Οι υπόλοιπες … καραμέλες!
«Μέτρησα
τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι
μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια
σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν
παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω
πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις, όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες,
διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς
πουθενά.
Δεν έχω
πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους
ηλικία δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω
πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω
να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις, όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν
ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με
ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους, για να
οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να
είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι
άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος
μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την
ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να
ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που
δέχονται υποδείξεις και προσπαθούν να διορθώνουν τα λάθη τους.
Που δεν
επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε
θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν
αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που
υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που
το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την
ειλικρίνεια.
Το
ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να
περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι
τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με
απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι,
βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να
σου χαρίσει.
Σκοπεύω
να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν... Είμαι σίγουρος
ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός
μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή
μου, τους αγαπημένους μου και το Θεό.
Εύχομαι
και το δικό σου τέλος να είναι το ίδιο, γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι
εσύ...»
Λίγα
λόγια για το θέμα του μήνα.
Το παραπάνω
κείμενο μού το έστειλαν την Πρωτοχρονιά από τον
Ιερό Ναό Αγίας
Κυριακής Αμφιθέας-Παλ. Φαλήρου και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί εκφράζει την αξία που έχει ο χρόνος
μας, καλύτερα την αξία που αποκτά ο χρόνος μας από τις σχέσεις μας με τους
ανθρώπους. Ας «επενδύσουμε» τη νέα χρονιά
σε σχέσεις ουσίας που ταυτόχρονα θα δίνουν αξία και στο χρόνο μας!
Και μια όμορφη και διδακτική ιστορία για το νέο έτος:
ΦΡΑΧΤΕΣ ή
ΓΕΦΥΡΕΣ
Μια φορά κι έναν καιρό μάλωσαν δύο αδέλφια που
ζούσαν σε γειτονικές φάρμες. Ήταν το πρώτο σοβαρό ρήγμα στη σχέση τους. Για 40
χρόνια εργάζονταν μαζί ως γεωργοί, μοιράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα τα
γεωργικά μηχανήματα και συνεργάζονταν αρμονικά για την εμπορία των προϊόντων
τους.
Όμως η μακρά συνεργασία τους διεκόπη απότομα. Η
διένεξη ξεκίνησε από μια μικρή παρεξήγηση, εξελίχθηκε σε μια σημαντική διαφορά
και τελικά κατέληξε σε ανταλλαγή πικρών λόγων.
Ένα πρωί κάποιος χτύπησε την πόρτα του
μεγαλύτερου αδελφού. Εκείνος άνοιξε και αντίκρισε έναν άνθρωπο με την
εργαλειοθήκη ενός ξυλουργού.
«Ψάχνω για δουλειά λίγων ημερών», είπε. «Ίσως
έχετε ανάγκη για κάποιες μικροεργασίες και θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος».
"Πράγματι", αναφώνησε ο μεγαλύτερος αδελφός. "Έχω μια δουλειά για σένα. Κοίταξε σε εκείνον τον κολπίσκο στο απέναντι αγρόκτημα. Αυτός είναι ο γείτονάς μου. Στην πραγματικότητα είναι ο μικρότερος αδερφός μου. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα υπήρχε ένα χωράφι ανάμεσα μας. Όμως, έσκαψε με την μπουλντόζα του μέχρι το ανάχωμα του ποταμού και τώρα υπάρχει ένα ποταμάκι ανάμεσα μας. Λοιπόν, μπορεί να κατάφερε να μ' εκνευρίσει, αλλά εγώ θα κάνω κάτι αντίστοιχο. Βλέπεις αυτό τον σωρό με ξύλα στο στάβλο; Θέλω να φτιάξεις ένα ψηλό φράχτη. Δεν θέλω να ξαναδώ το πρόσωπο του!".
Ο ξυλουργός απάντησε: «Νομίζω ότι καταλαβαίνω την
κατάσταση. Πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι στο τέλος θα ευχαριστηθείς
με τη δουλειά μου".
Ο μεγαλύτερος αδελφός έπρεπε να πάει στην πόλη, για
να τελειώσει κάποιες δουλειές. Έτσι βοήθησε τον ξυλουργό να μεταφέρει τα ξύλα
και έφυγε για την πόλη.
Ο ξυλουργός εργάστηκε σκληρά κατά τη διάρκεια της
μέρας. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, όταν ο γεωργός επέστρεψε, ο ξυλουργός είχε
μόλις τελειώσει τη δουλειά του.
Τα μάτια του αγρότη γούρλωσαν από αυτό που
αντίκρισε. Δεν είχε κατασκευαστεί ο φράχτης που είχε ζητήσει. Αντί για τον
φράχτη υπήρχε μια γέφυρα από την μια μεριά του ρέματος μέχρι την άλλη.
Εκείνη την ώρα είδε από την άλλη μεριά της
γέφυρας να έρχεται προς το μέρος του ο γείτονας, ο νεώτερος αδελφός του. Όταν
τον πλησίασε, άπλωσε τα χέρια του και είπε: "Είσαι ο καλύτερος αδελφός που
θα μπορούσα να έχω. Μετά από όλα όσα έχω κάνει κι έχω πει εναντίον σου, έχτισες
μια γέφυρα ανάμεσα μας".
Τα δύο αδέλφια αγκαλιάστηκαν, μετανιωμένα για ό,τι
είχε συμβεί ανάμεσά τους. Γύρισαν και είδαν τον ξυλουργό να σηκώνει την
εργαλειοθήκη και να την κρεμάει στον ώμο του.
"Όχι, μην φεύγεις, περίμενε! Μείνε λίγες
ημέρες. Έχω κι άλλες εργασίες για σένα», είπε ο μεγαλύτερος αδελφός.
"Θα ήθελα πολύ να μείνω", είπε ο
ξυλουργός, "αλλά έχω να χτίσω κι άλλες γέφυρες..."!
