πονηροί και γόητες, προοδεύουν

Σε μία «ανορθόδοξη» από κάθε άποψη διατύπωση προβαίνει ο Απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στον μαθητή του Τιμόθεο. Μια διατύπωση που εξακολουθεί να γίνεται διαπίστωση και σήμερα στη ζωή: «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται∙ πονηροί ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι». Όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οι πονηροί άνθρωποι και οι απατεώνες θα προκόβουν στο χειρότερο∙ θα εξαπατούν τους άλλους και οι άλλοι θα τους εξαπατούν.
Αυτό ίσχυε σχεδόν 2000 χρόνια πριν και αν δούμε στο πέρασμα των αιώνων δεν έπαψε ποτέ να ισχύει, ώσπου να φτάσει και στη δική μας πραγματικότητα. Γιατί και σήμερα διαπιστώνουμε ότι εκείνοι οι οποίοι όχι μόνο δεν τηρούν το θέλημα του Θεού, αλλά δρούνε εναντίον Του, εναντίον της αλήθειας και της δικαιοσύνης, προκόπτουν. Δοξάζονται. Ζούνε καλά. Εξαπατούν τους άλλους ανθρώπους και εξαπατούνται από εκείνους, καθώς μεταξύ των πονηρών υπάρχει ανταγωνισμός στο κακό. Θριαμβεύει το συμφέρον και η ανομία. Και την ίδια στιγμή, όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με σεβασμό στο Θεό και σύμφωνα με το θέλημά Του, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς, είτε αίματος, είτε συνειδήσεως.
Δεν γνωρίζουμε γιατί ο Θεός επιτρέπει να συμβαίνουν αυτά τα γεγονότα. Όποιες ερμηνείες και να δοθούν, έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη δυνατότητα κατανόησης των πραγμάτων και όχι με τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός δρα. Ωστόσο, και μόνο το γεγονός ότι στη σχέση Θεού και ανθρώπου δεν λειτουργεί η λογική της ανταπόδοσης και του συμφέροντος, δηλαδή θα δώσουμε στο Θεό και θα περιμένουμε από Εκείνον να λάβουμε, δείχνει ότι η σχέση μας με το Θεό στηρίζεται στην αγάπη και την ελευθερία. Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας, τις αποφάσεις μας, τον τρόπο με τον οποίο πορευόμαστε, ακόμη κι αν αυτός δεν έχει να κάνει με το θέλημά Του, ακόμη κι αν αυτός είναι βλαπτικός για τους άλλους ανθρώπους. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι εντός μας δεν έχουμε σήματα, τα οποία δείχνουν τι αληθινά ζητά από εμάς ο Θεός και τι από όσα πράττουμε είναι αντίθετο. Τοποτηρητής του Θεού στην ψυχή μας είναι η φωνή της συνείδησής μας. Αυτή μας υπενθυμίζει τι είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού και τι όχι. Τι μας κάνει να εκφράζουμε το νόημα και τα έργα της ζωής μας στηριγμένοι στην αγάπη για το Θεό και τον συνάνθρωπο και τι όχι. Το ερώτημα είναι κατά πόσον επιτρέπουμε στη συνείδησή μας να λειτουργήσει ή την έχουμε περιορίσει σε μία ψυχολογική λειτουργία επίγνωσης ότι υπάρχουμε και ότι είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους, χωρίς να τη συνδέουμε με το ήθος της ζωής μας.
Μας βολεύει να αποδίδουμε στο Θεό ευθύνες για το κακό στον κόσμο, όπως επίσης και για το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, όντας πονηροί και γόητες, προοδεύουν. Έτσι αποφεύγουμε τις ευθύνες μας διότι ανεχόμαστε οι δομές του κόσμου και της κοινωνίας να προχωρούν χωρίς το Θεό. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει, εάν δε γίνει αποδεκτός από το περιβάλλον στο οποίο ζει. Εάν η συμπεριφορά του απορριφθεί, τότε αναγκαστικά και αυτός θα κατανοήσει ότι δεν μπορεί ν θέλει να προοδεύσει μέσα στην πονηρία και την ανηθικότητα. Την ίδια στιγμή κατεχόμαστε από έναν κρυφό θαυμασμό γι’ αυτούς, διότι θεωρούμε πως έχουν κέρδος από την αντίθεη ζωή και συμπεριφορά τους, ενώ όσοι είμαστε χριστιανοί και θέλουμε να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αντιμετωπίζουμε απόρριψη και διωγμό. Άλλοτε πάλι χρησιμοποιούμε φαρισαϊκά το παράδειγμα αυτών των ανθρώπων για να αυτοδικαιωθούμε, διότι δεν είμαστε όπως εκείνοι και έτσι θεωρούμε ότι δικαιούμαστε την αποδοχή του Θεού για τις δικές μας επιλογές.
Το κοινωνικό κακό, η εξαπάτηση των ανθρώπων από όσους ελεύθερα επιλέγουν να ζούνε αντίθετα με το θέλημα του Θεού, δεν μπορεί να διορθωθεί εάν δεν πεινάσουμε για την δικαιοσύνη, δηλαδή για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού στη ζωή μας και στη ζωή του κόσμου, όπως επίσης και δεν αγωνιστούμε γι’ αυτήν στην κοινωνία, στο περιβάλλον, στον εαυτό μας, στη. Αγώνας σημαίνει πρωτίστως μη αποδοχή τέτοιας ζωής και συμπεριφοράς ως υγιούς. Σημαίνει καταγγελία όχι του ανθρώπου, αλλά του τρόπου. Σημαίνει διακήρυξη της ανάγκης για μετάνοια και ταπεινότητα. Την ίδια στιγμή σημαίνει αγώνας να κρατηθεί η συνείδησή μας στα όσα έχει μάθει από αυτούς που αγαπούν το Θεό, και αγαπούν και εμάς, τους αγίους, τους πνευματικούς μας πατέρες, την παράδοση της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό και ο Παύλος προτρέπει τον Τιμόθεο: «Συ δε μένε εν οις επιστώθης, ειδώς παρά τίνος έμαθες»
Ας θριαμβεύουν οι πονηροί και οι γόητες. Ας μας διώκουν για το ότι τηρούμε το θέλημα του Θεού. Την ίδια στιγμή που μας διώκουν, εμείς καλούμαστε να προσευχόμαστε, να συγχωρούμε και να εμμένουμε στο θέλημα του Θεού. Όχι για να αυτοδικαιωθούμε, αλλά γιατί αγαπούμε ελεύθερα Αυτόν που μας άνοιξε το δρόμο της σωτηρίας. Και εμπιστευόμαστε σε Εκείνον το γιατί επιτρέπει σε όσους Τον αρνούνται να δείχνουν ότι επικρατούν. Δεν μας εκφράζει το ήθος τους. Άλλωστε, προσωρινή είναι η επικράτησή τους, καθώς ο θάνατος καραδοκεί. Την ίδια στιγμή όμως δεν υπερηφανευόμαστε για ό,τι κάνουμε, αλλά αναγνωρίζουμε ότι έναντι του Θεού είμαστε ελλιπείς. Και δεν προσδοκούμε δικαίωση διότι βλέπουμε και την δική μας κατάσταση. Και ο Κύριος θεωρεί την δική μας τελωνική αυτεπίγνωση και δίνει το έλεός Του, αλλά και την ενίσχυση στη ζωή μας ώστε να παραμείνουμε επιθυμούντες ευσεβώς ζην. Αυτό είναι και το νόημα του Τριωδίου, στο οποίο εισερχόμαστε. Να μην αλλοτριωθούμε από το ήθος του κακού και της πονηρίας, αλλά να αναζητούμε τον δρόμο του θελήματος του Θεού. Τον τρόπο που μας οδηγεί στην βίωση της Βασιλείας Του. Την ελευθερία από τα πάθη και τον έπαινο των ανθρώπων, την μετάνοια και την υιοθέτηση της αγάπης προς το Θεό και τον συνάνθρωπό μας. Ό,τι κι όπως είναι. Ας αφήσουμε λοιπόν την συνείδησή μας να λειτουργεί κατά Θεόν κι Εκείνος δεν θα μας αφήσει αστήρικτους.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στο πνευματικό του παιδί Τιμόθεο, δίνει συμβουλές για την πνευματική πρόοδο τόσο του ιδίου, όσο και των πιστών την ευθύνη των οποίων φέρει αυτός ως επίσκοπός τους. «πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ».
Άρα η πνευματική πρόοδος και προκοπή στηρίζεται στο τρίπτυχο αυτό και μάλιστα η εφαρμογή του χρειάζεται να γίνεται με «προσοχή», δηλαδή με αφιέρωση του νου και της καρδιάς μας.
Η ανάγνωση των Γραφών και των πνευματικών λόγων αποτελεί στοιχείο το οποίο μας οδηγεί στην πνευματική και εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία. Διαβάζοντας το Ευαγγέλιο γνωρίζουμε ποιοι είμαστε. Ποιος είναι ο Θεός στον Οποίο πιστεύουμε και τι θέλει από εμάς. Ερευνούμε τα κρύφια της καρδιάς μας, διότι κάθε λόγος Θεού αποκαλύπτει το βάθος της ψυχής μας. Και την ίδια στιγμή μας δείχνει την συνέχεια της ζωής της Εκκλησίας. Πού ανήκουμε. Είναι η αποκάλυψη που μας δίνει Αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό για να μας ανεβάσει στον ουρανό. Η προσοχή κατά την ανάγνωση λοιπόν δεν έχει να κάνει μόνο με το τεταμένο του νου και τη συγκέντρωση όταν διαβάζουμε. Έχει να κάνει με την ανάγκη του φωτισμού μας από τον Θεό, ώστε να μπορούμε να κατανοούμε όσα διαβάζουμε, να μη μένουμε μόνο στο γράμμα τους, αλλά να προσπαθούμε να οικειωθούμε το πνεύμα τους. «ἕλαμψον ἐν ταίς καρδίαις …»
Η παράκληση έχει να κάνει με τις συμβουλές που απορρέουν από την πνευματική ζωή. Και έχουμε όλοι ανάγκη από αυτές, οι οποίες να γίνονται σημείο αναφοράς προς την Αλήθεια, δηλαδή τον Χριστό. Συμβουλές στην Εκκλησία μπορούν να δώσουν οι πάντες. Πόσο όμως αισθανόμαστε ότι είμαστε δυνατοί και ικανοί «ετέρους διδάξαι» (Β’ Τιμ. 2,2); Συνήθως οι άνθρωποι υποφέρουμε από μία δοκησισοφία. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα και ποτέ δεν ρωτάμε άλλους. Αντί να έχουμε ταπείνωση και διάθεση να ακούμε, είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να διατρανώσουμε τις απόψεις μας, να προτείνουμε τις λύσεις μας και να απαιτήσουμε από τους άλλους να κάνουν αυτό που τους λέμε. Στην Εκκλησία όμως υπάρχει η παράκληση δια της προσευχής στο Θεό και την ίδια στιγμή υπάρχουν και αυτοί που έχουν λάβει την ιδιαίτερη ευλογία να εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτοί είναι οι ποιμένες, οι παιδαγωγοί εν Χριστώ. Είναι εκείνοι στους οποίους η Εκκλησία εμπιστεύθηκε την δυνατότητα να συμβουλεύουν, να ενισχύουν, να παρακαλούν το λαό του Θεού. Να τον στηρίζουν στις δυσκολίες του. Κι εδώ η προσοχή είναι απαραίτητη. Τόσο από την μεριά του ποιμένα, ο οποίος καλείται με αγάπη, ειλικρίνεια και προσευχή να καθοδηγεί τους ανθρώπους, αλλά και από εμάς, που καλούμαστε με επίγνωση της θέσεώς μας να μάθουμε να ακούμε τα όσα μας λέγουν και να μην επιτρέπουμε στον εγωισμό μας να απορρίπτει όχι μόνο τον λέγοντα αλλά και λεγόμενά του. Γιατί τότε περιπίπτουμε είτε στην εσωστρέφεια και την λύπη της μοναξιάς είτε γινόμαστε οδηγοί του εαυτού μας, με αποτέλεσμα την ανυπακοή και την πτώση.
Η διδασκαλία έχει να κάνει με την αυθεντικότητα του βιώματος της Εκκλησίας, το οποίο παρατίθεται τόσο δια του λόγου όσο και δια των έργων. Διδασκαλία είναι η αγιότητα και ο τρόπος της. Διδασκαλία είναι ο συνδυασμός θεωρίας και πράξης. Διδασκαλία είναι η ερμηνεία της αλήθειας. Διδασκαλία είναι και η αξιολόγηση των έργων και της ζωής μας, όχι από τους ανθρώπους, αλλά από τα όσα ο Θεός ζητά. Διδασκαλία είναι η ανάπτυξη σχέσης με αυτόν που διδάσκει, γιατί τίποτε στην Εκκλησία δεν είναι απρόσωπο. Γνώμονας της Εκκλησίας δεν είναι να ευχαριστήσει ή να επαινέσει, αλλά να σώσει.
Το τρίπτυχο αυτό δεν είναι εύκολο να βρει εφαρμογή στη ζωή μας. Από την μία η έλλειψη χρόνου και η πρόταξη άλλων προτεραιοτήτων δεν μας αφήνει να μελετήσουμε. Ο εγωισμός δεν μας αφήνει να ακούσουμε τις συμβουλές των πνευματικών μας πατέρων. Η αίσθηση ότι κατέχουμε την αλήθεια δεν μας αφήνει να διδαχθούμε. Έχουμε όμως ευθύνη έναντι του Θεού να καλλιεργούμαστε και έναντι του εαυτού μας και των άλλων να ανήκουμε στο σώμα του Χριστού, να διδασκόμαστε και να παρακαλούμαστε, ξαναβρίσκοντας πορεία ζωής και ελπίδας.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 88

Το ωραίο άλογο, το καλό και το κακό!!!

Κάποτε ζούσε σ' ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη την γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.
-"Μα καλά είσαι ανόητος;" ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.
"Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!"
-"Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου...
Και ποιός ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;" απαντούσε ο γέροντας. "Μόνο ο Θεός το ξέρει!"
Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα.
Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.
Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:
-"Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου;
Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.
Τώρα δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το άλογο".
Ο γέροντας με τη χαρακτηριστική ηρεμία του απαντούσε:
-"Και ποιός ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο ο Θεός το ξέρει!"
Οι χωριανοί απομακρύνονταν νομίζοντας ότι του γέρου του είχε σαλέψει.
Ύστερα από λίγες μέρες το άλογο επέστρεψε στη μάντρα του γέροντα, μαζί µε μερικά άλλα πανέμορφα, άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.
Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν:
-"Τι τυχερός που είσαι! Σου έτυχε μεγάλο καλό,
αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν."
Ο γέροντας τους απάντησε:
-¨Και ποιός ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο ο Κύριος γνωρίζει! Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε¨.
Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.
Μετά από λίγες μέρες, ο γιος του, καβαλικεύοντας ένα από τα άλογα, έπεσε κι έσπασε τα πόδια του, μένοντας ανήμπορος.
Μαζεύτηκαν πάλι οι χωριανοί λέγοντας:
-"Τι κακό που σε βρήκε! Με τα άλογα που ήρθαν, έχασες τελικά το δεξί σου χέρι στις δουλειές – τον γιο σου – που υποφέρει τώρα από τους πόνους και ίσως υποφέρει για όλη του τη ζωή."
Ο γέρος απαντούσε πάλι:
-"Ποιός ξέρει ... μόνο ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό!"
Δεν πέρασε μια βδομάδα από αυτό το ατύχημα και μια γειτονική χώρα κήρυξε τον πόλεμο στην χώρα του. Πέρασε, λοιπόν, και από την πόλη του ο στρατός και επιστράτευσε όλους τους νέους άντρες της πόλης.
Δεν πήραν, φυσικά, τον γιο του, που είχε σπασμένα πόδια,
κι έτσι δεν έλαβε μέρος στις άγριες μάχες που ακολούθησαν.
Ήρθαν πάλι οι συγχωριανοί και έλεγαν:
-"Είσαι πολύ τυχερός, αφού οι γιοι όλων μας πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο, ενώ εσύ θα έχεις τον γιο σου πάντα κοντά σου."
Και ο γέροντας τους απάντησε με τρυφερότητα:
-"Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά. Ακόμη, αδελφοί μου, δεν το καταλάβατε: Μόνο o Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό μας!!"
Πρέπει λοιπόν να δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό μας, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα! Υπάρχει άραγε περίπτωση αν αφεθούμε, όπως ένα μικρό παιδί, στο Θέλημά του, να νιώσουμε ποτέ θλίψη, άγχος , στενοχώρια;

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Για μία ακόμη φορά, μας αξίωσε ο Θεός να μπούμε στην περίοδο που συμβατικά ορίζουμε ως νέα χρονιά. Έτσι, ασυναίσθητα ανακαλούμε στο μυαλό μας τα γεγονότα της προηγούμενης περιόδου, αλλά και οραματιζόμαστε αυτά που θα θέλαμε να έρθουν ή σκεπτόμαστε αυτά που επίκεινται και μας φοβίζουν ή προγραμματίζουμε όσα θα θέλαμε να πραγματοποιήσουμε.
Λογικά και φυσικά είναι αυτά όλα, αλλά θα ήταν πολύ πιο θεμιτό και θα μας χάριζε ασύγκριτη, βαθειά γαλήνη, αν αναθέταμε, εμπιστευόμασταν το μέλλον και τη ζωή μας στο Χέρια του άχρονου και αιώνιου Θεού. Και αυτό γιατί, όπως θα έλεγε και ο γέροντας της ιστορίας μας «... μόνο ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό!» Και Αυτός φροντίζει πάντα για το καλό μας και μάλιστα για το καλό που εκτείνεται χρονικά όχι σε μετρήσιμες περιόδους, αλλά στη δική Του αιωνιότητα.
Η εναπόθεση αυτή δεν αποτελεί άρνηση ανάληψης ευθυνών ή αδρανοποίηση, αλλά αποδοχή της ανθρώπινης αδυναμίας έναντι της θεϊκής παγγνωσίας και παντοδυναμίας. Και η αποδοχή αυτή μας κάνει πιο συγκαταβατικούς με τον εαυτό μας και τους άλλους, πιο υπομονετικούς, ανεκτικούς, φιλάνθρωπους. Απομακρύνει τις εντάσεις, το άγχος και την αγωνία, γαληνεύει όπως ακριβώς ηρεμεί το νήπιο που μετά από ώρα κλάματος συναντά το γονιό του. Καταβάλλει ο καθένας τον αγώνα του για να πετύχει ό,τι θεωρεί καλύτερο, αλλά δεν επενδύει τα πάντα στη δική του μόνο προσπάθεια, δεν απελπίζεται όταν τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που ονειρευόταν. Πιστεύει πως η αγάπη του Θεού προς τον καθένα χωριστά δίνει ευκαιρίες για την κατάκτηση από τον καθέναν από εμάς του αιώνιου Καλού.

Τα Λειτουργικά Βιβλία της Εκκλησίας μας:
Συνεχίζουμε την αναφορά μας στα βιβλία που χρησιμοποιούμε στην Εκκλησία μας για τη Λατρεία.
10. Το Ψαλτήριο.
Περιλαμβάνει τους 150 ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης, χωρισμένους σε 20 Καθίσματα, με τρεις στάσεις το καθένα. Στις Ιερές Μονές κάθε εβδομάδα διαβάζεται ολόκληρο το Ψαλτήρι.

11. Ο Συναξαριστής.
Βιβλίο που περιέχει τους βίους των Αγίων κάθε ημέρας, ολόκληρο το χρόνο.
Όλα τα παραπάνω βιβλία που παρουσιάσαμε αποτελούν τα αναγκαία βιβλία για την τέλεση των ιερών ακολουθιών και μυστηρίων. Για τη διευκόλυνση των ιερέων και των ιεροψαλτών, ειδικά τώρα που οι δυνατότητες της τυπογραφίας έχουν εξελιχθεί, υπάρχουν πολλές εκδόσεις είτε επιμέρους βιβλίων, είτε βιβλίων με μουσικά σύμβολα.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 11η
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ

Διήγηση

Λίγες μέρες πριν τη σταύρωσή Του ο Χριστός μίλησε στο λαό και είπε:
«Τη θέση του Μωυσή ως δασκάλου πήραν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Όσα λοιπόν σας λένε να τηρείτε, να τα τηρείτε και να τα πράττετε. Να μην κάνετε κατά τα έργα τους, γιατί λέν μόνο και δεν πράττουν. Φτιάχνουν βαριά φορτία, που δύσκολα σηκώνονται, και τα φορτώνουν στους ώμους των ανθρώπων, ενώ οι ίδιοι δε θέλουν ούτε με το δάκτυλό τους να τα κουνήσουν. Όλα τα έργα τους τα πράττουν για να κάνουν καλή εντύπωση στους ανθρώπους...
Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τις περιουσίες των χηρών γυναικών, κάνετε όμως μεγάλες προσευχές για να φανείτε καλοί, γι’ αυτό η τιμωρία σας θα είναι ιδιαίτερα αυστηρή.
Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κλείνετε στους ανθρώπους το δρόμο για τη βασιλεία των ουρανών. Ούτε εσείς μπαίνετε ούτε επιτρέπετε σ’ όσους θέλουν να μπουν...
Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί δίνετε στο ναό το ένα δέκατο από το δυόσμο και το άνηθο και το κύμινο, και δεν τηρείτε τις σπουδαιότερες εντολές του νόμου, τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία και την αληθινή πίστη. Αυτά έπρεπε να κάνετε, χωρίς να παραμελήσετε κι εκείνα. Τυφλοί οδηγοί, που περνάτε από στραγγιστήρι το κουνούπι και καταπίνετε ολόκληρη καμήλα...
Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί εξωτερικά φαίνεστε ευσεβείς στους ανθρώπους κι εσωτερικά είστε γεμάτοι υποκρισία και αμαρτία...
Πώς θα ξεφύγετε από την τελική κρίση και την κόλαση;»
(Ματθ. 23, 1-33)

Ερωτήσεις

Α. Γιατί ο Χριστός λέει στον κόσμο να τηρεί όσα του λένε οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, αλλά να μην κάνουν ό,τι κάνουν αυτοί;
Β. Είναι σωστό να κάνουμε κάτι μόνο και μόνο για να κάνουμε καλή εντύπωση και να μας επαινέσουν οι άνθρωποι;
Γ. Πόσο αληθινοί είμαστε όταν άλλο είμαστε κι άλλο φαινόμαστε;
Δ. Ο Χριστός απορρίπτει τους Φαρισαίους για τα λάθη τους ή για την υποκρισία τους;
Ε. Πώς μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς στη ζωή μας;

Σχόλια

Τη θέση του Μωυσή: ο Μωυσής ήταν αυτός που έδωσε στους Εβραίους το Νόμο. Ο λόγος του Μωυσή ήταν σε απόλυτη ισχύ για τους συμπατριώτες του. Τώρα τη θέση του Μωυσή, που υπήρξε ειλικρινής και όχι υποκριτής, πήραν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Ο λόγος τους έχει αξία. Τα έργα τους δεν συμβαδίζουν όμως με το λόγο τους, σε αντίθεση με τον Μωυσή και γι’ αυτό ο Χριστός λέει στον κόσμο να μην πράττουν κατά πως οι γραμματείς και Φαρισαίοι πράττουν, αλλά να τηρούν μόνο τα λόγια τους.
Φτιάχνουν βαριά φορτία: φορτώνουν τους άλλους, ενώ για τον εαυτό τους είναι επιεικείς. Αυτό σημαίνει ότι είναι ψεύτικοι.
για να κάνουν εντύπωση στους ανθρώπους: αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό και της εποχής μας. Κάνουμε ό,τι κάνουμε για να μας επαινέσουν οι άλλοι, όχι γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε ή μας αρέσει, αλλά γιατί έτσι νομίζουμε ότι θα γίνουμε αποδεκτοί. Αυτό σημαίνει πώς άλλοι είμαστε και άλλοι φαινόμαστε.
κατατρώτε: από τη μια δήθεν ευσέβεια και προσευχή και από την άλλη απόλυτη έλλειψη αγάπης. Η έλλειψη αγάπης και ταπείνωσης είναι οι βασικές αιτίες της υποκρισίας.
κλείνετε το δρόμο της βασιλείας των ουρανών: είναι μεγάλη η ευθύνη των Γραμματέων και των Φαρισαίων γιατί εμποδίζουν την είσοδο των ανθρώπων στη βασιλεία των ουρανών. Άλλο είναι το νόημά της και άλλο παρουσιάζουν.
το ένα δέκατο: ήταν εντολή του μωσαϊκού νόμου ο αποδεκατισμός των προϊόντων και η προσφορά τους στο Ναό. Εντολές όμως ήταν και η δικαιοσύνη, η ευσπλαχνία και η αληθινή πίστη, που οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς δεν τις ακολουθούσαν.
εξωτερικά φαίνεστε ευσεβείς: αυτό είναι το μέγεθος της υποκρισίας των Φαρισαίων. Δείχνουν εξωτερικά ότι είναι ευσεβείς και καλοί, ενώ μέσα τους είναι γεμάτοι αμαρτίες.
τελική κρίση: στην άλλη ζωή θα είναι μόνοι τους στην κόλαση και δεν θα μπορούν να επιδείξουν τις ψευτοαρετές τους.

Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την σημασία που δίνει στην εξωτερική εμφάνιση. Μικροί και μεγάλοι ενδιαφερόμαστε να φαινόμαστε καλοί και σπουδαίοι και αποδεκτοί από τους άλλους, χωρίς να είμαστε πραγματικά έτσι, χωρίς να αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλύτεροι. Μας ενδιαφέρει η δόξα των ανθρώπων, γι’ αυτό και έχουν μεγάλη επιτυχία των διαφόρων τηλεοπτικών διαγωνισμών μουσικής και όλα τα παιδιά θέλουν να μοιάσουν τους ήρωες των τηλεοπτικών σειρών και διαγωνισμών. Αυτό όμως είναι υποκρισία, διότι το μέσα του ανθρώπου είναι άδειο.
Β. Υπάρχει και η υποκρισία στην καθημερινή μας ζωή. Κάνουμε τους φίλους σε κάποιους χωρίς να είμαστε, ενώ δείχνουμε ότι έχουμε μεγάλες ικανότητες και κάνουμε τους άλλους να πιστεύουν ότι είμαστε σπουδαίοι χωρίς να ισχύει. Εδώ χρειάζεται να είμαστε ταπεινοί. Να προσπαθούμε για το καλύτερο χωρίς να γινόμαστε καυχησιάρηδες. Αλλιώς είμαστε ψεύτικοι άνθρωποι.
Γ. Η χειρότερη κατάσταση είναι η υποκρισία στη θρησκευτική μας πίστη. Να παριστάνουμε τους καλούς και τους αγίους, χωρίς να είμαστε. Να λέμε στους άλλους να μη βρίζουν και να βρίζουμε. Να λέμε στους άλλους να μην κοροϊδεύουν, να μη λένε ψέματα, να συγχωρούν κι εμείς να κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα. Ο Χριστός αυτή την κατηγορία των ανθρώπων απέρριψε και μόνο αυτούς.
Δ. Η Βασιλεία των Ουρανών μας θέλει ειλικρινείς, απλούς και χαρούμενους. Να αγωνιζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα πάθη μας και να παλεύουμε να δείχνουμε αγάπη. Κι όπου δεν τα καταφέρνουμε υπάρχει η μετάνοια. Κι όπου δεν είμαστε ευχαριστημένοι από τους άλλους υπάρχει η συγγνώμη. Κι ο Χριστός θα μας βοηθά. Να μη γίνει ποτέ στη ζωή μας πράξη το «δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις» ή η έλλειψη συνέπειας μεταξύ λόγων και έργων. Ή όπως λέει ένα σύγχρονο τραγούδι: «άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ».

Συμπέρασμα

Να είμαστε ειλικρινείς και ταπεινοί και όχι ψεύτες και υποκριτές.
π. Θ. Μ.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Συγκεντρωνόμαστε οι πιστοί να τιμήσουμε τους αγίους. Κάθε άγιος έχει να επιδείξει και κάτι ξεχωριστό κάτι που τον διακρίνει έναντι των υπολοίπων. Για κάποιους όμως είναι τόσο δύσκολο να μιλήσει κανείς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός, ότι ο σημερινός εορταζόμενος Άγιος ονομάζεται ΜΕΓΑΣ. Ας δούμε όμως από τα τροπάρια που ψάλαμε σήμερα γιατί τιμούμε τον ΑΘΑΝΑΣΙΟ. Γεννήθηκε στα 300 μ.Χ. περίπου στην Αλεξάνδρεια και σε ηλικία 33 ετών έγινε επίσκοπος της πόλεως αυτής. Ο Αθανάσιος από τα 45 χρόνια της αρχιεροσύνης τα 15 τα περνά στην εξορία. Ήταν η περίοδος της μεγάλης δοκιμασίας για την Ορθόδοξη εκκλησία με την εμφάνιση στην Αλεξάνδρεια της αιρέσεως του Αρείου. Μιας κινήσεως που υποστήριζε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός αλλά κτίσμα - δημιούργημα του Θεού.
Και ο Αθανάσιος είναι αυτός που εκφράζει απόλυτα την αλήθεια, αυτός που με τη Θεία Φώτιση εκφέρει την πραγματική έννοια για το πρόσωπο του Χριστού. Μάλιστα στην όλη προσπάθεια για την εξεύρεση λύσεως, παρά την απόφαση της 1ης Οικουμενικής Συνόδου, εμφανίζεται μια συμβιβαστική λύση, ο χαρακτηρισμός ΟΜΟΙΟΣ. ΟΜΙΟΥΣΙΟΣ = ΠΑΡΑΠΛΗΣΙΟΣ ΟΧΙ ΙΔΙΟΣ
Ο Αθανάσιος όμως επιμένει στον όρο ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ = ΙΔΙΑ ΟΥΣΙΑ = ΙΔΙΟΣ.
Μια μικρή, ελάχιστη εξωτερική διαφορά, το γράμμα Ι, αλλάζει εντελώς την αλήθεια της πίστεως, αλλάζει τη δυνατότητα της σωτηρίας.
Ακούμε πολλές φορές να λένε διάφοροι, δεν έχει σημασία πως πιστεύω, εγώ πιστεύω με τον δικό μου τρόπο. Ο Θεός είναι ίδιος, τον φαντάζομαι εγώ έτσι ή αλλιώς ….
Ο Θεός έχει αποκαλυφθεί στους ανθρώπους. Εορτάσαμε την φανέρωσή του ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ, έχει συστήσει την Εκκλησία του στη γη και με τους Πατέρες, όπως ο Αθανάσιος και Κύριλλος, έχει δώσει σε μας λεπτομέρειες για τον εαυτό του και τη δυνατότητα της σωτηρίας. Ας μην επηρεαζόμαστε από διαφόρους που αυτοδιαφημίζονται ότι κατέχουν την αλήθεια, ας μην παρασυρόμαστε από αυτούς που προβάλουν την σωτηρία προβάλλοντας τους εαυτούς τους. Ας καλλιεργούμε τον εαυτό μας μελετώντας την Αγία Γραφή, διαβάζοντας χριστιανικά βιβλία, μαθαίνοντας από τους αγίους μας και ας μένουμε σταθεροί σ΄ αυτά που πατέρες δίδαξαν και οι Άγιοι υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 10η
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ

Διήγηση

Όταν ο Χριστός βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο στον Ιορδάνη, πήγε αμέσως μετά στην έρημο. Εκεί έμεινε για 40 ημέρες. Δεν έφαγε και δεν ήπιε τίποτα δείχνοντάς μας το παράδειγμα της νηστείας. Όταν τελείωσαν αυτές οι 40 ημέρες, τότε εμφανίστηκε ο διάβολος, και επειδή ο Ιησούς είχε πεινάσει, του είπε για να τον πειράξει: «Αν είσαι γιος του Θεού, πες σ’ αυτές τις πέτρες να γίνουν ψωμιά». Ο Ιησούς όμως του απάντησε: «Ο άνθρωπος, λέει η Αγία Γραφή, δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού».
Μετά ο διάβολος τον πήγε στα Ιεροσόλυμα και τον έστησε στο πιο ψηλό μέρος του βουνού απέναντι από την πόλη και του είπε: «Αν είσαι γιος του Θεού, πέσε κάτω και θα δώσει ο θεός εντολή στους αγγέλους του να σε σώσουν». Μα ο Χριστός του απάντησε: «Λέει αλλού η Γραφή: μην βάζεις σε δοκιμασία το Θεό, για να αποδείξει ότι είναι ισχυρός».
Πάλι ο διάβολος τον οδήγησε σ’ ένα ψηλό βουνό και του έδειξε όλα τα βασίλεια και τους θησαυρούς του κόσμου. Και μετά του είπε: «Όλα αυτά θα σου τα δώσω, αν πέσεις και με προσκυνήσεις». Τότε ο Ιησούς του λέει ξεκάθαρα: «Φύγε από μπροστά μου, Σατανά! Η Γραφή το λέει ξεκάθαρα. Μόνο τον Κύριο και Θεό σου θα λατρεύσεις».
Τότε ο διάβολος τον άφησε και έφυγε και ήρθαν οι άγγελοι του Θεού και τον υπηρετούσαν. Από τότε ο Χριστός άρχισε το λυτρωτικό έργο του.
(Ματθ. 4, 1-11)

Ερωτήσεις

Α. Τι έκανε ο Χριστός στην έρημο πριν Τον πειράξει ο διάβολος;
Β. Τι μας λέει η στάση του Χριστού απέναντι στους τρεις πειρασμούς;
Γ. Γιατί δυσκολευόμαστε να αντισταθούμε στο κακό και την αμαρτία;
Δ. Πώς μένουμε κοντά στο Χριστό και δεν νικόμαστε από τους πειρασμούς;
Ε. Ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ελευθερίας;

Σχόλια

έρημο: η έρημος σημαίνει τον τόπο της ησυχίας, της άσκησης και της ηρεμίας. Στην έρημο ο άνθρωπος ακούει τον εαυτό του γιατί δεν έχει τη φασαρία και τον θόρυβο της πόλης, ούτε τις πολλές ασχολίες που ζει στον κόσμο συνεπάγεται. Η ζωή στην έρημο ονομάζεται άσκηση.
δεν έφαγε και δεν ήπιε: ο Χριστός νήστεψε εντελώς. Πριν ξεκινήσει το λυτρωτικό Του έργο, δηλαδή να κηρύξει το μήνυμα της Βασιλείας του Θεού στον κόσμο, να πάθει και να αναστηθεί, ο Χριστός προετοιμάζεται με νηστεία και προσευχή. Μας δείχνει τον τρόπο αντιμετώπισης του κακού και του πειρασμού, όπως επίσης και τι χρειάζεται κανείς για να δώσει το μήνυμα του Ευαγγελίου.
διάβολος: ο διάβολος δεν πιστεύει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Νομίζει ότι είναι κάποιος προφήτης, απεσταλμένος του Θεού, που επειδή είναι άνθρωπος, θα μπορέσει ο διάβολος να Τον υποτάξει.
πέτρες να γίνουν ψωμί: αν ο Χριστός έκανε αυτό το θαύμα, τότε θα έδινε στο φαγητό μεγαλύτερη αξία από αυτή που έχει. Για τον άνθρωπο του Θεού το φαγητό είναι για να συντηρείται ο άνθρωπος και όχι το κέντρο της ζωής μας. Αξία έχει το να ακούει και να ζει το Ευαγγέλιο.
πέσε κάτω: αν ο Χριστός έκανε το θαύμα αυτό, τότε θα έδειχνε ότι κυριαρχούνταν από τον εγωισμό και την αίσθηση της δύναμης. Ο άνθρωπος του Θεού ζει την ταπείνωση και την διακονία, την προσφορά δηλαδή της αγάπης. Δεν έχει συνηθίσει να τον υπηρετούν, αλλά να υπηρετεί.
να με προσκυνήσεις: αν ο Χριστός προσκυνούσε το διάβολο, τότε θα υποτάσσονταν στο κακό για να εξουσιάσει τον κόσμο με το χρήμα και τους θησαυρούς. Ο άνθρωπος του Θεού προτιμά την αγάπη για το Θεό από κάθε άλλο θησαυρό. Η αγάπη αυτή του δίνει νόημα στη ζωή και όχι η όποια κοσμική δόξα.

Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Συχνά στη ζωή μας έχουμε πειρασμούς. Ο διάβολος έρχεται να μας πει να κάνουμε το κακό, στηριζόμενος στις αδυναμίες που έχουμε ως άνθρωποι. Άλλοτε στηρίζεται στη λαιμαργία μας, την πείνα για υλικά αγαθά, άλλοτε στον εγωισμό μας, στη διάθεσή μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να υποτάσσονται όλοι στις επιθυμίες μας, άλλοτε στη φιλοδοξία μας να είμαστε πρώτοι και να έχουμε θεό τον εαυτό μας. Αυτό που χρειάζεται είναι να αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς, να μάθουμε να λέμε ΟΧΙ. Αυτό θα γίνει αν πιστεύουμε στο Χριστό, αν ασκούμαστε, αν δηλαδή λίγο νηστεύουμε, προσευχόμαστε, ζητούμε τη βοήθεια του Θεού και καταλαβαίνουμε τα λάθη μας και πότε ο διάβολος μας πειράζει.
Β. Η εποχή μας δεν παραδέχεται την ύπαρξη του διαβόλου και του κακού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καλλιεργεί την τάση να λέμε ΝΑΙ σε όλα. Το βλέπουμε από τον τρόπο που παρουσιάζονται τα προϊόντα στις διαφημίσεις και όλες οι αμαρτίες που δεν θεωρούνται κακές στην τηλεόραση. Το κακό όμως υπάρχει. Βλέπουμε ότι ο κόσμος μας δεν έχει γίνει καλύτερος, παρά τα πολλά δικαιώματα και ευκαιρίες που έχουμε. Επομένως, χρειάζεται πάλη. Εμείς είμαστε χριστιανοί. Από την μικρή μας ηλικία χρειάζεται να παλεύουμε να λέμε ΟΧΙ στους πειρασμούς.
Γ. Όταν μάθουμε να λέμε ΟΧΙ στο κακό, στην τεμπελιά, στη αδιαφορία για την τήρηση των εντολών του Θεού και ΝΑΙ στην αγάπη και την πνευματική προσπάθεια, τότε ο Χριστός μας βοηθά και η ζωή μας γίνεται πιο ελεύθερη. Γιατί αληθινά ελεύθερος δεν είναι αυτός που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά αυτός που κάνει πράξη τις εντολές του Θεού, γνωρίζει την αλήθεια που είναι ο Χριστός και τη ζει στη ζωή του. Σ’ αυτό αποσκοπεί η Εκκλησία και αυτό μας διδάσκει το Ευαγγέλιο.

Συμπέρασμα

Να μάθουμε να αντιστεκόμαστε στο κακό και την αμαρτία και να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι!
π. Θ. Μ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 12 - Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.


Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015 (Αγίου Αντωνίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015 (Αγίων Αθανασίου & Κυρίλλου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Μετά τα Φώτα!

Κυριακή μετά τα Φώτα ονομάζεται η σημερινή Κυριακή και ουσιαστικά κλείνει την περίοδο των εορτών. Αλλά τι σημαίνουν οι εορτές; Καλύτερα, γιατί γιορτάζουμε στην Εκκλησία; Αν μείνουμε μόνο στα εξωτερικά στοιχεία μιας γιορτής, κίνηση στην αγορά, αργίες, δώρα, φώτα κλπ, γρήγορα θα διαπιστώσουμε μια κούραση. Ουσία δίνει η προοπτική της πίστης στο Χριστό, ως Εκείνον που κατέβηκε από τον ουρανό και στη συνέχεια ανέβηκε ψηλά και πήρε μαζί Του αιχμαλώτους, έδωσε δώρα στους ανθρώπους: «ἀναβάς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καί ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (Εφεσ. 4,8). Συνήθως πιστεύουμε σε έναν Θεό ο Οποίος είναι ανώτερη δύναμη, δημιουργό του κόσμου, ο Οποίος μαγικά μας ακούει και δίνει λύσεις στα προβλήματά μας, ενίοτε μας τιμωρεί για τα σφάλματά μας και που μαζί Του θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μετά την έξοδό μας από αυτόν τον κόσμο. Όμως για την Εκκλησία μας η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό δεν περιορίζεται σε μια τέτοια οπτική. Γιατί αν μείνουμε σ’ αυτόν τον δρόμο, τότε αρνούμαστε το μεγάλο γεγονός: ότι ο Θεός δεν είναι απρόσωπος, αλλά υπάρχει εν τρισίν προσώποις. Ότι η αγάπη Του δεν είναι γενική μόνο, αλλά εκφράζεται με τη συνεχή βούλησή του να αναδημιουργεί τον άνθρωπο, να τον αναγεννά στο πρόσωπο του Χριστού και την ίδια στιγμή να μας υπενθυμίζει την παρουσία της αγάπης Του μέσα από το μυστήριο της Εκκλησίας.
Στις γιορτές της Εκκλησίας, αλλά και κάθε Κυριακή, θυμόμαστε την κάθοδο του Χριστού από τον ουρανό στη γη, έστω και αν η λογική μας δεν αντέχει να προσεγγίσει το μυστήριο. Μένουμε εμβρόντητοι μπροστά στο μέγεθος της αγάπης, της ταπείνωσης και της συγκατάβασης του Θεού. Αλλά στη συνέχεια αυτός ο ίδιος ο Χριστός ανέβηκε στον ουρανό και μαζί Του πήρε αιχμαλώτους. Ποιοι είναι οι αιχμάλωτοι του Χριστού; Πρώτα ο θάνατος και η απόγνωση. Στη συνέχεια, παίρνει όλους τους ανθρώπους που δέχονται να αιχμαλωτισθούν από την αγάπη Του. Όλους εκείνους που δεν θεωρούν ότι η ζωή τους σταματά στον παρόντα κόσμο και χρόνο. Και την ίδια στιγμή μας δίνει ως δώρα «την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεώς Του ως Υιού του Θεού» (Εφεσ. 4, 13), μέσα στο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία είναι το σπουδαιότερο και ωραιότερο δώρο που μας άφησε ο Χριστός. Αφού σ΄ αυτή την Εκκλησία συνυπάρχουν: ο ναός, το Ευαγγέλιο και η αγιότητα.
Ο ναός, στον οποίο γινόμαστε μέλη της ευχαριστιακής σύναξης, της οικογένειας του Θεού και συναντούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Το Ευαγγέλιο, μέσα από το οποίο μαθαίνουμε και θυμόμαστε τι θέλει ο Θεός από εμάς. Και η αγιότητα, που μας δείχνει την αλυσίδα όλων όσων προηγήθηκαν από εμάς στον αγώνα της πίστης και που πρεσβεύουν για μας, ώστε να μην νικηθούμε από τον πόλεμο του κόσμου και του αντιδίκου διαβόλου. Με την βοήθεια αυτών των δομάτων μπορούμε να γνωρίζουμε γιατί γιορτάζουμε, γιατί η Εκκλησία θα παραμένει ο τρόπος εκείνος που θα δίνει νόημα και στην ύπαρξη και στο χρόνο μας βιώνοντας την χαρά της γιορτής ως αφετηρία προσωπικής αλλαγής.

ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ!!!

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 9η
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΤΥΦΛΟΥ

Διήγηση

Κάποτε ο Ιησούς με τους μαθητές του περπατούσαν στο δρόμο. Είδαν έναν άνθρωπο που είχε γεννηθεί τυφλός. Τον ρώτησαν λοιπόν οι μαθητές του ποιος αμάρτησε για να γεννηθεί ο άνθρωπος αυτός τυφλός. Ο Ιησούς απάντησε ότι ούτε αυτός αμάρτησε αλλά ούτε και οι γονείς του, αλλά για να φανερωθεί η δόξα του Θεού. Τον φώναξε λοιπόν κοντά Του, έφτυσε στο χώμα, έκανε πηλό, άλειψε τα μάτια του και του είπε: «Πήγαινε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και νίψου». Ο άνθρωπος πήγε και είδε το φως του!
Προχωρούσε λοιπόν χαρούμενος που έβλεπε, και όλοι τον ρωτούσαν πώς συνέβη τέτοιο θαύμα. Ο πρώην τυφλός τους έλεγε τι είχε συμβεί και όλοι δόξαζαν το Θεό. Όλοι εκτός από τους Φαρισαίους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό το θαύμα. Κάλεσαν τους γονείς του, αλλά κι αυτοί βεβαίωσαν ότι ο γιος τους είχε γεννηθεί τυφλός. Θέλησαν να τον πείσουν ότι δεν είναι δυνατόν ο Χριστός να τον θεράπευσε, αλλά ότι ο Θεός με κάποιο τρόπο του έστειλε το φως. Όμως ο πρώην τυφλός με σθένος τους είπε ότι δεν είναι δυνατόν αν ένας άνθρωπος δεν είναι σταλμένος από το Θεό, να κάνει θαύματα.
Τότε οι Φαρισαίοι οργίστηκαν και τον έβγαλαν έξω από τη Συναγωγή με άσχημο τρόπο. Όταν ο Ιησούς έμαθε τι είχε συμβεί, πήγε και τον βρήκε και τον ρώτησε: «Πιστεύεις στον Υιό του Θεού;» Και ο πρώην τυφλός τον ρώτησε με τη σειρά του: «Ποιος είναι αυτός, Κύριε, για να τον πιστέψω;» Και του απάντησε ο Χριστός: «Εγώ είμαι, αυτός που σου μιλάει». Και τότε ο τυφλός, αφού έπεσε στα πόδια του Χριστού, τον προσκύνησε και του είπε με όλη του την καρδιά: «Ναι, Κύριε, πιστεύω»! Και έπεσε στα γόνατα και Τον προσκύνησε.
(Ιωάν. ,9 1-38)

Ερωτήσεις

Α. Γιατί ο άνθρωπος που γιάτρεψε ο Χριστός ήταν τυφλός;
Β. Τι συμβολίζει η νίψη του τυφλού στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ;
Γ. Ποιος ήταν περισσότερο τυφλός, ο εκ γενετής ή οι Φαρισαίοι;
Δ. Οι άνθρωποι σήμερα μήπως μοιάζουμε με τους Φαρισαίους;
Ε. Γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία το μυστήριο του βαπτίσματος;
ΣΤ. Πώς κρατάμε ενεργό το Βάπτισμα;

Σχόλια

ποιος αμάρτησε: εκείνα τα χρόνια πίστευαν ότι οι αμαρτίες των γονιών παίδευαν τα παιδιά ή κάποια μεγάλη αρρώστια οφείλονταν στις αμαρτίες του ανθρώπου. Ο Χριστός δίνει την απάντηση ότι οι δοκιμασίες στη ζωή συμβαίνουν για να σωθεί ο άνθρωπος και να φανερωθεί η δόξα του Θεού
έκανε πηλό: θυμίζει ο τρόπος με τον οποίο ο Χριστός θεράπευσε τον τυφλό την δημιουργία του Αδάμ από το Θεό στην Παλαιά Διαθήκη από χώμα και νερό. Στην ουσία πρόκειται για μια νέα δημιουργία, μόνο που ο τυφλός δεν βλέπει μόνο με τα μάτια του σώματος, αλλά φωτίζεται και στην ψυχή
κολυμπήθρα του Σιλωάμ: ο τυφλός βαφτίζεται ουσιαστικά. Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ συμβολίζει την Εκκλησία που βαφτίζει τον άνθρωπο και του ανοίγει τα πνευματικά του μάτια, τα μάτια της καρδιάς που βλέπουν το Θεό
ο πρώην τυφλός τους είπε με σθένος: ο πρώην τυφλός, επειδή βλέπει ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, Τον υπερασπίζεται στους Φαρισαίους, και πληρώνει γι’ αυτό
τον έβγαλαν έξω από τη συναγωγή: αυτό σημαίνει ότι τον αφόρισαν, δεν του μιλούσαν πλέον, τον απομάκρυναν από την επικοινωνία με τους συμπατριώτες του. Ήταν η μεγαλύτερη τιμωρία που μπορούσαν οι άνθρωποι να επιβάλουν σε κάποιον
και τον προσκύνησε: μετά την υπεράσπιση του Χριστού μπροστά στους Φαρισαίους, ο πρώην τυφλός Τον προσκυνεί και Τον αποδέχεται ως Υιό του Θεού.

Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Ο τυφλός βαφτίστηκε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και είδε το φως του σώματος και το φως της ψυχής. Οι άνθρωποι βαφτιζόμαστε στην Εκκλησία και βλέπουμε το φως το αληθινό που είναι ο Χριστός. Με την βάπτιση γινόμαστε χριστιανοί, ανήκουμε πλέον στην Εκκλησία, σωζόμαστε και καθαρίζει η ψυχή μας από τις αμαρτίες. Με το βάπτισμα γινόμαστε παιδιά του Θεού
Β. Το Βάπτισμα δεν κρατά μόνο την ώρα που το παιδί ή ο άνθρωπος μπαίνει στην κολυμβήθρα, αλλά συνεχίζεται με τη ζωή της Εκκλησίας. Η εξομολόγηση και η μετάνοια είναι το δεύτερο βάπτισμα που μας καθαρίζει από τις αμαρτίες. Με την ομολογία πίστης στο Χριστό, όπως έκανε ο πρώην τυφλός, αλλά και με τα έργα της αγάπης κρατάμε το βάπτισμα ενεργό.
Γ. Το Βάπτισμα του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό ήταν σημάδι ότι ο Χριστός ήταν τέλειος άνθρωπος, γιατί δεν είχε αμαρτίες και δεν είχε λόγο να βαπτιστεί. Είναι όμως και προτύπωση του δικού μας βαπτίσματος. Εμείς, όταν βαπτιζόμαστε, λυτρωνόμαστε από την δουλεία της αμαρτίας, γιατί ζούμε τη ζωή του Χριστού. Η τριπλή κατάδυση- βουτιά στην κολυμβήθρα είναι η τριήμερη ταφή και Ανάσταση του Χριστού. Πεθαίνουμε λοιπόν ως προς την αμαρτία, αλλά και ανασταινόμαστε μαζί με το Χριστό πλέον στην Εκκλησία.
Δ. Το Βάπτισμα επομένως δεν είναι ένα απλό κοινωνικό γεγονός, που πάμε για να δούμε το παιδάκι αν κλαίει ή όχι, να ακούσουμε το όνομα και όλα τα άλλα. Είναι μυστήριο που μας οδηγεί στην Εκκλησία και τη ζωή του Χριστού, δηλαδή στη σωτηρία από την αμαρτία. Γι’ αυτό και ο ανάδοχος - νονός είναι πνευματικός πατέρας του παιδιού και η νονά πνευματική μητέρα. Δεν είναι μόνο για να του δίνουν δώρα, αλλά για να το διδάσκουν τη ζωή της Εκκλησίας.

Συμπέρασμα

Το μυστήριο του βαπτίσματος είναι το πιο σπουδαίο για τη σωτηρία μας, και το κρατάμε στην Εκκλησία με την μετάνοια, την ομολογία πίστης στο Χριστό και τα έργα αγάπης.
π. Θ. Μ.

Γιατί ο αναμάρτητος βαπτίζεται;

Αναμφισβήτητα, το γεγονός της βαπτίσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα της επιγείου ζωής Του που φυσικά σχετίζεται με την αιτία της ενανθρωπίσεώς Του, που δεν είναι άλλη από τη σωτηρία του ανθρώπου. Από την γνώση του αληθινού Θεού και την αποκατάσταση της σχέσεως, την αποκατάσταση της επικοινωνίας – κοινωνίας ανθρώπου και Θεού.
Γιατί όμως ο Αναμάρτητος θέλησε να βαπτισθεί από τον Ιωάννη; Γιατί να υποβληθεί στη διαδικασία στην οποία υποβάλλονταν οι άνθρωποι που είχαν αμαρτίες να εξομολογηθούν; Άλλωστε αυτή είναι και η απορία του ιδίου του Προδρόμου; «Ἐγώ χρείαν ἔχω ὑπό σοῦ βαπτισθῆναι, καί σύ ἔρχῃ πρός με;»
Ο Χριστός δεχόμενος το βάπτισμα ταυτίζεται με τους ανθρώπους, με όλους τους αμαρτωλούς ανεξαιρέτως. Ταυτίζεται με κάθε αμαρτωλό που χρειάζεται συγχώρηση, σωτηρία. Ταυτίζεται με όλους και με τον καθένα μας. Με το βάπτισμά Του δείχνει πως δεν ήρθε για να κρίνει ή να καταδικάσει, αλλά για να ενωθεί μαζί μας και έτσι γινόμενος ένας από εμάς να μας καταστήσει μετόχους της τέλειας και αναμάρτητης ζωής Του. Έγινε όπως ο ίδιος ο Πρόδρομος είχε πει «ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὀ αἴρων τήν ἀμαρτίαν τοῦ κόσμου».
Και αυτήν την αποστολή την επισφραγίζει με την γνώση, την αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού, την Θεοφάνεια.

Προ των Φώτων

Δεδομένης της ευκολίας με την οποία εμείς σήμερα προσεγγίζουμε το νερό, με το άνοιγμα της βρύσης, ίσως και να ξεχνάμε τη σπουδαιότητά του για τη ύπαρξή μας. Είναι προϋπόθεση ζωής. Χωρίς τροφή μπορούμε να αντέξουμε αρκετά περισσότερο απ΄ ότι στην έλλειψη του νερού. Το νερό ακόμη, αποτελεί και έναν από τους καλύτερους διαλύτες και το αναγκαιότερο συστατικό για την καθαριότητα. Τέλος, η παρουσία του σε τόσο μεγάλες συγκεντρώσεις στη φύση, αλλά και στον ανθρώπινο οργανισμό αποτελούν μυστήριο της ύπαρξης,
Η αυριανή και μεθαυριανή ημέρα, με την τέλεση του Μεγάλου Αγιασμού μας παραπέμπει στην αρχή της δημιουργίας οπότε και είχαν συγκεντρωθεί όλα τα νερά και ο Θεός επεφέρετο επάνω του ύδατος. Και έχουμε σήμερα την πρόκληση να μπορέσουμε να λευκανθούμε κάνοντας χρήση των πνευματικών ιδιοτήτων που αποκτά το νερό: «καθαρτική ενέργεια της υπερουσίου Τριάδος, χάρη απολυτρώσεως, ευλογία Ιορδάνου, φωτισμός γνώσεως και ευσεβείας, αμαρτημάτων λυτήριο, ίαση ψυχής και σώματος, επιτήδειο (κατάλληλο) κάθε ωφέλειας, αλλόμενο εις ζωή αιώνιο, αποτρόπαιο πάσης επιβουλής ορατών και αοράτων εχθρών». Αυτήν την ελπίδα, την χαρά, τη βεβαιότητα γιορτάζουμε τα Θεοφάνεια, αφού οι πάντες και τα πάντα μπορούν να καθαριστούν, να ανανεωθούν, να αναγεννηθούν ανεξάρτητα από την πόσο βρώμικη μπορεί να είναι η κατάστασή μας. Ο ίδιος ο Θεός μπήκε σ΄ αυτό το νερό και ενώθηκε με τον κάθε άνθρωπο και με όλη την ύλη και μεταμόρφωσε τα πάντα. Όλα αυτά βέβαια με μια προϋπόθεση που θα ικανοποιηθεί από τη δική μας πλευρά: Την μετάνοια, τη μεταβολή της συνείδησης, τη μεταστροφή του νου και της καρδιάς, αυτό που ο Ιωάννης διακήρυττε!

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 5 - Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015:
7.00 - 10.00 π.μ. Ακολουθία των Μεγάλων και Βασιλικών Ωρών των Θεοφανείων, Εσπερινός και θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και Μέγας Αγιασμός.

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015 (των Θεοφανείων):
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Μέγας Αγιασμός.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015 (Ιωάννου Προδρόμου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015 (Μετά τα Φώτα):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

ΚΑΛΗ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Η Δευτέρα 5 Ιανουαρίου είναι ημέρα αυστηρής νηστείας, δηλαδή δεν τρώμε λάδι και δεν πίνουμε κρασί.