Σταυρός, ήττα ή νίκη;

Όλη αυτή την εβδομάδα προβάλει η Εκκλησία μας τον Τίμιο Σταυρό, εορτάζοντας το γεγονός της Υψώσεώς του. Και καλούμαστε και εμείς μπροστά στο Αμφιλεγόμενο αυτό σημείο να αποφασίσουμε πως θα το δούμε, ώστε αντίστοιχα να πράξουμε στη ζωή μας.
Είναι λοιπόν ο Σταυρός το ξύλο της κατάρας που γίνεται ήττα για το Θεό που έγινε άνθρωπος; Είναι η ήττα της αγάπης; Η ήττα της θαυματουργίας; Η ήττα της διδασκαλίας για την αιώνια βασιλεία; η ήττα της πίστεως; Η ήττα της ελπίδας; Η ήττα της ζωής και η κυριαρχία του θανάτου;
ΟΧΙ. Ο Σταυρός γίνεται το όπλο της νίκης. Γιατί δεν νικήθηκε ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Δεν κατεβλήθη η αγάπη, αφού ο Θεός τόσο αγάπησε τον άνθρωπο, ώστε παρέδωσε τον Υιό του να Σταυρωθεί. Δεν καταργήθηκε η θαυματουργία, αλλά ο ίδιος ο Σταυρός θαυματουργεί. Δεν σταμάτησε η διδασκαλία για την αιώνια βασιλεία, αλλά ο Σταυρός άνοιξε την πόρτα της αιώνιας Βασιλείας για τον ευγνώμονα ληστή. Η πίστη δεν νικήθηκε, αλλά στηρίζεται πάνω στο Σταυρό και η ελπίδα αναπαύεται πάνω στο Σταυρό, όπως το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου, γιατί η ζωή εξήλθε εκ του μνήματος δια της Αναστάσεως. Γιατί του Σταυρού έπεται η Ανάσταση.
Έτσι και στη ζωή μας. Οι άγιοι σηκώνουν το σταυρό τους. Δεν απογοητεύονται από την πρόσκαιρη ήττα που φαντάζει να τους περιμένει, δεν απογοητεύονται από το μίσος, την περιφρόνηση, ακόμη και το θάνατο. Ξέρουν πως η Ανάσταση ακολουθεί. Εμπιστοσύνη, λοιπόν, στο λόγο και το έργο του Χριστού. Απόφαση για άρση του Σταυρού, πόλεμο κατά της ραθυμίας, πίστη στη δύναμη του Σταυρού κατά την ώρα της δοκιμασίας, της ασθένειας, του πειρασμού, μετάνοια κατά την αδυναμία, και η Χάρις του Σταυρωμένου και Αναστάντος θα μας περιβάλει!

Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον

«Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόλυται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον.»
Ο Κύριος στη συνέχεια εξηγεί στον Νικόδημο το νόημα της δικής του υψώσεως πάνω στο ξύλο του Σταυρού: Ο υιός του ανθρώπου, λέει, θα υψωθεί πάνω στο Σταυρό, για να μη χαθεί κανένας από όσους θα πιστεύουν σ’ Αυτόν στον αιώνιο θάνατο, αλλά να έχει ζωή αιώνια. Διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό του, για να μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο κανένας πιστός, άλλα να έχει ζωή αιώνια. Διότι δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιό του στο αμαρτωλό γένος των ανθρώπων για να κατακρίνει και να καταδικάσει το γένος αυτό, αλλά για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος.
Με τα υπέροχα αυτά λόγια του ο Κύριος απεκάλυψε στον Νικόδημο την άπειρη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Πόσο πολύ μας αγάπησε ο Θεός; Το πόσο πολύ μας αγάπησε φαίνεται όχι μόνον από το ότι ήθελε να μας σώσει, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο μας έσωσε και από τη σωτηρία την οποία μας χάρισε. Διότι δεν έστειλε κάποιον άνθρωπο ή άγγελο να μας σώσει, αλλά τον μονογενή του Υιό, τον συνάναρχο και σύνθρονο, τον άπειρο και πανυπερτέλειο Υιό του. Κι Αυτόν Τον παρέδωσε σε θάνατο.
Και για ποιους Τον παρέδωσε σε θάνατο; Ποιους αγάπησε; Μήπως πλάσματα που Τον λάτρευαν και Τον αγαπούσαν; Εμάς τους αποστάτες ανθρώπους, που είχαμε γίνει εχθροί του και καταντήσαμε «κτηνώδεις και δαιμονιώδεις». Ο άπειρος Θεός αγάπησε έναν τέτοιον ανάξιο κόσμο. Αγάπησε τον διεφθαρμένο άνθρωπο, ενώ αυτός δεν είχε να παρουσιάσει τίποτε άξιο της αγάπης του. Και έγινε άνθρωπος ο ίδιος ο Υιός του Θεού για να μας σώσει από την καταδυνάστευση του διαβόλου. Και υψώθηκε επάνω στο Σταυρό, για να μη χαθούμε στο αιώνιο σκοτάδι, αλλά να ζούμε μαζί του αιωνίως τη δική του πανευτυχή ζωή. Και μας δέχθηκε ως παιδιά του, ως μέλη της Εκκλησίας του, και μας τροφοδοτεί με τα άγια Μυστήρια, μας προσφέρει άφεση αμαρτιών, αγιασμό και σωτηρία ψυχής.
Εμείς κατανοούμε άραγε το ύψους αυτό της αγάπης του; Αντιλαμβανόμαστε την άπειρη αυτή και ύψιστη ευεργεσία του; Γι’ αυτό ας παρακαλούμε Αυτόν που τόσο πολύ μας αγάπησε, να μας φωτίζει να κατανοούμε όσο μπορούμε το ύψος της αγάπης του. Και να ζούμε πλέον μόνο για τον Θεό και με τον Θεό.

Σε ποιόν Θεό θέλουμε να πιστεύουμε;

Οι άνθρωποι ζητούμε τη δικαιοσύνη, πολλές φορές ξεχνώντας ότι κανείς από εμάς δεν είναι αναμάρτητος. Και όντως θα έρθει η στιγμή που θα δώσουμε όλοι λόγο για τις πράξεις μας, όπως επίσης και τις παραλείψεις μας. Κι αυτή η ώρα θα είναι πρώτα κατά τη στιγμή του θανάτου μας και οριστικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, οπότε το κριτήριο της δικαιοσύνης το οποίο απαιτούμε για τους άλλους θα ισχύσει πρωτίστως και για εμάς.
Μέσα από αυτή τη διδακτική παραβολή, διαπιστώνουμε ότι ο αληθινά δίκαιος είναι Θεός. Μόνο που η δικαιοσύνη του έχει δύο όψεις. Η μία είναι η μακροθυμία. Η άλλη είναι η ακρίβεια στην τήρηση των νόμων και των εντολών Του και η πληρωμή με βάση αυτή για τα έργα μας. Επαφίεται στον καθέναν μας τι θα διαλέξει. Επαφίεται στον καθέναν μας σε Ποιον Θεό πιστεύει: αυτόν της μακροθυμίας ή αυτόν της δικαιοσύνης. Ο Θεός της δικαιοσύνης βλέπει τα πάντα με ακρίβεια και εφαρμόζει τους νόμους και τις εντολές χωρίς περιθώρια παρέκκλισης. Ο Θεός της μακροθυμίας δείχνει ευσπλαχνία και αγάπη. Η επιλογή διαφαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο φερόμαστε στους σύνδουλούς μας. Από την συγχωρητικότητα την οποία επιδεικνύουμε στη ζωή μας.
Για να συγχωρήσουμε, οφείλουμε να νικήσουμε το αίσθημα της ανωτερότητας και του κατέχειν. Ότι έχουμε εξουσία, διότι έχουμε χαρίσματα, αγαθά, θέση, αποδοχή, ανθρώπους που μας ακούνε και μας υπακούνε, ότι είμαστε σπουδαίοι, ξεχωριστοί και ανώτεροι. Απέναντι στο Θεό όμως όλοι οφείλουμε. Τίποτε δεν μας ανήκει και καμία εντολή του Θεού δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι την τηρήσαμε, ούτε καν κατά προσέγγιση. Την ίδια στιγμή χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι για να ζητήσουμε την μακροθυμία, τη συγχώρεση από τον Θεό για ό,τι Του οφείλουμε, δεν δικαιούμαστε να κρατήσουμε κάτι έναντι όσων μας οφείλουν. Η δική μας γενναιοδωρία είναι η αφετηρία για να μπορέσουμε να ζητήσουμε την γενναιοδωρία της μακροθυμίας του Θεού. Είμαστε ισχυροί τελικά όταν συγχωρούμε και όχι όταν επιβάλλουμε το θέλημά μας ή το δίκαιό μας. Εκεί βρίσκεται η αληθινή υπέρβαση. Να αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός μας συγχωρεί κάθε οφειλή και να μιμηθούμε αυτή την κίνηση έναντι των άλλων.