Μια έντονη εσωτερική σύγκρουση φαίνεται να ζει ο Ζακχαίος. Από τη μία ήθελε να συναντήσει το Χριστό, αλλά από την άλλη φοβόταν μήπως ο Χριστός δεν τον δεχθεί. Έτσι, δεν τολμούσε να παρουσιαστεί μπροστά στο Χριστό και να του εκφράσει την επιθυμία του, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι άλλοι. Η ζωή και τα έργα του τον είχαν απομακρύνει από το Θεό και ταυτόχρονα γνώριζε πως είχε γίνει αντιπαθείς και στους συμπολίτες του.
Έχοντας ακούσει για τον Χριστό, τον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο του Θεού, θέλησε να τον γνωρίσει, η συνείδηση όμως της αμαρτωλότητός του δεν τον άφηνε να τον πλησιάσει. Φοβόταν την απόρριψη, την ενδεχόμενη τιμωρία για τις έως τώρα παραβάσεις του Νόμου του Θεού. Έτσι, ανεβαίνει σε ένα δέντρο για να μπορεί αυτός να δει, να αποκομίσει μια εικόνα του Χριστού, να λάβει ενδεχομένως ένα σημάδι για το αν μπορεί να πλησιάσει το Χριστό. Και ο παντογνώστης Θεός βλέπει το Ζακχαίο και εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά τον ψυχογραφεί και του λέει: «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι». Και ο Ζακχαίος πλέον πολεμά την αμαρτία του κατά μέτωπο, χτυπά τη ρίζα, εκβάλει το πάθος, σηκώνει το σταυρό του (σταυρός είναι ό,τι κάνουμε για να ακολουθήσουμε το νόμο του Θεού) και μοιράζει την περιουσία του επιστρέφοντας ό,τι έχει αδικήσει. Προχωρά στην πραγματική μετάνοια και αλλαγή, όχι ζητώντας απλά συγχώρεση από το Θεό για να ικανοποιήσει τις ψυχολογικές ανάγκες του και να αποκοιμίσει τη συνείδησή του, αλλά θεραπεύοντας την αρρώστια του με το σωστό φάρμακο. (η φιλαργυρία δεν θεραπεύεται με τη νηστεία, αλλά με την ελεημοσύνη).
Είθε κει μεις να συνειδητοποιήσουμε τα δικά μας λάθη και ν δείξουμε πραγματική μετάνοια
Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 11η 25 – 26.1.2014
Ο Πέτρος και ο Κορνήλιος
Στην Καισάρεια ζούσε ένας ευσεβής και ελεήμων εκατόνταρχος που λεγόταν Κορνήλιος μαζί με την οικογένειά του. Μια μέρα γύρω στις τρεις το απόγευμα είδε καθαρά σε όραμα, ενώ ήταν ξύπνιος, έναν άγγελο του Θεού να μπαίνει στο σπίτι του να τον πλησιάζει και να του λέει: «Κορνήλιε!» Αυτός τον κοίταξε τρομαγμένος και του είπε «Ναι, Κύριε!» και ο άγγελος απάντησε «Οι προσευχές σου και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν στο Θεό, ο οποίος δε σε ξεχνάει. Θα στείλεις τώρα στην Ιόππη να φωνάξουν το Σίμωνα που λέγεται και Πέτρος και μένει σε έναν άλλο Σίμωνα, το βυρσοδέψη που μένει κοντά στη θάλασσα» και ο άγγελος εξαφανίστηκε. Πραγματικά ο Κορνήλιος έκανε όπως του είπε ο άγγελος.
Την επόμενη μέρα και καθώς οι άνθρωποι του Κορνήλιου δεν είχαν φτάσει ακόμη στην Ιόππη, ο απόστολος Πέτρος ανέβηκε προς το μεσημέρι στο υπερώο να προσευχηθεί. Εκεί πείνασε και καθώς ετοίμαζαν το φαγητό, έπεσε σε έκσταση και είδε όραμα: είδε πως άνοιξε ο ουρανός κι έπεσε ένα σεντόνι προς τη γη με δεμένες τις τέσσερις άκρες του, το οποίο μέσα είχε από όλα τα τετράποδα της γης, τα θηρία, τα ερπετά και τα πουλιά του ουρανού. Και ακούστηκε μια φωνή και είπε: «Σήκω Πέτρο, σφάξε και φάε ό, τι θέλεις!!» Κι ο Πέτρος απάντησε: «Ποτέ Κύριε, αφού ποτέ στη ζωή μου δεν έφαγα κάτι απαγορευμένο ή ακάθαρτο!» Και η φωνή ξαναείπε «Αυτά που ο Θεός καθάρισε μην τα θεωρείς ακάθαρτα!» Αυτό έγινε τρεις φορές και ύστερα εξαφανίστηκε από τον ουρανό!
Την ώρα που ο Πέτρος σκεφτόταν τι να σήμαιναν όλα αυτά έφτασαν και οι απεσταλμένοι του Κορνήλιου που έψαχναν τον Πέτρο. Την ίδια στιγμή το Άγιο Πνεύμα πληροφόρησε τον Πέτρο «τρεις άνδρες σε ζητούν! πήγαινε μαζί τους χωρίς κανένα δισταγμό, γιατί τους έχω στείλει εγώ!» Κι έτσι πραγματικά έκανε. Συνάντησε τους άνδρες και τους ακολούθησε στο σπίτι του Κορνήλιου, παρόλο που δεν ήταν Ιουδαίος! Και όταν ο Κορνήλιος υποδέχτηκε τον Πέτρο γονατιστός εκείνος τον σήκωσε λέγοντας του ότι κι ό ίδιος είναι άνθρωπος και προχώρησαν μαζί στο σπίτι του Κορνήλιου, όπου ήταν εκεί πολλοί άνθρωποι, όχι Ιουδαίοι και περίμεναν να ακούσουν τι θα τους έλεγε. Και ο Πέτρος μίλησε και είπε ότι «ο Θεός δε χωρίζει τους ανθρώπους σε καθαρούς και ακάθαρτους, σε Ιουδαίους και μη, αλλά δέχεται τον καθένα σε όποιο λαό κι αν ανήκει αρκεί να Τον σέβεται και να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του».
Και ο Πέτρος βάφτισε τον Κορνήλιο και μαζί του ακολούθησαν στην πίστη και πολλοί άλλοι ειδωλολάτρες. (Πράξ. 10, 1-44)
Ερμηνευτικά σχόλια
Ευσεβής και ελεήμων εκατόνταρχος: ο Κορνήλιος ήταν αξιωματούχος του ρωμαϊκού στρατού. Ήταν ειδωλολάτρης. Ήταν όμως και άνθρωπος που είχε καλοσύνη στην καρδιά του και αυτό φαινόταν από το γεγονός ότι ήταν ευσεβής, δηλαδή ήξερε να σέβεται τους άλλους ανθρώπους, αλλά και αναζητούσε το Θεό. Η ευσέβειά του φαινόταν και από το γεγονός ότι ελεούσε τους άλλους ανθρώπους, δηλαδή προσέφερε αγάπη. Ο Χριστός θέλει όλοι οι άνθρωποι να μάθουν γι' Αυτόν και έτσι δεν περιορίζει την διδασκαλία του μόνο σε όσους τον έχουν ήδη γνωρίσει. Γι' αυτό θα στείλει μήνυμα τόσο στον Κορνήλιο, όσο και στον απόστολο Πέτρο.
ένα σεντόνι προς τη γη: στο σεντόνι ήταν και ζώα ακάθαρτα για τον μωσαϊκό νόμο, όπως το χοιρινό κρέας. Ο Πέτρος αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να κηρύξει τον χριστιανισμό και στους ειδωλολάτρες ή να τον περιορίσει μόνο στους Ιουδαίους. Τα ακάθαρτα ζώα στο όραμα συμβόλιζαν τους ειδωλολάτρες. Ο Χριστός όμως δεν ξεχωρίζει τον κόσμο σε καθαρούς και ακάθαρτους, αλλά γεννήθηκε για όλους.
τρεις φορές: το όραμα το είδε τρεις φορές ο Πέτρος για να μην έχει καμία αμφιβολία για το ποιο αληθινά ήταν το θέλημα του Θεού. Γι' αυτό και όταν ήρθαν οι απεσταλμένοι του Κορνήλιου ο Πέτρος κατάλαβε γιατί ο Θεός του έστειλε αυτό το όραμα και τους ακολούθησε για να οδηγήσει τον Κορνήλιο στην αληθινή πίστη. ο Πέτρος μίλησε: τον λόγο ότι ο Χριστός δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους τον είπε και στη συνέχεια στους άλλους χριστιανούς, δηλαδή στην Εκκλησία. Όλοι οι χριστιανοί αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Πέτρου. Έτσι, όλη η Εκκλησία παραμένει ανοιχτή στο παράδειγμα και το μήνυμα του Χριστού και των Αποστόλων. Γι' αυτό και τα Χριστούγεννα είναι μία γιορτή για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους. Η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, σε δίκαιους και αμαρτωλούς, σε προβληματικούς και σε προοδευμένους, αλλά προσφέρει την σωτηρία του Χριστού, την αγάπη, την χαρά της πίστης σε όλους. Το ίδιο καλούμαστε να κάνουμε και οι νεώτεροι, τα παιδιά και οι έφηβοι.
πολλοί άλλοι ειδωλολάτρες: το παράδειγμα του Κορνήλιου ακολούθησαν κι άλλοι ειδωλολάτρες, γιατί διαπίστωσαν ότι η πίστη ήταν για όλους και όχι για λίγους. Πάντα στην Εκκλησία έτσι συμβαίνει και όπου υπάρχουν διακρίσεις, αυτοί που τις κάνουν εις βάρος των άλλων (ειρωνεύονται όσους είναι διαφορετικοί) στην ουσία δεν ανήκουν με τη συμπεριφορά τους στην Εκκλησία. Στο Χριστό λοιπόν μπορούμε να δείξουμε ότι καταλαβαίνουμε το νόημα των Χριστουγέννων όταν έχουμε αγάπη για τους άλλους, όταν είμαστε ανοιχτοί απέναντί τους, όταν μπορούμε να τους συγχωρέσουμε για τα λάθη τους και κυρίως, όταν έχουν θέση στην καρδιά μας, όποιοι κι αν είναι, από όποιους κι αν προέρχονται. Αρκεί και εκείνοι να είναι ανοιχτοί και να θέλουν να ζήσουν τη ζωή της.
Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Πέτρος δυσκολευόταν να αποδεχθεί τους ειδωλολάτρες;
2. Τι του έδειξε ο Χριστός με το όραμα του σεντονιού;
3. Η Γέννηση και η Ανάσταση του Χριστού είναι για λίγους ή για όλους;
4. Χωράνε οι διακρίσεις και ο ρατσισμός στην Εκκλησία;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε καθαρούς και ακάθαρτους, αλλά δέχεται όλους όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή της.
Ο Πέτρος και ο Κορνήλιος
Στην Καισάρεια ζούσε ένας ευσεβής και ελεήμων εκατόνταρχος που λεγόταν Κορνήλιος μαζί με την οικογένειά του. Μια μέρα γύρω στις τρεις το απόγευμα είδε καθαρά σε όραμα, ενώ ήταν ξύπνιος, έναν άγγελο του Θεού να μπαίνει στο σπίτι του να τον πλησιάζει και να του λέει: «Κορνήλιε!» Αυτός τον κοίταξε τρομαγμένος και του είπε «Ναι, Κύριε!» και ο άγγελος απάντησε «Οι προσευχές σου και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν στο Θεό, ο οποίος δε σε ξεχνάει. Θα στείλεις τώρα στην Ιόππη να φωνάξουν το Σίμωνα που λέγεται και Πέτρος και μένει σε έναν άλλο Σίμωνα, το βυρσοδέψη που μένει κοντά στη θάλασσα» και ο άγγελος εξαφανίστηκε. Πραγματικά ο Κορνήλιος έκανε όπως του είπε ο άγγελος.
Την επόμενη μέρα και καθώς οι άνθρωποι του Κορνήλιου δεν είχαν φτάσει ακόμη στην Ιόππη, ο απόστολος Πέτρος ανέβηκε προς το μεσημέρι στο υπερώο να προσευχηθεί. Εκεί πείνασε και καθώς ετοίμαζαν το φαγητό, έπεσε σε έκσταση και είδε όραμα: είδε πως άνοιξε ο ουρανός κι έπεσε ένα σεντόνι προς τη γη με δεμένες τις τέσσερις άκρες του, το οποίο μέσα είχε από όλα τα τετράποδα της γης, τα θηρία, τα ερπετά και τα πουλιά του ουρανού. Και ακούστηκε μια φωνή και είπε: «Σήκω Πέτρο, σφάξε και φάε ό, τι θέλεις!!» Κι ο Πέτρος απάντησε: «Ποτέ Κύριε, αφού ποτέ στη ζωή μου δεν έφαγα κάτι απαγορευμένο ή ακάθαρτο!» Και η φωνή ξαναείπε «Αυτά που ο Θεός καθάρισε μην τα θεωρείς ακάθαρτα!» Αυτό έγινε τρεις φορές και ύστερα εξαφανίστηκε από τον ουρανό!
Την ώρα που ο Πέτρος σκεφτόταν τι να σήμαιναν όλα αυτά έφτασαν και οι απεσταλμένοι του Κορνήλιου που έψαχναν τον Πέτρο. Την ίδια στιγμή το Άγιο Πνεύμα πληροφόρησε τον Πέτρο «τρεις άνδρες σε ζητούν! πήγαινε μαζί τους χωρίς κανένα δισταγμό, γιατί τους έχω στείλει εγώ!» Κι έτσι πραγματικά έκανε. Συνάντησε τους άνδρες και τους ακολούθησε στο σπίτι του Κορνήλιου, παρόλο που δεν ήταν Ιουδαίος! Και όταν ο Κορνήλιος υποδέχτηκε τον Πέτρο γονατιστός εκείνος τον σήκωσε λέγοντας του ότι κι ό ίδιος είναι άνθρωπος και προχώρησαν μαζί στο σπίτι του Κορνήλιου, όπου ήταν εκεί πολλοί άνθρωποι, όχι Ιουδαίοι και περίμεναν να ακούσουν τι θα τους έλεγε. Και ο Πέτρος μίλησε και είπε ότι «ο Θεός δε χωρίζει τους ανθρώπους σε καθαρούς και ακάθαρτους, σε Ιουδαίους και μη, αλλά δέχεται τον καθένα σε όποιο λαό κι αν ανήκει αρκεί να Τον σέβεται και να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του».
Και ο Πέτρος βάφτισε τον Κορνήλιο και μαζί του ακολούθησαν στην πίστη και πολλοί άλλοι ειδωλολάτρες. (Πράξ. 10, 1-44)
Ερμηνευτικά σχόλια
Ευσεβής και ελεήμων εκατόνταρχος: ο Κορνήλιος ήταν αξιωματούχος του ρωμαϊκού στρατού. Ήταν ειδωλολάτρης. Ήταν όμως και άνθρωπος που είχε καλοσύνη στην καρδιά του και αυτό φαινόταν από το γεγονός ότι ήταν ευσεβής, δηλαδή ήξερε να σέβεται τους άλλους ανθρώπους, αλλά και αναζητούσε το Θεό. Η ευσέβειά του φαινόταν και από το γεγονός ότι ελεούσε τους άλλους ανθρώπους, δηλαδή προσέφερε αγάπη. Ο Χριστός θέλει όλοι οι άνθρωποι να μάθουν γι' Αυτόν και έτσι δεν περιορίζει την διδασκαλία του μόνο σε όσους τον έχουν ήδη γνωρίσει. Γι' αυτό θα στείλει μήνυμα τόσο στον Κορνήλιο, όσο και στον απόστολο Πέτρο.
ένα σεντόνι προς τη γη: στο σεντόνι ήταν και ζώα ακάθαρτα για τον μωσαϊκό νόμο, όπως το χοιρινό κρέας. Ο Πέτρος αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να κηρύξει τον χριστιανισμό και στους ειδωλολάτρες ή να τον περιορίσει μόνο στους Ιουδαίους. Τα ακάθαρτα ζώα στο όραμα συμβόλιζαν τους ειδωλολάτρες. Ο Χριστός όμως δεν ξεχωρίζει τον κόσμο σε καθαρούς και ακάθαρτους, αλλά γεννήθηκε για όλους.
τρεις φορές: το όραμα το είδε τρεις φορές ο Πέτρος για να μην έχει καμία αμφιβολία για το ποιο αληθινά ήταν το θέλημα του Θεού. Γι' αυτό και όταν ήρθαν οι απεσταλμένοι του Κορνήλιου ο Πέτρος κατάλαβε γιατί ο Θεός του έστειλε αυτό το όραμα και τους ακολούθησε για να οδηγήσει τον Κορνήλιο στην αληθινή πίστη. ο Πέτρος μίλησε: τον λόγο ότι ο Χριστός δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους τον είπε και στη συνέχεια στους άλλους χριστιανούς, δηλαδή στην Εκκλησία. Όλοι οι χριστιανοί αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Πέτρου. Έτσι, όλη η Εκκλησία παραμένει ανοιχτή στο παράδειγμα και το μήνυμα του Χριστού και των Αποστόλων. Γι' αυτό και τα Χριστούγεννα είναι μία γιορτή για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους. Η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, σε δίκαιους και αμαρτωλούς, σε προβληματικούς και σε προοδευμένους, αλλά προσφέρει την σωτηρία του Χριστού, την αγάπη, την χαρά της πίστης σε όλους. Το ίδιο καλούμαστε να κάνουμε και οι νεώτεροι, τα παιδιά και οι έφηβοι.
πολλοί άλλοι ειδωλολάτρες: το παράδειγμα του Κορνήλιου ακολούθησαν κι άλλοι ειδωλολάτρες, γιατί διαπίστωσαν ότι η πίστη ήταν για όλους και όχι για λίγους. Πάντα στην Εκκλησία έτσι συμβαίνει και όπου υπάρχουν διακρίσεις, αυτοί που τις κάνουν εις βάρος των άλλων (ειρωνεύονται όσους είναι διαφορετικοί) στην ουσία δεν ανήκουν με τη συμπεριφορά τους στην Εκκλησία. Στο Χριστό λοιπόν μπορούμε να δείξουμε ότι καταλαβαίνουμε το νόημα των Χριστουγέννων όταν έχουμε αγάπη για τους άλλους, όταν είμαστε ανοιχτοί απέναντί τους, όταν μπορούμε να τους συγχωρέσουμε για τα λάθη τους και κυρίως, όταν έχουν θέση στην καρδιά μας, όποιοι κι αν είναι, από όποιους κι αν προέρχονται. Αρκεί και εκείνοι να είναι ανοιχτοί και να θέλουν να ζήσουν τη ζωή της.
Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Πέτρος δυσκολευόταν να αποδεχθεί τους ειδωλολάτρες;
2. Τι του έδειξε ο Χριστός με το όραμα του σεντονιού;
3. Η Γέννηση και η Ανάσταση του Χριστού είναι για λίγους ή για όλους;
4. Χωράνε οι διακρίσεις και ο ρατσισμός στην Εκκλησία;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε καθαρούς και ακάθαρτους, αλλά δέχεται όλους όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή της.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 27 Ιανουαρίου - Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014
Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
5.45 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014 (Τριών Ιεραρχών):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014 (της Υπαπαντής):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Δευτέρα 27.1.2014: 7.00 μ.μ. Παρουσίαση βιβλίου για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, στον Άγιο Νικόλαο.
Τρίτη 28.1.2014: Θεία Λειτουργία και μνημόσυνο Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, στον Άγιο Νικόλαο.
Τετάρτη 29.1.2014: Θεία Λειτουργία για τα ονομαστήρια του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου στην Ανάληψη.
Δευτέρα 27 Ιανουαρίου - Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014
Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
5.45 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014 (Τριών Ιεραρχών):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014 (της Υπαπαντής):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Δευτέρα 27.1.2014: 7.00 μ.μ. Παρουσίαση βιβλίου για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, στον Άγιο Νικόλαο.
Τρίτη 28.1.2014: Θεία Λειτουργία και μνημόσυνο Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, στον Άγιο Νικόλαο.
Τετάρτη 29.1.2014: Θεία Λειτουργία για τα ονομαστήρια του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου στην Ανάληψη.
Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 20 - Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014
Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 (Αγίου Γρηγορίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Δευτέρα 20 - Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014
Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 (Αγίου Γρηγορίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
«ουχί οι δέκα εκκαθαρίσθησαν;
Ο Χριστός, κάποτε, περνώντας ανάμεσα από την Σαμάρεια και τη Γαλιλαία, συναντά δέκα λεπρούς. Φρικτή η αρρώστια. Αθεράπευτη. Και δεν ήταν μόνο η αίσθηση και ο φόβος ενός επικείμενου θανάτου, που αποτυπώνονταν στις ψυχές των λεπρών. Ήταν και η απόρριψη από τους συνανθρώπους τους, δικαιολογημένη για τα μέτρα εκείνης της εποχής, καθώς υπήρχε κίνδυνος μετάδοσης της αρρώστιας, ωστόσο πρόσθετος σταυρός για την ψυχή των λεπρών. Ο Χριστός ανταποκρίνεται στην παράκληση των λεπρών για έλεος. Τους θεραπεύει. Τους δίνει την ευκαιρία να ξαναζήσουν ανάμεσα στους ανθρώπους υγιείς. Και το κάνει αυτό χωρίς καμία προϋπόθεση. Χωρίς να τους ζητήσει κάτι. Κι εκείνοι διαπιστώνουν έκπληκτοι το θαύμα. Επιδεικνύουν τους εαυτούς τους στους ιερείς τους, οι οποίοι ήταν αρμόδιοι να διαπιστώσουν την όποια θεραπεία και οι εννέα εξ αυτών σπεύδουν να μοιραστούν τη χαρά τους με τους δικούς τους ανθρώπους. Να εισέλθουν και πάλι στη ζωή του κόσμου. Να γίνουν φυσιολογικοί. Μόνο ένας σκέπτεται να επιστρέψει πρώτα και να ευχαριστήσει Αυτόν που θεράπευσε και τον ίδιο και τους συντρόφους του. Κι αυτός Σαμαρείτης. «Αλλογενής». Ξένος του Χριστού. Και ο Κύριος διατυπώνει ξεκάθαρα το παράπονό Του: «ουχί οι δέκα εκκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού; ουκ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος;» (Λουκ. 17, 17-18).
Παραπονιέται ο Θεός για την απουσία ευγνωμοσύνης από την πλευρά των ανθρώπων;
Έκανε το θαύμα για να ακούσει «ευχαριστώ»;
Δεν είναι μειωτικό για έναν Θεό που Τον γνωρίζουμε άρχοντα αληθινό, να υπερβαίνει την ανθρώπινη μικρότητα και ανάγκη, να έχει έρθει για να θυσιαστεί για την σωτηρία μας από την μία και από την άλλη να παραπονιέται γιατί κάποιοι που θεράπευσε δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη ή το ξέχασαν να δοξολογήσουν το Θεό για το μεγάλο καλό που τους δόθηκε;
Μήπως τελικά και ο Θεός λειτουργεί με τα δικά μας μέτρα, σε μια σχέση συναλλαγής μαζί μας;
Τα ερωτήματα έχουν ενδιαφέρον. Είναι διατυπωμένα από την δική μας όψη των πραγμάτων, ενίοτε και μέσα από την εσφαλμένη αντίληψη που έχουμε για το Θεό, ότι Εκείνος είναι ένας Δωρεοδότης ο Οποίος πάντοτε δίνει, χωρίς να λέει ΟΧΙ και χωρίς να περιμένει καμία ανταπόδοση από την πλευρά των ανθρώπων. Επομένως, μπορούμε ελεύθερα να ζητάμε και να συνεχίζουμε τη ζωή μας, μέχρις ότου έρθει η ώρα να ξαναζητήσουμε, χωρίς να σκεπτόμαστε ότι σε μία σχέση υπάρχουν πάντοτε δύο μέρη. Έχοντας προσανατολίσει τη ζωή μας σε μία εντελώς εγωκεντρική προοπτική, με μέτρο και κριτήριο το άτομό μας, δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου. Τον μυθοποιούμε στα μάτια μας, ότι εκείνος είναι τέλειος, ότι δεν χρειάζεται τίποτε, στο κάτω - κάτω της γραφής είναι Θεός, είναι Ισχυρός, είναι η αποστολή Του αυτή, και το ίδιο πιστεύουμε και για όσους Τον ακολουθούν, όπως επίσης και για όλους όσους στην κοινωνία έχουν την αποστολή της διακονίας ή όσους στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δείχνουν πιο δυναμικοί και ισχυροί. Ο Χριστός δείχνει ότι αυτή η στάση ζωής είναι εσφαλμένη. Στη δική Του περίπτωση βέβαια δεν υπάρχει η ανάγκη για ευγνωμοσύνη, όμως ο Χριστός δεν μιλά μόνο για το Θεό με τον λόγο και τα έργα Του, αλλά και για τον άνθρωπο. Είναι Θεάνθρωπος και μας δείχνει τον δρόμο που καλείται να ακολουθήσει ο καθένας, για να φτάσει στο Θεό, όπως επίσης και ποια είναι η στάση ζωής που καλούμαστε να ακολουθήσουμε σε σχέση με τους συνανθρώπους μας.
Η στάση των εννέα λεπρών μαρτυρεί αγνωμοσύνη. Ο Χριστός ζητά από αυτούς όχι να ευχαριστήσουν τον ίδιο, αλλά να δοξάσουν το Θεό για την δωρεά που έλαβαν, γιατί αυτό μαρτυρεί την συναίσθηση της δικής τους αδυναμίας να βρούνε λύση και την ταπεινή αποδοχή της αγάπης του Θεού. Την ίδια στιγμή φάνηκαν απροετοίμαστοι να δείξουν ότι εκτιμούν ό,τι τους δίδεται από Εκείνον. Ότι δεν μεθούν από τη χαρά, χάνοντας τον προσανατολισμό τους, αλλά ξέρουν να κρατούν το μέτρο στη ζωή τους και να έχουν καρδιά που ευχαριστεί. Οι εννέα λεπροί, μέσα από την αγνωμοσύνη τους, δείχνουν ότι η περιπέτεια της υγείας τους, με τα συμπαρομαρτούντα της, δεν τους κατέστησε σοφότερους. Πιθανότατα να πέρασαν τα χρόνια της λέπρας τους οργισμένοι με το Θεό και τους ανθρώπους και να είδαν τη θεραπεία τους ως δικαίωση για τα βάσανα και την υπομονή τους, ως δικαίωμα το οποίο η σκληρότητα του Θεού και των ανθρώπων δεν άφηνε μέχρι τότε να ασκηθεί.
Η ιστορία των δέκα λεπρών θέτει ερωτήματα και στη δική μας ύπαρξη, ιδίως σήμερα.
Πόσο σοφότεροι γινόμαστε στις δοκιμασίες μας.
Πόσο εκτιμούμε ό,τι μας δίδεται από το Θεό και Τον δοξάζουμε.
Πόσο αισθανόμαστε την ανάγκη να δούμε τις σχέσεις μας με τους άλλους και από την δική τους σκοπιά. Τι θα ήθελαν αυτοί από εμάς.
Πόσο έχουμε ήθος ευχαριστιακό και ευγνώμον για τον καθένα που μας προσφέρει.
Πόσο τελικά είμαστε έτοιμοι να αντιπροσφέρουμε αγάπη, είτε με ένα «ευχαριστώ» από την καρδιά μας είτε με κάθε τρόπο που πηγάζει από την καρδιά μας.
Ο ατομοκεντρικός τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει δεν φαίνεται να αφήνει εύκολα περιθώριο για μια τέτοια θεώρηση. Η επιστροφή μας όμως στο Χριστό, όπως του δέκατου λεπρού, η μετάνοια και η προσκύνηση του Κυρίου στη ζωή της Εκκλησίας αποτελούν τον τρόπο που θα συμβάλει στην αλλαγή της συλλογικής μας στάσης έναντι του κόσμου και της ζωής και με τη βοήθεια του Θεού θα μας ξαναδώσει πορεία ευγνωμοσύνης, αλήθειας και αξιοπρέπειας.
Παραπονιέται ο Θεός για την απουσία ευγνωμοσύνης από την πλευρά των ανθρώπων;
Έκανε το θαύμα για να ακούσει «ευχαριστώ»;
Δεν είναι μειωτικό για έναν Θεό που Τον γνωρίζουμε άρχοντα αληθινό, να υπερβαίνει την ανθρώπινη μικρότητα και ανάγκη, να έχει έρθει για να θυσιαστεί για την σωτηρία μας από την μία και από την άλλη να παραπονιέται γιατί κάποιοι που θεράπευσε δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη ή το ξέχασαν να δοξολογήσουν το Θεό για το μεγάλο καλό που τους δόθηκε;
Μήπως τελικά και ο Θεός λειτουργεί με τα δικά μας μέτρα, σε μια σχέση συναλλαγής μαζί μας;
Τα ερωτήματα έχουν ενδιαφέρον. Είναι διατυπωμένα από την δική μας όψη των πραγμάτων, ενίοτε και μέσα από την εσφαλμένη αντίληψη που έχουμε για το Θεό, ότι Εκείνος είναι ένας Δωρεοδότης ο Οποίος πάντοτε δίνει, χωρίς να λέει ΟΧΙ και χωρίς να περιμένει καμία ανταπόδοση από την πλευρά των ανθρώπων. Επομένως, μπορούμε ελεύθερα να ζητάμε και να συνεχίζουμε τη ζωή μας, μέχρις ότου έρθει η ώρα να ξαναζητήσουμε, χωρίς να σκεπτόμαστε ότι σε μία σχέση υπάρχουν πάντοτε δύο μέρη. Έχοντας προσανατολίσει τη ζωή μας σε μία εντελώς εγωκεντρική προοπτική, με μέτρο και κριτήριο το άτομό μας, δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου. Τον μυθοποιούμε στα μάτια μας, ότι εκείνος είναι τέλειος, ότι δεν χρειάζεται τίποτε, στο κάτω - κάτω της γραφής είναι Θεός, είναι Ισχυρός, είναι η αποστολή Του αυτή, και το ίδιο πιστεύουμε και για όσους Τον ακολουθούν, όπως επίσης και για όλους όσους στην κοινωνία έχουν την αποστολή της διακονίας ή όσους στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δείχνουν πιο δυναμικοί και ισχυροί. Ο Χριστός δείχνει ότι αυτή η στάση ζωής είναι εσφαλμένη. Στη δική Του περίπτωση βέβαια δεν υπάρχει η ανάγκη για ευγνωμοσύνη, όμως ο Χριστός δεν μιλά μόνο για το Θεό με τον λόγο και τα έργα Του, αλλά και για τον άνθρωπο. Είναι Θεάνθρωπος και μας δείχνει τον δρόμο που καλείται να ακολουθήσει ο καθένας, για να φτάσει στο Θεό, όπως επίσης και ποια είναι η στάση ζωής που καλούμαστε να ακολουθήσουμε σε σχέση με τους συνανθρώπους μας.
Η στάση των εννέα λεπρών μαρτυρεί αγνωμοσύνη. Ο Χριστός ζητά από αυτούς όχι να ευχαριστήσουν τον ίδιο, αλλά να δοξάσουν το Θεό για την δωρεά που έλαβαν, γιατί αυτό μαρτυρεί την συναίσθηση της δικής τους αδυναμίας να βρούνε λύση και την ταπεινή αποδοχή της αγάπης του Θεού. Την ίδια στιγμή φάνηκαν απροετοίμαστοι να δείξουν ότι εκτιμούν ό,τι τους δίδεται από Εκείνον. Ότι δεν μεθούν από τη χαρά, χάνοντας τον προσανατολισμό τους, αλλά ξέρουν να κρατούν το μέτρο στη ζωή τους και να έχουν καρδιά που ευχαριστεί. Οι εννέα λεπροί, μέσα από την αγνωμοσύνη τους, δείχνουν ότι η περιπέτεια της υγείας τους, με τα συμπαρομαρτούντα της, δεν τους κατέστησε σοφότερους. Πιθανότατα να πέρασαν τα χρόνια της λέπρας τους οργισμένοι με το Θεό και τους ανθρώπους και να είδαν τη θεραπεία τους ως δικαίωση για τα βάσανα και την υπομονή τους, ως δικαίωμα το οποίο η σκληρότητα του Θεού και των ανθρώπων δεν άφηνε μέχρι τότε να ασκηθεί.
Η ιστορία των δέκα λεπρών θέτει ερωτήματα και στη δική μας ύπαρξη, ιδίως σήμερα.
Πόσο σοφότεροι γινόμαστε στις δοκιμασίες μας.
Πόσο εκτιμούμε ό,τι μας δίδεται από το Θεό και Τον δοξάζουμε.
Πόσο αισθανόμαστε την ανάγκη να δούμε τις σχέσεις μας με τους άλλους και από την δική τους σκοπιά. Τι θα ήθελαν αυτοί από εμάς.
Πόσο έχουμε ήθος ευχαριστιακό και ευγνώμον για τον καθένα που μας προσφέρει.
Πόσο τελικά είμαστε έτοιμοι να αντιπροσφέρουμε αγάπη, είτε με ένα «ευχαριστώ» από την καρδιά μας είτε με κάθε τρόπο που πηγάζει από την καρδιά μας.
Ο ατομοκεντρικός τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει δεν φαίνεται να αφήνει εύκολα περιθώριο για μια τέτοια θεώρηση. Η επιστροφή μας όμως στο Χριστό, όπως του δέκατου λεπρού, η μετάνοια και η προσκύνηση του Κυρίου στη ζωή της Εκκλησίας αποτελούν τον τρόπο που θα συμβάλει στην αλλαγή της συλλογικής μας στάσης έναντι του κόσμου και της ζωής και με τη βοήθεια του Θεού θα μας ξαναδώσει πορεία ευγνωμοσύνης, αλήθειας και αξιοπρέπειας.
Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 78
Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
«Στὶς ἐφηβικές μου ἀναμνήσεις συνυπάρχουν τὰ πάρτι, ἡ ρὸκ μουσικὴ καὶ ἡ γιαγιά μου. Γιὰ ἐκείνην, ἡ ρὸκ μουσικὴ δὲν ἦταν παρὰ ἕνας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο τὴν νεανική μας σύγχυση, ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς τὴν νηφάλια σοφία της. Ἤξερε ποῦ πηγαίναμε, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔμπαινε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ πρὸς ὅ,τι θεωροῦσε φυσικὸ γιὰ τὴν ἡλικία μας. Σηκωνόταν, μᾶς φιλοῦσε, εὐχόταν νὰ περάσουμε καλά, κι ὕστερα προσέθετε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά μας ἐκεῖ ποὺ θὰ εἴμαστε, καὶ ἂς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Μετὰ μᾶς σταύρωνε, εὐχόταν νὰ εἶναι ἡ Παναγιὰ μαζί μας, καὶ συμπλήρωνε διστακτικά, σὰν νὰ μὴν ἦταν σίγουρη ἂν ἔπρεπε ή ὄχι νὰ τὸ ξεστομίσει, νὰ μὴν ἀργήσουμε, γιατί θὰ προσευχόταν γιὰ μᾶς ὅσο λείπαμε καὶ δὲν ἄντεχε νὰ ξενυχτάει…
Τελειόφοιτος τῆς Ἰατρικῆς, ἀφελῶς πεπεισμένος γιὰ τὴν παντοδυναμία τῆς ἐπιστήμης, βρέθηκα στὴν Μονὴ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας. Ἔμεινα μόνο λίγες μέρες στὸ μοναστήρι, ἀλλὰ ἡ ἀνακάλυψη ὑπῆρξε συγκλονιστική. Οἱ μοναχοὶ ζοῦσαν μὲ τὸν τρόπο τῆς γιαγιᾶς μου. Ἀναγνωριστικὰ σημάδια: τὸ κομποσχοίνι, τὸ ἀνεπιτήδευτο χαμόγελο καὶ ἡ ἄνευ ὅρων ἀποδοχὴ τοῦ ἄλλου. Ἐπιστρέφοντας στὴν Ἑλλάδα, πῆγα νὰ δῶ τὴ γιαγιά. Μισοαστεῖα-μισοσοβαρὰ τῆς εἶπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια ἔχεις, δὲν θὰ μοῦ δώσεις κι ἐμένα ἕνα;» Σοβάρεψε ἀπότομα. Σχεδὸν βούρκωσε. Πῆγε καὶ μοῦ ἔφερε ἕνα κομποσχοίνι μεταξωτὸ καὶ εἶπε: «Πάρτο. Εἶναι τὸ δικό σου. Στὸ φυλάω τρία χρόνια καὶ περίμενα πότε θὰ μοῦ τὸ ζητήσεις». Ἡ γιαγιά μου περίμενε νὰ γυρίσω ἀπὸ τὰ πάρτι, ἀπὸ τὴν Ἀγγλία, ἀπὸ.... τὸν λανθασμένο δρόμο. Ἐγώ, καὶ ὅσοι ἄλλοι συμπεριλαμβάνονταν στὴν προσευχή της…
Λίγους μῆνες, πρὶν τὴν ἀναχώρηση ἀπὸ τὰ ἐπίγεια, μὲ εἶχε πάρει ἰδιαιτέρως καὶ μὲ αἰφνιδίασε πάλι. Σὲ ἕνα χαρτοκιβώτιο εἶχε μαζέψει μία σειρὰ μὲ ὅλα τὰ λειτουργικὰ βιβλία. Μὲ τὴν ἴδια ἁπλότητα, πού μου ἔδωσε τὸ «δικό μου» κομποσχοίνι, μοῦ ἄφησε ρητὴ ἐντολή: «Ἂν κάποιος ἀπὸ σᾶς γίνει ἱερέας, θὰ τὰ κρατήσει αὐτός. Ἂν ὄχι, θὰ βρεῖς κάποιο φτωχὸ ναὸ καὶ θὰ τὰ δώσεις ἐκεῖ»…
Στὴν κηδεία της πολλοὶ ἄγνωστοι ἐμφανίστηκαν καὶ μιλοῦσαν γι’ αὐτὴν μὲ εὐγνωμοσύνη. Ὅπως ἐκείνη ἡ ἡλικιωμένη κυρία, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ γιαγιὰ συνέχισε νὰ τὴν δέχεται στὸ σπίτι της, ὅταν ὅλοι τὴν ἀπέφευγαν. Καὶ αὐτό, γιατί ἀπόκτησε ἕνα ἐξώγαμο παιδὶ λίγο μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν θεωροῦσαν πόρνη. Διηγιόταν, ἀνάμεσα στὰ κλάματα, πὼς τῆς ἔχωνε τσάντες μὲ τρόφιμα κάτω ἀπὸ τὸ παλτό, παρακαλώντας τὴν νὰ μὴν τὸ μάθει κανείς…».
Ἡ γιαγιά μου καὶ πολλοὶ ἄλλοι εὐλογημένοι παπποῦδες καὶ γιαγιάδες ἀναπαύονται πιὰ ἐν εἰρήνῃ. Ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο ἔχει περάσει στὰ χέρια μας. Καλούμαστε νὰ καθρεφτίσουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησαν καὶ νὰ προβληματιστοῦμε σοβαρὰ γιὰ τὸν τρόπο, ποὺ θὰ διαχειριστοῦμε τὴν πνευματική μας κληρονομιά.
(Πρώτ. Ἀδαμάντιου Αὐγουστίδη, Ἀναπλ. Καθηγητὴ Θεολογικῆς Σχολῆς Πaν/μίου Ἀθηνῶν).
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Με τη Χάρη του Θεού ξεκίνησε ένας ακόμη Καινούριος Χρόνος. Αλλά τι είναι στην πραγματικότητα ο χρόνος; Πως μπορεί να οριστεί; Ποιος είναι ο χρόνος που δείχνει ένα ρολόι που «πάει μπροστά» και ποιος αυτός που δείχνει ένα ρολόι ¨που πάει πίσω»; Και σε σχέση με ποιο χρόνο πάει μπροστά ή πίσω; Και πως μεταβάλλεται ο χρόνος για κάτι που τρέχει με ταχύτητα που εγγίζει αυτή του φωτός; (θεωρία της σχετικότητας). Έχει αρχή, έχει τέλος ο χρόνος;
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να απαντηθούν όλες αυτές οι ερωτήσεις, ακόμη και στο πλαίσιο της επιστήμης της φυσικής ή της φιλοσοφίας. Ίσως δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία για μας και τη ζωή μας. Η καλύτερη απάντηση που έχω βρει σε τέτοιου είδους «μυστήρια» είναι πως το μεγαλύτερο μυστήριο πρέπει να είναι, ότι ο καθένας μας είναι εδώ για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, και αυτό που αυτός αφήνει ως αποτύπωμα στο χρόνο θα το βρουν οι επόμενοι.
Άρα λοιπόν, το αποτύπωμά μας στο χρόνο είναι αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία και που θα πρέπει να φροντίσουμε. Γιατί αυτό μας καθιστά αιώνιους με κάθε σημασία της λέξης. Γιατί για όσους πιστεύουν στην αιωνιότητα, στον άπειρο χρόνο, θα κριθούν σύμφωνα με όσα έπραξαν στο χρόνο της ζωής τους. Από την άλλη και αυτοί που δεν πιστεύουν στην αιωνιότητα, θα πρέπει να φροντίσουν ώστε το αποτύπωμά τους στο χρόνο τους να είναι τέτοιο που θα επιδράσει θετικά στους επόμενους.
Έτσι, η νέα χρονιά είναι μια ακόμη ευκαιρία που μας δίδει ο Θεός για να αξιοποιήσουμε προς όφελος και συμφέρον όλης της κοινωνίας μας.
Ο καινούργιος χρόνος είναι το σημείο όπου συναντιέσαι:
με το χθες και σου φέρνει αναμνήσεις …
με το αύριο και γεννά προσδοκίες ….
με το σήμερα και σε καλεί σε αγώνες!!!
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!
«Στὶς ἐφηβικές μου ἀναμνήσεις συνυπάρχουν τὰ πάρτι, ἡ ρὸκ μουσικὴ καὶ ἡ γιαγιά μου. Γιὰ ἐκείνην, ἡ ρὸκ μουσικὴ δὲν ἦταν παρὰ ἕνας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο τὴν νεανική μας σύγχυση, ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς τὴν νηφάλια σοφία της. Ἤξερε ποῦ πηγαίναμε, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔμπαινε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ πρὸς ὅ,τι θεωροῦσε φυσικὸ γιὰ τὴν ἡλικία μας. Σηκωνόταν, μᾶς φιλοῦσε, εὐχόταν νὰ περάσουμε καλά, κι ὕστερα προσέθετε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά μας ἐκεῖ ποὺ θὰ εἴμαστε, καὶ ἂς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Μετὰ μᾶς σταύρωνε, εὐχόταν νὰ εἶναι ἡ Παναγιὰ μαζί μας, καὶ συμπλήρωνε διστακτικά, σὰν νὰ μὴν ἦταν σίγουρη ἂν ἔπρεπε ή ὄχι νὰ τὸ ξεστομίσει, νὰ μὴν ἀργήσουμε, γιατί θὰ προσευχόταν γιὰ μᾶς ὅσο λείπαμε καὶ δὲν ἄντεχε νὰ ξενυχτάει…
Τελειόφοιτος τῆς Ἰατρικῆς, ἀφελῶς πεπεισμένος γιὰ τὴν παντοδυναμία τῆς ἐπιστήμης, βρέθηκα στὴν Μονὴ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας. Ἔμεινα μόνο λίγες μέρες στὸ μοναστήρι, ἀλλὰ ἡ ἀνακάλυψη ὑπῆρξε συγκλονιστική. Οἱ μοναχοὶ ζοῦσαν μὲ τὸν τρόπο τῆς γιαγιᾶς μου. Ἀναγνωριστικὰ σημάδια: τὸ κομποσχοίνι, τὸ ἀνεπιτήδευτο χαμόγελο καὶ ἡ ἄνευ ὅρων ἀποδοχὴ τοῦ ἄλλου. Ἐπιστρέφοντας στὴν Ἑλλάδα, πῆγα νὰ δῶ τὴ γιαγιά. Μισοαστεῖα-μισοσοβαρὰ τῆς εἶπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια ἔχεις, δὲν θὰ μοῦ δώσεις κι ἐμένα ἕνα;» Σοβάρεψε ἀπότομα. Σχεδὸν βούρκωσε. Πῆγε καὶ μοῦ ἔφερε ἕνα κομποσχοίνι μεταξωτὸ καὶ εἶπε: «Πάρτο. Εἶναι τὸ δικό σου. Στὸ φυλάω τρία χρόνια καὶ περίμενα πότε θὰ μοῦ τὸ ζητήσεις». Ἡ γιαγιά μου περίμενε νὰ γυρίσω ἀπὸ τὰ πάρτι, ἀπὸ τὴν Ἀγγλία, ἀπὸ.... τὸν λανθασμένο δρόμο. Ἐγώ, καὶ ὅσοι ἄλλοι συμπεριλαμβάνονταν στὴν προσευχή της…
Λίγους μῆνες, πρὶν τὴν ἀναχώρηση ἀπὸ τὰ ἐπίγεια, μὲ εἶχε πάρει ἰδιαιτέρως καὶ μὲ αἰφνιδίασε πάλι. Σὲ ἕνα χαρτοκιβώτιο εἶχε μαζέψει μία σειρὰ μὲ ὅλα τὰ λειτουργικὰ βιβλία. Μὲ τὴν ἴδια ἁπλότητα, πού μου ἔδωσε τὸ «δικό μου» κομποσχοίνι, μοῦ ἄφησε ρητὴ ἐντολή: «Ἂν κάποιος ἀπὸ σᾶς γίνει ἱερέας, θὰ τὰ κρατήσει αὐτός. Ἂν ὄχι, θὰ βρεῖς κάποιο φτωχὸ ναὸ καὶ θὰ τὰ δώσεις ἐκεῖ»…
Στὴν κηδεία της πολλοὶ ἄγνωστοι ἐμφανίστηκαν καὶ μιλοῦσαν γι’ αὐτὴν μὲ εὐγνωμοσύνη. Ὅπως ἐκείνη ἡ ἡλικιωμένη κυρία, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ γιαγιὰ συνέχισε νὰ τὴν δέχεται στὸ σπίτι της, ὅταν ὅλοι τὴν ἀπέφευγαν. Καὶ αὐτό, γιατί ἀπόκτησε ἕνα ἐξώγαμο παιδὶ λίγο μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν θεωροῦσαν πόρνη. Διηγιόταν, ἀνάμεσα στὰ κλάματα, πὼς τῆς ἔχωνε τσάντες μὲ τρόφιμα κάτω ἀπὸ τὸ παλτό, παρακαλώντας τὴν νὰ μὴν τὸ μάθει κανείς…».
Ἡ γιαγιά μου καὶ πολλοὶ ἄλλοι εὐλογημένοι παπποῦδες καὶ γιαγιάδες ἀναπαύονται πιὰ ἐν εἰρήνῃ. Ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο ἔχει περάσει στὰ χέρια μας. Καλούμαστε νὰ καθρεφτίσουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησαν καὶ νὰ προβληματιστοῦμε σοβαρὰ γιὰ τὸν τρόπο, ποὺ θὰ διαχειριστοῦμε τὴν πνευματική μας κληρονομιά.
(Πρώτ. Ἀδαμάντιου Αὐγουστίδη, Ἀναπλ. Καθηγητὴ Θεολογικῆς Σχολῆς Πaν/μίου Ἀθηνῶν).
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Με τη Χάρη του Θεού ξεκίνησε ένας ακόμη Καινούριος Χρόνος. Αλλά τι είναι στην πραγματικότητα ο χρόνος; Πως μπορεί να οριστεί; Ποιος είναι ο χρόνος που δείχνει ένα ρολόι που «πάει μπροστά» και ποιος αυτός που δείχνει ένα ρολόι ¨που πάει πίσω»; Και σε σχέση με ποιο χρόνο πάει μπροστά ή πίσω; Και πως μεταβάλλεται ο χρόνος για κάτι που τρέχει με ταχύτητα που εγγίζει αυτή του φωτός; (θεωρία της σχετικότητας). Έχει αρχή, έχει τέλος ο χρόνος;
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να απαντηθούν όλες αυτές οι ερωτήσεις, ακόμη και στο πλαίσιο της επιστήμης της φυσικής ή της φιλοσοφίας. Ίσως δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία για μας και τη ζωή μας. Η καλύτερη απάντηση που έχω βρει σε τέτοιου είδους «μυστήρια» είναι πως το μεγαλύτερο μυστήριο πρέπει να είναι, ότι ο καθένας μας είναι εδώ για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, και αυτό που αυτός αφήνει ως αποτύπωμα στο χρόνο θα το βρουν οι επόμενοι.
Άρα λοιπόν, το αποτύπωμά μας στο χρόνο είναι αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία και που θα πρέπει να φροντίσουμε. Γιατί αυτό μας καθιστά αιώνιους με κάθε σημασία της λέξης. Γιατί για όσους πιστεύουν στην αιωνιότητα, στον άπειρο χρόνο, θα κριθούν σύμφωνα με όσα έπραξαν στο χρόνο της ζωής τους. Από την άλλη και αυτοί που δεν πιστεύουν στην αιωνιότητα, θα πρέπει να φροντίσουν ώστε το αποτύπωμά τους στο χρόνο τους να είναι τέτοιο που θα επιδράσει θετικά στους επόμενους.
Έτσι, η νέα χρονιά είναι μια ακόμη ευκαιρία που μας δίδει ο Θεός για να αξιοποιήσουμε προς όφελος και συμφέρον όλης της κοινωνίας μας.
Ο καινούργιος χρόνος είναι το σημείο όπου συναντιέσαι:
με το χθες και σου φέρνει αναμνήσεις …
με το αύριο και γεννά προσδοκίες ….
με το σήμερα και σε καλεί σε αγώνες!!!
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 13 - Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014
Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014:
4.00 μ.μ. Εσπερινός.
Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014 (Αγίου Αντωνίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014 (Αγίου Αθανασίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Δευτέρα 13 - Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014
Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014:
4.00 μ.μ. Εσπερινός.
Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014 (Αγίου Αντωνίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014 (Αγίου Αθανασίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
εν χώρα και σκιά θανάτου
Μετά τη Βάπτισή Του ο Χριστός και την παραμονή Του επί σαράντα ημέρες στην έρημο, όπου νήστεψε, προσευχήθηκε και προετοιμάστηκε για την επίγεια δράση Του, φεύγει για την Γαλιλαία. Συναντά τον λαό που κατοικεί «εν χώρα και σκιά θανάτου» (Ματθ. 4, 16) και γίνεται ο ίδιος το Φως που ανατέλλει. Δεν θα είναι μόνο η φυσική Του παρουσία ανάμεσα στους ανθρώπους της Γαλιλαίας των εθνών. Δεν θα είναι ο λόγος Του και η κλήση των αποστόλων που θα σηματοδοτήσει μία νέα πορεία. Δεν θα είναι μόνο οι θεραπείες που θα κάνει, δείχνοντας ότι θα είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Είναι η εγκαθίδρυση της Βασιλείας των Ουρανών που πραγματοποιεί ο Χριστός στον κόσμο, ενώνοντας τον άνθρωπο με το Θεό και διαλύει τα σκοτάδια της χώρας και της σκιάς του θανάτου.
Ο Χριστός ως το Φως που ανατέλλει είναι η πρόταση ζωής που κομίζει η Εκκλησία σε κάθε εποχή και στο σήμερα. Μοιάζει ο κόσμος μας με την παλιά εκείνη Γαλιλαία των εθνών. Ιδέες, είδωλα, πρότυπα ζωής, σκοτίζουν την ύπαρξή μας. Ο πολιτισμός μας έχει το δικό του άνθρωπο-είδωλο, μακριά από την αιωνιότητα και την πίστη. Ο καθένας μας έχει την δική του θεώρηση, τα δικά του δικαιώματα, τις δικές του απόψεις σχετικά με το νόημα της ζωής. Άλλοτε δεν έχουμε καθόλου προσανατολισμό. Πορευόμαστε σύμφωνα με τις επιταγές του χρόνου και του κόσμου και αδυνατούμε να έχουμε ελευθερία στον τρόπο που θα σκεφτούμε και θα αναλάβουμε δράση για τη ζωή μας. Άλλοι αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Κι εμείς απλώς ακολουθούμε. Κατοικούμε λοιπόν εν χώρα και σκιά θανάτου σήμερα.
Ας σταθούμε σε τρεις από τις αποκλίσεις μας σε σχέση με το μήνυμα της Βασιλείας των Ουρανών: την αδιαφορία για τον λόγο του Θεού, την αδιαφορία για την μετάνοια και την αδιαφορία μας για την προσωπική κοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού.
Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία πνευματικής δίψας. Ο άνθρωπος μένει στην αυτάρκεια των όσων γνωρίζει. Στα όσα η μόρφωση και η πρόοδος της εποχής του προσφέρουν. Στο υλιστικό πρότυπο ζωής. Θεωρεί περιττό τον λόγο του Θεού, γιατί τον έχει περιορίσει σε μία εξωτερική, ηθικιστική θεώρηση. Τον θεωρεί ένα κήρυγμα, το οποίο μοιάζει ανεφάρμοστο. Και κυρίως, αυτός ο λόγος έρχεται σε σύγκρουση με τις προτεραιότητες που ο χρόνος επιβάλει στον καθέναν μας. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε για το Ευαγγέλιο. Είμαστε μονίμως απασχολημένοι, είτε στην εργασία είτε στις βιοτικές μέριμνες είτε στη διασκέδαση. Δεν έχει ενδιαφέρον ο λόγος του Θεού. Μας μιλά για έναν άλλο τρόπο ζωής και έναν άλλο χρόνο, που δεν συμβαδίζει με τις ανάγκες του δικού μας παρόντος.
Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία μετάνοιας. Θεωρούμε την αμαρτία είτε φυσική κατάσταση, είτε δικαίωμά μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η αμαρτία μάς χωρίζει από τον Θεό, γιατί καταλαμβάνει τη θέση Του στην καρδιά μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να σκεφτούμε τι θέλει Εκείνος και πώς μπορούμε να σωθούμε. Χωρίς μετάνοια δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά δεν είναι η σωτηρία η κύρια μέριμνα της ύπαρξής μας. Και έχουμε πάντοτε μία φαινομενικά εύλογη δικαιολογία. Ότι όλοι έτσι κάνουν. Ότι είμαστε άνθρωποι και ότι δεν πρέπει να στερηθούμε τις χαρές αυτής της ζωής. Ο λόγος της μετανοίας είναι λόγος που μας φέρνει ενώπιον αποφάσεων να αλλάξουμε τρόπο και σκέψη για τη ζωή μας. Να δούμε τις ρίζες των παθών μας και να πάψουμε να φορτώνουμε τις ευθύνες στον κόσμο και τους άλλους και να προσπαθήσουμε, με τη βοήθεια του Θεού να αλλάξουμε.
Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία προσωπικής μας κοινωνίας με το Πρόσωπο του Χριστού. Καθιστούμε την Εκκλησία στοιχείο του παρελθόντος ή έναν χρήσιμο οργανισμό, που προσφέρει αξίες, γιορτές, παραδόσεις ή φιλανθρωπία και στήριξη στις δυσκολίες και αγνοούμε ότι όλα αυτά πηγάζουν από την κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού, που γεννά στην ύπαρξή μας αγάπη για όλο τον κόσμο, ιστορία, μνήμη, ελπίδα. Και για να υπάρξει κοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού χρειάζεται να Τον ζητήσουμε. Να συμμετάσχουμε στην πνευματική ζωή που μας προτείνει η Εκκλησία. Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Στο μυστήριο της συγχώρησης. Στο μυστήριο της αγάπης για την εικόνα του Θεού που είναι ο κάθε άνθρωπος. Στην προσευχή. Στην αναδοχή του προσωπικού μας σταυρού και στην πίστη στην ανάστασή μας. Στην θεώρηση της ζωής μέσα από την προοπτική της αιωνιότητας.
Ο Ιησούς Χριστός αποτελεί την ανανέωση και την ανακαίνιση του κόσμου. Αυτόν περίμενε όλη η ανθρωπότητα. Αλλά και σήμερα, μέσα από την αναζήτηση του Χριστού, τη ζωή της μετανοίας, τη ζωή της αγάπης και της κοινωνίας μαζί Του, ο άνθρωπος αντέχει τις δυσκολίες, γίνεται αισιόδοξος, γίνεται χαρούμενος. Ας επιστρέψουμε κι εμείς πραγματικά στην Εκκλησία.
Ο Χριστός ως το Φως που ανατέλλει είναι η πρόταση ζωής που κομίζει η Εκκλησία σε κάθε εποχή και στο σήμερα. Μοιάζει ο κόσμος μας με την παλιά εκείνη Γαλιλαία των εθνών. Ιδέες, είδωλα, πρότυπα ζωής, σκοτίζουν την ύπαρξή μας. Ο πολιτισμός μας έχει το δικό του άνθρωπο-είδωλο, μακριά από την αιωνιότητα και την πίστη. Ο καθένας μας έχει την δική του θεώρηση, τα δικά του δικαιώματα, τις δικές του απόψεις σχετικά με το νόημα της ζωής. Άλλοτε δεν έχουμε καθόλου προσανατολισμό. Πορευόμαστε σύμφωνα με τις επιταγές του χρόνου και του κόσμου και αδυνατούμε να έχουμε ελευθερία στον τρόπο που θα σκεφτούμε και θα αναλάβουμε δράση για τη ζωή μας. Άλλοι αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Κι εμείς απλώς ακολουθούμε. Κατοικούμε λοιπόν εν χώρα και σκιά θανάτου σήμερα.
Ας σταθούμε σε τρεις από τις αποκλίσεις μας σε σχέση με το μήνυμα της Βασιλείας των Ουρανών: την αδιαφορία για τον λόγο του Θεού, την αδιαφορία για την μετάνοια και την αδιαφορία μας για την προσωπική κοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού.
Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία πνευματικής δίψας. Ο άνθρωπος μένει στην αυτάρκεια των όσων γνωρίζει. Στα όσα η μόρφωση και η πρόοδος της εποχής του προσφέρουν. Στο υλιστικό πρότυπο ζωής. Θεωρεί περιττό τον λόγο του Θεού, γιατί τον έχει περιορίσει σε μία εξωτερική, ηθικιστική θεώρηση. Τον θεωρεί ένα κήρυγμα, το οποίο μοιάζει ανεφάρμοστο. Και κυρίως, αυτός ο λόγος έρχεται σε σύγκρουση με τις προτεραιότητες που ο χρόνος επιβάλει στον καθέναν μας. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε για το Ευαγγέλιο. Είμαστε μονίμως απασχολημένοι, είτε στην εργασία είτε στις βιοτικές μέριμνες είτε στη διασκέδαση. Δεν έχει ενδιαφέρον ο λόγος του Θεού. Μας μιλά για έναν άλλο τρόπο ζωής και έναν άλλο χρόνο, που δεν συμβαδίζει με τις ανάγκες του δικού μας παρόντος.
Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία μετάνοιας. Θεωρούμε την αμαρτία είτε φυσική κατάσταση, είτε δικαίωμά μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η αμαρτία μάς χωρίζει από τον Θεό, γιατί καταλαμβάνει τη θέση Του στην καρδιά μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να σκεφτούμε τι θέλει Εκείνος και πώς μπορούμε να σωθούμε. Χωρίς μετάνοια δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά δεν είναι η σωτηρία η κύρια μέριμνα της ύπαρξής μας. Και έχουμε πάντοτε μία φαινομενικά εύλογη δικαιολογία. Ότι όλοι έτσι κάνουν. Ότι είμαστε άνθρωποι και ότι δεν πρέπει να στερηθούμε τις χαρές αυτής της ζωής. Ο λόγος της μετανοίας είναι λόγος που μας φέρνει ενώπιον αποφάσεων να αλλάξουμε τρόπο και σκέψη για τη ζωή μας. Να δούμε τις ρίζες των παθών μας και να πάψουμε να φορτώνουμε τις ευθύνες στον κόσμο και τους άλλους και να προσπαθήσουμε, με τη βοήθεια του Θεού να αλλάξουμε.
Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία προσωπικής μας κοινωνίας με το Πρόσωπο του Χριστού. Καθιστούμε την Εκκλησία στοιχείο του παρελθόντος ή έναν χρήσιμο οργανισμό, που προσφέρει αξίες, γιορτές, παραδόσεις ή φιλανθρωπία και στήριξη στις δυσκολίες και αγνοούμε ότι όλα αυτά πηγάζουν από την κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού, που γεννά στην ύπαρξή μας αγάπη για όλο τον κόσμο, ιστορία, μνήμη, ελπίδα. Και για να υπάρξει κοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού χρειάζεται να Τον ζητήσουμε. Να συμμετάσχουμε στην πνευματική ζωή που μας προτείνει η Εκκλησία. Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Στο μυστήριο της συγχώρησης. Στο μυστήριο της αγάπης για την εικόνα του Θεού που είναι ο κάθε άνθρωπος. Στην προσευχή. Στην αναδοχή του προσωπικού μας σταυρού και στην πίστη στην ανάστασή μας. Στην θεώρηση της ζωής μέσα από την προοπτική της αιωνιότητας.
Ο Ιησούς Χριστός αποτελεί την ανανέωση και την ανακαίνιση του κόσμου. Αυτόν περίμενε όλη η ανθρωπότητα. Αλλά και σήμερα, μέσα από την αναζήτηση του Χριστού, τη ζωή της μετανοίας, τη ζωή της αγάπης και της κοινωνίας μαζί Του, ο άνθρωπος αντέχει τις δυσκολίες, γίνεται αισιόδοξος, γίνεται χαρούμενος. Ας επιστρέψουμε κι εμείς πραγματικά στην Εκκλησία.
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ 9
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 9η 11 – 12.1.2014
Η Σύνοδος των Ιεροσολύμων
Μετά το ταξίδι του Αποστόλου Φιλίππου και την συνάντησή του με τον Αιθίοπα, στην Αντιόχεια γινόταν φασαρία ανάμεσα στους χριστιανούς. Όσοι προέρχονταν από τους Ιουδαίους ζητούσαν από όσους έρχονταν να βαπτιστούνε να τηρήσουν τα έθιμα του μωσαϊκού νόμου. Εκείνοι πάλι δεν ήθελαν, γιατί γινόντουσαν χριστιανοί, όχι Ιουδαίοι, ενώ κατάγονταν και από άλλους λαούς.
Αποφάσισαν τότε να ορίσουν ως εκπροσώπους της Εκκλησίας τον Παύλο και τον Βαρνάβα, οι οποίοι πήγαν στα Ιεροσόλυμα για να συζητήσουν με τους άλλους Αποστόλους και όλη την εκεί Εκκλησία τι έπρεπε να ακολουθήσουν.
Συγκεντρώθηκαν τότε οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι να εξετάσουν το ζήτημα αυτό. Και αφού έγινε πολλή συζήτηση, σηκώθηκε ο Πέτρος και τους είπε: Άντρες αδελφοί, ξέρετε πολύ καλά εσείς, πως από τις πρώτες κιόλας μέρες ο Θεός από ανάμεσά μας διάλεξε από το στόμα μου να ακούσουν οι ειδωλολάτρες το κήρυγμα του Ευαγγελίου και να πιστέψουν. Και ο καρδιογνώστης Θεός τούς το επιβεβαίωσε δίνοντάς τους το Πνεύμα το Άγιο, όπως και σε μας. Και δεν έκανε καμιά διάκριση ανάμεσα σε μας και σε αυτούς, καθαρίζοντας τις καρδιές τους με βάση την πίστη. Γιατί, λοιπόν, προκαλείτε τώρα το Θεό ζητώντας να τεθεί πάνω στον τράχηλο των πιστών ένας ζυγός, τον οποίο ούτε οι πατέρες μας ούτε εμείς μπορέσαμε να σηκώσουμε; Απεναντίας, στη χάρη του Κυρίου Ιησού στηρίζουμε κι εμείς τη σωτηρία μας, όπως ακριβώς κι εκείνοι.
Σώπασε, τότε, όλο το πλήθος κι άκουγαν όλοι το Βαρνάβα και τον Παύλο, καθώς αυτοί διηγούνταν όλα τα καταπληκτικά θαύματα που πραγματοποίησε ο Θεός χρησιμοποιώντας αυτούς ανάμεσα στους ειδωλολάτρες. Τότε το λόγο πήρε ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο οποίος τόνισε πως ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για τους Ιουδαίους, αλλά για όλους τους ανθρώπους και αυτό προφήτευσε στην Παλαιά Διαθήκη και ο Δαβίδ, ο βασιλιάς-ψαλμωδός-προφήτης. Πρότεινε στην Εκκλησία να πάρει απόφαση ώστε να μην εμποδίζονται όλοι όσοι ήθελαν να βαφτιστούν χριστιανοί από την εθνικότητά τους και τα έθιμα τα ιουδαϊκά, αλλά η πίστη στο Χριστό να είναι πιο πάνω απ' όλα αυτά.
Τότε αποφάσισαν οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι μαζί με όλη την Εκκλησία, να διαλέξουν από ανάμεσά τους άντρες και να τους στείλουν μαζί με τον Παύλο και το Βαρνάβα στην Αντιόχεια και να στείλουν επιστολή στην οποία να ζητούν από όλους όσους αποφάσιζαν να γίνουν χριστιανοί να μην ακολουθούν καμιά συνήθεια του παρελθόντος, ούτε ειδωλολατρική ούτε ιουδαϊκή.
Κι έτσι όλοι μαζί αποφάσισαν αυτό που ήταν το θέλημα του Θεού. Η συνάντηση όλων των αποστόλων και των πρεσβυτέρων στα Ιεροσόλυμα ονομάστηκε σύνοδος και μέχρι σήμερα, όταν προκύπτει οποιοδήποτε πρόβλημα στη ζωή της Εκκλησίας συγκεντρώνονται όλοι οι επίσκοποι και κάνουν σύνοδο στην οποία το συζητούν και αποφασίζουν κατόπιν πολλής προσευχής και με την σκέψη του τι θέλει πραγματικά ο Θεός.
(Πράξ. 15, 1-35)
Ερμηνευτικά σχόλια
Τα έθιμα του μωσαϊκού νόμου: τα έθιμα χαρακτήριζαν τη ζωή των Ιουδαίων. Όμως τα έθιμα δεν είναι αυτά που μπορούν να μπούνε πάνω από την πίστη, ούτε είναι υποχρεωμένος όποιος γίνεται χριστιανός να τηρήσει έθιμα που δεν τον οδηγούν στη σωτηρία, ούτε τον βλάπτουν. Οι Ιουδαίοι που έγιναν χριστιανοί ήθελαν και όλοι όσοι γίνονταν χριστιανοί να τηρούν τα ιουδαϊκά έθιμα, για να τους κάνουν Ιουδαίους. Αυτό όμως δεν ήταν σωστό. Χριστιανοί γίνονταν οι άνθρωποι, όχι Ιουδαίοι χριστιανοί.
πήγαν στα Ιεροσόλυμα για να συζητήσουν: Όλοι μαζί απόστολοι και πρεσβύτεροι συζητούν. Η πίστη και αγάπη τους στον Ιησού Χριστό καθώς και η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώνει τα μέλη της Εκκλησίας, έτσι ώστε να αποφασίσουν σωστά για τον αν θα πρέπει να τηρείται ο Μωσαϊκός Νόμος. Στη διαφωνία δεν αποφάσισαν οι ισχυρότεροι ή αυτοί που τους σέβονταν περισσότερο, αλλά όλοι μαζί. Αυτό είναι και το πολίτευμα της Εκκλησίας μας, που ονομάζεται Σύνοδος και συνοδικό. Συγκεντρώνονται όλοι μαζί οι επίσκοποι και συζητούν για τα θέματα που προκύπτουν και γίνεται ψηφοφορία. Το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι δημοκρατικό και οι αποφάσεις λαμβάνονται αφού προηγηθεί, εκτός από τη συζήτηση, και προσευχή στο Άγιο Πνεύμα. Μέσα από τις Συνόδους αναδείχθηκαν πολλοί Άγιοι, όπως ο Άγιος Σπυρίδωνας και ο Άγιος Νικόλαος, που ήταν από τους πρωταγωνιστές της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, η οποία έγινε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας.
Τα καταπληκτικά θαύματα που πραγματοποίησε ο Θεός: αν οι Απόστολοι (που έζησαν κοντά στον Χριστό και άκουσαν την διδασκαλία του, είδαν τα θαύματά του και την Ανάστασή του, που η πίστη τους και η αγάπη τους για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι ριζωμένη στις καρδιές τους), αποδέχονταν οι χριστιανοί να γίνονται και Ιουδαίοι, θα έκλειναν το χριστιανισμό στα στενά όρια του Ιουδαϊσμού και η πίστη δεν θα απλωνόταν σε όλα τα έθνη. Γι' αυτό και αποφασίζουν, φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, ότι όσοι άνθρωποι δέχονται το Ευαγγέλιο και με το βάπτισμα τους γίνονται Χριστιανοί, δεν χρειάζεται να τηρούν έθιμα και κανόνες που λέει ο νόμος του Μωυσή. Αλλά να αγαπούν τον Θεό με όλη τους την καρδιά και τον συνάνθρωπό τους όπως τον εαυτό τους και να μην κάνουν αμαρτίες. Η πίστη τους τότε θα είναι αληθινή και ζωντανή.
Αυτό που ήταν το θέλημα του Θεού: Βλέπουμε λοιπόν ότι πάντοτε μέσα στην Εκκλησία οι πιστοί ήταν και είναι ελεύθεροι να εκφράζουν όσα τους απασχολούν για την πίστη τους, ότι δεν καταλαβαίνουν ή δεν γνωρίζουν. Η Εκκλησία θέλει από εμάς να συζητάμε τα πάντα και δεν περιορίζει την ελευθερία μας. Γι' αυτό όλοι μας είναι καλό να γνωρίζουμε το τι πιστεύουμε και πως λειτουργεί η ζωή της εκκλησίας μας. Κι' αυτό θα το καταφέρουμε μέσα από το κατηχητικό στο οποίο συμμετέχουμε και μέσα από τα μυστήρια και τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας, όπως την Κυριακάτικη θεία Λειτουργία που δεν πρέπει να χάνουμε.
Ερωτήσεις
1. Μόνο αν τηρούμε τα έθιμα θα κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών;
2. Πρέπει να συζητάμε οι πιστοί μέσα στην Εκκλησία για τα προβλήματα που μας απασχολούν;
3. Πού θα βρούμε απαντήσεις σε απορίες που έχουμε για την πίστη μας και την ζωή της Εκκλησίας;
4. Τι σημαίνει Συνοδικό πολίτευμα;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία θέλει από μας να συζητάμε τα πάντα και δεν περιορίζει την ελευθερία μας.
Η Σύνοδος των Ιεροσολύμων
Μετά το ταξίδι του Αποστόλου Φιλίππου και την συνάντησή του με τον Αιθίοπα, στην Αντιόχεια γινόταν φασαρία ανάμεσα στους χριστιανούς. Όσοι προέρχονταν από τους Ιουδαίους ζητούσαν από όσους έρχονταν να βαπτιστούνε να τηρήσουν τα έθιμα του μωσαϊκού νόμου. Εκείνοι πάλι δεν ήθελαν, γιατί γινόντουσαν χριστιανοί, όχι Ιουδαίοι, ενώ κατάγονταν και από άλλους λαούς.
Αποφάσισαν τότε να ορίσουν ως εκπροσώπους της Εκκλησίας τον Παύλο και τον Βαρνάβα, οι οποίοι πήγαν στα Ιεροσόλυμα για να συζητήσουν με τους άλλους Αποστόλους και όλη την εκεί Εκκλησία τι έπρεπε να ακολουθήσουν.
Συγκεντρώθηκαν τότε οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι να εξετάσουν το ζήτημα αυτό. Και αφού έγινε πολλή συζήτηση, σηκώθηκε ο Πέτρος και τους είπε: Άντρες αδελφοί, ξέρετε πολύ καλά εσείς, πως από τις πρώτες κιόλας μέρες ο Θεός από ανάμεσά μας διάλεξε από το στόμα μου να ακούσουν οι ειδωλολάτρες το κήρυγμα του Ευαγγελίου και να πιστέψουν. Και ο καρδιογνώστης Θεός τούς το επιβεβαίωσε δίνοντάς τους το Πνεύμα το Άγιο, όπως και σε μας. Και δεν έκανε καμιά διάκριση ανάμεσα σε μας και σε αυτούς, καθαρίζοντας τις καρδιές τους με βάση την πίστη. Γιατί, λοιπόν, προκαλείτε τώρα το Θεό ζητώντας να τεθεί πάνω στον τράχηλο των πιστών ένας ζυγός, τον οποίο ούτε οι πατέρες μας ούτε εμείς μπορέσαμε να σηκώσουμε; Απεναντίας, στη χάρη του Κυρίου Ιησού στηρίζουμε κι εμείς τη σωτηρία μας, όπως ακριβώς κι εκείνοι.
Σώπασε, τότε, όλο το πλήθος κι άκουγαν όλοι το Βαρνάβα και τον Παύλο, καθώς αυτοί διηγούνταν όλα τα καταπληκτικά θαύματα που πραγματοποίησε ο Θεός χρησιμοποιώντας αυτούς ανάμεσα στους ειδωλολάτρες. Τότε το λόγο πήρε ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο οποίος τόνισε πως ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για τους Ιουδαίους, αλλά για όλους τους ανθρώπους και αυτό προφήτευσε στην Παλαιά Διαθήκη και ο Δαβίδ, ο βασιλιάς-ψαλμωδός-προφήτης. Πρότεινε στην Εκκλησία να πάρει απόφαση ώστε να μην εμποδίζονται όλοι όσοι ήθελαν να βαφτιστούν χριστιανοί από την εθνικότητά τους και τα έθιμα τα ιουδαϊκά, αλλά η πίστη στο Χριστό να είναι πιο πάνω απ' όλα αυτά.
Τότε αποφάσισαν οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι μαζί με όλη την Εκκλησία, να διαλέξουν από ανάμεσά τους άντρες και να τους στείλουν μαζί με τον Παύλο και το Βαρνάβα στην Αντιόχεια και να στείλουν επιστολή στην οποία να ζητούν από όλους όσους αποφάσιζαν να γίνουν χριστιανοί να μην ακολουθούν καμιά συνήθεια του παρελθόντος, ούτε ειδωλολατρική ούτε ιουδαϊκή.
Κι έτσι όλοι μαζί αποφάσισαν αυτό που ήταν το θέλημα του Θεού. Η συνάντηση όλων των αποστόλων και των πρεσβυτέρων στα Ιεροσόλυμα ονομάστηκε σύνοδος και μέχρι σήμερα, όταν προκύπτει οποιοδήποτε πρόβλημα στη ζωή της Εκκλησίας συγκεντρώνονται όλοι οι επίσκοποι και κάνουν σύνοδο στην οποία το συζητούν και αποφασίζουν κατόπιν πολλής προσευχής και με την σκέψη του τι θέλει πραγματικά ο Θεός.
(Πράξ. 15, 1-35)
Ερμηνευτικά σχόλια
Τα έθιμα του μωσαϊκού νόμου: τα έθιμα χαρακτήριζαν τη ζωή των Ιουδαίων. Όμως τα έθιμα δεν είναι αυτά που μπορούν να μπούνε πάνω από την πίστη, ούτε είναι υποχρεωμένος όποιος γίνεται χριστιανός να τηρήσει έθιμα που δεν τον οδηγούν στη σωτηρία, ούτε τον βλάπτουν. Οι Ιουδαίοι που έγιναν χριστιανοί ήθελαν και όλοι όσοι γίνονταν χριστιανοί να τηρούν τα ιουδαϊκά έθιμα, για να τους κάνουν Ιουδαίους. Αυτό όμως δεν ήταν σωστό. Χριστιανοί γίνονταν οι άνθρωποι, όχι Ιουδαίοι χριστιανοί.
πήγαν στα Ιεροσόλυμα για να συζητήσουν: Όλοι μαζί απόστολοι και πρεσβύτεροι συζητούν. Η πίστη και αγάπη τους στον Ιησού Χριστό καθώς και η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώνει τα μέλη της Εκκλησίας, έτσι ώστε να αποφασίσουν σωστά για τον αν θα πρέπει να τηρείται ο Μωσαϊκός Νόμος. Στη διαφωνία δεν αποφάσισαν οι ισχυρότεροι ή αυτοί που τους σέβονταν περισσότερο, αλλά όλοι μαζί. Αυτό είναι και το πολίτευμα της Εκκλησίας μας, που ονομάζεται Σύνοδος και συνοδικό. Συγκεντρώνονται όλοι μαζί οι επίσκοποι και συζητούν για τα θέματα που προκύπτουν και γίνεται ψηφοφορία. Το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι δημοκρατικό και οι αποφάσεις λαμβάνονται αφού προηγηθεί, εκτός από τη συζήτηση, και προσευχή στο Άγιο Πνεύμα. Μέσα από τις Συνόδους αναδείχθηκαν πολλοί Άγιοι, όπως ο Άγιος Σπυρίδωνας και ο Άγιος Νικόλαος, που ήταν από τους πρωταγωνιστές της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, η οποία έγινε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας.
Τα καταπληκτικά θαύματα που πραγματοποίησε ο Θεός: αν οι Απόστολοι (που έζησαν κοντά στον Χριστό και άκουσαν την διδασκαλία του, είδαν τα θαύματά του και την Ανάστασή του, που η πίστη τους και η αγάπη τους για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι ριζωμένη στις καρδιές τους), αποδέχονταν οι χριστιανοί να γίνονται και Ιουδαίοι, θα έκλειναν το χριστιανισμό στα στενά όρια του Ιουδαϊσμού και η πίστη δεν θα απλωνόταν σε όλα τα έθνη. Γι' αυτό και αποφασίζουν, φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, ότι όσοι άνθρωποι δέχονται το Ευαγγέλιο και με το βάπτισμα τους γίνονται Χριστιανοί, δεν χρειάζεται να τηρούν έθιμα και κανόνες που λέει ο νόμος του Μωυσή. Αλλά να αγαπούν τον Θεό με όλη τους την καρδιά και τον συνάνθρωπό τους όπως τον εαυτό τους και να μην κάνουν αμαρτίες. Η πίστη τους τότε θα είναι αληθινή και ζωντανή.
Αυτό που ήταν το θέλημα του Θεού: Βλέπουμε λοιπόν ότι πάντοτε μέσα στην Εκκλησία οι πιστοί ήταν και είναι ελεύθεροι να εκφράζουν όσα τους απασχολούν για την πίστη τους, ότι δεν καταλαβαίνουν ή δεν γνωρίζουν. Η Εκκλησία θέλει από εμάς να συζητάμε τα πάντα και δεν περιορίζει την ελευθερία μας. Γι' αυτό όλοι μας είναι καλό να γνωρίζουμε το τι πιστεύουμε και πως λειτουργεί η ζωή της εκκλησίας μας. Κι' αυτό θα το καταφέρουμε μέσα από το κατηχητικό στο οποίο συμμετέχουμε και μέσα από τα μυστήρια και τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας, όπως την Κυριακάτικη θεία Λειτουργία που δεν πρέπει να χάνουμε.
Ερωτήσεις
1. Μόνο αν τηρούμε τα έθιμα θα κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών;
2. Πρέπει να συζητάμε οι πιστοί μέσα στην Εκκλησία για τα προβλήματα που μας απασχολούν;
3. Πού θα βρούμε απαντήσεις σε απορίες που έχουμε για την πίστη μας και την ζωή της Εκκλησίας;
4. Τι σημαίνει Συνοδικό πολίτευμα;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία θέλει από μας να συζητάμε τα πάντα και δεν περιορίζει την ελευθερία μας.
Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014
φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς
Ήδη περάσαμε λίγες ημέρες από τον νέο χρόνο. Ένας χρόνος ακόμη πέρασε και η μόνη σιγουριά είναι ότι το τέλος μας βρίσκεται όλο και πιο κοντά μας. Μάλλον θα έπρεπε να θλιβόμαστε με την αλλαγή του, παρά να χαιρόμαστε. Γι΄ αυτό και κάποιοι ισχυρίζονται πως ο θόρυβος που γίνεται με την αλλαγή του χρόνου είναι η διάθεση των ανθρώπων να ξεπεράσουν το φόβο και την αγωνία τους για το μέλλον.
Ακριβώς μέσα σ΄ αυτόν το φόβο και την αγωνία έρχεται ο Χριστός και «τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς. Ο Χριστός αφθαρτοποιεί το χρόνο, ξέρουμε ότι τον ξεπερνάει, ότι τον εκτείνει στην αιωνιότητα. Δίνει νόημα στο χρόνο της υπάρξεώς μας γιατί μας καλεί να τον στολίσουμε με την αγάπη και εκφάνσεις της.
Αυτό διατρανώνει ο Πρόδρομος και σε μας σήμερα, καλώντας μας να αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας, μετανοώντας για τα λάθη μας, αναθεωρώντας τον τρόπο σκέψης μας, και ασκούμενοι στην αγάπη.
Ακριβώς μέσα σ΄ αυτόν το φόβο και την αγωνία έρχεται ο Χριστός και «τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς. Ο Χριστός αφθαρτοποιεί το χρόνο, ξέρουμε ότι τον ξεπερνάει, ότι τον εκτείνει στην αιωνιότητα. Δίνει νόημα στο χρόνο της υπάρξεώς μας γιατί μας καλεί να τον στολίσουμε με την αγάπη και εκφάνσεις της.
Αυτό διατρανώνει ο Πρόδρομος και σε μας σήμερα, καλώντας μας να αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας, μετανοώντας για τα λάθη μας, αναθεωρώντας τον τρόπο σκέψης μας, και ασκούμενοι στην αγάπη.
Πρόγραμμα Εβδομάδος
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 6 - Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014
Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014 (Παραμονή Θεοφανείων):
5.00 μ.μ. Εσπερινός των Θεοφανείων.
Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014 (ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ):
7.30 – 11.15 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και Μέγας Αγιασμός.
11.30 π.μ. Αναχώρηση από το Ναό για τη Δεξαμενή, όπου θα γίνει η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2014 (του Προδρόμου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Δευτέρα 6 - Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014
Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014 (Παραμονή Θεοφανείων):
5.00 μ.μ. Εσπερινός των Θεοφανείων.
Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014 (ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ):
7.30 – 11.15 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και Μέγας Αγιασμός.
11.30 π.μ. Αναχώρηση από το Ναό για τη Δεξαμενή, όπου θα γίνει η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2014 (του Προδρόμου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)