Βασανιζόμενον πλοίον η ζωή των μαθητών

Στην δοκιμασία των μαθητών του Κυρίου στη λίμνη Γεννησαρέτ, αμέσως μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων στον ερημικό τόπο και τον χορτασμό χιλιάδων ανθρώπων, αναφέρεται ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στη σημερινή περικοπή. Ο Χριστός άφησε τους μαθητές Του να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης με το πλοιάριό τους και ο Ίδιος έμεινε στο βουνό μόνος Του για να προσευχηθεί προσωπικά. Και «το πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ην, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων . ην γαρ εναντίος ο άνεμος» (Ματθ. 14, 24). Στο μεταξύ το καΐκι βρισκόταν κιόλας στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα, διότι ήταν αντίθετος ο άνεμος. Και τότε ο Χριστός, ενώ οι μαθητές είχαν φοβηθεί από το μέγεθος της τρικυμίας, εμφανίστηκε περπατώντας στα κύματα, τους καθησύχασε ότι ήταν ο Ίδιος καθώς νόμισαν ότι επρόκειτο περί φαντάσματος, έδωσε στον Πέτρο τη δύναμη να περπατήσει κι εκείνος στα κύματα και τον ενίσχυσε στην ολιγοπιστία και τον φόβο του, σώζοντάς τον από τον καταποντισμό. Τέλος, ο άνεμος κόπασε εντελώς, με αποτέλεσμα οι μαθητές του Χριστού να αποδεχθούν ότι ο Κύριος είναι ο Υιός του Θεού.
Βασανιζόμενον πλοίον η ζωή των μαθητών χωρίς τον Χριστό. Ενώ γνώριζαν από φουρτούνες, από δοκιμασίες της θάλασσας, ενώ το πλοίο ήταν δικό τους και οι ίδιοι ήταν ψαράδες, απέναντι στις δυσκολίες του ανέμου ένιωθαν ότι βασανίζονται, γέμισε η καρδιά τους από φόβο και αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι. Και αυτός ο φόβος ήρθε σε έναν τόπο, τον οποίο γνώριζαν καλά. Ήταν η καθημερινότητά τους πριν συναντήσουν τον Χριστό. Ασφαλώς θα είχαν περιπέσει και στο παρελθόν σε αντίστοιχες φουρτούνες. Όμως τώρα απουσίαζε ο Διδάσκαλός τους. Ήταν μόνοι τους σ’ αυτή τη δοκιμασία. Και το βάσανο φαίνονταν χωρίς διέξοδο. Αντίστοιχη είναι και η δική μας ζωή. Δεν είναι μόνο οι υλικές δοκιμασίες, τις οποίες βιώνουμε στη λίμνη της ζωής. Είναι κυρίως ο φόβος και η αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι εξαιτίας του γεγονότος ότι αισθανόμαστε πως είμαστε μόνοι μας στη ζωή. Δεν βλέπουμε την παρουσία του Θεού, διότι είμαστε βέβαιοι για τη γνώση μας. Για τις δικές μας δυνάμεις. Για την ικανότητα να χειριστούμε το πλοίο της ζωής μας, μέρα και νύχτα, ανεξαρτήτως ανέμων. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ικανούς και έτοιμους για κάθε περίσταση, με αποτέλεσμα όταν έρχεται μία μεγάλη δοκιμασία, ενίοτε και αναπάντεχα, να βασανιζόμαστε.
Βασανιζόμενον πλοίον η ζωή των μαθητών εξαιτίας του άγχους και του φόβου του θανάτου. Πώς είναι δυνατόν εμείς οι τόσο ικανοί και έμπειροι να κινδυνεύουμε να χάσουμε τη ζωή μας; Να μην μπορούμε να βρούμε αντίδοτο στον αναπάντεχο επισκέπτη, ο οποίος απειλεί να μας αρπάξει; Πώς ενώ παλεύουμε και γνωρίζουμε τι σημαίνει ζωή, ποια η αξία της, ενώ έχουμε τα αγαθά του πολιτισμού μας, την βεβαιότητα ότι είναι σύντομος ο δρόμος προς την απέναντι όχθη, την σωτηρία, την επιβίωση, διαπιστώνουμε ότι ο θάνατος καραδοκεί; Και θάνατος δεν είναι μόνο η αδυναμία του σώματος, του μυαλού, της καρδιάς να κρατήσει τη νεότητά του, τις δυνάμεις του, τη δίψα για πορεία που θα κρατήσει χρόνια, να υπερβεί τη φθορά, είναι και η αδυναμία της ψυχής να ελπίσει στον Δωρεοδότη της αιωνιότητας, να νικήσει τον εγκλωβισμό της στην εγκεφαλικότητα και να αναζητήσει φως και αγάπη.
Βασανιζόμενον πλοίον η ζωή των μαθητών, διότι δεν είναι δυνατή η πίστη. Έχουν δει τα θαύματα. Πριν από λίγο ο Διδάσκαλός τους προσέφερε τροφή σε χιλιάδες. Ξέρουν ότι ουσιαστικά δεν είναι μόνοι τους. Έχουν ως βάση της πορείας τους την παράδοσή τους, τη θρησκευτικότητά τους, ό,τι τους έκανε αναζητητές του Θεού και την ίδια στιγμή γνώρισαν τον Ίδιο τον Θεό που έγινε άνθρωπος, που τους συνάντησε, τους κάλεσε, τους διάλεξε, τους έδωσε τον εαυτό του, τους έδειξε τη δύναμή Του με το πλήθος των θαυμάτων που έχει επιτελέσει και όμως εκείνοι επιμένουν να αισθάνονται μόνοι τους. Δεν τολμούν να Τον επικαλεστούν, να προσευχηθούν σ’ Αυτόν εκείνη τη δύσκολη ώρα, διότι θεριεύει μέσα τους ο ορθολογισμός και λιγοστεύει ή εξαντλείται η πίστη. Είναι το ανθρώπινο «εγώ» που μπαίνει μπροστά κάθε δύσκολη ώρα. Είναι η αδυναμία να νιώσουν ότι Αυτός στον Οποίο πιστεύουν είναι δίπλα τους και τους παρακολουθεί, ακόμη κι αν δεν Τον βλέπουν. Αυτός είναι και ο δικός μας δρόμος. Πρώτα το «εγώ» μας και μετά η πίστη. Ξέρουμε ότι υπάρχει, αλλά δεν είναι δυνατή η αγάπη μας προς Εκείνον, ώστε Εκείνος να είναι η αρχή και το τέλος μας, το φως στο σκοτάδι μας.
Ο Χριστός περπατά στα κύματα για να δείξει στους μαθητές Του και στον καθέναν μας ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Ότι ο θάνατος δεν μπορεί να μας νικήσει αν πιστεύουμε σ’ Αυτόν, ακόμη κι αν το ξημέρωμα αργεί και ο άνεμος είναι εναντίος. Αρκεί να αφήνουμε κατά μέρος το εγώ μας, τις γνώσεις μας, την πεποίθηση στον κόσμο και στον εαυτό μας και να Τον αφήνουμε Εκείνος να κοπάσει τον άνεμο και να κατευθύνει το πλοίο της ζωής μας στα ήρεμα νερά της Εκκλησίας, δηλαδή της κοινωνίας με το Θεανδρικό Πρόσωπο του Κυρίου. Κι εδώ η απόφαση είναι προσωπική, αλλά και συλλογική. Διότι στο πλοίο της ζωής επιβαίνουμε όλοι και ο καθένας μας μπορεί, εκτός από τους δικούς του κόπους, τις δικές του παραδόσεις, τον τρόπο που βλέπει την πορεία και τις δοκιμασίες, να εμπνεύσει στον άλλο την νίκη κατά της ολιγοπιστίας. Και τότε θα περάσουμε στη απέναντι όχθη, τόσο του παρόντος βίου, όσο και της αιωνιότητας.

«Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν»

Ένα από τα πιο γνωστά και ξεχωριστά θαύματα του Χριστού είναι αυτό του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, διά των οποίων «έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν» ( Ματθ. 14, 20), δηλαδή έφαγαν περί τους πέντε χιλιάδες άνδρες, ξεχωριστά οι γυναίκες και τα παιδιά, χόρτασαν όλοι και περίσσεψαν δώδεκα κοφίνια γεμάτα, όσες και οι φυλές του Ισραήλ. Αφθονία αγάπης δείχνει το θαύμα αυτό. Παντοδυναμία Θεού. Έγνοια του Χριστού και για την υλική ζωή μας. Ανταμοιβή στους χιλιάδες ανθρώπους που συγκεντρώθηκαν για να Τον ακούσουν. Απάντηση στον ορθολογισμό των μαθητών οι οποίοι δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι η λιγοστή τροφή που είχαν για την συντροφιά του Κυρίου θα μπορούσε να χορτάσει το πλήθος. Και την ίδια στιγμή μία υπόμνηση του Χριστού για το ποιο είναι το αυθεντικό μήνυμα του Ευαγγελίου και ποιος πρέπει να είναι ο τρόπος πορείας και μαρτυρίας της Εκκλησίας σε κάθε εποχή.
«Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν». Ο Χριστός χορταίνει όλους όσους Τον ακολουθούν. Το Ευαγγέλιο έχει πτυχές που μπορούν να αγγίξουν και την πιο δύσκολη καρδιά. Σε άλλους μιλά με τον νου. Σε άλλους με την καρδιά. Σε άλλους μιλά για το σήμερα. Σε άλλους για την αιωνιότητα. Άλλοι βρίσκουν την αγάπη. Άλλοι τη δικαιοσύνη Άλλοι την υπόσχεση της ανταμοιβής. Άλλοι την παρηγοριά για τα βάσανα της ζωής. Άλλοι την υπέρβαση της μοναξιάς. Άλλοι εκείνο το ελάχιστο φως που μπορεί να τους κάνει ευτυχισμένους. Άλλοι έναν συνολικό τρόπο σκέψης, ζωής, δράσης που μεταμορφώνει την ύπαρξη. Άλλοι μια αχτίδα ελπίδας, έστω και για λίγο. Όλοι όμως χορταίνουν από αυτό. Αρκεί να Τον ακολουθήσουν στην έρημο. Να αποφασίσουν να φύγουν από την καθημερινότητά τους, από τα προγράμματα, τον τρόπο ζωής, την επίδραση του πολιτισμού. Γιατί για να χορτάσουμε από τον Χριστό, χρειάζεται να πεινάσουμε για αλήθεια. Για αγάπη. Για ελπίδα. Για αιωνιότητα. Για ένα άλλο νόημα. Και να το δείξουμε, αφήνοντας κατά μέρος, έστω και για λίγο, το βόλεμα και την συνήθεια.
«Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν». Στον Χριστό βρίσκουμε το ανέφικτο και το ακατόρθωτο. Την υπέρβαση του ορθολογισμού. Το να γίνεται πράξη κατά θαυμαστό τρόπο αυτό που όλοι με τον νου και την σκέψη μας λέμε: «δεν γίνεται». Γιατί ο Χριστός μεταμορφώνει την ύπαρξή μας καρδιακά. Της δίνει έναν άλλο φωτισμό, ένα άλλο σκεπτικό. Και δεν είναι απών. Δεν μας εγκαταλείπει. Είναι παρών στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο οποίο όλοι τρώνε και χορταίνουν Θεό. Από το μικρό ψιχίο και τη στάλα του οίνου χορταίνουν Σώμα και Αίμα Κυρίου. Και λαμβάνουν άφεση αμαρτιών. Και αποκτούν περίσσεια ζωής, διότι η χαρά και η αγάπη γίνεται κοινωνία προσώπων. Ο χριστιανός που έχει φάει και έχει χορτάσει Χριστό την ώρα της Ευχαριστίας δεν μένει σε ό,τι τον χωρίζει από τον πλησίον και τον κόσμο, αλλά παλεύει για να μοιραστεί ό,τι τον ενώνει. Το νόημα που δίνει το Ευαγγέλιο. Και εδώ είναι το ανέφικτο. Είναι η βίωση μιας πορείας προς την ευτυχία, μόνο που αυτή δεν περιορίζεται στα αγαθά, στην δόξα, στη δικαίωση, αλλά απλώνεται στην ομορφιά που η αγάπη προσδίδει!
Ο χριστιανός που έχει φάει και έχει χορτάσει Χριστό την ώρα της Ευχαριστίας δεν μένει σε ό,τι τον χωρίζει από τον πλησίον και τον κόσμο, αλλά παλεύει για να μοιραστεί ό,τι τον ενώνει. Το νόημα που δίνει το Ευαγγέλιο. Και εδώ είναι το ανέφικτο. Είναι η βίωση μιας πορείας προς την ευτυχία, μόνο που αυτή δεν περιορίζεται στα αγαθά, στην δόξα, στη δικαίωση, αλλά απλώνεται στην ομορφιά που η αγάπη προσδίδει!
«Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν». Δεν είναι για λίγους αυτό το θαύμα της πίστης και της ζωής με τον Χριστό, αλλά για όλους. Δεν περιορίζεται στους εκλεκτούς, αλλά είναι μία συνεχής πρόσκληση προς όλους. Δίκαιους και αμαρτωλούς. Ευχαριστημένους και πονεμένους. Ένδοξους και ταπεινούς. Πλούσιους και φτωχούς. Και δεν είναι απλώς θαύμα χορτασμού υλικού. Είναι θαύμα συνάντησης όλων στην Εκκλησία, αρκεί να είναι έτοιμοι να καθίσουν στο χορτάρι της απλότητας και της αγάπης. Όχι ως άνθρωποι επώνυμοι, με χαρίσματα, με απαιτήσεις, με όνειρα, οραματισμούς, αλλά ως απλοί πιστοί. Εκείνοι που νιώθουν ότι ο Χριστός είναι το παν στη ζωή τους και ότι το όνομα «χριστιανός» της δίνει νόημα. Άλλωστε, Εκείνος μας δίνει νέα ταυτότητα στον καθέναν μας, την αναφαίρετη ιδιότητα του να είμαστε παιδιά Του.
Σε έναν κόσμο που απαιτεί από την Εκκλησία την υλικότητα, το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων δείχνει ότι αρκεί να ακολουθήσουμε τον Χριστό και θα χορτάσουμε στην καρδιά μας νόημα, ελπίδα, ζωή. Και η αγάπη θα μας κάνει να μοιραστούμε το λίγο ή το πολύ, το υλικό και το πνευματικό, το χαμόγελο και την αγκαλιά, αλλά και την θέρμη της καρδιάς με τους συνοδοιπόρους μας στην Εκκλησία. Μ’ αυτούς που βγαίνουν από το βόλεμα και αναζητούν στο Ευαγγέλιο την καινούργια αρχή. Και ο Χριστός είναι πάντοτε παρών!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 16 – Κυριακή 29 Ιουλίου 2018


Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018 (Αγρυπνία στον Προφήτη Ηλία)
8.00 μ.μ. – 9.30 μ.μ. Εσπερινός Προφήτου Ηλιού.
10.00 μ.μ. – 12.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.


Κυριακή 22 Ιουλίου 2018 (Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
7.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Αγία Μαρία Μαγδαληνή στο προσκυνητάρι της, (οικία Δημ. Δενελάβα).

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018 (Αγίου Παντελεήμονος)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία


Κυριακή 29 Ιουλίου 2018:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Λόγω φωνητικής αδυναμίας, δεν θα λειτουργήσουμε της Αγίας Μαρίνας.
Της Αγίας Παρασκευής θα προσπαθήσουμε να εορτάσουμε στο μοναστηράκι της αγίας Παρασκευής στην Μακρινίτσα.

«Φῶς τοῦ κόσμου»

Ο Χριστός αποκάλεσε τους μαθητές του «Φῶς τοῦ κόσμου». Αυτό δε σημαίνει ότι έχουν κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά ότι έχουν γίνει κατοικητήρια της Αγίας Τριάδος, ότι έχουν τη Χάρη του Θεού. Δηλαδή δεν είναι οι «καλοί Χριστιανοί» που κάνουν «καλά» έργα και έτσι γίνονται φως για τον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι που μέσα στην Εκκλησία ξεπέρασαν την αίσθηση του κόσμου και έφτασαν στα υπερ-αίσθηση. Αυτοί που έγιναν πνευματικοί, αφού προηγουμένως με τη νηστεία και την αγρυπνία καθάρισαν τη σάρκα, με τα δάκρυα της μετάνοιας λέπτυναν την παχύτητα της καρδιάς, με την κακοπάθεια νέκρωσαν τα πάθη τους, με την προσευχή και τη μελέτη δέχθηκαν το Φως του Θεού, με την απάρνηση των θελημάτων τους αναβίβασαν τις ψυχές τους από τα γήινα. Τέτοιοι είναι όλοι οι άγιοι και οι άγιοι Πατέρες.
Η Εκκλησία μας είναι Πατερική γιατί υπήρξαν οι Πατέρες που διαφύλαξαν την αληθινή πίστη από τις αιρέσεις, αλλά και γιατί υπάρχουν και σήμερα και πάντα Πατέρες. Γιατί η διδασκαλία των Πατέρων δεν είναι επιστημονική γνώση, αλλά αληθινή γνώση, βίωση του Θεού. Είναι φώτα οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, γιατί ενώθηκαν με το ΦΩΣ, τον Χριστό. Έτσι, όσο βιώνεται η παρουσία του Θεού, όσο δηλαδή αγωνιζόμαστε να δεχόμαστε το Θεό μέσα μας, στη ζωή μας, ομοιάζουμε προς τους Αγίους Πατέρες, αφού δεχόμαστε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Έτσι θα γινόμαστε και μεις «φως στον κόσμο».

Τί είναι ευκολότερο για τον Θεό;

Πολλές φορές θεωρούμε ότι ο Θεός είναι άδικος απέναντί μας, σκληρός και αδυσώπητος, ενίοτε και χωρίς αγάπη εφ΄ όσον δεν ικανοποιεί αυτό που του ζητήσαμε ή του ζητούμε. Έχοντας την αίσθηση ότι είναι Παντοδύναμος, απευθυνόμαστε σ΄ Αυτόν για κάθε δυσκολία της ζωής μας, (ασθένεια, τη δοκιμασία, θάνατος), για τα όνειρά μας, για τις επιθυμίες μας, με την απαίτηση ότι θα ικανοποιήσει τα θελήματά μας. Όταν λοιπόν, δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στα αιτήματά μας, απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αρνείται να μας δώσει ό,τι Του ζητούμε.
Στην πόλη Καπερναούμ ο Χριστός συναντά έναν παράλυτο, ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Βλέποντας την πίστη των ανθρώπων που φέρνουν τον άρρωστο συνάνθρωπό τους για να τον γιατρέψει, ο Κύριος του ζητά να έχει θάρρος, διότι οι αμαρτίες του έχουν συγχωρεθεί από τον ίδιο. Ο λόγος αυτός προκαλεί λογισμούς στο νου κάποιων γραμματέων, διότι αυτοί πιστεύουν ότι μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να συγχωρέσει αμαρτίες. Και ο Χριστός, που καταλαβαίνει τις πονηρές τους σκέψεις, τους ρωτά: «Τι εστίν ευκοπώτερον, ειπείν, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και περιπάτει;» (Ματθ.9,5). Τι είναι πιο εύκολο έργο για μένα: να πω «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες» ή να πω: «σήκω και περπάτα»; Και για να τους δείξει ότι ο Υιός του Θεού έχει εξουσία να κάνει και τα δύο, ζητά από τον παράλυτο να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του. Για τον Θεό όλα είναι εύκολα. Κριτήριο όμως άσκησης της εξουσίας Του είναι η πίστη των ανθρώπων. Και εδώ έγκειται το δύσκολο. Ότι η πίστη απουσιάζει από τον νου των ανθρώπων, οι οποίοι μετρούνε τον Θεό με τον δικό τους τρόπο ερμηνείας, με βάση τις γνώσεις τους, τη θρησκευτική τους θέση, αυτά που γνωρίζουν ή νομίζουν πως γνωρίζουν γι’ Αυτόν. Αντίθετα, όλα γίνονται εύκολα όταν η πίστη κάνει τον άνθρωπο να στέκεται ταπεινά και με εμπιστοσύνη έναντι του Θεού και να περιμένει το βλέμμα Του, χωρίς να ζητά τίποτε άλλο. (Εσύ, Κύριε γνωρίζεις).
Όλα είναι εύκολα για το Θεό. Μάς έδωσε και μας δίνει την ευκαιρία μέσα από την ενανθρώπησή Του και την ζωή της Εκκλησίας να εγκαταστήσουμε στην καρδιά μας το δώρο της πίστης. Να Τον εμπιστευόμαστε δηλαδή, χωρίς να χρειάζεται να ζητάμε αυτά που Εκείνος γνωρίζει ότι χρειαζόμαστε. Να κάνουμε υπομονή στις δοκιμασίες μας. Να είμαστε παρόντες στη λειτουργική ζωή της πίστης και της Εκκλησίας. Και να προσδοκούμε το βλέμμα Του, έχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση Του, η οποία πρωτίστως έχει να κάνει με την άφεση των αμαρτιών μας. Για όσους ζητούνε σημείο της εξουσίας του Θεού αυτό δεν είναι το σημαντικό. Όμως ο λόγος του Κυρίου είναι ξεκάθαρος. Ό,τι ευκολότερο και ό,τι αποδεικτικό της θεϊκής αγάπης είναι η άρνηση του Θεού να μας καταλογίσει τις αμαρτίες μας. Να τις κραδαίνει ως όπλο εναντίον μας. Να μας απορρίψει διότι αυτές είναι το σημείο της αδυναμίας μας να Τον αποδεχθούμε πληρωτικά στην καρδιά μας. Να βλέπει την ασχήμια που αυτές εγκαθιδρύουν στην ύπαρξή μας.
Θεωρούμε εύκολο για τον Θεό να μας απαλλάξει από τις δοκιμασίες μας ή να μας δώσει ό,τι ζητούμε. Δεν μας ενδιαφέρει όμως το κυριότερο. Το να μας δώσει την αιώνια ζωή. Κι αυτό διότι η πίστη μας έχει την προοπτική του παρόντος. Της ικανοποίησης των αναγκών μας. Η πίστη όμως στην πραγματικότητα είναι ένα άνοιγμα στο μέλλον. Είναι η βεβαιότητα ότι Εκείνος είναι παρών στη ζωή μας και ήρθε για να μας δώσει ζωή και περίσσεια ζωής (Ιωάν. 10,10). Το δύσκολο είναι να αποδεχθούμε το Πρόσωπό Του, να πιστέψουμε σ’ Αυτόν και την αγάπη Του, να Του δώσουμε χώρο στην καρδιά μας. Το εύκολο είναι η ικανοποίηση της ανάγκης μας. Διότι, όταν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στο θέλημά Του, τότε μπορούμε να προσπεράσουμε ακόμη και αυτό που επιθυμούμε ή νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα. Και θα μας δώσει αυτό που αληθινά θα υπηρετήσει την σωτηρία μας.