Ο άνθρωπος δύσκολα αποχωρίζεται σημεία του χαρακτήρα του, επιλογές του, σχέσεις του. Ακόμη και αν διαπιστώνει ότι τον οδηγούν σε αδιέξοδα στη ζωή του, του είναι δύσκολο να αλλάξει. Συνήθως, δεν θέλει να παραδεχθεί τα όποια σφάλματα ή αδυναμίες του και πάντοτε προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αρνητικά που του συμβαίνουν αποδίδοντάς τα όχι στον εαυτό του, αλλά στους άλλους. Φοβάται, πως αν αποχωριστεί τις αδυναμίες του, τις συμπεριφορές που πληγώνουν τους άλλους, τις σχέσεις του, αν αρνηθεί τις επιλογές που έκανε, τότε θα καταρρεύσει, δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την πορεία του εαυτού του, με αποτέλεσμα να μην έχει νόημα η ζωή του.
Αυτό συμβαίνει ιδιαιτέρως και στην πνευματική ζωή. Ο άνθρωπος γλυκαίνεται από την όποια αμαρτωλή κατάσταση βιώνει, με αποτέλεσμα να του είναι δύσκολο να την αποχωριστεί. Υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι ενώ αποφασίζουν να γκρεμίσουν το οικοδόμημα των παθών τους, γρήγορα επιστρέφουν σ’ αυτό, γιατί θεωρούν δύσκολο στη ζωή τους να ζήσουν χωρίς αυτά. Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους ο άνθρωπος, ενώ φτάνει στο σημείο να γκρεμίσει ό,τι τον χωρίζει από τον Θεό, ενώ φτάνει στο σημείο να παίρνει αποφάσεις για μεγάλες αλλαγές στην ζωή του, τελικά επιστρέφει σ’ εκείνο που τον κρατά προσκολλημένο στα πάθη του;
Είναι ο συνδυασμός δύο παραγόντων αλληλένδετων: Η έλλειψη εμπιστοσύνης στην παρουσία της χάριτος του Θεού και η θεώρηση πως οι όποιες αλλαγές στη ζωή του έχουν να κάνουν με τον προσωπικό του δυναμισμό, με το «εγώ» του και τις ικανότητές του να αποφασίσει και να υλοποιήσει τις αποφάσεις του. Αγνοεί όμως ότι τα πάντα στη ζωή μας γίνονται χάρις στην παρουσία της χάριτος του Θεού. Η προαίρεσή μας, η διάθεσή μας, είναι η βάση για να κοινωνήσουμε με το Θεό. Η προαίρεση όμως αυτή είναι που συναντιέται με τη χάρη του Θεού και γεννά τη μετάνοια εντός μας, γεννά την επιστροφή στο Θεό, γεννά τις αλλαγές. Όταν ο άνθρωπος προχωρά με γνώμονα μόνο το εγώ του, δεν μπορεί να οπλιστεί πνευματικά, με αποτέλεσμα, ακόμη κι αν βλέπει τα λάθη του, να μην μπορεί να τα υπερβεί, ακόμη κι αν υπάρχει η απόφαση μέσα του. Είναι η νοοτροπία του συμβιβασμού, της ευκολίας, η απουσία τόλμης να προχωρήσουμε σε αλλαγές.
Ο Σταυρός αποτέλεσε την μεγαλύτερη ρήξη που δίδαξε ο Θεός στον άνθρωπο. Ρήξη με τον εγωκεντρισμό και την δύναμη, αφού ο ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός ταπεινώνεται, ρήξη με τον συμβιβασμό, αφού ο Θεάνθρωπος Χριστός πάνω στο Σταυρό υπερβαίνει κάθε συμβιβασμό. Και ο Σταυρός συνοδεύεται πάντοτε με την Ανάσταση. Ας ακολουθήσουμε και μεις αυτόν τον δρόμο!
