ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 2 - Κυριακή 8 Ιουνίου 2014
Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014
6.00 μ.μ. Εσπερινός, Κανόνας Κεκοιμημένων και Τρισάγιο στο Κοιμητήριο.
Σάββατο 7 Ιουνίου 2014 (Ψυχοσάββατο):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία και μνημόσυνο κεκοιμημένων.
6.00 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 8 Ιουνίου 2014 (Πεντηκοστή):
7.00 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία και εσπερινός της εορτής του Αγίου Πνεύματος μετά της γονυκλισίας.
Κοινός δίσκος θα προετοιμαστεί για το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής, 7 Ιουνίου 2014. Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν, ας συνεννοηθούν με τις κυρίες Αργυρώ (2421080084) ή Ευδοκία (2421066442).
Παρασκευή 30 Μαΐου 2014
Αὕτη ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή
Είναι μεγάλο το μυστήριο του θανάτου. Σε κάθε εποχή οι άνθρωποι προσπάθησαν με διαφόρους τρόπους να το ερμηνεύσουν, να το κατανοήσουν, να το ξεπεράσουν ως φοβικό αίσθημα, να το υπερνικήσουν, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα. Ο θάνατος υφίσταται ως ο προορισμός του καθενός μας. Ψάχνουμε παρηγοριά στις θρησκείες, στη φιλοσοφία, ενίοτε στην υλιστική ζωή. Και μπορεί πρόσκαιρα να ανακουφιζόμαστε, όμως το γεγονός του θανάτου δεν αλλάζει.
Η χριστιανική πίστη όμως δεν μένει στο θάνατο. Η χριστιανική πίστη βλέπει την προοπτική του κόσμου με κριτήριο την αιωνιότητα. Ο λόγος του Χριστού είναι ξεκάθαρος: «Αὕτη δέ ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ιωάν. 17, 3). Αιώνια ζωή είναι η επίγνωση του αληθινού Θεού και του ιδίου του Κυρίου μας. Αν γνωρίσουμε και αναγνωρίσουμε Ποιος είναι ο Δημιουργός και Ποιος Αυτός που μας δίνει την Ανάσταση και την αιωνιότητα, τότε ο θάνατος γίνεται Πάσχα, πέρασμα, μία ροπή, από την οποία θα περάσουμε, αλλά δεν θα νικηθούμε.
Για τους ορθολογιστές όλα αυτά είναι αδύνατα. Η επιστήμη παρατηρεί το ΠΩΣ μα δεν μπορεί να πει κάτι για το ΠΟΙΟΣ και ΓΙΑΤΙ.
Υπάρχουν κι οι δρόμοι που ακολουθούν οι θρησκείες. Είτε αυτός της κατασκευής διδασκαλίας και της διαμόρφωσης ηθικής διδασκαλίας από τους ιδρυτές των θρησκειών, οι οποίοι προσπαθούν να ηθικοποιήσουν την κοινωνία και όσους πιστεύουν, με σκοπό την βελτίωση της ζωής και των ανθρώπινων προσώπων, αλλά και την αντοχή σε όλες τις δοκιμασίες.
Είτε με την πίστη σε μια μεταθανάτια πραγματικότητα, για όσους ακολουθούν το δρόμο της θρησκείας και συνδέεται με την ανταμοιβή για την προσπάθεια στην παρούσα ζωή. Ο πιστός που επέδειξε ήθος και τήρησε τις εντολές θα ανταμειφθεί από την θεότητα απολαμβάνοντας χαρά και τιμή και αιώνια παρουσία στον ουρανό. Οι ανατολικές θρησκείες, μάλιστα, μιλούν για μετενσάρκωση και τελικό εκμηδενισμό του ανθρώπου, με σκοπό την αιώνια ευτυχία.
Η χριστιανική πίστη δεν εγκλωβίζεται σε λογικά κατασκευάσματα, στην ηθική της βελτίωσης του ανθρώπου ούτε στη λογική της μεταθανάτιας ανταμοιβής. Μιλά και βιώνει τη σχέση με το Χριστό ως την αιώνια ζωή. Γιατί όποιος γνωρίζει τον Χριστό, την ίδια στιγμή μπορεί να γνωρίσει τον Θεό-Πατέρα (Ιωάν. 14,9). Και αυτός είναι ο δρόμος της αποκάλυψης που ο Χριστός έφερε στον άνθρωπο. Αιωνιότητα σημαίνει συνεχής κοινωνία της ύπαρξης με το Χριστό. Πρόγευση αυτής της κοινωνίας είναι το μυστήριο της Εκκλησίας, μέσα από το οποίο ο άνθρωπος υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού και ακολουθώντας τις εντολές του Χριστού σπουδάζει την αγάπη και την ελευθερία. Αγάπη προς κάθε άνθρωπο, για τον οποίο ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε, και προς τον κόσμο που ο Θεό δημιούργησε. Ελευθερία από τα πάθη και το κακό. Οι εντολές του Χριστού δεν μας δίδονται για να μας βελτιώσουν ή να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Είναι σημεία της αγάπης, που μας οδηγούν στη βίωση του μυστηρίου της πίστεως στην Εκκλησία (Ιωάν. 15, 10). Και η αιωνιότητα γίνεται προέκταση του μυστηρίου αυτού. Περνώντας από το θάνατο ο άνθρωπος ξεκινά την αναστημένη ζωή μαζί με τον Χριστό που γνώρισε από τον κόσμο αυτό. Και προσδοκά την ανάσταση του σώματός του, για να γεύεται με πληρότητα την σωτηρία και την ανακαίνιση του κόσμου με αυτόν μέσα. Κι αυτό καθίσταται εφικτό, διότι ο Χριστός, δια της Αναλήψεώς Του, οδήγησε την ανθρώπινη φύση και πάλι στην κοινωνία με τον Θεό Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.
Η χριστιανική πίστη όμως δεν μένει στο θάνατο. Η χριστιανική πίστη βλέπει την προοπτική του κόσμου με κριτήριο την αιωνιότητα. Ο λόγος του Χριστού είναι ξεκάθαρος: «Αὕτη δέ ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ιωάν. 17, 3). Αιώνια ζωή είναι η επίγνωση του αληθινού Θεού και του ιδίου του Κυρίου μας. Αν γνωρίσουμε και αναγνωρίσουμε Ποιος είναι ο Δημιουργός και Ποιος Αυτός που μας δίνει την Ανάσταση και την αιωνιότητα, τότε ο θάνατος γίνεται Πάσχα, πέρασμα, μία ροπή, από την οποία θα περάσουμε, αλλά δεν θα νικηθούμε.
Για τους ορθολογιστές όλα αυτά είναι αδύνατα. Η επιστήμη παρατηρεί το ΠΩΣ μα δεν μπορεί να πει κάτι για το ΠΟΙΟΣ και ΓΙΑΤΙ.
Υπάρχουν κι οι δρόμοι που ακολουθούν οι θρησκείες. Είτε αυτός της κατασκευής διδασκαλίας και της διαμόρφωσης ηθικής διδασκαλίας από τους ιδρυτές των θρησκειών, οι οποίοι προσπαθούν να ηθικοποιήσουν την κοινωνία και όσους πιστεύουν, με σκοπό την βελτίωση της ζωής και των ανθρώπινων προσώπων, αλλά και την αντοχή σε όλες τις δοκιμασίες.
Είτε με την πίστη σε μια μεταθανάτια πραγματικότητα, για όσους ακολουθούν το δρόμο της θρησκείας και συνδέεται με την ανταμοιβή για την προσπάθεια στην παρούσα ζωή. Ο πιστός που επέδειξε ήθος και τήρησε τις εντολές θα ανταμειφθεί από την θεότητα απολαμβάνοντας χαρά και τιμή και αιώνια παρουσία στον ουρανό. Οι ανατολικές θρησκείες, μάλιστα, μιλούν για μετενσάρκωση και τελικό εκμηδενισμό του ανθρώπου, με σκοπό την αιώνια ευτυχία.
Η χριστιανική πίστη δεν εγκλωβίζεται σε λογικά κατασκευάσματα, στην ηθική της βελτίωσης του ανθρώπου ούτε στη λογική της μεταθανάτιας ανταμοιβής. Μιλά και βιώνει τη σχέση με το Χριστό ως την αιώνια ζωή. Γιατί όποιος γνωρίζει τον Χριστό, την ίδια στιγμή μπορεί να γνωρίσει τον Θεό-Πατέρα (Ιωάν. 14,9). Και αυτός είναι ο δρόμος της αποκάλυψης που ο Χριστός έφερε στον άνθρωπο. Αιωνιότητα σημαίνει συνεχής κοινωνία της ύπαρξης με το Χριστό. Πρόγευση αυτής της κοινωνίας είναι το μυστήριο της Εκκλησίας, μέσα από το οποίο ο άνθρωπος υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού και ακολουθώντας τις εντολές του Χριστού σπουδάζει την αγάπη και την ελευθερία. Αγάπη προς κάθε άνθρωπο, για τον οποίο ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε, και προς τον κόσμο που ο Θεό δημιούργησε. Ελευθερία από τα πάθη και το κακό. Οι εντολές του Χριστού δεν μας δίδονται για να μας βελτιώσουν ή να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Είναι σημεία της αγάπης, που μας οδηγούν στη βίωση του μυστηρίου της πίστεως στην Εκκλησία (Ιωάν. 15, 10). Και η αιωνιότητα γίνεται προέκταση του μυστηρίου αυτού. Περνώντας από το θάνατο ο άνθρωπος ξεκινά την αναστημένη ζωή μαζί με τον Χριστό που γνώρισε από τον κόσμο αυτό. Και προσδοκά την ανάσταση του σώματός του, για να γεύεται με πληρότητα την σωτηρία και την ανακαίνιση του κόσμου με αυτόν μέσα. Κι αυτό καθίσταται εφικτό, διότι ο Χριστός, δια της Αναλήψεώς Του, οδήγησε την ανθρώπινη φύση και πάλι στην κοινωνία με τον Θεό Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.
Παρασκευή 23 Μαΐου 2014
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 82
Τ0 ΨΑΡΙ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ
Σ' ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.
Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ' ένα νοικοκυρεμένο παλικάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.
Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.
Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς, όμως, ήταν σχεδόν άπιστος, παρ' όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:
- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!
Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν' αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος, όμως, δε φάνηκε να επηρεάζεται.
Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: "Πατέρα, σ' ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μού 'στειλε!".
Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τ' όνειρο έσβησε.
Ο ιερέας, όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.
Το βράδυ διηγήθηκε τ' όνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ' το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:
- "Θεέ μου!", ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.
Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθισε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: "- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος.
Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ' τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τό 'φερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο- όσο. Όμως, εκείνη την ώρα του πόνου για την απώλεια της ανιψιάς μου, με νευρίασε ακόμη κι η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:
- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανιψιά μου!
Ο άνθρωπος όταν τ' άκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:
- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!
Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τό 'πα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μού 'στειλε τις ευχαριστίες της", είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ' αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε.
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Μέσα στην αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου που διανύουμε, όπου η χαρά της Αναστάσεως του Χριστού, άλλοτε επισκιάζεται από το άγχος και τις δυσκολίες της καθημερινότητας, άλλοτε πάλι αμφισβητείται από την έντονη παρουσία του θανάτου που εξακολουθεί να αρπάζει αγαπημένα μας πρόσωπα, θεωρώ ότι η ιστορία που προηγήθηκε μας δείχνει ακριβώς το τι είναι η Ανάσταση.
Ανάσταση είναι η πίστη στην αθανασία της ψυχής. Δεν χάνονται, δεν εξαφανίζονται αυτοί που φεύγουν από την παρούσα ζωή. Βρίσκονται σε μια «άλλη διάσταση», μπορεί να μην τους βλέπουμε, να μην τους αισθανόμαστε με τις σωματικές αισθήσεις μας, αλλά αυτοί και μας παρακολουθούν και αισθάνονται τα αισθήματά μας προς το πρόσωπό τους.
Ανάσταση είναι η συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας, όπου ζώντες και κεκοιμημένοι συνυπάρχουν. Οι ζώντες προσεύχονται για τις ψυχές των κεκοιμημένων και η θριαμβεύουσα εκκλησία μεσιτεύει στο Θεό για τους αγωνιζομένους στην παρούσα ζωή. Άλλωστε σε κάθε θεία Λειτουργία οι μερίδες των ψυχών (τα ψίχουλα της λειτουργιάς που βγάζει ο ιερέας στην προσκομιδή όταν μνημονεύει τα ονόματα) και των μεν και των δε, βρίσκονται δίπλα στο σώμα του Χριστού και ενώνονται μεταξύ τους και με Τίμιο Αίμα του Χριστού στο Άγιο Ποτήριο.
Ανάσταση είναι η εφαρμογή του νόμου της αγάπης. Η συγχωρητικότητα, η ταπείνωση, η ελεημοσύνη, η συναντίληψη, ο λόγος παρηγοριάς, προς αυτόν που έχει την ανάγκη. Και που λογίζεται ως καλό και όταν γίνεται στη μνήμη άλλου. Και χαίρεται με αυτό και ο ζωντανός που το πραγματώνει ο κεκοιμημένος στο όνομα του οποίου γίνεται.
Ανάσταση είναι το ξύπνημα της συνείδησης, το πύρωμα της πίστης στην καρδιά, η εξομολόγηση των αμαρτιών μας και ο αγώνας να ελευθερωθούμε από τα πάθη και τις αδυναμίες μας.
Ανάσταση είναι προετοιμασία μας για την ώρα του θανάτου μας.
Σ' ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.
Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ' ένα νοικοκυρεμένο παλικάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.
Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.
Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς, όμως, ήταν σχεδόν άπιστος, παρ' όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:
- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!
Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν' αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος, όμως, δε φάνηκε να επηρεάζεται.
Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: "Πατέρα, σ' ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μού 'στειλε!".
Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τ' όνειρο έσβησε.
Ο ιερέας, όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.
Το βράδυ διηγήθηκε τ' όνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ' το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:
- "Θεέ μου!", ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.
Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθισε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: "- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος.
Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ' τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τό 'φερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο- όσο. Όμως, εκείνη την ώρα του πόνου για την απώλεια της ανιψιάς μου, με νευρίασε ακόμη κι η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:
- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανιψιά μου!
Ο άνθρωπος όταν τ' άκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:
- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!
Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τό 'πα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μού 'στειλε τις ευχαριστίες της", είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ' αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε.
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Μέσα στην αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου που διανύουμε, όπου η χαρά της Αναστάσεως του Χριστού, άλλοτε επισκιάζεται από το άγχος και τις δυσκολίες της καθημερινότητας, άλλοτε πάλι αμφισβητείται από την έντονη παρουσία του θανάτου που εξακολουθεί να αρπάζει αγαπημένα μας πρόσωπα, θεωρώ ότι η ιστορία που προηγήθηκε μας δείχνει ακριβώς το τι είναι η Ανάσταση.
Ανάσταση είναι η πίστη στην αθανασία της ψυχής. Δεν χάνονται, δεν εξαφανίζονται αυτοί που φεύγουν από την παρούσα ζωή. Βρίσκονται σε μια «άλλη διάσταση», μπορεί να μην τους βλέπουμε, να μην τους αισθανόμαστε με τις σωματικές αισθήσεις μας, αλλά αυτοί και μας παρακολουθούν και αισθάνονται τα αισθήματά μας προς το πρόσωπό τους.
Ανάσταση είναι η συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας, όπου ζώντες και κεκοιμημένοι συνυπάρχουν. Οι ζώντες προσεύχονται για τις ψυχές των κεκοιμημένων και η θριαμβεύουσα εκκλησία μεσιτεύει στο Θεό για τους αγωνιζομένους στην παρούσα ζωή. Άλλωστε σε κάθε θεία Λειτουργία οι μερίδες των ψυχών (τα ψίχουλα της λειτουργιάς που βγάζει ο ιερέας στην προσκομιδή όταν μνημονεύει τα ονόματα) και των μεν και των δε, βρίσκονται δίπλα στο σώμα του Χριστού και ενώνονται μεταξύ τους και με Τίμιο Αίμα του Χριστού στο Άγιο Ποτήριο.
Ανάσταση είναι η εφαρμογή του νόμου της αγάπης. Η συγχωρητικότητα, η ταπείνωση, η ελεημοσύνη, η συναντίληψη, ο λόγος παρηγοριάς, προς αυτόν που έχει την ανάγκη. Και που λογίζεται ως καλό και όταν γίνεται στη μνήμη άλλου. Και χαίρεται με αυτό και ο ζωντανός που το πραγματώνει ο κεκοιμημένος στο όνομα του οποίου γίνεται.
Ανάσταση είναι το ξύπνημα της συνείδησης, το πύρωμα της πίστης στην καρδιά, η εξομολόγηση των αμαρτιών μας και ο αγώνας να ελευθερωθούμε από τα πάθη και τις αδυναμίες μας.
Ανάσταση είναι προετοιμασία μας για την ώρα του θανάτου μας.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 26 Μαΐου - Κυριακή 1 Ιουνίου 2014
Τρίτη 27 Μαΐου 2014
7.30 μ.μ. Εσπερινός Απόδοσης Πάσχα
Τετάρτη 28 Μαΐου 2014 (Απόδοση του Πάσχα)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός
Πέμπτη 29 Μαΐου 2014 (της Αναλήψεως)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 31 Μαΐου 2014:
6.30 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 1 Ιουνίου 2014:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Σήμερα, Κυριακή 25 Μαΐου και ώρα 8.00 μ.μ. θα τελέσουμε Παράκληση για τους διαγωνισμούς των μαθητών και φοιτητών και αμέσως μετά θα πραγματοποιηθεί η εορτή λήξης των Κατηχητικών Σχολείων για το ιεραποστολικό έτος 2013 – 2014, στο προαύλειο του Ναού.
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 26 Μαΐου - Κυριακή 1 Ιουνίου 2014
Τρίτη 27 Μαΐου 2014
7.30 μ.μ. Εσπερινός Απόδοσης Πάσχα
Τετάρτη 28 Μαΐου 2014 (Απόδοση του Πάσχα)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός
Πέμπτη 29 Μαΐου 2014 (της Αναλήψεως)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 31 Μαΐου 2014:
6.30 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 1 Ιουνίου 2014:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Σήμερα, Κυριακή 25 Μαΐου και ώρα 8.00 μ.μ. θα τελέσουμε Παράκληση για τους διαγωνισμούς των μαθητών και φοιτητών και αμέσως μετά θα πραγματοποιηθεί η εορτή λήξης των Κατηχητικών Σχολείων για το ιεραποστολικό έτος 2013 – 2014, στο προαύλειο του Ναού.
«αὐτός ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε»
«αὐτός ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε» (Ιωάν. 9, 21).
Η θαυμαστή θεραπεία του εκ γενετής τυφλού καλεί τους ανθρώπους που την είδαν και συμμετείχαν σε αυτή να τοποθετηθούν απέναντι στο θαύμα, απέναντι στο Χριστό. Είναι άνθρωπος του Θεού ή όχι; είναι παραβάτης του νόμου αφού δεν τηρεί το Σάββατο; Είναι προφήτης;
Στα πρόσωπα που καλούνται να τοποθετηθούν και να εκφράσουν την άποψή τους για το Χριστό είναι και οι γονείς του θεραπευμένου τυφλού. Ενώ λοιπόν, επιβεβαιώνουν τη θεραπεία του υιού τους, αρνούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους για το θαύμα. Δίνουν μια διπλωματική απάντηση, φοβούμενοι μην αποβληθούν από την κοινότητά τους, από την κοινωνία τους, από τη συναγωγή. Επιλέγουν να μην λάβουν θέση πάνω στην Αλήθεια, για να μπορούν να κρατήσουν τη θέση τους στην κοινωνία. Έλλειψη θάρρους.
«αὐτός ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε» Είναι ενήλικας, αυτόν ρωτήστε. Και πράγματι αυτός αναλαμβάνει τις ευθύνες. Έχει το θάρρος να ομολογήσει το Χριστό, λέει όλη την αλήθεια, δεν κολοβώνει την χαρά του, μιλώντας για αυτόν που του φώτισε την ψυχή, τον προφήτη, τον Διδάσκαλο.
Και μεις καλούμαστε να δείξουμε την ηλικία μας στους άλλους. Όχι αυτή που έχει να κάνει με τα χρόνια της ζωής μας, αλλά με την πνευματική μας κατάσταση, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας και ομολογώντας θαρρετά τη σχέση μας το Χριστό. Αποδεικνύοντας από τον τρόπο που ζούμε την πίστη μας.
Κι αυτή η ομολογία γίνεται ενώπιον του κόσμου. Γιατί η συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας είναι μία δημόσια μαρτυρία της πίστης μας. Σε έναν κόσμο που θεωρεί την χριστιανική πίστη ιδιωτική υπόθεση και σπεύδει να γελοιοποιήσει όποιον αποδέχεται την αγάπη του Θεού, ο χριστιανός που εκκλησιάζεται, που συμμετέχει στη ζωή της ενορίας του, που αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές του Θεού, που αγαπά, που δεν ανταποδίδει το κακό, που είναι έτοιμος να ζητήσει συγγνώμη και να συγχωρήσει, που αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του, που δεν φοβάται την περιθωριοποίηση, που αντιστέκεται στο κακό, δείχνει ότι έχει βρει την οδό της Βασιλείας του Θεού και έχει απαλλαγεί από το σκοτάδι του να έχει μάτια και να μην βλέπει.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πνευματική μεθηλικίωση. Αυτή που επιτυγχάνεται δια της προσευχής και της εμπιστοσύνης στο Θεό, όπως επίσης και δια των μυστηρίων της πίστης μας. Χρειάζεται όμως και η νίκη κατά της ραθυμίας, της μικρο- ιδιοτέλειας και της φιλαυτίας. Χρειάζεται η απαγκίστρωση από το πνεύμα της αθεΐας, όπως επίσης και της προσκόλλησης στους τύπους των όσων νομίζουμε ότι είναι η Αλήθεια. Και είναι επίπονος ο δρόμος αυτός. Γιατί χρειάζεται αυτοσυνειδησία και την ίδια στιγμή παραίτηση από την ευκολία να απορρίπτουμε τους άλλους που βλέπουν και ζούνε την Αλήθεια. Χρειάζεται παραίτηση από την οίηση ότι εμείς γνωρίζουμε και κανείς άλλος. Χρειάζεται ταπείνωση να αναζητήσουμε και να βρούμε χειραγωγούς που θα μας υποδείξουν οδούς προς το Χριστό. Χρειάζεται τελικά η εμπιστοσύνη στο Χριστό και ο προσωπικός αγώνας και άσκηση ώστε περνώντας τα χρόνια να ανεβαίνουμε και να αυξανόμαστε και πνευματικά.
Η θαυμαστή θεραπεία του εκ γενετής τυφλού καλεί τους ανθρώπους που την είδαν και συμμετείχαν σε αυτή να τοποθετηθούν απέναντι στο θαύμα, απέναντι στο Χριστό. Είναι άνθρωπος του Θεού ή όχι; είναι παραβάτης του νόμου αφού δεν τηρεί το Σάββατο; Είναι προφήτης;
Στα πρόσωπα που καλούνται να τοποθετηθούν και να εκφράσουν την άποψή τους για το Χριστό είναι και οι γονείς του θεραπευμένου τυφλού. Ενώ λοιπόν, επιβεβαιώνουν τη θεραπεία του υιού τους, αρνούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους για το θαύμα. Δίνουν μια διπλωματική απάντηση, φοβούμενοι μην αποβληθούν από την κοινότητά τους, από την κοινωνία τους, από τη συναγωγή. Επιλέγουν να μην λάβουν θέση πάνω στην Αλήθεια, για να μπορούν να κρατήσουν τη θέση τους στην κοινωνία. Έλλειψη θάρρους.
«αὐτός ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε» Είναι ενήλικας, αυτόν ρωτήστε. Και πράγματι αυτός αναλαμβάνει τις ευθύνες. Έχει το θάρρος να ομολογήσει το Χριστό, λέει όλη την αλήθεια, δεν κολοβώνει την χαρά του, μιλώντας για αυτόν που του φώτισε την ψυχή, τον προφήτη, τον Διδάσκαλο.
Και μεις καλούμαστε να δείξουμε την ηλικία μας στους άλλους. Όχι αυτή που έχει να κάνει με τα χρόνια της ζωής μας, αλλά με την πνευματική μας κατάσταση, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας και ομολογώντας θαρρετά τη σχέση μας το Χριστό. Αποδεικνύοντας από τον τρόπο που ζούμε την πίστη μας.
Κι αυτή η ομολογία γίνεται ενώπιον του κόσμου. Γιατί η συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας είναι μία δημόσια μαρτυρία της πίστης μας. Σε έναν κόσμο που θεωρεί την χριστιανική πίστη ιδιωτική υπόθεση και σπεύδει να γελοιοποιήσει όποιον αποδέχεται την αγάπη του Θεού, ο χριστιανός που εκκλησιάζεται, που συμμετέχει στη ζωή της ενορίας του, που αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές του Θεού, που αγαπά, που δεν ανταποδίδει το κακό, που είναι έτοιμος να ζητήσει συγγνώμη και να συγχωρήσει, που αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του, που δεν φοβάται την περιθωριοποίηση, που αντιστέκεται στο κακό, δείχνει ότι έχει βρει την οδό της Βασιλείας του Θεού και έχει απαλλαγεί από το σκοτάδι του να έχει μάτια και να μην βλέπει.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πνευματική μεθηλικίωση. Αυτή που επιτυγχάνεται δια της προσευχής και της εμπιστοσύνης στο Θεό, όπως επίσης και δια των μυστηρίων της πίστης μας. Χρειάζεται όμως και η νίκη κατά της ραθυμίας, της μικρο- ιδιοτέλειας και της φιλαυτίας. Χρειάζεται η απαγκίστρωση από το πνεύμα της αθεΐας, όπως επίσης και της προσκόλλησης στους τύπους των όσων νομίζουμε ότι είναι η Αλήθεια. Και είναι επίπονος ο δρόμος αυτός. Γιατί χρειάζεται αυτοσυνειδησία και την ίδια στιγμή παραίτηση από την ευκολία να απορρίπτουμε τους άλλους που βλέπουν και ζούνε την Αλήθεια. Χρειάζεται παραίτηση από την οίηση ότι εμείς γνωρίζουμε και κανείς άλλος. Χρειάζεται ταπείνωση να αναζητήσουμε και να βρούμε χειραγωγούς που θα μας υποδείξουν οδούς προς το Χριστό. Χρειάζεται τελικά η εμπιστοσύνη στο Χριστό και ο προσωπικός αγώνας και άσκηση ώστε περνώντας τα χρόνια να ανεβαίνουμε και να αυξανόμαστε και πνευματικά.
Σάββατο 17 Μαΐου 2014
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Δευτέρα 19 Απριλίου - Κυριακή 25 Μαΐου 2014
Τρίτη 20 Μαΐου 2014
6.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίων Κων/νου και Ελένης
Τετάρτη 21 Μαΐου 2014 (Κωνσταντίνου και Ελένη)
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
Πέμπτη 22 Μαΐου 2014
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 24 Μαΐου 2014:
6.30 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 25 Μαΐου 2014 (του Τυφλού):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
8.00 μ.μ. Παράκληση υπέρ των διαγωνιζομένων μαθητών και φοιτητών.
8.30 μ.μ. Εορτή λήξης Κατηχητικών Σχολείων της ενορίας μας.
Τρίτη 20 Μαΐου 2014
6.00 μ.μ. Εσπερινός Αγίων Κων/νου και Ελένης
Τετάρτη 21 Μαΐου 2014 (Κωνσταντίνου και Ελένη)
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
Πέμπτη 22 Μαΐου 2014
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 24 Μαΐου 2014:
6.30 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 25 Μαΐου 2014 (του Τυφλού):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
8.00 μ.μ. Παράκληση υπέρ των διαγωνιζομένων μαθητών και φοιτητών.
8.30 μ.μ. Εορτή λήξης Κατηχητικών Σχολείων της ενορίας μας.
ΖΩΗ
Τι είναι αυτό το «Ζῶν Ὕδωρ» για το οποίο μας μιλά τόσο το Ευαγγέλιο της εορτής της περασμένης Τετάρτης, της Μεσοπεντηκοστής, όσο και ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα στο ευαγγελικό απόσπασμα που ακούσαμε σήμερα; Το χρειαζόμαστε και που το βρίσκουμε; Είμαστε όντα με προοπτική την αθανασία, την οποία μας την εξασφαλίζει αυτό το ζωντανό νερό, το Άγιο Πνεύμα. Ό,τι και αν φάμε και πιούμε θα ξαναπεινάσουμε και θα ξαναδιψάσουμε. Όταν όμως λάβουμε, τραφούμε με το Άγιο Πνεύμα, τότε καμία ανάγκη δεν μας επιβάλλεται.
Προχθές πέθανε και κάνανε πολιτική κηδεία σε πρώην δήμαρχο της Καρδίτσης. Ποιος ο σκοπός των καλών λόγων προς τον θανόντα; Αφού δεν πιστεύει σε Θεό, θα ξεχαστεί απ΄ όλους. Οι επόμενοι θα αλλάξουν ό,τι αυτός έκανε και οι πολιτικοί του αντίπαλοι θα προβάλουν τα λάθη του. Έτσι θα ξεχαστεί και αυτός όπως και ο καθένας μας. Αν δεν καταφέρουμε να μείνουμε στη μνήμη του Θεού που είναι η αιώνια μνήμη, που δεν ξεχνά και που δεν διαγράφει όσους τον αγάπησαν και τον αγαπούν, τότε θα περάσουμε στην αιώνια λησμονιά. Και αν δεν πιστεύουμε στην αιωνιότητα και στην αθανασία, στην Ανάσταση δηλαδή, είναι μάταιοι και οι αγώνες στην παρούσα ζωή. Είναι μάταιοι και οι «πολιτικοί» αποχαιρετισμοί, αφού ο θανών σημαίνει ότι έχει χαθεί στην ανυπαρξία!!!
Το Άγιο Πνεύμα όμως, είναι αυτό που τροφοδοτεί τη ζωή μας και μας χαρίζει την αιωνιότητα. Μας δίνεται ως δώρο από το Θεό, αρκεί να το ζητήσουμε, να το διεκδικήσουμε. Να προσπαθήσουμε για να το λάβουμε. Όσο μεγάλο είναι το δοχείο με το οποίο το προσεγγίζουμε, τόσο περισσότερο και θα λάβουμε. Δαχτυλήθρα, ποτήρι, κουβά…, έχει σχηματίσει ο καθένας μας μέσα του με τον αγώνα του, αυτό και θα πληρώσει η αγάπη του Θεού!
Προχθές πέθανε και κάνανε πολιτική κηδεία σε πρώην δήμαρχο της Καρδίτσης. Ποιος ο σκοπός των καλών λόγων προς τον θανόντα; Αφού δεν πιστεύει σε Θεό, θα ξεχαστεί απ΄ όλους. Οι επόμενοι θα αλλάξουν ό,τι αυτός έκανε και οι πολιτικοί του αντίπαλοι θα προβάλουν τα λάθη του. Έτσι θα ξεχαστεί και αυτός όπως και ο καθένας μας. Αν δεν καταφέρουμε να μείνουμε στη μνήμη του Θεού που είναι η αιώνια μνήμη, που δεν ξεχνά και που δεν διαγράφει όσους τον αγάπησαν και τον αγαπούν, τότε θα περάσουμε στην αιώνια λησμονιά. Και αν δεν πιστεύουμε στην αιωνιότητα και στην αθανασία, στην Ανάσταση δηλαδή, είναι μάταιοι και οι αγώνες στην παρούσα ζωή. Είναι μάταιοι και οι «πολιτικοί» αποχαιρετισμοί, αφού ο θανών σημαίνει ότι έχει χαθεί στην ανυπαρξία!!!
Το Άγιο Πνεύμα όμως, είναι αυτό που τροφοδοτεί τη ζωή μας και μας χαρίζει την αιωνιότητα. Μας δίνεται ως δώρο από το Θεό, αρκεί να το ζητήσουμε, να το διεκδικήσουμε. Να προσπαθήσουμε για να το λάβουμε. Όσο μεγάλο είναι το δοχείο με το οποίο το προσεγγίζουμε, τόσο περισσότερο και θα λάβουμε. Δαχτυλήθρα, ποτήρι, κουβά…, έχει σχηματίσει ο καθένας μας μέσα του με τον αγώνα του, αυτό και θα πληρώσει η αγάπη του Θεού!
Σάββατο 10 Μαΐου 2014
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 12 Απριλίου - Κυριακή 18 Μαΐου 2014
Τετάρτη 14 Μαΐου 2014
9.00 μ.μ. Έναρξη αγρυπνίας Αγίου Αχιλλίου, Εσπερινός, Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Πέμπτη 15 Μαΐου 2014
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 17 Μαΐου 2014:
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία, (ετήσιο μνημόσυνο Θεοφάνη Χαϊντούτη).
6.30 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 18 Μαΐου 2014 (της Σαμαρείτιδος):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Την Κυριακή 25 Μαΐου και ώρα 8.00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί η εορτή λήξης των Κατηχητικών Σχολείων για το ιεραποστολικό έτος 2013 – 2014, στο προαύλειο του Ναού.
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 12 Απριλίου - Κυριακή 18 Μαΐου 2014
Τετάρτη 14 Μαΐου 2014
9.00 μ.μ. Έναρξη αγρυπνίας Αγίου Αχιλλίου, Εσπερινός, Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Πέμπτη 15 Μαΐου 2014
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 17 Μαΐου 2014:
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία, (ετήσιο μνημόσυνο Θεοφάνη Χαϊντούτη).
6.30 μ.μ. Εσπερινός
Κυριακή 18 Μαΐου 2014 (της Σαμαρείτιδος):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
Την Κυριακή 25 Μαΐου και ώρα 8.00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί η εορτή λήξης των Κατηχητικών Σχολείων για το ιεραποστολικό έτος 2013 – 2014, στο προαύλειο του Ναού.
Η κολυμβήθρα και ο Ωκεανός
Όντως σπουδαίο το θαύμα που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο απόσπασμα που ακούσαμε σήμερα στην Ευαγγελική περικοπή. Ο Χριστός θεραπεύει τον παράλυτο της Βηθεσδά, ο οποίος επί τριάντα οκτώ έτη υποφέρει.
Για τους περισσότερους, η σπουδαιότητα του θαύματος εμφανίζεται στην θεραπεία του παραλύτου και στην δυνατότητα του ανθρώπου να σηκωθεί όρθιος και να βαδίσει λίγα βήματα. Δύσκολα ίσως, μπορούμε να κατανοήσουμε την προτροπή του Χριστού προς τον πρώην παράλυτο «μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται». Εν τούτοις, το σπουδαιότερο θαύμα είναι η δυνατότητα που έδωσε ο Χριστός στον άρρωστο σωματικά και πνευματικά άνθρωπο να απαλλαγεί όχι από την σωματική ασθένειά του (ούτως ει άλλως σε λίγο θα πεθάνει), αλλά η δυνατότητα να ζήσει απαλλαγμένος από την αμαρτία αιώνια κοντά στο Θεό, πιστεύοντάς τον Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου.
Θεραπεύει τον πόνο του παραλύτου, τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό από τη δοκιμασία. Στην ερώτηση του Χριστού αν θέλει να θεραπευθεί δεν απάντησε όπως ένοιωθε «Ναι Θέλω», αλλά έδωσε δικαιολογίες, δείχνοντας την απελπισία του για τη θεραπεία από το Θεό. Δεν έχω άνθρωπο να με βοηθήσει, ο Θεός δεν με βοηθά! Θεραπεύει την μοναξιά του, καθότι δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε στα τριάντα οκτώ χρόνια να βρει κάποιον για να τον βοηθήσει.
Θεραπεύει και την λύπη του γιατί δεν μπορούσε να επωφεληθεί από το θαύμα της ταραχής του ύδατος στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Ένας κάθε φορά θεραπευόταν. Όποιος προλάβαινε να πέσει πρώτος, με την εμφάνιση του Αγγέλου. Και ο παράλυτος εκφράζει την λύπη του από μια φιλαυτία ότι ήταν καταδικασμένος να μην μπορεί να ζήσει το θαύμα. Ούτε να ελπίσει σ’ αυτό. Έτσι, ο Χριστός του δίνει την υγεία και τον γιατρεύει από τις πληγές του σώματος και της ψυχής.
Όλοι μας παράλυτοι με πνευματική αναπηρία προσδοκούμε ένα θαύμα γύρω από την κολυμβήθρα των χαμένων ελπίδων αυτής της ζωής. Και ξεχνάμε τον ωκεανό της αγάπης του Θεού που μας χαρίζει την δυνατότητα της αιώνιας χαράς!
Για τους περισσότερους, η σπουδαιότητα του θαύματος εμφανίζεται στην θεραπεία του παραλύτου και στην δυνατότητα του ανθρώπου να σηκωθεί όρθιος και να βαδίσει λίγα βήματα. Δύσκολα ίσως, μπορούμε να κατανοήσουμε την προτροπή του Χριστού προς τον πρώην παράλυτο «μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται». Εν τούτοις, το σπουδαιότερο θαύμα είναι η δυνατότητα που έδωσε ο Χριστός στον άρρωστο σωματικά και πνευματικά άνθρωπο να απαλλαγεί όχι από την σωματική ασθένειά του (ούτως ει άλλως σε λίγο θα πεθάνει), αλλά η δυνατότητα να ζήσει απαλλαγμένος από την αμαρτία αιώνια κοντά στο Θεό, πιστεύοντάς τον Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου.
Θεραπεύει τον πόνο του παραλύτου, τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό από τη δοκιμασία. Στην ερώτηση του Χριστού αν θέλει να θεραπευθεί δεν απάντησε όπως ένοιωθε «Ναι Θέλω», αλλά έδωσε δικαιολογίες, δείχνοντας την απελπισία του για τη θεραπεία από το Θεό. Δεν έχω άνθρωπο να με βοηθήσει, ο Θεός δεν με βοηθά! Θεραπεύει την μοναξιά του, καθότι δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε στα τριάντα οκτώ χρόνια να βρει κάποιον για να τον βοηθήσει.
Θεραπεύει και την λύπη του γιατί δεν μπορούσε να επωφεληθεί από το θαύμα της ταραχής του ύδατος στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Ένας κάθε φορά θεραπευόταν. Όποιος προλάβαινε να πέσει πρώτος, με την εμφάνιση του Αγγέλου. Και ο παράλυτος εκφράζει την λύπη του από μια φιλαυτία ότι ήταν καταδικασμένος να μην μπορεί να ζήσει το θαύμα. Ούτε να ελπίσει σ’ αυτό. Έτσι, ο Χριστός του δίνει την υγεία και τον γιατρεύει από τις πληγές του σώματος και της ψυχής.
Όλοι μας παράλυτοι με πνευματική αναπηρία προσδοκούμε ένα θαύμα γύρω από την κολυμβήθρα των χαμένων ελπίδων αυτής της ζωής. Και ξεχνάμε τον ωκεανό της αγάπης του Θεού που μας χαρίζει την δυνατότητα της αιώνιας χαράς!
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 24η 10 – 11.5.2014
Ο ύμνος της αγάπης
Στην πρώτη επιστολή του προς τους Κορινθίους, την οποία έστειλε ο Παύλος από την Έφεσο, διατύπωσε τον ύμνο στην αγάπη, ένα από τα πιο ωραία κείμενα που γράφτηκαν ποτέ. Μόνο που δεν τα έγραψε για να τα γράψει, αλλά γιατί τα ζούσε στην καρδιά του. Αυτός ο ύμνος λέει:
Ακόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει σαν χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο φασαρία. Και αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε. Και αν ακόμα μοίραζα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτε.
H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί. H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται, δε φέρεται άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της κάνουν, δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. H αγάπη ποτέ δε θα πάψει να υπάρχει.
Ενώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Μα όταν έρθει το τέλειο που περιμένουμε, τότε το ατελές θα καταργηθεί. Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Μα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να κάνω σαν παιδάκι.
Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε θαμπά σαν σε θαμπό καθρέφτη. Τότε όμως θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μονάχα ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς με έχει γνωρίσει ο Θεός. Αυτά, λοιπόν, που μένουν τελικά για πάντα, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Και από αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.
(Α' Κορ. 13, 1-13)
Ερμηνευτικά σχόλια:
Το χάρισμα της προφητείας: είναι το χάρισμα που έχουν κάποιοι άνθρωποι να διδάσκουν το θέλημα του θεού και να μας βοηθάνε να καταλάβουμε ποιος είναι ο θεός και τι ζητάει από μας. Στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης όμως, οι προφήτες με τη φώτιση του θεού γνώριζαν επιπλέον και προετοίμαζαν τον κόσμο για το τι θα συνέβαινε στο μέλλον, δηλαδή για τον ερχομό του Χριστού.
Η αγάπη μακροθυμεί: αυτός που έχει αγάπη ανέχεται με υπομονή αυτούς που τον στεναχωρούν και του δημιουργούν προβλήματα, δεν τους κατηγορεί, τους συμπονά και προσεύχεται γι' αυτούς απ' την καρδιά του. Μακροθυμία είναι αυτό ακριβώς, η μεγαλοψυχία.
Η αγάπη μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας: ο άνθρωπος που αγαπά δεν ενδιαφέρεται μόνο για το συμφέρον του, αλλά χαίρεται να μιλάει για την αλήθεια και η Αλήθεια είναι ο ίδιος ο Χριστός και η ανάστασή Του! Όποιος αγαπά αληθινά χαίρεται να κάνει το θέλημα του θεού στη ζωή του και μαζί βοηθάει και τους άλλους να γνωρίσουν αυτή τη χαρά.
Όταν θα έρθει το τέλειο...το ατελές θα καταργηθεί: το τέλειο είναι ο ίδιος ο Χριστός και η βασιλεία Του. Ατελείς είμαστε εμείς οι άνθρωποι γιατί έχουμε αμαρτίες και όταν δεν αγαπούμε χωριζόμαστε από το Θεό. Με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού στη γη οι άνθρωποι που αγαπούν και πραγματικά το θέλουν θα γίνουν τέλειοι, επειδή ο Θεός με τη Χάρη του θα τους κάνει τέλειους.
Τώρα βλέπουμε θαμπά σαν σε θαμπό καθρέφτη: επειδή ακριβώς δεν είμαστε τέλειοι, δε γνωρίζουμε όλη την αλήθεια για το Θεό και τους ανθρώπους. Πολλές φορές νομίζουμε πράγματα που είναι λάθος. Η καρδιά μας άλλοτε σκληραίνει, δεν αγαπά και νομίζουμε πως η αλήθεια βρίσκεται μόνο στο δικό μας μυαλό, σαν να μην υπάρχουν οι άλλοι, σα να μην υπάρχει ο Θεός. Γινόμαστε εγωιστές. Στην εκκλησία μας όμως και στη ζωή της, νόημα έχει να αγαπάμε και αυτό το ζούμε καθημερινά προσπαθώντας, ακόμα και αν τα μάτια της καρδιάς μας βλέπουν τους άλλους και το Θεό θαμπά. Στην εκκλησία το νόημα της ζωής μας είναι η αγάπη, γιατί ο ίδιος ο Χριστός είναι Αγάπη και αυτό θέλει από μας τώρα και για πάντα!
Ερωτήσεις
1. Τι χαρίσματα μπορεί να έχουμε οι άνθρωποι; Είναι ωφέλιμα τα χαρίσματα για την ψυχή μας;
2. Είναι χαρούμενος ο άνθρωπος που αγαπά;
3. Τι σημαίνει ότι είμαστε ατελείς;
4. Τι σημαίνει ότι βλέπουμε θαμπά;
5. Ποιο είναι το νόημα της ζωής μας στην Εκκλησία;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία ζει την αγάπη ως την αρχή και το τέλος, δηλαδή το νόημα της ζωής μας.
Ώρα για παιχνίδι!
Βρείτε τα ονόματα των Αγίων που γιορτάζουν το καλοκαίρι:
13 Ιουνίου ……………….
16 Αυγούστου ……………….
30 Αυγούστου ……………….
29 Ιουνίου ……………….
20 Ιουλίου ………………..
Ο ύμνος της αγάπης
Στην πρώτη επιστολή του προς τους Κορινθίους, την οποία έστειλε ο Παύλος από την Έφεσο, διατύπωσε τον ύμνο στην αγάπη, ένα από τα πιο ωραία κείμενα που γράφτηκαν ποτέ. Μόνο που δεν τα έγραψε για να τα γράψει, αλλά γιατί τα ζούσε στην καρδιά του. Αυτός ο ύμνος λέει:
Ακόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει σαν χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο φασαρία. Και αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε. Και αν ακόμα μοίραζα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτε.
H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί. H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται, δε φέρεται άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της κάνουν, δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. H αγάπη ποτέ δε θα πάψει να υπάρχει.
Ενώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Μα όταν έρθει το τέλειο που περιμένουμε, τότε το ατελές θα καταργηθεί. Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Μα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να κάνω σαν παιδάκι.
Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε θαμπά σαν σε θαμπό καθρέφτη. Τότε όμως θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μονάχα ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς με έχει γνωρίσει ο Θεός. Αυτά, λοιπόν, που μένουν τελικά για πάντα, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Και από αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.
(Α' Κορ. 13, 1-13)
Ερμηνευτικά σχόλια:
Το χάρισμα της προφητείας: είναι το χάρισμα που έχουν κάποιοι άνθρωποι να διδάσκουν το θέλημα του θεού και να μας βοηθάνε να καταλάβουμε ποιος είναι ο θεός και τι ζητάει από μας. Στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης όμως, οι προφήτες με τη φώτιση του θεού γνώριζαν επιπλέον και προετοίμαζαν τον κόσμο για το τι θα συνέβαινε στο μέλλον, δηλαδή για τον ερχομό του Χριστού.
Η αγάπη μακροθυμεί: αυτός που έχει αγάπη ανέχεται με υπομονή αυτούς που τον στεναχωρούν και του δημιουργούν προβλήματα, δεν τους κατηγορεί, τους συμπονά και προσεύχεται γι' αυτούς απ' την καρδιά του. Μακροθυμία είναι αυτό ακριβώς, η μεγαλοψυχία.
Η αγάπη μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας: ο άνθρωπος που αγαπά δεν ενδιαφέρεται μόνο για το συμφέρον του, αλλά χαίρεται να μιλάει για την αλήθεια και η Αλήθεια είναι ο ίδιος ο Χριστός και η ανάστασή Του! Όποιος αγαπά αληθινά χαίρεται να κάνει το θέλημα του θεού στη ζωή του και μαζί βοηθάει και τους άλλους να γνωρίσουν αυτή τη χαρά.
Όταν θα έρθει το τέλειο...το ατελές θα καταργηθεί: το τέλειο είναι ο ίδιος ο Χριστός και η βασιλεία Του. Ατελείς είμαστε εμείς οι άνθρωποι γιατί έχουμε αμαρτίες και όταν δεν αγαπούμε χωριζόμαστε από το Θεό. Με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού στη γη οι άνθρωποι που αγαπούν και πραγματικά το θέλουν θα γίνουν τέλειοι, επειδή ο Θεός με τη Χάρη του θα τους κάνει τέλειους.
Τώρα βλέπουμε θαμπά σαν σε θαμπό καθρέφτη: επειδή ακριβώς δεν είμαστε τέλειοι, δε γνωρίζουμε όλη την αλήθεια για το Θεό και τους ανθρώπους. Πολλές φορές νομίζουμε πράγματα που είναι λάθος. Η καρδιά μας άλλοτε σκληραίνει, δεν αγαπά και νομίζουμε πως η αλήθεια βρίσκεται μόνο στο δικό μας μυαλό, σαν να μην υπάρχουν οι άλλοι, σα να μην υπάρχει ο Θεός. Γινόμαστε εγωιστές. Στην εκκλησία μας όμως και στη ζωή της, νόημα έχει να αγαπάμε και αυτό το ζούμε καθημερινά προσπαθώντας, ακόμα και αν τα μάτια της καρδιάς μας βλέπουν τους άλλους και το Θεό θαμπά. Στην εκκλησία το νόημα της ζωής μας είναι η αγάπη, γιατί ο ίδιος ο Χριστός είναι Αγάπη και αυτό θέλει από μας τώρα και για πάντα!
Ερωτήσεις
1. Τι χαρίσματα μπορεί να έχουμε οι άνθρωποι; Είναι ωφέλιμα τα χαρίσματα για την ψυχή μας;
2. Είναι χαρούμενος ο άνθρωπος που αγαπά;
3. Τι σημαίνει ότι είμαστε ατελείς;
4. Τι σημαίνει ότι βλέπουμε θαμπά;
5. Ποιο είναι το νόημα της ζωής μας στην Εκκλησία;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία ζει την αγάπη ως την αρχή και το τέλος, δηλαδή το νόημα της ζωής μας.
Ώρα για παιχνίδι!
Βρείτε τα ονόματα των Αγίων που γιορτάζουν το καλοκαίρι:
13 Ιουνίου ……………….
16 Αυγούστου ……………….
30 Αυγούστου ……………….
29 Ιουνίου ……………….
20 Ιουλίου ………………..
Σάββατο 3 Μαΐου 2014
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Χριστοσ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 5 - Κυριακή 11 Μαΐου 2014
Πέμπτη 18 Μαΐου 2014
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 10 Μαΐου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
7.00 μ.μ. Εσπερινός εορτής των Μυροφόρων
Κυριακή 11 Μαΐου 2014 (του Παραλύτου):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
Το Σαββατοκύριακο 10 και 11 Μαΐου θα πραγματοποιηθούν οι τελευταίες για την φετινή ιεραποστολική περίοδο, συναντήσεις των κατηχητικών μας συνάξεων για τα παιδιά. Για το καλοκαίρι θα υπάρξουν ιδιαίτερες ευκαιρίες!
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 5 - Κυριακή 11 Μαΐου 2014
Πέμπτη 18 Μαΐου 2014
6.30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
7.30 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Σάββατο 10 Μαΐου 2014:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
7.00 μ.μ. Εσπερινός εορτής των Μυροφόρων
Κυριακή 11 Μαΐου 2014 (του Παραλύτου):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.00 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά.
Το Σαββατοκύριακο 10 και 11 Μαΐου θα πραγματοποιηθούν οι τελευταίες για την φετινή ιεραποστολική περίοδο, συναντήσεις των κατηχητικών μας συνάξεων για τα παιδιά. Για το καλοκαίρι θα υπάρξουν ιδιαίτερες ευκαιρίες!
Παρασκευή 2 Μαΐου 2014
ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 23η 3 – 4.5.2014
Η Ανάσταση του Ευτύχου
Καθώς ο Απόστολος Παύλος ξεκίνησε μετά την Αθήνα και την Κόρινθο να επιστρέψει στην Ασία και να φτάσει στην Έφεσο, λίγο πριν κάνει το μεγάλο ταξίδι του προς τη Ρώμη, όπου και μαρτύρησε, τον συνόδευαν στην πορεία του αυτή ο απόστολος Σωσίπατρος, που καταγόταν από την Βέροια, ο Αρίσταρχος και ο Σεκούνδος από τους Θεσσαλονικείς, ο Γάιος, που καταγόταν από τη Δέρβη και ο Τιμόθεος, ο Τυχικός και ο Τρόφιμος, που κατάγονταν από την επαρχία της Ασίας. Αυτοί προπορεύτηκαν και περίμεναν τον Παύλο, τον ευαγγελιστή Λουκά και λίγους άλλους συνεργάτες στην Τρωάδα.
Ο Παύλος και οι δικοί του αποπλεύσανε μετά το Πάσχα από τους Φιλίππους και μετά από πέντε μέρες συνάντησαν όσους προπορεύτηκαν στην Τρωάδα. Εκεί έμειναν εφτά μέρες. Την Κυριακή είχαν συγκεντρωθεί οι μαθητές για τη Θεία Ευχαριστία. Ο Παύλος μιλούσε στους συγκεντρωμένους, γιατί θα έφευγε την άλλη μέρα, και παρέτεινε το λόγο ως τα μεσάνυχτα. Ήμασταν μαζεμένοι στο τελευταίο πάτωμα του σπιτιού, κι εκεί υπήρχαν πολλές λαμπάδες. Τότε ένας νεαρός, που τον έλεγαν Εύτυχο, καθόταν πάνω στο παράθυρο. Ενώ ο Παύλος συνέχιζε να μιλάει, ο Εύτυχος έπεσε σε ύπνο βαθύ. Παραλυμένος από τον ύπνο, έπεσε από το τρίτο πάτωμα κάτω και τον σήκωσαν νεκρό. Ο Παύλος όμως κατέβηκε κάτω, έπεσε πάνω του, τον πήρε στην αγκαλιά του και είπε: «Μην ανησυχείτε, γιατί είναι ζωντανός». Υστερα ανέβηκε πάνω, τέλεσε τη Θεία Ευχαριστία και έφαγε. Κατόπιν συνέχισε να μιλάει για πολύ ακόμη, ως το πρωί κι ύστερα αναχώρησε. Το νεαρό τον έφεραν ζωντανό και παρηγορήθηκαν πολύ.
(Πράξ. 20, 4-11)
Ερμηνευτικά σχόλια
Την Κυριακή είχαν συγκεντρωθεί οι μαθητές για την Θεία Ευχαριστία: Η Θεία Ευχαριστία είναι ένα εκκλησιαστικό γεγονός και αρχικά στα πρώτα χριστιανικά χρόνια τελούνταν σε σπίτια χριστιανών. Είχαν την ευσεβή συνήθεια να τελούν την Θεία Ευχαριστία βράδυ. Η μέρα τους άρχιζε με προσευχή και έκλεινε με την μετάληψη του Θείου σώματος και αίματος μέσα σε μια κοινωνία αγάπης. Όπως αναφέρεται στο κείμενο από τις Πράξεις των Αποστόλων οι άνθρωποι κρατούσαν και αναμμένες λαμπάδες. Ο Απ. Παύλος λίγο πριν την Θεία Κοινωνία περίπου τα μεσάνυχτα κηρύττει το Λόγο του Θεού, στη συνέχεια κοινωνάνε και σενεχίζει το λόγο του μέχρι το πρωί. Οι χριστιανοί αγρυπνούν, κοπιάζουν, προσεύχονται αλλά δεν γκρινιάζουν. Γνωρίζουν πως η πραγματική ζωή δίπλα στο Χριστό δεν έχει μόνο καλοπέραση. Οι ακολουθίες στην Εκκλησία μας, τα Άγια Μυστήρια μπορεί να μας κουράζουν αλλά υπομένοντας τον κόπο μεγάλη ευλογία ο Θεός μας χαρίζει.
Ο θάνατος του Ευτύχου: ο θάνατος του παιδιού προήλθε από ένα ατύχημα. Στην ζωή των χριστιανών υπάρχει ο σωματικός και ο πνευματικός θάνατος. Σύμφωνα με την θεολογία μας ο πρώτος έρχεται λόγω του χρόνου, της αμαρτίας, των ασθενειών, των γηρατειών ή και του άσχημου τρόπου ζωής. ο δεύτερος είναι πιο τραγικός γιατί οφείλεται στην επιμονή μας να μένουμε μακριά από την αγάπη του Θεού Πατέρα μας. Μένουμε έτσι στο σκοτάδι του μίσους, της ζήλειας, της συνεχής λύπης, του εγωισμού, των παθών μας δηλαδή μικρών ή μεγάλων έτσι όμως δε νοιαζόμαστε για το Θεό ούτε για τον αδελφό μας. Να ευχόμαστε να είμαστε πάντα δίπλα Του, να μας ανασταίνει με την χαρά του.
Η ανάσταση του Ευτύχου: ο μικρός Εύτυχος κουρασμένος καθώς άκουγε τον Απ. Παύλο να κηρύττει, έγειρε στο παράθυρο του τρίτου ορόφου, αποκοιμήθηκε κι έπεσε. Η πτώση του στο έδαφος από τέτοιο ύψος είχε ως αποτέλεσμα να μείνει νεκρός. Στο κείμενο δεν παρατηρείται η παραμικρή αναστάτωση από τους χριστιανούς. Παρόλο που τον σήκωσαν νεκρό κανείς δεν απίστησε. Ο Απόστολος Παύλος έτρεξε, τον αγκάλιασε και ανακοίνωσε σε όλους πως ήταν ζωντανός. Δεν αναφέρεται κάποια ιδιαίτερη προσευχή που έκανε, ή κάποια εντολή που έδωσε αλλά μόνο τον πήρε αγκαλιά και ζωντάνεψε. Η αγάπη και η πίστη στην περίπτωση αυτή λειτούργησαν πιο γρήγορα από τα λόγια.
παρηγορήθηκαν πολύ: η Ανάσταση του Ευτύχου δείχνει ότι η πίστη και η σχέση με το Θεό νικά τον θάνατο. Όπως ο Χριστός νίκησε τον θάνατο με την ανάστασή Του, δίνει ανάσταση και ζωή σε όποιον πιστεύει σ' Εκείνον. Η ανάσταση θα μας δοθεί ως δώρο όταν θα γίνει η δευτέρα παρουσία του Χριστού. Όμως, σε μερικούς ανθρώπους δόθηκε η ευλογία να γυρίσουν από το θάνατο, να ξαναζήσουν, για να μπορούμε κι εμείς να πιστεύουμε στο Θεό με αποδείξεις! Έτσι, κατ' αυτήν την περίοδο της αναστάσεως, ας χαιρόμαστε και ας είμαστε βέβαιοι ότι κανένας θάνατος δεν μπορεί να νικήσει την δύναμη του Θεού! Η Εκκλησία μας αντέχει πάνω από 2000 χρόνια γιατί ζει την Ανάσταση και δεν μπορεί να την νικήσει κανείς θάνατος. Όταν οι χριστιανοί κοιμούνται, πάλι κοντά στον Χριστό είναι (αν αγωνίστηκαν όσο ζούσαν να τον αγαπήσουν, να Τον γνωρίσουν και να Τον διακονήσουν).
Ερωτήσεις
1. Ποιοι συνόδευαν τον Απ. Παύλο μέχρι την Ασία;
2. Ποιους άλλους ξέρετε από την Καινή Διαθήκη ότι ανέστησε η Χάρη του Θεού (Οάζαρος, παιδί της χήρας στη Ναίν, κόρη του Ιαείρου, Ταβιθά από τον Απόστολο Πέτρο);
3. Πώς ο Απ. Παύλος ανάστησε το παιδί;
4. Τι σημαίνει η Ανάσταση του Χριστού για όσους πιστεύουν σ' Αυτόν;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία ζει την Ανάσταση ως την βάση της πίστης μας
Η Ανάσταση του Ευτύχου
Καθώς ο Απόστολος Παύλος ξεκίνησε μετά την Αθήνα και την Κόρινθο να επιστρέψει στην Ασία και να φτάσει στην Έφεσο, λίγο πριν κάνει το μεγάλο ταξίδι του προς τη Ρώμη, όπου και μαρτύρησε, τον συνόδευαν στην πορεία του αυτή ο απόστολος Σωσίπατρος, που καταγόταν από την Βέροια, ο Αρίσταρχος και ο Σεκούνδος από τους Θεσσαλονικείς, ο Γάιος, που καταγόταν από τη Δέρβη και ο Τιμόθεος, ο Τυχικός και ο Τρόφιμος, που κατάγονταν από την επαρχία της Ασίας. Αυτοί προπορεύτηκαν και περίμεναν τον Παύλο, τον ευαγγελιστή Λουκά και λίγους άλλους συνεργάτες στην Τρωάδα.
Ο Παύλος και οι δικοί του αποπλεύσανε μετά το Πάσχα από τους Φιλίππους και μετά από πέντε μέρες συνάντησαν όσους προπορεύτηκαν στην Τρωάδα. Εκεί έμειναν εφτά μέρες. Την Κυριακή είχαν συγκεντρωθεί οι μαθητές για τη Θεία Ευχαριστία. Ο Παύλος μιλούσε στους συγκεντρωμένους, γιατί θα έφευγε την άλλη μέρα, και παρέτεινε το λόγο ως τα μεσάνυχτα. Ήμασταν μαζεμένοι στο τελευταίο πάτωμα του σπιτιού, κι εκεί υπήρχαν πολλές λαμπάδες. Τότε ένας νεαρός, που τον έλεγαν Εύτυχο, καθόταν πάνω στο παράθυρο. Ενώ ο Παύλος συνέχιζε να μιλάει, ο Εύτυχος έπεσε σε ύπνο βαθύ. Παραλυμένος από τον ύπνο, έπεσε από το τρίτο πάτωμα κάτω και τον σήκωσαν νεκρό. Ο Παύλος όμως κατέβηκε κάτω, έπεσε πάνω του, τον πήρε στην αγκαλιά του και είπε: «Μην ανησυχείτε, γιατί είναι ζωντανός». Υστερα ανέβηκε πάνω, τέλεσε τη Θεία Ευχαριστία και έφαγε. Κατόπιν συνέχισε να μιλάει για πολύ ακόμη, ως το πρωί κι ύστερα αναχώρησε. Το νεαρό τον έφεραν ζωντανό και παρηγορήθηκαν πολύ.
(Πράξ. 20, 4-11)
Ερμηνευτικά σχόλια
Την Κυριακή είχαν συγκεντρωθεί οι μαθητές για την Θεία Ευχαριστία: Η Θεία Ευχαριστία είναι ένα εκκλησιαστικό γεγονός και αρχικά στα πρώτα χριστιανικά χρόνια τελούνταν σε σπίτια χριστιανών. Είχαν την ευσεβή συνήθεια να τελούν την Θεία Ευχαριστία βράδυ. Η μέρα τους άρχιζε με προσευχή και έκλεινε με την μετάληψη του Θείου σώματος και αίματος μέσα σε μια κοινωνία αγάπης. Όπως αναφέρεται στο κείμενο από τις Πράξεις των Αποστόλων οι άνθρωποι κρατούσαν και αναμμένες λαμπάδες. Ο Απ. Παύλος λίγο πριν την Θεία Κοινωνία περίπου τα μεσάνυχτα κηρύττει το Λόγο του Θεού, στη συνέχεια κοινωνάνε και σενεχίζει το λόγο του μέχρι το πρωί. Οι χριστιανοί αγρυπνούν, κοπιάζουν, προσεύχονται αλλά δεν γκρινιάζουν. Γνωρίζουν πως η πραγματική ζωή δίπλα στο Χριστό δεν έχει μόνο καλοπέραση. Οι ακολουθίες στην Εκκλησία μας, τα Άγια Μυστήρια μπορεί να μας κουράζουν αλλά υπομένοντας τον κόπο μεγάλη ευλογία ο Θεός μας χαρίζει.
Ο θάνατος του Ευτύχου: ο θάνατος του παιδιού προήλθε από ένα ατύχημα. Στην ζωή των χριστιανών υπάρχει ο σωματικός και ο πνευματικός θάνατος. Σύμφωνα με την θεολογία μας ο πρώτος έρχεται λόγω του χρόνου, της αμαρτίας, των ασθενειών, των γηρατειών ή και του άσχημου τρόπου ζωής. ο δεύτερος είναι πιο τραγικός γιατί οφείλεται στην επιμονή μας να μένουμε μακριά από την αγάπη του Θεού Πατέρα μας. Μένουμε έτσι στο σκοτάδι του μίσους, της ζήλειας, της συνεχής λύπης, του εγωισμού, των παθών μας δηλαδή μικρών ή μεγάλων έτσι όμως δε νοιαζόμαστε για το Θεό ούτε για τον αδελφό μας. Να ευχόμαστε να είμαστε πάντα δίπλα Του, να μας ανασταίνει με την χαρά του.
Η ανάσταση του Ευτύχου: ο μικρός Εύτυχος κουρασμένος καθώς άκουγε τον Απ. Παύλο να κηρύττει, έγειρε στο παράθυρο του τρίτου ορόφου, αποκοιμήθηκε κι έπεσε. Η πτώση του στο έδαφος από τέτοιο ύψος είχε ως αποτέλεσμα να μείνει νεκρός. Στο κείμενο δεν παρατηρείται η παραμικρή αναστάτωση από τους χριστιανούς. Παρόλο που τον σήκωσαν νεκρό κανείς δεν απίστησε. Ο Απόστολος Παύλος έτρεξε, τον αγκάλιασε και ανακοίνωσε σε όλους πως ήταν ζωντανός. Δεν αναφέρεται κάποια ιδιαίτερη προσευχή που έκανε, ή κάποια εντολή που έδωσε αλλά μόνο τον πήρε αγκαλιά και ζωντάνεψε. Η αγάπη και η πίστη στην περίπτωση αυτή λειτούργησαν πιο γρήγορα από τα λόγια.
παρηγορήθηκαν πολύ: η Ανάσταση του Ευτύχου δείχνει ότι η πίστη και η σχέση με το Θεό νικά τον θάνατο. Όπως ο Χριστός νίκησε τον θάνατο με την ανάστασή Του, δίνει ανάσταση και ζωή σε όποιον πιστεύει σ' Εκείνον. Η ανάσταση θα μας δοθεί ως δώρο όταν θα γίνει η δευτέρα παρουσία του Χριστού. Όμως, σε μερικούς ανθρώπους δόθηκε η ευλογία να γυρίσουν από το θάνατο, να ξαναζήσουν, για να μπορούμε κι εμείς να πιστεύουμε στο Θεό με αποδείξεις! Έτσι, κατ' αυτήν την περίοδο της αναστάσεως, ας χαιρόμαστε και ας είμαστε βέβαιοι ότι κανένας θάνατος δεν μπορεί να νικήσει την δύναμη του Θεού! Η Εκκλησία μας αντέχει πάνω από 2000 χρόνια γιατί ζει την Ανάσταση και δεν μπορεί να την νικήσει κανείς θάνατος. Όταν οι χριστιανοί κοιμούνται, πάλι κοντά στον Χριστό είναι (αν αγωνίστηκαν όσο ζούσαν να τον αγαπήσουν, να Τον γνωρίσουν και να Τον διακονήσουν).
Ερωτήσεις
1. Ποιοι συνόδευαν τον Απ. Παύλο μέχρι την Ασία;
2. Ποιους άλλους ξέρετε από την Καινή Διαθήκη ότι ανέστησε η Χάρη του Θεού (Οάζαρος, παιδί της χήρας στη Ναίν, κόρη του Ιαείρου, Ταβιθά από τον Απόστολο Πέτρο);
3. Πώς ο Απ. Παύλος ανάστησε το παιδί;
4. Τι σημαίνει η Ανάσταση του Χριστού για όσους πιστεύουν σ' Αυτόν;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία ζει την Ανάσταση ως την βάση της πίστης μας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)