Διαφορετικά Χριστούγεννα

 

Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου

και η αναξιοπρέπεια του Θεού»

 

Μια φορά και κάθε καιρό είναι ο Θεός. Από κάποτε είναι και οι άνθρωποι. Οι αναφορές όμως που έρχονται από τη γη για την κατάσταση των ανθρώπων όλο και χειροτερεύουν. Το ανθρώπινο γένος πάει από το κακό στο χειρότερο, παρ' όλες τις προσπάθειες του Θεού να τους συνεφέρει με τους διάφορους αντιπροσώπους που από καιρό σε καιρό στέλνει.

Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση η Αγία Τριάδα συνεδριάζει. Αποφασίζει ν' ακούσει και τις απόψεις των ανθρώπων πάνω στο θέμα και να συζητήσει προτάσεις τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου.

Σε λίγες μέρες φθάνει ως εκπρόσωπος της ανθρωπότητας μια διακεκριμένη προσωπικότητα, ένας σοφός Σύμβουλος του Αυτοκράτορα που διατηρούσε μεγάλο κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους. Κολακευμένος από την προτίμηση δεν άργησε να πάρει θάρρος και να διατυπώσει τις απόψεις του για τη λύση του προβλήματος.

-Προτείνω να ληφθούν δραστικά μέτρα.

-Σαν ποια;

-Να σταλούν άγγελοι με πύρινες ρομφαίες, για να συνετίσουν τους ανθρώπους.

-Μα τότε πού πάει η ελευθερία τους;

-Μπροστά στο καλό που θα γίνει, δε βλάπτει να τη στερηθούν προσωρινά.

-Μα καλό δίχως ελευθερία μπορεί να είναι καλό;

Ο σεβαστός Σύμβουλος πέφτει σε κάποια αμηχανία. Κι αναδιπλώνεται, θέλει να φανεί αρεστός και προτείνει αυτό που υποπτεύεται ότι θ' αρέσει στο Θεό.

-Να σταλούν εκπρόσωποί σας, για να τους συμβουλέψουν.

-Μα το μέτρο αυτό δοκιμάστηκε επανειλημμένα και απέτυχε.

Ο σεβαστός Σύμβουλος μπερδεύεται πάλι. Ωστόσο μια νέα ιδέα φωτίζει το μυαλό του.

-Να χορηγήσετε γενική αμνηστεία. Να βγείτε στον εξώστη του Ουρανού και ν' ανακοινώσετε στους ανθρώπους ότι τους συγχωρείτε για την προσβολή που σας έκαναν και διαγράφετε τις αμαρτίες τους!

-Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί δεν αισθάνομαι θιγμένος από τα έργα τους. Αλλά κι αν έδινα γενική αμνηστεία, όπως προτείνεις, θα τους ωφελούσε; Πιστεύω πως όχι. Το πρόβλημα δεν είναι ν' αποκαταστήσω τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Ποτέ, άλλωστε, αυτή δε χάλασε. Αλλά ν' αποκαταστήσουν οι ίδιοι τη σχέση τους με τον εαυτό τους. Στην περίπτωση, όμως, αυτή δεν έχουν τόσο αξία τα γενικά μέτρα που έρχονται απ' έξω, όσο η αλλαγή των ανθρώπων που γίνεται μέσα τους, η σωστή επανατοποθέτηση του καθενός απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Σύμβουλος τα 'χασε πλέον οριστικά. Και τότε σκέφτηκε να εφαρμόσει την παλιά, δοκιμασμένη τακτική του, που χρησιμοποιούσε σε δύσκολες στιγμές.

-Εσείς τι λέτε; ρώτησε με προσποιητή αφέλεια.

-Λέω να στείλω το Υιό μου στη γη.

-Απαράδεκτο! του ξέφυγε η λέξη αυθόρμητα. Ταυτόχρονα όμως ένιωσε ότι φέρθηκε με απρέπεια. Σπεύδει να διορθώσει το πράγμα.

-Ίσως ήταν κάπως βιαστική η κρίση μου. Μάλλον δεν έχω αντίρρηση. Αλλά θα πρέπει να παρουσιαστεί με την ανάλογη εμφάνιση που επιβάλλει η θέση του.

-Δηλαδή, ποια;

-Ε, να! Να περιβληθεί, ας πούμε, μ' ένα αστρικό σώμα και να συνοδεύεται από μια στρατιά αγγέλων.

-Δε θα εκβιάσει, όμως, έτσι τις ανθρώπινες συνειδήσεις;

Πάλι τα ίδια, σκέφθηκε ο Σύμβουλος με κάποιο εκνευρισμό. Έτσι ξαναγύρισε στη γνωστή του τακτική.

-Εσείς πώς βλέπετε αυτή την αποστολή;

-Σκέφτομαι να γίνει άνθρωπος!

Αστροπελέκι!

-Τι είπατε; Άνθρωπος; Μα αυτό είναι εντελώς ασυμβίβαστο με την αξία του. Δεν κρατήθηκε. Είναι αναξιοπρεπές. Και πάλι δεν κρατήθηκε. Πώς το σκεφτήκατε αυτό;

-Λέγοντας να γίνει άνθρωπος, δεν εννοώ να εμφανιστεί ως άνθρωπος, αλλά να υπάρξει άνθρωπος, να γεννηθεί από μια θνητή γυναίκα.

Μήπως με περιπαίζει; σκέφτηκε φανερά ενοχλημένος ο καλός μας Σύμβουλος. Μήπως το κάνει για να ελέγξει τη νοημοσύνη μου;

-Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη σκέψη σας, είπε με θιγμένη αξιοπρέπεια. Εννοείτε να περάσει από τη διαδικασία της ενδομήτριας ζωής, της γέννας, από την ασήμαντη βρεφική ηλικία από... Σταμάτησε από φρίκη. Τον συνέφερε κάπως η σκέψη πως ο Θεός πιθανόν να τον κοροϊδεύει. Τον κοιτάζει εξεταστικά με μια ματιά γεμάτη σημασία. Θα 'θελε τουλάχιστον να μην πέσει η υπόληψή του.

Ο Θεός ένιωσε την κατάσταση του ανθρώπου. Ήταν κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι. Αποκλεισμένος στο δικό του κόσμο. Ένας υπηρέτης που φρόντιζε μόνο «τα του Καίσαρος». Ωστόσο συνέχισε να του ξεδιπλώνει τη σκέψη του.

-Νομίζω ότι σωστά με καταλάβατε. Λέω να γεννηθεί από μια θνητή γυναίκα και μάλιστα να μη γεννηθεί στην Πρωτεύουσα, ούτε στα Ανάκτορα, αλλά σε μια ασήμαντη πόλη, στη Βηθλεέμ, ας πούμε, μέσα σ' ένα σταύλο!

Το πράγμα είχε παραγίνει για το Σύμβουλο. Ένιωσε ότι τον περιπαίζουν. Αν προσπαθούσε τουλάχιστο να περισώσει το κύρος του!... Πήρε το πιο σοβαρό του ύφος και είπε:

-Επιθυμώ εξ ονόματος μου και εξ ονόματος όλων των ανθρώπων να δηλώσω ότι διαφωνώ με την πρότασή σας. Παρακαλώ να γραφτεί στα πρακτικά.

Με τη δήλωση αυτή η σύσκεψη έληξε. Ο Θεός σηκώθηκε, τον ξεπροβόδισε μέχρι την πόρτα και τον χαιρέτησε, ευχαριστώντας τον για τη συνεργασία του.

Ο Σύμβουλος έφυγε πολύ συγχυσμένος κι αναστατωμένος. Σε όλη τη διαδρομή του γυρισμού μια απορία τριβέλιζε το μυαλό του. Πώς μπόρεσε ο Θεός να σκεφτεί όλ' αυτά, έστω και γι' αστείο;

(από το βιβλίο του Ηλία Βουλγαράκη: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΜΥΘΙ)

 Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Είχαμε γράψει στο προηγούμενο φυλλάδιο πως η αγάπη του Θεού για μας θα κάνει και το διάβολο όργανό της. Θα τον χρησιμοποιήσει έτσι,  ώστε στο τέλος αντί να απομακρυνθούμε θα έρθουμε να παραδοθούμε σε Αυτόν.  Και σήμερα η κατάσταση στην ανθρωπότητα πάει από το κακό στο χειρότερο. Και σήμερα ο Θεός θέλει την αλλαγή στους ανθρώπους και εργάζεται αυτήν. Μας προτείνει: «ν' αποκαταστήσουν οι ίδιοι τη σχέση τους με τον εαυτό τους» με τη βοήθεια της δικής Του παρουσίας στην Εκκλησία και τα Μυστήριά της, γιατί τώρα έχει σαρκωθεί, πάθει, αναστηθεί και αναληφθεί, όπως το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου υλοποιήθηκε. Και μένει σε μας να επανατοποθετηθούμε απέναντι στον εαυτό μας. Και η όποια κρίση είναι η ευκαιρία. Είτε είναι η πανδημία που μας κυκλώνει, είτε ένας πόλεμος που ξεκινάει με μικρότερες και μεγαλύτερες εστίες και απειλές γύρω μας –οι κινήσεις των γειτόνων μας στο Αιγαίο και τον Έβρο την άνοιξη και το καλοκαίρι, η Αρμενία, η Συρία- , είτε ένα καταστροφικό φυσικό φαινόμενο. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις καταφεύγουμε στο Θεό και ζητάμε να άρει την απειλή «πιστεύοντας» ότι μπορεί να το κάνει. Και η απάντηση του Θεού είναι: «ας γίνει κατά την πίστη σας» (Ματθ. θ΄29), ό,τι είπε σε δύο τυφλούς που ζητούσαν το φως τους.

Και η πίστη μας είναι ελλιπής. Πιστεύουμε ότι ο Θεός και οι Άγιοί του μπορούν να δώσουν λύση, αλλά εμπιστευόμαστε περισσότερο την ανθρώπινη επιστήμη (και όχι ως δώρο Θεού και αυτήν). Ζητάμε από τους αγίους να μεσιτεύουν, αλλά πώς να ασπαστώ την εικόνα τους ή τα λείψανά τους, αφού μπορεί και να κολλήσω κορωναϊό;  Μπορεί να μου δώσει υγεία ο Θεός, αλλά αν δεν μου δώσει; Ο Θεός θέλει το καλό, αλλά αν αρρωστήσω και πεθάνω, πού είναι το καλό; Καλή η αιωνιότητα αλλά και η παρούσα ζωή, καλύτερη.

Δεν ξέρω πόσο εύκολα θα τα βρούμε με τον εαυτό μας ο καθένας μας. Πάντως για αρχή ας φωνάξουμε προσευχετικά: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μρκ. θ΄. 24). Και θα απαντήσει σίγουρα ο Θεός!

Ας είναι τα φετινά «διαφορετικά» Χριστούγεννα, η αρχή του όντως ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ. Άγια και Θεοπρεπή!  

«Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη»

 

Είναι γεγονός πως η ζωή ενός πραγματικού Χριστιανού σήμερα, παρουσιάζει πολλές δυσκολίες στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, που δεν μπορούν να κατανοήσουν τον πνευματικό αγώνα, την ασκητικότητα, την ταπείνωση, την καλλιέργεια των αρετών. Ο άνθρωποι της εποχής μας επιζητούν την αναγνωρισημότητα, την τιμή, την δόξα και το χρήμα στην τελική.

Ο απ. Παύλος μιλώντας στου Κολασσαείς, λέει: «Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη» (Κολοσ. 3, 4). «Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι στην παρουσία Του». Η δόξα δεν είναι κάτι πρόσκαιρο, αλλά αιώνιο. Δεν είναι αυτόνομη, αλλά συνδέεται άμεσα με τον Χριστό, πηγάζει από Εκείνον. Δόξα σημαίνει φως και ελπίδα. Σημαίνει ένα βήμα πιο πάνω από την έγνοια της καθημερινότητας, της αναγνώρισης από τους ανθρώπους, της κάλυψης της φιλοδοξίας, διότι αυτές είναι δόξες εφήμερες, που μας κάνουν να διατρέχουμε τον κίνδυνο να ταυτιστούμε  με το παρόν, με τις δικές μας δυνάμεις, να ξεχάσουμε ότι μόνο ο Χριστός σώζει. Η δόξα αυτή, συνοδεύεται από την υπόσχεση, την πρόγευση και την προσμονή.

Η δόξα συνοδεύεται από την υπόσχεση. Ότι ο Χριστός δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, αλλά θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες της ζωής μας. Από τη υπόσχεση ότι εφόσον τιμούμε το όνομα Του, εφόσον παλεύουμε πνευματικά, πιστεύουμε, αγωνιζόμαστε Εκείνος να φαίνεται και να είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή των ανθρώπων, τότε Αυτός θα μας δοξάσει δίνοντάς μας την χαρά της αποδοχής από εκείνους που κατανοούν τι σημαίνει να αγαπά κάποιος τον Θεό, θα μας δώσει την δωρεά της αγιότητας.  

Η δόξα συνοδεύεται από την πρόγευση. Προγευόμαστε την δόξα του Χριστού, την δόξα της αγιότητας, στην ζωή της Εκκλησίας και ιδίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Την στιγμή που κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Χριστού μετέχουμε στην θεία φύση κατά χάριν. Αγιάζεται η ύπαρξή μας. Αν έχουμε επίγνωση της κλήσης μας τότε η καρδιά μας παίρνει κουράγιο και χαρά. Συνειδητοποιούμε ότι ο Χριστός δεν έγινε απλώς άνθρωπος, αλλά μας δίνεται ως αγαπημένος και μας καλεί στην αγάπη Του. Είναι μοναδική ευλογία και τιμή να αισθανόμαστε ότι ο Θεός μας αγαπά. Η θεία κοινωνία προϋποθέτει την απόφαση για μετάνοια. Τον σεβασμό στον Θεό. Την χαρά να είμαστε παιδιά Του, επειδή ο Ίδιος το θέλησε. Την χαρά να συναντούμε τον πλησίον μας, που για εκείνον  Χριστός ενανθρώπισε.

Η δόξα όμως είναι και προσμονή. Δεν έρχεται αμέσως, αλλά χρειάζεται την υπομονή μας και εκείνο το αίσθημα ότι ο Θεός δεν μας ξεχνά. Ότι ακόμη κι αν φαίνεται μακριά μας είναι δίπλα μας. Ότι πλησιάζει μέσα στον χρόνο η στιγμή που θα Τον συναντήσουμε ενώπιος ενωπίω. Και  διαθέσουμε τον χρόνο μας για Εκείνον, όσο αυτό είναι εφικτό. Χρόνος προσευχής. Χρόνος αγάπης στον πλησίον. Χρόνος εκκλησιασμού. Χρόνος κάθαρσης. Χρόνος μελέτης του λόγου Του.  Θυσία, μεγάλη ή μικρή, δεν έχει σημασία, γιατί μόνο έτσι η προσμονή της δόξας δεν μας κάνει να μελαγχολούμε και να νικιόμαστε από το ότι δεν την ορίζουμε εμείς.

       Ας είμαστε ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού. Ας μην φοβόμαστε την περιφρόνηση των πολλών, αλλά ας αντιτάσσουμε την προσευχή γι’  αυτούς, την δική μας άσκηση και την πίστη που γίνεται αγάπη και υπομονή. Δεν μας ζητά ο Χριστός να αποκοπούμε από τον κόσμο και τον πολιτισμό, αλλά να μην νικηθούμε από το πνεύμα του πονηρού, της άρνησης, της δικαιολογίας, της προσποίησης.  Δεν θα είμαστε μόνοι μας,  αλλά η δόξα Του, εντός της εκκλησιαστικής ζωής,  θα μας αγιάσει, θα μας φωτίσει, θα δώσει σκοπό στην ζωή μας!

«Μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πραότητος, μετά μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. 4, 2-3)

 

«Μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πραότητος, μετά μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. 4, 2-3)

«Να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή, να ανέχεστε ο ένας τον άλλο με αγάπη και να προσπαθείτε να διατηρείτε, με την ειρήνη που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού»

 

           Παρ΄ όλου που ζούμε σε κοινότητες ή συλλογικότητες, (γειτονιές, πολυκατοικίες, οικογένειες, σχολικές τάξεις ή επαγγελματικές ομάδες, κλπ), ο καθένας μας έχει κριτήριο τον εαυτό του και όχι την ανάγκη της ομάδας. Απώτερος σκοπός μας η εκπλήρωση των επιθυμιών μας σε έναν πολιτισμό ο οποίος αυτό ακριβώς προβάλει ως ευτυχία. Γι  αυτό και ο λόγος του Θεού, όπως επίσης και το κοινοτικό βίωμα της Εκκλησίας, ακούγεται ως ένας πρόσκαιρος ήχος και θεάται μία παροδική συμμετοχή, για όσο λιγότερο χρόνο γίνεται. Αφού η ευτυχία κερδίζεται σε ατομικό επίπεδο, τι να μας κάνουν οι προτροπές για την συλλογική ζωή; Αφού και εκεί το άτομό μας θέλουμε να θεραπεύσουμε, από τους άλλους να μας υπηρετήσουν ζητάμε. Και η χριστιανική μας ιδιότητα ακόμη το εγώ μας θέλουμε να καλύπτει.

                Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους Εφεσίους, συνεχίζει να μας θυμίζει την προτεραιότητα της συλλογικής, της κοινοτικής, της εκκλησιαστικής ζωής. Μας δείχνει ότι νόημα έχει να αναζητούμε την ευτυχία  με τους άλλους μαζί. Και χρειάζεται να εργαστούμε προς αυτήν την οδό. Να καλλιεργήσουμε τα χαρίσματα μας, την διαφορετικότητά μας όχι στο πεδίο των δικαιωμάτων, αλλά στην οδό της πνευματικότητας. Με επίγνωση τι ζητά ο Θεός από μας. Με λιγότερη ή μεγαλύτερη προσπάθεια να δούμε τι συμβαίνει μέσα μας. Τα πάθη και τα λάθη μας. Με απόφαση να παλέψουμε να νικήσουμε προς την κατεύθυνση της οικείωσης των αρετών.

Μετά πάσης ταπεινοφροσύνης. Πρώτη προϋπόθεση η ταπεινοφροσύνη. Ξεκινά από το να ακούμε τους άλλους τι μας λένε και τι ίσως θα θέλανε να μας πούνε. Να τους δώσουμε χρόνο. Να τους αφήσουμε να μας ελέγξουν για τα λάθη μας. Να μην νικηθούμε από την έπαρση του εγώ. Να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να γίνει η χαρά τους χαρά μας. Να νιώσουμε τι είναι σημαντικό για εκείνους. Και να μην ανταποδώσουμε το κακό.

                Μετά πραότητος. Λείπει η καλοσύνη από τους καιρούς μας. Λείπει το αίσθημα ότι μπορούμε να φερθούμε φιλικά και με χαμόγελο. Να ελέγξουμε, χωρίς να επιτιθέμεθα. Να διεκδικούμε χωρίς να θυμώνουμε. Να μην θέλουμε να εκδικηθούμε.

                Μετά μακροθυμίας. Η αποστολική προτροπή δηλώνει την ανάγκη να έχουμε μεγάλη καρδιά. Να δίνουμε ευκαιρίες. Να δεχόμαστε τους άλλους παρά τα λάθη τους. Να μην μνησικακούμε, να μην θυμόμαστε δηλαδή ό,τι μας έχουν κάνει, πραγματικό ή φαντασιακό, αλλά να μπορούμε να συνυπάρχουμε, να συν-χωρούμε, να συμπορευόμαστε και να ξανα-ξεκινάμε, εάν το θέλουν και εκείνοι, από την αρχή. Αλλά και όταν δεν υπάρχει διάθεση από την πλευρά τους, όταν αισθανόμαστε ότι μας εμπαίζουν, να τους αφήνουμε στην άκρη, χωρίς όμως να χαιρεκακούμε, χωρίς να θέλουμε «το αίμα μας πίσω», αλλά με προσευχή να παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτούς.

                Ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη. Είναι το κλειδί στην χριστιανική παράδοση. Για να ανεχτούμε, χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε τέλειοι, αλλά αμαρτωλοί. Ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που προοδεύουμε χάρις στα δικά μας κατορθώματα, αλλά η χάρις του Θεού μας αγκαλιάζει και αναπληρώνει τα ελλείποντά μας. Για να ανεχτούμε χρειάζεται να αγαπούμε, δηλαδή να θεωρούμε ότι ο άλλος είναι ο πλησίον μας. Ότι όπως στα παιδιά μας δεν κλείνουμε ποτέ την πόρτα της καρδιάς μας, ό,τι κι αν κάνουν, γιατί είναι παιδιά μας, έτσι και στους άλλους δεν κλείνουμε την πόρτα της καρδιάς μας όχι γιατί αμνηστεύουμε τα λάθη τους, αλλά γιατί σημασία έχει το πρόσωπο και δεν εστιάζουμε στο τι κάνει. Άλλωστε, και οι άλλοι ανέχονται εμάς.

                Τηρείν την ενότητα του Πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης. Ο λόγος αυτός δείχνει ότι σε καμία μορφή σχέσης δεν μπορούμε να σταθούμε εάν δεν είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε να είμαστε ειρηνικοί. Και η ειρήνη με τους άλλους εξασφαλίζεται όταν έχουμε ειρήνη μέσα μας. Οι οξύθυμοι άνθρωποι, οι εγωπαθείς, οι απαιτητικοί από τους άλλους, οι σκληρόκαρδοι δεν είναι ειρηνοποιοί. Δεν έχουν εντός τους ειρήνη, δεν την δείχνουν προς τα έξω.

                Σπουδάζοντες. Όλα θέλουν σπουδή, ενασχόληση συστηματική, όχι ευκολία, όχι προχειρότητα, αλλά επιμονή. Εμβάθυνση στην πίστη, με την μετάνοια, με την άσκηση και τον κόπο, την προσευχή, την έμπρακτη αγάπη.

              Τα λόγια συχνά μας κουράζουν. Τα λόγια του Θεού όμως μας ανανεώνουν. Ας ξεκινούμε κάθε στιγμή να τα ζούμε κι ένα χαμόγελο ελπίδας θα ξεκινήσει από την καρδιά μας, για να μας δώσει μία νέα προοπτική!

 

 

 

«Δόξα τῷ Θεῷ»

 Κάποτε υπήρχε μια φτωχή γυναίκα, η οποία όλη την ώρα, ό,τι και να της συνέβαινε, κοίταζε τον ουρανό και έλεγε: "Δόξα τω Θεώ" και αισθανόταν πολύ ευγνώμων για ο,τιδήποτε. 

Κάπου εκεί κοντά της όμως έμενε κι ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά λοιπόν που περνούσε μπροστά από το σπίτι της γυναίκας, την άκουγε να λέει: "Δόξα τῷ Θεῷ, ευχαριστώ Κύριε". 
Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά κάποια στιγμή αυτό άρχισε να τον εκνευρίζει. "Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα, τόσο φτωχή, να ευχαριστεί συνέχεια το Θεό;" αναρωτιόταν.

Μια μέρα λοιπόν, αφού ξαναπέρασε μπροστά από το σπίτι της και την άκουσε να λέει πάλι: " Δόξα τῷ Θεῷ ", νευρίασε τόσο πολύ, που είπε στον υπηρέτη του: 

- Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και γέμισε δύο καρότσια τρόφιμα. Πήγαινέ τα σ' αυτή τη γυναίκα και όταν σε ρωτήσει ποιός τα στέλνει, θα της πεις ότι τα στέλνει ο διάβολος! 
Αυτό, λοιπόν, έκανε ο υπηρέτης. Την επόμενη μέρα πήγε στο σούπερ μάρκετ, γέμισε δύο καρότσια με τρόφιμα, τόσο που ξεχείλιζαν, και πήγε στη γυναίκα. Όταν έφτασε της χτύπησε τη πόρτα. 
- Α, Δόξα τῷ Θεῷ, ευχαριστώ Κύριε! είπε εκείνη, μόλις βγήκε έξω και αντίκρισε τα δύο καρότσια.

- Δεν θέλετε να μάθετε ποιος σας έστειλε τα τρόφιμα; τη ρώτησε ανυπόμονα ο υπηρέτης. 

- Όχι, παιδί μου, δεν έχει σημασία. Όταν θέλει ο Θεός, ακόμη και ο διάβολος τον υπηρετεί!

Και παίρνοντας τα δύο καρότσια μπήκε μέσα ευτυχισμένη...
--------------------------------------------------------------------------------------------

Δόξα στὸ Θεὸ γιὰ ὅλα

Μοῦ ἀναπτέρωσες πολὺ τὸ κουράγιο καὶ μὲ ἔκανες νὰ σκιρτῶ ἀπὸ χαρά, διότι, ἀφοῦ μοῦ ἀνήγγειλες τὰ δυσάρεστα, πρόσθεσες τὴ φράση, ποὺ πρέπει νὰ τὴ λέμε σ' ὅλα ὅσα συμβαίνουν, λέγοντας· δόξα λοιπὸν τῷ Θεῷ γιὰ ὅλα. Αὐτὴ ἡ φράση εἶναι θανατηφόρο πλῆγμα γιὰ τὸ διάβολο· εἶναι πολὺ μεγάλη γι' αὐτὸν ποὺ τὴ λέει σὲ κάθε κίνδυνο, προϋπόθεση ἀσφάλειας καὶ εὐχαρίστησης. Γιατὶ μόλις τὴν ἀπαγγείλει κανείς, ἀμέσως διασκορπίζεται τὸ σύννεφο τῆς λύπης. Μὴ παύσεις λοιπὸν νὰ τὴ λές καὶ νὰ ἀσκεῖς καὶ τοὺς ἄλλους σ' αὐτό. Ἔτσι καὶ ἡ φουρτούνα ποὺ μᾶς βρῆκε, καὶ ἂν ἀκόμα γίνει μεγαλύτερη, θὰ μεταβληθεῖ σὲ γαλήνη· ἔτσι καὶ ὅσοι δοκιμάζονται θὰ πάρουν μεγαλύτερη ἀμοιβὴ παράλληλα πρὸς τὴν ἀπαλλαγή τους ἀπὸ τὰ δεινά. Αὐτὴ ἡ φράση ἀνάδειξε τὸν Ἰὼβ νικητή, αὐτὴ ἡ φράση ἔτρεψε σὲ φυγὴ τὸ διάβολο, καὶ ἀφοῦ γέμισε ἀπὸ ντροπὴ τὸν ἔκανε νὰ ἀναχωρήσει, αὐτὴ εἶναι ἐξάληψη κάθε ταραχῆς.
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (Ε.Π.Ε. 38, σελ. 351 Ἐπιστολὴ στὸν Παιάνιο ρθγ' 193).
«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν»

Μὲ αὐτὴ τὴ φράση ἔκλεισε καὶ ὁ Χρυσόστομος τὰ μάτια του, στὴ χειρότερη (ἀνθρώπινα) στιγμὴ τῆς ζωῆς του: συκοφαντημένος, καθηρημένος ἀπὸ μιὰ ψευδοσύνοδο, ἐξορισμένος ἀπὸ τὴ ματαιόδοξη βασίλισσα Εὐδοξία, κακοποιούμενος ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες στὸ δρόμο πρὸς τὴν ἐξορία!...

 

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Ο Νοέμβριος είναι ένας από τους μήνες με εορτές μεγάλων αγίων της Εκκλησίας μας. Στις 13 Νοεμβρίου έχει μεταφερθεί η μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ο οποίος κοιμήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ένας Άγιος που από το προσωνύμιο που του δόθηκε από την Εκκλησία, «Χρυσόστομος», καταλαβαίνουμε ότι ήταν ένας από τους καλύτερους ρήτορες,  και ταυτόχρονα ο καλύτερος ερμηνευτής της Αγίας Γραφής.

Η σύντομη περιγραφή της τελευταίας περιόδου της ζωής του Αγίου, όπως περιγράφεται στο τέλος του δεύτερου κειμένου, μάς δείχνει ένα μικρό μέρος από τις δυσκολίες που βίωσε. Όμως πάντα έλεγε «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν», μια φράση που εκφράζει την ευχαριστία στο Θεό για όλα, την εμπιστοσύνη του ανθρώπου στη δύναμη του Θεού, την ελπίδα του στη βοήθεια του Θεού.

Και για μας λοιπόν αυτή η φράση ας γίνει βίωμα. Ας ξεκινήσουμε να τη λέμε καθημερινά, έστω και αν δεν την κατανοούμε, και αν δυσκολευόμαστε να την αισθανθούμε μέσα μας. Θα λάβουμε τις ευεργετικές συνέπειες, όπως τις περιγράφει ο Άγιος. Και σιγά – σιγά αυτή θα γίνει βίωμα, θα την αισθανόμαστε στην ψυχή μας. Και θα αποκτήσουμε τη σιγουριά πως ό,τι συμβαίνει θα βγάλει σε πνευματική ωφέλεια και κέρδος, όπως πίστευε και η γιαγιά της πρώτης ιστορίας.         

Ζούμε σε μια περίοδο που ο διάβολος πειράζει τον κόσμο και τον τρομοκρατεί με διάφορα γεγονότα, για να τον κρατήσει μακριά από το Θεό. Γιατί η σύγχυση που προκαλεί στην ψυχή του ανθρώπου φέρνει φόβο, απογοήτευση, απόγνωση. Ας γνωρίζουμε όμως καλά ότι  η αγάπη του Θεού είναι πάνω απ΄ όλα και ότι επιτρέπει τις δυσκολίες, για να στραφούμε προς Αυτόν, να Τον αναζητήσουμε, να αλλάξουμε τον εαυτό μας προς το θέλημά Του, να μετανοήσουμε. 

Πράγματι, η αγάπη του Θεού για μας θα κάνει και το διάβολο όργανό της. Θα τον χρησιμοποιήσει έτσι,  ώστε στο τέλος αντί να απομακρυνθούμε θα έρθουμε να παραδοθούμε σε Αυτόν.  

Φέτος, χάριν και λόγω της κρίσεως του κορωναϊού, θα προσπαθήσουμε με τη Χάρη του Θεού να τελέσουμε Σαρανταλείτουργο στο Ναό μας από τις 15 Νοεμβρίου, οπότε και ξεκινά η νηστεία των Χριστουγέννων. Χάριν των περιορισμών κυκλοφορίας μπορούμε να έχουμε ψάλτη, για να λειτουργούμε και να ζητάμε το φωτισμό μας από το Θεό, ώστε να αναγνωρίσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, να συναισθανθούμε τις αμαρτίες μας και να μετανοήσουμε και έτσι να πείσουμε το Θεό να άρει τα παρόντα και επερχόμενα δεινά, όπως έγινε με τον προφήτη Ιωνά στην πόλη Νινευή. Να λάβουμε δύναμη πνευματική και σθένος να αντέξουμε τους πειρασμούς των ημερών αυτών. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ας κάνουμε μια θυσία για το Θεό τις ημέρες της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Κάτι παραπάνω απ΄ ό,τι κάναμε. Λίγη νηστεία, λίγη προσευχή παραπάνω, λιγότερη τηλεόραση, λιγότερο διαδίκτυο, να ακούσουμε μια πνευματική ομιλία, να διαβάσουμε κάτι πνευματικό.  Ας πούμε περισσότερες φορές το «Κύριε, ελέησόν με» και το «Δόξα τῷ Θεῷ».  

    

Χριστός η Ειρήνη!

 “Αὐτός γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τήν ἔχθραν, ἐν τῆ σαρκί αὐτοῦ τόν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τούς δύο κτίση ἐν ἑαυτῶ εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καί  ἀποκαταλλάξη τούς ἀμφοτέρους ἐν ἑνί σώματι τῶ Θεῶ διά τοῦ σταυροῦ ἀποκτείνας τήν ἔχθραν ἐν ἑαυτῶ”  (Ἐφεσ. 2, 14-16)

 

“Ὁ Χριστός εἶναι γιά μᾶς πραγματικά ἡ εἰρήνη. Αὐτός ἔκανε τούς δύο ἀντιμαχόμενους κόσμους ἕνα λαό καί γκρέμισε μέ τόν σταυρικό του θάνατο ὅ,τι σάν τεῖχος τούς χώριζε καί προκαλοῦσε ἔχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τόν ἰουδαϊκό νόμο τῶν ἐντολῶν καί τῶν διατάξεων, γιά νά δημιουργήσει μέ τό ἔργο του ἀπό τά δύο ἐχθρικά μέρη, τούς Ἰουδαίους καί τούς ἐθνικούς, μία νέα ἀνθρωπότητα, φέρνοντας τήν εἰρήνη. Κι ἀφοῦ θανάτωσε μέ τόν σταυρό του τήν ἔχθρα, ἕνωσε τούς δύο πρώην ἐχθρούς σέ ἕνα σῶμα καί τούς συμφιλίωσε μέ τόν Θεό”. 

Η έχθρα πηγάζει από ένα αίσθημα απολυτότητας ως προς την αξία του προσώπου μας, του τρόπου που βλέπουμε τα πράγματα, των γνώσεων και των αντιλήψεων, των απαιτήσεων και των δικαιωμάτων μας. Ο άλλος γίνεται για μας εχθρός διότι με την παρουσία του, με την στάση ζωής του, με την στάση του έναντί μας αμφισβητεί, άμεσα ή έμμεσα, φανερά ή κρυφά, την απόλυτη αξία της αλήθειας μας και όσων διεκδικούμε για την ζωή μας. Η έχθρα τονίζει ότι είμαστε διαφορετικοί από εκείνον και ότι η διαφορετικότητά μας χτίζει τείχη μεταξύ μας. Μόνη λύση είναι να μας αποδεχτεί υιοθετώντας πλήρως τις θέσεις μας και τα ζητούμενά μας, χωρίς πάλι να είναι και βέβαιο ότι η έχθρα θα διαγραφεί. Διότι πάντοτε θα υφίσταται μία καχυποψία, ότι ακόμη κι αν φαίνεται ότι έχει παραδεχτεί την αξία μου και την διαφορετικότητά μου, κάποια στιγμή θα επανέλθει στην απόρριψή μου και στην διεκδίκηση της κατοχύρωσης της δικής του απόλυτης αλήθειας. Διότι η έχθρα προϋποθέτει δύο που σκέφτονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, της αλήθειας που γίνεται υποχρεωτικότητα, που γίνεται εξουσία. 

Αυτό συμβαίνει και μεταξύ λαών. Εκεί βέβαια η αλήθεια έγκειται στα συμφέροντα και στην δύναμη, την ισχύ. Εχθρός μου είναι όποιος δεν μου παραδίδει την ελευθερία του, αλλά εργάζεται για να την διαφυλάξει και ίσως να χτυπήσει την δική μου. Δεν είναι εύκολο να αποφασίσει ο άνθρωπος ότι η διαφορετικότητά του μπορεί να τον φέρει κοντά με τον άλλον ή να βοηθήσει ώστε να υπάρξει ένας γόνιμος διάλογος, που θα οδηγήσει σε καταλλαγή, χωρίς να είναι ανάγκη να αρπάζει ο ένας τα του άλλου. Η εξουσία και το εγώ, ατομικό και συλλογικό είναι μεγάλοι πειρασμοί, τους οποίους δοκίμασε και ο Χριστός στην έρημο, μετά την βάπτισή Του από τον Ιωάννη.

Ο απόστολος Παύλος, πάντως, γράφοντας στους Εφεσίους, τονίζει ότι ο Χριστός επάνω στον σταυρό ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς, τους Ιουδαίους και τους ειδωλολάτρες, τους πιστούς της μονοθεϊστικής και τους πιστούς της πολυθεϊστικής θρησκείας. Οι ένθεοι συναντήθηκαν με τους άθεους σε ένα πρόσωπο και σε ένα αντικείμενο. Το πρόσωπο ήταν ο ενανθρωπήσας Θεός. Το αντικείμενο ήταν ο σταυρός. Για να καταργηθεί η έχθρα και να ενωθούν ειρηνεύοντας οι εχθροί, χρειαζόταν ένα πρόσωπο που θα είναι υπεράνω όλων των αληθειών, οι οποίες αποδείχτηκαν σχετικές. Ο Χριστός ήταν Ιουδαίος ως προς την κατά άνθρωπον καταγωγή, όντας υιός της Παρθένου Μαρίας. Ανήκε όμως και σε όλη την ανθρωπότητα, και κατ᾽ επέκτασιν και στους ειδωλολάτρες, διότι εσαρκώθη εκ Πνεύματος Αγίου. Η πίστη σ᾽ Αυτόν μας καθιστά συνεχιστές του έργου Του και της αποστολής Του, που είναι χωρίς να πάψουμε να ανήκουμε σε έναν λαό, σε μία φυλή, σε μία γενιά, χωρίς να πάψουμε να είμαστε άνδρες και γυναίκες, χωρίς να πάψουμε να έχουμε άλλες ιδιότητες, όπως η μόρφωση, η κοινωνική θέση, οι οραματισμοί για την ζωή μας, να υπερβαίνουμε την απολυτότητα αυτών των σχημάτων και να γινόμαστε παιδιά Του, όπως και όλοι οι άνθρωποι. Και όταν κάποιος ζει την υιοθεσία του Θεού, τότε ξέρει να βλέπει την όποια αλήθειά του στην σχετική της μορφή, δηλαδή ως αφορμή διαλόγου, συνύπαρξης, ειρήνευσης και όχι έχθρας και πολέμου.

Χρειάστηκε όμως και ο σταυρός. Για να επέλθει η ειρήνη, δεν είναι αρκετά τα λόγια και τα θαύματα. Η έχθρα καταργείται με την θυσία. Είναι σταυρός  να δεις τον άνθρωπο πέρα από τις ιδέες και τις αλήθειες του. Να τον δεις πέρα από την έχθρα που σου γεννά η όποια διαφορετικότητά του. Να επικαλεστείς την δύναμη του Χριστού για να τον συγχωρήσεις. Να νιώσεις ότι χάνεις με την θέλησή σου το όποιο  δίκιο σου, χάριν της αγάπης. Να μη μείνεις στην λογική της εξουσίας, αλλά να παλέψεις για αγάπη. Και επειδή θέλει και οι δύο πλευρές να προσπαθήσουν σ᾽ αυτήν την κατεύθυνση, αυτό συχνά μοιάζει ανέφικτο.

            Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η όποια έχθρα, εφόσον δεν εξαρτάται από εμάς, είναι έκπτωση από την αλήθεια της πίστης μας, από την αλήθεια του Χριστού. Οι άνθρωποι και οι λαοί συγκρουόμαστε μεταξύ μας για τα δίκια και τις εξουσίες μας, όμως αυτό δεν είναι υγιές πνευματικά, αλλά κάποτε ανάγκη, κάποτε αμαρτία. Πιστεύουμε σε ένα Θεό της καταλλαγής, της αγάπης, της ειρήνης. Σε ένα Θεό που δεν έμεινε στα λόγια, αλλά σταυρώθηκε για την επιλογή Του να βλέπει και να εργάζεται ώστε ο κάθε άνθρωπος να γίνει παιδί Του. Δικαιούμαστε να κάνουμε κάτι λιγότερο από αυτό; 

            Ας μάθουμε τουλάχιστον στην καθημερινότητά μας να αμβλύνουμε τις διαφορές μας. Να  μην απολυτοποιούμε την αλήθειά μας, αλλά να ακούμε την αλήθεια του άλλου και να προσπαθούμε να βρούμε συζεύξεις. Ακόμη κι αν είμαστε σίγουροι για την δική μας αλήθεια, ας αφήνουμε περιθώριο στην αγάπη να μην μετατραπεί σε μίσος, σε κακία, σε χωρισμό. Και ας επικαλούμαστε και ας έχουμε τον Χριστό ως την ειρήνη εντός μας!

 

 

Πρόγραμμα Εβδομάδος

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ

Κυριακή 25 Οκτωβρίου -  Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020

 

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2020:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

5.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίου Δημητρίου

 

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου (Αγίου Δημητρίου)

7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020 (Αγίας Σκέπης)

7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

10.00 π.μ. Δοξολογία εθνικής επετείου – επιμνημόσυνη δέηση

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020:

11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ, Ε, και Στ Δημοτικού.

5.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

 

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020:

7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Συμμετέχοντας στη διακονία της εκκλησίας μας στους φυλακισμένους, μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη μέχρι τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου, για τα δέματα που θα ετοιμαστούν:

5. σλιπ

5. φανέλες

5. ζευγάρια κάλτσες

5. πακέτα τσιγάρα

5. σαμπουάν

5. σαπούνια

5. οδοντόβουρτσες

5. οδοντόπαστες

5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)

5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως. 

Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε! 

Γιατί δεν αλλάζει η πίστη μας;

 

«Τό εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ΄ ἐμοῦ οὐ ἔστι κατά ἄνθρωπον» (Γαλ. 1,11)

 «Τό εὐαγγέλιο πού σᾶς κήρυξα ἐγώ δέν προέρχεται ἀπό ἄνθρωπο» 

            Ένας από τους λόγους για τους οποίους αμφισβητούμε την χριστιανική μας πίστη, είναι η αίσθηση ότι είναι μία ανθρώπινη διδασκαλία. Βλέπουμε την Εκκλησία, τους θεσμούς της, τα πρόσωπα, το ήθος, τον τρόπο ζωής που μας προτείνεται να ζήσουμε και συγκρίνουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, με περισσότερη ή λιγότερη επιμέλεια, με άλλες διδασκαλίες, με άλλες προτάσεις ζωής. Διατυπώνουμε τις ενστάσεις μας, κυρίως με το «αυτά δεν είναι εύκολα για τους καιρούς μας», «αυτά είναι ξεπερασμένα». Είναι άλλες οι προτεραιότητες μας. Είναι άλλες οι επιθυμίες μας. Άλλα μας προκαλούν ευχαρίστηση. Πώς να μείνουμε στις διδαχές του Ευαγγελίου, που δυστυχώς πολλές φορές δεν το γνωρίζουμε;

            Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους Γαλάτες, μας διαβεβαιώνει για μία αλήθεια μοναδική, την οποία ζει και την οποία μοιράζεται μαζί μας. Ότι το ευαγγέλιο που μας κήρυξε δεν προέρχεται από άνθρωπο. Ότι ο τρόπος που καλούμαστε να υιοθετήσουμε έχει προέλευσή του τον ουρανό, τον Τριαδικό Θεό. Αποκαλύφθηκε στον κόσμο από τον Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Όλες οι θρησκείες είναι γεννήματα του ανθρώπινου νου, των αισθήσεων, των παραλληλισμών, των συγκρίσεων,  της ανάγκης να βρούμε οι άνθρωποι απαντήσεις για τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματά μας: γιατί υπάρχουμε, γιατί συνυπάρχουμε, γιατί δημιουργούμε έλλογα, γιατί πεθαίνουμε, αν υπάρχει συνέχεια μετά τον θάνατο ή όλα είναι χρόνος που τελειώνει. Η πίστη μας όμως δεν είναι θρησκευτικό γέννημα, αλλά αποκάλυψη του Θεού που ενηνθρώπησε. Που μας φανέρωσε τον εαυτό Του. Που δεν μας άφησε κανένα γραπτό κείμενο, αλλά την μαρτυρία εκείνων που Τον γνώρισαν, Τον είδαν, Τον άκουσαν, Τον ψηλάφησαν, μοιράστηκαν μαζί Του όλες τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα. Και το Ευαγγέλιο δόθηκε ως μοίρασμα εμπειρίας, για να γίνει Εκκλησία, δηλαδή συνάθροιση και συνύπαρξη προσώπων που ανά τους αιώνες εμπιστεύτηκαν Αυτόν που είναι το Ευαγγέλιο, Αυτόν που άφησε το Σώμα Του και το Αίμα Του ως κοινωνία μαζί Του, Αυτόν που παρέδωσε τις εντολές και την χαρά του λόγου και του τρόπου Του σε όσους εξακολουθούν να βρίσκουν απαντήσεις αιωνιότητας στα ερωτήματά τους.

            Είναι αγγελία χαράς το Ευαγγέλιο. Και η χαρά δεν είναι μόνο τα λόγια που μας τρέφουν. Είναι κυρίως το Πρόσωπο που τα ενσαρκώνει. Και όλη η αμφισβήτηση, όχι μόνο των καιρών μας, αλλά και κάθε εποχής, έχει να κάνει με την αδυναμία ή την άρνησή μας να συνδεθούμε με το Πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός μετατρέπεται σε ιδέα, σε διδασκαλία, σε πρακτική λύση, σε ηθική, σε τυπολατρία, σε σύμβολο, σε γνώση του νου, διότι με αυτόν τον τρόπο δικαιούμαστε να αποφύγουμε τον μεγάλο αγώνα: να αγγιχτούμε από την χαρά της παρουσίας Του, να ζήσουμε την αγάπη που μας κάνει να υπερβαίνουμε το εγώ μας και  να κάνουμε μικρές ή μεγαλύτερες θυσίες, Εκείνον να αναζητούμε ως απάντηση για τα ερωτήματά μας, Εκείνον να εμπιστευόμαστε στην ζωή και στον θάνατο, στη μεγάλη χαρά και στην μεγάλη λύπη, Εκείνον να καλούμε να μας αγκαλιάσει και να μας απλώσει το χέρι Του. 

Και είναι μυστήριο το πώς ο Χριστός ανταποκρίνεται. Μας το υποδεικνύουν οι άγιοί μας, οι οποίοι διάλεξαν να Τον ακολουθούν μέχρι θανάτου. Άλλοι με το να απαρνηθούν εντελώς τον κόσμο. Άλλοι με το να ζήσουν την αγάπη εντός του κόσμου. Άλλοι με την μετάνοια που τους άλλαξε για πάντα την ζωή. Άλλοι με την μετάνοια που για μία στιγμή, την τελευταία και αποφασιστική, τους άνοιξες της πύλες της αιώνιας κοινωνίας. Άλλοι με το να Τον συναντούνε στα πρόσωπα των αδελφών Του. Άλλοι στα πρόσωπα των εχθρών Του. Άλλοι στον λόγο. Άλλοι στην σιωπή. Άλλοι στη προσευχή. Άλλοι σε ένα πιάτο φαγητό. Άλλοι σε μια αγκαλιά παρηγοριάς, σε ένα από κοινού δάκρυ ή σε ένα από κοινού χαμόγελο. Άλλοι με την άσκηση για την εκδίωξη των ακανθών των παθών. Άλλοι με την συναίσθηση της αδυναμίας και τον αγώνα για το ακατάκριτο του πλησίον. Άλλοι με ένα «Κύριε ελέησον». Και άλλοι με θαύματα υπερφυή!

Το Ευαγγέλιο μάς ζητά τη δική μας απάντηση! Το Ευαγγέλιο μάς ζητά το μεγάλο ΝΑΙ σ’ Αυτόν που είναι το Ευαγγέλιο, που μας το έδωσε, που μας το ερμηνεύει στην Εκκλησία, που μας ενισχύει, ό,τι κι αν γίνει. Ας βγούμε από την εξομοίωσή Του με τις ιδέες των ανθρώπων και ας κάνουμε το μεγάλο βήμα για να λάβουμε, να μοιραστούμε, να χαρούμε, όποιος κι αν είναι ο κόσμος γύρω μας!

 

ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

 

Ένας νεαρός κύριος συναντά έναν ηλικιωμένο και σπεύδει να τον χαιρετίσει και να του συστηθεί:

-Κύριε Τάδε, είμαι ο Δείνα, με θυμάστε;

-Δε μου λέει κάτι το επίθετό σας.

-Υπήρξα μαθητής σας. Στην β΄ Γυμνασίου στο Ν^ο Γυμνάσιο, το έτος 19…!

- Έχουν περάσει πολλά χρόνια! Τι κάνεις; Με τι ασχολείσαι;

-Έγινα κι εγώ καθηγητής. Εσείς με εμπνεύσατε και ήθελα να σας μοιάσω.

Περίεργος ο ηλικιωμένος κύριος ρωτά να μάθει τι του έμεινε στο μυαλό και τον ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θέλει να γίνει κι ο ίδιος καθηγητής. Και ο νεαρός του διηγείται την ακόλουθη ιστορία.

-Κάποια μέρα ένας συμμαθητής μου – που ήταν και φίλος μου – ήλθε στην τάξη και μου έδειξε ένα πανέμορφο καινούριο ρολόι που είχε στην τσέπη του. Δεν άντεξα στον πειρασμό και κάποια στιγμή του το έκλεψα. Σε λίγο αντιλήφθηκε ότι το ρολόι έλειπε από την τσέπη του και αμέσως ενημέρωσε τον καθηγητή που μας δίδασκε εκείνη την στιγμή στην τάξη που ήσασταν εσείς. Εσείς, λοιπόν, απευθυνθήκατε στην τάξη και είπατε:

- Το ρολόι κάποιου συμμαθητή σας εκλάπη κατά την διάρκεια του τρέχοντος μαθήματος. Όποιος το έκλεψε, παρακαλώ να το επιστρέψει αμέσως.

-Ντράπηκα τόσο πολύ την ταπείνωση μπροστά στους συμμαθητές μου, που δεν τόλμησα να αποκαλυφθώ. Έπειτα εσείς κλείσατε την πόρτα, μάς είπατε όλους να σταθούμε όρθιοι και ότι θα ψάχνατε τις τσέπες όλων μας μέχρι να το βρείτε. Αλλά θέσατε και μια προϋπόθεση. Ότι έπρεπε να έχουμε όλοι μας τα μάτια μας κλειστά για να μη δούμε τον ένοχο. Έτσι και συνέβη. Όταν φτάσατε σε μένα, το βρήκατε στην τσέπη μου και το πήρατε. Όμως συνεχίσατε το ψάξιμο στις τσέπες όλων, για να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι που σταματήσατε το ψάξιμο, και όταν τελειώσατε, μας είπατε «Και τώρα, μπορείτε να ανοίξετε τα μάτια σας όλοι. Το ρολόι βρέθηκε!» Δεν αναφέρατε ποτέ το όνομά μου στην τάξη ή σε κάποιον άλλον, ούτε στους γονείς μου, και ούτε μου σχολιάσατε ποτέ το περιστατικό σε προσωπικό επίπεδο. Περίμενα να με επιπλήξετε και να μου κάνετε κατήχηση, αλλά τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Εκείνη την ημέρα σώσατε την αξιοπρέπειά μου για πάντα. Εκείνη ήταν η πιο ντροπιαστική μέρα της ζωής μου όλης και μου δώσατε με τον τρόπο σας ένα ηχηρό μάθημα. Θυμηθήκατε τώρα το περιστατικό κ. Καθηγητά;

-Ναι, ακούγοντάς σε, τα θυμήθηκα όλα. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν θυμάμαι και αυτό είσαι εσύ, γιατί κι εγώ είχα τα μάτια μου κλειστά όταν σας έψαχνα όλους!...

 

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Πόσο αλλόκοτο φαίνεται σήμερα το να προσπαθεί κάποιος να μη μάθει πράξεις και γεγονότα που εκθέτουν κάποιον άλλον! Πόσο παράξενο ακούγεται το να αποφεύγει κάποιος τις αφορμές για να κρίνει πρόσωπα! Ζούμε σε μια εποχή που θέλουμε να μαθαίνουμε τα πάντα για τους άλλους και κυρίως αυτά που τους εκθέτουν. Ό, τι αποτελεί γι ΄ αυτούς στοιχείο που θα τους φέρει σε δύσκολη θέση ή θα τους ντροπιάσει μάς δημιουργεί ευχαρίστηση! Σκανδαλοθηρική εποχή. Αναζητά το σκάνδαλο για να το προβάλει και σ ΄ αυτό συνδράμουν τα μέγιστα και τα διάφορα μέσα τεχνολογίας. Αλλά, δυστυχώς, σήμερα έλειψε και η ντροπή από τον ¨κλέφτη¨, αφού θεωρεί εξυπνάδα, καπατσοσύνη και προτέρημα ό ,τι κάνει και τον φέρνει στη δημοσιότητα.  Άλλοι πάλι στο βωμό της δημοσιότητας προβάλλουν από μόνοι τους γεγονότα της ζωής τους ή στοιχεία της προσωπικότητάς τους που θα θεωρούσαν προσβλητικά, αν τα παρουσίαζε κάποιος δεύτερος.

Έχουμε χάσει την αιδώ των αρχαίων Ελλήνων, την αρετή της διακρίσεως και κυρίως δεν αναλαμβάνουμε τον πνευματικό αγώνα ο καθένας μας ενάντια στα πάθη της περιέργειας, της καταλαλιάς, της κατακρίσεως κλπ. Πέρα από τη συναναστροφή μας με συνανθρώπους του περιβάλλοντός  μας, χαρακτηριστικό της καταστάσεως είναι και αυτά που μας παρουσιάζονται μέσα από τις οθόνες των σπιτιών μας.  Τηλεοπτικές παραγωγές που στηρίζονται σ ΄αυτά τα πάθη μας,  βρίσκοντας εύκολα εθελοντές που δε διστάζουν για λίγη δημοσιότητα και χρήματα να προβάλλουν αδιάντροπα στοιχεία του χαρακτήρα, του σώματος ή της ζωής τους γενικότερα. Άραγε, σε τι μπορούν να μας εμπνεύσουν; Και κυρίως, τι θα εμπνεύσουν τα παιδιά μας, που τα παρακολουθούν σήμερα , ώστε να πράξουν αύριο;

Ξεκινώντας η νέα σχολική χρονιά, ας προβληματιστούμε οι μεγαλύτεροι, ας προφυλάξουμε και τους εαυτούς μας  αλλά κυρίως και προπαντός τα παιδιά από τα τηλεσκουπίδια που προβάλλονται στις οθόνες.   Την ευθύνη δεν την έχουν μόνο όσοι εκθέτουν τον εαυτό τους ούτε αυτοί που τους παρουσιάζουν . Την έχουμε κι εμείς που τους παρακολουθούμε και τους σχολιάζουμε, είτε θετικά είτε αρνητικά! Και αν τους επιδοκιμάζουμε είμαστε ίδιοι με αυτούς, αν τους αποδοκιμάζουμε λεκτικά αλλά συνεχίζουμε να τους παρακολουθούμε, γινόμαστε χειρότεροι…

Θέλοντας αφενός μεν να σπείρουμε στις ψυχές των μικρότερων παιδιών μας αξίες, ιδανικά και αρχές που η Πίστη στο Χριστό εμπνέει και να δώσουμε στα μεγαλύτερα παιδιά μας αφορμές προβληματισμού, αφετέρου δε οι μεγαλύτεροι να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στον πνευματικό μας αγώνα, θα λειτουργήσουμε και φέτος στην ενορία μας τις κατηχητικές μας συνάξεις με τη Χάρη και τη Βοήθεια του Θεού, λαμβάνοντας και τα σχετικά προστατευτικά μέτρα. 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

            Το Σάββατο 24 Οκτωβρίου θα τελέσουμε στο Ναό μας για τα παιδιά Θεία Λειτουργία (8.00 με 10.00 π.μ.) και τον Αγιασμό ενάρξεως των κατηχητικών συνάξεων της ενορίας μας!  Το πρώτο μάθημα θα είναι το Σάββατο 31 Οκτωβρίου.

Πρόγραμμα  κατηχητικών συνάξεων ενορίας:

Δευτέρα:

5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

6.00 μ.μ. Κύκλος Πνευματικής Οικοδομής για ενήλικες.

Σάββατο:

11.00 π.μ. - 12.30 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.

4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.

6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου -Λυκείου.