ΘΕΡΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΤΟΜΕΑΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ
1ο ΘΕΡΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Δευτέρα 2 έως Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018
Έναρξη 10.00 π.μ.
Εγγραφές: Κυριακή 1 Ιουλίου 10 – 11 και Δευτέρα 2 Ιουλίου 10.00 – 12.00

Παιδιά 7 -15 ετών

Κεραμική, ποδηλατοδράσεις, κυκλοφοριακή αγωγή, επισκέψεις σε μουσεία, χορός, θεατρικό παιχνίδι, θέατρο σκιών, κουκλοθέατρο, ομαδικό παιχνίδι και άλλες εκπλήξεις.

Τι ημίν και σοι, Ιησού υιέ του Θεού;

Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, θεωρούν τον διάβολο και τους δαίμονες ως δημιουργήματα της φαντασίας ή φόβητρα παλαιοτέρων εποχών. Το Ευαγγέλιο όμως είναι σαφές. Μας μιλά για τον διάβολο ως πρόσωπο, ως ύπαρξης που υπάρχει και μας ταλαιπωρεί. Με αφορμή μάλιστα την επίσκεψη του Χριστού στην περιοχή των Γεργεσηνών, όπου Τον συναντούν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα, τόσο φοβεροί, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από κείνον τον δρόμο, οι δαίμονες διά μέσου των ανθρώπων Του λένε: «Τι ημίν και σοι, Ιησού υιέ του Θεού; ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;»(Ματθ. 8, 29). «Τι δουλειά έχεις εσύ με μας, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ, για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;». Ο δαιμονικός αυτός λόγος μας δείχνει ξεκάθαρα ποιο είναι το ποιον του διαβόλου και των δαιμόνων, των πεπτωκότων από το θέλημα του Θεού αγγέλων του.
Ο διάβολος ζητά να εξουσιάσει απόλυτα τον κόσμο και τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να αντέξει ούτε ίχνος καλού. Αυτή η απολυτότητα δεν αφήνει περιθώρια συμβιβασμού για τον διάβολο με τον Θεό. Όπου υπάρχει έστω και ένα ίχνος Θεού, τότε ο διάβολος δεν μπορεί να αντέξει. Αγωνίζεται λοιπόν να υποδουλώσει πλήρως τα δημιουργήματα του Θεού. Δεν αντέχει δεύτερους ρόλους.
Ο διάβολος αναγνωρίζει ποιος είναι ο Υιός του Θεού. Γνωρίζει ποια είναι η αλήθεια. Ξέρει ότι και μόνο που υπάρχει ο Θεός, ο ίδιος και οι δαίμονες βασανίζονται. Μπορεί πρόσκαιρα να αισθάνονται ότι έχουν εξουσία επάνω στον κόσμο, να αισθάνονται ότι μπορούν να κυριαρχούν και να ελέγχουν τις ζωές μας, ωστόσο γνωρίζουν καλά ότι και μόνο η παρουσία του Υιού του Θεού, του Χριστού, είναι αρκετή για να τους βασανίζει. Θα έρθει μάλιστα η στιγμή, όταν ο χρόνος πάψει να είναι ενταγμένος στη ζωή του κόσμου, όταν εισαχθούμε στην αιωνιότητα διά της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού ή και όταν ο άνθρωπος φύγει από αυτόν τον κόσμο, οπότε και ο διάβολος δεν θα μπορεί διά της αμαρτίας, των λογισμών, των παθών, του ατομικού θελήματος, της υπερηφανείας, να κυβερνήσει τον άνθρωπο και τον κόσμο, και τότε θα βασανίζεται. Διότι βασανιστήριο είναι να μην μπορείς να πράξεις το κακό. Να μην μπορεί το δικό σου εγωκεντρικό θέλημα να κυριαρχήσει. Όμως ο Θεός έχει έρθει στον κόσμο για να δείξει ότι μόνο η ελευθερία σώζει και δίνει αληθινή δύναμη στον άνθρωπο.
Ο διάβολος γνωρίζει ποια είναι η φύση του. Ξέρει ότι από μόνος του δεν έχει καμία δύναμη. Κι έτσι θα πάρει άδεια να εισέλθει στην αγέλη των χοίρων και να την γκρεμίσει στην άβυσσο. Να κάνει έστω και λίγο το θέλημά του που είναι να ταλαιπωρεί την κτίση. Μπορεί ο Χριστός να του το επιτρέπει, χάριν παιδαγωγίας των ανθρώπων που βόσκουν χοίρους, παρότι ο μωσαϊκός νόμος, ο νόμος δηλαδή του Θεού, δεν το επέτρεπε, ωστόσο αυτό δείχνει ότι ο διάβολος από μόνος του δεν μπορεί να επιβάλει κάτι. Είναι αδύναμος ενώπιον και του Θεού και των ανθρώπων, όσο κι αν εμείς τον φοβόμαστε.
Η πίστη μας δείχνει τις αληθινές διαστάσεις του κακού. ¨Ότι αυτό δε δημιουργήθηκε από τον Θεό, αλλά είναι αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης της ύπαρξης, τόσο των αγγέλων που χωρίς Θεό γίνονται δαίμονες, όσο και των ανθρώπων, που χωρίς Θεό δίνουν τόπο στον διάβολο. Ότι ο διάβολος ζητά τον απόλυτο έλεγχο του ανθρώπου και του κόσμου, ότι ακόμη κι ένα ίχνος καλού, ένα ίχνος Θεού προδικάζει την τελική ήττα του διαβόλου. Και έχουμε χρέος οι άνθρωποι να αφήνουμε όσο μπορούμε, έστω και από την χαραμάδα της καρδιάς μας, να μπαίνει το φως του Θεού, το φως της πίστης, λίγη αγάπη. Και θα λυτρωθούμε. Ο διάβολος υπάρχει για να βασανίζει. Όμως είναι ανίσχυρος στην πραγματικότητα. Απέναντί του λοιπόν δεν ταιριάζει ο φόβος, αλλά η εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του. Και τότε ο διάβολος, όσο κι αν μας πειράζει, έχει ήδη ηττηθεί.

Πρόγραμμα Ακολουθιών

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 25 Ιουνίου – Κυριακή 1 Ιουλίου 2018


Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018
7.30 μ.μ. Εσπερινός Αγίων Αποστόλων Πέτρου & Παύλου


Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018 (Πέτρου & Παύλου)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.00 μ.μ. Εσπερινός


Σάββατο 30 Ιουνίου 2018 (Σύναξη 12 Αποστόλων)
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ και Αγιασμός Πρωτομηνιάς

Κυριακή 1 Ιουλίου 2018 (Κοσμά & Δαμιανού των Αναργύρων):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου

Στον εορτολογικό κύκλο της Εκκλησίας, τρεις αναφορές γίνονται σε γενέθλιο ημέρα. Η μία από αυτές είναι του Ιωάννη του Προδρόμου. Πριν από τη γέννησή του γίνεται αναφορά για την σπουδαιότητα του προσώπου του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού. Ο Αρχάγγελος προλέγει στον Ζαχαρία ότι το παιδί που θα γεννήσει «ἔσται μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου», ενώ ο ίδιος ο Χριστός διαβεβαιώνει ότι «οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου».
Αλλά ας δούμε μερικά από τα στοιχεία που κάνουν τον Άγιο Ιωάννη σπουδαίο.
Η αγιότητα και η ασκητικότητα του βίου του. Ζούσε ως άγγελος στην γη. Κατοικούσε στην έρημο ζώντας ασκητικά. Παραδομένος στο Θεό. Η ζωή του ήταν προσευχή και αγώνας κατά της αμαρτίας. Αξιοθαύμαστη η λιτότητά του. Η τροφή του ελάχιστη, όση αρκούσε για τη συντήρησή του. Η ταπείνωσή του, άλλη μια σπουδαία αρετή του. Όλοι τον σέβονταν, ακόμα και ο Ηρώδης που θα συνεργούσε στον αποκεφαλισμό του. Όμως δεν αξίωσε τιμές, αλλά μπροστά στο Χριστό απορεί για το πώς θα βαπτίσει ο δούλος το Δεσπότη.
Το έργο του Ιωάννου. Το κήρυγμά του ακούγεται παντού. Κήρυγμα μετανοίας, αλλαγής τρόπου ζωής. «μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Και τα αποτελέσματα θαυμαστά. Γεμίζει η έρημος κόσμο που προστρέχει στον Ιωάννη για να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του και να βαπτιστεί. Και δεν διστάζει ο Ιωάννης να καυτηριάσει την αμαρτία και την ανομία ακόμη κι αν πρόκειται για τους Φαρισαίους ή για τον ίδιο το βασιλιά Ηρώδη. Και έτσι λαμβάνει και άλλο ένα διακριτικό σπουδαιότητας:
Γίνεται μάρτυρας προσφέροντας το αίμα του. Και όπως ο Χριστός είπε: «ὅς ἄν ποιήσῃ καί διδάξῃ οὖτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».
Και σήμερα όμως η Άγιος Ιωάννης γίνεται επίκαιρος.
Γιατί και σήμερα η λιτότητα και η ασκητικότητα της ζωής του πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους μας. Όχι γιατί μας επιβάλλεται από άλλους, αλλά γιατί εκφράζει τη σωστή σχέση με τα υλικά αγαθά που είναι για να εξυπηρετούν τη ζωή μας και όχι σκοπός της ζωής μας.
Γιατί το κήρυγμα της μετανοίας είναι και για μας σήμερα περισσότερο από αναγκαίο, αφού χάσαμε τον προσανατολισμό μας και πορευόμαστε σε δρόμους απομακρυνόμενοι από το Θεό και ενάντια στο θέλημά Του.
Και καλούμαστε και μεις σήμερα, να τον τιμήσουμε, όχι μα κανέναν άλλον σπουδαίο τρόπο, αλλά μιμούμενοι τη ζωή του και υπακούοντας στο κήρυγμά του. Και όπως αυτός είναι αιωνίως πλέον κοντά στο Θεό και τιμάται ως Άγιος, έτσι και μείς με τη δική μας μαρτυρία (πίστη και αγώνα), αλλά και τις μεσιτείες και τις πρεσβείες του Προδρόμου, μπορούμε να φτάσουμε στο δικό μας αγιασμό. Γένοιτο.

ΦΩΣ

Πόσο αισθανόμαστε ότι μέσα μας υπάρχει φως; Πόσο φωτεινοί άνθρωποι θα θέλαμε να είμαστε; Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που εκπέμπει χαρά και ζωή. Φωτεινός, για την πίστη, είναι αυτός που κοινωνεί τον Θεό και μεταμορφώνεται εντός του σε άνθρωπο που έχει νόημα ζωής. Φωτεινός είναι αυτός που δεν νικιέται από τις αμαρτίες και τα πάθη του ή αυτός που, ακόμη κι αν νικηθεί, μετανοεί, ανορθώνεται, ελπίζει, κάνει καινούργιο ξεκίνημα. Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που οι άλλοι χαίρονται να είναι κοντά του και εκείνος χαίρεται να μοιράζεται την ζωή του μαζί τους.
Ο φωτεινός άνθρωπος δε χορταίνεται. Είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης, αλήθειας, αγάπης. Είναι αυτός που ακολουθεί τη οδό της αγιότητας, που ακόμη κι αν αισθάνεσαι ότι σε ελέγχει, νιώθεις ότι τα πάντα σ’ αυτόν ξεκινούνε από την αγάπη.
Το φως, για την πίστη, είναι πνευματική κατάσταση. Πηγάζει από την ζώσα σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό, ο οποίος είναι το φως του κόσμου. Και όποιος έχει φωτιστεί, με τη σειρά του μοιράζεται το φως με τους άλλους, ακόμη κι αν αυτοί ζούνε στο σκοτάδι. Σκοτάδι δεν είναι κατ’ ανάγκην η άγνοια, η απαιδευσία, η αμαρτωλότητα. Σκοτάδι είναι κυρίως η ζωή χωρίς τον Θεό. Είναι η επιλογή πορείας στον κόσμο με γνώμονα τον εαυτό μας. Ο φωτισμένος από τον Θεό άνθρωπος δεν μεταφέρει το δικό του εγώ, τον δικό του λόγο, αλλά τον λόγο του Θεού και τελικά την παρουσία του ίδιου του Θεού στην ζωή των συνανθρώπων του. Γι’ αυτό και η παρουσία του αποκαλύπτει το σκοτάδι που υπάρχει στην ψυχή του άλλου. Αν όμως δεν είναι αληθινά φωτισμένος, τότε το φως της γνώσης, του λόγου, της έμπνευσης γίνεται σκοτάδι. Διότι παγιδεύει στην αυτάρκεια και τον εγωκεντρισμό και δεν μπορεί να φέρει τη λύτρωση που δίνει ο Θεός.
Το πρόβλημα των καιρών μας, όπως και κάθε εποχής, είναι το πόσο σκοτάδι μας περιτριγυρίζει, αλλά και πόσο εύκολα το φως εντός μας μεταμορφώνεται σε σκοτάδι. Όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε το αλάθητο. Όταν ο εαυτός μας γίνεται το κριτήριο της αυθεντίας. Όταν απουσιάζει η μετάνοια. Όταν νομίζουμε ότι ζούμε επειδή επιβιώνουμε. Όταν τα πάθη μας μάς κυριεύουν και εμείς τα έχουμε βαφτίσει δικαίωμα. Όταν απουσιάζει η αυτογνωσία και η αυτοκριτική. Όταν η σχέση μας με τον Χριστό είναι συμφεροντολογική ή της συνήθειας. Σκοτάδι είναι ο τρόπος της εξουσίας. Η επιβολή στους άλλους. Ο ανταγωνισμός. Όταν οι άλλοι είναι οι εχθροί μας, με τους οποίους δεν πρέπει να συνεργαστούμε και την γνώμη των οποίων δε θέλουμε να ακούσουμε και να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτήν. Σκοτάδι είναι ο φόβος του θανάτου, που μας κάνει να θέλουμε να ζήσουμε απολαμβάνοντας, παίρνοντας και όχι και δίδοντας. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει Θεός και επομένως όλα επιτρέπονται.
Η σχέση μας με τον Χριστό, ο πνευματικός μας αγώνας, η ζωή στην Εκκλησία μάς κάνουν να κρατάμε το φως.

Πρόγραμμα Ακολουθιών

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 11 – Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

Σάββατο 16 Ιουνίου 2018
7.30 – 9.40 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων»

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4, 19). «Ακολουθήστε με και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Είναι ηγετικός ο λόγος αυτός. Ο Χριστός θα μπει μπροστά και ζητά από τους μαθητές, αλλά και από όσους θέλουν να πιστέψουν σ’ Αυτόν, να Τον ακολουθήσουν. Άλλωστε και σε άλλη περίπτωση είπε «όστις θέλει οπίσω μου … ακολουθείτω μοι» σημαίνοντας πως όποιος θέλει να ζήσει με το Θεό ακολουθεί τον Χριστό.
Στην εποχή του Χριστού υπήρχαν αυτοί που έμεναν αδιάφοροι ή και ενάντιοι στο Χριστό, αυτοί που άκουγαν αλλά δεν καταλάβαιναν και αυτοί που άκουσαν και ακολούθησαν. Έτσι και για μας σήμερα. Ανάλογα με το τι αναζητεί ο καθένας μας. Όσοι θέλουν μια ζωή με δικαιώματα και απολαύσεις και αποκλείουν την αιωνιότητα, τότε αρνούνται, αδιαφορούν ή και πολεμούν. Όσοι αρκούνται στα επιφανειακά, στα τυπικά χωρίς συναίσθηση αιωνιότητας αρκούνται στον χριστιανισμό της συνήθειας, στο «όσο μπορούμε». Όσοι όμως διψούν για την όντως ζωή, αυτοί που πιστεύουν ότι έχουμε ψυχή, ότι δεν σταματά η ζωή στην πέτρα του μνήματος, ότι όλα όσα μας ανήκουν στην ουσία δεν μας οδηγούν σε μία μόνιμη χαρά, τότε καταλαβαίνουν ότι ο δρόμος περνά μέσα από την εκπλήρωση της προτροπής του Χριστού «δεύτε οπίσω μου».
Μήπως όμως έτσι χάνεται η ελευθερία μας; Δεν πορευόμαστε σύμφωνα με το θέλημά μας, αλλά οικιοθελώς στηριζόμαστε στην κοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού, βάζουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας, βλέπουμε τη ζωή μας μέσα από το «αγαπάν» και όχι από το «έχειν». Ορίζουμε ως κλειδί της πορείας μας όχι την πρόσκαιρη ηδονή, την αποδοχή από τους άλλους, την εκπλήρωσης των φιλοδοξιών μας, αλλά την ταπεινότητα, την συγχωρητικότητα, το μοίρασμα. Βλέπουμε τους όχι στην προοπτική της εξουσίας, αλλά της προσφοράς και της διακονίας.
Η ελευθερία μας ξαναβρίσκεται στην έξοδο από το «εγώ» μας. Ο ακόλουθος του Χριστού χάνοντας κερδίζει. Διότι όταν παραιτείται από τα ίδια, λαμβάνει ως αντίχαρη την δύναμη του Ευαγγελίου, την χαρά ότι αξίζει να ζει. Όταν είμαστε με τον Θεό είμαστε ελεύθεροι από ό,τι μας υποδουλώνει στην ανάγκη. Πραγματικός σκλάβος είναι ο εμπαθής άνθρωπος. Αυτός ο οποίος, στηριγμένος στα πάθη του για να βρει την ευτυχία, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί χωρίς τα πάθη, χωρίς τον εγωκεντρισμό και συγκρούεται συνεχώς με τους άλλους, που λειτουργούν παραπλήσια.
«Δεύτε οπίσω μου» μας λέει και πάλι ο Χριστός. Οι μαθητές άφησαν τα πάντα στην άκρη και Τον ακολούθησαν. Στο Πρόσωπό Του είδαν ό,τι ποθούσε η ύπαρξή τους. Την αλήθεια και την αγάπη. Κουρασμένοι από τους κάθε λογής σωτήρες, είτε είναι πρόσωπα είτε ιδέες είτε πολιτισμικά ρεύματα, είτε θεάματα, οι άνθρωποι του σήμερα, ας τολμήσουμε να αναζητήσουμε στην ζωή της Εκκλησίας Αυτόν που μας δείχνει την οδό, την αλήθεια, την ζωή. Ό,τι δηλαδή είναι ο Ίδιος!

" Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος."

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 37). Όποιος αγαπά τον πατέρα του ή την μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιός μου. Κι όποιος αγαπά τον γιο του ή την θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιός μου». Αυτό το «υπέρ εμέ» δεν έχει να κάνει τόσο με το «περισσότερο», αλλά με το ποιον θέτουμε σε προτεραιότητα στην καρδιά μας, προς ποιον απευθύνεται η πρώτη μας σκέψη, η πρώτη μας έγνοια.
Ο Χριστός ζητά από τον άνθρωπο να μη μένει προσκολλημένος στους εγγύς, στην οριζόντια διάσταση της ζωής, αλλά να κοιτάξει στον ουρανό και ταυτόχρονα να δει τον πανταχού Παρόντα Θεό και να Τον αναγνωρίσει ως τον κατ’ εξοχήν οικείο του. Να κατανοήσει ότι η ζωή είναι δώρο του Θεού. Ότι η ταυτότητα του ανθρώπου, για να είναι πλήρης και αυθεντική χρειάζεται τον Θεό, διότι μόνο Αυτός δίνει αιωνιότητα, δηλαδή δεν αφήνει τον άνθρωπο να χαθεί μετά τον θάνατο. Ότι ο Θεός αγαπά τόσο τον άνθρωπο, ώστε έγινε γι’ αυτόν άνθρωπος.
Χωρίς την αγάπη προς τον Χριστό ως προτεραιότητα, η φυσική συγγένεια διασώζει έντονα τα στοιχεία της κτητικότητας, του εγωισμού, της αίσθησης της ανταπόδοσης, του παράπονου, της υπερηφάνειας, αλλά και της ματαιότητας. Γιατί η φυσική συγγένεια είναι για τον παρόντα κόσμο και χρόνο. Χρειάζεται, αλλά δεν αρκεί. Δεν την καταργεί η Εκκλησία, αλλά υποδεικνύει την σχετικότητά της. Η σχέση με τον Χριστό ανοίγει την οδό της αιωνιότητας. Και αυτή η οδός βιώνεται στην Εκκλησία από τους ανθρώπους που θέλουν να ακολουθήσουν τον Χριστό, να γίνουν Άγιοι δηλαδή εν Αγίω Πνεύματι. Διότι δεν είναι εφικτή αυτή η σχέση αν ο άνθρωπος δεν αφεθεί στην χάρη του Πνεύματος. Αυτό ανοίγει τις αισθήσεις πνευματικά. Αυτό κάνει την καρδιά έτοιμη να ακολουθήσει τον Χριστό, αίροντας κάθε σταυρό. Αυτό βοηθά όποιον αγωνίζεται να μην νικιέται από τα πάθη. Αυτό οδηγεί στην υπέρβαση ακόμη και της ανάγκης για ζωή, στην μαρτυρία και το μαρτύριο. Αυτό βιώσανε οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και η παρουσία τους στην ζωή μας είναι απόδειξη ότι βάζοντας τον Χριστό ως προτεραιότητα ανοιγόμαστε στην Αλήθεια που νικά κάθε χρόνο, κάθε συγγένεια, κάθε πρόσκαιρο.