Διαφορετικά Χριστούγεννα

 

Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου

και η αναξιοπρέπεια του Θεού»

 

Μια φορά και κάθε καιρό είναι ο Θεός. Από κάποτε είναι και οι άνθρωποι. Οι αναφορές όμως που έρχονται από τη γη για την κατάσταση των ανθρώπων όλο και χειροτερεύουν. Το ανθρώπινο γένος πάει από το κακό στο χειρότερο, παρ' όλες τις προσπάθειες του Θεού να τους συνεφέρει με τους διάφορους αντιπροσώπους που από καιρό σε καιρό στέλνει.

Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση η Αγία Τριάδα συνεδριάζει. Αποφασίζει ν' ακούσει και τις απόψεις των ανθρώπων πάνω στο θέμα και να συζητήσει προτάσεις τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου.

Σε λίγες μέρες φθάνει ως εκπρόσωπος της ανθρωπότητας μια διακεκριμένη προσωπικότητα, ένας σοφός Σύμβουλος του Αυτοκράτορα που διατηρούσε μεγάλο κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους. Κολακευμένος από την προτίμηση δεν άργησε να πάρει θάρρος και να διατυπώσει τις απόψεις του για τη λύση του προβλήματος.

-Προτείνω να ληφθούν δραστικά μέτρα.

-Σαν ποια;

-Να σταλούν άγγελοι με πύρινες ρομφαίες, για να συνετίσουν τους ανθρώπους.

-Μα τότε πού πάει η ελευθερία τους;

-Μπροστά στο καλό που θα γίνει, δε βλάπτει να τη στερηθούν προσωρινά.

-Μα καλό δίχως ελευθερία μπορεί να είναι καλό;

Ο σεβαστός Σύμβουλος πέφτει σε κάποια αμηχανία. Κι αναδιπλώνεται, θέλει να φανεί αρεστός και προτείνει αυτό που υποπτεύεται ότι θ' αρέσει στο Θεό.

-Να σταλούν εκπρόσωποί σας, για να τους συμβουλέψουν.

-Μα το μέτρο αυτό δοκιμάστηκε επανειλημμένα και απέτυχε.

Ο σεβαστός Σύμβουλος μπερδεύεται πάλι. Ωστόσο μια νέα ιδέα φωτίζει το μυαλό του.

-Να χορηγήσετε γενική αμνηστεία. Να βγείτε στον εξώστη του Ουρανού και ν' ανακοινώσετε στους ανθρώπους ότι τους συγχωρείτε για την προσβολή που σας έκαναν και διαγράφετε τις αμαρτίες τους!

-Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί δεν αισθάνομαι θιγμένος από τα έργα τους. Αλλά κι αν έδινα γενική αμνηστεία, όπως προτείνεις, θα τους ωφελούσε; Πιστεύω πως όχι. Το πρόβλημα δεν είναι ν' αποκαταστήσω τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Ποτέ, άλλωστε, αυτή δε χάλασε. Αλλά ν' αποκαταστήσουν οι ίδιοι τη σχέση τους με τον εαυτό τους. Στην περίπτωση, όμως, αυτή δεν έχουν τόσο αξία τα γενικά μέτρα που έρχονται απ' έξω, όσο η αλλαγή των ανθρώπων που γίνεται μέσα τους, η σωστή επανατοποθέτηση του καθενός απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Σύμβουλος τα 'χασε πλέον οριστικά. Και τότε σκέφτηκε να εφαρμόσει την παλιά, δοκιμασμένη τακτική του, που χρησιμοποιούσε σε δύσκολες στιγμές.

-Εσείς τι λέτε; ρώτησε με προσποιητή αφέλεια.

-Λέω να στείλω το Υιό μου στη γη.

-Απαράδεκτο! του ξέφυγε η λέξη αυθόρμητα. Ταυτόχρονα όμως ένιωσε ότι φέρθηκε με απρέπεια. Σπεύδει να διορθώσει το πράγμα.

-Ίσως ήταν κάπως βιαστική η κρίση μου. Μάλλον δεν έχω αντίρρηση. Αλλά θα πρέπει να παρουσιαστεί με την ανάλογη εμφάνιση που επιβάλλει η θέση του.

-Δηλαδή, ποια;

-Ε, να! Να περιβληθεί, ας πούμε, μ' ένα αστρικό σώμα και να συνοδεύεται από μια στρατιά αγγέλων.

-Δε θα εκβιάσει, όμως, έτσι τις ανθρώπινες συνειδήσεις;

Πάλι τα ίδια, σκέφθηκε ο Σύμβουλος με κάποιο εκνευρισμό. Έτσι ξαναγύρισε στη γνωστή του τακτική.

-Εσείς πώς βλέπετε αυτή την αποστολή;

-Σκέφτομαι να γίνει άνθρωπος!

Αστροπελέκι!

-Τι είπατε; Άνθρωπος; Μα αυτό είναι εντελώς ασυμβίβαστο με την αξία του. Δεν κρατήθηκε. Είναι αναξιοπρεπές. Και πάλι δεν κρατήθηκε. Πώς το σκεφτήκατε αυτό;

-Λέγοντας να γίνει άνθρωπος, δεν εννοώ να εμφανιστεί ως άνθρωπος, αλλά να υπάρξει άνθρωπος, να γεννηθεί από μια θνητή γυναίκα.

Μήπως με περιπαίζει; σκέφτηκε φανερά ενοχλημένος ο καλός μας Σύμβουλος. Μήπως το κάνει για να ελέγξει τη νοημοσύνη μου;

-Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη σκέψη σας, είπε με θιγμένη αξιοπρέπεια. Εννοείτε να περάσει από τη διαδικασία της ενδομήτριας ζωής, της γέννας, από την ασήμαντη βρεφική ηλικία από... Σταμάτησε από φρίκη. Τον συνέφερε κάπως η σκέψη πως ο Θεός πιθανόν να τον κοροϊδεύει. Τον κοιτάζει εξεταστικά με μια ματιά γεμάτη σημασία. Θα 'θελε τουλάχιστον να μην πέσει η υπόληψή του.

Ο Θεός ένιωσε την κατάσταση του ανθρώπου. Ήταν κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι. Αποκλεισμένος στο δικό του κόσμο. Ένας υπηρέτης που φρόντιζε μόνο «τα του Καίσαρος». Ωστόσο συνέχισε να του ξεδιπλώνει τη σκέψη του.

-Νομίζω ότι σωστά με καταλάβατε. Λέω να γεννηθεί από μια θνητή γυναίκα και μάλιστα να μη γεννηθεί στην Πρωτεύουσα, ούτε στα Ανάκτορα, αλλά σε μια ασήμαντη πόλη, στη Βηθλεέμ, ας πούμε, μέσα σ' ένα σταύλο!

Το πράγμα είχε παραγίνει για το Σύμβουλο. Ένιωσε ότι τον περιπαίζουν. Αν προσπαθούσε τουλάχιστο να περισώσει το κύρος του!... Πήρε το πιο σοβαρό του ύφος και είπε:

-Επιθυμώ εξ ονόματος μου και εξ ονόματος όλων των ανθρώπων να δηλώσω ότι διαφωνώ με την πρότασή σας. Παρακαλώ να γραφτεί στα πρακτικά.

Με τη δήλωση αυτή η σύσκεψη έληξε. Ο Θεός σηκώθηκε, τον ξεπροβόδισε μέχρι την πόρτα και τον χαιρέτησε, ευχαριστώντας τον για τη συνεργασία του.

Ο Σύμβουλος έφυγε πολύ συγχυσμένος κι αναστατωμένος. Σε όλη τη διαδρομή του γυρισμού μια απορία τριβέλιζε το μυαλό του. Πώς μπόρεσε ο Θεός να σκεφτεί όλ' αυτά, έστω και γι' αστείο;

(από το βιβλίο του Ηλία Βουλγαράκη: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΜΥΘΙ)

 Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Είχαμε γράψει στο προηγούμενο φυλλάδιο πως η αγάπη του Θεού για μας θα κάνει και το διάβολο όργανό της. Θα τον χρησιμοποιήσει έτσι,  ώστε στο τέλος αντί να απομακρυνθούμε θα έρθουμε να παραδοθούμε σε Αυτόν.  Και σήμερα η κατάσταση στην ανθρωπότητα πάει από το κακό στο χειρότερο. Και σήμερα ο Θεός θέλει την αλλαγή στους ανθρώπους και εργάζεται αυτήν. Μας προτείνει: «ν' αποκαταστήσουν οι ίδιοι τη σχέση τους με τον εαυτό τους» με τη βοήθεια της δικής Του παρουσίας στην Εκκλησία και τα Μυστήριά της, γιατί τώρα έχει σαρκωθεί, πάθει, αναστηθεί και αναληφθεί, όπως το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου υλοποιήθηκε. Και μένει σε μας να επανατοποθετηθούμε απέναντι στον εαυτό μας. Και η όποια κρίση είναι η ευκαιρία. Είτε είναι η πανδημία που μας κυκλώνει, είτε ένας πόλεμος που ξεκινάει με μικρότερες και μεγαλύτερες εστίες και απειλές γύρω μας –οι κινήσεις των γειτόνων μας στο Αιγαίο και τον Έβρο την άνοιξη και το καλοκαίρι, η Αρμενία, η Συρία- , είτε ένα καταστροφικό φυσικό φαινόμενο. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις καταφεύγουμε στο Θεό και ζητάμε να άρει την απειλή «πιστεύοντας» ότι μπορεί να το κάνει. Και η απάντηση του Θεού είναι: «ας γίνει κατά την πίστη σας» (Ματθ. θ΄29), ό,τι είπε σε δύο τυφλούς που ζητούσαν το φως τους.

Και η πίστη μας είναι ελλιπής. Πιστεύουμε ότι ο Θεός και οι Άγιοί του μπορούν να δώσουν λύση, αλλά εμπιστευόμαστε περισσότερο την ανθρώπινη επιστήμη (και όχι ως δώρο Θεού και αυτήν). Ζητάμε από τους αγίους να μεσιτεύουν, αλλά πώς να ασπαστώ την εικόνα τους ή τα λείψανά τους, αφού μπορεί και να κολλήσω κορωναϊό;  Μπορεί να μου δώσει υγεία ο Θεός, αλλά αν δεν μου δώσει; Ο Θεός θέλει το καλό, αλλά αν αρρωστήσω και πεθάνω, πού είναι το καλό; Καλή η αιωνιότητα αλλά και η παρούσα ζωή, καλύτερη.

Δεν ξέρω πόσο εύκολα θα τα βρούμε με τον εαυτό μας ο καθένας μας. Πάντως για αρχή ας φωνάξουμε προσευχετικά: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μρκ. θ΄. 24). Και θα απαντήσει σίγουρα ο Θεός!

Ας είναι τα φετινά «διαφορετικά» Χριστούγεννα, η αρχή του όντως ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ. Άγια και Θεοπρεπή!  

«Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη»

 

Είναι γεγονός πως η ζωή ενός πραγματικού Χριστιανού σήμερα, παρουσιάζει πολλές δυσκολίες στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, που δεν μπορούν να κατανοήσουν τον πνευματικό αγώνα, την ασκητικότητα, την ταπείνωση, την καλλιέργεια των αρετών. Ο άνθρωποι της εποχής μας επιζητούν την αναγνωρισημότητα, την τιμή, την δόξα και το χρήμα στην τελική.

Ο απ. Παύλος μιλώντας στου Κολασσαείς, λέει: «Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη» (Κολοσ. 3, 4). «Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι στην παρουσία Του». Η δόξα δεν είναι κάτι πρόσκαιρο, αλλά αιώνιο. Δεν είναι αυτόνομη, αλλά συνδέεται άμεσα με τον Χριστό, πηγάζει από Εκείνον. Δόξα σημαίνει φως και ελπίδα. Σημαίνει ένα βήμα πιο πάνω από την έγνοια της καθημερινότητας, της αναγνώρισης από τους ανθρώπους, της κάλυψης της φιλοδοξίας, διότι αυτές είναι δόξες εφήμερες, που μας κάνουν να διατρέχουμε τον κίνδυνο να ταυτιστούμε  με το παρόν, με τις δικές μας δυνάμεις, να ξεχάσουμε ότι μόνο ο Χριστός σώζει. Η δόξα αυτή, συνοδεύεται από την υπόσχεση, την πρόγευση και την προσμονή.

Η δόξα συνοδεύεται από την υπόσχεση. Ότι ο Χριστός δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, αλλά θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες της ζωής μας. Από τη υπόσχεση ότι εφόσον τιμούμε το όνομα Του, εφόσον παλεύουμε πνευματικά, πιστεύουμε, αγωνιζόμαστε Εκείνος να φαίνεται και να είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή των ανθρώπων, τότε Αυτός θα μας δοξάσει δίνοντάς μας την χαρά της αποδοχής από εκείνους που κατανοούν τι σημαίνει να αγαπά κάποιος τον Θεό, θα μας δώσει την δωρεά της αγιότητας.  

Η δόξα συνοδεύεται από την πρόγευση. Προγευόμαστε την δόξα του Χριστού, την δόξα της αγιότητας, στην ζωή της Εκκλησίας και ιδίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Την στιγμή που κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Χριστού μετέχουμε στην θεία φύση κατά χάριν. Αγιάζεται η ύπαρξή μας. Αν έχουμε επίγνωση της κλήσης μας τότε η καρδιά μας παίρνει κουράγιο και χαρά. Συνειδητοποιούμε ότι ο Χριστός δεν έγινε απλώς άνθρωπος, αλλά μας δίνεται ως αγαπημένος και μας καλεί στην αγάπη Του. Είναι μοναδική ευλογία και τιμή να αισθανόμαστε ότι ο Θεός μας αγαπά. Η θεία κοινωνία προϋποθέτει την απόφαση για μετάνοια. Τον σεβασμό στον Θεό. Την χαρά να είμαστε παιδιά Του, επειδή ο Ίδιος το θέλησε. Την χαρά να συναντούμε τον πλησίον μας, που για εκείνον  Χριστός ενανθρώπισε.

Η δόξα όμως είναι και προσμονή. Δεν έρχεται αμέσως, αλλά χρειάζεται την υπομονή μας και εκείνο το αίσθημα ότι ο Θεός δεν μας ξεχνά. Ότι ακόμη κι αν φαίνεται μακριά μας είναι δίπλα μας. Ότι πλησιάζει μέσα στον χρόνο η στιγμή που θα Τον συναντήσουμε ενώπιος ενωπίω. Και  διαθέσουμε τον χρόνο μας για Εκείνον, όσο αυτό είναι εφικτό. Χρόνος προσευχής. Χρόνος αγάπης στον πλησίον. Χρόνος εκκλησιασμού. Χρόνος κάθαρσης. Χρόνος μελέτης του λόγου Του.  Θυσία, μεγάλη ή μικρή, δεν έχει σημασία, γιατί μόνο έτσι η προσμονή της δόξας δεν μας κάνει να μελαγχολούμε και να νικιόμαστε από το ότι δεν την ορίζουμε εμείς.

       Ας είμαστε ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού. Ας μην φοβόμαστε την περιφρόνηση των πολλών, αλλά ας αντιτάσσουμε την προσευχή γι’  αυτούς, την δική μας άσκηση και την πίστη που γίνεται αγάπη και υπομονή. Δεν μας ζητά ο Χριστός να αποκοπούμε από τον κόσμο και τον πολιτισμό, αλλά να μην νικηθούμε από το πνεύμα του πονηρού, της άρνησης, της δικαιολογίας, της προσποίησης.  Δεν θα είμαστε μόνοι μας,  αλλά η δόξα Του, εντός της εκκλησιαστικής ζωής,  θα μας αγιάσει, θα μας φωτίσει, θα δώσει σκοπό στην ζωή μας!