των χαρισμάτων μας να νικάμε τον χρόνο και τον θάνατο.

Απολυτίκιο Αγίου Βασιλείου. Ήχος α’.

Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου, ως δεξαμένη τον λόγον σου^. δι’ ου θεοπρεπώς εδογμάτισας, την φύσιν των όντων ετράνωσας, τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησας^. βασίλειον ιεράτευμα _, πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Η ιστορία της βασιλόπιτας            Η ιστορία συνέβη πριν 1500 χρόνια περίπου στην πόλη Καισάρειας της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία. Ο Μέγας Βασίλειος ήταν Δεσπότης της Καισάρειας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του. Κάποια μέρα όμως ο βασιλιάς Ουάλης τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της Καισάρειας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη, για να την κατακτήσει. Ο Μέγας Βασίλειος ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο βασιλιάς αποφασισμένος περικύκλωσε αμέσως την Καισάρεια με το στρατό του. Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει το Δεσπότη.           Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος βασιλιάς απαιτούσε το χρυσάφι της πόλης. Ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχια. Ο στρατηγός με το που άκουσε αυτά τα λόγια θύμωσε ακόμα περισσότερο και άρχισε να απειλεί το Μέγα Βασίλειο ότι θα τον εξορίσει πολύ μακριά από τη πατρίδα του. Οι χριστιανοί της Καισάρειας αγαπούσαν πολύ το Δεσπότη τους και θέλησαν να τον βοηθήσουν. Μάζεψαν λοιπόν από τα σπίτια τους ό,τι χρυσαφικά είχαν και του τα πρόσφεραν, ώστε δίνοντας τα στο σκληρό βασιλιά να σωθούν. Στο μεταξύ ο ανυπόμονος Ουάλης διέταξε αμέσως το στρατό του να επιτεθεί στο φτωχό λαό της πόλης.           Ο Μέγας Βασίλειος, που ήθελε να προστατέψει την πόλη του, προσευχήθηκε και μετά παρουσίασε στο βασιλιά ό,τι χρυσαφικά είχε μαζέψει μέσα σε ένα σεντούκι. Τη στιγμή όμως που ο βασιλιάς πήγε να ανοίξει το σεντούκι και να αρπάξει τους θησαυρούς, έγινα το θαύμα ! Όλοι οι συγκεντρωμένοι είδαν μια λάμψη και αμέσως μετά ένα λαμπρό καβαλάρη να ορμάει με το στρατό του επάνω στο σκληρό Ουάλη και στους δικούς του. Σε ελάχιστο χρόνο ο κακός βασιλιάς και οι δικοί του αφανίστηκαν. Ο λαμπρός καβαλάρης ήταν ο Άγιος Μερκούριος και οι στρατιώτες του οι Άγγελοι. Έτσι σώθηκε η πόλη της Καισάρειας.           Τότε όμως ο Δεσπότης της Ο Μέγας Βασίλειος, βρέθηκε σε δύσκολη θέση! Θα έπρεπε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους της πόλης και η μοιρασιά να είναι δίκαιη, δηλαδή να πάρει ο καθένας ό,τι ήταν δικό του. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Προσευχήθηκε λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος και ο Θεός τον φώτισε τι να κάνει. Κάλεσε τους διακόνους και τους βοηθούς του και τους είπε να ζυμώσουν ψωμάκια, όπου μέσα στο καθένα ψωμάκι θα έβαζαν και λίγα χρυσαφικά. Όταν αυτά ετοιμάστηκαν, τα μοίρασε σαν ευλογία στους κατοίκους της πόλης της Καισάρειας. Στην αρχή όλοι παραξενεύτηκαν, μα η έκπληξη τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν κάθε οικογένεια έκοβε το ψωμάκι αυτό κι έβρισκε μέσα χρυσαφικά. Ήταν λοιπόν ξεχωριστό ψωμάκι, η Βασιλόπιτα. Έφερνε στους ανθρώπους χαρά κι ευλογία μαζί. Από τότε φτιάχνουμε κι εμείς τη Βασιλόπιτα με το φλουρί μέσα, την Πρώτη μέρα του χρόνου, τη μέρα του Αγίου Βασιλείου.            Η Βασιλόπιτα Αγιοβασιλιάτικο έθιμο πολλών αιώνων, μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, για να μας θυμίζει την Αγάπη και την Καλοσύνη Αυτού Του Αγίου.

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

                Το μεγάλο γεγονός της βαπτίσεως του Κυρίου μας προβάλλει η Εκκλησία μας κατά τον μήνα Ιανουάριο, με την εορτή των Φώτων ή καλύτερα των ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ. Η ίδια η ονομασία της εορτής, Θεοφάνεια, δίνει ακριβώς το νόημα και τη σπουδαιότητα της εορτής αυτής.

            Το αδύναμο και ανυπεράσπιστο βρέφος που γεννήθηκε σ΄ ένα σπήλαιο και τοποθετήθηκε μέσα σ΄ ένα παχνί, που στα δώδεκά του χρόνια εμφανίζεται στον Ναό του Σολομόντα να εκπλήσσει με τις ερωταποκρίσεις του τους Νομοδιδασκάλους, παρουσιάζεται πλέον ως άνδρας ώριμος που αναλαμβάνει δημόσια δράση. Για τους Ιουδαίους, η ηλικία των τριάντα ετών ήταν ο χρόνος που ο άνδρας μπορούσε να αναλάβει δημόσια δράση. Γι’ αυτό, λοιπόν, και ο Κύριος στην ηλικία αυτή εμφανίζεται να ξεκινά το έργο του και την αποστολή του. Και ξεκινά εμφανιζόμενος στον Ιορδάνη ποταμό, εκεί που δραστηριοποιούνταν η μεγαλύτερη προσωπικότητα της Παλαιάς Διαθήκης, αυτός που προετοίμαζε τις ανθρώπινες ψυχές για τον ερχομό του Μεσσία, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος.

            Ποιο είναι όμως το σημαντικό γεγονός κατά την παρουσία του Χριστού στον Ιορδάνη; Και γιατί εορτάζεται τόσο έντονα από την Εκκλησία μας;

Ιστορικά, θα πρέπει να πούμε ότι οι δύο εορτές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων εορτάζονταν την ίδια ημέρα, στις 6 Ιανουαρίου. Περίπου τον 4^ο αιώνα τα Χριστούγεννα μεταφέρθηκαν μερικές ημέρες νωρίτερα, στις 25 Δεκεμβρίου, και  τα Θεοφάνεια παρέμειναν στις 6 Ιανουαρίου.   

Όπως προείπαμε, λοιπόν, κατά την ημέρα αυτή έχουμε την αποκάλυψη της Θεότητας του Χριστού και την εμφάνιση των Τριών Προσώπων του Αληθινού Θεού, «Θεοφάνεια – Θεού εμφάνιση». Ο Υιός, ως άνθρωπος, παρουσιάζεται και μπαίνει στην ιστορία της ανθρωπότητας, το Άγιο Πνεύμα εμφανίζεται με την μορφή του Περιστεριού και ο Πατέρας ομολογεί και αποκαλύπτει τον Υιό.  

Την θεότητα του Χριστού κηρύττει και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο οποίος με το προφητικό του χάρισμα αναγνωρίζει τον Ιησού και αισθάνεται αδύναμος να τον βαπτίσει. Όπως αναφέρει η Παράδοση, μπροστά στη θεότητα του Χριστού υποκλίνεται η υλική φύση, εφόσον τα νερά του ποταμού, όταν ο Χριστός εισέρχεται σ΄ αυτά, αλλάζουν πορεία και στρέφονται προς τα πίσω.

Πέρα από την εμφάνιση του Θεού, η ημέρα αυτή δηλώνει ξεκάθαρα και την αιτία της ενανθρωπήσεως του Θεού. Ο Χριστός δέχεται να βαπτιστεί από τον Πρόδρομο, όχι γιατί είχε ο ίδιος προσωπικά αμαρτίες, αλλά γιατί μεταφέρει τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Δείχνει, λοιπόν, ο Κύριος την αναγκαιότητα της μετάνοιας και καθιερώνει το μυστήριο του βαπτίσματος με το οποίο διαγράφεται το προπατορικό και όλες οι αμαρτίες του ανθρώπου, εντάσσοντάς τον στο Σώμα της Εκκλησίας.   

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 7 –  Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Δευτέρα 7  Ιανουαρίου 2013 (του Προδρόμου):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.

Τετάρτη 9  Ιανουαρίου 2013:

5.00   μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου  2013:

11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. Εσπερινός

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

Από αυτό το Σάββατο ξεκινούν τα Κατηχητικά Σχολεία μετά τις εορτές.

Το κατηχητικό των μικρότερων παιδιών θα είναι πλέον δίωρο!

Από τις 11.00 μέχρι τη 1.00 το μεσημέρι.