ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Χριστούγεννα πάλι. Σε μία εποχή σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, όπου οι άνθρωποι έχουν μείνει στο παρελθόν της ευμάρειας, θρηνούν για τους χαμένους παραδείσους της άνεσης, της κατανάλωσης, της απληστίας, της ψεύτικης ισχύος, χωρίς να βλέπουν ότι όλα αυτά χάθηκαν γιατί απωλέσαμε το μέτρο, απωλέσαμε την πίστη, απωλέσαμε την διάθεση για κόπο συλλογικό. Σε μια εποχή όπου η αμαρτία θεωρείται δικαίωμα, όπου το χαμόγελο είναι προσποιητό και μένουμε κολλημένοι στις μικρότητές μας. Σε μία εποχή όπου η παιδεία δεν νοιάζεται για την καλλιέργεια χαρακτήρων, αλλά μόνο για γνώσεις, στείρες απομνημονεύσεις, όπου το όραμα είναι οι επαναστάτες χωρίς αιτία ή τα πειθήνια όργανα ενός συστήματος που δεν αγαπά.
Χριστούγεννα πάλι. Και θέλουμε ελπίδα. Θέλουμε νόημα. Θέλουμε κάτι για να ξυπνήσει τις καρδιές μας. Κάτι ή Κάποιον;
Χριστούγεννα πάλι. Θα στολίσουμε τα δέντρα μας, θα ανταλλάξουμε τα δώρα μας, θα πούμε τα κάλαντά μας, θα κάνουμε την ελεημοσύνη μας, θα ψωνίσουμε για να τονωθεί η αγορά, θα παρακολουθήσουμε τις εορταστικές εκδηλώσεις, θα ζητήσουμε από τα παιδιά να δώσουν ένα ίχνος χαράς στη ζωή μας. Μπορεί και το πρωί της μεγάλης μέρας, ακούγοντας την καμπάνα να χτυπά χαρούμενα, να νιώσουμε την ανάγκη να περάσουμε από το ναό της γειτονιάς μας, να ανάψουμε ένα κερί και να φάμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι σαν μία ξεχωριστή μέρα της ζωής μας.
Χριστούγεννα πάλι. Ναι, θέλουμε Κάποιον να μας δώσει ελπίδα. Ή να γίνει ο Ίδιος η ελπίδα.
Ο λόγος των Πατέρων της Εκκλησίας σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Μηνύματα που μαρτυρούν ένα πέρασμα από τη ζωή την δική μας, την καθημερινή, την ανθρώπινη, αυτή των επιθυμιών και των λογισμών, των ανεκπλήρωτων και των εκπληρούμενων, από τη ζωή της ανάγκης και της στόχευσης στον εαυτό μας, στη ζωή που βγαίνει από το εγώ και συναντά το εμείς, τον άλλο, αυτόν που καλούμαστε να βάλουμε στην καρδιά μας και να μπούμε στη δική του καρδιά, μα πρωτίστως την συνάντηση με Εκείνον τον Κάποιο που προσέλαβε τη ζωή μας για να γίνει η Ζωή μας. Το ταπεινό νήπιο της Βηθλεέμ, το οποίο μπήκε στο χρόνο μας για να γίνει ο Χρόνος της αιωνιότητας για μας. Που μπήκε στον κόσμο από αγάπη και φανερώθηκε ως η Αγάπη. «Που έγινε άνθρωπος, για να λάβουμε από Εκείνον το δώρο να γίνουμε θεοί κατά χάριν»(Μέγας Αθανάσιος).
«Ο Θεός δεν εγκατέλειψε το δημιούργημά Του, το γένος των ανθρώπων, όταν αυτό βάδιζε στη φθορά. Αλλά με την προσφορά του δικού του σώματος εξαφάνισε τον επερχόμενο θάνατο. Διόρθωσε με την διδασκαλία του την αμέλεια των ανθρώπων και κατάφερε με τη δύναμή Του να επιτελέσει όλα τα ανθρώπινα» (Μέγας Αθανάσιος). «Οι άνθρωποι νικημένοι από τις πρόσκαιρες ηδονές και τις δαιμονικές φαντασιώσεις και πλεκτάνες, δεν παραδέχτηκαν την αλήθεια. Γέμισαν την ψυχή τους με χίλιες δυο κακίες και αμαρτίες, ώστε από τη συμπεριφορά τους να μη θεωρούνται πλέον λογικοί αλλά ανόητοι. Τι έπρεπε λοιπόν να κάνει ο Θεός; Τι άλλο παρά ν’ ανανεώσει το κατ’ εικόνα, ώστε μέσω αυτού να μπορέσουν να τον γνωρίσουν και πάλι οι άνθρωποι; Και πώς θα γινόταν αυτό, εκτός αν ερχόταν σε μας η εικόνα του Θεού, δηλαδή ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός; Διότι όλοι οι άνθρωποι είχαν πληγωθεί και αναστατωθεί ψυχικά από τις δαιμονικές απάτες και τη ματαιότητα των ειδώλων. Πώς λοιπόν θα έπειθαν την ψυχή και το νου των συνανθρώπων τους για θέματα που ούτε οι ίδιοι μπορούν να δουν; Αυτό που δεν βλέπει κανείς, πώς θα το διδάξει και σ’ άλλους; Ποιόν χρειαζόμασταν, λοιπόν, παρά το Λόγο του Θεού που βλέπει τη ψυχή και το νου μας, που κινεί όλη την κτίση και μέσω αυτών μας καθιστά γνωστό τον Πατέρα; Και το πιο παράδοξο είναι ότι ο Λόγος του Θεού, ενώ δίδαξε με πιο φτωχές λέξεις, επισκίασε τους μεγάλους σοφιστές· κατάργησε τις διδασκαλίες τους, όλους τους τράβηξε προς τον εαυτό του και γέμισε τις εκκλησίες του. Και το ακόμη πιο θαυμαστό είναι ότι με την κάθοδό του σαν άνθρωπος στον άδη κατάργησε τα μεγάλα λόγια των σοφών για τα είδωλα... Αλλά για την έρευνα των Γραφών και την αληθινή γνώση τους χρειάζεται έντιμος βίος, καθαρή ψυχή και χριστιανική αρετή» (Μέγας Αθανάσιος).
Αυτά τα τελευταία λόγια μας δείχνουν ότι για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα με Χριστό, χρειάζεται να ξαναβρούμε Ποιος είναι η Αλήθεια και τι είναι αληθινό στη ζωή μας. Να μη μείνουμε σε ό,τι μας ευχαριστεί, αλλά να αφήσουμε στην άκρη είδωλα, ψεύτικες ιδέες ευτυχίας, ψεύτικα πρότυπα, μεγάλα λόγια και να ξαναγίνουμε παιδιά του Θεού. Στις εκκλησιές μας, στο μυστήριο της Ευχαριστίας, στην ευγνωμοσύνη για Εκείνον που μας αγαπά τόσο ώστε να γίνει Ένας από μας. Να ξαναβρούμε τις αξίες της εντιμότητας στη ζωή, της καθαρής ψυχής και της χριστιανικής αρετής. Αυτές που η εποχή μας λησμόνησε. Αυτές που ο Χριστός μας τις δίνει ως τον τρόπο της δωρεάς που μας οδηγεί στην Βασιλεία Του. Και να μεταμορφώσουμε κάθε έργο μας, την παιδεία μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους, τον τρόπο της πολιτικής και της κοινωνίας, τον τρόπο του πολιτισμού ο καθένας με τον αγώνα του Εκείνος να είναι το νόημά μας.
Χριστούγεννα πάλι. Θα μείνουμε στον τρόπο της αμαρτίας, της αποτυχίας, θα μείνουμε στην όψη της γιορτής, ή θα ζήσουμε Εκείνον που έδωσε και έγινε η Ζωή μας;
Η απάντηση περνά από την Εκκλησία!
(π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός)

Ο Ηρώδης σήμερα...

Ένα από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστεί στη γέννηση του Χριστού είναι ο βασιλιάς Ηρώδης. Είναι το πρόσωπο που κατεργάζεται τα πάντα για να μην χάσει την εξουσία του. «Ηρώδης εθυμώθη λίαν» (Ματθ.2,16). Ο Ηρώδης θύμωσε πολύ όταν διαπίστωσε ότι το τέχνασμά του να παγιδεύσει τους Μάγους και να τον ενημερώσουν πού βρίσκεται ο Χριστός δεν πέτυχε. Και τότε, προκειμένου να διασφαλίσει τον θρόνο του, διέταξε να γίνει ένα από τα απεχθέστερα εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία: αυτό της σφαγής των νηπίων της Βηθλεέμ. Ο στόχος του βέβαια δεν επετεύχθη. Όμως, εκτός από τη θανάτωση των αθώων βρεφών, οδήγησε τον Χριστό στον πρώτο μεγάλο διωγμό: αυτόν της προσφυγιάς. Έδειξε έτσι ότι ο Κύριος δεν είχε να περιμένει από τους ισχυρούς της γης αποδοχή, αλλά απόρριψη. Το ίδιο και όσοι Τον ακολουθούνε.
Σήμερα υπάρχει ο Ηρώδης του πολιτισμού και του τρόπου ζωής της κοινωνίας μας. Ο σύγχρονος πολιτισμός εξορίζει τον Χριστό από τις καρδιές των ανθρώπων αντικαθιστώντας Τον με τα υλικά αγαθά, το δικαίωμα στην ικανοποίηση κάθε αμαρτωλής επιθυμίας, τον θρίαμβο των παθών και την απενοχοποίησή τους, την αποθέωση της βίας και του ψέματος και την ελπίδα στην εξουσία, οικονομική, πολιτική και τηλεοπτική. Και οι άνθρωποι δεν κατανοούμε ότι ο χρόνος μας κατατρώγεται από τον τρόπο αυτό, με αποτέλεσμα τα περιθώρια για αγάπη, για ταπείνωση, για ελευθερία να μειώνονται.
Σήμερα υπάρχει ο Ηρώδης του πειρασμού, του διαβόλου, του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου. Μας κυβερνούν οι λογισμοί μας. Δεν θέλουμε να τους αποκρούσουμε, αλλά νομίζουμε ότι το δίκαιο βρίσκεται στο να τους εκπληρώσουμε. Έτσι κυριαρχεί ο θυμός όταν δεν γίνεται το θέλημά μας. Η απόρριψη των άλλων. Η αίσθηση ότι υπάρχουν για να τους χρησιμοποιούμε και όχι για να μας προσφέρουν αγάπη και να τους προσφέρουμε αγάπη. Οι ανθρώπινες σχέσεις, δια των λογισμών, γίνονται πεδία διαμάχης, επικράτησης, εξουσίας. Το όνομα του Θεού δεν συγκινεί.
Σήμερα υπάρχει ο Ηρώδης της σχηματοποιημένης μοναξιάς. Ο άνθρωπος, έχοντας ως γνώμονα και κέντρο της ζωής του τον εαυτό του, πιστεύει ότι είναι μόνος του στον κόσμο, καθώς έχει χτίσει τείχη γύρω του, τα οποία δεν του επιτρέπουν να έχει αληθινή κοινωνία με τους άλλους. Θέλει τους άλλους τέλειους έναντί του. Να προλαβαίνουν τις επιθυμίες του. Να τον καταλαβαίνουν. Να του αναγνωρίζουν το δίκαιό του. Να είναι παρόντες στη ζωή του, χωρίς να χρειάζεται ο ίδιος να είναι παρών στη δική τους. Και έτσι απουσιάζει και ο Χριστός από τη ζωή του, διότι ο Χριστός ζητά καρδιές που ανοίγονται, που προσφέρονται, που δίνουν, ακόμη κι αν δεν πάρουν.
Ο Χριστός έφυγε από την Βηθλεέμ για να αποφύγει τον δικό Του Ηρώδη. Απέναντι στους ανθρώπους με σκληρότητα και κακία η φυγή είναι μία λύση. Αν όμως δεν μπορούμε να τους αποφύγουμε, η υπομονή και η ταπείνωση είναι ο άλλος δρόμος.

Τα διλήμματα

Πολλές φορές στην καθημερινότητά μας, είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις και βρισκόμαστε μπροστά σε διλήμματα. Άλλοτε οι επιλογές μας είναι περιορισμένες, μονόδρομος και έτσι ακολουθούμε τα γεγονότα, άλλοτε ακολουθούμε τα προφανή ή αυτό που κάνουν οι πολλοί και άλλοτε προβληματιζόμαστε για τη λήψη αποφάσεων. Και αυτό γιατί οι όποιες αποφάσεις μας έχουν αντίκτυπο και σε πολλούς άλλους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν για τα διλήμματά τους με βάση το συμφέρον τους και αποκλειστικά με αυτό. Γνώμονας το «εγώ να ζήσω και να περάσω καλά» και όχι οι συνέπειες των επιλογών μου στους πολλούς. Έχει καλλιεργηθεί η ιδιοτέλεια και αμβλύνθηκε η αντίληψη περί δικαίου, ήθους και αλήθειας. Τέθηκαν στην άκρη τα κριτήρια της αγάπης, της ανιδιοτέλειας, της ειλικρίνειας, της προσφοράς και πρυτανεύει η λογική της εξουσίας, της αυτάρκειας, της με κάθε τρόπο ικανοποίησης των επιθυμιών μας. Γι’ αυτό και τα διλήμματα σήμερα στην ουσία αποκαλύπτουν την αδυναμία των ανθρώπων να σκεφτούν το συλλογικό καλό, να αισθανθούν συνεχιστές ήθους, να έχουν την αίσθηση ότι δεν ζούνε μόνοι τους, αλλά η στάση τους αποτελεί υπόδειγμα για τον κόσμο, ακόμη κι αν αυτός δεν την αναγνωρίσει. Είναι διότι τελικά απουσιάζει η προτεραιότητα του Θεού.
Ένα μεγάλο τέτοιο δίλημμα έζησε ο Ιωσήφ ο μνήστωρ, «ανήρ δίκαιος ών» (Ματθ. 1, 19), όταν διαπίστωσε ότι η Μαριάμ, η μνηστή του, ήταν έγκυος κατά ανεξήγητο τρόπο. Τα δεδομένα που είχε μπροστά του ήταν ξεκάθαρα. Ο ίδιος δεν ήταν ο πατέρας του παιδιού. Κάποιος άλλος έπρεπε να ήταν. Κατανοούμε την απογοήτευση, τον θυμό, το πόσο κατάπληκτος θα ένιωσε μετά από αυτή την διαπίστωση. Είχε μπροστά του ένα δίλημμα: να την διώξει, τιμωρώντας την πραγματικά, όπως προέβλεπε ο μωσαϊκός νόμος, με την διαπόμπευση, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει και σε θάνατο δια λιθοβολισμού ή στην κοινωνική περιφρόνηση, ή να επικρατήσει στην καρδιά του η αγάπη και η συγχωρητικότητα, εφόσον λάμβανε υπόψιν το νεαρό της ηλικίας της Παναγίας. Ακόμη όμως κι έτσι να γινόταν, η προσβολή κατά της τιμής του ήταν έτσι κι αλλιώς ανεπανόρθωτη. Η αγάπη πρυτανεύει, χωρίς όμως να αφήσει κατά μέρος τον νόμο. Έτσι αποφασίζει να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς όμως δημόσια διαδικασία. Να προστατέψει την Μαριάμ, όχι όμως και να αμνηστεύσει την εγκυμοσύνη και να θεωρήσει ασήμαντη την προσβολή την οποία υπέστη. Η απόφαση που πήρε για να αντιμετωπίσει το δίλημμα αφορμήθηκε από τις ηθικές και θρησκευτικές αξίες, οι οποίες ήταν και κοινωνικές, αλλά και από την αγάπη, την στοργή και την ανθρωπιά που ήταν προσωπικές αξίες. «Δίκαιος ων» δείχνει την φιλανθρωπία, αλλά δεν παραβιάζει τις αξίες του. Η αγάπη φαίνεται στην επιείκεια, δεν γίνεται όμως αμνήστευση της αμαρτίας.
Ο Θεός βλέπει την απάντηση του Ιωσήφ, την δίκαιη στάση του και δίνει την δική Του απάντηση στον σπουδαίο αυτό, απλό μεν, αλλά αρχοντικό και στο νου και στην καρδιά άνθρωπο. Είναι το όνειρο το οποίο βλέπει ο Ιωσήφ και στο οποίο ο άγγελος του Θεού του λέει: «Μη φοβηθείς παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου . το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος Αγίου εστίν» (Ματθ. 1, 20). Μη φοβηθείς να κρατήσεις στο σπίτι σου την Μαριάμ ως νόμιμη σύζυγό σου. Αναγνώρισε το παιδί σα να ήταν δικό σου, διότι Αυτό προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Διακόνησε το μυστήριο της σωτηρίας του κόσμου χωρίς να εξετάζεις τι είναι δίκαιο για το Θεό. Κάνε την υπέρβαση του νόμου, διότι ο Θεός ανοίγει μία νέα και μοναδική οδό για όλους τους ανθρώπους, στην οποία ο νόμος δεν επαρκεί. Είναι η οδός του μυστηρίου και του θαύματος, της υπέρβασης, όχι της κατάργησης των κοινωνικών, θρησκευτικών και προσωπικών αξιών, αλλά της ένταξής τους στον τρόπο της αγάπης του Θεού για τον σύνολο άνθρωπο. Καταξιώνονται οι αξίες του Ιωσήφ. Καταξιώνεται και ο ίδιος ως άνθρωπος «δίκαιος ων». Όμως όλα θεώνται στην προοπτική της άλλης βιοτής, η οποία ξεκινά με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού.
Στα διλήμματά μας λοιπόν ας βάζουμε ως βάση για να απαντήσουμε τι θα ωφελήσει όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά το σύνολο, ως παρελθόν, δηλαδή ως ιστορία και παράδοση και αξιακό υπόβαθρο, ως παρόν, δηλαδή ως πορεία με βάση την αλήθεια και την δικαιοσύνη, αλλά και ως μέλλον, διότι φέρουμε ευθύνη να έχουμε και να προσφέρουμε ήθος στους μετά από εμάς. Και ο Θεός, αν είμαστε δίκαιοι, θα προσθέτει υπερβάσεις αγάπης και ενίσχυση στις απαντήσεις μας.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 9

Τα νήπια της Βηθλεέμ

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, την Ιουδαία και την Παλαιστίνη την είχαν υπό την κυριαρχία τους οι Ρωμαίοι. Αυτοί είχαν ορίσει ως βασιλιά και διοικητή της περιοχής τον Ηρώδη. Όταν ο Ηρώδης έμαθε από τους Μάγους που είχαν έρθει από τα βάθη της Ανατολής ότι είχε γεννηθεί ένας καινούριος βασιλιάς, φοβήθηκε ότι θα χάσει το θρόνο του και γι’ αυτό ζήτησε από τους Μάγους να έρθουν να του πουν πού ακριβώς βρισκόταν ο Χριστός, ώστε να πάει κι ο ίδιος να τον προσκυνήσει. Ο βαθύτερος σκοπός του όμως ήταν να σκοτώσει το νεογέννητο Χριστό. Οι Μάγοι όμως πληροφορήθηκαν από Άγγελο στο όνειρό τους ότι δεν έπρεπε να ξαναπάνε στον Ηρώδη, ενώ και ο Ιωσήφ ειδοποιήθηκε να παραλάβει την Παναγία και το Χριστό και να φύγει από τη Βηθλεέμ και να πάει στην Αίγυπτο.
Ο Ηρώδης διέταξε να σφάξουν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ που ήταν κάτω από δύο χρονών και πραγματικά οι Ρωμαίοι έσφαξαν 14000 νήπια! Διέταξε να τ’ αφήσουν άταφα, για να περάσει ο ίδιος να τα δει! Τα έθαψαν μετά σε ομαδικό λάκκο! Είναι οι πρώτοι μάρτυρες για το Χριστό! Η παράδοση αναφέρει ότι πάνω από τον ομαδικό τάφο των μαρτύρων έλαμπε κάθε νύχτα ένα ουράνιο φως και έβγαινε και θείο μύρο, που φανέρωνε ότι η θυσία των παιδιών αυτών, ακόμα κι αν δεν ήξεραν τα ίδια γιατί έγινε, ήταν θυσία για την πίστη του Χριστού.
«Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς… Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής…» είχε γράψει μετά από όραμα ο προφήτης Ιερεμίας. Κι αυτή είναι μια ακόμη προφητεία που επαληθεύθηκε για το Χριστό. Τώρα τα νήπια της Ιουδαίας ζουν σαν Άγγελοι στον ουρανό, ενώ κάποια από τα λείψανά τους σώζονται ακόμα και σήμερα, στοιβαγμένα σε μια στοά του υπογείου της Βηθλεέμ, εκεί όπου είναι ο ναός της Γέννησης του Χριστού. Άλλα από τα λείψανά τους βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστίνου.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των 14000 νηπίων της Βηθλεέμ στις 29 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο.

Ερμηνευτικά σχόλια
Ηρώδης: ο ηγεμόνας της Παλαιστίνης, ένας σκληρός και κακός άνθρωπος, ο οποίος δεν είχε άλλο νόημα στη ζωή του, παρά να κρατά την εξουσία του. Ήταν επιδειξιομανής. Ανέλαβε να ξαναχτίσει το ναό του Σολομώντα και η επισκευή και ανοικοδόμηση κράτησαν περίπου 80 χρόνια. Το έργο το συνέχισαν οι διάδοχοί του. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ανησύχησε για το θρόνο και την εξουσία του, διότι πίστευε ότι ο Χριστός θα ήταν ένας κοσμικός άρχοντας. Ότι θα γεννιόταν για να ελευθερώσει τους Ισραηλίτες από τους Ρωμαίους και να γίνει βασιλιάς τους αντί για εκείνον, τον Ηρώδη.
οι Μάγοι: σοφοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, οι οποίοι αναζητούσαν την αλήθεια στη ζωή τους. Έτσι, όταν βλέπουν το αστέρι στον ουρανό, θα καταλάβουν ότι εδώ πρόκειται για ένα σημάδι από το Θεό. Έτσι, περίπου δύο χρόνια θα ταξιδέψουν σε διάφορα μέρη, για να φτάσουν τελικά στη Βηθλεέμ, όπου θα αναζητήσουν το Χριστό. Θα τους προσφέρουν χρυσό, λιβάνι και σμύρνα, δηλαδή τα δώρα που ταιριάζουν σε βασιλιά (το χρυσάφι), σε Θεό (το λιβάνι) και σε κάποιον που επρόκειτο να πεθάνει για τη σωτηρία του κόσμου (σμύρνα το άρωμα που έβαζαν στους νεκρούς, πριν τους θάψουν). Θα υπακούσουν στο όνειρο του Αγγέλου και δεν θα πούνε στον Ηρώδη πού βρισκόταν ο Χριστός. Τα ονόματά τους φαίνεται ότι ήταν Βαλτάσαρ, Γασπάρ και Μελχιόρ.
ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο: ο Χριστός από την πρώτη στιγμή της ζωής του θα είναι ξένος για τον κόσμο και πρόσφυγας. Θα φύγει για την Αίγυπτο, για να μην μαρτυρήσει μαζί με τα άλλα νήπια. Ο Ιωσήφ θα προστατέψει τόσο το Χριστό όσο και την Μητέρα Του την Παναγία. Ο Θεός θα επιτρέψει τα μικρά παιδάκια, τα νήπια της Βηθλεέμ, να μαρτυρήσουν για την αγάπη του, μολονότι δεν έφταιγαν σε τίποτα. Σε ανταπόδοση, θα τα έχει για πάντα κοντά Του στη Βασιλεία των Ουρανών. Θα είναι άγιοι. Τα νήπια είναι οι πρώτοι μάρτυρες στην ιστορία της Εκκλησίας, μετά τη Γέννηση του Χριστού.
διέταξε να τα αφήσουν άταφα: απορούμε για το μέγεθος της κακίας του βασιλιά. Ανυπεράσπιστα παιδάκια, ο κακούργος και σκληρός άρχοντας τα θανατώνει, για να εξασφαλίσει ότι ο Χριστός θα πεθάνει. Και τα αφήνει άταφα, για να διαπιστώσει ότι δεν κινδυνεύει ο θρόνος του. Κι όμως, ο Χριστός έχει φύγει. Τυφλωμένος από την αρχομανία και την κακία ο βασιλιάς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι όταν ο Θεός έχει το σχέδιό του, τότε τίποτε και κανείς δεν μπορεί να νικήσει την δύναμή Του. Η σφαγή των νηπίων είναι ένα τεράστιο έγκλημα. Ο Ηρώδης δε θα ζήσει πολύ καιρό μετά από αυτό το έγκλημα. Πέθανε από μια οδυνηρή ασθένεια, η οποία τον παρέλυσε και του σάπισε το κάτω μέρος του κορμιού του.
ουράνιο φως: αυτό το φως δείχνει ότι ο Θεός ευλόγησε αυτά τα παιδάκια και έστειλε τη χάρη Του και πάνω από τα σώματά τους. Την ίδια στιγμή μας ζητά να μοιάσουμε αυτά τα παιδάκια στην αθωότητα και στην αποφυγή της κακίας, ενώ να αποφύγουμε να μοιάσουμε τον Ηρώδη, δηλαδή να μην είμαστε απασχολημένοι με τον εαυτό μας, να μην μας νοιάζουν οι άλλοι και να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε και κακό σ’ αυτούς, αρκεί εμείς να δοξαστούμε. Τα Χριστούγεννα είναι μία ωραία ευκαιρία να γιορτάσουμε μαζί με το Χριστό την παιδικότητα, την αθωότητα, την θεϊκή κοινωνία και να ξαναγεννηθεί ο Χριστός μέσα μας με την θεία κοινωνία. Να μην μείνουμε κολλημένοι στα δώρα μόνο, στα κάλαντα, στα τραγούδια, στις διακοπές, στην ξεκούραση, στα έθιμα αλλά να χαρούμε την παρουσία του Χριστού νηπίου. Κι αυτό γίνεται με τη ζωή της Εκκλησίας. Να μη μείνουμε στην αδιαφορία έναντι του Χριστού, ούτε στην κακία του Ηρώδη, αλλά στην χαρά και την αθωότητα και την θυσία των νηπίων και των Μάγων.

Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Ηρώδης ήθελε από τους Μάγους να του πούνε πού ήταν ο Χριστός;
2. Τι δείχνουν οι Μάγοι στη ζωή μας;
3. Γιατί ο Ηρώδης θανάτωσε τα νήπια;
4. Τι μας δείχνει τελικά το γεγονός ότι ο Χριστός γλίτωσε από τα σχέδια του Ηρώδη;
5. Τι σημαίνει το ότι τα νήπια είναι οι πρώτοι μάρτυρες του Χριστού;
6. Για τους χριστιανούς ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων;

Συμπέρασμα
Αυτά τα Χριστούγεννα να ξαναγεννηθεί ο Χριστός μέσα μας με τη Θεία κοινωνία και τη ζωή της Εκκλησίας και να μην μείνουμε σαν τον Ηρώδη, κλεισμένοι στον εαυτό μας!





Βρείτε πέντε λέξεις από την ιστορία ξεκινώντας από το τέλος προς την αρχή
ΗΓΦΔΣΑΦΗΣΩΙΚΞΗΓΦΙΟΓΑΜΛΟΙΘΥΤΡΣΗΔΩΡΗΞΗΥΤΡΜΕΕΛΘΗΒΗΓΦΔΞΑΙΠΗΝ

«Ήδη έτοιμα εστί πάντα»

Οι άνθρωποι στην εποχή μας νιώθουμε έντονη την ανάγκη να έχουμε τη ζωή στα χέρια μας. Να κάνουμε πράξη το θέλημά μας. Να ελέγχουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους άλλους με τους οποίους σχετιζόμαστε και να μην χάνουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Το βλέπουμε αυτό στην καθημερινότητα των σχέσεών μας, στην αμεσότητα με την οποία κινούνται οι περισσότεροι, κυρίως για την ικανοποίηση των επιθυμιών τους, για την απουσία πολλές φορές ακόμη και της ευγένειας που επιβάλλει να είμαστε διακριτικοί και να σεβόμαστε και τις επιθυμίες των άλλων. Όταν βάζουμε στόχους και δεν μπορούμε να τους εκπληρώσουμε, τότε θυμώνουμε με τον εαυτό μας και τους άλλους, διότι πιστεύουμε ότι αξίζουμε να πετύχουμε, ενίοτε κι αν οι στόχοι μας δεν ανταποκρίνονται ούτε στις πραγματικές μας ανάγκες ούτε στις πραγματικές δυνατότητές μας. Εν τω μεταξύ και η επιστήμη έχει συμβάλει στο να θεωρούμε ότι τα πάντα εξαρτώνται από εμάς, από τον άνθρωπο και το τι αυτός επιδιώκει.

Γι’ αυτό και η σχέση των ανθρώπων με το Θεό και την Εκκλησία δεν είναι ελκυστική. Οι άνθρωποι αφήνουμε την πίστη στην άκρη. Διαλέγουμε να ασχολούμαστε με τις εργασίες μας, με τις επιθυμίες των αισθήσεων, με τις βιοτικές μέριμνες και τις μέριμνες των σχέσεών μας και αν μείνει χρόνος ασχολούμαστε με το Θεό. Και ενώ για όλα τα ζητήματα θέλουμε εμείς να έχουμε τον έλεγχο της ζωής, όταν έρχεται η ώρα της θέασης του τρόπου με τον οποίο καλούμαστε να δείξουμε ότι επιλέγουμε να έχουμε σχέση με το Θεό, τότε περιμένουμε τα πάντα από το Θεό να είναι έτοιμα, ενώ, συνήθως, δεν είμαστε εμείς έτοιμοι να ανταποκριθούμε στην δική Του αγάπη, ακόμη κι αν «ήδη έτοιμα εστί πάντα» (Λουκ. 14, 17). Δεν θεωρούμε την σχέση μας με το Θεό ελκυστική. Δεν είμαστε έτοιμοι να κοπιάσουμε γι’ αυτήν. Την περιορίζουμε σε ελάχιστο χρόνο την ημέρα ή την εβδομάδα, ενίοτε και μόνο σε περιόδους εορτών ή δοκιμασιών. Αλλά και όταν διαπιστώνουμε ότι ο Θεός τα έχει όλα έτοιμα για εμάς, κι εκεί δεν είμαστε έτοιμοι να πούμε ΝΑΙ στην πρόσκλησή Του.
«Ήδη έτοιμα εστί πάντα». Ετοιμάστηκε η σωτηρία μας με την ενανθρώπηση του Κυρίου μας. Με το απολυτρωτικό Του έργο. Την διδασκαλία Του. Τον Σταυρικό Του θάνατο, την ταφή και την Ανάστασή Του. Με την παρουσία της Εκκλησίας στη ζωή του κόσμου. Με την δωρεά της αγιότητας και με την ελπίδα της αιώνιας ζωής, αλλά και της προσωπικής μας ανάστασης. Δεν χρειάζεται να κοπιάσουμε εμείς για να βρούμε δρόμους προς το Θεό και την Αλήθεια. Δεν μας ζητείται ούτε να φιλοσοφήσουμε, ούτε να προβληματιστούμε για τον σκοπό της ύπαρξής μας. Ο Θεός μας τα έχει δώσει όλα, χωρίς καν να τα ζητήσουμε. Διότι μας αγάπησε και μας αγαπά τόσο, ώστε να στείλει τον Υιό Του για να γίνουμε ένα μαζί Του.
«Ήδη έτοιμα εστί πάντα». Είναι στρωμένο το Δείπνο της Βασιλείας των ουρανών. Τροφή το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Τροφή η αγάπη. Τροφή η συνάντηση με τον Θεό και μεταξύ μας σε έναν κόσμο χαράς και αιωνιότητας. Η απάντησή μας είναι όμως συνήθως το «έχε με παρητημένον». Μας κατατρώγουν οι μέριμνες, οι επιθυμίες, οι προτάσεις του πολιτισμού που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι αυτό το δείπνο είναι για το καλό του χρόνου, ότι είναι ένα έθιμο το οποίο δεν χρειάζεται να το βιώνουμε συχνά για να μην χάσει δήθεν την αξία του, ότι έχουμε και άλλες ανάγκες όπως η ξεκούραση, όπως η διασκέδαση, ότι ο λόγος και ο τρόπος της Εκκλησίας είναι κουραστικά, διότι ακολουθούν την γλώσσα και τον τύπο μιας άλλης εποχής και ο κόσμος μας σήμερα έχει αλλάξει. Το μόνο όμως που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη και κοινωνία. Έχοντας όμως βάλει ως κέντρο της ζωής μας τον εαυτό μας, το άτομό μας, η θρησκευτικότητα γίνεται γεγονός που περιορίζεται στην ατομικότητα και τις ανάγκες της και δεν προεκτείνεται στην κοινωνία των προσώπων. Έτσι για τους περισσότερους η Εκκλησία δεν είναι πρωτίστως συνάντηση προσώπων, είναι μία βιαστική εκπλήρωση θρησκευτικών καθηκόντων και δεν υπάρχει η επιθυμία της μετοχής στο ποτήριο της ζωής που δίνει στην πράξη την ενότητα που καλούμαστε να βιώνουμε στην κοινωνία με το Θεό και μεταξύ μας.
«Ήδη έτοιμα εστί πάντα». Υπάρχει ακόμη και ο τρόπος να απαλλαγούμε από το κακό στη ζωή μας. Να βρούμε τον δρόμο εκείνο ο οποίος μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν αξίζει να ανταποδίδουμε την αρνητικότητα, την εμπάθεια, την απόρριψη από τους ανθρώπους, δεν αξίζει να νικιόμαστε από τους κακούς λογισμούς που τυραννούν τις καρδιές μας, διότι το ένδυμα του δείπνου είναι πιο σπουδαίο από κάθε εξωτερικό ρύπο, ο οποίος γίνεται εσωτερικός. Γιατί το κακό που έρχεται εκτός μας, αλλοτριώνει και ρυπαίνει το έσωθέν μας. Και ο Θεός μας ετοίμασε δια του Χριστού και της Αγάπης τον τρόπο και τον δρόμο να νικήσουμε το κακό. Κι όμως εμείς ερωτοτροπούμε μαζί του, γιατί το θεωρούμε δικαίωμά μας και ταυτόχρονα δίκιο μας. Έτσι, αρνούμαστε να ακούσουμε το χτύπημα της πόρτας της καρδιάς μας και να επιτρέψουμε σ’ Αυτόν που μας αγαπά να εισέλθει εντός της και να μας οδηγήσει στο Δείπνο που ο Ίδιος έχει ετοιμάσει.
«Ήδη έτοιμα εστί πάντα». Παρότι ο Θεός τα έχει ετοιμάσει, πλέον δεν αναγκάζει κανέναν να εισέλθει στο δείπνο της Βασιλείας του. Άφησε τότε έξω όλους εκείνους που θεωρούσαν προνόμιο την πρόσκληση, τους Ισραηλίτες αλλά και τους κάθε λογής υπερήφανους και έχοντες την αίσθηση ότι ανήκουν στον περιούσιο λαό Του, χωρίς όμως η καρδιά τους να το λέει. Ανάγκασε να εισέλθουν όλοι εκείνοι οι οποίοι γίνονταν αντικείμενο περιφρόνησης από τους καθαρούς, που αποδείχτηκαν ανέτοιμοι. Σήμερα μας καλεί να ετοιμαστούμε και να κάνουμε το βήμα της ευγνωμοσύνης και της χαράς, για να συμμετάσχουμε στο δείπνο της Εκκλησίας. Την λειτουργική της ζωή. Την αγάπη. Την κοινωνία με Θεό και ανθρώπους. Έτοιμα μπορεί να είναι όλα. Μένει το δικό μας βήμα και την ίδια στιγμή η ετοιμασία της καρδιάς μας δια της μετανοίας, της συγχωρήσεως, της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης. Όλα αυτά δεν προϋποθέτουν την άρνηση των βιοτικών μας, αλλά την σωστή ιεράρχησή τους. Για να γίνουμε οι εκλεκτοί.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 14 - Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015 (Αγίου Ελευθερίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ – ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΝΑΟΥ:
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015
6.00 μ.μ. Πανηγυρικός Εσπερινός μετ΄ Αρτοκλασίας, προεξάρχοντος του παν/τάτου Αρχιμ. κ. Επιφανίου Δημητρίου.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015:
7.30 – 11.00 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του παν/του Αρχιμ. κ. Παμφίλου Κοιλιᾶ και Αγιασμός για τα ζώα.
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στον Άγιο Μόδεστο.

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 8

Ο Άγιος Ταρσίζιος

Ο άγιος Ταρσίζιος ήταν ένα δωδεκάχρονο παιδί που το χαρακτήριζε ενθουσιώδη αγάπη για την λατρεία της Εκκλησίας και έτσι διακονούσε τους ιερείς στην ιερουργία του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Προσηλωμένο στην ιερή του ευθύνη με πλήρη συναίσθηση ότι συμμετείχε ενεργά σε ότι πιο ιερό, σε ότι πιο άγιο υπάρχει στην γη. Σπάνιο χάρισμα για μία παιδική ψυχή που η ύπαρξη του είχε γίνει ένα με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ήταν μαθητής του επισκόπου Ρώμης Στεφάνου και από μικρή ηλικία διακονούσε στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις.
Με το ξέσπασμα του διωγμού στα χρόνια των αυτοκρατόρων Ουαλεριανού και Γαληνού το 257 μ. Χ. πολλοί χριστιανοί βασανιζότανε στις ρωμαϊκές φυλακές. Η Εκκλησία αποφασίζει να τους μεταδώσει με μυστικό τρόπο τα Άχραντα Μυστήρια για τους στηρίξει στις τελευταίες τους στιγμές. Ανάμεσα στους πολλούς που εμπιστεύονται για αυτή τη τόσο σημαντική τόσο σπουδαία τόσο ιερή μα και πολύ επικίνδυνη αποστολή ήταν και ο Ταρσίζιος. Το ήθος του, τα σπάνια για την ηλικία του χαρίσματα και η παιδική του ηλικία που δεν θα κινούσε υποψίες ήταν τα κριτήρια για την ανάθεση ενός τόσο μεγαλειώδους έργου.
Μέσα σε ένα αργυρό κουτί με πολλή προφύλαξη μετά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας ξεκίνησε για την εκπλήρωση της ιερής αποστολής για τους αδερφούς χριστιανούς που βασανιζότανε μέσα στην φυλακή για τον Χριστό. Αυτό του έδινε περισσή δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσει τους φόβους του. Γεγονός αξιοθαύμαστο για τα κοινά ανθρώπινα μέτρα αυτή η αταλάντευτη πορεία σε επιλογές που θέτουν την ζωή σε τόσο μεγάλο κίνδυνο και μάλιστα όλα αυτά από ένα μικρό παιδί. Δυστυχώς στο δρόμο γίνεται αντιληπτός από μία παρέα παιδιών που τον ήξεραν και ήταν ειδωλολάτρες, καθώς και στρατιώτες λίγο πριν φτάσει στις φυλακές και απαιτούν από το νεαρό Ταρσίζιο να τους παραδώσει τα άχραντα μυστήρια.
Εκείνη την στιγμή κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό να τα προφυλάξει και ας χάσει την ζωή του αρκεί να μην πέσουν σε ειδωλολατρικά χέρια και τα βεβηλώσουν. Περικυκλώνεται, ξυλοκοπείται, λιθοβολείται με μανία. Πέφτει αιμόφυρτος και πεθαίνει. Τον πλησιάζουν για να του πάρουν αυτό που με την ίδια του την ζωή προστάτευε και έντρομοι ανακαλύπτουν ότι τα Άχραντα Μυστήρια θαυματουργικά είχαν εξαφανιστεί. Παράτησαν το νεκρό σώμα και έφυγαν. Ήταν 15 Αυγούστου του έτους 257 μ. Χ.
Οι χριστιανοί παρέλαβαν ευλαβικά το άγιο λείψανο του και το μετέφεραν στο κοιμητήριο (κατακόμβη) του τάφου του Αγίου Καλλίστου (στη Ρώμη), όπου μέχρι σήμερα δείχνουν το σημείο του τάφου του. Αργότερα ο επίσκοπος Ρώμης Δάμασος τοποθέτησε πάνω στον τάφο του, το έξης επίγραμμα: «… Ενώ ο Άγιος Ταρσίζιος έφερε τα μυστήρια του Χριστού, κάποιος με χέρι βέβηλο πήγε να τα μολύνει. Κείνος όμως προτίμησε να δώσει τη ζωή του, παρά να δώσει στα σκυλιά (δηλ. στους ανθρώπους που ήταν λυσσασμένοι εναντίον του Χριστού)… τους θείους μαργαρίτες».
Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του την 15η Αυγούστου.

Ερμηνευτικά σχόλια
δωδεκάχρονο παιδί: με τα σημερνά δεδομένα ο άγιος ήταν ένα από τα παιδιά εκείνα που βοηθούν στο άγιο βήμα, που βρίσκονται κοντά στον ιερέα όταν γίνεται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τα παιδιά του ιερού δεν πηγαίνουν εκεί για να μιλήσουν, αλλά για να βοηθήσουν ώστε η λατρεία της Εκκλησίας να είναι όμορφη. Το παιδί που κρατά το κερί μοιάζει με τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο οποίος ήταν το λυχνάρι για να φωτίσει τον κόσμο ώστε να έρθει ο Χριστός. Είναι έργο που προϋποθέτει αγάπη και ζήλο.
Να τους μεταδώσει τα άχραντα μυστήρια: Οι ιερείς δεν μπορούσαν να πάνε στη φυλακή για να κοινωνήσουν τους χριστιανούς. Υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να τους ψάξουν και να συλλάβουν και τους ίδιους, αλλά και α πετάξουν κάτω τα άγια μυστήρια ή να τα κοροϊδέψουν. Η Θεία Κοινωνία είναι το ιερότερο που υπάρχει στη ζωή. Είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και γι’ αυτό πάντοτε καλούμαστε να είμαστε προσεχτικοί όταν κοινωνούμε, να μην μας πέσει κάτω, να ανοίγουμε σωστά το στόμα μας, να λέμε το όνομά μας και να σκεφτόμαστε ότι είναι ο Χριστός Τον οποίο βάζουμε μέσα μας. Γι’ αυτό τότε έστελναν τα παιδιά που διακονούσαν στο ιερό, κρύβοντας την θεία κοινωνία σε ένα μήλο, το οποίο το κούφωναν από μέσα, ή βάζοντάς την σε κάποιο πράγμα το οποίο το είχαν ανάγκη οι φυλακισμένοι. Αυτός ήταν ο τρόπος που έδειχνε την εξυπνάδα, τον σεβασμό αλλά και την επιθυμία των ανθρώπων να κοινωνήσουν πριν ή κατά την διάρκεια των μαρτυρίων.
έγινε αντιληπτός: είχε έρθει η ώρα του μαρτυρίου για τον Ταρσίζιο. Τα παιδιά που τον ήξεραν τον κάλεσαν να μείνει μαζί τους για να παίξουν. Όμως όταν είδαν ότι κρατούσε κάτι στον κόρφο του, του επιτέθηκαν για να του το πάρουν. Δεν πίστευαν στο Χριστό και η θεία κοινωνία ήταν γι’ αυτούς τίποτα. Όμως για τον Ταρσίζιο ήταν το παν. Έτσι προτίμησε να πεθάνει, παρά να αφήσει την θεία κοινωνία από τα χέρια του.
Είχαν εξαφανιστεί: ο Χριστός υποδέχτηκε την ψυχή του Ταρσίζιου στον ουρανό και μαζί ένας άγγελος πήρε τα μυστήρια και τα έκρυψε από τα βέβηλα μάτια των ειδωλολατρών. Έτσι ο άγιος μαρτύρησε και η Εκκλησία πάντοτε τιμά την μνήμη του, αλλά και την ίδια στιγμή μάς άφησε ένα ωραίο παράδειγμα αγάπης για το Χριστό και την Θεία Κοινωνία.
θείους μαργαρίτες: η θεία Κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όπως ο Ίδιος μας παρέδωσε το βράδυ του Μυστικού Δείπνου. Είναι ανάμνηση του Χριστού η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και την ίδια στιγμή κοινωνία του Ίδιου του Χριστού. Όποιος κοινωνά με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη, δηλώνει ότι είναι χριστιανός, ότι θέλει να αγαπά το Χριστό, ότι δε θέλει να νικιέται από τις αμαρτίες και το κακό και ότι θέλει να είναι μαζί με το Χριστό και την ίδια στιγμή είναι μέλος της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και κοινωνούμε όλοι μαζί από το ίδιο ποτήριο. Για να δείξουμε ότι αγαπάμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί το Χριστό. Όταν λοιπόν θέλουμε να κοινωνήσουμε, προσπαθούμε να έχουμε συγχωρέσει όσους μα ς στενοχώρησαν, να έχουμε αγάπη στην καρδιά μας, να έχουμε μετανιώσει για τα μικρότερα ή μεγαλύτερα λάθη μας και να πιστεύουμε στο Χριστό. Κυρίως, να είμαστε χαρούμενοι και να θέλουμε να κοινωνούμε συχνά. Και ο Χριστός μας αγιάζει και μας δίνει χαρά και ζωή. Χωρίς την θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία. Κι αυτό ας το μάθουμε από την μικρή μας ηλικία.
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία με τη Θεία Κοινωνία μας δίνει χαρά και αιώνια ζωή!


Βρες στο κρυπτόλεξο 6 λέξεις από την ιστορία:

Τ Α Ρ Σ Ι Ζ Ι Ο Σ Σ Ι Ρ
Ι Χ Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α Θ Ρ
Σ Α Η Ω Μ Υ Σ Τ Η Ρ Ι Ο
Τ Ρ Λ Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Θ Γ
Α Α Υ Κ Ο Υ Τ Ι Ο Ν Α Ω

-------------------------------/-------------------------------------/------------------------------/

------------------------------/---------------------------------/-----------------------------------/

Η σιωπή της συγκύπτουσας...

Τη θεραπεία μιας συγκύπτουσας γυναίκας (Λουκ. 13, 10-17), η οποία επί δεκαοκτώ χρόνια ήταν άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της, περιγράφει η ευαγγελική περικοπή σήμερα. Ο Χριστός την θεραπεύει χωρίς να το ζητήσει εκείνη. Βρίσκεται μόνο στη συναγωγή την οποία επισκέπτεται ο Κύριος. Στη συναγωγή πήγε διότι ήταν ευσεβής. Πήγε μολονότι μέσα της φαίνεται ότι είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα παραμείνει συγκύπτουσα σε όλη της τη ζωή. Παρόλα αυτά δεν έπαψε να πιστεύει στο Θεό, όχι με γνώμονα το συμφέρον της, αλλά γιατί δεν μπορούσε να σκεφτεί τη ζωή της διαφορετικά, εκτός της πίστης και της αγάπης προς το Θεό κι ας ήταν Εκείνος σκληρός, εμείς μπορεί να λέγαμε και άδικος, μαζί της. Και χωρίς να ζητά κάτι, λαμβάνει αυτό που επί δεκαοκτώ χρόνια ποθούσε και πιθανότατα είχε διαγράψει από τη ζωή της ότι θα το λάβει: την ίαση.
Συνήθως έτσι συμβαίνει στη ζωή με τους ανθρώπους που είναι ευσεβείς, υπομονετικοί, αποδέχονται το θέλημα του Θεού και δεν Τον εγκαταλείπουν επειδή δεν εκπληρώνει τα συμφέροντα και τις επιθυμίες τους. Μετά από κάποιο διάστημα υπομονής, άγνωστο πόσο, ο Θεός βλέπει την υπομονή αυτή και την ανταμείβει, δίνοντας αυτό που θα ήθελε ο υπομένων, εφόσον φυσικά είναι για το καλό του. Η ευσέβεια, η εμπιστοσύνη, η σιωπηλή παράδοση του εαυτού στο Θεό και την ίδια στιγμή η αίσθηση ότι το δαιμονικό πνεύμα μπορεί να βλάψει το σώμα, αλλά η βλάβη είναι επιφανειακή, αποτελεί στάση ζωής η οποία αποτυπώνεται στην σιωπή της συγκύπτουσας.
Εντελώς αντίθεση είναι η στάση του αρχισυνάγωγου. Δεν σιωπά, αλλά αγανακτεί και διαμαρτύρεται. Δεν αποδίδει την θεραπεία της γυναίκας στο Θεό, αλλά ελέγχει Τον Θεό διότι παραβίασε τον νόμο που ο Ίδιος έδωσε στους ανθρώπους. Θεός γι’ αυτόν είναι ο νόμος και δεν μπορεί να διανοηθεί το πώς ο Χριστός θα μπορούσε να είναι ο Υιός του Θεού και να παραβαίνει τον νόμο που δόθηκε από το Θεό στους ανθρώπους. Ο λόγος του είναι επιθετικός, αγανακτισμένος. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει η αγάπη, η οποία είναι πιο πάνω από τον νόμο. Και ο νόμος είναι παιδαγωγός στην αγάπη. Κι ενώ ο Χριστός έναντι της συγκύπτουσας φανερώνει την δύναμη της αγάπης, η οποία θεραπεύει τα ασθενή, έναντί του φανερώνει την δύναμη της πειθούς, της λογικής, των επιχειρημάτων, του λόγου που ξεσκεπάζει την υποκρισία. Και ο λόγος είναι αγάπη. Μόνο που τώρα είναι ελεγκτικός, όχι τρυφερός, αποκαλυπτικός της αλήθειας και την ίδια στιγμή της παντοδυναμίας του Θεού.
Στον καθένα μας απομένει να επιλέξουμε. Θέλουμε από το Θεό την αγάπη που διορθώνει τα πάθη και τα λάθη μας, πατρικά και ζεστά, ή θέλουμε την αγάπη που ξεγυμνώνει την υποκρισία μας, διαλύει τον εγωισμό μας και μας καταντροπιάζει μπροστά στους άλλους, διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταλάβουμε. Δεκαοκτώ χρόνια η συγκύπτουσα έμαθε την ταπείνωση, την σιωπή, την αποδοχή του θελήματος του Θεού. Σε μία στιγμή ο αρχισυνάγωγος έμαθε τα ίδια. Διότι και ταπεινώθηκε και σιώπησε μπροστά στη δύναμη του λόγου του Χριστού και δεν μπορούσε να ανατρέψει το θέλημα του Θεού. Μόνο που για την συγκύπτουσα η όλη πορεία αποδείχθηκε λυτρωτική. Για τον αρχισυνάγωγο δεν γνωρίζουμε αν θεραπεύθηκε από την δαιμονική κατάσταση της οίησης, της σκληρότητας, της απουσίας της αγάπης. Διότι τελικά φαίνεται πως εκείνος ήταν πιο άρρωστος από την συγκύπτουσα. Αυτή έσκυψε το κεφάλι στο Θεό και αποδέχθηκε το θέλημά Του. Εκείνος απολυτοποίησε το θέλημα του Θεού, αλλά αρνήθηκε τον Ίδιο το Θεό, όταν Τον συνάντησε, διότι δεν κατάλαβε ότι το θέλημα δεν αποσκοπούσε στην εξωτερική τήρηση του Νόμου, αλλά είχε να κάνει με την αγάπη για την ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία καλείται να μάθει τα όριά της, τι την ωφελεί πραγματικά.
Όπως στις δύο αυτές περιπτώσεις ο Κύριος έκανε αισθητή την παρουσία Του, έτσι εμφανίζεται αυτοπροσώπως και στις ζωές μας. Μία παρουσία αγάπης και όπου χρειάζεται δύναμης, όχι όμως για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας διδάξει στην υπομονή, την ταπείνωση, να μας βάλει στην θέση και στα όριά μας. Μία τέτοια στάση ζωής μας χρειάζεται στους καιρούς μας, οπότε και δεν φαίνεται να αποδεχόμαστε τα όριά μας, ούτε να λειτουργούμε με γνώμονα την αγάπη, σίγουρα πάντως δεν μπορούμε να αποδεχτούμε οποιαδήποτε δοκιμασία. Ας κύψουμε το κεφάλι και το σώμα μας εν ταπεινώσει, όπως η συγκύπτουσα, για να αξιωθούμε να απαλλαγούμε από κάθε ασθένεια, σώματος, ψυχής και πνεύματος.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 7

Η Αγία Ευτροπία

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, στην περιοχή της Μεσοποταμίας, ζούσε μία ευσεβής γυναίκα που λεγόταν Θωμαΐδα. Αυτή είχε γίνει μοναχή και κοντά της ζούσαν δύο αδελφές, η Λιβύη και η Λεωνίς καθώς και το εννιάχρονο κορίτσι της Λιβύης, η Ευτροπία. Είχε ξεσπάσει διωγμός στην περιοχή από έναν άγριο διοικητή που λεγόταν Σελήνος. Κάποιος κατήγγειλε τις τρεις κοπέλες ότι πίστευαν στο Χριστό και στρατιώτες πήγαν και τις συνέλαβαν. Τις οδήγησαν στον Σελήνο. Εκείνος προσπάθησε με υποσχέσεις να τις δελεάσει και να αλλάξουν πίστη. Μάλιστα, ενώ συζητούσαν, ο Σελήνος διέταξε να λύσουν την Ευτροπία, για να της δώσει την ευκαιρία να διαφύγει. Τότε η μητέρα της η Λιβύη είπε στην Ευτροπία: «Μην φύγεις». Και η Ευτροπία παρέμεινε, μαζί με την μητέρα και την θεία της.
Ο Σελήνος άρχισε τις απειλές. Αυτές απάντησαν με ένα στόμα ότι ήταν χριστιανές και δεν επρόκειτο να αλλάξουν την πίστη τους, όσα μαρτύρια κι αν υπέφεραν. Σκέφτηκε στη συνέχεια να πάρει ξεχωριστά την Ευτροπία. Στις υποσχέσεις και τα καλοπιάσματά του η Ευτροπία του απάντησε ότι ο Χριστός είναι η αλήθεια και δεν μπορούσε να αφήσει την αλήθεια για να ακολουθήσει τους ψεύτικους θεούς και να χάσει το σκοπό της ζωής της που ήταν η αγάπη προς το Θεό. Του ζήτησε μάλιστα να την βασανίσει πρώτη. Αυτός διέταξε να την τεντώσουν σε ένα ξύλο και να την χτυπήσουν αλύπητα. Το ίδιο και την μητέρα και τη θεία της. Το βράδυ ήρθε ένας άγγελος και τις έκανε καλά.
Την άλλη μέρα, ο Σελήνος διέταξε να έρθουν μπροστά του. Με έκπληξη διαπίστωσε ότι ήταν σα να μην είχαν πάθει κανένα μαρτύριο. Τότε ο τύραννος διέταξε να αποκεφαλίσουν την Λιβύη, διότι θεωρούσε ότι αυτή επηρέαζε και την αδελφή και την κόρη της. Στη συνέχεια, παρά τις προσπάθειές του, κατάλαβε ότι ούτε οι άλλες θα άλλαζαν γνώμη. Διέταξε και έκαψαν την Λεωνίδα σε ένα καμίνι με φωτιά και την μικρή Ευτροπία, που δεν έφυγε, όταν μπορούσε, να την αποκεφαλίσουν. Τότε πριν το μαρτύριο ήρθε και η Θωμαΐς που τις προστάτευε και τις καθοδηγούσε στη ζωή του Χριστού. Προσευχήθηκε γι’ αυτές και υπέμειναν με καρτερία το μαρτύριο, επικαλούμενες την βοήθεια του Κυρίου. Η Ευτροπία μάλιστα έβαλε τα χέρια της πίσω και έσκυψε το κεφάλι στους δήμιους χωρίς να παραπονεθεί.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους κάθε χρόνο στις 25 Ιουνίου.

Ερμηνευτικά σχόλια
πίστευαν στο Χριστό: εκείνα τα χρόνια ο μοναχισμός δεν ήταν οργανωμένος. Όμως υπήρχαν άνθρωποι και άνδρες και γυναίκες που ένιωθαν ότι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή τους είναι ο Χριστός. Και έτσι αφιέρωναν τον εαυτό τους στο Χριστό, αποφάσιζαν δηλαδή να μην κάνουν οικογένεια, αλλά να ζούνε με προσευχή, θεία κοινωνία, μελέτη του Ευαγγελίου και ως μία μικρή δική τους οικογένεια. Έτσι είχε γίνει και με την αγία Θωμαΐδα, η οποία είχε συγκεντρώσει κοντά της αρκετές κοπέλες, μεταξύ των οποίων και οι τρεις αυτές που μαρτύρησαν για το Χριστό. Στην περίοδο των διωγμών όμως ήταν δύσκολο να παραμείνουν οι άνθρωποι πιστοί στο Χριστό, χωρίς να κληθούν να δικαστούν και να επιλέξουν Χριστό ή είδωλα. Υπήρχαν διάφοροι που περίμεναν να βρούνε την ευκαιρία από ζήλο ή από κακία ή επειδή θεωρούσαν ότι οι χριστιανοί ήταν επικίνδυνοι για την κοινωνία, τους καταγγέλλανε και οι στρατιώτες της ρωμαϊκής εξουσίας που κυβερνούσε τον κόσμο τους συλλαμβάνανε. Έτσι έγινε και με τις τρεις κοπέλες.
μητέρα: ο διοικητής και τύραννος της περιοχής σκέφτηκε να πιέσει την μητέρα της Ευτροπίας, για να αλλάξει γνώμη. Θεωρούσε ότι καμία μητέρα δεν θα άφηνε τα παιδί της να πεθάνει, ιδίως όταν είναι μικρό. Η μάνα όμως ξέρει ότι η πίστη στο Χριστό είναι το ωραιότερο που υπάρχει στη ζωή και έτσι, ενώ δίνεται η ευκαιρία στην μικρή κόρη να φύγει, η μάνα την προτρέπει: «μην φύγεις». Είναι συγκλονιστική η σκηνή. Δείχνει ότι όταν υπάρχει η αγάπη για το Χριστό, τότε ακόμη και το ίδιο το δώρο της ζωής χωρίς το Χριστό δεν έχει νόημα. Η αγάπη της μητέρας δεν θα ήταν πλήρης χωρίς την αγάπη για το Χριστό. Αυτό βέβαια δύσκολα θα το κάναμε στην εποχή μας, γιατί βάζουμε άλλες προτεραιότητες, πιο πάνω από την αλήθεια που είναι ο Χριστός.
ο Χριστός είναι η αλήθεια: τίποτε στη ζωή δεν έχει πραγματική αξία αν δεν είναι συνδεδεμένο με την αλήθεια, που είναι ο Χριστός. Όλα μπορούμε να τα ζήσουμε, να τα χαρούμε, αν όμως δεν έχουμε πίστη τότε δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στην ευτυχία. Ακόμη και ο θάνατος για το Χριστό, σε ακραίες καταστάσεις, είναι προτιμότερος από μία ζωή μακριά του. Ο κόσμος σήμερα, και το ταγκαλάκι ιδιαιτέρως, μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να έχουμε ευτυχία και χαρά στα όσα ο πολιτισμός μας δίνει. Όμως μια τέτοια ευτυχία είναι μάταιη. Ας μάθουμε λοιπόν ότι η πίστη στο Χριστό είναι ό,τι σπουδαιότερο.
τις έκανε καλά: ήταν ένα σημάδι για τον ειδωλολάτρη τύραννο αυτό, για να καταλάβει ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός και όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν μπορεί να νικήσει κάθε κακό, ακόμη και τον σωματικό θάνατο. Ήταν μια ευκαιρία σε αυτόν να μετανοήσει, αλλά δεν την αξιοποιήσει. Το ταγκαλάκι δεν τον άφησε, αλλά και εκείνος υποχώρησε στις σκέψεις που του έβαζε το ταγκαλάκι. Αυτό συμβαίνει με όσους ανθρώπους ζούνε στο ψέμα. Δεν πιστεύουν, ακόμη κι αν όσα βλέπουν για την πίστη είναι ολοφάνερα.
έβαλε τα χέρια της πίσω: η μοναχή Θωμαΐδα ενίσχυσε τις δύο κοπέλες στο μαρτύριό τους. Δεν τις εγκατέλειψε, αλλά ήταν κοντά τους. Αυτό κάνουν όχι μόνο οι φυσικοί γονείς, αλλά και οι πνευματικοί μας γονείς, που είναι όσοι μας οδηγούν στο Χριστό, μας μαθαίνουν την αλήθεια. Κι αυτοί είναι οι ιερείς, είναι οι ανάδοχοί μας, οι νονοί και οι νονές μας που πιστεύουν στο Χριστό, είναι οι μοναχοί και οι μοναχές που μας καθοδηγούν. Και τότε βλέπουμε ότι έχουμε πάρει πολλή δύναμη. Μας χρειάζεται η αγάπη τόσο του Θεού όσο και των ανθρώπων. Η μικρή Ευτροπία με ταπείνωση και αγάπη και πίστη στο Χριστό αποδέχεται το μαρτύριο. Δεν διαμαρτύρεται, δεν κλαίει μπροστά στο θάνατο, αλλά είναι δυνατή. Και γίνεται αγία.
Ευτροπία: το όνομά της σημαίνει καλότροπη. Αυτή που έχει καλοσύνη, αγάπη, σεβασμό και την ίδια στιγμή ξέρει τι θέλει στη ζωή της. Και η Ευτροπία ήθελε την Αλήθεια, δηλαδή το Χριστό. Η Ευτροπία είχε τρόπους, μαθημένη ασφαλώς από την μητέρα της, υπακοή στο καλό που η μητέρα της και όσοι την αγαπούσαν την δίδασκαν, αλλά και την ίδια στιγμή αποφασιστικότητα στη ζωή της. Ας μάθουμε κι εμείς από την μικρή μας ηλικία να έχουμε τον τρόπο αναζήτησης της Αλήθειας που είναι ο Χριστός, να θεωρούμε την Αλήθεια της πίστης το σημαντικότερο στοιχείο της ζωής μας και να υπακούμε σε ό,τι καλό και δεν χρειάζεται να αναζητούμε την αλήθεια αλλού, κάνοντας περιπλανήσεις στο ψέμα.
Ερωτήσεις
1. Γιατί η μητέρα της Ευτροπίας δεν της άλλαξε γνώμη και της είπε να μην φύγει;
2. Τι σημαίνει ότι ο Χριστός είναι η Αλήθεια;
3. Γιατί ο Χριστός έστειλε τον άγγελο για να θεραπεύσει τις τρεις κοπέλες;
4. Γιατί ο τύραννος παρέμεινε αμετανόητος;
5. Ποιες αγάπες χρειαζόταν η Ευτροπία;
6. Τι σημαίνει το όνομα Ευτροπία;
Συμπέρασμα
Ο Χριστός είναι η αλήθεια και δεν χρειάζεται να περιπλανιόμαστε μακριά Του!


ΞΗΓΦΑΙΣΟΙΝΥΟΙ ΟΙΡΥΤΡΑΜΞΞΚΞΣΟΤΣΙΡΧΚΚΚΛΙΣΩΓΥΕΦΣΔΦΓΟΝΑΙΤΗΛΚΟΙΔΑΞΑΔΙΑΜΩΘΗΚΣΟΝΗΛΕΣΞΣΙΝΩΕΛΗΥΒΙΛΓΑΙΠΟΡΤΥΕ
Βρες στο κρυπτόλεξο 10 λέξεις ΑΝΑΠΟΔΑ από την ιστορία που άκουσες και διάβασες. Τις λέξεις θα τις βρεις διαβάζοντας με προσοχή τα γράμματα το ένα μετά το άλλο.

Διδάσκαλε ἀγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομίσω;

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομίσω; … οὐδεῖ ἀγαθός εἰ μή εἷς ὁ Θεός. Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν»
Ο πλούσιος νέος πλησιάζει το Χριστό, χωρίς να καταλαβαίνει ουσιαστικά ποιος είναι αυτός στον οποίο προτίθεται να μιλήσει. Τον αναγνωρίζει ως πρόσωπο ξεχωριστό, ηγετικό, σεβάσμιο, θαυματουργό ενδεχομένως, διδάσκαλο, ενάρετο. Και ο Χριστός αποδέχεται την προσφώνηση διδάσκαλε, αλλά διατυπώνει μια άρνηση στην αποδοχή του όρου «αγαθέ», λέγοντας ότι αγαθός εκ φύσεως είναι μόνο ο Θεός. Γνωρίζει ο Χριστός καλά το περιεχόμενο του συνομιλητή Του και έτσι ξέρει τόσο την εικόνα που έχει ο νεαρός πλούσιος για τον εαυτό του, όσο και την διάθεσή του να υπακούσει στην απάντηση που θα λάβει από το αυτόν στην ερώτηση για το πώς θα κληρονομήσει την αιωνιότητα. Αν ο πλούσιος αναγνώριζε το Χριστό ως Θεό θα Τον υπάκουε αμέσως στο κάλεσμά του να πουλήσει τα πάντα και να τον ακολουθήσει;
Το ίδιο ερώτημα μπαίνει και στον καθένα μας. Αναγνωρίζουμε το Χριστό ως Θεό μας πραγματικά; Αν Ναι, τότε είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε από το στήριγμά μας στα κάθε λογής αγαθά; Να ετοιμαστούμε να τα μοιραστούμε με τον καθένα που τα χρειάζεται αληθινά; Είτε αυτό είναι λόγος, είτε ύλη, είτε χάρισμα, είτε άνοιγμα της καρδιάς. Να ακολουθήσουμε το Χριστό στην οδό του Ευαγγελίου. Και αν αναγνωρίσουμε τη δυσκολία μας στην αρετή της αγάπης να ταπεινωθούμε στο Θεό και Του ζητήσουμε τη Χάρη Του και το έλεός Του γιατί θα έχουμε και πάλι βεβαία την ελπίδα ότι «τά αδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου - Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015 (Αγίου Ανδρέα):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015 (Αγ. Βαρβάρας-Αγ. Σεραφείμ):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015 (Αγ. Νικολάου):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Τις εργασίες καθαρισμού του Ναού και το στρώσιμο των χαλιών θα πραγματοποιήσουμε σήμερα, Κυριακή 29 Νοεμβρίου από τις 2.00 μ.μ..
 Τα συνεργία του «Εράνου Αγάπης» θα περάσουν από τα σπίτια την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 6

Η Αγία Ακυλίνα, η δεκάχρονη μάρτυς

Βρισκόμαστε στην Παλαιστίνη, στην πόλη Βύβλο. Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν τότε ο Διοκλητιανός (φοβερός πολέμιος των Χριστιανών). Εκεί ζούσε μια μικρή χριστιανή η Ακυλίνα, η οποία ήταν τότε 10 χρονών. Ήταν θυγατέρα ενός άρχοντα της Βύβλου της Φοινίκης, του Ευτόλμιου. Βαπτίσθηκε σε ηλικία πέντε ετών από τον επίσκοπο Ευθάλιο και από ηλικίας δέκα ετών δίδασκε στις συνομήλικές της να απέχουν από τα είδωλα και να προστρέχουν στον Χριστό, με τέτοιον ζήλο ώστε κάποιος Νικόδημος την κατήγγειλε στον ανθύπατο Βολουσιανό, στον οποίο ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός είχε αναθέσει να εφαρμόσει στην περιοχή αυτή τα πρώτα διατάγματα του διωγμού.
Ο ανθύπατος την κάλεσε να την ρωτήσει αν αληθεύουν οι κατηγορίες εναντίον της. Η αγία απάντησε:
- Ναι! Πιστεύω με όλη μου την ψυχή στο Χριστό!
Αμέσως εκείνος διέταξε να βασανιστεί! Και δεν λυπήθηκε την ηλικία της. Την χτύπησαν αλύπητα. Η Ακυλίνα φώναζε συνεχώς: « Κύριε, βοήθησέ με! Δεν θα σε αρνηθώ ποτέ!»
Μετά από σκληρά βασανιστήρια την πέταξαν έξω από την πόλη θεωρώντας ότι ήταν νεκρή. Εκεί ήλθε να την βοηθήσει άγγελος Κυρίου, ο οποίος την έκανε καλά. Τότε η Αγία επέστρεψε στον ανθύπατο. Χωρίς να την καταλάβουν οι φρουροί του, μπήκε στο σπίτι του και στο δωμάτιο και τον ξύπνησε ζητώντας να την οδηγήσει στο μαρτύριο, για να πεθάνει για την αγάπη του Χριστού. Εκείνος ξύπνησε περίτρομος και κάλεσε βοήθεια. Εν συνεχεία, κατηγορώντας την αγία ότι χρησιμοποιούσε την μαγεία, για να μην την καταλαβαίνουν οι φρουροί και να γίνει καλά από τις πληγές της, διέταξε να αποκεφαλισθεί την επομένη. Τα τίμια λείψανα της μεταφέρθηκαν πολλά χρόνια αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, σε ναό αφιερωμένο στην μνήμη της, κοντά στην Αγορά –Φόρο, όπου και έτυχαν μεγάλης τιμής.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη της στις 13 Ιουνίου κάθε χρόνο.

Ερμηνευτικά σχόλια
πνευματική προκοπή: η αγία από την μικρή της ηλικία ήταν κοντά στο Χριστό. Αυτή της έδινε δύναμη και ζωή και δεν την έκανε να μένει ευχαριστημένη που μόνο αυτή πίστευε. Ήθελε να βοηθήσει και άλλα κορίτσια της ηλικίας της να γνωρίσουν την αληθινή πίστη. Ο άνθρωπος που πιστεύει, θέλει να πιστέψουν και οι άλλοι. Αυτό είναι η αγάπη. Η προσπάθεια αυτή γίνεται σε έναν κόσμο και σε μια εποχή όπου είχε κηρυχτεί διωγμός εναντίον των χριστιανών. Το να είσαι χριστιανός και να μιλάς για το Χριστό δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Σήμερα θα σκεφτόμασταν να γλιτώσουμε τον εαυτό μας από το κακό και το θάνατο. Τότε όμως οι χριστιανοί είχαν ενθουσιασμό και όρεξη. Και ο Χριστός τους βοηθούσε να αντέξουν.
είδωλα: είναι οι ψεύτικοι θεοί της αρχαιότητας, που δεν είχαν σχέση με την αλήθεια, αλλά ήταν δημιουργημένοι από τους ανθρώπους όμοιοι με αυτούς. Η αρχαία θρησκεία δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αλήθεια του χριστιανισμού. Δίδασκε τους ανθρώπους να είναι παραδομένοι στα πάθη τους, αρκεί να προσφέρανε θυσίες στους αρχαίους θεούς. Ο χριστιανισμός διδάσκει την αγάπη, την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα πάθη και τις κακίες, όπως επίσης και να βάζει πάνω από όλα τη σχέση με το Χριστό, την κοινωνία μαζί Του και την μεταμόρφωση της καρδιάς μας. Κάθε εποχή βέβαια έχει τα είδωλά της. Κι αυτό γιατί η καρδιά μας δεν είναι γεμάτη από τον Χριστό, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε την ανάγκη να στραφούμε προς διάφορα ανθρώπινα πρότυπα. Στη σύγχρονη εποχή είναι τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, άνθρωποι που παρουσιάζονται κατά κύριο λόγο στην τηλεόραση και έχουν φανατικούς θαυμαστές των ταλέντων τους ή της ομορφιάς τους. Ας μην ξεχνούμε όμως ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να δώσουν νόημα και σκοπό στη ζωή μας, αλλά μόνο ο Χριστός.
Κύριε βοήθησέ με: η δεκάχρονη Ακυλίνα είναι αποφασισμένη να παλέψει για την πίστη της. Στον αγώνα της αυτό ζητά βοήθεια από το Χριστό και την προσευχή. Δεν θα νικηθεί από την ειδωλολατρία. Η πνευματική της προκοπή είναι τέτοια που κατέχει την αλήθεια και είναι ελεύθερη ακόμη και από την ανάγκη της ζωής.
πηγαίνει στον ανθύπατο και πάλι: η αγία ξέρει ότι τα πάντα στη ζωή της είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό επιστρέφει στο σπίτι του ανθύπατου, γιατί δεν θέλει να πιστέψει ο ανθύπατος ότι την νίκησε με τα μαρτύρια. Γνωρίζει ποια θα είναι η τύχη της, ωστόσο δεν κάνει πίσω. Και θα αξιωθεί να μαρτυρήσει για τον Χριστό και να είναι κοντά Του για πάντα.
την κατηγόρησε για μαγεία: ο ειδωλολάτρης πιστεύει ότι όλοι ακολουθούν τις δικές του μεθόδους. Έτσι δεν μπορεί να καταλάβει ότι η πίστη στο Χριστό δεν έχει ανάγκη από τις δυνάμεις του κακού για να δώσει χαρά, ζωή, υγεία, ελευθερία στον άνθρωπο, αλλά η δύναμη του Χριστού είναι πιο πάνω από κάθε κακό. Η σύγχρονη ειδωλολατρία τάζει στους ανθρώπους δύναμη, δημοσιότητα και δόξα, την αποδοχή των άλλων ανθρώπων. Εμείς όμως από τη στιγμή που πιστεύουμε στο Χριστό, ξέρουμε ότι όλα αυτά είναι μάταια μπροστά στην αγάπη και τη χαρά που η πίστη μας δίνει. Γιατί τα δώρα της ειδωλολατρίας κρατάνε για λίγο, ενώ τα δώρα του Χριστού κρατάνε για πάντα και σ’ αυτήν και στην άλλη ζωή. Τα είδωλα δεν μας αγαπούνε. Ο Χριστός μας αγαπά προσωπικά και έχει θυσιαστεί για μας με την σταύρωση και την ανάστασή Του. Μας δίνει λοιπόν ζωή. Ας μάθουμε λοιπόν από την παιδική μας ηλικία να πιστεύουμε και να αγαπούμε το Χριστό και να αφήνουμε στην άκρη κάθε είδωλο αυτού του κόσμου, το οποίο δεν πρέπει να μπαίνει στην καρδιά μας, διότι μας κρατά εδώ. Και ας ζούμε τη χαρά της σχέσης με το Χριστό στην Εκκλησία. Κι Εκείνος θα μας βοηθήσει στις δυσκολίες μας.

Ερωτήσεις
1. Τι ήταν αυτό που έκανε την μικρή Ακυλίνα να διδάσκει τις συνομηλίκους της;
2. Γιατί η Ακυλίνα δεν έκανε πίσω στο διωγμό από τον ανθύπατο;
3. Γιατί επέστρεψε , αφού έγινε καλά από τον άγγελο;
4. Υπάρχουν σύγχρονα είδωλα;
5. Ποια είναι η διαφορά της πίστης στο Χριστό από την πίστη στα είδωλα;

Συμπέρασμα
Να μένουμε μακριά από την σύγχρονη ειδωλολατρία και να διαλέγουμε την αγάπη και την πίστη στο Χριστό!


Απάντησε σωστά και κάνε την ακροστιχίδα
Ήταν ο διώκτης της Ακυλίνας Α _ _ _ _ _ _ _ _
Η πρώτη λέξη της προσευχής της αγίας Κ _ _ _ _
Η αγία ένιωθε ότι το σώμα της θα πέθαινε,
η ... της όμως θα ζούσε αιώνια κοντά στο Χριστό _ Υ _ _
Οι άνθρωποι και σήμερα ............ είδωλα Λ _ _ _ _ _ _ _ _
Ο μήνας που γιορτάζει η αγία Ι_ _ _ _ _ _
Αυτός κατήγγελε την αγία Ν _ _ _ _ _ _ _ _
Εκεί μεταφέρθηκαν τα λείψανα της αγίας Α _ _ _ _

«ἂ δέ ἡτοίμασας τίνι ἒσαι;»

Μια από τις πιο λιτές και την ίδια στιγμή πιο συγκλονιστικές παραβολές που είπε ο Χριστός για να δώσει στους ανθρώπους να κατανοήσουν τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, να δούνε τον εαυτό τους σε σχέση μ’ αυτήν και να προβληματιστούν ώστε να μπούνε στην λογική της μετάνοιας, αφού δώσουν την αληθινή προοπτική στον τρόπο της ζωής τους είναι αυτή του άφρονα πλούσιου. Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος σ’ αυτήν. Ο πλούσιος είναι τόσο εγωπαθής, τόσο κλεισμένος στον εαυτό του, στην ηδονή που ο πλούτος του δίνει, ώστε ακόμη και τα λεγόμενα στην παραβολή είναι μονόλογος του πλουσίου, ένας διάλογος ουσιαστικά με τον εαυτό του ως φανταστικό ακροατή. Όχι μόνο δεν θέλει να προσφέρει κάτι από την ευφορία της χώρας του, αλλά δεν επιθυμεί ούτε τις σκέψεις του να μοιραστεί με κάποιον άλλο. Έχει χτίσει τα τείχη της εγωκεντρικότητας με τέτοιον τρόπο, ώστε και η χαρά του ακόμη να περιορίζεται στον ίδιο.
Σ’ αυτό το κλίμα λοιπόν αποφασίζει να γκρεμίσει τις αποθήκες του, να σοδιάσει ό,τι η γη του του έδωσε κι να πει στον εαυτό του «φάγε, πίε, ευφραίνου». Εκείνη την στιγμή της αποκορύφωσης της εγωκεντρικής ευτυχίας, του θριάμβου του ατομισμού, ακούγεται η φωνή ενός Προσώπου, το οποίο ήταν το μόνο που άκουγε χωρίς να φαίνεται, τον διάλογο του πλουσίου με τον εαυτό του. Είναι ο Θεός, Τον Οποίο ο πλούσιος είχε διαγράψει από την ζωή του, καθώς δεν σκέφτηκε καν να Τον ευχαριστήσει για την ευφορία των καρπών της γης του, ίσως αποδίδοντας τα πάντα στην καλή του τύχη ή στον κόπο του. Και ο Θεός, χωρίς να διαλέγεται με τον πλούσιο, του απευθύνει το αμείλικτο ερώτημα, αφού τον ενημερώνει ότι την ίδια κιόλας νύχτα (ο χρόνος που ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του και καταστρώνει τα σχέδια της ζωής του, αμαρτάνει ή και αγιάζει) η ζωή του θα τελειώσει: «ά δε ητοίμασας τίνι έσται»; (Λουκ. 12, 20).
Σκληρό το ερώτημα του Θεού, το οποίο απευθύνεται σε όλους μας και δεν είναι αναγκαίο να φτάσει η ώρα του θανάτου για να το απαντήσουμε. Πρωτίστως μας ρωτά τι έχουμε ετοιμάσει στη ζωή μας. Πού είναι δηλαδή η καρδιά μας. Είναι στα υλικά αγαθά; Στις σχέσεις μας με τους οικείους μας; Στις ηδονές της παρούσας ζωής; Στους στόχους και τα όνειρά μας; Στην κριτική του κόσμου και των άλλων ανθρώπων; Είναι στο Θεό και στην αγάπη; Ο άφρων πλούσιος έχει δώσει την απάντηση. Ό,τι έχει ετοιμάσει έχει να κάνει με τον εαυτό του, το εγώ του. Θεωρεί τον τρόπο της ζωής του, αυτά που έχει ιδιοκτησία του. Δεσπόζει το «μου» στον διάλογο με τον εαυτό του. «Καθελώ μου», «Ψυχή μου». Δεν έχει ετοιμάσει κάτι που να θέλει να το προσφέρει στους άλλους, στο Θεό. Και η ώρα του θανάτου γίνεται λογοδοσία γι’ αυτόν. Δεν θα υπάρξει κανείς να τον υπερασπιστεί ενώπιον του Θεού, ούτε και κάποιος που να τον λυπηθεί αληθινά. Ήταν αυτός και ο εαυτός του. Το ερώτημα έρχεται και σε εμάς, διαπεραστικό. Επενδύουμε στον εαυτό μας, στο εγώ μας, ή ό,τι έχουμε προσπαθούμε να το μοιραστούμε με τους άλλους; Προσπαθούμε να αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας για τους άλλους, στη ζωή μας, στα αγαθά μας, στις σκέψεις μας, σε κάθε τι; Κι αυτό με καλοσύνη και επίγνωση ότι χωρίς αγάπη η ζωή τελικά δεν έχει ουσιαστική αξία.
Σκληρό το ερώτημα του Θεού διότι μας υποδεικνύει ότι κάθε τι το οποίο έχουμε ετοιμάσει θα αποκτήσει νέο ιδιοκτήτη. Και αν για τα υλικά αγαθά αυτό είναι φυσικό και αναμενόμενο, αυτό που δεν προσέχουμε είναι πως και ό,τι άλλο ετοιμάζουμε, είτε για τον εαυτό μας είτε για τους άλλους, αποκτά νέο ιδιοκτήτη. αι το αντίστροφο, εφόσον η κακία, ο εγωκεντρισμός, η απληστία, η αγνωμοσύνη είναι ό,τι ετοιμάζουμε, σε πολλούς θα μεταδοθούν. Και στην αιωνιότητα όμως, θα κριθούμε με βάση ό,τι έχουμε ετοιμάσει στη ζωή μας.
Αυτό το « τίνι» του Θεού είναι φράση που χρειάζεται να μας προβληματίσει. Κάθε αγαθό στη ζωή είναι, εκτός από καρπός του κόπου μας, και δωρεά Εκείνου. Από την ίδια τη ζωή μας, μέχρι κάθε σχέση, κάθε κατάσταση η οποία μας προσφέρει αληθινή χαρά. Αλλά και κάθε δοκιμασία, είναι παραχώρηση από Εκείνον, για να μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο μας. Αληθινά δική μας είναι μόνο η αμαρτία, η εκλογή της ύπαρξής μας να σκέπτεται, να πράττει, να ζει χωρίς Θεό. Αυτό ήταν τελικά ο τρόπος του άφρονα πλούσιου. Ένας τρόπος που απέκλεισε το Θεό από τη ζωή του και τον έκανε να κλειστεί στον εαυτό του. Και όταν ο Θεός έρχεται να τον συναντήσει, η ιδιοκτησία του πλουσίου, ο εαυτός του επιστρέφει στο Θεό. Μόνο που τώρα δεν έχει πάνω του ίχνος αγάπης, για να μπορέσει να κρατηθεί από το Θεό. Να γίνει ο Θεός Εκείνος ο Τις που θα κρατήσει τον εαυτό του πλουσίου στην αιωνιότητα.
Ο Χριστός δεν δίνει για λογαριασμό του πλουσίου απάντηση, ούτε καν γράφει ότι πήγε στην κόλαση. Μας αφήνει να προβληματισθούμε και να δώσουμε εμείς την δική μας. Απάντηση μοναξιάς, εγωκεντρισμού, επένδυσης στον εαυτό μας και στα ίδια ή απάντηση εξόδου από το « εγώ» μας και απόφαση μοιράσματος, ευχαριστίας, αγάπης για να γίνει ο Θεός Εκείνος ο « Τις», στον Οποίο θα θέλαμε να ανήκουμε.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 23 - Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015 (Αγίας Αικατερίνης):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015 (Αγίου Στυλιανου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

 Τις εργασίες καθαρισμού του Ναού και το στρώσιμο των χαλιών θα πραγματοποιήσουμε την Κυριακή 29 Νοεμβρίου από τις 2.00 μ.μ..
 Με ευκαιρία την εορτή του Αγίου Ελευθερίου, θα παραδοθούν τα Χριστουγεννιάτικα δέματα στους φυλακισμένους αδελφούς μας. Στην πίσω πλευρά μπορείτε να δείτε τα είδη που θα προσφερθούν από την ενορία μας.
Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν μέχρι τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. ζευγάρια κάλτσες
5. πακέτα τσιγάρα
5. σαμπουάν
5. σαπούνια
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.

Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε!

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 96

Το ραντεβού με τον … Θεό!

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίπονα ζητώντας να συναντηθεί με το Θεό. Επιτέλους κατάφερε να «κλείσει» ένα ραντεβού μαζί Του. «Αύριο, πάνω στο όρος», του είπε ένας άγγελος.
Την επομένη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος. ‘Ηταν τελείως καθαρό από σύννεφα.
Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια.
«Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω ραντεβού με τον Θεό», απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε το δρόμο του.
Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της. «Βοήθησέ με, σε παρακαλώ», του είπε. «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού».
Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε κάποιον ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί. «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω». Και τον προσπέρασε λέγοντάς του: «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω»!
Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα του εξωκκλησιού, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα:
«Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Διαβάζοντας κάποια στιγμή την παραπάνω ιστορία, που αποτελεί μια παραλλαγή της γνωστής παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, συνειδητοποίησα την αξία του διδάγματός της ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης που διερχόμαστε.
Ο ερημίτης είναι ο άνθρωπος που αποφεύγει τον κόσμο και το θόρυβο – φροντίδες, που αυτός έχει, με την προοπτική να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην αναζήτηση και στη σύναψη σχέσεως με το πρόσωπο του Θεού. Στην κοινωνία μας, όμως, καταφέραμε να αποφύγουμε το θόρυβο-φροντίδες και το ενδιαφέρον που οι συνάνθρωποί μας απαιτούν από τους γύρω τους, γιατί αφιερώνουμε όλο το χρόνο μας στον εαυτό μας. Έτσι λοιπόν, ό,τι κάνουμε το κάνουμε με τη λογική και το κριτήριο «εμένα έτσι μου αρέσει/με βολεύει». Και η “πόλις” καθίσταται από κοινωνία σε ερημία.
Αυτό ξεκινάει από το σπίτι μας, την οικογένεια, όπου το κάθε μέλος θέλοντας να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες παραβλέπει τις ουσιαστικές ανάγκες και επιθυμίες των υπόλοιπων. Οι σύζυγοι πολλές φορές ικανοποιούνται με μια απλή συνοίκηση στην οικογένεια, χωρίς να ενδιαφέρονται για την δίψα του άλλου μέλους για κοινωνία, σχέση ψυχική, στοργή, οικειότητα, αφού καταφέρνουν να στήσουν τη «δική τους ζωή», να έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα, ασχολίες ακόμη και προβλήματα που δεν θέλουν να τα μοιραστούν με τον άνθρωπο που κάποτε αποφάσισαν να μοιράζονται τα πάντα.
Οι γονείς από την άλλη, πολλές φορές, παρέχουν στα παιδιά τους όλα τα υλικά μέσα και προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των παιδιών τους (ίσως και πριν αυτές εκφραστούν), ώστε να θεωρήσουν ότι προσέφεραν τα πάντα, χωρίς να ενδιαφερθούν για την αρρώστια που τα κατατρώει και δεν είναι παρά η έλλειψη της πραγματικής σχέσεως γονέα και παιδιού, η ενασχόληση με τα παιδιά και η αφιέρωση χρόνου για κοινές δράσεις με τα παιδιά.
Και βέβαια αυτά όλα διευρύνονται στην κοινωνία, όπου ο καθένας ενδιαφέρεται για τους στόχους του, για τα δικά του ζητήματα και δεν μπορεί να αφιερώσει χρόνο για τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τα αγκάθια των υπολοίπων που μόνοι τους αισθάνονται χαμένοι και δεν ξέρουν προς τα πού να κινηθούν.
Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, σε όλες τις περιπτώσεις είναι να φτάνουμε στο υποτιθέμενο τέρμα του στόχου μας ή να μας προλαμβάνει το τέλος μας-η ανθρώπινη σωματική αδυναμία- και να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μείνει μόνοι και ότι χάσαμε τόσες ευκαιρίες στη ζωή μας.
Και βέβαια το ίδιο ισχύει και στην πνευματική μας ζωή, στην προσπάθεια και τον αγώνα να αποκτήσουμε σχέση με το Θεό. Ξεχνάμε ότι ο δρόμος αυτός περνά μέσα από τους άλλους ανθρώπους, «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε». Και δεν απαιτείται πάντα η προσφορά υλικών αγαθών ή χρημάτων. Πολλές φορές αρκεί μια καλοσυνάτη λέξη, μια απλή επίσκεψη, ένα τηλεφώνημα, η προσφορά λίγου χρόνου, ίσως ένα χαμόγελο που μπορούν να στηρίξουν τον άλλον, να του δώσουν θάρρος και ελπίδα. Σίγουρα μόνος του ο καθένας μας δεν μπορεί να κάνει πολλά, όλοι μαζί όμως, όταν είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά...
Ας γίνει λοιπόν η κρίση, ευκαιρία να συναντηθούμε με το Θεό!


 Στις δυσκολίες, άλλοι σπάνε, και άλλοι … σπάνε ρεκόρ!

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 5

Οι άγιοι Πλάτων, Ρωμανός και νήπιο

Τρεις Αγίους γεμάτους ζήλο γιορτάζει η Εκκλησία κάθε χρόνο στις 18 Νοεμβρίου, για να μας θυμίζει την αξία της υπομονής για την αγάπη του Θεού. Ο Άγιος Πλάτων γεννήθηκε στην Άγκυρα της Μικράς Ασίας. Ο αδερφός του Αντίοχος ήταν γιατρός και μαρτύρησαν και οι δύο στα χρόνια του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού (στο τέλος του 3ου αιώνα μ. Χ.). Είχε ξεσπάσει διωγμός. Ο Πλάτωνας ομολόγησε το Χριστό φανερά. Ο ηγεμόνας της Άγκυρας Αγριππίνος διέταξε να συλληφθεί και να βασανισθεί. Οι δήμιοι τον βασάνισαν, ενώ παρακολουθούσαν πολλοί άνθρωποι το θέαμα, για να μάθουν τι παθαίνουν οι χριστιανοί! Τα βασανιστήριά του κράτησαν πολύ χρόνο, ωστόσο τίποτα δεν μπόρεσε να τον κάνει να αλλάξει γνώμη και να απαρνηθεί το Χριστό. Πίστευε στην Ανάσταση και το μαρτύριο δεν το υπολόγιζε. Ο ηγεμόνας διέταξε να αποκεφαλιστεί κι αυτό έγινε στις 18 Νοεμβρίου.
Την ίδια ημέρα η Εκκλησία γιορτάζει την μνήμη του διακόνου Ρωμανού και του νηπίου που μαρτύρησαν στην Αντιόχεια της Συρίας. Ο Ρωμανός έλεγξε τον Έπαρχο Ασκληπιάδη που έμπαινε στο ναό των ειδώλων, λέγοντάς του το εξής:
– Δεν είναι θεοί τα είδωλά σας! Οι Χριστιανοί υπερέχουν σε ευσέβεια, γιατί λατρεύουν τον αληθινό Θεό. Αυτό το μαρτυρούν ακόμα και τα μικρά παιδιά.
Γύρισε και κοίταξε μια μητέρα, που κρατούσε ένα παιδί πέντε χρόνων στην αγκαλιά της. Το παίρνει τότε ένας στρατιώτης και το ρωτά ο έπαρχος:
- Ποίον δει σέβειν Θεόν; (Ποιον Θεό πρέπει να σεβόμαστε;)
- Τον Χριστόν, απαντά το μικρό παιδί!
Ο Έπαρχος θύμωσε και ζήτησε να κόψουν τη γλώσσα του Αγίου Ρωμανού, ο οποίος όμως, καίτοι χωρίς γλώσσα, συνέχισε να μιλά με θαυματουργικό τρόπο! Το νήπιο, που το ξαναχτυπούν οι στρατιώτες και διψά, ζητά λίγο νερό. Η μητέρα του όμως, η οποία βρίσκεται κοντά του, του φωνάζει:
– Μη πιεις, παιδί μου, από το νερό των ειδωλολατρών. Να κάνεις υπομονή και να πιεις το νερό που θα σου δώσει ο ίδιος ο Χριστός.
Το νήπιο, που τόσο θαρρετά ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, θα αποκεφαλιστεί από κάποιον στρατιώτη, κατά διαταγή του Επάρχου, ενώ ο Ρωμανός θα κλειστεί στην φυλακή, όπου και θα συνεχισθούν οι ξυλοδαρμοί και τα μαρτύρια. Το γεγονός της γενναίας και δημόσιας ομολογίας του θα το μάθη ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός, καθώς και το παράδοξο θαύμα, να μιλά δηλαδή ο Μάρτυρας και με κομμένη την γλώσσα, πράγμα φυσικώς αδύνατο. Αντί όμως να θαυμάσει και να σκεφτεί την δύναμη του Θεού του ζώντος, αγριεύει και δίνει αυστηρή διαταγή να θανατωθεί και ο Ρωμανός στην φυλακή με απαγχονισμό. Η διαταγή του αυτοκράτορα, που φοβάται μήπως μαθευτεί το γεγονός και οι Χριστιανοί πάρουν θάρρος και αρχίζουν να ελέγχουν δημοσίως τους τυράννους τους, εκτελείται αμέσως. Ο απαγχονισμός του Αγίου έγινε μέσα στην φυλακή και ο πιστός Ρωμανός έλαβε το στεφάνι της νίκης από τον Χριστό για την μαρτυρική θυσία του. Παρέμεινε πάντως ατάραχος και υπομονετικός, μέχρι τη στιγμή του μαρτυρίου του, όπως και οι άλλοι δύο άγιοι.

Ερμηνευτικά σχόλια
Γεμάτους ζήλο: και οι τρεις άγιοι ήταν νέοι. Όταν είσαι νέος, έχεις τον ζήλο να κάνεις νέα πράγματα και θεωρείς ότι όλα σου ανήκουν, συνεχώς αναζητείς τόσο να βρεις νόημα στον κόσμο όσο και στον εαυτό σου. ψάχνεις και ψάχνεσαι. Έχεις την θέληση για γνώση και αυτή την γνώση θέλεις να την διδάσκεις και στους γύρω σου είτε αν αυτοί λέγονται φίλοι είτε κάποιος που ενδιαφέρεται να μάθει όσα εσύ γνωρίζεις. Και οι τρεις άγιοι ομολόγησαν την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Οι δύο με επίγνωση. Το νήπιο παρακινημένο από την χάρη του Θεού και την αγάπη της μητέρας του για τον Κύριο, που βοήθησε το παιδί της να μάθει την πίστη. Στον Θεό που σου δίνει δύναμη και στον Θεό που υπάρχει για σένα. Τα συναξάρια είναι γεμάτα από βίους αγίων που ομολόγησαν και πέθαναν για την Αλήθεια που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον Χριστό.
Το μαρτύριο και η Ανάσταση: το μαρτύριο των αγίων είναι η απόδειξη της αληθινής τους πίστης. Οι έπαρχοι και ηγεμόνες, καθώς είδαν ότι όλα όσα επιδίωκαν, δηλαδή να κάνουν τους μάρτυρες να αλλάξουν πίστη, δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, επινοούσαν μαρτύρια που μόνο ένας νους χωρίς Θεό θα μπορούσε να επινοήσει. Γιατί όταν έχεις τον Θεό μέσα σου, δεν κοιτάζεις να κάνεις κακό στον συνάνθρωπό σου, αλλά ενδιαφέρεσαι πραγματικά να τον βοηθήσεις, ώστε να σώσεις πρώτα την ψυχή του και ύστερα την ψυχή σου. Ιδίως να βασανίζει κάποιος άνθρωπος ένα νήπιο είναι τόσο απάνθρωπο, που δεν μπορούμε να το διανοηθούμε σήμερα.
Ποίον δει σέβειν Θεόν; ο Ρωμανός δεν αφήνει τους ειδωλολάτρες χωρίς απάντηση. Αυτό που μας δείχνει είναι πως όταν μας κακολογούνε για την πίστη μας ή όταν βρεθούμε σε έναν διάλογο στον οποίο κάποιοι μιλούνε άσχημα, χρειάζεται να λέμε ποιο είναι το σωστό και να επιμένουμε, με υπομονή, να ακουστούν οι άλλες απόψεις, χωρίς όμως εμείς να κάνουμε πίσω σ’ αυτό που πιστεύουμε ότι είναι η αλήθεια.
Να κάνεις υπομονή και να πιεις από το νερό που θα σου δώσει ο ίδιος ο Χριστός: η μητέρα εδώ ήθελε να πει στο παιδί της ότι σημασία είχε να μην αφήσει τον εαυτό του να παραπλανηθεί από τις υποσχέσεις των ειδωλολατρών, οι οποίοι για να του δώσουν νερό, θα μπορούσαν να του ζητήσουν να αφήσει την πίστη στο Χριστό. Η ζωή μας βεβαίως είναι γεμάτη δυσκολίες, που καλούμαστε καθημερινά να παλέψουμε ώστε να βγούμε νικητές. Όσο δύσκολα και αν περνάμε, αυτό που απαλύνει τον πόνο μας είναι η αγάπη και η πίστη μας στον Χριστό, είναι το πιο γλυκό νερό που ξεδιψά κάθε καρδιά.
να ελέγχουν συνεχώς τους τυράννους τους: ο αυτοκράτορας δεν μπορεί να δεχθεί το θαύμα. Σκέφτεται ότι αν αφήσει τον άγιο ελεύθερο, τότε θα είναι σα να δικαιώνει την χριστιανική πίστη. Έτσι συνεχίζει τον διωγμό εναντίον του. Ο Χριστιανισμός πάντοτε διώκονταν. Όποιος έλεγε δημοσίως ότι πίστευε στον Χριστό μαρτυρούσε προκειμένου να αλλαξοπιστήσει. Όπου αυτό δεν ήταν εφικτό μαρτυρούσε ώσπου να υποκύψει και εν τέλει να πεθάνει. Ας λάβουμε υπ' όψιν και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι μικροί αλλά και μεγάλοι που διστάζουν να πουν ότι πάνε στην εκκλησία και γενικά να ομολογήσουν την πίστη τους καθώς θεωρούν ότι είναι κάτι ξεπερασμένο. Αλλά αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε στην ζωή μας είναι ότι είναι μεγάλο προνόμιο να είσαι χριστιανός γιατί αυτό σου δίνει δύναμη να παλέψεις στην ζωή σου. Ο διωγμός έρχεται για τον πρόσθετο λόγο ότι οι ειδωλολάτρες και γενικότερα οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν, αισθάνονται ότι ελέγχονται από την πίστη των χριστιανών. Την ίδια στιγμή βλέπουμε ότι οι άγιοι δεν κρατούνε κακία σ’ αυτούς που τους ταλαιπωρούνε, αλλά τους συγχωρούν, διότι έτσι ζητά ο Θεός και σιωπούνε στις δυσκολίες.
Η ψυχή του έμεινε ατάραχη: πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να περνάμε μια δύσκολη στιγμή και η ψυχή μας να μένει ατάραχη. Όταν πιστεύεις αληθινά, δεν χάνεις την πίστη σου και επικαλείσαι τον Χριστό να σε βοηθήσει και να ελαφρύνει τον σταυρό σου. Και οι τρεις ιστορίες πάντως μας δείχνουν, εκτός της αξίας της πίστης, και το γεγονός ότι για την αγάπη του Χριστού αξίζει η υπομονή. Είναι δώρο του Θεού και την ίδια στιγμή απόφασή μας να υπομείνουμε. Και υπομονή χρειάζεται να κάνουμε σε κάθε περίσταση της ζωής μας, από την μικρή μας ηλικία. Υπομονή σ’ αυτόν που μας στενοχωρεί. Υπομονή όταν δεν μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας στο σχολείο. Υπομονή όταν βλέπουμε ότι μας ειρωνεύονται γι’ αυτό που πιστεύουμε. Υπομονή όταν μας κακολογούνε. Και ο Θεός, βλέποντας την υπομονή μας, θα μας δώσει την δύναμη να αντέξουμε, να πιστέψουμε, να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε.

Συμπέρασμα
Να μάθουμε να έχουμε υπομονή στις δυσκολίες της ζωής μας και να ζητούμε από τον Χριστό την δύναμη της πίστης!


ΑΖΦΡΥΘΙΙΠΚΗΦΝΗΠΙΟΗΚΞΙΗΦΘΙΚΜΝΜΚΞΙΚΤΩΨΗΒΨΔΣΠΛΑΤΩΝΑΣΥΙΚΨΣΣΑΧΩΒΝΜΚΟΑΕΓΡΩΜΑΝΟΣΚΟΝΦΡΥΘΞΜΑΡΤΥΡΙΟΘΞΚΙΗΦΧΡΙΣΤΟΣΟΘΙΝΩΜΝΒΓΞΘΕΟΣΥΙΞΦΔΑΨΧΩΖΞΙΥΡΕΩΗΞΞΜΖΑΨΦΞΚΓΚΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥΡΕΣΟΘΥΦΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΞΥΘΙΗΦΔΔΩΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑΚΦΥΞΑΔΕΥΦΗΘΝΘΙΚΜΝΜΗΘΚΚΜΜΓΘΚΙΠΙΣΤΗΥΘΞΘ
Βρες στο κρυπτόλεξο 10 λέξεις από την ιστορία που άκουσες και διάβασες. Τις λέξεις θα τις βρεις διαβάζοντας με προσοχή τα γράμματα το ένα μετά το άλλο.

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Δευτέρα 16 - Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015 (Εισόδια Θεοτόκου):
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν μέχρι τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. ζευγάρια κάλτσες
5. πακέτα τσιγάρα
5. σαμπουάν
5. σαπούνια
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.

Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε!

Ο Πλησίον

Σε μια κυριολεκτικά σχιζοφρενική κοινωνία ακούγεται σήμερα η παραβολή του Σαμαρείτη και το ερώτημα «τίς ἐστί μου πλησίον;».
Από τη μία ταυτιζόμαστε με το θύμα των ληστών. Κάποιοι ιδεολογικοί, οικονομικοί, πολιτικοί και άλλοι άρχοντες, οι οποίοι κλέβουν τα στηρίγματα του ανθρώπου, τα αγαθά του, τις αξίες του, τις ελπίδες του, μας επιτίθενται και μας τραυματίζουν, μας κλέβουν και μας αφήνουν ημιθανείς.
Την ίδια ακριβώς στιγμή αυξάνονται όσοι επιβραβεύουμε την βία των ληστών. Όντας στη δική μας ασφάλεια, είμαστε έτοιμοι να ισχυριστούμε ότι καλά να πάθει αυτός που έπεσε στα χέρια τους γιατί ταξίδευε μόνος του, γιατί είχε χρήματα επάνω του, γιατί δεν είχε όπλο να προστατεύσει τον εαυτό του. Αυτή τη βία όμως επιβραβεύουμε όταν αδιαφορούμε και για τα τραύματα των άλλων. Όταν κλεινόμαστε στο «εγώ» μας, στην «αυτάρκειά» μας. Όταν αποθεώνουμε τον ρατσισμό, πολιτικό και κοινωνικό και θρησκευτικό εναντίον όλων όσων δεν είναι σαν κι εμάς. Όταν είμαστε οπαδοί της καθαρότητας, όποιας μορφής: φυλετικής, ηθικής, θρησκευτικής, κοινωνικής. Όταν γινόμαστε εκδικητικοί.
«Ποιος είναι ο πλησίον μου;». Ο Χριστός απάντησε στο ερώτημα θυσιαζόμενος στο Σταυρό για τον κάθε άνθρωπο, όχι για να κάνει κήρυγμα, αλλά για να δείξει ότι η αληθινή αγάπη δεν περιμένει ανταπόδοση, αλλά γίνεται θυσία. Και η θυσία δεν περιορίζεται στα υλικά, αλλά επεκτείνεται στα πάντα της ύπαρξης. Και δεν αρκεί να ζητούμε από τους άλλους να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Πρωτίστως χρειάζεται ο καθένας μας να κάνει αρχή στην πορεία μίμησης του Χριστού. Συγχωρώντας αυτόν που τον έβλαψε. Προσφέροντας σ’ αυτόν που συναντά στην πορεία της ζωής του. Σεβόμενοι όσους υποφέρουν και προσευχόμενοι γι αυτούς. Κουβαλώντας με το «ίδιον κτήνος», δηλαδή με ό,τι έχει εύκαιρο από τα αγαθά του και τα χαρίσματα αυτόν που μπορεί στο πανδοχείο της Εκκλησίας. Για να ιαθεί με την χάρη των μυστηρίων από τα τραύματά του, να παρηγορηθεί, να αποκτήσει ελπίδα!

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 4

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος
Ο Άγιος Κωνσταντίνος γεννήθηκε στο νησί της Ύδρας, στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας, από γονείς που πίστευαν και αγαπούσαν το Θεό. Τα ονόματά τους ήταν Μιχαλάκης και Μαρίνα. Πολλοί άνθρωποι της Ύδρας δούλευαν στα καράβια ή σε άλλα, πλουσιότερα μέρη και έτσι ο Κωνσταντίνος, ακολουθώντας και αυτός το δρόμο της θάλασσας, μπαίνει σε ένα καράβι αποφασισμένος να ταξιδέψει και να δουλέψει μακριά από το νησί του. Πήγαινε να βρει κάτι ξαδέρφια του, που θα τον βοηθούσαν να βρει δουλειά. Ήταν σε ηλικία 18 χρονών, λοιπόν, όταν βρέθηκε στη Ρόδο. Εντυπωσιάστηκε από το μέγεθος και τα πλούτη του νησιού! Έκανε διάφορες δουλειές, αλλά δε στέριωσε πουθενά. Οι συνθήκες δεν ήταν εύκολες. Ώσπου κάποια στιγμή γνωρίζει τον Τούρκο πασά της Ρόδου Χασάν.
Ο Χασάν αντιλαμβάνεται ότι έχει μπροστά του ένα παλικάρι γεμάτο χαρίσματα- εργατικότητα, αφοσίωση, καλοσύνη, χαμόγελο- και αποφασίζει να εξισλαμίσει τον Κωνσταντίνο. Έβαλε όλη του την τέχνη και τα κατάφερε χρησιμοποιώντας κολακείες, υποσχέσεις και ωραία λόγια! Ο Κωνσταντίνος έμεινε στην πίστη την ισλαμική τρία χρόνια. Τρία χρόνια υπηρετούσε τον πασά, τρία χρόνια, όμως ζούσε και την αποδοκιμασία των χριστιανών απέναντί του. Ένα από τα γεγονότα που χαράχτηκαν στην καρδιά του ήταν η απόρριψη της μητέρας του. Όταν, αφού είχε τουρκέψει, επισκέπτεται την Ύδρα, η μητέρα του δεν του ανοίγει την πόρτα του σπιτιού να μπει μέσα. Του λέει μάλιστα ότι δεν τον αναγνωρίζει για παιδί της. Πικρά λόγια και σκληρά!
Ο Κωνσταντίνος καταλαβαίνει την πλάνη του και αρχίζει να μετανοεί. Επισκέπτεται ένα γέροντα στη Ρόδο και εξομολογείται. Του ανακοινώνει την επιθυμία του να μαρτυρήσει, αλλά ο γέροντας δεν τον αφήνει, γιατί είναι πολύ νέος! Τον συμβουλεύει να ταξιδέψει, να φύγει μακριά. Ο Κωνσταντίνος υπακούει και φτάνει στο μακρινό Πόντο, όπου μελετάει πολύ και προσεύχεται. Κάποια στιγμή αργότερα πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη, γνωρίζει τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’, ο οποίος τον προτρέπει να πάει στο Άγιον Όρος, στη Μονή Ιβήρων, να καλλιεργηθεί κι άλλο πνευματικά. Ο Κωνσταντίνος υπακούει και αφού τον ενισχύουν οι Αγιορείτες Πατέρες να ομολογήσει την πίστη του στο Χριστό, βάζει πλώρη για τη Ρόδο.
Ντυμένος πια με καλογερικό ράσο ο Κωνσταντίνος παρουσιάζεται στο Χασάν-πασά, ο οποίος στην αρχή δεν τον αναγνωρίζει. Αφού ομολογεί την πίστη του στο Χριστό, την οριστική επιστροφή του στην Εκκλησία, λέει στον πασά να πιστέψει και αυτός! Ο πασάς εξοργίζεται και αφού αδυνατεί να μεταπείσει τον Κωνσταντίνο, τον ρίχνει στα μπουντρούμια και ο Άγιος περνάει φρικτά βασανιστήρια. Ξαναπροσπαθεί μετά από μέρες να τον κάνει να αλλάξει, αλλά αγανακτεί από τη σταθερότητα του νεαρού Υδραίου και αποφασίζει να τον εκτελέσει. Ο Κωνσταντίνος είναι έτοιμος και αποφασισμένος από καιρό για το μαρτύριο. Είναι το έτος 1800. Προσεύχεται ασταμάτητα και σε όραμα τού αποκαλύπτεται το μαρτύριο που θα περάσει. Σε λίγες μέρες αποκεφαλίζεται.
Η Ρόδος πλημμυρίζει από την ευλογία ενός ακόμα νεομάρτυρα. Ο Άγιος θαυματουργεί και ο κόσμος τον τιμά έως σήμερα. Καιρό μετά το μαρτυρικό θάνατό του η μητέρα του πηγαίνοντας στη Ρόδο, παραλαμβάνει το σώμα του και το ενταφιάζει στην Ύδρα. Ο Κωνσταντίνος ο Υδραίος ανακηρύχθηκε πολιούχος άγιος της Ρόδου και η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Νοεμβρίου.

Ερμηνευτικά σχόλια
Ένα παλικάρι γεμάτο χαρίσματα: όταν τα χαρίσματά μας δεν τα κρύβουμε, αλλά τα μοιραζόμαστε, οι άλλοι μπορεί να μας αγαπήσουν πιο εύκολα, αλλά και να μας εκμεταλλευτούν, όπως έγινε και στην περίπτωση του Κωνσταντίνου, από τον Τούρκο πασά. Η προσευχή, το διάβασμα και οι συμβουλές ανθρώπων που μας αγαπούν θα μας βοηθήσουν να διακρίνουμε ποιος μας αγαπά και ποιος όχι.
Κολακείες, υποσχέσεις και ωραία λόγια: σε όλους μας αρέσει να ακούμε τα καλύτερα για τον εαυτό μας. Εύκολα μας παρασύρουν τα ωραία λόγια και μπορεί να μας κάνουν καλό, γιατί νιώθουμε ότι αξίζουμε, μπορεί όμως να μας βλάψουν διπλά, γιατί από τη μια μας κάνουν να ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας και να ξεχνάμε τους άλλους και από την άλλη μπορεί να νομίσουμε ότι αυτός που μας κολακεύει μας αγαπάει, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να μας κάνει κακό. Έτσι συνέβη και με τον Κωνσταντίνο όταν ήταν νέος και αδύναμος ακόμα στην πίστη του!
Οι χριστιανοί τον αποστρέφονται και η μητέρα του δεν τον αναγνωρίζει… : Ούτε οι χριστιανοί παύουν να αγαπούν, ούτε η μητέρα φυσικά το παιδί της. Λυπούνται, όμως πάρα πολύ που ο Κωνσταντίνος αλλαξοπιστεί. Η πίστη για τον αληθινό χριστιανό είναι ό, τι πολυτιμότερο έχει. Χωρίς το Χριστό νιώθει νεκρός και ας ζει ακόμα. Κρατάνε αυτή τη στάση απέναντι στον Κωνσταντίνο, γιατί είναι πικραμένοι και γιατί ελπίζουν έτσι να τον κάνουν να καταλάβει πόσο τραγικό ήταν αυτό που έκανε.
Μετανοεί και υπακούει: Όταν ξεκινάει να μετανοεί ο Κωνσταντίνος, έχει μεγάλη επιθυμία να μαρτυρήσει. Θέλει να τα δώσει όλα στο Θεό, ακόμα και τη ζωή του, για να του εκφράσει την αγάπη και τη μετάνοιά του. Υπακούει, όμως τους σοφούς πνευματικούς Πατέρες που συναντά, γιατί τους εμπιστεύεται, ξέρει πως τον αγαπούν και γνωρίζουν καλύτερα απ’ αυτόν το θέλημα του Θεού. Και εκείνοι αρχικά δεν τον συμβουλεύουν να μαρτυρήσει, γιατί η πίστη του Κωνσταντίνου δεν είναι ακόμα τόσο δυνατή. Είναι νέος και θαρραλέος, αλλά πρέπει με προσευχή και διάβασμα να ωριμάσει για να είναι σίγουρος για ό, τι κάνει και να το θέλει αληθινά. Χρειάζεται χρόνος για κάτι τέτοιο. Έτσι, μαρτυρεί όταν έρχεται η κατάλληλη ώρα.
λέει στον πασά να πιστέψει κι αυτός: βλέπουμε ότι ο άγιος όχι μόνο έχει την σοφία να ξέρει τι είναι σωστό και τι όχι, αλλά αποκτά και έναν μεγάλο ενθουσιασμό χάρις στην πίστη στο Χριστό, που τον κάνει να τολμά να υποδείξει στον τούρκο πασά ότι πρέπει εκείνος τώρα να πιστέψει στο Χριστό. Αυτό είναι το αληθινό νόημα της χριστιανικής πίστης και ζωής. Να σκεφτόμαστε όσο καλύτερα γίνεται, όσο πιο κοντά στα όσα μας λέει ο Χριστός, το Ευαγγέλιο και η πίστη και την ίδια στιγμή να έχουμε ενθουσιασμό και να μην φοβόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας και να καλούμε και τους άλλους να ζήσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Σοφία, πίστη και την ίδια στιγμή ενθουσιασμός. Αυτή είναι η αληθινή χαρά της ζωής του χριστιανού. Αυτή τη χαρά ας την έχουμε από την μικρή μας ηλικία και ο Χριστός θα μας βοηθά να βλέπουμε πάντοτε την αλήθεια.
Συμπέρασμα
Να θέλουμε να έχουμε την σοφία που η γνώση της πίστης στο Χριστό μας δίνει και τον ενθουσιασμό της νιότης που κρατά τη σχέση μας με το Χριστό ζωντανή!

Συμπλήρωσε τις λέξεις που λείπουν στο απολυτίκιο του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου:
( Ύδρας, ωδαίς, ενισχύσαντι, κλέος, Ρόδου)
Τὸν λαμπρὸν γόνον ……………… καὶ τῆς …………….. τὸ καύχημα, καὶ Νεομαρτύρων τὸ ……………, Κωνσταντῖνoν τιμήσωμεν, ἐν ὕμνοις καὶ …………… πνευματικαῖς, τὴν μνήμην ἐκτελοῦντες τὴν αὐτοῦ, ἵνα λάβωμεν πλουσίαν τὴν ἀμοιβήν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες• δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ………………………. , καὶ ἐν ὑστέροις καιροῖς σε στεφανώσαντι.

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 9 - Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής


Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015 (Αγίου Φιλίππου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου - Λυκείου.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Μή φοβοῦ, μόνον πίστευε, καί σωθήσεται.

Ο Ιάειρος, στην στιγμή της δοκιμασίας, ελέγχει τον εαυτό του και βρίσκει ότι η μόνη ελπίδα του είναι το πρόσωπο του Χριστού. Ξέρει ότι Εκείνος μπορεί να του δώσει πίσω την μονάκριβη θυγατέρα του. Ο Χριστός ανταποκρίνεται στο αίτημα και την αγωνία του, μόνο που μαζί με την ανάσταση του κοριτσιού, επαναφέρει τον Ιάειρο στον δρόμο της αναζήτησης αληθινού νοήματος τόσο στην σχέση του με τους οικείους του, όσο και στη σχέση του με τον Θεό. Η πίστη, λέει ο Χριστός στον αρχισυνάγωγο, είναι η βάση της αγάπης. Δεν αρκεί η έγνοια του γονιού για το παιδί. Η φροντίδα και η αγάπη γι’ αυτό, η αυταπάρνηση. Πριν από τα δικά μας έργα και τα δικά μας συναισθήματα υπάρχει η σχέση μας με το Θεό. Ο Χριστός οδηγεί τον Ιάειρο να επανεκτιμήσει τις αξίες της ζωής του. Και έτσι, βοηθώντας τον να ξαναβρεί την προτεραιότητα της πίστης του, του προσφέρει την δυνατότητα να δει την επάνοδο της κόρης του στη ζωή όχι ως αφορμή εκ νέου προσκόλλησης σ’ αυτήν, λατρείας της, αλλά ως ευκαιρία επανιεράρχησης του τι προηγείται. Η πίστη στο Θεό, η ισορροπία στη σχέση του με την σύζυγό του και η ευκαιρία να αφήσει το παιδί του να μεγαλώσει με την ελευθερία που είναι απαραίτητη, χωρίς να το ταυτίζει με το νόημα στη δική του ζωή.
Ο Χριστός, όταν ανασταίνει το κορίτσι, ζητά από τους γονείς της να της δώσουν να φάει. Χωρίς να αρνείται την χαρά που πλημμυρίζει τις καρδιές των γονέων, τους προτρέπει να της δώσουν την υλική τροφή. Δεν απευθύνεται μόνο στον Ιάειρο, αλλά και στη σύζυγό του. Και τους δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η ανάσταση της κόρης τους θα γίνει αφορμή για να μπορέσει η ίδια να προχωρήσει στη ζωή της. Τώρα που αποκαθίσταται η ισορροπία στη σχέση των γονέων, καλούνται από κοινού και οι δύο να βλέπουν το παιδί όπως είναι: η συμπλήρωση της αγάπης και όχι το μοναδικό που συνδέει τα δύο πρόσωπα. Και την ίδια στιγμή να δούνε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του παιδιού τους κάθε στιγμή. Εκείνη την ώρα το κορίτσι χρειαζόταν τροφή. Χρειαζόταν την επιβίωση και όχι το πνίξιμο από μία υπερπροστατευτική αγάπη. Το θαύμα δεν ήταν μόνο η ανάσταση, αλλά και η αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικογένεια. Το παιδί χρειαζόταν δύναμη για να ξεκινήσει μόνο του την δική του πορεία. Είναι ελεύθερη προσωπικότητα και οι γονείς, ιδίως όταν μπαίνει στην εφηβεία, καλούνται να το βοηθήσουν να βρει το δικό του δρόμο, βλέποντας τι αληθινά χρειάζεται εκείνο και όχι τι θα ήθελαν οι γονείς γι’ αυτό.
Ο Χριστός μας καλεί να ιεραρχήσουμε στη ζωή μας, τι προηγείται και τι έπεται. Εμπιστοσύνη στο Χριστό, αγάπη χωρίς αποκλεισμούς, η οποία λειτουργεί στην προοπτική της συμπληρωματικότητας και όχι της υπερπροστασίας και την ίδια στιγμή προσπάθεια να διακρίνουμε τις πραγματικές ανάγκες των άλλων, που δεν μπορεί να ταυτίζονται με τις δικές μας είναι το τρίπτυχο της γνήσιας αγάπης που νοηματοδοτεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτή η αγάπη τελικά μπορεί να μας βοηθήσει να αντέξουμε σε κάθε δοκιμασία, όσο σκληρή κι αν είναι.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 3
Οι αγίες Σοφία, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη
Μία από τις πιο ευλογημένες οικογένειες που έχει η Εκκλησία μας να παρουσιάσει ως πρότυπο είναι η Αγία Σοφία, που μαζί με τις τρεις κόρες της - Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη- μαρτύρησαν για το Χριστό. Η οικογένεια αυτή έζησε στη Ρώμη τα χρόνια του Αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.). Η Σοφία έμεινε χήρα πολύ νέα και αγωνίστηκε σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της με χριστιανικές αρχές. Κάποια στιγμή ο αυτοκράτορας κήρυξε διωγμό εναντίον των χριστιανών και ανάμεσα σ’ αυτούς που συνέλαβαν οι Ρωμαίοι ήταν και η μητέρα με τα τρία της κορίτσια. Η Πίστη ήταν τότε 12 χρονών, η Ελπίδα 10 και η Αγάπη 9. Ο αυτοκράτορας, βλέποντας τη σταθερότητα των κοριτσιών στην πίστη στο Χριστό, την απέδωσε στην αμοιβαία συμπαράσταση και κάλεσε πρώτα την Πίστη να εμφανιστεί μπροστά του. Της έταξε πολλά, προκειμένου να θυσιάσει στα είδωλα.
- Για μας ο Ιησούς είναι η ζωή μας, ενώ τα δικά σας ψεύτικα αγάλματα είναι ο θάνατος που ο διάβολος φέρνει στον άνθρωπο, του απάντησε θαρρετά αυτή!
Ο Αυτοκράτορας διέταξε να την βασανίσουν και να της κόψουν το στήθος. Εκεί, αντί να τρέξει αίμα από τις πληγές έρευσε γάλα! Την έριξαν μέσα σε βραστό λάδι και πίσσα, χωρίς να πάθει τίποτα, και στο τέλος, την αποκεφάλισαν!
Σειρά είχε τώρα η Ελπίδα. Στις προτροπές του αυτοκράτορα να θυσιάσει στα είδωλα, για να μην έχει την τύχη της αδελφής της, εκείνη απαντά: «Δεν θηλάσαμε μόνο το γάλα από την ίδια μάνα, αλλά πήραμε από εκείνη την ίδια πίστη». Της σκίζουν το σώμα με σιδερένια νύχια. Αυτή ούτε καν κλαίει, ούτε παρακαλεί και το πρόσωπό της λάμπει σαν τον ήλιο, ενώ από το σώμα της σκορπίζεται μια ουράνια ευωδία. Την έριξαν κι αυτή μέσα σε βραστή πίσσα, χωρίς να πάθει τίποτα, με αποτέλεσμα πολλοί ειδωλολάτρες να γίνουν χριστιανοί, βλέποντας το θάρρος και την αγάπη της στο Χριστό! Στο τέλος την αποκεφάλισαν κι αυτήν!
Τελευταία έμεινε η Αγάπη. Στις προτροπές του αυτοκράτορα απάντησε ξεκάθαρα: «Μη νομίζεις ότι θα με κοροϊδέψεις επειδή είμαι μικρή στην ηλικία. Γρήγορα θα καταλάβεις ότι είμαι κι εγώ καρπός της ίδιας ρίζας με τις αδελφές μου». Ο αυτοκράτορας την προέτρεψε τότε να υμνήσει τη θεά Άρτεμη, αλλιώς θα την έριχνε στο καμίνι της πίσσας. Αυτή πήγε από μόνη της και μπήκε στο καμίνι, χωρίς να πάθει τίποτα! Οι ειδωλολάτρες που βρίσκονταν στην άκρη του καμινιού κάηκαν, ενώ η ίδια δοξολογούσε το Θεό. Όταν οι δήμιοι πήγαν να τη σύρουν έξω από το καμίνι με τους γάντζους, είδαν Αγγέλους να την περιτριγυρίζουν και να την προστατεύουν με τα φτερά τους! Την παρακάλεσαν να βγει από το καμίνι κι αυτή βγήκε. Την οδήγησαν στον αυτοκράτορα, ο οποίος διέταξε να την αποκεφαλίσουν, όπως και έγινε!
Η Σοφία δόξασε το Θεό για την ευλογία που πήρε να δει και τα τρία παιδιά της να μαρτυρούν για το Χριστό! Την άφησαν ελεύθερη και με τη βοήθεια κάποιων πιστών χριστιανών έθαψαν στις κατακόμβες της Ρώμης τα τρία κορίτσια της. Τρεις μέρες αργότερα πέθανε, λέγοντας τα εξής λόγια:
- Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, που με αξίωσες να σου προσφέρω θυσία τα παιδιά μου και σε παρακαλώ δέξου την ψυχή μου κι ανάπαυσέ με κοντά τους!
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους στις 17 Σεπτεμβρίου.
Ερμηνευτικά σχόλια
οικογένειες: έχει μεγάλη σημασία και στις ημέρες μας οι οικογένειες να πιστεύουν στο Χριστό. Η πίστη στο Χριστό βοηθά την οικογένεια να παραμένει ενωμένη, να μην αφήνει πειρασμούς και δυσκολίες να απομακρύνουν τα μέλη της το ένα από το άλλο, αλλά και να έχουν ελπίδα ότι όλες τις δυσκολίες της ζωής θα τις ξεπεράσουν, αρκεί να έχουν την πίστη στο Χριστό ως στήριγμα. Ακόμη όμως κι αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, γιατί οι άνθρωποι έχουμε προβλήματα και δεν μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε , η πίστη βοηθά ώστε να μειώνεται η δύναμη των διαφορών μας και να μπορούμε με ηρεμία να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις στις δυσκολίες μας. Όμως η πίστη μας βοηθά ακόμη να παλεύουμε και σε σχέση με τον κόσμο και τη ζωή. Μία οικογένεια που πιστεύει αντέχει τις πιέσεις από την πραγματικότητα και την ίδια στιγμή προχωρά συντεταγμένη προς το καλό και την αλήθεια, που δίνουν η σχέση με το Χριστό και η ζωή της Εκκλησίας. Αυτό ας το θυμόμαστε από τη μικρή μας ηλικία. Η οικογένεια της αγίας Σοφίας παρέμεινε ενωμένη, παρότι ο πατέρας πέθανε νωρίς. Αυτό όμως δεν κλόνισε την πίστη της μητέρας και των κοριτσιών και κατάφεραν να προχωρήσουν στη ζωή τους με δύναμη.
οι Ρωμαίοι συνέλαβαν τη μητέρα και τα τρία κορίτσια: ο διωγμός εναντίον των χριστιανών δεν έκανε την μητέρα και τα κορίτσια να φοβηθούν. Αντίθετα, ήταν αποφασισμένες να σταθούν με σταθερότητα στην πίστη τους μπροστά στην εξουσία του κόσμου, που έταζε χρήματα, δόξα, καλούς γάμους, προόδους σύμφωνα με τα μέτρα και τις χαρές του κόσμου. Στις υποσχέσεις αυτές η μητέρα και οι κόρες τονίζουν ότι μόνο η σοφία του Θεού, η πίστη στο Θεό, η ελπίδα σ’ Αυτόν και η αγάπη τόσο προς το Χριστό και την αλήθεια, όσο και προς τους ανθρώπους αποτελούν τη βάση για να προοδεύσει αληθινά ο άνθρωπος και όχι οι κοσμικές δόξες, που δεν τις απορρίπτει κανείς, αλλά δεν τις βάζει πιο πάνω από το Χριστό.
μαρτύρια: τα τρία κορίτσια πέρασαν πολλά μαρτύρια. Όμως είχαν τη δύναμη του Χριστού κοντά τους και έτσι νίκησαν και τον πόνο και τις απειλές των ειδωλολατρών, αλλά και την επιθυμία να ζήσουν σ’ αυτή τη ζωή. Προτίμησαν το θάνατο για το Χριστό, παρά μία ζωή χωρίς Αυτόν. Και φάνηκε με τον θαυμαστό τρόπο που άντεξαν στα μαρτύρια, όπως επίσης και από το γεγονός ότι στο πρόσωπό τους νικήθηκαν οι φυσικοί νόμοι ότι η φωτιά καίει και σκοτώνει τον άνθρωπο, ότι ο Θεός δεν αφήνει τον άνθρωπο που πιστεύει σ’ Εκείνον. Ακόμη και ο θάνατός τους δεν ήταν το τέρμα της ζωής, αλλά το ξεκίνημα της αιώνιας ζωής κοντά στο Χριστό και της αγιότητας και την ίδια στιγμή η ευκαιρία για όλους εμάς να θυμόμαστε το παράδειγμά τους. Ο Χριστός τους έδωσε αυτή τη δύναμη, όπως τη δίνει σε όλους όσους θέλουν να είναι κοντά Του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους: η μνήμη έχει να κάνει και με τα ονόματά τους, που δείχνουν τα πνευματικά όπλα που έχουμε οι χριστιανοί στη ζωή μας. Η Σοφία δεν έχει να κάνει μόνο με τις γνώσεις και την πείρα του ανθρώπου στη ζωή. Έχει να κάνει και με τη σοφία που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο να διακρίνει τι είναι καλό και τι όχι στη ζωή του, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να το δείχνει στους άλλους. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στο Θεό και την αγάπη Του. Ελπίδα σημαίνει στις δυσκολίες μας να ελπίζουμε ότι ο Θεός δεν θα μας ξεχάσει. Και Αγάπη σημαίνει βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, που μας στηρίζει και μας δίνει τη σωτηρία μας, αλλά και ό,τι είναι για καλό στη ζωή μας και εμείς καλούμαστε να βοηθούμε και να συγχωρούμε τους άλλους. Αυτά είναι τα πνευματικά μας όπλα, με τα οποία πλησιάζουμε το Θεό και τον συνάνθρωπο μικρότεροι και μεγαλύτεροι.
Συμπέρασμα
Στη ζωή μας να χρησιμοποιούμε τα τρία πνευματικά όπλα, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, για να πλησιάσουμε το συνάνθρωπό μας και το Θεό!
Ώρα για Παιχνίδι: Βρες στο κρυπτόλεξο 8 λέξεις από την ιστορία:
Α Ρ Σ Σ Δ Σ Ο Φ Ι Α Σ
Γ Δ Φ Β Π Ι Σ Τ Η Α Σ
Γ Δ Φ Γ Η Ξ Κ Ο Π Κ Λ
Δ Α Β Δ Σ Ε Λ Π Ι Δ Α
Α Δ Ρ Ι Α Ν Ο Σ Ξ Κ Ο
Α Γ Ξ Κ Λ Ι Α Γ Α Π Η
Α Ρ Θ Φ Π Ι Σ Σ Α Ξ Κ
Σ Φ Η Γ Δ Ν Η Ξ Κ Λ Κ
Ε Β Α Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Ι
Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ

Πρόγραμμα Εβδομάδος

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου - Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015 (Αγίου Δημητρίου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015 (Αγίας Σκέπης):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία, Δοξολοξία επί τη Εθνική Επετείω και Επιμνημόσυνη Δέηση.

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015 (Αγίων Αναργύρων):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

«Ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους»

Το κακό δεν έχει υπόσταση, είναι απλά η απουσία του Θεού. Είναι ακριβώς όπως το σκοτάδι και το κρύο, μια λέξη που ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει για να περιγράψει την απουσία του Θεού. Ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό. Το κακό είναι το αποτέλεσμα που συμβαίνει όταν ο άνθρωπος δεν έχει την αγάπη του Θεού παρούσα στην καρδιά του. Είναι όπως το κρύο που έρχεται όταν δεν υπάρχει καμία θερμότητα ή το σκοτάδι που έρχεται όταν δεν υπάρχει κανένα φως.
Το κακό έγκειται στον χωρισμό της ύπαρξης από το Θεό και την αγάπη Του και την επιλογή της αυτοθεοποίησης. Αυτή η στάση ζωής οδηγεί στην ουσιαστική μοναξιά τον άνθρωπο. Και δεν είναι μόνο η μοναξιά σε σχέση με το Θεό. Είναι και η μοναξιά σε σχέση με τον κόσμο. Ο αυτοθεοποιημένος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει γνήσια κοινωνία με τον πλησίον. Είναι παραδομένος στην ιδιοτέλεια. Βλέπει υποτιμητικά, ως αντικείμενο τον συνάνθρωπό του. Θέλει τους άλλους για την προσωπική του ευχαρίστηση, για να επιβεβαιώνουν την εξουσία του. Μεταμφιέζεται ακόμη και σε ταπεινό, για να πετύχει την δόξα των ανθρώπων με κάθε τρόπο. Στην πράξη όμως ζει μία εσωτερική έρημο. Είναι γυμνός από διαρκή χαρά και αρκείται στις στιγμιαίες ηδονές που του δίνουν την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης, στην ουσία όμως τον κρατούν στο μνήμα της απουσίας της αγάπης. «Ελαύνεται υπό του δαίμονος εις τας ερήμους» της ακοινωνησίας (Λουκ. 8, 29).
Έναν τέτοιο δαιμονισμένο συναντά ο Κύριός μας στην περιοχή των Γαδαρηνών. Αυτόν που δεν μπορούσε να έχει σχέση με τους ανθρώπους και ζώντας στην έρημο είχε εγκλωβιστεί στον εαυτό του, τον οποίο είχε παραδώσει στην κυριαρχία του δαιμονικού πνεύματος. Ο Κύριός μας τον θεραπεύει πρώτα από τη παρουσία του δαίμονος, στη συνέχεια από την ακοινωνησία με τους ανθρώπους και, τέλος, από τον εγωκεντρισμό που τον έκανε να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, οδηγώντας τον να γίνει διαπρύσιος κήρυκας της σωτηρίας που έλαβε. Και η παρουσία του Χριστού δείχνει σε όλους μας πώς τελικά μπορούμε να νικήσουμε το κακό στη ζωή μας. Διότι άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο υποτασσόμαστε σ’ αυτό. Άλλος με την ιδιοτροπία του, άλλος με την υπερηφάνειά του, άλλος με την τυφλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του, άλλος με την παράδοση στο πνεύμα του δαιμονόπληκτου πολιτισμού μας, ο οποίος μας οδηγεί στην αυτοθεοποίηση, χάρις στους ποικίλους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος μπορεί να εξουσιάσει τον κόσμο, τον χρόνο και τον συνάνθρωπο. Η παρουσία του Χριστού δίνει ζωή στον ταλαιπωρημένο από το κακό. Τον επαναφέρει στην κοινωνία με το Θεό και τον συνάνθρωπο. Και τον κάνει να υπερβαίνει την μοναξιά. Δια της αγάπης που δίνει η κοινωνία με το Θεό. Και δια της ελευθερίας, που μέσω αυτής της κοινωνίας επιτυγχάνεται.
Όσο και να προσπαθούμε δια των νόμων ή δια της απομάκρυνσης να αποφύγουμε το κακό, διαπιστώνουμε ότι ακόμη κι αν έρχεται κάποια επιτυχία, είναι πρόσκαιρη. Κι αυτό διότι το κακό συνεχίζει να επιτίθεται με άλλους τρόπους και μέσω άλλων προσώπων, δομών, καταστάσεων. Πρωτίστως όμως μέσω του ίδιου του εαυτού μας. Ας εμπιστευθούμε το Χριστό, για να μπορέσουμε να νικήσουμε την έρημο της μοναξιάς στην οποία το κακό μας ρίχνει. Και αφήνοντας Εκείνον να θεραπεύσει τις αμαρτίες μας, αλλά και όντας έτοιμοι να καθίσουμε «παρά τους πόδας» του Κυρίου (Λουκ. 8, 35) θα μπορέσουμε να βρούμε τα ρούχα της ανοικτής καρδιάς, την σύνεση του νου που αναγνωρίζει τι σημαίνει το θέλημα του Θεού και την επιθυμία να διατρανώσουμε την χαρά και την ευλογία που ο Χριστός μάς προσφέρει.