ΤΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΜΕ ΚΕΦΙ!!!

ΦΥΓΕ ΧΡΙΣΤΕ, ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΟΥΜΕ!!!

καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο·

Ίσως μας φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι οι κάτοικοι των Γαδάρων έδιωξαν τόσο εύκολα και γρήγορα τον Χριστό από την περιοχή τους, ξεχνώντας ότι και μεις σήμερα, στην καθημερινότητά μας, συμπεριφερόμαστε ανάλογα.

Άλλοτε παρακινούμενοι από τον διάβολο (με πειρασμούς) και άλλοτε από τη δική μας υποδούλωση στην αμαρτία και την κακία απομακρίνουμε το Χριστό. Το πνεύμα του σημερινού κόσμου που εκφράζεται με το συμφέρον, το κέρδος, την απάτη, την εκμετάλλευση του ανθρώπου, την φιλοδοξία και την φιληδονία αντιστρατεύεται στο πνεύμα της αγάπης, της διακονίας, της προσφοράς και της θυσίας που επαγγέλλεται ο Χριστός.

Το δαιμονικό πνεύμα, ακόμη, προσπαθεί να ρίξει τον άνθρωπο στον γκρεμό μιας ζωής χωρίς Θεό, σπέρνοντας την αμφισβήτηση της υπάρξεως του Θεού και της αιωνιότητας.  

Ο ορθολογισμός και η πίστη μόνο στα όσα γίνονται αντιληπτά δια των αισθήσεων, είναι ένα ακόμη βήμα για τον εξοστρακισμό του Χριστού από τη ζωή μας. Σ΄ αυτήν την περίπτωση, επειδή ο θάνατος είναι το σταμάτημα της λειτουργίας των αισθήσεων και της δυνατότητας κοινωνίας που αυτές παρέχουν, δεν υπάρχει αιωνιότητα. Έτσι όμως δεν μπορείς να κοινωνήσεις με τους αδελφούς σου στην εκκλησία κοινωνώντας και αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα το Χριστό ως Θεό, που σε αγιάζει και σε μεταμορφώνει εσωτερικά κάνοντάς σε να βλέπεις πέρα από τις αισθήσεις. 

Και αυτή η κοινωνία Θεό, καταργεί τις διακρίσεις προς τους αδελφούς. Της μόρφωσης, του πλούτου της διανόησης, της καθαρότητας και της τελειότητας, της επίγειας σοφίας. Αυτή η κοινωνία με το Θεό απαιτεί την ταπείνωση, την πραότητα, την προσφορά, την θυσία, την δικαιοσύνη της αγάπης προς τους αδελφούς.

Αν έτσι πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην εργασία μας,  τότε θα εξασφαλίσουμε και την παρουσία του Χριστού κοντά μας.

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

˜ ™

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 24 –  Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011: (Αγίου Δημητρίου )

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος – Θεία Λειτουργία

5.00 – 6.00 μ.μ. Εσπερινός, Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο

6.00 μ.μ. Κύκλος συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011: (Αγίας Σκέπης)

8.00 – 10.30 π.μ. Όρθρος – Θεία Λειτουργία – Δοξολογία Εθνικής Επετείου, Επιμνημόσυνη Δέηση.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2011

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.

11.00 π.μ. Προβολή ταινίας για την Εθνική επέτειο στο Πνευματικό Κέντρο.  

8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.

Δηλώστε έγκαιρα συμμετοχή στην εκδρομή που προετοιμάζει η ενορία μας, στα Καλάβρυτα το Σαββατοκύριακο 5 και 6 Νοεμβρίου.     

Η κρίση των ... γαϊδάρων!!!

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.


Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι … 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.


Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.


Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.


Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.


Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.


Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.


Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως … ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου…


Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.


Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...


Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών… Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.


Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να … ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.


Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν … με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.


Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους? Τι θα κάνεις εσύ?


rafinastage/Φωτόχρωμα


(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» … των γαιδάρων.)

Να γίνουμε σαν το … μολύβι!!!

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

- Όντως, γράφω για σένα. Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο, με τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες, αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και σ΄ Εκείνο πρέπει να αφήνεις τον εαυτό σου για να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες, γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μάς επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Φθάσαμε για μία ακόμη φορά, με τη χάρη του Θεού, στην έναρξη των σχολείων που σηματοδοτούν την είσοδό μας στο Φθινόπωρο και την επιστροφή στην τάξη της καθημερινής μας ζωής, μετά την ανάπαυλα των διακοπών και την όποια χαλάρωση του καλοκαιριού. Η επιστροφή των παιδιών στα σχολεία και η αναζήτηση του σχετικού εξοπλισμού ας γίνει αφορμή να διδαχθούμε από το παράδειγμα του μολυβιού!!! Γιατί, όπως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τόσο την αξία και τη χρησιμότητα του μολυβιού στη μαθησιακή διαδικασία, έτσι δεν μπορεί να αμφισβητήσει και την αξία της εφαρμογής των ιδιοτήτων του στη ζωή μας. Η συνειδητοποίηση της ευθύνης που έχουμε για τις πράξεις μας θα μας ωθήσει στο να προσέχουμε πώς συμπεριφερόμαστε και θα μας παροτρύνει και στη συγγνώμη και τη μετάνοια (χρήση της γόμας), όταν συναισθανθούμε το λάθος μας. Η αξία του εσωτερικού του μολυβιού, μας θυμίζει την αξία της ψυχής μας, που δεν επηρεάζεται από τα εξωτερικά σχήματα, στολίδια, χρώματα κλπ, αλλά καλλιεργείται και μορφώνεται με αγώνα, κόπο και προσπάθεια. Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως την αξία της ύπαρξής μας, μας τη δίνει η παρουσία του Θεού, που μας κρατά στην ύπαρξη και τη ζωή. Όταν, λοιπόν, εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας σε Αυτόν, παίρνουμε και μεις ως οντότητα νόημα και αξία.   

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΞΕΩΝ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ

Κύκλος ενηλίκων:

ΤΕΤΑΡΤΗ 5.00 μ.μ. μετά τον εσπερινό και την Παράκληση στην Παναγία μας.

Προνήπια, Νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτ.

ΣΑΒΒΑΤΟ

11.00  – 13.00

Μαθητές Δ΄, Ε΄, Στ΄ Δημοτικού: ΣΑΒΒΑΤΟ: 4.00 – 5.00μ.μ

Μαθητές Γυμνασίου

ΣΑΒΒΑΤΟ:

6.00 – 7.00 μ.μ.

Μαθητές Λυκείου και Απόφοιτοι: ΚΥΡΙΑΚΗ: 8.00 - 9.00μ.μ.

  

"Πώς θα σώσουμε τα παιδιά μας"

Πριν από μερικά χρόνια, πριν η τηλεόραση μπει τόσο καθοριστικά στη ζωή μας, στο Παρίσι χάθηκε ένα μικρό κοριτσάκι. Η αστυνομία το βρήκε, όμως το παιδί είχε υποστεί τόσο ισχυρό σοκ, ώστε ήταν αδύνατο να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία. Ούτε ονόματα , ούτε διεύθυνση, ούτε τηλέφωνο, ούτε το όνομά του δε θυμόταν. Απ' το σοκ είχε απενεργοποιηθεί τελείως η μνήμη.

Γιατροί και αστυνόμοι βρέθηκαν προς στιγμή σε αδιέξοδο .

Τότε ο εισαγγελέας πήρε το παιδί και του ζήτησε να του τραγουδήσει ένα τραγούδι. Το παιδί του τραγούδησε το τραγούδι που του λεγε η μητέρα του, όταν το βαζε για ύπνο .

Οι αρχές το μαγνητοφώνησαν και το έδωσαν στο ραδιόφωνο.

Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν οι γονείς.

Αυτό το αληθινό γεγονός επιβεβαιώνει ότι το μυαλό του ανθρώπου, όσο δυνατό κι αν είναι, όσες γνώσεις κι αν του αποθηκεύσουμε, έρχεται ώρα που δε μπορεί να βοηθήσει. Απενεργοποιείται.

Εκείνη που ποτέ δεν ξεχνάει και τα πάντα σώζει είναι η καρδιά. Σ' αυτον απευθυνόμαστε. Γιατί οι γνώσεις μπορεί να ξεχαστούν, οι εμπειρίες όμως ποτέ.

Ποτέ δεν πάει χαμένο εκείνο που εμπιστευόμαστε στα παιδιά και εκείνο που τούς δίνουμε απ την καρδιά μας. Όσο πολύτιμο κι αν είναι, τα παιδιά δε θα το χάσουν. Μπορεί να χάσουν τα βιβλία τους και τις ζωγραφιές τους, μπορεί να χάσουν τη μπάλα η τα γάντια τους, μπορεί και τα ίδια να χαθούν σε ολοσκότεινες νύχτες, όμως εκείνο που θα τούς δώσουμε απ΄ την ψυχή μας δε θα το χάσουν τα παιδιά... Κάποια μέρα θα γυρίσουν στη φωλιά που τα ζέστανε...

Γι αυτό γιατροί, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, άγιοι μας φωνάζουν·

Όσο είναι μικρά... να μπουν στη ζωή της Εκκλησίας... Να μας δουν ν΄ανάβουμε το καντήλι, να θυμιάζουμε τα εικονίσματα, να προσευχόμαστε, να ζυμώνουμε πρόσφορα, να κοινωνάμε, να συχωριόμαστε, να σεβόμαστε τον εαυτό μας σα Ναό...

Τότε που νομίζουμε ότι δεν καταλαβαίνουν... Τότε που ό ,τι βγαίνει απ την καρδιά μας, στην καρδιά τους μπαίνει...

Όμως, αφού αγάπη δίνουμε, γιατί λίγα χρόνια μετά εισπράττουμε τόση αντίδραση, τόσο θυμό, τόσα ξενύχτια, τόση παραίτηση, τόσες εφήμερες σχέσεις, τόσο δύσκολες καταστάσεις, τόσο δισεπίλυτα προβλήματα...; Γιατί τις νύχτες τόσα παιδιά έξω απ' τ α σπίτια τους; Γιατί τις μέρες τόσο βαριεστημένα παιδιά έξω απ' τα σχολεία; Γιατί τις Κυριακές και τις γιορτές τόσα παιδιά μακριά από την Εκκλησία... με την αδιαφορία στο πρόσωπο, με την απελπισία στην ψυχή, με τον καφέ η με τη σύριγγα στο χέρι;

Κι ενώ στα χέρια μας κρατούσαμε ένα παιδικό πρόσωπο όμορφο και καθαρό σαν πρώτο χιόνι, ύστερα από λίγα χρόνια, γιατί έχομε απέναντί μας έναν έφηβο σαν άγρια θάλασσα και ανίκανο να χαρεί, ανίκανο να συνεννοηθεί, ανίκανο να ελπίσει, ανίκανο να αγαπήσει ...;

Αφού αγάπη δίνουμε, γιατί οι ηλικίες που παραστρατούν διαρκώς μικραίνουν;

Ρωτάς· Γιατί, παιδί μου πίνεις, γιατί καπνίζεις, γιατί παίρνεις ναρκωτικά και απαντούν· πέστε μου εσείς γιατί να μην πίνω, γιατί να μην καπνίζω, γιατί να μην παίρνω ναρκωτικά...; Γιατί να μην πεθάνω...; Πέστε μου εσείς γιατί να ζήσω;

Ρωτάς· τα έχεις όλα και σπίτι, φαγητό, σχολείο, γλώσσες, φροντιστήρια, εκδρομές, διασκέδαση, χρήματα... Τι σου λείπει;... και παίρνεις την απάντηση· δε μου φτάνουν... έχω ψυχή και η ψυχή μου πεινάει, διψάει, κλαίει... ρωτάει· ποιος μ' έφερε, που πηγαίνω, πόσο αξίζω ...;

Που κάναμε λάθος; Τι δεν κάναμε καλά;

Ποιος από μας θα τολμήσει να πάρει την ευθύνη πάνω του; Ποιος θα τολμήσει να δει τα λάθη, για να διορθώσει τα λάθη;

Είναι αλήθεια ... όλοι για το καλό τους πασχίζουμε... για την πιο καλή αγωγή. Όμως αγωγή σημαίνει σε οδηγώ κάπου.

Εμείς ξέρουμε που θέλουμε να οδηγήσουμε τα παιδιά μας; Που θέλουμε να φτάσουν, τι θέλουμε να γίνουν;

Όταν τα αδικούνε, θα αδικούν; Όταν τα χτυπάνε, θα ανταποδίδουν;

Θα ρυθμίζονται από τα κέρδη ή από τις εντολές του Θεού;

Όταν αγοράζουμε μια συσκευή, μας δίδονται πάντα και οδηγίες .

Και ξέρουμε καλά πως, αν δεν σεβαστούμε τις οδηγίες, θα καταστρέψουμε τη συσκευή.

Όπως γίνεται με τα πράγματα έτσι γίνεται και με τον άνθρωπο · στην Κιβωτό της Εκκλησίας, ο Δημιουργός Θεός μας εξηγεί τι είναι ο άνθρωπος... ποια είναι τα όριά του... πως πρέπει να τον προσεγγίσουμε, ώστε να μην τον πληγώσουμε, να μην τον αχρηστέψουμε.

Τα παιδιά, ακόμα κι όταν είναι αγριεμένα, ακόμα κι όταν είναι άρρωστα, βλέπουν και πίσω από τον τοίχο, γιατί με την καρδιά βλέπουν. Έχουν καταπληκτικά λέιζερ και ξέρουν πότε νοιαζόμαστε για κείνα και πότε για τον εαυτό μας, για τον εγωισμό μας... και ανάλογα μ΄ αυτό που τούς δίνουμε η αγιάζουν η ξεπαγιάζουν... Αν άλογα με το πόσο ταπεινοί είμαστε η δεν είμαστε...

Έτσι σώζονται τα παιδιά. Όταν τα λόγια του Χριστού, πιάνουν τόπο επάνω μας... Όταν μας βλέπουν ν΄ αλλάζουμε, να μετανοούμε, να παίρνουμε την ευθύνη επάνω μας... να νιώθουμε πως και για τις αμαρτίες τους εμείς φταίμε... Σαν τον Άγιο Νεκτάριο που τιμωρούσε τον εαυτό του, όταν αμάρταναν οι μαθητές του.

Για όλους μας υπάρχουν άλυτα προβλήματα που μας κρατάνε άγρυπνους... Προβλήματα που πρέπει να τα παραδώσουμε στο Θεό και να Τον αφήσουμε να κάνει το έργο Του, χωρίς να παρεμβαίνουμε, παρά μόνο με προσευχή... Σιωπώσα παραίνεση... Μην τα προκαλείτε με λόγια. Αντί να μιλάτε σ΄ αυτά, πέστε τα στην Παναγία... Γονατίστε και σπείρετε προσευχή...

Έτσι σώζονται τα παιδιά... όταν μας βλέπουν να μην απελπιζόμαστε... να πατάμε σε Βράχο... να έχουμε την ελπίδα μας όλη στην αγαθή πρόνοια του Ζώντος Θεού, του Αγαπώντος Θεού, του Ελεούντος Θεού που ασταμάτητα ελεεί τον κόσμο.

Υπάρχει μια πίστη κληρονομική. Αυτή την πίστη πρέπει να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας... Αυτά είναι τα πλούτη μας, οι μετοχές μας, οι σημαντικές καταθέσεις μας, η ανυπολόγιστης αξίας περιουσία μας? Η βεβαία πίστη ότι της αγάπης του Θεού ουκ έστι τέλος! Πέλαγος χωρίς όρια και χωρίς πυθμένα!

Δημοτικο Αμαρουσίου "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ"

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΞΕΩΝ

Την Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011, θα τελεστεί ο Αγιασμός έναρξης των κατηχητικών συνάξεων της ενορίας μας, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία. Ο Αγιασμός θα τελεστεί στο Πνευματικό Κέντρο του ναού μας και θα ακολουθήσει μια εορτή με ευχάριστο πρόγραμμα για μικρούς και μεγάλους!!!
Και φυσικά, όποιος δεν έρθει ΧΑΝΕΙ!!!! 

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΝΕΟΙ...

Δύο πορείες συναντιούνται. Κόσμος με θλίψη\από τη μία που συνοδεύουν ένα νεκρό νέο και ο Χριστός με τους μαθητές του από την άλλη. «Νέε μου, σε σένα μιλώ, σήκω επάνω» Τόσο προστακτική, αλλά και άλλο τόσο γλυκιά. Το πρόσωπο γίνεται κόκκινο, το αίμα κυλά ξανά, άρχισε να μιλά.

Νέος νεκρός, τι τραγικό πραγματικά. Αλλά όμως υπάρχουν και άλλοι νεκροί κι ας περπατούν ανάμεσά μας. Νεκροί στην ψυχή, παγιδευμένοι σε έργα νεκρά. Θύματα από την κακή παρέα, το ξενύχτι, τα ποτά, τα ναρκωτικά. Θύματα της παθιασμένης περιπέτειας, της ταχύτητας, της βίας.

Και από την άλλη Αυτός που καλεί με τα ίδια λόγια: «Σοι λέγω, εγέρθητι». Και καθένας που θα Τον ακολουθήσει επιστρέφει από το θάνατο στη ζωή. Ας ακολουθήσουμε και εμείς και ας παροτρύνουμε τα παιδιά μας να Τον ακολουθήσουν και να Τον αγαπήσουν για να ζήσουν πραγματικά.        

Εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου

"Η χάρις και η ευλογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να σκεπάζει όλους σας, την κοινωνία, το έθνος και την Εκκλησία μας.
Σκέφθηκα πολύ για να συντάξω αυτή την εγκύκλιο και να την απευθύνω στην αγάπη σας. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το κάνω.
Τις τελευταίες όμως μέρες, μέσα στην κατάσταση του γενικευμένου πανικού που επικρατεί στην πατρίδα μας, των σπασμωδικών αποφάσεων των υπευθύνων διαχειριστών της ζωής και του μέλλοντός μας, την επαναλαμβανόμενη εναλλαγή υποσχέσεων και διαψεύσεων που έχουν τραυματίσει το ηθικό και την αξιοπρέπεια μας, τον καταιγισμό των χωρίς τέλος φορολογικών επιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων πολιτών της περιοχής μας που ζητούν απεγνωσμένα μία παρέμβαση και κάποια συμπαράσταση στο οικονομικό τους αδιέξοδο και δράμα.

Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, αρκετοί απολύθηκαν, οι άνεργοι πληθύνονται, πολλοί στέγνωσαν οικονομικά. Και ξαφνικά μας ζητείται απειλητικά και εκβιαστικά να πληρώσουμε, επί πλέον φόρο για το σπίτι που μένουμε σαν να είναι το κράτος πλέον φτωχότερο από τους φτωχούς. Φτάσαμε, αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό, το σπίτι και τις ανάγκες μας, ό,τι ξοδεύουμε να πηγαίνει σε δύο φοβερές λέξεις: σε φόρους και σε χρέη.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το αίσθημα πνιγμού που διακατέχει ίσως και την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σίγουρα και αρκετούς από μας. Ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι ο υπέροχος και υπερήφανος λαός μας θα έφτανε σε αυτό το κατάντημα; Να έχει δώσει και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του, του κόπου του, της αξίας του, και παρά ταύτα να έχουμε ως λαός διασυρθεί παγκοσμίως; Και τώρα χωρίς καμμία ελπίδα και εγγύηση να διεκδικεί το κράτος μας πιεστικά τα δάκρυα και το αίμα μας;

Είναι αυτονόητο ότι δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είναι υπερβολή αυτό. Πρέπει όμως να το πούμε. Να το φωνάξουμε στα αυτιά των αρμοδίων: «Ως εδώ! Δεν μπορούμε άλλο. Βρέστε άλλες λύσεις. Ίσως πιο δύσκολες, αλλά πιο αποδοτικές, πιο έξυπνες και σίγουρα πιο ανθρώπινες. Αν δεν μπορείτε, ομολογήστε την αδυναμία σας.
Δεν είναι ντροπή να μην μπορεί κανείς. Είναι όμως απαράδεκτο να επιμένει στην ευθύνη της γενικευμένης καταστροφής μας. Μας φτιάξατε ένα κράτος που προσφέρει στον λαό πολύ λιγότερα από όσα του απαιτεί.
Πρέπει να το καταλάβετε∙ δεν είστε μόνο οφειλέτες στους δανειστές σας, είστε οφειλέτες και στον λαό που ταχθήκατε να υπηρετείτε. Αφού δεν καταφέρνετε την εθνική σωτηρία μέσα από πολιτική συνεργασία, αυτή θα προκύψει αναγκαστικά μέσα από λαϊκή απαίτηση και πρωτοβουλία».

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ήρθε η ώρα που πρέπει ο λαός να δείξει το διαμέτρημα της δύναμής του, να κάνει γνωστά τα όριά του. Ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας.
Όσο παραμένουμε αδρανείς, όσο μένουμε υποτελείς σε εσφαλμένες ή αβάσταχτες επιλογές, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας. Αν δεν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δεν θα υπάρχει συνέχεια!
Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε. Τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Και επειδή δεν θα τα αλλάξουν κάποιοι άλλοι, πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι όλοι.
Όποιος πονάει για την κατάσταση και αγαπάει την αλήθεια έχει θέση σε αυτή την αλλαγή. Κανείς δεν περισσεύει. Όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Όχι από συμβιβασμένους ούτε από αγανακτισμένους, αλλά από υγιώς επαναστατημένους. Όλοι μαζί και πρέπει και μπορούμε και επιβάλλεται να αλλάξουμε με δική μας πρωτοβουλία το μέλλον μας. Όχι με βία, αλλά με δύναμη και αποφασιστικότητα.
Όχι με μηδενιστικές επιλογές, αλλά με καθαρότητα, ηρωισμό και εξυπνάδα.

Σίγουρα και η δική μας ευθύνη ως λαού δεν είναι καθόλου μικρή. Συμφωνήσαμε με τις μικρονοϊκές πολιτικές επιλογές και τις κάναμε συνή-θειες και νοοτροπία μας.
Η ανειλικρίνεια, η αδιαφορία, το βόλεμα, το εύκολο κέρδος, η προσβολή των θεσμών, η ύβρις κατά της πίστης και παράδοσής μας, η ασέβεια κατά του κράτους και των νόμων, οι αλόγιστες διεκδικήσεις αποτέλεσαν κομμάτια της ζωής του νεοέλληνα που δεν μας τιμούν καθόλου. Δεν μας φταίνε μόνον οι άλλοι είτε αυτοί λέγονται κερδοσκόποι είτε ξένα συμφέροντα είτε πολιτικοί.
Το δικό μας μερίδιο ευθύνης για το σημερινό μας κατάντημα δεν είναι ευκαταφρόνητο. Η λύση της μετάνοιας και αλλαγής είναι μονόδρομος.
Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε. Τη δική μας όμως νοοτροπία και ζωή έχουμε και τη δυνατότητα και την ευθύνη να τις διορθώσουμε. Ας αρχίσει ως επανάσταση αυτή η αλλαγή από τους εαυτούς μας. Αυτό είναι το πιο ηρωικό.
Ομολογώ ότι και ως Εκκλησία μας κάνανε κομμάτι του καταρρεόντος κρατικού συστήματος.
Γι’ αυτό και συχνά μας παρερμηνεύει ο λαός. Αγκαλιάσαμε το κράτος, στηριχθήκαμε σε αυτό και τραυματίσθηκε η βαθειά σχέση μας με τον λαό. Τον υπηρετήσαμε μεν ως πονεμένο και φτωχό, αλλά δεν τον αγκαλιάσαμε ως κομμάτι της υπόστασής μας.
Τουλάχιστον δεν καταφέραμε να μας νοιώσει έτσι. Μολύνθηκε το γάλα της μάνας του, της Εκκλησίας, και απέστρεψε το πρόσωπό του από το στήθος της.
Αυτό είναι ο,τι χειρότερο υπάρχει. Ο λαός είναι ό,τι ιερώτερο έχουμε μετά τον Θεό και η Εκκλησία στη φύση της είναι η ανάσα του λαού. Αυτήν την ανάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ήρθε η ώρα να ξαναρχίσει ο ζωτικός θηλασμός.

Δεν αμφισβητώ βέβαια ότι είμαστε και θύματα. Κάποιοι μας ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τα θέματά μας με ένοχη ανικανότητα.
Κάποιοι μας διέσυραν διεθνώς και μας οδήγησαν στα στόματα των θηρίων αυτού του κόσμου είτε από επιπολαιότητα είτε ενδεχομένως και από ύποπτες σκοπιμότητες. Και να πού φτάσαμε! Ισοπεδωθήκαμε στο μηδέν της περιουσίας μας και στο τίποτα της αξιοπρέπειάς μας.

Παρά ταύτα δεν ψάχνουμε για ενόχους. Τώρα επειγόμαστε για λύσεις.
Λύσεις όμως που δεν πατάνε τον λαό, αλλά ανασταίνουν την τιμή του. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει όσοι παίρνουν αποφάσεις να καταλάβουν τι συμβαίνει στα σπίτια, στους δρόμους, στα μαγαζιά και στην καθημερινότητα. Τι συμβαίνει στις ψυχές μας. Αυτό δεν θα το μάθουν από την τρόϊκα ούτε από τις μεταξύ τους διαβουλεύσεις.
Θα το μάθουν από τον λαό. Πρέπει την φωνή μας να την ακούσουν. Δεν γίνεται αλλιώς.

Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν την λεγόμενη «έκτακτη εισφορά ακινήτων» να μη φτάσουν σε απόγνωση. Να ξέρουν ότι θα βρεθούμε όλοι ενωμένοι στο πλευρό τους και θα φωνάξουμε μαζί: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
Ας καταλάβουν ότι δεν έχουμε. Δεν μπορούμε. Φτάσαμε στα όριά μας, αλλά αρνούμαστε να μας τελειώσουν. Αν αδρανήσουμε δεν θα το καταλάβουν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφήτευσε πριν από διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θα σας βάλουν βαρύ και δυσβάσταχτο φόρο ακόμη και στα παράθυρα και στα κοτέτσια, αλλά όμως δεν θα προλάβουν».
Πράγματι, δεν θα προλάβουν! Μη λυγίσετε μπροστά στην οικονομική χρεωκοπία. Αυτήν ήδη τη ζούμε. Αρνηθείτε τη χρεωκοπία της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, της εθνικής συνείδησης. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Έστω τώρα, την τελευταία στιγμή.

Τα Μεσόγεια και η Λαυρεωτική είναι μια ευλογημένη περιοχή που μέχρι πρότινος έσφυζε από ανάπτυξη και ευημερία. Τον τελευταίο όμως καιρό όλο και πληθαίνουν αυτοί που με απόγνωση στρέφονται στην Εκκλησία η όπου βρουν, και εκλιπαρούν για συμπαράσταση και βοήθεια.
Πολλοί έχουν λυγίσει, έχουν οικονομικά γονατίσει. Δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Έχασαν τον ύπνο τους. Ζουν την απειλή του παρόντος και με τον φόβο του μέλλοντος.
Έχουν ιδιοκτησίες, αλλά δεν έχουν χρήματα. Αυτοί πως θα πληρώσουν; Πού να τα βρουν; Θα τους πάρουν το σπίτι; Θα τους κόψουν το ρεύμα; Είναι δυνατόν να βυθίσουν στο σκοτάδι την Κερατέα η το Λαύριο που φιλοξενούν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην πατρίδα μας;

Ό,τι και να συμβεί, αδελφοί μου, θα ήθελα να ξέρετε ότι η τοπική Εκκλησία μας θα δώσει τα πάντα για να σταθεί στο πλευρό σας. Αν σε έναν κόψουν το ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σε όλους τους ναούς.

Θα κάνουμε γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια. Με κανέναν τρόπο δεν θα δεχθούμε, τη στιγμή που νοικοκυριά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι, οι ναοί να λειτουργούν με αναμμένους τους πολυελαίους.

Όλοι μαζί λοιπόν τώρα, οφείλουμε να πιέσουμε τους εκπροσώπους μας περισσότερο από όσο τους πιέζουνε οι δανειστές.
Γιατί η ανάγκη μας για επιβίωση ξεπερνάει την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί η αξιοπρέπειά μας αξίζει περισσότερο από τα πάσης φύσεως συμφέροντα.
Γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια στηρίζεται σε μια ιστορία που όλοι τους ζηλεύουν. Γιατί την Ευρώπη την βλέπουμε περισσότερο ως οικογένεια που κατανοεί την δυσκολία των λαών παρά ως θηλιά που οδηγεί σε ασφυξία τις κοινωνίες.

Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το να μεταμορφώσουμε ξανά την Ελλάδα σε πατρίδα μας, την ιστορία της σε ταυτότητά μας, τα παραδείγματα των προγόνων μας σε βιώματά μας και να επιστρέψουμε από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια, από τις υποτελικές υποχωρήσεις στον ηρωισμό και από τον παγκόσμιο διασυρμό στην εθνική υπερηφάνεια και τον πανθομολογούμενο θαυμασμό.

Έτσι, ο Θεός, όπως λέγει και ο λαός, δεν θα μας αφήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα Τον έχουμε κι εμείς αφήσει.
Με πατρικές ευχές και την ελπίδα της αφύπνισης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ"

«ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου»

Ο Χριστός, μέσα από τις παραβολές και τις διδαχές Του, μας θυμίζει συνεχώς τον αληθινό προορισμό μας: «να γίνουμε παιδιά του Θεού του Υψίστου». Ίσως να αναρωτηθούμε: «μα δεν είμαστε παιδιά του Θεού;»  Κάθε άνθρωπος είναι παιδί του Θεού, ειδικά εμείς οι Βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδας, αλλά το ότι είμαστε παιδιά του Θεού, δε σημαίνει ότι είμαστε και κληρονόμοι Του, κληρονόμοι της Βασιλείας Του, του Παραδείσου, της αιωνιότητας.

Αν αναλογιστούμε ποια είναι η στάση του ανθρώπου έναντι του Θεού σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο κόσμος μας ζει και πορεύεται σα να μην υπάρχει ο Θεός. Κι αυτό διότι έχει υποκαταστήσει το Θεό είτε με την γνώση και την επιστήμη, είτε με το εγώ, είτε με τα πάθη και την αναζήτηση της ευτυχίας μακριά από Εκείνον. Για πολλούς ο Θεός «πέθανε», διότι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς πνευματικούς προσανατολισμούς.

Αλλά και για μας, τους υποτιθέμενους πιστούς, ποιος υποτίθεται ότι ο λόγος της πίστεώς μας;
Άλλοι από εμάς είμαστε δούλοι. Κίνητρό μας για την πίστη είναι ο φόβος. Φόβος για τον θάνατο, φόβος για την τιμωρία της κολάσεως, φόβος για την επίγεια τιμωρία, καθότι θέλουμε να νομίζουμε ότι ο Θεός είναι ο παντοδύναμος βασιλιάς, ο οποίος εισαγγελικά βλέπει ποιοι από τους ανθρώπους τηρούν τους νόμους Του και ποιοι όχι, και αναλόγως δίνει τις τιμωρίες, ώστε να συνέλθουν οι παραβάτες. Και επειδή πιστεύουμε στην αιωνιότητα, δεν θέλουμε να βρεθούμε στην αιώνια τιμωρία, να είμαστε εξαιτίας των αμαρτιών μας μακριά από τον Θεό. Έτσι, η σχέση μας μαζί Του είναι σχέση του δούλου προς τον κύριό του. Τηρούμε τις εντολές Του, για να μην τιμωρηθούμε.

Άλλοι από εμάς είμαστε μισθωτοί, υπάλληλοι. Κίνητρό μας ο μισθός και η ανταμοιβή. Τηρούμε τις εντολές για να φανούμε σωστοί ενώπιον του Θεού και να μας δώσει ως ανταμοιβή για τους κόπους μας την ουράνια Βασιλεία Του. Σπεύδουμε μάλιστα να καταδικάσουμε, πολλές φορές φαρισαϊκά, όλους εκείνους οι οποίοι είναι «άρπαγες, άδικοι, μοιχοί» (Λουκ. 18, 11), επειδή εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς. Έχοντας μετατρέψει  τη σχέση μας με το Θεό σε συναλλαγή, δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνουν δοκιμασίες στη ζωή μας, αφού δικαιούμαστε να τα έχουμε όλα καλά, δεδομένου ότι τίποτε από όσα ο Θεός μας έδωσε εντολή να τηρήσουμε, δεν το αφήσαμε στην άκρη.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έχουν επιλέξει τον τρίτο και δυσκολότερο δρόμο. Αυτόν της υιότητας, του να γίνουν παιδιά του Θεού. Κίνητρο η αγάπη. Η ευγνωμοσύνη για το ότι ο Θεός μας αγάπησε και ήλθε ο ίδιος για να αναπτύξει σχέση μαζί μας, και μεις μαζί Του. Ο πόθος να γινόμαστε όσο ωραιότεροι μπορούμε, για να δείχνουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο την αγάπη μας. Κυρίως όμως η ταπείνωση να κατανοούμε ότι «χωρίς Εκείνου ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν» (Ιωάν. 15, 5). Και τηρούμε τις εντολές Του όχι για να ανταμειφθούμε ή για να μην τιμωρηθούμε, αλλά γιατί όταν αγαπάει κανείς, θέλει να δώσει χαρά στο πρόσωπο που αγαπά, κάνοντας αυτό που γνωρίζει ότι τον ευχαριστεί.

Ο δρόμος της υιότητας είναι δρόμος σταυρού. Είναι η αγάπη προς τους εχθρούς, είναι το να πράττει κανείς το καλό σ’ αυτούς που έπραξαν το κακό εις βάρος του, είναι το να δανείζει κανείς χρήματα, χαρίσματα, προσευχή, συμπαράσταση, χωρίς να περιμένει να λάβει πίσω κάτι. Αυτός είναι ο δρόμος του Χριστού. Εκείνος προσέφερε τον εαυτό Του υπέρ του κόσμου, χωρίς να περιμένει τίποτε από εμάς. Είναι ο δρόμος του Σταυρού, δρόμος οικτιρμών, ευσπλαχνίας, πόνου και συμπάθειας. Αλλά στο δρόμο αυτό μας κρατάει το χέρι του Θεού Πατέρα  Ας τολμήσουμε να τον βαδίσουμε!