ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 94

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΘΥΜΑΤΑΙ:

Την περίοδο του Εθνικού Διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ' ένα μουλάρι σ' ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο.
Στον δρόμο που πήγαινε συζητούσε με τον αγωγιάτη και τον ρωτά: «Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή Βασιλικός;». «Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι», σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης, όμως, ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο τη στιχομυθία. «Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».
Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά τον δάσκαλο ποιο είναι το μάθημα της ημέρας. «Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος. «Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε έναν μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει τη φράση:
«Ο επιθεωρητής είπε (κόμμα), ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία).».
Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;». «Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;». «Ο επιθεωρητής, κύριε».
«Ωραία», είπε ο δάσκαλος. «Σβήσε τώρα το κόμμα και βάλ' το αλλιώς»:
«Ο επιθεωρητής (κόμμα), είπε ο δάσκαλος (κόμμα), είναι γαϊδούρι».
Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;».
«Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής. «Και ποιος το είπε;»
«Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει:
«Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε τον δάσκαλο»!
Και συνέχισε μονολογώντας ο παππούς, καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στην τηλεόραση που ανακοίνωνε και νέες μειώσεις στις συντάξεις: ‘’Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο τη δασκάλα μου να λέει: «Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα, μπορεί να σας χαλάσει τελείως τη σύνταξη!»
Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε."

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά ζούμε στην πατρίδα μας τα αποτελέσματα της παραπάνω «ασυνταξίας». Ίσως το χειρότερο να είναι η εμμονή μας στα κόμματα και στη σωτηρία που αυτά αυτόματα θα φέρουν, η οποία υπονομεύει τόσο τη διάθεσή μας για αλληλοσεβασμό, συνεργασία, ανάπτυξη δυνατοτήτων και χαρισμάτων, όσο και το ενδιαφέρον μας για την πρόοδο του συνόλου και όχι του καθενός ατομικά.
Χωρίς να θέλω να γίνω προφήτης κακών, οι εξελίξεις φαίνονται να είναι δυσοίωνες και οι επόμενοι μήνες θα γίνονται όλο και δυσκολότεροι για τους περισσοτέρους από εμάς. Αυτό βέβαια δε θα πρέπει να κάμπτει το φρόνημά μας και την ελπίδα μας που είναι η Αγάπη και η Πρόνοια του Θεού, αλλά θα πρέπει να μας κινητοποιεί, ώστε να οργανωθούμε ως κοινότητα, να συνεργαστούμε, να καλύψουμε τις ανάγκες των πλέον αδυνάτων, να προβληματιστούμε για το πώς θα προσφέρουμε και όχι για το πώς θα λάβουμε!
Το πρώτο και σπουδαιότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι η προσευχή, ειδικότερα τώρα, την περίοδο των Παρακλήσεων προς την Παναγία Μητέρα μας, για όλους τους άλλους πρώτα, την πατρίδα μας και τέλος για μας.

ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
 Παναγιά μου, την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι!

Το άνοιγμα των πνευματικών ματιών

Την μνήμη της Αγίας Παρασκευής εορτάζουμε σήμερα και σε πολλούς ανεβαίνει από τα βάθη της ψυχής μας η επίκληση του ονόματός της για να μας χαρίσει υγεία και κυρίως την υγεία των οφθαλμών μας, των ματιών μας. Και έχει δοθεί πράγματι χάρισμα ιάσεων στην Αγία μας. (Περιστατικό Μαρτυρίου). Το χάρισμα όμως που προσφέρει σε όλους μας η αγία είναι η θεραπεία, το άνοιγμα των πνευματικών μας ματιών. Γιατί η ζωή της αγίας έχει να μας προσφέρει παραδείγματα και για τη δική μας ζωή, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε και μεις στην αιωνιότητα μαζί της.
Καρπός πίστης και εμπιστοσύνης στο Θεό η αγία μας, αφού οι γονείς της τη απέκτησαν με πολλές προσευχές. Αυτή την πίστη και εμπιστοσύνη στο Θεό καλούμαστε να αποκτήσουμε και μεις ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες της εποχής μας. Μια πίστη που θα αποδεικνύεται όχι μόνο με την επιμονή μας στην προσευχή και στις δεήσεις στο Θεό, αλλά ελέγχοντας αν καθετί που επιθυμούμε, σκεπτόμαστε ή πράττουμε είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού.
Ανατρέφεται και μεγαλώνει η αγία μας λαμβάνοντας παιδεία Κυρίου, καλλιεργώντας δηλαδή ήθος και αρετές. Και γίνεται περισσότερο έντονη η ανάγκη σήμερα να αποκτήσει ο καθένας μας ήθος και αρετές. Σε μια περίοδο που έχει χαθεί ο σεβασμός και προς τον εαυτό μας πρώτα και προς τον Θεό και την εικόνα Του που είναι ο κάθε άνθρωπος, και που προσπαθούμε να αρέσουμε στους άλλους φτιάχνοντας την εμφάνισή μας και στολίζοντας το σώμα μας με λογίς στολίδια, η αγία Παρασκευή, αρνούμενη τη δόξα και τις τιμές που την υπόσχονται θυσιάζοντας στα είδωλα, προβάλει τη σεμνότητα, την καθαρότητα, την αγνότητα, την ταπείνωση, ως κοσμήματα και στολίδια της ψυχής.
Μένοντας ορφανή μετά το θάνατο των γονέων της μοιράζει ελεημοσύνη τα υπάρχοντάς της και μας υπενθυμίζει ότι θησαυρός δεν είναι τα χρήματα, τα κτήματα και υλικά αγαθά, αλλά η προσφορά, η διακονία του συνανθρώπου που έχει ανάγκη από ένα λόγο παρηγοριάς, από μια επίσκεψη, από μια χειρονομία βοήθειας, από λίγο χρόνο που θα προσφέρουμε για το σύνολο.
Τέλος, η αγία μας προσφέρει τη ζωή της θυσία στο Θεό. Και καλούμαστε και μεις να θυσιάσουμε κάτι από τον εαυτό μας για τον Θεό. Λίγο χρόνο που θα προσφέρουμε για την πρωινή και βραδινή προσευχή κάθε μέρα και την Κυριακάτικη λατρεία του Θεού, λίγο τον αγώνα να προσέξουμε τη γλώσσα και τα λόγια μας, λίγη προσπάθεια να ελέγξουμε το θυμό και τα νεύρα μας, λίγη διάθεση να συγχωρήσουμε αυτόν που μας ενοχλεί, γενικότερα να θυσιάσουμε τα πάθη, τις αδυναμίες και τις αμαρτίες μας.
Και τότε θα ανοίξουν, θα θεραπευθούν τα μάτια της ψυχής μας και θα μπορούμε να βλέπουμε ποιο κοντά μας και την αγία Παρασκευή και όλους τους αγίους μας. Γένοιτο, δια πρεσβειών της αγίας ενδόξου οσιομάρτυρος Παρασκευής της αθληφόρου.

Κυριακή των Πατέρων

Τους πατέρες της Δ΄ οικουμενικής Συνόδου προβάλει η Εκκλησία μας σήμερα, που αντέκρουσαν τους μονοφυσίτες (ήθελαν τον Χριστό ή Θεό ή Άνθρωπο) και όχι τέλειο Θεό και ταυτόχρονα και τέλειο άνθρωπο.
Και στο αποστολικό ανάγνωσμα ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει το μαθητή του Τίτο να αποφεύγει τις ανόητες συζητήσεις και τις φιλονικίες και τις διαμάχες ακόμη και γύρο από τα θέματα της πίστεως αφήνοντας τον αιρετικό άνθρωπο μετά από μια και δεύτερη νουθεσία προς αυτόν.
Η ορθόδοξη διδασκαλία δεν είναι προϊόν σκέψεων, συζητήσεων ή συνθέσεως απόψεων ώστε να μπορούμε να πούμε πως συγκεντρώνοντας κάτι από τον ένα και από τον άλλο δημιουργείται η αλήθεια. Η πίστη μας είναι αποκάλυψη του Θεού, όπως την φανέρωσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και βιώνεται όταν προσπαθούμε να ακολουθήσουμε το δικό Του παράδειγμα. Οι άγιοι πατέρες στις συνόδους μίλησαν όχι φιλοσοφώντας ή ωσάν να ήταν σε συνέδρια που εξέφραζαν προσωπικές απόψεις, αλλά αναγκάστηκαν να διατυπώσουν αυτό που βίωνε η Εκκλησία ως εμπειρία ζωής. Και αυτή η εμπειρία αποτελεί την αλήθεια για τον Θεό και ταυτόχρονα την αλήθεια για την σωτηρία - θέωση του ανθρώπου.
Η αίρεση αποτελεί διαστρέβλωση της αληθείας για το Θεό και ταυτόχρονα αποκλείει τη σωτηρία του ανθρώπου. Έτσι ουσιαστικά οι αιρετικοί εξυπηρετούν το θέλημα του αιωνίου εχθρού του ανθρώπου, του διαβόλου. Δεν είναι τυχαίο πως πολλές φορές ενώ ήταν βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν γνώριζαν και δεν ενδιαφέρονταν για θέματα πίστεως, όταν όμως άνοιξαν διάλογο με την αίρεση γίνανε ξαφνικά «φωτισμένοι». Έχουν υπερήφανο φρόνημα, πιστεύοντας ότι είναι οι σεσωσμένοι και αναγεννημένοι, ενώ οι άγιοί μας είχαν την αίσθηση ότι ήταν οι αμαρτωλότεροι πάντων.
Χρησιμοποιούν συγκεκριμένα κομμάτια της Αγίας Γραφής όπως τους ευνοούν, δίνοντας ερμηνείες που πολλές φορές έρχονται και μεταξύ τους σε αντιπαράθεση, δίνοντας μια εικόνα ανισορροπίας.
Ενώ προς τους ανθρώπους εμφανίζονται μειλίχιοι, καλομίλητοι, και ευγενικοί, για το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού γίνονται θυμώδεις και άγριοι.
Γι΄ αυτό ο Απόστολος Παύλος προτρέπει την διακοπή της προσπάθειας επαναφοράς του αιρετικού, γιατί ουσιαστικά απευθύνεσαι σε άνθρωπο με μάτια κλειστά και αυτιά βουλωμένα, άρα ματαιοπονείς και κινδυνεύεις να βρεθείς και συ μπερδεμένος. Μόνο αν ο ίδιος προβληματιστεί και αφήσει χώρο στη Χάρη του Θεού μπορεί να επιστρέψει στην αλήθεια.

«Θάρσει τέκνον»

Αμέσως μετά τη θεραπεία των δαιμονισμένων ο Χριστός έρχεται στην Καπερναούμ, όπου του φέρνουν έναν παράλυτο. Άραγε μπορούμε να μπούμε στη θέση αυτού του ανθρώπου και να αισθανθούμε τα συναισθήματα που αισθάνονταν και αυτός μπροστά στο Χριστό;
Πιστεύει ότι ο Χριστός μπορεί να τον θεραπεύσει, τον αναγνωρίζει ως παντοδύναμο, αλλά και φοβάται μήπως η πίστη του είναι ελλιπείς και δεν γίνει το θαύμα, μήπως οι αμαρτίες του εμποδίζουν την Χάρη του Θεού. Βρίσκεται μπροστά στον παντογνώστη και καρδιογνώστη και δειλιάζει, αγωνιά, ολιγοψυχεί. Ο Χριστός, όμως, διασκεδάζει την φοβία του αυτή, απευθύνοντας προς αυτόν την φράση «Θάρσει, τέκνον∙ ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Πόσες φορές δεν φτάνουμε οι άνθρωποι στην ολιγοψυχία. Οι δοκιμασίες, οι ασθένειες, ο κόπος, αλλά και ο φόβος της ήττας και της αποτυχίας, του θανάτου, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τις ειδήσεις και τα γεγονότα του κόσμου που μας γεμίζουν απαισιοδοξία, αποτελούν αφορμές ώστε η καρδιά και το φρόνημά μας να μην είναι ακμαία και να έρχεται η κατάσταση της ολιγοψυχίας.
Και πάλι η φράση αυτή του Χριστού, έρχεται να μας κάνει να δούμε το ουσιώδες, που είναι η συγχώρηση των αμαρτιών μας. Η συγχώρεση που είναι η μία και μοναδική μεγάλη ανάγκη την οποία έχουμε οι άνθρωποι και που δεν μπορούμε από μόνοι μας να εκπληρώσουμε. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα ανθρώπινα, μπορούμε να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια λύση. Σε ό,τι έχει να κάνει όμως με την ίδια μας την ψυχή, τον τρόπο που ζει σε σχέση με την πίστη στο Θεό, το Ευαγγέλιο και την αιωνιότητα, μόνο ο λόγος του Χριστού μπορεί να δώσει αληθινό θάρρος.
Η ολιγοψυχία έχει ως ρίζα της την αδυναμία του ανθρώπου να πιστέψει ολοκληρωτικά στο Θεό και την ήττα του από το πνεύμα του ορθολογισμού, από τα πολλά και ποικίλα «γιατί;», όπως επίσης και από την επιθυμία του να δει το μέλλον σε μια διαφορετική προοπτική, αυτή της ζωής και της ευτυχίας σύμφωνα με τα δεδομένα που όλοι επιθυμούμε. Σε κάθε δυσκολία λοιπόν, συνειδητοποιούμε την έλλειψη προσωπικής αυτάρκειας, ότι το «εγώ» μας δεν επαρκεί για την ευτυχία μας. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, οι άνθρωποι επιλέγουν είτε την συντροφιά των οικείων, στους οποίους μεταφέρουν την απογοήτευσή τους, είτε την βοήθεια ειδικών, όπως οι ψυχολόγοι και οι θεραπευτές, είτε καταβάλλονται από την λύπη και την ολιγοψυχία, παραιτούμενοι από κάθε ελπίδα για το αύριο, ενίοτε και από διάθεση για ζωή.
Η Εκκλησία, μέσα από την θεραπεία του παραλυτικού, μάς δείχνει τον αληθινό τρόπο να υπερβούμε την ολιγοψυχία. Πρώτον μέσα από την πίστη στο Χριστό, η οποία όμως προϋποθέτει την εμφάνισή μας ενώπιον Του. Η πίστη δεν είναι μόνο εσωτερική κατάσταση και βίωμα. Απαιτεί την παρουσία μας ενώπιον του Κυρίου και αυτό επιτυγχάνεται τόσο με την ολόθερμη προσευχή, όσο και με την μετοχή μας στο σώμα του Χριστού, που είναι η εκκλησιαστική ζωή. Ταυτόχρονα, η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας μάς προφυλάσσει από την απόγνωση. Κάθε δοκιμασία αποτελεί για τον καθέναν μας αφορμή να δούμε την πραγματική μας κατάσταση και πορεία σε σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία. Δεν έχει σημασία αν η δοκιμασία αποτελεί συνέπεια καθαυτό της αμαρτωλότητάς μας. Μάς βοηθά να συνειδητοποιούμε τα όρια μας, να εντρυφούμε στην μετάνοια για κάθε έργο και κάθε λογισμό μας, αλλά και να παραμένουμε ταπεινοί ή να βρίσκουμε την ταπεινότητα που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών. Τέλος, για να νικηθεί η ολιγοψυχία χρειάζεται και η παρουσία των άλλων ανθρώπων. Δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας στη λύπη. Η παρουσία όμως αυτή δεν πρέπει να περιορίζεται στην εξωτερική συμπαράσταση. Χρειαζόμαστε από τους άλλους ενίσχυση στην πίστη μας. Κι εδώ έγκειται η μεγάλη ευθύνη όλων όσων αποτελούμε το σώμα του Χριστού. Δεν αρκεί να δηλώνουμε παρόντες ως προς την ανθρώπινη διάσταση στη δοκιμασία και την ολιγοψυχία των άλλων. Χρειάζεται με τον λόγο, την προσευχή μας και την δική μας παρουσία ενώπιον του Χριστού, να τους βοηθήσουμε να νιώσουν ότι μπορούν να μοιραστούν και από την δική μας πίστη και να πάρουν δύναμη.
«Θάρσει τέκνον». Ο λόγος του Χριστού ας αποτελέσει για τον καθέναν μας στη δύσκολη εποχή της όχι μόνο της σωματικής, αλλά κυρίως της πνευματικής παράλυσης ευκαιρία αναβαπτισμού στην πίστη, στην συναίσθηση της αμαρτωλότητας που γίνεται ταπείνωση και μετάνοια.