Σοκαριστικός, αιρετικός και σίγουρα βλάσφημος ο τίτλος μας και μάλιστα ανεπίτρεπτο να βγαίνει από γραφίδα Ορθόδοξου Κληρικού.
Πριν όμως ο αναγνώστης αγανακτήσει και ρίξει το ανάθεμα, ας κάνει τον κόπο να διαβάσει τις παρακάτω γραμμές και ίσως στο τέλος προσυπογράψει αυτό το άρθρο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
Φέτος, εδώ και ένα μήνα, αλλά και κάθε χρόνο αυτό το χρονικό διάστημα όλοι μιλούν για τη γέννηση του Χριστού. Σε όποιο μέρος του κόσμου και αν είναι κανείς, ανεξάρτητα αν η χώρα αυτή είναι χριστιανική ή όχι, ιδιαίτερα την παραμονή και ανήμερα της Εορτής, 24η και 25η Δεκεμβρίου, θα ακούσεις και θα δεις κάτι που θυμίζει το γεγονός των Χριστουγέννων.
Βέβαια τα Χριστούγεννα για πολλούς, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές, έχουν ξεφύγει και αποχρωματιστεί από το αμιγώς εκκλησιαστικό-θρησκευτικό περιεχόμενό τους και διατηρούνται περισσότερο ως εμπορικό γεγονός. Ο στίχος του γνωστού παραδοσιακού χριστουγεννιάτικου τραγουδιού ¨Χιόνια στο καμπαναριό¨ « και όλοι παν στην Εκκλησιά το Χριστό να προσκυνήσουν…» μοιάζει, ως πρακτική, να έχει εγκαταλειφθεί για την πλειοψηφία των Χριστιανών. Βέβαια, αναμφισβήτητα τα Χριστούγεννα μαζί με την Ανάσταση και μερικές άλλες μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές συγκεντρώνουν τον περισσότερο κόσμο στους ναούς μας και στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, αλλά ας μη γελιόμαστε πλέον, πολλοί προτιμούν να ξημερώνονται στα «Χριστουγεννιάτικα Ρεβεγιόν», εντός και εκτός σπιτιών (όπως π.χ. σε χώρους διασκέδασης), και την ώρα που χτυπάει η καμπάνα των Εκκλησιών για τη χριστουγεννιάτικη Θ. Λειτουργία (συνήθως στις 5:00-5:30 το πρωί), οι περισσότεροι επιστρέφουν κατάκοποι για να πέσουν για ύπνο, κάτι που στο παρελθόν ήταν ανήκουστο ή τουλάχιστον συνέβαινε σε πολύ μικρότερο ποσοστό.
Παρόλα αυτά όμως, σίγουρα μέσα από τις γιορτές, μέσα από το στολισμό, μέσα από τις συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, μέσα από τη διάθεση φιλανθρωπίας, μέσα από την προβολή ταινιών και ανάλογης μουσικής, μέσα από τις ευχές, μέσα από τα ήθη και έθιμα αυτής της ιδιαίτερης μέρας του χρόνου, όπως είπαμε και στην αρχή, θα στραφούμε λεκτικά στον ερχομό του Χριστού και στη γη. Επομένως, αφού λέγεται, σίγουρα ήρθε ο Χριστός στη γη! Αλλά τελικά μήπως «δεν ήρθε»;
Φυσικά δεν αμφισβητούμε την ιστορική έλευση του Θεανθρώπου στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που επισημαίνουμε είναι ότι υπάρχει μια γενική ανακολουθία, μια αντίφαση μεταξύ έργων και πράξεων. Γιατί ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να λέμε ότι ήρθε, αλλά για να μας σώσει. Ο Θεός Λόγος «κατέβηκε» αυτός, για να «ανέβουμε» εμείς. «Φτώχυνε» ο Κύριος, για να «πλουτίσουμε» εμείς. Όσοι λοιπόν γιορτάζουν αληθινά Χριστούγεννα, σημαίνει ότι αυτό που λέω το ζω, και το αντίστροφο. Αναμφισβήτητα τα πρόσωπα που υπούργησαν το μυστήριο της Θ. Οικονομίας Του Θεού (Παναγία, Ιωσήφ, Άγγελοι, Ποιμένες, Μάγοι) ήταν λίγοι, σαν την καλαμιά στον κάμπο, και η επίδρασή τους ήταν σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με την άγνοια και το σκοτάδι των πολλών. Μην ξεχνούμε ότι η εξουσία της εποχής (ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του) προσπάθησαν από την αρχή να εξαφανίσουν μια και καλή την επέμβαση του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία. Το ίδιο και εμείς σήμερα με τα έργα μας και τις πράξεις μας «σκοτώνουμε» συνεχώς τον Χριστό στη ζωή μας. Με τα λόγια λοιπόν πολλοί μιλούν για το Χριστό, λίγοι όμως θα Τον προσεγγίσουν με έργα ψυχοσωματικά και κυρίως μεταμορφωτικά, και λίγοι θα κάνουν χώρο στην καρδιά τους για να βρει κατάλυμα να σκηνώσει ο Χριστός.
Τι νόημα έχει λοιπόν να λέμε ότι γεννήθηκε ο Χριστός και όμως η ζωή και τα έργα μας να μη το φανερώνουν; Τι νόημα έχει να μιλούμε για τη γέννησή του Κυρίου, αλλά παράλληλα να γεννιούνται και να συντηρούνται στην πορεία μας αμαρτίες, πάθη και αδυναμίες; Πώς γεννήθηκε ο Χριστός «…επί γης ειρήνη», κατά τις υμνωδίες των αγγέλων, ενώ η ανθρωπότητα βρίσκεται συνέχεια διαιρεμένη, σε πόλεμο, ταραχή και εχθρότητα; Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ίδια την πόλη της Βηθλεέμ φέτος ακυρώνονται όλες οι εκδηλώσεις των Χριστουγέννων, ως αντίδραση στην πρόσφατη απόφαση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως Πρωτεύουσα του Ισραηλιτικού Κράτους, μια πόλη που οι Χριστιανοί είναι μόλις το 1/3 του πληθυσμού της!!!
Επομένως, για να συνοψίσουμε το θέμα και για να εξηγήσουμε, αλλά να μην παρεξηγήσουμε τον τίτλο του άρθρου μας, είναι αδιανόητο να λέμε και να γιορτάζουμε Χριστούγεννα, ενώ υπάρχουν ακόμη εθνικές εχθροπραξίες, κοινωνικές αδικίες, αιρέσεις, άλλες θρησκείες και άρνηση υιοθέτησης της αληθινής πίστης που αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, αθεΐα, άνθρωποι μέσα στη φτώχεια, άστεγοι στο κρύο, παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, γονείς που κακοποιούν, βιάζουν και σκοτώνουν τα παιδιά τους, άνθρωποι που με πρόφαση τα δικαιώματά τους και την πολιτιστική πρόοδο καταστρατηγούν τη διδασκαλία του Χριστού, και τόσα άλλα…. Τελικά, στην πράξη δε γεννήθηκε ο Χριστός (δεν κάναμε χώρο να γεννηθεί) τουλάχιστον στις καρδιές όλων των παραπάνω κατηγοριών, ή στην καλύτερη περίπτωση τον αναγκάσαμε να μεταναστεύσει, όπως έγινε και με τις σφαγές του Ηρώδη κατά τη φυγή Του στην Αίγυπτο.
Τι νόημα έχει λοιπόν να συμβαίνει κάτι αντικειμενικά αλλά να μη συμβαίνει και υποκειμενικά; Τι νόημα να έχει ξημερώσει κι εγώ να έχω κλειστά τα πατζούρια και τις κουρτίνες μου; Για μένα πάλι σκοτάδι θα έχει και ας χαίρονται οι άλλοι έξω τον ήλιο. Όπως όμως το φως θα μπει μόνο όταν εγώ ανοίξω το παράθυρό μου, γιατί πριν στο σκοτάδι και να το ανοίξω πάλι σκοτάδι θα είναι, έτσι κι εδώ ο Χριστός γεννήθηκε, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας και την αγίασε, αρκεί κι εμείς ελεύθερα και αβίαστα να ακολουθήσουμε και να μιμηθούμε την πορεία Του στη ζωή μας! Τότε πραγματικά ο τεχθείς Χριστός δεν θα είναι μόνο στα χείλη μας αλλά πραγματικά μέρος της καρδιάς μας και όλης της ύπαρξής μας. Ευχόμαστε λοιπόν σε όλους Χριστούγεννα πνευματικά, με Χριστό και με διάρκεια καθημερινή όλο το χρόνο, κάθε στιγμή. Αμήν!
(π. Αντώνιος Χρήστου – Χριστούγεννα 2017)
